ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΑΔΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΜΑΡΤΙΑ. ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΑ, Η ΑΔΙΚΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία. Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει, μαζεύει οργή Θεού. Φοβερό! Αυτοί που αδικούν, βάζουν φωτιά στο κεφάλι τους. Από την μια μεριά βλέπεις να κάνουν μια αδικία και από την άλλη να πεθαίνουν δικοί τους άνθρωποι και να μη δίνουν σημασία. Πώς να κάνουν προκοπή οι άνθρωποι με τόσες αδικίες; Κάνουν αυτά που κάνουν, δίνουν δικαιώματα και στον διάβολο, γι’ αυτό μετά περνούν δοκιμασίες, τους βρίσκουν αρρώστιες κ.λπ. και σου λένε: “Κάνε προσευχή να γίνω καλά”.
Τα περισσότερα κακά που συμβαίνουν είναι από αδικίες. Όταν λ.χ. μαζεύεται με αδικία η περιουσία, ζουν οι άνθρωποι λίγα χρόνια σαν αρχοντόπουλα και μετά τα δίνουν, όσα μάζεψαν, στους γιατρούς.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ ικανοποιημένος με αυτά που έχει, επειδή η ψυχή του δεν πλάστηκε για τον κόσμο αυτό και τα γήινα πράγματα δεν μπορούν να τον αναπαύσουν.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΟΙ ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΑΝ ΤΙΠΟΤΕ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!

Ὅσιος Παΐσιος: Οἱ Μυροφόρες δὲν ὑπολόγισαν τίποτε,
γιατὶ εἶχαν πνευματικὴ κατάσταση καὶ ἐμπιστεύθηκαν στὸν Χριστό

Σήμερα λείπουν καὶ οἱ δυὸ παλληκαριές· οὔτε πνευματικὴ παλληκαριὰ ὑπάρχει, ἡ ὁποία γεννιέται ἀπὸ τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν παρρησία στὸν Θεό, γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθῆ μιὰ δυσκολία μὲ πνευματικὸ τρόπο, οὔτε φυσικὴ παλληκαριὰ ὑπάρχει, ὥστε νὰ μὴ δειλιάση κανεὶς σὲ ἕναν κίνδυνο.

Πρέπει νὰ ἔχη κανεὶς πολλὴ ἁγιότητα, γιὰ νὰ φρενάρη ἕνα μεγάλο κακό, ἀλλιῶς ποῦ νὰ στηριχθῆ;

Μιὰ ψυχὴ σὲ ἕνα μοναστήρι ἂν ἔχη πνευματικὴ παλληκαριά, νὰ δῆς, τὸν ἄλλον ποὺ ἔρχεται μὲ κακὸ σκοπὸ θὰ τὸν καθηλώνη μὲ τὸ ἕνα πόδι μέσα ἀπὸ τὴν μάνδρα καὶ μὲ τὸ ἄλλο ἀπ᾿ ἔξω ! Θὰ τὸν χτυπάη στὸ κεφάλι μὲ πνευματικὸ τρόπο, μὲ τὸ κομποσχοίνι, μὲ τὴν εὐχή, καὶ ὄχι μὲ τὸ πιστόλι. Λίγη προσευχὴ θὰ κάνη, καὶ ὁ ἄλλος θὰ μένη ἐκεῖ ἔξω ἀκίνητος! Θὰ μένη γιά... σκοπός! Μιὰ ψυχή, ἂν ἔχη πνευματικὴ κατάσταση, καὶ τὸ κακὸ θὰ φρενάρη καὶ τὸν κόσμο θὰ βοηθήση, καὶ γιὰ τὸ μοναστήρι θὰ εἶναι ἀσφάλεια. Οἱ Μυροφόρες δὲν ὑπολόγισαν τίποτε, γιατὶ εἶχαν πνευματικὴ κατάσταση καὶ ἐμπιστεύθηκαν στὸν Χριστό. Ἂν δὲν εἶχαν πνευματικὴ κατάσταση, ποῦ θὰ ἐμπιστεύονταν, γιὰ νὰ κάνουν αὐτὸ ποὺ ἔκαναν;

Στὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ ὁ πιὸ δειλὸς μπορεῖ νὰ ἀποκτήση πολὺ ἀνδρισμό, ἂν ἐμπιστευθῆ τὸν ἑαυτό του στὸν Χριστό, στὴν θεία βοήθεια. Μπορεῖ νὰ πάη στὴν πρώτη γραμμὴ νὰ πολεμήση καὶ νὰ νικήση. Ἐνῶ οἱ καημένοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ θέλουν νὰ κάνουν τὸ κακό, καὶ παλληκαριὰ νὰ ἔχουν, φοβοῦνται, διότι αἰσθάνονται τὴν ἐνοχή τους καὶ μόνο στὴν βαρβαρότητά τους στηρίζονται. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἔχει θεϊκὲς δυνάμεις, ἔχει καὶ τὸ δίκαιο μὲ τὸ μέρος του. Βλέπεις, ἕνα κουταβάκι κάνει «γὰβ-γὰβ» καὶ φεύγει ὁ λύκος, γιατὶ αἰσθάνεται ἐνοχή. Οἰκονόμησε ὁ Θεὸς καὶ ὁ λύκος νὰ φοβᾶται ἀπὸ ἕνα κουταβάκι, γιατὶ αὐτὸ ἔχει δικαιώματα στὸ σπίτι τοῦ νοικοκύρη του, – πόσο μᾶλλον ὁ ἄνθρωπος ποὺ πάει νὰ κάνη κακὸ μπροστὰ στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει Χριστὸ μέσα! Γι' αὐτὸ μόνον τὸν Θεὸ νὰ φοβώμαστε, ὄχι τοὺς ἀνθρώπους, ὅσο κακοὶ καὶ νὰ εἶναι. Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν πιὸ δειλὸ τὸν κάνει παλληκάρι. Ὅσο ἑνώνεται κανεὶς μὲ τὸν Θεό, τόσο δὲν φοβᾶται τίποτε.

Ὁ Θεὸς θὰ βοηθήση στὶς δυσκολίες. Ἀλλὰ γιὰ νὰ δώση ὁ Θεὸς τὴν θεϊκὴ δύναμη, πρέπει καὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ δώση αὐτὸ τὸ λίγο ποὺ μπορεῖ.

ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Β΄, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, εκδ. ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1999, σσ. 125-126.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΟ ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΡΟΥΛΑΣ ΚΟΡΟΜΗΛΑ!

Άγιος Παΐσιος: Το ανεξήγητο θαύμα
που έσωσε τη ζωή της Ρούλας Κορομηλά

Η Ρούλα Κορομηλά έχει μοιραστεί δημόσια μια συγκλονιστική εμπειρία που αποδίδει σε θαύμα του Αγίου Παϊσίου. Κατά τη διάρκεια της εκπομπής της «Μπράβο Ρούλα» στο κανάλι Epsilon, αποκάλυψε ότι πέρασε μια περίοδο κατά την οποία ήταν καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας. Η ίδια δήλωσε: «Ο Άγιος Παΐσιος με σήκωσε...».

Η παρουσιάστρια αναφέρθηκε στην πνευματική στήριξη που ένιωσε από τον Άγιο Παΐσιο κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη της για την καθοδήγηση και την αρωγή που έλαβε. Η εξομολόγησή της συγκίνησε το τηλεοπτικό κοινό, υπενθυμίζοντας πως ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές, η πίστη μπορεί να αποτελέσει φως και δύναμη.

Η εμπειρία αυτή της Ρούλας Κορομηλά αποτελεί ένα παράδειγμα της βαθιάς επιρροής που μπορεί να έχει η πίστη στη ζωή ενός ανθρώπου, ιδιαίτερα σε περιόδους δοκιμασίας.

Στη διάρκεια της εκπομπής αναφέρθηκε στο παρακάτω περιστατικό που συνέβη όταν η παρουσιάστρια αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας.

“Πριν από 10 χρόνια ήμουν στην παραλία, κάπου στη Χαλκιδική. Είχα τα παιδιά μου και παίζαμε με τα κουβαδάκια, με την άμμο κλπ.και ακούω μια φωνή από πίσω μου… “Γιώργο”! Γυρνάω και βλέπω έναν άνθρωπο… και λέω “Ποια είσαι”;

Και μου λέει “Είμαι η Ρούλα”. Δε σε κατάλαβα! Καταλαβαίνεις τι λέμε τώρα; Ήταν τόσο άρρωστο το κορίτσι αυτό! Μετά από τόσες προσπάθειες για να κάνεις παιδί, δεν ήταν για κάτι άλλο… Ήθελες να γίνεις μαμά ρε γαμ…ο! Αυτό… Και φύγαμε και πήγαμε το βράδυ μαζί στο μοναστήρι του Αγίου Παϊσίου και καθίσαμε μαζί με την ηγουμένη και τις καλόγριες, κάναμε μια παράκληση και η Ρούλα σηκώθηκε. Ήρθε στο καρεκλάκι -ήταν ακόμα στο αναπηρικό- και σηκώθηκε το κορίτσι μου!

gossip-tv.gr

ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΑΓΑΘΟΚΛΕΟΥΣ: Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ QUEEN ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΙΝΑΛΕ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ!

Προκόπης Αγαθοκλέους: «Στη σκηνή του τέλους 

του Αγίου Παΐσιου είχαμε μία μεταφυσική αλληλεπίδραση»

Ο ηθοποιός μας μιλά στο Queen.gr λίγο πριν το μεγάλο φινάλε της σειράς Άγιος Παΐσιος από τα Φάρασα στον Ουρανό, στο Mega. Ο Προκόπης Αγαθοκλέους είναι το τηλεοπτικό πρόσωπο της χρονιάς με έναν ρόλο που επηρέασε τη ζωή του και όχι μόνο την καριέρα του. 

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή του κάθε ανθρώπου καθοριστικές για όλη του την ύπαρξή. Μία από αυτές για τον Προκόπη Αγαθοκλέους ήταν η γνωριμία του με τη σύζυγό του Μαρίνα Μανδρή αλλά και η γέννηση των παιδιών τους, της Δάφνης και του Κίμωνα.

Στην επαγγελματική του ζωή μετά από επιτυχίες στο θέατρο αλλά και την τηλεόραση, η πιο καθοριστική είναι εδώ και δύο χρόνια η σειρά Άγιος Παΐσιος από τα Φάρασα στον Ουρανό στο Mega, υποδυόμενος τον Άγιο και μία από τις σημαντικότερες μορφές της Ορθοδοξίας.

Φέτος όμως στον δεύτερο κύκλο, το κύμα αγάπης και θαυμασμού από τον απλό κόσμο αλλά και τους συναδέλφους του, υπήρξε πρωτόγνωρο. Σε μία τηλεοπτική παραγωγή - ορόσημο της φετινής τηλεοπτικής σεζόν.

Με τον ηθοποιό μιλάμε στο Queen.gr λίγες ώρες πριν το μεγάλο φινάλε της σειράς την Κυριακή 13 Απριλίου (21.50) και μία ανάσα πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα. Μετά από μία 5ετία μελέτης, έρευνας, ακόμη και μοναστικής ζωής για ένα διάστημα, ήρθε η στιγμή να αποχωριστεί και ο ίδιος έναν ρόλο και έναν χαρακτήρα που του άλλαξε όλη του τη σκέψη.

Θα το καταλάβεις και από τον λόγο του, την παραστατικότητα που έχει όταν μας εκφράζει τα συναισθήματά του, ακόμη και όταν μας διηγείται ένα περιστατικό που αφορούσε τη μετάβαση από τη ζωή στον θάνατο και του «ξεκλείδωσε» το μυαλό του πριν τα γυρίσματα.

- Πώς ορίζετε την επιτυχία; Κάποιοι καλλιτέχνες την ορίζουν από την αποδοχή του κοινού, άλλοι από την αποδοχή των συναδέλφων τους, ενώ κάποιοι θεωρούν πως όταν εκπληρώνουν καθορισμένους προσωπικούς στόχους, έχουν πετύχει και δε χρειάζονται τίποτε άλλο.

- Η επιτυχία δεν αφορά μόνο στη δουλειά μου. Επιτυχία για εμένα, είναι η ανατροφή που θα δώσω στα δύο παιδιά μου. Αυτή είναι η πρώτη και η σημαντικότερη επιτυχία μου. Να καταφέρουν μεγαλώνοντας να γίνουν δύο άνθρωποι σε αυτή την κοινωνία που να μπορούν να προσφέρουν με ανιδιοτέλεια και αγάπη και να μπορούν να θέτουν παράλληλα όρια στους εαυτούς τους και στους άλλους. Όσο αφορά στη δουλειά μου, θα σου έλεγα, πως επιτυχία είναι η αποδοχή του κόσμου. Τι μπορείς να κάνεις χωρίς αυτήν; Κάνω ένα επάγγελμα που αφορά στη θέαση, ένα επάγγελμα που απευθύνεται στον κόσμο, είτε αφορά μία θεατρική παράσταση, είτε μία τηλεοπτική σειρά. Μεγαλύτερη επιτυχία και από αυτή, θεωρώ όμως την αποδοχή των συναδέλφων μου. Η αγάπη και η εκτίμηση που θα δείξουν στο πρόσωπό μου. Και να για να τη δείξουν θα πρέπει να κατευναστεί ο όποιος ανταγωνισμός, ή το όποιο πάθος.

Ο ανταγωνισμός πολλές φορές είναι και συνώνυμος του εγωισμού. Τις περισσότερες φορές είναι δύο όμοιες έννοιες. Όμως όταν λαμβάνω μηνύματα, αγάπης, θαυμασμού, αγκαλιάς από τους συναδέλφους μου, νιώθω πάρα πολύ ωραία, νιώθω ευγνωμοσύνη.

- Αυτό που ζείτε το τελευταίο διάστημα με την αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό σας και τον σεβασμό των συναδέλφων σας, λόγω της σειράς, είναι πρωτόγνωρο και πολύ μαζικό. Πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικών επίσης ηλικιών, χωρίς απαραίτητα να είναι θρησκόληπτοι, σας εκφράζουν τον θαυμασμό τους. Πώς το διαχειριστήκατε;

- Ήθελα και θέλω ακόμη λίγο χρόνο για να το διαχειριστώ όλο αυτό μέσα μου. Είναι πολύ μεγάλο αυτό το κύμα της αγάπης. Αρχικά, περίμενα πως η σειρά μας θα «αγκαλιαζόταν» από τον κόσμο. Δουλεύαμε από την πρώτη στιγμή με πολλή αγάπη και κόπο για όλη αυτή την παραγωγή, πηγαίναμε εξαρχής για κάτι πολύ υψηλό. Και ήμουν σίγουρος πως με το σενάριο που είχαμε στα χέρια μας και την παραγωγή, με τη σκηνοθεσία, με τα φώτα με όλα τα πρακτικά δηλαδή, πως η σειρά θα έχει πολύ μεγάλη απήχηση στον κόσμο. Αυτό όμως που συμβαίνει τώρα, είναι συλλογικό αίσθημα, δημιουργείται συλλογική μνήμη.

Η σειρά καταπιάνεται με τον βίο ενός Αγίου, ο οποίος ας μη ξεχνάμε ότι Εκοιμήθη το 1994 και Αγιοκατάτχθηκε το 2015. Μεταξύ αυτών των δύο υπάρχει μία σύντομη χρονική αλληλουχία. Ακριβώς γιατί ο Άγιος Παΐσιος αγαπήθηκε και αγαπιέται από εκατομμύρια κόσμου. Και ο λόγος που συνέβη αυτό, ήταν γιατί όταν ο Άγιος βρισκόταν εν ζωή και μετά την κοίμησή του όπως λένε χιλιάδες πιστοί του, συνεχίζει να βοηθά και να αγαπά τον κόσμο.

Αυτό λοιπόν που γίνεται με τη σειρά είναι τόσο μεγάλο, γιατί το ίδιο μεγάλος ήταν ο ίδιος ο βίος του Αγίου και η προσφορά του.

- Ο τρόπος, η γλώσσα που γράφτηκε το σενάριο έκανε και πιο θελκτικό το περιεχόμενο και το θέμα της σειράς προς τις πιο μικρές ηλικίες, στους νέους που δεν είναι τόσο κοντά στην Εκκλησία και στην θρησκεία μας;

- Αξίζουν συγχαρητήρια για αυτό, στον σεναριογράφο μας Γιώργο Τσιάκκα. Κατάφερε έναν βίο πολυσχιδή, μεγάλο, πολύμορφο, να τον περικλείσει όσο πιο ουσιαστικά μπορούσε με το σενάριό του. Για αυτό και δεν μπορούσε να μην αφορά και στον νέο κόσμο. Γιατί και ο ίδιος ο Άγιος Παΐσιος μιλούσε και συνεχίζει να μιλά στις ψυχές τους. Είναι εκατοντάδες τα μηνύματα που λαμβάνω από νέους ανθρώπους.

- Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος φόβος, ο μεγαλύτερος κίνδυνος στην προσέγγιση του ρόλου; Πώς αποφύγατε την υπερβολή;

- Ο πρώτος και μεγαλύτερος κίνδυνος για εμένα, ήταν να προσεγγίσω τον ρόλο μου, επιφανειακά. Δηλαδή να τον υποδύομαι χωρίς να τον έχω «γνωρίσει». Κατάφερα όμως να τον «γνωρίσω» μέσα από μία μεγάλη μελέτη που έκανα, από πρόσωπα που τον είχαν συναντήσει, μέσα από Πατέρες και μοναχούς της Εκκλησίας που είχαν ζήσει δίπλα του, αλλά και μέσα από τα λιγοστά οπτικοακουστικά υλικά. Αυτά που είναι αληθινά, γιατί κυκλοφορούν και πολλά το τελευταίο διάστημα, λόγω και της επιτυχίας της σειράς, που δεν είναι αληθινά.

Λίγο πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα και ενώ ήμουν προβληματισμένος, με πλησίασε ένας από τους Πατέρες του Αγίου Όρους και μου είπε: «Προκόπη, ο Άγιος ήταν ένας πολύ απλός άνθρωπος». Και με αυτή του την πρόταση, ήταν σα να μου απαντούσε στους προβληματισμούς μου.

Και συνέχισε λέγοντας: «Έκανε αστεία, γελούσε, δούλευε, περπατούσε…». Άρχισε να μου λέει απλά πράγματα που με βοήθησαν για τον ρόλο, τα οποία θα τα είχα ξεχάσει, με δεδομένο ότι υποδύομαι έναν Άγιο. Θα σας πω και ένα ακόμη περιστατικό. Είχα συναντήσει έναν μαθητή του στην Καψάλα του Αγίου Όρους, τον πατέρα Ευθύμιο και τον ρώτησα πολύ αυθόρμητα εκείνη τη στιγμή, για το πώς γελούσε ο Άγιος Παΐσιος. Και μου απάντησε: «Με την ψυχή του». Όλα αυτά τα μικρά, είναι που έκαναν τελικά, όλο αυτό το μεγάλο.

- Πριν από τη σειρά, ήσασταν ένας άνθρωπος που βρισκόταν κοντά στην εκκλησία και τη θρησκεία;

- Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό έξω από τη Λεμεσό που είχε μόνο 300 κατοίκους. Είχαμε έναν γλυκύτατο ιερέα που μας είχε αγκαλιάσει όλους και ως παιδί πήγαινα στην εκκλησία, ήταν μέρος της ζωής μου. Μεγαλώνοντας απομακρύνθηκα πολύ, ειδικά στα φοιτητικά μου χρόνια που ήταν η περίοδος της αναζήτησης άλλων πραγμάτων. Αυτή όμως η ανάγκη, αυτή η παιδική ψυχή, με κάποιον τρόπο ξαναγύρισε. Δεν θα έλεγα όμως ότι είμαι θρησκόληπτος, ότι ακολουθώ κατά γράμμα τους κανόνες και το δόγμα. Αλλά είναι πολλές φορές στη ζωή μου που επικαλούμαι τον Άγιο και τον Θεό και ζητώ τη βοήθειά τους. Γιατί καταλαβαίνω, ότι εμείς οι άνθρωποι κουβαλάμε μέσα μας πολύ σκοτάδι. Και επειδή έχουμε αυτό το σκοτάδι και τα πάθη μας, κάποιες φορές μπορεί να συμπεριφερθούμε άσχημα προς τους άλλους ανθρώπους. Πιάνω αρκετές φορές και τον εαυτό μου να το κάνω, για αυτό και χρειάζομαι να πάρω αυτή τη δύναμη. Για αυτό την επικαλούμαι. Είναι ανάγκη μου, με βοηθά.

Κάποιες φορές μπορεί να χλευαστώ από τους άλλους επειδή προσεύχομαι, γιατί έχει περάσει στην κοινωνία μας, ένας ορθολογιστικός τρόπος σκέψης, τον οποίο ωστόσο συμμερίζομαι. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θέλει να ζήσει.

- Ποια είναι η στιγμή, ενδεχομένως και η σκηνή εκείνη που για εσάς είναι σημαντική στο επεισόδιο του φινάλε της σειράς. Κάτι που εσάς σας άγγιξε και σας επηρέασε πολύ και αντίστοιχα θα επηρεάσει και εμάς όταν το δούμε.

- Είναι η αρχοντιά με την οποία βάδιζε ο Άγιος Παΐσιος προς το τέλος της ζωής του. Χρησιμοποιώ τη λέξη «αρχοντιά» με το θετικό της πρόσημο, γιατί ήταν φωτισμένος. Και αυτό με συγκινούσε πάντα, πάρα πολύ. Έζησα αυτή τη φώτιση του τέλους και με έναν γείτονά μου, ο οποίος αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας. Είχε αρρωστήσει και ήξερε πως τις επόμενες ημέρες δεν θα ήταν στη ζωή. Είχα πάει να τον δω και η κουβέντα μαζί του, μου «ξεκλείδωσε» και τη δική μου αναζήτηση ως ηθοποιός για το τέλος που έπρεπε και εγώ να υποδυθώ με τον ρόλο μου. Και ενώ ήταν καταβεβλημένος, όταν τον ρώτησα για το πώς αισθάνεται, το πρόσωπό του έλαμψε – δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την εικόνα – και μου απάντησε με χαρά «Προκόπη μου, ότι θέλει ο Κύριος. Και να σου πω κάτι. Υπάρχουν νέοι άνθρωποι που ταλαιπωρούνται με την υγεία τους».

Διαβάζοντας λοιπόν στη συνέχεια και τις μαρτυρίες για το τέλος του Παΐσου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, είχα αυτή την εικόνα και αυτόν τον διάλογο στο μυαλό μου. Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος στη ζωή μας και χρειάζεται να τον αντιμετωπίσουμε με γενναιότητα και αρχοντιά.

Στην σκηνή του τέλους, ήταν στο πλάι μου 10 καταπληκτικές ηθοποιοί που υποδύθηκαν τις μοναχές, αφού σύμφωνα και με τις μαρτυρίες, ήταν στο πλευρό του μέχρι το τέλος. Είχαμε μία απίστευτη χημεία μεταξύ μας εκείνη τη στιγμή, μία σχεδόν μεταφυσική αλληλεπίδραση.

Τη συγκεκριμένη λήψη τη γυρίσαμε 4 φορές για να την έχουμε και από διαφορετικές γωνίες και θυμάμαι πως κάθε φορά βιώναμε το ίδιο συναίσθημα, την ίδια μεγάλη συγκίνηση. Ήταν όμως μία συγκίνηση που περιείχε μία φωτισμένη χαρά.

queen.gr