ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑΣ ΗΛΙΕ: ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΗΣ ΑΜΟΛΥΝΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΣΟΥ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!

Γέρων Κλεόπα Ήλιε: Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, με τις προσευχές της αμόλυντης Μητέρας Σου και όλων των Αγίων, ελέησόν με τον αμαρτωλό»! 

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ: ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ;

 Γέρων Κλεόπα Ηλίε
Είναι αμαρτία να πιστεύουν οι χριστιανοί στα όνειρα

και τα οράματα;

 

Λέγει ό άγιος Ιωάννης της Κλίμακας ότι αυτός πού πιστεύει στα όνειρα ομοιάζει μ’ αυτόν πού τρέχει για να πιάσει την σκιά του. Επίσης λέγει, ότι οί δαίμονες της κενοδοξίας γίνονται προφητικοί στα όνειρα. Αυτοί σαν πονηροί πού είναι φαντάζονται τα μέλλοντα καί μας τα γνωστοποιούν εκ των προτέρων. Και όταν εκπληρωθούν τα όνειρα μας, θαυμάζουμε καί καυχώμεθα ότι αποκτήσαμε το χά­ρισμα της προοράσεως. Αυτοί πού άκούουν σ’ αυτά τους δαίμονες αποδεικνύονται συχνά ψευδοπροφήτες.
 
Καί παρακάτω λέγει: «οί δαίμονες δεν γνωρίζουν τα μέλλοντα με το να ειπούν μια είδηση εκ των προτέρων. Διότι καί οί γιατροί μπορούν να μας μιλήσουν για το θάνατο μας εγκαίρως». Κατόπιν τελειώνει, λέγοντας: «Όταν αρχί­σουμε να πιστεύουμε στα όνειρα των δαιμόνων αυτοί οί ίδιοι μας εμ­παίζουν ακόμη καί όταν είμεθα ξύπνιοι. Αυτός πού πιστεύει στα όνειρα καί τίς νυκτερινές φαντασίες είναι τελείως ανόητος. Ενώ αυ­τός πού δεν πιστεύει σ’ αυτά είναι φιλόσοφος» (Ένθα. ανωτέρω).
 
Όποτε λοιπόν, είναι αμαρτία να πιστεύουμε στα όνειρα καί ο­ράματα, με τα όποια μας εξαπατούν πολύ εύκολα οί δαίμονες καί μας ρίχνουν στην φοβερή αμαρτία της υπερηφάνειας καί κενοδο­ξίας, Όταν ό άνθρωπος δώσει πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό του καί όχι στον λόγο του Θεού. Με αυτό το πονηρό τέχνασμα οί δαίμο­νες ξεγέλασαν πολλούς χριστιανούς καί μοναχούς, τους όποιους κατόπιν οδήγησαν στον γκρεμό της απώλειας. Ενώ, Όταν κάποιος έχει παρ’ όλα αυτά αμφιβολία σ’ αυτά πού βλέπει, να εξομολογείται στον Πνευματικό του καί να ζητά την συμβουλή του, διότι δια μέ­σου του Πνευματικού ομιλεί ό Θεός.
 
Από ποιες αιτίες εξαπατώνται οί άνθρωποι με τα ψεύτικα όνειρα καί οράματα;
Από επτά αιτίες πλανώνται οί χριστιανοί άπ’ αυτά πού βλέ­πουν καί συγκεκριμένα: Από υπερηφάνεια, από κενοδοξία, ή οποία είναι ή πρώτη θυγατέρα της υπερηφάνειας, από επιπολαιότητα καί ανοησία των χριστιανών, από τον αδιάκριτο ζήλο μερικών, οί όποιοι προσεύχονται καί νηστεύουν περισσότερο για να ιδούν οπτα­σίες, για τίς όποιες λέγει ό άγιος Ισαάκ ό Σύρος: «ότι από μεγάλη ασθένεια ασθενεί αυτός πού έχει τον ζήλο «ου κατ’ επίγνωση». Πέμ­πτη αιτία από την οποία εξαπατώνται με τα όνειρα καί οράματα εί­ναι ή παρακοή στους Πνευματικούς των καί το πείσμα μερικών πι­στών, προπαντός από υπερηφάνεια, λόγω της οποίας αιχμαλωτίζονται από τον διάβολο. Έκτη αιτία είναι ή κρυφή καί ανεξομολόγητη ζωή των καί τελευταία είναι ή αγνοία της πνευματικής κατα­στάσεως του εαυτού των και ή έλλειψης αναγνώσεως των Αγίων Γραφών καί των Αγίων Πατέρων.
 
Για όλα αυτά λέγει τα έξης ό σοφός Σειράχ: «Μαντείαι καί οιωνισμοί καί ενύπνια μάταια είσι καί ως ώδινούσης φαντάζεται καρ­δία…πολλούς γαρ πλάνησε τα ενύπνια καί έξέπεσον  έλπίζοντες έπ’ αυτοίς» (Σοφ. Σειράχ 34,5-7). Αυτός πού πιστεύει με ευκολία στα όνειρα καί οράματα, χωρίς πολλή εξέταση καί συμβουλές από ενά­ρετους Πνευματικούς, κανονίζεται κατά τον ίδιο τρόπο, με αυτούς πού πηγαίνουν στους μάγους καί γητευτάς, δηλαδή να εμποδίζεται από την Θεία Κοινωνία επί επτά χρόνια.
 
από:  Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα. – Πρωτοπρεσβύτερος. Δημήτριος Στανιλοάε Καθηγητής Δογματικής

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ: Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΜΠΗΚΕ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΑΦΗΣΕ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙ Ο ΘΕΟΣ!

 Γέροντας Κλεόπας Ηλίε: Ο καρκίνος μπήκε στον άνθρωπο, 

γιατί ο άνθρωπος δεν άφησε μέσα του χώρο για να μπει ο Θεός

 

