ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ: Ο ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑΣ!

  Ο πανεύφημος Απόστολος του Χριστού Ανδρέας
Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης 

Ποιος δεν μακαρίζει τους αγίους Αποστόλους, οι οποίοι ευτύχησαν να βλέπουν τον Κύριο, να συνομιλούν καθημερινά μαζί Του, να περπατούν μαζί Του, να καταλύουν σε κάποιο σπίτι μαζί Του, να τρώγουν μαζί Του, να ακούν την θεία διδασκαλία Του, να βλέπουν την αγία ζωή Του, το παράδειγμά Του και τα θαύματά Του, και να είναι όλη τους η ζωή μία Θεοφάνεια; Αυτό όμως το μεγάλο προνόμιο, που μόνο πολύ ελάχιστοι άνθρωποι σ’ αυτή την ζωή είχαν, πρώτος το είχε ο απόστολος Ανδρέας, ο Πρωτόκλητος μαθητής του Κυρίου. Όμως οι άγιοι Απόστολοι αυτό το προνόμιο το εκπλήρωσαν, το απέδωσαν στον Χριστό. Διότι δεν έλαβαν την τιμή και το αξίωμα αυτό δωρεάν, χωρίς αυτοί να ανταποκριθούν στην Χάρη που δόθηκε σ’ αυτούς αφθόνως και πλουσίως, αλλά ανταποκρίθηκαν στην δωρεά και στην πρόσκληση και στην Χάρη. Διότι και οι ίδιοι μετά ανέλαβαν, αποδίδοντες την οφειλή, μύριους κόπους και σταυρούς και θανάτους για Εκείνον ο οποίος τους κάλεσε και τους τίμησε με το αποστολικό αξίωμα.

Έτσι λοιπόν και ο άγιος Ανδρέας, ο σήμερον εορταζόμενος, και τιμήθηκε από τον Χριστό, αλλά και θυσιάστηκε για τον Χριστό. Και όχι μόνο θυσιάστηκε, αλλά και σταυρώθηκε θάνατο σταυρικό φρικτό, όπως γνωρίζουμε, σε σταυρό χιαστί και ανάποδα. Είμαστε και εμείς τέκνα του αποστόλου Ανδρέα, διότι είναι και ιδρυτής και της μητρός Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, στην οποία υπαγόμαστε. Αλλά και της Εκκλησίας της Ελλάδος συνιδρυτής με τον απόστολο Παύλο, διότι εκ του κηρύγματός του επίστευσε η πόλη των Πατρών. Είναι δηλαδή μεγάλο το έργο του στον ελλαδικό χώρο. 

Γι’ αυτό και εμείς και τον ευλαβούμαστε και τον τιμούμε σήμερα, αλλά και θερμώς τον ικετεύουμε να βοηθήσει και εμάς να αντιληφθούμε την μεγάλη σημασία της επί γης παρουσίας του Κυρίου. Τι θα πει το ότι από αγάπη ο Άγιος Θεός γίνεται άνθρωπος, και τόσο απλά έρχεται ανάμεσά μας, περπατεί στην γη, ζει μαζί μας, γίνεται ένας εξ ημών, για να μας οδηγήσει κοντά Του; Αλλά να παρακαλέσουμε τον άγιο Ανδρέα, όπως Εκείνος έζησε αυτή την ευλογία να είναι κοντά στον Ιησού, να μας αξιώσει και εμάς να έχουμε αυτή την αίσθηση, ότι αυτή η ζωή που περνάμε, η ζωή μας μέσα στην Εκκλησία, όλα αυτά που καθημερινά ζούμε, η θεία Λειτουργία, η ακρόαση του ιερού Ευαγγελίου, των ιερών αποστολικών αναγνωσμάτων, των πατερικών κειμένων, όλα αυτά είναι μία συναναστροφή με τον Θεάνθρωπο Χριστό, είναι μία Θεοφάνεια. Να μη τα συνηθίσαμε, αλλά να εκπλησσόμαστε. Η ζωή μας, ει δυνατόν κάθε λεπτό, να είναι μία ιερή έκπληξη από αυτά που πνευματικώς βλέπουμε μπροστά μας – όπως τα έβλεπαν και οι άγιοι Απόστολοι – και ζούμε κάθε ημέρα μέσα στην μοναχική και χριστιανική μας ζωή.

Επειδή μας δόθηκε αυτή η χάρη, και εμείς να έχουμε τον Χριστό ανάμεσά μας, και εμείς να είμαστε μαθητές Του, έχουμε και την ευθύνη να ανταποδώσουμε και εμείς, και τον πόθο μας, και την αγάπη μας, και τον αγώνα μας, και την θυσία μας, για τον Σωτήρα Χριστό. Και ο Κύριος να δώσει σε όλους αυτή την χάρη και ευλογία, δια πρεσβειών του αγίου ενδόξου αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Και ιδίως να δώσει και στον λαό μας την χάρη, τώρα που τόσο βαριά δοκιμάζεται από το μαύρο και σκοτεινότατο και πυκνότατο σύννεφο της αποστασίας που επέπεσε στην Ελληνική μας πατρίδα. Να δώσει ο Θεός την χάρη Του στους ευσεβείς Χριστιανούς να μείνουν ευσεβείς και ομολογητές, και να μη χαθεί η ομολογία και η πίστη του Χριστού από τον τόπο αυτό, τον οποίο και το αίμα του αγίου αποστόλου Ανδρέου αγίασε.

Ευχόμαστε ο Θεός να αναπαύσει και την ψυχή του μακαριστού γέροντα Ανδρέα. Είναι η πρώτη φορά που εορτάζει ο πατήρ Ανδρέας, χωρίς να είναι σωματικώς εν μέσω ημών. Ο πατήρ Ανδρέας, τον οποίο όλοι είχαμε γνωρίσει και του οποίου η εκδημία λύπησε όλους μας, πιστεύω – έχουμε κάποιες ενδείξεις στην ψυχή μας – ότι έχει αναπαυθεί η ψυχή του και ότι τώρα είναι εκεί κοντά στον Χριστό, τον οποίο και αυτός τόσο αγάπησε και τόσα χρόνια πιστά εδώ στο Μοναστήρι μας υπηρέτησε. Αλλά και σε μας έδειξε την αγάπη του, και ιδίως σ’ εμένα, και γι’ αυτό και εγώ του είμαι ευγνώμων. Μετά την τράπεζα εγώ θα τελέσω τρισάγιο στον τάφο του πατρός Ανδρέα, και αν κανείς θέλει να έρθει, ας έρθει.

(1988) 

Από το βιβλίο: † Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, Ομιλίες σε Εορτές Αγίων (των ετών 1981-1991) Β’. Έκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2016, σελ. 95.

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ: ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΝΑ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!

Άγιος Μάρκος ο Ασκητής: Το στόμα του ταπεινόφρονα λέει την αλήθεια. Εκείνος που αντιλέγει στην αλήθεια είναι όμοιος με τον υπηρέτη εκείνον που ράπισε τον Κύριο στο πρόσωπο.

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ: ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΛΥΠΗΡΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ, ΠΟΛΕΜΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ!

Άγιος Μάρκος ο Ασκητής: Ἐκεῖνος πού ἀντιστέκεται στά λυπηρά συμβάντα, πολεμᾶ χωρίς νά τό γνωρίζει τή διαταγή τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος πού τά παραδέχεται, γνωρίζοντας καλά γιατί ἔρχονται καί ὅτι ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ προέρχονται, αὐτός, κατά τήν Γραφή, ὑπομένει τόν Κύριο (Ψαλμ. 26:14).
Ὅταν σοῦ ἔρθει πειρασμός, θλίψη καί συμφορά, μή ζητᾶς γιατί καί μέσω τίνος ἦρθε. Ζήτησε νά τόν ὑποφέρεις μ᾿ εὐχαρίστηση, χωρίς λύπη καί χωρίς μνησικακία.

ΤΗΝ ΠΙΚΡΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑΖΟΜΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ, ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΝΤΕΧΑ!

