ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Ο ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ ΩΣ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ

Ο ατομικισμός ως ακύρωση του ενδιαφέροντος για τον πλησίον

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογίας του ΑΠΘ

Η ύπαρξη του ατομικισμού στην εποχή μας και σε κάθε εποχή δείχνει ότι ο άνθρωπος δεν αισθάνεται τη φυσική ανάγκη να είναι ενωμένος με τους «άλλους», αποκαλύπτοντας έτσι την άβυσσο και την αποξένωση που έχει φυτέψει μέσα του η κακία και η εμπάθεια.

Οι φιλοσοφικές αρχές, που νομιμοποίησε, για τον άνθρωπο, ο Διαφωτισμός και έχουν διαδοθεί, μέσω της παιδείας, σε όλον τον κόσμο, από τον 18ο αιώνα έως σήμερα, δεν συμπεριέλαβαν, ως τρόπο ζωής των ανθρώπων, την αγάπη στον συνάνθρωπο και όλες τις συναφείς αρετές που έφερε στον κόσμο ο Ιησούς Χριστός.

Η ουσία του συγκεκριμένου αυτού φιλοσοφικού συστήματος, που επιβίωσε εντός της Ιστορίας, είτε ως Μαρξισμός είτε ως Καπιταλισμός είτε, εσχάτως, ως νέα τάξη πραγμάτων, διατηρεί και καλλιεργεί τον ατομικισμό εντός της ζωής του ανθρώπου, με άλλα λόγια, διασώζει το απάνθρωπο και μισάνθρωπο στοιχείο, που αρνήθηκε και αντέκρουσε ο Ιησούς Χριστός, διά της Θείας του Ενανθρωπήσεως.

Το σύστημα αυτό, δυστυχώς, δεν έδωσε φιλοσοφική λύση στην κλειστότητα, τη σκληρότητα, την αγριότητα, την αδιαφορία, την αποξένωση, που διακατέχουν τον έσω - άνθρωπο για τον συνάνθρωπο, δεν πρόσφερε, δηλαδή, ούτε πρότεινε κάτι, που θα μπορούσε να  αλλάξει τον κακό ψυχισμό του.

Μέσα στην Ιστορία, όμως, έχει εκφραστεί, διαχρονικά, η ανάγκη της υπάρξεως του ανθρώπου ως συνανθρώπου. Από τη χρυσή εποχή της αρχαίας Ελλάδας, έχει καταγραφεί ότι ο Διογένης ο Κυνικός, Φιλόσοφος του 4ου αι. π.Χ., θέλοντας να δώσει το δικό του μήνυμα στο κλείσιμο του ανθρώπου της εποχής του στη φυλακή του ατομικισμού και της ιδιοτέλειας, κυκλοφορούσε στην Αθήνα μέσα στο φως της ημέρας, κρατώντας ένα αναμμένο φανάρι.

Όταν τον ρωτούσαν, γιατί κυκλοφορεί με αναμμένο το φανάρι του, εκείνος απαντούσε πως έψαχνε να βρει έναν άνθρωπο! 

Λίγο αργότερα, ο Χριστός, με πολλά μηνύματα αγάπης υπέρ του συνανθρώπου, έδειχνε στον άνθρωπο όλων των εποχών τον τρόπο που μπορεί να νικήσει το πάθος του ατομικισμού και να γίνει άνθρωπος και συνάνθρωπος.

Πώς, δηλαδή, μπορεί να καλύψει έναν από τούς βασικούς οντολογικούς σκοπούς της δημιουργίας του, ως ανθρώπου, που είναι να έχει αρμονική σχέση και κοινωνία με τον συνάνθρωπο, να είναι γι αυτόν πάντοτε «εγγύς», «πλησίον», «συνάνθρωπος» και όχι άγνωστος, αδιάφορος, αναίσθητος και μακράν ιστάμενος από τη ζωή του.

Ο Χριστός δεν παίρνει απλώς κάποια θεωρητική θέση για τα ζητήματα αυτά, αλλά, μέσα από την ανακαινιστική ζωή της Εκκλησίας Του, προσφέρει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να νικά τη φθορά και την αμαρτία, την κατάσταση, δηλαδή, που αποτελεί την αφετηρία όλων των διακρίσεων, των απομονώσεων και των διαιρέσεων.

Μόνο μέσα από μια τέτοια ανακαίνιση μπορεί να συμβιώνει δημιουργικά με τον συνάνθρωπο.

Από τη στιγμή που ό άνθρωπος απομονώνεται, κάνει έναν συμβιβασμό με τον διάβολο, διότι, φυσικά, το θέλημα εκείνου, ως διαβολέα, εκτελεί ο άνθρωπος, όταν ενδιαφέρεται μόνον για τον εαυτό του και δεν επιτρέπει να χωρέσει μέσα του κανείς άλλος, εκτός από αυτόν τον ίδιο.

Έτσι γεννιέται και αναπτύσσεται μέσα στον άνθρωπο η ιδιοτέλεια, ως ατομικισμός και κοινωνική αποξένωση του «άλλου».

 Ο Απ. Παύλος υπογραμμίζει ότι κανείς, παρασυρόμενος από την φιλαυτία του, να μην επιζητεί αυτό που του αρέσει ή τον εξυπηρετεί, αλλά, ας επιδιώκει ο καθένας, το καλό του άλλου: «μηδείς το εαυτού ζητήτω, αλλά το του ετέρου έκαστος» (Α΄Κορ. 10, 24).

Ως βασικό λόγος, που ο Απόστολος δεν θεωρεί σωστό και χριστιανικό να βρίσκεται ο άνθρωπος μακράν του συνανθρώπου του, αποτελεί το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν και παίρνουν, αν θέλουν, διά του Χριστού, την υιοθεσία του Θεού και Πατρός, την  την αποδοχή, δηλαδή, να είναι υιοί του Θεού, δηλαδή συγγενείς και μάλιστα αδελφοί μεταξύ τους και, επομένως, να αποτελούν ένα σώμα: «πάντες υμείς είς έστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3, 28).

Όντως, η αναζήτηση του ανθρώπου, ως συνανθρώπου, δεν σταμάτησε ποτέ, αλλά, επίσης, δεν ικανοποιήθηκε ποτέ, μέσω των διαφόρων θρησκειών και των φιλοσοφιών, ούτε, όμως, δόθηκε ποτέ, μέσω αυτών των χώρων, αποτελεσματική λύση για την κάλυψη και θεραπεία αυτού του κενού της ανθρωπότητας.

Η μοναδική ικανοποιητική απάντηση ήλθε άνωθεν, μέσω της εν Χριστώ Αποκαλύψεως του Θεού στον κόσμο, διότι με αυτήν φανερώθηκε, όχι μόνο ποιος είναι ο τέλειος Θεός αλλά και ποιος είναι ο τέλειος άνθρωπος και συνάνθρωπος, που έψαχνε και ψάχνει να βρει η ανθρωπότητα σε όλες τις εποχές.

Ως παράδειγμα, θυμίζουμε το θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού. (Ιω. 5, 2 – 9): Στα Ιεροσόλυμα, κοντά στην προβατική πύλη του τείχους, υπήρχε μια δεξαμενή νερού, η οποία είχε το όνομα Βηθεσθά. Γύρω από αυτήν υπήρχαν πέντε υπόστεγα.

Σ’ αυτά τα υπόστεγα βρισκόταν ένα πλήθος από αρρώστους, τυφλούς, χωλούς, ανθρώπους με ακίνητο κάποιο μέλος του σώματός τους, οι οποίοι περίμεναν να κατέβει ο άγγελος, να ταραχθεί το νερό και ο πρώτος, που θα έμπαινε, μετά την ανατάραξη του νερού στην κολυμβήθρα, θεραπευόταν, από οποιοδήποτε νόσημα και αν υπέφερε.

Ανάμεσα σε όλους, υπήρχε και ένας παράλυτος, ο οποίος έπασχε από αυτήν την αρρώστια τριάντα οκτώ χρόνια. Όταν τον είδε ο Ιησούς να βρίσκεται εκεί κατάκοιτος, γνωρίζοντας ως Παντογνώστης το πρόβλημά του, τον ρώτησε: “θέλεις να γίνεις υγιής;”

Και ο παράλυτος Του απάντησε: “θέλω, Κύριε, αλλά δεν έχω άνθρωπο, ώστε, όταν ταραχθεί το νερό, να με βοηθήσει να μπω στην κολυμβήθρα. Ενώ δε εγώ σύρομαι προς αυτήν, άλλος, πριν από μένα, προλαβαίνει και κατεβαίνει στην κολυμβήθρα και θεραπεύεται”.

Η απάντηση του παραλυτικού εκφράζει τον πόνο του ανθρώπου, ο οποίος είχε μείνει εντελώς μόνος, χωρίς να έχει έναν συνάνθρωπο να ενδιαφερθεί γι΄ αυτόν και να τον βοηθήσει.

 Φανερώνει, επομένως έναν άνθρωπο αποκλεισμένο που ένιωθε την εγκατάλειψη των συνανθρώπων του, τον αποκλεισμό και το κενό που κυριαρχούσε στην κοινωνική ζωή της εποχής και του τόπου του, λόγω του ατομικισμού, της έλλειψης αγάπης και θυσίας και της κυριαρχίας της ιδιοτέλειας των ανθρώπων και της έλλειψης αγαπητικού ενδιαφέροντος για τον συνάνθρωπο.

Ουσιαστικά, με την παραβολή, υπογραμμίζεται η άρνηση του ανθρώπου να γίνει συνανθρωπος. Ουδείς υγιής έδειξε, επί τόσα χρόνια, ενδιαφέρον, ουδείς θυσίασε τον χρόνο και την υπομονή του, για να βρεθεί δίπλα του και να γίνει γι΄ αυτόν συνάνθρωπος.

Κανείς επίσης από τους αρρώστους, που ήσαν μαζί του, δεν επέδειξε αγάπη προς αυτόν, διότι κανείς δεν του είπε: Η περίπτωσή σου είναι χειρότερη από τη δική μου. Μπες εσύ τώρα και εγώ θα περιμένω να πέσω άλλη φορά.

Ο καθένας φρόντιζε μόνον για τον εαυτό του.

Πράγματι είναι θαυμαστή η μετριοπάθεια, με την οποία εκφράζει ο παράλυτος την απανθρωπιά, την αδιαφορία και την ασυμπάθεια, την οποία του έδειχναν οι γύρω του, χωρίς να κατακρίνει ούτε το σύστημα ούτε κανέναν από τους συνανθρώπους του.

Είναι φανερό ότι μπροστά στον Χριστό, ο παράλυτος δείχνει, ότι αισθάνθηκε, ίσως για πρώτη φορά, την αγάπη και το ενδιαφέρον του «άλλου», ως συνανθρώπου.

Και τότε ο Ιησούς απαντά θαυματουργικά, τόσο ως συνάνθρωπος όσο και ως Θεός της αγάπης και του ελέους και του λέγει: “Σήκω πάνω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτησε”.

 Ωστόσο, την απάντηση που έδωσε ο παραλυτικός στον Ιησού: «άνθρωπον ουκ έχω», θα μπορούσαν να δώσουν σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι, αναμένοντας αβοήθητοι, χωρίς να υπάρχει κάποιος, που να γίνει γι αυτούς συνάνθρωπος.

Διότι ο Θεάνθρωπος ήλθε μεν, πριν από 20 αιώνες και αποκάλυψε τον αγαπητικό και κοινωνικό τρόπο ζωής, ο οποίος μπορεί να αλλάξει τη ζωή της ανθρωπότητας, αλλά, δυστυχώς, και Εκείνος και η διδασκαλία Του, συνεχώς αποβάλλονται και εξορίζονται από εκείνους που επιλέγουν να υπάρχουν και να ζουν τη ζωή της δοκιμασίας τους σε αυτόν τον κόσμο, όχι ως συνάνθρωποι αλλά ως απάνθρωποι.

Είναι γεγονός ότι μπορεί να βελτιώνονται και να εκσυγχρονίζονται οι συνθήκες ζωής της ανθρωπότητας, να μικραίνουν ολοένα και πιο πολύ οι χιλιομετρικές αποστάσεις, αλλά οι άνθρωποι εντός της εσωτερικότητάς τους εξακολουθούν να αισθάνονται ξένοι και μακράν μεταξύ τους, διότι εξακολουθούν να μην υπακούν στις εντολές - συμβουλές του Χριστού.

Ο Χριστός έχει πει ότι, μόνο τότε, που οι άνθρωποι θα θελήσουν να προσεγγίσουν τον αληθινό Θεό και, με τη δική Του βοήθεια, θα προσπαθήσουν να καθαριστούν από τα αμαρτωλά πάθη της κακίας και της ιδιοτέλειας και να ακολουθούν τις αρετές της αγάπης, της ειρήνης, της πίστεως, της αγαθωσύνης, της μακροθυμίας της πραότητας, θα αισθανθούν την ανάγκη να γίνουν για τον «άλλο» συνάνθρωποι.

Όσο βρίσκονται μακράν του Θεού, θα βρίσκονται και μακράν του ανθρώπου, εγκλωβισμένοι στον εαυτό τους και στην θανατερή τους κακία, δηλαδή, ατομικιστές, ιδιοτελείς, απάνθρωποι, ασυμπαθείς, ακοινώνητοι. 

Θα έχουν μεν επικοινωνία, αλλά, όχι αληθινή κοινωνία με τον συνάνθρωπο. 

Ορθόδοξη Αλήθεια, 4/12/2019

https://thriskeftika.blogspot.com

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ: Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης,

Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Η χριστιανική θέση για την Καύση των Νεκρών

Η καύση των νεκρών από την άποψη της χριστιανικής ανθρωπολογίας και ηθικής.

Η ταφή των νεκρών, δεν αποτελεί δογματικό θέμα με την έννοια κάποιου δογματικού όρου. Η ανάσταση των νεκρών, στην οποία πιστεύει η Εκκλησία, δεν θα εξαρτηθεί από την ταφή ή την καύση τους. Αλλά και από την άλλη πλευ­ρά, η ταφή των νεκρών δεν είναι άσχετη με τη δογματική πίστη της Εκκλησίας. Η προτίμη­ση της ταφής και η απόρριψη της καύσεως των νεκρών συνδέονται στενά με την πίστη της Εκκλησίας για τον άνθρωπο και το σκο­πό της υπάρξεώς του.

Η Εκκλησία δεν αποστρέφεται το σώμα, αλλά το τιμά. Ο άνθρωπος εικονίζει τον Θεό όχι μόνο ως ψυχή, αλλά και ως σώμα. Εικόνα Θεού είναι το συναμφότερον, ψυχή και σώμα. Και ο σκοπός του ανθρώπου ως προσώπου που εικονίζει τον Θεό είναι να χωρέσει μέσα του τον εικονιζόμενο, δηλαδή τον ίδιο τον Θεό. Όλα τα άλλα υποτάσσονται και εντάσσονται στον σκοπό αυτό. Αν και η καύση του σώματος συνέβαινε να υπηρετεί τον σκοπό αυτό, μπορούσε να γίνει όχι μόνο αποδεκτή, αλλά και επιθυμητή.

