ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ: ΜΗΝ ΤΡΟΜΑΞΕΤΕ! ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ.

 Γέρων Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός: Mην τρομάξετε! Να είστε έτοιμοι.

 

Σας λέω υπεύθυνα, διότι ασχολήθηκα με την εσχατολογία. Εντός ολίγου, θα ξεκινήσει παγκοσμίως αυτό. Και σαν είδος κατακλυσμού, από τη δικαιοσύνη του Θεού, θα επιβληθεί παγκοσμίως να ξεριζώσει όλους τους αιτίους της παγκοσμίου διαστροφής. 
 
Θα γίνει τώρα αυτό! Θα το ψηλαφήσουμε με τα χέρια μας. Θα μείνουν μόνον όσοι έχουν σχέση πραγματική με τον Θεό. Όσοι δεν έχουν σχέση πραγματική με τον Θεό, και άρα δεν τους ανήκει η αιωνιότης, η αιώνια ζωή, κατ’ ανάγκην θα σαρωθούν. 
 
Διότι, τώρα, ο Θεός θα δημιουργήσει νέα γενιά, οπότε δε θα υπάρχει προζύμι διαστροφής. Και, γι’ αυτό, τώρα θα δείτε αυτήν την παγκόσμιο σύρραξη που θα γίνει, εντός ολίγου, και να μην τρομάξετε. Να είστε έτοιμοι. 
 
Θα γίνουν αυτά. Εγώ δεν παρακολουθώ ραδιόφωνα και εφημερίδες, να μου πουν οι ψεύτες την αλήθεια. Αυτοί θα πουν αλήθεια; Τι έγινε και τι θα γίνει; Αφού αυτοί είναι δημιουργοί… 

Απόσπασμα από βιντεοσκοπημένη ομιλία του μακαρίου Γέροντος,
διαθέσιμη στον ιστοχώρο: www.vatopedi.gr

ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ

 
Άγιος Αντώνιος ο Αθηναίος

 
Ο Άγιος Νεομάρτυρας Αντώνιος γεννήθηκε στην Αθήνα από φτωχούς και αφανείς γονείς, τον Μήτρο και την Καλομοίρα. Σε ηλικία 12 ετών άρχισε να εργάζεται, για να βοηθήσει την οικογένειά του, σε Τούρκους που είχαν έλθει από την Αλβανία.
Σε ηλικία 16 ετών επωλήθη υπό των αυθεντών του σε κάποιος Αγαρηνούς της Πελοποννήσου, οι οποίοι τον αγόρασαν με σκοπό να τον βασανίσουν, για να τον εξισλαμίσουν. Επειδή δεν κατάφεραν να κάνουν τον Άγιο να αλλαξοπιστήσει, τον πούλησαν σε άλλους σκληρότερος Τούρκους. Μεταπωληθείς πέντε φορές σε σκληρότερου αυθέντες, σε διάφορους τόπους, παρέμενε πάντοτε με πνευματική ανδρεία και γενναιότητα ψυχής πιστός στην πατρώα ευσέβεια. Τελικά αγοράσθηκε αντί 400 γροσσίων από έναν Ορθόδοξο Χριστιανό και έτσι εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Στο εργαστήριο που δούλευε αναγνωρίσθηκε από κάποιον Τούρκο, που κάποτε στο παρελθόν τον είχε αγοράσει ως δούλο, ο οποίος τον κατηγόρησε ότι ενώ είχε προηγουμένως δεχθεί, τώρα αποκήρυσσε τον Ισλαμισμό. Τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν ενώπιον του κριτού Μουράτ Μουλάν, ο οποίος με κολακείες και απειλές προσπάθησε να τον κάνει να αλλαξοπιστήσει. Τότε ο Άγιος Αντώνιος του απάντησε: «Μην νομίζεις ότι θα καταφέρεις να με αποτρέψεις από την πίστη μου στον Χριστό με τα φοβερίσματά σου. Γι' αυτό βασάνισε, μαστίγωσε και κατά τεμάχισε το σώμα μου και επινόησε και κανέναν άλλον καινούργιο και φοβερότερο θάνατο, επειδή περισσότερο υπάρχει περίπτωση εσύ να γίνεις Χριστιανός παρά εγώ να αρνηθώ τον Χριστό και να μην ομολογώ Αυτόν Υιόν του Θεού και αληθινό Θεό».

Ο κριτής συγκινημένος από την παρρησία του Νεομάρτυρα, προσπάθησε να τον αθωώσει. Επειδή όμως, φοβήθηκε τους ψευδομάρτυρες, τον απέστειλε στον βεζίρη Μεχμέτ Πασσά, αφού του διεμήνυσε τα περί της αθωότητας του Αγίου. Ο βεζίρης, πεισθείς για την αθωότητα του Αγίου, για να αποφύγει την οργή του πλήθους, έδωσε εντολή να τον φυλακίσουν. Όμως το μαινόμενο πλήθος κατηγόρησε τον βεζίρη στον σουλτάνο Χαμίτ τον Α' (1774 - 1789 μ.Χ.) για δωροδοκία και έτσι εκείνος έδωσε εντολή να αποκεφαλίσουν τον Άγιο. Ο Μάρτυρας, αφού διετράνωσε και πάλι την πίστη του στον Χριστό, δέχθηκε το αμαράντινο στέφανο της δόξας, αποκεφαλισθείς το έτος 1774 μ.Χ, ημέρα Τετάρτη, στην περιοχή Ακ - Σεράι της Κωνσταντινουπόλεως. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου στις 5 Φεβρουαρίου.
 
http://www.saint.gr

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΤΩΝ ΚΡΗΤΙΚΩΝ

Ο Άγιος Ισίδωρος των Κρητικών(4 Φλεβάρη)

Σε ένα μικρό εξωκλήσι στο ανατολικότερο άκρο της Κρήτης, στο ακρωτήρι Κάβο Σίδερο, στους χώρους της ναυτικής βάσης Κυριαμαδίου, κάθε χρόνο στις 4 Φεβρουαρίου τιμάται με ιδιαίτερη λαμπρότητα ο Άγιος Ισίδωρος των Κρητικών. Το φημισμένο πανηγύρι στο φερώνυμο εξωκκλήσι της Ιεράς Σταυροπηγιακής Μονής Παναγίας Ακρωτηριανής είναι από τα μεγαλύτερα που γίνονται στην περιοχή της Σητείας και τιμάται από τις πολιτικές και στρατιωτικές Αρχές του Λασιθίου.

Πολλοί ιστορικοί έχουν συσχετίσει την ίδρυση της Παναγίας της Ακρωτηριανής με το μοναστήρι του Αγίου Ισιδώρου στο Κάβο Σίδερο (το «Σαμώνιον» ακρωτήριο που αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων, Πρ. 27,7). Όμως, πρόσφατη ανασκαφή αποκάλυψε τα υπολείμματα του παλιού ναού του Αγίου Ισιδώρου και οστά μοναχών, γεγονός που αποδεικνύει ότι στην περιοχή αυτή λειτούργησε άλλη μικρή ανεξάρτητη μονή.

Οι πύλες της ναυτικής βάσης ανοίγουν την παραμονή της γιορτής, και οι επισκέπτες μεταφέρονται με εκατοντάδες οχήματα από πολλές περιοχές της ανατολικής Κρήτης και του Ηρακλείου στο μοναδικό τοπίο άγριας φυσικής ομορφιάς το οποίο έχει σμιλεύσει η αλμύρα και η θάλασσα

Κοντά στο ναό του Αγίου Ισίδωρου υψώνεται το επιβλητικό κτήριο του φάρου, ύψους 15 m, που λειτουργεί σήμερα και χτίστηκε το 1880 από τη Γαλλική Εταιρεία Φάρων. Ο φάρος και η παρακείμενη κατοικία του φύλακα καταστράφηκαν το 1941 από τους Γερμανούς και ξαναχτίστηκαν το 1948. Η πρόσβαση στο φάρο απαγορεύεται, καθώς είναι ναυτική βάση.

Πανηγύρι με Σητειακούς βιολατόρους

Οι ηλικιωμένοι θυμούνται τα πανηγύρια που ξεκινούσαν την παραμονή της γιορτής του Αγίου Ισίδωρου με Σητειακούς βιολατόρους. Από την πόλη της Σητείας και από όλα τα πλησιέστερα χωριά, οι προσκυνητές φρόντιζαν να φτάσουν αποβραδίς μέσα από μια δύσκολη διαδρομή από την Ερημούπολη, για δύο ώρες περίπου, ακολουθώντας τα παλιά μονοπάτια. Οι περισσότεροι προτιμούσαν να πάνε με καΐκι και να προσεγγίζουν τον κοντινό όρμο.

