Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ!

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΤΟ ΙΕΡΟ ΨΑΛΤΗΡΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΑΦΗΝΕΤΕ!

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΕΙΣ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΣΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ!

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΝΑ ΓΕΛΑΤΕ ΛΙΓΟ, ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΦΕΥΓΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ!

π. Ανανίας Κουστένης: Να γελάτε λίγο, βρε παιδιά. Φεύγει ο διάβολος. Φεύγει η μελαγχολία. Φεύγει η σκουντουφλιά. Φεύγει η απελπισία. Να γελάτε παιδιά.
Ο διάβολος είναι εγωιστής και φεύγει και μας αφήνει ήσυχους. Καταλαβαίνετε; Και να επικαλούμεθα τους αγίους. Μην τα αφήνουμε αυτά τα πράγματα. Μην τ’ αφήνουμε!
… Είναι ωραίο πράγμα το χιούμορ, παιδιά. Δεν το ‘χουνε πολλοί. Μερικοί δεν γελάνε. Εγώ δεν λέω να καγχάζουμε. Προσέξτε το αυτό. Αλλά να χαμογελάσεις. Να γελάσεις. Να ξεδώσεις …
… Το χιούμορ είναι ζωή, είναι πνοή. Αν κάνεις τον άλλο να γελάσει, ενώ είναι στεναχωρημένος, είναι όλα τα λεφτά!! Το γέλιο είναι άϋλη φιλανθρωπία. 

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Ο άγιος Πορφύριος είναι μεγάλο δώρο του Θεού»!

π. Ανανίας Κουστένης

 

Ο π. Ανανίας Κουστένης γράφει στη «δημοκρατία» για τον Καυσοκαλυβίτη γέροντα και τις εμπειρίες που είχε μαζί του
 
