ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΕΡΟΘΕΟΣ,
ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ
Διηγείται ο γέροντας Ιερόθεος σε κάποιον προσκυνητή:
"Η καταγωγή μου είναι από ένα χωριό των
Σερρών κοντά στον ποταμό Στρυμόνα. Στα χρόνια του εμφυλίου τα αδέλφια μου
ήθελαν να με πάρουν στο βουνό και εγώ αντιδρούσα. Μια μέρα κατέβηκαν των
ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ για να με πάρουν με το ζόρι.
Εγώ τους ξέφυγα και έπεσα
στα ορμητικά νερά του Στρυμόνα για να σωθώ. - Όμως κολύμπι δεν ήξερα και όπως με παρέσυραν
τα νερά επικαλέσθηκα τον ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ. -
Αίφνης βλέπω να με
κρατούν δυο χέρια από τους ώμους και να με τοποθετούν πάνω σε ένα κορμό δένδρου
που και αυτόν το παρέσερνε το νερό.
- Ήμουν που ήμουν
παγωμένος, τώρα πάγωσα περισσότερο από το γεγονός αυτό, με αποτέλεσμα να
ακινητοποιηθώ πάνω στον κορμό.
- Οπότε ακούω μια φωνή
από πίσω μου…
- Βρε ευλογημένε σε έβαλα
που σε έβαλα πάνω στο κορμό, κούνα και συ τα χέρια σου.
Έτσι βγήκα στο Δέλτα του Στρυμόνα και με την βοήθεια ψαράδων της περιοχής βρέθηκα στο Περιβόλι της Παναγίας και έκτοτε ο Άγιος Νικόλαος έγινε προστάτης μου. Και έγινε προστάτης όταν είχα πειρασμικές (δαιμονικές) επιθέσεις που πολλές φορές είχαν και υποστατική (φανερή) παρουσία απέναντι μου. Από εμπειρία έμαθα να περιφρονώ και να αδιαφορώ όταν παρουσιαζόταν τα ταγκαλάκια (σατανάδες) για να με πειράξουν.
Έτσι βγήκα στο Δέλτα του Στρυμόνα και με την βοήθεια ψαράδων της περιοχής βρέθηκα στο Περιβόλι της Παναγίας και έκτοτε ο Άγιος Νικόλαος έγινε προστάτης μου. Και έγινε προστάτης όταν είχα πειρασμικές (δαιμονικές) επιθέσεις που πολλές φορές είχαν και υποστατική (φανερή) παρουσία απέναντι μου. Από εμπειρία έμαθα να περιφρονώ και να αδιαφορώ όταν παρουσιαζόταν τα ταγκαλάκια (σατανάδες) για να με πειράξουν.
Όπλο μου ήταν το
εργόχειρο της ΕΥΧΗΣ.(«Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με»).
Μία μέρα ΠΑΡΑΜΟΝΗ των
ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ επισκέφτηκαν το κελί μου με άγριες διαθέσεις, λέγοντας μου…
- «Βρε κακόγερε, πως
μας γλύτωσες τότε τα Θεοφάνεια που σε κυνηγούσαν τα αδέλφια σου για να σε
σκοτώσουν; Εσύ μας περιφρονείς, αλλά οι άνθρωποι έξω στο κόσμο όταν μας βλέπουν
μας ονοματίζουν… και οι μεν παλιοί μας έλεγαν καλικάντζαρους, οι δε νέες γενιές
μας λένε «Εξωγήινους» και πολύ χαιρόμαστε για την νέα ονομασία μας…
ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ
Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει
χαρακτηριστικά ότι οι δαίμονες μπορούν να πάρουν την μορφή ακόμη και «αγγέλων
φωτός».
Δεν θα σας κουράσουμε
με ατέλειωτες αναφορές παρόμοιων φαινομένων από τον χώρο της Ορθοδοξίας, θα
σταθούμε μόνο σε μία σύγχρονη περιγραφή τού γνωστού Ρουμάνου ασκητού, Γέροντος
Κλεόπα Ηλίε, όταν καταδιωκόμενος από την Κρατική Ασφάλεια του Τσαουσέσκου,
έζησε για κάποιο διάστημα στα βουνά Στηνισιοάρα ( 1952-1954). Διηγείται λοιπόν ο γνωστός Ρουμάνος ασκητής π. Κλεόπα Ηλίε:
«Μια νύκτα, μετά τα
μεσάνυκτα ήμουν στην σπηλιά και είχα τελειώσει την ακολουθία του Μεσονυκτικού. Έφτασα
στο τέλος του όρθρου, όταν ξαφνικά άκουσα: Μπούφ, μπούφ, μπούφ…
Ενόμιζα ότι έτρεμε όλη
η γή. Βγήκα έξω να ιδώ τι είναι αυτό πού ακούγεται, αλλά, όταν άνοιξα την πόρτα
της σπηλιάς μου, είδα έξω ένα δυνατό φώς και μέσα σ΄ αυτό ένα
χάλκινο τάνκς με πολλούς τροχούς.
Από αυτό κατέβηκε ένας
ψηλός άνθρωπος με μεγάλα μάτια, με μαύρο αγριωπό πρόσωπο και μ΄ ερώτησε κοφτά:
-« Τι ζητάς εσύ εδώ; ».
Τότε θυμήθηκα τί
λέγουν οι ¨Άγιοι Πατέρες μας.¨Ότι, αν έχεις τά Άγια Μυστήρια, έχεις τον Χριστό
ολοζώντανο!
Είχα τήν Αγία
Κοινωνία, φυλαγμένη σε θήκη, στην κουφάλα ενός ελάτου, μέσα στην σπηλιά
μου.
Όταν είδα αυτή την δαιμονική
σκηνή (και το τάνκς μέσα στα έλατα), μπήκα γρήγορα μέσα, πήρα στα χέρια μου
τά Άγια Δώρα, και μόνο μ΄ αυτά είπα:
-«Κύριε Ιησού Χριστέ, μή
μέ εγκαταλείπης!».
Νά ιδείς εσύ τι
προσευχή γίνεται, όταν βλέπεις τόν δράκοντα στην πόρτα σου!
Όταν κοίταξα πάλι έξω,
είδα ότι απεμακρύνοντο με την δύναμη του Χριστού. Δίπλα στην σπηλιά μου ήταν μια βαθειά χαράδρα
όπου έπεσε μέσα σ΄ αυτή, το ακάθαρτο εκείνο πνεύμα.
Αλλά πώς έπεσε;
Φθάνοντας στο χείλος της
χαράδρας, έκανε τρείς κύκλους γύρω από τον εαυτό του μαζί με το τάνκς, και μετά
έπεσε μέσα με φοβερό κρότο. Αυτός ο κρότος ακουγόταν στα αυτιά μου μέχρι και
την άλλη νύκτα, δηλαδή επί 24 ώρες».
Φυσικά, δεν βρέθηκε
κανένα τάνκς...
Μια άλλη φορά,
διηγείται πάλι ο Ρουμάνος ασκητής, άκουσε πάλι θόρυβο. Βγαίνοντας έξω, είδε να
γίνεται ένας αληθινός πόλεμος.
Έβλεπε τάνκς να έρχονται
προς το μέρος του, και στρατιώτες αρματωμένους να τρέχουν προσπαθώντας να τον
συλλάβουν. Προσευχήθηκε στον Χριστό και η δαιμονική φαντασία εξαφανίσθηκε!
(από το βιβλίο « Η
ζωή και οι αγώνες του Γέροντος Κλεόπα Ηλίε». εκδόσεις « Ορθόδ. Κυψέλη».
Θεσ/κη).