ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΚΟΝΤΖΟΣ: ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ

Αγία Ειρήνη η Μεγαλομάρτυς
Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος

Στη χορεία των Μεγαλομαρτύρων ανήκουν και οι γυναίκες Μεγαλομάρτυρες, οι οποίες συναγωνίστηκαν επάξια σε ηρωισμό και ομολογιακό φρόνιμα τους άνδρες Μεγαλομάρτυρες. Μια από τις πλέον ένδοξες γυναίκες Μεγαλομάρτυρες είναι και η αγία Ειρήνη.

Έζησε τον 4ο αιώνα. Καταγόταν από την πόλη Μαγεδών της Περσίας. Ο πατέρας της ονομαζόταν Λικίνιος, έπαρχος της περιοχής και η μητέρα της Λικινία. Ανήκαν στην ειδωλολατρική (πυρολατρική) θρησκεία του Ζωροαστρισμού. Απέκτησαν μια όμορφη και χαριτωμένη κόρη, την οποία ονόμασαν Πηνελόπη. Από μικρή έδειχνε ασυνήθιστη ευστροφία και ήταν στολισμένη με χαρίσματα. Οι πλούσιοι γονείς της φρόντισαν να της παράσχουν όλα τα εφόδια για να γίνει ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Προσέλαβαν έναν σοφό δάσκαλο, τον Απελλιανό, στον οποίο ανέθεσαν την ανατροφή της, διδάσκοντάς της την κατά κόσμο σοφία.

Συχνά η οικογένειά της διέμενε σε πολυτελή εξοχικό πύργο. Την ακολουθούσε και ο δάσκαλός της, ο οποίος δίδασκε στην μικρή στους μεγάλους και πανέμορφους κήπους, κάτω από τα σκιερά δένδρα και τα μυρωδάτα άνθη. Τα έπιπλα της έπαυλης ήταν χρυσαφένια, ενώ πολυπληθείς δούλοι τους προσέφεραν τις υπηρεσίες τους.

Μια από τις πολλές δούλες διέφερε από τις άλλες. Ήταν υπάκουη, πρόθυμη και ευγενική και γι’ αυτό αγαπητή στους άρχοντες της έπαυλης. Γι’ αυτό της ανέθεσαν να υπηρετεί την μικρή Πηνελόπη. Ήταν κρυφή Χριστιανή. Η ευγενής κόρη αρέσκονταν να κάνει μακρές συζητήσεις μαζί της και προσπαθούσε να εξηγήσει την αιτία της διαφοράς της από τις άλλες δούλες.

Κάποιο βράδυ, ενώ κοιμόταν η  Πηνελόπη είδε ένα περίεργο όνειρο. Ένα λευκό περιστέρι κρατώντας στο ράμφος του ένα κλαδί ελιάς, μπήκε στην έπαυλη και το άφησε επάνω στο χρυσό τραπέζι. Μετά ήρθε ένας αετός, ο οποίος άφησε στο τραπέζι ένα στεφάνι με λουλούδια και τέλος παρουσιάστηκε ένας κόρακας, ο οποίος άφησε ένα σκοτωμένο φίδι. Η Πηνελόπη ξύπνησε τρομαγμένη. Έμεινε άγρυπνη για πολλή ώρα. Όταν την ξαναπήρε ο ύμνος είδε ένα άγγελο να της λέει: «Ο αληθινός Θεός σε καλεί να τον ακολουθήσεις. Θα σε βοηθήσει η αγαπημένη σου υπηρέτρια, η οποία είναι Χριστιανή»!

Το άλλο πρωί η Πηνελόπη ξύπνησε προβληματισμένη. Φώναξε κοντά της την υπηρέτρια, στην οποία είπε ότι άγγελος Κυρίου της αποκάλυψε ότι είναι Χριστιανή και επιζητούσε από αυτή να της γνωρίσει τον Θεό της.