Ο άγιος Γέροντας Πορφύριος είναι μια πολύ πολύ μεγάλη αγκαλιά. Έσπασε το φράγμα της φιλαυτίας αλλά και της Ορθοδοξίας, θα λέγαμε -είναι τολμηρό αυτό- κι έγινε μια αγκαλιά για την Οικουμένη ολόκληρη. Εγώ, τουλάχιστον, όταν πήγα στην αφεντιά του το 1980, Πρωτομαγιά, με μια μεγάλη δυσκολία στη ζωή μου, έτσι το εισέπραξα.
Είχε κόσμο πολύ. Και περιμέναμε. Ήτανε πασχάλιος περίοδος, Πεντηκοσταρίου. Και περιμέναμε να βγει ο Γέροντας. Είχε προβλήματα, δεν μπορούσε. Σε κάποια στιγμή βγαίνει. (Ήταν στο παλιό καλυβάκι, δεν είχε φτιάξει ακόμη το μοναστήρι.) Δεν φορούσε ούτε ράσο. Είχε μια πατατούκα, την είχε ρίξει επάνω του. Βγαίνει και περιμέναμε όλοι, χριστιανοί και μη, περιμέναμε να πει ο Γέροντας «Χριστός Ανέστη»! Δεν είπε «Χριστός Ανέστη». Είπε: «Καλημέρα σας!» Τι ωραία! Γιατί αργότερα μας έλεγε: «Εγώ, βρε, δεν μιλάω για τον Χριστό, αν δεν μου ζητήσουν. Δεν πάω γυρεύοντας, βρε. Ο Χριστός είπε: “Όστις θέλει”. Δεν είναι πίεση, είναι αρχοντιά, είναι αγκαλιά, είναι μεγαλείο, είναι δημοκρατία». Είπε, λοιπόν, αυτά ο Γέροντας και κάτσαμε κει πέρα και λέει: «Ο παπάς να ρθει μέσα». Θα ᾽ταν 100-150 άτομα, γιατί ήταν και αργία και ο καθένας πήγαινε να πει τα βάσανά του, όπως κι εγώ. Το δικό μου φαίνεται ήταν μεγαλύτερο απ᾽ όλων στη φάση αυτή και με κάλεσε μέσα και κάτσαμε. Εγώ δεν μίλαγα, άκουγα, καθόμουν.
 «Ε», μου λέει, «βρε, γι᾽ αυτό στενοχωριέσαι; Αυτό δεν ήτανε κακό, μωρέ παιδάκι. Σε ξερίζωσε από κει ο Θεός για να σε φυτέψει αλλού. Αλλά σε ξερίζωσε λίγο άγαρμπα. Γιατί αλλιώς θα σου στοίχιζε το ξερίζωμα περισσότερο». Άκου τι μου είπε. Εγώ λέω: «Που τα ξέρει Αυτός αυτά;» Δεν μου είχε τύχει άλλη φορά. Είπε κι άλλα διάφορα, που δεν λέγονται εδώ, και με παρηγόρησε ου μετρίως. Σε λίγο μου έφυγαν όλα όσα είχα. Κινδύνευα να τρελαθώ. Ηρέμησα. Αισθάνθηκα μετά ότι είναι δικός μου αυτός. Σαν να τον ήξερα χρόνια και πήγαινα πρώτη φορά. Και μετά έφυγα. Και μ᾽ ακολούθησε, με συνόδευσε μέχρι κάτω, ευχόμενος, σταυρώνοντας. Και νόμισα πως πήγα στον Παράδεισο. Εγώ αυτό εισέπραξα, και στη συνέχεια που πήγαινα στον Γέροντα αυτό εισέπραττα από Εκείνον. Τώρα τι είναι Εκείνος δεν ξέρω. Είναι ένα θαύμα. Είναι η αγάπη του Θεού χειροπιαστή. Είναι η εν ανθρώποις ευδοκία. Είναι ένας δεύτερος Χριστός, είναι ένα μεγαλείο. Τέτοιοι άνθρωποι γεννιώνται μετά παρέλευση αιώνων. Είναι το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στη Γη όλη ο Γέροντας Πορφύριος. Εγώ αυτό εισέπραξα, αυτό λέω.
 Και με ᾽παιρνε και τηλέφωνο εκείνος. Χωρίς να ξέρει το τηλέφωνό μου, μ᾽ έπαιρνε τηλέφωνο. Είναι θαύμα αυτό. Έπαιρνε και μιλούσε και συμβούλευε. Και μετά είχα κι άλλες δυσκολίες, κι άλλες… Ήτανε από κοντά.
 Τον Θεό τον ψηλαφούμε μέσω των αγίων. Μας Τον μεταδίδουν, μας Τον κοινοποιούν. Μας κάνουν να Τον αισθανθούμε και να Τον ψηλαφήσουμε, ει δυνατόν. Γίνεται αυτό. Αφού βρήκα κι εγώ το μέλι, έγλειφα τα δάκτυλά μου. Πήγαινα στον Γέροντα. Πάρα πολλά έδωσε, και βοήθησε κι εμένα και αμέτρητους. Και παρακαλούσε πάντοτε κι έλεγε: «Να αγαπάτε, να συγχωράτε. Να εξομολογείσθε καθαρά και να τα λέτε όλα. Να τα λέτε όλα, γιατί τότε φεύγει το κακό από πάνω σας. Και να προσεύχεσθε. Να προσεύχεσθε απλά. Να μιλάτε στον Θεό απλά. Όπως μιλάτε στον πατέρα σας, στη μάνα σας, στον φίλο σας, στον άνθρωπό σας. Καταλαβαίνει ο Θεός».
 Και κάποια άλλη φορά που πήγα εκεί -γλίτωσα από άλλη δυσκολία, ελύθη κάποιο πρόβλημα-, του λέω: «Έγινε με την ευχή Σας». «Όχι, βρε. Με τη δική σου ευχή». «Γιατί;» του λέω. «Μ᾽ αυτά που τραβάς, σε ακούει ο Θεός». «Και γιατί τα τραβάω;» «Έτσι, για να γίνεις καλύτερος. Εγώ, όταν δεν είμαι καλά και μου λένε “Γέροντα, Σας ευχόμεθα να γίνετε καλά”, τους απαντώ: “Όχι καλά να γίνω, να γίνω καλός”».
 Και συμβούλευε πάντα να αγαπάμε και πάντα να συγχωράμε. Και πάντα, αν μπορούμε, να διαβάζουμε το Ευαγγέλιο. «Τίποτα, βρε, να μην κάνετε, να διαβάζετε το Ευαγγέλιο. Ει δυνατόν όρθιοι. Αυτό είναι και λατρεία και νηστεία και προσευχή και άσκηση και όλα τα καλά».
 Είχε μάθει τα Ευαγγέλια απ᾽ έξω. Και μια φορά μου έλεγε πως μιλούσε ο Ιησούς. Και μου παρίστανε ακριβώς τον Ιησού. «Που το ξέρεις, Γέροντα;» «Μπορώ να πάω κει πέρα εγώ και να ρθω». Πως; Δεν ξέρω. Δεν υπόκεινται στον χωρόχρονο αυτοί. Κι όταν ζούσε αυτό. Τώρα μάλλον.
«Όταν θα φύγω», έλεγε, «θα απαλλαγώ από το σώμα και τις αρρώστιες -είχε πολλές αρρώστιες, ως γνωστόν- και θα ᾽μαι πανελεύθερος, θα πηγαίνω παντού, θα βοηθάω όλους. Δεν θ᾽ αφήνω κανέναν, γιατί τους ανθρώπους τους αγαπώ, γιατί αγαπώ τον Ιησού μου Χριστό». Τα είχε κάνει ένα αυτά τα δυό. Οι δύο εντολές της αγάπης προς τον Θεό και προς τον άνθρωπο.
 Ήταν αγάπη ο Γέροντας, ο άγιος Πορφύριος, ο βασιλέας της αγάπης. Έγινε αγάπη, έγινε στοργή, έγινε κατανόηση. Ήτανε αστενόχωρη η αγάπη του. Κι απλωνότανε παντού. Σε όλους και σε όλα. Σε Ορθόδοξους, σε ετερόδοξους, σε ετερόθρησκους. Μπορεί να μη συμφωνούσε με τις αμαρτίες και τις αιρέσεις, αλλά συναντιόταν η ψυχή του με την ψυχή τους, όπως και ο Αθάνατος Χριστός. Αγαπούσε τους αμαρτωλούς και τους τελώνες. Δεν συμφωνούσε με τα έργα τους, αλλά αγαπούσε την ψυχούλα τους.
 Άσε που δεν άφηνε να λέμε γι᾽ Αυτόν. Όχι. «Τι πας εσύ και λες για μένα ότι είμαι καλός; Να μη μιλάς. Να μη μιλάς. Αφού δεν είμαι καλός». Ήταν ταπεινός κι είχε αγάπη. Αυτό ήταν ο Γέροντας. Ο,τι άλλο να πω δεν ξέρω.
Ο,τι εισέπραξα από τον Γέροντα οφείλω να το πω. Και να ευχαριστήσω τον Θεό που με έφερε στον δρόμο του Γέροντα και στη ζωή του, και να ευχαριστήσω κι Εκείνον, ο οποίος δεν εγκατέλειψε κανέναν, ούτε κι εμένα τον ελάχιστο και αμαρτωλό. Κι αν σήμερα ζω και είμαι στην Εκκλησία και “κάνω” πέντε πράγματα, αυτά τα οφείλω στον άγιο Πορφύριο.

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ!

Η αγάπη είναι μυστήριο.
Η αγάπη είναι παράδεισος.
Κι όταν ο άνθρωπος έχει αγάπη στην ψυχή, τότε όλα αλλάζουν.
Κι ας είναι φτωχός, αναγκεμένος ή άνεργος.
Κι ας είναι μόνος.
Κι ας είναι σκλάβος ή ελεύθερος.
Κι ας είναι ότι θέλει.
Ο άνθρωπος που αγαπά, έχει μέσα του τον παράδεισο του Θεού.
Στολίζεται η ψυχή του και χαίρεται και ανεβαίνει.
Όλο ανεβαίνει.
Και μια ψυχή που ανεβαίνει, ανεβάζει όλο τον κόσμο.
 
π. Ανανίας Κουστένης 

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΤΟ "ΟΥ ΦΟΝΕΥΣΕΙΣ" ΙΣΧΥΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

Π. Ανανίας Κουστένης: Να πολεμήσω για του Χριστού την πίστη. Δεν έρχεται όμως όλο αυτό έτσι λίγο σε αντίθεση: Έλα ο χριστιανός που πρέπει να αγαπάω όλο τον κόσμο, να σηκώσω  τον Μουσουλμάνο που με απειλεί, να σκοτώσω τον Εβραίο που με απειλεί, και μετά να πάω να κοινωνήσω;
Όχι, δεν είναι έτσι. Το «ου φονεύσεις» ισχύει για όλους. Είναι κωδικοποίηση• ο δεκάλογος του φυσικού δικαίου. Μόνο αυτό αν τελούσαμε σήμερα, δεν χρειάζονται νόμοι. Έχουμε γεμίσει νόμους. Πολυνομία και… παρανομίες… (γέλια) Είναι κωδικοποίηση του φυσικού δικαίου. Και όπως μας έλεγε ο μακαρίτης ο Μουρατίδης ο δάσκαλος που μας έκανε το αστικό δίκαιο, το «ου φονεύσεις» ισχύει και γι’ αυτόν του έρχεται να σε φονεύσει. Όχι μόνο για σένα. Οπότε κάνεις άμυνα. Και ο Χριστός -κάνε άμυνα στον Πόντιο Πιλάτο, όταν τον χτύπησε ο δούλος. Του λέει: «Για πες μου, γιατί με χτυπάς; Αν έκανα κακό, για ποιό κακό; Ειδάλλως, γιατί το κάνεις;». Είναι φυσικό δικαίωμα. Είναι λογικό δικαίωμα. Γιατί ο Κύριος έλεγε στον δούλο του: «Εγώ σε έφτιαξα και σου έδωσα και λογική. Αν δεν κάνεις χρήση της λογικής, με χτυπάς χωρίς να φταίω, δεν το βλέπεις;». 

