ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΟ ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΡΟΥΛΑΣ ΚΟΡΟΜΗΛΑ!

Άγιος Παΐσιος: Το ανεξήγητο θαύμα
που έσωσε τη ζωή της Ρούλας Κορομηλά

Η Ρούλα Κορομηλά έχει μοιραστεί δημόσια μια συγκλονιστική εμπειρία που αποδίδει σε θαύμα του Αγίου Παϊσίου. Κατά τη διάρκεια της εκπομπής της «Μπράβο Ρούλα» στο κανάλι Epsilon, αποκάλυψε ότι πέρασε μια περίοδο κατά την οποία ήταν καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας. Η ίδια δήλωσε: «Ο Άγιος Παΐσιος με σήκωσε...».

Η παρουσιάστρια αναφέρθηκε στην πνευματική στήριξη που ένιωσε από τον Άγιο Παΐσιο κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη της για την καθοδήγηση και την αρωγή που έλαβε. Η εξομολόγησή της συγκίνησε το τηλεοπτικό κοινό, υπενθυμίζοντας πως ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές, η πίστη μπορεί να αποτελέσει φως και δύναμη.

Η εμπειρία αυτή της Ρούλας Κορομηλά αποτελεί ένα παράδειγμα της βαθιάς επιρροής που μπορεί να έχει η πίστη στη ζωή ενός ανθρώπου, ιδιαίτερα σε περιόδους δοκιμασίας.

Στη διάρκεια της εκπομπής αναφέρθηκε στο παρακάτω περιστατικό που συνέβη όταν η παρουσιάστρια αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας.

“Πριν από 10 χρόνια ήμουν στην παραλία, κάπου στη Χαλκιδική. Είχα τα παιδιά μου και παίζαμε με τα κουβαδάκια, με την άμμο κλπ.και ακούω μια φωνή από πίσω μου… “Γιώργο”! Γυρνάω και βλέπω έναν άνθρωπο… και λέω “Ποια είσαι”;

Και μου λέει “Είμαι η Ρούλα”. Δε σε κατάλαβα! Καταλαβαίνεις τι λέμε τώρα; Ήταν τόσο άρρωστο το κορίτσι αυτό! Μετά από τόσες προσπάθειες για να κάνεις παιδί, δεν ήταν για κάτι άλλο… Ήθελες να γίνεις μαμά ρε γαμ…ο! Αυτό… Και φύγαμε και πήγαμε το βράδυ μαζί στο μοναστήρι του Αγίου Παϊσίου και καθίσαμε μαζί με την ηγουμένη και τις καλόγριες, κάναμε μια παράκληση και η Ρούλα σηκώθηκε. Ήρθε στο καρεκλάκι -ήταν ακόμα στο αναπηρικό- και σηκώθηκε το κορίτσι μου!

gossip-tv.gr

ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΑΓΑΘΟΚΛΕΟΥΣ: Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ QUEEN ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΙΝΑΛΕ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ!

Προκόπης Αγαθοκλέους: «Στη σκηνή του τέλους 

του Αγίου Παΐσιου είχαμε μία μεταφυσική αλληλεπίδραση»

Ο ηθοποιός μας μιλά στο Queen.gr λίγο πριν το μεγάλο φινάλε της σειράς Άγιος Παΐσιος από τα Φάρασα στον Ουρανό, στο Mega. Ο Προκόπης Αγαθοκλέους είναι το τηλεοπτικό πρόσωπο της χρονιάς με έναν ρόλο που επηρέασε τη ζωή του και όχι μόνο την καριέρα του. 

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή του κάθε ανθρώπου καθοριστικές για όλη του την ύπαρξή. Μία από αυτές για τον Προκόπη Αγαθοκλέους ήταν η γνωριμία του με τη σύζυγό του Μαρίνα Μανδρή αλλά και η γέννηση των παιδιών τους, της Δάφνης και του Κίμωνα.

Στην επαγγελματική του ζωή μετά από επιτυχίες στο θέατρο αλλά και την τηλεόραση, η πιο καθοριστική είναι εδώ και δύο χρόνια η σειρά Άγιος Παΐσιος από τα Φάρασα στον Ουρανό στο Mega, υποδυόμενος τον Άγιο και μία από τις σημαντικότερες μορφές της Ορθοδοξίας.

Φέτος όμως στον δεύτερο κύκλο, το κύμα αγάπης και θαυμασμού από τον απλό κόσμο αλλά και τους συναδέλφους του, υπήρξε πρωτόγνωρο. Σε μία τηλεοπτική παραγωγή - ορόσημο της φετινής τηλεοπτικής σεζόν.

Με τον ηθοποιό μιλάμε στο Queen.gr λίγες ώρες πριν το μεγάλο φινάλε της σειράς την Κυριακή 13 Απριλίου (21.50) και μία ανάσα πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα. Μετά από μία 5ετία μελέτης, έρευνας, ακόμη και μοναστικής ζωής για ένα διάστημα, ήρθε η στιγμή να αποχωριστεί και ο ίδιος έναν ρόλο και έναν χαρακτήρα που του άλλαξε όλη του τη σκέψη.

Θα το καταλάβεις και από τον λόγο του, την παραστατικότητα που έχει όταν μας εκφράζει τα συναισθήματά του, ακόμη και όταν μας διηγείται ένα περιστατικό που αφορούσε τη μετάβαση από τη ζωή στον θάνατο και του «ξεκλείδωσε» το μυαλό του πριν τα γυρίσματα.

- Πώς ορίζετε την επιτυχία; Κάποιοι καλλιτέχνες την ορίζουν από την αποδοχή του κοινού, άλλοι από την αποδοχή των συναδέλφων τους, ενώ κάποιοι θεωρούν πως όταν εκπληρώνουν καθορισμένους προσωπικούς στόχους, έχουν πετύχει και δε χρειάζονται τίποτε άλλο.

- Η επιτυχία δεν αφορά μόνο στη δουλειά μου. Επιτυχία για εμένα, είναι η ανατροφή που θα δώσω στα δύο παιδιά μου. Αυτή είναι η πρώτη και η σημαντικότερη επιτυχία μου. Να καταφέρουν μεγαλώνοντας να γίνουν δύο άνθρωποι σε αυτή την κοινωνία που να μπορούν να προσφέρουν με ανιδιοτέλεια και αγάπη και να μπορούν να θέτουν παράλληλα όρια στους εαυτούς τους και στους άλλους. Όσο αφορά στη δουλειά μου, θα σου έλεγα, πως επιτυχία είναι η αποδοχή του κόσμου. Τι μπορείς να κάνεις χωρίς αυτήν; Κάνω ένα επάγγελμα που αφορά στη θέαση, ένα επάγγελμα που απευθύνεται στον κόσμο, είτε αφορά μία θεατρική παράσταση, είτε μία τηλεοπτική σειρά. Μεγαλύτερη επιτυχία και από αυτή, θεωρώ όμως την αποδοχή των συναδέλφων μου. Η αγάπη και η εκτίμηση που θα δείξουν στο πρόσωπό μου. Και να για να τη δείξουν θα πρέπει να κατευναστεί ο όποιος ανταγωνισμός, ή το όποιο πάθος.

Ο ανταγωνισμός πολλές φορές είναι και συνώνυμος του εγωισμού. Τις περισσότερες φορές είναι δύο όμοιες έννοιες. Όμως όταν λαμβάνω μηνύματα, αγάπης, θαυμασμού, αγκαλιάς από τους συναδέλφους μου, νιώθω πάρα πολύ ωραία, νιώθω ευγνωμοσύνη.

- Αυτό που ζείτε το τελευταίο διάστημα με την αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό σας και τον σεβασμό των συναδέλφων σας, λόγω της σειράς, είναι πρωτόγνωρο και πολύ μαζικό. Πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικών επίσης ηλικιών, χωρίς απαραίτητα να είναι θρησκόληπτοι, σας εκφράζουν τον θαυμασμό τους. Πώς το διαχειριστήκατε;

- Ήθελα και θέλω ακόμη λίγο χρόνο για να το διαχειριστώ όλο αυτό μέσα μου. Είναι πολύ μεγάλο αυτό το κύμα της αγάπης. Αρχικά, περίμενα πως η σειρά μας θα «αγκαλιαζόταν» από τον κόσμο. Δουλεύαμε από την πρώτη στιγμή με πολλή αγάπη και κόπο για όλη αυτή την παραγωγή, πηγαίναμε εξαρχής για κάτι πολύ υψηλό. Και ήμουν σίγουρος πως με το σενάριο που είχαμε στα χέρια μας και την παραγωγή, με τη σκηνοθεσία, με τα φώτα με όλα τα πρακτικά δηλαδή, πως η σειρά θα έχει πολύ μεγάλη απήχηση στον κόσμο. Αυτό όμως που συμβαίνει τώρα, είναι συλλογικό αίσθημα, δημιουργείται συλλογική μνήμη.

Η σειρά καταπιάνεται με τον βίο ενός Αγίου, ο οποίος ας μη ξεχνάμε ότι Εκοιμήθη το 1994 και Αγιοκατάτχθηκε το 2015. Μεταξύ αυτών των δύο υπάρχει μία σύντομη χρονική αλληλουχία. Ακριβώς γιατί ο Άγιος Παΐσιος αγαπήθηκε και αγαπιέται από εκατομμύρια κόσμου. Και ο λόγος που συνέβη αυτό, ήταν γιατί όταν ο Άγιος βρισκόταν εν ζωή και μετά την κοίμησή του όπως λένε χιλιάδες πιστοί του, συνεχίζει να βοηθά και να αγαπά τον κόσμο.

Αυτό λοιπόν που γίνεται με τη σειρά είναι τόσο μεγάλο, γιατί το ίδιο μεγάλος ήταν ο ίδιος ο βίος του Αγίου και η προσφορά του.

- Ο τρόπος, η γλώσσα που γράφτηκε το σενάριο έκανε και πιο θελκτικό το περιεχόμενο και το θέμα της σειράς προς τις πιο μικρές ηλικίες, στους νέους που δεν είναι τόσο κοντά στην Εκκλησία και στην θρησκεία μας;

- Αξίζουν συγχαρητήρια για αυτό, στον σεναριογράφο μας Γιώργο Τσιάκκα. Κατάφερε έναν βίο πολυσχιδή, μεγάλο, πολύμορφο, να τον περικλείσει όσο πιο ουσιαστικά μπορούσε με το σενάριό του. Για αυτό και δεν μπορούσε να μην αφορά και στον νέο κόσμο. Γιατί και ο ίδιος ο Άγιος Παΐσιος μιλούσε και συνεχίζει να μιλά στις ψυχές τους. Είναι εκατοντάδες τα μηνύματα που λαμβάνω από νέους ανθρώπους.

- Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος φόβος, ο μεγαλύτερος κίνδυνος στην προσέγγιση του ρόλου; Πώς αποφύγατε την υπερβολή;

- Ο πρώτος και μεγαλύτερος κίνδυνος για εμένα, ήταν να προσεγγίσω τον ρόλο μου, επιφανειακά. Δηλαδή να τον υποδύομαι χωρίς να τον έχω «γνωρίσει». Κατάφερα όμως να τον «γνωρίσω» μέσα από μία μεγάλη μελέτη που έκανα, από πρόσωπα που τον είχαν συναντήσει, μέσα από Πατέρες και μοναχούς της Εκκλησίας που είχαν ζήσει δίπλα του, αλλά και μέσα από τα λιγοστά οπτικοακουστικά υλικά. Αυτά που είναι αληθινά, γιατί κυκλοφορούν και πολλά το τελευταίο διάστημα, λόγω και της επιτυχίας της σειράς, που δεν είναι αληθινά.

Λίγο πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα και ενώ ήμουν προβληματισμένος, με πλησίασε ένας από τους Πατέρες του Αγίου Όρους και μου είπε: «Προκόπη, ο Άγιος ήταν ένας πολύ απλός άνθρωπος». Και με αυτή του την πρόταση, ήταν σα να μου απαντούσε στους προβληματισμούς μου.

Και συνέχισε λέγοντας: «Έκανε αστεία, γελούσε, δούλευε, περπατούσε…». Άρχισε να μου λέει απλά πράγματα που με βοήθησαν για τον ρόλο, τα οποία θα τα είχα ξεχάσει, με δεδομένο ότι υποδύομαι έναν Άγιο. Θα σας πω και ένα ακόμη περιστατικό. Είχα συναντήσει έναν μαθητή του στην Καψάλα του Αγίου Όρους, τον πατέρα Ευθύμιο και τον ρώτησα πολύ αυθόρμητα εκείνη τη στιγμή, για το πώς γελούσε ο Άγιος Παΐσιος. Και μου απάντησε: «Με την ψυχή του». Όλα αυτά τα μικρά, είναι που έκαναν τελικά, όλο αυτό το μεγάλο.

- Πριν από τη σειρά, ήσασταν ένας άνθρωπος που βρισκόταν κοντά στην εκκλησία και τη θρησκεία;

- Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό έξω από τη Λεμεσό που είχε μόνο 300 κατοίκους. Είχαμε έναν γλυκύτατο ιερέα που μας είχε αγκαλιάσει όλους και ως παιδί πήγαινα στην εκκλησία, ήταν μέρος της ζωής μου. Μεγαλώνοντας απομακρύνθηκα πολύ, ειδικά στα φοιτητικά μου χρόνια που ήταν η περίοδος της αναζήτησης άλλων πραγμάτων. Αυτή όμως η ανάγκη, αυτή η παιδική ψυχή, με κάποιον τρόπο ξαναγύρισε. Δεν θα έλεγα όμως ότι είμαι θρησκόληπτος, ότι ακολουθώ κατά γράμμα τους κανόνες και το δόγμα. Αλλά είναι πολλές φορές στη ζωή μου που επικαλούμαι τον Άγιο και τον Θεό και ζητώ τη βοήθειά τους. Γιατί καταλαβαίνω, ότι εμείς οι άνθρωποι κουβαλάμε μέσα μας πολύ σκοτάδι. Και επειδή έχουμε αυτό το σκοτάδι και τα πάθη μας, κάποιες φορές μπορεί να συμπεριφερθούμε άσχημα προς τους άλλους ανθρώπους. Πιάνω αρκετές φορές και τον εαυτό μου να το κάνω, για αυτό και χρειάζομαι να πάρω αυτή τη δύναμη. Για αυτό την επικαλούμαι. Είναι ανάγκη μου, με βοηθά.

Κάποιες φορές μπορεί να χλευαστώ από τους άλλους επειδή προσεύχομαι, γιατί έχει περάσει στην κοινωνία μας, ένας ορθολογιστικός τρόπος σκέψης, τον οποίο ωστόσο συμμερίζομαι. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θέλει να ζήσει.

- Ποια είναι η στιγμή, ενδεχομένως και η σκηνή εκείνη που για εσάς είναι σημαντική στο επεισόδιο του φινάλε της σειράς. Κάτι που εσάς σας άγγιξε και σας επηρέασε πολύ και αντίστοιχα θα επηρεάσει και εμάς όταν το δούμε.

- Είναι η αρχοντιά με την οποία βάδιζε ο Άγιος Παΐσιος προς το τέλος της ζωής του. Χρησιμοποιώ τη λέξη «αρχοντιά» με το θετικό της πρόσημο, γιατί ήταν φωτισμένος. Και αυτό με συγκινούσε πάντα, πάρα πολύ. Έζησα αυτή τη φώτιση του τέλους και με έναν γείτονά μου, ο οποίος αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας. Είχε αρρωστήσει και ήξερε πως τις επόμενες ημέρες δεν θα ήταν στη ζωή. Είχα πάει να τον δω και η κουβέντα μαζί του, μου «ξεκλείδωσε» και τη δική μου αναζήτηση ως ηθοποιός για το τέλος που έπρεπε και εγώ να υποδυθώ με τον ρόλο μου. Και ενώ ήταν καταβεβλημένος, όταν τον ρώτησα για το πώς αισθάνεται, το πρόσωπό του έλαμψε – δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την εικόνα – και μου απάντησε με χαρά «Προκόπη μου, ότι θέλει ο Κύριος. Και να σου πω κάτι. Υπάρχουν νέοι άνθρωποι που ταλαιπωρούνται με την υγεία τους».

Διαβάζοντας λοιπόν στη συνέχεια και τις μαρτυρίες για το τέλος του Παΐσου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, είχα αυτή την εικόνα και αυτόν τον διάλογο στο μυαλό μου. Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος στη ζωή μας και χρειάζεται να τον αντιμετωπίσουμε με γενναιότητα και αρχοντιά.

Στην σκηνή του τέλους, ήταν στο πλάι μου 10 καταπληκτικές ηθοποιοί που υποδύθηκαν τις μοναχές, αφού σύμφωνα και με τις μαρτυρίες, ήταν στο πλευρό του μέχρι το τέλος. Είχαμε μία απίστευτη χημεία μεταξύ μας εκείνη τη στιγμή, μία σχεδόν μεταφυσική αλληλεπίδραση.

Τη συγκεκριμένη λήψη τη γυρίσαμε 4 φορές για να την έχουμε και από διαφορετικές γωνίες και θυμάμαι πως κάθε φορά βιώναμε το ίδιο συναίσθημα, την ίδια μεγάλη συγκίνηση. Ήταν όμως μία συγκίνηση που περιείχε μία φωτισμένη χαρά.

queen.gr

ΠΕΤΡΟΣ ΞΕΚΟΥΚΗΣ: ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ΓΙΑ ΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΪΣΙΟ

Πέτρος Ξεκούκης
Τι αποκάλυψε για τη γνωριμία του με τον Άγιο Παΐσιο

Ο Πέτρος Ξεκούκης παραχώρησε τηλεοπτική συνέντευξη και μίλησε για τη συμμετοχή του στη σειρά του Mega, Άγιος Παΐσιος, όπου και υποδύεται τον μοναχό Γαλακτίων.

Συγκεκριμένα, ο Πέτρος Ξεκούκης αναφέρθηκε στο θαύμα που έζησε στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου στην Άνδρο όπου η εικόνα της Παναγίας δάκρυσε: «Η κόρη μου η μεγάλη που ήταν μπροστά έπαθε σοκ. Με τραβάει και μου λέει, “μπαμπά, μπαμπά, έλα να δεις”.

Πήγε ο μοναχός, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, σκούπισε τα μάτια της Παναγίας με ένα βαμβάκι και το έδωσε τυχαία στην κόρη μου που ήταν μπροστά».

Στη συνέχεια ο ηθοποιός μίλησε για την γνωριμία του με τον Άγιο Παΐσιο και το συμβάν που δεν θα ξεχάσει ποτέ: «Σε ένα περιστατικό ήμασταν 7-8 άτομα στο καλύβι του. Όπως μιλάγαμε ένας νεαρός του λέει: “Εγώ δεν πιστεύω σε αυτά, εμένα ο φίλος μου με έφερε εδώ στο Άγιο Όρος”. Και του απαντά: “Καλά παιδί μου, μόνο πρόσεχε ένα φίδι μη σε δαγκώσει”.

Δίπλα του ήταν ένα τεράστιο φίδι το οποίο ερχόταν κοντά. Εκείνος πετάχτηκε και είπε: “Παναγία μου”. Είδες του λέει ο Παΐσιος… δεν είπες μαμά μου, ούτε μπαμπά μου, ούτε Πέτρο μου. Είπες Παναγία μου», μετέφερε ο Πέτρος Ξεκούτης για την γνωριμία του με τον Άγιο Παΐσιο.

pronews.gr

ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΑΓΑΘΟΚΛΕΟΥΣ: ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΟΜΩΣ, ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΕΙΡΑ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΣΚΕΦΤΕΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ!

Προκόπης Αγαθοκλέους: «Δεν ήμουν κοντά στην Εκκλησία, όμως, μετά τη σειρά, δεν έχει περάσει ημέρα που να μην έχω σκεφτεί τον Άγιο» 

Ο Προκόπης Αγαθοκλέους μίλησε στη Secret των Παραπολιτικών για την καθοριστική επίδραση που είχε στη ζωή του η σειρά «Άγιος Παΐσιος – Από τα Φάρασα στον ουρανό».

Ο ηθοποιός περιέγραψε τις αλλαγές που βίωσε μέσα από τη συμμετοχή του στη μεγάλη αυτή παραγωγή του Mega, εξηγώντας πώς η εμπειρία αυτή τον επηρέασε σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. 

«Δεν περνάει μέρα που να μη σκέφτομαι τον Άγιο»

Σχετικά με το πόσο επηρεάστηκε από τον βίο του Αγίου Παϊσίου, ο Προκόπης Αγαθοκλέους εξομολογήθηκε: «Δεν είμαι άνθρωπος που ήμουν κοντά στην Εκκλησία. Όμως μετά τη σειρά αυτή δεν νομίζω ότι έχει περάσει ημέρα που να μην έχω σκεφτεί τον άγιο. Το εξομολογούμαι. Σκέφτομαι τον άγιο στην καθημερινότητά μου σε πάρα πολλά πράγματα. Στη συμπεριφορά μου απέναντι στα παιδιά μου, στη γυναίκα μου, στους συναδέλφους μου, στην ίδια τη ζωή, στα πουλιά, στα ζώα, στη φύση. Αυτή την πανέμορφη επαφή που είχε ο άγιος με τη φύση και τα ζώα είναι σαν να την κληρονόμησα». 

