Π. ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: ΣΥΝΕΧΩΣ ΝΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΜΕ ΤΟ ΧΩΡΑΦΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ!

π. Συμεών Κραγιόπουλος
Συνεχώς να καλλιεργούμε το χωράφι της ψυχής μας

Το όνομα του αγίου Γεωργίου, όπως λένε και τα τροπάρια, μας θυμίζει το γεώργιον του Θεού – Θεού γεώργιόν εσμεν (Α’ Κορ. 3:9) – ότι είμαστε χωράφι του Θεού, και ο καθένας μας πρέπει να γίνει καλός γεωργός. Όπως ο άγιος Γεώργιος, ο οποίος, σύμφωνα και με την έννοια του ονόματός του, έζησε αντάξια του ονόματός του – όπως λέει το δοξαστικό του εσπερινού: αξίως του ονόματος επολιτεύσω. Δεν άφησε χέρσα τη γη, την ψυχή του δηλαδή, αγεώργητη, αλλά την καλλιέργησε. Ας ήταν και στρατιώτης, ας είχε και αξιώματα. Τίποτε δεν τον εμπόδισε να είναι καλός γεωργός στην ψυχή του· να πιστέψει, δηλαδή, με όλη την καρδιά του, και, εφόσον χρειαζόταν, να αρνηθεί τα πάντα, να αφήσει τα πάντα για την αγάπη του Χριστού. Το έκανε και αυτό.

Αν μη τι άλλο, θα έλεγα το όνομα Γεώργιος να μας θυμίζει αυτό το μεγάλο χρέος που έχουμε: να γεωργούμε, να καλλιεργούμε τη γη, τη γη της ψυχής μας. Πώς ένας γεωργός, ένας κηπουρός έχει μεράκι μέσα του και καλλιεργεί τη γη που έχει: βγάζει όλα τα ζιζάνια, τα αγριόχορτα, τις πέτρες, τα φυτά και στη συνέχεια λιπαίνει το χώμα, φυτεύει, σπέρνει, και έχει καρπό, έχει απόδοση.

Να μην οκνήσουμε, να μην τεμπελιάσουμε, να μην αποφύγουμε να καλλιεργήσουμε την ψυχή μας. Αλλά, όπως ο γεωργός που σκύβει εκεί – αλλού θα σκάψει, αλλού θα οργώσει με τα ζώα, αλλού θα φρεζάρει, θα λέγαμε σήμερα – να μην αφήσουμε την ψυχή έτσι όπως είναι, που έχει μέσα της την αμαρτία, και φουντώνουν τα «αγριόχορτα». Το καλύτερο χωράφι, άμα το αφήσεις ακαλλιέργητο, θα αρχίσει σιγά-σιγά, όχι απλώς να βγάζει αγριόχορτα, αλλά να γίνεται δάσος, να βγάζει αγκάθια και τριβόλια. Χρειάζεται συνεχώς να καλλιεργεί κανείς το χωράφι, τον κήπο, την ψυχή του.

Να θυμόμαστε, λοιπόν, το όνομα Γεώργιος, προπαντός τώρα, απόψε, και αύριο όλη μέρα, που γιορτάζουμε κιόλας. Και να παρακαλέσουμε τον άγιο Γεώργιο, που ξέρει από καλλιέργεια της ψυχής, να πρεσβεύσει για μας, να μας βοηθήσει να τον μιμηθούμε. Να κάνουμε και εμείς ό,τι έκανε εκείνος: να μαρτυρήσουμε. Πολλές φορές στην προσπάθειά σου να μην αφήσεις τα πάθη, τα ελαττώματα να κάνουν ό,τι θέλουν, μοιάζει σαν να μαρτυρείς. Πονάει κανείς, συνθλίβεται, δυσκολεύεται. Αλλά πρέπει να το κάνει.

Είθε ο Κύριος, δια πρεσβειών του αγίου Γεωργίου, να μας δώσει όλα αυτά τα αγαθά, να μας δώσει αυτή την πίστη, να μας κάνει δικούς του, να μας βάλει στον δρόμο του, για να συμπάθουμε – όπως λέγαμε όλες αυτές τις ημέρες – και να συναναστηθούμε μαζί του.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), “Θέλεις να αγιάσεις;”, Απρίλιος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2025, σελ. 99.

Π. ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ- Ο ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΙΩΣΗΦ, ΠΡΟΤΥΠΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

π. Συμεών Κραγιόπουλος
Μ. Δευτέρα: Ο πάγκαλος Ιωσήφ, προτύπωση του Χριστού

Δεν μπορούμε σήμερα, πρώτη ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδος, να μη θυμηθούμε τον Ιωσήφ. Η Εκκλησία όρισε να «ποιούμεθα μνείαν του παγκάλου Ιωσήφ» την Μεγάλη Δευτέρα.

Τι δεν έπαθε ο Ιωσήφ! Από ποιους; Από τα ίδια του τα αδέλφια. Έτσι είναι ο άνθρωπος. Από κει που μπορεί να είναι του Θεού άνθρωπος και ν’ ακολουθεί τον Θεό και τελικά να σώζεται εν Θεώ, μπορεί να βρεθεί στην αντίθετη πλευρά και να τυραννεί και να βασανίζει τους ανθρώπους του Θεού.

Όπως η ανθρωπότητα, ενώ έρχεται ο Κύριος να σώσει τον άνθρωπο, η ανθρωπότητα σταυρώνει, θανατώνει τον Χριστό. Δεν τον θανάτωσαν τον Χριστό απλώς κάποιοι κακοί άνθρωποι. Όλοι μας, εάν δεν νιώσουμε ότι είμαστε σταυρωτές του Χριστού, δεν μπορούμε να νιώσουμε όλη τη λύτρωση αυτή που φέρνει και όλη αυτή την ανάσταση που φέρνει ο Κύριος.

Τα αδέλφια του Ιωσήφ είναι αυτά που τόσο άπονα φέρονται, τόσο εγωιστικά, τόσο άσπλαχνα, σαν να μην έχουν ίχνος ανθρωπίνης ευαισθησίας, πολύ περισσότερο αδελφικής, από ζήλεια και φθόνο. Να το θυμηθούμε αυτό, παρακαλώ, όλοι μας αυτές τις ημέρες· θα πούνε και τα τροπάρια «δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν». Εκεί είναι το κακό.

Τον Χριστό δεν μπορούσαν να τον δεχθούν, δεν μπορούσαν να καταλάβουν; Δεν σ’ αφήνει ο φθόνος να καταλάβεις, δεν σ’ αφήνει ο φθόνος να δεις την αλήθεια. Και δεν υπάρχει ψυχή που δεν προσβάλλεται από τον φθόνο· και, όποιος κρατάει μέσα του τον φθόνο, ούτε να δει μπορεί ούτε να καταλάβει ούτε να συγκρατήσει τον εαυτό του. Γίνεται θεριό κανείς. Μπορεί δηλαδή τα χειρότερα πράγματα να τα κάνει κανείς επηρεαζόμενος, κινούμενος από φθόνο, όχι απλώς από την αγριότητα που μπορεί να έχει κανείς. «Δια φθόνον παρέδωκαν» τον Κύριον και εσταύρωσαν τον Κύριον (Ματθ. 27:18), τον θανάτωσαν τον Κύριον· και από φθόνο εδώ τα αδέλφια του Ιωσήφ εγκληματούν.

Και ο Ιωσήφ έζησε πριν από τον Κύριο· γιατί, όπως είπαμε κι άλλη φορά κι όπως λένε τα βιβλία, είναι προτύπωσις του Κυρίου. Μιμητής του Κυρίου πριν έρθει ο Κύριος. Φθονείται κι αυτός, όπως ο Κύριος, πάσχει κι αυτός αναιτίως όπως ο Κύριος. Και υφίσταται σε τέτοιο βαθμό ό,τι υφίσταται, που πρέπει συν τοις άλλοις να έφτασε στο σημείο εκείνο που ο άνθρωπος αισθάνεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά τη μεγάλη δυσκολία, τη μεγάλη πίεση, το μεγάλο ζόρισμα, όπως ο Κύριος θα πει πάνω στον Σταυρό: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες» (Ματθ. 27:46).

Και ο Ιωσήφ εκεί κάτω, άγνωστος εν μέσω αγνώστων, και τόσο-τόσο άδικα να εγίνοντο όλα και το ένα κατόπιν του άλλου, το ένα χειρότερο από το άλλο. Και οπωσδήποτε έζησε και τέτοιες καταστάσεις, τέτοια βιώματα: «Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες». Ωστόσο όμως μένει εκεί, άνθρωπος του Θεού, πιστός. Και όπως το γνωρίζουμε, όταν αργότερα φανερώθηκε στ’ αδέλφια του και είδαν τ’ αδέλφια του ποιος είναι κλπ., μεταφέρθηκαν όλοι στην Αίγυπτο, μετακόμισαν εκεί. Αλλά, όταν πέθανε ο Ιακώβ, φοβήθηκαν τ’ αδέλφια του φοβήθηκαν. «Τώρα – σκέφθηκαν – που πέθανε ο πατέρας μας, κάτι θα μας κάνει ο αδελφός μας». Και τον πλησίασαν και του είπαν: «Ξέρεις, ο πατέρας μας είπε να σου πούμε να μας συγχωρήσεις εκείνη την αμαρτία και να μη μας κάνεις τίποτε». Και ο Ιωσήφ τους λέει: «Μη φοβείσθε, είμαι άνθρωπος του Θεού εγώ» (Γεν. 50:19).

