ΑΡΧΙΜ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ: ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΩ ΣΤΟΝ ΘΕΟ. ΕΙΜΑΙ ΑΘΕΟΣ!

 
«Δέν πιστεύω στόν Θεό. Εἶμαι ἄθεος!»

Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου 

Προηγουμένου Ἱ.Μ. Μεγάλου Μετεώρου

 
Καθημερινά, ὅλο καί περισσότεροι ἄνθρωποι, ἀκόμη καί στήν πατρίδα μας μέ τήν μακραίωνη ὀρθόδοξη παράδοση, γίνονται ἀρνητές τῆς πίστεως καί τοῦ Θεοῦ καί δέν μετέχουν στήν ζωή καί τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Πολλοί νέοι μας, δυστυχῶς καί παιδιά (μαθητές Γυμνασίου καί Λυκείου), δηλώνουν ἄθεοι καί ἄπιστοι καί ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, παρασυρμένοι ἀπό τόν συρμό τῆς ἐποχῆς καί τήν διαρκῆ προβολή τῆς ἀθεΐας ἀπό καθηγητές, δασκάλους, τόν κοινωνικό περίγυρο, τά ΜΜΕ κ.λπ.
Ἡ ἀθεΐα εἶναι ἡ τάση πού τείνει νά ἐπικρατήσει στήν ἐποχή μας. Προβάλλεται κατά κόρον ὡς δικαίωμα, ὡς διεκδίκηση, ὡς χειραφέτηση, ὡς ἀπελευθέρωση ἀπό προκαταλήψεις, ὡς ἀποδέσμευση ἀπό στεγανά. Προβάλλεται καί ἐπιβάλλεται, μέ ποικίλα ἐπικοινωνιακά τεχνάσματα, ὡς κατάκτηση, ὡς πρόοδος, ὡς ἐκσυγχρονισμός καί καθίσταται τελικά κυρίαρχη ἄποψη καί ἰδεολογία.
Ὁ μακαριστός Γέροντας Μωυσῆς ὁ Ἁγιορείτης σημείωνε ὅτι: «Ἀπό καιρό ὁ προοδευτισμός ἔχει ταυτιστεῖ μέ ἕνα σφοδρό ἀντιθεϊσμό, ἀντιεκκλησιασμό, ἀντιμοναχισμό καί ἀντιχριστιανισμό. Ἐπικρατοῦν ἔτσι οἱ ψυχίατροι, οἱ ψυχολόγοι, οἱ ψυχαναλυτές, ἀκόμη καί οἱ μάγοι, οἱ μάντεις, οἱ πνευματιστές, οἱ ὡροσκόποι καί μελλοντολόγοι»[1].
Ἔχει φτάσει μάλιστα σέ τέτοιο σημεῖο ἡ διαστροφή, ἡ ἀνισορροπία καί ἡ ἀποστασία τῶν ἡμερῶν μας, ὥστε ἡ ἀπιστία καί ἡ ἀντιθεΐα νά ἐπαινοῦνται καί νά προβάλλονται ἀπροκάλυπτα ὡς πρότυπο γιά ὅλους. Ἔχει φτάσει μία μικρή μειοψηφία νά ζητᾶ νά ἐπιβάλει τίς δικές της ἀπόψεις καί ἐπιλογές στήν συντριπτική πλειοψηφία τῶν πολιτῶν.
Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι οἱ δημόσιες ἀναφορές καί ἡ ὅλη δραστηριότητα τῶν ἀθεϊστῶν καί τῶν συλλόγων τους ἐπικεντρώνεται πρωτίστως στόν πόλεμο συγκεκριμένα κατά τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατά τῆς ὀρθοδόξου διαπαιδαγωγήσεως καί ἰδιαιτέρως τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν στά σχολεῖα καί ὄχι ἐναντίον ἄλλων θρησκευμάτων. Στόχος τους εἶναι ἡ ἀπορθοδοξοποίηση τῆς Πατρίδος μας καί τοῦ λαοῦ μας. Δέν ἐνδιαφέρονται νά προασπίσουν τά δικαιώματατῶν ἀθέων καί τῶν ἀπίστων, ἀλλά ἐπιθυμοῦν καί ἐπιδιώκουν μέ ἰδιαίτερο μένος καί λυσσαλέο μίσος, νά ἐξαλείψουν τήν ὀρθόδοξη πίστη, τήν πίστη καί τήν παράδοση τῶν πατέρων μας, τήν ρωμιοσύνη μας καί νά τήν ἐξοβελίσουν ἀπό τήν ζωή τῶν πιστῶν.Ἔχουμε, ἔτσι, τήν θεσμοθέτηση καί τήν ἐπιλογή ἀντιχριστιανικῶν καί ἀντιεκκλησιαστικῶν πρακτικῶν, ὅπως εἶναι ὁ πολιτικός γάμος, ἡ πολιτική κηδεία, ὁ πολιτικός ὅρκος, ἡ καύση τῶν νεκρῶν καί ὁ θρυμματισμός τῶν ἀνθρωπίνων ὀστῶν σέ ἠλεκτρικό σπαστήρα καί τόσα ἄλλα.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος σκιαγραφεῖ μέ ἐνάργεια τήν ὅλη αὐτή κατάσταση. Γράφει σχετικά σέ μία ἐγκύκλιό του:
«Ἐναντίον τῆς πίστεως ἔχει ἐπιστρατευθεῖ ἡ ἐπιστήμη, ἡ τεχνολογικὴ παντοδυναμία, τὰ μέσα πληροφόρησης, οἱ μηχανισμοὶ ψηφιακοῦ ἐλέγχου τῶν λεπτομερειῶν τῆς ζωῆς μας, ἡ πολιτική, ἡ κατευθυνόμενη παιδεία, ὁ ὑλιστικὸς τρόπος ζωῆς κ.λπ. Ὁ φιλοσοφικὸς ὀρθολογισμὸς καὶ οἱ ἱστορικὲς καὶ ἀνθρωπολογικὲς ἐπιστῆμες ἐπιστρατεύονται στὸ νὰ γκρεμίσουν τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ νὰ κατασυκοφαντήσουν τὴν πορεία καὶ τὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας καὶ γενικότερα τοῦ χριστιανισμοῦ στὸ παρελθὸν καὶ σήμερα.
Ὁ ὑπερτονισμὸς τῶν λεγομένων ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὅσο καὶ ἂν φαίνεται ἑλκυστικὸς καὶ θεμελιωτικὸς μιᾶς νέας ἠθικῆς περὶ τοῦ ἀνθρώπου, καταργεῖ τὰ «δικαιώματα» τοῦ Θεοῦ καὶ περιθωριοποιεῖ τὴν χάρι Του. Ὁ ἀντιρατσισμὸς καὶ ἡ ἀνεκτικότητα, ἡ πολυπολιτισμικότητα καὶ ἡ πολυθρησκευτικότητα, ἐνῶ στὴν οὐσία τους περιέχουν κάτι τὸ βαθὺ χριστιανικό, ὅπως παρουσιάζονται καὶ ὅπως ὑποστηρίζονται, καίρια προσβάλλουν τὴν ἱερότητα τοῦ ἀνθρώπου καὶ οὐσιαστικὰ ἀλλοιώνουν τὸ πρόσωπο τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἡ πολυθρησκευτικότητα μεταμορφώνει τὴν πίστη στὸν Θεὸ σὲ κοινωνικὸ φαινόμενο. Ὅλα αὐτὰ ὁδηγοῦν σὲ μιὰ πρωτοφανῆ σύγχυση, σὲ ἀλλεπάλληλα ἀδιέξοδα, πλάνες, αἱρέσεις, παγκόσμια ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κατάρρευση, ἀνατροπὴ διαχρονικῶν ἠθικῶν σταθερῶν, πολυμέτωπη προσβολὴ τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας. Ἐπὶ πλέον, ἀποδυναμώνουν τὴν πίστη, ὑποβαθμίζουν τὴν Ἐκκλησία, ἀποχριστιανοποιοῦν τὸν κόσμο, ἐξαφανίζουν τὸν Θεό καὶ κάνουν τὸν λόγο καὶ τὸ ὄνομά Του ἀρχικὰ μὲν μὴ ἀναγκαῖα, στὴ συνέχεια περιφρονητέα, ὕστερα μὴ ἐπιθυμητὰ καὶ τέλος μισητὰ καὶ ἀποδιοπομπαῖα. Ἔτσι θεμελιώνεται ὁ σύγχρονος ἀθεϊσμός καὶ ὀργανώνεται ὁ σύγχρονος διωγμὸς τῆς πίστεως καὶ τοῦ χριστιανισμοῦ»[2].
Ἕνας ἀπό τούς νεώτερους ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης, συνοψίζοντας πολύ εὔστοχα καί ἀποκαλυπτικά τά κύρια γνωρίσματα τῆς ἐποχῆς του (1829-1908) -συνέχεια τῆς ὁποίας εἶναι ἡ δική μας-, ἔλεγε ὅτι «τά χαρακτηριστικά τοῦ αἰῶνα πού διανύουμε εἶναι αὐτολατρεία, αὐτονομία, ὑλισμός καί πνευματικός σκεπτικισμός, δηλαδή στήν οὐσία ἀθεΐα»[3]. Μέ αὐτή τήν τόσο οὐσιαστική παρατήρησή του, ὁ ἅγιος μᾶς παραθέτει ταυτόχρονα μέ σαφῆ καί περιεκτικό τρόπο τά κύρια γνωρίσματα, καθώς καί τά βαθύτερα αἴτια τῆς ἀθεΐας, ἡ ὁποία οὔτε μοντέρνα καί σύγχρονη εἶναι ὡς ἰδέα οὔτε τεκμηριώνεται ἐπιστημονικά, ὅπως παραπλανητικά ἰσχυρίζονται οἱ ὀπαδοί της.
Ἡ ἀθεΐα εἰσῆλθε στήν σκέψη καί τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν στιγμή ἀκόμη τῆς πρώτης παρακοῆς τῶν πρωτοπλάστων στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ αὐτονομημένη ἰσοθεΐα πού ἐπεδίωξαν οἱ πρωτόπλαστοι, παρακινημένοι ἀπό τόν διάβολο, ἦταν ἡ πρώτη ἄρνηση, ἡ πρώτη ἀπόρριψη τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο. «Καί ἔσεσθε ὡς θεοί»[4], τούς ψιθύρισε ὁ διάβολος καί τούς ἔβαλε τόν λογισμό τῆς αὐτοθεοποίησης, τῆς ἀνορθώσεως τοῦ ἑαυτοῦ τους στήν θέση τοῦ Θεοῦ, ἀντί γιά τόν Θεό καί χωρίς τόν Θεό. «Οἱ ἄνθρωποι σήμερα, ἔκαναν τόν ἑαυτότους θεό, γι’ αὐτό καί κατέληξαν νά εἶναι ἄθεοι»[5], ἔλεγε πολύ εὔστοχα καί χαριτωμένα ὁ Ἅγιος Παΐσιος.

Φιλοσοφικός ἀθεϊσμός

Στόν χῶρο τῆς ἀθεϊστικῆς φιλοσοφίας, στό δεύτερο μισό τοῦ 19ου αἰώνα, πρωτοπόρος εἶναι ὁ Γερμανός Φιλόσοφος Φρειδερίκος (Nietzsche) Νίτσε (1844-1900), ὁ ὁποῖος διακήρυξε τόν «θάνατου τοῦ θεοῦ». Γιά τόν Νίτσε ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ ταυτίζεται μέ τήν ἀνατροπή καί τήν κατάργηση ὅλων τῶν ἀξιῶν, τῶν ἰδεῶν καί τῶν ἰδανικῶν. Μοναδική καί ὕψιστη ἀξία γιά τό Nietzsche καθίσταται ὁ γνωστός «ὑπεράνθρωπος». Γράφει χαρακτηριστικά: «Ποῦ εἶναι ὁ Θεός; Θά σᾶς τό πῶ ἐγώ. Τόν σκοτώσαμε. Ἐμεῖς ὅλοι εἴμαστε οἱ φονιάδες του… ὁ Θεός εἶναι νεκρός… ὁ Θεός θά μείνει νεκρός. Τί ἄλλο εἶναι οἱ ἐκκλησίες παρά οἱ τάφοι καί τά μνήματα τοῦ Θεοῦ;»[6].
Μισό αἰῶνα ἀργότερα ὁ Ζάν Πόλ Σάρτρ (1905-1980) θά διακηρύξει μέ ἀπόλυτο καί δογματικό τρόπο ὅτι γιά νά ὑπάρξει ἐλεύθερος καί γνήσιος ὁ ἄνθρωπος θά πρέπει νά μήν ὑπάρχει ὁ Θεός. Στό ἔργο του μέ τίτλο «Ὁ διάβολος καί ὁ θεός», ὁ κεντρικός ἥρωας, μετά ἀπό μιά ἐναγώνια ἀναζήτηση τῆς εὐτυχίας κοντά στό διάβολο καί κοντά στό Θεό παρουσιάζεται νά συμπεραίνει: «Ἐγώ ὑπάρχω… μόνος ἐγώ. Ἱκέτευα ὅλον αὐτό τόν καιρό γιά ἕνα σημεῖο, ἀλλά δέν πῆρα καμία ἀπάντηση. Ὁ Οὐρανός ἀγνοεῖ ἀκόμα καί τό ὄνομά μου. Διερωτόμουνα κάθε στιγμή τί μποροῦσα νά εἶμαι ἐγώ στά μάτια τοῦ Θεοῦ. Τώρα τό ξέρω: Τίποτε. Ὁ Θεός δέν μέ βλέπει. Ὁ Θεός δέν μέ ἀκούει. Ὁ Θεός δέν μέ ξέρει. Βλέπεις αὐτό τό κενό πάνω ἀπό τά κεφάλια μας; εἶναι ὁ Θεός. Αὐτό τό φάγωμα στήν πόρτα; εἶναι ὁ Θεός.Αὐτή τήν τρύπα στή γῆ; εἶναι ὁ Θεός. Ἡ σιωπή, εἶναι ὁ Θεός. Ἡ ἀπουσία, εἶναι ὁ Θεός. Ἡ μοναξιά τῶν ἀνθρώπων, αὐτό εἶναι Θεός. Ὅλον αὐτό τόν καιρό δέν ὑπῆρχα παρά ἐγώ. Ἐγώ ἀποφάσισα τό κακό. Ἐγώ μόνος μου βρῆκα τό καλό. Ἐγώ ἁμάρτησα. Ἐγώ ἔκανα τίς καλοσύνες πού ἔκανα. Ἐγώ σήμερα κατηγορῶ τόν ἑαυτό μου καί ἐγώ μόνος μου μπορῶ νά τόν συγχωρήσω. Ἐγώ ὁ ἄνθρωπος. Ἄν ὁ Θεός ὑπάρχει ὁ ἄνθρωπος εἶναι μηδέν. Ἀλλά δέν ὑπάρχει Θεός. Χαρά. Δάκρυα χαρᾶς. Ἀλληλούια. Δέν ὑπάρχει Θεός»[7]. Τά συμπεράσματα δικά σας!

