ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ: "ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ".

 Ένα όνειρο τον οδήγησε στην Ορθοδοξία!

Από τον ιεραποστολικό αγρό

“Ένα πρωινό του μηνός Μαΐου 1994 ήλθε στην Ιεραποστολή μας ένας μεσόκοπος ιθαγενής. Τον δέχθηκα στο γραφείο και εκείνος άρχισε να μου διηγήται το πρόβλημα που τον απασχολούσε και φαινόταν αρκετά ανήσυχος και ταραγμένος.

- Πάτερ, εγώ εργάζομαι στην εταιρεία “Τζεκαμίν” των μεταλλευμάτων. Αρρώστησα βαρειά και οι γιατροί δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν. Έκανα προσευχή στον Θεό να με λυπηθή.

- Ποια εκκλησία ακολουθείς;

- Είμαι στην Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, πάτερ.

Μια νύκτα είδα στον ύπνο μου πολλούς κληρικούς σαν και εσάς που ήταν ντυμένοι με λαμπρά ρούχα και λειτουργούσαν μέσα σε μια Εκκλησία, σαν τη δική σας. Ένας απ' αυτούς με πλησίασε και μου είπε:

“Ο Θεός άκουσε την προσευχή σου, αλλά για τη σωτηρία σου θα 'λθης στη δική μας Εκκλησία. Αυτή είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία”

Εγώ πάτερ, δεν ξέρω ούτε καν εσάς, ούτε ποιο είναι το όνομα της Εκκλησίας σας, αλλά ήλθα εδώ, διότι είδα στον ύπνο μου παπάδες σαν εσάς με ράσα και γένεια και ρούχα λαμπρά. Ρώτησα κι άλλους και μου είπαν ότι “μόνο οι ορθόδοξοι έχουν γένεια και φορούν τέτοια ρούχα. Η Εκκλησία τους είναι στο τάδε μέρος. Εκεί θα πας”.

Τον συμβούλευσα, του έδωκα βιβλία και του πρότεινα, αν θέλη να έρχεται κάθε Κυριακή στην Εκκλησία μας και στις κατηχήσεις. Έκτοτε έγινε πιστό μέλος της Εκκλησίας μας”(ΔΓΜ, 72)

(στο: Αντιαιρετικά Εφόδια, αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Σταμάτα 2013, σελ. 209-210)

sostis.gr

ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΟΝΑΧΗ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΣΩΖΕΙ ΟΡΦΑΝΑ ΚΑΙ ΦΤΩΧΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Η αδελφή Νεκταρία είναι μια Ελληνίδα Ορθόδοξη μοναχή στην Ινδία και είναι βαθιά αφοσιωμένη στην εκπαίδευση φτωχών παιδιών. Το ορφανοτροφείο που διευθύνει, βρίσκεται σε μια μικρή πόλη στα περίχωρα της Καλκούτας και είναι επίσης το μόνο προσιτό αγγλικό Middle School σε ολόκληρη την περιοχή.

Το ορφανοτροφείο της Θεοτόκου φιλοξενεί σήμερα 140 παιδιά, ενώ το σχολείου του Αγίου Ιγνατίου φιλοξενεί 635 παιδιά.

Με το νέο σχολικό κτίριο που προσπαθεί να δημιουργήσει, ο αριθμός αυτός θα μπορούσε να αυξηθεί σε 2.000, αλλά χρειάζονται τη βοήθειά μας. «Πιστεύω ότι το έργο είναι εδώ και ότι ο Θεός έφερε μια αδύναμη γυναίκα να αναλάβει ένα τόσο τεράστιο έργο, διότι μέσα από τη δική μας αδυναμία, φαίνεται η δύναμις του Θεού» όπως αφηγείται η Αδελφή Νεκταρία.

Πηγή: www.orthodoxianewsagency.gr

ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑ ΒΑΣΑΝΑ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΩ ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ…

Είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος
και χίλια βάσανα να υποφέρω δεν με πειράζει…

Αγαπητοί αδελφοί, έχουμε λαμπρά παραδείγματα Χριστιανών στην Ιεραποστολή μας που πραγματικά είναι άξια προς μίμηση και έχουν να μας διδάξουν πολλά. Υπάρχουν νεοφώτιστοι στο Μαλάουι, εκτός από τους ιερείς μας, που με τη συμπεριφορά τους πραγματικά μας έχουν τραβήξει την προσοχή και μας έχουν συγκινήσει.

Ένας από αυτούς είναι και ο Μηνάς. Όταν τον γνωρίσαμε πριν από έξι χρόνια, δεν ήταν ανάπηρος. Περπατούσε κανονικά, παρόλο που μας έλεγε συχνά ότι πονούσε πολύ στα πόδια. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να βρουν τι έχει. Ο πόνος δυνάμωνε, παράλληλα όμως αύξανε και η υπομονή του Μηνά. Ώσπου ήρθε εκείνη η ευλογημένη ώρα, η σημαντικότερη της ζωής του, που βαπτίστηκε στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Η χαρά του ήταν μεγάλη. Από τη μία οι πόνοι στα πόδια, από την άλλη η χαρά της ψυχής. Είχε εσωτερική χαρά, που δεν μπορούσε να την εξωτερικεύσει. Άρχισε μία συνειδητή χριστιανική ζωή. Ερχόταν ανελλιπώς στη Θεία Λειτουργία, την οποία παρακολουθούσε με μεγάλη προσήλωση και λαχτάρα. Μετά από λίγο διάστημα, όμως, η υγεία του επιδεινώθηκε και δεν μπορούσε να σηκωθεί ούτε κατά την ανάγνωση του Ευαγγελίου. Τα πόδια του δεν τον «άκουγαν» πλέον και στενοχωριόταν. Ο Μηνάς έμεινε τελείως ανάπηρος. Αποκούμπι του ένα μεταχειρισμένο παλιό αναπηρικό καροτσάκι. Αυτό είναι το κάθισμά του και η ξεκούρασή του.

Παρακολουθούσαμε την εξέλιξή του με λύπη, ενώ εκείνος έδινε κουράγιο σε μας. Έλεγε με αυτοπεποίθηση: «Δεν πειράζει, αρκεί που έχω την αληθινή πίστη. Είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος και χίλια βάσανα να υποφέρω δεν με πειράζει. Τώρα έχω τον Χριστό και την Ορθοδοξία». Πώς λοιπόν να μην θαυμάσουμε τέτοιον άνθρωπο; Η πίστη του φλογερή. Δεν λύγισε ούτε στους πόνους ούτε στην αναπηρία. Τα δέχτηκε όλα με δοξολογία. Είχε ακούσει μία φορά να λέμε τα λόγια του Ρώσου παπα-Τύχωνα, του Πνευματικού του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη, και μας έλεγε: «Το Κύριε ελέησον κάνει 100 δραχμές, το Δόξα σοι ο Θεός 1.000 δραχμές». Ήξερε ότι η δοξολογία, ειδικά όταν αντιμετωπίζουμε πειρασμούς, έχει αμέτρητη αξία.

Ο Μηνάς δεν μπορεί πια να εργαστεί. Γυρίζει στους δρόμους και ζητιανεύει. Το καροτσάκι του είναι σε άθλια κατάσταση, έτοιμο να διαλυθεί. Τον λυπάται η ψυχή μας και πρέπει να του αγοράσουμε σύντομα καινούριο. Κατά καιρούς έρχεται στην Ιεραποστολή και του δίνουμε λίγα τρόφιμα. Παρόλο που είναι επικίνδυνο, πηγαίνει τις Κυριακές στη Θεία Λειτουργία στον Ι. Ναό της Αναστάσεως του Κυρίου. Ο δρόμος είναι δύσβατος και όμως αυτός επιμένει. Το έχει δέσει με κάτι σχοινιά, με την ελπίδα να αντέξει λίγο ακόμα…

Ο Μηνάς αποτελεί παράδειγμα για μας. Στη δύσκολη ζωή που κάνει, δεν το βάζει κάτω. Έχει την ελπίδα του στον Θεό. Τον ευχαριστεί το κάθε τι. Κρατάει την πίστη του ζεστή. Αγωνίζεται θέτοντας τον εαυτό του σε κίνδυνο, προκειμένου να λειτουργηθεί. Τις Κυριακές χαιρόμαστε που έχουμε έναν τέτοιον Ορθόδοξο ανάμεσά μας. Καμιά φορά, αν έχουμε θλίψεις και δοκιμασίες, τον φέρνουμε στη μνήμη μας, τον βλέπουμε μπροστά μας να μας δίνει κουράγιο καθισμένος στο αναπηρικό του καροτσάκι που τρίζει κάθε τόσο.

Αλήθεια, αδελφοί μου, πόσο αναπολόγητοι και αδικαιολόγητοι είμαστε, όταν εμείς που ζούμε κοντά σε Εκκλησίες, τις αγνοούμε και δεν εκκλησιαζόμαστε, αρνούμενοι την πνευματική ζωή. Τέτοιοι άνθρωποι σαν τον Μηνά θα μας κρίνουν στη Δευτέρα Παρουσία και τότε θα αισθανθούμε ντροπή, που δεν προσπαθήσαμε περισσότερο για τη σωτηρία της ψυχής μας και δεν αγαπήσαμε τον Χριστό από καρδιάς.

Σαν τον Μηνά υπάρχουν κι άλλοι ανάπηροι στο Μαλάουι. Όταν τα οικονομικά μας το επιτρέψουν, θα φροντίσουμε και για την αγορά αναπηρικών αμαξιδίων. Δόξα σοι ο Θεός, έχουμε και στηριζόμεθα στα γερά μας πόδια, ενώ αυτοί οι άνθρωποι ζουν και πεθαίνουν πάνω στα καροτσάκια τους. Ο Θεός ας ευλογήσει και αυτή μας την προσπάθεια.

Αναφερθήκαμε στον ευλογημένο Μηνά προς δόξαν Κυρίου αλλά και προς παρηγοριά και ενδυνάμωση της πίστης των Ελλήνων αδελφών μας, ιδιαίτερα το διάστημα αυτό που η Πατρίδα, η Πίστη και η Εκκλησία μας πολεμούνται από παντού. Ο Κύριος είναι κοντά και κάνει αισθητή την παρουσία του στις καρδιές που τον ποθούν και τον αναζητούν, τον εμπιστεύονται και τον καλούν στη ζωή τους. Ο Κύριος είναι κοντά και στη γλυκιά μας Ελλάδα, που μοιάζει τόσο ανυπεράσπιστη και αδικημένη μπροστά στη λεηλασία και την αρπαγή όλου του υλικού και πνευματικού της πλούτου. Χρέος όλων μας είναι, τόσο για μας τους ίδιους όσο και προς τους προγόνους αλλά και στους απογόνους μας, να αντισταθούμε γενναία σ’ αυτήν την καταστροφή που συνετελείται, με όπλο την Ορθόδοξη πίστη που κάνει θαύματα! Την πίστη που παράγει καρπούς μετανοίας, υπακοής, θυσίας και την έμπονη προσευχή. Έμπονη και θερμή προσευχή για όλους και για όλα. Ζει Κύριος ο Θεός μας, όλα θα τα οικονομήσει.

Αυτόν τον τρόπο ζωής ας ακολουθήσουμε, αυτόν που βιώνουν μερικοί από τους νεοφωτίστους ιθαγενείς αδελφούς μας.

π. Ερμόλαος Ιατρού

Τριμηνιαίο Περιοδικό Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός»
Τεύχος 111
Το περιοδικό αποστέλλεται δωρεάν. Αν σας ενδιαφέρει καλέστε στο 2310606920

http://ierapostolos.gr/, https://orthodoxaperasmata.blogspot.gr 

ΚΑΝΤΗΛΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΒΟΥΝ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ ΣΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΝΑΟ ΣΤΟ ΜΠΟΥΡΟΥΝΤΙ

Θαυμαστά περιστατικά από το ιεραποστολικό κλιμάκιο της Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους στο Μπουρουντί της Αφρικής.

Τό ἄνοιγμα τῶν θυρῶν τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητος προκάλεσε ἐντύπωση στούς διερχομένους. Μάλιστα μερικοί μᾶς ρωτοῦσαν:

«Γιατί τόσα χρόνια εἴχατε κλειστή τήν ἐκκλησία σας; Μποροῦμε κι ἐμεῖς νά ἐρχώμαστε ἤ εἶναι ἐκκλησία μόνο γιά εὐρωπαίους;

Ἀλλά μεγαλύτερη χαρά εἶχαν οἱ Ἅγιοί μας. Καί μᾶς τό ἀπέδειξαν. Τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος τελέσαμε τόν ἑσπερινό. Μετά τό τέλος, ὡς συνήθως κάνουμε στό Ἅγιον Ὄρος, ἔσβησα ὅλα τά καντήλια (τό τέμπλο ἔχει 12) καί ἄφησα μόνο ἕνα τοῦ Χριστοῦ καί ἕνα στήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου τοῦ ναοῦ. Συγκεκριμένα ἄφησα ἀναμμένο τό καντήλι τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας μας. Ἀφοῦ ἔσβησα τά ὑπόλοιπα ὅλα καί εὑρισκόμουν στό μέσον τοῦ ναοῦ γιά νά φύγω μαζί μέ τόν π. Ἰωσήφ, βλέπω μέ ἔκπληξη μου ὅτι τό καντήλι τῆς ἐνθρόνου Παναγίας, δίπλα ἀριστερά τοῦ τέμπλου, ὅπως κυττάζουμε ἀπέξω, ἔκαιγε.Ρώτησα τόν π. Ἰωσήφ μήπως ἐπῆγε ἐκεῖνος καί τό ἄναψε καί μοῦ εἶπε:

-«Ὄχι, ἐγώ δέν ἀσχολοῦμαι μέ τά καντήλια καί μόλις τώρα βγῆκα ἀπό τό Ἱερό».

Εἶπα μέ τόν λογισμό μου, ὅτι δέν ἐβύθισα καλά μέσα τό φυτίλι κι ἄναψε πάλι. Ἐπῆγα καί τό ἔσβησα. Φεύγοντας, εἶδα ἀπό μακριά ὅτι τά ἀναμμένα καντήλια ἦσαν τά δύο πρῶτα. Τό βράδυ 7,30 ἐπῆγα νά κάνω τό Ἀπόδειπνο.  Εἶδα παραδόξως ὅτι τά ἀναμμένα καντήλια ἦσαν τρία. Δηλαδή ἔκαιγε καί τό καντήλι τῆς Παναγίας τῆς ἐνθρόνου. Συγκινήθηκα, χάρηκα καί σκέφθηκα ὅτι ἡ Παναγία θέλει τό καντήλι της ἀναμμένο καί μετά τήν κάθε ἀκολουθία. Ἔκτοτε ἄφηνα, τρία καντήλια ἀναμμένα.

Μετά τήν Λειτουργία τῆς Κυριακῆς τῆς 14ης Δεκεμβρίου ἄφησα ὡς συνήθως τώρα τρία καντήλια νά καῖνε. Ἀφοῦ ἔκανα μία βόλτα καί ἔσβησα ὅλα τά ἄλλα, ἤμουν ἕτοιμος νά φύγω. Κυττάζω πάλι καί βλέπω νἆναι ἀναμμένο τό καντήλι τοῦ ἁγίου Νικολάου. Ὑπέθεσα ὅτι δέν ἐβύθισα καλά τό φυτίλι μέσα καί γι᾿ αὐτό δέν  ἔσβησε. Ἐπῆγα γοργά καί τό ἔσβησα. Μέχρι νά στρέψω τά νῶτα μου καί νά ρίξω μιά τελευταία ματιά, τό καντήλι εἶχε ἀνάψει μόνο του. Ἔκτοτε τά ἀκοίμητα καντήλια ἔγιναν τέσσερα.

Τήν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ, μετά τήν Θεία Λειτουργία, συνέβη πάλι τό ἴδιο περιστατικό μέ τό καντήλι τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέου. Ἄναψε μόνο του, παρότι δέν τό εἶχα σβήσει ἐγώ, ἀλλά ὁ νεοβάπτιστος Φίλιππος.

Βλέποντας τό θαῦμα ἐκεῖνος ἐξεπλάγη, διότι ἀξιώθηκε νά ἰδῆ τέτοια ὑπερφυῆ σημεῖα τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας.

Από το βιβλίο: «ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ KAI ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΚΛΙΜΑΚΙΟ ΤΟΥ ΜΠΟΥΡΟΥΝΤΙ» – Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου (ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΚΛΙΜΑΚΙΟ ΚΟΛΟΥΕΖΙ ΚΟΓΚΟ 2006)

http://ellasnafs.blogspot.gr

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΑΪΒΑΝ: ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΒΗΣΕΙ Η ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ! (Γ' ΜΕΡΟΣ)

Και να που γνωρίστηκε με κάποιους ανθρώπους από το μουσείο των θρησκειών. Είδε την τεράστια αφίσα τους στον πελώριο σιδηροδρομικό σταθμό της Ταϊ-Πέι, τους έστειλε ένα email και απάντησαν θερμά. Ζήτησαν να τους μιλήσει για την Ορθόδοξη εκκλησία. Δεν ήξεραν τίποτα. Μια ρωσική παλιά εικόνα είχαν μόνο… που… δεν ήξεραν τι σημαίνει. Τους έδωσε τα άμφια του. Σήμερα βρίσκονται στο μουσείο και τα βλέπουν χιλιάδες άνθρωποι. Έβαλαν τεράστιες φωτογραφίες του με τα Άγια σκεύη, στο ύψος του τοίχου, όπως είχαν κάνει με άλλους ιερείς από όλες τις θρησκείες. Τους μίλησε για τη νοερά προσευχή.

Ο ιδρυτής του μουσείου, ένας βουδιστής μοναχός, που έζησε 15 χρόνια κάνοντας διαλογισμό μέσα σ’ ένα τάφο, έμεινε έκπληκτος από την Ορθόδοξη πνευματικότητα!!!… Ο παπάς, του χάρισε ένα σταυρό αρχιμανδρίτη και ο βουδιστής τον φόρεσε… Αργότερα, του είπε ότι τον φυλάγει ευλαβικά στο κελί του!!!… Οργανώνουν βραδιά με φωτογραφίες και σλάιτς για τον Ορθόδοξο μοναχισμό – σλαϊτς που η μοναδική συνεργάτης κ. Μ. έστειλε. Ο Θεός να ευλογεί τους τόσους λίγους ανεπίσημους που αυτοί πράγματι κάνουν την ιεραποστολή εδώ.

Στα εγκαίνια του μουσείου ήλθε ο ίδιος ο πρόεδρος της Ταϊβάν, υπουργοί κλπ.

Ο παπάς έδωσε την κάρτα του σε μεγάλους και τρανούς… ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ…έγραφε η κάρτα. Και μέσα του ευχόταν να μην κοιτάξουν στα χαρτιά της αστυνομίας και δουν πως δεν υπάρχει νόμιμη Ορθόδοξη εκκλησία εδώ… για μια χούφτα δολάρια….

Όλα καλά, μέχρι που ήρθε αυτό το χαρτί της αστυνομίας. Γιατί, τι θα τους πει τώρα σε τρεις μήνες; Ότι σπουδάζει μόνο κινέζικα;

Το ξέρει όλη η Ταϊβάν ότι έχει ιεραποστολικές δραστηριότητες…

—Άχ, Θεέ μου…, σκεφτόταν… Μην αφήνεις να χαθεί η Ορθόδοξη εκκλησία της Ταϊβάν… για μια χούφτα δολάρια….

Μεσάνυχτα… Κοίταξε να μαζέψει όσες δυνάμεις του απόμεναν γι’ απόψε, ν’ αντιγράψει κάτι για το αυριανό διαγώνισμα στα κινέζικα…Για την άδεια, είχε μπροστά του τρεις μήνες καιρό….

Για κείνη τη μια χούφτα δολάρια θα φρόντιζε ο Θεός, που ποτίζει διαρκώς το δέντρο της Ορθοδοξίας, σε κάθε γωνιά της γής…

Πηγή: «Εκκλησιαστική Παρέμβαση», «Μια φωνή από την Νινευή»

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΑΪΒΑΝ: ΤΟ ΑΜΕΡΙΣΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ ΤΑΪΒΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ (Β' ΜΕΡΟΣ)

Βέβαια, πιο σημαντικές ήταν οι ραδιοφωνικές εκπομπές.

Στην πρώτη μονολόγησε ο δημοσιογράφος. Συζήτηση δεν έγινε, γιατί τα κινεζικά του παπά ήταν, βέβαια, λίγα.

Στη δεύτερη όμως στο ICRT, που ήταν στα αγγλικά, τα πήγε μια χαρά: Ο δημοσιογράφος, βουδιστής. Οι ερωτήσεις βροχή. Πάλι άρχισε να ξετυλίγεται το φως της ορθόδοξης θεολογίας σε χιλιάδες ακροατές της Ταϊβάν, αλλά και στο διαδίκτυο, γιατί μεταδιδόταν την ίδια στιγμή από εκεί σε όλο τον πλανήτη. Άκουσαν έκπληκτοι για την Αγία Τριάδα που είναι αγάπη, για μια διαφορετική ποιότητα ζωής από αυτή που ήξεραν, από αυτή που είχαν ακούσει από τον βουδισμό, πολύ πιο βαθειά, πολύ πιο ανθρώπινη.

Για πρώτη φορά ακούστηκε πως ο Θεός είναι Ένας αλλά δεν είναι μόνος: θεολογία του Γρηγορίου του θεολόγου: Επειδή έχει Υιό μπορώ να τον λέω Πατέρα. Άκουσαν για το Άκτιστο Θείο Φως και για τον Θεό που όχι μόνο πηγάζει την αγάπη, αλλά είναι η Αγάπη… Οι ερωτήσεις συνέχιζαν να πέφτουν βροχή… Η συνέντευξη ήταν για λιγότερο από μισή ώρα και κράτησε 50 λεπτά…. Και πάλι δόθηκαν στον αέρα τα τηλέφωνα και η διεύθυνση της ιστοσελίδας.

Όλα καλά μέχρις ότου έγινε η μοιραία ερώτηση;

—Και… έχετε καιρό που έχετε νομιμοποιηθεί; Σας βοηθά το κράτος;

Ο παπάς ξεροκατάπιε. Πήγε ν’ απαντήσει στα κινέζικα για να μην καταλάβουν τι θα πει, αλλά θυμήθηκε ότι δεν ήταν στην Ελλάδα που δεν ξέρουν κινέζικα. Έμπλεξε λοιπόν τα αγγλικά του.

—Ξέρετε… δηλαδή… πως…βεβαίως… προσπαθούμε… δηλαδή όχι ότι… αλλά…

Ο δημοσιογράφος κοίταξε απορημένα, αλλά τον έσωσε ο ραδιοσκηνοθέτης. Παρασυρμένοι απ’ τη συζήτηση, είχαν ξεχάσει τα διαφημιστικά της εκπομπής. Είχαν αργήσει πολύ, έπρεπε να τελειώσουν.

Σώθηκε.!!!….

Κάτι παρόμοιο έγινε και στο φημισμένο πανεπιστήμιο Φουρέν, από τα καλύτερα της χώρας που ιδρύθηκε και διευθύνεται από την καθολική εκκλησία της Ταϊβάν.

Κάλεσαν τον παπά να κάνει ένα μάθημα για την Ορθόδοξη Θεία Λειτουργία. Οι φοιτητές της θεολογίας, με πολύ ενδιαφέρον άκουσαν για την Ορθόδοξη Λειτουργία, είδαν τα ιερά σκεύη και τα άμφια που είχε μαζί του ο παπάς, έκαναν ερωτήσεις…Ήταν πραγματικά κάτι πολύ συγκινητικό. Μερικοί καθηγητές μάλιστα εντυπωσιάστηκαν από τα βιβλία που τους έδωσε ένας άλλος Ιερέας Ορθόδοξης Θεολογίας (του τα είχαν στείλει δυο απλοί άνθρωποι απ’ την Ελλάδα).

Εντυπωσιάστηκαν ιδίως από την δογματική της Ορθοδοξίας, και πιο πολύ από την θεολογία του Σεβασμιωτάτου Ιωάννου Ζηζιούλα, Μητροπολίτου Περγάμου. Ο ιερέας αυτός, καθηγητής του εν λόγω πανεπιστημίου, πρότεινε στον παπά μας, το νέο ακαδημαϊκό έτος να οργανώσουν κάτι σαν σπουδαστήριο όπου θα προσπαθούν να μάθουν την Ορθόδοξη θεολογία….

Όλα καλά και δώ, μέχρι που, κάποιος σπουδαστής ζήτησε τα ακριβή στοιχεία της Ορθόδοξης εκκλησίας της Ταϊβάν, για να τα βάλει στην ιστοσελίδα του, και, φυσικά, ζήτησε τον αριθμό εγκρίσεως από την κυβέρνηση, θεωρώντας αυτονόητο ότι η εκκλησία είναι νόμιμη.

Εκεί, ο παπάς, με κομμένη ανάσα ψιθύρισε ότι τώρα τελειώνουν τα χαρτιά για την υποβολή της αιτήσεως. Ένας καθηγητής, πολύ ευγενικά, τον έσωσε στην κυριολεξία, αλλάζοντας το θέμα.

Βέβαια, η ιεραποστολή δεν είναι μόνο ένα άθροισμα επιτυχιών, αλλά, τουλάχιστον στην συγκεκριμένη, δική του περίπτωση, ένα άθροισμα λαθών.

Το ήξερε… Ένας απλός άνθρωπος ήταν, κατώτερος των περιστάσεων. Είχε κάνει τόσα λάθη… Μερικά τα αναγνωρίζει κιόλας… Το μυαλό του βρισκόταν κυριολεκτικά εν αιχμαλωσία… Οι αμαρτίες του… η μοναξιά του… οι παλιές πληγές που άνοιγαν ξανά… κι άλλες, νέες…Ήξερε ότι τα λάθη και οι αποτυχίες ήταν πιο πολλές αλλά δεν φαίνονταν. Και δεν ήταν εύκολο να περιγράφουν… Να, ήταν κάποιος που ζήτησε να γίνει ορθόδοξος, και…μετά από κάποια μαθήματα… τίποτα… Κάποια άλλη…τα ίδια…

Πίκρες και απογοητεύσεις πολλές…

Οι αμαρτίες του τον κρατούσαν να μην μπορεί να αποδώσει καλά…

Ήρθε μετά η νωθρότητα… η νέκρωση… η ακηδία…

Ούτε στο διαδίκτυο δεν μπορούσε να μπει… Δεν ήθελε…

Κι όμως ο Θεός υπάρχει κι εξακολουθεί να ενεργεί Με τη Χάρη Του, εκεί, στην Ταϊβάν, είχαν βαφτιστεί άνθρωποι…

[Συνεχίζεται]

Πηγή: «Εκκλησιαστική Παρέμβαση», «Μια φωνή από την Νινευή»

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΑΪΒΑΝ:Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΟΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΣΤΗΝ ΤΑΪΒΑΝ

Έχουμε τώρα πια, εκκλησία της Ταϊβάν!!!.. Ναι!!… Πόσα δεν οφείλει για τη δημιουργία της, στον Γιώργο τον Ασλανίδη, τον πρόεδρο του συλλόγου: Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αλλά και στον ίδιο τον σύλλογο!!!…. Από κει δόθηκαν και δίνονται τα χρήματα για το ενοίκιο αυτού του δωματίου που σήμερα είναι η Εκκλησία της Αγίας Τριάδος στην Ταϊ-Πέι.

Και πόσα δεν οφείλονται σε απλούς ανθρώπους, όπως η κ. Μ., ο Β., ο Α… και τόσοι άλλοι, γνωστοί και άγνωστοι, που προσφέρουν απ’ το στέρημά τους… Κι άλλοι που έστειλαν τα ιερά σκεύη, τα άμφια, τα βιβλία, τις φωτογραφίες, τις εικόνες…Έτσι έγινε αισθητή η παρουσία της Αγίας Τριάδος εδώ.Όλοι αυτοί, χωρίς να είναι επίσημοι, χωρίς γραφειοκρατίες, αθόρυβα, στερέωσαν την Εκκλησία εδώ. Για όλους αυτούς ένοιωθε απέραντη ευγνωμοσύνη ο παπάς, όχι μονάχα εκείνη τη δύσκολη ώρα αλλά και πάντα…

Πέρασε έτσι κάμποση ώρα μόνος, χωρίς να ξέρει τι να κάνει από δω και πέρα… Η μόνη λύση που έβρισκε, ήταν ν’ απευθυνθεί σε δικηγόρο.

Αλλά κι αυτή η λύση ήταν για γέλια: Πως αυτός, ένας άνθρωπος εντελώς μόνος, που καλά-καλά δεν ήξερε την κινέζικη γλώσσα, χωρίς να ξέρει καλά-καλά που πάει, χωρίς λεφτά, πως να βρει δικηγόρο Κινέζο, να τον ρωτήσει για τη νομιμοποίηση της ορθόδοξης εκκλησίας στην Ταϊβάν;;;;

—Θεέ μου, βόλεψέ τα Εσύ…. παρακάλεσε… Και ησύχασε.