Η Χριστιανή δούλη έβαλε τα κλάματα από συγκίνηση και ζήτησε συγνώμη από την αρχοντοπούλα για το μυστικό της και άρχισε να της μιλά για τη νέα πίστη. Η Πηνελόπη ενθουσιάστηκε και έβαζε βαθειά την ψυχή της τα λόγια της καλής υπηρέτριας. Οι μυστικές συζητήσεις τους συνεχίστηκαν έως ότου η Πηνελόπη πίστεψε στο Χριστό και ζήτησε να βαπτισθεί. Σεβάσμιος ιερέας μπήκε στην έπαυλη και τη βάπτισε κρυφά, δίνοντάς της το όνομα Ειρήνη.

Η χαρά της νεοφώτιστης δε μπόρεσε να μείνει για πολύ κρυφή. Κάποια μέρα αποκάλυψε στους ειδωλολάτρες γονείς της ότι ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Εκείνοι θύμωσαν και προσπαθούσαν να πείσουν την κόρη τους να αρνηθεί την πίστη της. Εις μάτην όμως η Ειρήνη ήταν αμετάπειστη.

Ταυτόχρονα μαθεύτηκε το νέο σε όλη την περιοχή, ότι η κόρη του έπαρχου Λικίνιου έγινε Χριστιανή. Πέρσες ιερείς του Ζωροάστρη πήγαν στον Λικίνιο προκειμένου να τον πείσουν να δικάσει την κόρη του. Εκείνος προχώρησε σε δίκη. Αρχικά προσπαθούσε με κολακείες να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της και ύστερα μεταχειρίστηκε απειλές και βία. Βλέποντας όμως την απόφασή της, θύμωσε και έδωσε εντολή να την πάνε στο στάβλο, να την ποδοπατήσουν τα αφηνιασμένα άγρια άλογα. Αλλά συνέβη το εξής θαυμαστό: τα άλογα δεν την πείραξαν και ένα από αυτά έτρεξε προς το μέρος του ηγεμόνα, τον οποίο κλώτσησε και τον σκότωσε! Ο λαός που είδε το θαύμα αναγνώρισε την πίστη της Ειρήνης. Ενώ οι σκοταδιστές ιερείς μιλούσαν για μαγικά της κόρης.

Η Ειρήνη λυπημένη για το θάνατο του πατέρα της έτρεξε κοντά του και άρχισε να προσεύχεται με όλη τη δύναμη της ψυχής της για τη σωτηρία του. Τότε έγινε το δεύτερο θαύμα. Ο Λικίνιος αναστήθηκε, σηκώθηκε όρθιος, ζήτησε συγνώμη από την κόρη του και ομολόγησε την πίστη του στο Χριστό. Κατόπιν ζήτησε και βαπτίστηκε ο ίδιος και όλη η οικογένειά του. Μαζί του βαπτίστηκε και ο σοφός δάσκαλος Απελλιανός. Παραιτήθηκε από το υψηλό του αξίωμα, μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και έζησε ταπεινά στο εξοχικό του κάνοντας ελεημοσύνες και κηρύττοντας την χριστιανική πίστη.

