«Κάποτε ήλθαν στον άγιο
Ιάκωβο δύο παιδιά από Αθήνα και είχαν μαζί τους μία κοπέλα, που ζούσε στην
αμαρτία. Μόλις έφτασαν στην Μονή συνάντησαν τον Γέροντα, ο οποίος με πραότητα
και γλυκιά και ήρεμη φωνή καλωσόρισε τα παιδιά. Και αυτά είπαν:
– Γέροντα, φέραμε μία κοπέλα και θέλει να σας δει, ζει στην αμαρτία, να της
δείξετε αγάπη, γιατί την πήγαμε και σε άλλο Πνευματικό, αλλά τίποτε.
Ο Γέροντας ρωτά την κοπέλα:
-Πώς σας λένε και από πού είστε;
-Γέροντα, εγώ είμαι λεσβία και αμαρτωλή, είπε η κοπέλα.
-Αχ! Πόσο χαίρομαι, παιδί μου που είσαι από την Λέσβο, που έχει βγάλει αγίους,
τον άγιο Ραφαήλ, τον άγιο Νικόλαο και την αγία Ειρήνη, χαίρομαι.
Η κοπέλα τα έχασε, “τί λέει τώρα;”, θα σκέφτηκε!
Ο Γέροντας της λέει: -Πάμε μέσα στον Άγιο Χαράλαμπο να εξομολογηθείς, να μου
πεις για την πατρίδα σου την ωραία Λέσβο και ό,τι άλλο έχεις που σε στενοχωρεί.
»Πήγαν μέσα, εξομολογήθηκε η κοπέλλα και βγήκε άλλος άνθρωπος έξω: “Αύτη η
αλλοίωσις της Δεξιάς του Υψίστου”.
Ο Γέροντας της είπε:
-Δεν μισώ εσένα, παιδί μου, αλλά την αμαρτία».
Από το βιβλίο, «Ο Γέρων Ιάκωβος», εκδ. «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», Θεσσαλονίκη 2016,
σελ. 159-160.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου