ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΣ: ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΕΙ Η ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με! 

ΓΕΡΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ: ΤΟ ΚΑΛΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΑΡΑΓΕΙ ΚΑΛΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ, ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ!

ΓΕΡΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ

ΤΟ ΚΑΛΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΑΡΑΓΕΙ ΚΑΛΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ,

ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ

 
Το καλό δέντρο παράγει καλούς καρπούς, και οι καλοί γονείς κάνουν καλά παιδιά. Εκτός από το καλό παράδειγμα, έχουν καθήκον οι γονείς να εκπαιδεύουν τα παιδιά τους από την βρεφική τους ακόμη ηλικία. Να τα διδάσκουν τον φόβο του Θεού, να κόβουν τις κακές ορμές τους και τα ελαττώματα, όπου παρουσιάζονται να μην τα κολακεύουν και να μην τα κάνουν τα κακά θελήματα και τις ορέξεις τους. Όπως είναι το απαλό κερί που το πλάθεις όπως θέλεις και δέχεται ότι σφραγίδα του βάλεις, έτσι είναι και το μικρό παιδί- το διαπλάθεις όπως θέλεις. Στο άγραπτο χαρτί ότι γράψεις θα μείνει ανεξάλειπτο. Και το μικρό παιδί ότι μάθει και διδαχτεί από μικρό, αυτό θα έχει ανεξάλειπτο και όταν γεράσει. Στην μικρή και τρυφερή ηλικία δίδαξε, νουθέτησε το παιδί σου να θυμάται την διδασκαλία σου όταν γεράσει.
Σε όποιες πράξεις συνηθίζει κανείς από την παιδική του ηλικία, σε αυτές ευχαριστείτε και όταν γεράσει, είτε καλές είναι είτε κακές. Έτσι λέει ο Άγιος Γρηγόριος. Συνήθισε κάποιος από μικρός στην κλοπή; και όταν μεγαλώσει και γεράσει θα είναι ευχαρίστησή του να κλέβει. Έστω και αν ατιμάζεται και τιμωρείται και εξευτελίζεται, αυτός ευχαριστείται στο κακό. Συνήθισε κάποιος να πίνει από μικρός; και όταν μεγαλώσει και γεράσει θα ευχαριστείται να πίνει και να μεθάει, μολονότι βλέπει ότι η μέθη τον βλάπτει. Το ίδιο και με το κάπνισμα, προτιμάει ο καπνιστής να μην φάει, μόνο να μη στερηθεί το τσιγάρο.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις αρετές. Συνήθισε κανείς από μικρός στην Εκκλησία; και όταν γεράσει θα πηγαίνει με ευχαρίστηση. Συνήθισε να προσεύχεται από μικρός, να εξομολογείται, να κοινωνεί, να είναι ελεήμων; στα ίδια αυτά θα ευχαριστείται και όταν ενηλικιωθεί και γεράσει. Μάλιστα η κακία, όταν από μικρός την συνηθίσει κανείς, διπλασιάζεται.
Όταν λοιπόν θέλετε τα παιδιά σας να γίνουν καλοί άνθρωποι, και να ευφρανθείτε με την πρόοδο τους, να τα συνηθίζετε από μικρά στην ευσέβεια. Εάν όμως φροντίζετε μόνο πώς να αφήσετε πλούτη και κληρονομιά στα παιδιά σας, και δεν φροντίζετε για την ανατροφή τους, τότε και σεις είστε δυστυχισμένοι και τα παιδιά σας μια μέρα θα γίνουν δυστυχισμένα και επιβλαβή και στον εαυτό τους και στην κοινωνία. 

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟ ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥ!

 

Γέρων Εφραίμ Αριζόνας: Το μονοπάτι της ζωής είναι όλο πόνος και δάκρυ∙ όλο αγκάθια και καρφιά∙ παντού φυτρωμένοι σταυροί∙ παντού αγωνία και θλίψη. Κάθε βήμα και μία Γεθσημανή. Κάθε ανηφοριά και ένας Γολγοθάς. Κάθε στιγμή και μία λόγχη. «Αν μπορούσαμε να στίψουμε την γη σαν το σφουγγάρι θα έσταζε αίμα και δάκρυα».

ΘΕΕ ΜΟΥ, ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΧΑΝΟΜΑΙ, ΑΛΛΑ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ!

Θεέ μου. Μερικές φορές χάνομαι, αλλά είσαι εκεί. Σε παρακαλώ βοήθησε με να μετατρέψω τους φόβους μου σε πίστη, τις ανησυχίες μου σε ελπίδα και τις λύπες μου σε χαρά. Είσαι ο βράχος μου, ο λυτρωτής μου, η ελπίδα μου, η δύναμη μου και ο παρηγορητής μου.  

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: ΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ!

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος: Εάν θέλεις να ακολουθήσεις το δρόμο του Χριστού, πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι θα είσαι πάντοτε φορτωμένος ένα Σταυρό. Το φρόνημα του πραγματικού Χριστιανού είναι το φρόνημα του Σταυρού.

ΓΕΡΩΝ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΩΤΕΡΗ ΕΙΚΟΝΑ, ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΝΑ ΦΟΒΑΤΑΙ ΜΗΠΩΣ ΠΕΘΑΝΕΙ!

Γέροντας Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης: Δεν υπάρχει, νομίζω, καταθλιπτικώτερη εικόνα, από το να βλέπει κανείς έναν άνθρωπο του Θεού να φοβάται μήπως πεθάνει ή να προσπαθεί με οιονδήποτε τρόπο να επιμηκύνει τη ζωή του. Με αυτό τον τρόπο δείχνει την απιστία του, την αφοβία του Θεού, το άνοστάλγητο του ουρανού. Δείχνει ότι ή ψυχή του δεν έπεπόθησε Θεόν ζώντα.

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΟΥΝ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Σήμερα οι άνθρωποι ζητούν να τους αγαπήσουν και γι’ αυτό αποτυγχάνουν. Το σωστό είναι να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς τον Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή.

Όταν αγαπάμε, νομίζουμε, ότι προσφέρουμε στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα προσφέρουμε πρώτα στον εαυτό μας. Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού.

ΓΕΡΩΝ ΣΤΕΦΑΝΟΣ Ο ΣΕΡΒΟΣ: ΤΩΡΑ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΧΩΡΗΣΑΝ ΜΕΣΑ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ!

Γέρων Στέφανος ο Σέρβος: Τώρα ή Εκκλησία κινδυνεύει γιατί εισχώρησαν μέσα Αντίχριστοι. Φίδια από θεμέλια μέχρι κορυφή έχει ή Εκκλησία.

ΓΕΡΩΝ ΣΤΕΦΑΝΟΣ Ο ΣΕΡΒΟΣ: ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ!

Γέρων Στέφανος ο Σέρβος: Μπροστά μας είναι οι μέρες των μεγάλων γεγονότων. Ο Χριστιανισμός δεν είπε ακόμη την τελευταία λέξη. Μέσα από εμάς θα διαδοθεί το όνομα του Χριστού. Μέσα από εμάς θα γίνει και το τελευταίο φοβερό δικαστήριο. Εμείς θα κρίνουμε όχι μόνο τον κόσμο, αλλά και τα πεσμένα πνεύματα των αιτίων κάθε κακού. Πότε; Όταν ο Κύριος γεμίσει τη βασιλεία Του με νέες ψυχές στη θέση των ξεπεσμένων πνευμάτων, όπως είναι με σαφήνεια γραμμένο στους Ψαλμούς του Δαυίδ.
Όταν πλέον δεν θα υπάρχουν αυτοί που επιθυμούν τη σωτηρία, αλλά αυτοί που παραδόθηκαν τελείως στην υπηρεσία του Κακού και δεν θέλουν πλέον ούτε να ακούσουν για τον Κύριο, τότε και θα ευδοκήσει η θεία θέληση, να γίνει το τέλος αυτού του ορατού υλικού κόσμου, που δε θα καταστραφεί, αλλά με φωτιά θα μεταμορφωθεί σε φωτιά, όπως όταν λιώνει ο τεχνίτης το μέταλλο και απ’ αυτό χύνει και δίνει σχήμα στο αντικείμενο που επιθυμεί.
Κατά τη διάρκεια των φοβερών γεγονότων, ο Κύριος θα κρύψει τους πιστούς Του και παρά τις φοβερές διώξεις, θα τελείται κρυφά η Θεία Λειτουργία και η μόνη προσευχή τότε θα είναι: “Κύριε, έλα όσο το δυνατόν νωρίτερα”… O Κύριος δεν θα καθυστερήσει. Θα έρθει και θα μεταφέρει τη γήινη αγωνιζόμενη εκκλησία και θα την ενώσει με την ουράνια θριαμβεύουσα και η βασιλεία δεν θα έχει τέλος. 

