ΤΟ ΘΕΙΟ ΒΡΕΦΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ

 ΤΟ ΘΕΙΟ ΒΡΕΦΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ

Υπάρχει ένα θαυμάσιο γεγονός από τη ζωή του Αγίου Ονουφρίου, τον οποίο εορτάζει η εκκλησία μας στις 12 Ιουνίου.

Όταν ήταν πολύ μικρός ο Άγιος Ονούφριος, μπήκε σ' ένα κοινόβιο, άγνωστο πως. Μεγάλος ανεχώρησε για την έρημο, όπου έζησε 60 χρόνια χωρίς να δει ποτέ άνθρωπο.

Ήταν γυμνός, αλλά ολόκληρο το σώμα του επικαλύπτετε από την μακρυά γενειάδα του, που έφθανε μέχρι το έδαφος, καθώς και από τα μαλλιά του και τις μεγάλες τρίχες του όλου σώματος.
Τον μεγάλο αυτό Άγιο τον ανακάλυψε ο Όσιος Παφνούτιος, στον οποίο διηγήθη τα της οσιακής και ερημικής ζωής του.

Όταν λοιπόν ήταν πολύ μικρός, 5-6 ετών, και ζούσε στο Κοινόβιο, συνέβη το εξής:
Ως μικρός που ήταν, έτρωγε συχνότερα από τους άλλους πατέρες. Όταν πεινούσε, έτρεχε στον τραπεζάρη και του ζητούσε ψωμί, ελιές, φρούτα....Κάποτε όμως ο τραπεζάρης πρόσεξε ότι έπαιρνε συχνότερα ψωμί και εξαφανιζόταν.

- Κάποιο ζωάκι θα ταΐζει σκέφτηκε.

Αυτό συνεχίστηκε για καμιά εβδομάδα.

- Ας πάω να δω, είπε μέσα του ο τραπεζάρης, που τα πηγαίνει αυτά που του δίνω.

Πράγματι, τον παρακολούθησε και τον είδε να μπαίνει στο Καθολικό της Μονής και να κλείνει πίσω του την πόρτα.

Έτρεξε γρήγορα στο παράθυρο και μ' αυτά που είδε, γούρλωσαν τα μάτια του... Ο μικρός κουβέντιαζε με το βρέφος Ιησούς, που ευρίσκετο στην αγκαλιά της Θεοτόκου, στην εικόνα του Τέμπλου!

-Σου έφερα και σήμερα ψωμάκι, έλεγε στον Χριστούλη, μια και δε Σε ταΐζει κανείς...ούτε και η μαμά Σου...

Και άπλωσε το χέρι και Του έδωσε μια φέτα ψωμί..
Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που ήταν μικρό παιδάκι στην ιερή εικόνα, άπλωσε το χεράκι, πήρε το ψωμί και όπως μάζεψε το χεράκι του μαζί με το ψωμάκι, εξαφανίστηκε το ψωμί μέσα στην εικόνα.
Ευθύς αμέσως ο τραπεζάρης, με την ψυχή γεμάτη έκπληξη και δέος, έτρεξε στον Ηγούμενο και του διηγήθηκε τι συνέβη. Τότε ο Ηγούμενος του έδωσε εντολή να μην δώσουν του παιδιού καθόλου ψωμί, αλλά όταν παρακλητικά θα ζητούσε, να του λέγουν:

- Να πας να ζητήσεις και να σου δώσει ψωμί Εκείνος, τον οποίον μέχρι χθες εσύ τάιζες.

Την επομένη ημέρα, βλέποντας ο μικρός Ονούφριος ότι δεν του δίδουν ψωμί και τον στέλνουν να ζητήσει από Εκείνον, που μέχρι τότε έτρεφε, έτρεξε αμέσως στην Εκκλησία και πηγαίνοντας μπροστά στην εικόνα είπε στον Χριστούλη: 

- Χριστούλη μου, δεν μου δίνουν ψωμάκι και μου είπαν να Σου πω να μου δώσεις από το δικό Σου. Τώρα, που θα το βρεις Εσύ, δεν ξέρω! 

