ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ Κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΝΤΑΙ!

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Χριστόδουλος: Βλέπουν  τον Σταυρό και δαιμονίζονται. Λες και ο Σταυρός έβλαψε αυτόν τον τόπο… Την Ελλάδα θέλουν να την κάνουν να προσποιείται τον άθεο για να φαίνεται δήθεν εκσυγχρονισμένη και προοδευτική.

Τώρα νομίσατε ότι ήρθε η ώρα σας αλλά με τη σπάθη της εξουσίας θα επιτύχετε τα σχέδια σας; Είστε γελασμένοι, είστε νυχτωμένοι, σας το επαναλαμβάνω θα μείνετε και πάλι μόνοι σας, ο λαός δεν σας ακολουθεί, γιατί αντιστέκεται στα σχέδια σας…

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ: ΦΟΒΕΡΕΣ ΛΟΙΜΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΘΕΡΑΠΕΥΘΗΚΑΝ ΟΤΑΝ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, ΜΕ ΠΙΣΤΗ, ΓΟΝΑΤΙΣΑΝ, ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑΝ ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, ΛΙΤΑΝΕΥΣΑΝ ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ...!

Αιτωλίας Κοσμάς : “φοβερὲς λοιμικὲς ἀσθένειες, τὶς ὁποῖες δὲν μπόρεσε ἡ ἐπιστήμη νὰ θεραπεύση, θεραπεύθηκαν ὅταν οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ, μὲ πίστι, γονάτισαν μέσα στὸν Ἱερὸ Ναό, προσευχήθηκαν μὲ δάκρυα μετανοίας, λιτάνευσαν ἱερὰ λείψανα ἁγίων καὶ ἱερὲς εἰκόνες, ἔζησαν συνειδητὴ μυστηριακὴ ζωή.”

 Ἐν  Ἱερᾷ  Πόλει  Μεσολογγίου  τῇ  4ῃ  Μαρτίου  2021

Ἀριθ. Πρωτ.: 188                              ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΗΣ  ΤΥΡΙΝΗΣ  2021

 Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η   Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

( ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 138)

Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,

Αὐτὴ ἡ Ἐγκύκλιος γράφεται ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο μὲ εἰλικρινῆ πόνο ψυχῆς, ὄχι μόνο διότι στερηθήκαμε κάτι πολύτιμο, ὑλικό, φθαρτό καί γήινο, ἀλλά γιατί πονοῦμε γιά ὅλα ὅσα συμβαίνουν γύρω μας τελευταῖα. Πολλοὶ ἀδελφοί μας ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ, ἐπηρεασμένοι καὶ φοβισμένοι, στεροῦνται ὅ,τι πιὸ πολύτιμο μᾶς χάρισε ὁ Τριαδικὸς Θεὸς, διὰ τοῦ Σαρκωθέντος καὶ Σταυρωθέντος Κυρίου καὶ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ∙ στεροῦνται τοῦ Παναγίου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Κυρίου.

Εἰδικὰ ἀπὸ τὴ σημερινὴ ἡμέρα, Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς, καὶ ἀπὸ αὔριο Καθαρὰ Δευτέρα, ποὺ εἰσερχόμαστε στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, χρειάζεται νὰ εἶναι ἰδιαίτερη ἡ προσοχὴ τῶν πιστῶν γιὰ τὴ Θεία Κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.  

Ὑπάρχει, ἀγαπητοί, μία «πανδημία» ὅπως ὀνομάζεται. Ἐπὶ ἕνα χρόνο τώρα, οἱ ὑπεύθυνοι τονίζουν ὅτι πρέπει νὰ προσέξουμε τὴν σωματική μας ὑγεία. Ἐπιβλήθηκαν ἄμεσα μέτρα, περιορισμοί, ἀπαγορεύσεις, ἀλλὰ καὶ ἀπειλές, γιὰ νὰ μὴν ἐκτεθῆ ἡ σωματική μας ὑγεία σὲ κίνδυνο.

Ἔχοντας, λοιπόν, ὅλα αὐτὰ ὑπ’ ὄψιν μας, ἄς ἐπιτραπῆ νὰ κάνουμε σήμερα δύο παρατηρήσεις.

Α). Κανεὶς δὲν κατηγορεῖ τοὺς ὑπευθύνους γιὰ τὴν ἀνησυχία καί τήν φροντίδα τους, ὅσον ἀφορᾶ στὸν κίνδυνο τῆς ὑγείας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὅσο ὑπάρχει ἡ ἐπιδημία.  Ἐρωτοῦμε, ὅμως:

Γιά ποιό λόγο στὶς ἐνημερώσεις τους, στὶς ἀνακοινώσεις τους, τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως γελοῦν, εἰρωνεύονται, πολεμοῦν, ἐκφράζουν ἐχθρότητα γιὰ τὴν Ἁγία τοῦ Χριστοῦ μας Ἐκκλησία, γιὰ τὴν Ἄλήθειά Της, γιὰ τὴν Πίστι Της, γιὰ τὴν Παντοδύναμο Θεία Χάρι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, γιὰ τὰ Ἄχραντα Μυστήρια; Γιὰ ποιὸ λόγο ἀναρτήσεις, δημοσιεύσεις, καταφέρονται περιφρονητικά καὶ συκοφαντικὰ ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῶν ζωοποιῶν Μυστηρίων της;  Ἄλλο εἶναι ἡ φροντίδα γιὰ τὴν ὑγεία τῶν συνανθρώπων μας καὶ ἄλλο ἡ πολεμικὴ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Μυστηρίων της.

Ὅσοι μιλοῦν περιφρονητικὰ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὴν σώζουσα Χάρι Της, ἔχουν φροντίσῃ νὰ γνωρίσουν τὸν Χριστό, τὴν παρουσία Του στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, τὴν εὐτυχία καὶ τὴν χαρὰ μὲ τὶς ὁποῖες γεμίζει τὸν χριστιανό; Φρόντισαν ποτὲ νὰ ταπεινωθοῦν, νὰ καθαρίσουν τὴν καρδιά τους ἀπὸ τὴ θόλωσι τοῦ κόσμου γιὰ νὰ κατανοήσουν τί θὰ πῇ Χάρις Θεοῦ; Ἂν τὸ τζάμι εἶναι θολωμένο, ὅσο κι ἂν λάμπῃ ὁ ἥλιος δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὸν δοῦμε. Αὐτὸ δὲν σημαίνει, ὅμως, ὅτι δὲν ὑπάρχει καὶ ὅτι δὲν λάμπει ὁ ἥλιος.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν φροντίδα της, θέλει μόνο νὰ βοηθήση καὶ νὰ σώσῃ τὸ λαὸ της. Ὄχι νὰ τὸν ζημιώση. Ἡ Ἐκκλησία ποτὲ δὲν ἀρνεῖται τὴν ἐπιστήμη, ἀφοῦ «Κύριος ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην» (Σ.Σειράχ 38,6). Ὅμως, πιστεύει ὅτι πάνω ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη ὑπάρχει ἡ Παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ. Ποτὲ ἡ Ἐκκλησία δὲν εἰρωνεύεται τὴν ἐπιστήμη.

Δυστυχῶς, ὅμως, σήμερα πολλοὶ ἐνεργοῦν μόνο μὲ τὴν πεπερασμένη λογικὴ καὶ κινούμενοι ἀπὸ ἄλλες φωνές, εἰρωνεύονται καὶ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία μας. Σταυρώνουν καὶ πάλι τὸν Χριστό μας. Ὅσο καὶ ἄν οἱ πολέμιοι τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας χύνουν δηλητήριο ἀγνωμοσύνης καὶ ἐχθρότητος, ἡ καθαρὴ ἱστορία τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς στὴν πατρίδα μας - ἀλλὰ καὶ ἄλλων ὀρθοδόξων χωρῶν - βεβαιώνει ὅτι φοβερὲς λοιμικὲς ἀσθένειες, τὶς ὁποῖες δὲν μπόρεσε ἡ ἐπιστήμη νὰ θεραπεύση, θεραπεύθηκαν ὅταν οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ, μὲ πίστι, γονάτισαν μέσα στὸν Ἱερὸ Ναό, προσευχήθηκαν μὲ δάκρυα μετανοίας, λιτάνευσαν ἱερὰ λείψανα ἁγίων καὶ ἱερὲς εἰκόνες, ἔζησαν συνειδητὴ μυστηριακὴ ζωή.

Ταυτόχρονα, ἐπώνυμοι, διακεκριμένοι ἰατροὶ ἐπιστήμονες, ὁμολογοῦν ὅτι ὅταν στὴν διακονία τους - καὶ μάλιστα στὸ χειρουργεῖο - οἱ ἴδιοι ἀδυνατοῦσαν νὰ προχωρήσουν, κάποιος Ἄλλος κινοῦσε τὰ χέρια τους καὶ θαυματουργικὰ ἦλθε ἡ θεραπεία.

Ἄς προσέξουν, λοιπὸν, ὅσοι περιφρονοῦν καὶ συκοφαντοῦν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του. Ἂν θέλουν νὰ εἶναι ἄθεοι, ἂς κρατήσουν τὴν λεγομένη ἀθεΐα τους γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Μὴν ἐπηρεάζουν καὶ φοβίζουν τὸν εὐσεβῆ λαὸ πολεμώντας τὴν σώτειρα Μητέρα του, τὴν ἁγία Ἐκκλησία, πολεμώντας τὸν Χριστό μας.

Ἐδῶ, ἄς μᾶς ἐπιτρέψουν καὶ ἕνα ἀκόμη ἐρώτημα: Οἱ πολέμιοι τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἁγίων Μυστηρίων, ἀφοῦ κόπτονται γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, γιατί δὲν διαμαρτύρονται γιὰ τὰ ἑκατοντάδες χιλιάδες βρέφη ποῦ πετάγονται στοὺς ὑπονόμους μὲ τὶς ἐκτρώσεις; Δὲν εἶναι ἄνθρωποι τὰ παιδιὰ αὐτά;

Β). Ὅλη αὐτὴ ἡ στρατευμένη πολεμικὴ ἔσπειρε φόβους, ἀνησυχίες, ὀλιγοπιστία στοὺς Χριστιανούς μας, στὸν εὐσεβῆ λαό μας.

Ὁ κάθε ἄσχετος καὶ ἄγευστος πίστεως καὶ θείας Ἀληθείας, ὁ ἀμέτοχος τῶν φρικτῶν Μυστηρίων καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας, βγῆκε σὲ μιὰ ὀθόνη, πῆρε ἕνα μικρόφωνο, ἔγινε ἀνώτερος τῶν Ἀποστόλων, τῶν θεοφόρων Πατέρων, τῶν ὁσίων, τῶν μαρτύρων, τῶν νεομαρτύρων, καὶ εἰρωνεύεται τὸ φρικτὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τὸ τεθεωμένο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας καὶ δογματίζει προτρέποντας: «Μὴν κοινωνᾶτε γιατί θὰ μολυνθῆτε… Μὴν ἐκκλησιάζεσθε!».