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΜΗΝ ΜΙΛΑΤΕ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΕΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ!

Πατριάρχης Σερβίας Παύλος: Μην μιλάτε στους ανθρώπους για τον Θεό, εάν δεν θέλουν να ακούσουν για Αυτόν. Ζήστε όπως ο Κύριος και τότε οι ίδιοι θα σας ερωτήσουν για να μάθουν! 

Ο ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΒΙΟΛΙΣΤΗΣ

Ο ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΒΙΟΛΙΣΤΗΣ
 
Κάποτε ένας αστρονόμος είπε:
«Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό».
Και κάποιος βιολιστής του απάντησε:
«Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική».

Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ: Ο ΤΕΛΩΝΗΣ ΕΝΝΟΗΣΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Ο τύπος αυτός του τελώνου, έχει βάθος υπαρξιακό και θεολογικό. Εννόησε ότι είναι εικόνα του Θεού που την προσέβαλε και ζητά την αποκατάστασή της. Στον λόγο του Θεού διψά· ποτέ δεν ξεδιψά στον λόγο του Θεού, θέλει πάντα να ακούει λόγο Θεού. Ποτέ δεν αισθάνεται ηθική και πνευματική αυτάρκεια. Είναι ο άγιος που στολίζει την εκκλησία και δοξάζεται ο Θεός. Είναι θησαυρός ασύλητος!

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΟΥΡΟΖ ΑΝΤΩΝΙΟΣ BLOOM: "ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ".

 Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου (†Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom)

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Δύο εβδομάδες πρὶν ἀκούσαμε στὸ Εὐαγγέλιο τὴν ἱστορία τοῦ Βαρτίμαιου καὶ τὴν προηγούμενη ἑβδομάδα τὴν ἱστορία τοῦ Ζακχαίου.

Ὁ Βαρτίμαιος ἦταν τυφλός, ἴσως ὅλη του τὴ ζωή, ἤ ἴσως κάποια συγκεκριμένη στιγμὴ εἶχε εἰκόνα ὅλης τῆς ὀμορφιᾶς τοῦ κόσμου, τῶν ἀνθρώπινων προσώπων, τὴν ὀμορφιὰ ἀπὸ κάθε τι ποὺ τὸν συνέδεε κατευθείαν μέσω τῆς κτίσης μὲ τὸν Θεὸ ποὺ δημιούργησε τὰ πάντα. Ἦταν ἕνας τυφλὸς ἄνθρωπος.

Μιὰν ἡμέρα ἕνα πλῆθος πέρασε δίπλα του, ἕνα παράξενο πλῆθος – ὄχι ἁπλὰ ἕνα θορυβῶδες πλῆθος περαστικῶν, ἀλλὰ ἕνα πλῆθος ποὺ εἶχε ἕναν πυρήνα, καὶ ὁ πυρήνας αὐτὸς ἦταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ Βαρτίμαιος ἀντιλήφθηκε τὴν ἰδιαιτερότητα αὐτοῦ τοῦ πλήθους καὶ ρώτησε ποιὸς ἦταν ἐκεῖνος ποὺ τὸ ἕνωνε σὲ ἕνα σύνολο· καὶ τότε ἄρχισε νὰ κραυγάζει γιὰ βοήθεια, γιὰ νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν τυφλότητά του.

Πόσες φορὲς δὲν εἴμασταν τυφλοί, ἤ πόσα πολλὰ χρόνια δὲν ζήσαμε ὅλοι σὰν τυφλοί; Τυφλοὶ στὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς προσφέρει ὁ κόσμος· τυφλοὶ στὴν ὀμορφιά, ὄχι στὴν ἐξωτερική της ποιότητα ἀλλὰ στὴν λάμψη τῆς θεϊκῆς λάμψης καὶ ὀμορφιᾶς ὅπως μᾶς ἀποκαλύπτεται. Πόσο συχνὰ δὲν κοιτάξαμε πρόσωπα δίχως ποτὲ νὰ δοῦμε ὅτι εἶναι είκόνες τοῦ Θεοῦ ποὺ θὰ πρέπει νὰ μᾶς φέρνουν σ’ ἐπαφὴ μὲ τὸν Θεό, καὶ νὰ μὴν στέκουν ἀνάμεσα σὲ μᾶς καὶ τὸν Θεὸ σὰν πειρασμός. Πόσο συχνὰ πέρασε ὁ Χριστὸς δίπλα μας καὶ ποτὲ δὲν προσέξαμε τὴν παρουσία Του;

Ἄς προβληματιστοῦμε καὶ ἄς ἀναρωτηθοῦμε ὄχι μόνο πόσο συχνὰ εἴμασταν τυφλοὶ στὸ παρελθόν, ἀλλὰ πόσο εἴμαστε τὴν παροῦσα στιγμὴ. Ό Χριστὸς βρίσκεται ἀνάμεσα μας. Τὸ ἀντιλαμβανόμαστε; Ἕνας Πατέρας τῆς Ἐρήμου εἶχε πεῖ : «Ὅποιος εἶδε τὸν πλησίον του ἔχει δεῖ τὸν Θεό». Ναὶ μιὰ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, μιὰ ἀληθινὴ εἰκόνα. Κατεστραμμένη στὴν πραγματικότητα, ὅπως τόσες πολλὲς εἰκόνες εἶναι βεβηλωμένες ἤ κατεστραμμένες· κατεστραμμένες σὲ βαθμό ποὺ, κάποιες φορὲς δὲν ἀναγνωρίζονται, καὶ ὅμως εἶναι μιὰ θεία εἰκόνα.

Τὴν προηγούμενη ἑβδομαδα ἀκούσαμε γιὰ τὸν Ζακχαῖο. Ὁ Ζακχαῖος ξεπέρασε ἕναν ἄλλον πειρασμὸ ποὺ μᾶς εἶναι πολὺ γνωστός, αὐτὸν τῆς ματαιότητας· ἡ ματαιότητα ποὺ σημαίνει τὴν προσκόλλησή μας σὲ πράγματα ἀσήμαντα καὶ ἡ προσπάθειά μας νὰ προκαλέσουμε μέσα ἀπὸ αὐτὰ τὸν θαυμασμὸ ἄλλων ἀνθρώπων ποὺ δὲν ἔχουν δικαίωμα νὰ κρίνουν, ἐπειδὴ εἶναι ἐπίσης δέσμιοι στὴν ἴδια μικρότητα τῆς καρδιᾶς καὶ τοῦ νοῦ. Ἡ ματαιότητα, κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακας, εἶναι ὑπερηφάνεια ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ δειλία ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων· μιὰ ἐπιθυμία νὰ μὴν κριθοῦμε, νὰ μὴν καταδικαστοῦμε, ἀλλὰ νὰ μᾶς θαυμάζουν, νὰ μᾶς ἐπαινοῦν, νὰ μᾶς ἐπιδοκιμάζουν ἀκόμα γιὰ πράγματα ποὺ δὲν ἔχουν κάποια ἀξία, ἁπλὰ καὶ μόνο νὰ μᾶς ἐπιδοκιμάζουν.

Πρότεινα τὴν προηγούμενη ἑβδομάδα ὅτι πρέπει να ἑστιάσουμε τὴν προσοχή μας σὲ αὐτὴν τὴν ἰδιαίτερη γιὰ μᾶς ἁμαρτία καὶ νὰ ἀναρωτηθοῦμε πόσο εἴμαστε ἀνεξάρτητοι ἀπὸ τὴν κρίση τῶν ἀνθρώπων, πόσο εἴμαστε ἀδιάφοροι στὴν κρίση τῆς δικῆς μας συνείδησης καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὴν, στὴν κρίση τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ;

