ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ: ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΣΗΚΩΝΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΣΒΟΛΗ!

Είπε Γέρων: «Βλέπουμε τον σταυρό του Χριστού, διαβάζουμε για τα πάθη του, κι όμως εμείς δεν σηκώνουμε καμία προσβολή».

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΜΕ ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΚΟΙΝΙ

Ένας ασκητής έστελνε τον υποτακτικό του να πουλήσει το εργόχειρο του στις Καρυές. Εκεί ο υποτακτικός του άκουσε στο Πρωτάτο ωραιότατες ψαλμωδίες, μουσική κ.λ.π. 

Μια μέρα λέει στον γεροντά του:

- Γέροντα έχω ένα λογισμό. Εμείς εδώ πέρα στην έρημο δεν κάνουμε τίποτα. 

Να δεις πως εκεί υμνούν τον Θεό. Ψαλμωδίες, πράγματα, χορωδίες. Εμείς 

εδώ μόνο κομποσχοίνι, μόνο ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ… 

Τον παίρνει ο Γέροντας τότε μια άλλη μέρα και του λέει. 

- Ας, πάμε παιδί μου να δούμε τι κάνουν αυτοί οι πατέρες. Να κάνουμε κι εμείς το δικό τους τυπικό. 

Και όταν πήγαν σκύβει στο αυτί του, μέσα στην εκκλησία και του λέει ψιθυριστά. 

Πράγματι τέκνο, εδώ δοξάζουν τον Θεό. 

Δεν πρόλαβε να τελείωση και πιάνει δυνατός σεισμός. Σείστηκαν τα σύμπαντα. 

Τότε αμέσως οι ψάλτες άφησαν τα μουσικά βιβλία και τα «τεριρέμ» και άρχισαν να τραβούν κομποσχοίνι, φωνάζοντας «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ»!!!! 

- Γέροντα πάμε να φύγουμε, πάμε στη δουλεία μας, στην ησυχία μας, στο καλύβι μας. Αυτό που κάνουμε εμείς, είναι ανώτερο από τα ψαλτικά. 

Διαπίστωσαν πράγματι, ότι καλύτερη προσευχή είναι η προσευχή με το κομποσχοίνι.

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: "Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ".

Mεταξύ των άλλων που μας διηγήθηκε ο Αββάς Θεωνάς, ήταν και τούτο πού συνέβη στα χρόνια του Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας Παύλου.

Εκεί, λοιπόν στην Αλεξάνδρεια, όταν ένα ζευγάρι πολύ πλουσίων αναπαύτηκε ξαφνικά, έμεινε ορφανή μια μικρή κόρη τους, αβάφτιστη ακόμη.

Μια μέρα, εκεί πού περιποιόταν τον κήπο της, βλέπει έναν άντρα που ετοίμαζε κι έδενε το σκοινί, για να κρεμαστεί. Πανικοβλήθηκε η κόρη, τρέχει κοντά του και τον ρωτάει :

- Τί κάνεις εδώ, άνθρωπέ μου ;

- Άφησε με, κόρη μου, της άπαντα εκείνος, γιατί με έχει γονατίσει πραγματικά μεγάλη θλίψη.

- Πες μου όλη την αλήθεια, του λέει εκείνη και φαντάζομαι πως μπορώ σε κάτι να σε βοηθήσω. Καταστενοχωρημένος εκείνος της λέει :

- Δυστυχώς, κόρη μου, χρωστώ πολλά χρήματα και οι δανειστές μου με πνίγουν για να τους τα δώσω τώρα· γι’ αυτό κι εγώ αποφάσισα να πεθάνω το γρηγορότερο και να μη ζω τέτοια δυστυχισμένη ζωή …

Εκείνη στοργικά του λέει :

- Σε παρακαλώ, πάρε ό,τι έχω και δώσε πίσω αυτά που χρωστάς· μα, μην κάνεις κακό στον εαυτό σου.

Ανακουφισμένος, με την απρόσμενη πρόταση, πήρε εκείνος τα απαραίτητα χρήματα, ξεχρεώθηκε κι αισθάνθηκε πάλι τον εαυτό του ελεύθερο. Στενεμένη, όμως, η κόρη, που της έλειψαν τα χρήματα και πεντάρφανη καθώς ήταν, αναγκάστηκε να δοθεί στην πορνεία για να ζήσει. Τότε ακουστήκανε και μερικοί να λένε:

- Ανεξερεύνητες οι βουλές του Κυρίου ! Ποιός ξέρει άραγε, για ποιους λόγους συγχωρεί ο Θεός σε κάποια ψυχή να πειράζεται και να ξεπέφτει τόσο πολύ…

Όμως, ύστερα από λίγο καιρό, η κόρη αρρώστησε. Άρχισε να συλλογίζεται σοβαρά την περιπέτεια του βίου και η ψυχή της πλημμύρισε ξάφνου ένα κύμα κατανύξεως. Φώναξε, λοιπόν, τούς γείτονες και τούς παρακάλεσε :

- Για τ’ όνομα του Κυρίου, λυπηθείτε την ψυχή μου ! Παρακαλέστε τον Πάπα και Πατριάρχη να με βαπτίσει και να με κάμει χριστιανή !

Εκείνοι γυρνούσαν την πλάτη κι έλεγαν με περιφρόνηση :

- Και ποιός να καταδεχτεί να γίνει ανάδοχος, βαφτίζοντας μια πόρνη;

Η θλιβερή αυτή κατάσταση τη γέμιζε πόνο και θλίψη. Κι ενώ ζούσε σ’ αυτήν τη μαύρη ατμόσφαιρα, παρουσιάζεται άγγελος Κυρίου, με τη μορφή εκείνου του ανθρώπου, τον οποίο είχε γλυτώσει εκείνη κάποτε απ’ την αυτοκτονία και της λέει:

-Τί έχεις και είσαι τόσο στενοχωρημένη; Κι εκείνη του απαντά :

- Επιθυμώ να βαφτιστώ και να γίνω χριστιανή, μα κανείς δε βρέθηκε να μιλήσει στον Πατριάρχη και να με βοηθήσει…

- Μη στενοχωριέσαι καθόλου, της λέει εκείνος – εγώ θα φέρω μερικούς φίλους μου και θα σε μεταφέρουμε. Και πράγματι, ο άγγελος που είχε παρουσιαστεί εμπρός της, παίρνει άλλους δύο αγγέλους και, υποβαστάζοντάς την, την μεταφέρουν στην εκκλησία. Εκεί μετασχηματίζονται και παίρνουν τη μορφή σπουδαίων προσώπων του τόπου, της τάξεως των αριστοκρατών. Φωνάζουν τους αρμοδίους κληρικούς, πρεσβυτέρους δηλαδή και διακόνους και όσους ήταν ταγμένοι για το μυστήριο της βαπτίσεως. Κι εκείνοι τούς ρωτάνε :

- Η αγάπη σας, μπορείτε να εγγυηθείτε γι’ αυτήν και την πνευματική της κατάσταση ;

- Ναι, απαντούν με μια φωνή εκείνοι. εμείς γινόμαστε εγγυηταί γι’ αυτήν.

Πήραν λοιπόν οι κληρικοί την άρρωστη και τη βαφτίσανε. Μετά την πήραν οι ανάδοχοί της, με την ηγεμονική παρουσία των προυχόντων της περιοχής και την πήγαν στο σπίτι της, λευκοφορεμένη. Εκεί, την άφησαν κι αμέσως έγιναν άφαντοι. Ωστόσο, οι γείτονες, που τους έφαγε η περιέργεια, πήγαν και τη ρωτούσανε, όταν έφυγαν οι επίσημοι εκείνοι :

- Σε βλέπουμε λευκοφορεμένη. Ποιος έγινε ανάδοχός σου και σε βάφτισε ;

Κι εκείνη, απλά τους διηγήθηκε την ιστορία : Ήρθαν μερικοί, με πήραν και με πήγαν στην εκκλησιά. κι εκεί είπαν στους κληρικούς και με βαφτίσανε.

- Μα ποιοί, τέλος πάντων, ήταν αυτοί ; Τούς ξέρεις ; Τη ρωτούσανε. Κι όταν εκείνη δεν έβρισκε τί να τους απαντήσει, εκείνοι πήγαν και ρώτησαν τον Πατριάρχη. Εκείνος εκκάλεσε τους κληρικούς, που ήταν υπεύθυνοι για το άγιο Βάπτισμα και τούς ρωτάει :

- Την δείνα κόρη εσείς τη βαφτίσατε ;

- Ναι απαντούν εκείνοι, γιατί ήρθαν και μας παρακάλεσαν ο δείνα και ο δείνα, γνωστοί από τους άρχοντες του τόπου μας και τη βαφτίσαμε.

Ο Πατριάρχης έστειλε και κάλεσε τους άρχοντες εκείνους, κατά Θείαν οικονομία και τους ρωτούσε αν έγιναν ανάδοχοι στη βάφτιση της τάδε κόρης και αν εγγυηθήκαν εκείνοι γι’ αυτήν.

Εκείνοι, απορημένοι, απάντησαν :

- Εμείς δεν ξέρουμε τίποτε, κι ούτε θυμόμαστε να ‘χουμε κάνει ποτέ κάτι τέτοιο.

Τότε ο Πατριάρχης άρχισε να πληροφορείται μέσα του, πως το πράγμα ήταν ένα θαύμα, που οφείλονταν στη Θεία οικονομία. Έστειλε, λοιπόν, να φωνάξουν τη νεοφώτιστη κόρη και τη ρώτησε :

- Πές μου, κόρη μου, τί καλό πράγμα έχεις κάνει στη ζωή σου ;

- Εγώ, – απαντά εκείνη, συμμαζεμένα – μία πόρνη και θεόφτωχη, σαν τί καλό θα μπόραγα να κάμω;

Ο πατριάρχης την ξαναρωτά, επίμονα :

- Για σκέψου λίγο, κόρη μου· δε θυμάσαι να ‘χεις κάνει κάποτε κάποιο καλό στη ζωή σου ;

Εκείνη απάντησε :

- Όχι. Εκτός μονάχα τούτο, αν ενδιαφέρει : πως κάποτε είδα έναν άνδρα, έτοιμο να αυτοκτονήσει, γιατί τον έπνιγαν οι δανεισταί του για τα χρέη τα μεγάλα, κι εγώ του έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα, για να τον γλυτώσω και να τον ελευθερώσω από τα δεινά του. Και λέγοντας αυτά τα λόγια, έγειρε και αναπαύτηκε εν Κυρίω.

Ο Πατριάρχης, θαυμάζοντας αναφώνησε :

- Δίκαιος είσαι, Κύριε και δίκαιες οι κρίσεις σου !

ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ: "Η ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ".

Κάποτε, στην ώρα της προσευχής στο κελί του, ο μέγας Μακάριος άκουσε μια φωνή άνωθεν, να του λέγει:

-Μακάριε, πρέπει να ξέρεις, πώς, παρά τις προσευχές και την άσκησή σου, δεν έφτασες ακόμη στα μέτρα της αρετής, πού έχουν ανέβει εκείνες οι δύο γυναίκες, στη τάδε πολιτεία.

Το πρωί ο Γέροντας σηκώθηκε, άρπαξε το ξύλινο ραβδί του και πήρε το δρόμο για την πολιτεία εκείνη. Όταν έφτασε, ρώτησε κι έμαθε, που μένουν εκείνες οι γυναίκες και χτύπησε την πόρτα τους. Βγήκε λοιπόν η μία γυναίκα και τον υποδέχτηκε στο σπίτι, με πολύ χαρούμενο πρόσωπο. Ώσπου να καθίσει ο Γέροντας να πάρει μια ανάσα, ήρθε και η άλλη. Τότε τις κάλεσε και τις δυο κοντά του και μόλις κάθισαν τους λέει:

-Έκαμα όλο το δρόμο και υπέμεινα τόση κούραση, ώσπου από την έρημο να φτάσω ίσαμε εδώ. Σάς παρακαλώ, λοιπόν, να μου πείτε ποια είναι η πνευματική σας εργασία και οι αρετές, πού αγωνίζεστε ν' ασκείτε.

Εκείνες απαντούν, με πολλή απλότητα:

-Πίστεψε μας, άγιε Γέροντα, πώς δεν μένουμε έξω από τα κρεβάτια των συζύγων μας. Ποια εργασία πνευματική λοιπόν, περιμένεις από μας;

Όμως, ο Γέροντας τους έβαλε μετάνοια και τις παρακάλεσε να του φανερώσουν την αρετή τους.

Βλέποντας τότε την πολλή υπομονή του, είπαν στον άγιο Γέροντα

-Εμείς είμαστε ξένες για τούτο τον κόσμο, κ' έτυχε να παντρευτούμε συζύγους, πού ήταν αδέλφια κατά σάρκα' Από τότε, πού ζούμε σε τούτο το σπίτι με τους άνδρες μας, δεν θυμούμαστε να 'χουμε μαλώσει ποτέ μεταξύ μας, ούτε να πούμε άσχημη κουβέντα η μια στην άλλη. Πάντα μας ζούμε, όλα τα χρόνια με ειρήνη και ομόνοια, αγαπημένες. 

Κάποτε μας ήρθε ένας περίεργος λογισμός: Να εγκαταλείψουμε τους άνδρες μας και να πάμε σ' ένα γυναικείο μοναστήρι να ζήσουμε. Κάναμε αγώνα και παρακαλέσαμε πολύ τους άνδρες μας να αφήσουν να φύγουμε. Μα δεν τα καταφέραμε να τους πείσουμε. Έτσι, καθώς δεν πετύχαμε αυτό το σκοπό μας, κάναμε μια συμφωνία (οι δυο μας με το Θεό): να μη βγει ποτέ απ' το στόμα μας κανένας κοσμικός λόγος, αδιαφόρετος.

Ακούγοντας τούτα τα λόγια ο άγιος εκείνος Γέροντας, θαύμασε και είπε:

-Αληθινά δεν παίζει κανένα ρόλο το ν' ακολουθεί κανείς τον παρθενικό βίο ή τον έγγαμο, το νά' ναι μοναχός ή κοσμικός, για να του χαρίσει ο Θεός το πνεύμα του και το έλεός του. Εκείνο, πού μονάχα ζητάει από μας είναι η προαίρεση.

Ο Γέροντας οικοδομήθηκε πνευματικά πολύ από την αρετή τους κ' επέστρεψε στο κελί του, στην έρημο δοξάζοντας το Θεό».

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΤΑ ΠΑΘΗ ΔΕΣΜΕΥΟΝΤΑΙ, ΔΕΝ ΘΑΝΑΤΩΝΟΝΤΑΙ!

Κάποιος ασκητής απέκτησε την φήμη ότι επί πενήντα χρόνια έζησε με αυστηρή νηστεία, αποφεύγοντας και αυτό το ψωμί και το κρασί. Έλεγε μάλιστα και ο ίδιος:

-Θανάτωσα την φιληδονία, την φιλαργυρία και την φιλοδοξία.

Όταν το άκουσε ο αββάς Αβραάμ, πήγε και τον συνάντησε.

-Εσύ είπες αυτά τα λόγια; Τον ρώτησε

- Ναι, απήντησε εκείνος.

-Δεν μου λες, εάν μπεις στο κελλί σου και βρεις μια γυναίκα, μπορείς να μείνεις τελείως αδιάφορος για το φύλο της.

-Όχι, αλλά θα αγωνισθώ να μην την αγγίξω.

-Άρα, συμπέρανε ο αββάς Αβραάμ, δεν θανάτωσες το πάθος της φιληδονίας. Το νίκησες μόνο και το έχεις δεμένο… Εάν τώρα, καθώς περπατάς δεις όστρακα, πέτρες και ανάμεσα χρυσάφι, μπορείς να μείνεις αδιάφορος γι’ αυτό και να το θεωρήσεις σαν τα όστρακα και τις πέτρες;

- Όχι, αλλά θα αγωνισθώ να μην το πάρω.