Όμως ο διάδοχός του Σεδεκίας, ο οποίος μισούσε θανάσιμα τους Χριστιανούς, έδωσε διαταγή να συλληφθεί η Ειρήνη και να τη ρίξουν σε λάκκο με φαρμακερά φίδια, θεωρώντας την ως αφορμή της διείσδυσης του Χριστιανισμού στην Περσία. Την άφησε εκεί δεκατέσσερις μέρες. Αλλά όταν πήγαν να πάρουν το πτώμα της είδαν με θαυμασμό ότι τα ερπετά τη σεβάστηκαν και δεν την έβλαψαν! Κατόπιν ο Σεδεκίας έδωσε εντολή να τη δέσουν σε τροχό με λεπίδες. Αλλά και πάλι θαυματουργικά, στέρεψε πάραυτα το νερό, που γύριζε τον τροχό! Μετά έδωσε εντολή να της πριονίσουν τα πόδια της. Αλλά ξανά ο Θεός την θεράπευσε θαυματουργικά, προς καταισχύνη των ειδωλολατρών! Στη συνέχεια ο γιος του Σεδεκία, Σαβώθ, περνώντας με το στρατό του από την πόλη που ζούσε η Ειρήνη, τη συνέλαβε και της έμπηξε καρφιά στις φτέρνες, τη φόρτωσε ένα βαρύ φορτίο με άμμο, αλλά και πάλι ο Θεός τη διέσωσε. Μετά από αυτό, η αγία ελευθερώθηκε και γύριζε από τόπο σε τόπο, κηρύττοντας το Χριστό. Έφτασε στην πόλη Καλλίνικο, όπου ο τοπικός άρχοντας Νουμεριανός τη συνέλαβε και την έριξε σε πυρακτωμένο καμίνι, σε σχήμα βοδιού. Αλλά και πάλι διασώθηκε θαυματουργικά.

Η φήμη της έφτασε μέχρι και τον Πέρση βασιλιά Σαβώριο, ο οποίος την κάλεσε κοντά του και επειδή δεν μπόρεσε να την μεταπείσει να θυσιάσει στα είδωλα, έδωσε διαταγή να την αποκεφαλίσουν. Αλλά και πάλι ο Θεός την διέσωσε, καταισχύνοντας τους ειδωλολάτρες. Απελευθερώθηκε και άρχισε το ιεραποστολικό της έργο. Κοιμήθηκε ειρηνικά, ύστερα από τις μεγάλες κακουχίες και τα μαρτύριά της. Η μνήμη της τιμάται στις 5 Μαΐου.

alopsis.gr

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ: ΗΜΕΙΣ ΔΕ ΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΠΡΟΣΚΑΡΤΕΡΗΣΟΜΕΝ!

 
«Ημείς δε τη προσευχή και τη διακονία του λόγου προσκαρτερήσομεν»

Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Παπαγιάννης

Ένα διδακτικότατο επεισόδιο μας διηγείται ο ευαγγελιστής Λουκάς στην περικοπή του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων που ακούσαμε σήμερα. Μέσα στην ατμόσφαιρα της αγάπης που επικρατούσε στη ζωή των πρώτων Χριστιανών παρουσιάσθηκαν μερικές ανωμαλίες. Όπως ξέρουμε, οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν οργανώσει πολύ καλά το έργο της φιλανθρωπίας, τόσο καλά, ώστε «ουδείς ενδεής υπήρχεν εν αυτοίς»· δεν υπήρχε κανένας φτωχός μεταξύ τους (Πραξ. 4:34). Όταν όμως άρχισαν να πληθύνονται οι Χριστιανοί, άρχισαν να δημιουργούνται και τα πρώτα παράπονα και οι διαμαρτυρίες.

Παραπονούνταν οι Ελληνιστές εναντίον των Εβραίων. Χριστιανοί ήταν οι Ελληνιστές, Χριστιανοί και οι Εβραίοι. Οι Εβραίοι όμως κατοικούσαν στην Ιερουσαλήμ και στην υπόλοιπη Παλαιστίνη και μιλούσαν την εβραϊκή γλώσσα, ενώ οι ελληνιστές ήταν κι αυτοί Ιουδαίοι, αλλά προέρχονταν από χώρες ελληνικές και μιλούσαν την ελληνική γλώσσα. Αυτοί λοιπόν οι Ελληνιστές Χριστιανοί παραπονέθηκαν εναντίον των Εβραίων Χριστιανών, ότι στη διανομή των βοηθημάτων παραμερίζονταν κάπως οι χήρες και οι φτωχοί οι δικοί τους και προτιμώνταν οι χήρες και οι φτωχοί των Εβραίων.

Αλλά τέτοια παράπονα δεν έπρεπε να υπάρχουν μεταξύ των Χριστιανών, γιατί όπου υπάρχουν παράπονα και διαμαρτυρίες και γογγυσμοί αρχίζει να φεύγει η αγάπη, αν δεν έχει φύγει ήδη. Γι’ αυτό οι απόστολοι, οι προϊστάμενοι της Εκκλησίας, φρόντισαν να επαναφέρουν την τάξη. Συγκέντρωσαν τους Χριστιανούς και τους είπαν τα εξής: «Δεν είναι σωστό εμείς, που μας ανέθεσε ο Κύριος να συνεχίσουμε το έργο του, δηλαδή τη διάδοση του λόγου του, να εγκαταλείψουμε το μεγάλο αυτό έργο και να επιστατούμε στα κοινά συσσίτια και στη διανομή των βοηθημάτων. Γι’ αυτό λοιπόν ας εκλέξουμε επτά άνδρες φωτισμένους από τον Θεό, στους οποίους θα αναθέσουμε το έργο αυτό. Κι εμείς θα είμαστε ελεύθεροι να εργασθούμε με όλες μας τις δυνάμεις για την προσευχή και το κήρυγμα του λόγου του Θεού».

Η πρόταση αυτή φάνηκε σωστή και λογική σε όλους τους Χριστιανούς, κι αμέσως διάλεξαν επτά άνδρες, στους οποίους οι απόστολοι έπειτα από θερμή προσευχή ανέθεσαν το έργο της φιλανθρωπίας. Αυτοί είναι οι επτά διάκονοι, ένας από τους οποίους ήταν και ο Στέφανος, ο οποίος αναδείχθηκε ο πρώτος μάρτυρας της Εκκλησίας. Έτσι τα πράγματα διορθώθηκαν. Και η διανομή των βοηθημάτων γινόταν κανονικά, αλλά προπαντός προόδευε η Χριστιανική Εκκλησία και διαδιδόταν ο λόγος του Θεού, έτσι ώστε οι Χριστιανοί κάθε μέρα να γίνονται και περισσότεροι.

Πολλά είναι τα διδάγματα που μπορεί κανείς να βγάλει από αυτό το επεισόδιο. Εκείνο όμως που πρέπει να προσέξουμε σήμερα είναι η μεγάλη σημασία που έδιναν οι απόστολοι και όλοι οι Χριστιανοί στο κήρυγμα του λόγου του Θεού. Η προσοχή αυτή και η συνεχής και εντατική εργασία τους για το θείο κήρυγμα πρέπει να μας διδάξει πόσο μεγάλη είναι η αξία του θείου κηρύγματος.

Το θείο κήρυγμα είναι ο λόγος του Θεού, είναι η τροφή της ψυχής. Λέει η Αγία Γραφή ότι «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού» (Ματθ. 4:4). Δεν ζει μόνο με το ψωμί ο άνθρωπος· το ψωμί χρειάζεται για τη συντήρηση του σώματος· αλλά για την ψυχή χρειάζεται ο λόγος του Θεού, το θείο κήρυγμα. Γι’ αυτό και λέει πάλι αλλού η Αγία Γραφή, ότι η στέρηση του λόγου του Θεού είναι πείνα και δίψα· όπως το σώμα πεινά όταν του λείπει η τροφή, και διψά όταν του λείπει το νερό, έτσι και η ψυχή πεινά και διψά όταν δεν ακούει λόγο Θεού (βλ. Αμώς 8:11-12). Το θείο κήρυγμα είναι εκείνο που θα μας εξηγήσει όσα ακούμε και διαβάζουμε στην Αγία Γραφή και δεν τα καταλαβαίνουμε πολλές φορές· το κήρυγμα θα μας διδάξει πώς θα εφαρμόσουμε τις εντολές του Θεού στις διάφορες περιστάσεις της ζωής μας· το κήρυγμα θα μας στερεώσει στην πίστη και θα διαλύσει τις απορίες και τις αμφιβολίες, τις οποίες τυχόν θα έχουμε στα ζητήματα της πίστεως.

Επειδή λοιπόν τόσο μεγάλη είναι η σημασία του θείου κηρύγματος, γι’ αυτό και οι απόστολοι, σύμφωνα με την εντολή που είχαν πάρει από τον Κύριο, «ουκ επαύοντο διδάσκοντες» (Πραξ. 5:42)· δεν έπαυαν να διδάσκουν και τους Χριστιανούς, για να στερεωθούν και να τελειοποιηθούν, και τους Ιουδαίους και ειδωλολάτρες, για να πιστέψουν και να γίνουν Χριστιανοί. Αλλά και οι επτά διάκονοι, που εξελέγησαν για άλλη δουλειά, κοντά στην υπηρεσία που τους ανατέθηκε δεν παρέλειπαν κι αυτοί να κηρύττουν τον λόγο του Θεού, με πολύ καλά αποτελέσματα. Ένας από τους διακόνους, ο Φίλιππος, εκήρυξε τον λόγο του Θεού στη Σαμάρεια, και επιστρέφοντας από εκεί έκανε Χριστιανό έναν Αιθίοπα μεγάλο αξιωματούχο. Εκείνος όμως που πρωτοστατούσε στο κήρυγμα ήταν ο πρώτος από τους διακόνους, ο Στέφανος· το κήρυγμά του είχε τόση δύναμη, ώστε αποστόμωνε τους Ιουδαίους, οι οποίοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να του φέρουν εμπόδια.

Την μεγάλη αξία του θείου κηρύγματος την καταλάβαιναν οι πρώτοι Χριστιανοί και γι’ αυτό, όπως λένε αλλού οι Πράξεις, «ήσαν προσκαρτερούντες τη διδαχή των αποστόλων» (Πραξ. 2:42)· όλοι οι Χριστιανοί, με προθυμία και προσοχή, με λαχτάρα θα έλεγε κανείς, παρακολουθούσαν το κήρυγμα των αποστόλων και προσπαθούσαν να ωφεληθούν από αυτό.

Το κήρυγμα του θείου λόγου συνεχίζεται και σήμερα στην Εκκλησία του Χριστού, και θα συνεχίζεται πάντοτε μέχρι τη συντέλεια των αιώνων. Και εφόσον ο λόγος του Θεού κηρύττεται, οι Χριστιανοί κάθε εποχής έχουμε υποχρέωση να κάνουμε ο,τι έκαναν και οι πρώτοι Χριστιανοί: να ακούμε με προσοχή το κήρυγμα του λόγου του Θεού και να εφαρμόζουμε όσα διδασκόμαστε σ’ αυτό. Αλλά για να φέρει αποτελέσματα το θείο κήρυγμα, πρέπει να το παρακολουθούμε με ορισμένες προϋποθέσεις. Και η σπουδαιότερη προϋπόθεση είναι να παρακολουθούμε με τη διάθεση να ωφεληθούμε από το κήρυγμα.

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε ότι το κήρυγμα δεν είναι λόγος ανθρώπινος· είναι λόγος Θεού, απαραίτητος για τη σωτηρία μας· θα ακούσουμε λοιπόν τον λόγο του Θεού, για να μάθουμε πώς πρέπει να ζούμε τη ζωή μας και για να ωφεληθούμε από αυτόν· γι’ αυτό δεν πρέπει να ζητούμε στο κήρυγμα μόνο καλλιλογία, στρογγυλά και όμορφα λόγια που ευχαριστούν την ακοή. Μπορεί καμιά φορά ο ιεροκήρυκας να μην τα λέει τόσο όμορφα· αυτό όμως δεν σημαίνει ότι παύει να κηρύττει τον λόγο του Θεού. Το πρώτο λοιπόν που χρειάζεται για να ωφεληθούμε από το κήρυγμα είναι να θέλουμε να ωφελήσουμε την ψυχή μας, και όχι να ευχαριστήσουμε τ’ αυτιά μας.