Ἐπιστημονικός ἀθεϊσμός

Ἡ τεράστια ἀνάπτυξη τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας, πού κορυφώνεται μετά τόν 20ό αἰῶνα, προκάλεσε τόν λεγόμενο «ἐπιστημονικό ἀθεϊσμό». Μία σειρά ἀπό ἐπιστημονικές θεωρίες ἀναπτύχθηκαν καί μέ ἀπόλυτο τρόπο ἀποφάνθηκαν ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός καί ὅτι τά πάντα δημιουργήθηκαν τυχαῖα.
«Οἱ θεωρίες περὶ τυχαιότητος στὴ γένεση τοῦ ὑλικοῦ κόσμου», σημειώνει καί πάλι ὁ Ἅγιος Μεσογαίας, «ἐπιδιώκουν νὰ ἐξαφανίσουν κάθε ἰδέα δημιουργικῆς ἐπεμβάσεως στὴν ἀρχὴ τοῦ σύμπαντος, ἄρα νὰ μηδενίσουν τὴν θεϊκὴ παρουσία καὶ ἀνάγκη. Τύχη εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ στὴ διάλεκτο τῆς ἀθεΐας! Οἱ βιαστικὲς ἐξαγγελίες περὶ κατασκευῆς συνθετικοῦ γονιδιώματος καὶ τεχνητῆς ζωῆς ἢ κλωνοποίησης τοῦ ἀνθρώπου ἢ βιοτεχνολογικῶν θαυμάτων (DNA editing) ἢ στὴν Φυσικὴ περὶ τῆς δῆθεν ‘‘θεωρίας τῶν πάντων’’ ἀποσκοποῦν στὸ νὰ ἀντικαταστήσουν τὸν Θεὸ μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἔτσι νὰ κλείσουν τὸν δρόμο καὶ τὴν προοπτικὴ τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς κοινωνίας του μὲ τὸν Θεό. Ἡ τύχη ὡς ἑρμηνευτικὸ ἐπινόημα καὶ ὁ ἄνθρωπος ὡς ἡ κεντρικὴ παρουσία στὸν κόσμο ἐξαφανίζουν τὸν Θεὸ καὶ ὡς πρόσωπο καὶ ὡς ἔννοια»[8].
Ὅλα αὐτά, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, συνιστοῦν στήν οὐσία ἀν­τι­στρο­φή τῆς δη­μι­ουρ­γι­κῆς καί γνω­στι­κῆς ἱ­κα­νό­τη­τος, πού χά­ρι­σε στόν ἄν­θρω­πο ὁ Θε­ός, ὁ Ὁ­ποῖ­ος «ἔ­δω­κεν ἐ­πι­στή­μη τοῖς ἀν­θρώ­ποις ἐν­δο­ξά­ζε­σθαι ἐν τοῖς θαυ­μα­σί­οις αὐ­τοῦ»[9]. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός, δηλαδή, ἔδωσε στούς ἀνθρώπους τήν ἐπιστήμη, ὥστε νά δοξάζεται μέ τά θαυμαστά αὐτοῦ ἔργα, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος ἀντιστρέφοντας καί διαστρέφοντας τήν ἱκανότητα αὐτή στρέφει τήν ἐπιστήμη ἐνάντια στόν Θεό.
Σχολιάζει σχετικά ὁ Ἱερός Χρυσόστομος:
«Δέν ὑπάρχει τό θεμέλιο καί πῶς στέκεται ἡ οἰκοδομή; Δέν ὑπάρχει ὁ ναυπηγός καί πῶς συναρμολογήθηκε τό πλοῖο; Δέν ὑπάρχει ὁ οἰκοδόμος καί πῶς ἔγινε τό σπίτι; Δέν ὑπάρχει ὁ Δημιουργός καί πῶς ἡ καλλονή τῶν κτισμάτων μαρτυρεῖ Τόν κτίστη; Ἄν δέν ὑπάρχει Θεός, τί δουλειά ἔχεις μέσα στά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ; Στό σπίτι τοῦ Θεοῦ μένεις καί ἀρνεῖσαι τόν Νοικοκύρη τοῦ σπιτιοῦ; Ἤ δῶσε τό ἐνοίκιο, δηλαδή τήν εὐχαριστία σου ἤ ἔβγα ἀπό τό σπίτι, γιατί καπνίζεις τό σπίτι μέ τό χνῶτο τῆς βλασφημίας σου… Δέν ὑπάρχει πιό ἀνότητος ἄνθρωπος ἀπό ἐκεῖνον, πού ἰσχυρίζεται ὅτι ὅλη ἡ δημιουργία ἔγινε χωρίς τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ»[10].
Ὁ γνωστός Σοβιετικός ἀστροναύτης Γκαγκάριν, ὁ πρῶτος ἄνθρωπος πού πάτησε στή σελήνη, ὅταν γύρισε ἀπό τό διάστημα, δέν ἔπαυε νά δηλώνει περιφρονητικά ὅτι «Θεός δέν υπάρχει. Πουθενά δέν τόν συνάντησα…». Σέ μία δεξίωση πού εἶχε γίνει πρός τιμήν του, συνάντησε τόν Ρῶσο Πατριάρχη Ἀλέξιο, ὁ ὁποῖος τόν ρώτησε:
«– Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι δέν εἶδες τόν Θεό στόν οὐρανό;
— Ναί, εἶναι ἀλήθεια, τοῦ εἶπε ὁ Γκαγκάριν. Τόσες μέρες στό διάστημα πουθενά δέν τόν συνάντησα…
— Τόν γνωρίζεις; ρώτησε μέ χιοῦμορ ὁ Πατριάρχης.
— Τί θέλετε νά πεῖτε; ἀπάντησε ξαφνιασμένος ὁ κοσμοναύτης.
— Θέλω νά εἰπῶ, συνέχισε ὁ Πατριάρχης, πῶς εἶναι δυνατόν νά λές γιά κάποιον ὅτι δέν τόν συνάντησες ἐάν ποτέ σου δέν τόν ἔχεις γνωρίσει. Πῶς φαντάσθηκες ὅτι θά ἔβλεπες ἔτσι τόν Θεό;
— Δέν ξέρω, εἶπε μέ ἀμηχανία ὁ Γκαγκάριν. Πραγματικά δέν ξέρω μέ ποιόν τρόπο θά ἔπρεπε νά τόν γνωρίσω.
— Ἔλα τότε νά σέ μάθω, καί ὅταν ξαναπᾶς θά τόν δεῖς. Νά εἶσαι βέβαιος ὅτι θά τόν δεῖς, τοῦ εἶπε μέ νόημα ὁ Ρῶσος Πατριάρχης. Γιατί ὁ Θεός δέν εἶναι ὁρατός οὔτε μέ τηλεσκόπια, οὔτε μέ διαστημόπλοια…»[11].
Ὁ ἄνθρωπος, δηλαδή, ἀναζητᾶ τόν Θεό καί προσπαθεῖ νά Τόν ἀνακαλύψει μέ λάθος τρόπο, χρησιμοποιώντας λανθασμένα μέσα. Καταλήγει, ἔτσι, σέ ἀδιέξοδα καί ὁδηγεῖται στήν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ, στήν ἀθεΐα καί τήν ἀντιθεΐα. Oἱ Πα­τέ­ρες, ὅμως, τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, κυρίως ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής (580-662), μᾶς δι­δά­σκουν ὅ­τι στόν ἄν­θρω­πο ὑ­πάρ­χουν δύ­ο γνω­στι­κά κέν­τρα, δύ­ο τρό­ποι, δη­λα­δή, γιά νά κα­τα­λα­βαί­νει ὁ ἄνθρωπος τά πράγ­μα­τα, τήν κτι­στή φυ­σι­κή δη­μι­ουρ­γί­α, δηλαδή, ἀλλά καί τόν ἴ­διο τόν Θε­ό. Τό ἕ­να κέν­τρο εἶ­ναι ὁ νοῦς, πού ἐνεργεῖται, ἔχει, δηλαδή, τήν ἕ­δρα του στήν καρ­διά, στήν πνευματική καρδιά, πού εἶναι τό κέντρο τῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου. Τό ἄλλο κέντρο εἶ­ναι ὁ λό­γος, ἡ λο­γι­κή, πού δρᾶ καί ἐνεργεῖ διά τοῦ ἐγ­κε­φά­λου. Αὐ­τά τά δύ­ο γνω­στι­κά κέν­τρα ἀ­πο­κα­λοῦν­ται, ἐπί­σης, ἀ­πό τούς Πα­τέ­ρες πνευ­μα­τι­κή γνώ­ση (ὁ νοῦς) καί φυσική γνώ­ση (ὁ λό­γος, ἡ λο­γι­κή).
Ὁ νοῦς καί ἡ λογική εἶναι οἱ δύο γνωστικές δυνάμεις τῆς ψυχῆς. Ὁ νοῦς εἶ­ναι τό κέν­τρο τῆς ψυ­χῆς καί γι’ αὐ­τό οἱ Πα­τέ­ρες τόν ἀπο­κα­λοῦν «τό ἡ­γε­μο­νι­κόν τῆς ψυ­χῆς» ἤ τόν ὀφθαλμό τῆς ψυχῆς. Ὁ νοῦς εἶ­ναι ἡ θε­ω­ρη­τι­κή ἐ­νέρ­γεια τῆς ψυ­χῆς. Μέ τόν νοῦ ὁ ἄν­θρω­πος γνω­ρί­ζει τόν Θε­ό, ἀ­πο­κτᾶ τήν ἐμ­πει­ρί­α τοῦ Θεοῦ, ἀ­πο­κτᾶ, δηλαδή, τήν πνευ­μα­τι­κή γνώ­ση.Ὁ λό­γος (ἡ λο­γική) εἶ­ναι ἡ πρα­κτι­κή ἐ­νέρ­γεια τῆς ψυ­χῆς. Μέ τόν λό­γο (τήν λο­γι­κή) ὁ ἄν­θρω­πος γνω­ρί­ζει τήν φύ­ση καί τήν κτι­στή δημιουργί­α. Μέ τήν λο­γι­κή, δη­λα­δή, δέν μπο­ροῦ­με νά γνωρίσου­με τόν Θε­ό, πού εἶναι ὑπέρλογος. Ἡ λο­γι­κή μᾶς ὁ­δη­γεῖ στήν ἀ­νάγ­κη τῆς πί­στε­ως στόν Θε­ό. Ἡ ἀ­λη­θι­νή, ὅ­μως, γνώ­ση τοῦ Θε­οῦ γί­νε­ται μέ τόν νοῦ, μέ τήν καρ­διά καί ὄχι μέ τήν λογική.
Ἔ­λε­γε ὁ Κα­θη­γη­τής Γε­ώρ­γιος Γα­λί­της, ὅ­τι «οὐ­δείς ἄνθρωπος ἐ­πεί­σθη πο­τέ νά πι­στέ­ψη στό Θε­ό ἀ­πό λο­γι­κό ἐ­πι­χεί­ρη­μα. Οὐ­δείς. Ὁ Θε­ός καί τά τοῦ Θε­οῦ, ἐ­πει­δή εἶ­ναι ἄ­κτι­στα καί ὄ­χι κτι­στά, ὑ­πέρ­λο­γα καί ὑ­περ­νο­η­τά ὑ­πό­κειν­ται σέ ἕ­να ἄλ­λο γνω­στι­κό κέν­τρο, τόν νοῦ δη­λα­δή και τήν καρ­διά, ὅ­που μέ τή Χά­ρη τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος λαμ­βά­νουν τήν πνευ­μα­τι­κή γνώ­ση καί ἐμ­πει­ρί­α τοῦ Θε­οῦ».
Ἡ λογική, βεβαίως, εἶναι μεγάλη δωρεά τοῦ Θεοῦκαί κορυφαῖο ὀντολογικό γνώρισμα τοῦ ἀνθρώπου, πού οὐδόλως τό ἀπαξιώνει ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά τό ἐμπλουτίζει μέ τήν ἄκτιστη χάρη Του καί τό θέτει στήν διακονία τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Πα­ραι­τοῦ­μαι ἀ­πό τήν λο­γι­κή μου δέν ση­μαί­νει ὅ­τι γί­νο­μαι πα­ρά­λο­γος. Ἡ πί­στη δέν εἶ­ναι πα­ρά­λο­γη, ἀλ­λά ὑ­πέρ­λο­γη. Δέν κα­τα­νο­εῖ­ται, ἀλ­λά βι­ώ­νε­ται. Πί­στη δέν ση­μαί­νει κα­τα­νό­η­ση, ἀλ­λά ἐμ­πι­στο­σύ­νη. Δέν ἀν­τι­βαί­νει στόν ὀρ­θό λό­γο, ἀλ­λά τόν ὑ­περ­βαί­νει, τόν ξε­περ­νᾶ. Τό ὑ­πέρ­λο­γο μέ­σα στήν Ὀρ­θο­δο­ξί­α δέν εἶ­ναι ἡ κα­τάρ­γη­ση τῆς λο­γι­κῆς, ἀλ­λά ἡ με­τα­κέ­νω­σή της καί ἡ ἀ­νύ­ψω­σή της στήν ἀ­πο­δο­χή τῶν ἐμ­πει­ρι­ῶν τῆς θεί­ας Ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως. Τό ὑ­πέρ­λο­γο εἶ­ναι ἡ ἀ­πό­λυ­τη δι­ά­θε­ση τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας, ἡ αὐ­το­εγ­κα­τά­λει­ψή μας στό θέ­λη­μα καί στό ἔ­λε­ος τοῦ Θε­οῦ. Τό λο­γι­κό εἶ­ναι τό «στέ­νε­μα» τοῦ Θε­οῦ καί ἡ σμί­κρυν­σή Του στίς προ­σω­πι­κές μας ἀ­νάγ­κες καί ἀ­παι­τή­σεις, στό ἐ­γω­ϊ­στι­κό θέ­λη­μά μας. Τό ὑ­πέρ­λο­γο εἶ­ναι νά ἀ­φή­νω στόν Θε­ό ἀ­νοι­χτό τόν δρό­μο τῆς καρ­διᾶς μου γι­ά νά ’ρ­θει καί νά ἀποκαλυφθεῖ καί νά ἐ­νερ­γή­σει μέ­σα μου μέ τόν δι­κό Του τρό­πο, πού δέν εἶ­ναι οὔ­τε λο­γι­κός, οὔ­τε ἄ­λο­γος, οὔ­τε πα­ρά­λο­γος, ἀλ­λά εἶ­ναι ὑ­πέρ­λο­γος, εἶ­ναι ἡ αἰ­ώ­νια Ἀ­λή­θεια τοῦ Θε­οῦ, εἶ­ναι ἡ πη­γή καί ἡ ὁ­δός τῆς σω­τη­ρί­ας μας.
Ἔλεγε εὐφυέστατα καί παραστατικά ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὅτι ἡ λογική εἶναι ὁ ἐπεξεργαστής, ὁ ἐκτυπωτής, τό διαβιβαστικό ὄργανο τοῦ νοῦ. Κατά ἀναλογία, ὁ σκληρός δίσκος ἀντιστοιχεῖ, κατά κάποιο τρόπο, πρός τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ὅπου ἀποτυπώνεται τό κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἐμπλουτιστεῖ ὁ νοῦς μέ τήν ἄκτιστη θεία χάρη, ἔχει τήν δυνατότητα ὁ ἄνθρωπος νά βλέπει τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Συγχρόνως, ὅμως, ἐμπλουτίζεται (λαμπικάρεται) ὡς πρός τίς δυνατότητές της καί ἡ λογική τοῦ ἀνθρώπου, χωρίς νά ὑπερβαίνει σέ καμμία περίπτωση τόν νοῦ του. Ὁ νοῦς εἶναι ὁ μόνος πού μπορεῖ νά βλέπει τήν ἄκτιστη δόξα τοῦ Θεοῦ καί νά κοινωνεῖ ἄμεσα καί προσωπικά μέ τόν ἴδιο τόν Θεό. Αὐτό, βεβαίως, γίνεται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος κρατᾶ καθαρό τόν νοῦ καί τήν καρδιά του. Ὅταν, ὅμως, ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι σκοτισμένος καί ἀκάθαρτος ἀπό τά πάθη καί τίς ἁμαρτίες, τότε ταυτίζεται μέ τήν λογική καί ἔτσι δέν μπορεῖ νά δεῖ καί νά γνωρίσει τόν Θεό. Μόνο ὁ κεκαθαρμένος ἀπό τήν ἁμαρτία νοῦς, ἡ καθαρή ἀπό τά πάθηκαρδιά, μπορεῖ νά γνωρίσει καί νά ἔχει ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ.
Θά θέλαμε στό σημεῖο αὐτό νά τονίσουμε ἰδιαιτέρως τήν ἀξία καί τήν σπουδαιότητα τοῦ μυστηρίου τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, πού φθονεῖ ὅσο τίποτε ἄλλο ὁ διάβολος καί μέ τόση πολλή λύσσα τό πολεμᾶ, καί στό ὁποῖο πολλοί χριστιανοί μας δυσκολεύονται νά προσέλθουν. Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι, ἄν μπορούσαμε νά κάνουμε τόν παραλληλισμό, ὅ,τι εἶναι τό delete (ντιλίτ=διαγραφή) ἤ μᾶλλον καλύτερα τό format (φορμάτ=ἐκκαθάριση) γιά τόν σκληρό δίσκο τοῦ ὑπολογιστῆ, πού διαγράφει ὅλα τά δεδομένα, τά ὁποῖα δέν μπορεῖ πλέον νά ἀνακτήσει πάλι ὁ ὑπολογιστής. Κατά ἀνάλογο τρόπο, ἡ ἐξομολόγηση διαγράφει καί ἐξαφανίζει παντελῶς, ἀπαλείφει, δηλαδή, ὀντολογικά, κάθε ἁμαρτία ἀπό τόν νοῦ, ἀπό τήν μνήμη καί ἀπό τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ὅποιες κι ἄν εἶναι αὐτές οἱ ἁμαρτίες και ὅσο μεγάλες καί πολλές καί ἄν εἶναι, μετά τήν ἐξομολόγηση, δέν θά μᾶς ξαναενοχλήσουν ποτέ σέ ὅλη μας τήν ζωή καί δέν θά τίς ξαναβροῦμε μπροστά μας οὔτε στήν ἄλλη ζωή, στό κριτήριο τοῦ Θεοῦ. Σᾶς διαβεβαιώνω μέ ἀπόλυτη σιγουριά -καί ὡς πνευματικός καί ὡς ἐξομολογούμενος- ὅτι εἶναι πράγματι σωτήριο τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως. Συγχωρεῖ, ἀναπαύει, γαληνεύει καί ἀναπτερώνει τήν ψυχήτοῦ πιστοῦ, θεραπεύει τόν νοῦ καί τήν καρδιά. [Καρδιακή καί ἀδελφική παράκληση: μήν ἀμελοῦμε τήν συμμετοχή μας στό σωστικό αὐτό μυστήριο].
Τό κύριο μέλημά μας, λοιπόν, θά πρέπει νά εἶναι ἡ θεραπεία τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς,πού γίνεται μέ τήν ἐφαρμογή τῆς θεραπευτικῆς ἀγωγῆς πού μᾶς προσφέρει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Ἡ θεραπευτική αὐτή ἀγωγή, πού συστήνει ἡ Ἐκκλησία, περιλαμβάνει, σύμφωνα μέ τούς Ἁγίους Πατέρες, τρία στάδια: τό πρῶτο εἶναι ἡ κάθαρση τῆς καρδιᾶς ἀπό τά πάθη, τό δεύτερο ὁ φωτισμός τοῦ νοῦ ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τό τρίτο ἡ θέωση, ὁ δοξασμός, νά δοῦμε, δηλαδή, τήν Δόξα τοῦ Θεοῦ ὡς Ἄκτιστο Φῶς.
Γι’ αὐτό καί ἔλεγε χαρακτηριστικά ὁ μακαριστός παπα-Γιώργης ὁ Μεταλληνός -ὁ μεγάλος αὐτός δάσκαλος- ὅτι ὁ χριστιανισμόςδέν εἶναι θρησκεία, ἀλλά ἀπεναντίας εἶναι ἡ «θεραπεία ἀπό τήν ἀρρώστια τῆς θρησκείας», καί πώς «ἡ Ὀρ­θο­δο­ξί­α εἶναι ἕ­να ἀνοικτό νοσοκομεῖο μέσα στήν ἱστορία (“ἰατρεῖον πνευματικόν” κατά τόν Ἱ. Χρυσόστομο), πού προσφέρει τή θεραπεία τῆς καρδίας (κάθαρση), γιά νά προχωρήσει κανείς στόν “φωτισμό” ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τελικά νά φθάσει στή “θέωση”, τόν μοναδικό προορισμό τοῦ ἀνθρώπου»[12].
Ὁ χριστιανισμός, λοιπόν, δέν εἶναι θρησκεία, δέν εἶναι φιλοσοφικό σύστημα, δέν εἶναι ἀξιακό σύστημα, δέν εἶναι κοινωνικό σύστημα· δέν εἶναι μιά σειρά ἀπό ἐντολές καί ἀπό κανόνες, πού ἡ τήρησή τους θά μᾶς ἐξασφαλίσει μιά θέση στόν Παράδεισο. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἕνα σύνολο ἐναρέτων καί ἠθικῶν ἀνθρώπων, πού ἐπιτελοῦν καλές πράξεις, ὥστε νά ἀνταμειφθοῦν γιά αὐτές στήν ἄλλη ζωή. Ὁ χριστιανισμός εἶναι ἀποκάλυψη, εἶναι ἡ ἀποκεκαλυμμένη Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ φανέρωση τοῦ Θεοῦ στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί στήν ζωή τῶν πιστῶν. Ὁ Θεός δέν ἀνακαλύπτεται, ἀλλά ἀποκαλύπτεται -καί ὄχι μόνο στήν ἄλλη ζωή, ἀλλά καί τώρα, σέ αὐτή τή ζωή- στούς ἀνθρώπους, πού ἔχουν καθαρή, ἁπλῆκαί ταπεινή καρδιά.
Ἡ ἀποκάλυψη αὐτή τοῦ Θεοῦ στόν νοῦ καί τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ πνευματική γνώση, πού δέν κα­τέ­χε­ται μό­νον ἀ­πό τούς εὐ­φυ­εῖς, ἀ­πό τούς μορ­φω­μέ­νους, ἀ­πό τούς ἐ­πι­στή­μο­νες. Δέν ἀ­παι­τεῖ σύν­θε­τη σκέ­ψη, πο­λύ­πλο­κες ἀ­να­λύ­σεις καί συλ­λο­γι­σμούς. Ἡ πνευ­μα­τι­κή γνώ­ση εἶ­ναι δῶ­ρο τοῦ Θε­οῦ, πού προ­σφέ­ρε­ται σέ ὅ­λους, μορ­φω­μέ­νους καί ἀ­γραμ­μά­τους, γνω­στι­κούς καί ἀ­δα­εῖς, ἔ­ξυ­πνους καί ἁ­πλο­ϊ­κούς. Μέ τό Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Χρίσματος, ἄλλωστε, λάβαμε ὅλοι μας τίς ἴδιες ἀκριβῶς δωρεές, τά ἴδια χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κανείς λιγότερα καί κανείς περισσότερα. Τά χαρίσματα αὐτά στίς καθαρές, ταπεινές καί ἁπλές ψυχές εἶναι ἐνεργά καί ἑλκύουν πλουσιότερη τήν χάρη τοῦ Θεοῦ και ὁδηγοῦν σέ μεγαλύτερο βαθμό ἐμπειρίας καί γνώσεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀκτίστου δόξης Του.