 Την πίκρα μου τη μοιραζόμουν με το Θεό, γι’ αυτό και άντεχα 

Μια πολύ γλυκιά κυρία, μου διηγήθηκε τα παρακάτω:

- Τον άνδρα μου τον παντρεύτηκα με προξενιό. Όμως χωρίς να το ξέρω, εκείνος αγαπούσε και είχε χρόνια δεσμό με μια κοπέλα, που οι δικοί του δεν την ήθελαν, αλλά αυτός δεν έπαψε ποτέ να την αγαπά. 

Παντρευτήκαμε. Η μέρα του γάμου ήταν πολύ όμορφη.

Όμως οι όμορφες μέρες ήταν μόνο τρεις. Από την τέταρτη μέρα και επί δέκα επτά χρόνια η ζωή μου δίπλα του ήταν μια κόλαση. Όταν τον ρώτησα γιατί μου φερόταν τόσο άσχημα, μου αποκάλυψε πως αγαπούσε άλλη γυναίκα κι όχι εμένα. Έπεσα από τα σύννεφα! 

- Τότε γιατί με παντρεύτηκες;

- Γιατί με πίεσαν οι γονείς μου. Εκείνη, βλέπεις, δεν την ήθελαν.

- Και εγώ τι φταίω να μου φέρεσαι έτσι;

- Σήκω και φύγε, άμα δεν σου αρέσει.

- Που να πάω; Ντρέπομαι τα αδέλφια μου και τον κόσμο.

- Ε! Τότε κάτσε εδώ και βούλωστο.

Αυτή ήταν η απάντησή του. Μαζί κοιμόμασταν, όταν τσακωνόταν με την άλλη. Ωστόσο έμεινα έγκυος!

Μόλις του το είπα, έγινε θηρίο έτοιμο να με κατασπαράξει! Μου ζήτησε να το ρίξω. Εγώ όμως, δεν το κάνα. Για κανέναν και για τίποτε δεν θα σκότωνα το παιδί μου. Μ' αυτόν τον τρόπο γέννησα τρία κορίτσια. 

- Εργάζεστε; 

- Ναι! Έχω δικό μου κομμωτήριο. Ποτέ όμως οι πελάτισσές μου δεν με είδαν κλαμένη ή πικραμένη. Ούτε και τα παιδιά μου. Την πίκρα μου την έκρυβα βαθιά μες' στην ψυχή μου, τη μοιραζόμουν μόνο με τον Θεό. Ξέρεις τι σημαίνει να κοιμάσαι με τον άνδρα σου, όποτε τσακώνεται με τη φιλενάδα του;

- Δεν το έχω ζήσει, όμως μπορώ να σε καταλάβω. Καλά, αυτή δεν βρήκε κάποιον να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια; 

- Παντρεύτηκε, έχει και δύο παιδιά. Αλλά με τον άνδρα μου δεν χώρισαν ποτέ.

- Ο άνδρας της δεν το έχει καταλάβει;

- Δεν ξέρω.

- Τα παιδιά σας δεν έχουν καταλάβει τίποτε;

- Όχι! Πάντα τον δικαιολογούσα, τον κάλυπτα. Αλλά και ποτέ δεν μαλώσαμε. Γιατί ποτέ δεν τον ρώτησα ούτε πού ήταν ούτε γιατί άργησε ούτε αν ήταν με αυτήν. Τίποτα! Όποια ώρα κι αν ερχόταν, αν ήταν μπροστά τα παιδιά, του έλεγα: Καλώς τον Δημητράκη! Και ετοίμαζα το τραπέζι για να φάει.

- Πώς το άντεχες αυτό;

- Δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Έπρεπε να δώσω το καλό παράδειγμα στα παιδιά μου. Ήθελα να μάθουν την αξία του σεβασμού, την αξία της αγάπης, την αξία της υπομονής.

- Και, δόξα τω Θεώ, εσύ διαθέτεις πολλή υπομονή.

Εδώ χαμογέλασε. Συνέχισα:

- Τα παιδιά σου, ποιος σου τα κρατούσε, τις ώρες που εσύ εργαζόσουν;

- Η μητέρα μου. Και ξέρεις πώς τους περνούσα τα μηνύματα για οτιδήποτε ήθελα να αποφύγουν;

- Πώς;

- Τους τα έγραφα σε κασέτα. Από τον καιρό που ήταν μωρά, έγραφα κάθε μέρα κάτι στην κασέτα, την έδινα στη μητέρα μου και της έλεγα να τους βάζει να την ακούνε. Έτσι δεν ένιωθαν πολύ την απουσία μου. 