Σήμερα ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ μιὰ τρίτη εἰκόνα· μὲ τὴν ἱστορία τοῦ Φαρισαίου καὶ τοῦ Τελώνη. Ὁ Τελώνης εἶχε συναίσθηση τῆς ἀναξιότητάς του, ὅτι ἦταν ἀνάξιος νὰ παρουσιαστεῖ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐπίσης ὅτι ἦταν εὐπρόσδεκτος στὴν συντροφιὰ ἀξιοσέβαστων ἀνθρώπων, ποὺ ὁ Θεὸς θὰ ἀποδεχόταν. Ἦλθε στὴν πόρτα τοῦ Ναοῦ καὶ δὲν μποροῦσε νὰ διασχίσει τὸ κατώφλι γιατὶ γνώριζε ὅτι σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο τὸν ἀκάθαρτο, τὸν μολυσμένο, τὸν βεβηλωμένο ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἁμαρτία, ἀπὸ τὸ αἷμα καὶ τὸ κακό σὲ ὅλες του τὶς μορφὲς, ὁ Ναὸς ἦταν ἕνας τόπος ἀφιερωμένος μόνο στὸν Θεό. Ὅλος ὁ ὑπόλοιπος κόσμος, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω μιὰ φράση τοῦ Σατανᾶ ποὺ πείραξε τον Κύριο, ὅλο τὸν ὑπόλοιπο κόσμο «τὸν παρέδωσε ὁ ἄνθρωπος σ’ ἐμένα». Ἀλλὰ ὁ ναὸς εἶναι ἕνας χῶρος ὅπου ἄνθρωποι τῆς πίστης, ἀδύναμοι ἀλλὰ μὲ πίστη στὸν Θεὀ, εἶναι ἀποκομμένοι ἀπὸ τοῦτο τὸ βασίλειο τοῦ τρόμου ποὺ εἶναι τὸ δράμα τῆς Θεϊκῆς ὀμορφιᾶς, τῆς κατοικίας τοῦ Ἑνὸς ποὺ δὲν ἔχει τόπο νὰ «κλίνει τὴν κεφαλή», σ’ ἕναν κόσμο ποὺ τὸν ἔκλεψαν ἀπ’ Αὐτὸν καὶ παραδόθηκε στὰ χέρια τοῦ ἀντιπάλου.

Ὁ Τελώνης στάθηκε στὴν εἴσοδο τοῦ Ναοῦ, γνώριζε ὅτι ἀνῆκε στὸ βασίλειο τοῦ κακοῦ, καὶ δὲν μποροῦσε νὰ εἰσέλθει στὸν ἱερὸ χῶρο τοῦ Θεοῦ· καὶ ὅμως, ἔνοιωσε τὴ διαφορά, ὁ τρόμος τὸν συνεῖχε καὶ μιὰ αἴσθηση λατρείας γιὰ τὸ βασίλειο τοῦ Θεοῦ. Χτυποῦσε τὸ στῆθος του ζητώντας ἔλεος γιατὶ δὲν μποροῦσε νὰ ἐλπίζει καὶ νὰ ὑπολογίζει σὲ τίποτα ἄλλο.

Καὶ ὁ Φαρισαῖος στάθηκε στὸ μέσον τῆς Ἐκκλησίας· εἶχε μπεῖ στὸ ναὸ καὶ εἶχε πάρει τὴ θέση του ἐκεῖ σὰν κάποιος ποὺ εἶχε τὸ δικαίωμα νὰ βρίσκεται ἐκεῖ. Γιατί; Ὄχι ἐπειδὴ ἦταν ἕνας ἄνθρωπος μὲ ἁγνὴ καρδιά, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἦταν πιστὸς στὸν κάθε τυπικὸ κανόνα ποὺ εἶχε καθιερωθεῖ ἀπὸ τὴ Συναγωγή, ὄπως ἕνας ἀριθμὸς ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι πιστὸς στοὺς ἐξωτερικοὺς τύπους τῆς ζωῆς ποὺ δὲν μᾶς ἀγγίζουν κἄν, ποὺ δὲν φτάνουν στὴν καρδιά μας, ποὺ δὲν δίνουν νέο σχῆμα καὶ νόημα στὶς σκέψεις μας.