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΔΕΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ, ΜΑΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙ!

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΕΚΕΙ ΣΤΑ ΑΓΡΑΦΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΓΙΟΣ!

Π. Ανανίας Κουστένης: Ο Άγιος Πορφύριος μου έλεγε ότι εκεί στα Άγραφα είναι ένας μεγάλος Άγιος!

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ!

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

Κάποτε ο γέροντας Ανανίας Κουστένης είπε στον άγιο Πορφύριο:
«Όταν πας επάνω Γέροντα μην μας ξεχάσεις, μην προσηλωθείς στην δόξα και την αγάπη του Χριστού και εμείς εδώ κάτω ψοφάμε και πεθαίνουμε…». 
«Τι λες βρε» του απάντησε ο Άγιος, «Τότε θα ‘μαι πιο κοντά σας.
Τότε θα απαλλαγώ από τα δεσμά της σαρκός, από τις αρρώστιες. Τότε θα είμαι ελεύθερος και θα είμαι πανταχού παρόν με την Χάρη του Χριστού».
Ο Γέροντας Πορφύριος, ήταν φως, χαρά και ελευθερία. Πίστευε  και βίωνε με απόλυτο τρόπο, ότι ο Χριστιανός πρέπει να είναι ο άνθρωπος της χαράς, του φωτός και της ελπίδας. Στην ζωή με τον Χριστό δεν χωράει φόβος, ενοχή και απειλή, μιζέρια και κακομοιριά. Έλεγε λοιπόν ο Άγιος, «Εγώ, όταν θα πάω στον Χριστό, θα πάω χαρούμενος». «Και δεν θα φοβηθώ ούτε τα τελώνεια… Ούτε τίποτε άλλο. Θα πάω χαρούμενος.
Γιατί;
Θέλω να παρουσιαστώ μπροστά Του όχι σκιαγμένος και φοβισμένος και δουλάκι. Αλλά σαν γιος Του αγαπημένος και χαρούμενος.
Να τον κάνω να χαρεί και Εκείνος, έστω και με μένα.
Να χαρεί και Εκείνος Να χαρεί…..»

Αποσπάσματα από το βιβλίο του π. Ανανία Κουστένη Ιστορίες από τον Άγιο Πορφύριο τον νέο τον Καυσοκαλυβίτη».»
 

ΓΕΡΩΝ ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΟΠΟΥ ΟΡΓΩΝΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ, ΣΠΕΡΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ!

π. Ανανίας Κουστένης: Όπου οργώνει ο διάβολος, σπέρνει ο Θεός, στις καλοπροαίρετες υπάρξεις και ψυχές. 

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ, ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ!

π. Ανανίας Κουστένης: Το μέλλον είναι Χριστός, τίποτα άλλο.

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΣΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ, ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΖΗΤΑΜΕ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΕΝΩ ΦΤΑΙΜΕ;

π. Ανανίας Κουστένης: Ξέρετε πόσο καταλαβαίνουν τα παιδάκια, όταν τους ζητάμε συγγνώμη ενώ φταίμε; Σαν άγγελοι καταλαβαίνουν τη συγγνώμη. 

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ, ΕΙΝΑΙ ΠΝΟΗ!

Π. Ανανίας Κουστένης: Το χιούμορ είναι ζωή, είναι πνοή. Αν κάνεις τον άλλο να γελάσει, ενώ είναι στεναχωρημένος, είναι όλα τα λεφτά! Το γέλιο είναι άϋλη φιλανθρωπία! 

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΠΩΣ ΞΥΠΝΑΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΠΡΩΪ ΜΕ ΚΑΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΜΕ ΚΑΚΟΥΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ!

Π. Ανανίας Κουστένης: Έχετε δει πως ξυπνάμε πολλές φορές το πρωί με κακή διάθεση με κακούς λογισμούς; Και το κακό είναι ότι καθόμαστε κάτω στο κρεβάτι και τους επωάζομε. Να πεταχτούμε πάνω. Πετάξου επάνω αδελφέ! Άναψε το καντηλάκι σου, αν έχει σβήσει. Βάλε λίγο λιβάνι. Φίλησε την εικόνα. Πες δυο «Πατερημά". Πες δυο κουβέντες. Και άλλαξε το κλίμα. Άλλαξε τη διάθεση. Έχει σημασία αυτό. Ό,τι και να γίνεται μην καθόμαστε κάτω. Ας πεταγόμαστε πάνω αδελφοί!

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΑΣ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ, ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΑ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΑΣ!