-Πάτερ Κλεόπα, εδώ καθημερινά καταφθάνουν άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο για να σας δουν. Ποιες είναι οι εμπειρίες κι οι εντυπώσεις σας;
-Το ότι εμείς οι Χριστιανοί έχουμε μέσα μας μπερδέψει τα πράγματα. Αν κι είμαστε βαπτισμένοι, ωστόσο συχνά δεν ξέρουμε τί πιστεύουμε.
Με πόνο και θλίψη βλέπω καθημερινά ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε φτιάξει για το Θεό μια εικόνα περίεργη κι απαράδεκτη.
Μια εικόνα που δεν συμβιβάζεται με τα Ευαγγέλια και τα βιβλία τα ιερά, πού το Θεό τον προσδιορίζουν σαν άβυσσο ευσπλαχνίας κι αγάπης.
Σχεδόν το 99% όσων άρχονται εδώ φαντάζονται το Θεό σαν ένα ανώτερο Ον που επιφυλάσσει στον άνθρωπο μόνο θυμούς, οργές και ποινές, αλλά σπάνια καλοσύνες.
Εγώ δεν είμαι γιατρός, αλλά τσοπάνος, πιστεύω όμως πως η αιτία του καρκίνου εκεί βρίσκεται : στη λανθασμένη εικόνα που ο άνθρωπος έφτιαξε μέσα του για το Θεό.
Δηλαδή, αν εμείς οι άνθρωποι μετασχηματίσουμε την αντίληψη που έχουμε σήμερα για το Θεό, αν αλλάξουμε την εικόνα που φτιάξαμε μέσα μας για το Δημιουργό, τότε βρέθηκε το φάρμακο και θεραπεύτηκε ο καρκίνος;
Ναι. Τον καρκίνο δημιουργούν οι τύψεις, τα άγχη και οι φοβίες, οι ανησυχίες και οι αποστασίες, οι αμφιβολίες, οι θλίψεις κι οι στενοχώριες. Ο καρκίνος μπήκε στον άνθρωπο, γιατί ο άνθρωπος δεν άφησε μέσα του χώρο για να μπει ο Θεός. Αν νοιώσεις μέσα στις φλέβες σου το Θεό, τότε ηρέμησες. Αυτό είναι το φάρμακο του καρκίνου. Πώς, όμως, να ηρεμήσει ένας πού ζει συνεχώς μέσα στις πτώσεις; Πώς να νοιώσει μέσα στις φλέβες του το Θεό ένας, λ.χ., που ζει με μοιχείες, πορνείες κι εγκλήματα;
Είναι απλό. Αρκεί να πιστέψει πως είναι πλασμένος απ’ το Θεό με αγάπη κι ότι ο Θεός έχει για τον καθένα μας ένα σχέδιο. Άραγε ποιός ξέρει τί σχέση να έχουν οι ανθρώπινες πτώσεις μ’ αυτό το σχέδιο του Θεοί… “Άλλωστε, μη ξεχνάμε, όλοι μας είμαστε παραβάτες κι εγκληματίες, αφού δεν υπάρχει άνθρωπος που να τηρεί στ’ αλήθεια τους όρους του Νόμου.
Αν ο πόρνος, ο μοιχός, ο εγκληματίας πιστέψει και πει στο Θεό: «Θεέ μου, συ μ’ έφτιαξες μ’ ένα τόσο φτηνό υλικό. Κάνε με τούτο να το χωνέψω», το πρόβλημα λύθηκε.
Ο άνθρωπος ο αμαρτωλός θα συνειδητοποιήσει ότι είναι πάροικος πάνω στη γη κι ότι γι’ αλλού είναι ο προορισμός του. Το άσχημο είναι ότι δεν μάθαμε να δεχόμαστε τον εαυτό μας έτσι, όπως ακριβώς είναι και το χειρότερο ότι δε συνηθίσαμε αυτό τον αμαρτωλό εαυτό να τον διατηρούμε σε επαφή με τον Ουρανό.
 
-Κι όταν ο καρκίνος θεραπευτεί, τότε ποιός πρέπει να είναι ο στόχος μας;
-Να δούμε και να συνειδητοποιήσουμε τα θαύματα του Θεού. Ποιό είναι το μεγαλύτερο απ’ αυτά; Η υπομονή του Θεού με εμάς τους ανθρώπους.
 
-Υπάρχουν σήμερα άγιοι μέσα στον κόσμο;
-Πάρα πολλοί. Ο Θεός τους γνωρίζει. Αν δεν υπήρχαν, ο κόσμος μας θα είχε πάψει να ζει. Το λέει καθαρά ο Άγιος Συμεών, ο Νέος Θεολόγος: «Όταν λείψουν από τον, κόσμο οι Άγιοι, θα εκλείψει κι ο κόσμος».
 
-Πιό παλιά ζούσατε εντελώς μόνος, χωρίς τους ανθρώπους;
Αυτό δεν είναι αλήθεια. Μπορεί να ζούσα στην έρημο, όμως ο κόσμος και οι άνθρωποι ζούσανε μέσα μου.
 
-Εννοώ ότι για πολλά χρόνια δεν συναντηθήκατε με ανθρώπους.
-Ναι. Δέκα χρόνια δεν είδα ούτε μια φορά άνθρωπο. Ζούσα ψηλά στο βουνό. Έτρωγα χόρτα και μέλι. Ένας γέρος, που ήξερε πως ζούσα εκεί, έφερνε και μου άφηνε κάθε δύο μήνες λάδι, ψωμί και αυγά, όμως ποτέ δεν έτυχε να τον δώ.
 
-Τώρα, οι άνθρωποι έρχονται απ’ όλο τον κόσμο για να σας δουν.
-Δεν φταίω εγώ. Το κακό το ‘χει κάνει ο Αντώνιος, ο Επίσκοπος του Μπονζάου και ο Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος Ανανίας, που μ’ είχαν πνευματικό.
 
-Είναι αλήθεια ότι γράφετε κιόλας;
-Γράφω για τα θαυμάσια του Θεού, που τα βλέπω καθημερινά μέσα στη φύση και στον κόσμο. Γράφω και τον «Ακάθιστο» του Αγίου Ανδρέα. Πριν δυο χρόνια έγραψα τον «Ακάθιστο των Ρουμάνων Αγίων» πού έζησαν στην περιοχή της Ντομπρότζια τον τρίτο και τέταρτο αιώνα, όταν ήσαν στη Ρώμη ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιλιανός. Οι άγιοι αυτοί ήσαν οι Άταλος, Ζωτικός, Φίλιππος και Καμάσης. Ήσαν Έλληνες στρατιώτες που έμειναν εδώ στη Ρουμανία και άγιασαν.

Γέροντας Κλεόπας Ηλίε

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑΣ ΗΛΙΕ: "ΟΛΟΥΣ ΘΑ ΜΑΣ ΦΑΕΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ!"

 Ένας καλόγερος κάποτε με αγία ζωή διάβασε στην Αγία Γραφή το «χίλια έτη…». Είχε μεγάλη ευλάβεια στην Παναγία και με απλότητα της είπε: «Παναγία μου, πες στο Χριστό να μου εξηγήσει πώς είναι τόσο όμορφα στον Παράδεισο, ώστε τα χίλια χρόνια να φαίνονται ότι είναι μία μέρα. Ήταν εκκλησιαστικός στο διακόνημα και ηλικιωμένος. Το βράδυ, όταν έφευγαν οι άλλοι μοναχοί, αυτός έμενε στο ναό, προσευχόταν κι έλεγε: «Παναγία μου, πες μου πώς γίνεται αυτό». Οι πόρτες της εκκλησίας ήταν ανοιχτές. Μέσα στην εκκλησία μπήκε ένας αετός. Ήταν τόσο όμορφος που δεν περιγραφόταν. Είχε χιλιάδες χρώματα κι έλαμπε. Όταν τον είδε ο μοναχός παρακάλεσε την Παναγία να τον βοηθήσει να τον πιάσει. Κι όταν θέλησε να τον πιάσει, ο αετός έφυγε, πήγε στην πόρτα και προσποιούταν ότι δεν μπορούσε να πετάξει. Ο μοναχός τον κυνήγησε και ο αετός ξέφυγε στο δάσος, σ’ ένα ξέφωτο και κάθησε σ’ ένα δέντρο. Ήταν μια ήσυχη βραδιά με πανσέληνο. Ο μοναχός κοιτούσε τον αετό κι άρχισε να κλαίει, γιατί δεν μπορούσε να τον πιάσει. Ο αετός τότε άρχισε να τραγουδάει ένα τραγούδι, που δεν άκουσε ανθρώπινο αυτί. Ο μοναχός καθηλώθηκε έτσι 300 χρόνια! Τόσα τραγούδησε το πουλί κι έπειτα έφυγε. Ο μοναχός όμως στενοχωρήθηκε και θύμωσε, γιατί νόμισε ότι πέρασε μόνο μια ώρα. Θυμήθηκε τότε ότι άφησε ανοιχτή την εκκλησία και γύρισε να την κλειδώσει. Όλα όμως είχαν αλλάξει. Πήγε τότε στον πορτάρη του μοναστηρίου κι αυτός εξεπλάγη. Και τούτο γιατί ο αετός που ήταν Άγγελος Κυρίου του είχε δώσει τέτοια χάρη που έλαμπε, ευωδίαζε. Γι’ αυτό και ο θυρωρός απόρησε. Τον ρώτησε λοιπόν:

-Από πού είσαι;

-Από εδώ. Είμαι ο εκκλησιαστικός.

-Δεν σε γνωρίζω. Περίμενε να ρωτήσω τον ηγούμενο.

Πήγε στον ηγούμενο και του είπε πως ήλθε κάποιος μοναχός που άστραφτε το πρόσωπό του κι έχει το κλειδί της εκκλησίας στο χέρι. Ο ηγούμενος του απάντησε: Άφησέ τον να μπει, γιατί απόψε 3 φορές άκουσα μια φωνή να ανοίξω τις πόρτες για να έλθει μέσα το Άγιο Πνεύμα. Άφησέ τον, γιατί κρύβει μεγάλο μυστήριο.

Ο ηγούμενος ήλθε στο μοναχό και τον ρώτησε τί συμβαίνει. Κι αυτός διηγήθηκε το συμβάν με τον αετό και το υπέροχο τραγούδι του.

-Πόση ώρα τραγούδησε, τον ρώτησε.

-Μια ώρα περίπου κι έφυγε. Κι εγώ ήλθα να κλειδώσω, αλλά δεν γνωρίζω πού είναι το μοναστήρι. Ή εγώ τρελάθηκα, ή πράγματι κάτι συμβαίνει, γιατί το μοναστήρι που υπηρετούσα δεν είναι αυτό.

Τότε ο ηγούμενος συγκέντρωσε στην εκκλησία τους άλλους μοναχούς και τους ρώτησε αν τον γνωρίζουν. Όμως ούτε αυτός γνώριζε κανένα, ούτε αυτόν αυτοί.

-Ποιος ήταν ο ηγούμενος, όταν εσύ ήσουνα απόψε στην εκκλησία; τον ρώτησε.

Είπε το όνομά του, έψαξαν στο αρχείο της μονής και βρήκαν ότι έζησε πριν από 300 χρόνια. Η αλήθεια δεν άργησε να αποκαλυφθεί. Όλοι τρόμαξαν κι εξεπλάγησαν. Ο μοναχός συγκινημένος ζήτησε να κοινωνήσει και τους αποχαιρέτησε.

-Συγχωρέστε με, αδελφοί. Εγώ τώρα φεύγω και θα ξαναειδωθούμε όταν ηχήσουν οι σάλπιγγες!

Το πρόσωπό του έλαμψε σαν τον ήλιο και την ώρα εκείνη κοιμήθηκε.

Φαντασθείτε, αφού αυτός έζησε τόσο όμορφα 300 χρόνια με το τραγούδι ενός αγγέλου, και νόμισε πως πέρασε μόνο μία ώρα, πόσο ωραία θα είναι στον παράδεισο, εκεί που τραγουδάνε χιλιάδες Χερουβείμ, Σεραφείμ, άγγελοι κλπ. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει την ομορφιά του Παραδείσου. Γι’ αυτό και εγώ θέλω να σας δω οπωσδήποτε στον Παράδεισο. Είναι πολύ όμορφα εκεί! Καλή αντάμωση! Να συναντηθούμε όλοι στον Παράδεισο!

-π. Κλεόπα, θα σας παρακαλέσουμε θερμά να εύχεσθε να… μας φάει όλους ο Παράδεισος.

Το πρόσωπα του φωτίστηκε, η φωνή του δυνάμωσε πάλι:

-Όλους θα μας φάει ό Παράδεισος!.. Γράψτε μου τα ονόματά σας για να τα μνημονεύω. Και σας παρακαλώ πολύ να προσεύχεσθε και σεις για μένα, γιατί είμαι ο πιο αμαρτωλός που υπάρχει στον κόσμο!

~Γέροντας Κλεόπας

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑΣ ΗΛΙΕ: ΜΗΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ!

Γέρων Κλεόπα Ήλιε: Μην αφήνουμε ούτε μία ημέρα χωρίς  να επικαλούμαστε  την  Παναγία μας.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΚΛΕΟΠΑΣ ΗΛΙΕ : " ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ"

 *Συμβουλές γιά τόν φόβο τοῦ Θεοῦ*

Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να τρως πολύ. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να τρως γαλακτερά σε απαγορευμένες ημέρες. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να κάνεις αμαρτίες στις νηστείες ή στις μεγάλες εορτές και να μην εγκρατεύεσαι, που είναι επιβεβλημένο και στους παντρεμένους. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να δικάζεις άλλους ανθρώπους.

Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει, όταν δεις φτωχό άνθρωπο, να τον προσπεράσεις, χωρίς να τον βοηθήσεις. Ο φόβος του Θεού σε προκαλεί να ενθυμείσαι τον θάνατο, την κρίση, τη γέεννα, την κόλαση, τον παράδεισο του ουρανού, τη δόξα των δικαίων.

Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να μιλάς για το κακό, δεν σε αφήνει να συκοφαντήσεις, δεν σε αφήνει να λες ψέματα. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να υπερηφανεύεσαι και να αλαζονεύεσαι. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να είσαι ζηλιάρης, δεν σε αφήνει να μισείς κάποιον ή να τον φθονείς και να τον ζηλεύεις. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να εκδικείσαι τον άλλον και να του κάνεις κακό. 

Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να κακολογείς τους άλλους, να αστειεύεσαι, να πληγώνεις ή να περιγελάς τους άλλους.

Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να αγαπάς την κακία, να επιθυμείς να διασκεδάζεις με τους άλλους, να αγαπάς την κοσμική δόξα, να υποκρίνεσαι και να έχεις την πονηρία μέσα σου. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να αγαπάς τον εαυτό σου και να ζεις με αναισθησία. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να αμαρτήσεις ούτε με το βλέμμα, ούτε με την ακοή, ούτε με την όσφρηση, ούτε με τη γεύση, ούτε με την αφή, ούτε με τη φαντασία.

Ο φόβος του Θεού σε φυλάγει από τη λησμοσύνη, από την αγνωσία, από την ακηδία και, μ’ ένα λόγο, μας προστατεύει από όλο το βασίλειο του σκότους.

Ο φόβος του Θεού είναι εκείνος που σε φυλάγει να διατηρείσαι στο σώμα και στην ψυχή άγιος· και αυτό συμβαίνει όχι μόνο στους μοναχούς. Ο φόβος του Θεού παρακινεί να εργάζονται και οι χριστιανοί του κόσμου και οι αφιερωμένοι στον Θεό με τις μοναχικές τους ακολουθίες.

Ο φόβος του Θεού κάνει τον ιερέα να στέκεται στο άγιο Θυσιαστήριο σαν ένα Σεραφείμ: να λειτουργεί με φόβο Θεού, να προσέχει να μη σφάλει στις εκτενείς δεήσεις, να λαμβάνει με ευλάβεια το Σώμα και το Αίμα του Χριστού στα χέρια του, να επιτελεί με φόβο την αγία Προσκομιδή και να προσέχει να μην έχει κανέναν αντίθετο λογισμό στην τέλεση της θείας Λειτουργίας.