Μέχρι και τη δεκαετία του 1970, που δεν ήταν πολύ εύκολη υπόθεση η μετάβαση, η νυχτερινή διαδρομή αποτελούσε ένα από τα πιο σημαντικά λατρευτικά γεγονότα της επαρχίας Σητείας. Στα παλιά κελιά διέμεναν όλοι οι προσκυνητές ανάβοντας μεγάλες φωτιές στην κρύα νύχτα του Φλεβάρη. Τα καζάνια, που τα μετέφεραν με καΐκι μαζί με τον ηγούμενο και τους καλογέρους από τη Μονή Τοπλού, στήνονταν αποβραδίς και πρόσφεραν το δείπνο όπως και το γεύμα ανήμερα της γιορτής. Αν ο καιρός το επέτρεπε οι ψαράδες φρόντιζαν με την ψαριά τους να ταΐσουν τους προσκυνητές.

Ο Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης

Ο Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης ή Ισίδωρος Πηλουσίου γεννήθηκε κατά το 350 μ.Χ. στο Πηλούσιο της Αιγύπτου από γονείς ευγενείς και θεοφιλείς. Ονομάζεται Πηλουσιώτης επειδή πιθανώς ασκήτευσε και ήταν ηγούμενος μονής κοντά στο αρχαίο Πηλούσιο (το σημερινό Πορτ Σάιντ). Ασχολήθηκε με τη μελέτη των Γραφών και την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας.

Ο Ισίδωρος έγινε σύντομα διάσημος από τα έργα του. Ασχολήθηκε με την υπόθεση του Νεστόριου, του οποίου ήταν αντίπαλος. Η διδασκαλία του Ισιδώρου αναφέρεται σε δογματικά θέματα. Πίστευε ότι ο μοναχισμός είναι το ιδεώδες της χριστιανικής τελειότητας και θεωρούσε ότι τρία πράγματα είναι απαραίτητα για τη σωτηρία της ψυχής: η προσευχή, η αρετή και η πίστη. Ο αντιρρητικός του λόγος απευθύνεται εξίσου προς τους Ιουδαίους και τους εθνικούς. Η χριστολογία του είναι πλησιέστερη προς τη σχολή της Αντιόχειας, παρά προς τη σχολή της Αλεξάνδρειας. Κατά το Λεξικό της Σούδας, ο Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης συνέγραψε τρεις χιλιάδες επιστολές, που είναι αφιερωμένες στην ερμηνεία της Αγίας Γραφής, ενώ, σύμφωνα με τον Νικηφόρο Κάλλιστο, οι επιστολές του φτάνουν τις δέκα χιλιάδες. Τα έργα του, που παρουσιάζουν και μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον, περιέχονται στην Patrologia Graeca του Migne. Η μνήμη του Αγίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτη εορτάζεται στις 4 Φεβρουαρίου.

ΤΟ "ΒΡΟΥΒΟΛΟΗΜΑ" ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΕΘΙΜΟ

Προσκυνητές μαζεύουν γιαλοράδικο και αγριαγκινάρες

Οι προσκυνητές συνδυάζουν την επίσκεψή τους στον Άγιο Ισίδωρο στο ακρωτήρι Κάβο Σίδερο με το μάζεμα άγριων λαχανικών, όπως της αγριαγκινάρας που αυτή την εποχή αφθονεί, και του γιαλοράδικου, όπως λένε στην περιοχή το σταμναγκάθι. Το «βρουβολόημα» του Αγίου Ισιδώρου αποτελεί έθιμο, αφού μία και μοναδική φορά το χρόνο μπορούν να επισκεφτούν την περιοχή που βρίσκεται μέσα στη ναυτική βάση. Ελάχιστοι είναι οι επισκέπτες που επιστρέφουν με άδειες τσάντες. Παρά το γεγονός ότι είναι εκατοντάδες οι επισκέπτες και οι γεμάτες τσάντες με γιαλοράδικο, η περιοχή διαθέτει μεγάλες ποσότητες και ικανοποιεί όλους τους προσκυνητές.

Του Λεωνίδα Κουδουμογιαννάκη

ΝΑ ΈΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΆ ΤΟΥ ΒΟΉΘΕΙΑ ΜΆΣ.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΣ: "ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ ΟΤΙ ΗΜΕΘΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ..."

Εμείς, λέμε ότι είμεθα Χριστιανοί... Μόλις έλθει ασθένεια τί λέμε; «Σαν την υγείαν δεν έχει...» Και τότε πέφτει όλος ο Χριστιανισμός μας και όλη η Ορθοδοξία μας κλυδωνίζεται... Ενώ τότε είναι η στιγμή που θα φανερωθεί ποια είναι η Χριστιανική μας πίστη και ποια είναι η Ορθοδοξία μας! Από την ορθοπραξία μας! Ήρθε ασθένεια; Να την αξιοποιήσουμε διά της υπομονής! Ήρθε πτωχεία; Να την αξιοποιήσουμε διά της σιωπής και της πολλής προσευχής! Και τότε θα γίνει το θαύμα! Ήρθε συκοφαντία στο σπίτι μας, στον εαυτό μας, στους οικείους μας; Να κοιτάξουμε να δούμε τον Άγιο Νεκτάριο! - Απόσπασμα κηρύγματος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου μας Μόρφου κ. Νεοφύτου την 4η Οκτωβρίου 2018! Είς πολλά έτη Δέσποτα!

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: "ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΟΛΟΙ ΤΙΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΜΑΣ".

"Έχουμε  παιδιά μου, όλοι τις αδυναμίες μας. Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε και από τους Oυρανούς κατεβασμένοι κι εφόσον έχουμε και σάρκα στη γη έχουμε λοιπόν και λογισμούς, έχουμε και πολλά που μας έρχονται, αλλά να προσπαθούμε  όσο μπορούμε να διώχνουμε τους λογισμούς μας, να διώχνουμε το κάθε τι και να προσευχόμαστε και να λέμε: "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με". Υπάρχουν τώρα βιβλία για να μας βοηθούν, υπάρχουν και οι Πατέρες της Εκκλησίας πάντοτε. Έδωσε την εξουσία στους Πατέρες ο Χριστός μας και λέγει: "Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται".

Βλέπετε λοιπόν  παιδιά μου, γι' αυτό έχουν την εξουσία οι Πνευματικοί Πατέρες πολλάς και χαλεπάς αμαρτίας να συγχωρούν, αρκεί να έχουμε και εμείς ΜΕΤΑΝΟΙΑ."

ΌΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ  (♰ 22 Νοεμβρίου)

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ

Όσιος Νικόλαος ο Ομολογητής ο Στουδίτης

 

O Όσιος Νικόλαος ο Ομολογητής γεννήθηκε στη Κυδωνία της Κρήτης το 792 μ.Χ. και εκεί διδάχτηκε τα πρώτα γράμματα. Σε νεαρή ηλικία οι γονείς του τον έστειλαν στη Κωνσταντινούπολη στο θείο του Θεοφάνη, που ήταν μοναχός στη περιώνυμη Μονή του Στουδίου, όπου και έγινε και αυτός μοναχός.
Στην ησυχία της Μονής, ο Νικόλαος είχε την ευκαιρία να λάβει μεγάλη θεολογική και φιλολογική παιδεία και να αναδειχθεί σε έναν από τους μεγαλύτερους ταχυγράφους της εποχής του.
Την περίοδο της εικονομαχίας, η Μονή Στουδίου και οι μοναχοί της, υπέστησαν μεγάλες διώξεις για την προσήλωσή τους στον αγώνα υπέρ των αγίων εικόνων. Την ίδια βέβαια τύχη είχε και ο Νικόλαος, γι' αυτό και επονομάσθηκε Ομολογητής.
Με τη λήξη της εικονομαχίας (847 μ.Χ.), ο Νικόλαος εξελέγη ηγούμενος της Μονής. Λίγο αργότερα, το 850 μ.Χ., παραιτείται και το 859 μ.Χ. ίδρυσε το μοναστήρι του Κονορωβίου βοηθούμενος από κάποιον πλούσιο και ευσεβή που ονομαζόταν Σαμουήλ.
Αλλά και από εδώ τον παρέσυραν οι εκκλησιαστικές έριδες μεταξύ των οπαδών των Πατριαρχών Ιγνατίου και Φωτίου. Μετέβη λοιπόν, από εδώ στην Προικόνησο, μετά στην Μυτιλήνη και στη συνέχεια στο Εξαμίλι της Θρακικής Χερσονήσου, απ’ όπου οδηγήθηκε με συνοδεία φρουράς, το έτος 866 μ.Χ., ως αιχμάλωτος κατά κάποιο τρόπο, στη μονή Στουδίου.
Το επόμενο έτος ο αυτοκράτορας Βασίλειος ο Α' (867 - 886 μ.Χ.) και ο Πατριάρχης Ιγνάτιος, κατά την δεύτερη πατριαρχεία του (867 - 877 μ.Χ.), προσέφεραν στον πολυπαθή Όσιο την ηγουμενία της μονής Στουδίου. Εκείνος, λυπούμενος για την ακαταστασία της εποχής, αρνήθηκε.
Ο όσιος Νικόλαος κοιμήθηκε με ειρήνη στις 4 Φεβρουαρίου του 868 μ.Χ. και το τίμιο λείψανό του κατατέθηκε κοντά στα ιερά σκηνώματα των ενδόξων Στουδιτών Ναυκρατίου και Θεοδώρου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Οσίου στις 4 Φεβρουαρίου.
 
http://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ Ο ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ

Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης 

 O Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης γεννήθηκε στην Αίγυπτο περί το 360 μ.Χ. από γονείς θεοφιλείς, και ήταν συγγενής των Πατριαρχών Αλεξανδρείας, Θεοφίλου (385 - 412 μ.Χ.) και Κυρίλλου Α' (412 - 444 μ.Χ.). Σε νεαρή ηλικία έλαβε μεγάλη και θαυμαστή θεολογική και φιλοσοφική γνώση. Στην αρχή εργάσθηκε ως διδάσκαλος και κατηχητής της εκκλησίας της Αλεξάνδρειας. Επιζητώντας όμως την ησυχία για να δύναται να ασχοληθεί με το έργο της ζωής του, τη μελέτη των Αγίων Γραφών, αποσύρθηκε σε κάποιο μοναστήρι στο όρος Πηλούσιο, γι' αυτό έλαβε και το όνομα Πηλουσιώτης. Αργότερα δέχεται την πρόταση να γίνει ιερέας και στη συνέχεια εκλέγεται πανηγυρικά ηγούμενος στο μοναστήρι του.
Λόγω της τεράστιας θεολογικής του κατάρτισης, απέκτησε μεγάλο κύρος και φήμη, ώστε να θεωρείται μοναδικός στις ερμηνείες περίπλοκων γραφικών χωρίων. Κατά την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο που συνήλθε στην Έφεσο το έτος 431 μ.Χ. επί αυτοκράτορος Θεοδοσίου Β΄ του Μικρού (408 - 450 μ.Χ.), ο Άγιος αναφαίνεται με μεγάλη υπόληψη και σπουδαίο κύρος στην Εκκλησία. Έλεγχε με παρρησία τους αμαρτάνοντες, φώτιζε τους πάντες με τον θείο του λόγο, νουθετούσε τους άρχοντες, υπεστήριζε τους κλονιζόμενους και ήταν η «μούσα της ημετέρας αυλής», όπως αποκαλούσε αυτόν ο ιερός Φώτιος (Επιστολή 2, 44). Συνέγραψε αρκετές πραγματείες, ως και πλήθος επιστολών, από τις οποίες σώζονται 2.012, με τις οποίες νουθετούσε, συμβούλευε και συγχρόνως εξηγούσε τις θείες και σωτήριες Γραφές. Εκοιμήθη ειρηνικά το 440 μ.Χ. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 4 Φεβρουαρίου.
 
http://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: "ΕΓΩ ΑΓΑΠΗΣΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ".

Εγώ αγάπησα πάνω απ’ όλα τον Χριστό. Παιδί μου, ''τις ήλπισε εις τον Χριστόν και κατησχύνθη;''. Να λέμε συνέχεια: ''Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου''.

Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης.

ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΑΖΑΡΙΑΣ

 Προφήτης Αζαρίας

 

Ο Προφήτης Αζαρίας ήταν γιος του Ωδήδ (ή Aδδώ) και έζησε στα χρόνια της βασιλείας του Ασά (910-870 π.Χ.) γιού και διαδόχου του Αβιά στο βασίλειο του Ιούδα. Καταγόταν από την γη Σεμβαθά και κήρυττε στον λαό την ευσέβεια.
Ο Ασά υποστήριξε τη λατρεία του αληθινού θεού, οχύρωσε καλά την Ιουδαία και εξόπλισε και εκγύμνασε καλά 500.000 πολεμιστές. Σύμφωνα λοιπόν με τη διήγηση του βιβλίου Β' Παραλειπομένων Κεφ. ιδ'- ιε', εξήλθε κατά της Ιουδαίας Ζερά ο Αιθίοψ. Λέγεται ότι πρόκειται για τον Φαραώ Οσορκόν Α' της 223 Αιγυπτιακής δυναστείας, διάδοχο του Σησάκ, που νίκησε τον βασιλιά του Ιούδα Ροβοάμ. Ο Φαραώ διέθετε εκατομμύρια στρατού και 300 πολεμικά άρματα. Ο Ασά, προ της μάχης, έκανε θερμότατη προσευχή προς τον Θεό.
Όταν λοιπόν, νίκησε, ο Αζαρίας, εμπνευσμένος από το Πνεύμα το Άγιο, πήγε στον βασιλιά Ασά και στο λαό και είπε: «Ακούστε με συ ο βασιλιάς Ασά και όλος ο λαός των φυλών του Ιούδα και του Βενιαμίν. Ο Κύριος θα είναι μαζί σας, όταν σεις θα προσέχετε να είστε μαζί Του, λατρεύοντας το όνομα Του και τηρώντας τις εντολές Του. Όταν Τον ζητάτε θα Τον βρίσκετε. Αν όμως Τον εγκαταλείψετε, θα σας εγκαταλείψει και Αυτός». Λόγια πολυτιμότατα για κάθε Κράτος και για κάθε λαό.
Ο Αζαρίας πέθανε ειρηνικά και τάφηκε στον αγρό του. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Προφήτη στις 3 Φεβρουαρίου.
 
http://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ

                                       Όσιος Σάββας ο Πνευματικός
 

Είναι άγνωστος ο τόπος καταγωγής του Οσίου Σάββα. Ασκήτεψε στην ιερά μονή του Τιμίου Προδρόμου της νήσου των Ιωαννίνων περί τα μέσα του 15ου αιώνα μ.Χ. και υπήρξε πνευματικός καθοδηγητής των Οσίων Νεκταρίου και Θεοφάνους των Αψαράδων. Ήταν γόνος αρχοντικής οικογένειας και από μικρή ηλικία αγάπησε την πτωχεία του Ιησού Χριστού και έζησε μέχρι την τελευταία του πνοή ως ένας ταπεινός και πτωχός ερημίτης. Ποτέ δεν είδαν τον Όσιο να θυμώσει, να κατακρίνει και να μνησικακεί, ενώ η καρδιά του πλημμύριζε από ταπείνωση, για την οποία ο ίδιος έλεγε: «Η ταπεινοφροσύνη είναι η πέτρα η στερεά και άρρηκτη επί της οποίας οικοδομείται η πνευματική ζωή».
Ο ασκητικός του βίος ήταν πολύ αυστηρός. Κάθε βράδυ προσευχόταν μέχρι το πρωί. Η τροφή του ήταν ελάχιστη και λιτή. Κρέας, ψάρι και τυρί δεν δέχθηκε ποτέ στο τραπέζι του, ενώ ποτέ δεν έριξε στο φαγητό του σταγόνα από λάδι.
Ο Όσιος Σάββας κοιμήθηκε με ειρήνη το 1505 μ.Χ. Όταν παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, άρρητη ευωδία ανέβλυσε από το τίμιο σκήνωμά του. Ο Όσιος ενταφιάσθηκε στη μονή του Τιμίου Προδρόμου της νήσου των Ιωαννίνων. Στη μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Ρουσάνου Μετεώρων φυλάσσεται με ευλάβεια ιερό λείψανο του Οσίου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη των Αγίων στις 3 Φεβρουαρίου.
 
http://www.saint.gr

ΑΓΙΟΙ ΣΤΑΜΑΤΙΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΙ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΕΚ ΣΠΕΤΣΩΝ

 

Άγιοι Σταμάτιος και Ιωάννης οι αυτάδελφοι

και ο συνοδίτης αυτών Νικόλαος οι Νεομάρτυρες εκ Σπετσών

 
Οι Άγιοι Νεομάρτυρες Σταμάτιος, Ιωάννης και Νικόλαος κατάγονταν από τις Σπέτσες και μαρτήρησαν υπέρ του Ονόματος του Χριστού στη Χίο, το έτος 1822 μ.Χ. Από αυτούς οι δύο πρώτοι, ο Σταμάτιος και ο Ιωάννης, ήσαν αδελφοί. Ο πατέρας τους ονομαζόταν Θεόδωρος Γκίνης και η μητέρα τους Ανέζω.
Κατά το έτος 1822 μ.Χ. οι Άγιοι ξεκίνησαν το ταξίδι τους για την Κωνσταντινούπολη μαζί με άλλους πέντε ναυτικούς, που ασχολούνταν με το εμπόριο, μεταξύ των οποίων ήταν και ο συναθλητής αυτών Νικόλαος. Η σφοδρή θαλασσοταραχή τους ανάγκασε να προσαράξουν απέναντι από τη Χίο, σε παραλία της Μικρασιατικής γης που ονομαζόταν Τσεσμέ. Αφού εξήλθαν στην ξηρά, φοβούμενοι τους Τούρκους, εμπιστεύτηκαν την ζωή τους σε κάποιον Χριστιανό, τον οποίο παρακάλεσαν να μεριμνήσει, δίδοντάς του αμοιβή για την εξεύρεση υλικών, προκειμένου να επισκευάσουν τα χαλασμένο πλοιάριό τους. Όμως αυτός τους πρόδωσε στον αγά και οδήγησε εναντίων τους, τους Τούρκους στρατιώτες, οι οποίοι τους κατεδίωξαν. Από τους επτά οι δύο φονεύθηκαν, άλλοι δε δύο έφυγαν διά θαλάσσης. Οι Οθωμανοί, εξαγριωμένοι, συνέλαβαν τους δύο αδελφούς, Σταμάτιο και Ιωάννη και τον γέροντα πλοίαρχο Νικόλαο. Ο πασάς, αφού τους ανέκρινε, έδωσε εντολή να φυλακίσουν τους δύο αδελφούς και να αποκεφαλίσουν το Νικόλαο στην εκτός του κάστρου πεδιάδα.
Οι Τούρκοι προέτρεπαν το Νικόλαο να αλλαξοπιστήσει, για να γλυτώσει τον θάνατο και να κερδίσει την ζωή, εκείνος όμως απάντησε με θάρρος ότι δεν αρνείται την πίστη του. Έτσι, ομολογώντας τον Χριστό, δέχθηκε το στεφάνι του μαρτυρίου, αφού απέκοψαν την τίμια κεφαλή αυτού.