Πώς σκέφτονται οι άνθρωποι, οι άνθρωποι που τιμήθηκαν μ’ αυτήν την αξία τη μεγάλη, που είπαμε. Αλλά πώς γίνεται ο άνθρωπος και πώς σκέφτεται ο άνθρωπος, όταν δεν είναι του Θεού, είναι έξω από τον Θεό. Πόσες φορές ο αμαρτωλός, που ακόμη δεν βρήκε την πίστη την αληθινή και δεν πήρε σωστά τον δρόμο, νομίζει ότι κι ο Θεός ακόμη θα τον εκδικηθεί· έτσι μοιάζει το πράγμα στα βάσανα που περνάει.

Έτσι νόμιζαν κι αυτοί. Αλλά ο Ιωσήφ τους είπε δεν είναι δυνατόν, μη φοβάστε, «του γαρ Θεού ειμι εγώ». Όντως δηλαδή είναι ο εκλεκτός του Θεού, όντως είναι το σκεύος του Θεού, είναι το όργανο του Θεού, ο άνθρωπος του Θεού.

Ο Ιωσήφ από μικρό παιδί το ένιωσε αυτό σαν να είχε μέσα του ένα κάτι που τον οδηγούσε στον δρόμο αυτό. Και αποδέχθηκε πλήρως αυτή την εύνοια που του έδειξε ο Θεός· τα δέχθηκε ευχαρίστως όλα, όσα υπέστη, ακριβώς διότι ήταν του Θεού άνθρωπος, διότι τον διάλεξε ο Θεός, διότι ήθελε να τον κάνει τελικά ο Θεός έτσι όπως τον ήθελε. Και παρεδόθη ο Ιωσήφ, παρεδόθη, έδωκε τον εαυτόν του. Όχι φανταζόμενος τούτο και κείνο. Όχι, αλλά κάνοντας υπακοή στον Θεό. Και πέρασε όλα αυτά που πέρασε και ήπιε τα πικρά ποτήρια που ήπιε. Αλλά τίποτε όμως δεν τον άλλαξε προς το κακό, δεν τον επηρέασε· είναι του Θεού μέχρι τέλους.

[Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου “Σταυροαναστάσιμα”, Β’ έκδοση, Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2003, σελ. 80 (αποσπάσματα)]

Π. ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΛΕΣ "ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ", ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ!

Π. ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΒΑΔΙΣΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ!

Στον δρόμο που βάδισε ο Χριστός
π. Συμεών Κραγιόπουλος 

Ο Κύριος μας αγόρασε με το αίμα του και δεν ανήκουμε στον εαυτό μας, ανήκουμε σ’ Εκείνον (Α’ Κορ. 6:20). Και να ζήσουμε όπως Εκείνος θέλει. Η ζωή μας να είναι όπως θέλει ο Χριστός.

Δεν κάνουμε καθόλου καλά που εμείς βολεύουμε τη ζωή μας, την όποια ζωή μας και απλώς έχουμε μια αναφορά στον Χριστό· κάθε χριστιανός· δεν εξαιρείται κανείς. Δεν είναι αυτό μόνο για ιερείς, μόνο για μοναχούς. Είναι για κάθε χριστιανό. Ο κάθε χριστιανός, όποιος κι αν είναι, ανήκει στον Χριστό με το βάπτισμα. Και αν ποτέ θα μπει στον δρόμο αυτόν και θα θελήσει κανείς να ζήσει όπως τρόπον τινά ομολόγησε ότι θα ζήσει, ομολόγησε δια του αναδόχου του, την ώρα που βαπτιζόταν, θα μπει κανείς σ’ αυτόν τον δρόμο και θα ανήκει στον Χριστό, θα τον οδηγήσει ο Χριστός. Και θα σε οδηγήσει ο Χριστός μέσα από τέτοιους δρόμους. Έγινε βέβαια εν μυστηρίω το όλο θαύμα και συνετελέσθη το όλο μυστήριο, όταν βαπτιστήκαμε και γενικά ενσωματωθήκαμε στο σώμα της Εκκλησίας, αλλά όμως στην πράξη τελικά θα γίνει, αν βαδίσουμε αυτόν τον δρόμο.

Και μην φανεί παράδοξο αν πω ότι με όση καλή διάθεση κι αν ξεκινήσει, και με όση καλή πρόθεση και όσα μέτρα κι αν λάβει, όσο κι αν είναι μελετημένος και όσο κι αν προσέξει κλπ., η όλη πορεία είναι περίπου αυτή η πορεία του Κυρίου. Ο οποίος Κύριος είναι αναμάρτητος, και όμως μπήκε σ’ αυτή την πορεία. Εμείς είμαστε βέβαια βαπτισμένοι, αλλά δεν είμαστε αναμάρτητοι. Και πολύ περισσότερο λοιπόν εμείς θα μπούμε σ’ αυτή την πορεία, σ’ αυτόν τον δρόμο. 

Και θέλω να τονίσω ιδιαίτερα το ένα αυτό, ότι λίγο-πολύ στην πλειονότητα των χριστιανών, αλλά θα έλεγα ίσως λίγο-πολύ σ’ όλους υποβόσκει μέσα στην ψυχή, όπως ακριβώς συνέβαινε με τους μαθητάς και όλους τους άλλους στους οποίους μιλούσε ο Κύριος, ότι θα ‘ρθει η ώρα που θα πάθει και θα αναστηθεί. Και βέβαια δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με το θέμα, αλλά σαν να τους φαίνεται απίστευτο, σαν να τους φαίνεται μακρινή η ανάσταση· τόσο, που την ξεχνούν εντελώς· τόσο, που δεν θυμούνται καθόλου ότι τους μίλησε και ότι τους είπε επανειλημμένως ότι θα αναστηθεί. Υποβόσκει μέσα και στον πιστό ακόμη αυτό: “Ναι μεν λέγονται αυτά, μας τα λένε και οι άγιοι, αλλά θα γίνει αυτό; Θα έρθει η ανάσταση; Θα συντελεσθεί η ανάσταση; Θα αναστηθούμε;”

Και μάλιστα θα ήθελα να τονίσω ότι όσο κι αν κανείς παρακινούμενος από τις όποιες αμφιβολίες που μπαίνουν μέσα του – βιωματικά μιλούμε εδώ τώρα, θεωρητικά τα πιστεύει κανείς όλα, αλλά βιωματικά – μπαίνουν οι αμφιβολίες και επομένως προσπαθεί κανείς έτσι να πιστεύει, προσπαθεί να πείθει τον εαυτό του ότι θα ‘ρθει η ανάσταση· επειδή όμως αυτό το θέμα της σωτηρίας, το θέμα της αναστάσεως, το θέμα ο αμαρτωλός να γίνει Χριστός, Χριστός που περνάει από τον θάνατο και Χριστός που αναστήθηκε και ζει αναστημένη ζωή – γιατί ο κάθε άνθρωπος, ο κάθε πιστός πρέπει να γίνει Χριστός – αυτά δεν γίνονται έτσι, ούτε θεωρητικά ούτε απλώς με λόγια.

Πρέπει να βαδίσει κανείς τον ίδιο δρόμο. Που σημαίνει στην πράξη ότι συνέχεια χρειάζεται κανείς να προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι υπάρχει το τέλος, ότι θα φτάσει κανείς στο τέλος, ότι θα φτάσει εκεί στον τελικό σκοπό, ότι όπως κι αν έχει το πράγμα θα αναστηθεί η ψυχή του. Και ας ληφθεί υπόψιν ότι όσο περισσότερο κανείς στηρίζει τον εαυτό του, ενθαρρύνει τον εαυτό του και προχωρεί με ενθουσιασμό, τόσο πιο πολύ έρχονται δύσκολα τα πράγματα, γιατί πρέπει να γίνει δουλειά μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. 

Δεν πεθαίνει εύκολα η αμαρτία. Δεν πεθαίνει εύκολα το θέλημα του ανθρώπου. Δεν πεθαίνει εύκολα ο παλαιός άνθρωπος, όλο αυτό το κακό που έχει γίνει. Και περνάει κανείς από λαχτάρες, αν επιτρέπεται να πούμε έτσι. Εκεί που προχωρεί αισιόδοξα και νομίζει ότι κάπου φτάνει, μπορεί να βουλιάξει ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι ήταν βουλιαγμένος πιο μπροστά. Κι άντε πάλι. Και μπορεί να περάσει κανείς, όντως, δεν ξέρω αριθμητικώς πόσες φορές και από απόψεως χρονικής διαρκείας πόσο, αλλά μπορεί να περάσει ο καθένας την μεγάλη του εβδομάδα.

Όπως εκεί ο Κύριος προχωρεί, είναι ο Κύριος που προχωρεί, είναι ο Θεός μας, που δεν κάμπτεται από τίποτε και δεν επηρεάζεται από τίποτε, όλα τα υφίσταται και φτάνει στην Ανάσταση. Αλλά οι μαθηταί και από το ένα μέρος νομίζουν ότι απέτυχε το έργο του Κυρίου και από το άλλο μέρος είναι εντελώς απαρηγόρητοι, απογοητευμένοι και απελπισμένοι.

Πόσες φορές κανείς θα περάσει από τέτοιες καταστάσεις, πόσες φορές κανείς θα βρεθεί μέσα σε τέτοιες καταστάσεις· πόσες φορές την ώρα ακριβώς που νομίζει ότι έρχεται η ώρα της αναστάσεως – όπως οι δύο μαθηταί, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, που μόλις άκουσαν ότι ο Κύριος πάει να βασιλεύσει, λένε «θέλουμε ο ένας να καθίσει από τα δεξιά και ο άλλος από τα αριστερά» (Μαρκ. 10:35-45)· δεν ξέρουν δηλαδή τι λένε, δεν ξέρουν τι ζητούν.

Αυτά όμως δεν θα συνέβαιναν μετά την Ανάσταση του Χριστού και μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Ήταν αδιανόητο να συμβεί τέτοιο πράγμα στους δύο μαθητάς και σ’ όλους τους άλλους και να ζητούν πρωτοκαθεδρίες και τέτοια πράγματα. Το έμαθαν πια το μάθημα, σταυρώθηκαν πια όντως με τον Χριστό και όντως αναστήθηκαν με τον Χριστό. Και τα έκανε όλα αυτά το Άγιο Πνεύμα. Διότι έγιναν μεν αντικειμενικά από τον Χριστό, αλλά για να γίνουν έτσι προσωπικά στον καθένα, είναι το Άγιο Πνεύμα που έρχεται και τα κάνει. Και το έκανε αυτό στους μαθητάς. Πιο μπροστά είναι απλώς άνθρωποι με καλή διάθεση. Με καλή πρόθεση ακολουθούν τον Κύριο, αλλά συγχρόνως όμως ζουν ακριβώς έτσι όπως κάθε άνθρωπος, που είναι απλώς σκέτος άνθρωπος όσο καλός κι αν είναι, που απογοητεύεται, που θα απελπισθεί, που θα νομίζει ότι δεν θα φτάσει ποτέ στην ανάσταση, δεν θα φτάσει ποτέ στη σωτηρία, δεν θα φτάσει ποτέ σ’ αυτή την καινούρια ζωή, που γίνεται σ’ αυτόν τον κόσμο ακόμη. Όμως θα γίνει. Θα γίνει. 

Να παρακαλέσουμε τον Κύριο να μας δώσει αυτή τη βεβαιότητα έτσι ή έτσι. Και την πιο δύσκολη ώρα και την ώρα που θα δείχνουν τα πράγματα σαν να χάνουμε το παν, ο Κύριος που τα ξέρει όλα αυτά και έτσι τα οικονομεί ο Κύριος, όπως τα οικονόμησε και στους μαθητάς του, να μας βοηθήσει να στηριχθούμε και μια φορά και δυο φορές και πολλές φορές. Και τότε που είναι λιγότερο δύσκολα τα πράγματα και τότε που είναι περισσότερο δύσκολα, να μας στηρίξει ο Κύριος με τη βεβαιότητα αυτή, ότι όντως καθώς Εκείνος επάτησε με τον θάνατό του τον θάνατο, μαζί του κι εμείς, που ζούμε τον θάνατό μας, θα πατήσουμε με τον θάνατό του τον θάνατό μας και θα αναστηθούμε. 

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Σταυροαναστάσιμα”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1998, σελ. 267.

Π. ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: Η ΑΓΙΑ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ!

 π. Συμεών Κραγιόπουλος: Η Αγία Εκκρεμότητα 

Είναι γεγονός ότι σε όλες του τις ενέργειες ο Πάτερ δεν έβαζε καθόλου ανθρώπινη πρωτοβουλία. Με την απόλυτη πεποίθηση ότι «ο Θεός κυβερνά», «ξέρει ο Θεός» και «θα δείξει ο Θεός», δεν όριζε καθόλου, σε καμιά περίπτωση τον εαυτό του. 
 
Άφηνε να μιλάει πρώτα ο Θεός και ο δούλος του να ακούει: Πρώτα, όπως τόνιζε χαρακτηριστικά, του έλεγε ο Θεός να απλώσει τα πόδια και μετά του έστελνε το πάπλωμα. 
 
Είχε δηλαδή το κουράγιο, την ανεξάντλητη υπομονή και την ασκανδάλιστη πίστη, να περιμένει, μέχρις ότου απαντήσει ο Θεός. Και απαντούσε πάντοτε ο Θεός με τρόπο πολύ θαυμαστό, έστω και μετά από ολόκληρες δεκαετίες που είχε το κουράγιο να προσμένει, και τότε -όπως συνήθιζε ο ίδιος να λέει: 
 
«Καλύτερα δεν γινόταν!» Αν επιτρέπεται να πούμε, εδώ σ’ αυτό το σημείο, ο Θεός δεν του χάλασε ποτέ χατίρι του Πατρός, καθόσον «θέλημα των φοβουμένων Αυτόν ποιήσει, και της δεήσεως αυτών εισακούσεται και σώσει αυτούς».
 
Ως προς την τακτική του «θα δείξει ο Θεός», καθώς απέφευγε συνήθως να δίνει και κάποιες εξηγήσεις, ομολογούμε ότι σ’ αυτό το σημείο δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα στη συνεργασία μαζί του, γιατί, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι καθόλου εύκολο -όταν δεν είναι κανείς σε ανάλογα πνευματικά μέτρα- να μη σιγουρεύει τίποτε στη ζωή του και να ζει συνεχώς μέσα σ’ αυτή την αγία, όπως την ονόμαζε ο ίδιος, εκκρεμότητα.
 
«Η ανυπομονησία και η βιασύνη», έλεγε συχνά, «σκοτώνουν την ψυχή, ενώ η καρτερία και η προσμονή ωριμάζουν και θεραπεύουν την ψυχή». Ο Πάτερ βίωνε, με δυό λόγια, σε όλη του τη ζωή το μαρτύριο της σώζουσας υπομονής. 
 
Και δεν ήταν λίγα τα πικρά ποτήρια που ήπιε γουλιά-γουλιά μέχρι τρυγός και οι δυσκολίες και τα καμίνια μέσα από τα οποία πέρασε. Μόνο όμως που δεν επηρεαζόταν από αυτά και έβγαινε πάντοτε αλώβητος, γιατί, όπως και να έρθουν τα πράγματα, «ο ταπεινός ου θροείται». []
 
Απόσπασμα από την ομιλία της Γερόντισσα Φιλοθέης, Καθηγουμένης Ιερού Ησυχαστηρίου Πανοράματος Θεσσαλονίκης «Ταπεινές και γενικευμένες εμπειρίες και μαρτυρίες για την προσωπικότητα του Γέροντος Συμεών Κραγιόπουλου»

Π. ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ!

 π. Συμεών Κραγιόπουλος: Το πνεύμα της εποχής…

 

«Δεν βλέπετε; Οι πάντες είναι λαχανιασμένοι, οι πάντες είναι κυριευμένοι από άγχος· κι εκείνοι που έχουν πολλά, κι εκείνοι που έχουν λιγότερα, αλλά θέλουν να αποκτήσουν περισσότερα…»
~ Να παρακαλέσουμε τον Θεό να μας βοηθήσει να αρχίσουμε να βλέπουμε μέσα από το πνεύμα του, μέσα από το πνεύμα των Πατέρων και των αγίων τα πράγματα, τη ζωή, και όχι μέσα από το κοσμικό πνεύμα. Σήμερα, προπαντός σήμερα, είναι πολύ άσχημη η κατάσταση· πάρα πολύ άσχημη.
 
Αγαπούν τόσο πολύ το χρήμα οι άνθρωποι, αγαπούν τόσο πολύ τα τόσα και τόσα που προσφέρει ο σημερινός πολιτισμός, που εάν, π.χ., έχεις πλυντήριο, έχεις ψυγείο, έχεις τις άλλες ανέσεις που παρέχει ο σημερινός πολιτισμός, νομίζουν ότι αυτό σημαίνει πως ο Θεός σε αγαπά. Εάν τυχόν δεν τα έχεις αυτά, σημαίνει ότι ο Θεός δεν σε αγαπά. Τόσο έχουμε διαστρέψει τα πράγματα, τόσο τα βλέπουμε στραβά και ανάποδα, τόσο τα βλέπουμε λανθασμένα μέσα από το κοσμικό πνεύμα, ώστε έχουμε φθάσει σ’ αυτό το σημείο.
Το πνεύμα που επικρατεί σήμερα είναι αυτό· άνθρωπος πετυχημένος θεωρείται εκείνος ο οποίος βγάζει πολλά χρήματα. Άνθρωπος πετυχημένος θεωρείται εκείνος ο οποίος μεγαλώνει την επιχείρησή του. Άνθρωπος πετυχημένος θεωρείται εκείνος ο οποίος έχει όλες τις σύγχρονες ανέσεις στο σπίτι του. Άνθρωπος πετυχημένος είναι εκείνος ο οποίος φτιάχνει και ξαναφτιάχνει διαμερίσματα, ο οποίος μπορεί και σπουδάζει, ο οποίος μπορεί και παίρνει πολλά πτυχία. Αυτό είναι το πνεύμα της εποχής.
Δεν είναι βέβαια κακό να σπουδάσει κανείς. Μην το πάρετε έτσι. Ούτε είναι κακό να έχει κανείς στο σπίτι του ό,τι χρειάζεται να έχει· αλλά δεν είναι αυτό η ζωή. Δυστυχώς, νομίζουμε ότι αυτό είναι η ζωή. Αυτό το πνεύμα κυριαρχεί σήμερα και έχει κατακλύσει όλες τις καρδιές, όλες τις ψυχές, και μέσα από αυτό το πνεύμα τα βλέπουμε όλα, τα κρίνουμε όλα, τα καταλαβαίνουμε όλα, και έξω από αυτό το πνεύμα δεν μπορούμε να καταλάβουμε τίποτα. Και μπλέξαμε μέσα σ’ αυτή την πλεκτάνη, μέσα σ’ αυτό το οποίο μας πνίγει, μας καταστρέφει, μας οδηγεί στον μηδενισμό.
Δεν βλέπετε; Οι πάντες είναι λαχανιασμένοι, οι πάντες είναι κυριευμένοι από άγχος· κι εκείνοι που έχουν πολλά, κι εκείνοι που έχουν λιγότερα, αλλά θέλουν να αποκτήσουν περισσότερα. Βλέπετε κανέναν άνθρωπο που να μην είναι έτσι; Είναι θανατηφόρο το πνεύμα αυτό, και χρειάζεται οι χριστιανοί να μην αφήσουμε τον εαυτό μας να επηρεασθεί. Οι άλλοι τουλάχιστον δικαιολογούνται, και μπορεί να βρουν κάποιο έλεος από τον Θεό. Εμείς όμως, που υποτίθεται ότι διαβάζουμε το Ευαγγέλιο, ότι γνωρίζουμε την Αγία Γραφή, ότι γνωρίζουμε τη ζωή των Πατέρων, τη ζωή των αγίων, που υποτίθεται ότι τα γνωρίζουμε όλα αυτά, δεν δικαιολογούμαστε να επηρεαζόμαστε τόσο πολύ από το κοσμικό πνεύμα, το πνεύμα της εποχής, και αυτό να μας άγει και να μας φέρει και μέσα εκεί να πνιγόμαστε. Δεν δικαιολογούμαστε. Είναι μωρία αυτό, είναι ανοησία, και μόνο γι’ αυτό ο Θεός θα μας αποδοκιμάσει.
 
«Δύο και πονηρά εποίησεν ο πρωτότοκος υιός μου Ισραήλ· εμέ εγκατέλιπε, πηγήν ύδατος ζωής, και ώρυξεν εαυτώ φρέαρ συντετριμμένον», λέει ένα τροπάριο του όρθρου της Μεγάλης Παρασκευής, παίρνοντας τα λόγια από την Παλαιά Διαθήκη (Ιερ. 2:13). Είναι το παράπονο του Θεού. «Δύο φοβερά πράγματα», λέει ο Θεός, «έκανε ο Ισραήλ· εγκατέλειψε εμένα, που είμαι η πηγή της ζωής, που είμαι η πηγή του νερού που δίνει ζωή, και τι πήγε και έκανε; Δεν είναι ότι εγκατέλειψε εμένα, αλλά πήγε και άνοιξε «φρέαρ συντετριμμένον», πηγάδι κατεστραμμένο!» Μπορείς να πάρεις νερό από ένα τέτοιο πηγάδι; Μπορείς να κουβαλήσεις νερό με το κόσκινο; Αυτό εννοεί με τη φράση «φρέαρ συντετριμμένον»· άνοιξαν πηγάδι, αλλά αφού είναι κατεστραμμένο, φεύγει το νερό, και ούτε στάλα δεν θα μπορέσεις να πιείς. Ένα τέτοιο πράγμα έπαθε ο άνθρωπος σήμερα, μολονότι φαίνεται ότι το πηγάδι του κόσμου, του κοσμικού αυτού πνεύματος, έχει, και τι δεν έχει! Είναι όμως ένα κατεστραμμένο πηγάδι.
Αφήσαμε λοιπόν το πνεύμα της ζωής, το Πνεύμα του Θεού, την πηγή που είναι ο Θεός, το αφήσαμε αυτό, το οποίο ο Θεός μας το έδωσε πλούσια, και το έχουμε μέσα στην Αγία Γραφή, μέσα στην Εκκλησία, και επηρεασθήκαμε από το πνεύμα της εποχής. Αφήσαμε τον Θεό και όλοι τρέχουμε αγκομαχώντας να βρούμε στο πνεύμα της εποχής τη λύτρωση, την άνεση, την ανάπαυση, τη χαρά.
 
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Ο άνθρωπος του Θεού», Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2002, σελ. 42 -Σημεία των Καιρών

Π. ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ!

π. Συμεών Κραγιόπουλος: Ανέκαθεν μέσα στη ζωή της Εκκλησίας υπάρχει μιά αντινομία. Όσοι την δέχονται, μυούνται στο μυστήριο της σωτηρίας και αγιάζονται, θεώνονται. Όσοι δεν την καταλαβαίνουν, μένουν απ'έξω. Αν δεν ταπεινωθείς, άνθρωπέ μου, αν δεν πετάξεις από μέσα του το όποιο τουπέ, δεν μπορείς να προσεγγίσεις τα μυστήρια του Θεού. Έτσι κάπως είναι τα θεία πράγματα. Όχι ότι πρέπει να σπουδάσεις, να μάθεις κάποια ειδικά γράμματα, για να κατανοείς τα θεία' όχι. Ο κρυπτογραφικός κώδικας είναι μέσα στην καρδιά. Και κοινωνεί ο άνθρωπος με τον Θεό, αν λειτουργεί αυτός ο κώδικας που ο ίδιος ο Θεός έβαλε μέσα μας. Ο κώδικας μπαίνει σε λειτουργία, καθώς ταπεινώνεσαι. Τότε κατανοείς τα θεία πράγματα, μυείσαι στην αντινομία αυτή. Αλλιώς, δεν νοιώθεις τίποτε. Μένεις σκέτος, άχαρος-γυμνός από θεία χάρη. "

«Πνευματικά Μηνύματα»

Π. ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΑΓΩΝΑΣ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ!

π. Συμεών Κραγιόπουλος: Ο αγώνας ο πνευματικός είναι: Να φεύγεις από τη «σκιά» και να τρέχεις στον «ήλιο». Ας πούμε, θίχτηκες, γιατί δεν σου μίλησαν καλά, έχεις αθυμία και κακή διάθεση απέναντι στον αδελφό που δεν φέρθηκε σωστά.
Όλα αυτά είναι πάθη που βλέπεις να ξυπνούν. Ναι, αλλά τι στάση παίρνεις εσύ; Γιατί τα καλοδέχεσαι, τα αγκαλιάζεις και πιάνεις φιλία; Σήκω και φύγε από την αρνητική, τη θολή, τη σκοτεινή κατάσταση που σου δημιουργούν, όπως κάνεις για τον πυρετό, για την όποια σωματική ασθένεια.

Αν τα νιώσεις αυτά ως πάθη, θα τα διώξεις. Αλλά αν συμφωνείς πως είναι σωστό να νιώθεις έτσι όπως σου 'ρχεται από μέσα, δεν θα φύγουν με τίποτε. Σήκω και πήγαινε στον Ήλιο τον Χριστό. Στην πράξη αυτό σημαίνει: Αντί να χολωθείς για την όποια μη καλή κατάσταση σου, να πεις: «Καλά που προκλήθηκε το πάθος μου και το είδα. Καλά που συνέβη αυτό που συνέβη και ένιωσα ότι ένιωσα και βλέπω ότι είναι ζωντανός ακόμη ο εαυτός μου, το εγώ, και διεκδικεί τα δίκαια του, τα συμφέροντα του». Κάνοντας έτσι, αμέσως ταπεινώνεσαι και ωφελείσαι πολύ περισσότερο από το να μην είχε συμβεί αυτό πού συνέβη.

«Πνευματικά Μηνύματα»