-Άρα, συμπέρανε πάλι ο αββάς Αβραάμ, δεν θανάτωσες το πάθος της φιλαργυρίας. Το νίκησες μόνο και το έχει δεμένο… Εάν τώρα μάθεις ότι έρχονται να σε επισκεφθούν δύο αδελφοί, και γνωρίζεις ότι ο ένας σε επαινεί, ενώ ο άλλος σε κακολογεί, θα τους δεχθείς με την ίδια διάθεση;

-Όχι, αλλά θα αγωνισθώ ν’ αναπαύσω και εκείνον που με κακολογεί, όπως και εκείνον που με επαινεί.

-Άρα, ούτε το πάθος της φιλοδοξίας έχεις θανατώσει. Τα πάθη λοιπόν δεσμεύονται, πλην όμως δεν θανατώνονται.

Πηγή : giorgosthalassis.blogspot

Φωτογραφία από Δια Χειρός Λεωνιδακη

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ; ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ Ή ΝΑ ΣΕ ΑΓΑΠΑΝΕ;

Ρώτησαν κάποτε έναν γέροντα: «Τι είναι πιο σημαντικό; Να αγαπάς ή να σε αγαπάνε;»
Και ο γέροντας απάντησε: «Τι είναι πιο σημαντικό σε ένα πουλί; Η αριστερή του φτερούγα ή η δεξιά;» Εσύ, έχεις και τις δύο φτερούγες; 

ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ: ΣΕ ΕΝΑΝ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΒΑΣΙΖΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΟ ΘΕΟ!

Είπε Γέρων: Σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο, μπορούμε πάντα να βασιζόμαστε σε έναν αμετάβλητο Θεό. 

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΚΑΝΑΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ!

 Η διάκριση και η τακτική του τον έκαναν Γέροντα του Γέροντά του!

 

Ήταν κάποιος αναχωρητής που είχε πολλή διάκριση και ήθελε να μείνει στα Κελλία, αλλά για την ώρα δεν έβρισκε κελλί. Κάποιος άλλος γέροντας, όταν το έμαθε, επειδή είχε εκεί ένα παράμερο κελλί άδειο, τον παρακάλεσε να καθίσει εκεί, ώσπου να βρεθεί άλλο.
Πράγματι, ο αναχωρητής πήγε εκεί και κάθισε. Μερικοί από εκείνο το μέρος πήγαιναν σε αυτόν, μια και ήταν ξένος, και του έφερναν ό,τι μπορούσε ο καθένας, και αυτός τους δεχόταν και τους φιλοξενούσε.
 
Ο γέροντας όμως που του έδωσε το κελλί άρχισε να τον ζηλεύει και να τον κακολογεί λέγοντας:
– Εγώ έχω τόσα χρόνια εδώ με πολλή άσκηση, και κανένας δεν έρχεται σ’ εμένα, ενώ αυτός ο απατεώνας έχει λίγες μέρες, και πόσοι πηγαίνουν σε αυτόν!
Και πρόσταξε τον μαθητή του:
– Πήγαινε και πες του· Φύγε από εδώ, γιατί το χρειάζομαι το κελλί.
Ο μαθητής πήγε στον αναχωρητή και του είπε:
– Ρωτά ο αββάς μου, πώς είσαι;
Εκείνος απάντησε:
– Ας προσευχηθεί για εμένα, γιατί υποφέρω από το στομάχι
μου.
 
Γυρίζοντας στον γέροντα που τον έστειλε, είπε:
– Ο γέροντας συμφώνησε να κοιτάξει για άλλο κελλί και να φύγει.
Μετά από δυο μέρες ο γέροντας ξαναείπε στον μαθητή του:
– Πήγαινε και πες του· Αν δεν φύγεις, θα έρθω εγώ να σε βγάλω με το ξύλο.
 
Πήγε ο αδελφός και είπε πάλι στον αναχωρητή:
– Έμαθε ο αββάς μου ότι είσαι άρρωστος και λυπήθηκε και με έστειλε να σε επισκεφτώ.
Εκείνος του αποκρίθηκε:
– Πες του ότι με τις ευχές του έγινα καλά.
Γύρισε λοιπόν στον γέροντά του λέγοντας:
– Είπε ότι ως την Κυριακή, αν θέλει ο Θεός, θα φύγει.
 
Όταν έφτασε η Κυριακή και δεν έφυγε από το κελλί ο αναχωρητής, πήρε ο γέροντας ένα ραβδί και πήγε να τον δείρει και να τον διώξει.
Καθώς ξεκινούσε, του είπε ο μαθητής του:
– Ας πάω εγώ πρώτα, μην τυχόν βρίσκονται κάποιοι εκεί και σκανδαλιστούν.
Ο γέροντας τον άφησε, και πηγαίνοντας πρώτος ο αδελφός είπε στον αναχωρητή:
– Ο αββάς μου έρχεται να σε παρακαλέσει και να σε πάρει στο κελλί του.
Εκείνος, μόλις άκουσε για την αγάπη του γέροντα, βγήκε να τον προϋπαντήσει, του έβαλε μετάνοια από μακριά και του φώναξε:
– Έρχομαι εγώ στην αγιοσύνη σου, πάτερ, μην κουράζεσαι εσύ.
 
Τότε ο Θεός, βλέποντας την τακτική του νέου μοναχού, έφερε σε κατάνυξη τον αββά του, που πέταξε το ραβδί και έτρεξε να ασπαστεί τον αναχωρητή.
Τον ασπάστηκε και τον πήρε στο κελλί του, σαν να μην είχε ακούσει τίποτε από όσα αυτός είπε.
 
Εκεί ρώτησε τον μαθητή του:
– Τίποτε δεν του είπες από όσα σου είπα;
– Όχι, αποκρίθηκε.
Όταν το άκουσε ο γέροντας, χάρηκε πολύ και κατάλαβε ότι η ζήλεια του προερχόταν από τον εχθρό.
Και την ώρα εκείνη περιποιήθηκε τον γέροντα, ενώ μετά έπεσε στα πόδια του μαθητή του, λέγοντας:
– Εσύ θα είσαι γέροντάς μου, και εγώ μαθητής σου, γιατί με την τακτική σου σώθηκαν οι ψυχές και των δυο μας.
 
Από τον «Ευεργετινό», τ. Α’, σ. 347-348, των εκδόσεων το Περιβόλι της Παναγίας.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΖΩΣΙΜΑΣ: ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΨΑΝ ΤΗΝ ΔΙΟΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΓΕΛΑΣΑΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΤΙΚΑ!

 Γέροντας Ζωσιμάς: Δεν πίστεψαν την διορατική διάγνωσή του 

και γέλασαν κοροϊδευτικά…

 

Επειδή πάντα τον [τον Γέροντα, π. Ζωσιμά] κατηύθυνε ο σταυρός που έπρεπε να τον βάλει, ενώ του έλεγαν ότι πονούν κάπου εκείνος πολλές φορές έβαζε τον σταυρό αλλού και πολύ παραξενεύονταν γι’ αυτό.
[Ο Γέροντας, π. Ζωσιμάς, σύμφωνα με πάρα πολλές μαρτυρίες, σταύρωνε τους ασθενείς με τον σταυρό του Γέροντα του, π. Σίμωνα Αρβανίτη, στα σημεία του σώματός τους που υπήρχε το πρόβλημα και θεραπεύονταν θαυματουργικώς].

Ο Γέροντας [π. Ζωσιμάς] τους έλεγε:
– Το ξέρω αλλά το πρόβλημα είναι αλλού.
Μας έλεγε μία κυρία που είχε έρθει με την αδελφή της, η οποία ζούσε στην Αμερική, στον Γέροντα για να την σταυρώσει, γιατί είχε πρόβλημα στο στομάχι.
Μάλιστα ο σύντροφος της αδελφής της ήταν και χειρουργός γιατρός στην Αμερική και αυτός την παρακολουθούσε.
Όταν είπαν το πρόβλημα στον Γέροντα, εκείνος έβαλε τον σταυρό του και κατάλαβε πως το πρόβλημα δεν ήταν εκεί που του έλεγαν αλλά είναι αλλού και μάλιστα είναι σοβαρό.
Τους το είπε και όπως μας έλεγαν, γέλασαν κοροϊδευτικά και έφυγαν λέγοντας σιγά μην ξέρει ο Γέροντας.
Όταν πήγε στην Αμερική, η αδελφή της χειρουργήθηκε και όταν την άνοιξαν στο χειρουργείο βρήκαν το πρόβλημα εκεί που ο Γέροντας τους είχε πει και όχι εκεί που νόμιζαν ότι είναι.
Ήρθε η κυρία μετανοημένη που είχε γελάσει κοροϊδευτικά και ζήτησε συγγνώμη από τον Γέροντα.
 
