Όταν ήμουν στο Σινά, ήταν εκεί και ένας λαϊκός - Στρατή τον έλεγαν - που, αν τον φώναζες: «κύριε Στρατή», σου έλεγε: «Αμαρτωλό Στρατή, να λες, αμαρτωλό Στρατή». Όλοι έλεγαν: «Τι ταπεινός που είναι!». Ένα πρωί τον πήρε ο ύπνος και δεν κατέβηκε στην Εκκλησία. Πήγε λοιπόν κάποιος να τον ξυπνήσει. «Στρατή, του λέει, ακόμη κοιμάσαι; τελείωσε και ο Εξάψαλμος· δεν θα έρθεις στην Εκκλησία;». Οπότε εκείνος βάζει κάτι φωνές... «Εγώ έχω περισσότερη ευλάβεια από σένα και ήρθες να μου πεις να κατέβω στην Εκκλησία;». Έκανε σαν τρελλός... Μέχρι που πήρε το κλειδί από την πόρτα - ήταν από εκείνα τα κλειδιά τα μεγάλα -, για να τον χτυπήσει, γιατί θίχτηκε. Τα έχασαν οι άλλοι που τον άκουσαν έτσι να φωνάζει, γιατί τον είχαν για υπόδειγμα, για πολύ ταπεινό. Έγινε ρεζίλι. Βλέπεις τί γίνεται; Μόνος του έλεγε, ότι είναι αμαρτωλός, αλλά, μόλις θίχτηκε ο εγωισμός του, έγινε θηρίο!
*(Όσιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου