ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ ΤΗΣ ΒΙΤΟΒΝΙΤΣΑ: ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ!

Γέρων Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα: Μετάνοια δεν σηµαίνει µονάχα το να πας σε έναν ιερέα και να εξοµολογηθείς. Πρέπει να απελευθερωθούµε από τη µανία των λογισμών. Πολλές φορές στη ζωή µας πέφτουµε. Και είναι απολύτως απαραίτητο να τα αποκαλύπτουµε όλα [διά της εξομολόγησης| ενώπιον ενός ιερέα, ο οποίος και θα είναι μάρτυρας της µετάνοιάς µας.

Μετάνοια είναι η ανανέωση της ζωής. Αυτό σηµαίνει ότι πρέπει να απελευθερώνουµε τον εαυτό µας από κάθε αρνητικό χαρακτηριστικό και να στρεφόµαστε προς το απόλυτο καλό. Δεν υπάρχει αμαρτία ασυγχώρητη, εκτός από την αμαρτία της αμετανοησίας.

Υπάρχουν πολλά είδη δακρύων. Κάποιοι άνθρωποι κλαίνε από οργή, άλλοι για να πικάρουν κάποιον και άλλοι επειδή υπέστησαν προσβολή. Κάποιοι κλαίνε επειδή έχασαν αγαπημένο τους πρόσωπο. Υπάρχουν πολλά είδη δακρύων.

Υπάρχουν επίσης δάκρυα µετανοίας, όταν δηλαδή η συνείδηση ενός ανθρώπου του λέει ότι έχει διαπράξει πολλές αμαρτίες. Όταν συνειδητοποιεί την αμαρτωλότητά του, θρηνεί. Αυτό είναι µια πράξη θείας Χάριτος – µια ψυχή µετανοεί και η αμαρτία ξεπλένεται µε δάκρυα. Αυτά είναι δάκρυα µετανοίας και είναι δώρο Θεού. 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΟΤΑΝ ΝΙΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΧΑΡΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΛΙΚΗ ΧΑΡΑ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Όταν νιώσουμε την πνευματική χαρά, δεν θα θέλουμε την υλική χαρά. «Χορτασθήσομαι εν τω οφθήναι μοί την δόξαν σου!» (Ψαλμ. 16, 15)
ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη», Σελ. 40

ΟΣΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΤΟΥ ΕΣΣΕΞ: Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!

 Γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ
Η μέθοδος θεραπείας του ανθρώπου 

Οἱ παρατηρήσεις τῆς ψυχολογίας γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἀξιόλογες, διότι περιγράφουν ὅτι πέρα απὸ τὴν λογικὴ ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο βαθύτερο. Ὅμως, οἱ ψυχολογικὲς ἀναλύσεις εἶναι παιδικὲς σὲ σχέση μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Καίτοι οἱ παρατηρήσεις τῆς ψυχολογίας εἶναι ἀξιόλογες, ἐν τούτοις ἡ μέθοδος θεραπείας ποὺ προσφέρει εἶναι πολὺ ἄσχημη. Ἡ ψυχανάλυση δὲν θεραπεύει τὸν ἄνθρωπο, μᾶλλον τὸν συγχύζει περισσότερο.

***

Πρέπει νὰ κάνουμε διάκριση μεταξὺ νευρολογίας καὶ ψυχολογίας. Οἱ νευρολόγοι προσφέρουν πολλὰ στὴν ὑγεία τοῦ σώματος, διότι δίνουν μερικὰ φάρμακα καὶ ἰσορροποῦν κοινωνικὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἀλλὰ καὶ αυτοὶ δὲν θεραπεύουν, ἁπλῶς κατευνάζουν τὴν ἐνέργεια τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν θεραπεία τῶν λογισμῶν. Ἀπὸ τὴν θεραπεία τῶν λογισμῶν γίνεται ἡ ἀλλαγὴ τοῦ σώματος. Ἔτσι, ναὶ μὲν οἱ νευρολόγοι μὲ τὰ φάρμακα ἰσορροποῦν τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ δὲν τὸν θεραπεύουν.

