ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ: Ο ΑΝΑΣΤΑΣ ΙΗΣΟΥΣ Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ!

Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης
Ο αναστάς Ιησούς η ελπίδα μας

Την αγία και λαμπρά νύκτα της Αναστάσεως, στον Όρθρο και στη Θεία Λειτουργία όλα αστράπτουν και λάμπουν στο φως του Αναστάντος Κυρίου μας.

Το φως αυτό φωτίζει και χαροποιεί τους Χριστιανούς και όλη την κτίσι, ορατή και αόρατο, «ουρανόν τε και γην και τα καταχθόνια».

Ο Αναστάς Κύριος έρχεται εν μέσω του λαού Του και εκπληρώνει την υπόσχεσί Του: «η λύπη ημών εις χαράν γενήσεται… και την χαράν υμών ουδείς αίρει αφ’ υμών» (Ιω. 16:20,22).

Η χαρά της Αναστάσεως είναι αναφαίρετος. Είναι η μόνη αληθινή χαρά.

Ο μεγάλος θεολόγος της Εκκλησίας μας άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μας εξηγεί ότι ο Κύριος έγινε άνθρωπος «ίνα γένηται της αναστάσεως και της αιωνίου ζωής αρχηγός και πίστωσις, λύσας την απόγνωσιν· ίνα υιός ανθρώπου γενόμενος και της θνητότητος μεταλαβών υιούς Θεού τους ανθρώπους απεργάσηται, κοινωνούς ποιήσας της θείας αθανασίας».

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι λοιπόν ο αρχηγός και η βεβαίωσις της αναστάσεως και της αιωνιότητός μας. Έγινε άνθρωπος και συμμερίστηκε την θνητότητά μας, ώστε να μας κάνη υιούς Θεού κοινωνούς της θείας αθανασίας. Έτσι έλυσε την απόγνωσι.

Πράγματι, ό,τι και να κάνη ο αλύτρωτος από τον θάνατο άνθρωπος, στο τέλος τον περιμένει η απόγνωσις γιατί όλα «θάνατος διαδέχεται». Όλα εκμηδενίζονται και αφανίζονται.

Ο ενωμένος όμως με τον Αναστάντα Ιησού άνθρωπος όσα βάσανα, δοκιμασίες, αρρώστιες, κατατρεγμούς, θανάτους και εάν περάση, στο βάθος έχει χαρά, γιατί γνωρίζει ότι συμμετέχων στον Σταυρό του Κυρίου του συμμετέχει στην Ανάστασι και την αιώνιο ζωή Του.

Τώρα εμείς οι χριστιανοί μπορούμε να αγωνιζόμαστε, να χαιρόμαστε, να εορτάζουμε, να ελπίζουμε. Ο Κύριος μας έλυσε την απόγνωσι.

Χωρίς τον Αναστάντα Ιησού, οι εορτές των ανθρώπων είναι πένθιμες και γι’ αυτό κατ’ ουσίαν δεν είναι εορτές. Είναι προσπάθειες φυγής από την μονοτονία, την πλήξι, την μοναξιά. Είναι θορυβώδεις εκδηλώσεις για να μη ακούεται ο τρομακτικός απόηχος του μηδενός.

Ο Ιησούς Χριστός, που λύει την απόγνωσι, είναι η Εορτή μας, γιατί είναι το Πάσχα μας, η διάβασις από το θάνατο στην ζωή.

Για τον πιστό χριστιανό όλη η ζωή είναι Πάσχα και Εορτή, γιατί όλη η ζωή του φωτίζεται, χαριτώνεται και αγιάζεται από την Χάρι του Αναστάντος. Οι εκκλησιαστικές Εορτές είναι αφετηρίες για να γίνεται όλη η ζωή εορτή.

Πολύ αδικούν τον λαό μας όσοι θέλουν να τον απομακρύνουν από τις Εορτές του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων με άθεες εορτές, αθλητικές, πολιτιστικές, ιστορικές, οικογενειακές. Τον ξαναφέρουν στην απελπισία και στην απόγνωσι.

Στα νέα αναγνωστικά του Δημοτικού Σχολείου πρέπει να επανέλθη ο Χριστός, η Αιωνιότης, οι Εορτές της Ορθοδοξίας και του λαού μας. Αλλοιώς ετοιμάζουμε τα παιδιά δίχως την ελπίδα της εκ νεκρών αναστάσεως.

Στην ελληνορθόδοξο παιδεία μας τα παιδιά μορφώνονται σε «υιούς της Αναστάσεως». Στην άθεο παιδεία σε «υιούς του θανάτου».

Ο ελληνορθόδοξος χριστιανικός λαός μας, παρά τις αδυναμίες του, έχει την ευλογία να είναι λαός της Αναστάσεως. Η κατ’ εξοχήν εορτή των Ελλήνων είναι το Πάσχα. Γι’ αυτό και ο λαός μας έχει πάντα ελπίδα. Συμμαρτυρεί προς τούτο το πλήθος των αγίων Νεομαρτύρων της Τουρκοκρατίας και ο πιστός μάρτυς της ελληνορθοδόξου Παραδόσεώς μας Μακρυγιάννης.

Όσοι μάχεσθε για τον αθεϊσμό, μη προσπαθήτε να τον επιβάλετε στον λαό μας. Σεβασθήτε την παράδοσι και την ελευθερία του. Πιστεύω ότι η αθεΐα δεν εκφράζει ούτε τον ιδικό σας βαθύτερο εαυτό, αφού και σεις είστε βαπτισμένοι και προέρχεσθε από τα σπλάχνα του ορθοδόξου λαού μας.

Αφήστε τον λαό μας να είναι αναστάσιμος, ορθόδοξος, να ελπίζη και η ζωή του να είναι Εορτή. Μη σκοτώνετε την ελπίδα από τους ανθρώπους.

