ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ: ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΚΥΝΗΓΑΜΕ ΜΟΝΟ ΤΑ ΠΡΟΣΚΑΙΡΑ ΑΓΑΘΑ, ΣΑΝ ΝΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΙΜΑ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ!

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ
Συνεχίζουμε να κυνηγάμε μόνο τα πρόσκαιρα αγαθά,
σαν να ήταν μόνιμα και αιώνια

Τι φοβερή που είναι η τύφλωση μας! Και πόσο φανερά αποδεικνύεται, απ’ αυτή την τύφλωση, η πτώση μας! Βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να πεθαίνουν. Γνωρίζουμε ότι κι εμείς οπωσδήποτε θα πεθάνουμε, ίσως μάλιστα και πολύ σύντομα, γιατί κανένας άνθρωπος δεν έμεινε παντοτινά στη γη. Βλέπουμε, επίσης, ότι για τους πιο πολλούς και πριν από τον θάνατο η επίγεια ευημερία συχνά μεταβάλλεται σε δυστυχία, όμοια κι αυτή στην πίκρα με τον θάνατο. Και παρά την τόσο καθαρή μαρτυρία της ίδιας της πείρας μας, συνεχίζουμε να κυνηγάμε μόνο τα πρόσκαιρα αγαθά, σαν να ήταν μόνιμα και αιώνια. Σ’ αυτά έχουμε στρέψει όλη μας την προσοχή. Ξεχάσαμε τον Θεό! Ξεχάσαμε τη μεγαλειώδη και συνάμα φοβερή αιωνιότητα!

Ας κοιτάξουμε, αδελφοί, δίχως εμπάθεια, κάτω από το φως του Ευαγγελίου, την επίγεια ζωή μας. Θα διαπιστώσουμε πως είναι μηδαμινής αξίας. Όλα τα αγαθά της αφαιρούνται με τον θάνατο ή και πολύ νωρίτερα με διάφορα απροσδόκητα περιστατικά. Δεν αξίζει, λοιπόν, να ονομάζονται αγαθά αυτά που χάνονται τόσο σύντομα! Απάτη είναι, ή μάλλον δίχτυα. Και όσοι μπλέκονται σ’ αυτά τα δίχτυα, στερούνται τα αληθινά, τα αιώνια, τα ουράνια, τα πνευματικά αγαθά, που μπορούν να τα αποκτήσουν μόνο αν πιστέψουν στον Χριστό και Τον ακολουθήσουν, τραβώντας τον μυστικό δρόμο της ευαγγελικής ζωής.

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ: Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ!

 Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ
Η συνείδηση

Συνείδηση εἶναι ἡ αἴσθηση τοῦ πνεύματος τοῦ ἀνθρώπου, αἴσθηση λεπτὴ καὶ φωτεινή, ποὺ ξεχωρίζει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό.

Ἡ αἴσθηση αὐτὴ ξεχωρίζει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακὸ πιὸ καθαρὰ ἀπ’ ὅσο ὁ νοῦς. Πιὸ δύσκολο εἶναι νὰ παραπλανήσει κανεὶς τὴ συνείδηση παρὰ τὸν νοῦ. Καὶ τὸν πλανεμένο νοῦ, ποὺ τὸν ὑποστηρίζει τὸ φιλάμαρτο θέλημα, γιὰ πολὺν καιρὸ τὸν ἀντιμάχεται ἡ συνείδηση. 

Ἡ συνείδηση εἶναι ὁ φυσικὸς νόμος (1). Ἡ συνείδηση χειραγωγοῦσε τὸν ἄνθρωπο πρὶν τοῦ δοθεῖ ὁ γραπτὸς νόμος. Ἡ μεταπτωτικὴ ἀνθρωπότητα βαθμιαῖα οἰκειώθηκε ἕναν λαθεμένο τρόπο σκέψεως γιὰ τὸν Θεό, τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό. Ἡ λαθεμένη σκέψη ἐπηρέασε, φυσικά, καὶ τὴ συνείδηση. Ἔτσι, ὁ γραπτὸς νόμος ἀποτέλεσε ἀναγκαιότητα γιὰ τὴ χειραγώγηση τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἀληθινὴ θεογνωσία καὶ τὴ θεοφιλή διαγωγή. 

Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἐπισφραγισμένη μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα, θεραπεύει τὴ συνείδηση ἀπὸ τὴν κακὴ προδιάθεση (2) μὲ τὴν ὁποία τὴ δηλητηρίασε ἡ ἁμαρτία. Ἡ ὀρθὴ λειτουργία τῆς συνειδήσεως ἀποκαθίσταται, ἐνισχύεται καὶ σταθεροποιεῖται μὲ τὴν τήρηση τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας καὶ ἡ ὀρθὴ λειτουργία τῆς συνειδήσεως εἶναι δυνατὲς μόνο στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέσω τοῦ θείου νόμου της, πού κατευθύνει ὀρθὰ τὸν νοῦ. Γιατί κάθε λαθεμένη σκέψη ἐπιδρᾶ ἀρνητικὰ στὴ συνείδηση καὶ τὴ λειτουργία της. 

Οἱ θεληματικὲς ἁμαρτίες σκοτίζουν, ἐξασθενίζουν, καταπνίγουν, ἀποκοιμίζουν τὴ συνείδηση.
Κάθε ἁμαρτία ποὺ δὲν ἐξαλείφεται μὲ τὴ μετάνοια, ἀφήνει τὴ βλαπτικὴ σφραγίδα της στὴ συνείδηση.

Ἡ ἑκούσια καὶ συνεχὴς ἁμαρτωλὴ ζωὴ σχεδὸν νεκρώνει τὴ συνείδηση. Δὲν εἶναι δυνατόν, ὡστόσο, αὐτὴ νὰ νεκρωθεῖ ἐντελῶς. Θὰ συνοδεύει τὸν ἄνθρωπο μέχρι τὸ φοβερὸ Κριτήριο τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ θὰ τὸν ἐνοχοποιήσει, ἂν τὴν καταπατοῦσε.

Σύμφωνα μὲ τοὺς ἁγίους πατέρες, ὁ ἀντίδικος τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἀναφέρεται στὸ Εὐαγγέλιο (3), εἶναι ἡ συνείδηση. Καὶ πράγματι εἶναι ἀντίδικος, γιατί ἐναντιώνεται σὲ κάθε ἄνομο ἐγχείρημά μας. 

Βαδίζοντας πρὸς τὸν οὐρανό, στὴ διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς σου, νὰ ἔχεις εἰρηνικὲς σχέσεις μ’ αὐτὸν τὸν ἀντίδικο, γιὰ νὰ μὴ γίνει κατήγορός σου τότε ποὺ θ’ ἀποφασίζεται ἡ κατάστασή σου στὴν αἰωνιότητα.

Λέει ἡ Γραφή: «Θὰ ἀπαλλάξει τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὰ δεινὰ ἕνας ἀξιόπιστος μάρτυρας»(4). Ἀξιόπιστος μάρτυρας εἶναι ἡ ἄμεμπτη συνείδηση. Ἡ ἄμεμπτη αὐτὴ συνείδηση τὴν ψυχὴ ποὺ ἀκούει τὶς συμβουλές της θὰ τὴ λυτρώσει ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες της μέχρι τὸν θάνατο καὶ ἀπὸ τὰ αἰώνια βάσανα μετὰ τὸν θάνατο. 

Ὅπως ἡ κόψη τοῦ μαχαιριοῦ ἀκονίζεται μὲ τὴν πέτρα, ἔτσι καὶ ἡ συνείδηση ἀκονίζεται ἀπὸ τὴ νοητὴ πέτρα (5), τὸν Χριστό, μὲ τὴ μελέτη τοῦ λόγου Του, ποὺ τὴ φωτίζει, καὶ μὲ τὴν τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν.

Φωτισμένη καὶ ἀκονισμένη ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ἡ συνείδηση, λεπτομερειακὰ καὶ ὁλοκάθαρα φανερώνει στὸν ἄνθρωπο τὶς ἁμαρτίες του, ἀκόμα καὶ τὶς πιὸ μικρές.

Μὴν ἀσκεῖς βία στὸν ἀντίδικό σου –μὴν παραβιάζεις τὴ συνείδησή σου! Διαφορετικά, θὰ στερηθεῖς τὴν πνευματική σου ἐλευθερία. Ἡ ἁμαρτία θὰ σὲ αἰχμαλωτίσει καὶ θὰ σὲ δέσει. Θλίβεται ὁ προφήτης μαζὶ μὲ τὸν Θεὸ γι’ αὐτοὺς ποὺ ἐπιβουλεύονται τὸν ἴδιο τους τὸν ἑαυτό, παραβιάζοντας τὴ συνείδησή τους: «Ὁ Ἐφραΐμ καταπίεσε τὸν ἀντίδικό του, καταπάτησε τὸ δίκιο του, γιατί ἄρχισε νὰ ἀκολουθεῖ τὴ ματαιότητα» (6). 

Ἡ «κόψη» τῆς συνειδήσεως εἶναι πολὺ λεπτή, πολὺ εὐαίσθητη, γι’ αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ τὴ φυλάει προσεκτικά. Καὶ τὴ φυλάει, ὅταν ἐκτελεῖ ὅλες τὶς ὑποδείξεις τῆς συνειδήσεως καὶ ὅταν, σὲ περίπτωση ἀθετήσεως κάποιας ἀπ’ αὐτὲς λόγω ἀδυναμίας ἤ πλάνης, μετανοεῖ μὲ δάκρυα. 

Καμιὰν ἁμαρτία μὴ θεωρεῖς ἀσήμαντη. Κάθε ἁμαρτία ἀποτελεῖ παράβαση τοῦ θείου νόμου, ἐναντίωση στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καταπάτηση τῆς συνειδήσεως. Ἄλλωστε, ἀπὸ τὰ μικρά, ἀπὸ τὰ μηδαμινά, ὅπως νομίζουμε, ἁμαρτήματα ὁδηγούμαστε σιγὰ-σιγὰ στὰ μεγάλα. “Πόσο σοβαρὸ εἶναι αὐτό; Εἶναι βαριὰ ἁμαρτία; Μήπως δὲν εἶναι κάν ἁμαρτία; Ναί, δὲν εἶναι ἁμαρτία!”. Ἔτσι σκέφτεται ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴ σωτηρία του, ὅταν ἀποφασίζει νὰ γευθεῖ τὴν ἁμαρτωλὴ τροφή, τὴν τροφὴ ποὺ ἀπαγορεύει ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Μὲ ἀβάσιμους συλλογισμοὺς καταπατᾶ διαρκῶς τὴ συνείδησή του. Ἔτσι, μὲ τὸν καιρό, ἡ «κόψη» της στομώνει καὶ ἡ φωτεινότητα της μειώνεται. Στὴν ψυχὴ ἁπλώνονται τὸ σκοτάδι καὶ ἡ παγωνιὰ —ἡ ἀμέλεια καὶ ἡ ἀναισθησία. 

Τελικὰ ἡ ἀναισθησία γίνεται πάγια κατάσταση τῆς ψυχῆς. Συχνὰ μάλιστα, συμβαίνει νὰ εἶναι ἱκανοποιημένη ἡ ψυχὴ μὲ τὴν ἀναισθησία της, θεωρώντας τὴν κατάσταση εὐάρεστη στὸν Θεό, κι ἔτσι νὰ ἔχει τὴ συνείδηση της ἀναπαυμένη. Στὴν πραγματικότητα, βέβαια, ἀφοῦ ἔχασε τὴ μακάρια συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς της, ποὺ εἶναι ἡ βάση τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τύφλωσε καὶ ἀποκοίμισε τὴ συνείδηση (7). 

Ἀθέατες τότε, μέσα στὸ βαθὺ σκοτάδι τῆς ἀναισθησίας, διάφορες ἁμαρτίες ὁρμοῦν σὰν ληστὲς μέσα στὴν ψυχὴ καὶ τὴν κάνουν κρησφύγετό τους. Οἱ ἁμαρτίες αὐτές, μένοντας ἐκεῖ γιὰ πολύ, γίνονται συνήθειες. Μὲ τὸν καιρὸ ἑδραιώνονται καὶ ἰσχυροποιοῦνται ὅσο καὶ οἱ φυσικὲς ἰδιότητες τῆς ψυχῆς, καμιὰ φορά μάλιστα ξεπερνοῦν σὲ δύναμη ἀκόμα κι αὐτὲς τὶς φυσικὲς ἰδιότητες. Οἱ ἁμαρτωλὲς συνήθειες ὀνομάζονται πάθη. Χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἁλυσοδένεται σιγὰ-σιγὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ γίνεται αἰχμάλωτός της, δοῦλος της. 

Ὅποιος ἀδιαφορεῖ συστηματικὰ γιὰ τὶς ὑπομνήσεις τῆς συνειδήσεως, ἀφήνει τὸν ἑαυτό του νὰ αἰχμαλωτιστεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος μόνο μὲ ἔντονο προσωπικὸ ἀγώνα καὶ μὲ τὴ δυναμικὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ μπορέσει νὰ σπάσει τὶς ἁλυσίδες του καὶ νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ πάθη. Γιατί τὰ πάθη ταυτίστηκαν μὲ τὴ φύση του, ἔγιναν, θαρρεῖς, ἰδιότητές της. 

Ἀγαπητέ μου ἀδελφέ! Μ’ ὅλη τὴν προσοχὴ καὶ τὴν ἐπιμέλεια φύλαξε τὴ συνείδησή σου.

Φύλαξε τὴ συνείδησή σου, πρῶτον, ὡς πρὸς τὴ σχέση σου μὲ τὸν Θεό. Νὰ τηρεῖς ὅλες τὶς ἐντολές Του, τόσο ὅταν σὲ βλέπουν οἱ ἄνθρωποι ὅσο καὶ ὅταν δὲ σὲ βλέπουν. Γιατί καὶ ὅταν δὲν σὲ βλέπουν οἱ ἄνθρωποι, ὅ,τι κάνεις, ἀκόμα καὶ ὅ,τι σκέφτεσαι, γίνεται γνωστὸ στὸν Θεὸ καὶ στὴ συνείδησή σου.

Φύλαξε τὴ συνείδησή σου, δεύτερον, ὡς πρὸς τὴ σχέση σου μὲ τὸν πλησίον. Μὴν ἀρκεῖσαι σὲ μίαν εὐπρεπῆ ἐξωτερικὴ συμπεριφορὰ πρὸς τοὺς συνανθρώπους σου. Πρέπει ἀπὸ τὴ συμπεριφορά σου νὰ ἱκανοποιεῖται ἡ συνείδησή σου. Καὶ ἡ συνείδηση ἱκανοποιεῖται, ὅταν ὄχι μόνο οἱ πράξεις σου ἀλλὰ καὶ τὰ αἰσθήματά σου γιὰ τὸν πλησίον ἀνταποκρίνονται στὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου.

Φύλαξε τὴ συνείδησή σου, τρίτον, ὡς πρὸς τὰ πράγματα, ἀποφεύγοντας τὰ περιττὰ καὶ τὰ πολυτελή. Νὰ θυμᾶσαι πὼς ὅλα τὰ ἀντικείμενα ποὺ χρησιμοποιεῖς στὴν καθημερινή σου ζωὴ εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ.

Φύλαξε τὴ συνείδησή σου, τέταρτον, ὡς πρὸς τὸν ἴδιο σου τὸν ἑαυτό. Μὴν ξεχνᾶς πὼς εἶσαι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ πρέπει νὰ Τοῦ μοιάσεις (8), νὰ Τοῦ παρουσιάσεις κάποτε αὐτὴ τὴν εἰκόνα καθαρὴ καὶ ἄμεμπτη. 

Ἀλίμονο, ἀλίμονο στὴν ψυχή, στὴν ὁποία ὁ Κύριος, τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, δὲν θ’ ἀναγνωρίσει τὴν εἰκόνα Του! Ἀλίμονο στὴν ψυχή, στὴν ὁποία δὲν θὰ βρεῖ καμιὰν ὁμοιότητα μὲ τὸν ἑαυτό Του! Αὐτὴ ἡ ψυχὴ θ’ ἀκούσει τὴν τρομερὴ καταδίκη: «Δὲν σὲ ξέρω!» (9). Ἡ ἄχρηστη εἰκόνα θὰ ριχθεῖ στὴν ἄσβεστη φλόγα τῆς γέεννας.

Ἀνέκφραστη καὶ ἀτελεύτητη, ἀπεναντίας, θὰ εἶναι ἡ χαρὰ τῆς ψυχῆς, στὴν ὁποία ὁ Κύριος θ’ ἀναγνωρίσει τὴν εἰκόνα Του, στὴν ὁποία θὰ δεῖ τὴν προπτωτικὴ θεία ὀμορφιά, δῶρο τῆς ἄπειρης ἀγαθότητάς Του στὸ πλάσμα Του. Αὐτὴ ἡ ὀμορφιὰ τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς μετὰ τὴν προπατορικὴ πτώση χάθηκε, ἀλλὰ ἀποκαταστάθηκε καὶ αὐξήθηκε μὲ τὴ λυτρωτικὴ οἰκονομία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ Χριστὸς μᾶς ἔδωσε ἐντολὴ νὰ διατηροῦμε τὴ θεία ὀμορφιὰ τῆς ψυχῆς μας ἀκέραιη καὶ ἄσπιλη, ἀποφεύγοντας ὅλες τὶς ἁμαρτίες καὶ τηρώντας ὅλες τὶς εὐαγγελικὲς ἐντολές.

Τῆς ἀποφυγῆς τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν ἄγρυπνος ἐπιτηρητὴς καὶ ἀσίγητος παρακινητής εἶναι ἡ συνείδηση. Ἀμήν. 

1. Ἀββᾶ Δωροθέου, ὄ.π., Γ’, 40.
2. Βλ. Ἑβρ. 10:22.
3. Βλ Ματθ. 5:25. Λουκ. 12:58.
4. Παροιμ. 14:25.
5. Βλ Α’ Κόρ. 10:4.
6. Ὠσηὲ 5:11.
7. Βλ. Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, ὄ.π.. ΙΖ.
8. Βλ. Γεν. 1:26-27.
9. Πρβλ. Ματθ. 25:12. Λουκ. 13:25, 27. 

(Ἀπό τό βιβλίο «ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ» Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ, ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ)

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ: ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ!

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ: Είναι αναγκαίο να διαβάζουμε τους Αγίους Πατέρες. 

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ: ΜΕ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ ΚΑΘΑΡΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΚΠΛΥΝΟΝΤΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ!

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ: Μὲ τὸ μυστήριον τῆς ἐξομολογήσεως καθαρίζονται καὶ ἐκπλύνονται τελείως ὅλες οἱ ἁμαρτίες ποὺ ἔχουν διαπραχθῆ ἐν λόγω ἢ ἔργω ἢ διανοία. 

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ: ΑΣ ΕΞΕΤΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΓΕΙΑ ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, ΑΜΕΡΟΛΗΠΤΑ, ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ!

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ: Ἀδελφοί, ἂς ἐξετάσουμε τὴν ἐπίγεια ζωὴ μας ἀντικειμενικά, ἀμερόληπτα, ὑπὸ τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι μηδαμινή, ἕνα τίποτε. Ὅλα της τὰ ἀγαθὰ ἀφαιροῦνται μὲ τὸν θάνατο, ἀλλὰ συχνὰ καὶ πολὺ πρὶν ἀπὸ τὸν θάνατο μὲ ποικίλες, ἀπροσδόκητες καταστάσεις. 

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ: Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ!

 

Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ 

Ακόμη κι ένας άγιος δεν μπορεί ν' αντιληφθεί όλους τους λόγους που συντρέχουν, για να μας επισκεφθεί η θλίψη...
 
[...] Tα ιερά κείμενα μάς διδάσκουν πως όλοι οι άγιοι του Θεού χωρίς καμιά εξαίρεση, τελείωσαν το επίγειο ταξίδι τους βαδίζοντας "την στενή και τεθλιμμένη οδό". Η ζωή τους ήταν γεμάτη θλίψεις και στερήσεις (βλ. Εβρ.ιβ΄).
 
Αυτή ήταν η άποψη των αληθινών φίλων του Θεού για τις θλίψεις. Αυτή η στάση τους για τις θλίψεις που τους τύχαιναν τους έκανε να συμπεριφέρονται με μεγάλη σοφία και αυταπάρνηση. Τις θλίψεις που τους έβρισκαν, ό,τι λογιών και αν ήσαν, τις δέχονταν σαν κάτι που τους άξιζε, που τους έπρεπε. (βλ. Αγίου Μάρκου του Ασκητού, 226 κεφάλαια Περί των οιομένων εξ έργων νόμου δικαιούσθαι, κεφ. 6).
 
Πίστευαν μ' όλη τους την ψυχή πως άν δεν το επέτρεπε ο Θεός, αν δεν ήταν απαραίτητο δηλαδή για τις πνευματικές ανάγκες τους, δεν θα τους έβρισκε η θλίψη.
Το πρώτο που έκαναν με το που τους έβρισκε κάποια στενοχώρια, ήταν να ομολογήσουν ότι την άξιζαν. Έψαχναν και πάντα έβρισκαν μέσα τους την αιτία της θλίψης.
 
Μόνο αν παρατηρούσαν πως η θλίψη τους στεκόταν εμπόδιο να ευαρεστήσουν στο Θεό, μόνο τότε παρακαλούσαν με την προσευχή τους τον Κύριο να τους απαλλάξει από αυτήν. Και την εκπλήρωση ή μη εκπλήρωση του αιτήματός τους την άφηναν στο θέλημα του Θεού. Ποτέ δεν λογάριαζαν σωστή τη δική τους γνώμη για τον πνευματικό σκοπό της θλίψης.
 
Η κρίση του ανθρώπου ποτέ δεν μπορεί να είναι απόλυτα σωστή. Γιατί ακόμη και ενός αγίου ανθρώπου η κρίση είναι περιορισμένη. Δεν μπορεί να αντιληφθεί όλους τους λόγους που συντρέχουν για να μας επισκεφθεί η θλίψη όπως τ' αντιλαμβάνεται το μάτι του Θεού που τα βλέπει όλα...
 
Ο Θεός επιτρέπει να δοκιμάσουν τις θλίψεις ακόμα και οι δούλοι Του, οι εκλεκτοί Του. Ο απόστολος Παύλος παρακάλεσε "τρις" τον Κύριο για να απομακρύνει τον πειρασμό που τον βρήκε, τον "άγγελον σατάν", που τον εμπόδιζε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Κι ο Παύλος δεν εισακούστηκε. Η κρίση του Θεού εκείνη τη στιγμή ήταν διάφορη από την κρίση του θεοπνεύστου αποστόλου (βλ. Β Κορινθ. 7-10) [...]
 
Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ
 
(Από το βιβλίο "Προσευχή και Πλάνη", Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, μετάφραση Πέτρου Μπότση, σελ.114-115)

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ: ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΩΝ ΣΥΜΦΟΡΩΝ, ΜΗΝ ΖΗΤΑΣ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ: Στὸν καιρὸ τῶν συμφορῶν μὴ ζητᾶς βοήθεια ἀπὸ ἀνθρώπους. Μὴ χάνεις πολύτιμο χρόνο, μὴ σπαταλᾶς τὶς ψυχικές σου δυνάμεις γυρεύοντας αὐτὴ τὴν ἀνίσχυρη βοήθεια. Ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ περιμένεις βοήθεια. Μὲ δική Του ἐντολή, ὅταν πρέπει, θὰ ἔρθουν οἱ ἄνθρωποι νὰ σὲ βοηθήσουν.