***

Τόσα χρόνια στὸ Μοναστήρι μας ἐδῶ στὴν Ἀγγλία δὲν συνάντησα κάποιον ποὺ νὰ θεραπεύθηκε μὲ τὴν ψυχανάλυση, καίτοι εἶναι ἀνεπτυγμένη στις δυτικὲς κοινωνίες. Ὅμως, πρέπει νὰ εἴμαστε δίκαιοι, ὅτι δηλαδὴ οἱ νευρολόγοι -ἰατροί, ποὺ δίνουν φάρμακα στοὺς ἀσθενεῖς, εἶναι πιὸ ταπεινοὶ ἀπὸ τοὺς ψυχαναλυτὲς καὶ βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἰσορροπήσουν κοινωνικά. Ἐπίσης, βοηθοῦν καὶ τοὺς ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ὑπάρχουν προβλήματα νευρολογικῆς φύσεως, ἀπὸ διαφόρους λόγους.

***

Τὸ πνευματικὸ πρόβλημα, δηλαδὴ ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό, ἔχει συνέπειες καὶ στὸ σῶμα. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου εὔκολα προσανατολίζεται πρὸς τὴν νέα κατεύθυνση μὲ τὴν μετάνοια, τὸ σῶμα ὅμως, ὅταν ἔχη βλαφθῆ, ἀργεῖ νὰ συντονισθῆ στὴν νέα κατάσταση. Ἐδῶ ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ: «τὸ μὲν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δὲ σὰρξ ἀσθενής». Σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση, τὸ σῶμα, ποὺ ἔχει ταλαιπωρηθῆ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, μπορεῖ νὰ βοηθηθῆ μὲ τὰ φάρμακα, ἀλλὰ ἡ τελικὴ θεραπεία θὰ προέλθη ἀπὸ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ.

***

Δυστυχῶς, αὐτοὶ ποὺ συγχέουν τὴν πνευματικὴ ζωὴ μὲ τὴν ψυχανάλυση ἔχουν θέσεις μέσα στὴν κοινωνία καὶ ἡ γνώμη τους ἀκούγεται περισσότερο.

***

Στὸν ψυχολογικὰ ἄρρωστο ἄνθρωπο δὲν ἀσθενεῖ ἀπλῶς τὸ λεγόμενο ὑποσυνείδητο, ἀλλὰ ὁ νοῦς, ποὺ εἶναι ὁ ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς.

***

Ὅταν ἀκολουθοῦμε τὴν πνευματικὴ ζωή, δὲν μᾶς χρειάζεται ἡ ψυχανάλυση. Σὲ κληρονομικὰ προβλήματα βοηθᾶ ἡ νευρολογία.

***

Ἡ ψυχολογία τῶν ψυχιάτρων ἔχει μιὰ ἄλλη αἴσθηση, σαφῶς διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία, δηλαδὴ ἡ ἀνθρωπολογία τους εἶναι διαφορετική.

***

Οἱ ψυχολόγοι ἐρευνοῦν τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν ἄνθρωπο, δηλαδὴ μὲ ἀνθρώπινες δυνατότητες. Ἀλλὰ ἔτσι οἱ ἄνθρωποι, βλέποντας τὴν ἐσωτερική τους ἀκαθαρσία, ἀπελπίζονται. Ἀντίθετα, ὅταν βλέπουμε τὴν ἐσωτερική μας ἀκαθαρσία μέσα στὸ πνεῦμα τῆς κατανύξεως εἶναι διαφορετικά, γιατὶ δημιουργεῖται προσευχὴ μὲ ἐλπίδα στὸν Χριστό.

***

Ὑπάρχει διαφορὰ μεταξὺ ψυχολογίας καὶ ἐν Χριστῷ ζωῆς. Η ψυχολογία ἐπιδιώκει νὰ ἀπαλλάξη τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ συμπλέγματα ἐνοχῆς, ἐνῶ στὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ βιώνουμε τὴν ὀδύνη, τὸν πόνο λόγῳ τῆς ἀπομακρύνσεως απὸ τὸν Θεὸ καὶ δὲν σταματοῦμε τὴν μετάνοια ἕως ὅτου μεταμορφωθῆ αὐτὴ ἡ ὀδύνη.

***

Λυπᾶμαι γιὰ τοὺς Πνευματικοὺς Πατέρες ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι δὲν ἀρκεῖ ἡ πνευματικὴ ζωή, ἀλλὰ χρειάζεται καὶ ἡ ψυχολογία.