Και ω του θαύματος! άπλωσε το μικρό Του χεράκι το βρέφος Ιησούς από την αγκάλη της Παναγίας Μητρός Του, και του έδωσε ένα τεράστιο ψωμί, τόσο μεγάλο, που δεν μπορούσε να το σηκώσει! Μοσχομύριζε δε τόσο πολύ, που το ουράνιο αυτό άρωμα απλώθηκε όχι μόνο μέσα στον Ναό, αλλά και σ' όλο το μοναστήρι και στον γύρω τόπο. 

Έκπληκτοι και έκθαμβοι οι μοναχοί από τα γενόμενα, είδαν τον πενταετή Ονούφριο να βγάζει τον τεράστιο αυτό άρτο έξω, μετά πολλού-πολλού κόπου. Έτρεξαν δύο μοναχοί να βοηθήσουν, αλλά ήταν πολύ βαρύς! Για πολλές ημέρες έτρωγαν, έτρωγαν, χόρταιναν, αλλά ο ουράνιος άρτος ήταν και παρέμενε αδαπάνητος. Είναι αυτό, που έχει βεβαιωτικά η Εκκλησία μας στη Θεία Λατρεία: " Ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος".

Από τότε ευλαβούντο πολύ τον μικρό Ονούφριο, διότι εγνώριζαν πλέον ότι με την αύξηση της ηλικίας του θα αυξάνετο και η αγιότης του. Θα εγίνετο ένας μεγάλος Άγιος όπως και έγινε.
Από τέτοιον όμοιο ουράνιο άρτο ετρέφετο ο Άγιος Ονούφριος, όταν για εξήντα ολόκληρα χρόνια ζούσε στην έρημο.

Αναδημοσίευση από Ωφελήματα από το βιβλίο: Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ

Από τον βίο του αγίου Αρσενίου

Έλεγαν για τον αββά Αρσένιο ότι το βράδυ του Σαββάτου, καθώς θα ξημέρωνε Κυριακή, άφηνε τον ήλιο να δύει πίσω του και ύψωνε τα χέρια του στον ουρανό και προσευχόταν, μέχρι την ώρα που ο ήλιος ανέτελλε και φώτιζε το πρόσωπό του· και τότε καθόταν.

Ο αββάς Δανιήλ έλεγε: «Μια φορά με κάλεσε ο αββάς Αρσένιος και μου είπε· “Ανάπαυσε τον πατέρα σου ώστε, όταν φύγει προς τον Κύριο, να τον παρακαλέσει για χάρη σου, και να βρεις καλό”».

Κάποιος από τους πατέρες πήγε στον αββά Αρσένιο, και μόλις χτύπησε την πόρτα, ο γέροντας άνοιξε νομίζοντας ότι είναι ο υποτακτικός του. Όταν είδε ότι είναι άλλος, έπεσε κάτω με το πρόσωπο στη γη. Εκείνος του είπε: «Σήκω, αββά, να σε ασπαστώ». Ο γέροντας του απάντησε: «Δεν σηκώνομαι, αν δεν φύγεις». Και ενώ εκείνος τον παρακαλούσε πολλή ώρα, δεν σηκώθηκε, ώσπου έφυγε.

Έλεγαν για κάποιον αδελφό που είχε έρθει στη Σκήτη για να δει τον αββά Αρσένιο, ότι πήγε στην εκκλησία και παρακαλούσε τους κληρικούς να συναντήσει τον αββά Αρσένιο. Εκείνοι του έλεγαν: «Ξεκουράσου λίγο, αδελφέ, και θα τον δεις», αυτός όμως είπε: «Δεν βάζω τίποτε στο στόμα μου, αν δεν τον συναντήσω». Έστειλαν λοιπόν μαζί του έναν αδελφό για να τον οδηγήσει, επειδή το κελλί του ήταν μακριά. Εκεί χτύπησαν την πόρτα, μπήκαν μέσα, και αφού ασπάστηκαν τον γέροντα, κάθισαν και έμεναν σιωπηλοί. Στη συνέχεια ο αδελφός από την εκκλησία είπε: «Εγώ φεύγω, προσευχηθείτε για εμένα». Και ο αδελφός ο ξένος, βλέποντας ότι ο γέροντας δεν του μιλούσε, απάντησε στον αδελφό: «Έρχομαι και εγώ μαζί σου», και έφυγαν και οι δύο. Τότε ο ξένος παρακάλεσε τον αδελφό λέγοντας: «Πήγαινέ με και στον αββά Μωυσή, που προηγουμένως ήταν ληστής». Όταν πήγαν σε αυτόν, τους δέχτηκε με χαρά, και αφού τους περιποιήθηκε, τους έστειλε στο καλό. Ο αδελφός λοιπόν που τον οδήγησε, τον ρώτησε: «Δες, σε πήγα και στον ξένο και στον Αιγύπτιο. Ποιος από τους δύο σου άρεσε;» Εκείνος αποκρίθηκε: «Εμένα πάντως μου άρεσε ο Αιγύπτιος».