Ο ηθοποιός αποκάλυψε πως η ερμηνεία του στη σειρά τον έκανε να αναθεωρήσει πολλές πτυχές της ζωής του, ενώ η καθημερινή σκέψη του για τον Άγιο Παΐσιο αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής του. 

«Θα ήθελα να φτάσω στην αγιότητα»

Ερωτώμενος για το τι κρατάει από τον βίο του Αγίου Παϊσίου, ο Προκόπης Αγαθοκλέους τόνισε: «Πολύ θα ήθελα να κρατήσω τον ίδιο τον άγιο στην ολότητά του και να έφτανα κι εγώ σε μορφή αγιοσύνης, αν υπολογίσουμε ότι αυτός είναι ο στόχος κάθε ορθόδοξου χριστιανού η αγιότητα. Νιώθω, όμως, ότι είμαι πολύ μακριά και χρειάζομαι να αγωνιστώ τον προσωπικό μου αγώνα». 

enikos.gr

ΑΡΗΣ ΣΕΡΒΕΤΑΛΗΣ: ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΑΚΟΜΗ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!

Άρης Σερβετάλης, ηθοποιός: "Δεν έχουμε γνωρίσει ακόμη οι άνθρωποι τι σημαίνει Ορθοδοξία. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι η Εκκλησία είναι συντηρητισμός.
Η Ορθοδοξία είναι τόσο ανατρεπτική, που δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε. Η Εκκλησία είναι ελευθερία…” 

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

 Η σχέση του Μ. Θεοδωράκη με την Ορθόδοξη Εκκλησία

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ

Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων (ΠΕΘ)

 

Πολλοί βιογράφοι ή φίλοι του αείμνηστου Μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη έχουν υπογραμμίσει τον σεβασμό, την αγάπη και την αφοσίωσή του στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση και έχουν επισημάνει ότι οι μουσικές του νότες είχαν ως αφετηρία, την εκκλησιαστική Μουσική, παράλληλα με τη Λαϊκή και Δημοτική Μουσική παράδοση της Ελλάδας.
Άλλωστε, η εκκλησιαστική Μουσική και Λειτουργική παράδοση, ως κύριο μέρος του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού, δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητη τη μουσική ευαισθησία του Μίκη. Και αυτό, διότι ο μεγάλος ρωμιός μουσικοσυνθέτης ήταν εραστής του όλου του ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος, ως γνωστό, είχε καταστεί οργανικό στοιχείο της ζωής του.
Δεν θα μπορούσε συνεπώς να είναι επιλεκτικός και να μην τιμά όλα εκείνα που αιώνες τιμούσε, σεβόταν και αγαπούσε ο ελληνικός λαός. Γι αυτό, ως γνήσιος δέκτης και εκφραστής της λαϊκής ευαισθησίας και του λαϊκού πολιτισμού, δεν ακολούθησε τις διχαστικές ή επιλεκτικές θέσεις των αυτοκαλούμενων προοδευτικών, που τα τελευταία 50 χρόνια περιφρονούν και στοχοποιούν ένα από τα διαχρονικά μεγάλα και σπουδαία πρότυπα του ελληνικού λαού, τη χριστιανική του πίστη και αφοσίωση στις ορθόδοξες χριστιανικές του παραδόσεις.
 Ο Θεοδωράκης, ήδη από την παιδική του ηλικία υπήρξε τέκνο της Εκκλησίας και άρχισε να συνδυάζει και να ενώνει τις νότες του με τη βυζαντινή μουσική. Το 1982, στο Σημείωμά του για το έργο του «Θεία Λειτουργία, σε κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου», αναφέρει σχετικά: «Προσωπικά είχα την τύχη να ζυμωθώ από μικρός με τη μουσική της Εκκλησίας. Μαθητής του δημοτικού, στο Αργοστόλι, συμμετείχα στην εκκλησιαστική χορωδία που σχημάτιζε κάθε χρόνο ο Μητροπολίτης για τα τροπάρια της Μεγάλης Παρασκευής. Τώρα, που τα έβαλα ατόφια μέσα στην Τρίτη Συμφωνία, μπορώ να πω ότι νιώθω σαν να εκπλήρωσα το πιο βαρύ μου χρέος απέναντι σε εκείνο που θεωρώ νερομάνα της μουσικής μας -και όχι μόνο μουσικής- μνήμης: τη βυζαντινή παράδοση. Μετά το Αργοστόλι, στην Πάτρα και στον Πύργο, συμμετείχα πάντα σε εκκλησιαστική χορωδία, για να καταλήξω στην Τρίπολη (1940-43) να διευθύνω πια ο ίδιος τη χορωδία της Αγίας Βαρβάρας. Τότε έγραψα και τα πρώτα μου εκκλησιαστικά δοκίμια: “Σε υμνούμεν”, “Χερουβικά”, “Δοξολογία”, με κορύφωμα, στα 1942, την “Κασσιανή”, που την τοποθετώ ανάμεσα στα κορυφαία μου έργα».
Το 1983, επίσης, στην παρουσίαση της σύνθεσής του «Νεκρώσιμη Ακολουθία εις τους Κεκοιμημένους», σε συνεργασία με την Εκκλησία, είχε πει μεταξύ άλλων: «Η συνεργασία με την Εκκλησία είναι οπωσδήποτε ένα μεγάλο πρόβλημα για ένα μαρξιστή… Θυμάμαι, όταν είχα γράψει μουσική για το γνωστό τραγούδι “Και δόξα τω Θεώ…”, κάποιος από τους ιεροφάντες του αγνού μαρξισμού με κατηγόρησε ότι μ΄ αυτό το τραγούδι προπαγανδίζω τη θρησκεία, το “όπιον του λαού”… Σ΄ αυτά τα 40 χρόνια πού πέρασαν έχω καταλήξει σε ορισμένα βασικά συμπεράσματα… Η Εκκλησία αποτελεί για μας τους Έλληνες ένα χώρο πάνω κι έξω από οποιεσδήποτε πολιτικοϊδεολογικές πεποιθήσεις και προκαταλήψεις. Θα έλεγα είναι το λίκνο του Έθνους… το λίκνο του Ελληνισμού. Μέσα εκεί βαφτίζουμε τα παιδιά μας, αφού πρώτα βαφτισθούμε εμείς οι ίδιοι, εκεί παντρευόμαστε, εκεί αποχαιρετάμε τους αγαπημένους μας. Είτε το θέλουμε είτε όχι τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας τις έχουμε περάσει στην Εκκλησία… Θα ήταν λοιπόν αφέλεια να ξαναγυρίσουμε στο δόγμα, “η θρησκεία είναι το όπιο του λαού”. Έτσι, στη πράξη αποφάσισα να κάνω αυτή τη Λειτουργία με τη φιλοδοξία να ανανεώσω τους εκκλησιαστικούς ήχους…».
 Βαθιά πεποίθησή του Θεοδωράκη ήταν ότι «μόνο με την ανανέωση της μνήμης και της πίστης μπορούμε να γίνουμε κάτι. Πρέπει να έχουμε βάσεις και ρίζες, να είμαστε περήφανοι για αυτό το καταπληκτικό πάντρεμα της ουσίας της ελληνικότητας με την ουσία του Χριστιανισμού».
Ο ίδιος, επίσης, τόνιζε ότι: «Συνάντησα την ελληνική γλώσσα και το βυζαντινό μέλος στα κηρύγματα του Χριστιανισμού, σε μια εποχή που ζούσαμε κάτω από τον ζυγό της κατοχής».
Όταν πραγματοποιήθηκε, στην Κωνσταντινούπολη, η μουσική εκδήλωση «Πόλις 2010 και Λυσιστράτη»  είπε μεταξύ άλλων στον χαιρετισμό του: «Θα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα αγάπης και φιλίας στους φίλους μας Τούρκους και ιδιαίτερα σ’ εκείνους που πιστεύουν, όπως εγώ, στην ιστορική ανάγκη για την επίτευξη μιας ισχυρής και μόνιμης φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στους δύο λαούς μας. Ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους για το χτίσιμο αυτής της φιλίας είναι ο αμοιβαίος σεβασμός των μεγάλων αξιών του κάθε λαού, όπως είναι η πίστη στις εθνικές, ιστορικές, πολιτιστικές και θρησκευτικές του αξίες. Για εμάς, τους Έλληνες, η Ορθοδοξία αποτελεί μια κορυφαία μορφή και λειτουργία της εθνικής μας συνείδησης, τόσο πολύτιμης και ισχυρής, όσο η ίδια μας η Πατρίδα. Και γι’ αυτό, ας μου επιτραπεί να απευθύνω έκκληση, ιδιαίτερα προς την Τουρκική Κυβέρνηση, να λάβει σοβαρά υπ’ όψη της αυτό το γεγονός, εάν πράγματι θέλει να προχωρήσουμε σοβαρά και οριστικά στην επίλυση των διαφορών μας, ξεκινώντας από τον έμπρακτο σεβασμό προς το Πατριαρχείο και τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, που αποτελούν σύμβολα της Ελληνικής Ορθοδοξίας, με την οποία, όπως είπα, είναι τόσο στενά δεμένος ο ελληνικός λαός».
Ο Θεοδωράκης, φαίνεται ότι δεν έθεσε ποτέ σε αμφισβήτηση τη σχέση του με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Γι΄ αυτό και εκφράζεται συνειδητά, όταν δηλώνει: «Εγώ δεν βρήκα καμία αντίφαση ανάμεσα στην (ένταξή μου και στην) Εκκλησία, όπου συνάντησα την ελληνική γλώσσα, το βυζαντινό μέλος, που είναι και ελληνικό μέλος. Ήμουνα ένας αντιστασιακός, ήμουνα ένας κομμουνιστής εκείνη την εποχή και παράλληλα ήμουνα ένας χριστιανός, ένας άνθρωπος που πίστευε στην Ορθοδοξία και που πίστευε και που πιστεύει στη συνέχεια του ελληνικού έθνους. Κι ένας μεγάλος σταθμός είναι βέβαια και το Βυζάντιο, όπου, όχι μόνο διατήρησε το ελληνικό μέλος αλλά και το επεξεργάστηκε και από κει το πέρασε στα ακριτικά και στα δημοτικά μας τραγούδια κι έτσι μπόρεσε να διατηρηθεί η εθνική και πολιτιστική μας ταυτότητα. Αναγεννήθηκα μέσα από την Εκκλησία. Ήθελα, επειδή πιστεύω ότι η Εκκλησία εξακολουθεί να είναι και είναι συνάθροιση απλών ανθρώπων, ιδιαίτερα στις μικρές μονάδες όπως είναι το χωριό, όπως είναι η κωμόπολη, όπως είναι η πόλη, θα ’θελα πάρα πολύ να γράψω πάρα πολλά εκκλησιαστικά έργα, όπως είχα γράψει, όταν ήμουν έφηβος αλλά και μετέπειτα, ξεκινώντας από τη “Λειτουργία του Ιωάννου του Χρυσοστόμου”. Μετά την “Κασσιανή” (1942) και τη “Θεία Λειτουργία” (1982), συνέθεσα, το 1984, την “Ακολουθία εις Κεκοιμημένους”. Μετά τη “Θεία Λειτουργία”, αισθάνθηκα απολυτρωμένος. Έχω, άλλωστε, σκεφτεί να συνθέσω πολλές “Θείες Λειτουργίες”, εάν μου το επιτρέψει ο πανδαμάτωρ χρόνος. Να συνθέσω και “Δοξολογία”, ίσως και “Δοξολογίες”».
Ο Θεοδωράκης, με τον πρόσφατο θάνατό του, έχει περάσει ήδη στην αιωνιότητα. Χαρακτηριστικά των πνευματικών του γονιδίων είναι όσα πιστεύει για το νόημα του θανάτου, επεξηγώντας όσα ένιωσε, καθώς μελετούσε και μελοποιούσε το κείμενο της Νεκρώσιμης Ακολουθίας του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού, στη σύνθεσή του «Ακολουθία εις κεκοιμημένους»: «Το κείμενο, από τα υψηλότερα ανθρώπινα, πνευματικά, φιλοσοφικά και ποιητικά επιτεύγματα του ελληνικού λυρικού λόγου, μας βοηθά ανακαλύψουμε τις ορθές και πραγματικές μας διαστάσεις. Μας καλεί σε μια μεθυστική κατάδυση στο βάθος του εαυτού μας, για να ανακαλύψουμε το “φως που καίει”, την ουσία και την πεμπτουσία της ανθρώπινής μας ύπαρξης. Να ενωθούμε με το μυστήριο του θανάτου, σαν τη μόνη εγγύηση και οδό, ότι έτσι ανακαλύπτουμε την ουσία της ζωής».
Η γνωστοποίηση της επιθυμίας του να κηδευτεί και να ταφεί, σύμφωνα με το ορθόδοξο χριστιανικό τυπικό, επιβεβαιώνει την πίστη και αφοσίωσή του στον Νοητό Ήλιο της Δικαιοσύνης, που φωτίζει και αγιάζει τον κόσμο.
Αιωνία του η μνήμη!
 
 "Ορθόδοξη Αλήθεια" 08-09-2021

http://thriskeftika.blogspot.com

ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΡΥΠΙΩΤΗΣ: «ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ ΜΟΥ, ΑΦΟΣΙΩΘΗΚΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ!»

Συγκινεί ο Κώστας Ευριπιώτης με όσα εκμυστηρεύτηκε σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη εννιά μήνες μετά το μεγάλο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε που όπως όλα δείχνουν, του άλλαξε τη ζωή.

«Αφοσιώθηκα στον Θεό. Πίστεψα ακόμα περισσότερο σε Εκείνον. Πλέον βάζω πρώτα τον άνθρωπο Κώστα και μετά όλα τα άλλα» μας λέει συγκινημένος, αλλά και πολύ φειδωλός στην προσπάθειά του να αποφύγει κάθε είδους δημοσιότητα. 

Ο «άφαντος» εδώ και καιρό ηθοποιός δηλώνει πλέον πως οι προτεραιότητές του δεν έχουν καμιά σχέση με όσα ο ίδιος πίστευε ότι είχαν σημασία, πριν από τη μεγάλη περιπέτεια της υγείας του.

Τώρα, στην καθημερινότητά του είναι ένας άλλος άνθρωπος. Προσεύχεται περισσότερο, πηγαίνει συχνότερα στην εκκλησία, ενώ -όπως λέει- θέλει να είναι περισσότερο στη φύση και κοντά σε πρόσωπα που αγαπάει… όπως είναι τα δύο παιδιά του που λατρεύει.

«Πάντα πίστευα ότι υπάρχει Θεός. Όμως μετά το θέμα της υγείας μου πίστεψα ακόμα περισσότερο. Δε γίνεται να μην πιστέψεις ότι υπάρχει Θεός, όταν φτάσεις ένα βήμα πριν από τον θάνατο» μας εξηγεί με φωνή που… σπάει από τη συγκίνηση.

Άλλωστε, το πρόβλημα που αντιμετώπισε ήταν τόσο σοβαρό που πήγε στον… άλλο κόσμο και γύρισε.

«Κανονικά όμως» αναφέρει με το γνωστό χιούμορ του και η συγκίνηση δίνει η θέση της στο γάργαρο γέλιο του. Αν και ο Κώστας Ευριπιώτης δέχεται προτάσεις για να επιστρέψει στο θέατρο, στην τηλεόραση, αλλά και να εμφανίζεται σε εκπομπές - αφιερώματα, τα αποφεύγει όλα.

«Δεν είναι το παν να βρίσκεσαι μπροστά στα φώτα, αλλά να βλέπεις τα πραγματικά φώτα της ζωής» δηλώνει στην Espresso κάνοντας σαφές ότι έχει αλλάξει σελίδα.

«Ίσως να ήταν ένα δυνατό μήνυμα όλο αυτό που έζησα» καταλήγει.

Το πρόβλημα υγείας του αγαπημένου ηθοποιού άρχισε να δίνει σημάδια το περασμένο Πάσχα. Κάνοντας πρόβες στο θέατρο Αθηνά, για την παράσταση «Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης», ξεχνούσε τα λόγια του και είχε έντονους πονοκεφάλους. 

Όταν άρχισε να ψάχνει με ειδικούς γιατρούς, διαπίστωσε ότι είχε να ανεβεί έναν Γολγοθά. «Πήγα και έκανα μια μαγνητική τομογραφία και διαπίστωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά» είχε πει παλαιότερα στην Espresso σε μια κατάθεση ψυχής που είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο.

«Για επτά ώρες δεν ήμουν στη γη. Τόσο κράτησε το χειρουργείο, στο οποίο χειρουργήθηκα για να αφαιρεθεί η φλεγμονή που είχα στο κεφάλι. Ήταν μια πολύ σοβαρή εγχείρηση, που δεν θα ήθελα να ζήσει κανένας άνθρωπος. 

Τα πιο πολλά πράγματα που δημιουργούνται στη ζωή μας τα γεννάμε εμείς οι ίδιοι. Εμείς ορίζουμε σε μεγάλο ποσοστό τη μοίρα μας και το μέλλον μας αλλά και πώς θα ζήσουμε» ανέφερε στη συνέντευξη.

https://www.katanixis.gr, https://ethnegersis.blogspot.com

ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΦΤΩΧΟΥ

ΑΡΗΣ ΣΕΡΒΕΤΑΛΗΣ: «Η ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ ΜΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΖΩΗ…»

– Μετάνιωσες που μίλησες για την πίστη σου στην Ορθοδοξία; 

Να το έχω μετανιώσει για ποιον λόγο; Για να μην χαρακτηριστώ παλιομοδίτης; Γραφικός… Ξέρεις τώρα τι λέγεται. Εγώ όταν

το λέω πάντως, αυτό εισπράττω. Δεν με πειράζει καθόλου, δε με ενδιαφέρει. Αυτό που αντιπροσωπεύει η Ορθοδοξία όχι μόνο οπισθοδρομικό δεν είναι… Είναι πολύ μπροστά. Έτσι, όταν το λέει αυτό κάποιος, μου δηλώνει αυτόματα ότι δεν έχει ασχοληθεί καθόλου. Επομένως, δε με πειράζει. Το «γραφικός» δε μπορεί να το πει κάποιος που γνωρίζει την σημασία της. Αν θέλει κάποιος να μιλήσει, μπορούμε να κάνουμε μία πολύ ωραία κουβέντα πάνω σε όλα αυτά. 

– Αισθάνεσαι άσχημα με τις ρητορικές μίσους που κατά καιρούς έρχονται στο φως της δημοσιότητας από επικεφαλής της Εκκλησίας;

Δεν είμαι σε θέση να κρίνω αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό που λέω στον εαυτό μου είναι ότι οι άνθρωποι που στελεχώνουν την εκκλησία είναι και αυτοί άνθρωποι με αδυναμίες και πλεονεκτήματα. Δεν είναι το τέλειο. Το τέλειο είναι αυτό που αντιπροσωπεύουν. Είναι αγωγοί. Αυτό που λένε ότι πρέπει να ψάξεις για να βρεις τον πνευματικό σου, έχει πολύ μεγάλο νόημα. Γιατί θα βρεις τον άνθρωπο που επειδή είναι αγωγός θα σου δημιουργήσει και θα καλλιεργήσει την σχέση με τον Θεό. Άρα, δένεσαι μαζί του και αυτός σε οδηγεί σε μία σχέση που είναι πέραν του κόσμου τούτου, σε μία σχέση αιώνια. 

– Σε βοήθησε η πίστη σου; 

Όχι απλά με βοήθησε, μου άλλαξε τη ζωή. Βλέπω τα πράγματα με τελείως διαφορετικό μάτι. Το «βοήθησε» δεν είναι η σωστή λέξη, αλλά το «μετατόπισε». 

– Γιατί μία μεγάλη μερίδα του κόσμου έχει σταματήσει να πιστεύει; 

Δεν έχει σταματήσει, νομίζω ότι δεν έχει γίνει από επιλογή αυτό το πράγμα, αλλά έχει γίνει επειδή έχουν αφεθεί. Όταν αφήνεσαι, δεν έχεις «εποπτεία», δένεσαι με την ύλη… Εκεί έχει χαθεί αυτή η σχέση. Ακόμη και να αποκτήσεις τα περισσότερα αγαθά, να τα έχεις όλα, νομίζω ότι το κενό πάλι θα υπάρχει. Και τον Θεό δε μπορείς να τον αντικαταστήσεις, είμαστε κατασκευασμένοι για να έχουμε μία τέτοια σχέση μαζί του. Άρα όταν κάποιος δεν έχει Θεό, έχει τα χρήματα, την καριέρα, την επιστήμη του, αλλά και πάλι αυτό είναι το μέσο, όχι ο σκοπός. Εμείς το κάνουμε σκοπό, το κάνουμε θεότητα, είδωλο…}

https://simeiakairwn.wordpress.com