Δὲν γνωρίζουμε πῶς βλέπουν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Δὲν γνωρίζουμε ἄν πιστεύουν ὅτι ἡ Θεία Κοινωνία δὲν εἶναι ψωμάκι καὶ κρασάκι. Μποροῦν, ὅμως, νὰ μελετήσουν, χωρὶς ἐγωισμὸ καὶ προκατάληψι, καὶ νὰ βεβαιωθοῦν ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἦλθε στὴ γῆ ἁπλὰ γιὰ νὰ σταυρωθῇ καὶ νὰ ἀναστηθῇ καταργώντας τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο. Αὐτὸ δὲν ἀρκοῦσε. Ἀφοῦ μᾶς λύτρωσε ἀπὸ τὴν δυναστεία τοῦ διαβόλου καὶ ἔντυσε τὴν φύση μας μὲ τὸν χιτῶνα τῆς ἀφθαρσίας, θέλησε νὰ μᾶς κάμει τέλεια δικούς Του, νὰ εἶναι μέσα μας ὁ Ἴδιος μὲ τὸ Ἄχραντο Σῶμα Του, νὰ εἶναι μαζί μας, μέ ἐμᾶς ποὺ Τὸν ἀγαπᾶμε καὶ πιστεύουμε στὸ σωτήριο ἔργο Του, στὴ θεότητά Του.

Ὡς Θεάνθρωπος, ὁ Χριστός δίνεται στὸν ἄνθρωπο καὶ ὁ ἄνθρωπος θεοποιεῖται μὲ τὴν ἄρρητη δωρεά. Τί φοβερὸ, ἀλήθεια, Μυστήριο!  Ποιός μπορεῖ νὰ τὸ χωρέσῃ στὸ πήλινο μυαλό του;

Δὲν γνωρίζουμε πάλι, ἂν αὐτὲς τὶς θεῖες ἀλήθειες τὶς γνωρίζουν ὅσοι πολεμοῦν σήμερα τὴν Ἐκκλησία, ὅσοι θέλουν νὰ ἀποκόψουν τοὺς χριστιανοὺς ἀπὸ τὸ ἅγιο Ποτήριο τῆς Ζωῆς.  Ἐκεῖνο πού μᾶς θλίβει εἶναι ὅτι οἱ δογματισμοί τους καὶ οἱ ἀπειλὲς, φοβίζουν τοὺς χριστιανοὺς καὶ τοὺς στεροῦν τὸ φάρμακο τῆς ἀθανασίας.

Ὀφείλουμε νὰ ὁμολογήσουμε τὴν ἀλήθεια: Ὅποιος δὲν κοινωνεῖ τοῦ Παναγίου Σώματος καὶ τοῦ Τιμίου Αἵματος τοῦ Χριστοῦ μας, τακτικὰ καὶ ἄξια, στερεῖ τὴν ἀθάνατη ψυχή του ἀπὸ τὸν Πανάγιο Ἄρτο καὶ τὴν ὁδηγεῖ στὸν θάνατο. Ὁ Κύριος τὸ διεκήρυξε: «Ἐγὼ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβᾶς… ὁ τρώγων τοῦτον τὸν ἄρτον ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν. στ΄ 51, 58).

Πονᾶμε, λοιπὸν, γιατί οἱ χριστιανοί μας διστάζουν νὰ κοινωνήσουν. Διστάζουν νὰ ἐκκλησιαστοῦν, φοβοῦνται νὰ κοινωνήσουν. Πονᾶμε ἀκόμα, γιατί βλέπουμε χριστιανοὺς νὰ τρέχουν νὰ κοινωνήσουν πρῶτοι. Ἁρπάζουν τὸ μάκτρο γιὰ νὰ δεχθοῦν πρῶτοι τὴν Θεία Κοινωνία, γιὰ νὰ μὴν κοινωνήσουν ἄλλοι πρῶτα καὶ τοὺς «μεταδώσουν μόλυνσι».

Ὑπάρχει, ἀδελφοί μου, μεγαλύτερο ἁμάρτημα ἀπὸ αὐτό; Ὑπάρχει μεγαλυτέρα ὕβρις, βλασφημία, προσβολὴ τοῦ Χριστοῦ μας ἀπὸ αὐτὴ τὴν συμπεριφορά; Τί εἶναι ὁ Χριστός; Πιστεύουμε ὅτι εἶναι ὁ Θεός; Ὅτι εἶναι Αὐτὸς ποὺ νίκησε τὸν διάβολο, τὴν ἁμαρτία, τὸν θάνατο καὶ μᾶς χάρισε ζωή, εἰρήνη, χαρά, ἀνάστασι, ἀφθαρσία, ἀθανασία;

Ἀγαπητοί, σ’ αὐτοὺς τοὺς καιροὺς τῆς ἀποστασίας, μὴν ἀκοῦμε φωνὲς σκοτισμένες καὶ ἀντίχριστες. Μὴν παρασυρόμαστε ἀπὸ τὸν πόλεμο κατὰ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Μὴν ὁδηγήσουμε τὴν ψυχὴ μας σὲ αἰώνιο θάνατο, ἐπειδὴ τονίζεται τόσο πολὺ ἡ ὑγεία τοῦ σώματος.

Ὁ ἀληθινὸς χριστιανὸς καὶ τὸ σῶμα φροντίζει μὲ προσοχή, γιατί εἶναι «ναὸς τοῦ ἁγίου Πνεύματος», ἀλλὰ καὶ ποτὲ δὲν ἀγνοεῖ τὴν αἰώνια ζωὴ τῆς ἀθανάτου ψυχῆς του, «..ἐπιμελεῖται ψυχῆς πράγματος ἀθανάτου». Ποτὲ δὲν λησμονεῖ ὅτι ἡ ψυχὴ χωρὶς Χριστὸ πεθαίνει, γιατί δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ φθάση στὴν αἰωνιότητα χωρὶς τὴν ἕνωσί της, ἐδῶ στὴ γῆ, μὲ τὸν Χριστό.

Ὡς πνευματικὸς πατέρας θερμὰ παρακαλῶ ὅλους, νὰ μὴν ἀκοῦμε ἀλλότριες καὶ πολέμιες φωνές, οἱ ὁποῖες προσβάλλουν καὶ εἰρωνεύονται τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία καὶ τὰ χαριτόβρυτα Μυστήριά της, τὰ ὁποῖα χαρίζουν στὸν χριστιανὸ ζωή, μεταμόρφωσι, εἰρήνη, γαλήνη, ἕνωσι μὲ τὸν Σαρκωθέντα Θεό, ἁγιασμό, ἀφθαρσία καὶ ἀθανασία.

Μὴ φοβώμαστε, μὴν ἀποφεύγουμε, ἀδελφοί μου, τὸν ἐκκλησιασμό. Kαὶ τὸ πιὸ φοβερό, μὴ διστάζουμε νὰ πλησιάσουμε τὸ ζωοπάροχο Ἅγιο Ποτήριο καὶ νὰ κοινωνήσουμε τοῦ ἁγίου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ὅποιος φοβᾶται νὰ κοινωνήσει ἤ ἔχει λογισμὸ ὀλιγοπιστίας, προσβάλλει καὶ ὑβρίζει τὸν Χριστό μας. Δὲν Τὸν πιστεύει, δὲν Τὸν ἀγαπᾷ.

Ἀδελφοί μου,

Εἰσερχόμαστε στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή.  Μὴ χάσουμε τὴν Πίστι μας  καὶ  τὸ  θάρρος  μας.  Κληρικοὶ καὶ  λαϊκοί,  ἂς  μετανοήσουμε  μὲ προσωπικὴ βαθειὰ μετάνοια. Ἄς προσευχηθοῦμε θερμά, ἐμπρὸς στὸν Ἐσταυρωμένο Λυτρωτή μας, ἐμπρὸς στὴν ἀνύστακτη Μητέρα μας, τὴν Παναγία μας, ἐμπρὸς στοὺς Ἁγίους μας καὶ τὰ ἱερὰ λείψανά τους. Ἄς γονατίσουμε μὲ τελωνικὴ συναίσθησι καὶ ἂς ζητήσουμε συγχώρησι, ὥστε νὰ ἀπομακρύνει ἀπὸ ἐμᾶς ὁ Θεὸς τὴν ἐπιδημία.

Μὴ λησμονοῦμε τοὺς ἁγίους Μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι καὶ τὸ αἷμα τους ἔχυσαν γιὰ νὰ μὴ στερηθοῦν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν ἁγιασμό τους. Δὲν ἔχασαν, οὔτε χάθηκαν. Ζοῦν εἰς τὸν αἰῶνα! Ἔχασαν καὶ χάθηκαν, χάνουν καὶ χάνονται, ὅσοι πολέμησαν καὶ πολεμοῦν τὸν Ἀναστάντα Χριστό.

Εὔχομαι πατρικὰ ὅλοι μας, μὲ τὸν Χριστὸ στὴν καρδιά, νὰ προχωρήσουμε μὲ μεγαλύτερη συναίσθηση τοῦ ἀγῶνα μας κατὰ τὴν Ἁγία Τεσσαρακοστή, ὥστε νὰ ζοῦμε εὐτυχεῖς στὴ γῆ ἀλλὰ καὶ τὴν αἰωνιότητα νὰ κατακτήσουμε.

Μέ τήν ἀγάπη τοῦ ταπεινοῦ μας Χριστοῦ,

        Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ

http://aktines.blogspot.com

Η «ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ» ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΜΗΧΑΝΙΑΝ ΤΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

 Ἡ «θεολογία τοῦ προσώπου» εὐθύνεται διὰ τὴν ἀμηχανίαν
τῶν Ἱεραρχῶν
Γράφει ὁ κ. Παῦλος Τρακάδας, θεολόγος

Εἶναι πασιφανὲς ὅτι ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὴν παροῦσαν κρίσιν, ποὺ δὲν εἶναι ὑγειονομικὴ ἀλλὰ πνευματικὴ εἰς τὴν βάσιν της, ὅπως κάθε κρίσις, δὲν εἶχεν ἀπάντησιν ἐπὶ τῆς οὐσίας. Δὲν ἐγνώριζε τί νὰ εἴπη. Πολλοὶ Ἀρχιερεῖς καὶ πρεσβύτεροι ἐδήλωσαν τὴν ἀμηχανίαν των, ὅτι ὁ ἰὸς τοὺς εὗρεν «ἐν ὑπνώσει». Ἀκόμη καὶ σήμερα δὲν ὑπάρχει μία ἑνιαία φωνή. Εὐτυχῶς, ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία τουλάχιστον ἔθεσε τεῖχος ἔστω εἰς τὴν Θείαν Μετάληψιν, καθ’ ἥν στιγμὴν ὀρθόδοξοι κληρικοὶ καὶ θεολόγοι εἴτε ἐδήλωναν ἄγνοιαν εἴτε ἐμφανῶς παρεδέχοντο ὅτι ἡ Θεία Μετάληψις μεταδίδει νοσήματα!

Ὡστόσον, αὐτὴ ἡ στάσις τῆς ΔΙΣ δὲν περιέσωσε τὸ Μυστήριον τῆς Θ. Κοινωνίας, ἀλλὰ μᾶλλον τὸ ἔβλαψεν, ἀποκόπτουσα τὴν Θείαν Μετάληψιν ἀπὸ τὴν Θείαν Λειτουργίαν, τὸν ἐκκλησιασμόν. Πιστοὶ ἐλάμβανον τὸ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου μὴ συμμετέχοντες εἰς τὴν ἱερουργίαν αὐτοῦ, παρὰ τὴν σαφῆ εὐχὴν τοῦ τελοῦντος ἱερέως «καὶ κατάπεμψον τῷ Ἁγίῳ Σου Πνεύματι ἐφ’ ΗΜΑΣ καὶ ἐπὶ τὰ προκείμενα δῶρα ταῦτα». Μία ἐπανάληψις λέξεων χωρὶς νόημα τελικά; Πῶς θὰ προσλάβωμεν τὰ Τίμια Δῶρα, ἂν δὲν μεταποιηθῶμεν ἐμεῖς; Τί εἴδους «Δεῖπνον» εἶναι ἐκεῖνο, ὅταν δὲν καθήμεθα εἰς «τράπεζαν», ἀπολαμβάνοντες τὸ πνευματικὸν «προδόρπιον» καὶ ἔπειτα τὸ «ἐπιδόρπιον» συνευωχούμενοι μετὰ τῶν «ἐνχριστωμένων» ἀδελφῶν, ἀλλὰ στεκόμεθα εἰς τὴν θύραν τοῦ «ἑστιατορίου» καταπίνομεν ταχέως τὸ παραγγελθὲν προϊὸν καὶ ἀποχωροῦ­μεν, ἀποκομμένοι ἀπὸ τὸν πλησίον καὶ ἄγευστοι «ὅτι Χριστὸς ὁ Κύριος», ἀφοῦ δὲν τὸν ὡμολογήσαμεν κατὰ τὴν προτροπὴν «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν»; Δὲν εἶναι αὐτὸ εἶδος ἐκπληρώσεως τοῦ ἀριθμοῦ τοῦ Ἀντιχρίστου «χξστ΄» (=«Χριστὸς Ξένος Σταυροῦ», συμφώνως πρὸς κάποιους ἑρμηνευτὰς), ἀφοῦ εἴμεθα «ξένοι Σταυροῦ», καθὼς δὲν μετείχομεν εἰς τὴν Σταύρωσιν καὶ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου κατὰ τὴν Θείαν Λατρείαν;

Εἶναι ὑγειονομικὴ ἢ πνευματικὴ ἡ παροῦσα κρίσις;

Τίποτε ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἐπροβλημάτισε τὴν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν, ποὺ ἐξέδιδεν ἀνακοινωθέντα «περὶ ἀνέμων καὶ ὑδάτων», ἀλλὰ ὄχι καθαγιασμένων, διότι δὲν ἰσχύουν οἱ καθαγιασμοί, ἐάν… δὲν ἐκδοθῆ ΦΕΚ(!), διὰ νὰ παραλλάξωμεν ὀλίγον λόγους ποὺ εἶχαν ἀναφερθῆ πρὸ καιροῦ περὶ «ἀφορισμοῦ» τοῦ Πρωθυπουργοῦ. Διατί ὅμως δὲν τὴν ἐπροβλημάτισαν; Κατὰ τὴν περίοδον τῶν μνημονίων ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἐπανελάμβανεν ὅτι ἡ κρίσις εἶναι πνευματικὴ καὶ ὄχι ὑλική; (Ἐννοοῦσε ὅτι ἐγκαταλείψαμεν τὰς ἀξίας μας, μὴ ὅμως τονίζουσα τὴν βαθυτέραν αἰτίαν: κάθε κρίσις εἶναι πνευματική, διότι ὁ ἄνθρωπος εἶναι πνευματικὸν ὄν, ὄχι μόνον χῶμα). Διατί δὲν τὸ ἔπραξε καὶ τώρα; Ἑρμηνεῖαι ποὺ ἀποδίδουν τὴν σιωπὴν εἰς ἐκβιασμοὺς τοῦ κράτους ἔναντι Ἱεραρχῶν, περιέχουν δόσεις ἀληθείας, ἀλλὰ ἐμεῖς ἂς ἀναζητήσωμεν τὴν ἄκρην τοῦ θεολογικοῦ νήματος. Μήπως καὶ τώρα κατὰ τὴν «ὑγειονομικὴν» κρίσιν δὲν ἐγκατελείψαμεν ὄχι μόνον τὰς ἀξίας μας, ἀλλὰ κάθε τί ποὺ μᾶς πραγματώνει ὡς ἀνθρώπους; Ἡ ἀπεμπόλησις ὄχι μόνον δημοκρατικῶν δικαιωμάτων διὰ τὴν ἐξάσκησιν τῶν «θρησκευτικῶν ἀναγκῶν», ἀλλὰ καὶ τῆς ἰδίας τῆς Λατρείας δὲν σημαίνει κατάργησιν τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἀνθρώπου; Ἡ λατρεία εἶναι ἡ μόνη ποὺ μᾶς θυμίζει, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν πρᾶξιν μᾶς μεταμορφώνει εἰς… ἀνθρώπους, διότι ἄνθρωπος δὲν σημαίνει ἁπλὰ μία βιολογικὴ ὕπαρξις, ὅπως τὸ ζῶον, ἀλλὰ μία εἰς τὸ διηνεκές, αἰωνία κατὰ χάριν ζωὴ ἐν Χριστῷ.

Ὀφείλομεν νὰ ἐνθυμηθῶμεν ὅτι τόσα χρόνια μετὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον τὸ σύνθημα τῆς ἀνθρωπότητος ἦτο «ὄχι ξανὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως», διότι εἰς αὐτὰ συνέβαινε κάτι χειρότερον ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν πόλεμον. Εἰς τὴν μάχην ἦτο δυνατὸν νὰ ἀπωλέσης τὴν ζωήν σου εἴτε ἡρωϊκὰ εἴτε ἄδικα εἴτε… εἴτε… κ.λπ. Εἰς τὸ «στρατόπεδον» ὅμως δὲν ἦτο ἁπλῶς ὅτι ἀπηξιοῦτο ὁ τρόπος ζωῆς, ἀλλὰ ἐνεσαρκοῦτο («ἔμπαινε στὸ πετσὶ» κάθε ἀνθρώπου, ὡς λέγει ὁ λαὸς) ἕνας ἄλλος τρόπος ὑπάρξεως: ὁ ἄνθρωπος ἔζη ὡς ζῶον, ἄνευ βουλήσεως, δικαιωμάτων, προσδοκιῶν! Εἰς τοιοῦτον σημεῖον ἔφθανεν αὐτὴ ἡ φρίκη, ὥστε ἀκόμη καὶ ὅσοι ἐγλύτωσαν ἀπὸ τοὺς «τόπους τῆς βασάνου» νὰ μὴ δύνανται νὰ συνέλθουν· εἶχε καταστεῖ δευτέρα φύσις των. Εἶναι ὅμως ἐπίσης γνωστὸν ὅτι κάποιοι ὀρθόδοξοι κληρικοί, ποὺ ἦσαν καὶ αὐτοὶ ἐκεῖ ἔγκλειστοι, δὲν «ἔχασαν τὴν συνείδησίν» των, ἐπειδὴ κρυφὰ συνηθροίζοντο δύο ἢ τρεῖς καὶ ἐτέλουν τὴν Θείαν Εὐχαριστίαν. Βεβαίως, συνεστέλλετο ὅλη εἰς μόνον τὴν εὐλόγησιν καὶ τὴν μετάληψιν, καθὼς δὲν ὑπῆρχεν ἑτέρα δυνατότης. «Ὁρίστε», θὰ ἀντιτείνη ἡ σημερινὴ Διοικοῦσα Ἐκκλησία, «εἰς καιροὺς ἐκτάκτου ἀνάγκης ὅλοι συμφωνοῦμε ὅτι συμβαίνει περιστολὴ τῆς Θείας Λατρείας». Αὐτὸ ὅμως εἶναι αὐτοπαγίδευσις, διότι εἴτε πρέπει νὰ παραδεχθῆ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ὅτι δὲν ζῶμεν εἰς Δημοκρατίαν, ἀλλὰ εἰς τυραννίαν, ἡ ὁποία αὐθαιρέτως ἐπιβάλλεται ἐπὶ τῆς Ἐκκλησίας (τί πράττει τότε δι’ αὐτὸ ἡ Ἱεραρχία;) εἴτε –ἐφ’ ὅσον ζῶμεν εἰς Δημοκρατίαν- ὅτι ἡ ἀποδοχὴ τελέσεως ἄνευ ποιμνίου (ἢ ἀκόμη καὶ ἡ πλήρης διακοπὴ) τῆς Λατρείας ἦταν «δικτατορικὴ» πρᾶξις τῆς Ἐκκλησίας! Ὅ,τι καὶ ἂν συμβαίνη, εἰς ἀμφοτέρας τὰς περιπτώσεις σημαίνει ὅτι ἐπετράπη νὰ εἰσχωρήσουν καὶ πάλιν εἰς τὴν σύγχρονον Ἱστορίαν αἱ δυνάμεις ποὺ ἀπεκδύουν τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὴν ἀνθρωπότητά του καὶ τὴν οὐσιαστικὴν «ἀνθρωπιάν» του. Ἐπιστρέψαμεν εἰς συνθήκας «Ἄουσβιτς» (ὄχι τόσον βιωτικά, ὅσον ἀνθρωπολογικὰ) καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι συνένοχος!

Παραμένει ὅμως ἕνα διατί: Διατί ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία δὲν ἦτο εἰς θέσιν νὰ ἀντιμετωπίση τὴν παροῦσαν ἐπιδημίαν ὡς πνευματικὴν κρίσιν;

Ἡ «θεολογία τοῦ προσώπου» εἶναι ἡ ρίζα τοῦ κακοῦ

Τὴν ζημίαν ἐποίησεν ἡ θεολογία περὶ προσώπου. Πῶς; Τὸ ἐρώτημα αὐτὸ εἶναι συνυφασμένον μὲ ἕνα δεύτερον ἐρώτημα: ἐφ’ ὅσον ἡ θεολογία περὶ προσώπου ὑπῆρχε καὶ κατὰ τὰ μνημόνια διατί μόνον τώρα ἐπιρρίπτομεν εὐθύνας εἰς αὐτήν; Ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος αὐτῆς τῆς «θεολογίας» εἶναι ὅτι διεχώρισε τὸ ἄτομον ἀπὸ τὸ πρόσωπον. Ἀκόμη καὶ Ἱεράρχαι ἢ ἁπλοὶ κληρικοὶ ἀνίδεοι καὶ «ἀδιάβαστοι» περὶ τὴν ψευδοθεολογίαν αὐτήν, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι πολλάκις εἴμεθα αὐτήκοοι καὶ δυνάμεθα νὰ τὸ ἐπιβεβαιώσωμεν, ἐπαναλαμβάνουν μὲ ὕφος αὐθεντίας καὶ ἐντελῶς ἀσυλλόγιστα ὅτι «ὁ ἄνθρωπος καλεῖται ἀπὸ ἄτομον νὰ γίνη πρόσωπον», ἄν καὶ 2000 ἔτη ἡ δογματικὴ παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας ὁμοφώνως δὲν ἔπαυσε νὰ διακηρύττη ὅτι «πρόσωπον, ἄτομον, ὑπόστασις ταὐτόν». Ὁ διχασμὸς τῆς ἀνθρωπίνης ὑποστάσεως, ποὺ ἐπέφερεν αὐτὴ ἡ θεωρία, δὲν ἀνεδύθη ὡς πρόβλημα κατὰ τὰ μνημόνια, ὅπου ἐκρίνετο ἡ σχέσις τοῦ ἀνθρώπου ὡς πρὸς κάτι ἐξωτερικόν, τὸ χρῆμα, ἀπεναντίας ἐνίσχυσε τὴν κακοδοξίαν αὐτὴν καθὼς πρόσωπον εἶναι ὅποιος σχετίζεται μὲ τὸν συνάνθρωπον ὄχι μὲ ἕνα ὑλικὸν ἀγαθόν. Εἰς τὴν παροῦ­σαν ἐπιδημίαν ὅμως τὸ διακύβευμα ἦτο ἡ ἰδία ἡ ἀτομικὴ ὕπαρξις, αὐτὴ ἔπρεπε νὰ διαφυλαχθῆ. Διὰ τὴν παραδοσιακὴν κατανόησιν προσώπου-ὑποστάσεως δὲν ὑπῆρχε πρόβλημα: ὁ ἄνθρωπος ἁπλῶς συνεχίζει τὴν ζωὴν του, ὅπως καὶ πρὶν (λαμβάνων τὰ ἀπαιτούμενα μέτρα), διότι δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος ὑπάρξεως, μόνον αὐτὸς ποὺ διασώζεται ἐντός τῆς Θείας Λειτουργίας, τὴν ὁποίαν ἐπεκτείνει εἰς κάθε ἔκφανσιν τοῦ βίου του. Διὰ τὴν «θεολογίαν τοῦ προσώπου» ὅμως, ὑφίσταται πρόβλημα: πῶς θὰ διασωθῆ ὁ ἄλλος τρόπος ὑπάρξεως, ἡ προτεραιότης τῆς «σχεσιακότητος», ὅταν τὰ μέτρα τὸ ἀπαγορεύουν; Τόσο σαθρὰ εἶναι αὐτὴ ἡ «θεολογία» ποὺ ἠναγκάσθη νὰ συμπεριλάβη ὡς «σχέσιν» τὴν «μὴ σχέσιν», τὴν ἀποστροφὴν τῆς κοινωνίας μὲ τὸν πλησίον. Ἡ «μὴ σχέσις» μετωνομάσθη «πραγματικὴ κοινωνία» μὲ τὸν συνάνθρωπον, διότι μόνον ἔτσι θὰ τὸν προφυλάξη, παραθεωροῦσα ὅτι ἐπαλινδρόμει πρὸς τὴν ἀτομικότητα, διότι προκειμένου νὰ διαφυλαχθῆ μὲ βεβαιότητα ὁ ἄλλος δὲν πρέπει πρῶτα ἐγὼ νὰ κολλήσω, ἑπομένως προτεραιότητα καθίσταμαι ΕΓΩ!

Τὸ σπουδαιότερον ὅμως εἶναι ὅτι ἡ «μὴ σχέσις», ἐφόσον ἐνδύεται θεολογικὸν μανδύαν θεοποιεῖται καὶ ἀποτέλεσμα εἶναι νὰ τεθῆ αὐτὴ ὑπεράνω ἀκόμη καὶ τῆς Θείας Λειτουργίας, διότι διὰ τοὺς «θεολόγους τοῦ προσώπου» ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι κατ’ ἐξοχὴν πλέγμα σχέσεων, ὄχι μεταμόρφωσις τοῦ ἀτόμου ἀλλὰ συσχετισμὸς προσώπων. Τοιουτοτρόπως, εὐκόλως ἀπεμπόλησαν τὴν εὐχαριστιακὴν σύναξιν χάριν τῆς «μὴ σχέσεως», δηλ. τῆς μεταλλαγμένης «θεολογίας τοῦ προσώπου», ἡ μὲ κάθε τρόπον διάσωσις τῆς ὁποίας ψευδοθεολογίας ἐκρίθη (ἀσυνειδήτως) σπουδαιοτέρα ἀκόμη καὶ αὐτῆς ταύτης τῆς Θείας Λειτουργίας!

Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία διακατεχομένη ἀπὸ αὐτὴν τὴν περιρρέουσαν ψευδοθεολογίαν ἢ καὶ δεχομένη εἰσηγήσεις ἀπὸ θεολόγους ποὺ ἐμφοροῦνται ἀπὸ αὐτὴν δὲν εὗρε πρὸς ὥρας πρόβλημα ἀκόμη καὶ νὰ διακόψη τὴν λατρείαν, διότι αὐτὸ ὑπηγόρευε τὸ «ὑπέρτατον καθῆκον τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν συνάνθρωπον», εἰς τὴν πραγματικότητα ἡ κατανόησις τῆς ἀγάπης μέσα ἀπὸ τὸ πρίσμα αὐτῆς τῆς διχαστικῆς θεολογίας. Ὅταν ὅμως ἀπητήθη ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία νὰ ἐπαναδιακόψη τὴν λατρείαν, ἤρχισε νὰ τίθεται τὸ ἐρώτημα «ποιὸς ὁ ρόλος μιᾶς Ἐκκλησίας ἂν δὲν κάνει τίποτε;», διότι, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία κατανοεῖ ὅτι ἂν τῆς ἀπομείνη μόνον ὁ «λόγος» καὶ ὄχι ἡ ἱερουργία, τότε ἐμφανῶς πλέον θὰ ἔχη καταλήξει εἰς τὸν Προτεσταντισμόν, ἂν ὄχι εἰς μίαν ἄχρηστον διὰ τὴν Ἱστορίαν ἠθικολογίαν. Τότε ἦτο καὶ πάλιν ἡ «θεολογία τοῦ προσώπου» ποὺ ἐφεῦρε νέαν διέξοδον: ἀρκεῖ μόνον μία μικρὰ ἀντιπροσωπία, διὰ νὰ ἐκφράση τὸ σύνολον τῆς ἐνορίας, καθὼς ἄλλωστε ποτὲ δὲν εἶναι παροῦσα ὁλόκληρος ἡ κοινότης. Αὐτὰ μάλιστα ἐλέχθησαν ἀπὸ τὸν Σεβ. Περγάμου, ἐμβληματικὴν προσωπικότητα αὐτῆς τῆς θεολογίας, εἰς δημοσίαν συνέντευξίν του τὸν παρελθόντα Μάρτιον. Ἀποτέλεσμα ἦτο νὰ λειτουργοῦν οἱ ἱ. ναοὶ διὰ ἀρκετὸν διάστημα μόνον μὲ τὸν «παπὰ καὶ τὸν ψάλτη», ἀφοῦ ὁ ψάλτης ἦτο… «ἀντιπρόσωπος» τῆς ἐνορίας! (Ἆραγε ὁ «παπὰς» τί ἦτο, ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ;!) Ἐκυριολέκτουν πρὸς αὐτό, ὅπως ἐδήλωσε καὶ ὁ Σέβ. Ἀλεξανδρουπόλεως, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι δημοσίως, ὅτι δηλ. ἀρκεῖ ἕνα ἄτομον ἐκτὸς τοῦ ἱερέως, διὰ νὰ γίνη ἡ Θεία Λειτουργία! Ἡ συμβολικὴ κάποτε ἔκφρασις, ὅτι ἀρκεῖ ἕνα ἄτομον, ποὺ ἐχρησιμοποιεῖτο, διὰ νὰ ἀντιδιαστείλη τὴν Ὀρθόδοξον νοοτροπίαν ἀπὸ τὴν παπικήν, ὅπου ὁ παπικὸς πρέπει νὰ λειτουργῆ καθ’ ἑκάστην ἀκόμη καὶ μόνος του, κατέστη κυριολεκτικὰ ὡς «ἱκανὴ συνθήκη» ἀπολύτως φυσιολογικά, ὡς τὰ Τίμια Δῶρα νὰ ἦσαν ζήτημα τῆς ἐπιστήμης τῆς Χημείας! Ἠγνοήθη παντελῶς ἀκόμη καὶ ἡ παράδοσις τῶν Σκητέων, ὅπου τουλάχιστον μίαν φορὰν τὴν ἑβδομάδα ἀπαιτεῖται ἡ συγκέντρωσις τῶν ἀσκητῶν εἰς τὸ Κυριακὸν διὰ τὴν ἀπὸ κοινοῦ τέλεσιν τῆς Θείας Λειτουργίας.

Σημερινὴ κατάληξις αὐτῆς τῆς νοοτροπίας εἶναι νὰ θεωρῆται κατόρθωμα ὅτι ἐπετράπη ἕνας μικρὸς ἀριθμὸς πιστῶν κατὰ τὰ Θεοφάνεια ἢ καὶ σύμφωνα μὲ τὰ μέτρα ποὺ ἀπεφασίσθησαν διὰ τὸ ἑπόμενον διάστημα. Ἀριθμὸς πιστῶν ἀνὰ τετραγωνικὰ μέτρα, ἐπιλογὴ πιστῶν, λίσται κρατήσεως θέσεων, ἐναλλαγὴ ποῖοι θὰ ἐκκλησιασθοῦν αὐτὴν τὴν Κυριακὴν καὶ ποῖοι τὴν ἑπομένην κ.ἄ. δὲν εἶναι μόνον ἀθεολόγητα ἀλλὰ ἀκατανόητα, ἐφ’ ὅσον ὄχι μόνον ἐτέθη «πλαφὸν» 50 ἀτόμων ἀνὰ ἱ. ναόν, ἀλλὰ ἐνῶ θὰ ἠδύναντο νὰ στέκωνται καὶ ἐκτὸς τοῦ ναοῦ αὐτὸ ἀπαγορεύεται! Εἶναι ὅμως κυρίως ἀθεολόγητα, διότι ὅπως δὲν τρώγει κανεὶς διὰ ἀντιπροσώπου, δὲν ἐκκλησιάζεται καὶ διὰ ἀντιπροσώπου! Ἡ θεωρία τοῦ Σεβ. Περγάμου εἶναι ἀνυπόστατος: μόνον οἱ «δι’ εὐλόγου αἰτίας» ἀπουσιάζοντες συγχωροῦνται, δὲν ἀντιπροσωπεύονται! Ἡ «μὴ σχέσις» εἴτε τὸ θέλουν εἴτε ὄχι εἶναι ἀναίρεσις τῆς σχέσεως καὶ καταδεικνύει πὼς ἡ ἰδία αὐτὴ ἡ «θεολογία» περιέχει ἀντιφάσεις, τὰς ὁποίας ἀπεκάλυψεν ἡ ἐπιδημία ποὺ ἐπέτρεψεν ὁ Θεός, ἴσως διὰ νὰ τοὺς ἐξάγη ἀπὸ τὴν πλάνην των. Ἔφθασαν εἰς σημεῖον νὰ λατρεύουν τὸ «πρόσωπον» καὶ ὄχι τὸν Θεόν, ἀπέχοντες ἀπὸ τὴν Θείαν Λειτουργίαν. Μήπως δὲν εἶναι αὐτὸ εἰδωλολατρία;

Ἐμεῖς πιστεύομεν ὅτι δὲν θὰ ἐπιτρέψη ὁ Τριαδικὸς Θεὸς ποὺ κατέρχεται ἐκείνην τὴν ὥραν τῆς τελέσεως τοῦ Φρικτοῦ Μυστηρίου νὰ μεταδοθῆ καμία ἀσθένεια, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἂν αὐτὸ συνέβαινε δὲν δυνάμεθα νὰ μὴ μετέχωμεν τῆς θείας Λειτουργίας, διότι δὲν ὑπάρχει τρόπος «ἀντικαταστάσεως» τῆς φυσικῆς μας παρουσίας. Ἔχομεν ὅμως μακρὰν ὁδὸν νὰ διανύσωμεν, ἕως ὅτου ἀντιληφθοῦν οἱ Ἱεράρχαι τὰ ἀτοπήματα, εἰς τὰ ὁποῖα τοὺς ὡδήγησε μία χρεωκοπημένη θεολογία, ποὺ κατέστησε τὸ πρόσωπον εἴδωλον!

Ορθόδοξος Τύπος

http://aktines.blogspot.com

ΚΑΙ ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΘΑ ΚΑΜΩ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΜΟΥ!

Και με κλειστές τις εκκλησίες θα κάμω το σταυρό μου και δεν θα πάψω να τιμώ τον Ιησού Χριστό Θεό μου!

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ ΥΠΟΦΕΡΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ

«...Αυτό που χαρακτηρίζει το χριστιανό, είπε, είναι η αγάπη και η συγγνώμη... Δεν μπορείς να αγαπάς αν δεν συγχωρείς. Και δεν αγαπάς ούτε το Θεό ούτε τους ανθρώπους παρά το δικό σου θέλημα. Και η συγγνώμη βγαίνει χωρίς δυσκολία απ’ την καρδιά που αγαπά το Θεό και επειδή αγαπά το Θεό αγαπά και τον αδελφό του.Έτσι μπαίνουμε σε ένα στάδιο πνευματικού αγώνα και καλούμεθα να ετοιμάσουμε τον εαυτό μας, να τον συμμαζέψουμε. Και η Εκκλησία μας, μαζί με αυτά, μας καλεί να εξετάσουμε τον εαυτό μας και να προετοιμαστούμε.

Αγάπη – Συγγνώμη – Εξομολόγηση είναι τα βασικά δεδομένα αυτής της περιόδου. Χωρίς αυτά, όχι σαράντα, ογδόντα μέρες να νηστέψουμε μας είναι άχρηστες. Είναι πολύ σημαντικό, να το καταλάβουμε αυτό.

Όσες μέρες και να νηστέψω χωρίς συγγνώμη και αγάπη, είναι άχρηστες. Δεν με ωφελούν σε τίποτα και ίσως με βλάπτουν. Γιατί καλλιεργούν την υποκρισία μου.

Φαίνομαι στους άλλους ότι νηστεύω, αλλά εγώ γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια, του Θεού το θέλημα. Και ο αγώνας του πιστού ανθρώπου, αυτός είναι. Και η εξομολόγηση δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η αποκατάστασή μας στο Σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία του, την οποία ενότητα την έχει διασπάσει ο εγωισμός δια της αμαρτίας μας.

Ο πιο μεγάλος Σταυρός, όσων είμαστε πνευματικοί, είναι η δυσκολία των Χριστιανών μας να συγχωρήσουνε. Αλλά πόσο πιο απλά να τους πούμε ότι, δεν είστε καν χριστιανοί, ακόμη και αν κοινωνείτε χωρίς συγγνώμη και χωρίς αγάπη.

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, γιατί όλα δείχνουν μια καρδιά που δεν είναι αγαθή, μια καρδιά που προσπαθεί, και το Θεό να τον εμπαίξει, και να τον κοροϊδέψει, αλλά στην ουσία κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.

Η εξομολόγηση δεν είναι για να πάμε να πούμε τα συνηθισμένα πράγματα, τα οποία θα τα επαναλάβουμε στην άλλη μας εξομολόγηση, γιατί τα έχουμε επαναλάβει στην καθημερινότητά μας. Τότε, δεν είμαστε ειλικρινείς στην εξομολόγησή μας και είναι μια εξομολόγηση χωρίς μετάνοια και με πολύ εγωισμό.

Να φανώ στο Θεό ή στον Ιερέα καλός, που εξομολογούμαι, αλλά όμως το θέλημα του Θεού δεν θέλω να το κάνω. Και αυτό είναι πραγματικά το μεγάλο σκάνδαλο. Ερχόμαστε να εξομολογηθούμε, αλλά χωρίς μετάνοια. Ο Θεός ξέρει τις αμαρτίες μας. Αυτό που ζητά είναι να δει τη μετάνοιά μας, γιατί αυτή είναι μία πράξη δική μας.

Και αυτή είναι η βασικότερη αιτία, που ο κόσμος μας δεν αλλάζει. Γιατί δεν αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι. Γιατί ο χριστιανός είναι το αλάτι, αλλά αυτό το αλάτι έχει χαλάσει και είναι άχρηστο και όχι μόνο δεν σώζει αλλά συνεργεί στο σάπισμα της κοινωνίας μας.

Και γι’ αυτό είπα, ότι, είναι η ώρα να αρχίσουμε να ξεχωρίζουμε. Ο χριστιανός ζει στον κόσμο, αλλά «δεν είναι εκ του κόσμου». Διότι υποτασσόμενος στον κόσμο και στην νοοτροπία του, τότε πλέον έχει χάσει τη χάρη του Θεού. Και πορεύεται και μόνος του και μπερδεμένος. Και γι’ αυτό δεν έχει χαρά στη ζωή του.

Σήμερα, όπως πάντα, ο διάβολος πολεμά την Εκκλησία. Η Εκκλησία πάντοτε παράγει Αγίους. Και τώρα τελευταία, ο Θεός μας χάρισε πολλούς Αγίους, για να μείνουμε τελείως αναπολόγητοι. Ο Θεός με τους Αγίους μας καλεί σε μετάνοια. Δεν έχει νόημα να θαυμάζω τους Αγίους, να μιλάω για τους Αγίους, αλλά να μην μιμούμαι τους Αγίους στην ταπείνωσή μου ενώπιον του Θεού, στην υπακοή μου στο θέλημα του Θεού. Και μέσα στην Εκκλησία υπάρχει ενότητα και τάξη.

Έτσι, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι γνήσια η εξομολόγησή μας και αυτό φαίνεται καθαρά, γιατί δεν αλλάζουμε. Γιατί δεν είμαστε ταπεινοί. Ο Τελώνης της Παραβολής, αυτός δεν έδειξε το Φαρισαίο.

Εμείς σήμερα παριστάνουμε τους τελώνες, για να δείξουμε τους Φαρισαίους. Και αποδεικνυόμαστε ότι, εμείς είμαστε οι Φαρισαίοι. Διότι ο Τελώνης ξέροντας τις αμαρτίες του δεν έκρινε απολύτως κανένα. Εμείς κρίνουμε τους πάντες. Γιατί, ακριβώς, μας λείπει η ταπείνωση, μας λείπει η αγάπη. Είμαστε μπερδεμένοι….

Με την αγάπη κερδίζεις τον άλλον, όχι με την κριτική. Με την σιωπή και την ταπείνωση κερδίζεις τον άλλον. Με το να ζεις ταπεινά και όχι με το να επιδεικνύεσαι, γιατί έτσι χάνεις και τον Θεό τον ίδιο, που μας είπε: «μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός τη καρδία».

Και είστε εσείς πρώτοι, που πρέπει να ξέρετε γιατί πάτε να εξομολογηθείτε, και πάνω από όλα πρέπει να είστε αποφασισμένοι για τη συγνώμη και την αγάπη, ακόμα και στους εχθρούς σας. Αλλιώς δεν έχει αξία η εξομολόγησή σας, και θα μας πει ο ίδιος ο Χριστός, «δι υμών το όνομα του Θεού βλασφημείται εν τοις έθνεσι».

Εξ αιτίας σας. Δεν είναι καθαρή η εξομολόγησή μας, όχι γιατί δεν λέμε την αλήθεια, αλλά γιατί δεν έχουμε πραγματικά μετανοήσει, γιατί, όπως σας είπα, δυσκολευόμαστε να συγχωρήσουμε. Και εμείς οι πιστοί χριστιανοί, εκείνο το λόγο που λέει: «εάν μη αφήτε…, ούτε ο Πατήρ ο ουράνιος θα αφήσει τα δικά σας παραπτώματα…», δεν τον υπολογίζουμε και συνεχίζουμε μία πορεία φαρισαϊκή, που διώχνει τους ανθρώπους και όχι μια ταπεινή πορεία που ελκύει τους ανθρώπους.

Το γνώρισμα όλων των μεγάλων Αγίων μας ήταν ότι, ήταν πολύ αυστηροί στον εαυτό τους και πολύ επιεικείς στους άλλους ανθρώπους. Εμείς είμαστε πολύ αυστηροί στους άλλους αλλά πολύ επιεικείς σε μας. Κι αυτή είναι η πλάνη μας…

Να ζήσουμε, λοιπόν, την Μεγάλη Τεσσαρακοστή με όλο της το ευλογημένο και πολυδύναμο πνευματικό περιεχόμενο που μας προσφέρεται. Και αυτό θα το δούμε στη ζωή μας ο καθένας. Πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι.

Ο Άγιος Μάξιμος λέει: «κάθε φορά που μπαίνεις στην Εκκλησία πρέπει να γυρίσεις πίσω καλύτερος. Να ’χεις ανεβεί ένα σκαλοπάτι». Αλλά εμείς πολλές φορές, ενώ ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια της Εκκλησίας κατεβαίνουμε μέσα στην Εκκλησία πολλά σκαλοπάτια, γιατί πολλές φορές ούτε το χώρο σεβόμαστε ούτε τίποτα… Για ποιον πάμε στην Εκκλησία; Πάμε για τον Θεό; Πάμε να μαζέψουμε τον νου μας; Πάμε για την προσευχή μας;

Ή πάμε να δούμε για να πούμε; Ο Τελώνης δεν έβλεπε τίποτα, ούτε τον Φαρισαίο που τον έδειχνε και γι’ αυτό έγινε δεκτός από το Θεό. Και εδώ, αγαπητοί αδελφοί, μπαίνει το τελικό ερώτημα. Μας ενδιαφέρει να είμαστε δεκτοί από το Θεό; Ή μας ενδιαφέρει να γινόμαστε δεκτοί από τους ανθρώπους; Αυτό είναι το ερώτημα, που πρέπει όλοι μας να απαντήσουμε…

…Πρέπει να επαναστατήσουμε στον εαυτό μας. Αυτή είναι η μόνη επανάσταση που θα μας σώσει. Να γίνουμε άλλοι άνθρωποι. Διαφορετικά είμαστε το αλάτι, που όχι μόνο δε σώζει αλλά βοηθάει στο σάπισμα παραπέρα.

Να ευχηθούμε, λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, ευχηθείτε και εσείς για μένα, να ζήσουμε αυτή τη Μεγάλη Σαρακοστή όπως την θέλει ο Χριστός, όπως την όρισε η Εκκλησία, με συγγνώμη, με αγάπη, με ταπείνωση, με προσευχή και με συμμετοχή στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας.

Αλλιώς δεν θα είναι Σαρακοστή, γιατί αυτά είναι τα γνωρίσματά της. Αν αυτά δεν τα ζήσουμε, τότε δεν είναι Σαρακοστή. Είναι κατ’ ευφημισμόν.

Έτσι, λοιπόν, να το προσπαθήσουμε, για να μας λυπηθεί ο Θεός, να του εκφράσουμε την αληθινή μετάνοιά μας, διότι το είπαν και οι Πατέρες μας, τότε που έπεσε η Κωνσταντινούπολη. Για έναν λόγο, είπαν, «έπεσε για τις αμαρτίες μας». Και για έναν λόγο υποφέρει η πατρίδα μας.

Για τις δικές μας αμαρτίες και δη των χριστιανών, διότι εμείς θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά για να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να αλλάξουμε εμείς, κατά το θέλημα του Θεού, χωρίς «ναι μεν αλλά» και χωρίς κρατούμενα.

Ας κάνουμε, λοιπόν, μια επανάσταση στην προσευχή μας, με αγάπη στην συγγνώμη, στην ταπείνωση, και τότε ο Θεός, θα δείτε ότι, θα σκύψει και θα μας προσέξει».

Αγιοτόπια

ΑΡΧΙΜ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΜΥΡΟΥ: ΩΡΑΙΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΟΠΩΣ ΟΙ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ

Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Γ. Μύρου, Δρ Θ.

Στὸν καταιγισμὸ τῶν ἀκραίων προκλήσεων τῶν ἡμερῶν μας, ὅπως τῶν ψηφισθέντων νόμων γιὰ τὴν ἀλλαγὴ φύλου καὶ  τὴν υἱοθεσία παιδιῶν ἀπὸ ὁμόφυλα ζευγάρια, ὅπως τῆς ἐπιβολῆς τῶν νέων συγκρητιστικῶν βιβλίων τῶν Θρησκευτικῶν, τῶν ποικίλων νεοεποχίτικων συγκρητιστικῶν ἐκδηλώσεων, ἀλλὰ καὶ τῆς ὑπογραφῆς γιὰ τὴν προδοτικὴ παράδοση τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας σὲ γειτόνους, ποὺ μακροχρόνια καὶ μεθοδικὰ ἐπιβουλεύονται τὴν ἀκεραιότητα τῆς πατρίδος μας, διακρίνεται πολὺ καθαρὰ ἡ ἀπαξίωση τῆς ἀλήθειας, ἡ καταπάτηση τοῦ δικαίου, ἡ περιφρόνηση τῆς Παραδόσεως, ἡ ὑποτίμηση τῆς Δημοκρατίας, ὁ αὐταρχισμός, ἡ ἀξιοποίηση ὁλοκληρωτικῶν μεθόδων γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς θελήσεως τῶν εὐνοουμένων μειοψηφιῶν καὶ πρὸ πάντων ἡ καύχηση γιὰ τὴν διαστροφὴ καὶ ἡ ὡραιοποίηση τῆς πλάνης.

Καθημερινὰ γινόμαστε ἀποδέκτες τῆς ἄμετρης καυχησιολογίας στοὺς προφορικοὺς καὶ γραπτοὺς λόγους ἀξιωματούχων τῆς πατρίδος μας, ἀλλὰ καὶ κάποιων ἀκολούθων τους. Ὁμιλοῦν καὶ γράφουν ὅτι τὰ προκλητικὰ ἐγχειρήματα τῆς πλάνης, τῆς ἀσεβείας καὶ τῆς προδοσίας ἀποτελοῦν θαυμαστὰ ἐπιτεύγματα προόδου, ἐκσυγχρονισμοῦ καὶ μεγίστης ὠφελείας γιὰ τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων. Συγχρόνως ντύνουν τὰ ἰδεολογήματά τους μὲ τὰ ὡραιότερα λεκτικὰ στολίδια, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐξωραΐζουν ἀκόμη καὶ τὶς ἀποτυχίες τους.

Ἐνεργοῦν συντονισμένα καὶ ἀποφασιστικὰ νὰ ἀνατρέψουν ἀξίες μαρτυρημένες ἀπὸ θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, σεβαστὲς ἀπὸ ἀμέτρητες γενεὲς ἀνθρώπων καὶ καθιερωμένες ἀπὸ τὴν μακραίωνη εὐεργετικὴ ἀποτελεσματικότητά τους. Πρόκειται γιὰ τὶς ἀξίες τῆς ἀπολυτότητας τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀληθείας, τῆς θείας καὶ ἀνθρωπίνης δικαιοσύνης, τῆς θεοσέβειας, τῆς παραδοσιακῆς φυσικῆς οἰκογενείας, τῆς μητέρας καὶ τοῦ πατέρα, τῆς αἰδοῦς, τῆς τιμῆς, τῆς φιλοπατρίας.

Ἀγωνίζονται μὲ κάθε τρόπο νὰ ἀντικαταστήσουν αὐτὲς τὶς δοκιμασμένες ἀξίες μὲ ὄσα ἐπιβάλλει ἡ ἰδιοτελὴς καὶ ἐμπαθὴς «πολιτικὴ ὀρθότητα». Καὶ ἐνῶ γιὰ στήριγμα τῶν ὅσων θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν δὲν ἔχουν τὴν μαρτυρία οὔτε τοῦ Θεοῦ, οὔτε τῶν καλῶν κἀγαθῶν ἀνθρώπων, οὔτε τῆς ἱστορίας, οὔτε τῆς ἀληθινῆς ἐπιστήμης, οὔτε τῆς ἐμπειρίας τῆς ἐπιτυχίας, αὐτοὶ καυχῶνται ἀσύστολα καὶ προκλητικὰ γιὰ τὰ «κατορθώματά» τους καὶ ἐξωραῒζουν μὲ μαεστρία τὴν ἀποδεδειγμένη πλάνη.

Αὐτὸ τὸ φαινόμενο, ποὺ στὶς μέρες μας παρουσιάζεται σὲ ἰδιαίτερη ἔξαρση, μᾶς θυμίζει τὴ δράση καὶ τὴν τακτικὴ τῶν ψευδοπροφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Μελετώντας κάποιος προσεκτικὰ τοὺς ψευδοπροφῆτες  αὐτούς, διαπιστώνει ὅτι διατηροῦν μέσα τους συγκεχυμένα στοιχεῖα ἀληθείας καὶ ψεύδους καὶ χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὴν κυριαρχία ἑνὸς πνεύματος ὁλοφάνερα συγκρητιστικοῦ. Στόχος τους εἶναι νὰ ἐξυπηρετήσουν τὰ δικά τους ὑλικὰ συμφέροντα, νὰ δεχθοῦν δῶρα, νὰ ἀπολαύσουν τιμές, νὰ ἱκανοποιήσουν τὶς φιλοδοξίες τους καὶ νὰ εἶναι αὐτοὶ κυρίαρχοι ἐπάνω στοὺς ἄλλους.

Ἀξίζει ἐδῶ νὰ σημειώσουμε ὅτι ὁ ἀληθινὸς προφήτης τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἠσαῒας, χαρακτηρίζει τοὺς ψευδοπροφῆτες ὡς «μεταβόλους»[1], δηλαδή, ἐμπόρους καὶ ἐκμεταλλευτές τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ προφήτης Ἰεζεκιὴλ τοὺς παρομοιάζει μὲ πονηρὲς ἀλεποῦδες: «ὡς ἀλώπηκες ἐν τοῖς ἐρήμοις οἱ προφῆταί σου Ἰσραήλ»[2]. Μὲ τὶς ψευδοπροφητεῖες καθησυχάζουν, ἀποκοιμίζουν καὶ τελικὰ παραπλανοῦν τοὺς ἄρχοντες καὶ τὸν λαό. Συγχρόνως ἐνθαρρύνουν τοὺς ἀμετανοήτους νὰ συνεχίσουν νὰ διαπράττουν τὶς ἁμαρτίες τους καὶ νὰ βεβηλώνουν τὸ θεῖο ὄνομα, τὸ ὁποῖο οἱ ἴδιοι πολλὲς φορὲς χρησιμοποιοῦν καὶ ἐπικαλοῦνται.

Ἀξία, ἐπίσης, ἰδιατέρας μνήμης εἶναι καὶ ἡ ἄλλη εἰκόνα, ποὺ χρησιμοποιεῖ ὅ ἴδιος προφήτης. Παρομοιάζει τὶς προφητεῖες τῶν ψευδοπροφητῶν γιὰ εἰρήνη καὶ εὐημερία μὲ τὸ σοβάτισμα ἑτοιμόρροπων τοίχων. Μὲ τὶς ἀπατηλὲς καὶ ψευδεῖς προφητεῖές τους στηρίζουν τοὺς ἀσεβεῖς ἄρχοντες καὶ ἐνισχύουν τὸν λαὸ νὰ τοὺς ἐμπιστεύεται καὶ νὰ τοὺς ἀκολουθῆ. Αὐτὸ ποὺ κάνουν εἶναι νὰ «ἀλείφουν», νὰ σοβατίζουν, δηλαδὴ νὰ ὡραιοποιοῦν ὅ,τι ἀσεβὲς κτίζουν οἱ φιλόδοξοι καὶ ἀπομακρυσμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ ἄρχοντες. Ἀλλὰ καὶ ἐδῶ ὁ ρωμαλέος ἀληθινὸς προφητικὸς λόγος ἀκούγεται ὡς βροντή: «Ἀποπλάνησαν τὸν λαόν μου λέγοντας ὅτι θὰ ἐπικρατήση εἰρήνη, καὶ εἰρήνη δὲν ὑπάρχει. Κι ὅταν ὁ λαός μου ἔκτιζε τοῖχο μὲ ξηρολιθιὰ, αὐτοὶ (οἱ ψευδοπροφῆτες) ἁπλῶς τὸν σοβατίζανε. Νὰ πῆς σ’ αὐτοὺς τοὺς σοβατζῆδες ὅτι θὰ ἔρθη δυνατὴ βροχή, θὰ πέση χαλάζι, θὰ ξεσπάση ἀνεμοθύελλα καὶ ὁ τοῖχος θὰ πέση... Καὶ ὅταν ὁ τοῖχος πέση θὰ σᾶς ρωτᾶνε: Τὶ ἀπέγινε ἐκεῖνος ὁ ὄμορφος σοβάς, μὲ τὸν ὁποῖο πασαλείψαμε τὴν ξερολιθιά»[3].

Αὐτὸς εἶναι ὁ αὐθεντικὸς πνευματικὸς καθρέπτης, γιὰ νὰ καθρεπτισθοῦμε στοὺς ἐσχάτους καιρούς, ποὺ ζοῦμε.

Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Γ. Μύρου, Δρ Θ.