Οι χριστιανοί που καταδικάζονταν στον διά πυράς θάνατο δεν τον απέφευγαν, αλλά τον υπέμεναν προσβλέποντας στην τελι­κή ένωσή τους με τον Χριστό. Χαρακτηριστι­κή είναι η ευχή που διατυπώνει ο άγιος Ιγνά­τιος ο Θεοφόρος για τον εαυτό του: «Πυρ και σταυρός, θηρίων τε συστάσεις, ανατομαί, διαιρέσεις, σκορπισμοί οστέων, συγκοπή μελών, αλεσμοί όλου του σώματος… επ’ εμέ ερχέσθωσαν, μόνον ίνα Ιησού Χριστού επιτύχω». Ο πόθος αυτός για πλήρη αφανισμό δεν οφείλεται σε εχθρότητα προς το σώμα ή την ύλη, αλλά στην αγάπη τους προς τον Χριστό. Είναι ο πόθος για τη φανέρωση της οντολογικής αλήθειας της εικόνας.

Εχθρότητα προς το σώμα παρατη­ρείται στις ανατολικές θρησκείες και την ειδωλολατρία. Η Εκκλησία δεν βλέπει το σώμα εχθρικά ούτε το θεωρεί ως «σήμα», δη­λαδή ως τάφο, όπως το θεωρούσε ο Πλάτων, για να θέλει να το αφανίσει. Το ανθρώπινο σώμα είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Είναι η ζωντανή Εκκλησία, μέσα στην οποία κα­λείται να λατρεύσει ο άνθρωπος τον Θεό. Και όποιοι λατρεύουν αληθινά τον Θεό, θεμελιώ­νουν με τα λείψανά τους τις κτιστές Εκκλησί­ες, που στεγάζουν τους ζωντανούς. Γι’ αυτό η Εκκλησία τιμά τα λείψανα των αγίων και τα διατηρεί ως πολύτιμους θησαυρούς.

Για την Εκκλησία η ανθρώπινη φύση είναι τόσο ιερή και συγγενής προς τον Θεό, ώστε να μπορέσει να ενωθεί με αυτόν σε μια αδιαίρετη υπόσταση. Έτσι στην υπόσταση του Χριστού το ανθρώπινο σώμα ενώνεται αδιαίρετα και ασύγχυτα με την Θεότητά του, ενώ στις ανθρώπινες υποστάσεις το σώμα δέ­χεται την άκτιστη θεία χάρη και μετέχει στη θεία ζωή. Γι’ αυτό ο Χριστιανός δεν αποστρέφεται το σώμα του, ούτε θέλει να το αποβάλει ως εχθρικό, αλλά επιθυμεί την εν Χριστώ ανα­καίνιση και αφθαρτοποίησή του.

Όποιος βλέπει το νεκρό σώμα ως λεί­ψανο, ως σεβαστό δηλαδή κατάλοιπο της ανθρώπινης υπάρξεως, θέλει να το τιμήσει. Και στην περίπτωση αυτή η ταφή ή στη συνέ­χεια η διατήρηση των οστών είναι ιερή. Άλλω­στε γνωρίζουμε σήμερα ότι και τα ξερά οστά διατηρούν ζωντανή τη βιολογική ταυτότητα του νεκρού, αλλά όχι και η στάχτη. Όποιος όμως βλέπει το νεκρό ανθρώπινο σώμα ως μακάβριο πτώμα είναι φυσικό να το αποστρέφεται και να θέλει να το εξαφανίσει. Δεν δια­κρίνει σύμβολα, αλλά φυσικά αντικείμενα με χρηστική ή και χρηματιστική αξία. Λησμονεί την καρδιά και σκέφτεται λογικά. Με την προβληματική μάλιστα των μεγάλων αστικών κέντρων θεωρεί λογικότερη και πρακτικότε­ρη την καύση των νεκρών. Το μόνο λογικό κενό που παραμένει εδώ, είναι γιατί να υπάρ­χει μια άσκοπη καύση, χωρίς ταυτόχρονη χρήση του υλικού που μπορεί να προκύψει από το νεκρό σώμα.

Σε ολόκληρη την ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης και της αδιαίρετης Χριστιανοσύνης η καύση των νεκρών αντιμετωπίζεται ως ειδωλολατρική συνήθεια και θεωρείται ως αποκρουστική πράξη. Ειδικότερα, ο διά πυράς θάνατος συνδέεται στην Παλαιά Διαθήκη με ειδεχθή εγκλήματα. Η Καινή Διαθήκη θε­ωρεί αυτονόητη την ταφή των νεκρών, ενώ στην ιστορία της Εκκλησίας μόνο διώκτες της κατέφυγαν στην αποτέφρωση των σωμάτων των Χριστιανών, για να εξαφανί­σουν τη μνήμη τους και να πλήξουν την ελπίδα της αναστάσεώς τους. Κατά τους νεώτερους, τέλος, χρόνους η καύση των νεκρών εφαρμό­σθηκε και ως κάποια μορφή εξαγνισμού του κόσμου από την παρουσία τους.

Η θέληση για την εξαφάνιση ή τη δια­τήρηση του νεκρού σώματος στον τάφο συν­δέεται άμεσα με την τοποθέτηση του ανθρώπου απέναντι στον θάνατο. Όταν κάποιος επιθυμεί να λησμονήσει τον θάνατο, είναι φυσικό να θέλει να εξαφανίσει καθετί που συνδέεται με αυτόν ή τον υπενθυμίζει. Και σ’ αυτό θωρακίζεται από τα σχετικά συστή­ματα της κοινωνίας μας. Όλα βοηθούν στην αποσιώπηση του θανάτου. Μέσα στο κλίμα αυτό είναι φυσικό να επιδιώκεται και η εξα­φάνιση του νεκρού ανθρωπίνου σώματος. Η ταφή στο μνήμα διατηρεί τη μνήμη· τη μνήμη του νεκρού, αλλά και του θανάτου. Και για να διατηρεί κάποιος τη μνήμη αυτή, χωρίς να βασανίζεται, χρειάζεται να πιστεύει στη νίκη εναντίον του θανάτου.

Ο Χριστιανός πιστεύει στη νίκη αυτή και περιμένει την ανάσταση: «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών». Περιμένει την ανάσταση που αφορά ολόκληρη τη σωματοψυχική του υπόσταση. Περιμένει την ανάσταση του και­νούργιου ανθρώπου μέσα από το σώμα που φθείρεται, όπως περιμένει και το καινούρ­γιο σιτάρι μέσα από τον σπόρο που σαπίζει στη γη. Όταν υπάρχει η πίστη ή η προσδοκία αυτή, τότε και η στάση απέναντι στον θάνα­το και το νεκρό σώμα γίνεται ανάλογη. Και η στάση αυτή εμπνέει το ήθος που καλλιεργή­θηκε επί αιώνες στον τόπο αυτόν, ενώ η καύ­ση εισάγει νέο ήθος.

Η καύση των νεκρών δεν προσβάλ­λει, άμεσα το δόγ­μα της αναστάσεως. Προσβάλλει όμως το αίσθημα και το ήθος που καλλιεργεί το δόγμα αυτό. Παρα­μορφώνει την προο­πτική και την προσ­δοκία της Εκκλησίας για τον άνθρωπο. Έτσι θίγεται και το δόγμα, μια που αυτό είναι οργανικά ενωμένο με το ήθος και τη ζωή της Εκκλησίας. Στον τόπο αυτόν, όπου δεν ήταν άγνωστη η καύση των νεκρών, καθιερώθηκε με τη χριστιανική διδασκαλία και διατηρήθηκε στη συνέχεια ως αυτονόητη η ταφή των νεκρών. Μια πράξη συμβολική, που παραλληλίζεται μάλιστα ήδη από τον Απόστολο Παύλο με τη σπορά του κόκκου του σιταριού και συνδέεται με την προσδοκία της καινούργιας ζωής. Όταν σβήνει η προσ­δοκία αυτή, χάνει και η ταφή τη συμβολική διάστασή της.

(απόσπασμα)

(Πηγή: Περιοδικό Παράκληση, Ι.Μ.Λεμεσού, τ. 71)

https://www.pemptousia.gr

ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΩΥΣΗΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: ΤΟ ΚΑΚΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ, ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΝΙΚΗΣΕ!

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης 

Γενικά φαίνεται το κακό σήμερα να επικρατεί στον κόσμο. Μερικοί θεωρούν αίτιο των κακών το Θεό. Τον θεωρούν με ανθρώπινα πάθη κακό, τιμωρό και εκδικητή. Γιατί τα επιτρέπει; Γιατί τα παραχωρεί; Γιατί δεν τα αποσύρει, ενώ τόσο ταλαιπωρούν τα πλάσματά του; Όπως είναι γνωστό, ο άνθρωπος είναι πλήρως ελεύθερος να επιλέξει το κακό ή το καλό. Για την επιλογή του κακού δεν ευθύνεται ο Θεός. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε το Θεό, γιατί μας έκανε τέλεια ελεύθερους. Ο Θεός είναι η αυτοαγαθότητα, δεν εποίησε κανένα κακό ποτέ.

Το κακό καλούμεθα να μην το πράττουμε, να το μισούμε και να το υπομένουμε από τους άλλους. Οι δοκιμασίες στη ζωή του ανθρώπου δεν υπάρχουν ως αποτέλεσμα ενός κακού Θεού αλλά ενός αρίστου παιδαγωγού, που προσπαθεί να συνδράμει ωφέλιμα και διορθωτικά και μέσα από τα διάφορα λυπηρά. Όποιος θεωρεί μόνο υπεύθυνο του κακού το Θεό σφάλλει σοβαρά. Ο σοφός Μ. Βασίλειος διακρίνει το κακό σε φυσικό και αισθητό. Πραγματικό κακό, λέει, είναι η αδικία, η ζηλοφθονία και τα λοιπά αμαρτωλά πάθη. Κακό είναι και ότι μας ταλαιπωρεί η απάτη, η ασθένεια, ο θάνατος προσφιλών προσώπων. Υπεύθυνοι για την αμαρτία είμεθα εμείς και όχι ο Θεός. Οι δυσκολίες, τα βάσανα, τα προβλήματα της ζωής είναι, για να μας συνετίσουν, ωριμάσουν και καλλιεργήσουν.

Μόνος του ο άνθρωπος ζώντας επί χρόνια στην αμαρτία αποδυναμώνεται, φθείρεται, δεν έχει αντιστάσεις για το κακό και ενεργητικότητα για το καλό. Πάντα πάντως υπάρχουν κάποια περιθώρια προς μεταστροφή. Η κακή συνήθεια της γοητευτικής υπερηφάνειας δεν τον αφήνει να οδηγηθεί στην ακακία. Το κακό κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας δεν έχει υπόσταση. Το κακό θεωρείται ως στέρηση του καλού. Η αφύσικη κατάσταση της ζωής δημιουργεί τα διάφορα νοσήματα, για τα οποία καθόλου δεν είναι υπαίτιος ο Πανάγαθος Θεός. Το κακό ήλθε στη ζωή του ανθρώπου με την απομάκρυνσή του από το Θεό, την πηγή παντός αγαθού. Το αυτεξούσιο είναι θεόσδοτο και ο Θεός δεν θέλει σκλάβους. Ο Θεός δεν αγαπά καθόλου τη βίαιη ζωή αλλά την ελεύθερη αρετή. Ο άνθρωπος επιλέγει και προτιμά μόνος του την κακία στη ζωή του. Ο δαίμονας μισεί το Θεό και παραμένει μόνιμα και σταθερά στην κακία. Εχθρεύεται και τον άνθρωπο και μηχανεύεται τρόπους, για να τον υποδουλώσει στα αντίθεα και σκοτεινά έργα του. Ο άνθρωπος καλείται να είναι ετοιμοπόλεμος στα μηχανουργήματα της δαιμονικής κακίας. Για κάθε ανθρώπινη πτώση συνεργεί η δαιμονική πονηρία, αλλά έχει ευθύνη και ο ίδιος ο άνθρωπος, που αφήνεται να παρασυρθεί.

Η αμαρτία είναι σοβαρό κακό και η αρετή σπουδαίο αγαθό. Οι Χριστιανοί πρέπει να φοβούνται την αμαρτία, γιατί τους στερεί την ειρήνη και την αληθινή χαρά. Να μην απορρίπτουν τις από Θεού δοκιμασίες, γιατί μπορούν να γίνουν αφετηρίες ιάσεως, μετάνοιας και σωτηρίας. Ο φοβερός θάνατος κατά την Ορθόδοξη Θεολογία δεν είναι τιμωρία Θεού αλλά η απομάκρυνση του ανθρώπου από το Θεό. Χειρότερος του βιολογικού θανάτου θεωρείται ο πνευματικός θάνατος, που έρχεται, όταν διακοπεί η κοινωνία του ανθρώπου με το Θεό.

Η ασυλλόγιστη εμπάθεια ορισμένων ανθρώπων τούς κάνει υπεύθυνους της αμαρτίας τους. Σε όλη τη ζωή δυστυχώς επικρατεί το κακό. Αυτό δεν σημαίνει ότι νίκησε. Αρκετοί μέσα από το κακό παιδεύονται και ταλαιπωρούνται ισχυρά, ώστε τελικά να το μισήσουν. Μέσα και από το κακό μερικές φορές έρχεται το καλό. Το κακό δίνει ανησυχία, φόβο, ταραχή. Το καλό γαληνεύει, χαροποιεί, παρηγορεί. Μειοψηφίες συχνά ζουν με πληρότητα την αλήθεια και την ελευθερία. Το κακό γκρεμίζει, ματώνει, γκριζαίνει, φτωχαίνει. Το αγαθό ανασταίνει, φωτίζει, πλουτίζει και δυναμώνει. Μακάριοι οι αγαθοποιούντες.

Πηγή: Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος γ΄, έτος κβ΄, αρ. 10, Οκτώβριος 2012.

Ο ΠΑΓΚΡΗΤΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΑΡΘΡΩΝ ΤΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ

ΠΑΓΚΡΗΤΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

Αλκιβιάδου 6

71207 Ηράκλειο Κρήτης

Τ.Θ. 2223

Ε-mail: pstheologon@gmail.com

Ηράκλειο 15-4-2019

Αριθμ. Πρωτ. 10

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Με αφορμή την προτεινόμενη κατάργηση των άρθρων 198, 199 και 201 του Ποινικού Κώδικα ο Παγκρήτιος Σύνδεσμος Θεολόγων

εκφράζει την αντίθεση του και συνάμα την εύλογη απορία του για τη σκοπιμότητα αυτής της ενέργειας. Τα άρθρα αυτά αφορούν στην δημόσια και κακόβουλη βλασφημία των θείων, στην δημόσια και κακόβουλη καθύβριση όχι μόνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού, αλλά και κάθε θρησκείας που αναγνωρίζεται στην Ελλάδα, καθώς  και στην περιύβριση νεκρού, όπως αφαίρεση του νεκρού λειψάνου ή της τέφρας ή διενέργεια πράξεων στο νεκρό σώμα που είναι υβριστικές και ανάρμοστες, παραπέμπουν δε στο χώρο της μαγείας και της ερωτικής διαστροφής.

Ο ισχύων Ποινικός Κώδικας, στα συγκεκριμένα άρθρα, τιμωρεί την εσκεμμένη κακή πράξη, τον κακόβουλο σχεδιασμό, αυτόν που αποβλέπει στην ηθική ή στην υλική βλάβη κάποιου. Αλίμονο αν μια Πολιτεία δεν την απασχολεί ο περιορισμός της κακής βούλησης μεταξύ των πολιτών, και μάλιστα, η κακόβουλη προσβολή των ιερών και οσίων τους, όπως συμβαίνει να είναι ο Θεός τον οποίο λατρεύουν και ο αποθανών συγγενής τους. 