Μαρτυρία από το βιβλίο “Ζωσιμάς Μοναχός, (1937-2010), Υποτακτικός του Ιερομονάχου Σίμωνος Αρβανίτη”, εκδόσεις η Μελέτη. 

ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Ο ΑΚΟΥΣΙΟΣ ΦΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΦΟΡΜΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ!

 Ο ακούσιος φόνος που έγινε αφορμή σωτηρίας!

 

Ένας νέος, στο όνομα Μακάριος, περίπου δεκαοκτώ χρονών, ενώ έπαιζε με συνομίληκούς του κοντά στη λίμνη που λέγεται Μαρία, βόσκοντας ζώα, διέπραξε ακούσιο φόνο.
Και χωρίς να πει σε κανένα τίποτα, έπιασε την έρημο, και έφτασε σε τέτοιο φόβο Θεού και ανθρώπων, ώστε να γίνει αναίσθητος και να μείνει άστεγος επί τρία χρόνια στην έρημο.
Σ’ εκείνη δε τη γη δεν βρέχει ποτέ, και αυτό όλοι το γνωρίζουν, και όσοι το άκουσαν και όσοι το είδαν.
Αυτός αργότερα έχτισε κελλί για τον εαυτό του· και αφού έζησε άλλα εικοσιπέντε χρόνια σ’ εκείνο το κελλί, αξιώθηκε του χαρίσματος να περιφρονεί τους δαίμονες, εντρυφώντας στη μοναξιά.
Μ’ αυτόν συνέζησα πολύ και τον ρώτησα πώς βλέπει ο λογισμός του την αμαρτία του φόνου και απαντούσε ότι τόσο πολύ απέχει από τη λύπη, ώστε να ευχαριστεί κιόλας για το φόνο· διότι ο ακούσιος φόνος του έγινε αφορμή σωτηρίας.
Έλεγε ακόμη, φέρνοντας μαρτυρία από τη Γραφή, ότι ο Μωυσής δεν θα αξιωνόταν της θεϊκής οπτασίας και τόσης δωρεάς και της συγγραφής των αγίων λόγων, αν, από το φόβο του Φαραώ για το φόνο που διέπραξε στην Αίγυπτο, δεν έπιανε το όρος του Σινά.
Αυτά τα λέω, όχι παρακινώντας σε φόνο, αλλά για να δείξω ότι υπάρχουν και περιστατικές αρετές, όταν προσέλθει κανείς στο αγαθό ακούσια· διότι από τις αρετές άλλες είναι προαιρετικές, άλλες περιστατικές.
 
Από το βιβλίο “Παλλαδίου, Λαυσαϊκή ιστορία”, έκδοση Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα Αγίου Όρους, 1980. Εισαγωγικά, μετάφραση, μοναχός Συμεών Σταυρονικητιανός.
 
ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ ΑΓΙΑΖΕΤΑΙ Η ΦΥΣΙΣ!

Σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις

Έλεγε ό Γέρο – Δανιήλ ότι, στην Ιερά Σκήτη του Ξενοφώντος, ό Γέροντας της Καλύβας «Εισοδια της Θεοτόκου» Γρηγόριος Ιερομόναχος, είχε υποτακτικό πολύ απλό, αγαθό και άκακο, Θεοφύλακτο ονομαζόμενο.
Ό Μοναχός Θεοφύλακτος, κατά την εορτή των Θεοφανίων, πού γίνεται ό μεγάλος Αγιασμός, όταν άκουσε τα τροπάρια και τίς ευχές πού ψάλλει ή Εκκλησία μας και τα όποια λένε: «Σήμερον αγιάζεται ή φύσις των υδάτων…», του φάνηκε κάπως περίεργο και όταν τελείωσε ή τελετή, ρώτησε το Γέροντα του Παπα – Γρηγόρη: «Γέροντα, άκουσα στα τροπάρια και στις ευχές να λέτε πώς «Σήμερον αγιάζεται ή φύσις των υδάτων…», πώς γίνεται αυτό το πράγμα και όλα τα νερά αγιάζονται; Αγιάζονται και τα νερά της θαλάσσης;»
Ό Γέροντας του Παπα – Γρηγόρης σ’ αυτά απάντησε:
— Αδελφέ Θεοφύλακτε, ό Πανάγαθος θεός, με τίς προσευχές των ανθρώπων, πού γίνονται με ταπείνωση, από αδιάκριτη και ακλόνητη πίστη, με την επιφοίτηση της χάριτος του Παναγίου Πνεύματος, επενεργεί επί των εμψύχων και αψύχων ακόμη μεταβάλλει αυτά και τα αγιάζει, για να καθαρίσει και αγιάσει μ’ αυτά τους πιστούς δούλους Του.
Όπως, επί παραδείγματι, αγιάζει το νερό και το λάδι στο Βάπτισμα, και απαλλάσσει τον άνθρωπο, και καθαρίζει αυτόν από το προπατορικό αμάρτημα και από κάθε είδους άλλης αμαρτίας και έτσι βγαίνει από την άγια Κολυμβήθρα αγνός, καθαρός και τέλειος χριστιανός.
Όπως μεταβάλλει το ψωμί και το κρασί, πού προσφέρει θυσία των χριστιανών ό Ιερεύς και με την επιφοίτηση του Παναγίου Πνεύματος, τα κάνει από ψωμί – Σώμα κι από κρασί – Αίμα του Κυρίου και Θεού και Σωτηρος ημών Ιησού Χριστού και γίνονται τα Τίμια Δώρα, που μεταλαμβάνουν οι πιστοί, και μ’ αυτά όταν άξιοι και καθαροί, με τη μετάνοια και εξομολόγηση τα παίρνουν, αγιάζονται και θεοποιούνται.
Όπως μεταβάλλει το λάδι του ευχελαίου και γίνεται θεραπευτικό μέσο στους μετά πίστεως χριωμένους. Έτσι, αγαπητέ Θεοφύλακτε, μεταβάλλεται με τη χάρι του Αγίου Πνεύματος και ή φύση των υδάτων.
Ό Μοναχός Θεοφύλακτος για δεύτερη φορά ρώτησε το Γέροντα του και είπε:
Πάτερ και το νερό της θαλάσσης αγιάζεται κι αυτό;
Ναι αδελφέ, άκουσε και γι’ αυτό: Όταν ό πρωτάγγελος Εωσφόρος, από την υπερηφάνεια του, ξέπεσε από τους ουρανούς και σαν αστραπή βρέθηκε στα κατώτερα μέρη, στα κατάβαθα της γης, εκεί πού είναι τα τάρταρα του Αδη, τότε πέφτοντας αυτός, παρέσυρε με την πτώση του το ένα τρίτο (1/3) από τους Αγγέλους, πού κι αυτοί έγιναν όπως κι ό αρχηγός τους Δαίμονες.
Πέφτοντας αυτοί, οι πρώην άγγελοι, από τους ουρανούς προς τη γη και επειδή εξακολουθούσαν να πέφτουν συνέχεια κι άλλοι άγγελοι, τότε στάθηκε στην πύλη του ουρανού ό μέγας Αρχάγγελος Μιχαήλ με την πύρινη ρομφαία, φώναξε προς όλους τους Αγγέλους και είπε: «Στώμεν καλώς, Στώμεν μετά φόβου Θεού» και με τη φωνή αύτη συνήλθαν οι Άγγελοι και σταμάτησαν να πέφτουν.
Εκείνοι όμως πού είχαν πέσει, με το πρόσταγμα αυτό του Αρχιστρατήγου Μιχαήλ, σταμάτησαν εκεί πού βρέθηκαν, άλλοι στον αέρα κι έγιναν τα εναέρια Τελώνια, άλλοι στη γη, κι έγιναν οι πειρασμοί και εξουσιαστές της γης, κι άλλοι στα ύδατα των ποταμών τής Γης και της θαλάσσης, οπού πειράζουν, δοκιμάζουν και πνίγουν τους διερχόμενους επειδή, κατά το λόγο του Κυρίου «Άπ’ αρχής, ό διάβολος ανθρωποκτόνος εστί» (Ίωάν. Η’ 44).
Όταν όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, όπως λέγουν οι άγιοι Απόστολοι και το ιερό Ευαγγέλιο, και ό Υιός και Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος, με το μέγα και ανερμήνευτο μυστήριο της θείας ενσάρκου αυτού οικονομίας, με την κάθοδο Του από τους ουρανούς αγίασε τον αέρα, τη γη, τη θάλασσα, τα ύδατα και πάντα «τα εν αυτοίς», και με τον αγιασμό και τη χάρι του Αγίου Πνεύματος κατήργησε την δύναμη και την εξουσία του Σατανά πού είχε, πριν να σαρκωθή ό Δεσπότης Χριστός επάνω στους ανθρώπους, στα ζώα και στα στοιχεία της φύσεως, και έτσι ό αέρας, ή γη και το νερό αγιάστηκαν, από την παρουσία του Δεσπότη Χριστού του Θεού ημών.
Ή ήμερα αυτή των Θεοφανίων, πάτερ Θεοφύλακτε, όπου γίνεται ό Μεγάλος Αγιασμός, γίνεται ή ανάμνησης της του Χριστού παρουσίας και της Θεοφανείας του τρισυπόστατου και τρισηλίου Θεού των χριστιανών, του Ποιητού και Δημιουργού των όλων, πού σαν σήμερα στη βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό, παρουσιάστηκε ό ουράνιος Πατέρας με τη φωνή και ό οποίος με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, πού το έστειλε σαν ένα περιστέρι επάνω στο κεφάλι του Χριστού, μ’ αυτό δείχνοντας μας το Χριστό, είπε: «Ούτος εστίν ό υιός μου ό αγαπητός ενώ ηυδόκησα…» δηλαδή αυτό είναι το αγαπημένο μου παιδί, ό μονογενής, με τον όποιον, όπως δημιουργήσαμε μαζί μ’ αυτόν και το Αγιον Πνεύμα τον κόσμο όλον, έτσι και τώρα ευδόκησα, μέσον Αυτού να σωθεί ό κόσμος και να αναγεννηθεί ανακαινιζόμενος με το άγιο Βάπτισμα.
Γλυκύτερο το νερό της θάλασσας.
Εάν λοιπόν θέλεις να δοκιμάσεις την αλήθεια όλων αυτών πού σου είπα, πήγαινε πάτερ Θεοφύλακτε, κάτω στη θάλασσα σήμερα, να ιδείς πώς το νερό είναι γλυκό και πίνεται.
Ό απλός κι αγαθός Μοναχός Θεοφύλακτος, παρ όλο τον κόπο της αγρυπνίας, μόλις άκουσε αυτά τα πράγματα για να βεβαιωθεί, πήρε ένα μικρό δοχείο και πήγε αμέσως στη θάλασσα, ή οποία από τη Σκήτη αυτή απέχει περισσότερο από μια ώρα πεζοπορία, έσκυψε με ταπείνωση και τυφλή υπακοή, πήρε νερό από τη θάλασσα, ήπιε και μετά θαυμασμού είδε πώς το νερό ήταν γλυκό και πίνονταν με ευχαριστήσει. Γέμισε το δοχείο του και γύρισε στο Γέροντα του, τον όποιον αφού ευχαρίστησε του έδωκε να πιει κι αυτός από το νερό της θάλασσας, ήπιε κι εκείνος και δόξασαν «τον θαυμαστόν Θεόν εν τοις έργοις και τοις αγίοις αυτού» (Ψαλμ. ΞΖ’ 36).
Πέρασαν περισσότερα από τριάντα χρόνια, ό Γέροντας Παπα-Γρηγόρης, πλήρης ήμερων, αρρώστησε λίγο και κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο. Ό υποτακτικός του Θεοφύλακτος συνέχιζε να παίρνει κάθε χρόνο την ήμερα των Θεοφανίων, νερό από τη θάλασσα και συνεχίζονταν το ίδιο θαύμα, το νερό να είναι γλυκό και πόσιμο.
Τρία χρόνια μετά το θάνατο του γέροντα του, ό Πάτερ θεοφύλακτος, μετά την αγρυπνία των Θεοφανίων, όταν βγήκαν οι Πατέρες από το «Κυριάκο» βλέπουν τον αδελφό θεοφύλακτο να πηγαίνει περισσότερο κάτω από την Καλύβα πού έμενε. Οι άλλοι Πατέρες της Σκήτης τότε τον ρώτησαν: — Για που πηγαίνεις πάτερ Θεοφύλακτε; Δε θα πας να ξεκουραστείς στο σπίτι σου;
Ό πάτερ Θεοφύλακτος για απάντηση, τους φανέρωσε το μέχρι τότε άγνωστο στους άλλους Πατέρες της Σκήτης θαύμα, πώς δηλαδή την ήμερα του μεγάλου Αγιασμού το νερό της θαλάσσης γίνεται γλυκό και πίνεται.
Οι Πατέρες, επειδή γνώριζαν πώς ό αδελφός αυτός ήταν απλός και άκακος, δεν πίστεψαν στα λόγια του και τον ειρωνεύτηκαν. — Άιντε καημένε να ξεκουραστείς και πας μετά να μας φέρεις κι εμάς να πιούμε… θάλασσα! Ό πάτερ Θεοφύλακτος δεν έδωκε καμιά σημασία στα λόγια τους, πήγε στη θάλασσα ήπιε, όπως έκανε μέχρι τότε, νερό πού ήταν γλυκό, γέμισε και το δοχείο του και το πήγε να πιουν και οι άλλοι Πατέρες.
Εκείνοι με ειρωνεία και δυσπιστία πήραν το νερό αυτό να πιουν, αλλά το μέχρι κείνη τη στιγμή γλυκό νερό, για την απιστία τους έγινε αλμυρότερο και πολύ πικρότερο από το νερό της θάλασσας.
Τότε ό αδελφός Θεοφύλακτος τους φανέρωσε πώς επί τριάντα και πλέον χρόνια πίνανε με το Γέροντα του το γλυκύτατο και νοστιμότατο, για την ήμερα εκείνη νερό της θάλασσας. Και έτσι από την ήμερα εκείνη για την απιστία των Πατέρων σταμάτησε να γίνεται το θαύμα αυτό!

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Ο ΤΣΑΚΩΜΟΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΑΥΤΙΑ

Ήτανε δύο ασκητές λέει το γεροντικό οι οποίοι είχαν ξεχάσει να μαλώνουν...
Κάποια στιγμή ρωτάει ο ένας τον άλλον.
Πώς μαλώνουν οι άνθρωποι;
Ε λεει ο άλλος, να πως μαλώνουν οι άνθρωποι...
Θα βάλουμε μία κανάτα στη μέση, εγώ θα πω ότι είναι δική μου, εσύ θα πεις ότι είναι δική σου, θα επιμείνουμε και θα μαλώσουμε...
Βάζουνε μία κανάτα στη μέση. Λέει ο ένας... Αυτή είναι δική μου. Λέει ο άλλος… Ε πάρτην. Όχι λέει ο πρώτος δεν το είπες καλά... Θα πεις εσύ ότι είναι δική μου. Ασε θα το κάνουμε ανάποδα.
Βάζουν την κανάτα στη μέση… Λέει ο δεύτερος. Αυτή η κανάτα ειναι δική μου.. Λέει ο άλλος... ε αφού είναι δική σου, δεν μπορώ να μην στη δώσω πάρτη... Και τελικά δεν κατάφεραν να μαλώσουν.
Ο τσακωμός αρχίζει από τη φιλαυτία... Μόλις πω αυτή η κανάτα είναι δική μου.

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Ο ΑΒΒΑΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ!

Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Μακάριο τὸν μέγα σχετικὰ μὲ τὴν τελειότητα. Καὶ ἀπάντησε ὁ Γέροντας τὰ ἑξῆς:
«Δεν μπορεῖ νὰ εἶναι κανεὶς τέλειος, ἐὰν δὲν ἀποκτήσει ταπείνωση μεγάλη στὴν καρδιὰ καὶ στὸ σῶμα, ἐὰν δὲν μάθει δηλαδή:
Νὰ μὴν ὑπολογίζει τὸν ἑαυτό του σὲ καμιὰ περίπτωση ἀλλὰ νὰ προτιμᾷ νὰ βάζει ταπεινὰ τὸν ἑαυτό του χαμηλότερα ἀπ᾿ ὅλη τὴν κτίση, νὰ μὴν κρίνει διόλου κάποιον, παρὰ μόνο τὸν ἑαυτό του, νὰ ὑπομένει τὴν καταφρόνια καὶ νὰ ἀποστρέφεται ὁλόψυχα κάθε κακία.
Νὰ βιάζει τὸν ἑαυτό του να᾿ ναι μακρόθυμος, ἀγαθός, ν᾿ ἀγαπᾷ τοὺς ἀδελφούς, νὰ εἶναι σώφρων, νὰ κυριαρχεῖ στὸν ἑαυτό του, γιατὶ λέει ἡ ἁγία Γραφὴ «ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἀνήκει σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἀσκοῦν βία στὸν ἑαυτό τους καὶ αὐτοὶ οἱ ἀγωνιστὲς τὴν κερδίζουν».
Νὰ βλέπει ἴσια μὲ τὰ μάτια, νὰ φρουρεῖ τὴ γλῶσσα καὶ ν᾿ ἀποφεύγει ν᾿ ἀκούει μάταια πράγματα ποὺ φθείρουν τὴν ψυχή.
Τὰ χέρια νὰ κινοῦνται γιὰ νὰ κάνουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἡ καρδιὰ νὰ εἶναι καθαρὴ ἔναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ σῶμα ἀμόλυντο, νὰ ἔχει τὴ μνήμη τοῦ θανάτου καθημερινά, ν᾿ ἀποκηρύσσει τὴν ἐσωτερικὴ ὀργὴ καὶ κακία.
Νὰ ἀποτάσσεται τὰ ὑλικὰ καὶ τὶς σαρκικὲς ἡδονές, νὰ ἀποτάσσεται τὸ διάβολο καὶ ὅλα τὰ ἔργα αὐτοῦ καὶ νὰ συντάσσεται σταθερὰ μὲ τὸν Βασιλιὰ τῶν πάντων Θεὸ καὶ μ᾿ ὅλες τὶς ἐντολές του, νὰ προσεύχεται ἀδιάκοπα καὶ νὰ παραμένει κοντὰ στὸν Θεὸ πάντοτε, σὲ κάθε περίσταση καὶ σὲ κάθε ἐργασία»

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Ο ΑΠΡΟΣΕΚΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΑΦΕΛΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΠΟΥ ΔΕΧΘΗΚΕ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ!

Ο απρόσεκτος λόγος αφελούς Μοναχού που δέχθηκε παιδαγωγική τιμωρία από τον Θεό:

Στο Γηροκομείο του Αγίου Παύλου ήταν ένας Παρανοσοκόμος λίγο αφελής μεν, αλλά πολύ καλοκάγαθος.
Μου είχε διηγηθή ο ίδιος, πριν από σαράντα χρόνια περίπου, ότι όταν υπηρετούσε στο Γηροκομείο της Μονής, του είχε δώσει ένας αδελφός ένα σταφύλι ευλογία. Εκείνος από την καλοσύνη του δεν το έφαγε, αλλά το έκοψε μικρά τσαμπάκια και το μοίρασε στα Γεροντάκια.
Ένα δε φιλότιμο Γεροντάκι του έδινε συνέχεια ευχές: «Καλό Παράδεισο! Καλό Παράδεισο!», γιατί ήταν και το πρώτο σταφύλι που είχε γευθή, αφού τα σταφύλια δεν είχαν ωρισμάσει ακόμη. Ο Παρανοσοκόμος λοιπόν με την αφέλεια του του απήντησε αστειευόμενος:
– Φάε, ευλογημένε μου, σταφύλι. Εδώ είναι ο Παράδεισος και η κόλαση.
Παρόλο που δεν το πίστευε αυτό – το είπε αστεία και είχε ελαφρυντικά λόγω της αφέλειας του – τί έπαθε όμως;
Βλέπει την νύχτα ένα φοβερό όνειρο, αλλά ένιωθε σαν να ήταν ξυπνητός! Αντίκρισε λοιπόν μια πύρινη θάλασσα και απέναντι έναν ωραίο κόλπο με κρυστάλλινα παλάτια και έναν σεβάσμιο Γέροντα, που έμενε εκεί στον πολύ όμορφο κόλπο, που ακτινοβολούσε, αφού και τα γένια του ακόμη φαίνονταν σαν μεταξωτά
. Εκεί γνώρισε και έναν αδελφό της Μονής, που είχε κοιμηθή πριν από τρία χρόνια, και τον ρώτησε τί είναι αυτά τα παλάτια, γιατί του έκαναν μεγάλη εντύπωση, και ποιος ο σεβάσμιος Γέροντας.
Ο αδελφός του είπε:
- Αυτός είναι ο Γερο-Αβραάμ, και αυτός ο όμορφος κόλπος με τα κρυστάλλινα παλάτια είναι «ο κόλπος το Αβραάμ», όπου αναπαύονται οι ψυχές των Δικαίων.
Ενώ ο αδελφός έλεγε αυτά, τα ακούει ο Δίκαιος Αβραάμ και λέει με αυστηρό ύφος στον Παρανοσοκόμο Πατέρα Γρηγόριο:
- Εσύ να φύγης γρήγορα από εδώ, δεν έχεις καμιά θέση!
Με το μάλωμα όμως που του έκανε ο Πατριάρχης Αβραάμ, κι όπως ο Παρανοσοκόμος γύρισε να φύγη βιαστικά, ένιωσε ότι τον άρπαξε η φλόγα από την πύρινη εκείνη θάλασσα και από τον πόνο ξύπνησε. Τί να ιδή όμως! Το πόδι του εκείνο, στο οποίο ένιωσε το κάψιμο, ήταν γεμάτο από φουσκάλες και εγκαύματα και πονούσε συνέχεια είκοσι ημέρες, μέχρι να θεραπευτούν οι πληγές με αλοιφές και διάφορα άλλα πρακτικά βότανα.
Μετανόησε πολύ γι’ αυτό που είχε πει και ήταν πολύ προσεκτικός στα λόγια του στο εξής.
 
Από το βιβλίο:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ
ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ!

Περὶ ἀγάπης...

Ὁ ὑποτακτικὸς κάποιου Γέροντα ἔμενε σὲ μία καλύβα δέκα μίλια μακριὰ ἀπὸ τὴ σκήτη. Μία μέρα θέλησε νὰ τὸν εἰδοποιήσῃ ὁ Γέροντας νὰ ἔλθῃ νὰ πάρῃ τὸ ψωμί του. Ὕστερα ὅμως σκέφθηκε: Γιὰ λίγα ψωμιὰ νὰ κάνω τὸν Ἀδελφὸ νὰ περπατήσει δέκα μίλια; Ἂς τοῦ τὰ πάω μόνος. Ἔβαλε τὸ ταγάρι στὸν ὦμο καὶ ξεκίνησε. Πηγαίνοντας, σκόνταψε σὲ μία πέτρα κι ἔκανε τέτοια πληγὴ στὸ πόδι, ποὺ ἦταν ἀδύνατον νὰ σταματήσει τὸ αἷμα. Ἀπὸ τὸν ὑπερβολικὸ πόνο ποὺ ἔνιωσε, ἄρχισε νὰ κλαίει.

- Γιατί κλαῖς, Ἀββᾶ; ἄκουσε πίσω του μία γλυκειὰ φωνὴ νὰ τὸν ρωτᾷ.

Ἔστρεψε τὸ κεφάλι καὶ εἶδε ἕναν ὡραῖο Ἄγγελο. Δὲν φοβήθηκε ὅμως, ἀλλὰ τοῦ ἔδειξε μὲ τὸ δάκτυλο τὴν πληγή.