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ: ΤΑ ΠΑΘΗ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΟΥΝ ΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ!

Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ: Τά πάθη δέν θά πάψουν νά ἐπαναστατοῦν καί νά μᾶς πολεμοῦν, ὥσπου νά μᾶς σκεπάσει ἡ ταφόπλακα! Ἄς ἑτοιμαστοῦμε, λοιπόν, γιά ἰσόβια ἀντίσταση, μέ σταθερή τήν πεποίθηση ὅτι δέν εἶναι δυνατό νά νικᾶμε πάντοτε. Ἀναπόφευκτα θά ὑποστοῦμε ἀθέλητες ἧττες, καί αὐτές ἀκριβῶς οἱ ἧττες θά συντελοῦν στήν πνευματική μας πρόοδο, ὅταν διατηροῦν καί ἐνισχύουν μέσα μας τή μετάνοια καί τή θυγατέρα της, τήν ταπείνωση. 

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ: ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ Ν' ΑΠΑΡΝΗΘΟΥΜΕ ΤΟ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΜΑΣ!

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ: Για να ακολουθήσουμε τον Χριστό, πρέπει πρώτα ν’ απαρνηθούμε το λογισμό και το θέλημα μας. Ο λογισμός και το θέλημα της πεσμένης φύσεως έχουν ολοκληρωτικά δηλητηριασθεί και αλλοιωθεί από την αμαρτία, γι' αυτό ποτέ δεν μπορούν να ταυτισθούν με τη σκέψη και το θέλημα του Θεού.

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ: Η ΑΙΤΙΑ ΚΑΘΕ ΤΑΡΑΧΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΜΕΜΨΙΑΣ!

Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ: «Ἡ αἰτία κάθε ταραχῆς», λέει ὁ ἀββάς Δωρόθεος, «ἄν καλοεξετάσουμε τήν ὑπόθεση, εἶναι ἡ ἔλλειψη, αὐτόμεμψίας. Γι᾿ αὐτό νιώθουμε τόση κατάθλιψη, γι᾿ αὐτό δέν βρίσκουμε ποτέ ἀνάπαυση. Ἔτσι, δέν εἶναι παράξενο τό ὅτι ἀκοῦμε ἀπ᾿ ὅλους τούς ἁγίους νά λένε: “Δέν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος ἐκτός ἀπ᾿ αὐτόν”. 

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ: ΟΙ ΑΜΑΡΤΩΛΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΟΝΟΜΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΘΗ!

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ: Οἱ ἁμαρτωλὲς συνήθειες ὀνομάζονται πάθη. Χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἁλυσοδένεται σιγὰ-σιγὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ γίνεται αἰχμάλωτός της, δοῦλος της. 

Ὅποιος ἀδιαφορεῖ συστηματικὰ γιὰ τὶς ὑπομνήσεις τῆς συνειδήσεως, ἀφήνει τὸν ἑαυτό του νὰ αἰχμαλωτιστεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος μόνο μὲ ἔντονο προσωπικὸ ἀγώνα καὶ μὲ τὴ δυναμικὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ μπορέσει νὰ σπάσει τὶς ἁλυσίδες του καὶ νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ πάθη. Γιατί τὰ πάθη ταυτίστηκαν μὲ τὴ φύση του, ἔγιναν, θαρρεῖς, ἰδιότητές της. 

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΤΣΙΑΝΙΝΩΦ: "ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ ΜΗΝ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΜΕΛΕΤΑΣ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ".

Ώς το τέλος της ζωής σου μήν πάψεις να μελετάς το Ευαγγέλιο! 

Μή σκεφθείς ποτέ ότι σου είναι γνωστό, έστω κι αν το ξέρεις απ' έξω. "Οι εντολές του Κυρίου είναι πολύ πλατιές". (Ψαλμ.118:96) είναι απεριόριστες, αν και περιορίζονται σε λίγες λέξεις. Οι εντολές του Κυρίου είναι άπειρες, όπως κι Εκείνος που τις έδωσε. Η τήρηση των εντολών και η πρόοδος σ' αυτές, λοιπόν, δεν έχουν όρια. Ακόμα και οι χριστιανοί που με τη χάρη του Θεού έφτασαν σε κατάσταση τελειότητας, παραμένουν ατελείς ως πρός τήν τήρηση των ευαγγελικών εντολών.

~ Άγιος Ιγνάτιος Μπριατσιανίνωφ 

(Προσφορά στον Σύγχρονο Μοναχισμό Α' Έργα 9 Σελ, 68).

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ: "ΑΓΙΑΣΘΗΤΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ ".

 Aγιασθήτω το όνομά σου

ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ

Στούς άμαρτωλούς, λοιπόν, δόθηκε ή Κυριακή Προσευχή. Αυτοί διδάσκονται να ζητούν πρώτα άπ’ όλα από τόν Θεό, τόν Πατέρα τους, να αναγνωρίζεται ή αγιότητα Του, να δοξάζεται τό όνομά Του: «αγιασθήτω τό όνομά σου». Μ’ αυτό τό αίτημα ό άνθρωπος ομολογεί ότι είναι αμαρτωλός, πεσμένος, καί ζητάει τή δωρεά της αληθινής μετάνοιας.

«Άγιασθήτω τό όνομά σου» στον ναό της ψυχής μου. Τό ζητάω αυτό, γιατί δεν τό βρίσκω μέσα μου. Τό αντίθετο βρίσκω: Θλιβερή υποδούλωση στην αμαρτία καί στα πονηρά πνεύματα, τά πνεύματα πού επινόησαν την αμαρτία, μέ μόλυναν μέ την αμαρτία, μέ αιχμαλώτισαν καί εξακολουθούν να μέ κρατούν αιχμάλωτο μέσω της αμαρτίας. Στήν ψυχή μου φωλιάζουν λογισμοί κακοί καί αισθήματα εμπαθή. Μπαίνουν, άραγε, άπ’ έξω ή γεννιούνται μέσα της; Δεν ξέρω. Αυτό πού ξέρω είναι ότι εμφανίζονται ανεμπόδιστα καί εγκαθίστανται κυριαρχικά. Δεν έχω τή δύναμη να απομακρύνω τέτοιους λογισμούς καί τέτοια αισθήματα, αν καί γνωρίζω ότι παροργίζουν τόν Θεό, πού τά αποστρέφεται, καθώς μ’ αυτά βλασφημείται τό πανάγιο όνομά Του. Εξαιτίας τους παραμένω αλλότριος τού Θεού. Μού χρειάζεται εξαγνισμός. Μού χρειάζεται μετάνοια.

Δώσε μου, Πατέρα μου ουράνιε, την παντοδύναμη μετάνοια, γιά να καθαρίσει τόν ναό της ψυχής μου από κάθε ακαθαρσία καί δυσωδία, γιά να μέ κάνει άξιο της υιοθεσίας Σου, γιά να μέ κάνει κάτοικο τού ουρανού ήδη από την παρούσα ζωή. "Ως τώρα έρπω στη γή. Άς μπει στήν ψυχή μου ή αληθινή θεογνωσία. Αυτή ας αγιάσει τόν νου μου, την καρδιά μου, όλη τή διαγωγή μου.

«Άγιασθήτω» μέσα μου «τό όνομά σου». Να ποιό είναι τό νόημα αυτού τού αιτήματος. Μπορούμε καί οφείλουμε να επιθυμήσουμε τή μετάνοια καί την ψυχική και καθαρότητα. Μπορούμε καί οφείλουμε να χρησιμοποιηθούμε όλα τά μέσα πού εξαρτώνται από μάς γιά την αναζήτησή τους. Ή απόκτηση τους, πάντως, δεν εξαρτάτε από μάς. Είναι δώρο τού Θεού. Εμείς πρώτα άπ’ όλα πρέπει να προσευχόμαστε στον ουράνιο Πατέρα μας, ώστε Εκείνος να μάς στείλει τό δώρο της μετάνοιας από το πνευματικά Του θησαυροφυλάκια, να μάς καθαρίσει μέ ή μετάνοια από τόν ρύπο της αμαρτίας καί να μάς στολίσει μέ την ευλογημένη καθαρότητα, τή μόνη ικανή να δει τόν Θεό, τή μόνη ικανή ν’ αποκτήσει την αληθινή θεογνωσία. «Άγιασθήτω», λοιπόν, «τό όνομά σου»!

ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ, ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ Β.

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ: ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ!

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ: Μέσα στην θλίψη σου, άρχισε να ξεχύνεις από τα βάθη της ψυχής σου, άρχισε να επαναλαμβάνεις, χωρίς να σκέφτεσαι τίποτε, τα λόγια: Δόξα τω Θεώ! Θα δεις σημεία... Θα δεις θαύματα! Τα λόγια τούτα, θα φέρουν στην καρδιά σου παρηγοριά, διώχνοντας την λύπη. Θα κατορθώσουν δηλ. ό,τι δεν κατόρθωσαν η λογική των λογικών και η σοφία των σοφών της γης. Αυτή η λογική και αυτή η σοφία θα ντροπιαστούν. Και εσύ λυτρωμένος, γιατρεμένος, γεμάτος πίστη, πίστη ζωντανή και χειροπιαστή θα αναφωνείς: "Δόξα τω Θεώ!". 