Χριστιανικός ἀθεϊσμός

Δυστυχῶς, ὅμως, ἡ λογικοκρατία, ὁ ὀρθολογισμός, ἡ αὐτάρκεια, ἡ αὐτοπεποίθηση, ἡ φιλαυτία, ἡ ὑπερηφανεία καί ἡ ἐμπιστοσύνη στήν ἀτομική μας λογική ἔχει ἐπηρεάσει ὄχι μόνο τούς ἀθέους, ἀλλά καί τούς ἴδιους τούς χριστιανούς. Διαπιστώνουμε, ἔτσι, ὅτι ὑπάρχουν ὀρθόδοξοι χρι­στια­νοί πούδέχονται ὡς Θεό μία ἀπρόσωπη ἀνώτερη δύναμη καί μόνο, καί δέν ἀναγνωρίζουν στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τό Θεανδρικό Πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ (τέλειος Θεός καί τέλειος Ἄνθρωπος). Ἀποδέχονται τόν Χριστό μόνο ὡς στοχαστή ἤ κοινωνικό μεταρρυθμιστή ἤ φιλόσοφο καί δέν ἐφαρμόζουν τό Εὐαγγέλιο, τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ στήν ζωή τους. Δέν ἀποδέχονται τά δόγματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας, δέν τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀμ­φι­βάλ­λουν ἤ καί δέν πι­στεύ­ουν στήν ἀ­θα­να­σί­α τῆς ψυ­χῆς, στήν ὕ­παρ­ξη τῆς ἄλ­λης ζω­ῆς, στήν ἀ­νά­στα­ση τῶν νε­κρῶν, στήν ὕπαρξη πα­ρα­δεί­σου καί κο­λά­σεως. Ἀρ­νοῦν­ται τήν ὕ­παρ­ξη τοῦ δι­α­βό­λου, τοῦ προ­αι­ώ­νιου αὐ­τοῦ ἐ­χθροῦ μας. Ἀ­γνο­οῦν ὅ­τι ὁ δι­ά­βο­λος εἶ­ναι πρό­σω­πο, μέ νοῦ καί μέ θέ­λη­ση, καί ὅ­τι αὐ­τός ἀ­πο­τε­λεῖ τήν αἰ­τί­α καί τήν πη­γή τοῦ κα­κοῦ, δε­χό­με­νοι γε­νι­κά καί ἀ­ό­ρι­στα τήν ὕ­παρ­ξη μό­νον «δυ­νά­με­ων τοῦ κα­κοῦ». Ἀμ­φι­σβη­τοῦν τά μυ­στή­ρια τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, ἀρ­νοῦν­ται τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας, τό Θαῦμα τῶν θαυμάτων, για­τί δέν μπο­ροῦν νά τά συλ­λά­βουν μέ τήν λο­γι­κή καί τό μυα­λό τους κ.λπ. Μέ­νουν στίς ἀ­τε­λεῖς καί ἁ­πλο­ϊ­κές θρη­σκευ­τι­κές γνώ­σεις τῆς οἰ­κο­γέ­νειας, τοῦ δη­μο­τι­κοῦ Σχο­λεί­ου ἤ τοῦ Γυ­μνα­σί­ου καί με­τά αὐ­το­σχε­διά­ζουν, κα­τά τό δο­κοῦν, σκο­τί­ζον­τας ἔ­τσι καί τό μυα­λό τους, τό νοῦ καί τήν καρ­διά τους, δημιουργώντας μία δική τους ἀτομική πίστη καί ἀτομική θρησκευτικότητα. Μέ τόν τρόπο αὐτό, ὄχι μόνον δέν ἑλκύουν τήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν ἐπιτρέπουν νά ἐνεργήσουν μέσα τους καί τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἔλαβαν δωρεάν μέ τό Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Χρίσματος καί κατά συνέπεια δέν μποροῦν νά ἀποκτήσουν τήν γνώση τοῦ Θεοῦ.