- Πάψε νὰ κλαῖς γι᾿ αὐτὸ τὸ τιποτένιο πρᾶγμα, τὸν πρόσταξε ὁ Ἄγγελος. Τὰ βήματα ποὺ κάνεις γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Ἀδελφοῦ τὰ ἔχω μετρημένα καὶ θὰ πάρεις τὴν ἀμοιβή σου ἀπὸ τὸν Θεό.

Ὁ Γέροντας πῆρε θάῤῥος καὶ χαρούμενος συνέχισε τὸ δρόμο του. Ἀπὸ τότε προθυμοποιήθηκε νὰ ἐξυπηρετεῖ τοὺς Ἀδελφούς.

Μία μέρα πῆρε πάλι ψωμιὰ νὰ τὰ πάει σ᾿ ἄλλον Ἐρημίτη ποὺ ἔμενε πολὺ πιὸ μακριά. Συνέβηκε ὅμως νὰ ἔρχεται κι ἐκεῖνος μὲ τὸν ἴδιο σκοπὸ καὶ συναντήθηκαν στὸ δρόμο.

- Ἀδελφέ μου, εἶπε πρῶτος ὁ Γέροντας, μὲ κόπο ἀπέκτησα ἕνα μικρὸ θησαυρὸ καὶ πρόλαβες ἐσὺ νὰ μοῦ τὸν πάρεις.

- Μήπως ἡ στενὴ πύλη χωράει μόνο ἐσένα, Ἀββᾶ; Κάνε λίγο τόπο νὰ περάσουμε κι ἐμεῖς, τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Ἀδελφός.

Ἐνῷ ἔλεγαν αὐτά, ἦλθε πάλι ὁ Ἄγγελος καὶ τοὺς εἶπε:

- Αὐτὴ ἡ φιλονικία σὰν εὐωδία στὸ λιβάνι ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό.

Μηνύματά από το γεροντικό

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΣΜΟ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ!

 

Έλεγαν για κάποιον αδελφό ότι πολεμήθηκε από τον πειρασμό της βλασφημίας και ντρεπόταν να το πει. Όπου δηλαδή άκουγε για μεγάλους γέροντες, πήγαινε σε αυτούς για να εξομολογηθεί, όταν όμως έφτανε, ντρεπόταν να το ομολογήσει. Πολλές φορές λοιπόν επισκέφτηκε και τον αββά Ποιμένα, και ο γέροντας τον έβλεπε ότι έχει λογισμούς και λυπόταν που ο αδελφός δεν τους έλεγε. Μια μέρα λοιπόν, καθώς τον ξεπροβόδιζε, του είπε: «Τόσον καιρό τώρα έρχεσαι εδώ έχοντας λογισμούς να μου εξομολογηθείς, και όταν έρθεις, δεν θέλεις να τους πεις, αλλά κάθε φορά φεύγεις κρατώντας τους μέσα σου να σε βασανίζουν. Πες μου λοιπόν, παιδί μου, τι είναι αυτό που έχεις». Εκείνος του αποκρίθηκε: «Ο διάβολος με πολεμά να βλασφημήσω τον Θεό, και ντρεπόμουν να το πω». Και αφού του περιέγραψε τι του συμβαίνει, αμέσως ξελάφρωσε. «Μη στενοχωριέσαι, παιδί μου», του είπε ο γέροντας. «Όταν έρχεται ο λογισμός αυτός, να λες· “Εγώ δεν έχω καμιά σχέση· η βλασφημία σου να πέσει επάνω σου, Σατανά, γιατί αυτό το πράγμα δεν το θέλει η ψυχή μου”. Και κάθε πράγμα που δεν το θέλει η ψυχή, δεν κρατά πολύ». Έτσι ο αδελφός έφυγε θεραπευμένος.

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΣΚΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ: Ο ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ ΜΟΝΟ ΤΟ "ΧΑΙΡΕ ΜΑΡΙΑ"!

Ο ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ ΜΟΝΟ ΤΟ "ΧΑΙΡΕ ΜΑΡΙΑ"

Κάποιος αγράμματος μοναχός δεν ήξερε καμμία προσευχή να πει. Του λέει ο γέροντας:

- Αφού δεν μπορείς να μάθεις κάποια προσευχή να λες το: "Θεοτόκε Παρθένε Χαίρε"

- Γέροντα, ούτε αυτό μπορώ να το πω...

- Ε, τότε λέγε μόνο το: "Χαίρε Μαρία"...

- Αυτό μπορώ να πω! Αυτό μπορώ να το μάθω, είπε ο μοναχός.

''Χαίρε Μαρία'' έλεγε ο μοναχός καθημερινά, χιλιάδες φορές.

Ο διάβολος του παρουσιάστηκε μια μέρα και του είπε:

- Σταμάτα να λες αυτήν την προσευχή, γιατί δεν μπορώ να σε πλησιάσω..

Κοιμήθηκε ο γέροντας και το θάψανε. Στο τάφο του μετά από καιρό άνθισε μόνο του ένα λουλούδι. Ανοίξανε τον τάφο να δούνε και είδαν παραδόξως, ότι είχε ρίζα την καρδιά του μοναχού, η οποία δεν είχε λιώσει και έγραφε πάνω σε αυτήν: "Χαίρε Μαρία" με χρυσά γράμματα!

Έμεινε στην ιστορία ο μοναχός αυτός ως ο "Χαίρε Μαρίας".

Εκείνος που εγκωμιάζει την Παναγία χαριτώνεται και κάθε φορά που την εγκωμιάζει, κάθε φορά προβιβάζεται.

Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑΣ: ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΣΤΗ ΓΗ, ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!

Μία ημέρα στην γή, χίλια χρόνια στον ουρανό

Ένας καλόγερος κάποτε με αγία ζωή διάβασε στην Αγία Γραφή το «χίλια έτη…». Είχε μεγάλη ευλάβεια στην Παναγία και με απλότητα της είπε: «Παναγία μου, πες στο Χριστό να μου εξηγήσει πώς είναι τόσο όμορφα στον Παράδεισο, ώστε τα χίλια χρόνια να φαίνονται ότι είναι μία μέρα. Ήταν εκκλησιαστικός στο διακόνημα και ηλικιωμένος. Το βράδυ, όταν έφευγαν οι άλλοι μοναχοί, αυτός έμενε στο ναό, προσευχόταν κι έλεγε: «Παναγία μου, πες μου πώς γίνεται αυτό». Οι πόρτες της εκκλησίας ήταν ανοιχτές. Μέσα στην εκκλησία μπήκε ένας αετός. Ήταν τόσο όμορφος που δεν περιγραφόταν. Είχε χιλιάδες χρώματα κι έλαμπε. Όταν τον είδε ο μοναχός παρακάλεσε την Παναγία να τον βοηθήσει να τον πιάσει. Κι όταν θέλησε να τον πιάσει, ο αετός έφυγε, πήγε στην πόρτα και προσποιούταν ότι δεν μπορούσε να πετάξει. Ο μοναχός τον κυνήγησε και ο αετός ξέφυγε στο δάσος, σ’ ένα ξέφωτο και κάθησε σ’ ένα δέντρο. Ήταν μια ήσυχη βραδιά με πανσέληνο. Ο μοναχός κοιτούσε τον αετό κι άρχισε να κλαίει, γιατί δεν μπορούσε να τον πιάσει. Ο αετός τότε άρχισε να τραγουδάει ένα τραγούδι, που δεν άκουσε ανθρώπινο αυτί. Ο μοναχός καθηλώθηκε έτσι 300 χρόνια!

Τόσα τραγούδησε το πουλί κι έπειτα έφυγε. Ο μοναχός όμως στενοχωρήθηκε και θύμωσε, γιατί νόμισε ότι πέρασε μόνο μια ώρα. Θυμήθηκε τότε ότι άφησε ανοιχτή την εκκλησία και γύρισε να την κλειδώσει. Όλα όμως είχαν αλλάξει. Πήγε τότε στον πορτάρη του μοναστηρίου κι αυτός εξεπλάγη. Και τούτο γιατί ο αετός που ήταν Άγγελος Κυρίου του είχε δώσει τέτοια χάρη που έλαμπε, ευωδίαζε. Γι’ αυτό και ο θυρωρός απόρησε. Τον ρώτησε λοιπόν:

-Από πού είσαι;

-Από εδώ. Είμαι ο εκκλησιαστικός.

