Π. ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ: ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ὑπό π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου (†)

Τό ἰδανικό τῆς «κοινωνίας τῆς εὐημερίας καί τῶν καταναλωτικῶν ἀγαθῶν» πού ἐρωτεύθηκε παράφορα ὁ ἄνθρωπος τῆς Δύσεως, ὡδήγησε χωρίς ἀμφιβολία στό λεγόμενο «βιομηχανικό θαῦμα», ἀλλά ταυτόχρονα καί στήν ὁλοκληρωτική ἐκκοσμίκευσι. 

Ὁ ἄνθρωπος ἀποκόπηκε ἀπό τίς μεταφυσικές του ρίζες καί λησμόνησε ἐντελῶς τήν συγκεκριμένη θέσι πού ἔχει ταχθῆ γι’ αὐτόν μέσα στήν ἁρμονία τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ἐγκαταλείποντας τή θέσι αὐτή, παρέσυρε καί τή λοιπή δημιουργία στή δυσαρμονία, δημιουργώντας ἔτσι προβλήματα ἐντελῶς καινούργια, γνωστά μέ τόν ὅρο «οἰκολογικά προβλήματα».

Ἡ κοινωνία μας χαρακτηρίζεται σάν ἀντι-μεταφυσική· στηρίζεται στή θεωρία πώς ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά «κατασκευάση» κάθε εἴδους «εὐτυχίας», στήν ἰδεολογία τῆς «ἀποδόσεως». Πάνω σ’ αὐτό τό θεμέλιο θέλουν πολλοί καί στήν πατρίδα μας νά οἰκοδομήσουν καί τήν αὐριανή κοινωνία τῶν παιδιῶν μας, γι’ αὐτό φροντίζουν νά εἰσηγοῦνται τίς ἀνάλογες «μεταρρυθμίσεις» στήν ἑλληνική παιδεία, γιά νά δημιουργήσουν τήν κατάλληλη «ὑποδομή»!

Ὁ Θεός ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπο νά τόν θέση ὡς κέντρο τῆς δημιουργίας μέ σκοπό ὄχι νά καταστρέψη τήν ἁρμονία καί τήν ἰσορροπία της, ἀλλά νά τήν διατηρήση, «νά ἐργάζεται καί νά φυλάττη» τόν παράδεισο τοῦ Θεοῦ (Γέν. β΄ 16). Ἀλλά καί ὁ ἄνθρωπος δέν ἦταν χωρίς «κέντρο». Βρισκόταν σέ κοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό, τό πρωτότυπο τῆς πλήρους ἁρμονίας, τῆς πλήρους Τριαδικῆς ἀγάπης, τῆς κοινωνίας τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἔτσι ἡ θέσι αὐτή τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τῆς δημιουργίας καί ἡ προσωπική του σχέσι μέ τόν Τριαδικό Θεό προσδιόριζε τήν ταυτότητά του καί τοῦ ἔδιδε τό βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς.

Κάτι τέτοιο δέν συμβαίνει στήν ἐποχή μας ὄχι μόνο στή Δύσι, ἀλλά καί στήν πατρίδα μας: σήμερα προπαγανδίζεται μέ θρησκευτικό θά ἔλεγα φανατισμό ἡ «χειραφέτησι»· ὁ «αὐτοπροσδιορισμός» καί ἡ «αὐτοδιάθεσι» τοῦ ἀνθρώπου. Τό «ἀξιολογικό κριτήριο», πού μερικοί θέλουν νά ἐπιβάλλουν στήν ἑλληνική ἐκπαίδευσι εἶναι τό «5+7=12», ἤ ἐκεῖνο πού οἱ ἴδιοι θεωροῦν γνῶσι «ἀξιόλογη, χρήσιμη, σημαντική».

Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία πώς ὁλόκληρη ἡ κοινωνία τῆς «εὐημερίας καί τῶν καταναλωτικῶν ἀγαθῶν» βασίστηκε σ’ αὐτή τή «μαθηματική ἀλήθεια». Εἶναι ἑπομένως φυσικό νά ἑρμηνευθῆ ἀνάλογα καί τό δεύτερο «κριτήριο» τῆς «σωστῆς παιδείας», σύμφωνα βέβαια μέ τήν ἄποψι τῆς αὐτόκλητων «σωτήρων» τῆς Ἑλλάδος τοῦ μέλλοντος: «ἀξιόλογη γνῶσι» καί ἑπομένως ἄξια νά εἰσαχθῆ στά σχολεῖα μας εἶναι ἐκείνη πού συντελεῖ στήν ἀνάπτυξι τῆς «κοινωνίας τῆς εὐημερίας καί τῶν καταναλωτικῶν ἀγαθῶν», «χρήσιμη» εἶναι ἐκείνη πού ὑπηρετεῖ αὐτή τήν κοινωνία καί «σημαντική» εἶναι ἐκείνη πού χαρακτηρίζεται ἔτσι ἀπό τούς «προφῆτες» μιᾶς τέτοιας κοινωνίας.

Ὅμως τό «πείραμα» αὐτό δοκιμάσθηκε τίς τελευταῖες δεκαετίες στή Δύσι. Τά ἀποτελέσματα ἦσαν τρομακτικά: ἀντί νά ὁδηγήση τόν σύγχρονο ἄνθρωπο στόν «αὐτοπροσδιορισμό», τόν ὁδήγησε στήν ἀπώλεια τῆς προσωπικῆς του ταυτότητος· ἀντί νά φέρη τούς νέους στήν «αὐτοδιάθεσι», τούς ὡδήγησε στήν ὁλοκληρωτική ἄρνησι τῆς κοινωνίας ἤ τούς ὑπέταξε σέ ἐπιτήδειους ἀνθρώπους, πού ἔγκαιρα ἐπισήμαναν τά «κενά» τῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας καί πρόσφεραν τά προϊόντα τους μέ διάφορους τίτλους καί βασική ὑπόσχεσι τό «νόημα τῆς ζωῆς»!

Ἡ Π.Σ., μιά δυτικογερμανίδα νέα, πού ἔπεσε στά δίκτυα τῆς φρικτῆς φασιστικῆς ὀργανώσεως τοῦ Σάν Μυούνγκ Μούν («ὁ κομμουνισμός εἶναι ὁ διάβολος, πρέπει νά ἐνταχθοῦμε στό στρατόπεδο τοῦ Θεοῦ - στό συνασπισμό τῆς Ἀμερικῆς – καί νά προετοιμασθοῦμε νά συντρίψουμε τόν κομμουνισμό στόν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ὁπότε θά ἐγκατασταθῆ στή γῆ "ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ" κάτω ἀπό ἕνα κυβερνήτη καί μέ βάσι μία ἰδεολογία, τήν ἰδεολογία τοῦ Σάν Μυούνκ Μούν»), ὁμολογεῖ σέ προσωπική της ἔκθεσι:

«Ἤδη στή διάρκεια τῶν μαθητικῶν μου χρόνων μέ ἐνοχλοῦσε ἡ ἀδικία, πού ἔβρισκε ἔκφρασι στήν ἄνιση μεταχείριση μεταξύ τῶν παιδιῶν τῶν ἐργατῶν καί τῶν παιδιῶν τῶν πλουσίων ἀνθρώπων. Ὅλο καί περισσότερο σχηματίζοντο στό σχολεῖο μας μικρές πολιτικές ὁμάδες ἀριστερᾶς κατευθύνσεως. Αὐτές οἱ ὁμάδες μέ ἐξέλεξαν πρόεδρο τῆς τάξεως. Ἰδεολογικά ζητοῦσα ὑποστήριξι στήν ἀριστερά…

Ὅμως ἡ ἄγνοια τῶν ἀνθρώπων σχετικά μέ τήν ὕπαρξί τους ἐδῶ στή γῆ μέ τρόμαζε. Συνειδητοποίησα αὐτό τό πρόβλημα καί ζητοῦσα ἐναλλακτικές λύσεις. Ὡς ἐκείνη τή στιγμή μοῦ φαινόταν ὁ κομμουνισμός σάν ἡ καλλίτερη λύσι. Ὅμως ἡ πρᾶξι στίς κομμουνιστικές χῶρες μέ ἀποθάρρυνε: βία, περιορισμός τῆς προσωπικῆς γνώμης· αὐτό δέν ἦταν ἡ ἀνθρώπινη μοῖρα.

Μέσω φίλων συστήθηκα σ’ ἕνα μέλος τῆς Ἑνωτικῆς Ἐκκλησίας. Τό ἐπιχείρημα ὅτι πάνω ἀπό τό σῶμα βρίσκεται τό πνεῦμα καί ἄλλες ἀπόψεις τῶν "θεϊκῶν ἀρχῶν" τοῦ Μούν ἔγινε αἰτία νά προσχωρήσω στήν κίνησι αὐτή. Ὁ σκοπός μου, δηλαδή νά βοηθήσω νά γίνη αὐτός ὁ κόσμος καλλίτερος, δέν ἄλλαξε· ἀντίθετα ἐνισχύθηκε ἀκόμη περισσότερο μέ τή διδασκαλία τῆς Ἑνωτικῆς Ἐκκλησίας…».

Ἡ Π.Σ. δέν εἶναι μοναδικό παράδειγμα στή Γερμανία· σέ 200.000 ὑπολογίζονται οἱ νέοι ἐκεῖνοι πού βρίσκονται στά διάφορα κοινόβια ἀδίστακτων ἀνθρώπων, πού χρησιμοποιοῦν τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί ὑπόσχονται τό «νόημα τῆς ζωῆς» στή νεολαία τῆς κοινωνίας πού βασίστηκε στή λογική τοῦ «5+7=12». Νομίζουν πώς βρῆκαν τό «σκοπό τῆς ζωῆς τους» καί πώς ἐργάζονται γιά ἕνα «καλλίτερο κόσμο», ἐνῶ στήν πραγματικότητα ὑπηρετοῦν ξένα οἰκονομικοπολιτικά συμφέροντα.

Ἀναδημοσίευση ἀπό τό περιοδικό: «Παναγία ἡ Ἐλευθερώτρια», Μάρτιος 1983

Περιοδικό «διάλογος» Αύγουστος -Σεπτέμβριος 2016, τεύχος 85

Από impantokratoros.gr