Ἔτσι πάλι, βρισκόμαστε ἐνώπιον δύο ἀνδρῶν καὶ ὁ Χριστὸς μᾶς ρωτᾶ: ποιὸς εἶσαι; Εἶσαι κάποιος ποὺ συναισθάνεται τόσο βαθιὰ τῆν ἱερότητα τοῦ Θεοῦ, ποὺ γνωρίζει ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ ἕναν Θεὸ ποὺ θὰ κατέβαινε στὴ γῆ γιὰ νὰ μᾶς θεραπεύσει καὶ νὰ μᾶς σώσει, δὲν θὰ ὑπῆρχε τρόπος νὰ Τὸν προσεγγίσουμε. Ἤ εἴμαστε σὰν τὸν Φαρισαῖο ποὺ θὰ ἔλεγε στὸν Θεό, ποὺ θὰ Τοῦ ἔλεγε κατάμουτρα: Ἔκανα ὅ,τι ἦταν γραμμένο νὰ γίνει. Δὲν ἔχεις κάτι νὰ μοῦ ζητήσεις! … Δὲν εἴμαστε τόσο ὑπερήφανοι ὅπως ὁ Φαρισαῖος, οὔτε ἔχουμε τὸ σταθερὸ θάρρος νὰ εἴμαστε τόσο πιστοὶ ὅσο ἦταν ἐκεῖνος στὴν πλήρη τήρηση τοῦ γράμματος τοῦ νόμου.

Ἄς ἀναρωτηθοῦμε λοιπὸν: μιμούμαστε τὸν Φαρισαῖο στὰ ἔργα του, ἐξωτερικὰ πιστοὶ στὰ δόγματα τῆς Χριστιανικῆς μας πίστης; Καὶ πέρα ἀπὸ αὐτὸ, ἐπιτρέπουμε στὴν πίστη μας νὰ μεταστρέψει τὴν καρδιά μας, νὰ κυβερνᾶ τὴν θέληση μας, καὶ νὰ φωτίζει τὸ νοῦ μας;

Αὐτὴν τὴν ἐργασία μᾶς προσφέρει τὸ σημερινό Εὐαγγέλιο. Σκεφτεῖτε το. Θὰ εἶναι ἕνα ἀκόμα βῆμα γιὰ νὰ πάρουμε μιὰν ἀπόφαση ὥστε νὰ μὴν καταδικαστοῦμε. Ἀμήν. 

 

(Πηγή καί Ἀπόδοση Κειμένου: agiazoni.gr)

ΔΕΝ ΣΟΥ ΖΗΤΩ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΒΑΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΜΟΥ!

Δεν Σου ζητώ Παναγιά μου να σηκώσεις κανένα βάρος από τους ώμους μου. Σου ζητώ μονάχα να με στηρίξεις και να με κρατήσεις γερά να μην λυγίσω υπό το όποιο βάρος αποφασίσει ο Υιός Σου να εναποθέσει στους ώμους μου. Και να με αφήσεις να σε κρατώ απ' τον Άγιο Χιτώνα Σου για να παραμείνω κοντά Σου υπό την Άγια Σκέπη Σου σε όλη την πορεία της ζωής μου. 

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ! ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ!

Οι Άγγελοι υπάρχουν! Είναι δώρα του Θεού για τις ψυχές μας!

Άγιε Άγγελε, διαφύλαξον και οδήγησον ημάς εις οδόν σωτηρίας!

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΑΓΙΟΥ ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΟΥ

Ἀπολυτίκιον

Ήχος γ΄.
Μέγας γέγονας ποιμήν θεόφρον και τα πρόβατα τα εν ερήμω, τα λογικάτους οσίους εποίμανας, καθοδηγήσας εις μάνδραν ουράνιον και διαθρέψας αυτούς τροφή θείας πίστεως, Πατερ όσιε Ισίδωρε Θεοδόξαστε, ικέτευε Χριστόν υπερ των δούλων Σου.

ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΚΥΡΙΟΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΣΟΥ ΕΞ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ!

ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. Αὕτη πρώτη ἐντολή. Καὶ δευτέρα ὁμοία, αὕτη· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν. Μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστι. (Κατά Μάρκον 12,30-31) 

Καί νά ἀγαπᾶς τόν Κύριο τόν Θεό σου μέ ὅλη τήν καρδιά σου, ὥστε αὐτόν ὁλοκληρωτικά νά ποθεῖς, καί μέ ὅλη τήν ψυχή σου, ὥστε ὁλόκληρο τό ἐσωτερικό σου σ’ αὐτόν νά εἶναι παραδομένο, καί μέ τό νοῦ σου ὁλόκληρο, ὥστε αὐτόν πάντοτε νά σκέφτεσαι, καί μέ ὅλη τή δύναμη τῆς θελήσεώς σου. Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή. 31 Καί δεύτερη ἐντολή ὅμοια καί στενά συνδεδεμένη μ’ αὐτήν εἶναι ἡ ἑξῆς: Νά ἀγαπᾶς τό συνάνθρωπό σου σάν τόν ἑαυτό σου. Ἄλλη ἐντολή μεγαλύτερη ἀπ’ αὐτές τίς δύο δέν ὑπάρχει.