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ,

Επίσκοπος Σταυρουπόλεως

 

Ο Άγιος Ιγνάτιος (Μπριαντσιανίνωφ) γεννήθηκε το έτος 1807 μ.Χ. στην κωμόπολη Ποκρόφσκ της επαρχίας Βολογκντά της Ρωσίας από οικογένεια ευγενών. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Δημήτριος. Ο τόπος όπου μεγάλωσε ο Άγιος ήταν γεμάτος από μονές και σκήτες και γι' αυτό τον λόγο ονομαζόταν «Θηβαΐδα της Ρωσίας». Το πνευματικό αυτό περιβάλλον επέδρασε πολύ στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του Αγίου και στην καλλιέργεια της ευσέβειάς του.

Ο πατέρας του τον έγραψε στην αυτοκρατορική σχολή πολέμου στην Αγία Πετρούπολη. Παρά την πρόοδό του στη σχολή, εκείνος επιθυμούσε να γίνει μοναχός και να ακολουθήσει το δρόμο της μοναχικής πολιτείας. Αφορμή γι' αυτό έδωσε μια σοβαρή ασθένειά του το έτος 1827 μ.Χ., όταν ο Άγιος ήταν είκοσι ετών, που τον έκανε να παραιτηθεί από την σχολή παρά τις αντιρρήσεις των αξιωματικών. Αμέσως εγκαταβιώνει στη μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβιρ στην Πετρούπολη. Εκεί συνδέεται πνευματικά με τον Στάρετς Λεωνίδα, της Όπτινα ο οποίος διέμενε εκείνο τον καιρό στη μονή. Στην συνέχεια πήγε στη μονή του Αγίου Κυρίλλου Πετρουπόλεως, όπου γνώρισε τον Στάρετς Θεοφάνη. Εκεί έμεινε τέσσερα ακόμη χρόνια, για να καταλήξει κοντά στον γέροντά του Λεωνίδα στη μονή της Όπτινα.

Κείρεται μοναχός το 1831 μ.Χ. και ονομάζεται Ιγνάτιος. Λίγο καιρό αργότερα χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος. Ο Άγιος αρχίζει τον έντονο πνευματικό αγώνα. Σε αυτόν αναφέρεται σχετικά ο γέρων Σωφρόνιος, που γράφει: «Η χριστιανική τελειότητα έγκειται στην εσωτερική (εγκάρδια) καθαρότητα, χάρη στην οποία εμφανίζεται ο Θεός να αποκαλύπτει τη διαμονή Του μέσα στην καρδιά, με πολλά και ποικίλα χαρίσματα του Πνεύματος. Εκείνος που απέκτησε την τελειότητα αυτή γίνεται φορεύς φωτός, εκπληρώνοντας την εντολή της αγάπης προς τον πλησίον όχι με σωματική υπηρεσία, αλλά με τη διακονία του Πνεύματος, καθοδηγώντας τους σωζομένους, εγείροντας αυτούς από την πτώση, θεραπεύοντας τις ψυχικές τους πληγές. Ο χορός των μοναχών έδωσε στην Εκκλησία Ποιμένες, οι οποίοι όχι με επιτηδευμένους λόγους ανθρώπινης σοφίας αλλά με τους λόγους του Πνεύματος, που επικυρώνονταν με θαύματα, ποίμαναν και στερέωναν την Εκκλησία.

Ιδού, γιατί η Εκκλησία μετά την περίοδο των Μαρτύρων επεκτάθηκε στην έρημο. Εκεί βρίσκεται η τελειότητα της Εκκλησίας, η πηγή του φωτός της και η κύρια δύναμη της στρατευόμενης Εκκλησίας».

Με εντολή του τσάρου Νικολάου καλείται στην Αγία Πετρούπολη και αναλαμβάνει ηγούμενος της μονής του Αγίου Σεργίου. Προηγουμένως όμως, παραιτείται από όλα τα αξιώματα που είχε στην Εκκλησία και αποσύρεται στην ησυχία της μονής της Όπτινα. Στο μεταξύ η Εκκλησία τον καλεί να την διακονήσει ως Επίσκοπος Σταυρουπόλεως, Καυκάσου και Ευξείνου Πόντου. Η πνευματική του δραστηριότητα δεν σταματά. Κατά εκείνη την περίοδο θα γράψει και το περίφημο έργο του «Προσφορά εις τον σύγχρονον μοναχισμόν», στο οποίο αποτυπώνεται η αγιότητα της υπάρξεώς του.
Λόγοι ασθενείας τον αναγκάζουν να παραιτηθεί από τον επισκοπικό θρόνο. Έτσι, αποσύρεται στη μονή του Αγίου Νικολάου στο Μπαμπάεβο. Ο Άγιος Ιγνάτιος, αφού έζησε εκεί ως απλός μοναχός, κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη, το έτος 1867 μ.Χ., σε ηλικία εξήντα ετών. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 30 Απριλίου.
 
https://www.saint.gr