Οι Τούρκοι προσπάθησαν να εξισλαμίσουν και τους δύο αδελφούς. Παρά τις μεθοδικές και επίμονες προσπάθειες αυτών, επί επτά συνεχείς ημέρες, δεν κατάφεραν τίποτε. Οι Μάρτυρες βρήκαν την ευκαιρία και απέστειλαν κρυφά έγγραφη την εξομολόγησή τους προς τον Μητροπολίτη Χίου, ο οποίος τους έδωσε την ευλογία του, για να προχωρήσουν προς τον δρόμο του μαρτυρίου με πνευματική ανδρεία. Κοινωνήσαντες δε των Αχράντων Μυστηρίων, των οποίων την αποστολή οικονόμησε ο Επίσκοπος διά γυναικός, ήσαν έτοιμοι για την μεγάλη θυσία. Προσαχθέντες ενώπιον του πασά, διεκήρυξαν και πάλι την ακλόνητη πίστη τους στον Χριστό και πορευόμενοι προς το μαρτύριο φώναξαν προς το πλήθος: «Χριστιανοί είμεθα, για τον Χριστό πηγαίνουμε στον θάνατο». 

Έτσι δέχθηκαν τους στέφανους του μαρτυρίου, αποκεφαλισθέντες, ο μεν νεομάρτυρας Σταμάτιος σε ηλικία 18 ετών, ο δε νεομάρτυρας Ιωάννης σε ηλικία 22 ετών. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη των Αγίων στις 3 Φεβρουαρίου.
 
http://www.saint.gr

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΘΕΟΔΟΧΟΣ- ΝΥΝ ΑΠΟΛΥΕΙΣ ΤΟΝ ΔΟΥΛΟ ΣΟΥ ΔΕΣΠΟΤΑ!

Δίκαιος Συμεών ο Θεοδόχος και Άννα η Προφήτιδα 

Ο Συμεών κατοικούσε στην Ιερουσαλήμ. Ήταν δίκαιος, ευλαβής και φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα, που του είχε φανερώσει ότι δε θα πέθαινε πριν δει το Χριστό. Η χαρμόσυνη αυτή πληροφορία τον εμψύχωνε ως τα βαθειά γεράματα του. Τέλος, ακριβώς σαράντα μέρες μετά τη γέννηση του Ιησού, το Πνεύμα τον πληροφόρησε ότι έπρεπε να πάει στο Ιερό. Ετοιμάστηκε, λοιπόν, με νεανική ζωηρότητα, πήγε εκεί και στάθηκε στην πόρτα, γεμάτος ευχαρίστηση και αγαλλίαση. Μέσα στην προσδοκία αυτή, φάνηκαν να έρχονται ο Ιωσήφ με την Παρθένο, που κρατούσε τον Ιησού. Ο Συμεών, πληροφορημένος από το Πνεύμα ότι το βρέφος αυτό είναι ο Χριστός, τρέχει και παίρνει τον Ιησού στην αγκαλιά του. Τον κρατάει ευλαβικά και, αφού καλά - καλά παρατήρησε το νήπιο και δέχθηκε όλη την ιλαρότητα της θείας μορφής του, ύψωσε το βλέμμα του επάνω και είπε ευχαριστώντας το Θεό: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη· ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις άποκάλυψιν εθνών και δόξαν λάου σου Ισραήλ». Τώρα, δηλαδή, πάρε την ψυχή μου Δέσποτα, σύμφωνα με το λόγο σου, ειρηνικά, διότι τα μάτια μου είδαν αυτόν που θα φέρει τη σωτηρία που ετοίμασες για όλους τους λαούς και θα είναι γι' αυτούς φως, που θα αποκαλύψει τον αληθινό Θεό και θα δοξάσει το λαό σου Ισραήλ.

Η Προφήτιδα Άννα ήταν θυγατέρα του Φανουήλ και καταγόταν από τη φυλή του Ασήρ, ογδόου γιου του Ιακώβ. Παντρεύτηκε πολύ νέα, και μετά επτά χρόνια έμεινε χήρα. Από κει και πέρα έζησε μόνη της, χωρίς να έλθει πλέον σε νέο γάμο. Παρηγοριά και ευχαρίστηση της ήταν η προσευχή, η νηστεία, η ανάγνωση των Γραφών, η φιλανθρωπία και η συχνή παρουσία της στο Ιερό σ' όλες τις πρωινές και εσπερινές δεήσεις. Για τον τρόπο αυτό της ζωής της, το Άγιο Πνεύμα μετέδωσε στην Άννα το προφητικό χάρισμα. Αξιώθηκε μάλιστα, αν και 84 ετών τότε να υποδεχθεί στο Ναό μαζί με τον δίκαιο Συμεών, το θείο Βρέφος. Κατά τη συνάντηση εκείνη, η καρδιά της Άννας υπερχάρηκε και σκίρτησε. Πλησίασε, προσκύνησε το παιδί και κατόπιν, αφού ευχαρίστησε και δοξολόγησε και αυτή το Θεό, διακήρυττε ότι ήλθε ο Μεσσίας προς όλους, οι όποιοι ζούσαν περιμένοντας με ειλικρινή ευσέβεια τη λύτρωση του Ισραήλ.
Η μνήμη της Προφήτιδας Άννας επαναλαμβάνεται στις 28 Αυγούστου. Η Σύναξή τους ετελείτο στο Αποστολείο Ιακώβου του Αδελφοθέου, που ήταν παρεκκλήσιο του ναού της Θεοτόκου Ευουρανιωτίσσης.

Τα Λείψανα του Αγίου Συμεών, άγνωστο πότε, μεταφέρθηκαν από την Παλαιστίνη στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκαν στο Ναό της Παναγίας των Χαλκοπρατείων, όπου φυλάσσονταν και τα Λείψανα του Αποστόλου Ιακώβου του Αδελφοθέου και του Προφήτου Ζαχαρίου, πατρός του Προδρόμου. Από εκεί αφαιρέθηκαν το 1204 μ.Χ., πέντε ημέρες μετά την άλωση της Πόλεως από τους Φράγκους, από τους Βενετούς Πέτρο Steno, Άγγελο Drusiano και Ανδρέα Balduino και μεταφέρθηκαν στη Βενετία. Μετά την αναγνώριση του 1317 μ.Χ. τα Λείψανα τοποθετήθηκαν σε μαρμάρινη σαρκοφάγο, η οποία το 1733 μ.Χ. τοποθετήθηκε κάτω από την Αγία Τράπεζα του προς τιμήν του Ναού, όπου και σήμερα φυλάσσονται.
Λείψανα του Αγίου Συμεών φυλάσσονται επίσης στο Ναό Aix La Chapelle, στο Άαχεν της Γερμανίας. Μέρος των Ιερών Λειψάνων του Αγίου βρίσκονται στoν ομώνυμο ρωμαιοκαθολικό Ναό της Βενετίας και στo ρωμαιοκαθολικό Ναό Aix La Chapelle Άαχεν Γερμανίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη των Αγίων στις 3 Φεβρουαρίου. 

http://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΟΣΟ ΑΞΙΖΕΙ ΜΙΑ ΨΥΧΗ, ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ!

 Γέροντας Παΐσιος: «Όσο αξίζει μια ψυχή,

δεν αξίζει ο κόσμος όλος»!

 

Η ψυχή που συγκινείται από τις ομορφιές του υλικού κόσμου φανερώνει ότι ζη μέσα της ο μάταιος κόσμος γι' αυτό έλκεται από την πλάση κι όχι από τον Πλάστη, από τoν πηλό κι όχι από τον Θεό.
Δεν έχει σημασία αν ο πηλός αυτός είναι καθαρός και δεν έχη λάσπη αμαρτίας. Η καρδιά, όταν έλκεται από... κοσμικές ομορφιές, οι οποίες δεν είναι αμαρτωλές, αλλά δεν παύουν να είναι μάταιες, νιώθει κοσμική χαρά της ώρας, η οποία δεν έχει θεϊκή παρηγοριά, φτερούγισμα εσωτερικό με αγαλλίαση πνευματική. Όταν όμως ο άνθρωπος αγαπά την πνευματική ωραιότητα, τότε γεμίζει και ομορφαίνει η ψυχή του.
Αν γνώριζε ο άνθρωπος, την εσωτερική ασχήμια του, δεν θα επιδίωκε εξωτερικές ομορφιές. Μέσα η ψυχή του έχει τόσους λεκέδες, τόσες μουντζούρες, και θα κοιτάξουμε λ.χ. τα ρούχα μας;
Πλένουμε τα ρούχα μας, τα σιδερώνουμε κιόλας και είμαστε καθαροί, και μέσα είμαστε... μην τα ρωτάς! Γι’ αυτό, αν λάβη υπ’ όψιν του κανείς τι πνευματική ακαθαρσία έχει μέσα του, δεν θα καθίση τόσο σχολαστικά να βγάλη και τον παραμικρό λεκέ από τα ρούχα του, γιατί αυτά είναι χίλιες φορές καθαρώτερα από την ψυχή του. Αλλά αν δεν έχη υπ’ όψιν του ο άνθρωπος την πνευματική σαβούρα που έχει μέσα του, ε, τότε κοιτάζει να βγάλη σχολαστικά και τον παραμικρό λεκέ! Αυτό που χρειάζεται, είναι να στρέψη όλη την φροντίδα του στην πνευματική καθαρότητα, στην εσωτερική ομορφιά κι όχι στην εξωτερική. Τα πρωτεία να δοθούν στην ομορφιά της ψυχής, στην πνευματική ομορφιά και όχι στις μάταιες ομορφιές, γιατί και ο Κύριος μας είπε: «Όσο αξίζει μια ψυχή, δεν αξίζει ο κόσμος όλος».

«Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο»
Λόγοι Α'

ΟΣΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ, ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

Η Οσία Πελαγία του Ντιβέγιεβο η διά Χριστόν Σαλή, μαθήτρια του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, θρηνούσε ασταμάτητα, έκλαιγε γοερά για τον κόσμο! (Εορτάζει 29 Ιανουαρίου).

"Ημείς  μωροί δια Χριστόν …» Α’ Κορ. δ. 10

«τα μωρά του κόσμου εξελέξατο (ο Θεός), ίνα καταιχνύνη τους σοφούς» (Α’ Κορ. 1, 27).

«Μακάριοι έστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι… Χαίρετε και αγαλλιάσθε ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς· ούτω γαρ εδίωξαν τους προφήτας τους προ υμών». (Ματθ.5, 10-12)

Αγία Πελαγία Ιβάνοβνα
Το χάρισμα των δακρύων

Το χάρισμα των δακρύων της Πελαγίας Ιβάνοβνα ήταν εντυπωσιακό. Πάντα όμως συνήθιζε να κλαίει κρυφά πρώτα, για να μην την βλέπει κανείς. Θυμάμαι πως την ανακάλυψα μια φορά. Έλειπε, δεν την είδα πουθενά γι’ αρκετή ώρα. Ψάξαμε παντού, μα στάθηκε αδύνατο να την βρούμε. Τελικά την βρήκα στους αγρούς, μέσα σε μια καλύβα από τούβλα. Έκλαιγε τόσο πικρά, που τα δάκρυά της κυριολεκτικά έτρεχαν ποτάμι. Η καρδιά μου έγινε κομμάτια, καθώς την έβλεπα έτσι. ‘’Αχ, σκέφτηκα, γιατί να κλαίει έτσι; Ίσως κάποιος να την χτύπησε. ’’Έτσι σκεφτόμουν με το φτωχό μου μυαλό, εγώ η ανόητη. Εκείνη όμως, αυτό το μικρό περιστεράκι, μου είπε:

– Όχι, μπάτιουσκα*, έτσι ειμ’ εγώ. Πρέπει να θρηνώ έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο. Κι αυτό κάνω εδώ.

Τέσσερα χρόνια πριν πεθάνει, τότε που ακούγαμε όσα συμβαίνουν εδώ, στην Ρωσία, τις προστυχιές και τις ανομίες, έκλαιγε γοερά. Δεν μπορούσε πια να κρυφτεί, σπάνια σταματούσε το κλάμα. Από τα δάκρυά της τα μάτια της βαθούλωσαν, έχασαν την ζωηράδα τους.

– Τι σημαίνουν αυτά, μάτουσκα; την ρώτησα. Γιατί δε σταματάς καθόλου να κλαις τόσο πολύ;

– Αχ, Συμεών*, απάντησε. Αν ήξερες μόνο τι γίνεται! Θα ‘πρεπε να κλαίει όλος ο κόσμος.

Προέβλεπε την εξάπλωση του ιακωβινισμού και της τρομοκρατίας στην αυτοκρατορία, που θα οδηγούσαν στο τέλος στη δολοφονία του τσάρου Αλέξανδρου Β ‘, γι’ αυτό διαρκώς έκλαιγε και προσευχόταν ασταμάτητα.

Δεν ευνοούσε ιδιαίτερα κανέναν η Πελαγία. Είτε την κατηγορούσε κανείς είτε την επαινούσε, γι’ αυτήν ήταν το ίδιο. Στον καθένα έλεγε, με το δικό της τρόπο, αυτά που της αποκάλυπτε ο Θεός, εκείνα που ήταν απαραίτητα για τη σωτηρία της ψυχής του. Με τον έναν ήταν ήπια, άλλον τον έψεγε, ς’ ένα τρίτο χαμογελούσε, από τον επόμενο απέστρεφε το πρόσωπό της. Με τον ένα έκλαιγε, με τον άλλον αναστέναζε, αλλού έδινε καταφύγιο κι άλλους τους έδιωχνε. Σε μερικούς δεν έλεγε κουβέντα, έστω κι αν περίμεναν όλη μέρα, ούτε καν τους έβλεπε. Δεν είχαμε ησυχία από το πρωί ως το βράδυ.

Την κούραζαν πολύ με τα προβλήματά τους…. Η φήμη του χαρίσματος της διόρασης της είχε εξαπλωθεί παντού και έρχονταν πολλοί άνθρωποι από όλες τις άκρες της Ρωσίας.

Στο παραμικρό πρόβλημα που είχαν οι μοναχές, έτρεχαν σε αυτήν. Πολλοί της έστελναν γράμματα.. Δεν της έμενε καθόλου χρόνος για ξεκούραση. Κι όλοι ομολογούσαν πως, ο,τι τους έλεγε, έβγαινε αληθινό. Είναι φανερό πως ο Θεός ο ίδιος την καθοδηγούσε να ζήσει, για να ωφελείται ο κόσμος….

Προφητείες

Το 1882 διαδόθηκε ανάμεσά μας η φήμη πως σύντομα θα είχαμε την ευλογία ν’ αποκτήσουμε κάποια άγια λείψανα. Κάποτε είπα στην Πελαγία:

– Ακούς τι λένε; Θ’ αποκτήσουμε άγια λείψανα.

– Ναι, έτσι είναι, απάντησε.

– Σύντομα;

– Όχι, όχι σύντομα.

– Και πως το ξέρεις; ρώτησα ανήσυχη.

– Ίσως και να μην ξέρω, πάντως όχι σύντομα.

Μια μέρα, την άνοιξη του 1883, καθόταν στο καμαράκι, δίπλα στο παράθυρο και μου είπε:

– Συμεών, έλα δω, ας μιλήσουμε λίγο.

– Εντάξει, είπα, ας μιλήσουμε.

Πήγα και κάθισα κοντά της στον πάγκο.

– Δες Συμεών, πόσο όμορφα έχουν όλα ανθίσει.

Άρχισε να ριγά ολόκληρη. Έδειχνε ευχαριστημένη. Εγώ κοίταξα τις πασχαλιές που είχαν πραγματικά ανθίσει και είπα,

– Για δες, μάτιουσκα, πόσο όμορφες είναι οι πασχαλιές ανθισμένες.

– Αχ, Συμεών, απάντησε, πόσο χαζή είσαι. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα.

Με πήρε από το χέρι, το έσφιξε καλά και συνέχισε,

– Τι άνθιση θα ‘χουμε στο μοναστήρι σε έξι χρόνια!

Άρχισε πάλι να ριγά. Τότε κατάλαβα πως έβλεπε κάτι που εμείς δεν μπορούσαμε να δούμε. Ότι προφήτευε κάτι καλό για το μοναστήρι.