---

[1] Ἠσ. 23,3

[2] Ἰεζ. 13,4

[3] Ἰεζ. 13,10-12

 https://www.katanixis.gr

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Τα πνευματικά ελλείμματα της πολιτικής και των πολιτικών

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Εκείνος που δηλώνει ότι θέλει να είναι πολιτικός εκπρόσωπος του λαού σημαίνει ότι είναι έτοιμος να εγκαταλείψει τα ίδια συμφέροντα και να κάνει θυσίες για τον λαό.

Σημαίνει ότι αισθάνεται την ανάγκη να προσφέρει στους άλλους τον εαυτό του, τον λόγο του, τον κόπο του, τον χρόνο του, τα πνευματικά και σωματικά του προσόντα, ολόκληρη τη ζωή του, την αγάπη, το ενδιαφέρον του, τις αρετές που διαθέτει, για να βοηθήσει την κοινότητα που θέλει να εκπροσωπήσει.

Σημαίνει επίσης ότι νοιάζεται τους άλλους,  λυπάται και πονάει για τη διαιώνιση των προβλημάτων τους και αισθάνεται την ανάγκη να γίνει ένας νέος Κυρηναίος για να σηκώσει ένα μέρους του βάρους του Σταυρού που σηκώνει έκαστος πολίτης, προσφέροντας λύσεις και ταυτόχρονα ψυχική χαρά, ικανοποίηση και ευφορία  σε όσους τη στερούνται. 

Με άλλα λόγια, όλοι χαίρονται για την απόφαση που παίρνει ένας άνθρωπος να μπει ή να συνεχίσει στον στίβο της πολιτικής, διότι την ερμηνεύουν, ως απόφαση προσφοράς στη βελτίωση του κοινού για όλους επιπέδου ζωής, τον ίδιο δε ως πνευματικό και χαρισματικό άνθρωπο, επειδή θεωρούν ότι υπερβαίνει το ατομικό έναντι του συλλογικού συμφέροντος.

 Προϋπόθεση ενός πνευματικού πολιτικού είναι να γνωρίζει και να σέβεται αυτούς που εκπροσωπεί, τα πιστεύω τους,  τις οντολογικές τους δομές, τις ανάγκες και τις προσδοκίες τους. Στο πλαίσιο της τήρησης αυτών των κανόνων είναι να εκλαμβάνει και να υπηρετεί τους Έλληνες πολίτες όπως είναι, με την πίστη και τον πολιτισμό που έχουν, με τις αρετές που πιστεύουν και ακολουθούν, με την αφοσίωσή τους στα εθνικά, ηθικά, πολιτισμικά, οικογενειακά και προσωπικά σύμβολα.

Ο βουλευτής, άλλωστε, αναλαμβάνει την ευθύνη να τηρεί τους κανόνες που έχει ήδη θέσει η δημοκρατική πολιτεία. Γι’ αυτό, μάλιστα, πριν αναλάβει τις υποχρεώσεις και το έργο του, ορκίζεται «να είναι πιστός στην πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα, να υπακούει στο Σύνταγμα και τους Νόμους και να εκπληρώνει ευσυνείδητα τα καθήκοντά του».

Κανείς πολίτης δεν ελπίζει ότι ένας ευσυνείδητος πολιτικός επιδιώκει να εκλεγεί για να ανατρέψει στη συνέχεια τα πνευματικά  πιστεύω του λαού που τον εμπιστεύτηκε ή να μην εφαρμόσει τα λοιπά καθήκοντα που αναλαμβάνει, ως προς τη νομοθεσία, την παιδεία, την υγεία, τη δικαιοσύνη, την ασφάλεια, προκειμένου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του για χρηστή και δημοκρατική διοίκηση έναντι του λαού που εκπροσωπεί. Δυστυχώς, όμως, πολύ συχνά παρατηρούμε ανατροπές, που γίνονται από επίορκους και αναξιοπρεπείς πολιτικούς, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την εμπιστοσύνη που τους έδειξε ο λαός με την ψήφο τους. Ένα σημείο από εκείνα που προβληματίζουν κάθε πολίτη είναι ο τρόπος ανάγνωσης και χειρισμού των προς επίλυση προβλημάτων, από την πλευρά των πολιτικών.

 Παρατηρούμε, για παράδειγμα, ότι, συνήθως, αυτά που συζητούνται καθημερινά είναι τα προβλήματα της οικονομίας (ανεργία, θέσεις εργασίας, επενδύσεις, μισθοί, φορολογία κ. ά.), που προσδιορίζονται ως οικονομική κρίση. Όλες οι συζητήσεις, οι αναλύσεις και οι διαξιφισμοί   διεξάγονται γύρω από τους οικονομικούς δείκτες και τα μέτρα για την οικονομία.

Έτσι, δεν υπάρχει καμιά σοβαρή αναφορά ή ανάλυση για τα αίτια και τους λόγους που δημιουργούν αυτά τα προβλήματα, για τις πνευματικές, ηθικές και κοινωνικές δομές που προσανατολίζουν κάποιους πολιτικούς σε αποφάσεις, προθέσεις και πράξεις οι οποίες οδηγούν σε δυσμενείς για τον λαό οικονομικές συνέπειες, φθορές και διαφθορές καταλήγοντας σταδιακά στη διόγκωση και διαιώνιση των οικονομικών δεικτών και προβλημάτων.

Με άλλα λόγια, η οικονομική κρίση δεν είναι αυτοφυής, δεν δημιουργείται από μόνη της, αλλά από πράξεις ανθρώπων, που δεν τηρούν τόσο τις συνταγματικές διατάξεις όσο και τους πνευματικούς και κοινωνικούς νόμους και κανόνες που έχουν ορκιστεί ότι θα τηρούν ευσυνείδητα.

Αποτελεί δηλαδή συνέπεια της πνευματικής πτώσης και της ασυνειδησίας κάποιων επίορκων πολιτικών. Με βάση τα ανωτέρω, η αποσύνδεση της οικονομικής κρίσης από την πνευματική και ηθικοκοινωνική δομή της ανθρώπινης ύπαρξης και δράσης δείχνει ότι αποδεχόμαστε πως ο άνθρωπος είναι ένα αυτονομημένο και αποπνευματοποιημένο οικονομικό ον (Homo Economikus).

Εάν όμως θεωρούμε ή ότι η κρίση είναι αποκλειστικά οικονομική, ενώ στην ουσία δεν είναι, τότε οι αποκλειστικά οικονομικού περιεχομένου λύσεις που προτείνονται για την έξοδο από την κρίση, δεν πρόκειται να ευδοκιμήσουν, διότι δεν έχουν ως αφετηρία την επίλυση των κατ’ εξοχήν και κύριων λόγων που προκάλεσαν την κρίση, που είναι καθαρά πνευματικοί, ηθικοί και κοινωνικοί.

Δεν αμφισβητεί κανείς ότι, όντως, τα  καθημερινά προβλήματα, που φαίνονται και απασχολούν έντονα τη ζωή των Ελλήνων πολιτών, είναι κυρίως οικονομικά.

Οι κύριοι λόγοι, όμως, που οδήγησαν και συνεχίζουν να οδηγούν τη χώρα στην κρίση, δεν είναι αυτοί που φαίνονται, αλλά αυτοί που δεν φαίνονται και έχουν άμεση σχέση με την πνευματική, ηθική και κοινωνική πτώχευση των ανθρώπων του τόπου μας και κυρίως των «δοκούντων στύλοι είναι» πολιτικών.

Γι’ αυτό χρήσιμο και εποικοδομητικό είναι να διερωτηθούν κάποιοι, μήπως οδηγήθηκε η χώρα στην άθλια αυτή οικονομική κατάσταση, από την παραβίαση των πνευματικών νόμων και κανόνων οι οποίοι, ωστόσο, υπάρχουν, ακόμη και όταν κάποιοι από τους υπεύθυνους πολιτικούς τους αρνούνται ή τους παραβαίνουν;

Οι πνευματικοί αυτοί κανόνες εμπνέονται και απορρέουν μέσα από την  πνευματική, θρησκευτική, πολιτισμική και κοινωνική παράδοση του τόπου μας και προσφέρουν σε όλους, όσους θέλουν να τους ακολουθούν, τα κριτήρια και τις εμπειρίες για να μπορούν να ερμηνεύουν τα γεγονότα.

Έτσι, είναι σαφές ότι για να είναι κάποιος πολιτικός συνεπής, ευσυνείδητος και αποτελεσματικός είναι ανάγκη, πρώτα από όλα, να είναι πνευματικός άνθρωπος και να έχει πνευματική διάκριση, για να μπορεί να βλέπει, να θεωρεί και να διατηρεί αρμονικά ισορροπημένη την ψυχή με το σώμα, το πνεύμα με την ύλη, τα υλικά με τα πνευματικά και να μην δέχεται την καταστροφική αποσύνδεσή τους.

Οι αρετές δεν αποτελούν υλικά, αλλά πνευματικά αγαθά. Για να είναι κάποιος ενάρετος άνθρωπος και ωφέλιμος συνάνθρωπος, δεν υπάρχει άλλος τρόπος, παρά να δεχθεί τα άνωθεν χορηγούμενα πνευματικά αγαθά του Αγίου Πνεύματος, που είναι τα μόνα, που ωθούν και οδηγούν τον κάθε άνθρωπο σε σκέψεις, επιθυμίες και πράξεις αληθινής αγάπης και προσφοράς στους άλλους.

Διότι στον ελληνορθόδοξο πολιτισμό, μόνον ο άνθρωπος που έχει Πνεύμα Θεού, που βρίσκεται σε μια θεανθρώπινη πορεία ζωής, μπορεί να είναι υγιής πνευματικά και ενάρετος στη συμπεριφορά του άνθρωπος.

Άλλωστε, το πρότυπο του τέλειου ανθρώπου το έδωσε στην ανθρωπότητα ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, διότι Εκείνος είναι ο αληθινός Θεός, ο οποίος ήλθε στον κόσμο, ως άνθρωπος, μένοντας, ταυτόχρονα Θεός, φανερώνοντας έτσι, στην πράξη, τόσο τον το μυστήριο του αληθινού Θεού, όσο και το μυστήριο του αληθινού και τέλειου ανθρώπου.

Έλληνες πολιτικοί, που αρνούνται τον αληθινό Θεό και δηλώνουν άθεοι, είναι ελεύθεροι να το κάνουν, αλλά είναι βέβαιο –και το είδαμε και το βιώσαμε- ότι, λόγω ιδεοληψίας, αρνούμενοι το πνεύμα του Θεού, αρνούνται ταυτόχρονα και το πνεύμα που οδηγεί στον αληθινό, πνευματικό και κοινωνικό άνθρωπο και συνάνθρωπο. Τέτοιοι πολιτικοί, μάλιστα, είναι πολύ δύσκολο να σκεφτούν, να αποφασίσουν και να εφαρμόσουν λύσεις ενάρετες, σωστές και σωτήριες για τα όποια προβλήματα του λαού.

Ορθόδοξη Αλήθεια, 03.07.2019

http://thriskeftika.blogspot.com

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ ΥΠΟΦΕΡΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ!

Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος: Από τις αμαρτίες μας υποφέρει η πατρίδα μας

«...Αυτό που χαρακτηρίζει το χριστιανό, είπε, είναι η αγάπη και η συγγνώμη..
Δεν μπορείς να αγαπάς αν δεν συγχωρείς. Και δεν αγαπάς ούτε το Θεό ούτε τους ανθρώπους παρά το δικό σου θέλημα. Και η συγγνώμη βγαίνει χωρίς δυσκολία απ’ την καρδιά που αγαπά το Θεό και επειδή αγαπά το Θεό αγαπά και τον αδελφό του.
Έτσι μπαίνουμε σε ένα στάδιο πνευματικού αγώνα και καλούμεθα να ετοιμάσουμε τον εαυτό μας, να τον συμμαζέψουμε. Και η Εκκλησία μας, μαζί με αυτά, μας καλεί να εξετάσουμε τον εαυτό μας και να προετοιμαστούμε.
Αγάπη – Συγγνώμη – Εξομολόγηση είναι τα βασικά δεδομένα αυτής της περιόδου. Χωρίς αυτά, όχι σαράντα, ογδόντα μέρες να νηστέψουμε μας είναι άχρηστες. Είναι πολύ σημαντικό, να το καταλάβουμε αυτό.
Όσες μέρες και να νηστέψω χωρίς συγγνώμη και αγάπη, είναι άχρηστες. Δεν με ωφελούν σε τίποτα και ίσως με βλάπτουν. Γιατί καλλιεργούν την υποκρισία μου.
Φαίνομαι στους άλλους ότι νηστεύω, αλλά εγώ γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια, του Θεού το θέλημα. Και ο αγώνας του πιστού ανθρώπου, αυτός είναι. Και η εξομολόγηση δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η αποκατάστασή μας στο Σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία του, την οποία ενότητα την έχει διασπάσει ο εγωισμός δια της αμαρτίας μας.
Ο πιο μεγάλος Σταυρός, όσων είμαστε πνευματικοί, είναι η δυσκολία των Χριστιανών μας να συγχωρήσουνε. Αλλά πόσο πιο απλά να τους πούμε ότι, δεν είστε καν χριστιανοί, ακόμη και αν κοινωνείτε χωρίς συγγνώμη και χωρίς αγάπη.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, γιατί όλα δείχνουν μια καρδιά που δεν είναι αγαθή, μια καρδιά που προσπαθεί, και το Θεό να τον εμπαίξει, και να τον κοροϊδέψει, αλλά στην ουσία κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.
Η εξομολόγηση δεν είναι για να πάμε να πούμε τα συνηθισμένα πράγματα, τα οποία θα τα επαναλάβουμε στην άλλη μας εξομολόγηση, γιατί τα έχουμε επαναλάβει στην καθημερινότητά μας. Τότε, δεν είμαστε ειλικρινείς στην εξομολόγησή μας και είναι μια εξομολόγηση χωρίς μετάνοια και με πολύ εγωισμό.
Να φανώ στο Θεό ή στον Ιερέα καλός, που εξομολογούμαι, αλλά όμως το θέλημα του Θεού δεν θέλω να το κάνω. Και αυτό είναι πραγματικά το μεγάλο σκάνδαλο. Ερχόμαστε να εξομολογηθούμε, αλλά χωρίς μετάνοια. Ο Θεός ξέρει τις αμαρτίες μας. Αυτό που ζητά είναι να δει τη μετάνοιά μας, γιατί αυτή είναι μία πράξη δική μας.
Και αυτή είναι η βασικότερη αιτία, που ο κόσμος μας δεν αλλάζει. Γιατί δεν αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι. Γιατί ο χριστιανός είναι το αλάτι, αλλά αυτό το αλάτι έχει χαλάσει και είναι άχρηστο και όχι μόνο δεν σώζει αλλά συνεργεί στο σάπισμα της κοινωνίας μας.
Και γι’ αυτό είπα, ότι, είναι η ώρα να αρχίσουμε να ξεχωρίζουμε. Ο χριστιανός ζει στον κόσμο, αλλά «δεν είναι εκ του κόσμου». Διότι υποτασσόμενος στον κόσμο και στην νοοτροπία του, τότε πλέον έχει χάσει τη χάρη του Θεού. Και πορεύεται και μόνος του και μπερδεμένος. Και γι’ αυτό δεν έχει χαρά στη ζωή του.
Σήμερα, όπως πάντα, ο διάβολος πολεμά την Εκκλησία. Η Εκκλησία πάντοτε παράγει Αγίους. Και τώρα τελευταία, ο Θεός μας χάρισε πολλούς Αγίους, για να μείνουμε τελείως αναπολόγητοι. Ο Θεός με τους Αγίους μας καλεί σε μετάνοια. Δεν έχει νόημα να θαυμάζω τους Αγίους, να μιλάω για τους Αγίους, αλλά να μην μιμούμαι τους Αγίους στην ταπείνωσή μου ενώπιον του Θεού, στην υπακοή μου στο θέλημα του Θεού. Και μέσα στην Εκκλησία υπάρχει ενότητα και τάξη.
Έτσι, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι γνήσια η εξομολόγησή μας και αυτό φαίνεται καθαρά, γιατί δεν αλλάζουμε. Γιατί δεν είμαστε ταπεινοί. Ο Τελώνης της Παραβολής, αυτός δεν έδειξε το Φαρισαίο.
Εμείς σήμερα παριστάνουμε τους τελώνες, για να δείξουμε τους Φαρισαίους. Και αποδεικνυόμαστε ότι, εμείς είμαστε οι Φαρισαίοι. Διότι ο Τελώνης ξέροντας τις αμαρτίες του δεν έκρινε απολύτως κανένα. Εμείς κρίνουμε τους πάντες. Γιατί, ακριβώς, μας λείπει η ταπείνωση, μας λείπει η αγάπη. Είμαστε μπερδεμένοι….
Με την αγάπη κερδίζεις τον άλλον, όχι με την κριτική. Με την σιωπή και την ταπείνωση κερδίζεις τον άλλον. Με το να ζεις ταπεινά και όχι με το να επιδεικνύεσαι, γιατί έτσι χάνεις και τον Θεό τον ίδιο, που μας είπε: «μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός τη καρδία».
Και είστε εσείς πρώτοι, που πρέπει να ξέρετε γιατί πάτε να εξομολογηθείτε, και πάνω από όλα πρέπει να είστε αποφασισμένοι για τη συγνώμη και την αγάπη, ακόμα και στους εχθρούς σας. Αλλιώς δεν έχει αξία η εξομολόγησή σας, και θα μας πει ο ίδιος ο Χριστός, «δι υμών το όνομα του Θεού βλασφημείται εν τοις έθνεσι».
Εξ αιτίας σας. Δεν είναι καθαρή η εξομολόγησή μας, όχι γιατί δεν λέμε την αλήθεια, αλλά γιατί δεν έχουμε πραγματικά μετανοήσει, γιατί, όπως σας είπα, δυσκολευόμαστε να συγχωρήσουμε. Και εμείς οι πιστοί χριστιανοί, εκείνο το λόγο που λέει: «εάν μη αφήτε…, ούτε ο Πατήρ ο ουράνιος θα αφήσει τα δικά σας παραπτώματα…», δεν τον υπολογίζουμε και συνεχίζουμε μία πορεία φαρισαϊκή, που διώχνει τους ανθρώπους και όχι μια ταπεινή πορεία που ελκύει τους ανθρώπους.
Το γνώρισμα όλων των μεγάλων Αγίων μας ήταν ότι, ήταν πολύ αυστηροί στον εαυτό τους και πολύ επιεικείς στους άλλους ανθρώπους. Εμείς είμαστε πολύ αυστηροί στους άλλους αλλά πολύ επιεικείς σε μας. Κι αυτή είναι η πλάνη μας…
Να ζήσουμε, λοιπόν, την Μεγάλη Τεσσαρακοστή με όλο της το ευλογημένο και πολυδύναμο πνευματικό περιεχόμενο που μας προσφέρεται. Και αυτό θα το δούμε στη ζωή μας ο καθένας. Πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι.
Ο Άγιος Μάξιμος λέει: «κάθε φορά που μπαίνεις στην Εκκλησία πρέπει να γυρίσεις πίσω καλύτερος. Να ’χεις ανεβεί ένα σκαλοπάτι». Αλλά εμείς πολλές φορές, ενώ ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια της Εκκλησίας κατεβαίνουμε μέσα στην Εκκλησία πολλά σκαλοπάτια, γιατί πολλές φορές ούτε το χώρο σεβόμαστε ούτε τίποτα… Για ποιον πάμε στην Εκκλησία; Πάμε για τον Θεό; Πάμε να μαζέψουμε τον νου μας; Πάμε για την προσευχή μας;
Ή πάμε να δούμε για να πούμε; Ο Τελώνης δεν έβλεπε τίποτα, ούτε τον Φαρισαίο που τον έδειχνε και γι’ αυτό έγινε δεκτός από το Θεό. Και εδώ, αγαπητοί αδελφοί, μπαίνει το τελικό ερώτημα. Μας ενδιαφέρει να είμαστε δεκτοί από το Θεό; Ή μας ενδιαφέρει να γινόμαστε δεκτοί από τους ανθρώπους; Αυτό είναι το ερώτημα, που πρέπει όλοι μας να απαντήσουμε…
…Πρέπει να επαναστατήσουμε στον εαυτό μας. Αυτή είναι η μόνη επανάσταση που θα μας σώσει. Να γίνουμε άλλοι άνθρωποι. Διαφορετικά είμαστε το αλάτι, που όχι μόνο δε σώζει αλλά βοηθάει στο σάπισμα παραπέρα.
Να ευχηθούμε, λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, ευχηθείτε και εσείς για μένα, να ζήσουμε αυτή τη Μεγάλη Σαρακοστή όπως την θέλει ο Χριστός, όπως την όρισε η Εκκλησία, με συγγνώμη, με αγάπη, με ταπείνωση, με προσευχή και με συμμετοχή στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας.
Αλλιώς δεν θα είναι Σαρακοστή, γιατί αυτά είναι τα γνωρίσματά της. Αν αυτά δεν τα ζήσουμε, τότε δεν είναι Σαρακοστή. Είναι κατ’ ευφημισμόν.
Έτσι, λοιπόν, να το προσπαθήσουμε, για να μας λυπηθεί ο Θεός, να του εκφράσουμε την αληθινή μετάνοιά μας, διότι το είπαν και οι Πατέρες μας, τότε που έπεσε η Κωνσταντινούπολη. Για έναν λόγο, είπαν, «έπεσε για τις αμαρτίες μας». Και για έναν λόγο υποφέρει η πατρίδα μας.
Για τις δικές μας αμαρτίες και δη των χριστιανών, διότι εμείς θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά για να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να αλλάξουμε εμείς, κατά το θέλημα του Θεού, χωρίς «ναι μεν αλλά» και χωρίς κρατούμενα.
Ας κάνουμε, λοιπόν, μια επανάσταση στην προσευχή μας, με αγάπη στην συγγνώμη, στην ταπείνωση, και τότε ο Θεός, θα δείτε ότι, θα σκύψει και θα μας προσέξει».

Πηγή: agiotopia.gr, https://agioskonstantinoschalkida.gr