ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΗ ΣΟΥ ΚΡΑΤΑΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΑΣ!

Μάνα γλυκύτατη! 

Θε μου, να κάμω σε Σένα θερμή προσευχή για τη Μάνα!
Θε μου, η αγάπη Σου ας είν’ πιο βαθιά, πιο γλυκιά για τη Μάνα!
Μέσα της κάμε ν’ απλώνεται πάντα η δική Σου γαλήνη,
και στις πληγές της καρδιάς της η χάρη Σου βάλσαμο ας γίνει.

Μάνα γλυκύτατη, Μάνα ουρανόσταλτη, ατίμητη Μάνα!
δε σε θαμπώνουν απάτες εσένα κι ονείρατα πλάνα.
Πάνω στο χρέος ακοίμητη εσύ, νύχτα-μέρα σκυμμένη,
τ’ άπειρο ακούς μες στα χάη μια-μια τις στιγμές να σημαίνει.
Τόσο η ψυχή σου είν’ απλή, που μιλά με τ’ αμίλητα πλάσματα,
κι ούτε γελιέσαι ποτέ μ’ όσα φτιάνει το ψέμα φαντάσματα.

Μάνα, η στοργή σου μεγάλη κι απέραντη όσο κι η πλάση!
Ποιος θα μπορέσει ως βαθιά την καρδιά σου ποτέ να διαβάσει;
Μάνα, η στοργή σου πασίχαρη σαν τις αχτίδες του ήλιου,
μες στη χαρά του χρυσού προσκαλεί μαγικού σου βασίλειου.
Πώς με βελούδινα δάχτυλ’ αγγίζεις τους πόνους μας και τους γλυκαίνεις.
Μάνα γλυκύτατη, όλα τα βάσανα συ τ’ απαλαίνεις!

Πάνω απ’ το λίκνο μας σκύβοντας, άγγελε -ω τη χαρά σου!
τα μεταξένια σου απλώνεις φτερά, τα μεγάλα φτερά σου.
Ω το γλυκό, τρυφερό σου, μανούλα, κι ολόθερμο φίλημα,
στου βρεφικού μας ονείρου τ’ αθώο κι απλό παραμίλημα!
Ω, πώς πονάς όταν βλέπεις εμάς στο κρεβάτι του πόνου,
και στους δικούς μας κινδύνους, καλή, πόσα φίδια σε ζώνουν!

Πόσες φορές σού τρυπάμε, φτωχή, την καρδιά με μαχαίρι,
και πόσες άλλες σηκώσαμε απάνω σου βεβηλό χέρι!
Πόσες φορές σ’ ανεβάσαμε απάνω σε ξύλο οδύνης,
δίχως εσύ και μια λέξη πικρή παραπόνου ν’ αφήνεις!
Κι ω, πόσες άλλες φορές στου φριχτού Γολγοθά μας τα σκότη
μόνη σου κλαις, σ’ ένα θρήνο βουβό, τη χαμένη μας νιότη!

Όλα μάς τάμαθες, Μάνα, γλυκυτάτη, ατίμητη Μάνα,
και με της Πίστης μας τ’ άγιο μάς έθρεψες κι άφθαρτο μάννα.
Ένα κομμάτι χρυσάφι μάς έκρυψες μέσα βαθιά μας,
να μπουμπουκιάσουν οι ανθοί λαχταράς του καλού στην καρδιά μας.
Μάνα! πού βρήκες την τόση στοργή, την αγάπη την τόση;
Μες στην ψυχή σου απ’ το χέρι του Πλάστη μας έχει φυτρώσει!

Μάνα, που πήρες απ’ όλα τα πλάσματ’ ανώτερο θρόνο,
άφθαρτη μένει κι ανέγγιχτ’ η δόξα σου μέσα στο χρόνο.
Μες στην αγκάλη σου, ω θαύμα! κρατάς το Θεό μας, Μητέρα,
κι είσαι απ’ τη γη κι απ’ τους κόσμους των άστρων, εσύ, Πλατυτέρα! 

Ποίημα του Γ. Βερίτη αφιερωμένο στην χριστιανή μητέρα.