ΑΒΒΑΣ ΗΣΑΪΑΣ Ο ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ: ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΓΟ!

Όσιος Ησαΐας ο Αναχωρητής: Τη σιωπὴ νὰ τὴν ἀγαπᾷς περισσότερο ἀπὸ τὸ λόγο. Γιατὶ ἡ σιωπὴ φέρνει θησαυρό, ἐνῷ ἡ ὁμιλία τὸν διασκορπίζει.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΓΙΑΤΙ ΠΕΦΤΟΥΜΕ ΣΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ;

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Πέφτουμε σε μεγάλες αμαρτίες, γιατί δεν φροντίσαμε όσο πρέπει, για να κόψουμε τα μικρότερα ελαττώματα μας.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΠΡΑΟΤΗΤΑ!

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: Ο Θεός, ο κοινός μάς Πατέρας, στον Οποίο αμαρτάνουμε ξανά και ξανά, μας συμπεριφέρεται πάντα με πραότητα. Δεν μάς καταστρέφει. Μάς ανέχεται και μας ευεργετεί ακατάπαυστα. Οφείλουμε και εμείς να γίνουνε πράοι, επιεικείς και μακρόθυμοι προς τους αδελφούς μάς. 

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΘΛΙΨΙΣ, ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ!

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Η ζωή του ανθρώπου, παιδί μου, είναι θλίψις, διότι είναι στην εξορία. Μη ζητής τελείαν ανάπαυσιν. Ο Χριστός μας σηκωσε τον σταυρόν, και ημείς θα σηκώσωμεν. Όλας τα θλίψεις εαν τας υπομένωμεν ευρίσκωμεν Χάριν παρά Κυρίου. Δι’ αυτό μας αφήνει ο Κύριος να πειραζώμεθα. δια να δοκιμάζη τον ζήλον και την αγάπην προς αυτόν όπου έχομεν. Δι’ αυτό χρεία υπομονής. Χωρίς υπομονήν δεν γίνεται ο άνθρωπος πρακτικός, δεν μανθάνει τα πνευματικά, δεν φθάνει εις μέτρα αρετής και τελειώσεως.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΘΕΟΣ, ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΘΕΛΕΙ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΘΗ ΔΙΑΘΕΣΗ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ο Θεός από εμάς θέλει μόνο την προαίρεση και την αγαθή διάθεση που θα την εκδηλώνουμε με το λίγο φιλότιμο αγώνα μας και την συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας. Όλα τα άλλα μας δίνει εκείνος.

Ο ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

 Ο Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης

για τη ζωή στο Άγιο Όρος και τους δαίμονες

 

- Γέροντα, πες μου πώς ζούσες, όταν ήσουν στο Άγιον Όρος;
- Στο Άγιον Όρος ήταν βαρύς χειμώνας. Πάνω από ένα μέτρο χιόνι στο Κουτλουμούσι…
Είχαμε φασόλια, ρεβίθια, ψωμί, παστή σαρδέλα, κρεμμύδι και κουκιά. Κρέας δεν τρώγαμε ποτέ, ψάρια τρώγαμε. Μια φορά, με βάλανε εκεί που έχουνε τα βαρέλια με τα κρασιά. Με βάλανε εκεί δύο χρόνια, γιατί είχε πολλά αμπέλια το Μοναστήρι. Κάτω, στη θάλασσα το ένα, και κάτω από το Μοναστήρι, ένα χιλιόμετρο, το άλλο. Μετά με βάλανε τραπεζάρη. Εγώ φρόντιζα στο τραπέζι το κρασί. Πήγαινα κάθε μέρα στην αποθήκη και έπαιρνα δέκα κιλά κρασί σε μία νταμιτζάνα και έβαζα πάνω στο τραπέζι από ένα ποτήρι. Αλλά είχα ένα κελί ξεχωριστό, που είχα τα πράγματα. Κάνανε ωραίο κρασί τα σταφύλια μας. 
 
- Ποιόν μοναχό είχες ξεχωρίσει;
- Ο παπά-Κύριλλος ήταν ο καλύτερος, στη σκήτη του Κουτλουμουσίου, καλόγερος τέλειος ψυχικώς και σωματικώς. Τον ξέρανε όλοι, στις Καρυές και παντού. Τον φέρανε εκεί, κάθισε ένα φεγγάρι και μετά δεν τ” άρεσε κι έφυγε. Έβλεπε ότι δεν γινότανε πρόοδος στο Μοναστήρι μέσα και τα παρατάει και πάει στο καλύβι του. 

- Και από προσευχή πώς πήγαινες;
- Εγώ στις αρχές έκανα κάποιες προσπάθειες. Δεν κοιμόμουνα τα βράδια, έκανα προσευχή να πετάξω το αμαρτωλό σαρκίο. Κάποτε, λοιπόν, που έκανα προσευχή, ακούω έναν θόρυβο, ένα πράγμα σαν να είχε γκρεμιστεί το Μοναστήρι. Και έρχονται, που λες, κάτι θηρία και μου κοπανάνε μαγκουριές στη πλάτη… μα δεν το πιστεύεις αυτό. Την άλλη μέρα με φώναζαν, γιατί ήμουν κανονάρχης. Ψάχνανε να με βρούνε, ήμουνα κάτω από το ξύλο. Αυτά είχα πάθει. 
 
- Πώς ήταν, Γέροντα, οι δαίμονες;
- Μη συζητάς! θηρία, άγρια θηρία. Μορφή δεν είχανε σχηματισμένη. Ήταν μαύροι, κατάμαυροι. Αλλά τότε ήμουνα νέος και άντεχα λιγάκι. 
 
- Γέροντα, όταν εκείνη την ώρα επικαλεστείς το όνομα του Ιησού, δεν φεύγουνε;
- Δεν φεύγανε, κατά παραχώρησιν Θεού. Πρέπει να αποταθείς στον Κύριο, για να ελεήσει, ώστε να γίνει αυτό, και άξαφνα να σταματήσει κάθε ενέργεια, ακόμα και μέσα στο μυαλό μας. Ακόμα αυτοί μένουνε μέσα στο μυαλό μας, είναι εδώ σαράντα χρόνια και δεν φεύγουνε. Για κάνε ότι φυλάς τις εντολές του Χριστού, και θα με θυμηθείς – να δεις τί θα πάθεις!
 
- Πες μου λίγα για τον σατανά και τους δαίμονες.
- Ο Θεός έπλασε πρώτα τους Αγγέλους στον Ουρανό και μετά έπλασε τον άνθρωπο επί της γης. Ταξίαρχος ο πρώτος ήτανε αυτός, τόση δόξα τού είχε δώσει κι ελευθερία και είχε υπό την υποταγή του πεντακόσιες χιλιάδες Αγγέλους. Οι Άγγελοι δεν είναι πέντε, δέκα κι εκατό∙ καλύπτουν όλον τον Ουρανό και τη γη. Αυτός ήταν αρχηγός, τον είχε αρχηγό ο Κύριος. Εκεί που είχε αυτή τη δόξα, μια μέρα τού λέει το μυαλό τού σατανά: «Μωρέ, μ’ αυτή τη δόξα που έχω εγώ, θα κάνω το έξης: θ’ ανεβώ πάνω στον Ουρανό, θα πιάσω τον Θεό, θα τον στραγγαλίσω και θα Του πάρω τη δόξα». Μόλις, λέει ο Απόστολος, το σκέφτηκε αυτό, «είδον τον σατανάν ως αστραπήν εκ του Ουρανού πεσόντα». Και έφυγε η Χάρις που ήταν επάνω του και από Άγγελος φωτός έγινε αυτό το θηρίο, μαύρος, κατάμαυρος και μισερός∙ και μισεί όλους τώρα. 

- Πώς είναι το πρόσωπό του, Γέροντα;
- Μην το συζητάς! 
 
- Όπως είναι τώρα, κι αυτός δεν βασανίζεται;
- Αυτός περισσότερο από όλους βασανίζεται. Διότι θυμάται τη δόξα που είχε -Πρωτάγγελος, πρώτος των Αγγέλων- και τρώει τα δόντια του. 
 
- Αν ζητούσε συγχώρεση τότε;
- Θα τον συγχωρούσε ο Κύριος. Αν μετανοούσε, λέει, εκείνη την ώρα, αμέσως θα τον συγχωρούσε. 
 
- Το ξέρει το τέλος του ο σατανάς, Γέροντα;
- Το ξέρει. Μέσα στη φωτιά είναι, δεν πρόκειται να βγει από εκεί ποτέ. Γιατί τώρα μέσα εκεί δεν έχει μετάνοια. Προτού να πέσει μέσα στη φωτιά, στη φλόγα, όταν έκανε το λάθος αυτό, [έπρεπε] να πει: «Θεέ μου, συγχώρεσε με, έκανα λάθος». Ο Θεός θα τον συγχωρούσε. 
 
- Και τί θέλει από τον άνθρωπο;
- Ο Θεός τον έχει τον σατανά, όπως ο άνθρωπος το σκυλί. Του αφήνει λίγο χαλαρό το σκοινί, για να δει μέχρι που αντέχεις. Και μετά το τραβάει, άμα δει ότι δεν αντέχεις πολύ. Ο πόλεμος με κάποιο άλλο κράτος έχει μία ημερομηνία λήξεως. Ενώ ο πόλεμος τον σατανά δεν έχει ποτέ ημερομηνία λήξεως, μέχρι να πεθάνουμε. Τώρα όλα τα στρατεύματα του σατανά έχουν ξεχυθεί στον κόσμο και παρασύρουν τους ανθρώπους στην απώλεια – με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του. Εσύ ή με τον Θεό θα είσαι ή με τον σατανά. 
 
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ – Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΔΑΔΙΟΥ – ΜΕΡΟΣ Β’, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ. 

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΕΥΚΟΛΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΔΥΝΑΜΟΥΣ!

Οι δαίμονες έχουν εύκολη πρόσβαση στους αδύναμους!

 

Οι δαίμονες πολεμούν τους σθεναρούς αγωνιστές, ενώ αδιαφορούν για τους αμελείς. Όσοι αγωνίζονται, βρίσκουν συνεργό το Θεό στους πολέμους που παραχωρούνται για το πνευματικό τους συμφέρον.
Ένας αδελφός, που πειραζόταν από τους δαίμονες, πήγε σε κάποιον γέροντα και του φανέρωσε τους πειρασμούς που δοκίμαζε. 

Κι ο γέροντας του λέει:
-Αδελφέ, να μη σε φοβίζουν οι πειρασμοί που σού συμβαίνουν, γιατί όσο βλέπουν οι εχθροί την ψυχή ν᾿ ανεβαίνει και να ενώνεται με το Θεό, τόσο οργίζονται και λιώνουν από το φθόνο τους.
Είναι, άλλωστε, αδύνατον να μην παραβρίσκονται ο Θεός και οι άγγελοί Του, όταν ο άνθρωπος πειράζεται και ζητάει χέρι βοήθειας.
Εσύ λοιπόν μη σταματάς να σηκώνεις πάντα το βλέμμα σου προς Αυτόν και να ζητάς τη βοήθειά Του με ταπείνωση, έχοντας συνάμα στο νού σου, κατά την ώρα του πειρασμού, την ακαταμάχητη δύναμη Εκείνου, τη δική μας αδυναμία και του εχθρού μας τη σκληρότητα.
Έτσι σύντομα θα σε βοηθήσει ο Θεός.

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΠΟΣΟ Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ!

 ΠΟΣΟ Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ

Στην Σκήτη της Αγίας Αννας, ό Μοναχός Προκόπιος από την Καλύβα «Είσόδια της Θεοτόκου» είχε μεγάλη επιθυμία να μάθει μουσικά, για να δοξολογεί κι αυτός το Θεό, όπως και οι άλλοι αδελφοί. Επειδή όμως ήταν λίγο παράφωνος αποφεύγανε οι Πατέρες να τον μάθουν μουσικά.

Ό αδελφός Προκόπιος είχε λάβει χάρισμα από το Θεό να λέει ακατάπαυστα την ευχή το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό» και στο αριστερό του χέρι κρατούσε πάντα το κομποσχοίνι, το οποίο δεν αποχωριζόταν ποτέ.

Μια μέρα, ήταν πολύ λυπημένος, που δεν μπορούσε να βρει κανέναν για να τον μάθει μουσική και συλλογιζόμενος αυτό το πράγμα, από την πολύ του λύπη, είχε σταματήσει να λέει την ευχή. 

Ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά του ένας σεβάσμιος, αλλά άγνωστος σ' αυτόν γέροντας ο όποιος του είπε: 

«Αδελφέ Προκόπιε, τι έχεις κι είσαι τόσο λυπημένος; Τι σε απασχολεί;» 

Ό Προκόπιος του απάντησε: 

«Τι να έχω γέροντα.... Να, θέλω κι εγώ να μάθω λίγα μουσικά και δε βρίσκεται κανένας να με μάθει, γιατί μου λένε πώς είμαι λίγο φάλτσος». 

Ό ασπρογένης γέροντας τότε του είπε: 

«Γι' αυτό κάθεσαι και στενοχωριέσαι καημένε, εγώ θα σε μάθω μουσικά και θα σε κάνω να γίνεις ο καλύτερος ψάλτης του Αγίου Όρους, θα κελαηδάς σαν το καλύτερο αηδόνι, αλλά θέλω κι εσύ να μου κάνεις μια χάρη».

«Δηλαδή τι ζητάς από μένα, του είπε ο Προκόπιος, θέλεις να σε πληρώσω; Εγώ ότι θέλεις θα σου δώσω!». 

Τότε ο ασπρογένης του είπε: 

«Ή πληρωμή η δική μου είναι να πετάξεις από τα χέρια σου αυτό πού λέτε κομποσχοίνι και να πάψεις να λες αυτό που λέτε ευχή και θα σε μάθω 'γώ, ότι θέλεις».

Ό Μοναχός Προκόπιος άμα άκουσε αυτά κατάλαβε πώς ο φαινόμενος δεν ήταν Μοναχός, αλλά ο παμπόνηρος Δαίμονας, που ήθελε να τον κάνει να σταματήσει την προσευχή, και αμέσως έκαμε το σταυρό του και είπε: «Υπάγε οπίσω μου Σατανά παμπόνηρε, δε μου χρειάζονται τα μουσικά σου και οι πονηρές καλοσύνες σου» κι ο Δαίμονας έγινε άφαντος.

Άπ' αυτό μαθαίναμε πόσο ο Διάβολος φοβάται το κομποσχοίνι, για το οποίο καλά λένε οι Πατέρες ότι είναι το όπλο του χριστιανού κατά του Διαβόλου και την ευχή, η οποία καίει τον Δαίμονα. 

Ενώ τους ψάλτες δεν τους φοβάται τόσο και δεν τους υπολογίζει, γιατί, εύκολα με το ψάλσιμο αφαιρούνται από την προσευχή και πέφτουν στον εγωισμό και την υπερηφάνεια!

ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: Η ΑΡΧΗ ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΦΟΒΟ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

 Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ: Η αρχή οποιασδήποτε εργασίας 

πρέπει να γίνεται με φόβο, με την επίκληση του Ονόματος του Θεού

 

Κάθε  ενέργειά μας απαραίτητα ή μας προσεγγίζει προς  τον  Θεό,  ή,  αντιθέτως, μας απομακρύνει. Στην καρδιά που έχει γίνει απαλή με την άσκηση  και  την επίσκεψη της  χάριτος  δίδεται  συχνά  να  βιώσει, έστω και μερικώς, την αγάπη του Χριστού, αυτή που αγκαλιάζει όλη την κτίση με ατελείωτη συμπάθεια προς κάθε τι υπαρκτό. Τώρα είμαι αιχμάλωτος του  Χριστού‐Θεού.  Γνώρισα τον εαυτό μου από το μηδέν·  κατά  τη  φύση του  ο  άνθρωπος  είναι  μηδαμινότητα. 
 
Παρά  ταύτα  όμως  αναμένουμε  από  τον  Θεό  συμπάθεια  και  σεβασμό.  Και  ξαφνικά,  ο  Παντοδύναμος  αποκαλύπτεται  σε μάς με την απερίγραπτη  ταπείνωσή του. 
Η  όραση αυτή  φέρνει κατάνυξη στην ψυχή και κατάπληξη στον νου.  Αυθόρμητα κλίνουμε  το  γόνυ  ενώπιον  Αυτού. Όσον  δε  και  αν  αγωνιζόμαστε  να μοιάσουμε  σε  Αυτόν  με  ταπείνωση, βλέπουμε ότι είμαστε ανίσχυροι να φθάσουμε το απόλυτον Αυτού.
 
Η ταπείνωση του Χριστού είναι δύναμη τα πάντα νικώσα. ...Παραμένει αναλλοίωτη και θεοειδώς μεγαλειώδης στη φύση της... Η  ταπείνωση  είναι χαρακτηριστικό  της  Θείας  Αγάπης, Η οποία στο άνοιγμά της προς την κτίση δέχεται με πραότητα ποικίλες πληγές από τα όντα που αυτή έχει κτίσει.
 
Η  όραση  του  Θεού  θέτει  τον  άνθρωπο μπροστά στην αναγκαιότητα του εσωτερικού αυτοπροσδιορισμού μας σε αναφορά προς Αυτόν. Κατ’ ουσίαν κάθε  ενέργειά μας απαραίτητα ή μας προσεγγίζει προς  τον  Θεόν,  ή,  αντιθέτως, μας απομακρύνει. 
 
Συνεπώς η αρχή κάθε εργασίας πρέπει να γίνεται με φόβο,  με την  επίκληση του  Ονόματος  του  Θεού. 
 
Η  ψυχή  φοβάται  όχι μόνο  το  φανερὀ κακό  έργο  αλλά  και  τη σκέψη  που ενδέχεται  να  λυπήσει  το  Πνεύμα το Άγιο, το Οποίο αυτή αγάπησε.  Η απόσταση μεταξύ ημών και του  Θεού  είναι  ανεκφράστως  μεγάλη.  Βλέπουμε  τους εαυτούς μας  αναξίους  του  Αγίου  των  Αγίων· η καρδιά συντρίβεται από τη μαρτυρική επίγνωση της πτωχείας μας. Δεν  αντιλαμβανόμαστε  εξ  αρχής  ότι  τούτο  ακριβώς  το  φαινόμενο  είναι  ήδη  η  αρχή της προσέγγισής μας προς  τον Θεό.
Περί προσευχής

Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου του Έσσεξ
Κείμενο ελαφρά διασκευασμένο στην καθομιλουμένη 

ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: ΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ ΚΟΥΜΑΝΤΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ;

 Γέρων Σωφρόνιος Σαχάφωφ

Ποιὸς κάνει «κουμάντο» μέσα στὴν οἰκογένεια;

 