Παρενθετικά, αξίζει να επισημανθεί ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, ανεξάρτητα από τον ισχύοντα Ποινικό Κώδικα υβρίζεται, ευκαίρως ακαίρως, από διάφορους κύκλους που νομίζουν πως έτσι θα αποκτήσουν το χρίσμα του «προοδευτικού». Επίσης, σύμφωνα με έκδοση του Υπουργείου Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων, του 2016, για τα περιστατικά εις βάρος χώρων θρησκευτικής σημασίας στην Ελλάδα, από τα διακόσια δεκαπέντε (215) περιστατικά που καταγράφηκαν, τα διακόσια οκτώ (208) έγιναν εις βάρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και αφορούν τυμβωρυχίες/ νεκροσυλίες, βανδαλισμούς, διαρρήξεις, κλοπές, ιεροσυλίες, εμπρησμούς και λοιπές βεβηλώσεις), ένα (1) εις βάρος Ρωμαιοκαθολικού χώρου, πέντε (5) εις βάρος Εβραϊκών χώρων και ένα (1) εις βάρος Μουσουλμανικού.

Είναι οξύμωρο, το κράτος να θεσπίζει νόμο (4285/2012) για την καταπολέμηση μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας, αλλά να αποποινικοποιεί τις κακόβουλες πράξεις εναντίον των ιερών και των οσίων των πολιτών. Αν λάβουμε δε υπ’ όψιν τα ανωτέρω περιστατικά σε θρησκευτικούς χώρους, τελικά η αποποινικοποίηση φαίνεται πως πλήττει, σχεδόν αποκλειστικά, τους Ορθόδοξους Χριστιανούς πολίτες.

Η αποποινικοποίηση των κακόβουλων πράξεων δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στην Ελλάδα, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.  Με βάση την τιμή προς τον θεό, οι άνθρωποι, παγκοσμίως, δημιούργησαν τον πολιτισμό τους. Η ανάδειξη των αξιών της ζωής, καθώς και οι πρώτες γνώσεις των επιστημών από τον σεβασμό προς το θείο δημιουργήθηκαν.

Εύλογο λοιπόν παραμένει το ερώτημα για τη σκοπιμότητα των προτεινόμενων καταργήσεων, εκτός αν μέσω αυτών προετοιμάζεται η απελευθέρωση των μέχρι σήμερα κατώτερων και εκφυλιστικών στάσεων και επιλογών, με σκοπό τη νομιμοποίησή τους ως κατά φύσιν, μολονότι βεβαίως αυτές προσβάλλουν και καταργούν ακόμη και τη στοιχειώδη έννοια του αλληλοσεβασμού.

Η αποποινικοποίηση των εν λόγω πράξεων θα οδηγήσει σε καταδικαστέες πράξεις, όπως η αυτοδικία, η καλλιέργεια έχθρας μεταξύ πιστών διαφορετικού θρησκειακού χώρου, καθώς και σε ανεξέλεγκτες εκφυλιστικές και προσβλητικές συμπεριφορές «αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν» (Εφεσίους 5,12).

Ο Παγκρήτιος Σύνδεσμος Θεολόγων χαιρετίζει το Ανακοινωθέν της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης, η οποία τοποθετεί το πρόβλημα στη θεολογική, ιστορική και πολιτισμική βάση του, και θέτει όλους εμάς, άρχοντες και αρχόμενους, ως πολίτες αυτού το Τόπου, ενώπιον των ευθυνών μας. 

Για το ΔΣ 

Ο Πρόεδρος                                                                           Η Γεν. Γραμματέας

Μιχαήλ Τσακιράκης                                                             Ελένη Βασσάλου    

http://thriskeftika.blogspot.com

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΝΑΤΣΙΟΣ: ΑΝΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ- ΟΙ ΓΑΓΓΡΑΙΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

«Παισί δ’ αιδώ χρή πολλήν, ου χρυσόν καταλείπειν»

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - Κιλκίς

«Πρέπει κανείς ν’ αφήνει στα παιδιά του την αρετή της αιδούς και όχι χρυσάφι» Πλάτων

Πριν από μερικά χρόνια στάλθηκε στα σχολεία μια εγκύκλιος σχολικού συμβούλου της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, διά της οποίας στιγματιζόταν και περιγραφόταν με μελανά χρώματα η ολοένα αυξανόμενη κακή συνήθεια των μαθητών να αισχρολογούν και να βωμολοχούν, εντός και του σχολικού αυλόγυρου, στα διαλείμματα, και να αισχρολογούν στους τοίχους των σχολικών κτιρίων. Δυστυχώς, ακόμη και στο δημοτικό σχολείο, γινόμαστε αυτήκοοι μάρτυρες της σιχαμερής και επιβλαβούς αυτής έξεως!

Με περισσή αναίδεια, μικροί μαθητές, εκστομίζουν το «εθνικό προσωνύμιο» με τα «τρία άλφα», που όσο ανεβαίνεις τις σχολικές βαθμίδες τείνει να αντικαταστήσει το βαφτιστικό όνομα! Το κακό είναι πώς δεν μπορούμε εμείς οι δάσκαλοι να λάβουμε δραστικά μέτρα. Από την μία καραδοκεί η νεοφανής αυτή «ασθένεια» της ενδοσχολικής βίας, το λεγόμενο bullying, νεοταξικό εφεύρημα-πονήρευμα εν πολλοίς, το οποίο σκοπό έχει να τρομοκρατήσει και να φιμώσει τον δάσκαλο, να μην νουθετεί, έστω και αυστηρά, τους μαθητές του, καθώς ο ανουθέτητος νέος, ο ακαθοδήγητος, είναι ευχειραγώγητος και καταντά άθυρμα κάθε τσαρλατάνου.

Από την άλλη έχουμε τους μοσχοαναθρεμμένους μοναχογιούς και μοναχοκόρες-παιδιά κακομαθημένων γονέων. Οι γονείς αυτοί ανατρέφουν στα σπίτια τους εγωκεντρικούς τυραννίσκους. Και είναι γονείς που ποτέ δεν είπαν το ευλογημένο «όχι» στα παιδιά τους, που ποτέ δεν τιμώρησαν τα βλαστάρια τους.

Να πω κάτι παρενθετικά για την παρεξηγημένη λέξη «τιμωρία». Ως δάσκαλος, όταν παραλαμβάνω μία νέα τάξη, λέω, στην πρώτη συνάντησή μου με γονείς και μαθητές, κάτι που τους ξαφνιάζει: «είμαι δάσκαλος της τιμωρίας!». Τι σημαίνει όμως τιμωρία; Πώς ετυμολογείται η λέξη; Παράγεται από την «τιμή» και την λέξη «ώρα» (με ψιλή). Με δασεία (η ώρα) σημαίνει χρονική διάρκεια, με ψιλή όμως σημαίνει φροντίδα, πρόνοια, επίβλεψη, εξ ου και θυρωρός (=ο επιβλέπων την θύρα), ολιγωρία (=λίγη φροντίδα, άρα αδιαφορία) κλπ. Άρα, τιμωρός είναι αυτός που προνοεί και φροντίζει γιά την τιμή, την αξιοπρέπεια κάποιου. (Έτσι γίνεται κατανοητό και περί του τιμωρού Θεού μας. Δυστυχώς, με την εγκληματική απόφαση μιάς δράκας γλωσσοκτόνων βουλευτών, χάσαμε την «μαγεία» του ετυμολογικού πλούτου της γλώσσας μας. Η κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας, την κατέστησε περίπου ανάπηρη. Και ανάπηρη γλώσσα σημαίνει και ανάπηρη σκέψη!).

Εξαιτίας, λοιπόν, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, της περιρρέουσας ατιμωρησίας, πολλοί γονείς ενοχλούνται και απειλούν, πολλές φορές, τους εκπαιδευτικούς, αν κάποιος χρησιμοποιήσει... «λεκτική βία» -έτσι το ονομάζουν- κατά των υπερευαίσθητων παιδιών τους!

Χαρακτηριστικό είναι και το παρακάτω ανέκδοτο, που μας έρχεται από την Αμερική. Ένας πιτσιρίκος πηγαίνει με την μαμά του σ’ ένα πολυκατάστημα. Ψωνίζει εκείνη κάτι ευτελές και απαραίτητο για το σπίτι, μα ο μικρός έχει χωθεί σ’ ένα αυτοκινητάκι (παιδικό), και αρνείται να βγεί απ’ αυτό. Με γοερές κραυγές και τσιρίδες απαιτεί να του το αγοράσει. Η μάνα δεν έχει χρήματα, τρέμει όμως μήπως η άρνηση της δημιουργήσει στο παιδί ψυχολογικά προβλήματα. Είνα απεγνωσμένη. Το κατάστημα όμως έχει παιδοψυχολόγο, όπως όλα τα καλά πολυκαταστήματα παιδικών ειδών στην Αμερική. Ζητεί απελπισμένη βοήθεια, του εξηγεί το πρόβλημα. Ο ψυχολόγος, πρόθυμα, πήγε δίπλα στον μικρό, του ψιθυρίζει κάτι στο αυτί, και αμέσως –ω του θαύματος!- ο νεανίσκος σωφρονισμένος τον ακολούθησε, σαν αρνάκι, πηγαίνοντας στη μητέρα του. Η μάνα έμεινε έκθαμβη από την επιστημονική επάρκεια του ψυχολόγου. «Τι του είπατε και πείστηκε;» ρωτάει. Ο παιδοψυχολόγος χαμογελά και της λέει: «Του είπα, κατέβα αμέσως, γιατί θα φας δύο σφαλιάρες, που θα δεις τον ουρανό σφοντύλι!!». Λένε ότι ήταν Έλληνας, της παλιάς σχολής!

Δυστυχώς, και στα καθ’ ημάς, η ανατροφή των παιδιών βρίσκεται για περισσότερο από έναν αιώνα στο έλεος των ετεροχρονισμένων σχετικών δυτικών συρμών, που μας τους έφεραν οι προτεστάντες μισσιονάριοι ή οι φραγκογκουβερνάντες ή οι «διαφωτισμένοι εις τας Ευρώπας» ημέτεροι. Τελευταία μάλιστα το γενικό πρόσταγμα το έχουν κάποια νεαρά άτομα με κάποιο αμερικανικό δίπλωμα Master(και είναι γνωστό ότι υπάρχει κάποιο αμερικανικό πανεπιστήμιο απ’ το οποίο μπορεί να πάρει κανείς κάποιο Master, όποιος κι αν είναι ο δείκτης νοημοσύνης του!), που κατακλύζουν τις περίφημες σχολές γονέων και τα άλλα σχετικά προγράμματα (ιδίως τηλεοπτικά στα οποία «διδάσκουν οι κολοκυθολογούντες «προοδευτικοί» οικογενειακοί σύμβουλοι), όπου οι κυρα-Κατίνες της συνοικίας μαθαίνουν ότι πρέπει ν’ αφήνουν τα παιδιά τους να κάνουν ό,τι θέλουν, για να μην γίνουν «κομπλεξικά»! Έτσι, οι ταλαίπωροι νέοι γονείς, εκτός από την κρίση του αρχοντοχωριατισμού (νόσημα εθνικό κι αυτό, το οποίο «θεραπεύει» η οικονομική κρίση), ταλαιπωρούνται κι από την αξιοθρήνητη, τις πολλές φορές, ανωριμότητα όλων αυτών των μαϊστόρων της ανοησίας, για να κατασκευάσουν τελικά τις εξαμβλωτικές προσωπικότητες που θα αποτελέσουν τις μέλλουσες γενεές.

Ρίζα, λοιπόν, του κακού, η ατιμωρησία, η οποία γεννά την αναίδεια, η οποία στη συνέχεια τίκτει την βωμολοχία, την χυδαιότητα, την ηθική αποχαλίνωση, την ασωτία.

Αν γυρίσουμε, όμως, πίσω και «συνομιλήσουμε» με τους προγόνους μας, θα διαπιστώσουμε την πρωτόθρονη αξία, που έδιναν στην αιδώ. Στον περίφημο μύθο που αναφέρει ο Πλάτων στον «Πρωταγόρα», διαβάζουμε ότι, όταν ο Δίας έφτιαξε τον κόσμο, προίκισε τα ζώα με διάφορα χαρακτηριστικά (φτερά, δύναμη, ταχύτητα). Όμως τον άνθρωπο τον άφησε ανεφοδίαστο (κυρίως χωρίς την πολιτική τέχνη, την ικανότητα συμβίωσης). Οι άνθρωποι έτσι εξοντώνονταν από τα θηρία. Τότε ο Ζεύς, επειδή φοβήθηκε για το γένος μας, μη ξεκληριστεί, στέλνει τον Ερμή να φέρει στους ανθρώπους την Αιδώ και την Δίκη (την ντροπή και την δικαιοσύνη). Έτσι θα διακανονιζόταν η αρμονία των σχέσεων στις πολιτείες. Τον ρώτησε ο Ερμής, με ποιό τρόπο να τις κατανείμει. Σε λίγους, όπως οι άλλες τέχνες, ή σε όλους τους ανθρώπους; «Σε όλους να τις μοιράσεις», λέει ο Δίας, «και όλοι ας μετέχουν σ’ αυτά τα δύο... Και βάλε νόμο, από εμένα διαταγμένο, όποιος δεν μπορεί να μετέχει στην Αιδώ και στην Δίκη να τον σκοτώνουν ως αρρώστια της πόλης». («Και νόμον θες παρ’ εμού, τον μη δυνάμενον αιδούς και δίκης μετέχειν ως νόσον της πόλεως» - Πρωταγόρας ΧΙΙ). Σήμερα, δεν μιλάμε για νόσο, αλλά για επιδημία της αναίδειας και της αδικίας. Σοφοί και φιλόκαλοι, αν και ειδωλολάτρες, οι αρχαίοι είχαν αναγνωρίσει την αξία της αιδούς, της ντροπής για τον πλησίον. Ο Ηρόδοτος γράφει: «Άμα δε κιθώνι εκδυομένω συνεκδύεται και την αιδώ γυνή», δηλαδή, όταν η γυναίκα αποβάλλει τον χιτώνα, το ρούχο, αποβάλλει συγχρόνως και την ντροπή. (Πολλές φορές λέω σε μάνες κοριτσιών, έκτης Δημοτικού, να στέλνουν τα παιδιά τους ντυμένα ως μαθήτριες, σεμνά, και όχι σαν τις ημίγυμνες οδαλίσκες των βοθροκαναλιών. Πολλές ακούν, λίγες αρνούνται, γιατί και οι ίδιες μιμούνται τις αξιολύπητες τηλεχανούμισσες! Ισχύει πάντα το «ο ποιήσας και διδάξας», το «παράδειγμα τοις τέκνοις παρέχειν», του Αγίου Χρυσοστόμου). Ένα ακόμη παράδειγμα από το προγονικό κλέος: Μέχρι τον Ε’, τον «Χρυσό Αιώνα», η θεά Αφροδίτη παριστάνεται και σμιλεύεται ντυμένη, γι’ αυτό την ονόμαζαν Ουρανία. Όταν αρχίζει η παρακμή, παρουσιάζεται εντελώς γυμνή και ονομάζεται πια Πάνδημος. (Βλέπουμε κάποιες φυλές του Αμαζονίου, σχεδόν γυμνές, και χασκογελάμε μ’ αυτούς τους «βάρβαρους ή απολίτιστους». Το κάνουν από άγνοια. Μία βόλτα στις πόλεις μας, το καλοκαίρι, δείχνει που υπάρχει ο... παλιμβαρβαρισμός! Το καλύτερο στολίδι για τους νέους είναι το κοκκίνισμα του προσώπου από την ντροπή. Αυτό το χρώμα, δυστυχώς, έχει χαθεί στις μέρες μας από τα πρόσωπα των Ελλήνων!).