Σιγά-σιγά, λειτουργία στην λειτουργία ήρθαν κάποιοι προτεστάντες και άρχισαν να ελκύονται από την θεία λατρεία. Ένας προτεστάντης πάστορας ερχόταν πιο συχνά. Συγκινήθηκε πολύ από την ακολουθία κι άρχισε η Χάρη του Θεού να ενεργεί μέσα του. (Άλλωστε, η ορθόδοξη ιεραποστολή, έχει σαν κέντρο την Θεία λειτουργία και μετά έπονται όλα τα άλλα: οι συζητήσεις που έκαναν, το φαγητό που έτρωγαν πολλές φορές μαζί, κλπ.)

Αργά κάποιο βράδυ, ο πάστορας χτύπησε την πόρτα της εκκλησίας. Ο παπάς κοιμόταν σε ένα μικρό δωματιάκι, πρώην γκαράζ του νηπιαγωγείου, για να κάνη οικονομία στο νοίκι.

—Θέλω να βοηθήσω, του είπε, έχω ένα φίλο δικηγόρο, είναι προτεστάντης πάστορας κι αυτός. Θα σε δεχτεί χωρίς να σου πάρει λεφτά και θα σε βοηθήσει.

Του έκλεισε ραντεβού για την επόμενη βδομάδα.

Ανακούφιση!!!…

Γιατί έτσι κι αλλιώς το θέμα αυτό έπρεπε να λυθεί. Βέβαια, στην Ταϊβάν υπάρχει δημοκρατία και ελευθερία συνειδήσεως. Όμως, για να είναι κανείς νόμιμος, πρέπει να δηλώσει την εκκλησία του στο κράτος, όπως σε κάθε άλλη χώρα. Αλλιώς αποτελεί μια θρησκευτική ομάδα, όπως τόσες άλλες προτεσταντικές ομάδες εδώ (περίπου 80!!). Πολλοί μάλιστα, για διάφορους λόγους ίδρυσαν την δική τους προσωπική εκκλησία- είναι τόσο εύκολο- χωρίς όμως τη δημοσιότητα που πήρε η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Πήγε στον δικηγόρο… Χτύπησε αργά την πόρτα….

Στο μυαλό του ερχόταν το τραγούδι του Λοΐζου:

Έχει κι ο ξενιτεμένος φίλους απ’ τον ουρανό

όταν χάσει από τα χρόνια και το φίλο

τον στερνό

Για πρώτη φορά συνειδητοποίησε πόση αλήθεια έκρυβε αυτό το τραγούδι… Ήταν σ’ ένα cd -το μοναδικό που είχε- και του το δώσε ο μόνος Έλληνας κάτοικος της Ταϊβάν, που ερχόταν στην εκκλησία.

Τα χρειαζόταν τα μουσικά cd ο παπάς, γιατί δίδασκε -δωρεάν φυσικά- τα νέα ελληνικά σε μερικούς Κινέζους, και αρχαία ελληνικά σε κάποιους άλλους -προτεστάντες κυρίως- που ήθελαν να μάθουν την γλώσσα του ευαγγελίου, ώστε να μπορούν να το διαβάζουν στο πρωτότυπο. Βέβαια, μαζί μ’ αυτά, προσπαθούσε να περάσει υποσυνείδητα την αλήθεια της εκκλησίας, μεσ’ απ’την ελληνική γλώσσα, μεσ’ απ’τον ελληνικό δημοκρατικό τρόπο σκέψης, που κρίνει και έρευνα τα πάντα. (Οι Κινέζοι θεωρούν αδιανόητη την κριτική. Στα σχολεία, ακόμα και στα πανεπιστήμια, θεωρείται αγένεια να κάνης ερωτήσεις και, προπάντων, ν’ αμφισβητήσεις τον καθηγητή!! Δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους -Π.χ. ποτέ δε θα πουν σ’ αγαπώ, σ’ αυτήν που θα παντρευτούν…-. Έτσι είναι ο πολιτισμός της ανατολής).

Προσπαθούσε λοιπόν με τα τραγούδια, με κάποια φωτογραφικά άλμπουμ που τρεις συνεργάτες του έστειλαν, με τα βιβλία που ανακάλυψε εδώ, μεταφρασμένα στα κινεζικά, να τους γνωρίσει έναν άλλο πολιτισμό, έναν άλλο τρόπο ζωής.

[Συνεχίζεται]

Πηγή: «Εκκλησιαστική Παρέμβαση», «Μια φωνή από την Νινευή»