Αδελφοί μου, «δεύτε λάβωμεν Φως εκ του Ανεσπέρου Φωτός και δοξάσωμεν Χριστόν τον Αναστάντα εκ νεκρών».

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!

Άγιον Πάσχα 1984

Από το βιβλίο: Αρχιμ. Γεωργίου, Καθηγουμ. Ι. Μ. Οσ. Γρηγορίου, ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΘΕΑΣΑΜΕΝΟΙ. Έκδ. Ι. Μ. Οσ. Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2005, σελ. 31.

ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΑΚΡΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΥΪΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους
Η μεγάλη αγάπη και η άκρα ταπείνωση του Υιού του Θεού

Όπως λένε οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ο Κύριος κατά το διάλειμμα της τριημέρου Ταφής Του, την οποία σήμερα εορτάζουμε, έπρεπε να ολοκληρώσει το έργο Του. Έπρεπε να ευαγγελισθεί την σωτηρία και να ελευθερώσει από τα δεσμά του διαβόλου και αυτούς που είναι στον Άδη. Και γι’ αυτό κατήλθε η παναγία Του ψυχή στον Άδη και «τοις εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξεν», κατά τον άγιο Απόστολο Πέτρο (Α’ Πετρ. 3:19).

Βλέπουμε λοιπόν πάλι την μεγάλη αγάπη του Υιού του Θεού και Θεού μας, ο οποίος κανένα δεν άφησε που να μην ευεργετήσει με τον σταυρικό Του Θάνατο και με την αγία Του Ανάσταση. Αλλά βλέπουμε και την άκρα ταπείνωσή Του, διότι καταδέχθηκε, ενώ ήταν Θεός προαιώνιος, όχι μόνο να γίνει άνθρωπος, όχι μόνο να πάθει τα φρικτά Πάθη, τα οποία ζήσαμε αυτές τις άγιες ημέρες, και να υπομείνει τον σταυρικό Θάνατο σαν να ήταν ο τελευταίος κακούργος, αλλά και αυτή την ταπείνωση δέχθηκε, να μπει νεκρός στον Τάφο.

***
Γι’ αυτό σήμερα, που σκεπτόμαστε πως ο Κύριός μας είναι στον τάφο, και εμείς θα πρέπει να ζητήσουμε την Χάρη από τον Θεό να ταπεινωθούμε. Να ταπεινωθούμε ενώπιον του Θεού και να ταπεινωθούμε ενώπιον των ανθρώπων. Διότι, αν δεν ταπεινωθούμε, Χριστιανοί δεν είμαστε. Εκείνο που κάνει τον Χριστιανό Χριστιανό είναι η ταπείνωση. Με την ταπείνωση ο Χριστιανός πιστεύει στον Θεό. Όποιος είναι εγωιστής, δεν μπορεί να πιστέψει στον Θεό· πιστεύει τον εαυτό του για Θεό.

Με την ταπείνωση ο άνθρωπος μπορεί να δείξει συγχώρηση, ανεκτικότητα, υπομονή, αγάπη προς τους συνανθρώπους του. Γιατί όποιος είναι εγωιστής δεν σκέπτεται τίποτε άλλο· μόνο τον εαυτό του σκέπτεται. Όλους τους άλλους τους βλέπει σαν αντικείμενα εκμεταλλεύσεως και σαν σκεύη ηδονής και κοιτάει μόνο πώς θα τους απομυζήσει. Δεν θέλει να προσφέρει τίποτα από τον εαυτό του· μόνο να παίρνει θέλει.

Λοιπόν με τον εγωισμό δεν μπορούμε ούτε με τον Θεό να έχουμε κοινωνία και ένωση, ούτε με τους ανθρώπους μπορούμε να έχουμε ένωση. Και επειδή σήμερα η εποχή μας χαρακτηρίζεται από τον εγωισμό, χαρακτηρίζεται και από το αδιέξοδο που έχουμε οδηγηθεί στις σχέσεις μας μεταξύ μας. Βλέπετε πόσο η οικογένεια διαλύεται, πόσο οι άνθρωποι σήμερα δυσκολεύονται ο ένας να καταλάβει τον άλλο. Γιατί είναι ο εγωισμός που μας δηλητηριάζει και γιατί δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Χριστού, που είναι το παράδειγμα της ταπεινοφροσύνης.

***
Πρέπει λοιπόν, αδελφοί μου, εάν θέλουμε να αναστηθούμε σε μία νέα ζωή σαν Χριστιανοί, ζωή πίστεως, αγάπης, προσευχής, πρέπει να μπούμε και εμείς σ’ ένα μνήμα. Αυτό το μνήμα είναι το μνήμα της ταπεινοφροσύνης. Εκεί να θάψουμε τον εγωισμό μας, για να αναστηθούμε μαζί με τον Χριστό σε μία νέα ζωή.

Ας ευχηθούμε λοιπόν, ο Κύριός μας, ο νικητής του θανάτου, να βοηθήσει και εμάς να κάνουμε αυτή την νίκη, που είναι η μεγαλύτερη νίκη. Άμα ο άνθρωπος νικήσει τον εγωισμό του, τότε γίνεται άνθρωπος του Θεού, γίνεται άνθρωπος χαριτωμένος, γίνεται Χριστιανός. Λοιπόν με την Χάρη του Κυρίου και εμείς να θελήσουμε να μπούμε στο μνήμα της ταπεινοφροσύνης, για να συναναστηθούμε μαζί με τον Χριστό και να περιπατήσουμε «εν καινότητι ζωής» (Ρωμ. 6:4), όπως λέγει ο θείος Απόστολος Παύλος, δηλαδή σε μία καινούρια ζωή.

Ο Χριστός όλα αυτά που έκανε, τα έκανε για να δώσει μία νέα ζωή σε μας, μία καινούρια ζωή. Να μη ζούμε την παλαιά ζωή του θανάτου, των παθών, του εγωισμού, της αμαρτίας, του διαβόλου, αλλά να ζούμε μία νέα ζωή, την ζωή που θα είμαστε ενωμένοι με τον Θεό.

Αυτή η ζωή είναι πανηγύρι, αδελφοί μου, είναι συνεχής εορτή. Όποιος ζει την ζωή του Θεού έχει μία αδιάκοπη εορτή, έχει μία αδιάκοπη χαρά, γιατί είναι ενωμένος με τον Θεό. Ο Θεός είναι η Χαρά, είναι η Ζωή, είναι η Αλήθεια, είναι το Φως. Και όποιος είναι ενωμένος με τον Θεό είναι μέσα στην χαρά, είναι μέσα στην αλήθεια, είναι μέσα στην ειρήνη, είναι μέσα στο αληθινό φως.

(1985)

[Από το βιβλίο: † Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, “Ομιλίες σε Εορτές του Τριωδίου και περί αρετών (των ετών 1981-1991) Γ’”. Έκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2017, σελ. 192 (αποσπάσματα)]

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ: " ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΕΜΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ: ΟΧΙ".

 Στὴν προσπάθεια ποὺ γίνεται νὰ φτιάξουν ἕνα κόσμο 

χωρισμένο ἀπὸ τὸν Θεό, ἐμεῖς πρέπει νὰ ποῦμε «ὄχι»!

Ἀρχιμανδρίτου Γεωγρίου Καψάνη,

προηγουμένου Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους

Τὸ λάθος τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου εἶναι τὸ ἴδιο λάθος τοῦ Ἀδάμ. Θέλει νὰ κτίση ἕνα κόσμο ποὺ νὰ μὴν ἔχη ὡς κέντρο τὸν Θεό, ἀλλὰ τὸ ἐγώ μας.

Ὁ πολιτισμὸς ποὺ ἔχουμε φτιάξει εἶναι ἕνας πολιτισμὸς ἐγωιστικός, πολιτισμὸς φιλαυτίας. Καὶ ἐπειδὴ εἶναι πολιτισμὸς φιλαυτίας, εἶναι καὶ πολιτισμὸς ἀκοινωνησίας. Δὲν μποροῦμε οἱ ἄνθρωποι πραγματικὰ νὰ κοινωνήσουμε ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλον, νὰ αἰσθανθοῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ὡς ἀδελφό, νὰ ἑνωθοῦμε ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλον ἀδελφικά. Εἶναι φυσικὸ ὅτι ἕνας τέτοιος πολιτισμὸς γίνεται ἀσφυκτικὸς καὶ ἀδιέξοδο. Ὁ ἄνθρωπος σκάει. Αὐτοὶ ποὺ τὸ αἰσθάνονται περισσότερο εἶναι οἱ νέοι ποὺ ὡς πιὸ εὐαίσθητοι καὶ εὐάλωτοι, μὴ μπορώντας νὰ ἀναπνεύσουν σ΄ αὐτὸν τὸν ἐγωιστικὸ πολιτισμὸ τῆς φιλαυτίας, καταφεύγουν στὰ ναρκωτικά, στὴν ἀναρχία καὶ στὶς ἄλλες ἀντικοινωνικὲς ἐκδηλώσεις.

Τὸ δυσάρεστο εἶναι ὅτι αὐτὸς ὁ πολιτισμὸς τῆς φιλαυτίας, ὁ ὁποῖος εἶναι καὶ ἡ ἀρρώστια μας ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ μακρυὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ποὺ μᾶς φέρνει πάλι στὴν ἐξουσία τοῦ διαβόλου, γίνεται προσπάθεια νὰ ἐπιβληθῆ μὲ θεσμοὺς καὶ νόμους καὶ νὰ διαδοθῆ ἀπὸ τὰ μαζικὰ μέσα ἐπικοινωνίας.

Δὲν εἶναι βέβαια πρόσφατο τὸ γεγονός. Εἶναι κάτι ποὺ ἔχει ἀρχίσει ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια. Εἶναι κάτι ποὺ πιστεύω ὅτι κι ἐσεῖς τὸ βλέπετε, τὸ αἰσθάνεσθε καὶ... γιὰ τὸ ὁποῖο πονᾶτε.

Ὅταν βγαίνω στὸν κόσμο, συναντῶ ἀδελφοὺς πού μοῦ ἐκφράζουν τὸν πόνο τοὺς γι΄ αὐτὰ ποὺ δείχνει ἡ τηλεόρασι. Πονάω καὶ ἐγὼ μαζί τους, διότι διαπιστώνω ὅτι αὐτὰ δὲν εἶναι ἡ παράδοσις τοῦ λαοῦ μας, δὲν εἶναι τὸ ἑλληνορθόδοξο ἦθος, δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ εὐχαριστιακὴ ζωὴ γιὰ τὴν ὁποία μιλᾶμε, ἀλλὰ εἶναι ὁ ἐγωκεντρικὸς καὶ ἄρρωστος πολιτισμὸς τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου.

Ζοῦμε σὲ μία κρίσιμη ἱστορικὴ ἐποχή, κατὰ τὴν ὁποία γίνεται προσπάθεια νὰ μᾶς ἐπιβληθῆ αὐτὸς ὁ ἐγωιστικός, αὐτόνομος, μὴ εὐχαριστιακὸς τρόπος ζωῆς. Ἴσως οἱ ἡγέτες μας ἔχουν καλὲς προθέσεις. Θέλουν νὰ διορθώσουν τὰ πράγματα, νὰ κάνουν ἀλλαγές. Αὐτὸ εἶναι καλὸ καὶ πρέπει νὰ τὸ ἐπαινέσουμε.

Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ καλὰ θέλουν νὰ τὰ ἐπιτύχουν χωρὶς τὸν Χριστό. Χωρὶς τὸν Θεό. Χωρὶς νὰ τὰ συνδέσουν μὲ τὸν Θεό.