***

Ἡ διαφορὰ μεταξὺ ψυχολογικοῦ καὶ πνευματικοῦ γεγονότος εἶναι διαφορὰ μεταξὺ ἀνθρωπίνου καὶ θείου. Τὰ πάντα στὴν πνευματικὴ ζωὴ εἶναι καρπὸς ἀνθρωπίνης συνεργείας καὶ θείας Χάριτος.

alopsis.gr

ΟΣΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΤΟΥ ΕΣΣΕΞ: ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΕ ΜΕΝΑ, ΜΟΥ ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΕ ΚΑΤΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ!

Γέρων Σωφρόνιος Έσσεξ: "Με τον ερχομό του Θεού σε μένα,
μού φανερώθηκε κάτι το θαυμαστό

Για να αναγνωρίσουμε τις δωρεές που προέρχονται από τον Θεό, Αυτός μετά την επίσκεψή Του μας εγκαταλείπει προσωρινά. Παράδοξη εντύπωση προξενεί η Θεοεγκατάλειψις. Στη νεότητά μου υπήρξα ζωγράφος και αυτό το φυσικό χάρισμα έχει μείνει μέσα μου. Συνέβαινε να εξαντλούμαι να μην έχω δυνάμεις για εργασία ούτε έμπνευση. Γνώριζα όμως ότι το χάρισμα αυτό είναι φύσις μου. 

Όταν όμως ο Θεός μας εγκαταλείπει έχουμε την αίσθηση ενός κενού στην ύπαρξή μας. Και δεν γνωρίζει η ψυχή εάν θα επιστρέψει ο Απελθών (Κύριος). Εκείνος κρύφτηκε, εγώ δε εγκαταλείφτηκα κενός. άδειος. Και ζω το φοβερό αυτό κενό ως θάνατο. 

*Με τον ερχομό του Θεού σε μένα, μού φανερώθηκε κάτι το θαυμαστό, μια γλυκύτητα στην καρδιά μου που ξεπερνούσε και την πιο τολμηρή φαντασία. 

Και να που βρίσκομαι πάλι σε εκείνη την κατάσταση, η οποία τότε μου φαινόταν φυσική και ικανοποιητική τώρα όμως μου προξενεί φρίκη και μου εμφανίζεται ζωώδης και κτηνώδης. 

Εισήλθα στον οίκο του μεγάλου βασιλέως, γνώρισα ότι είμαι συγγενής του αλλά πάλι είμαι ένας επαίτης χωρίς εστία, ένας άστεγος ζητιάνος. Όμως με την εναλλαγή των καταστάσεων θα γνωρίσουμε τη διαφορά μεταξύ των φυσικών χαρισμάτων κι εκείνων που προέρχονται από την άνωθεν θεία ευλογία. Με την προσευχή της μετανοίας αξιώθηκα την πρώτη επίσκεψη του Κυρίου. Αλλά και με την προσευχή -την ένθερμη όμως - ελπίζω πως θα επανέλθη Αυτός.  

Και πράγματι Εκείνος έρχεται συχνά και μάλιστα μεταβάλλει συνήθως ο Ίδιος τον τρόπο του ερχομού Του. Έτσι αδιάκοπα εμπλουτίζομαι από τις επισκέψεις αυτές σε επίπεδο πνευματικό. Άλλοτε με δοκιμασίες άλλοτε με χαρά εγώ προοδεύω. Αυξάνεται η ικανότητά μου να παραμείνω μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στην σφαίρα που πριν  μου ήταν άγνωστη.  

*Κράτα σταθερά τον νου σου στον Θεό και θα έλθει η στιγμή κατά την οποία το αθάνατο πνεύμα θα αγγίξει την καρδιά.  

Ω, η επαφή αυτή του Αγίου των Αγίων. Είναι αδύνατο να συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο. Αρπάζει το πνεύμα μας στο χώρο του ακτίστου Είναι. Διαπερνά την καρδιά με αγάπη διαφορετική από εκείνη που εννοείται με αυτή τη λέξη. Το φως αυτής της αγάπης διασκορπίζεται σε όλη την κτίση προς όλο τον κόσμο των ανθρώπων. Η αγάπη αυτή γίνεται αισθητή από τη φυσική καρδιά αλλά στο είδος της είναι πνευματική, άκτιστη επειδή πηγάζει από τον Θεό. 