Επικοινωνία ανάμεσα σε δια Χριστόν σαλούς

Μέσα στο μοναστήρι ζούσαν κι άλλες τέτοιες ευλογημένες δούλες του Θεού. Ήταν σαν κι αυτήν, σαλές, κι όλες πήγαιναν στην Πελαγία Ιβάνοβνα. Να ‘βλεπες πως χαιρετούσαν η μια την άλλη! Μια φορά, για παράδειγμα, πέρασε από δω η μακαρία Πάσσα του Σάρωφ, όπως έλεγαν. Ονομάστηκε ‘’του Σάρωφ’’, επειδή γι’ αρκετά χρόνια αγωνιζόταν για τη σωτηρία της στα δάση του Σάρωφ. Μπήκε στο κελλι και κάθησε δίπλα στην Πελαγία Ιβάνοβνα χωρίς να πει λέξη. Η Πελαγία την κοίταζε αρκετή ώρα και μετά είπε,

– Ωραία. Καλά τα καταφέρνεις εσύ. Δεν έχεις τις δικές μου στενοχώριες. Δες, πόσα παιδιά έχω!

Η Πάσσα σηκώθηκε, της έκανε μετάνοια κι έφυγε, χωρίς να πει ούτε λέξη. 

Πολλά χρόνια αργότερα, η Ξένια Κουζμινισμα, μοναχή στο μοναστήρι μας από την εποχή του γέροντα Σεραφείμ, στεκόταν μόνη της δίπλα στην Πελαγία Ιβανοβνα την ώρα της θείας Λειτουργίας. Στεκόταν στο στασίδι, δίπλα στο παράθυρο, και χτένιζε με προσοχή τα μαλλιά της Πελαγίας. Η Πελαγία κοιμόταν. Ξαφνικά πετάχτηκε πάνω σα να την είχαν ξυπνήσει. Η Ξένια ξαφνιάστηκε. Η Πελαγία έτρεξε στο παράθυρο, το άνοιξε, κρεμάστηκε η μισή σχεδόν απ’ έξω, κοίταξε μακριά και γρύλλισε σε κάποιον.

‘’Τι να σημαίνει αυτό;’’ σκέφτηκε η γερόντισσα Ξένια και πήγε στο παράθυρο να δει κι εκείνη. Η πλάγια πύλη του μοναστηριού, εκεί που είναι η εκκλησία της Παναγίας του Καζάν, άνοιξε και μπήκε η μακαρία Πάσσα μ’ ένα δέμα στους ώμους της. Πήγαινε κατευθείαν προς την Πελαγία Ιβάνοβνα και μουρμούρισε κάτι. Σαν είδε πως η Πελαγία γκρίνιαζε κάτι εναντίον της, η Πάσσα σταμάτησε και ρώτησε,

– Τι συμβαίνει, μάτιουσκα; Μπορώ να ‘ρθω ή όχι;

– Όχι, απάντησε η Πελαγία.

– Με άλλα λόγια είναι νωρίς ακόμα; Δεν ήρθε η ώρα;

– Όχι, επιβεβαίωσε η Πελαγία.

Η Πάσσα υποκλίθηκε ήσυχα κι αντί να μπει στο μοναστήρι βγήκε από την ίδια πύλη. Για ενάμισυ χρόνο από τότε δεν την ξαναείδαμε.

Να ‘βλεπες πως επικοινωνούσαν αυτές οι μακάριες!

Προσπάθησε να τις καταλάβεις, αν θέλεις. Αυτές όμως τα ξέρουν όλα. Μόνο που κοιτάζουν η μια την άλλη, τα καταλαβαίνουν όλα.

Τι να σήμαιναν άραγε αυτές οι μυστικές συζητήσεις που είχαν οι δυο τους; Να η εξήγηση: Έξι χρόνια προτού πεθάνει η Πελαγία Ιβάνοβνα, η Πάσσα ξαναπαρουσιάστηκε με κάτι που ‘μοιαζε με παιδική κούκλα. Λίγο αργότερα ήρθε με πολλές κούκλες. Ανησυχούσε γι’ αυτές, τις φρόντιζε, τις έλεγε ‘’παιδιά’’. Η Πάσσα άρχιζε να ζει στο μοναστήρι μας για μερικές βδομάδες κάθε φορά, κι αργότερα για μερικούς μήνες. Αλλού ζούσε τη μέρα κι αλλού τη νύχτα. Ένα χρόνο προτού πεθάνει η Πελαγία Ιβάνοβνα, έζησε μαζί μας σχεδόν ολόκληρη τη χρονιά. Κι όταν η Πελαγία πέθανε, εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι μας για τα καλά. Συναντηθήκαμε πολλές φορές και προσπάθησα να την πείσω να μείνει μαζί μας.

– Όχι, δεν μπορώ, η μαμά δε θα μ’ αφήσει, είπε κι έδειξε το πορτραίτο της Πελαγίας Ιβανοβνα.

– Τι; Δεν καταλαβαίνω, της είπα.

– Καλά , εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις, μα εγώ καταλαβαίνω. Δεν μου δίνει ευλογία να μείνω.

Έφυγε κι έμεινε μαζί με τις ψάλτριες.

Άλλοι που μας επισκέπτονταν και τιμούσαν την Πελαγία Ιβάνοβνα, ήταν οι επίσης σαλές Παρασκευή Σεμιόνοβνα, μοναχή που υποτασσόταν στο γέροντα Σεραφείμ και πάντα την έλεγε ‘’Πελαγία Ιβάνοβνα, ο δεύτερος Σεραφείμ’’, καθώς κι η μακαριστή μοναχή Παρασκευή Γιακόβλεβνα, που την έλεγε ‘’μαμά’’.

Την τελευταία φορά, πριν πεθάνει η Πελαγία Ιβάνοβνα, κάποια σαλή, η Ευγενία Θεοφάνοβνα. Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Αυτή δε ζούσε στο μοναστήρι μας. Μας επισκέπτονταν που και που. Αυτή τη φορά την είδα να ‘ρχεται κρατώντας δυο σάκκους μ’ όλων των ειδών τα κουρέλια.

– Εδώ, Γερασίμοβνα κουρελιασμένη, φώναζε. Δεν εμπιστεύομαι κανένα. Γι’ αυτό κουβαλάω όλα τα υπάρχοντά μου σε σένα.

– Αρκετά με τις ανοησίες σου, της είπε η Πελαγία Ιβάνοβνα. Καλύτερα να μιλήσουμε για το θάνατο.

Σαν άκουσε τα λόγια αυτά η Θεοφάνοβνα πετάχτηκε αμέσως, έτρεξε καταπάνω της, έπεσε στα πόδια της και τ’ αγκάλιασε.

– Καθοδήγησε με, της είπε.

Κι άρχισαν κι οι δυο τους να θρηνούν. Ήταν να τις λυπάσαι καθώς τις έβλεπες έτσι. Σε λίγες μέρες η Ευγενία Θεοφάνοβνα αρρώστησε. Ήταν 4 Φεβρουαρίου κι είχε μια φοβερή χιονοθύελλα. Πως κι από που μας ήρθε, δεν ξέρω. Χτύπησε το παράθυρο και ζήτησε να την αφήσουμε να μπει στο σπίτι του διάκου Ιβάν Νικητιτς Σαντοφσκυ, που ‘ταν στην ενορία του αδελφού της, του μπάτιουσκα Βασιλείου. Κανένας δε θα την άφηνε να μπει, επειδή ήξεραν τι αναστάτωση θα ‘φερνε ένας σαλός. Βλέπεις , γι’ αυτούς δεν υπάρχουν νόμος και τάξη. Δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μαζί τους ο καθένας. Έτσι πάγωσε ολόκληρη…

Την μεταφέραμε στην Αγάθη Λαυρεντιεβνα. Την άλλη μέρα μου είπε η Πελαγία Ιβάνοβνα,

– Πήγαινε στην Ευγενία. Πήγαινε να την δεις όσο ζει ακόμα.

Πήγα και την είδα να κείτεται σα να μην έτρεχε τίποτα. Έλεγε τα δικά της και συμπεριφερόταν όπως πάντα.

– Ήρθαν να με συνοδεύσουν μαζί με τις καμπάνες, είπε.

Έτσι έγινε. Είχαν έρθει με καμπανάκια για τον μπάτιουσκα Βασίλειο, που θα έκανε ένα γάμο. Η Ευγενία πέθαινε. Κι ο μπάτιουσκα ήρθε με τ’ άλογα, που ‘χαν καμπανάκια, για να την κοινωνήσει. Και μετά πέθανε.

Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα η διά Χριστόν Σαλή, μετφρ. Πέτρου Μπότση, Αθήνα 1996, σελ. 79-80, 86, 90- 96.

*Έτσι αποκαλούσε την Αννα Γερασιμοβνα που την διακονούσε, επίσης την αποκαλούσε Συμεων-μπάτιουσκα ή μπάτιουσκα κι όταν ήταν νευριασμένη την φώναζε ‘’Σνεμκα’’

***

Η Πελαγία μιλούσε στις καρδιές των ανθρώπων και τους οδηγούσε στο δρόμο της σωτηρίας.