Συνέπειες τῆς ἀθεΐας

Αὐτή ἡ ἐπιλεκτική πίστη δέν εἶναι παρά μία ἄλλη μορφή ἀθεΐας· δέν εἶναι παρά ἡ ἀπόρριψη καί ὁ ἐξοβελισμός τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ζωή μας, ἀπό τήν κοινωνία μας, ἀπό τόν κόσμο μας. Αὐτή ἡ ἰδιότυπη ἀθεΐα ὁδηγεῖ στήν ἠθική κατάπτωση καί παρακμή.«Ἄν δέν ὑπάρχει Θεός, ὅλα ἐπιτρέπονται»[13], ἔλεγε ὁ Ντοστογιέφσκυ. Καί ὁ Πασκάλ ὁμολογοῦσε μέ ἀπόλυτη σαφήνεια καί εἰλικρίνεια: «Μᾶς λείπει ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς. Τά πάθη μας μᾶς ὁδηγοῦν στήν ἀθεΐα μας»[14].
Ὁ μεγάλος ἅγιος καί θεολόγος τῆς ἐποχῆς μας, ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς, τόνιζε ὅτι ἡ αἰτία τῆς ἀρνήσεως τοῦ Θεοῦ εἶναι τά πάθη καί οἱ ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου. Ἔλεγε χαρακτηριστικά:
«Οἱ ἁμαρτίες μᾶς ἔκαναν ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ και ἐξοργισθήκαμε ἐνάντια στον Θεό. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἐχθρότητα πρός τόν Θεό. Καί ἀκόμα: ἡ ἁμαρτία εἶναι μῖσος πρός τόν Θεό.Συρόμενοι ἀπό τή φιλαμαρτία, οἱ ἄνθρωποι ἀγαποῦν τίς ἡδονές τῶν ἁμαρτιῶν τους καί μισοῦν τόν Θεό καί τίς ἱερότητές του. Ὅποιος ἀγαπᾶ τήν ἁμαρτία, δέν μπορεῖ ταυτόχρονα νά ἀγαπᾶ τόν Θεό, ἐπειδή ἡ ἁμαρτία ὡς πρός τήν φύση της εἶναι ἀντιθεϊκή δύναμη, θεοαντίπαλη καί θεομαχόμενη. Ὑποδουλώνοντας τόν ἑαυτό τους ἑκούσια στίς ἁμαρτίες, οἱ ἄνθρωποι ἐνστερνίζονται τή δύναμη πού διαρκῶς πολεμᾶ τόν Θεό, Τόν ἐχθρεύεται καί μισεῖ τόν Θεό. Μέ τόν χρόνο, αὐτή ἡ δύναμη παραλύει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου τόσο, ὥστε ἐκείνη δέν αἰσθάνεται τόν Θεό, οὔτε κἄν ἀποδέχεται τόν Θεό καί ἀρχίζει νά ἰσχυρίζεται πώς δέν ὑπάρχει Θεός. Ἡ φιλαμαρτία πάντα, σέ τελευταία ἀνάλυση, ὁδηγεί στήν ἀθεΐα, στήν θεομαχία: ἀρνεῖται τόν Θεό καί πολεμᾶ ὅλα τά τοῦ Θεοῦ»[15].
Αὐτή ἀκριβῶς εἶναι ἡ κύρια αἰτία τῆς ἀθεΐας: ἡ ἐπιλογή τῆς ἁμαρτίας καί ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου νά ζεῖ ἱκανοποιώντας τά πάθη του, χωρίς ἔλεγχο ἀπό κανέναν, οὔτε ἀπό τήν συνείδησή του οὔτε ἀπό τόν Θεό, χωρίς νά ὑπόκειται σέ κρίση καί χωρίς τήν ὑποχρέωση νά λογοδοτεῖ καί νά δίνει ἀναφορά οὔτε σέ αὐτή τήν ζωή οὔτε στήν ἄλλη ζωή. Γι’ αὐτό καί οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἐπιλέγουν ἤ τήν ἀπόλυτη ἄρνηση τοῦ Θεοῦ ἤ τήν πίστη σέ μία «ἀνώτερη δύναμη», ἄγνωστη καί ἀπρόσωπη, χωρίς παρουσία καί ρόλο στήν ζωή τους.
Ὁ σύγ­χρο­νος ἄν­θρω­πος, ἄλλωστε,ἔχει ὀργανώσει μέ τέτοιο τρόπο τήν ζω­ή καί τήν καθημερινότητά του, ὥστε αὐτή νά εἶναι ἀσφυκτικά γεμάτη μέριμνες, δραστηριότητες, ποικίλες ἐνασχολήσεις καί περισπασμούς, πού ἀπορροφοῦν τό σύνολο τοῦ χρόνου του, χωρίς νά ἀπομένει ἡ παραμικρή δυνατότητα ἐνασχολήσεως μέ τήν πνευματική του κατάσταση καί τήν πορεία τῆς σωτηρίας του.
Ἔλεγε χαρακτηριστικά ὁ Ἅγιος Παΐσιος: «Μὲ τὴν πολλή δουλειά καὶ μέριμνα ξεχνάει κανεὶς τὸν Θεό. Ὁ Πάπα-Τύχων ἔλεγε ὅτι“ Ὁ Φαραώ ἔδινε πολλή δουλειά καὶ πολύ φαγητό στούς Ἰσραηλίτες, γιὰ νὰ ξεχάσουν τὸν Θεό”. Στὴν ἐποχή μας ὁ διάβολος ἀπορρόφησε τούς ἀνθρώπους στὴν ὕλη, στὸν περισπασμό, δουλειά πολλή, φαΐ πολύ, γιὰ νὰ ξεχνοῦν τὸν Θεό, καὶ ἔτσι νὰ μήν μποροῦν –ἤ μᾶλλον νὰ μή θέλουν– νὰ ἀξιοποιήσουν τὴν ἐλευθερία ποὺ τούς δίνεται γιὰ τὸν ἁγιασμό τῆς ψυχῆς»[16].
Ἄς πάψουμε, λοιπόν, ἀδελφοί, νά δίνουμε προτεραιότητα στά βιοτικά εἰς βάρος τῶν πνευματικῶν καίνά προκρίνουμε τά ἐπίγεια καί καθημερινά εἰς βάρος τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν καί τῆς σωτηρίας μας. Ἄς δώσουμε στόν Χριστό περισσότερο χῶρο στήν καρδιά καί στήν ζωή μας. Ἡ ἀθεΐα, ἡ ἀντιθεΐα, ὁ ἀντιχριστιανισμός καί ἡ ἀποστασία τῶν ἡμερῶν μας δέν εἶναι παρά ἡ συνέπεια τῆς ἀπομακρύνσεώς μας ἀπό τόν Θεό. Ἄς πάψουμε νά πασχίζουμε μόνο γιά τήν καλλιέργεια τοῦ μυαλοῦ καί τῆς λογικῆς μας καί ἄς χαρίσουμε στόν Χριστό τήν καρδιά μας καθαρή καί τόν νοῦ μας καθαρό ἀπό τά πάθη, ὥστε νά ἀποκαλυφθεῖ μέσα μας ὁ Χριστός, νά Τόν γνωρίσουμε πραγματικά, νά ἑνωθοῦμε μαζί Του καί νά γευθοῦμε καί σ’αὐτή τή ζωή καί στήν ἄλλη ζωή τά ἀγαθά τῆς αἰωνίου Βασιλείας Του.
Σέ αὐτές τίς τόσο δύσκολες στιγμές γιά τήν Ἐκκλησία μας καί γιά τήν Πατρίδα μας, πού πορευόμαστε μόνοι, χωρίς φίλους καί χωρίς συμμάχους, ἐν μέσῳ ἐχθρῶν καί κινδύνων, ἐξωτερικῶν καί ἐσωτερικῶν, εὐχηθεῖτε, Σεβασμιώτατε, ὅσοι παραμένουμε πιστοί σ’ αὐτόν τόν εὐλογημένο καί ἁγιασμένο τόπο, νά ἐπιδείξουμε μέ ζῆλο καί θέρμη καρδιᾶς τήν ἔμπονη καί ἔμπρακτη μετάνοιά μας καί τήν ἀφοσίωσή μας πρός τόν Κύριο μας καί Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό. Νά πάψουμε νά παροργίζουμε τήν ἀγάπη Του καί τό ἔλεός Του μέ τίς προσωπικές μας ἁμαρτίες, ὥστε νά ἑλκύσουμε τήν χάρη Του, τό ἔλεός Του καί τήν ἰσχυρά συμμαχία Του. Ἡ ἰσχυρά αὐτή συμμαχία Του εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα μας καί αὐτή πού θά κρατήσει τίς ψυχές μας ὄρθιες, ἀλλά καί τήν πατρίδα μας ὄρθια καί ἐλεύθερη καί θά κατατροπώσει κάθε ἐχθρό καί πολέμιο. Ἀμήν. Γένοιτο!
……………………………………………………………………..
[1]http://synodoiporia.blogspot.com/2011/02/blog-post_9401.html
[2]Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου, Μήνυμα ἐπί τῷ Νέῳ Ἐκκλησιαστικῷ Ἐτει (1 Σεπτ. 2016)
[3] Ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κροστάνδης, Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου, τόμος Γ΄, σελ. 225
[4]Γέν. 3,5
[5]Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Πνευματικοί Λόγοι Β΄
[6]Παναγιώτη Νέλλα, Κοινωνία, Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 1974, σελ. 350-363
[7]Παναγιώτη Νέλλα, ὅ.π.
[8]Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου, ὅ.π.
[9]Σοφία Σειράχ, 38, 6
[10]https://oikohouse.wordpress.com/2016/01/15/%E1%BC%A1%E1%BC%80%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%E1%BC%B6%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%BB%CE%B1/
[11]https://agathan.wordpress.com/2013/02/19/
[12]Πρωτ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Παράδεισος και Κόλαση στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση
[13]Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, Ἀδερφοί Καραμαζόφ, ἐκδ. Γκοβόστη, Ἀθήνα, 1991, τομ.4ος, σ.66
[14]http://intelhealthphysicslab.gr/el/apopseis-theseis/101-2013-07-12-21-14-29.html
[15] Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἑρμηνεία τῶν Ἐπιστολῶν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἐκδ.ἐν Πλῷ
[16]Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Α΄, Μέ πόνο καί ἀγάπη γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, σελ. 195
Ὁμιλία στήν ἐκδήλωση γιά τήν εὐλογία τῆς βασιλόπιτας τοῦ Συλλόγου «Μετεώρων Λιθόπολις» Αἴθουσα «Νίτσα Λιάπη», Κυριακή 26 Ἰανουαρίου 2020

Ακτίνες

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ

 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΡΗΓΙΝΙΩΤΗΣ: ΟΙ "ΚΑΛΟΙ" ΚΑΙ "ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ" ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

 ΟΙ "ΚΑΛΟΙ" ΚΑΙ "ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ" ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ
Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

Ο Ιησούς Χριστός δεν δίδαξε έναν ατομικό δρόμο σωτηρίας, ξεχωριστό για τον καθένα μας, αλλά ίδρυσε την Εκκλησία, μια κοινότητα ανθρώπων, ενωμένων σαν ένα σώμα, που έχει κεφαλή τον ίδιο το Χριστό.

Γι’ αυτό το λόγο, πάντοτε η Εκκλησία είναι «αγία και άμωμος» (προς Εφεσίους, 5, 27), όχι επειδή «όλοι οι χριστιανοί είμαστε άγιοι» (δεν πιστεύω να θεωρείς τον εαυτό σου άγιο), αλλά επειδή έχει κεφαλή το Χριστό, που είναι ο απολύτως άγιος. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι γύρω μας είναι άγιοι πολλοί περισσότεροι άνθρωποι απ’ όσο νομίζουμε – ίσως όχι «μεγάλοι άγιοι», που να κάνουν θαύματα, αλλά «μικροί άγιοι», απλοί ευσεβείς και ταπεινοί χριστιανοί, γεμάτοι αγάπη και καλοσύνη, που σέβονται ακόμη κι εκείνους που εμείς νομίζουμε πως «δεν το αξίζουν».

Επειδή λοιπόν ο Χριστός ίδρυσε την Εκκλησία και όχι ατομικούς δρόμους σωτηρίας, γι’ αυτό πηγαίνουμε στο ναό και λατρεύουμε το Θεό, και μάλιστα ονομάζουμε και το ναό «εκκλησία», δηλαδή συγκέντρωση, συνάντηση. Εκεί βρισκόμαστε όλοι μαζί, ώστε οι πιο ενάρετοι και δυνατοί στην πίστη να «σπρώχνουν» προς το Θεό με την προσευχή τους και τους πιο αδύναμους και αμαρτωλούς.

Δυστυχώς, πολλοί από εμάς νομίζουμε πως είμαστε ενάρετοι και πιστοί, αλλά πηγαίνουμε στο ναό γεμάτη κατάκριση, βλέπουμε τους πιο αδύναμους (ή φαινομενικά πιο αδύναμους) και τους δικάζουμε μέσα μας, επειδή κρίνουμε – με το δήθεν αλάνθαστο και δίκαιο κριτήριό μας – ότι δεν συμπεριφέρονται σωστά μέσα στην εκκλησία ή ότι δεν είναι σωστοί γενικά στη ζωή τους. Αν ήμασταν αληθινοί χριστιανοί (καλύτεροι από εκείνους που καταδικάζουμε), πρώτον, θα λυπόμασταν για τις αδυναμίες και τις αμαρτίες των συνανθρώπων μας, αντί να νιώθουμε αντιπάθεια και περιφρόνηση ή μίσος γι’ αυτούς, και, δεύτερον, θα προσευχόμασταν στο Θεό να μην τους λογαριάσει τις αμαρτίες και τις αδυναμίες τους, αλλά να τους βάλει στον παράδεισο μαζί μ’ εμάς και με όλο τον κόσμο, δίπλα μας, ως αδελφούς μας.

Και στο τέλος, αφού δεν έχουμε αγάπη και συγχώρηση για τον πλησίον μας, αλλά μίσος και περιφρόνηση, ο Θεός μπορεί να επιτρέψει να γίνουμε τόσο σκληροί, που να μη θέλουμε καν να πηγαίνουμε στην εκκλησία – τι να πάμε να κάνουμε σ’ έναν τόπο που δέχεται και τους αμαρτωλούς, τους σέβεται και θέλει τη σωτηρία τους; Εμείς θέλουμε τη σωτηρία μόνο του εαυτού μας ή, άντε, και των παιδιών μας ή εκείνων, τους οποίους «εγκρίνουμε» εμείς… Κάνουμε λοιπόν, ουσιαστικά, μια δική μας θρησκεία, στην οποία τη θέση του Ιησού Χριστού (του κριτή ζώντων και νεκρών, που κρίνει για να σώσει, όχι για να καταδικάσει) την παίρνουμε εμείς οι ίδιοι!

Οι «καλοί» και οι «κακοί» ιερείς

Εκπρόσωπος όλου του λαού μπροστά στο Θεό, μέσα στη θεία λειτουργία και τις άλλες τελετές που κάνουμε όλοι μαζί στην εκκλησία, είναι ο ιερέας.

Η θεία λειτουργία δεν τελείται μόνο από τον ιερέα, αλλά από όλους τους ορθόδοξους χριστιανούς που βρίσκονται σ’ αυτήν. Ο ιερέας είναι ο εκπρόσωπος του λαού, που δανείζει τα χέρια του για να αγγίξουν το σώμα και το αίμα του Κυρίου και να πραγματοποιήσουν τα ιερά μυστήρια. Όμως δεν τα τελεί μόνος του. Χωρίς το «αμήν» του ψάλτη (που σημαίνει «μακάρι», δηλ. «να γίνει» αυτό που λέει ο ιερέας) και τις άλλες απαντήσεις που δίνει ο ψάλτης στα λόγια του ιερέα, δεν μπορεί να τελεστεί η θεία λειτουργία. Ο ψάλτης μιλάει εξ ονόματος όλων των λαϊκών, δηλαδή εκείνων που δεν είναι κληρικοί (ιερείς), και αυτά που λέει (το «αμήν», το «Κύριε ελέησον», το «Πιστεύω», το «Πάτερ ημών» κ.τ.λ.) κάποτε τα έλεγε όλος ο λαός. Γι’ αυτό, τα παλιά βιβλία της Εκκλησίας, όταν ανέφεραν τα λόγια του ψάλτη στη θεία λειτουργία, έγραφαν ότι τα λέει «ο λαός».

Αν λοιπόν σε κάποιο χωριό ή σε κάποια ενορία ο ιερέας (ή ο ψάλτης) δεν είναι «καλός» και έντιμος, αυτό οφείλεται στο ότι εμείς οι χριστιανοί δεν προσφέραμε στην Εκκλησία το καλύτερο παιδί του τόπου, το πιο ενάρετο, ηθικό, πιστό, έντιμο και άγιο, να γίνει ιερέας. Δεν κατευθύναμε π.χ. τα παιδιά μας προς αυτή την κατεύθυνση – όλοι περνάμε το μήνυμα στα παιδιά μας ότι είναι σπουδαίο επάγγελμα να γίνουν γιατροί π.χ., επειδή οι γιατροί «βγάζουν λεφτά» βέβαια κι όχι επειδή προσφέρουν στην κοινωνία, αλλά κανείς δεν λέει στο παιδί του πως είναι σπουδαίο επάγγελμα (λειτούργημα) το να γίνει ιερέας και ότι θα άξιζε να το επιλέξει, αν βέβαια το ίδιο θέλει να κάνει τον αγώνα που χρειάζεται γι’ αυτό.