Αυτό γινόταν επί δεκαεπτά χρόνια. Ό,τι μήνυμα ήθελα να τους περάσω, το παρουσίαζα πως το είχα ακούσει στο κομμωτήριο. Για τα ναρκωτικά, ας πούμε, τους έλεγα πως είχε έρθει μία πελάτισσα στο μαγαζί, που ήταν πολύ πικραμένη, γιατί το παιδί της είχε μπλέξει με κάποιους φίλους, που τον παρέσυραν στα ναρκωτικά ... ή άλλοτε πως γνώρισα κάποιο κορίτσι, που έμπλεξε με κάποιο αγόρι και έμεινε έγκυος και από την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη τής προέκυψαν πολλά δυσεπίλυτα προβλήματα. 

Όταν μεγάλωσαν, δεν πήγαιναν στη γιαγιά τους, αλλά προτιμούσαν να καθίσουν σπίτι να διαβάσουν. Τους έλεγα πως, όταν έρθει ο πατερούλης, έπρεπε να του σερβίρουν το φαγητό, να τον περιποιούνται, αφού εκείνος αγωνίζεται για μας, γιατί μας αγαπάει πολύ. Έτσι, κάθε μέρα γυρίζοντας από το σχολείο, θα έβαζαν πρώτα να ακούσουν το μήνυμα της μαμάς.

- Συγγνώμη. Όλα αυτά πώς τα άντεχες;

- Σου είπα: Την πίκρα μου τη μοιραζόμουν με το Θεό, γι' αυτό και άντεχα. Αν συζητούσα με κάποια φίλη τα προβλήματά μου, σίγουρα θα είχα χωρίσει. Άκου τη συνέχεια, για να δεις την κατάληξη.

-Είμαι όλη αφτιά! Ακούω. 

- Λοιπόν! Επί δεκαεπτά χρόνια, διακοπές πήγαινα μόνη με τα παιδιά μου. Εκείνος δεν ήρθε ποτέ, με όσα παρακάλια κι αν του έκαναν τα παιδιά. Μια χρονιά, γυρνώντας από τις διακοπές μας, βρήκα μια κασέτα στο κομοδίνο μου, που έγραφε πάνω «Σ' αγαπώ». Παραξενεύτηκα! Τι κασέτα ήταν αυτή; Σκέφθηκα πως θα ήταν για τη φιλενάδα του. Όταν το βράδυ κοιμήθηκαν τα παιδιά, έβαλα να την ακούσω.

Εδώ γέλασε. 

- Γιατί γελάτε; τη ρώτησα περίεργα.

- Γιατί η κασέτα ήταν γραμμένη από τον άνδρα μου για μένα!

- Τι έλεγε η κασέτα;

- Πριν σου πω τι έλεγε η κασέτα, θα σου πω τι έκανε πριν.

- Τι έκανε;

- Είχε μαλώσει άσχημα με τη φιλενάδα του και χώρισαν. Πήγε σπίτι και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο των παιδιών. Γνώριζε πως τους γράφω κασέτες, πήρε μια στην τύχη και την άκουσε. Κι ύστερα κι άλλες ... Έτσι άκουσε τι έλεγα στα παιδιά και συγκινήθηκε. Πήρε λοιπόν και αυτός μια κασέτα και μου έγραψε: 

«Συγχώρεσε με για ότι σου έχω κάνει. Τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ σ' έχω πληγώσει, πόσο πολύ σ' έχω ταπεινώσει. Και εσύ ούτε μία άσχημη κουβέντα δεν είπες ποτέ, πάντα τρυφερή και γλυκιά μαζί μου. Άκουσα μερικές κασέτες σου, που μιλάς στα παιδιά μας. Δεν με κατηγόρησες ποτέ. Μόνο καλά λόγια έβγαιναν από τα χείλη σου. Τώρα κατάλαβα γιατί μ' αγαπούν τόσο πολύ τα παιδιά μας. Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με, και σου υπόσχομαι, ότι σου στέρησα όλα αυτά τα χρόνια, να σου τα δώσω απλόχερα από εδώ και πέρα. Θα είσαι η βασίλισσα της καρδιάς μου. Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με. Αυτή την ώρα που σου μιλάω, πίστεψέ με πως αισθάνομαι πολλή αγάπη για σένα, μου λείπεις. Σ' αγαπώ». 

Ακούγοντάς τα όλα αυτά, ένιωσα όμορφα, δυσκολευόμουν όμως να τα πιστέψω. Στη σκέψη μου ήρθαν, σαν κινηματογραφική ταινία, όσα μου έκανε και όσα μου έλεγε. Έτσι με πήρε ο ύπνος. 

Όταν γύρισε το βράδυ, τον άκουσα, μα δεν σηκώθηκα, όπως έκανα πάντα, για να του βάλω φαγητό. Έκανα πως κοιμόμουν. Εκείνος ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου, σιγά-σιγά, για να μη με ξυπνήσει και με πήρε αγκαλιά, για πρώτη φορά στα δεκαεπτά μας χρόνια. Και όχι μια απλή αγκαλιά, αλλά πολύ τρυφερή ... Με φίλησε απαλά στην πλάτη και ψιθύρισε: «Συγχώρεσε με, σ' αγαπώ!» 

Από εκείνη την βραδιά η ζωή μου άλλαξε τελείως. Ο Δημήτρης έγινε άλλος άνθρωπος ... Τρυφερός, στοργικός, δεν μου χάλασε ποτέ χατίρι. Με λίγα λόγια γίναμε οικογένεια. 

Να ξέρεις πως στη ζωή, όταν αγωνίζεσαι, θα χάνεις μάχες, μα στο τέλος τον πόλεμο εσύ θα τον κερδίσεις.

Και κάτι άλλο: Χωρίς πίστη στον Θεό, δεν έχεις όπλα να παλέψεις! 

Πηγή: Ψήγματα Ορθοδοξίας 

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

 Ο διάβολος στην τηλεόραση 

Μαρτυρία Χρυσοπούλου Ιωάννου, Αρχιτέκτονος από την Αλεξαντρούπολη: «Είμαι παντρεμένος με την Σιοντοπούλου Ευανθία και έχουμε τρία παιδιά. Πριν από μερικά χρόνια όταν ο γιος μου ο Χρήστος ήταν τριάμισι χρονών, συνήθιζε βλέποντας την μητέρα του να θυμιάζει το σπίτι, να την ακολουθεί και να θυμιάζει (υποτίθεται) και ο ίδιος με την ξύλινη κουδουνίστρα του, η οποία έμοιαζε με θυμιατό, όλο το σπίτι επαναλαμβάνοντας το «Κύριε ελέησον».» 

Κάποια μέρα ενώ θυμίαζε κατά την συνήθεια του με το παιχνίδι του, παρέλειψε να θυμιάσει την γωνία του σαλονιού οπού βρισκόταν η τηλεόραση. Αυτού το πρόσεξε η γυναίκα μου και τον ρώτησε γιατί δεν θυμιατίζει το σαλόνι. 

Ο Χρήστος απάντησε εντελώς φυσικά ότι αυτός ο ξένος που κάθεται πάνω στην τηλεόραση δεν του επιτρέπει να θυμιάσει εκεί. 

«Μα ποιος ξένος, Χρήστο», τον ξαναρωτά η γυναίκα μου. 

«Να, αυτός καλέ μαμά, που κάθεται πάνω στην τηλεόραση, δεν τον βλέπεις;» 

O Χρήστος έβλεπε με τα καθαρά μάτια της ψυχής του τον διάβολο καθήμενο πάνω στην τηλεόραση και τον οποίο μάλιστα ενοχλούσε το υποτιθέμενο θυμίαμα του Χρήστου. 

«Μετά από συζήτηση του παραπάνω γεγονότος με τον Πνευματικό μας πατέρα βγάλαμε την τηλεόραση από το σπίτι μας.» 

Από το βιβλίο ΑΣΚΗΤΕΣ  ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ – Άγιον Όρος 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