ΜΗΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ;

Φανερά επηρεασμένος ο σύγχρονος άνθρωπος από τις αναδυόμενες ιδεοληψίες που βρίσκονται στην επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια, πνιγμένος μέσα σε απόψεις κάθε είδους και επιπόλαιος στην κριτική του σε όλους και σε όλα, τοποθετείται αρνητικά και με απέχθεια, απέναντι στην Εκκλησία.

Και εννοείται ότι δεν θα μπορούσε να λείπει η Εκκλησία από τη ζώνη του πολέμου που έχουν ανοίξει ορισμένοι δήθεν «χριστιανοί».

Και χρησιμοποιείται η λέξη «χριστιανοί», διότι αυτοί οι άνθρωποι κάποτε, εισήχθησαν ως μέλη μέσα στην Εκκλησία.

Με την πάροδο του χρόνου βέβαια, φρόντισαν κάποιοι «καλοί» γονείς και ανάδοχοι, να τους «απενεργοποιήσουν» με την αδιαφορία τους και να τους αφήσουν στο έλεος του Θεού.

Απειράριθμες μαρτυρίες υπάρχουν που φανερώνουν τις επινοήσεις μερικών ανθρώπων, οι οποίοι επιχειρούν να αλλοιώσουν την θεόπνευστη διδασκαλία της Εκκλησίας μας.

Συχνά βλέπουμε όχι μόνο να αδιαφορούν, αλλά και να υιοθετούν μία συμπλεγματική εμπάθεια για την Εκκλησία, ενώ καταιγιστική είναι και η επιχειρηματολογία αυτών των ανθρώπων, σχετικά με την κατάσταση που φαντάζονται ότι υπάρχει.

Και λέμε φαντάζονται, διότι στηριζόμενοι σε μεμονωμένα περιστατικά, τοποθετούνται ως γνώστες και βγάζουν ένα συνολικό συμπέρασμα, χωρίς οι ίδιοι να έχουν τις περισσότερες φορές προσωπική εμπειρία, αφού όπως προαναφέρθηκε έχουν προ πολλού αποστασιοποιηθεί.

Κάποτε φτάνουν και σε ακραίες καταστάσεις, αν δεν το χειριστεί καλά αυτός με τον οποίο συζητούν για τα θέματα αυτά.

Η αποστασιοποίηση αυτών των ανθρώπων από τα μυστήρια της Εκκλησίας μας, έγκειται στο γεγονός ότι έχουν υποβάλει τον εαυτό τους σε ένα είδος ιδεολογικής «αυθυποβολής», που συνδέεται ολοφάνερα με την αμάθεια και την άγνοια, πράγματα για τα οποία ως ένα βαθμό δεν ευθύνονται οι ίδιοι.

Μία ιδεολογία επίσης, η οποία τους δημιουργεί την αίσθηση της ανωτερότητας, φανερό σημάδι του εγωισμού που τους διακατέχει.

Διότι όταν προσπαθεί κάποιος να απαξιώσει την Εκκλησία, είναι σαν να προσπαθεί να δικαιώσει τις προσωπικές του επιλογές, όσο αφορά τον τρόπο ζωής του και τη στάση του συνολικά.

Και φυσικά, καμία αγκιστρωμένη αντίληψη δεν μπορεί κανείς να μετακινήσει, όταν ο άλλος δεν έχει διάθεση να δει τα πράγματα διαφορετικά και μοιάζει κακόπιστος.

Πολύ εύκολα κατατάσσει την ορθόδοξη πίστη, ανάμεσα σε ένα πλήθος από ιδεολογικοποιημένες θρησκείες, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος άνθρωπος δηλώνει και ορθόδοξος.

Και εδώ εύκολα αναδεικνύεται το συμπέρασμα, ότι ο ίδιος τελικά είναι αιρετικός και δεν το ξέρει. Η εμμονή σε εσφαλμένες τοποθετήσεις καθιστά έναν άνθρωπο αιρετικό όπως ξέρουμε.

Μέσα σε μία «καμουφλαρισμένη» αίρεση βρίσκεται και δεν το γνωρίζει συνειδητά, λόγω της ελλιπούς γνώσεως στα θέματα της πίστεως.

Ένα παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό.

Πρόσφατα μιλούσα με κάποιον, ο οποίος δήλωνε ορθόδοξος, αλλά αποκαλούσε το Χριστό ημίθεο !!!

Το κερασάκι της «τούρτας» στο τέλος της κουβέντας ήταν ότι απέρριψε και την Παλαιά Διαθήκη.

Ομολογώ ότι εξεπλάγην από την πεποίθησή του, να θεωρεί τον εαυτό του ορθόδοξο.

Πως είναι δυνατόν όλα αυτά να βρίσκονται μέσα σε έναν συγχυσμένο εγκέφαλο… και προφανώς σε έναν σκοτισμένο νου και να μην αντιλαμβάνεται αυτός που τα υπερασπίζεται, αν όχι ότι είναι αιρετικός, τουλάχιστον ότι κάτι του ξέφυγε στην πορεία; 

Και φυσικά δεν απέχει και πολύ αυτός ο άνθρωπος, από το να εισχωρήσει σε μία σέχτα, μία παραθρησκευτική ομάδα, ή μία αίρεση, αν τον προσεγγίσουν με έναν πλάγιο, ωραιοφανή και αληθοφανή τρόπο.

Να μην φανταστεί κανείς βέβαια, ότι από το σημείο αυτό που ασπάστηκε την αίρεση έγινε αιρετικός, διότι ήταν ήδη από πριν.

Κι ας δήλωνε ορθόδοξος, μετά βεβαιότητας.

Μπερδεμένες και αποπροσανατολισμένες υπάρξεις, που χρειάζεται να ανοίξουν την καρδιά τους και τ’αυτιά τους, αν θέλουν να βγουν από την πλάνη της αιρέσεως. Άνθρωποι που θέλουν αγάπη για να σπάσει το «τσιμέντο» της ψυχής τους.

Άλλες επίσης καταστάσεις που φανερώνουν την αποστασιοποίηση αυτή, είναι η απόρριψη των μυστηρίων της εκκλησίας, -μερική ή ολική- όπως για παράδειγμα, η «εξομολόγηση» στο εικονοστάσι, η απόρριψη των κληρικών, της διδασκαλίας των Πατέρων, ακόμα και της ίδιας της Αγίας Γραφής, όπως θα μπορούσαμε ενδεικτικά να αναφέρουμε.

Δηλαδή με λίγα λόγια ένας χριστιανισμός «à la carte», κουμπωμένος επάνω στις παθογένειες του καθενός, ανάλογα με αυτό που κουβαλάει στο κεφάλι του.

Ως εκ τούτου, μιλάμε για τη δημιουργία ενός ιδιότυπου θρησκευτικού μορφώματος, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την Εκκλησία του Χριστού.

Ακατανόητες αντιφάσεις βυθισμένες στο χάος και πράγματα που δεν στηρίζονται πουθενά.

Παρατηρείται επίσης μία μηχανική απομίμηση και αναπαραγωγή αυτών των θέσεων, από ακατήχητους που επηρεάζουν άλλους ομοίως ακατήχητους.

Δηλαδή έχουμε ήδη μία δημιουργημένη αίρεση μέσα από τα πιστεύω του καθενός, κατάσταση η οποία αποκόπτει τον άνθρωπο από το σώμα της Εκκλησίας.

Εγκολπώνει ο παθών το ψέμα, πιστεύοντας ότι πορεύεται σωστά μέσα από αυτές τις τοποθετήσεις και νιώθει ότι δεν έχει ανάγκη κάτι άλλο, το οποίο θα βρει στα μυστήρια της Εκκλησίας, αφού συνειδησιακά εφησυχάζεται.

Μέσα από αυτά τα δεδομένα που έχει δημιουργήσει, αισθάνεται ευχαριστημένος με τον εαυτό του, θεωρεί ότι απέναντι στο Θεό είναι «εντάξει», ενώ χάνει ακόμη και την αίσθηση του πραγματικού σε κάποιες περιπτώσεις.

Δηλαδή βιώνει ένα ιδεολογικό «παραλήρημα» από εμμονές που υποστηρίζει σθεναρά και ταυτόχρονα δείχνει να αρέσκεται στην επικεντροποίηση της ζωής του σε καλές πράξεις, οι οποίες θεωρεί ότι αρκούν για να κερδίσει κάποια στιγμή έναν παράδεισο που θα του προσφερθεί «απλόχερα».

Καταληκτικά θα λέγαμε, ότι ο μόνος τρόπος για την επανενσωμάτωση αυτόν των «νεκρωμένων» μελών στο σώμα της Εκκλησίας, δεν είναι άλλος από την επανασύνδεση με τα μυστήρια της Εκκλησίας και την πνευματική καθοδήγηση από έναν καλό και έμπειρο πνευματικό οδηγό.

Τέλος θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι  για να μην φθάσει κανείς στην αίρεση, σημαντικό ρόλο παίζει και η κατήχηση παράλληλα με το βίωμα μέσα στην οικογένεια, ώστε να προφυλαχθούν τα νέα μέλη της Εκκλησίας, από κάθε είδους καταστάσεις που θα τους απομακρύνουν από το Χριστό.

Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να αποφευχθεί, η δημιουργία αιρέσεων από βαπτισμένους ορθοδόξους χριστιανούς.

  

Συντάκτης 

Γεώργιος Αραμπατζόγλου

Αναγνώστης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών – Ιερός Ναός Αγίου Λουκά Πατησίων.

  

ΠΗΓΗ