Μία άλλη προϋπόθεση είναι η εφαρμογή αυτών που διδασκόμαστε στο θείο κήρυγμα. Εδώ ας προσέξουμε ιδιαιτέρως· γιατί όταν δεν εφαρμόζεται στη ζωή μας ο λόγος του Θεού, τότε παθαίνουμε εκείνο που λέει η παροιμία: «μπαίνουν από το ένα αυτί και βγαίνουν από το άλλο». Και το παθαίνουν πολλοί Χριστιανοί αυτό το πάθημα. Πόσες φορές δεν έτυχε ν’ ακούσουμε βγαίνοντας από την εκκλησία τους Χριστιανούς να λένε: «Τι ωραία που μίλησε σήμερα ο ιεροκήρυκας, να αγιάσει το στόμα του!»· κι ύστερα από λίγο αρχίζουν οι συζητήσεις για το σπίτι, για την οικογένεια, για τις επιχειρήσεις, και όλα όσα είπε ο ιεροκήρυκας ξεχνιούνται, για να τα θυμηθούμε ξανά όταν θα τύχει να ακούσουμε πάλι κήρυγμα.

Το πάθημα αυτό είναι σοβαρότατο και δεν μας αφήνει να προοδεύσουμε στη χριστιανική ζωή. Γι’ αυτό πρέπει να φροντίσουμε, ώστε οι λόγοι του Θεού που τους ακούμε στο κήρυγμα να χαράσσονται βαθιά στην ψυχή μας και να αντηχούν πάντα στ’ αυτιά μας, για να μας συγκρατούν όταν κινδυνεύσουμε να πέσουμε σε κάποιο παράπτωμα· και διαρκής φροντίδα μας ας είναι το πώς θα εφαρμόσουμε τον λόγο του Θεού σε κάθε περίσταση της ζωής μας.

Μ’ αυτές τις διαθέσεις λοιπόν ας παρακολουθούμε το κήρυγμα του λόγου του Θεού· έτσι ο λόγος του Θεού δεν θα πέφτει στις πέτρες ούτε στ’ αγκάθια, αλλά θα βρίσκει γη καλή και εύφορη και θα φέρνει «καρπόν εκατονταπλασίονα» (Λουκ. 8:8). Και τότε όχι μόνο ο κάθε Χριστιανός χωριστά θα αυξάνεται και θα τελειοποιείται, αλλά και το σύνολο, η Εκκλησία του Χριστού, θα αυξάνεται και θα προοδεύει, όπως προόδευε η πρώτη Χριστιανική Εκκλησία.

Από το βιβλίο: Πρωτοπρεσβ. Κωνσταντίνου Παπαγιάννη (†), ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2024, σελ. 30.

koinoniaorthodoxias.org

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΑΘΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ Ν' ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΦΟΒΟ ΘΕΟΥ!

 Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Μεγάλο αγαθό δεν είναι το ν' αποκτήσει κανείς χρήματα, αλλά φόβο Θεού

Ας μη νομίζουμε, λοιπόν, ότι ο πλούτος είναι με­γάλο αγαθό. Μεγάλο αγαθό δεν είναι το ν' αποκτήσει κανείς χρήματα, αλλά φόβο Θεού. Ένας δίκαιος άνθρωπος, που για την αρετή του έχει πολλή παρρη­σία ενώπιον του Θεού, ακόμα κι αν είναι ο φτωχότε­ρος απ' όλους, μπορεί ν' αντιμετωπίσει κάθε συμφορά. Στις περιπτώσεις που τα χρήματα είναι άχρηστα, ένας άγιος κατορθώνει τα ακατόρθωτα, φτάνει μόνο να υψώσει τα χέρια του στον ουρανό και να ζητήσει την επέμβαση του Θεού. Σας θυμίζω ένα χαρακτηριστικό σχετικό περιστατικό από τις Πράξεις των Αποστό­λων:

Οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης ανέβαιναν μια μέρα μαζί στο ναό. Ήταν τρεις το απόγευμα, ώρα προσευχής. Μπροστά στην πύλη του ναού, που λεγό­ταν ωραία, έφερναν έναν άνθρωπο εκ γενετής χωλό και τον έβαζαν εκεί κάθε μέρα για να ζητάει ελεημο­σύνη. Μόλις, λοιπόν, είδε τον Πέτρο και τον Ιωάννη έτοιμους να μπουν στο ναό, τους ζήτησε ελεημοσύνη. Ο Πέτρος του είπε: «Κοίταξέ μας». Ο χωλός τους κοί­ταξε με προσοχή, περιμένοντας κάτι να πάρει απ' αυτούς. Μα ο Πέτρος είπε: «Χρήματα ασημένια και χρυσά δεν έχω. Ό,τι όμως έχω, αυτό σου δίνω: Στο όνομα του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, σήκω και περπάτα!». Και πιάνοντάς τον από το δεξί χέρι, τον σήκωσε. Εκείνος τότε, μ' ένα πήδημα, στάθηκε όρθιος και άρχισε να περπατάει. Ύστερα μπήκε μαζί με τους αποστόλους στο ναό, δοξάζοντας το Θεό (Πράξ. 3:1-8). «Χρήματα ασημένια και χρυσά δεν έχω», είπε ο Πέ­τρος. Ποιά λόγια είναι σεμνότερα απ' αυτά; Τί μακα­ριότητα και τί πλούτο κρύβουν μέσα τους! Αλλοι κα­μαρώνουν για τα αντίθετα, λέγοντας με καυχησιά: "Έχω τόσα και τόσα χρυσά τάλαντα, τόσα στρέμματα γης, τόσα σπίτια, τόσα ζώα". Ο Πέτρος, μην έχοντας απολύτως τίποτα, όχι μόνο δεν πνίγεται από τη φτώ­χεια του, αλλά και στολίζεται μ' αυτήν. Έτσι, λοιπόν, μπορείς, χωρίς να έχεις τίποτα, να τα έχεις όλα δικά σου΄ και έχοντας τα πάντα, να μην έχεις τίποτα. Γιατί όποιος θεωρεί την περιουσία του κοινή, όχι μόνο δική του, και τη μοιράζεται με τους άλλους, έχει και την ξένη περιουσία δική του, γιατί απ' όλους θα πάρει ό,τι χρειάζεται. Ενώ εκείνος που θεωρεί τον εαυτό του κύριο των πραγμάτων του και δεν δίνει σε κανένα τίποτα, όχι μόνο δεν θα πάρει το παραμικρό από τους άλλους, μα ούτε και τα δικά του δεν κατέχει, αφού ανήκουν τελικά όχι τόσο σ' αυτόν, όσο στους κλέφτες και τους δανειστές και τους κληρονόμους.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ ΟΠΛΑ, Η ΕΠΙΕΙΚΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΡΑΟΤΗΤΑ!

 Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Τα δυο μεγάλα όπλα, η επιείκεια και η πραότητα

Ο Χριστός είναι η προσωποποίηση της πραότητας και της επιείκειας. Όταν οι Ιουδαίοι ισχυρίζονταν με υπερηφάνεια ότι είχαν πατέρα τον Αβραάμ, τους κατηγόρησε με μεγάλη αυστηρότητα (γιατί τα έργα τους ήταν αντίθετα με το νόμο του Θεού και επομένως δεν έμοιαζαν καθόλου με τα έργα του Πατριάρχη Αβραάμ). 

Όταν όμως τον αποκαλούσαν δαιμονισμένο, τους μιλάει με επιείκεια και υποχωρητικότητα, διδάσκοντας μας έτσι, να υπερασπιζόμαστε με θάρρος την αλήθεια και τα δικαιώματα του Θεού, αλλά να παραβλέπουμε τις αδικίες και τις ύβρεις που στρέφονται προσωπικά εναντίον μας. 

"Είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά. Άν δεν ήμουνα πράος Υιός του Βασιλέως Θεού, δεν θα διάλεγα για μητέρα μου ταπεινή γυναίκα. 
Άν δεν ήμουν πράος, δεν θα ερχόμουνα να μείνω μαζί σας, Εγώ που δημιούργησα την αόρατη και την ορατή πλάση. 
Άν δεν ήμουνα πράος δεν θα ανεχόμουνα να σπαργανωθώ, Εγώ που είμαι ο Δημιουργός του χρόνου. 
Άν δεν ήμουν ταπεινός, δεν θα δεχόμουνα να γεννηθώ σε φτωχή φάτνη, Εγώ που κατέχω τα πλούτη όλου του κόσμου.
Άν δεν ήμουνα πράος, δεν θα συζούσα με τα άλογα ζώα, Εγώ που δεν μπορούν να με ιδούν ούτε τα Χερουβίμ. 
Άν δεν ήμουν πράος δεν θα με έφτυναν τα χείλη των ασεβών, Εμένα που έφτυνα τα μάτια των τυφλών και ανέβλεπαν. 
Άν δεν ήμουνα πράος, δεν θα ανεχόμουνα τα ραπίσματα των δούλων, Εγώ που χάρισα στους δούλους την ελευθερία. 
Άν δεν ήμουν πράος, δεν θα άφηνα να με χτυπούν με μαστίγια στην πλάτη μου, για να ελευθερώσω τους αιχμαλώτους.  

Αλλά γιατί δεν λέω το σπουδαιότερο; Άν δεν ήμουνα πράος, Εγώ που δεν χρωστούσα τίποτε, δεν θα πλήρωνα αντί για τους αμαρτωλούς το χρέος τους, που ήταν τόσο μεγάλο, ώστε να απαιτούσε θάνατο. " 

Ας μη μας κυριέψει ποτέ ο θυμός. Γιατί ποιός απο εμάς όταν σκεφτεί το μυστικό Δείπνο και τον προδότη Ιούδα να κάθεται δίπλα στο Σωτήρα όλου του κόσμου, και Αυτόν που επρόκειτο να προδοθεί, να διαλέγεται μαζί του με τόση επιείκεια, δεν θα αποβάλει κάθε δηλητήριο θυμού και οργής; 

Πρόσεξε λοιπόν με πόση πραότητα συμπεριφέρεται ο Χριστός απέναντι στον Ιούδα. Ο μεν Υιός του ανθρώπου φεύγει απ΄αυτή την ζωή όπως ακριβώς είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή γι΄Αυτόν, αλλοίμονο όμως στον άνθρωπο εκείνο από τον οποίο παραδίδεται ο Υιός του ανθρώπου. Θα ήταν προτιμότερο γι΄αυτόν να μην είχε γεννηθεί ο άνθρωπος εκείνος. 
Γνωρίζει ο διάβολος τα όπλα του Χριστού, με τα οποία και νικήθηκε. Και ποιά είναι αυτά; Η επιείκεια και η πραότητα.  

Ο Θεός έχει την εξουσία να κάνει όλα όσα θέλει. Αλλά όμως σαν να επρόκειτο να λογοδοτήσει, απολογείται, διδάσκοντας κι εμάς να είμαστε ήμεροι και φιλάνθρωποι.  

Γιατί, αν ο Κύριος δίνει εξηγήσεις στους δούλους Του, και μάλιστα σε δούλους που Τον έχουν τόσο αδικήσει, πολύ περισσότερο πρέπει να δίνουμε εξηγήσεις εμείς, ο ένας στον άλλο, ακόμα κι αν έχουμε πολύ αδικηθεί. 

Παιδαγωγική Ανθρωπολογία Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν πεθαίνει. Ο θάνατος είναι απλώς μετάβαση από τη μια ζωή στην άλλη. Είναι ένας αποχωρισμός για ένα μικρό διάστημα!