Καὶ ἐμεῖς γνωρίζουμε ὅτι κάθε τι ποὺ δὲν εἶναι συνδεδεμένο μὲ τὸν Θεό, ἔχει μέσα του τὸν θάνατο. Δὲν ἔχει τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ. Δὲν δίνει στὸν ἄνθρωπο τὴν δυνατότητα νὰ ἑνωθῆ μὲ τὸν Θεό.

Ἐπιτρέψτε μου νὰ ἀναφερθῶ πάλι στὸ θέμα τοῦ γάμου. Δύο ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι κάνουν τὸ γάμο τους ἐν Χριστῷ, ἐν Ἐκκλησίᾳ, ἔχουν τὴν συνείδησι ὅτι ὁ γάμος τους εἶναι ἕνας δρόμος ποὺ θὰ τοὺς φέρει στὸν Θεό. Μὲ τὸν ἐν Χριστῷ ἀγώνα ποὺ κάνουν μέσα στὸ γάμο, μὲ τὴν ταπείνωσι, μὲ τὴν προσφορά, μὲ τὴν θυσία, μὲ τὴν προσευχή, μὲ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ὁ γάμος τους γίνεται δρόμος ἁγιασμοῦ καὶ σωτηρίας γι΄ αὐτοὺς καὶ τὰ παιδιά τους.

Ἄλλοι ἄνθρωποι κάνουν γάμο χωρὶς Χριστό. Ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Μὲ κέντρο ὄχι τὸν Θεό, ἀλλὰ τὸ ἐγώ τους. Τέτοιος εἶναι ὁ πολιτικὸς γάμος. Γάμος ἔξω ἀπὸ τὴν εὐχαριστία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ γάμος εἶναι κάτι καλό. Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ αὐτὸ τὸ καλό, ὅταν γίνη ἔξω ἀπὸ τὸν Θεό, δὲν σώζει καὶ δὲν ἁγιάζει τοὺς συζύγους. Καὶ ἕνας τέτοιος ἐγωιστικὸς γάμος ποὺ δὲν ἀναφέρεται καὶ δὲν προσφέρεται στὸν Θεό, τελικὰ ἀπομακρύνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεό. Χωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεό.

Αὐτὸ συμβαίνει μὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τοῦ πολιτισμοῦ μας, ὅπως μὲ τὴν παιδεία. Ἡ παιδεία εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ. «Γράμματα, σπουδάσματα, τοῦ Θεοῦ τὰ πράγματα», ὅπως ἔλεγαν οἱ πρόγονοί μας κατὰ τὴν Τουρκοκρατία.

Ἡ παιδεία χωρὶς Χριστὸ καὶ χωρὶς Θεὸ εἶναι κάτι ποὺ χωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεό. Ἡ παιδεία καὶ ἡ μόρφωσι συνδεδεμένες μὲ τὸν Θεὸ ἑνώνουν τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό. 

Γι΄ αὐτὸ λοιπὸν σ΄ αὐτὴν τὴν προσπάθεια ποὺ γίνεται ἀπὸ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι κακῆς διαθέσεως, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ δοῦν βαθύτερα τὰ πράγματα, καὶ θέλουν νὰ φτιάξουν ἕνα κόσμο καλύτερο, μὰ χωρισμένο ἀπὸ τὸν Θεό, ἐμεῖς σ΄ αὐτὴν τὴν προσπάθεια πρέπει νὰ ποῦμε «ὄχι». Λέμε «ὄχι», διότι αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ καὶ αὐτὴ ἡ καλυτέρευσις δὲν συνδέεται μὲ τὴν παράδοσι τοῦ λαοῦ μας. Δὲν συνδέεται μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, ποὺ εἶναι ἡ ἀληθινὴ παράδοσις τοῦ λαοῦ μας.

πηγή:  www.orthodoxia-ellhnismos.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ( ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ)

 Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού 

(† Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους)

Στο αποστολικό ανάγνωσμα να λέει ο απόστολος Παύλος: «Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω Σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ ου εμοί κόσμος εσταύρωται, καγώ τω κόσμω» (Γαλ. 6:14).

Υπήρχαν τότε ορισμένοι Χριστιανοί, οι οποίοι εκαυχώντο για διάφορα κοσμικά πράγματα. Άλλοι για την καταγωγή, άλλοι για τον πλούτο κλπ. Και πίστευαν ακόμα ότι έπρεπε να τηρούν και τα έθιμα του Μωσαϊκού Νόμου για να σωθούν. Έλεγαν ότι δεν αρκεί να είναι κανείς Χριστιανός και να πιστεύει στον Χριστό, και ότι σωτηρία χωρίς την τήρηση των τυπικών διατάξεων του Μωσαϊκού Νόμου, όπως είναι η περιτομή, δεν υπάρχει. Αυτοί ήσαν οι Ιουδαΐζοντες Χριστιανοί. Εναντίον αυτών των Ιουδαϊζόντων Χριστιανών γράφει στην προς Γαλάτας επιστολή ο απόστολος Παύλος, καθώς διαβάσαμε σήμερα.

Τις δοξασίες των Ιουδαϊζόντων Χριστιανών κατεδίκασαν και οι άλλοι Απόστολοι, καθώς και η Αποστολική Σύνοδος που έγινε το 48 μ.Χ. Ο απόστολος Παύλος γράφει, ότι για μένα τίποτα δεν υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο που να καυχηθώ, παρά μόνο ο Σταυρός του Χριστού· «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω Σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού», και προσθέτει «δι’ ου εμοί κόσμος εσταύρωται, καγώ τω κόσμω». Δηλαδή, δια του Σταυρού του Χριστού ο κόσμος για μένα περιφρονήθηκε και πέθανε και εγώ πάλι πέθανα ως προς κάθε γήινο πράγμα.

Πράγματι, αδελφοί μου, για ποιο άλλο πράγμα μπορεί να καυχηθεί ο Χριστιανός, παρά μόνο για τον Σταυρό του Χριστού, στον οποίο φανερώνεται όλη η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο; Ένας Θεός σταυρώνεται, καρφώνεται, πεθαίνει, ατιμάζεται επάνω στον Σταυρό από αγάπη για τον άνθρωπο. Ο Χριστός σταυρώνεται για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά επάνω στον Σταυρό. Τι μυστήριο αγάπης! Χάνει τον νου του ο άνθρωπος μπροστά σ’ αυτήν την αγάπη του Θεού και ούτε μπορεί να την καταλάβει, λόγω της αμαρτωλότητός του. Γι’ αυτό η μόνη καύχησή μας είναι ο Σταυρός του Χριστού. Ο Σταυρός είναι για τον κάθε Χριστιανό η μόνη χαρά, η μόνη ελπίδα, η μόνη παρηγοριά, η μόνη καύχηση.

Αλλ’ όμως να μη ξεχνάμε, ότι για χάρη του Σταυρού του Κυρίου μας πρέπει και εμείς να συσταυρωθούμε μαζί με τον Χριστό και να πεθάνουμε ως προς τις αμαρτίες μας και τον κόσμο, καθώς μας λέει σήμερα ο απόστολος Παύλος, ότι δια του Σταυρού του Χριστού «εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω».

Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο να μας βοηθήσει να αισθανθούμε το μυστήριο του Σταυρού Του, όπως και την Παναγία μας, που εορτάζουμε τα προοίμια της παγκοσμίου χαράς, το Γενέθλιο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η Παναγία μας πρώτη μετά τον Κύριο έζησε το μυστήριο του Σταυρού του Χριστού. Άλλωστε εικονίζεται ισταμένη παρά τον Σταυρό του Χριστού. Αυτή στα δεξιά του σταυρωθέντος Κυρίου και ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος στα αριστερά.

(1981)

 

(Από το βιβλίο: Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, Ομιλίες σε ακίνητες Δεσποτικές και Θεομητορικές Εορτές. Έκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2015, σελ. 19)

Π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ: Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΛΟΓΟ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ!

Ο Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος, ο Εσταυρωμένος και Αναστάς, και όχι ο διάβολος, έχει τον τελευταίο λόγο στην ιστορία, και γι’ αυτό όσο και αν ο ουρανός συννεφιάζει, εμείς πάντα ελπίζουμε.

ΓΕΡΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ: ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΑΝΗ ΝΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ!

Γέρων Γεώργιος Καψάνης: Είναι μεγάλη πλάνη να θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία χωρίς να αγωνισθούμε, να αλλάξουμε τον εαυτό μας. 

Π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ: Η ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ἡ ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας 

π. Γεώργιος Καψάνης (Καθηγούμενος Ι. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἄγ. Ὅρους)

Σήμερα ἔχουμε ν ἀντιμετωπίσουμε μία ἄλλη Εἰκονομαχία, τὴν πίεση ποῦ ἀσκεῖ ἡ ἐκκοσμικευμένη κοινωνία στὴν Ἐκκλησία νὰ προσαρμοστεῖ στὰ ἰδικὰ τῆς μέτρα καὶ ἰδεώδη, ὥστε καὶ ἡ Ἐκκλησία νὰ ἐκκοσμικευθεῖ. Ὁ κίνδυνος γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἐκκοσμίκευση εἶναι μεγάλος. Ἀντὶ ἡ Ἐκκλησία νὰ βοηθεῖ τὸν κόσμο νὰ ἐκκλησιοποιηθεῖ, ὁ κόσμος προσπαθεῖ νὰ ἐπηρεάσει τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ τὴ μεταβάλλει σὲ κόσμο. Ἔτσι, ἡ Ἐκκλησία θὰ κρατεῖ τὰ τυπικά της, ἀλλὰ θὰ χάσει τὴν πίστη της. Θὰ πάθει ὅ,τι ἔπαθε ὁ Παπισμός, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἔγραφε:«Διὰ τοῦ δόγματος τοῦ ἀλαθήτου ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία ἀπώλεσε τὴν πνευματικήν...
της ἐλευθερίαν, ἀπώλεσε τὸν στολισμὸν αὐτῆς, ἐκλονίσθη ἐκ βάθρων, ἐστερήθη τοῦ πλούτου τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ· ἀπὸ πνεύματος δὲ καὶ ψυχῆς κατέστη ἄναυδον σῶμα».Ἡ οὐσία τῆς ἐκκοσμικεύσεως εἶναι ὁ ἀνθρωποκεντρισμός. Ἀντιθέτως, ἡ οὐσία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Θεανθρωποκεντρισμός. Ἐὰν ἡ Ἐκκλησία χάσει ἢ ἐλαττώσει τὸ θεανθρωποκεντρικὸ τῆς χαρακτήρα, ἐκπίπτει σὲ ἕνα θρησκευτικὸ ἵδρυμα ἢ σὲ μία ἀπὸ τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου.Ὁ ἐκκοσμικευμένος ἄνθρωπος δέχεται τὴν Ἐκκλησία ὡς μία ἀπὸ τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου, ἀλλὰ ὄχι ὡς τὴ μόνη Ἀλήθεια ποῦ σώζει τὸν ἄνθρωπο ἐν Χριστῷ. Πρὸς τὸ σκοπὸ αὐτὸ προσπαθεῖ νὰ ἐξισώσει καὶ τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Ὁδηγεῖ πρὸς μία πανθρησκεία διὰ τῆς συνεργασίας ὅλων τῶν θρησκειῶν. Σκοπὸς δὲν εἶναι ἡ Ἀλήθεια ποῦ σώζει, ἀλλὰ ἡ ἐνδοκόσμια εἰρήνη. Φυσικά, αὐτὴ ἡ ἐπιδίωξη συμφέρει τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ αἰῶνος τούτου, ποῦ θέλουν τοὺς λαοὺς ὑποταγμένους στὴν κυριαρχία τους καὶ διὰ τῆς συνεργασίας τῶν θρησκειῶν εἰρηνικοὺς (κατεσταλμένους).Χάριν τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως, οἱ Ὀρθόδοξοι στὶς διαθρησκευτικὲς συναντήσεις δὲν ὁμολογοῦν τὸ Χριστό. Ἀνέχονται, ἔτσι, νὰ κατατάσσεται ἡ Ἐκκλησία στὶς μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες μαζὶ μὲ τὸν Ἰουδαϊσμὸ καὶ τὸ Μωαμεθανισμό. Ἀλλὰ εἶναι θεμελιώδης διδασκαλία τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων ὅτι εἶναι ἄθεος ὁ μὴ πιστεύων εἰς Θεὸν Τρισυπόστατον καὶ εἰς τὸν σαρκωθέντα Λόγον τοῦ Θεοῦ. «Ὁ μὴ τιμῶν τοῦ υἱὸν οὐ τιμᾶ τὸν πατέρα τὸν πέμψαντα αὐτόν». «Ὁ δὲ ἀπειθῶν τῷ υἱῶ οὐκ ὄψεται ζωήν, ἀλλὰ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ μένει ἒπ αὐτόν». Κατὰ δὲ τὸ Μέγα Βασίλειο: «οὐ πιστεύει δὲ εἰς Πατέρα ὁ μὴ πιστεύσας τῷ Υἱῶ».

agiazoni, orthodoxia-ellhnismos

ΑΡΧ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ: ΣΧΕΔΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

''Σχεδιάζεται μια παγκοσμιοποίηση όχι μόνο χωρίς Χριστό,
αλλά κατά του Χριστού…''
Αρχ. Γεώργιος Καψάνης † 

Ο Μακαριστός Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, π. Γεώργιος Καψάνης σε μια ομιλία που έγινε πριν 19 χρόνια, προειδοποιούσε για όλα αυτά που βιώνουμε σήμερα, στο όνομα της παγκοσμιοποίησης. 

Πολλοί σήμερα μιλούν για παγκοσμιοποίηση. Ενώ κάποιοι ολίγοι την σχεδιάζουν και την προετοιμάζουν. Παγκοσμιοποίηση στην οικονομία, στην δημιουργία ενός υπερκράτους, στην θρησκεία.

Η παγκοσμιοποίησις φαίνεται να είναι και ο στόχος του κινήματος της «Νέας Εποχής» που αποβλέπει στην αντικατάσταση του Χριστού από τον αντίχριστο. Η βασιλεία του αντιχρίστου, κατά τους νεοεποχίτας, θα αρχίσει με την γ΄ χιλιετία μ. Χ. Ο Ι.Χ.Θ.Υ.Σ (Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ) θα αντικατασταθεί με τον Υδροχόο (σύμβολο του αντιχρίστου).
Η παγκοσμιοποίησις δεν θα είναι εφικτή, εάν οι και θρησκείες δεν παραιτηθούν από την αξίωσή τους, ότι έχουν την απόλυτη Αλήθεια... και εάν δεν δεχθούν να προχωρήσουν σε μια υπερθρησκεία, ένα μίγμα θρησκειών.

Έτσι βλέπουμε το πρωτοφανές γεγονός Χριστιανοί, Ιουδαίοι, Μουσουλμάνοι, Βουδισταί, Ειδωλολάτραι, να συμπροσεύχονται για την ειρήνη και να προσχωρούν σε διαθρησκειακούς διαλόγους, στους οποίους υπερτονίζεται ότι (οι μονοθεϊστικές θρησκείες) έχουμε ένα κοινό Θεό.
Σ΄ αυτούς τους διαλόγους οι συμμετέχοντες χριστιανοί, και δυστυχώς και ορθόδοξοι κληρικοί και λαϊκοί, δεν ομολογούν τον Τριαδικό Θεό και τον Ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού.
Με πολύ λύπη διαβάσαμε, ότι τελευταία στην Ρουμανία έλαβε χώρα πανθρησκειακή συγκέντρωση και προσευχή υπέρ της ειρήνης με την συμμετοχή και ορθοδόξων Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων. Δεν συμμετείχαν, ευτυχώς, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και αι Εκκλησίαι Ιεροσολύμων, Ρωσίας, Σερβίας, Γεωργίας, Ελλάδος και Πολωνίας.

Σχεδιάζεται λοιπόν μια παγκοσμιοποίησις όχι μόνο χωρίς Χριστό αλλά και κατά του Χριστού. Το υπερκράτος, η υπεροικονομία, η υπερθρησκεία δεν θα υπηρετούν τον Χριστό και τον άνθρωπο, ως εικόνα του Θεού, αλλά τον αντίχριστο και όσους προσκυνήσουν τον αντίχριστο.
Σ΄ αυτήν τη παγκοσμιοποίηση οι διάφοροι θεσμοί θα αφαιρούν τις ελευθερίες των ανθρώπων προκειμένου οι άνθρωποι να γίνουν πιόνια στα χέρια των ισχυρών της γης.

Κάτι τέτοιο άρχισε να γίνεται και στην πατρίδα μας, όπου θεσμοί έξωθεν ερχόμενοι επιβάλλονται στον λαό μας. Όλοι θα ελέγχονται με παγκόσμιο φακέλωμα. Ανησυχήσαμε για τη Συνθήκη του Σένγκεν, επειδή την είδαμε σαν πρόδρομο του παγκόσμιου φακελώματος.
Το ότι οι ανησυχίες μας δεν είναι ανυπόστατες αποδεικνύει το γεγονός, ότι βάσει της Συνθήκης αυτής οι Ορθόδοξοι Βαλκάνιοι αδελφοί μας δυσκολεύονται να έλθουν στη πατρίδα μας. Λειτουργεί δηλαδή η συνθήκη και εις βάρος της Ορθοδοξίας.

Ως χριστιανοί αρνούμεθα να δεχθούμε και να συμπράξουμε σε παγκοσμιοποιήσεις τύπου «Νέας Εποχής».
Η αληθινή παγκοσμιοποίησις άρχισε με τη Σάρκωση του Θεού Λόγου, που προσέλαβε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση και ένωσε «τα πριν διεστώτα» και ανέστησε «παγγενή τον Αδάμ». 

Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αληθινά παγκόσμιος άνθρωπος. Και τούτο διότι: «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε» εν Αυτώ (Γαλ. 3,28).

Κάθε χριστιανός που ενώνεται με τον Χριστό και που ο Χριστός ζει εν αυτώ και αυτός εν τω Χριστώ, γίνεται επίσης παγκόσμιος χριστιανός. Αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους αδιακρίτως φύλου, γλώσσης, θρησκείας, εθνικότητος. Γίνεται ένας καθολικός άνθρωπος, μικρόκοσμος και συγχρόνως μακρόκοσμος, γιατί περιέχει μέσα του όχι μόνο όλη την ανθρωπότητα αλλά και όλη την κτίση.
Πώς είναι δυνατόν ένας θεωμένος χριστιανός να μην είναι ένας παγκόσμιος και καθολικός άνθρωπος; Τέτοιοι παγκόσμιοι άνθρωποι ήσαν οι άγιοι Απόστολοι, οι παλαιοί και νέοι Μάρτυρες, οι Ασκηταί, οι εν τω κόσμω άνθρωποι της αγάπης και της θυσίας.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι παγκόσμιος, γιατί θυσιάστηκε για όλο τον κόσμο. Ο αντίχριστος και οι οπαδοί του σφετερίζονται τον τίτλο του παγκοσμίου. Και τούτο γιατί δεν θυσιάζονται για τους ανθρώπους, αλλά θυσιάζουν τους ανθρώπους εν ονόματι κάποιας ιδεολογίας και παγκοσμιοποιήσεως.

Κατά τους χρόνους της ελεύσεως του Κυρίου η Ρώμη είχε επιτύχει κάποια παγκοσμιοποίηση, την «Pax Romana». Όμως αυτή βασιζόταν στην διάκριση ελευθέρων και δούλων, εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων και προϋπέθετε τη λατρεία των ειδώλων και του Ρωμαίου Αυτοκράτορος, στο πρόσωπο του οποίου οι χριστιανοί έβλεπαν τον πρόδρομο του αντιχρίστου. Μεταξύ εκείνης και της σημερινής παγκοσμιοποιήσεως υπάρχουν πολλά τα κοινά.

Όπως ψάλλει ο Εκκλησία μας κατά τον Εσπερινό των Χριστουγέννων: «Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπὶ τῆς γῆς, ἡ πολυαρχία τῶν ἀνθρώπων ἐπαύσατο, καὶ σοῦ ἐνανθρωπήσαντος ἐκ τῆς Ἁγνῆς, ἡ πολυθεΐα τῶν εἰδώλων κατήργηται. Ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον, αἱ πόλεις γεγένηνται· καὶ εἰς μίαν Δεσποτείαν Θεότητος, τὰ Ἔθνη ἐπίστευσαν. Ἀπεγράφησαν οἱ λαοί, τῷ δόγματι τοῦ Καίσαρος, ἐπεγράφημεν οἱ πιστοί, ὀνόματι Θεότητος, σοῦ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ ἡμῶν. Μέγα σου τὸ ἔλεος, δόξα σοι».

Κάθε χωρίς Χριστόν μοναρχία και παγκοσμιοποίησις ημπορεί να καταργεί την πολυαρχία των ανθρώπων. Αλλά την πολυθεΐα των ειδώλων, της λογής – λογής ειδωλοποιήσεις ψευδών θεών και ιδεολογιών, μόνον ο ενανθρωπήσας εκ της Αγνής Χριστός καταργεί.
Απεγράφησαν τότε οι λαοί «τω δόγματι του Καίσαρος» και απογράφονται σήμερα στις διάφορες κρατικές και υπερκρατικές εξουσίες.
Όμως οι χριστιανοί δεν αρκούνται σ΄ αυτήν την απογραφή. Γιατί είναι ανθρωποκεντρική που κάποτε γίνεται και δαιμονική... Ζητούν να απογραφούν και επιγραφούν στο όνομα του Θεανθρώπου Χριστού.
Ζητούμε παγκοσμιοποίηση θεανθρώπινη, παγκοσμιοποίηση στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. Εκεί είναι η ελπίδα μας και γι' αυτήν ο αγώνας μας. Ως χριστιανοί δεν προσκυνούμε υπερανθρώπους, ιδεολογίες, είδωλα, ψευδοσωτήρες. Προσκυνούμε μόνον τον εν Βηθλεέμ τεχθέντα Κύριον Ιησούν Χριστόν. Τον ταπεινόν Ιησούν. Αυτόν που μας ελύτρωσε με τον Σταυρόν και την Ανάστασή Του. Και τον ικετεύουμε να δώσει πλουσία την Χάρι Του στο λαό Του, και σε μας να μη παρασυρθούμε από τους ψευδοπροφήτες, αλλά να μείνουμε πιστοί στο όνομά Του άχρι θανάτου.

Χριστούγεννα 1998, Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου 

Αρχ. Γεώργιος Καψάνης †

«ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ», τευχ. 3, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ – ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1998, σσ. 5-6.
Πηγή: hellasorthodoxy-kmyst.blogspot.gr

Ο ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ, ΠΟΥ ΑΣΚΟΥΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ο ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ,

ΠΟΥ ΑΣΚΟΥΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑ  ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Η παρατήρηση του Αρχιμανδρίτη Γεωργίου Καψάνη, για τη διαφορότροπη απαξίωση κατά των θεολόγων που ασκούν με ορθόδοξη σοβαρότητα κριτική του συγκρητιστικού Οικουμενισμού, αποτελεί παρακαταθήκη ορθόδοξης έγνοιας, γι’ αυτά που πολλές φορές τεκταίνονται και λυπούν το πλήρωμα της Εκκλησίας. 

 Ως γνωστό ο Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης, υπερασπίστηκε πολλές φορές την Ορθόδοξη Πίστη, ιδιαιτέρως έναντι των παπικών πλανών.  Ιδιαιτέρως από τη θέση του, ως Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, διεδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας μας και ειδικότερα σε αυτά που αφορούσαν την ανασκευή των παπικών πλανών.  Κατέδειξε ο Γέροντας Γεώργιος Καψάνης, ότι το κάλλος της ομολογίας, έχει ευεργετική επίδραση όχι μόνο στο Ορθόδοξο λαό αλλά και σε όσους ταλαιπωρούνται από κακοδοξίες.  Για τούτο έγραφε για την Εκκλησία ότι «ησθάνετο πάντοτε βαρύτατο χρέος να διατηρήση ακαινοτόμητον και ανόθευτον την Αποστολικήν πίστιν και παράδοσιν».  

 Ιδού τι έγραφε ο Γέροντας Γεώργιος Καψάνης για τη μεταχείριση των θεολόγων που ασκούν με ορθόδοξη σοβαρότητα κριτική κατά του συγκρητιστικού Οικουμενισμού : «Σπανίως ή ουδέποτε Ορθόδοξος θεολόγος διαφωνών προς τον τρόπον καθ’ ον διεξάγονται σήμερον οι διάλογοι καλείται να συμμετάσχη εις αυτούς και εάν κατά λάθος συμμετάσχη θα φροντίσουν δια την αντικατάστασίν του.  Διοργανούνται  επίσης οικουμενιστικά σεμινάρια, εις τα οποία εν συνεργασία μετά Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών θεολόγων επιχειρείται ο επηρεασμός των νέων θεολόγων και κληρικών και η οικουμενιστική των μόρφωσις.  Από τα επίσημα εκκλησιαστικά περιοδικά αποκλείονται θεολογικά κείμενα κριτικά του συγκρητιστικού Οικουμενισμού»*.

Η παρατήρηση του Αρχιμανδρίτη Γεωργίου Καψάνη, για τους θεολόγους που ασκούν σοβαρή κριτική του συγκρητιστικού Οικουμενισμού, δεν προβληματίζει τους οικουμενιστές;  Αυτά τα λόγια Γέροντα Γεωργίου Καψάνη, ας προβληματίσουν και όσους απαξιωτικά συμπεριφόρονται προς εγκρίτους θεολόγους, όπως το πρόσφατο παράδειγμα  απαξίωσης εγκρίτου δογματολόγου καθηγητή και όχι μόνο.  

 Αναπολόγητοι και χωρίς Ορθόδοξη επιχειρηματολογία εξαπολύουν μύδρους εμπάθειας κατά των θεολόγων που επιμένουν με ορθόδοξη σοβαρότητα στην ακρίβεια των αληθειών της Ορθόδοξης Πίστης μας.  Απόδειξη της εμπάθειας αυτής, είναι και το ‘’εύρος’’ του υβρεολογίου που χρησιμοποιούν κάποιοι από αυτούς, που απαξιωτικά αναφέρονται στους θεολόγους αυτούς (είτε ιερωμένους, είτε λαϊκούς).  

 Καθ’ ημέραν αυξάνονται οι αντίθεοι αρνητές και υβριστές της Πίστης μας.  Κι όμως κανένας από αυτούς που απαξιώνουν τους θεολόγους, που ασκούν σοβαρή κριτική του συγκρητιστικού Οικουμενισμού, δεν έχει εκζητήσει τον αφορισμό των ή απλά την καταδίκη των.  Τουναντίον τα χαμόγελα ‘’ανοχής’’ σε προσωπικές συναντήσεις, με αυτούς τους αντίθεους αρνητές και υβριστές της Πίστης μας, κάνουν τη στάση τους ακόμα πιο προκλητική.  Παρουσιαστής για παράδειγμα παλαιότερα εξύβρισε δημόσια τον Χριστό, Μεγάλη Εβδομάδα με αντιχριστιανικό μένος, αλλά κανένας από αυτούς που ζητούν «την κεφαλήν επί πίνακι» των θεολόγων που ασκούν με ορθόδοξη σοβαρότητα κριτική του συγκρητιστικού Οικουμενισμού (κυρίως των ιερωμένων), αναφέρθηκε έστω και ακροθιγώς γι’ αυτό.   Όχι μόνο καταδίκη δεν υπήρξε, αλλ’ ούτε και ο παραμικρός σχολιασμός.  Κρίμα.

 Θα επαναλάβομε αντί άλλου επιλόγου, τα λόγια του Γέροντα Γεωργίου Καψάνη : «Σπανίως ή ουδέποτε Ορθόδοξος θεολόγος διαφωνών προς τον τρόπον καθ’ ον διεξάγονται σήμερον οι διάλογοι καλείται να συμμετάσχη εις αυτούς και εάν κατά λάθος συμμετάσχη θα φροντίσουν δια την αντικατάστασίν του». 

*Περιοδικό ‘’Όσιος Γρηγόριος’’- ετήσια έκδοσις Της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους- αρ. 38. (Σκέψεις περί της συμμετοχής των Ορθοδόξων εις την Οικουμενικήν Κίνησιν και το Π.Σ.Ε. -  Αρχιμ. Γεωργίου Καθηγουμένου Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους).

http://aktines.blogspot.gr