Ο φόβος του Θεού σε παρακινεί να βοηθήσεις τον ξυπόλυτο, τον άρρωστο, να τον παρηγορήσεις ή να τον συμβουλέψεις. Και γι’ αυτό όλοι οι Άγιοι τιμούν και δοξάζουν τον φόβο του Θεού.

Έτσι, ο σοφότερος άνθρωπος στον κόσμο είναι εκείνος που φοβάται τον Θεό. Άκουσες τι λέει ο Ψαλμωδός; «Μακάριος ο άνθρωπος που φοβάται τον Θεό και με τις εντολές Του θα κάνει σπουδαία πράγματα».

Από το βιβλίο: «Μας ομιλεί ο Γέροντας Κλεόπας», Βιβλίο 1. Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2018.

https://apantaortodoxias.blogspot.                                                              http://hristospanagia3.blogspot.com

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ: ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Γέρων Κλεόπα Ήλιε: Ξέρετε τι έκανε τώρα η επιστήμη; Όπως μία μέλισσα που μόλις τώρα βγήκε λίγο από την κυψέλη και έχει την εντύπωση ότι γνωρίζει όλον τον κόσμο! Αυτό έκανε και ο άνθρωπος μέχρι τώρα. Βγήκε λίγο στο διάστημα και του φάνηκε ότι πήγε σε όλο το σύμπαν.

Το σύμπαν ομολογεί την ύπαρξη και τη δύναμη του Θεού που με την πρόνοιά Του και τις ενέργειές Του στηρίζει όλα που υπάρχουν στον κόσμο αυτό. Η δύναμη του Θεού φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο δημιούργησε το σύμπαν.

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ: ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ, ΟΥΤΕ ΛΑΪΚΟΙ ΟΥΤΕ ΜΟΝΑΧΟΙ ΟΥΤΕ ΚΛΗΡΙΚΟΙ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ!

Γέρων Κλεόπα Ήλιε: Κανείς δεν μπορεί να σωθεί, ούτε λαϊκοί ούτε μοναχοί ούτε κληρικοί, χωρίς την εξομολόγηση των αμαρτιών και χωρίς τη λύση από τον πνευματικό, κατά τον λόγο του Κυρίου που λέει: «Λάβετε Πνεύμα Άγιον. Αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς. Αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιω. 20, 23). Και σε άλλο χωρίο: «όσα εάν δήσητε επί της γης, έσται δεδεμένα εν τω ουρανώ. Και όσα εάν λύσητε επί της γης, έσται λελυμένα εν τω ουρανώ» (Ματθ. 18, 18). Επομένως, πώς θα μπει κανείς στη βασιλεία των ουρανών, μη όντας λελυμένος στη γη από τις αμαρτίες του; Διότι η εξουσία αυτή δόθηκε μόνο στους εκλεκτούς, δηλαδή στους Αποστόλους, στους Επισκόπους και στους Ιερείς, και όχι στους λαϊκούς.

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ: ΔΥΟ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΑ ΟΠΛΑ ΜΕ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΝΙΚΑΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΑΓΙΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ!

Γέρων Κλεόπα Ήλιε: Δύο είναι τα ισχυρότερα όπλα με τα οποία νικάμε όλες τις παγίδες και τους πειρασμούς του διαβόλου, Πρώτον είναι η ιερά προσευχή και έπειτα η ταπείνωση!

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑΣ ΗΛΙΕ: ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΕΡΓΟ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΖΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΣΤΑΥΡΟ!

Γέρων Κλεόπα Ήλιε: Να μη κάνεις κανένα έργο, χωρίς να το σφραγίζεις με τον Τίμιο Σταυρό! Οταν αναχωρείς για ταξίδι όταν αρχίζεις το έργο σου, όταν πηγαίνεις να διδάξεις στο σχολείο σου, όταν είσαι μόνος σου ή και με άλλους μαζί σφράγισε με τον παντοδύναμο Σταυρό το μέτωπό σου, το σώμα σου, την καρδιά σου, τα χείλη σου, τα μάτια σου, τα αυτιά σου και όλα τα μέλη σου να τα σφραγίζεις με το σημείο της νίκης του Χριστού επί του Άδου. Και τότε μη φοβάσαι από τα μαγικά η τα ξόρκια και τους μάγους. Διότι όλα αυτά λύνονται από την δύναμη του Σταυρού όπως το κερί λειώνει μπροστά στην φλόγα της φωτιάς και όπως φεύγει η σκόνη στον άνεμο!

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΓΙΝΕ ΚΡΕΑΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ!

Θαύματα κατά τη Θεία Λειτουργία: ο γέροντας Κλεόπας Ηλίε αφηγείται:

~ Όταν ο δόκιμος μοναχός Κωνσταντίνος, ο μετέπειτα π. Κλεόπας, υπηρετούσε ως δεύτερος διακονητής στην εκκλησία της Μονής, ήταν αυτόπτης μάρτυρας μερικών θαυμάτων που συνέβησαν την ώρα της Θείας Λειτουργίας, στην εκκλησία της Σκήτης Συχαστρία.

«Να βλέπατε τι έπαθα με έναν ενάρετο ιερέα, τον π. Καλλίστρατο Μπόμπου. Ως πνευματικός πέρασε κάποτε μια μοναχή, ασκήτρια σε σπηλιά του δάσους.

Τότε στα δάση ασκήτευαν περί τους 550 μοναχούς και μοναχές. Αυτή η μοναχή είπε στον π. Καλλίστρατο: «Σε σας δεν κατέρχεται το Άγιο Πνεύμα, διότι ακολουθήσατε το νέο ημερολόγιο!». Από τότε ο πατήρ Καλλίστρατος ζούσε με πολλή αμφιβολία.

Μια μέρα, όταν ήμουν βοηθός διακονητής στην εκκλησία, παρετήρησα ότι το πρόσφορο που λειτουργούσε ο Ηγούμενος ήταν άσπρο και γλυκό, ενώ αυτό με το οποίο λειτούργησε ο πατήρ Καλλίστρατος ήταν πικρό και πρασινωπό. Τότε ρώτησα το Γέροντα π. Ιωαννίκιο:

– Γέροντα, γιατί όταν λειτουργεί ο π. Καλλίστρατος, του πρόσφορό του είναι μουχλιασμένο και πρασινωπό;

– Μα, παιδί μου, διότι λειτουργεί με αμφιβολία. Δηλαδή αμφιβάλλει αν κατέρχεται το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία του Χριστού που ακολουθεί το νέο ημερολόγιο. Πήγε προ καιρού σε μια ερημίτισσα του δάσους και αυτή του είπε ότι το Άγιο Πνεύμα δεν κατέρχεται στη Θεία Λειτουργία λόγω του νέου ημερολογίου. Του είπα ότι πλανήθηκε, διότι δεν πιστεύει ότι το Άγιο Πνεύμα κατέρχεται στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας!

Κάποτε ο πατήρ Καλλίστρατος τελούσε τη Θεία Λειτουργία και, όταν επικαλέστηκε το Άγιο Πνεύμα να κατέλθει, με έκπληξή του είδε ότι ο Αμνός έγινε κρέας και έτρεχε το Άγιο Αίμα από το δισκάριο και το Αντιμήνσιο. Όταν παρετήρησε μέσα στο Άγιο Ποτήριο, είδε ανθρώπινο Αίμα. Τότε με κάλεσε και μου είπε:

– Αδελφέ Κωνσταντίνε, έλα εδώ κοντά! Τι βλέπεις;

– Πώ πω πάτερ Καλλίστρατε! Η Θεία Κοινωνία έγινε κρέας και αίμα!

Τότε έστειλα να ειδοποιήσουν γρήγορα τον Ηγούμενο. Όταν ήρθε ο στάρετς, έβαλε μοναχούς να διαβάζουν το Ψαλτήριο στον χορό και είπε:

– Εεε πάτερ Καλλίστρατε! Πιστεύεις τώρα ότι κατέρχεται το Άγιο Πνεύμα και μεταβάλλει τα Δώρα ή όχι;

– Συγχώρησέ με πάτερ! Κι έπεσε στα γόνατά του κλαίγοντας.

– Πρόσεχε! Κατήλθε το Άγιο Πνεύμα. Μετεβλήθη το Σώμα του Χριστού σε κρέας! Μετεβλήθη το νερό και κρασί σε Τίμιο Αίμα Του! Γιατί πλέον αμφιβάλλεις πάτερ;

– Πιστεύω γέροντα. Σε παρακαλώ συγχώρησέ με!

– Πιάσε σφιχτά τα Τίμια Δώρα!

Κατόπιν με ένα σκαρπέλο άνοιξε μια οπή στη βάση της Αγίας Τράπεζας, διότι συμβολίζει τον Τάφο του Κυρίου μας και έθαψε εκεί τα Άγια Μυστήρια, όπως μας διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες μας. Το Άγιο Ποτήρι το αγίασε εκ νέου και το έπλυνε μαζί με το Αντιμήνσιο στο χωνευτήρι. Στάθηκα εκεί μέχρι να τελειώσει όλο το Ψαλτήρι. Κατόπιν άρχισα πάλι τη Θεία Λειτουργία, συνεχίζοντας από την Προσκομιδή: « Εις των στρατιωτών λόγχη την πλευράν αυτού ένυξε…». Έτσι τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία και δεν επαναλήφθηκε πάλι αυτό το θαύμα.

– Τώρα πιστεύεις; Τον ρώτησε πάλι ο στάρετς.

– Πιστεύω πάτερ!

Μετά ο πατήρ Ιωαννίκιος τον επετίμησε με αποχή από τη Θεία Λειτουργία 40 ημέρες, λέγοντάς του: « Σου έλεγα να πιστεύεις ακράδαντα, αλλά εσύ πήγαινες στις ερημίτισσες του δάσους να διδαχθείς για το ημερολόγιο!»

Αυτό συνέβη το 1932. Τον ίδιο καιρό ήμουν μάρτυς κι ενός άλλου θαυμαστού γεγονότος κατά τη Θεία Λειτουργία.

Κάποια φορά, όταν λειτουργούσε ο πατήρ Ιωαννίκιος, μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, έπεσε από το Άγιο Ποτήριο μια σταγόνα Αίματος του Χριστού πάνω στο Άγιο Αντιμήνσιο. Εκείνη άρχισε να λάμπει και μετά να μεταβάλλεται σε ακτίνα. Τότε ο στάρετς Ιωαννίκιος με φώναξε γρήγορα:

– Αδελφέ Κωνσταντίνε, έλα δω κοντά!

Και συνέχισε:

– Τι βλέπεις εδώ στο Άγιο Αντιμήνσιο;

– Βλέπω μια σταλαγματιά από το Άγιο Αίμα. Ακτινοβολεί τόσο δυνατά, που δε μπορώ να την αντικρύσω από κοντά!

Τότε ο στάρετς μου είπε:

– Βλέπεις, Ποιον εμείς οι αμαρτωλοί υπηρετούμε; Γι’αυτό να στέκεσαι με μεγάλο φόβο και ευλάβεια μπροστά στην Αγία Τράπεζα!

Κατόπιν, ο στάρετς Ιωαννίκιος κοινώνησε αυτή τη σταλαγματιά του Αγίου Αίματος του Χριστού.

Από το βιβλίο: «Η ζωή και οι αγώνες του Γέροντος Κλεόπα» – Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη

Πηγή: Σημεία Καιρών

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΝΟΕΡΑΣ ΚΑΙ ΝΗΠΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ;

Γέρων Κλεόπα Ήλιε: Ποια είναι η διαφορά μεταξύ νοεράς προσευχής και νηπτικής προσευχής. 

Η νοερά προσευχή γίνεται τότε, όταν κάποιος βοηθούμενος με την προσοχή επί της καρδιάς του ανεβαίνει από εκεί με την προσευχή στον Θεό.
Ενώ ή νηπτική γίνεται τότε όταν κάποιος στεκούμενος με προσοχή και με την μνήμη του Θεού στην καρδιά του, εμποδίζει οποιοδήποτε άλλο λογισμό που προσπαθεί να εισέλθει στην καρδιά.

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ: ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Γέρων Κλεόπα Ήλιε: Ξέρετε τι έκανε τώρα η επιστήμη; Όπως μία μέλισσα που μόλις τώρα βγήκε λίγο από την κυψέλη και έχει την εντύπωση ότι γνωρίζει όλον τον κόσμο! Αυτό έκανε και ο άνθρωπος μέχρι τώρα. Βγήκε λίγο στο διάστημα και του φάνηκε ότι πήγε σε όλο το σύμπαν.

Το σύμπαν ομολογεί την ύπαρξη και τη δύναμη του Θεού που με την πρόνοιά Του και τις ενέργειές Του στηρίζει όλα που υπάρχουν στον κόσμο αυτό. Η δύναμη του Θεού φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο δημιούργησε το σύμπαν. 

ΔΥΟ ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΠΟΥ ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΞΩΓΗΪΝΟΥΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΕΡΟΘΕΟΣ, ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Διηγείται ο γέροντας Ιερόθεος σε κάποιον προσκυνητή: 

"Η καταγωγή μου είναι από ένα χωριό των Σερρών κοντά στον ποταμό Στρυμόνα. Στα χρόνια του εμφυλίου τα αδέλφια μου ήθελαν να με πάρουν στο βουνό και εγώ αντιδρούσα. Μια μέρα κατέβηκαν των ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ για να με πάρουν με το ζόρι.

Εγώ τους ξέφυγα και έπεσα στα ορμητικά νερά του Στρυμόνα για να σωθώ. - Όμως κολύμπι δεν ήξερα και όπως με παρέσυραν τα νερά επικαλέσθηκα τον ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ. -

Αίφνης βλέπω να με κρατούν δυο χέρια από τους ώμους και να με τοποθετούν πάνω σε ένα κορμό δένδρου που και αυτόν το παρέσερνε το νερό.

- Ήμουν που ήμουν παγωμένος, τώρα πάγωσα περισσότερο από το γεγονός αυτό, με αποτέλεσμα να ακινητοποιηθώ πάνω στον κορμό.

- Οπότε ακούω μια φωνή από πίσω μου…

- Βρε ευλογημένε σε έβαλα που σε έβαλα πάνω στο κορμό, κούνα και συ τα χέρια σου.

Έτσι βγήκα στο Δέλτα του Στρυμόνα και με την βοήθεια ψαράδων της περιοχής βρέθηκα στο Περιβόλι της Παναγίας και έκτοτε ο Άγιος Νικόλαος έγινε προστάτης μου. Και έγινε προστάτης όταν είχα πειρασμικές (δαιμονικές) επιθέσεις που πολλές φορές είχαν και υποστατική (φανερή) παρουσία απέναντι μου. Από εμπειρία έμαθα να περιφρονώ και να αδιαφορώ όταν παρουσιαζόταν τα ταγκαλάκια (σατανάδες) για να με πειράξουν.

Όπλο μου ήταν το εργόχειρο της ΕΥΧΗΣ.(«Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με»).

Μία μέρα ΠΑΡΑΜΟΝΗ των ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ επισκέφτηκαν το κελί μου με άγριες διαθέσεις, λέγοντας μου…

- «Βρε κακόγερε, πως μας γλύτωσες τότε τα Θεοφάνεια που σε κυνηγούσαν τα αδέλφια σου για να σε σκοτώσουν; Εσύ μας περιφρονείς, αλλά οι άνθρωποι έξω στο κόσμο όταν μας βλέπουν μας ονοματίζουν… και οι μεν παλιοί μας έλεγαν καλικάντζαρους, οι δε νέες γενιές μας λένε «Εξωγήινους» και πολύ χαιρόμαστε για την νέα ονομασία μας…

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ

Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει χαρακτηριστικά ότι οι δαίμονες μπορούν να πάρουν την μορφή ακόμη και «αγγέλων φωτός». 

Δεν θα σας κουράσουμε με ατέλειωτες αναφορές παρόμοιων φαινομένων από τον χώρο της Ορθοδοξίας, θα σταθούμε μόνο σε μία σύγχρονη περιγραφή τού γνωστού Ρουμάνου ασκητού, Γέροντος Κλεόπα  Ηλίε, όταν καταδιωκόμενος από την Κρατική Ασφάλεια του Τσαουσέσκου, έζησε για κάποιο διάστημα στα βουνά Στηνισιοάρα ( 1952-1954). Διηγείται λοιπόν ο γνωστός Ρουμάνος ασκητής π. Κλεόπα Ηλίε:

«Μια νύκτα, μετά τα μεσάνυκτα ήμουν στην σπηλιά και είχα τελειώσει την ακολουθία του Μεσονυκτικού. Έφτασα στο τέλος του όρθρου, όταν ξαφνικά άκουσα: Μπούφ, μπούφ, μπούφ…

Ενόμιζα ότι έτρεμε όλη η γή. Βγήκα έξω να ιδώ τι είναι αυτό πού ακούγεται, αλλά, όταν άνοιξα την πόρτα της σπηλιάς μου, είδα έξω ένα δυνατό φώς και μέσα σ΄ αυτό ένα χάλκινο τάνκς με πολλούς τροχούς. 

Από αυτό κατέβηκε ένας ψηλός άνθρωπος με μεγάλα μάτια, με μαύρο αγριωπό πρόσωπο και μ΄ ερώτησε κοφτά:

-« Τι ζητάς εσύ εδώ; ».

Τότε θυμήθηκα τί λέγουν οι ¨Άγιοι Πατέρες μας.¨Ότι, αν έχεις τά Άγια Μυστήρια, έχεις τον Χριστό ολοζώντανο! 

Είχα τήν Αγία Κοινωνία, φυλαγμένη σε θήκη, στην κουφάλα ενός ελάτου, μέσα στην σπηλιά μου.   

 Όταν είδα αυτή την δαιμονική σκηνή (και το τάνκς μέσα στα έλατα), μπήκα γρήγορα μέσα, πήρα στα χέρια μου τά Άγια Δώρα, και μόνο μ΄ αυτά είπα: 

-«Κύριε Ιησού Χριστέ, μή μέ εγκαταλείπης!».

Νά ιδείς εσύ τι προσευχή γίνεται, όταν βλέπεις τόν δράκοντα στην πόρτα σου! 

Όταν κοίταξα πάλι έξω, είδα ότι απεμακρύνοντο με την δύναμη του Χριστού. Δίπλα στην σπηλιά μου ήταν μια βαθειά χαράδρα όπου έπεσε μέσα σ΄ αυτή, το ακάθαρτο εκείνο πνεύμα. 

Αλλά πώς έπεσε; 

Φθάνοντας στο χείλος της χαράδρας, έκανε τρείς κύκλους γύρω από τον εαυτό του μαζί με το τάνκς, και μετά έπεσε μέσα με φοβερό κρότο. Αυτός ο κρότος ακουγόταν στα αυτιά μου μέχρι και την άλλη νύκτα, δηλαδή επί 24 ώρες». 

Φυσικά, δεν βρέθηκε κανένα τάνκς...

Μια άλλη φορά, διηγείται πάλι ο Ρουμάνος ασκητής, άκουσε πάλι θόρυβο. Βγαίνοντας έξω, είδε να γίνεται ένας αληθινός πόλεμος. 

Έβλεπε τάνκς να έρχονται προς το μέρος του, και στρατιώτες αρματωμένους να τρέχουν προσπαθώντας να τον συλλάβουν. Προσευχήθηκε στον Χριστό και η δαιμονική φαντασία εξαφανίσθηκε!

(από το βιβλίο « Η ζωή και οι αγώνες του Γέροντος Κλεόπα Ηλίε». εκδόσεις « Ορθόδ. Κυψέλη». Θεσ/κη).

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ: Η ΡΟΥΜΑΝΑ ΧΩΡΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ

Ένα χειμωνιάτικο πρωϊνὸ ὁ περίφημος ρουμάνος ασκητὴς Κλεόπας ᾿Ιλίε βρισκόταν στὸ ῾Ιερό ἑνὸς μοναστηριακού Ναού καὶ διάβαζε γονατιστὸς τὴν ᾿Ακολουθία τῆς Θείας Μεταλήψεως.
 

Μετά απὸ λίγη ὥρα μπῆκε στὴν ᾿Εκκλησία γιὰ νὰ προσευχηθή μιὰ γυναίκα ποὺ εἶχε ἔρθει στὸ Μοναστήρι απὸ τὸ βράδυ.
«Προσκυνούσε όλες τὶς εἰκόνες καὶ ἔκανε παντού μετάνοιες,διηγεῖται ὁ π. Κλεόπας. Δὲν γνώριζε ὅτι κάποιος ἦταν μέσα στὴν ᾿Εκκλησία. Την παρατηρούσα συνεχῶς απὸ τὴν ῾Ωραία Πύλη. ᾿Εκείνη, ἀφού προσκύνησε τὶς εἰκόνες, γονάτισε στὸ μέσον τῆς ᾿Εκκλησίας, ὕψωσε τὰ χέρια της καὶ ἔλεγε ἀπὸ τὴν καρδιά της αυτά τὰ λόγια:
— Κύριε, μὴ μὲ ἐγκαταλείπης! Κύριε, μὴ μὲ ἐγκαταλείπης!
Εἶδα τότε ἕνα λαμπρὸ κίτρινο φῶς γύρω της καὶ τρόμαξα! ῾Η γυναίκα ἔπεσε μὲ τὸ πρόσωπο στὴ γῆ καὶ προσευχόταν σιωπηλά.

῾Η φωτεινὴ νεφέλη ποὺ τὴν περιέλουζε, μεγάλωσε περισσότερο καὶ μετὰ σιγὰ-σιγὰ ἐξαφανίστηκε. ᾿Αφοῦ ἔσβησε τὸ θεῖο φῶς,σηκώθηκε στὰ πόδια της καὶ βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὴν ᾿Εκκλησία.
῏Ηταν μιὰ ἁπλὴ γυναίκα ἀπὸ τὰ γειτονικὰ χωριά μας.
 

᾿Ιδοὺ λοιπόν, ποιὸς ἔχει τὸ δῶρο τῆς προσευχῆς! Να που οἱ λαϊκοὶ ξεπερνοῦν καμμιὰ φορὰ τους Μοναχούς!᾿Εγὼ ἔκανα μετά προσκομιδή καὶ από την μεγάλη μου συγκίνηση άρχισα να κλαίω καὶ ἔτρεμα μὲ τὰ χαρτιὰ μνημονεύσεως στὸ χέρι. Μόνον ο Θεός γνωρίζει πόσοι υπάρχουν ἐκλεκτοὶ σ᾿ αυτόν τον κόσμο!».
 

Μοναχοῦ Σεραφείμ, Χαρίσματα καὶ Χαρισματοῦχοι,τ.Γʹσελ.217-218, ᾿Εκδόσεις ῾Ιερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, ᾿Ωρωπὸς ᾿Αττικῆς 1990.

ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ: ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!

  Ιστορίες Γέροντος Κλεόπα Α΄
Να μην κρίνουμε τους άλλους από αυτό που βλέπουμε

Την ημέρα της Κρίσεως, όταν ο Θεός θα κρίνει τους ανθρώπους, δε θα κοιτάξει ούτε τα βασιλικά στέμματα, ούτε τα υψηλά αξιώματα.
 Θα ζητήσει να εξετάσει τις καρδιές μας. Και τότε, οι πιο ταπεινοί άνθρωποι, ο φτωχός χωριάτης, ο «καραβοτσακισμένος» από τα βάσανα της ζωής άνθρωπος, ο αγράμματος τσοπάνης, ο φυλακισμένος, ο ξενιτεμένος, ο ασθενής, η δυστυχισμένη χήρα, που κάθεται μαζί με τα παιδιά της μέσα στη φτώχια και τη δυστυχία, γιατί κανείς δεν τους ανοίγει την πόρτα, όλοι αυτοί, αν σήμερα προσεύχονται με δάκρυα στο Θεό, κατά την ημέρα της Κρίσεως θα είναι ανώτεροι από όλους τους ηγεμόνες του κόσμου, τους σημερινούς και τους αυριανούς.

  Κάποια μέρα λοιπόν ένας μεγάλος και ένδοξος βασιλιάς έτρεχε στο δρόμο μέσα στη χρυσή του άμαξα, περιστοιχισμένος από τους αυλικούς του. Κι εκεί που πήγαιναν όλοι μαζί, συνάντησαν σε μια γωνιά του δρόμου δύο άνδρες με σκισμένα, βρόμικα ρούχα και πρόσωπα μαραμένα από την άσκηση.
Ο βασιλιάς κατάλαβε αμέσως πως επρόκειτο για αγίους ανθρώπους του Θεού, που το σώμα τους είχε λιώσει από τη νηστεία, τους ασκητικούς αγώνες και την αϋπνία, ενώ η ψυχή τους έλαμπε από το φως του Θεού.
Σταμάτησε λοιπόν αμέσως, κατέβηκε από την άμαξα και έπεσε γονατιστός στα πόδια τους, κάνοντας μετάνοιες. Στη συνέχεια σηκώθηκε και ασπάστηκε το χέρι τους με σεβασμό.
  Οι αυλικοί του όμως, δε χάρηκαν καθόλου με αυτό που είδαν. Όλη την ώρα μουρμούριζαν:
  -Δες εδώ… Είναι σωστό τώρα αυτό; Ένας ολόκληρος βασιλιάς, και τόσο ένδοξος μάλιστα, να φέρεται έτσι;
  -Άκουσον, άκουσον. Να πέσει στα πόδια των ζητιάνων! Πώ πώ ντροπή…
  Δεν τολμούσαν όμως να πουν τίποτα στον ίδιο, αλλά πήγαν στον αδελφό του:
  -Θα σε παρακαλέσουμε να πεις στο βασιλιά μας, άλλη φορά να μην εξευτελίσει έτσι τη φήμη και το βασιλικό του στέμμα! Αυτό κι αυτό έκανε στο δρόμο που πηγαίναμε…
  Κι εκείνος ο καημένος κάποια στιγμή το μετέφερε στον αδελφό του, ο οποίος όμως τον κατσάδιασε για την απερισκεψία και την ανοησία του και τον έδιωξε κακήν κακώς από κοντά του.
  Ξέχασα να σας πω ότι ο βασιλιάς αυτός είχε τη συνήθεια, όταν επρόκειτο να τιμωρήσει κάποιον με θάνατο, να στέλνει έξω από το σπίτι του έναν αγγελιαφόρο, για να τον ειδοποιεί με τη σάλπιγγα. Έτσι όποιος άκουγε τον ήχο της σάλπιγγας έξω από την πόρτα του γνώριζε ότι την επόμενη μέρα δε θα ζούσε.
  Όταν λοιπόν βράδιασε, ο βασιλιάς έστειλε τον αγγελιαφόρο με τη σάλπιγγα να σαλπίσει έξω από την πόρτα του αδελφού του. Μόλις εκείνος άκουσε τη σάλπιγγα του θανάτου, τρομοκρατήθηκε. Όλη τη νύχτα την πέρασε ξάγρυπνος, μέσα στην αγωνία και την απελπισία! Και ταυτόχρονα, προσπάθησε όπως όπως να τακτοποιήσει όλα τα θέματα του σπιτιού του, ώστε να είναι έτοιμος για ό,τι θα ακολουθούσε.
  Όταν ξημέρωσε, φόρεσε όπως και όλα τα μέλη της οικογένειάς του – η γυναίκα και τα παιδιά του – μαύρα, πένθιμα ρούχα κι αμέσως μετά πήγε στον αδελφό του το βασιλιά, κλαίγοντας και στενάζοντας για το τρομερό κακό που τον περίμενε.

  Μόλις τον είδε ο βασιλιάς να κλαίει έτσι, τον κάλεσε ιδιαιτέρως, σε κάποιο δωμάτιο.
  - Βρε άνθρωπε ανόητε και απερίσκεπτε! του είπε. Εάν εσύ φοβήθηκες τόσο πολύ από τη σάλπιγγα του θανάτου και τον αδελφό σου, που είναι άνθρωπος σαν και σένα και που απέναντί του σε τίποτα δεν έσφαλες ούτε είσαι ένοχος για κάτι, πώς μπόρεσες να κατηγορήσεις εμένα, που ασπάστηκα με ταπείνωση τους αγγελιαφόρους του Θεού μου;
Εκείνοι, βρε, μου υπενθυμίζουν τον θάνατο και τη φοβερή κρίση του Θεού, πολύ περισσότερο από όσο η σάλπιγγα αυτή! Διότι άνθρωπος είμαι κι εγώ κι έχω κάνει πολλά λάθη στη ζωή μου και μεγάλες αμαρτίες ενώπιον του Θεού. Ησύχασε λοιπόν. Μόνο την ανοησία σου ήθελα να σου δείξω και γι’ αυτό σε τρόμαξα με τη σάλπιγγα.
   - Συγχώρεσε σε με, αδελφέ μου, που τόσο απερίσκεπτα σε κατέκρινα, του απάντησε ανακουφισμένος εκείνος.
    -Εντάξει, αδελφέ μου, σε συγχωρώ. Αλλά σε λίγο θα διαπιστώσεις και μόνος σου την ανοησία εκείνων που σε παρακίνησαν να έρθεις και να μου πεις αυτά τα πράγματα.

  Και αφού με τον τρόπο αυτό τον καθησύχασε και τον συνέτισε, τον άφησε να πάει στο σπίτι του. Κατόπιν πρόσταξε τους τεχνίτες του να φτιάξουν τέσσερα ξύλινα κιβώτια. Τα δύο από αυτά τους είπε και τα κάλυψαν ολόκληρα με φύλλα χρυσού, τα γέμισαν με δυσώδη οστά και τα σκέπασαν με επίχρυσο καπάκι.
  Τα άλλα δύο τα άλειψαν εξωτερικά με πίσσα, τα γέμισαν με πολύτιμες πέτρες, μαργαριτάρια και άλλα πολύτιμα αντικείμενα και αρώματα και τα τύλιξαν με ένα τρίχινο πλεκτό από μαλλί γίδας.
  Ύστερα κάλεσε τους άρχοντες και τους φίλους τους, εκείνους δηλαδή που τον είχαν κατακρίνει, επειδή γονάτισε μπροστά στους ανθρώπους του Θεού. Έβαλε λοιπόν μπροστά τους  όλα τα κιβώτια και τους ζήτησε να εκτιμήσουν την αξία αυτών που ήταν επικαλυμμένα με φύλλα χρυσού και των άλλων, που είχαν την επίστρωση πίσσας.
  Εκείνοι βέβαια του απάντησαν ότι τη μεγαλύτερη αξία την έχουν τα κιβώτια που ήταν επενδυμένα εξωτερικά με φύλλα χρυσού, πιστεύοντας ότι μέσα τους κρύβονταν θησαυροί, πολύτιμα πράγματα και πολυτελή υφάσματα, ενώ για τα άλλα, που ήταν αλειμμένα με πίσσα, είπαν ότι δεν είχαν καμμία αξία.

  - Ήξερα πολύ καλά τι θα λέγατε! τους απάντησε ο βασιλιάς. Μόνο που κάνατε λάθος… Διότι ποτέ δεν πρέπει να κρίνουμε ένα πράγμα ή άνθρωπο από αυτό που εκ πρώτης όψεως βλέπουμε, αλλά πρέπει προηγουμένως να εξετάζουμε το εσωτερικό του, εάν είναι άξιο τιμής ή περιφρόνησης.
  Οι άρχοντες τον άκουγαν με απορία: «Τί να εννοούσε, άραγε;»

  - Ανοίξτε τα χρυσά κιβώτια! πρόσταξε τους υπηρέτες του.

  Και μόλις εκείνοι άνοιξαν τα κιβώτια, ξεχύθηκε από μέσα τους μια ανυπόφορη δυσωδία. Παραξενεμένοι οι αυλικοί πλησίασαν κοντά και διαπίστωσαν πως το περιεχόμενο ήταν πράγματι απωθητικό και αξιοκαταφρόνητο.
  - Έτσι ακριβώς μοιάζουν κι εκείνοι που είναι ντυμένοι με ωραία και ακριβά ρούχα και υπερηφανεύονται για τη μεγάλη τους περιουσία και για τη δόξα τους, ενώ η καρδιά τους είναι γεμάτη από έργα πονηρά, αμαρτωλά και βρόμικα, είπε με νόημα ο βασιλιάς.
  Αμέσως μετά πρόσταξε ν’ ανοίξουν και τα κιβώτια που ήταν αλειμμένα με πίσσα. Όταν τα άνοιξαν, μία εξαίσια ευωδία πλημμύρισε το δωμάτιο και, πλησιάζοντας οι αυλικοί του, διαπίστωσαν ότι περιείχαν πολύτιμα πράγματα, ακριβά και σπάνια.
  - Ξέρετε με τι μοιάζουν αυτά τα κιβώτια; συνέχισε ο βασιλιάς. Με εκείνους τους δύο ταπεινούς ανθρώπους, που ήταν ντυμένοι προχθές με σκισμένα ρούχα, που τα μάγουλά τους ήταν ζαρωμένα και τα πρόσωπά τους χλωμά από την άσκηση και τους κόπους. Κι εσείς τους είδατε και αμέσως με κατακρίνατε, επειδή τους έβαλα μετάνοια.
Όμως εγώ, αντιλαμβανόμενος με τα μάτια της ψυχής την καθαρότητα και τη λαμπρότητα των ψυχών τους, που ήταν άγιες και γι’ αυτό πολυτιμότερες και από το στέμμα μου και από τη βασιλική μου δόξα, ώστε όλα μου τα μεγαλεία να είναι μπροστά τους ένα μηδενικό, τους πλησίασα ταπεινά ζητώντας την ευλογία τους.
  Μ’ αυτό τον τρόπο τους δίδαξε ο σοφός βασιλιάς ότι δεν πρέπει ποτέ να κρίνουν την αξία του κάθε πράγματος και του κάθε ανθρώπου από τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, αλλά μονάχα από τα εσωτερικά του γνωρίσματα.

Παρόμοια να κάνουμε λοιπόν κι εμείς και να τιμούμε τους δούλους του Θεού, διότι όλοι είναι αδελφοί Του. Και να μην ξεχνάμε ποτέ πως ο Θεός την Ημέρα της Κρίσεως δεν θα εξετάσει κανενός την όψη, όπως είπε και ο προφήτης Σαμουήλ, όταν εξέλεξε για βασιλιά τον Δαβίδ.
  Ο Θεός, όπως και τώρα, έτσι και τότε θα ερευνήσει την καρδιά του ανθρώπου. Και τότε θα δοξασθούν οι ταπεινοί, οι περιφρονημένοι, οι περιγελόμενοι, οι διωγμένοι για τη θεία δικαιοσύνη, οι πτωχοί στο πνεύμα, εκείνοι δηλαδή που πιστεύουν ότι τα έργα τους είναι ελεεινά και άχρηστα, εκείνοι που επιθυμούν να εφαρμόζεται στον κόσμο η θεία δικαιοσύνη καθώς και όλοι όσους εμακάρισε ο Κύριος. Τότε θα λάμψουν όλοι οι περιφρονημένοι, αυτοί για τους οποίους πίστευαν πως ήταν το σκουπίδι της κοινωνίας.
  Τα ανόητα και περιφρονημένα του κόσμου θα ντροπιάσουν τα σοφά. Τα μικρά και αδύνατα θα ντροπιάσουν τα δήθεν ισχυρά. Γι’ αυτό λέει ο Σωτήρας μας πως οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι.
  Εκείνοι οι οποίοι θεωρούνται από εμάς ασήμαντοι και αποτυχημένοι, εάν σ’ αυτή τη ζωή προσεύχονται στον Θεό με όλη την καρδιά τους, στη βασιλεία των ουρανών θα λάμπουν περισσότερο και από τον ήλιο! Ενώ οι βασιλείς του κόσμου και οι δυνατοί της γης, εάν δεν πιστέψουν στο Θεό, θα παρουσιαστούν ενώπιόν Του γυμνοί από αρετές και τελευταίοι απ’ όλους. Και αυτή την αντιστροφή των πραγμάτων μαζί με όλα αυτά τα εκπληκτικά γεγονότα θα τα δούμε όλοι μας να συμβαίνουν, διότι ο Θεός είναι δίκαιος και η δικαιοσύνη Του μένει στον αιώνα.

Ιστορίες Γέροντος Κλεόπα
σελ, 76-82, Εκδόσεις Άθως

Επιμέλεια κειμένου Αναβάσεις

Ευχαριστούμε τον πατέρα Δαμασκηνό Γρηγοριάτη και τον γέροντα της Μονής Οσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη για την ευλογία και την άδεια δημοσίευσης.