Π. Ανανίας Κουστένης: Ας φροντίζουμε, όσο μπορούμε, να τα φτιάχνουμε με τον Χριστό μας. Επιμένω. Να τα φτιάχνουμε! Εκείνος μας περιμένει την κάθε ώρα, την κάθε στιγμή. Κι αν κάνουμε βλακείες εμείς, μας φέρει σε αδιέξοδο η αμαρτία μας και το κακό. Και στο αδιέξοδο αυτό την έχει στημένη και κάθεται ο γλυκύς Ναζωραίος.
Ο Αναστάς εκ νεκρών. Μας περιμένει. Μας περιμένει! Και τότε απελπισμένοι απ’ όλους κι απ’ όλα, ξεγυμνωμένοι και φτωχοί, πέφτουμε στη δική Του αγκαλιά. Στην Αγία Του Εκκλησία. Για να πλουτίσουμε τη φτώχεια μας. Για να αναστήσουμε την ψυχή και τη ζωή μας! 

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: "Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΗΤΑΝ ΑΣΤΕΡΙ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΓΕΘΟΥΣ!"

 Του μακαριστού π. Ανανία Κουστένη

Ο άγιος Ανδρέας ήταν αστέρι πρώτου μεγέθους!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Εκφωνήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2014.

Έχει μεγάλη χαρά σήμερα, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου, έχει μεγάλη χαρά η Αθήνα μας και η πατρίδα μας ιδιαίτερα. Και ολόκληρη η Ορθοδοξία. Γιορτάζει ένα από τα μεγαλύτερα τέκνα της. Ο άγιος Απόστολος Ανδρέας, ο Πρωτόκλητος.

Γιορτάζει και η Βηθσαϊδά, παρότι πάνε με το παλαιό, δεν πειράζει, η πατρίδα του. Βηθ-σαϊδά, σημαίνει σπίτι ψαριών. Εκεί, λοιπόν, ήταν ψαράς.

Γιορτάζει και η Κωνσταντινούπολη. Είναι ο ιδρυτής, ο άγιος Ανδρέας, της Εκκλησίας του Βυζαντίου, που αργότερα, επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, ιδρύθηκε στο ίδιο μέρος η Κωνσταντίνου Πόλις. Η Βασιλεύουσα Πόλις. Το μάτι της Ανατολής και της Χριστιανοσύνης.

Γιορτάζει ο Πόντος. Η Ουκρανία. Η Θράκη. Μακεδονία, Ήπειρος, Θεσσαλία.

Και αποκορύφωμα των εορτών αποτελεί η πρωτεύουσα του Μωριά. Αι Πάτραι. Όπου εκεί ο άγιος Ανδρέας εμαρτύρησε. Απέθανε μαρτυρικά επί σταυρού σχήματος Χι, για την πίστη του Χριστού. Για τον λόγο του Ιησού και για τη μαρτυρία του Αρνίου.

Χαίρεται ιδιαίτερα και η Αθήνα μας, όπως είπα. Διότι, κατά την παράδοση, είχε περάσει και από δω και πήγαινε προς τα κάτω, προς την Πάτρα, κι εκεί στο Λουτράκι, σ’ ένα βραχάκι, κάθησε να ξεκουραστεί. Και σήμερα είναι εκκλησάκι, που τρέχουν από παντού, και τον γιορτάζουν οι εκεί, μετά περισσής χαράς και ευφρόσυνης.

Κυρίως, όμως, εδώ, τη λατρεία του αγίου Ανδρέου, του Πρωτοκλήτου, την έφερε η κυρά των Αθηνών [η αγία Φιλοθέη]. Τον 16ο μ.Χ. αιώνα. Τον πρώτο αιώνα περίπου της σκλαβιάς της τουρκικής, που ήτο ο πιο σκοτεινός και φοβερός αιών. Τότε φάνηκε πως η Ελλάς θα έχει τέλος. Και όλα ήταν εναντία. Τι σεισμοί, τι λιμοί, τι ξηρασίες, τι καταποντισμοί, τι παιδομαζώματα, τι χαράτσια, τι επιδημίες, τι φονικά, κι ο,τι άλλο θέλετε!

Λες, βάλθηκαν όλα τα στοιχεία της φύσεως κι όλες οι δυνάμεις του κακού, να ξεπαστρέψουνε αυτό το αλωνάκι. Έλα, όμως, που ο Θεός την προστάτευε και την προστατεύει! Έλα, όμως, που ο Θεούλης δεν την άφησε! Και έστειλε δω την κόρη της Παναγίας.

Την κυρά Φιλοθέη! Τη Ρεγούλα. Τη βασίλισσα. -Πλατεία Ρηγίλης.- Κι εκείνη, αφού επαντρεύθη, κατ’ απαίτηση των γονέων της, και πήρε έναν άνδρα φοβερό και τρομερό, που τον έλεγαν Ανδρέα, κι αφού τον υπέμεινε τρία χρόνια, κι αφού δεν μπόρεσε ούτε με την υπομονή της ούτε με την προσευχή της ούτε με τίποτα να τον αλλάξει, τότε άπλωσε ο Κύριος και τον πήρε.

Και παρουσιάζεται ο άγιος Ανδρέας και της λέει, αφού πέθαναν κι οι γονείς της: «Ρεγούλα, κάνε το σπίτι σου μοναστήρι. Κάνε κι εκκλησιά. Βάλ’ την στ’ όνομα μου. Κι εγώ θα σε προστατεύω».

Το ’κανε! Κει που τώρα είν’ η αρχιεπισκοπή Αθηνών, που ’ναι εκκλησάκι, ακριβώς αυτό. Το εκκλησάκι της αγίας. Πιο κάτω είναι και τα ερείπια του σπιτιού της, λοιπόν. Αν είν’ αυτό αλήθεια, δεν ξέρω. Ούτε μας ενδιαφέρει αυτό. Έφτειαξε μετόχια στ’ όνομα του αγίου, έκαμε ψυχικά, κι έτσι οι Αθηναίοι μέσα στη σκλαβιά, είχαν ένα κι έναν ανδρειωμένο απόστολο. Είχαν και τον Παύλο, βέβαια, που είναι ιδρυτής της Εκκλησίας των Αθηνών. Είχανε και τον άγιο Ανδρέα, τον Πρωτοκλητο.

Κι ο άγιος Ανδρέας ήτο αστέρι πρώτου μεγέθους. Βέβαια, στην Καινή Διαθήκη και στην Ιερά Ιστορία δεν φαντάζει και τόσο πολύ. Είναι σχεδόν σιωπηλός και ταπεινός, κάτω απ’ τον ίσκιο του αδελφού του, του Πρωτοκορυφαίου Πέτρου, ο οποίος κάθε τρεις και λίγο τα ‘κανε θάλασσα, μέχρι το τέλος της ζωής του.

Γι’ αυτό λέει το απολυτίκιο «Ως των αποστόλων πρωτόκλητος και του κορυφαίου αυτάδελφος». Κάποια εκεί στην εκκλησία που πάμε, και ψάλλομε τον λέει «εξάδελφο!» Δεν πειράζει. Το ίδιο είναι. Και ακούγεται τόσο ωραία, ας πούμε. Βέβαια.

Ο Απόστολος Ανδρέας είχε αγάπη μεγάλη. Ήτο κρυφό ταλέντο, αν θέλετε. Πόσοι άνθρωποι δεν έχουν μέσα τους αρετή, δεν έχουν καλοσύνη, δεν έχουν πίστη, δεν έχουν λεβεντιά και δεν τους περνάς για τίποτε! Και έρχεται στιγμή και ώρα, κατά την οποίαν αναδεικνύονται! Κι αν δεν τον ήξεραν οι άλλοι τον άγιο Ανδρέα, τον ήξερε ο Φιλάνθρωπος Χριστός, που τον κάλεσε κι εκείνον Απόστολό Του.

Κι όπως είπαμε και το πρωί, τον είχε αντ’ αυτού. Όπου πήγαινε με τους τρεις προκρίτους, τον Πέτρο, τον αδελφό του, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, τ’ άλλα δυο αδέλφια, άφηνε τους Αποστόλους με τον Ανδρέα. Που σημαίνει ότι είχε ηγετικές ικανότητες και τον τρόπο να επιβάλλεται στους υπόλοιπους χωρίς να τους καταπιέζει και να μπορεί να τους διοικεί κατά τον καλύτερο τρόπο.

Αγαπούσε τόσο πολύ τους ανθρώπους. -Και οι άλλοι Απόστολοι, φυσικά. Άλλα τώρα μιλάμε για τον Ανδρέα.- Τόσο πολύ τους ανθρώπους, που τους νοιαζότανε! Τι θα φάνε, τι θα πιούνε, πού θα μείνουν, τι θα γίνει, πώς θα περάσουν και τα υπόλοιπα. Τον βλέπουμε εκεί στην έρημο της Γαλιλαίας, στο 6ο κεφάλαιο του Ιωάννου, βλέπουμε τον Ανδρέα να πρωτοστατεί, μαζί με τον Φίλιππο, και να παρακαλεί τον Κύριο να απολύσει τους όχλους, τον λαό, τον κόσμο. Γιατί δεν έχουν τι να φάνε. Να πάνε στις κοντινές κωμοπόλεις και στα χωρία, να βρουν κάτι να φάνε, για να μην πέσουν κάτω από την πείνα.

Πόσο μας νοιάζονται οι Απόστολοι! Κι εδώ ο άγιος Απόστολος Ανδρέας! Πόσο μας σκέπτονται! Πόσο μας φροντίζουν! Και τι καλό που είναι αυτό! Και πόσο θάρρος μας δίνει! Και πόσο μας εμψυχώνει! Κι έκαμε εκεί ο Χριστός το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων.

Λίγο πριν το Πάθος του Χρίστου, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης και ο Ανδρέας, το σημειώνει ο Ευαγγελιστής Μάρκος, ήσαν μαζί Του έξω, στο Όρος των Ελαίων. Γιατί πήγαινε την ήμερα στην Ιερουσαλήμ, έδινε την τελευταία Του μάχη, ενημέρωνε τον λαό, αποχαιρετούσε, άφηνε τις υποθήκες Του, και το βράδυ ηυλίζετο, έμενε, δηλαδή, έκανε καταυλισμό, στο Όρος των Ελαιών.

Και βλέπουμε εδώ πέρα να ’ναι όχι μόνο η αγαπημένη Του τριάς, αλλά και ο Ανδρέας μαζί, και μόνος ο Ανδρέας από τους άλλους Αποστόλους, εκτός των τριών. Και Τον ρωτούσαν, τον Κύριο, αφού Του έδειχναν τις οικοδομές και τα κτίσματα, τα μεγάλα και επιβλητικά, τι θα γίνει. Ποιο το μέλλον, και της Ιερουσαλήμ, και του κόσμου.

Πάντα ρωτάει ο άνθρωπος για το μέλλον του. Ακόμα και στα μαντεία πήγαινε, ακόμα και σήμερα πάει στις μάγισσες και οπουδήποτε. Γιατί το μέλλον, όταν είναι άγνωστο, τον φοβίζει και θέλει να το ξέρει. Και τους είπε ο Κύριος εκεί, τους προανήγγειλε, την επικείμενη καταστροφή της Ιερουσαλήμ, που έγινε μετά από λίγα χρόνια, επί Τίτου και Βεσπασιανού, των αυτοκρατόρων της Ρώμης.

Και τους είπε: «Θα έλθει η ώρα, που εδώ δεν θα αφεθεί λίθος επί λίθον. Και όλα αυτά θα καταλυθούν, θα γκρεμιστούν και θα εξαφανιστούν».

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, «Αγιολόγιο» τόμος στ’, των εκδόσεων Ακτή, Λευκωσία 2014.

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: Ο ΘΕΟΣ ΚΡΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΠΛΗΞΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ!

Π. Ανανίας Κουστένης: Ο Θεός κρατά για το τέλος μια μεγάλη έκπληξη για τους Τούρκους, το "βαρύ πυροβολικό", τον Ταξιάρχη Μιχαήλ του Μανταμάδου της Λέσβου, με το ανίκητο σπαθί του, που θερίζει μυριάδες εχθρών! Κρατηθείτε γερά στην Πίστη μας, όσο και εάν "ουρλιάζουν" λύκοι και τσακάλια γύρω μας! Ο Θεός είναι μαζί μας! Οι Άγιοι τρέχουν και συντρέχουν!

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ (+ ΑΡΧΙΜ. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ)

 Κυριακή Γ’ Λουκά: Ο Χριστός: Η ζωή και η Ανάσταση 

(†Αρχιμ. Ανανίας Κουστένης)

Τρίτη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί, κι ο Χριστός μας στο ιερό Ευαγγέλιο είχε κάμει νεκρανάσταση. Ανέστησε το παιδί το μονάκριβο, μιας χήρας, στην πόλη Ναΐν. Καθώς επήγαινε σ’ αυτή την πόλη ο Ιησούς, με πολλούς Μαθητές και λαό αμέτρητο, συναντήθηκε στην πύλη της πόλεως μ’ ένα ξόδι, με μία κηδεία. Και ο θάνατος αντικρούστηκε με τη Ζωή, ο θάνατος αντικρούστηκε με την Ανάσταση. Ο Κύριος είδε αυτό το κατάντημα του ανθρώπου, τον θάνατο, και μάλιστα στο πρόσωπο ενός νέου ανθρώπου, και τον πόνεσε πολύ. Εδώ φαίνεται η τρυφερότητα και η συμπόνια του Χριστού μας αλλά και η δύναμή Του.

Πλησίασε τη σορό, και κείνοι, που σήκωναν αυτήν, σταμάτησαν. Άγγιξε τον πεθαμένο και του έδωσε ζωοποιό δύναμη. Και του φώναξε να σηκωθεί, τον έφερε από την άλλη ζωή. Αυτό τι σημαίνει; Ότι η ψυχή, καθώς βγαίνει από το σώμα και εκείνο μένει λείψανο – το  υπόλοιπο μιας ενότητος – υπάρχει κάπου αλλού. Και ο Κύριος της ζωής και του θανάτου, για Τον οποίον όλοι ζουν, την έφερε ξανά στο κουφάρι.

Και τότε σηκώθηκε ο πεθαμένος και κάθισε στο φέρετρο, και τον παρέδωσε στη μητέρα του. Εκείνη είχε πονέσει περισσότερο από όλους, εκείνη θρηνούσε, κι από αυτήν έλειπε πιο πολύ. Και δεν τον κράτησε ο Κύριος κοντά Του, ούτε για μαθητή Του, ούτε για υπηρέτη Του, ούτε για τίποτα, τον έδωσε στη μητέρα του. Αυτός είναι ο Χριστός μας.

Και το Ευαγγέλιο, στη συνέχεια, δε θριαμβολογεί, ούτε δείχνει τη χαρά και της μάνας και των άλλων ανθρώπων που είδαν την ανάσταση. Αλλά τι λέει το Ευαγγέλιο; Αισθάνθηκαν δέος οι άνθρωποι, θεϊκό φόβο, ένοιωσαν τη Θεία παρουσία, και εδόξαζαν τον Θεό. Έτσι είναι. Άμα κανείς αισθανθεί τη Θεία παρουσία, δοξολογεί, ευχαριστεί, πανηγυρίζει και χαίρεται.

Και στη συνέχεια έκαμαν τη διαπίστωση πως Μέγας Προφήτης ευρίσκεται ανάμεσά τους. Χρόνια είχαν οι Ιουδαίοι να ιδούν Προφήτη, και μάλιστα μεγάλο. Τώρα, λοιπόν, ήλθε «το πλήρωμα του Νόμου και των Προφητών», ο Χριστός μας. Κι ακόμα διαπίστωναν πως «επεσκέφθη ο Θεός τον λαόν Αυτού». Το ρήμα «επισκέπτομαι» είναι με την ιατρική εδώ έννοια, αφού κι ο Λουκάς ήτο ιατρός. Μας επισκέφθη ο Κύριος εμάς τους αρρώστους και μας επισκέπτεται. Δε μας εγκαταλείπει ποτέ, είναι πάντοτε κοντά μας, αρκεί και εμείς να είμαστε κοντά Του, και να μην Τον αφήνομε. Τα πλήθη της Ιουδαίας δεν Τον άφηναν να πιει νερό, ούτε να κοιμηθεί τόσο τους έλκυε η θεανδρική προσωπικότης Του, η αγάπη Του, η τρυφερότητά Του, η συμπόνια Του και η καλοσύνη Του.

Συμφέρει κι εμάς νά ‘μαστε κοντά Του, νοερά, ψυχικά, καρδιακά, με τη σκέψη, «με λογισμό και μ’ όνειρο», γιατί καθώς περνούν τα χρόνια αυτό καταλαβαίνομε: Ότι ο Ιησούς είναι η μεγάλη μας αγάπη, η πρώτη και η στερνή μας αγάπη, το Α και το Ω της ζωής μας. Και σε κάποια στιγμή που όλα θα τ’ αφήσωμε κι όλοι θα μας αφήσουν, Αυτός θα ‘ναι μπροστά μας, Αυτός θα έλθει να μας πάρει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και μεγαλύτερη ελπίδα απ’ αυτό. Γι’ αυτό, μην Τον αφήνομε. Ας Τον ακολουθούμε. Το κέρδος θα είναι μέγα. Και τότε θα έχομε ειρήνη, και στην άλλη πλάση θα κερδίσομε την αιώνια ζωή.

 

(† Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη (2009). Το κήρυγμα της Κυριακής, τόμος Β΄, Από την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή. [σελ.103-106], Λευκωσία: Περιοδικό «Ακτή»)

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΕ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΜΕ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ..., ΕΚΕΙΝΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΝΑ ΦΟΒΗΘΕΙ!

Π. Ανανίας Κουστένης: Όποιος αγαπά την Παναγία με όλη του την ψυχή και με όλη του την ύπαρξη και όποιος την εμπιστεύεται και όποιος αφήνει επάνω της όλες του τις ελπίδες και προσπαθεί να κάμει πράξη το Ευαγγέλιο του Υιού και Θεού Της, εκείνος δεν έχει τίποτε να φοβηθεί, τίποτε μα τίποτε, ούτε σε αυτόν τον αιώνα, ούτε στον μέλλοντα. Αφού θα έχει μαζί του την Υπεραγία Θεοτόκο, την μετά Θεόν, Θεόν μας. Την Προστασία του κόσμου, την Υπέρμαχο Στρατηγώ, την Κυρία των Αγγέλων, αλλά και τη Μάνα των ανθρώπων.