ΑΡΧΙΜ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Γ. ΣΙΑΜΑΚΗΣ: ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Το μάθημα των θρησκευτικών

Γονεῖς μοῦ ἔφεραν τὰ βιβλία τοῦ μαθήματος τῶν φετινῶν θρησκευτικῶν τῶν τάξεων Δημοτικοῦ, ἀνησυχώντας γιὰ θεματικὲς ἑνότητες περὶ ἑβραϊσμοῦ, μουσουλμανισμοῦ, βουδισμοῦ, ἰνδοϊσμοῦ, κομφουκιανισμοῦ, παπισμοῦ, προτεσταντισμοῦ. Ὕστερα ἀπὸ ἀνάγνωσι διαπίστωσα ὅτι πρόκειται γιὰ ἐσφαλμένη καὶ ἀντισυνταγματικὴ πρωτοβουλία τοῦ ἁρμοδίου ὑπουργείου παιδείας νὰ συμπεριλάβῃ στὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν τοῦ δημοτικοῦ δοξασίες τοῦ πανθεϊσμοῦ, γιὰ νὰ μὴν ἔχουν τάχα μονομερῆ ἐνημέρωσι.

Ὅταν ἕνα παιδὶ δημοτικοῦ γνωρίσῃ τὸ Χριστό, ἆραγε, ἂν ὡς νέος ἔχῃ στὸ μέλλον ἐνδιαφέρον νὰ γνωρίςῃ τὸ μωαμεθανισμὸ ἢ τὸν ἰνδοϊσμό, ποιός θὰ τὸ ἐμπόδιζε; Τὸ νὰ ἐπιβάλῃς ὅμως νὰ μάθῃ ἀπὸ τὴν ἀνώριμη ἡλικία, δὲν εἶναι βία, καὶ δὲν φανερώνει εὔνοια ὑπὲρ τῶν ἄλλων θρησκειῶν καὶ ὑποτίμησι τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς διδασκαλίας; Καὶ ποῦ ὀφείλεται ἡ εὔνοια; Θὰ ἐπανέλθω σ’ αὐτό.

Τὸ φαινόμενο εἶναι ἀπότοκο πολλῶν παραγόντων, κυρίως ὅμως τεσσάρων. Πρῶτον τῆς ἀποστασιοποιήσεως τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τὸ χριστιανικὸ ἦθος. Ἡ προσπάθεια τῶν ἀποστασιοποιημένων νὰ καλύψουν τὶς ἐνοχές τους τοὺς ἀναγκάζει νὰ προσφύγουν σὲ ἀνθρώπινες μιαρὲς φιλοσοφίες καὶ θρησκεῖες , ποὺ προσβάλλουν τὴ νοημοσύνη τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἐπιτρέπουν τὰ πάντα καὶ τὰ πιὸ ἔκφυλα. Δεύτερον στὴν ὑπογεννητικότητα, ποὺ ἔχει σὰν ἄμεση συνέπεια τὴν ταχύτατη γήρανσι τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, τὴν ὁποία μάταια προσπαθοῦν ν’ ἀναπληρώσουν μὲ φερμένους λαθρομετανάστες ἀλλόθρησκους καὶ ἀλλόφυλους τῆς Ἀνατολῆς (ὄχι πρόσφυγες, ὅπως τοὺς λένε, διότι ἄλλη εἶναι ἡ ἔννοια τῆς λέξεως[1]. Καὶ γιὰ τὴν ὑπογεννητικότητα ποιός ἀμφιβάλλει ὅτι εὐθύνεται κατὰ μεγάλο ποσοστὸ ἡ κακὴ διαχείρισι τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας; Τρίτον στὴν πιθηκικὴ ἀπομίμησι τῆς ἄθεης, ψυχρῆς, ἀνθελληνικῆς καὶ ἀντιχριστιανικῆς Εὐρώπης. Καὶ τέταρτον στὴν προσκυνημένη σχέσι τῆς ἐπισήμου ἐκκλησίας πρὸς τὸ ἄθεο Κράτος, ἡ ὁποία ἐκτὸς ὀλιγίστων ἐκπροσώπων της σιωπᾷ.

Τὸ νὰ προσφεύγουν κάποιοι σὲ ἄλλες θρησκεῖες βέβαια εἶναι ἐπιλογή τους, ἀλλὰ τὸ νὰ ἐπιβάλλουν δυναστικὰ τὴν ἐπιλογή τους στὰ σχολεῖα ἀποτελεῖ ἀφόρητη μοναρχία τῶν ὀλίγων, ποὺ ἔχουν στὰ χέρια τους τὴν ἐξουσία, τὸ χρῆμα καὶ τὶς ὀθόνες, εἰς βάρος τῆς συντριπτικῆς πλειονοψηφίας τῶν Χριστιανῶν τῆς χὠρας. Ἡ διδασκαλία τῶν κυριωτέρων θρησκειῶν σὲ παιδιὰ σχολικῆς ἡλικίας, ἀπὸ τὰ ὁποῖα λείπει ἡ πεῖρα καὶ ἡ ἱκανότητα τοῦ κρίνειν, εἶναι παράλληλο μὲ τὸ δώςῃ ὁ πατέρας ἕνα κοφτερὸ ἐγχειρίδιο στὸ ἄπλαστο παιδί του καὶ νὰ τοῦ ἐπιβάλῃ νὰ τὸ μπήξῃ στὴν καρδιά του, γιὰ νὰ γνωρίςῃ τὸ παιδὶ τὴν κόψῃ τοῦ μαχαιριοῦ.

Ὁ Θεὸς εἶναι ἕνας στὴ χριστιανικὴ πίστι, ἀλλ’ ὄχι καὶ στὶς ἄλλες θρησκεῖες καὶ φιλοσοφίες. Ὁ Θεὸς θέλει τὴ σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀδιακρίτως χρώματος, φύλου, φυλῆς, θρησκείας, ἐφ’ ὅσον πιστεύσουν στὸ Χριστὸ καὶ ἀποποιηθοῦν τὶς πρώην θρησκευτικές τους πλάνες. Ὁ Θεὸς τοῦ Μωαμεθανισμοῦ λ.χ. (δὲν θ’ ἀναφερθῶ καὶ στὶς ἄλλες θρησκεῖες καὶ αἱρέσεις, γιὰ νὰ μὴ μακρηγορήσω) εἶναι ὑπὲρ τῆς βίας, τῆς μισαλλοδοξίας, τοῦ φυλετισμοῦ, τοῦ θρησκευτικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ, τῶν πολέμων, τῶν σφαγῶν, τοῦ αἵματος, τῆς μοιχείας, τῆς ἁρπαγῆς τῆς γυναίκας τοῦ παιδιοῦ ἀπὸ τὸν πατέρα, τοῦ κιναιδισμοῦ, τῆς παιδεραστίας, τῶν ναρκωτικῶν, τῆς ὀκνηρίας (ἀχμακιᾶς), τῆς ὑποτιμήσεως τῆς γυναίκας, καὶ ἄλλων πολλῶν. Πῶς μποροῦν τὰ παιδιὰ τῶν χριστιανικῶν οἰκογενειῶν νὰ συμβιώνουν μὲ τὰ μωαμεθανόπουλα, ποὺ ἀπὸ τότε ποὺ θηλάζουν εἶναι διαποτισμένα μὲ τέτοιες διαστροφὲς καὶ ἀνωμαλίες; Στὸ σχολεῖο διαβάζουν ποιήματα ποὺ λένε· «Σπάστε τὰ κεφάλια τῶν γκιαούρηδων»!

Προτεινόμενα:

Τὸ ἁρμόδιο ὑπουργεῖο νὰ γράψῃ βιβλία χριστιανικῆς κατηχήσεως ποὺ ἡ ὕλη ν’ ἀντλῆται ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, ἀποκλειομένης τῆς θρησκευτικῆς λαογραφίας ὡς πηγῆς ὕλης. Ἡ θρησκευτικὴ λαογραφία δὲν εἶναι ὑπεύθυνη χριστιανικὴ πηγή, ἀλλὰ ἀνεύθυνη ὡς μεταβαλλόμενη.

Τὸ ἁρμόδιο ὑπουργεῖο νὰ γράψῃ βιβλία θρησκευτικῶν, ποὺ νὰ περιέχουν μόνο τὰ τῆς θρησκείας τῶν ἀλλοθρήσκων πληθυσμῶν.

Νὰ μὴ γίνεται συνδιδασκαλία τοῦ μαθήματος, ἀλλὰ νὰ προβλεφθοῦν ἄλλες ὧρες γιὰ τὰ παιδιὰ τῶν χριστιανικῶν οἰκογενειῶν, καὶ ἄλλες γιὰ τὰ παιδιὰ τῶν ἀλλοθρήσκων.

Τὰ παιδιὰ τῶν χριστιανικῶν οἰκογενειῶν νὰ ἔχουν τὸ δικαίωμα ν’ άπέχουν ἀπὸ τυχὸν συνδιδασκαλία τοῦ ἐπίμαχου μαθήματος, ὅπως ἔχουν τὸ δικαίωμα σήμερα τὰ παιδιὰ τῶν αὐτοαποκαλουμένων μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ.

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νὰ ἱδρύσῃ δικά της σχολεῖα, ἐνισχύοντας παράλληλα καὶ τὸ θεσμὸ τῶν κατ’ ἐνορίαν κατηχητικῶν σχολείων, στὰ ὁποῖα νὰ διδάσκωνται μαθήματα ἀκραιφνῶς χριστιανικά.

Οἱ γονεῖς ν’ ἀναλάβουν οἱ ἴδιοι τὴν κατ’οἶκον διδασκαλία τῆς χριστιανικῆς πίστεως τῶν παιδιῶν τους, ἀντλώντας ὕλη ἀπὸ τὴν Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη. Σήμερα οἱ περισσότεροι γονεῖς ἔχουν τὴν ἀπαιτούμενη πρὸς τοῦτο παιδεία.

Οἱ γονεῖς θὰ ἐνεργήσουν ὑπὲρ τοῦ θρησκευτικοῦ συμφέροντοες τῶν παιδιῶν τους, ἂν ἑνώσουν καὶ ἰσχυροποιήσουν τὴ διαμαρτυρία τους.

Οἱ ἐκ ξένων κρατῶν ἕνεκα πιέσεων ἢ διώξεων καταφυγόντες εἰς Ἑλλάδα ἑλληνικοὶ πληθυσμοί· (Λεξικὸ Δημητράκου). Οἱ μὴ ἑλληνικοὶ πληθυσμοὶ δὲν λέγονται πρόσφυγες.

Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης

ἀρχιμανδρίτης

neaflorina.gr, http://thriskeftika.blogspot.gr