*Το ζωοποιό Πνεύμα του Θεού μας επισκέπτεται όταν εμείς βρισκόμαστε σε κατάσταση ταπεινού ανοίγματος προς Αυτόν. 

Δεν παραβιάζει την ελευθερία μας και μας περιβάλλει με τόση ιλαρότητα, ώστε μπορεί προς στιγμή να μην το παρατηρήσουμε. Δεν πρέπει να περιμένουμε ότι ο Θεός θα εισβάλει μέσα μας με τη βία χωρίς τη δική μας συγκατάθεση. Ω όχι. Σέβεται τον άνθρωπο, ταπεινώνεται ενώπιόν του. Η Αγάπη του είναι ταπεινή.  

Αγαπά όχι αφ΄υψηλού αλλά, όπως η στοργική μητέρα το βρέφος της που πάσχει. Όταν ανοίγουμε την καρδιά μας σε αυτό τότε επικρατεί το δυνατό αίσθημα ότι αυτό είναι οικείο, προσφιλές και η ψυχή προσπίπτει με θαυμασμό και ταπεινή αγάπη ενώπιόν του. Η θεία αγάπη που είναι ο βαθύτερος χαρακτήρας της αιωνιότητας δε γίνεται να μην πάσχει σε αυτό τον κόσμο.  

Στη καρδιά που έχει γίνει απαλή με την άσκηση και την επίσκεψη της χάριτος δίνεται συχνά να βιώσει έστω και ένα μέρος από την αγάπη του Χριστού, που περιβάλλει όλη την κτίση με ατέλειωτη συμπάθεια για κάθε τι ζωντανό.  

Τώρα είμαι αιχμάλωτος Χριστού του Θεού. Γνώρισα τον εαυτό μου που έλαβε κλήση εκ του μηδενός. Κατά τη φύση του ο άνθρωπος είναι μηδαμινός. Παρά ταύτα όμως αναμένουμε από τον Θεό συμπάθεια και σεβασμό. Και ξαφνικά ο Παντοδύναμος αποκαλύπτεται σε μας με την απερίγραπτη ταπείνωσή Του.  

Αυτή η όραση (του Θεού) φέρνει κατάνυξη στην ψυχή και κατάπληξη στον νου. Αυθόρμητα κλίνουμε το γόνατο ενώπιον Αυτού. Όσο δε κι αν αγωνιζόμαστε να μοιάσουμε σε Αυτόν με ταπείνωση  βλέπουμε ότι είμαστε ανίσχυροι να φτάσουμε το απόλυτόν Του. 

*Η ταπείνωση του Χριστού είναι δύναμη που νικάει τα πάντα...". 

Γερ. Σωφρόνιος Έσσεξ
Περί προσευχής
(σελ. 8-9, απόσπασμα ελαφρά διασκευασμένο)

ΕΓΙΝΕ Η ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΙΕΡΕΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΚΑΓΚΑΣΤΑΘΗ

 Στην Αγιοκατάταξη του ιερέα Δημητρίου Γκαγκαστάθη
προέβη το Οικουμενικό Πατριαρχείο

Στην Αγιοκατάταξη του Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Γκαγκαστάθη προέβη σήμερα η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατόπιν σχετικής εισήγησης της αρμόδιας Συνοδικής Επιτροπής η οποία εξέτασε τον φάκελο που είχε αποστείλει η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Ο παπα-Δημήτρης, όπως τον αποκαλούσε ο λαός, υπήρξε ιερέας της προσευχής, της ταπεινώσεως και της αδιάλειπτου διακονίας. Η φήμη της αγιότητός του παρέμειενε ζωντανή μετά την κοίμησή του και πλήθος πιστών συνεχίζει να καταφεύγει στις προσευχές του.

Υπενθυμίζεται ότι η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατόπιν αιτήματος του Μητροπολίτη Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης, είχε αποδεχθεί την σχετική εισήγηση για την αγιοκατάταξη την οποία και έστειλε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο το οποίο σήμερα, 9 Ιουλίου 2025, ενέγραψε τον ιερέα Δημήτριο Γκαγκαστάθη στις Αγιολογικές Δέλτους.

pemptousia.gr

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΜΗ ΚΡΙΝΕΤΕ ΚΑΙ ΟΥ ΜΗ ΚΡΙΘΗΤΕ! Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΠΟΥ ΣΩΘΗΚΕ ΧΩΡΙΣ ΚΟΠΟ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΚΑΤΕΚΡΙΝΕ!