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΜΑΘΟΥΝΤΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: ΓΕΜΙΣΕ ΑΛΗΘΙΝΑ, ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, Ο ΓΗΡΑΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ!

Επίσκοπος  Αμαθούντος Νικόλαος: Γέμισε αληθινά, από την χάρη του Αγίου Πνεύματος, ο γηραιός Συμεών, αφού η καρδιά του είχε ξεχειλίσει από την χάρη Εκείνου, τον οποίο κρατούσε στα χέρια του. Αρχικά, αναγνωρίζοντας την Πηγή της χρηστότητος, απέδωσε ευχαριστία. Και συμπλήρωσε προφητεύοντας την έξοδο του από ετούτο τον κόσμο, διότι οι οφθαλμοί του είδαν πραγματικά τον Σωτήρα Χριστό, τον οποίο μέχρι τώρα έβλεπε νοερά. Αυτόν, του οποίου το όνομα είχε προκαθοριστεί προ των αιώνων.

ΑΓΙΟΣ ΒΛΑΣΙΟΣ Ο ΒΟΥΚΟΛΟΣ

Άγιος Βλάσιος ο Βουκόλος

 

Ο Άγιος Μάρτυς Βλάσιος καταγόταν από την Καισάρεια της Καππαδοκίας και γεννήθηκε από πλούσιους και φιλάνθρωπους γονείς. Οι επαγγελματικές ανάγκες της οικογένειάς του τον ανάγκασαν να απομακρυνθεί για λίγο από την Καισάρεια. Όταν έγινε διωγμός εναντίων των Χριστιανών, οι ειδωλολάτρες τον καταζητούσαν ως Χριστιανό, αλλά δεν τον εύρισκαν. Η μητέρα του, που ποθούσε τη σωτηρία του, του συνέστησε να ακολουθήσει τον δρόμο της φυγής. Αλλά ο Άγιος αρνήθηκε. Τόσοι άλλοι μαρτυρούσαν. Γιατί, λοιπόν, αυτός να δραπετεύσει; Έτσι, προσήλθε με προθυμία και παραδόθηκε στους διώκτες του, τους οποίους και φιλοξένησε και περιποιήθηκε σαν να ήταν ευεργέτες του.
Τον συνέλαβαν και αφού τον μαστίγωσαν τον έριξαν μέσα σε κοχλαζόμενο λέβητα, όπου διέμεινε πέντε ημέρες χωρίς να πάθει τίποτα. Η χάρη του Θεού διαφύλαξε τον Άγιο σώο και αβλαβή. Έτσι, πολλοί στρατιώτες, που είδαν το θαύμα, πίστεψαν στον Χριστό και βαπτίσθηκαν από τον Άγιο με το νερό του λέβητα.
Μόλις πληροφορήθηκε ο ηγεμόνας το γεγονός αυτό, έστειλε εκεί άλλους στρατιώτες να βγάλουν το Άγιο Βλάσιο από τον λέβητα. Όταν όμως και αυτοί έφθασαν εκεί και είδαν το θαύμα, πίστεψαν στον Χριστό. Έπειτα πήγε εκεί και ο ίδιος ο ηγεμόνας, για να δει τον Άγιο μέσα στον λέβητα με το βρασμένο νερό. Επειδή δε, νόμιζε ότι το νερό είχε κρυώσει, ζήτησε να αντλήσουν από αυτό, για να νίψει τα μάτια του. Μόλις όμως έκανε αυτή την ενέργεια, αμέσως τυφλώθηκε και συγχρόνως ξεψύχησε.
Έτσι, ο Άγιος αφέθηκε ελεύθερος. Αμέσως επισκέφθηκε την οικογένειά του και στη συνέχεια παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό. Εκείνοι δε που κατά τύχη παρευρίσκονταν εκεί, κατά την τελείωσή του, είδαν τη μακαρία του ψυχή, που βγήκε από το στόμα του, σαν περιστερά λευκή και απαστράπτουσα, και πέταξε στον ουρανό. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου την 3 Φεβρουαρίου.
 
https://www.saint.gr