Ἂν ἡ γυναίκα ἐργάζεται ἐξίσου μὲ τὸν ἄνδρα, τότε πάλι καταργεῖται ἡ δικαιοσύνη, ἐπειδὴ ἡ γυναίκα στὴν οἰκογένεια, παράλληλα μὲ τὴν ἐργασία, βαστάζει καὶ ἄλλα βάρη, ἐπιπρόσθετα καθήκοντα, ἐπειδὴ ἀκριβῶς αὐτὴ εἶναι ἡ μητέρα τῶν παιδιῶν. Θὰ νόμιζε κάποιος ὅτι, ἐπειδὴ ἡ γυναίκα βαρύνεται ἀπὸ μεγαλύτερες εὐθύνες καὶ ἀσκεῖ πολυπλοκότερο ρόλο, σὲ αὐτὴν πρέπει νὰ ἀνήκει τὸ προνόμιο νὰ «κατευθύνει» τὴν οἰκογένεια. Ἀσφαλῶς κάποιος πρέπει νὰ κατευθύνει τὴν οἰκογένεια, ὅπως καὶ κάθε ἄλλο ἀνθρώπινο καθίδρυμα. Ἔτσι, σὲ πολλὲς οἰκογένειες ἀνακύπτει ἡ πάλη γιὰ ἐξουσία, ποὺ πολὺ συχνὰ γίνεται καταστροφικὴ γιὰ τὴν οἰκογένεια. Συνεπῶς, ὅπου καὶ ἂν στρέψουμε τὴν προσοχή μας, παντοῦ βλέπουμε ὑπερβολικὰ πολύπλοκα προβλήματα, καὶ δὲν πλησιάσαμε ἀκόμη στὴν ἐπίλυσή τους.
Ἔκανα τὶς λίγες αὐτὲς παρατηρήσεις, γιὰ νὰ δῶ τὰ πράγματα ἔτσι ὅπως τὰ βλέπει ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων. Νομίζω ὅμως ὅτι ἐμεῖς ὡς χριστιανοὶ βλέπουμε ἀκόμη καὶ ἐκεῖνα ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν προσέχουν. Θεωροῦμε ὅτι τὸ σπουδαιότερο θέμα γενικὰ γιὰ κάθε ἄνθρωπο εἶναι τὸ ἐρώτημα: Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Ποιὸς εἶναι ὁ προορισμός του; Γιατί καὶ γιὰ ποιὸ λόγο ἐμφανίστηκε στὸν κόσμο; Ποιὸς σκοπὸς ὑπάρχει μπροστά του; Ποιὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς ὑπάρξεώς του; Ἂν δὲν ἀπαντήσουμε στὰ ἐρωτήματα αὐτά, δὲν θὰ μπορέσουμε ποτὲ νὰ λύσουμε τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζουμε οὔτε σὲ ἕνα ἐπίπεδο. Εἶναι ἀδύνατον γιὰ παράδειγμα νὰ ἐπιτύχουμε ἀληθινὰ δίκαια δομὴ τῆς κοινωνίας χωρὶς τὴ γνώση αὐτή. Δὲν μποροῦμε νὰ…λύσουμε τὸ πρόβλημα τῆς κρατικῆς ὀργανώσεως, ἂν δὲν ἔχουμε ἀπάντηση στὸ κύριο αὐτὸ ἐρώτημα. Ὅλη ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας γράφεται μὲ ἄσκοπη περιδίνηση, παράλογους πολέμους, ἄδικη καταπίεση τοῦ ἰσχυροῦ ἐπάνω στὸν ἀσθενῆ, ὅπως βλέπουμε στὸ ζωϊκὸ κόσμο. Συνεπῶς, τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Τὴν ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα αὐτὸ τὴν παίρνουμε ἀπὸ τὴν Ἅγια Γραφή: «Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ… ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς» (Γέν. 1,27). Καὶ λίγο πιὸ κάτω διαβάζουμε: «Ἐπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν» (Γέν. 2,7).
Ἂν λοιπὸν ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναίκα ὡς ἑνιαία ἀνθρωπότητα, τότε εἶναι φυσικὸ ὅτι τὸ θέμα τῆς σχέσεως μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς ἦταν καὶ θὰ εἶναι πάντοτε ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα ζωτικὰ θέματα. Ἂν στρέψουμε τὴν προσοχή μας στὰ φυσικὰ χαρίσματα τῆς γυναίκας καὶ τὰ συγκρίνουμε μὲ τὰ ἀντίστοιχά τους στὸν ἄνδρα, θὰ δοῦμε ἀπὸ τὴν μακρόχρονη πείρα ὅτι τὰ χαρίσματα αὐτὰ εἶναι ποικίλα· κάποτε συμπίπτουν, ἐνῶ κάποτε γίνονται συμπληρωματικὰ τὸ ἕνα τοῦ ἄλλου. Γνωρίζουμε ἐπίσης ἀπὸ τὴν ἱστορία καὶ ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ ὅτι στὴν Ἀνατολή, ὅπου γεννήθηκαν ὅλες οἱ μεγάλες θρησκεῖες, ἡ κυριότητα τοῦ ἄνδρα ἐπάνω στὴ γυναίκα ἦταν ὑπερβολικὰ ἰσχυρή. Ἡ γυναίκα στὴ συνείδηση τῆς Ἀνατολῆς ἦταν κατὰ κάποιο τρόπο κατώτερο ὄν. Ἀκόμη καὶ στὸ Εὐαγγέλιο βλέπουμε παρόμοια χωρία, ὅπως γιὰ παράδειγμα: «ΟΙ δὲ ἐσθίοντες ἤσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικὼν καὶ παιδίων» (Ματθ. 14,21). Ἐλάμβαναν ὑπ’ ὄψιν μόνο τοὺς ἄνδρες, ἐνῶ τὶς γυναῖκες οὔτε καν τὶς μετροῦσαν. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὸ βλέπουμε μόνο στὴν Ἀνατολή.
Ἔτυχε νὰ διαβάσω, ὅταν ἤμουν νέος, κάποιες στατιστικὲς ποὺ ἔκαναν μερικοὶ Γερμανοὶ μορφωμένοι ἄνθρωποι γιὰ τὸν ρόλο τοῦ ἄνδρα καὶ τὸν ρόλο τῆς γυναίκας στὴν ἱστορία τοῦ πολιτισμοῦ. Οἱ πολυμαθεῖς αὐτοὶ Γερμανοὶ παρουσίαζαν τὰ κατορθώματα τοῦ ἄνδρα ὡς ἄκρως σημαντικὰ (παρομοιάζοντας τα ὡς ὅρη ὑψηλά), ἐνῶ ἀπὸ τὰ κατορθώματα τῆς γυναίκας σημείωναν μόνο μερικὰ ποὺ οὕτως ἢ ἄλλως γράφτηκαν στὴν ἱστορία τοῦ πολιτισμοῦ.

Μοῦ φαίνεται ὅτι ἡ παρεξήγηση αὐτὴ ἐμφανίστηκε ὡς συνέπεια τῆς ἀπώλειας τῆς συνειδήσεως ἐκείνης, ποὺ περιέχεται στὴ Γραφή: «Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα Θεοῦ… ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς» (Γέν. 1,27).