Να αναφέρουμε και όσα επίκαιρα γράφει και ο Ησίοδος στο «Έργα και ημέραι». Περιγράφει την θλιβερή εικόνα του κόσμου που παύει να ελέγχεται από την Αιδώ, μία εικόνα που λίγο απέχει από την σημερινή. «Μεμαίξεται εσθλά κακοίσιν (δηλαδή τα καλά και τα κακά θα είναι αδιακρίτως αναμεμιγμένα μεταξύ τους, θα υπάρχει σύγχυση). Θα γεννιούνται βρέφη με άσπρα μαλλιά (δηλαδή θα ανατραπεί τερατωδώς η τάξη της φύσεως). Τότε ο πατέρας δεν θα ομοιάζει με τα παιδιά ούτε τα παιδιά με τον πατέρα (παιδιά υιοθετημένα από θηλυπρεπείς). Ο φιλοξενούμενος θα παύσει να είναι πρόσωπο πολύτιμο για τον φιλοξενούντα, ομοίως ο φίλος γιά τον φίλο και ο αδελφός γιά τον αδελφό. (Οι οικογενειακές σχέσεις θα πληγούν ανεπανόρθωτα). Στους γέροντες γονείς κανένα πλέον σέβας δεν θα προσφέρουν τα παιδιά τους και θα τους υβρίζουν αναιδώς. (Γέμισαν τα γηροκομεία από ανεπιθύμητους γέροντες γονείς)».

Θα παραθέσουμε και κάτι που λέει ο Άγιος των ημερών μας, Παΐσιος ο Αγιορείτης. Στο βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» υπάρχει ολόκληρο κεφάλαιο με τίτλο «Εσωτερική αταξία και εξωτερική εμφάνιση», όπου ο Άγιος Γέροντας, με το γνωστό πηγαίο χιούμορ του, καυτηριάζει κακώς κείμενα και ξέφρενες συμπεριφορές. Διαβάζω κάτι «νόστιμο». (σελ. 281-282):

«Σήμερα οι άνδρες έχουν μιμηθή τόσο πολύ τις γυναίκες που πολλές φορές δεν διακρίνονται. Την παλιά εποχή στα πεντακόσια μέτρα μπορούσες να διακρίνης αν είναι άνδρας ή γυναίκα. Τώρα ούτε από κοντά δεν μπορείς μερικές φορές να ξεχωρίσης τι είναι δεν καταλαβαίνεις γυναίκα είναι; Άνδρας είναι; Γι’ αυτό αναφέρει η προφητεία, ότι θα έρθη εποχή που δεν θα διακρίνωνται οι άνθρωποι αν είναι άνδρας ή γυναίκα. Ο Γερο-Αρσένιος ο Σπηλαιώτης είπε σε έναν νεαρό που είχε κάτι μαλλιά μέχρι κάτω: “Καλά, εσύ τι είσαι; Αγόρι ή κορίτσι;”. Δεν διακρινόταν. Παλιά τους κούρευαν στο Άγιον Όρος. Τώρα έρχονται όπως να ‘ναι... Εγώ τους κουρεύω με το ψαλλίδι, που κόβω το μαλλί όταν πλέκω κομποσχοίνι. Πόσους έχω κουρέψει! Πίσω από το Ιερό τους κουρεύω. Όταν έρχονται τέτοιοι, τους λέω: Υποσχέθηκα σε κάποιους φαλακρούς να τους κολλήσω μαλλιά... Κάντε αγάπη να τα κόψουμε! Τι να κάνουμε τώρα; Το ‘χω υποσχεθή!».

Στο σπουδαίο βιβλίο της μοναχής Ευθυμίας, ηγουμένης της Ιεράς Μονής Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, Μεγαδένδρου Θέρμου, με τίτλο «Οι προφητείες του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού μέσα στην Ιστορία», σελ. 434, περιέχεται η εξής προφητεία του Πατροκοσμά: «Θα δούμε και θα ζήσουμε τα Σόδομα και τα Γόμορα στον τόπο μας». Τις προάλλες, όταν ψηφιζόταν από το άνομο συνέδριο, το σύμφωνο ασελγείας, κάποια ...Γόμαρα (έτσι έλεγε ο Μακρυγιάννης), στην Βουλή και στην μητρόπολη Αθηνών, διαφήμιζαν την βδελυρή μανία τους. Τα βοθροκάναλα ομαδόν πανηγύριζαν. Μητσοτάκης, Μεϊμαράκης συμφωνούν με το σύμφωνο. Ο κυρ- Αλέξης ζήτησε συγγνώμη για την καθυστέρηση. Ο Άγιος προφήτευσε ότι όχι μόνο θα δούμε, αλλά και θα ζήσουμε τα Σόδομα. Θυμήθηκα κάτι. Στην Κρήτη, την περίοδο της Τουρκοκρατίας, όταν ήταν παρόντες οι Τούρκοι, οι Έλληνες εύχονταν μεταξύ τους στις γιορτές, για να μην προκαλούν τα αιμοβόρα θηρία:«Χρόνια πολλά και του χρόνου χωρίς κοιλιά». Οι Τούρκοι άκουγαν χωρίς κοιλιά, αλλά οι Κρητικοί εννοούσαν «χωρίς σκυλιά». Χρόνια πολλά, λοιπόν, και του χρόνου .... χωρίς κοιλιά...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΑΝΔΡΑΛΗΣ: ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

Ανεξέλεγκτη χρεοκοπία

Χαράλαμπος Άνδραλης

Πριν από την καταστροφή ενός λαού, προηγείται η ηθική του κατάπτωση. Η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Η ευρωπαϊκή νέο-Ελλάδα χρεοκόπησε  ανεξέλεγκτα, πρώτα ηθικά και έπειτα οικονομικά. Η χώρα που έλαμπε σαν φωτεινό παράδειγμα για τους άλλους λαούς, έγινε κι αυτή ένα, με το ευρωπαϊκό σκοτάδι.

Έτσι, η νομοτέλεια της ιστορίας, μας έφερε υπόδουλους στους μισάνθρωπους κεφαλαιοκράτες της Δύσης. Έγινε ό,τι ακριβώς περιγράφεται στον 105^ο Ψαλμό: «Επελάθοντο του Θεού του σώζοντος αυτούς … και εγόγγυσαν εν τοις σκηνώμασιν αυτών, ουκ εισήκουσαν της φωνής Κυρίου… και επήρε την χείρα αυτού επ’ αυτούς … και εδούλευσαν τοις γλυπτοίς αυτών και εγενήθη αυτοίς εις σκάνδαλον … και εξέχεαν αίμα αθώον, αίμα υιών αυτών και θυγατέρων.»

Πράγματι, τη θέση του Θεού στη ζωή μας, πήραν τα υλικά αγαθά ως νέα είδωλα, οδηγώντας μας σε έναν άκρατο υπερκαταναλωτισμό, τον οποίο δεν είμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε, ακόμα κι αν αυτό κοστίζει την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία μας. Για τον ίδιο λόγο, δηλαδή τη λατρεία των υλικών αγαθών, το έγκλημα των εκτρώσεων, η έκχυσις αθώου αίματος υιών και θυγατέρων, έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο στη χώρα μας.

Αλλά ας θυμηθούμε και κάτι άλλο. Λίγες ημέρες πριν μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον οι συζητήσεις περί grexit, capital control και δραχμής, είχε εμφανισθεί στο προσκήνιο η νομική αναγνώριση της ομοφυλόφιλης «οικογένειας» με επέκταση του συμφώνου συμβίωσης σε ζευγάρια του ίδιου φύλου, ρύθμιση που δεν πρόλαβε να συζητηθεί στη βουλή, και πιθανόν να επανέλθει, τώρα που «ομαλοποιήθηκε» η κατάσταση στη χώρα με το τρίτο μνημόνιο. Παράλληλα, στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, παρήλασαν «περήφανα» οι κοινότητες των ομοφυλόφιλων, υπό τις επευφημίες πολιτικών και θεσμικών προσώπων. Η παραμονή μας, άλλωστε, στην ευρωπαϊκή ένωση, έχει ως φυσικό επακόλουθο τη συμμόρφωσή μας στα ευρωπαϊκά «ήθη» και στη νομολογία του ΕΔΔΑ.

Πέρα, όμως, από τα νέα ευρωπαϊκά ήθη, σε αυτή την τρομακτική κατάπτωση, όλοι μας συμβάλαμε, άλλως περισσότερο, άλλος λιγότερο. Όχι, βέβαια, με την έννοια του θρασέος «μαζί τα φάγαμε!», που ψευδώς επικαλείται το σάπιο πολιτικό κατεστημένο του παρελθόντος, αλλά του «μαζί ημάρτομεν, μαζί ηνομίσαμεν, μαζί ηδικήσαμεν»[1].

Αποτέλεσμα όλων αυτών: «Και παρέδωκεν αυτούς εις χείρας εχθρών και εκυρίευσαν αυτών οι μισούντες αυτούς. Και έθλιψαν αυτούς οι εχθροί αυτών και εταπεινώθησαν υπό τας χείρας αυτών.»[2]

Σήμερα, φθάσαμε σε ένα τέτοιο σημείο εθνικής ταπείνωσης, που αδυνατούμε να εντοπίσουμε παρόμοιο ιστορικό προηγούμενο. Γονατιστοί οι άρχοντές μας παρακαλούσαν τους σκληρούς δανειστές, να μας πετάξουν ένα ξεροκόμματο, πρόθυμοι να ξεπουλήσουν ό,τι μας ζητήσουν.

Η ιστορία αυτή, σχετικά με την ηθική χρεοκοπία των λαών, επαναλαμβάνεται αιώνες ολόκληρους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι Ισραηλίτες της Π. Διαθήκης, οι οποίοι, όταν εγκατέλειπαν τον Θεό, Εκείνος επέτρεπε να κυριευθούν από ακόμα χειρότερους ειδωλολατρικούς λαούς. Έτσι κι εμείς, ο λαός που μετέδωσε το φως της Ορθοδοξίας σε όλο τον κόσμο, όταν εγκαταλείψαμε το Θεό, Εκείνος επέτρεψε να υποδουλωθούμε στους λαούς που ζηλέψαμε και αντιγράψαμε, για να μας παιδαγωγήσει.

Αξίζει, ωστόσο, να δούμε και την ιστορική συνέχεια των ειδωλολατρικών λαών που κατακτούσαν τον Ισραήλ. Οι Αιγύπτιοι σχεδόν εξαφανίσθηκαν και τη χώρα τους μέχρι σήμερα κατοικούν οι Άραβες, η Βαβυλώνα καταστράφηκε, ενώ παρόμοια τύχη είχαν η Τύρος, η Σιδών, η Μωάβ, η Γάζα, η Ασκάλων και η Ασσυρία.[3] Οι λαοί αυτοί χρησιμοποιήθηκαν για να παιδαγωγήσουν τον Ισραήλ και έπειτα εκμηδενίστηκαν τιμωρούμενοι για τις δικές τους ασύλληπτες αδικίες. Μην αμφιβάλλει κανείς ότι παρόμοια τύχη θα έχει και η αλαζονική Δύση[4], που χρησιμοποιείται προς το παρόν για να παιδαγωγήσει την αποστάτισσα πατρίδα μας.

Αυτή η αδιάψευστη αλήθεια του πνευματικού νόμου στις τύχες των λαών, αποτελεί αντικείμενο χλευασμού στην ευρω-υπόδουλη Ελλάδα, αν όχι από σημαντικό μέρος του πληθυσμού, τουλάχιστον από την κομματοκρατούμενη διανόηση και την διαπλεκόμενη τέταρτη εξουσία των ΜΜΕ.

Η απουσία πνευματικών αναστημάτων, όπως ο Κόντογλου, ο Σεφέρης, ο Παλαμάς κ.α. είναι ιδιαιτέρως αισθητή. Οι σημερινοί άνθρωποι της διανόησης, ασήμαντοι και ολίγιστοι, σε αντίθεση με τους παλαιούς πνευματικούς γίγαντες της Ελλάδος, μετά βδελυγμίας απορρίπτουν την βυζαντινή παράδοση και την ανεκτίμητη κληρονομιά του χιλιόχρονου βυζαντινού πολιτισμού, αποδεχόμενοι ασυζητητί την ευρωπαϊκή κουλτούρα του αμοραλισμού και της αθεΐας, ως μοναδική διέξοδο στα αδιέξοδά μας.

Το νέο μνημόνιο, σίγουρα δεν λύνει τα προβλήματα της Ελλάδος, αλλά αντιθέτως τα βαθαίνει, ώστε πολύ σύντομα να ξαναρχίσουν οι συζητήσεις για χρεοκοπία και grexit. Οι ενδιαφέρουσες πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις, πολύ λίγο έχουν αναχαιτίσει το πρόβλημα. Μοναδική λύση, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, είναι η συμφιλίωσή μας με τον μόνο αξιόπιστο Εγγυητή. Εκείνον που όχι μόνο δεν θα μας ζητήσει τόκους, αλλά θα μας χαρίσει ολόκληρο το χρέος. Σημειώνεται ως θετικό το γεγονός ότι ήδη υπάρχει μία αυξανόμενη κίνηση του απλού κόσμου προς την επανάκτηση του απολεσθέντος πνευματικού θησαυρού μας.

 Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να απορρίψουμε το καλλιεργούμενο από όλες τις πλευρές φόβο, ενθυμούμενοι διαρκώς τα ενθαρρυντικά λόγια του μεγάλου αγίου μας, Παϊσίου του Αγιορείτου: «Μετά ἀπό τήν μπόρα τήν δαιμονική, θά ἒλθει ἡ λιακάδα ἡ θεϊκή.»[5]

---

[1] Ζ΄ Ωδή καταβασιών Κυριακής της Απόκρεω

[2] Ψαλ. 105

[3] Τα στοιχεία από το βιβλίο «περί νόμου του Θεού», Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδόσεις ΧΡΟΕΣ

[4] «Στεναχωριέμαι για την Ευρώπη, γιατί θα καταστραφεί όπως η Καπερναούμ. Οι περήφανοι πύργοι της θα γκρεμιστούν, θα καταστραφούν και οι λεωφόροι της θα μετατραπούν σε τόπους που θα φυτρώσουν θάμνοι με αγκάθια, όπου θα κάνουν τη φωλιά τους τα φίδια. Στον τόπο που τώρα ακούγονται φωνές εναντίον του Χριστού, θα ακούγονται κραυγές από κουκουβάγιες και ουρλιαχτά από τσακάλια.

Τη στιγμή που η Ευρώπη νόμισε για τον εαυτό της πως εκπολιτίστηκε, τότε ήταν και πού αγρίεψε. Τη στιγμή που νόμισε πως τα ήξερε όλα, τότε ήταν και που παραφρόνησε. Την στιγμή που νόμισε πως απέκτησε μεγάλη δύναμη, τότε ήταν και που έχασε όλη της τη δύναμη.» Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Μέσα από το παράθυρο της φυλακής, εκδόσεις ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ

[5] Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Σημεία των Καιρών (χειρόγραφο)

http://thriskeftika.blogspot.gr