Όταν τα άκουσε αυτά κάποιος από τους πατέρες, προσευχήθηκε στον Θεό λέγοντας: «Κύριε, εξήγησέ μου πώς γίνεται αυτό, ο ένας να αποφεύγει τους ανθρώπους για το όνομά σου και ο άλλος να τους αγκαλιάζει για το όνομά σου». Του παρουσιάστηκαν τότε σε όραμα δύο πλοία μεγάλα στον ποταμό, και είδε τον αββά Αρσένιο και το Πνεύμα του Θεού να πλέουν ήσυχα στο ένα, και στο άλλο να πλέουν ο αββάς Μωυσής και οι άγγελοι του Θεού που τον έτρεφαν με μέλι και κερήθρα. (*)

Έλεγε ο αββάς Δανιήλ: «Όταν ήταν στα τελευταία του, ο αββάς Αρσένιος μας έδωσε εντολή λέγοντας· “Μη φροντίσετε να κάνετε ελεημοσύνες για χάρη μου. Γιατί αν έκανα εγώ για τον εαυτό μου κάποιο έργο αγάπης, αυτό θα βρω”».

(*) Κατά τον Ευεργετινό το όραμα έδειχνε ότι «και οι δύο είχαν πολύ μεγάλη αξία μπροστά στον Θεό, ωστόσο η σιωπή του Αρσενίου ήταν ανώτερη από τη φιλοξενία του Μωυσή, αφού τον πρώτο συντρόφευε το άγιο Πνεύμα, ενώ τον Μωυσή άγγελοι του παντοκράτορα Θεού» (τ. Δ’, υπόθ. Ε’, σ. 62).

Από το βιβλίο: Το Γεροντικό, τόμος Α’, μετάφραση. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2013, σελ. 37 (§§ 30, 35, 37-39).

ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΚΟΝΤΖΟΣ: ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ

Αγία Ειρήνη η Μεγαλομάρτυς
Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος

Στη χορεία των Μεγαλομαρτύρων ανήκουν και οι γυναίκες Μεγαλομάρτυρες, οι οποίες συναγωνίστηκαν επάξια σε ηρωισμό και ομολογιακό φρόνιμα τους άνδρες Μεγαλομάρτυρες. Μια από τις πλέον ένδοξες γυναίκες Μεγαλομάρτυρες είναι και η αγία Ειρήνη.

Έζησε τον 4ο αιώνα. Καταγόταν από την πόλη Μαγεδών της Περσίας. Ο πατέρας της ονομαζόταν Λικίνιος, έπαρχος της περιοχής και η μητέρα της Λικινία. Ανήκαν στην ειδωλολατρική (πυρολατρική) θρησκεία του Ζωροαστρισμού. Απέκτησαν μια όμορφη και χαριτωμένη κόρη, την οποία ονόμασαν Πηνελόπη. Από μικρή έδειχνε ασυνήθιστη ευστροφία και ήταν στολισμένη με χαρίσματα. Οι πλούσιοι γονείς της φρόντισαν να της παράσχουν όλα τα εφόδια για να γίνει ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Προσέλαβαν έναν σοφό δάσκαλο, τον Απελλιανό, στον οποίο ανέθεσαν την ανατροφή της, διδάσκοντάς της την κατά κόσμο σοφία.