Αὐτὸ τὸ ξεχνοῦν ὄχι μόνο οἱ ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιες οἱ γυναῖκες. Γιὰ νὰ διορθώσουμε λοιπὸν τὴ ζωή μας σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδά της, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν οἰκογένεια, ὀφείλουν οἱ γυναῖκες νὰ ἀνυψωθοῦν μὲ τὸ πνεῦμα καὶ νὰ φανερώσουν στὸν κόσμο τὴν αὐθεντικὴ ἀξία τους, τὸν ὑψηλὸ ρόλο τους.
Μοῦ φαίνεται ὅτι ἡ παρεξήγηση αὐτὴ ἐμφανίστηκε ὡς συνέπεια τῆς ἀπώλειας τῆς συνειδήσεως ἐκείνης, ποὺ περιέχεται στὴ Γραφή: «Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα Θεοῦ… ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς» (Γέν. 1,27).
Αὐτὸ τὸ ξεχνοῦν ὄχι μόνο οἱ ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιες οἱ γυναῖκες. Γιὰ νὰ διορθώσουμε λοιπὸν τὴ ζωή μας σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδά της, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν οἰκογένεια, ὀφείλουν οἱ γυναῖκες νὰ ἀνυψωθοῦν μὲ τὸ πνεῦμα καὶ νὰ φανερώσουν στὸν κόσμο τὴν αὐθεντικὴ ἀξία τους, τὸν ὑψηλὸ ρόλο τους. Γιὰ τὴν χριστιανικὴ Ἐκκλησία τὸ θέμα τοῦ ρόλου τῆς γυναίκας γίνεται κάθε χρόνο διαρκῶς ὀξύτερο.

Βλέπουμε ὅτι στὶς χῶρες ὅπου ὁ ἄθεος κομμουνισμὸς διεξάγει ἀνοικτὴ πάλη ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν ἐφαρμογὴ κάθε εἴδους ἐκβιασμῶν, διασώζει τὴν Ἐκκλησία ἡ ἀνδρεία τῶν γυναικών, ἡ αὐτοθυσία τους, ἡ ἑτοιμότητά τους γιὰ κάθε εἴδους παθήματα. Παντοῦ παρατηροῦμε ὅτι οἱ γυναῖκες στὶς Ἐκκλησίες ἀποτελοῦν τὸ μεγαλύτερο ποσοστό. Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι στὶς Ἐκκλησίες κατὰ τὶς ἀκολουθίες οἱ γυναῖκες συνιστοῦν τὴν πλειονότητα, κάποτε τὰ τρία τέταρτα, κάποτε ὅμως καὶ περισσότερο. Ἂν τώρα ὅλες οἱ γυναῖκες ἀποχωροῦσαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τότε αὐτὴ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρχει, γιατί οἱ ἄνδρες ποὺ ἐκπληρώνουν ὑψηλὴ ποιμαντικὴ διακονία, κατέχοντας ὑψηλὲς ἱεραρχικὲς θέσεις, θὰ ἔμεναν ὀλιγάριθμοι καί, μὲ ἁπλὰ λόγια, θὰ ἦταν γι’ αὐτοὺς ἀπὸ ὑλικῆς πλευρᾶς ἀδύνατον νὰ διατηρήσουν τὴν Ἐκκλησία.

Συνεπῶς ὁ ρόλος τῆς γυναίκας στὴν Ἐκκλησία εἶναι μεγάλος, καὶ ὅλοι μας πρέπει νὰ σκεφτοῦμε τὸ φαινόμενο αὐτό. Στὴ χριστιανική μας διδασκαλία γιὰ τὸν ἄνθρωπο, μιλώντας θεολογικά, ἡ γυναίκα παρουσιάζεται στὸ ἴδιο ἀκριβῶς μέτρο ὡς ἄνθρωπος, ὅπως καὶ ὁ ἄνδρας. Οἱ δυνατότητες τῆς διακονίας της μέσα στὴν ἱστορία εἶναι ἀπεριόριστες. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς Λόγος σαρκώθηκε ἀπὸ γυναίκα καταδεικνύει ὅτι ἡ γυναίκα δὲν εἶναι καθόλου μειωμένη ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ.

Ἀποσπάσματα ἀπό: Ἀρχιμ. Σωφρονίου, Τὸ Μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ, 2010
Βλέπουμε ὅτι στὶς χῶρες ὅπου ὁ ἄθεος κομμουνισμὸς διεξάγει ἀνοικτὴ πάλη ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν ἐφαρμογὴ κάθε εἴδους ἐκβιασμῶν, διασώζει τὴν Ἐκκλησία ἡ ἀνδρεία τῶν γυναικών, ἡ αὐτοθυσία τους, ἡ ἑτοιμότητά τους γιὰ κάθε εἴδους παθήματα. Παντοῦ παρατηροῦμε ὅτι οἱ γυναῖκες στὶς Ἐκκλησίες ἀποτελοῦν τὸ μεγαλύτερο ποσοστό. Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι στὶς Ἐκκλησίες κατὰ τὶς ἀκολουθίες οἱ γυναῖκες συνιστοῦν τὴν πλειονότητα, κάποτε τὰ τρία τέταρτα, κάποτε ὅμως καὶ περισσότερο. Ἂν τώρα ὅλες οἱ γυναῖκες ἀποχωροῦσαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τότε αὐτὴ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρχει, γιατί οἱ ἄνδρες ποὺ ἐκπληρώνουν ὑψηλὴ ποιμαντικὴ διακονία, κατέχοντας ὑψηλὲς ἱεραρχικὲς θέσεις, θὰ ἔμεναν ὀλιγάριθμοι καί, μὲ ἁπλὰ λόγια, θὰ ἦταν γι’ αὐτοὺς ἀπὸ ὑλικῆς πλευρᾶς ἀδύνατον νὰ διατηρήσουν τὴν Ἐκκλησία.
Συνεπῶς ὁ ρόλος τῆς γυναίκας στὴν Ἐκκλησία εἶναι μεγάλος, καὶ ὅλοι μας πρέπει νὰ σκεφτοῦμε τὸ φαινόμενο αὐτό. Στὴ χριστιανική μας διδασκαλία γιὰ τὸν ἄνθρωπο, μιλώντας θεολογικά, ἡ γυναίκα παρουσιάζεται στὸ ἴδιο ἀκριβῶς μέτρο ὡς ἄνθρωπος, ὅπως καὶ ὁ ἄνδρας. Οἱ δυνατότητες τῆς διακονίας της μέσα στὴν ἱστορία εἶναι ἀπεριόριστες. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς Λόγος σαρκώθηκε ἀπὸ γυναίκα καταδεικνύει ὅτι ἡ γυναίκα δὲν εἶναι καθόλου μειωμένη ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ.

Ἀποσπάσματα ἀπό: Ἀρχιμ. Σωφρονίου, Τὸ Μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ, 2010

Ο BRUNO GRONING ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΤΟΥ

 Ο Bruno Gröning (1906 -1959) και οι «θεραπείες» του
Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Γεωργόπουλος, Αναπληρωτής Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

I. Ο Bruno Gröning

Ο Bruno Gronkowski γεννήθηκε στις 30 Μαΐου 1906 στο Danzig,και ήταν παιδί πολυμελούς ρωμαιοκαθολικής οικογένειας. Νυμφεύθηκε σε ηλικία 21 ετών και γερμανοποίησε το επώνυμό του σε Gröning. Μετά το δημοτικό σχολείο, εργάστηκε ως περιστασιακός εργάτης. Το 1943 εντάχθηκε στη Βέρμαχτ και όταν το 1946 επέστρεψε από τη ρωσική αιχμαλωσία μετακόμισε στο Dillenburg (Έσση). Εκεί η σπιτονοικοκυρά του άρχισε να διαδίδει ότι είχε θεραπεύσει την ανιψιά της. Τα νέα για τη «θεϊκή δύναμη» του Β. Groning εξαπλώθηκαν πολύ γρήγορα.

Η υποτιθέμενη θεραπεία προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον από τα μέσα ενημέρωσης το 1949 και πολλοί άρρωστοι άνθρωποι συνέρρευσαν στον «θαυματουργό θεραπευτή» στο Herford. Άλλοι σταθμοί των δραστηριοτήτων του κατά τα έτη 1950 έως 1953 ήταν oι πόλεις Hamburg, Oldenburg και η Άνω Βαυαρία.

Ωστόσο, λόγω της έλλειψης ιατρικής άδειας, ο Β. Gröning σύντομα ήρθε σε σύγκρουση με τις κρατικές υγειονομικές αρχές. Επειδή αγνόησε έπανειλημμένως τις νομικές διατάξεις, ξεκίνησε εκτεταμένη έρευνα στο Μόναχο το 1954. Κατηγορήθηκε ότι εν γνώσει του παραβίασε τον νόμο και αποδέχθηκε εξ αμελείας το θάνατο τουλάχιστον ενός ατόμου. Καταδικάστηκε σε οκτώ μήνες φυλάκιση. Σε μία άλλη δικαστική υπόθεση, στο ερώτημα που του τέθηκε ποιες ασθένειες θα μπορούσε να θεραπεύσει, απάντησε: «θεραπεύω όλες τις ασθένειες στη γη». Όταν ρωτήθηκε γιατί δεν ξεκίνησε με τον εαυτό του και δεν θεράπευσε την εμφανή βρογχοκήλη του, απάντησε, ότι προέχει το να θεραπεύσει τις ασθένειες των ανθρώπων.

Την ίδια χρονική περίοδο σε γνωμοδότηση για δικαστική χρήση, ο Γερμανός Ψυχίατρος Alexander Mitscherlich έκανε λόγο για την «παθολογική προσωπικότητα του Groning […] με βαθμό υποβλητικής ισχύος άνω του μέσου όρου». Υποσχόταν θεραπεία σε πολλούς ανθρώπους, που ζητούσαν συμβουλές και τους συμβούλευε να μην δούν άλλο γιατρό. Είχε επίσηςαπορρίψει οποιαδήποτε επιστημονική ιατρική βοήθεια στη θεραπεία των δύο άρρωστων παιδιών του που τελικά πέθαναν σε νεαρή ηλικία.

Ο ίδιος ο Β. Gröning αρρώστησε από καρκίνο του στομάχου και υποβλήθηκε σε θεραπεία βασισμένη στην επιστημονική ιατρική στο Παρίσι το 1958. Ωστόσο, ο καρκίνος τον οδήγησε στο θάνατο στις 26 Ιανουαρίου 1959. Κάθε χρόνο, από τους οπαδούς του, πραγματοποιούνται ποικίλες τελετές μνήμης στην επέτειο της γέννησης και του θανάτου του.

II.Ένας οργανισμός προώθησης των δοξασιών του

Προκειμένου να διαδώσει τις θέσεις του ο Β. Gröning ίδρυσε το 1953 την «Ένωση για την Προώθηση των Ψυχικών, Πνευματικών και Φυσικών Θεμελίων της Ζωής», η οποία δημιούργησε τις πρώτες ομάδες «θεραπευμένων» ανθρώπων στη Γερμανία. Είκοσι χρόνια μετά το θάνατο του Β. Gröning, το 1979, υπήρξε διάσπαση. Αυτοί που αποχώρησαν από τον αρχικό οργανισμό ίδρυσαν τον «Κύκλο Φίλων Bruno Gröning» (BGF) υπό την ηγεσία της αυστριακής δασκάλας Grete Hausler (1922-2007). 

Η οργάνωση αυτή αυτοπροβάλλεται ποικιλοτρόπως σε παρά πολλές γλώσσες και χώρες, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, ως «μία από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως ενεργές ενώσεις για θεραπεία στον πνευματικό δρόμο», ως κληρονόμος και διαχειριστής των διδασκαλιών του Β. Gröning και ως οργανισμός διαμεσολάβησης του «θεϊκού θεραπευτικού ρεύματος». Παραλλήλως αντιτίθενται σ’ αυτήν κοινότητες και άτομα που οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται, επίσης, ως αυθεντικοί εκπρόσωποι του Β. Gröning και απορρίπτουν το BGF. Είναι επίσης αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι ορισμένες κοινότητες σήμερα του Κύκλου Φίλων Bruno Groning έχουν συνδυάσει τις θέσεις του ιδρυτή με κάποιες Ινδουιστικές και Απω-ανατολίτικες θρησκευτικές δοξασίες.

III. Διδασκαλία και πρακτική

Ο Β. Gröning δήλωνε απεσταλμένος από τον Θεό και υποσχέθηκε στους αρρώστους βοήθεια και θεραπεία σε ένα πνευματικό μονοπάτι. Οι θεραπείες του, υποστήριζε, λαμβάνουν χώρα στο πνευματικό πεδίο.

Ο πυρήνας της διδασκαλίας και της πρακτικής του Β. Gröning αφορά ένα «θεραπευτικό ρεύμα» που, κατά τις δοξασίες του, προέρχεται από «Κύριο τον Θεό» και μπορεί να θεραπεύσει τους αρρώστους μέσω αυτού. Προκειμένου να απορροφήσει το «θεϊκό θεραπευτικό ρεύμα», το άτομο που ζητά βοήθεια κάθεται με τα χέρια ανοικτά προς τα πάνω μπροστά από μία φωτογραφία του Β. Gröning. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, όταν το «θεϊκό θεραπευτικό ρεύμα» ρέει μέσα στο σώμα του ασθενούς και συναντά τα όργανα που νοσούν, αρχίζει να τα καθαρίζει. Η δύναμη του «θεϊκού θεραπευτικού ρεύματος» του Β. Gröning, υποστηρίζουν οι οπαδοί του, λειτουργεί αμείωτη μέχρι σήμερα, αρκεί κάποιος να το ζητήσει και να «συντονιστεί» με αυτό.

Ο Κύκλος Φίλων Bruno Gröning (BGF ) προβάλλει τον Β. Groning ως διαμεσολαβητή του «θεϊκού θεραπευτικού ρεύματος» που μπορεί να σώσει τον κόσμο. Οι φωτογραφίες του «θεραπευτή» αποσκοπούν στην ενίσχυση της υποδοχής του ρεύματος.

Το δικό μας τελικό σχόλιο είναι η επικρότηση των θέσεων του γερμανού ειδικού ερευνητή Michael Utsch που, αναφερόμενος στο θέμα, εύστοχα επισημαίνει: «Υποτιθέμενοι θαυματουργοί θεραπευτές ,όπως ο Bruno Gröning, οι οποίοι μπορούν να προκαλέσουν ισχυρά φαινόμενα placebo μέσω τελετουργικών και ομαδικών δυναμικών στοιχείων, ασκούν μία διαρκή γοητεία. Οι άνθρωποι μερικές φορές καθοδηγούνται από παράλογους μύθους.(…) Η λαχτάρα για θεραπεία και η φαντασία είναι βασικές ανθρώπινες σταθερές που μπορούν εύκολα να αξιοποιηθούν».

 Σημείωση. Για την σύνταξη του παρόντος λάβαμε υπόψη τα: H.J.Ruppert, “ Bruno Gröning- Anhängerim Aufwind”, MD 59(1996), 139- 144. R. Hempelmannu.a(Hrsg), Panoramaderneuen Religiosität,Gütersloh 2001.M Pöhlmann – Chr. Jahn (Hrsg), Handbuch Weltanschauungen, Religiöse Gemeinschaften, Freikirchen, ( im Auftrag der VELKD), Gütersloh 2015.

pemptousia.gr