Ο ζωγράφος Μιχαήλ Πέτροβιτς Πετρωφ, διηγείται:

Το 1881 αρρώστησα από διφθερίτιδα. Για πέντε μέρες ήμουν στο κρεββάτι αναίσθητος. Την έκτη μέρα συνήρθα κάπως. Κοίταξα το προτραιτο της Πελαγίας και είπα, ‘’Γιατί δε με επισκέπτεσαι; Εγώ , όταν ήσουν άρρωστη, σε επισκέφτηκα’’. Σε λίγο με πήρε ο ύπνος. Και τι λέτε να ‘γινε; Είδα στον ύπνο μου πως η Πελαγία στεκόταν κοντά μου και μου είπε, ‘’ Ορίστε, ήρθα να σε δω. Μη φοβάσαι, δε θα πεθάνεις.’’

Ο Μιχαήλ Πέτροβιτς τελικά έγινε καλά…

Κάποτε η Πελαγία έπινε τσάι. Της το σέρβιραν γλυκό. Ξαφνικά πετάχτηκε πάνω, άρπαξε το φλιτζάνι κι έτρεξε στο δρόμο. Κοίταξε προς την κατεύθυνση κάποιου χωριού και το άδειασε προς τα κει. Την άλλη μέρα ήρθε μια γυναίκα απ’ το χωριό κι έπεσε στα πόδια της. Την ευχαριστούσε. Διηγήθηκε μετά πως την προηγούμενη νύχτα στο χωριό της είχε ξεσπάσει πυρκαγιά. Ο σταύλος μου μαζί με το σιτάρι που’ταν μέσα είχε αρχίσει να καίγεται, έλεγε με δάκρυα. Έπεσα στα γόνατα και φώναξα: Μάτιουσκα Πελαγία Ιβάνοβνα, σώσε μας. Και ξαφνικά ο αέρας φύσηξε προς την αντίθετη κατεύθυνση κι η φωτιά άρχισε να σβήνει.” Κατά την αφήγηση της γυναίκας αυτής ο αέρας άλλαξε κατεύθυνση κι η φωτιά άρχισε να σβήνει, τη στιγμή ακριβώς που η Πελαγία Ιβάνοβνα έχυσε τα τσάι της προς το μέρος που βρισκόταν το χωριό.

‘’Ευχαριστώ το Θεό, συνεχίζει με καρδιακή συντριβή, που με αξίωσε να γνωρίσω τέτοια δούλη του Θεού. Κι όχι μόνο να την γνωρίσω, αλλά και να με ονομάζει πνευματικό τέκνο της’’.

Πετρώφ συνεχίζει… Κάποτε συνάντησε μια κοπέλλα και της είπε: Εσύ θα παντρευτείς αυτόν τον νέο. Και της έδειξε κάποιον που βάδιζε εκεί κοντά. Οι οικογένειες των δυο αυτών νέων είχαν έχθρα μεταξύ τους. Κανένας δε θα περίμενε πως οι γονείς τους θα συμφωνούσαν ς’ αυτόν το γάμο. Κι όμως, μέσα σε ένα μήνα έγινε ο γάμος τους.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΙΕΡΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ

▪︎Η Θαυματουργός Ιερά Εικόνα της Υπαπαντής▪︎

Παραπλεύρως του καθολικού της Μονής βρίσκεται παρεκκλήσιο αφιερωμένο στην Υπαπαντή του Σωτήρος Χριστού, όπου φυλάσσετε η ομώνυμη  θαυματουργός ιερή εικόνα η πυροβοληθείσα, που διέσωσε την Μονή από τους Γερμανούς κατακτητές.

Το έτος 1940 τάγμα Γερμανών στρατιωτών εισβάλλει στην Μονή ιδρύοντας στρατιωτικό φυλάκιο με σκοπό να σταματήσουν τη φυγή πολλών Κρητών Ανταρτών από τη νότια Κρήτη προς τη Μ. Ανατολή, αλλά και την προστασία τους από τη Μονή. Ο στρατηγός των Γερμανών θέλοντας να βεβηλώσει τον Ναό της Παναγιάς κάθισε πάνω στην Αγία Τράπεζα. Τότε άκουσε τη φωνή Της Θεοτόκου προτρέποντας τον τρεις φορές να σηκωθεί και να φύγει από το σπίτι Της και όταν αυτός επέμενε αρνούμενος, η Παναγία τον ράπισε. Αυτός τότε, οργισμένος  πυροβόλησε την Ι. Εικόνα, όμως οι σφαίρες δεν την διαπέρασαν, αλλά άφησαν πάνω της, ως αδιάψευστα σημάδια του θαύματος, οπές και αυτό έγινε αιτία της φυγής των Γερμανών από την Μονή.

Π.ΣΑΒΒΑΣ ΑΧΙΛΛΕΩΣ: "ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ".

Όταν σε πλησιάσει κάποιος πρέπει να ξέρεις πάντοτε ότι είναι πιο πάνω από σένα και έχει περισσότερα χαρίσματα από εκείνα τα οποία έχεις εσύ... Μη ποτέ σου βάλεις τον εαυτόν σου πιο ψηλά από τον άλλον! Αυτή είναι η πραγματική ταπείνωσις... Όποιος και αν σε πλησιάσει, πάντοτε να λες: «αυτός έχει περισσότερα από εμένα!» Να μη λες: «εγώ έχω περισσότερα από αυτόν...»   Δεν εννοώ για χρήματα ούτε υλικά αγαθά... Εννοούμε τον πνευματικό τομέα! Να μην λέμε: - Εγώ έχω χαρίσματα πολλά... Κάνω το ένα, κάνω το άλλο! Εκείνος τι κάνει; Άρα εγώ είμαι πιο πάνω απ’ αυτόν! Αυτή η ταπείνωσις... δεν είναι ταπείνωση! Αυτή είναι μια υποκριτική ταπείνωσις την οποία ο Θεός δεν θέλει να την δει! 

⁃ Μακαριστός Όσιος πατήρ Σάββας Αχιλλέως! [Την ευχή του να έχουμε!] Αγιογραφία του κ. Ανδρέα Καπίρη που αναρτήθηκε από το κανάλι στο youtube «Λόγοι π.Σάββα Aχιλλέως» και προορίζεται να πάει στον τάφο του Οσίου πατρός Σάββα Αχιλλέως στον Άγιο Γεώργιο Καρέας!

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: "ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΤΕΚΝΟ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΝΟΕΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ".

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας: Ιερά Μονή Φιλοθέου 3/16-3-82 (3η επιστολή)

Αγαπητέ μου Κώστα,

Έλαβα το γράμμα, στο οποίο και πάλι ερωτάς εναγωνίως περί της ευχής και περί αυτών, που σου συνέβησαν εξαιτίας της ενέργειας της ευχής. Θα σου τα περιγράψω όλα με συντομία, γιατί εσύ αντιλαμβάνεσαι τον φόρτον της εργασίας μου.

Η αγαθή σου προαίρεσις να λέγεις την ευχή εκίνησε κατ επάνω σου την δύναμιν του πονηρού. Εκείνο που τον εξαγριώνει περισσότερον απ όλα είναι η ευχή του Ιησού. Και αυτή η ευχή ακόμη ενεργεί κάθαρσιν εις βάθος. Θέλει να σου πετάξει έξω ό,τι υπάρχει εις πάθος μέσα, γι αυτό ενεργείται αυτή η ταραχή από τον θυμόν, οργή κ.τ.λ που γράφεις. Είναι ωσάν το σκάφος που κλυδωνίζεται στα κύματα και πετά στη θάλασσα ό,τι το βαραίνει. Επειδή όμως ανθίσταται ο πονηρός, γι αυτό προκαλείται αυτή η αντίδρασις. Δεν είναι εύκολο πράγμα η καθαρότης. Απαιτεί μόχθο και αίμα. Πάνω σ αυτό τον πόλεμο φαίνονται καθαρά τα πάθη μας. Ξεσκεπάζονται όλα. Γνωρίζουμε πόσο χώρο έχει κερδίσει ο διάβολος μέσα μας και έρχεται ταπείνωσις. Αυτό θέλει και ο καλός Θεός μας , να ταπεινωθούμε και να επιζητούμε το έλεός Του.

Έμπρακτη απόδειξις της επιθέσεως είναι αυτή η σκιά, που είδες να έρχεται πάνω σου. Είδες όμως πότε ήρθε. Όταν άρχισες να κοιμάσαι ελαφρά. Είναι και ύπουλος βλέπεις. Όταν η ψυχή γρηγορεί και λέγεται η ευχή, δεν αποτολμά. Καίγεται από την ευχή και δραπετεύει.

Το τρίτον σύμπτωμα απ όσα γράφεις είναι ο πόνος στο στήθος σου. Εδώ εισερχόμεθα πιο βαθύτερα και απ εδώ θα καταλάβεις τι σημαίνει αμαρτία.

Προέρχεται ο πόνος εις το στήθος σου από την ενέργειαν της ευχής. Διότι εις αυτά τα μέρη η χαριτωμένη ευχή του Ιησού επάλευσε με τον διάβολον και τον ενίκησε και εκ του πολέμου προέρχεται ο πόνος. Ο διάβολος είναι και ευρίσκεται εις τα εσωτερικά μέρη του στήθους. Εκ της καρδίας του ανθρώπου εξέρχονται πορνείες, υπερηφάνεια, μίσος, φθόνος, γαστριμαργία, φιλαυτία κ.τ.λ.. Εις αυτά ολίγον ή πολύ όλοι μετέχομεν, ως σώμα φορούντες και τον κόσμον οικούντες και υπό του διαβόλου πλανώμενοι. Αλλά όμως, αφού φθάσει η ευχή εκεί, ταράσσεται ο σατανάς, γιατί ανακαλύφθηκε η φωλιά του. Έτσι λοιπόν με την βίαν της ευχής καθαρίζεται η καρδία και αρχίζεις να βλέπεις τον εαυτόν σου. Και καθώς φωτίζεται η ψυχή σου, γνωρίζεις τι είναι Θεός και Άγγελοι και ο διάβολος, ο Παράδεισος και η κόλασις.

Λοιπόν παιδί μου αγαπητό Κώστα, προχώρα στην ευχή με ταπείνωση και βία και θα γνωρίσεις και άλλα περισσότερα. Εύχομαι με το καλό να περάσεις και την υπόλοιπο Σαρακοστή με την προστασία της Παναγίας μας. Αμήν

Αρχιμ. Εφραίμ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΣ: "ΗΡΘΕ Η ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΟΛΑ ΘΑ ΤΑΠΕΙΝΩΘΟΥΝ".

Εμείς είμαστε οι φοβιτσιάρηδες του 20ού αιώνος και του 21ου αιώνος που συνηθίσαμε στην άνεση και στην ευκολία της άθεης ευρώπης. Όμως ιδού που έρχονται και ήρθαν οι καιροί οι δύσκολοι και θα αυξηθούν σε όλα τα επίπεδα. 

Γι᾿ αυτό είναι πολύ σημαντικό να αντλούμε δύναμη από εκεί που αντλούσαν δύναμη οι πατέρες, οι μητέρες μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας. Διότι αυτοί πέρασαν επίσης δύσκολα χρόνια... με κατακτητές, με αρρώστιες, με επιδημίες, με πείνες, με φτώχειες. ΟΜΩΣ ήταν πλούσιοι σε πίστη, σε υπομονή! Και γι᾿ αυτό έλεγαν: «Έχει ο Θεός» και γέμιζε η καρδιά τους από Θεό!

Και γέμιζε το στόμα τους από αυτό το «έχει ο Θεός» και το μετέδιδαν και στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους! Δυστυχώς στην εποχή μας εμπιστευθήκαμε πάρα πολύ την τεχνολογία, υπερβολικά την επιστήμη. 

Και τώρα εναπόθεσαν οι πιο πολλοί όλες τους τις ελπίδες εις την επιστήμη, στην τεχνολογία, στο χρήμα και εις τον εγκέφαλο, είτε τον ανθρώπινο είτε τον ηλεκτρονικό. Όμως αυτό έχει σκοπό ο ίδιος ο Χριστός να φανερώσει ποιες είναι οι περιορισμένες δυνατότητες και της τεχνολογίας και της επιστήμης και των ηλεκτρονικών μέσων και δορυφορικών και της νανοτεχνολογίας και της τεχνικής νοημοσύνης όπως λέγεται για να μας υποχρεώσει αφού μόνοι μας δεν γονατίζουμε... Να ΓΟΝΑΤΙΣΟΥΜΕ! Να ΤΑΠΕΙΝΩΘΟΥΜΕ δηλαδή! 

- Κήρυγμα του Πανιερωτάτου  Μητροπολίτου μας Μόρφου κ. Νεοφύτου της 6ης Νοεμβρίου 2021

Π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΣ: "ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΟΣ"

Το σώμα μας είναι ένα ρούχο δανεικό που μας έδωσε ο θεός να φοράμε σε αυτήν την ζωή μέχρι να το παραδώσουμε πάλι πίσω σε Αυτόν. 

Γι' αυτόν τον λόγο δεν έχει ευλογία να παρέμβουμε σε αυτό όπως λόγου χάρη με τατουάζ, πλαστικές εγχειρήσεις κτλ., όπως δεν θα έπρεπε να πειράζαμε ένα ρούχο που θα μας δάνειζε κάποιος αδελφός είναι το ίδιο ανήθικο.

Οι αρρώστιες που παθαίνουμε κατά πλειοψηφία είναι από την μη σωστή εξομολόγηση δηλαδή από τις αμαρτίες μας και πάλι αν το συγκρίνουμε με ένα ρούχο γεμάτο βρωμιές πρέπει να τις καθαρίσουμε όλες όπως τις αμαρτίες γιατί έστω και μια βρωμιά να αφήσουμε στο ρούχο και να πλύνουμε όλες τις υπόλοιπες πάλι βρώμικο θεωρείται. 

Έτσι με την σωστή εξομολόγηση θα πάρουμε και σωστό κανόνα για να μπορέσουμε να κοινωνήσουμε.

π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος +

ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΕΚ ΝΑΥΠΛΙΟΥ

 
Άγιος Αναστάσιος ο Νεομάρτυρας εκ Ναυπλίου

 
Ο Άγιος Αναστάσιος ήταν γέννημα θρέμμα του Ναυπλίου και ζωγράφος επιδέξιος ως προς το επάγγελμα. Αρραβωνιάστηκε εκεί την κόρη ενός χριστιανού και σε λίγες μέρες άκουσε κάποια σφάλματα για την αρραβωνιαστικιά του και την άφησε. Οι συγγενείς της κόρης, του έκαναν μαγικά, για να την αγαπήσει και να την πάρει. Έτσι σε λίγο καιρό υπό την επήρεια των μαγικών, έχασε ο νέος τα λογικά του και γυρνούσε από δω κι από κει.

Όταν τον είδαν οι Τούρκοι, έτσι αλλόκοτο, τον έκαναν να αλλαξοπιστήσει. Ο Θεός όμως τον λυπήθηκε και σε λίγες μέρες του έδωσε την υγεία του. Και ερχόμενος στα συγκαλά του, κατανοεί ότι είναι Τούρκος και ότι φορούσε στο κεφάλι άσπρο σαρίκι. Αμέσως το πετάει στο χώμα και αρχίζει να φωνάζει με δυνατή φωνή και με τόλμη μέσα στο πλήθος των Τούρκων ότι ήταν, είναι και θα είναι για πάντα χριστιανός.
Οι Τούρκοι μόλις είδαν ότι μετάνιωσε, έτρεξαν καταπάνω του και δέρνοντας και σπρώχνοντας τον έφεραν στον κριτή. Ο κριτής επιχειρούσε με διάφορες πλεκτάνες, πότε κολακεύοντας και πότε φοβερίζοντας, να τον κάνει να αρνηθεί την Χριστιανική πίστη. Αλλά ο Μάρτυρας δεν τα λογάριαζε όλα αυτά και ακλόνητος έλεγε με τόλμη ότι δεν αρνείται τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον αληθινό Θεό, αλλά πιστεύει και Τον προσκυνά ως δημιουργό και σωτήρα του ενώ την πίστη στον Αλλάχ δεν την χρειάζεται και την αποστρέφεται. Όταν άκουσε αυτά ο κριτής έδωσε εντολή να τον αποκεφαλίσουν.
Αλλά οι Τούρκοι δεν τον άκουσαν και με το που τον έβγαλαν από το κριτήριο όρμισαν πάνω του όπως παλιά οι Ιουδαίοι στον πρωτομάρτυρα Στέφανο και άλλοι με ξύλα, άλλοι με σπαθιά, άλλοι με μαχαίρια κατατρυπούσαν το κορμί του Μάρτυρα μέχρι που το κατέκοψαν σε μικρά κομμάτια.

Έτσι ετελειώθη την 1η Φεβρουαρόυ 1655 μ.Χ. (κατά άλλους το 1654 μ.Χ.) ο ευλογημένος Αναστάσιος και έλαβε του μαρτυρίου το στεφάνι και τώρα ευφραίνεται στο χορό των Μαρτύρων εις δόξαν του Τριαδικού Θεού. Με Βασιλικό διάταγμα της 14ης Νοεμβρίου 1935 μ.Χ. καθιερώθηκε η 1η Φεβρουαρίου ως ημέρα ολοκληρωτικής αργίας των καταστημάτων Ναυπλίου.
Ακολουθίες συνέθεσαν ο Μητροπολίτης πρώην Καρπάθιου και Κάσου Νείλος Σμυρνιωτόπουλος και ο Υμνογράφος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου την 1 Φεβρουαρίου.
 
http://www.saint.gr