Μη κρίνετε και ου μη κριθήτε
O αδερφός που σώθηκε χωρίς κόπο επειδή δεν κατέκρινε

Κάποτε είχε πάει ένας κοσμικός στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων, για να γίνει Μοναχός. Οι Πατέρες όμως της Σκήτης δεν τον δέχονταν, γιατί, εκτός που ήταν ράθυμος και αμελής, ήταν και πολύ σκανδαλοποιός και δημιουργούσε συνέχεια θέματα. Επειδή εκείνος αναπαύονταν στην Σκήτη, παρακάλεσε τους Πατέρες να τον αφήσουν να μένη ως λαϊκός και να εργάζεται καμιά φορά. 

Έτσι λοιπόν πέρασε την ζωή του με ραθυμία και αμέσως μέχρι την ώρα του θανάτου του που έπεσε πια στο κρεβάτι και ψυχορραγούσε. Οι Πατέρες όμως του συμπαραστέκονταν και βρίσκονταν συνέχεια κοντά του. Μια μέρα ο ετοιμοθάνατος είχε έρθει σε έκσταση και έκανε νοήματα. Οι Πατέρες απορούσαν τι να συμβαίνη! Όταν συνήλθε τους διηγήθηκε το εξής φοβερό:

Είδα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ μ' ένα χαρτί στα χέρια του, που είχε όλες τις αμαρτίες μου, και μου είπε:
«Βλέπεις, αυτά εδώ τα έκανες όλα, γι' αυτόν ετοιμάσου να πας στην κόλαση»

Τότε εγώ του λέω:
«Για κοίταξε, ανάμεσα σ' αυτά τα αμαρτήματα, υπάρχει το αμάρτημα της κατακρίσεως;»

Ψάχνει ο Αρχάγγελος και μου λέει :
«Όχι , δεν υπάρχει»

«Οπότε, του λέω, δεν πρέπει να πάω στην κόλαση, σύμφωνα με αυτό που είπε ο Κύριος. «Μη κρίνετε και ου μη κριθήτε»

Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έσχισε το χαρτί με τα αμαρτήματά μου. Έτσι, Πατέρες μου, θα πάω στον Παράδεισο. Όταν μου είχατε πει ότι δεν κάνω για Μοναχός στην Σκήτη και εργαζόμουν ως λαϊκός και εκκλησιαζόμουν στον Κυριακό τις εορτές, είχα ακούσει τα λόγια του Ευαγγελίου «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» και είπα: «Ταλαίπωρε, τουλάχιστον αυτό να εφαρμόσης», και αυτό με έσωσε δίχως άλλον κόπο»

Μόλις τελείωσε αυτά τα λόγια, παρέδωσε την ψυχή του στον Αρχάγγελο Μιχαήλ.

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΟΙ ΥΠΟΜΕΝΟΝΤΕΣ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ, ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ!

Γεροντικό: Οι υπομένοντες τους πειρασμούς,
Μάρτυρες λογίζονται

Στην Καλύβα «Αγία Τριάς» της Αγίας Άννας, ασκητικά ζούσανε πέντε αδέρφια κατά σάρκα, οι οποίοι γίνανε Μοναχοί, και πήρανε τα ονόματα : Αθανάσιος, Γρηγόριος, Αρτέμιος, Φιλάρετος, και Μακάριος.
 Στην αρχή ζούσανε ομόφωνα με ειρήνη και αγάπη, υπακοή και σεβασμό προς το σχήμα και την Καλογερική, σύμφωνα με τις υποσχέσεις του Μοναχισμού.
 Με την πάροδο όμως του χρόνου, ξεθύμανε εκείνη η πρώτη ευλάβεια και λίγο το αδελφικό θάρρος, λίγο το θέλημα που με τέχνη και πολλή μαστοριά βάνει ο διάβολος, άρχισαν να κάνει ο καθένας ό,τι ήθελε, χωρίς να ρωτάει τον άλλον.
 Έτσι μπήκε ανάμεσά τους, χωρίς να το καταλάβουν, η ψύχρα, ακολούθησε η γκρίνια και φιλονικίες, οι οποίες καταλήγανε σε σοβαρά επεισόδια, μαλώματα, φωνές, χειροδικίες και έντονα χτυπήματα τόσο, που ο ένας έσπαγε το κεφάλι, το χέρι, το πόδι ή ό,τι άλλο μπορούσε του άλλου αδερφού, ώσπου να τον υποτάξει στη δική του θέληση. Δε σεβόταν ο μικρός το μεγάλο, ούτε ο μεγάλος υπολόγιζε το μικρό αδελφό.

 Οι καυγάδες και τα άσχημα επεισόδια συνεχίζονταν σχεδόν κάθε μέρα, ήταν σπάνιο πράγμα να πέρναγε ημέρα και να μην ακούνε, οι γειτονικοί ασκητές, τους αδελφούς αυτούς να καυγαδίζουν και να χτυπιούνται. Όποιος από τους γείτονες ή από τους άλλους Πατέρες τολμούσε να επέμβει για να τους χωρίσει, ή να μεσολαβήσει να ειρηνεύσουν και να μη μαλώνουν, έφευγε ξυλοδαρμένος κι έτσι κανείς δεν μπορούσε να βοηθήσει τα αδέρφια αυτά.
   Πέρασαν σαράντα χρόνια μαρτυρικής ζωής, που τα πέντε αυτά αδέρφια καθημερινά μάλωναν. Οι Πατέρες της Σκήτης είχαν συνηθίσει στις καθημερινές αυτές φωνές και λέγανε : «Οι ταραχοποιοί αδελφοί πάλι μαλώνουν και σκοτώνονται».
 Μετά από το χρονικό αυτό διάστημα των 40 χρόνων, πέρασε μια μέρα, πέρασε δεύτερη και τρίτη μέρα και από τ΄ αδέρφια αυτά δεν ακούστηκαν οι συνηθισμένες φωνές τους, αλλά στην Καλύβα τους επικρατούσε άκρα σιγή.
 Στους Πατέρες φάνηκε περίεργο που δεν άκουγαν να μαλώνουν, αλλά κανείς δεν τολμούσε να πάει για να ιδεί τί συμβαίνει.
 Την τρίτη προς την τέταρτη ημέρα, στον ύπνο του Δικαίου της Σκήτης παρουσιάστηκε η Αγία Άννα και του είπε : «Πηγαίνετε με τους Πατέρες να θάψετε, με δόξα και τιμές, τους πέντε Μάρτυρες του Χριστού, τα πέντε αδέρφια, που για την αγάπη του Κυρίου γίνανε Καλόγεροι και από φθόνο του διαβόλου μαλώνανε χωρίς αιτία και παρά τη θέλησή τους, το βράδυ όμως κάθε ημέρα μετά το Απόδειπνο, συγχωρούσε από την καρδιά του ο ένας τον άλλον και δεν βάστηξε ποτέ η κακία μέσα τους ούτε μια ολόκληρη ημέρα, διότι εφάρμοζαν με ακρίβεια το ρητό που λέγει : «Μή επιδύετω ο ήλιος επί τω παροργισμώ υμών, οργίζεσθε, και μη αμαρτάνετε» (Εφεσίους 4, 24).
 Ο Δίκαιος άμα άκουσε αυτά από την Αγία Άννα, αμέσως κάλεσε τους Πατέρες σε Γεροντική Σύναξη και πήγαν όλοι στην Καλύβα, που ζούσαν τα πέντε αδέρφια, βρήκαν την πόρτα ανοικτή, μπήκαν μέσα και βρήκαν σε στάση που βάνουμε μετάνοια μετά το Απόδειπνο μέσα στην Εκκλησία και τους πέντε πεθαμένους, να εκπέμπουν άρρητη ευωδία και επληρώθη σ΄ αυτούς το ρητό της Αγίας Γραφής που λέγει : «Μή κρίνετε, ίνα μή κριθήτε. Εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε……… » (Ματθαίος Ζ΄, 1 - 2).
 Τότε όλοι οι Πατέρες, αφού πήραν ένα μάθημα ανεξικακίας από τους Μοναχούς αυτούς, με τιμές και θυμιάματα συνόδευσαν τους Μάρτυρες του Χριστού και κήδευσαν τα σώματά τους στο κοινό κοιμητήρι με τους άλλους Πατέρες και δόξασαν το Θεό, που με κάθε τρόπο οικονομεί τη σωτηρία των ανθρώπων.

ΑΝΔΡΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, τομ. Α΄, ΑΘΗΝΑΙ 1980, σσ. 53 – 54.

Η ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟΥ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ "ΑΟΡΑΤΟΥΣ ΑΣΚΗΤΕΣ" ΤΟΥ ΑΘΩΝΑ

Η απρόσμενη συνάντηση του Γέροντα Παΐσιου
με έναν από τους «αόρατους ασκητές» του Άθωνα 

Όταν είχα έρθει στό Άγιον Όρος γιά πρώτη φορά, τό 1950, ανεβαίνοντας άπό τά Καυσοκαλύβια για τήν "Αγία "Αννα, είχα χάσει τόν δρόμο" άντί νά πάρω τόν δρόμο γιά τήν Σκήτη τής "Αγίας "Αννης, προχώρησα γιά τήν κορυφή του Άθωνα. Άφού βάδισα αρκετά, κατάλαβα ότι πάω ψηλά καί έψαχνα νά βρώ κανένα μονοπάτι νά βγώ σύντομα. 

Επάνω λοιπόν σ' αυτή τήν αγωνία μου, ένώ παρακαλούσα τήν Παναγία νά μέ βοηθήση, ξαφνικά μου παρουσιάζεται ένας Αναχωρητής μέ φωτεινό πρόσωπο - θά ήταν γύρω στά εβδομήντα χρόνια - πού έδειχνε άπό τήν ενδυμασία του νά μήν είχε επαφή μέ ανθρώπους. Φορούσε ένα ζωστικό σάν άπό καραβοπάνι, άλλά πολύ ξεθωριασμένο καί κατατρυπημένο. Τίς δέ τρύπες τίς είχε πιασμένες μέ ξύλινα σουβλιά, όπως πιάνουν οί γεωργοί τά τρύπια σακιά, όταν δέν έχουν σακοράφα και σπάγγο. Είχε επίσης έναν τουρβά δερμάτινο, ξεθωριασμένο καί τίς τρύπες πιασμένες πάλι μέ τόν ίδιο τρόπο. Στόν δέ λαιμό του είχε μιά χονδρή αλυσίδα, πού κρατούσε ένα κουτί μπροστά στό στήθος του. Φαίνεται είχε κάτι τό ίερό! 

Πρίν λοιπόν τόν ρωτήσω έγώ, μου είπε εκείνος:
- Παιδί μου, δέν πάει γιά τήν Αγία Άννα αυτός ό δρόμος, καί μου έδειξε τό μονοπάτι. Άπ' όλο τό παρουσιαστικό του φαινόταν Άγιος!  

Ρώτησα μετά τόν Ερημίτη:
- Που μένεις, Γέροντα; Κι εκείνος μου απήντησε:
- Κάπου έδώ, καί μου έδειχνε τήν κορυφή του Άθωνα. 

Επειδή είχα περιπλανηθή δεξιά καί αριστερά, ψάχνοντας νά βρώ Γέροντα νά μέ πληροφορή εσωτερικά, είχα ξεχάσει καί τί ήμερα είναι καί πόσο έχει ό μήνας. Ρώτησα λοιπόν τόν Ερημίτη καί μου είπε ότι ήταν Παρασκευή. Μετά έβγαλε ένα μικρό σακουλάκι δερμάτινο, το οποίο είχε μέσα κάτι ξυλάκια μέ χαρακιές, καί άπό τίς χαρακιές πού είδε, μου είπε πόσο είχε ό μήνας. Πήρα μετά τήν ευχή του, προχώρησα άπό τό μονοπάτι πού μου έδειξε καί βγήκα στήν Σκήτη τής Αγίας Άννης. Ό νους μου όμως συνέχεια γύριζε στό φωτεινό πρόσωπο του Άναχωρητού, πού ακτινοβολούσε.  

Αργότερα, όταν είχα ακούσει ότι υπάρχουν στήν κορυφή τού Άθωνα δώδεκα Άναχωρηταί - άλλοι έλεγαν επτά - είχα μπή σέ λογισμούς καί τό είχα διηγηθή σέ έμπειρους Γεροντάδες αυτό πού είδα, οί όποιοι μου είπαν:

- Θά ήταν καί αυτός ένας άπό τούς Οσίους Άναχωρητάς πού ζουν στήν αφάνεια στήν κορυφή του Άθωνα! 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γέροντος Παϊσίου «Αγιορείτες Πατέρες και Αγιορείτικα»