Συχνά η οικογένειά της διέμενε σε πολυτελή εξοχικό πύργο. Την ακολουθούσε και ο δάσκαλός της, ο οποίος δίδασκε στην μικρή στους μεγάλους και πανέμορφους κήπους, κάτω από τα σκιερά δένδρα και τα μυρωδάτα άνθη. Τα έπιπλα της έπαυλης ήταν χρυσαφένια, ενώ πολυπληθείς δούλοι τους προσέφεραν τις υπηρεσίες τους.

Μια από τις πολλές δούλες διέφερε από τις άλλες. Ήταν υπάκουη, πρόθυμη και ευγενική και γι’ αυτό αγαπητή στους άρχοντες της έπαυλης. Γι’ αυτό της ανέθεσαν να υπηρετεί την μικρή Πηνελόπη. Ήταν κρυφή Χριστιανή. Η ευγενής κόρη αρέσκονταν να κάνει μακρές συζητήσεις μαζί της και προσπαθούσε να εξηγήσει την αιτία της διαφοράς της από τις άλλες δούλες.

Κάποιο βράδυ, ενώ κοιμόταν η  Πηνελόπη είδε ένα περίεργο όνειρο. Ένα λευκό περιστέρι κρατώντας στο ράμφος του ένα κλαδί ελιάς, μπήκε στην έπαυλη και το άφησε επάνω στο χρυσό τραπέζι. Μετά ήρθε ένας αετός, ο οποίος άφησε στο τραπέζι ένα στεφάνι με λουλούδια και τέλος παρουσιάστηκε ένας κόρακας, ο οποίος άφησε ένα σκοτωμένο φίδι. Η Πηνελόπη ξύπνησε τρομαγμένη. Έμεινε άγρυπνη για πολλή ώρα. Όταν την ξαναπήρε ο ύμνος είδε ένα άγγελο να της λέει: «Ο αληθινός Θεός σε καλεί να τον ακολουθήσεις. Θα σε βοηθήσει η αγαπημένη σου υπηρέτρια, η οποία είναι Χριστιανή»!

Το άλλο πρωί η Πηνελόπη ξύπνησε προβληματισμένη. Φώναξε κοντά της την υπηρέτρια, στην οποία είπε ότι άγγελος Κυρίου της αποκάλυψε ότι είναι Χριστιανή και επιζητούσε από αυτή να της γνωρίσει τον Θεό της.

Η Χριστιανή δούλη έβαλε τα κλάματα από συγκίνηση και ζήτησε συγνώμη από την αρχοντοπούλα για το μυστικό της και άρχισε να της μιλά για τη νέα πίστη. Η Πηνελόπη ενθουσιάστηκε και έβαζε βαθειά την ψυχή της τα λόγια της καλής υπηρέτριας. Οι μυστικές συζητήσεις τους συνεχίστηκαν έως ότου η Πηνελόπη πίστεψε στο Χριστό και ζήτησε να βαπτισθεί. Σεβάσμιος ιερέας μπήκε στην έπαυλη και τη βάπτισε κρυφά, δίνοντάς της το όνομα Ειρήνη.

Η χαρά της νεοφώτιστης δε μπόρεσε να μείνει για πολύ κρυφή. Κάποια μέρα αποκάλυψε στους ειδωλολάτρες γονείς της ότι ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Εκείνοι θύμωσαν και προσπαθούσαν να πείσουν την κόρη τους να αρνηθεί την πίστη της. Εις μάτην όμως η Ειρήνη ήταν αμετάπειστη.

Ταυτόχρονα μαθεύτηκε το νέο σε όλη την περιοχή, ότι η κόρη του έπαρχου Λικίνιου έγινε Χριστιανή. Πέρσες ιερείς του Ζωροάστρη πήγαν στον Λικίνιο προκειμένου να τον πείσουν να δικάσει την κόρη του. Εκείνος προχώρησε σε δίκη. Αρχικά προσπαθούσε με κολακείες να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της και ύστερα μεταχειρίστηκε απειλές και βία. Βλέποντας όμως την απόφασή της, θύμωσε και έδωσε εντολή να την πάνε στο στάβλο, να την ποδοπατήσουν τα αφηνιασμένα άγρια άλογα. Αλλά συνέβη το εξής θαυμαστό: τα άλογα δεν την πείραξαν και ένα από αυτά έτρεξε προς το μέρος του ηγεμόνα, τον οποίο κλώτσησε και τον σκότωσε! Ο λαός που είδε το θαύμα αναγνώρισε την πίστη της Ειρήνης. Ενώ οι σκοταδιστές ιερείς μιλούσαν για μαγικά της κόρης.

Η Ειρήνη λυπημένη για το θάνατο του πατέρα της έτρεξε κοντά του και άρχισε να προσεύχεται με όλη τη δύναμη της ψυχής της για τη σωτηρία του. Τότε έγινε το δεύτερο θαύμα. Ο Λικίνιος αναστήθηκε, σηκώθηκε όρθιος, ζήτησε συγνώμη από την κόρη του και ομολόγησε την πίστη του στο Χριστό. Κατόπιν ζήτησε και βαπτίστηκε ο ίδιος και όλη η οικογένειά του. Μαζί του βαπτίστηκε και ο σοφός δάσκαλος Απελλιανός. Παραιτήθηκε από το υψηλό του αξίωμα, μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και έζησε ταπεινά στο εξοχικό του κάνοντας ελεημοσύνες και κηρύττοντας την χριστιανική πίστη.

Όμως ο διάδοχός του Σεδεκίας, ο οποίος μισούσε θανάσιμα τους Χριστιανούς, έδωσε διαταγή να συλληφθεί η Ειρήνη και να τη ρίξουν σε λάκκο με φαρμακερά φίδια, θεωρώντας την ως αφορμή της διείσδυσης του Χριστιανισμού στην Περσία. Την άφησε εκεί δεκατέσσερις μέρες. Αλλά όταν πήγαν να πάρουν το πτώμα της είδαν με θαυμασμό ότι τα ερπετά τη σεβάστηκαν και δεν την έβλαψαν! Κατόπιν ο Σεδεκίας έδωσε εντολή να τη δέσουν σε τροχό με λεπίδες. Αλλά και πάλι θαυματουργικά, στέρεψε πάραυτα το νερό, που γύριζε τον τροχό! Μετά έδωσε εντολή να της πριονίσουν τα πόδια της. Αλλά ξανά ο Θεός την θεράπευσε θαυματουργικά, προς καταισχύνη των ειδωλολατρών! Στη συνέχεια ο γιος του Σεδεκία, Σαβώθ, περνώντας με το στρατό του από την πόλη που ζούσε η Ειρήνη, τη συνέλαβε και της έμπηξε καρφιά στις φτέρνες, τη φόρτωσε ένα βαρύ φορτίο με άμμο, αλλά και πάλι ο Θεός τη διέσωσε. Μετά από αυτό, η αγία ελευθερώθηκε και γύριζε από τόπο σε τόπο, κηρύττοντας το Χριστό. Έφτασε στην πόλη Καλλίνικο, όπου ο τοπικός άρχοντας Νουμεριανός τη συνέλαβε και την έριξε σε πυρακτωμένο καμίνι, σε σχήμα βοδιού. Αλλά και πάλι διασώθηκε θαυματουργικά.

Η φήμη της έφτασε μέχρι και τον Πέρση βασιλιά Σαβώριο, ο οποίος την κάλεσε κοντά του και επειδή δεν μπόρεσε να την μεταπείσει να θυσιάσει στα είδωλα, έδωσε διαταγή να την αποκεφαλίσουν. Αλλά και πάλι ο Θεός την διέσωσε, καταισχύνοντας τους ειδωλολάτρες. Απελευθερώθηκε και άρχισε το ιεραποστολικό της έργο. Κοιμήθηκε ειρηνικά, ύστερα από τις μεγάλες κακουχίες και τα μαρτύριά της. Η μνήμη της τιμάται στις 5 Μαΐου.

alopsis.gr