[Γράφω πως και το να είσαι ιερέας είναι «επάγγελμα», επειδή η λέξη «επάγγελμα» στ’ αρχαία ελληνικά σημαίνει «υπόσχεση» (επαγγέλλομαι = υπόσχομαι) και εννοεί την υπόσχεση που δίνει ο άνθρωπος στην κοινωνία ότι θα προσφέρει σε όλους μέσω του επαγγέλματός του].

Πώς λοιπόν θέλεις, αδελφέ μου, να έχεις καλό ιερέα, όταν ούτε εσύ ο ίδιος γίνεσαι αυτός ο καλός ιερέας, ούτε το παιδί σου προτρέπεις να γίνει; Και μάλιστα, αν το θελήσει, ίσως να το υποβάλεις σε τρομακτικό ψυχολογικό πόλεμο και συναισθηματικό εκβιασμό για να μη γίνει! Αναγκαστικά λοιπόν θα έχεις τον ιερέα που σου προέκυψε, αυτόν που επέτρεψε ο Θεός να έχεις.

Πρέπει όμως να ξέρω, κατ’ αρχάς, πως ο ιερέας που έχω στην ενορία μου και πιθανόν να μην τον θεωρώ «καλό», ίσως είναι πολύ καλύτερος απ’ όσο νομίζω. Ίσως απλώς έχει κάποια ανθρώπινη αδυναμία (π.χ. κάνει κήρυγμα με απότομο ύφος, λόγω χαρακτήρα ή επειδή έχει αγωνία για τη σωτηρία των ανθρώπων) ή ίσως απλώς εγώ είμαι προκατειλημμένος εναντίον του χωρίς λόγο. Ίσως δεν μου αρέσουν αυτά που λέει, επειδή με «ξεβολεύουν» και μου ζητούν να γίνω ειλικρινά υπεύθυνος και αληθινός χριστιανός, πράγμα που δεν μου αρέσει και δε με αφήνει κι ο διάβολος να μου αρέσει…

Είναι πάρα πολύ εύκολο να πιστέψουμε συκοφαντίες εναντίον των ιερέων και να πείσουμε τον εαυτό μας ότι ο παπάς που έχουμε μπροστά μας π.χ. είναι φιλοχρήματος ή κλέφτης ή ότι δήθεν αποκαλύπτει τα μυστικά της εξομολόγησης ή ακόμη και ότι είναι γυναικάς ή ομοφυλόφιλος ή παιδεραστής κ.τ.λ., χωρίς να έχουμε δει πραγματικά καμιά απόδειξη. Κι όμως αυτές οι κατηγορίες μπορεί να είναι κοινές συκοφαντίες ή αποτέλεσμα προκατάληψης και ρατσισμού εναντίον των ιερέων. Αυτή η προκατάληψη και ο ρατσισμός στην εποχή μας έχει φτάσει με μεγάλα ύψη και φυσικά τον προωθεί κι ο διάβολος, ακριβώς για να μας βγάλει έξω από την εκκλησία.

Πήγαινε, αδελφέ μου, αδελφή μου, να γνωρίσεις καλύτερα τον παπά της ενορίας σου, συζήτησε μαζί του αυτά που πιστεύεις ως ελαττώματά του και είμαι βέβαιος ότι θ’ αλλάξεις εντελώς την άποψή σου γι’ αυτόν. Όχι ότι δεν υπάρχουν και ιερείς με μεγάλα ελαττώματα (ίσως όχι πάντως μεγαλύτερα από τα δικά μου ή τα δικά σου), όμως οι περισσότεροι ιερείς δεν είναι έτσι που νομίζει ο κόσμος. Ούτε πάμπλουτοι είναι, ούτε διεφθαρμένοι, ούτε υποκριτές – πολύ πιθανότερο να είναι αγωνιστές, που βοηθούν όσο μπορούν και όσους μπορούν, και βιοπαλαιστές, που επιβιώνουν έντιμα με την οικογένειά τους μέσα σ’ αυτή τη χαοτική και βρόμικη κοινωνία (που τους μισεί), όπως μπορούν.

«Σε ποιον παπά να πάω;»

Όμως το πρόβλημα έχει άλλη μια πολύ σοβαρή πλευρά. Πολλές φορές αρνούμαστε να πάμε στην εκκλησία ή να κοινωνήσουμε ή να παντρευτούμε ή ακόμη και να βαφτίσουμε τα παιδιά μας, επειδή δεν εγκρίνουμε τον ιερέα που έχουμε μπροστά μας, αλλά θέλουμε να βρούμε έναν «άγιο ιερέα» και να πλησιάσουμε το Θεό μέσω αυτού.

Ας είμαστε ειλικρινείς: η άποψη αυτή είναι εσφαλμένη, αλλά και επιζήμια για μας τους ίδιους. Κατ’ αρχάς, είναι εγωιστικό να απαιτούμε έναν άγιο ιερέα για να λειτουργηθούμε, να κοινωνήσουμε, να παντρευτούμε ή να βαφτίσουμε τα παιδιά μας – ακόμη και για να εξομολογηθούμε, εκτός πια κι αν έχουμε κάνει (ή συνεχίζουμε να κάνουμε ή σκοπεύουμε να κάνουμε) εγκλήματα ή τόσο φοβερά αμαρτήματα που χρειάζονται εξειδικευμένη αντιμετώπιση… Οι άνθρωποι που ζούμε μια συνηθισμένη ζωή, μπορούμε μια χαρά να εξομολογηθούμε σε οποιονδήποτε «πνευματικό» (εξομολόγο ιερέα) και να ωφεληθούμε, να προσεγγίσουμε το Θεό, να πάρουμε καθοδήγηση για τη ζωή μας και να σωθούμε, και εμείς και η οικογένειά μας.

Καλό είναι λοιπόν να πλησιάσουμε τον ιερέα της ενορίας μας, ως απλοί άνθρωποι και απλοί χριστιανοί, και να μη νομίζουμε πως εμείς ειδικά είμαστε κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις, που πρέπει να «διαλέγουμε» τους ιερείς, να απορρίπτουμε τους περισσότερους και να πηγαίνουμε μόνο σ’ αυτούς που… εγκρίνουμε.

Άσε που το κριτήριό μας δεν είναι αλάνθαστο. Ο ιερέας που απορρίπτω, ίσως είναι ένας κρυφός άγιος, ενώ εκείνος που θεωρώ σωστό και «σπουδαίο» ίσως έχει κι αυτός τις αδυναμίες του, όπως κι εγώ. Και αν ωστόσο κάποια μέρα μάθω ότι έχει κι εκείνος αδυναμίες, θα πέσει από την υπόληψή μου και ούτε σ’ εκείνον θα πηγαίνω; Δηλαδή θα αποκόψω εντελώς τον εαυτό μου από την Εκκλησία και συνεπώς κι από το Χριστό, γιατί ο Χριστός, όπως είπαμε, ίδρυσε την Εκκλησία (ώστε να είμαστε όλοι μαζί) και όχι ατομικούς δρόμους σωτηρίας, που ο καθένας να μπορεί να τους διαμορφώνει «κατά τη γνώμη μου» και να τους ακολουθεί «με τον τρόπο του».

Εξάλλου, ακριβώς επειδή οι μεγάλοι και θαυματουργοί άγιοι στον κόσμο είναι σχετικά λίγοι, ο Θεός δέχεται τη θεία λειτουργία και από τα αδύναμα, αμαρτωλά και «χωματένια» χέρια όλων των ιερέων Του. Όπως εμείς ελπίζουμε ότι ο Θεός ακούει τις προσευχές μας, παρόλο που είμαστε αδύναμοι και αμαρτωλοί (και όχι άγιοι), έτσι πρέπει να ξέρουμε πως ο Θεός δέχεται τα ιερά μυστήρια και τις ιερές τελετές που κάνουν όλοι οι κανονικά χειροτονημένοι ιερείς, ακριβώς επειδή αγαπά όλους τους ανθρώπους και δεν έχει την απαίτηση (που έχουμε εμείς, μέσα στον υπερβολικό εγωισμό μας) να είναι αναμάρτητος ο άνθρωπος για να δεχτεί ο Θεός τη λειτουργία και την προσευχή του. Συνεπώς, και ο πιο αμαρτωλός – ας πούμε – ιερέας, όταν λειτουργεί, εξομολογεί, παντρεύει, βαπτίζει, κηδεύει, τελεί ευχέλαιο ή αγιασμό κ.λ.π., οι πράξεις του είναι έγκυρες και δεκτές από το Θεό ακριβώς όπως και ενός αγίου ιερέα, για χάρη των ανθρώπων που συμμετέχουν σ’ αυτές και που ο Θεός θέλει τη σωτηρία τους.

Και λάθος ακόμη αν κάνει ο ιερέας κατά τη διάρκεια μιας τελετής, αν π.χ. δεν είναι μορφωμένος και δεν διαβάζει σωστά τα λόγια της Εκκλησίας ή αν για κάποιο λόγο μπερδευτεί ή ξεχάσει ή παραλείψει κάτι, ο Θεός δέχεται τις ιερές τελετές ως σωστές, για χάρη των ανθρώπων. Ας έχουμε εδώ και το παράδειγμα του αγίου Νικολάου Πλανά, ενός ιερέα σχεδόν αγράμματου, που όντως έκανε λάθη στην ανάγνωση των λειτουργικών κειμένων, όμως η καρδιά του ήταν τόσο ενάρετη, πιστή και ταπεινή, που ήταν θαυματουργός άγιος ενώ ακόμη ζούσε (έζησε στην Αθήνα τις αρχές του 20ού αιώνα, μέχρι το 1930 περίπου). Γύρω μας υπάρχουν κι άλλοι «Πλανάδες», που όμως το μάτι μας, το γεμάτο εγωισμό, καχυποψία και κατάκριση, αρνείται να τους δει.

Όμως, ξαναλέω, δε χρειάζεται να είναι άγιος ο ιερέας για να γίνει δεκτή από το Θεό η τελετή που τελεί. Εκτός των άλλων, όπως είπαμε, τις τελετές δεν τις τελεί μόνο ο ιερέας, αλλά όλος ο λαός – και μέσα σε αυτόν το λαό υπάρχουν και πολλοί άξιοι χριστιανοί. Και τέλος, εκείνος που πραγματικά κάνει έγκυρες τις τελετές της Εκκλησίας μας είναι ο ίδιος ο Θεός. Ο Θεός («ο Πατήρ, δι’ Υιού εν Αγίω Πνεύματι») μεταβάλλει το ψωμί και το κρασί (που εμείς προσφέρουμε – και μήπως είμαστε άξιοι εμείς;) σε σώμα και αίμα Χριστού, Εκείνος παντρεύει, Εκείνος βαφτίζει, Εκείνος δίνει άφεση αμαρτιών κατά την εξομολόγηση κ.τ.λ. Και το κάνει για χάρη μας, αλλά θέλει κι εμείς να είμαστε ταπεινοί, όχι εγωιστές, και να καταδεχόμαστε τον ιερέα Του που έχουμε μπροστά μας (στο χωριό μας, στην ενορία μας), όχι να τον απορρίπτουμε και να ψάχνουμε για «πιο κατάλληλους», που μπορεί μάλιστα – παραπλανημένοι εύκολα από το διάβολο – να μην τους βρούμε ποτέ. 

Δυο παραδείγματα: απόστολος Παύλος
και άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Πώς να κλείσουμε τώρα; Ας κλείσουμε με δυο γνωστά παραδείγματα, από δυο αγίους που πρόσφεραν τα πάντα για το Χριστό και τελικά έδωσαν και τη ζωή τους γι’ Αυτόν και για τους συνανθρώπους τους: τον απόστολο Παύλο και τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό (έναν άγιο ιερομόναχο, που γύρισε τη μισή Ελλάδα κηρύττοντας και βοηθώντας τους υπόδουλους χριστιανούς, μέχρι που τον κρέμασαν οι Τούρκοι λίγο πριν το 1800).

Όταν τον απόστολο Παύλο τον είχαν συλλάβει οι Ρωμαίοι, τον παρουσίασαν μπροστά στο Μεγάλο Συνέδριο των Ιουδαίων και, όταν εκείνος άρχισε να απολογείται, ο αρχιερέας Ανανίας διέταξε να τον χτυπήσουν στο στόμα. Ο Παύλος τότε του μίλησε απότομα και, όταν οι άλλοι του είπαν «τον αρχιερέα του Θεού βρίζεις;», ο Παύλος ζήτησε συγγνώμη και απάντησε ότι δεν ήξερε πως ήταν ο αρχιερέας – παρόλο που αυτός ο αρχιερέας (που ήταν αρχιερέας της εβραϊκής θρησκείας, όχι χριστιανός) αποσκοπούσε στο θάνατό του! Κι όμως ο απόστολος Παύλος τον σεβάστηκε, επικαλούμενος λόγια της Παλαιάς Διαθήκης, που διδάσκουν το σεβασμό προς τους άρχοντες του λαού. Το επεισόδιο αυτό βρίσκεται στην Καινή Διαθήκη, στο βιβλίο Πράξεις τον αποστόλων, κεφάλαιο 23 (κγ΄).

Το δεύτερο παράδειγμα είναι τα λόγια του αγίου Κοσμά του Αιτωλού προς τους χριστιανούς της εποχής του, που ήταν αμόρφωτοι και αγνοούσαν το περιεχόμενο και το νόημα της Ορθοδοξίας, ακριβώς όπως κι εμείς σήμερα (και επιπλέον ζούσαν κάτω από το ανελέητο γιαταγάνι του Τούρκου). Έλεγε: «Αν συναντήσω στο δρόμο έναν ιερέα και έναν άγγελο, θα χαιρετήσω πρώτα τον ιερέα και μετά τον άγγελο». Και τούτο, επειδή ο ιερέας (ακόμη κι αν είναι ή φαίνεται «ανάξιος») κάνει κάτι, που ο άγγελος δεν μπορεί να κάνει: κρατάει στα χέρια του το σώμα και το αίμα του Χριστού (τη θεία μετάληψη) και εξομολογεί τους χριστιανούς, ζητώντας γι’ αυτούς άφεση αμαρτιών από το Θεό.

Τελειώνοντας, θα επισημάνουμε ότι, κατά τη θεία λειτουργία, ο ιερέας δεν εμφανίζεται μπροστά στο Θεό ως άγιος, αλλά ως πολύ αμαρτωλός, που παραδέχεται την ανθρώπινη αναξιότητά του και ζητάει έλεος και συγχώρηση, όχι μόνο από το Θεό, αλλά κι από τους ανθρώπους. Στις προσευχές που διαβάζει κατά τη θεία λειτουργία (γραμμένες από δύο μεγάλους αγίους, το Μέγα Βασίλειο και τον ιερό Χρυσόστομο) ο ιερέας ζητάει συγχώρηση από το Θεό και Τον παρακαλεί να δεχτεί από τα ταπεινά χέρια του την αναίμακτη θυσία του ψωμιού και του κρασιού και να τα μεταβάλει σε σώμα και αίμα Χριστού για τη σωτηρία των ανθρώπων. Και δύο φορές – πριν σηκώσει τα Άγια και πριν κοινωνήσει ο ίδιος – ο ιερέας εμφανίζεται στην ωραία πύλη και υποκλίνεται μπροστά στο λαό, ζητώντας απ’ όλους («τους μισούντας και αγαπώντας» αυτόν, δηλ. κι αυτούς που τον αγαπούν και εκείνους που τον μισούν) να τον συγχωρήσουν.

Αν λοιπόν είμαστε χριστιανοί, ας τον συγχωρήσουμε – κι ας συγχωρήσουμε επίσης όλους τους ανθρώπους, και τους πιο «κακούς» (κατά τη γνώμη μας) κι εκείνους που θεωρούμε ότι «δεν το αξίζουν», ώστε να συγχωρεθούμε κι εμείς από το Θεό για τα λάθη και τις αμαρτίες που σίγουρα έχουμε κάνει και συνεχίζουμε να κάνουμε κάθε μέρα. Αυτό είπε άλλωστε ο Χριστός: συγχωρείτε, για να συγχωρεθείτε, γιατί με το μέτρο που κρίνετε τους άλλους, μ’ αυτό θα κριθείτε (βλ. κατά Λουκάν ευαγγέλιο, κεφ. 6, στίχοι 27-49).

Αμήν.

ΑΓΙΟΣ ΘΕΡΑΠΩΝ

Π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΑΠΟΚΑΛΕΙΤΑΙ ΙΑΤΡΟΣ!

 Ο Χριστός μόνο στην Ορθόδοξη παράδοση αποκαλείται ιατρός 

"Αν ψάξετε στην Παπική ή στην Προτεσταντική παράδοσι, αυτή η επωνυμία για τον Χριστό, ως ιατρό, δεν υπάρχει πουθενά! Ο Χριστός μόνο στην Ορθόδοξη παράδοση αποκαλείται ιατρός.  

Γιατί όμως αυτή η παράδοση έσβησε από τους Παπικούς και τους Προτεστάντες και, όταν τους μιλάμε για θεραπευτική αγωγή, ξαφνιάζονται;  

 Διότι η ανάγκη της καθάρσεως και του φωτισμού, η ανάγκη της εσωτερικής αλλαγής έφυγε από τους ανθρώπους αυτούς στην δική τους Θεολογία. Γι αυτούς εκείνος που αλλάζει δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά ο Θεός! Ο άνθρωπος γι’ αυτούς δεν αλλάζει. 

Το μόνο πράγμα που κάνει ο άνθρωπος γι αυτούς είναι ότι γίνεται καλό παιδί. Και όταν ο άνθρωπος από κακό παιδί που ήταν γίνη καλό παιδί, τότε ο Θεός τον αγαπά. Διαφορετικά, τον αποστρέφεται! Αν παραμένη ή γίνεται κακό παιδί, τότε ο Θεός δεν τον αγαπά!

 Δηλαδή, αν ο άνθρωπος γίνη καλό παιδί, τότε αλλάζει και ο Θεός και γίνεται καλός. Και από εκεί που δεν τον αγαπούσε, τώρα τον αγαπά ! Όταν ο άνθρωπος γίνεται κακό παιδί, ο Θεός θυμώνει και, όταν ο άνθρωπος γίνεται καλό παιδί, ο Θεός χαίρεται! 

 Αυτό δυστυχώς γίνεται στην Ευρώπη. Αλλά το κακό είναι ότι αυτό δεν γίνεται μόνο στην Ευρώπη, αλλά γίνεται και στην Ελλάδα και σε πολλούς μέσα στην Εκκλησία αυτό το πνεύμα επικρατεί. Έχει καταντήσει να είναι η Ορθοδοξία μία θρησκεία, που ο Θεός αλλάζει διαθέσεις!" 

π. Ιωάννης Ρωμανίδης 

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

ΟΣΙΟΣ ΘΑΛΑΣΣΙΟΣ: ΤΟ ΣΤΕΡΕΩΜΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΤΟ ΣΤΕΡΕΩΜΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ!

Όσιος Θαλάσσιος: Το στερέωμα τ' ουρανού συμβολίζει το στερέωμα της πίστης, όπου όλοι οι άγιοι λάμπουν σαν αστέρια.

Φιλοκαλία Β', σ. 280 

ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΣΥΡΟΣ: ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΤΟΥ ΑΠΟ ΚΑΚΙΑ, ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΤΗΓΟΡΟ ΤΟΥ!

Άγιος Εφραίμ ο Σύρος: Όποιος κατηγορεί τον αδελφό του από κακία, βρίσκει τον Θεό κατήγορό του.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ, ΟΤΙ ΚΑΘΕ ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΑΡΕΤΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ, ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ!

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: Να ξέρουμε, ότι κάθε χάρι και αρετή που έχουμε, προέρχεται από αυτόν μόνο, που είναι η πηγή κάθε αγαθού και ότι, από μας, δεν μπορεί να προέλθη κανένα καλό, ούτε κανένας καλός λογισμός, που να του αρέση. Αν και αυτή η αναγκαιότατη αλήθεια (δηλαδή, το να μη πιστεύουμε στον εαυτόν μας) είναι έργο του θεϊκού του χεριού, που συνηθίζει να το δίνη στους αγαπημένους του φίλους, πότε με εμπνεύσεις και φωτισμούς, πότε με σκληρά μαστιγώματα και θλίψεις, πότε με βίαιους και σχεδόν ανίκητους πειρασμούς, και πότε με άλλα μέσα, που εμείς δεν καταλαβαίνουμε· με όλα αυτά, θέλει να γίνεται και από μέρους μας εκείνο, που ανήκει, και είναι δυνατόν σε μας. 

ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΖΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ ΥΨΗΛΟΤΕΡΗ!

Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ: Ο πνευματικός άνθρωπος ζει σε μιά σφαίρα υψηλότερη και με μεγαλύτερη αξία από τη σφαίρα της λογικής διανόησης και της επιστημονικής γνώσης.

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΜΗ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΣΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΡΓΑ!

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: Μη θέλεις να με πείσεις με τα λόγια, αλλά με έργα. Μισώ τη διδασκαλία που είναι αντίθετη με τον τρόπο ζωής. 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΟΠΟΙΟΣ ΚΡΙΝΕΙ ΜΕ ΣΠΛΑΧΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΕΙΚΕΙΑ ΤΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΕΙ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Όποιος κρίνει με σπλαχνικότητα και επιείκεια τα αμαρτήματα των άλλων, αποταμιεύει, με την κρίση του αυτή, μεγάλη συγνώμη για τον εαυτό του.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Η ΑΝΕΣΗ ΚΑΙ Η ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ ΣΥΝΗΘΩΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗ ΝΩΘΡΟΤΗΤΑ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Η άνεση και η καλοπέραση συνήθως οδηγούν στη νωθρότητα, ενώ το κέρδος από τις δοκιμασίες είναι μεγάλο.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Δόξα του ανθρώπου είναι η ορθή πίστη, ο κατά Θεόν ζήλος, η αγάπη, η πραότητα, η επιείκεια, η ανεκτικότητα, ο ζήλος στην προσευχή.

ΕΠΕ, 8Α, 308 

ΟΙ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΕΣ ΑΠΑΤΕΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ

 Οι αποδεδειγμένες απάτες της θεωρίας της εξελίξεως

Από το αντιεξελικτικό βιβλίο του Ιωάννου Κωστώφ, Φυσικού

«ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ 

Ή πως οι εξελικτικοί ελίσσονται, για να πείσουν ότι τα είδη εξελίσσονται»

Η μεγαλύτερη απόδειξη απάτης της θεωρίας της εξελίξεως είναι ότι ποτέ δεν κατάφεραν οι χημικοί επιστήμονες στα εργαστήρια να ενώσουν και να καταφέρουν να γίνει σύλληψη, με εξωσωματική γονιμοποίηση μεταξύ σπερματοζωαρίου ανθρώπου και πιθήκου, όσες φορές το επιχείρησαν αυτό!
 
Γνωρίζουμε ότι παρόλο τις διαφορές που υπάρχουν στις ράτσες των ζώων αυτά καταφέρνουν να συλλάβουν, π.χ. παρόλο την μεγάλη διαφορά στις ράτσες των σκυλιών όπως πιτ μπούλ, ή ντόπερμαν με πεκινουά ή κανίς, αυτά καταφέρνουν να «συλλάβουν» και να εγκυμονήσουν, όπως επίσης και το γαϊδούρι με το άλογο, μπορούν να συλλάβουν τα θηλυκά και να κυοφορήσουν το μουλάρι κ.ο.κ.
Όμως αν και λένε οι εξελικτικοί ότι είναι στο ίδιο είδος ο πίθικος με τον άνθρωπο, ποτέ όσο και αν ακούγεται αρρωστημένο δεν κατάφεραν στα εργαστήρια να κάνουν εξωσωματική γονιμοποίηση των σπερματοζωαρίων πιθήκου και ανθρώπου, αποδεικνύοντας ότι δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους! Ακόμα και τώρα όλους τους εξελικτικούς προκαλούμε αν μπορούνε οι επιστήμονες να κάνουνε γονιμοποίηση σπερματοζωαρίων!

Ο Δαρβίνος ήταν περιηγητής και φυσιοδύφης, που σημαίνει ότι την θεωρία της εξελίξεως (ορθώς λέγεται «θεωρία» εφόσον δεν αποδεικνύεται απόλυτα πρακτικά!) την σχεδίασε από «μυαλού» και από εντυπώσεις δικές του, χωρίς ποτέ να ασχοληθεί με την θεωρία της εξελίξεως στα επιστημονικά εργαστήρια. Αν και από πολλούς αθεϊστές εξελικτικούς παρασιωπάται ή αγνωμονούν ότι ο Δαρβίνος ήταν οπαδός Χριστιανικής πίστεως!

Πρώτον ως γνωστόν ότι ο Δαρβίνος ήταν περιηγητής και είχε ταξιδέψει σε πολλά μέρη στον κόσμο και είχε πεί «Έχω ταξιδέψει σε πολλά μέρη στον κόσμο, και έχω δεί πολλές και διαφορετικές φυλές ανθρώπων, όμως δεν βρήκα ούτε μία φυλή ανθρώπων που να μην πιστεύει σε κάποιον θεό, άρα υπάρχει Θεός γιατί υπάρχουν και οι άνθρωποι που τον πιστεύουν!».
Δεύτερον όταν ο Δαρβίνος είχε πάει σε κάποιο αφρικανικό χωριό και έμενε εκεί για κάποιο διάστημα, σε αυτό το χωριό υπήρχαν αρκετοί χριστιανοί, και βλέποντας ο αρχηγός της αφρικανικής φυλής, ότι αύξανε ο αριθμός των χριστιανών στο χωριό, θεώρησε οτι οι «ξένοι» ευθύνονται γι΄αυτό και τότε έβγαλε διάταγμα να φύγουνε όλοι οι ξένοι από το χωριό, έτσι έφυγε και ο Δαρβίνος. Μετά από χρόνια που είχανε αλλάξει οι καταστάσεις και σταμάτησε να ισχύει το διάταγμα αυτό, ξαναπήγε ο Δαρβίνος στο χωριό και για εκπληξή του, διαπίστωσε ότι ο αριθμός των χριστιανών δεκαπλασιάστηκε μεταξύ των ντόπιων ιθαγενών στο χωριό αυτό, τότε ο Δαρβίνος σήκωσε τα χέρια του και αναφώνησε «Θαύμα!».
Τρίτον ουδέποτε και σε κανένα από τα έγγραφα του Δαρβίνου δεν αναφέρει ότι ήταν άπιστος ή δεν πίστευε στον Θεό.

Εν αντιθέσει με τον Δαρβίνο ο Λουϊ Παστέρ ο γνωστός γάλλος χημικός, ασχολήθηκε με την θεωρία της εξελίξεως, και προσπάθησε να την αποδείξει στα χημικά εργαστήρια του, και τελικά ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει …”αυτόματη” γέννηση, και απέδωσε την δημιουργία του ανθρώπου στον Θεό.
Ακόμα και ο γνωστός άθεος richard dawking αν και βιολόγος επιστήμονας δεν πιστεύει στην θεωρία της εξελίξεως, άλλα λέει ότι ο άνθρωπος προέρχεται…από τους εξωγήινους! Γράψτε στην μηχανή αναζήτησης «dawking UFO» και θα βρείτε τι πιστεύει! Χωρίς βέβαια να έχει καμία απόδειξη γιά αυτό! Αν και βιολόγος θα έπρεπε να πίστευε και να είχε στοιχεία για την θεωρία της εξελίξεως, όμως το αντίθετο την απορρίπτει!
Γιατί στο πρόσωπο της γυναίκας δεν φυτρώνουν γένια και μουστάκια όπως του άνδρα; Ενώ αυτό δεν συμβαίνει καθόλου μεταξύ των αρσενικών και θυληκών πιθηκοειδών, που φυτρώνουν σε όλο το πρόσωπο και σε όλο το σώμα τους τρίχες! όπως επίσης δεν συμβαίνει και μεταξύ των αρσενικών και θυληκών ζώων εκτός του ανθρώπου που πολλές φορές δυσκολεύεται όταν βλέπει κάποιο ζώο να αναγνωρίσει εάν είναι θυληκό ή αρσενικό από την ομοιότητα τους! Πόσο άσχημη και αστεία θα φαινόταν η γυναίκα αν φύτρωναν γένια και μουστάκια στο πρόσωπό της, δεν θα ήταν καθόλου επιθυμητή στον άνδρα. Ποιός το κανόνισε αυτό;

Η “φύση” που δεν έχει νοημοσύνη για να δημιουργήσει ή ο μέγας καλλιτέχνης και Παντοδημιουργός Θεός; Σαφέστατα ο Θεός.
Αναφέρανε οι εξελικτικοί ότι τα αρχαία ανθρωποειδή είχαν το 1/3 του ανθρώπινου εγκεφάλου και γι’αυτό δεν είχανε τις δυνατότητες που έχουν οι σημερινοί ανθρώποι, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να δικαιολογήσουν την έλειψη οποιασδήποτε δημιουργικότητας των ανθρωποειδών στα προϊστορικά χρόνια. Λέγεται ότι όποιο ζώο έχει πιό μεγαλύτερο εγκέφαλο είναι και πιό έξυπνο. Λάθος! η θεωρία δεν ευσταθεί.
Ο ελέφαντας έχει 4 φορές μεγαλύτερο εγκέφαλο από τον άνθρωπο, αλλά σαφέστατα και ασύγκριτα δεν είναι έξυπνο σαν τον άνθρωπο. Επίσης η γυναίκα έχει περίπου 10% μικρότερο εγκέφαλο από τον άνδρα και όμως η γυναίκα δεν υστερεί πνευματικά σε κανένα σημείο από τον άνδρα! Οι επιστήμονες συμπέραναν ότι το μέγεθος του εγκεφάλου εξαρτάται μόνο από το μέγεθος και την δυναμικότητα όλων των μυών του σώματος. Και ακόμα φαίνεται στους επιστήμονες ένα μεγάλο μυστήριο πως ο άνθρωπινος εγκέφαλος έχει τόσο ασύγκριτη υψηλή ευφυία και νοημοσύνη, που μπορεί να κάνει και να δημιουργήσει σχεδόν ότι θέλει, σαν ένας μικρός θεός επί γης!
ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΡΑΝΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΑ ΕΠΙΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΟΙ “ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ” ΔΕΝ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟΤΕΛΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΓΗ ΑΛΛΑ ΔΙΑΛΥΜΕΝΑ ΣΕ ΜΙΚΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΑ ΕΝΩΝΟΥΝ; ΑΥΤΟ ΜΟΝΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΟΥΣ.

Από το βιβλίο:
Ιωάννου Κωστώφ, Φυσικού, ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ Ή πως οι εξελικτικοί ελίσσονται, γιά να πείσουν ότι τα είδη εξελίσσονται, Εκδόσεις Άγιος Ιωάννης ὁ Δαμασκηνός, 2015

ΟΙ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

 Οι νεοπαγανιστές της "Κλιματικής Αλλαγής"

 

Η "Δευτέρα Παρουσία" αποτελεί θεμελιώδες δόγμα της εκκλησίας κατά το οποίο μετά τη πρώτη επί γης ενανθρώπιση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριαδικής Θεότητας, του Ιησού Χριστού, θα ακολουθήσει η «δευτέρα παρουσία» Του προκειμένου να κρίνει «ζώντας και νεκρούς». Ο χρόνος που θα πραγματοποιηθεί αυτή παραμένει άγνωστος όπου κατά το Ευαγγέλιο "ουδέ οι άγγελοι του Θεού γνωρίζουν".
Σήμερα, υπάρχει μια νέα θρησκευτική αφήγηση, ιδίως μεταξύ των νέων, με ένα νέο σενάριο για το "τέλος του κόσμου". Ουσιαστικά βρισκόμαστε μπροστά σε ένα εσχατολογικό σενάριο που ασχολείται με τα έσχατα γεγονότα της ιστορίας του κόσμου και την κατάληξη του ανθρώπινου γένους. Αναφερόμαστε για το νέο σενάριο περί συντέλειας του κόσμου που το επαγγέλλεται μία Νέα Θρησκεία, αυτή της ανθρωπογενούς υπερθέρμανσης του πλανήτη που πιο απλά αναφέρεται ως «Κλιματική αλλαγή».
Αλλά αυτή η αφήγηση είναι καταθλιπτική και ζοφερή, χωρίς να περιέχει κανένα λυτρωτικό στοιχείο χωρίς καμία θετική προσδοκία.
 
Η νεοπαγανιστική αυτή θρησκεία έχει τους δικούς της θεούς, όπως για παράδειγμα τη «Μητέρα Γη».
Θεοποιεί την Δημιουργία με τους ιεροσπουδαστές της να εξομολογούνται στα φυτά τις «αμαρτίες» που διέπραξαν εις βάρος της φύσης, θεωρώντας ότι τα φυτά και τα δένδρα είναι πρόσωπα.
Έχει τους ανώτατους ιερείς και θρησκευτικούς ηγέτες τους λεγόμενους γκουρού των κλιματικών αλλαγών και τους ριζοσπάστες οικολόγους.
Έχει τους προστάτες αγίους όπως η νεαρή Γκρέτα Τούνμπεργκ από την Σουηδία.
Και τέλος έχει το δικό της σενάριο για το τέλος του Κόσμου:
«Το τέλος του κόσμου είναι κοντά. Πολύ κοντά.»
 
Δεν θα σχολιάσουμε εδώ τα επιστημονικά ζητήματα σχετικά με την λεγόμενη ανθρωπογενώς επηρεαζόμενη υπερθέρμανση του πλανήτη, τα οποία είναι συντριπτικά εναντίον της νέας θρησκείας, αλλά θα σχολιάσουμε την επίδραση που έχουν οι περιβαλλοντικοί ακτιβιστές, πιστοί και κήρυκες της νέας θρησκείας στην κουλτούρα μας, ειδικά στη νεότερη γενιά.
Ένας διαδικτυακός τόπος στην Αυστραλία παρέχει συμβουλές για να βοηθήσουν τους ανθρώπους, ειδικά τους νέους, να απαλλαγούν  από το άγχος και την πίεση που σχετίζονται με την λεγόμενη κλιματική αλλαγή. Υπογραμμίζει με σοβαρότητα ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους οι νέοι μπορεί να αισθάνονται άγχος για την κλιματική αλλαγή, όπως:
Δεν μπορούν να προγραμματίσουν το μέλλον τους ή καλύτερα αναλογιζόμενοι το μέλλον, τους πιάνει απελπισία, αισθάνονται θυμωμένοι διότι οι άνθρωποι γύρω τους δεν κάνουν τίποτα για να βοηθήσουν, είναι απογοητευμένοι διότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορούν να κάνουν τώρα για να αλλάξουν τα πράγματα, ανησυχούν και σκέπτονται αν είναι υπεύθυνο από μέρους τους να κάνουν οικογένεια, αισθάνονται ότι όλα είναι εκτός ελέγχου.
 
Ένας τίτλος της 2ας Μαΐου στο Science News for Students αναφέρει :
«Η αλλαγή του κλίματος προκαλεί κινδύνους για την ψυχική υγεία σε παιδιά και εφήβους».Και σε άρθρο της 19ης Σεπτεμβρίου στην ιστοσελίδα του Conversation.com προειδοποιεί ότι «η νεανική παραμέληση των φόβων για την κλιματική αλλαγή είναι μια συνταγή για πρόκληση άγχους».
 
Στην πραγματικότητα, ήδη από το 2016, η Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία (APA) ισχυρίστηκε ότι «η αλλαγή του κλίματος απειλεί την ψυχική υγεία» Μια ομοσπονδιακή έκθεση στις ΗΠΑ που αξιολόγησε την ειδημοσύνη των ψυχολόγων περιγράφει τους τρόπους με τους οποίους η αλλαγή του κλίματος μας επηρεάζει όλους.
Αλλά εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Δεν είναι η "κλιματική αλλαγή" που "απειλεί την ψυχική υγεία". Είναι ο αποκαλυπτικός τρόπος με τον οποίο προβάλλεται αυτή και απειλεί την ψυχική υγεία.
Η επιστροφή του Ιησού για να να κρίνει «ζώντας και νεκρούς» είναι μια συναρπαστική προοπτική. Το τέλος του παρόντος Αιώνος πλησιάζει και σύντομα θα είμαστε με τον Κύριο για πάντα! Αυτός ο κόσμος θα καταστραφεί, αλλά ο Θεός θα έρθει να μας λυτρώσει! Όμως δεν υπάρχει τέτοια ελπίδα στη σημερινή κρίση και την καταστροφή που θα προέλθει από την λεγόμενη κλιματική αλλαγή. Αντ’ αυτού, παράγει φόβο και προκαλεί απογοήτευση, ειδικά στους νέους που επαναλαμβάνουν πολλές φορές με αγωνία: 
«Ο κόσμος μας καταστρέφεται και δεν κάνετε τίποτα γι' αυτό! Δεν σας ενδιαφέρει;»
 
Για να παραθέσω άμεσα τη Γκρέτα Τούνμπεργκ:
«Κλέψατε τα όνειρά μου και την παιδική μου ηλικία με τα κενά λόγια σας ... Είμαστε στην αρχή μιας μαζικής εξαφάνισης και όλα όσα μπορείτε να πείτε είναι για χρήματα και παραμύθια αιώνιας οικονομικής ανάπτυξης - πώς τολμάς και το λες!»
Αλλά υπάρχει έστω και ένας σοβαρός λόγος για τους φόβους της;
Ένας τίτλος τον Οκτώβριο του 2018 διακήρυξε : «Έχουμε 12 χρόνια για να περιορίσουμε την καταστροφή της αλλαγής του κλίματος, προειδοποιεί ο ΟΗΕ».
 
Έξι μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 2019, ο ιστότοπος των Ηνωμένων Εθνών επανέλαβε αυτούς τους ισχυρισμούς:
«Μόνο 11 χρόνια έχουν απομείνει για να αποτραπούν μη αναστρέψιμες βλάβες από την αλλαγή του κλίματος, προειδοποιούν οι ομιλητές κατά τη διάρκεια της Συνόδου Υψηλού Επιπέδου της Γενικής Συνέλευσης. Στόχος μας είναι η αντιμετώπιση της κατεπείγουσας έκτακτης ανάγκης, ανέφερε ο Γενικός Γραμματέας.»
Δεν είναι να απορεί κανείς που η έφηβη Γκρέτα και η γενιά της είναι «στα όπλα» Δεν είναι να απορεί κανείς που είναι τόσο αγχωμένοι. Δεν είναι να απορεί κανείς που είναι θυμωμένοι. 
«Είναι η πολιτική σας και η απληστία σας και ο εγωισμός σας που έχουν κλέψει το μέλλον μας!», ανέφερε η Γκρέτα. 
 
Όπως αναφέρθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου, «Τριγύρω από τις διαμαρτυρίες για την αλλαγή του κλίματος, τα δάκρυα παραμένουν.» Οι νεαροί ακτιβιστές επικαλούνται  την καταθλιπτική επιστήμη και την αναπτυσσόμενη αγωνία, θρηνούν για ένα μέλλον που ανησυχούν ότι δεν θα έχουν ποτέ.
«Πολλοί νεαροί ακτιβιστές του κλίματος λένε ότι αισθάνονται απελπισμένοι και συγκλονισμένοι ..." Είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώσουμε σε έναν πλανήτη γεμάτο εάν», δήλωσε ο συνιδρυτής της Zero Hour, Jamie Margolin, ένας 17χρονος από το Σιάτλ, που επί πλέον ανέφερε:  «Υπάρχει πάντα η αίσθηση ότι όλα τα όμορφα σε αυτόν τον κόσμο είναι προσωρινά για τη γενιά μου».
Πόσο λυπηρό, πόσο τραγικό ακούγεται αλλά ευτυχώς δεν είναι αλήθεια! Η αλήθεια είναι ότι :
«Για περισσότερο από 50 χρόνια, οι κλιματικές κινδυνολογίες στην επιστημονική κοινότητα και το περιβαλλοντικό κίνημα δεν έχουν κάνει ούτε μία σωστή πρόβλεψη αλλά αντίθετα έχουν ένα τέλειο ιστορικό για 41 λανθασμένες προβλέψεις. Με άλλα λόγια, σε τουλάχιστον 41 περιπτώσεις, αυτοί οι λεγόμενοι εμπειρογνώμονες έχουν προβλέψει ότι κάποια τρομερή περιβαλλοντική καταστροφή είναι επικείμενη ... και η οποία δεν συνέβη ποτέ».
 
Ως εκ τούτου, προκύπτει άμεσα η ερώτηση: 
«Γιατί να αναδιαρθρώσουμε πλήρως την οικονομία μας και να θυσιάσουμε την προσωπική μας ελευθερία για προβλέψεις κάποιων «ειδικών» που το σκορ είναι 0-41, εις βάρος τους και που ποτέ δεν έχουν προβλέψει σωστά;»
Έτσι, οι νέοι από τις ψευδείς προβλέψεις και από ανυπόστατους ισχυρισμούς στρεσάρονται, αγχώνονται για κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Οι νέοι μεγαλώνουν βρισκόμενοι σε αναμονή για κάτι που θεωρούν αναπόφευκτο, που όμως δεν θα έλθει ποτέ και έτσι δεν μπορούν να απολαύσουν τη ζωή τους λόγω του φόβου για το αύριο. Η αθωότητα της νιότης κλέβεται από αυτούς τους «ειδικούς» στρέφοντας τους νέους εναντίον των μεγαλύτερων κατηγορώντας τους για πράγματα και καταστάσεις που ουσιαστικά δεν υφίστανται.
Μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρουν τα ΜΜΕ τα οποία αναπαράγουν  οτιδήποτε αλιεύουν στο Διαδίκτυο φτάνει να «πουλάει» ως είδηση. Και δυστυχώς ο φόβος για την συντέλεια του κόσμου πάντα πουλούσε. Θα πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη περίσκεψη και κριτική για τις πληροφορίες που διαδίδονται στο διαδίκτυο. Είμαστε βέβαιοι ότι οι πληροφορίες που εμφανίζονται είναι ακριβείς; Ακόμη οι φόβοι που ενσταλάζονται από Οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ, που ξέρουμε ότι πολλές φορές υπηρετούν συμφέροντα και όχι τους λαούς της Γης,  είναι δικαιολογημένοι;
 
Το ιερό ευαγγέλιο υποστηρίζει: Είναι αλήθεια ότι αυτός ο κόσμος δεν θα παραμείνει για πάντα. Μια μέρα, ο Ιησούς θα επιστρέψει και θα κάνει νέο ουρανό και νέα γη. Έτσι, ας ζήσουμε τη ζωή μας εδώ σύμφωνα με τον Λόγο του, προσδοκώντας την επιστροφή Του, κάνοντας κάθε στιγμή να μετράει. Με αυτόν τον τρόπο, είτε ο Χριστός έλθει αύριο, είτε σε 10 ή 100 χρόνια, η ζωή μας θα είναι πλήρης και ευλογημένη.
Προκαλούμε έναν ιερέα της ειδωλολατρικής νέας θρησκείας της «κλιματικής αλλαγής» να βρει ένα καλύτερο μήνυμα από αυτό.
 
ΑΚΤΙΝΕΣ

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ

Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Γεωργόπουλος,

Αναπληρωτής Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Νεοπαγανιστικές Αντιφάσεις 

Στις ημέρες μας παρατηρείται μία συστηματική προσπάθεια κάποιων ομάδων, που ως σκοπό έχουν τη νεκρανάσταση και την επαναφορά του αρχαίου ελληνικού ειδωλολατρικού Δωδεκάθεου και την επίσημη αναγνώρισή του ως θρησκείας.
Κοινό χαρακτηριστικό, όμως, των νεοπαγανιστικών ομάδων είναι η απαξιωτική, υβριστική και βίαιη τοποθέτησή τους απέναντι σε κάθε τι το χριστιανικό και [ταυτοχρόνως] η επιμελής αποφυγή τους να αναφέρονται σε μελανές πτυχές της αρχαίας ελληνικής θρησκείας.
Οι σύγχρονοι νεοπαγανιστές σιωπούν για τα επαίσχυντα χαρακτηριστικά των λεγομένων μεν θεών, κατ ουσίαν δε δαιμόνων, όπως για τις αισχρότητες, τους φθόνους, τα μίση, τις απάτες, καθώς επίσης για την ανθρωπολατρία, τις ανθρωποθυσίες που δέχονταν κ.ά.
Επιπλέον από τις ομάδες αυτές δεν απουσιάζουν οι προσωπικές αντιπάθειες, οι ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, καθώς και η σύγχυση και οι αντιφάσεις για το τι ήταν τελικά οι διάφοροι θεοί της αρχαίας ελληνικής θρησκείας.
 
Ομολογείται και από τους ιδίους ότι:
«οι εκπρόσωποι του Αρχαιοελληνικού Κινήματος δεν έχουν μία σαφή γνώση για την αρχαιοελληνική Θρησκεία, ερμηνεύοντας την Ελληνική Μυθολογία κατά το δοκούν».(Βλ. Η Αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, 2002, σσ. 7475)
Στον εν λόγω ισχυρισμό του νεοπαγανιστή θεωρητικού πρέπει να επισημάνουμε δύο σημεία:
α) ότι οι σύγχρονοι νεοειδωλολάτρες δεν έχουν σαφή γνώση της αρχαίας θρησκείας, και
β) ότι ερμηνεύουν την ελληνική μυθολογία κατά το δοκούν.
Οι επισημάνσεις αυτές επιβεβαιώνονται πλήρως από την ίδια την πραγματικότητα. Χαρακτηριστική απόδειξη εν προκειμένω, είναι οι αντιφατικές θέσεις δύο άλλων νεοπαγανιστών θεωρητικών για το τί ήταν οι αρχαίοι θεοί.
 
Σύμφωνα, λοιπόν, με την μία άποψη, η οποία τυγχάνει νεφελώδης και αόριστη, «Οι Εθνικοί θεοί των Ελλήνων, όπως και όλων των δυτικοευρωπαϊκών λαών, είναι ενέργειες, δυνάμεις και είναι ιδέες». (Περ. «Τρίτο Μάτι», τ. 95, σ. 70)
Κατά την άλλη άποψη και σε πλήρη αντίθεση με την προηγούμενη, ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας του Δωδεκάθεου, και εκδότης αρχαιολατρικού περιοδικού ισχυρίζεται:
«Οι θεοί είναι ομοούσιοι προς τα άλλα όντα διότι έχουν την ίδια ουσία: το ψυχικό άτομο. Υπήρξαν άνθρωποι, ποΥ έφθασαν στο τέλος του κύκλου των μετεμψυχώσεων, διατηρούν τις αναμνήσεις όλων των βίων τους…». (Βλ. Παν. Μαρίνη, Τί πιστεύει η Ελληνική μας θρησκεία, περ. «Τρίτο Μάτι», τ. 95, σ. 28)
Τι μας λέει ουσιαστικά ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας του Δωδεκάθεου; Μας λέει ότι οι λεγόμενοι θεοί ήταν άνθρωποι τελικά, ποΥ θεοποιήθηκαν και τους λάτρευαν ως θεούς. Η άποψη αυτή βεβαίως, δεν είναι καινούργια. Την είχαν υποστηρίξει οι αρχαίοι φιλόσοφοι Ευήμερος (350297 π.Χ.) και Εκαταίος ο Αβδηρίτης (Γʹ αι. π.Χ.) στην κριτική τους κατά του αρχαιοελληνικού δωδεκάθεου.
Εν προκειμένω, όμως, παρατηρούμε το εξής παράδοξο. Δύο αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι να απορρίπτουν το Δωδεκάθεο, γιατί θεωρούσαν τους λεγόμενους θεοὺς ως ανθρώπους, που θεοποιήθηκαν, και ο σύγχρονος αρχαιολάτρης θεωρητικὸς να ζητά να επιστρέψουμε και να λατρεύουμε ως θεούς αυτούς, που και οι αρχαίοι φιλόσοφοι απέρριψαν. Ζητά να λατρεύσουμε ως θεούς νεκρούς ανθρώπους.
Πόσο δίκαιο είχε ο Θεόφιλος Αντιοχείας, όταν έλεγε: «Και τα μεν ονόματα ων φης σέβεσθαι θεών ονόματά εστί νεκρών ανθρώπων». (Πρὸς Αυτόλυκον Α,9 Β.Ε.Π.Ε.Σ. 5, 17)

Να λοιπόν, το υποτιθέμενο κλέος της πατρώας θρησκείας, στην οποία ζητούν οι νεοπαγανιστές να επιστρέψουμε. Να λατρεύουμε είδωλα, για τα οποία ούτε οι ίδιοι οι νεοπαγανιστές μεταξύ τους δεν συμφωνούν για το τί ήταν.
Άλλοι νεοπαγανιστές, αγωνίζονται να εξωραΐσουν το αρχαιοελληνικό ειδωλολατρικό μόρφωμα, υποστηρίζοντας ότι η αρχαία θρησκεία «απομακρύνει πάντα οπαδόν της από προσωπολατρίας» και επιπλέον ότι «Η Ελληνική θρησκεία, εν τω συνόλω της, αποτελεί ένα μεγαλούργημα».(Βλ. Η Αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, 2002, σ. 36).
Οι εν λόγω ισχυρισμοί αποτελούν επιπλέον, ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα της τακτικής τους, να αντικαθιστούν τα ιστορικά δεδομένα όπως αυτά που αναφέραμε, με ιδεολογικές τους φαντασιώσεις σε επίπεδο ερμηνείας. Είναι, όμως, γνωστό, ότι το χάσμα μεταξύ φαντασιώσεως και ιστορίας είναι αγεφύρωτο.Ο Ορθόδοξος Χριστιανός ξέρει πολύ καλά, ότι κάθε μορφή ειδωλολατρίας είναι μορφή δαιμονολατρίας (Ψαλμ. 95, 5. 1 Κορ. 10, 20. 2 Κορ. 6, 16. 1 Ιωαν. 5, 21).
 
ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

ΠΩΣ ΖΟΥΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

 

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ- Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

 

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: ΓΙΑΤΙ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΜΕ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΑΣ;

 Γιατί μνημονεύουμε ονόματα στις προσευχές μας; 

Ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης απαντά στο ερώτημα γιατί μνημονεύουμε τα ονόματα στις προσευχές.
 
Μερικοί ρωτούν γιατί μνημονεύουμε τα ονόματα των κεκοιμημένων και των ζώντων στις προσευχές που κάνουμε γι’ αυτούς.
Ο Θεός σαν παντογνώστης που είναι, δεν ξέρει τα ονόματά τους και τις ανάγκες τους;
Όμως αυτοί που μιλούν και σκέπτονται έτσι, ξεχνούν ότι την προσευχή δεν την κάνομε για ενημέρωση του Θεού. Φυσικά ο Θεός δεν έχει ανάγκη τέτοιας ενημερώσεως. Άλλη είναι η σημασία αυτής της προσευχής.
Προσευχόμεθα υπέρ των ζώντων και των μεταστάντων και τους μνημονεύουμε με τα ονόματά τους, για να δείξουμε, ότι τους αγαπάμε με όλη μας την καρδιά.
Γιατί δεν είμαστε απλώς συγγενείς ή φίλοι ή γνωστοί, αλλά «αλλήλων μέλη». Μέλη της Μιάς Εκκλησίας, του Ενός Μυστικού Σώματος του Χριστού.
Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη μηχανική και απαθή μνημόνευση των ονομάτων και στην ολοκάρδια προσευχή. Το ένα απέχει από τον άλλο, όσο ο ουρανός από τη γη.
Η προσευχή πρέπει να είναι ειλικρινής εκδήλωση αγάπης. Η αγάπη είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή. Γι’ αυτό ο Θεός τη δέχεται. Και γι’ αυτό την περιμένει! Η αγάπη για τους ζώντες και κεκοιμημένους αδελφούς μας είναι χρέος.
Το πρώτο από όλα. Κάθε λέξη στην προσευχή, κάθε λέξη που πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς, έχει πολλή δύναμη: «Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη», λέγει η Αγία Γραφή.
Και αν έχει τόση μεγάλη σημασία η μνημόνευση των ονομάτων ζώντων και κεκοιμημένων σε οποιαδήποτε προσευχή, πόσο μεγαλύτερη σημασία και αξία έχει, όταν μνημονεύονται τα ονόματα στην ιερότερη προσευχή, στη Θεία Λειτουργία;
Στη Θεία Λειτουργία ο ιερέας επισφραγίζει τη μνημόνευση των ονομάτων ζώντων και κεκοιμημένων με τα λόγια «Απόπλυνον, Κύριε, τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων Σου τω αίματί Σου τω αγίω».
 
ΔΟΓΜΑ

Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ

 

Η άποψη του Οσίου Παϊσίου για την αποτέφρωση

 
- Γέροντα, σκέφτονται να αρχίσουν να καίνε τους νεκρούς για λόγους υγιεινής και για εξοικονόμηση χώρου.
 
- Για λόγους υγιεινής; 
Ακούς κουβέντα! Δεν ντρέπονται που το λένε; Όλη την ατμόσφαιρα την έχουν μολύνει, τα οστά τους πείραξαν; Τα οστά στο κάτω - κάτω είναι και πλυμένα! 
Και για εξοικονόμηση χώρου;
Ολόκληρη Ελλάδα με τόσα ρουμάνια και δεν βρίσκουν χώρο; Έβαλα τις φωνές σε έναν καθηγητή του Πανεπιστημίου γι' αυτό το θέμα. Πώς για τα σκουπίδια βρίσκουν τόσο τόπο και για τα οστά που είναι ιερά δεν βρίσκουν; Χάθηκε ο τόπος; Και πόσα οστά Αγίων μπορεί να είναι ανάμεσα σ' αυτά! Το σκέφτονται αυτό;
Στην Ευρώπη καίνε τους νεκρούς, όχι γιατί δεν υπάρχει χώρος να τους θάψουν, αλλά γιατί το θεωρούν πρόοδο. 
Δεν ανοίγουν κανένα δάσος, για να κάνουν χώρο, αλλά καίνε τους νεκρούς, τους κάνουν σκόνη, για να ανοίξουν χώρο... Βάζουν την σκόνη σε ένα τόσο δά κουτάκι για περισσότερη ευκολία και αυτό το θεωρούν πρόοδο. 
Τους καίνε τους νεκρούς, γιατί θέλουν οι μηδενιστές να τα διαλύσουν όλα, ακόμα και τον άνθρωπο. 
Να μη μείνει τίποτε που να θυμίζει στους ανθρώπους τους γονείς, τους παππούδες, την ζωή των προγόνων τους. 
Να ξεκόψουν τους ανθρώπους από την παράδοσή τους. 
Να τους κάνουν να ξεχάσουν την άλλη ζωή και να τους δέσουν σ' αυτή.
 
- Λένε όμως, Γέροντα, ότι έχει δημιουργηθεί θέμα σε ορισμένους Δήμους της Αθήνας για το που θα θάβουν τους νεκρούς.
 
- Τόσος τόπος υπάρχει! Χάθηκε λίγο μέρος; 
Ένα σωρό εκτάσεις υπάρχουν έξω από την Αθήνα και είναι του Δημοσίου. Εγώ ξέρω μεγάλους που έχουν ένα σωρό εκτάσεις εκεί πέρα. Δεν μπορούν να κάνουν εκεί ένα νεκροταφείο; 
Και μετά οι περισσότεροι είναι από τις επαρχίες. Γιατί δεν τους πάνε στον τόπο τους; Να πάνε να τον θάψουν τον καθένα στον τόπο του. Εκεί δεν θα έχουν και έξοδα πολλά, μόνο για την μεταφορά. Να πούνε ότι όσοι είναι από τις επαρχίες και ήλθαν τώρα τελευταία στην Αθήνα, όταν πεθαίνουν, να θάβονται στην επαρχία. Και είναι και καλύτερα. 
Γι' αυτούς που είναι τρεις γενεές στην Αθήνα, να βρουν μία λύση εκεί. Ύστερα, μετά την εκταφή να κάνουν λάκκους πιο βαθείς και εκεί να βάζουν τα οστά. Δύσκολο είναι; Εδώ κατεβαίνουν τόσο βαθιά μέσα στην γη, για να βγάλουν πετροκάρβουνα. Ας κάνουν για τα οστά μία μεγάλη δεξαμενή και να τα έχουν όλα μαζεμένα.
Έλειψε τελείως ο σεβασμός. 
Και βλέπεις τώρα τί γίνεται! Πετάνε και τους γονείς στα γηροκομεία. Παλιά και τα βόδια ακόμη τα γηροκομούσαν, δεν τα έσφαζαν, γιατί έλεγαν: «Φάγαμε ψωμί από αυτά».
Και τί σεβασμό είχαν στους νεκρούς! 
Θυμάμαι με τί κίνδυνο πηγαίναμε να τους θάψουμε στον πόλεμο! Καλά, ο παπάς ήταν υποχρεωμένος να πάει, αλλά και αυτοί που τους μετέφεραν μέσα στα χιόνια, μέσα στην παγωνιά, και από πάνω να πέφτουν ριπές συνέχεια! 
Το 1945, στον ανταρτοπόλεμο, πριν πάω στρατιώτης, με τον νεωκόρο κουβαλούσα τους νεκρούς. Μπροστά πήγαινε με το θυμιατό ο παπάς. Μόλις σφύριζε βλήμα, πέφταμε κάτω. Άντε μετά να σηκωθούμε. Μόλις ακούγαμε άλλο, πέφταμε πάλι κάτω. Αργότερα στον στρατό, στον πόλεμο, ξυπόλυτοι ήμασταν μέσα στα χιόνια και μας είπαν να πάμε να πάρουμε, αν θέλουμε, αρβύλες από τους νεκρούς. Κανένας δεν κουνήθηκε. Αχ, πάνε εκείνα τα καλά τα χρόνια!
Το κακό είναι ότι δεν φωνάζουν μερικοί που έχουν κάποια θέση, αλλά συμφωνούν. 
Η Εκκλησία, από την στιγμή που παρουσιάστηκε αυτό το πρόβλημα, πρέπει να πάρει θέση, για να λυθεί. Γιατί έτσι αφήνει στους κοσμικούς να χειρίζονται πνευματικά θέματα και να λένε ό,τι θέλουν. Είναι ασέβεια αυτό. Πώς να έχει την ευλογία από τον Θεό ο κόσμος σήμερα; Ά, χαμένα πράγματα! Πάνε σιγά-σιγά τον άνθρωπο να τον εξευτελίσουν. Άχ, γι' αυτό θα βρεθεί πολύς τόπος τώρα!... Θα βρεθεί πάρα πολύς τόπος...
 
(Λόγοι τόμος Α΄, σελ. 136-138) 

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