-Δεν σε γνωρίζω. Περίμενε να ρωτήσω τον ηγούμενο.

Πήγε στον ηγούμενο και του είπε πως ήλθε κάποιος μοναχός που άστραφτε το πρόσωπό του κι έχει το κλειδί της εκκλησίας στο χέρι. Ο ηγούμενος του απάντησε: Άφησέ τον να μπει, γιατί απόψε 3 φορές άκουσα μια φωνή να ανοίξω τις πόρτες για να έλθει μέσα το Άγιο Πνεύμα. Άφησέ τον, γιατί κρύβει μεγάλο μυστήριο.

Ο ηγούμενος ήλθε στο μοναχό και τον ρώτησε τί συμβαίνει. Κι αυτός διηγήθηκε το συμβάν με τον αετό και το υπέροχο τραγούδι του.

-Πόση ώρα τραγούδησε, τον ρώτησε.

-Μια ώρα περίπου κι έφυγε. Κι εγώ ήλθα να κλειδώσω, αλλά δεν γνωρίζω πού είναι το μοναστήρι. Ή εγώ τρελάθηκα, ή πράγματι κάτι συμβαίνει, γιατί το μοναστήρι που υπηρετούσα δεν είναι αυτό.

Τότε ο ηγούμενος συγκέντρωσε στην εκκλησία τους άλλους μοναχούς και τους ρώτησε αν τον γνωρίζουν. Όμως ούτε αυτός γνώριζε κανένα, ούτε αυτόν αυτοί.

-Ποιός ήταν ο ηγούμενος, όταν εσύ ήσουνα απόψε στην εκκλησία; τον ρώτησε.

Είπε το όνομά του, έψαξαν στο αρχείο της μονής και βρήκαν ότι έζησε πριν από 300 χρόνια. Η αλήθεια δεν άργησε να αποκαλυφθεί. Όλοι τρόμαξαν κι εξεπλάγησαν. Ο μοναχός συγκινημένος ζήτησε να κοινωνήσει και τους αποχαιρέτησε.

-Συγχωρέστε με, αδελφοί. Εγώ τώρα φεύγω και θα ξαναειδωθούμε όταν ηχήσουν οι σάλπιγγες!

Το πρόσωπό του έλαμψε σαν τον ήλιο και την ώρα εκείνη κοιμήθηκε.

Φαντασθείτε, αφού αυτός έζησε τόσο όμορφα 300 χρόνια με το τραγούδι ενός αγγέλου, και νόμισε πως πέρασε μόνο μία ώρα, πόσο ωραία θα είναι στον παράδεισο, εκεί που τραγουδάνε χιλιάδες Χερουβείμ, Σεραφείμ, άγγελοι κλπ. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει την ομορφιά του Παραδείσου. Γι’ αυτό και εγώ θέλω να σας δω οπωσδήποτε στον Παράδεισο. Είναι πολύ όμορφα εκεί! Καλή αντάμωση! Να συναντηθούμε όλοι στον Παράδεισο!

-π. Κλεόπα, θα σας παρακαλέσουμε θερμά να εύχεσθε να… μας φάει όλους ο Παράδεισος.

Το πρόσωπα του φωτίστηκε, η φωνή του δυνάμωσε πάλι:

-Όλους θα μας φάει ό Παράδεισος! Γράψτε μου τα ονόματά σας για να τα μνημονεύω. Και σας παρακαλώ πολύ να προσεύχεσθε και σεις για μένα, γιατί είμαι ο πιό αμαρτωλός που υπάρχει στον κόσμο!

Γέροντας Κλεόπας

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΣΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ: Ο ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΕ ΤΟ ΡΑΣΟ!

Ο ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΕ ΤΟ ΡΑΣΟ

Κάποιος μεγαλόσχημος μοναχός του Αγίου Όρους, πέταξε το ράσο και πήγε στον κόσμο, για να ζήσει τη ζωή του.

Έζησε άσωτα με πολλές σαρκικές αμαρτίες και τελικά παντρεύτηκε. Απέκτησε 2 αγόρια και κάποια μέρα πήγε με την οικογένειά του για μπάνια στη θάλασσα. Στην παραλία, καθώς ήταν ξαπλωμένος κάτω από την ομπρέλα, το μικρό του αγόρι του λέει:

– Μπαμπά, τι είναι αυτός ο σταυρός στο στήθος σου; Και τα κόκκινα γράμματα πάνω σε αυτόν, τι λένε;

Ο πατέρας συγκλονίστηκε από την αποκάλυψη του γιου του. Ζήτησε να επιστρέψουν στο σπίτι τους και εκεί κλειδώθηκε στο δωμάτιο του και όλο το βράδυ έκλαιγε.

Την άλλη μέρα εξομολογήθηκε και του είπε ο πνευματικός:

– Ο Χριστός παρότι Τον αρνήθηκες κατά επανάληψη και συνειδητά, εξακολουθεί να σε αγαπά αμείωτα! Όσο άπειρα σε αγαπούσε, όταν ήσουν μοναχός, άλλο τόσο σε αγαπά και τώρα!

Αυτά τα λόγια, τον χτύπησαν στο φιλότιμο. Γι’ αυτό αποκάλυψε στην γυναίκα του όλη την αλήθεια και συμφώνησαν να χωρίσουν με κοινή συναίνεση. Αυτός γύρισε πίσω στο μοναστήρι, ενώ η γυναίκα του έγινε αργότερα μοναχή, εφόσον πρώτα τακτοποίησε τα παιδιά τους.

Μετά από 17 χρόνια, επισκέπτεται ο γιος του μοναχού που είχε δει τα γράμματα στο στήθος του πατέρα του, το Άγιο Όρος και συγκεκριμένα τη μονή όπου μόναζε ο πατέρας του, χωρίς να το ξέρει.

Πάει στον ηγούμενο της μονής και ζητάει να εξομολογηθεί. Μετά την εξομολόγηση, ρωτάει τον ηγούμενο:

– Πάτερ, ψάχνω να βρω τον πατέρα μου. Έγινε μοναχός και τόσα χρόνια, δεν ξέρω που βρίσκεται. Μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε;

Ο ηγούμενος κατάλαβε ποιανού γιος ήταν το παιδί αυτό και προσπάθησε επιμελώς να κρύψει τα δάκρυα της συγκίνησης του και του είπε:

– Παιδί μου κάτσε και σήμερα εδώ να ενημερωθώ και θα σε πω αύριο.

Πήγε ο ηγούμενος στον μοναχό πατέρα του γιου, να τον ενημερώσει και του λέει:

– Τέκνο μου, ήρθε ο γιος σου ο μικρός στο μοναστήρι και σε ψάχνει. Θα ήθελες να τον δεις;

Εκείνος φανερά συγκινημένος και συνάμα προβληματισμένος του είπε:

– Γέροντα είδα τον άγγελο φύλακα μου και με αποκάλυψε, ότι σε 3 μέρες αναχωρώ στον άλλο κόσμο! Πες στο παιδί μου, ότι θα με δει σε 3 μέρες!

Και όταν θα κοιμηθώ, τότε θα τον αποκαλύψεις, ότι εγώ ήμουν ο πατέρας του! Διότι θέλω να βάλω έναν κανόνα στον εαυτό μου, για όλα αυτά που έκανα στη ζωή μου.

Η πράξη του μοναχού, είναι πράξη τελείας μετάνοιας και η άρνησή του, να μην δει το παιδί του, είναι ανωτέρα αγάπη!

Ο ηγούμενος πήγε στο παιδί, το έπεισε να μείνει άλλες 3 μέρες στο μοναστήρι. Στην κηδεία που έγινε σε 3 μέρες, ο γιος παρευρέθηκε και ομολόγησε στον ηγούμενο:

– Γέροντα τέτοια κηδεία πρώτη φορά βλέπω!

Άγιο λείψανο αυτός ο καλόγερος! Αυτός είναι καλόγερος!

Και όταν τον έθαψαν, ο ηγούμενος έκανε την μεγάλη αποκάλυψη στο γιο:

–Παιδάκι μου αυτός ο καλόγερος ήταν ο πατέρας σου!

 Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα