ΠΡΩΤΟΠΡ. ΘΩΜΑΣ ΒΑΜΒΙΝΗΣ: ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ!

Απέναντι στην αφύπνιση της υποκρισίας
Πρωτοπρ. Θωμάς Βαμβίνης 

Εἶναι κοινοτοπία νά ποῦμε ὄτι ἡ σημερινή κοινωνία τοῦ δυτικοῦ κόσμου πάσχει. Ἡ καταγραφή, γιά παράδειγμα, τῆς καθημερινότητάς της ἀπό τά δελτία εἰδήσεων δείχνει ὅτι βρίσκεται σέ μεγάλη ταραχή καί ἀνασφάλεια, μέ τούς πολέμους, τίς τρομοκρατικές ἐνέργειες, τήν ἐγκληματικότητα, ἀλλά καί τήν ἔκλυση τῶν ἠθῶν, τήν ἀπώλεια τῶν κριτηρίων τοῦ καλοῦ καί τοῦ φυσικοῦ, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπό τήν ἀποκοίμηση τῆς συνείδησης πολλῶν μέσα σέ φιλοσοφίες, ὅπως ἡ woke. Δέν θά μείνουμε ὅμως στίς γενικές διατυπώσεις γιά τά πάθη τοῦ κόσμου μας. Θά ἐπικεντρωθοῦμε σέ ἕνα μόνο «ὕπουλο πάθος», ἀρκετά διαδεδομένο, κυρίως στόν δημόσιο λόγο﮲ θά μιλήσουμε γιά τήν «πονηρία τῆς ὑποκρισίας».

Στήν σημερινή, λοιπόν, κοινωνία τοῦ δυτικοῦ κόσμου, τήν ἀνοιχτή, τήν ἀσυμβίβαστη, τήν ἐλεύθερη, ἡ ὑποκρισία εἶναι παροῦσα καί ρυθμίζει σέ πολλούς τίς συμπεριφορές τους καί τίς σχέσεις τους. Εἶναι περιττό, βέβαια, νά ποῦμε ὅτι, παρά ταῦτα, ἡ ὑποκρισία, ὡς συμπεριφορά, ἀπορρίπτεται μετά βδελυγμίας ἀπό ὅλους.

Συνήθως ἡ ὑποκρισία παρουσιάζεται ὡς χαρακτηριστικό τῶν «θρησκευομένων». Γίνεται συχνά λόγος, κυρίως ἀπό τούς ἐπιρρεπεῖς στό πάθος τῆς κατάκρισης, γιά φαρισαϊσμό, ἠθικισμό, εὐσεβισμό κ.λ.π. Ἡ ὑποκρισία εἶναι πράγματι ἕνας ἰσχυρός πειρασμός τῶν «θρησκευομένων», ὁ ὁποῖος, ἄν δέν γίνη ἔγκαιρα ἀντιληπτός, ἡ πονηρία του μπορεῖ νά καταστήση τελείως ἄκαρπη τήν πνευματική ζωή ἀνθρώπων πού ἐπιθυμοῦν νά ζήσουν ἀληθινά τήν ἐν Χριστῷ ζωή.

Εἶναι ὅμως σκανδαλώδης μονομέρεια νά περιορίζουμε τήν ὑποκρισία στούς θρησκευομένους, διότι κατατρώει, δυστυχῶς, τήν ζωή τοῦ παρόντος κόσμου. Μπορεῖ νά πῆ μάλιστα κανείς ὅτι στά κοσμικά περιβάλλοντα ἔχει καταστῆ ἐπιστήμη, ἐπιστήμη ὠφελιμιστικῆς ἐπικοινωνίας. Ἄλλωστε, ἕνα σύμπτωμα αὐτῆς τῆς «ἐπικοινωνιακῆς ὑποκρισίας» ἔγινε ἀφορμή γιά ὅσα διατυπώνονται σ’ αὐτό τό σημείωμα.

Νά γίνουμε πιό συγκεκριμένοι. Ἀρχικά, πολλοὶ πολιτικοί τοῦ δυτικοῦ κόσμου, εἰδικὰ ἀπὸ τό λεγόμενο Δημοκρατικό τόξο, ὑποστήριζαν τὴν «woke» κουλτούρα ὡς τὸ μέσο γιὰ τὴν ἐπίτευξη κοινωνικῆς δικαιοσύνης, ὑπερασπιζόμενοι τά δικαιώματα τῶν μειονοτήτων, τῶν γυναικῶν, τῶν ΛΟΑΤΚΙ+ κοινοτήτων καὶ τῶν διαφόρων ἄλλων ὁμάδων. Ὡστόσο, ἡ ἀλλαγή στήν διοίκηση τῶν ΗΠΑ καὶ ἡ ἀμφισβήτηση τῆς πολιτικῆς τάξης πού πήγαινε νά καθιερωθῆ, ἡ ὁποία ἀνέτρεπε φυσικούς παραδοσιακούς θεσμούς, ὅπως ἡ οἰκογένεια, ἀλλά εἰσέδυε διαβρωτικά ἀκόμη καί σέ Πανεπιστήμια, ἄλλαξε τήν ροή τῶν πραγμάτων. Ἔτσι, παρατηρεῖται ἀλλαγή τῆς στάσης πολλῶν ἀπέναντι στήν «woke» κουλτούρα. Αὐτή ἡ ἀλλαγή στάσης ὅμως δέν σημαίνει ὑποχρεωτικά ἀλλαγή ἀπόψεων. Εἶναι μᾶλλον τρόπος διατήρησης τῆς πολιτικῆς ἐπιρροῆς, μέ τήν προσαρμογή στὶς ἀπαιτήσεις πού ἔχει ἡ πλειονότητα τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος. Αὐτή ἡ στάση εἶναι φανερά ὑποκριτική.

Κάποιοι μιλοῦν καθαρά γι’ αὐτήν τήν ἀλλαγή στάσης καί τίς αἰτίες της, χωρίς νά ἀλλάζουν τίς ἀπόψεις τους. Συγκεκριμένα, θιασώτης τῆς woke κουλτούρας θεωρεῖ «ἱλαροτραγωδία τῶν ἀποστόλων τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, τοῦ νεοφεμινισμοῦ, τοῦ woke κινήματος», τό ὅτι «ξεκινώντας ἀπὸ εὐγενεῖς προθέσεις, κατέληξαν πολὺ σύντομα ζηλωτές. Χώρισαν τὸν κόσμο στοὺς δικούς τους καὶ στοὺς ἄλλους. Στοὺς ὁποίους ἄλλους ἄξιζε ἐξοστρακισμός… Τὸ πιὸ ἀμετροεπές; Πίστεψαν ὅτι ἡ ἀτζέντα τους ἀπασχολεῖ τὸ σύνολο τῆς κοινωνίας ὅσο καὶ τοὺς ἴδιους» (Χρ. Χωμενίδης). Καί σημειώνει: «Πανάρχαιο φαινόμενο τὰ κινήματα ὅταν δὲν πιάνουν ρίζες στὸν λαὸ νὰ ἐκφυλίζονται σὲ σέχτες. Σὲ μικρὲς πλὴν φανατικὲς αἱρέσεις». Δέν πιάνουν ρίζες στόν λαό γιατί δέν ἀνταποκρίνονται στίς πραγματικές ἀνάγκες του κι ἄς ἔχουν ἀνάμεσα στούς πολλούς καί κάποιους πολύ ὡραίους καί ὑψηλούς στόχους. Κλείνοντας τό κείμενό του ρωτᾶ: «Λυπᾶμαι γιὰ τὸ διαφαινόμενο τέλος τοῦ woke;» Στήν ἀπάντησή του βρίσκεται ἡ ἐμμονή στήν ἀντίφαση τῆς ἰδεολογίας πρός τήν ἀληθινή ζωή. Γράφει: «Ναί [λυπᾶμαι], καὶ ἂς βρίσκω τοὺς πιὸ διαπρύσιους ὀπαδούς του ἐχθροπαθεῖς, γραφικούς, ἐνίοτε καὶ ὑποκριτές-καριερίστες». Τό πρόβλημα ὅμως δέν εἶναι οἱ ἐχθροπαθεῖς διαπρύσιοι ὀπαδοί τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας», ἀλλά ὅλο τό πλέγμα τῶν ἀπόψεων πού προβάλλεται ὡς «πολιτική ὀρθότητα».

Παρεκβατικά, ἀντλοῦμε ἕνα παράδειγμα ὑποκρισίας ἡγέτη ἀπό τήν ἱστορία τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἡρώδης, πού βασίλευε στήν Ἰουδαία κατά τόν χρόνο τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ὁ Μέγας, ἦταν χαρακτηριστική περίπτωση ὑποκριτή. Γι’ αὐτόν ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος γράφει: «Τότε ὁ Ἡρώδης λάθρα καλέσας τοὺς Μάγους…» καί ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας παρατηρεῖ: «Λάθρα τούτους ἐκάλεσε διὰ τοὺς Ἰουδαίους. Ὑπώπτευε γὰρ ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι ἴσως περὶ πολλοῦ ποιήσονται τὸ παιδίον, καὶ φροντίσουσι τοῦ σῶσαι αὐτὸ, ὡς μέλλον ἐλευθερῶσαι αὐτούς. Διὰ τοῦτο οὖν λάθρα ἐπιβουλεύει». Ἑτοιμάζεται γιά τόν φόνο τοῦ νεογέννητου Βασιλέως κρυφά ἀπό τούς Ἰουδαίους, γιά νά μήν ἀντιληφθοῦν ἐκεῖνοι τίς προθέσεις του. Καί ἀφοῦ ἔμαθε ἀπό τούς ἱερεῖς ὅτι στήν Βηθλεέμ θά γεννηθῆ «ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τὸν Ἰσραήλ» κι ἀκόμη ἐξακρίβωσε τόν χρόνο πού φάνηκε ὁ ἀστέρας στούς Μάγους (δύο χρόνια ἔκαναν ὁδοιπορία καθοδηγούμενοι ἀπό τόν ἀστέρα), τούς εἶπε: «Πορευθέντες ἀκριβῶς ἐξετάσατε περὶ τοῦ παιδίου»· καί παρατηρεῖ πάλι ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας: «Οὐκ εἶπε περὶ τοῦ βασιλέως ἀλλὰ περὶ τοῦ παιδίου, οὐδὲ γὰρ τὸ ὄνομα ἀνέχεται, ὅθεν δεικνύει ὅτι μαίνεται κατ’ αὐτοῦ». Δέν ἀνέχεται νά ὀνομάση τόν νεογέννητο Χριστό Βασιλέα. «Μαίνεται κατ’ αὐτοῦ». Ἔχει μῖσος καί θυμό πού μοιάζει μέ τρέλα. Ὅμως κρύβει τά συναισθήματα καί τίς προθέσεις του. Ὑποκρίνεται τόν ἄδολο. Στέλνει τούς Μάγους νά ἐξετάσουν μέ ἀκρίβεια τά σχετικά μέ τό «παιδίον» καί βάζοντας ἱλαρό προσωπεῖο στήν ταραχή καί τό φθόνο του, τούς λέει: «Ἑπὰν δὲ εὕρητε ἀπαγγείλατέ μοι ὅπως κἀγὼ ἐλθὼν προσκυνήσω αὐτῷ». Κάλυψε τόν φθόνο καί τήν πρόθεση τοῦ φόνου μέ τήν διάθεση νά πάη κι αὐτός δῆθεν νά τό προσκυνήση. Καί ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος γράφει: «Οἱ δὲ ἀκούσαντες τοῦ βασιλέως ἐπορεύθησαν». Καί ὁ ἱερός Θεοφύλακτος σχολιάζει: «Ἄδολοι γὰρ ὄντες αὐτοὶ ἐνόμιζον κἀκεῖνον ἀδόλως λέγειν». Ἡ ὑποκρισία τοῦ Ἡρώδη ξεγέλασε τούς σοφούς, ἀλλά ἄδολους Μάγους, γι’ αὐτό κατόπιν Ἄγγελος Κυρίου τούς προφύλαξε ἀπό τήν πονηρία τοῦ Ἡρώδη. Ἡ ὑποκρισία τῶν ἔμπειρων στήν πονηρία παραπλανᾶ ἀκόμη καί σοφούς.

Οἱ ὑποκριτές δέν βλέπουν μέσα τους. Παρατηροῦν τούς γύρω τους καί μηχανεύονται τρόπους γιά νά εἶναι ἀρεστοί ἀπό τούς πολλούς, κυρίως στούς ἀνθρώπους πού τούς ἐνδιαφέρουν, τούς ψηφοφόρους ἤ τό κοινωνικό ἤ ἀκόμη τό ἐκκλησιαστικό τους περιβάλλον. Κατά κάποιον τρόπο κάνουν ἕναν διάλογο μέ ὅλους αὐτούς, ὅπως στίς ἀρχαῖες τραγωδίες ὁ ἠθοποιός μέ τόν χορό. Ἀπό ἐκεῖ προέρχεται καί ἡ λέξη ὑποκριτής.

Στά σύγχρονα λεξικά ἡ σημασία τῆς λέξης «ὑποκριτής» εἶναι αὐτή πού ὅλοι γνωρίζουμε· εἶναι «ὁ προσποιούμενος αἰσθήματα πού δέν ἔχει» (Λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη)· καί «ὑποκρισία» εἶναι «ἡ συμπεριφορά πού χαρακτηρίζεται ἀπό τήν προσπάθεια κάποιου νά μήν ἐμφανίσει τόν πραγματικό ἑαυτό του καί νά παρουσιάσει μιά ψεύτικη εἰκόνα γιά τίς ἰδέες, τά συναισθήματα καί τίς προθέσεις του» (Λεξικό Μπαμπινιώτη).

Τά λεξικά τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας μᾶς δίνουν σαφέστερα τίς σημασίες τοῦ «ὑποκριτή» καί «ὑποκρίνεσθαι». Στό Λεξικό Liddell-Scott «ὑπόκρισις» σημαίνει: «Ι …ἀπόκρισις, ΙΙ… τό παριστάνειν τι ἐπί τῆς σκηνῆς, ἡ τέχνη τοῦ ἐπί τῆς σκηνῆς ὑποκριτοῦ» καί «ὑποκριτής» πρωταρχικά σημαίνει «ὁ ἀποκρινόμενος».

Στόν Σουΐδα, ἕνα ἀπό τά σημαντικότερα ἑλληνικά λεξικά τοῦ 10ου μ.Χ. αἰῶνος, διαβάζουμε: «Ὑποκρίνεσθαι, τό ἀποκρίνεσθαι οἱ παλαιοί. Καί ὑποκριτής ἐντεῦθεν ὁ ἀποκρινόμενος τῷ χορῷ». Δηλαδή, ἡ σημασία τοῦ ὑποκρίνεσθαι στούς παλαιούς συγγραφεῖς εἶναι τό ἀποκρίνεσθαι καί ἀπό αὐτήν τήν σημασία προκύπτει ἡ σημασία τῆς λέξης ὑποκριτής, ἡ ὁποία σημαίνει αὐτόν πού ἀποκρίνεται στόν χορό, δηλαδή τόν ἠθοποιό πού ἀποκρίνεται σέ ὅσα λέει ὁ χορός στίς τραγωδίες.

Συνθέτοντας ὅλες αὐτές τίς σημασίες μέσα στό πλαίσιο τῆς σύγχρονης πραγματικότητας, μπορεῖ νά εἰπωθῆ ὅτι ὁ ὑποκριτής ἀποκρίνεται στόν «χορό» τῶν ἀνθρώπων πού θέλει νά τόν ἐκτιμοῦν. Διαλέγεται μαζί τους. Ἀκούει τίς ἀπόψεις τους, τά αἰτήματά τους καί ἀποκρίνεται ἔτσι, ὥστε νά εἶναι πάντα ἀρεστός, ἔστω καί ἄν φαίνεται νά ὑποστηρίζη ἀπόψεις πού ἔρχονται σέ ἀντίθεση μέ αὐτά πού πρίν ἀπό λίγο καιρό ὑποστήριζε. Δέν λέει αὐτό πού ἔχει μέσα του, «παρουσιάζει μιά ψεύτικη εἰκόνα γιά τίς ἰδέες, τά συναισθήματα καί τίς προθέσεις του». Μπορεῖ νά μήν ἔχει τό φονικό μῖσος τοῦ Ἡρώδη, ἔχει ὅμως τό ἄγχος του γιά τήν διατήρηση τῆς ἐξουσίας του.

Ἡ ἀλλαγή στάσης πολλῶν ἀπέναντι στήν «woke» κουλτούρα, δέν σημαίνει ὅτι τήν ἔχουν ἀρνηθῆ ἤ ἀπορρίψει. Ἁπλῶς βλέπουν ὅτι δέν τήν εὐνοοῦν τώρα οἱ συνθῆκες. Βλέποντας τά πράγματα μέσα στό πλαίσιο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, πρέπει νά ἐπισημανθῆ ὅτι χρειάζεται ἀφύπνιση τοῦ λαοῦ σέ σχέση μέ τήν ὑγεία καί τήν ἀνακαινιστική δύναμη τῆς ἀποστολικῆς καί πατερικῆς παραδόσεώς του, γιά νά μπορεῖ νά διαχειρίζεται μέ ἀσφάλεια τήν «ἀφύπνιση τῆς ὑποκρισίας», δηλαδή τήν θετική ἀνταπόκριση στίς ἀρχές του ἀπό αὐτούς πού στήν πραγματικότητα δέν τίς πιστεύουν. 

alopsis.gr

ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΗΡΑΝ ΜΕΡΟΣ ΣΤΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ;

Τι απέγιναν οι άνθρωποι που πήραν μέρος στη Σταύρωση του Χριστού;
Τα σκοτεινά πρόσωπα των Θείων Παθών και το βιβλικό τους τέλος

Τα Ι­ε­ρά Ευ­αγ­γέ­λια πε­ρι­γρά­φουν τα Πά­θη του Χρι­στού και τις μορφές που πήραν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μέρος στο μεγαλύτερο μυστήριο της χριστιανοσύνης.

Όπως ξέρουμε, όλα ξεκίνησαν στον Κήπο της Γεσθημανής, όπου συλλαμβάνεται ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ αμέσως μετά τον μοιραίο Μυστικό Δείπνο με τους μαθητές του.

Το κομβικότερο σημείο της επίγειας ζωής του Χριστού, που αναφέρεται και στα τέσσερα Ευαγγέλια του Κανόνα, κατέληξε σε μια δίκη-παρωδία και στην καταδίκη του τελικά στον σταυρό του μαρτυρίου.

Το κατανυκτικό μυστήριο του χριστιανισμού ήταν μια ιστορία που πέρα από τον Εσταυρωμένο, την Παναγία και τους μαθητές του, περιείχε και μια σειρά ακόμα από πρόσωπα, με κάποια από αυτά να διαδραματίζουν αρνητικό ρόλο στα τεκταινόμενα.

Για να δούμε λοιπόν πώς κατέληξαν μετά τη σταύρωση του Ιησού Χριστού οι μαύροι πρωταγωνιστές του θείου δράματος…

Πόντιος Πιλάτος: Ο αδίστακτος Ρωμαίος έπαρχος που ένιψε τας χείρας του

Ο Ρωμαίος επίτροπος της Ιουδαίας πέρασε στα μαύρα κατάστιχα της βιβλικής ιστορίας ως ο άνθρωπος που καταδίκασε σε θάνατο τον Ιησού. Αναποφάσιστος και ευθυνόφοβος ως διοικητής, υπέκυψε στις πιέσεις των αρχιερέων και καταδίκασε τον Χριστό χωρίς να έχει πειστεί για την ενοχή του.

Ως γνήσιος πολιτικάντης, αποποιήθηκε κάθε ευθύνη για τη θανατική ποινή πλένοντας τα χέρια του και δηλώνοντας πως ήταν αθώος για την άδικη ποινή που είχε μόλις επιβάλει. Ο χαιρέκακος και ασεβής κυβερνήτης έβαλε βέβαια να μαστιγώσουν τον Ιησού και επέτρεψε στους στρατιώτες του να τον χλευάσουν και να τον εξευτελίσουν, όπως μας παραδίδει ο Ματθαίος (27: 24-31).

Μετά τη σταύρωση του Ιησού, ένα γεγονός που πέρασε στα ψιλά της διαβόητης διακυβέρνησής του στην Ιουδαία, ήταν ένα κατοπινό περιστατικό αυτό που θα προσυπέγραφε το τέλος των ημερών του στην απομακρυσμένη ρωμαϊκή επαρχία.

Έχοντας ήδη στο ενεργητικό του μια σειρά από σκληρές και προκλητικές αποφάσεις αλλά και αρκετές βιαιοπραγίες κατά του ιουδαϊκού πληθυσμού, απάντησε με την ίδια σκληρότητα στη λεγόμενη Επανάσταση των Σαμαρειτών το 36 π.Χ., ένα ακόμα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που αντιμετώπισε ο Πιλάτος. Οι λεγεωνάριοί του κατέσφαξαν τους πάντες αδιακρίτως και όσοι γλίτωσαν ζήτησαν το έλεος του λεγάτου της Συρίας, Λούκιου Βιτέλιου.

Ο Βιτέλιος διέταξε τον Πιλάτο να επιστρέψει στη Ρώμη για να απολογηθεί και όταν έφτασε στην Αιώνια Πόλη ο επίτροπος της Ιουδαίας (37 μ.Χ.), πληροφορήθηκε τον θάνατο του Τιβέριου και την ανάληψη της εξουσίας από τον Καλιγούλα. Ο νέος αυτοκράτορας τον εξόρισε ατιμωτικά στη Γαλατία, όπου και φέρεται να έδωσε τέλος στη ζωή του γύρω στο 39 μ.Χ.

Σύμφωνα με άλλες πηγές, ήταν ο Καλιγούλας αυτός που έβαλε να εκτελέσουν τον πρώην έπαρχο της Ιουδαίας στην εξορία του, ενώ αλλού αναφέρεται ότι ο Πιλάτος αυτοκτόνησε στη Ρώμη και το σώμα του ρίχτηκε στον Τίβερη ποταμό…

Ηρώδης Αντίπας: Ο τετράρχης που ο Ιησούς αποκαλούσε «αλεπού»

Ο Ηρώδης Αντίπας (ή Αντίπατρος), ο Ηρώδης των πατερικών κειμένων, ήταν γιος του εξίσου διαβόητου Ηρώδη του Μέγα, κληρονομώντας ένα βασίλειο αλλά και την παροιμιώδη σκληρότητα του πατέρα του. Μετά τον θάνατο του οποίου το βασίλειό του διαιρέθηκε στους τρεις γιους του και ο Αντίπας έγινε τετράρχης Γαλιλαίας και Περαίας.

Οι ευαγγελιστές μας λένε πως ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ δεν είχε καθόλου καλή γνώμη για τον ηγεμόνα, τον οποίο χαρακτήριζε «αλώπεκα» (Λουκάς 13:31) λόγω της πανουργίας του και προειδοποιούσε τους μαθητές του να τον προσέχουν ιδιαιτέρως. Ο Πιλάτος προσπάθησε να μεταβιβάσει την υπόθεση του Ιησού στον Ηρώδη, καθώς αμφότεροι ανησυχούσαν για την εξέλιξη της ιστορίας και την υπόληψή τους απέναντι στον Τιβέριο.

Ο Ηρώδης συνάντησε τον Ιησού το μοιραίο εκείνο Πάσχα, όταν ο Πιλάτος τον παρέπεμψε στην κρίση του τετράρχη. Ο Αντίπας ήθελε να δει από πρώτο χέρι ένα από τα ξακουστά θαύματα του Ιησού, κατά τη μαρτυρία του Λουκά, μόνο που συνάντησε έναν άνθρωπο που τον περιφρονούσε απόλυτα. Ούτε στις ερωτήσεις του δεν απαντούσε.

Αφού τον εξευτέλισε, τον έστειλε πίσω στον Πιλάτο για να δικαστεί, καθώς τα δικά του χέρια βάρυνε ο φόνος του Ιωάννη του Βαπτιστή. Διπλωματικότατος τόσο με τους Ρωμαίους όσο και τους κατακτημένους Ιουδαίους και θέλοντας να διατηρεί τις εύθραυστες ισορροπίες του αξιώματός του, ο φιλήδονος και ακόλαστος τετράρχης παντρεύτηκε μετά τη σταύρωση του Ιησού την Ηρωδιάδα, τη γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου.

Αυτό το γεγονός θα προσυπέγραφε το τέλος του, φέρνοντάς του έναν χαμένο πόλεμο με τους Ναβαταίους αλλά και την εξορία του τελικά από τον Καλιγούλα, που τον έστειλε μαζί με την Ηρωδιάδα στο Λούγδουνο (τη σημερινή Λυών). Ο ρωμαίος αυτοκράτορας ξαπέστειλε λίγο αργότερα το καταραμένο ζευγάρι στην Ισπανία, όπου και πέθανε ο Ηρώδης το 39 μ.Χ. ταπεινωμένος και τιμωρημένος για την υπέρμετρη φιλοδοξία του.

Βαραββάς: Το μυστηριώδες πρόσωπο των Γραφών

«Τίνα θέλετε απολύσω υμίν; Βαραββάν ή Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν;», ρώτησε εντέχνως ο Πόντιος Πιλάτος τον μαινόμενο όχλο έξω από το πραιτόριό του για να λάβει την ιστορική ετυμηγορία που θα ισοδυναμούσε με τη θανατική καταδίκη του Θεανθρώπου, όπως μας λέει γλαφυρά ο Λουκάς (23: 5-19).

Ο ληστής και δολοφόνος, ή επαναστάτης και στασιαστής κατά άλλες ερμηνείες, Ιησούς Βαραββάς (Ιεσούα μπαρ Αμπά) κατηγορήθηκε περί το 30 μ.Χ. για προδοσία κατά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ένα αμάρτημα που επέσυρε θάνατο με σταύρωση.

Σύμφωνα με τα Συνοπτικά Ευαγγέλια, όταν ο Ιησούς παραδόθηκε από το ιερατείο στις ρωμαϊκές αρχές για την ασέβεια που επέδειξε στον Ναό, προσφωνώντας τον εαυτό του «Μεσσία», ο Βαραββάς ήταν ήδη φυλακισμένος με τους συντρόφους του επαναστάτες στα ρωμαϊκά μπουντρούμια.

Τι απέγινε όμως ο Βαραββάς, ο ορκισμένος αυτός εχθρός της Ρώμης, μετά την απελευθέρωσή του; Συνέχισε τον βίο του στην αφάνεια ή μήπως πήρε μέρος στα κατοπινά επαναστατικά κινήματα της Ιουδαίας; Κανείς δεν ξέρει, καθώς μόνο οι Ευαγγελιστές μαρτυρούν την ύπαρξή του…

Γεστάς: Ο αμετανόητος ληστής που συνέχιζε να χλευάζει τον Ιησού στον σταυρό

Ο αμεταμέλητος εγκληματίας που δεν σταματούσε να βλαστημά τον Θεάνθρωπο στον σταυρό του μαρτυρίου περιγράφεται μόνο στα λεγόμενα Απόκρυφα Ευαγγέλια. Η Καινή Διαθήκη μας λέει πως υπήρχαν απλώς ένας καλός και ένας κακός ληστής δίπλα στον Εσταυρωμένο, αφήνοντάς τους στη λήθη της Ιστορίας.

Τα απόκρυφα κείμενα της χριστιανοσύνης όμως (Ευαγγέλιο Πέτρου, Ευαγγέλιο Νικοδήμου, Πράξεις Πιλάτου, Ευαγγέλιο Βαρθολομαίου κ.λπ.), που δεν περιλαμβάνονται στο επίσημο σώμα της Αγίας Γραφής, δίνουν ονόματα στους ληστές: Δυσμάς και Γεστάς (ή Γέστας ή και Στέγας).

Ο Γεστάς είναι ο αμετανόητος χλευαστής, ενώ ο Δυσμάς, μια ανάσα πριν από το τέλος, προλαβαίνει να πει το «μνήσθητί μου, κύριε». Όσο για τα αδικήματά τους, μαθαίνουμε από την «Υφήγηση Ιωσήφ του από Αριμαθαίας» πως ο μεν Γέστας «σκότωνε με μαχαίρι οδοιπόρους … κρεμούσε γυναίκες … για να κόψει τους μαστούς τους, έκοβε τα μέλη νηπίων κι έπινε το αίμα τους», ενώ ο Δεσμάς (Δημάς εδώ) «δοκίμασε να ληστέψει το πλήθος των Ιουδαίων … κλέβοντας ο ιερόσυλος ως και τα βιβλία του νόμου, ενώ γύμνωσε και τη θυγατέρα του Καϊάφα … και αφαίρεσε ακόμη και τη μυστική παρακαταθήκη του Σολομώντος».

Από την τραγική μοίρα τους δεν θα γλίτωναν, όταν είδε όμως ο Ιησούς πως ο Δυσμάς έδειξε γνήσια μεταμέλεια και του είπε «Ιησού, θυμήσου με όταν έρθεις στη βασιλεία σου», ο Χριστός τον διαβεβαίωσε πως «Αληθινά σου λέω σήμερα, θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο» (Λουκάς 23: 39-43).

Άννας και Καϊάφας: Οι αρχιερείς που δίκασαν τον Χριστό

Οι διαβόητοι στην Καινή Διαθήκη πρωθιερείς Άννας και Καϊάφας δεν ήταν παρά όργανα των Ρωμαίων. Ο Άννας ο Πρεσβύτερος ήταν εξάλλου ο πρώτος αρχιερέας που διόρισε ο κατακτητής της Ιουδαίας κατά το 6 μ.Χ., έχοντας διευρυμένες εξουσίες στα χέρια του. Άμεσος συνεργάτης των Ρωμαίων, δεν ήταν καθόλου λαοφιλής, όπως και ο γαμπρός του, Καϊάφας, που τον διαδέχτηκε στο ύπατο ιερατικό αξίωμα του Μεγάλου Εβραϊκού Συνεδρίου.

Ο Καϊάφας παντρεύτηκε την κόρη του και από το 18 μ.Χ. ασκούσε κι αυτός τα υψηλόβαθμα καθήκοντα, κινώντας τα νήματα. Ενδεικτικό της δύναμής τους ήταν το γεγονός ότι όταν συνελήφθη ο Χριστός, η πρώτη ανάκριση διενεργήθηκε από τον Άννα (Ιωάννης 18:13), που υποτίθεται ότι είχε αποσυρθεί πια από το ιερατείο, είχε ταυτιστεί ωστόσο με τη ρωμαϊκή εξουσία.

Ο διεφθαρμένος Άννας έζησε μέχρι τα 90 του χρόνια, πάμπλουτος και πανίσχυρος. Όσο για τον γαμπρό του, Καϊάφα, αυτός τοποθετήθηκε αρχιερέας από τον ρωμαίο επίτροπο Βαλέριο Γράτο, μια θέση που διατήρησε ως το 36 μ.Χ., μετά τη σταύρωση δηλαδή, όταν τον απομάκρυνε ο λεγάτος της Συρίας, Βιτέλλιος.

Η ευαγγελική παράδοση αναφέρει πως μετά τις αιμοσταγείς αυθαιρεσίες του Πιλάτου στην Ιουδαία, ο Καϊάφας τον ακολούθησε στη Ρώμη για να απολογηθούν αμφότεροι στον Τιβέριο. Το πλοίο του αρχιερέα ναυάγησε όμως στο Αιγαίο και εκείνος κατάφερε κάπως να βγει στην Κρήτη, όπου αρρώστησε και πέθανε.

Η αποκρυφιστική παράδοση θέλει μάλιστα τη γη που τον υποδέχτηκε να τον ξερνά εφτά ολόκληρες φορές. Η σορός του παραχώθηκε τελικά σε μια τρύπα κοντά στο Ηράκλειο…

Λογγίνος: Ο εκατόνταρχος που έγινε άγιος της χριστιανοσύνης

Άγιος Λογγίνος ο Εκατόνταρχος είναι σήμερα γνωστός ο Κεντυρίων των Ευαγγελίων, ο ρωμαίος στρατιωτικός που επιφορτίστηκε με την επιτήρηση της σταύρωσης του Χριστού. Άγιος έγινε γιατί ήταν ο πρώτος ρωμαίος στρατιώτης που πίστεψε στη θεϊκή φύση του Ιησού μετά την Ανάσταση και δεν φοβήθηκε να καταθέσει τη μαρτυρία του.

Στα Ευαγγέλια του Κανόνα, ο Κεντυρίων δεν έχει όνομα, το οποίο μαθαίνουμε ξανά από τα απόκρυφα κείμενα της χριστιανοσύνης. Σύμφωνα με αυτά, ήταν από την Καππαδοκία και μεταξύ 26-33 μ.Χ. ήταν στη δούλεψη του επάρχου της Ιουδαίας, Πιλάτου, ως εκατόνταρχος. Ήταν μάλιστα ο άνθρωπος, μας λέει ο Ιωάννης (19:34), που λόγχισε τον Χριστό, απ’ όπου πηγάζει ενδεχομένως και το όνομα που του αποδίδεται στα απόκρυφα Ευαγγέλια (όπως του Νικόδημου).

«Αλήθεια, ο άνθρωπος ούτος ήτο Υιός Θεού», μας βεβαιώνουν Μάρκος (15:39) και Λουκάς (23:47) ότι διεμήνυε πλέον ο Λογγίνος προς πάσα κατεύθυνση. Τόσο ο εκατόνταρχος όσο και δύο στρατιώτες του παραιτήθηκαν μετά το θαύμα που έζησαν από τα αξιώματά τους και κατέφυγαν στην Καππαδοκία μεταφέροντας το αναστάσιμο μήνυμα.

Ο Πιλάτος, μετά και τη σύμφωνη γνώμη του Τιβέριου, έστειλε ένα απόσπασμα να τον σκοτώσει και εκείνος υποδέχτηκε αγέρωχα τη μοίρα του, προσκαλώντας μάλιστα τους διώκτες του στο σπίτι του. Όταν εκείνοι κοντοστάθηκαν, ο Λογγίνος τους διέταξε να τον αποκεφαλίσουν, κάνοντας τελικά το ίδιο και στους δύο συνοδοιπόρους του…

Πετρώνιος: Ο Ρωμαίος που φρουρούσε τον τάφο του Ιησού

Σε άλλο ένα απόκρυφο κείμενο του 2ου αιώνα μ.Χ., το Ευαγγέλιο του Πέτρου, μαθαίνουμε πως ο Ρωμαίος που είχε επιφορτιστεί με την περιφρούρηση του τάφου του Ιησού από τη Ναζαρέτ ήταν ο Πετρώνιος. Εκατόνταρχος κι αυτός, είχε πάρει διαταγές απευθείας από τον Πιλάτο να μην επιτρέψει σε κανέναν να πλησιάσει τον τάφο.

Το Ευαγγέλιο του Πέτρου μάς λέει μάλιστα πως όταν ο Πετρώνιος και οι άντρες του αντίκρισαν το θαύμα της Ανάστασης, έσπευσαν νύχτα στον Πιλάτο για να του αναφέρουν όσα είδαν και έζησαν, αφήνοντας τον τάφο αφρούρητο. Τι απέγινε ο εκατόνταρχος, δεν μας λέει το κείμενο πάντως…

Ο δού­λος που χα­στού­κι­σε τον Χρι­στό

Όταν παρουσίασαν τον Ιησού μετά τη σύλληψή του μπροστά στον Άννα, εκείνος τον ρώτησε για τους μαθητές του, αλλά και το περιεχόμενο της διδασκαλίας του. Και τότε ξαφνικά: «Όταν δε ο Ιησούς είπεν αυτά, ένας από τους υπηρέτας, που εστέκετο κοντά του, κατάφερε ράπισμα εναντίον του Ιησού λέγων “με αυτόν τον ασεβή τρόπον απαντάς στον αρχιερέα;”. Του απήντησεν ο Ιησούς “εάν κακώς ωμίλησα, μαρτύρησε εδώ ενώπιον του δικαστηρίου δια το κακόν αυτό. Εάν όμως καλά και σωστά απήντησα, διατί με δέρνεις;”» (Ι­ω­άννης 18: 22-23).

Κα­τά την εκκλησιαστική πα­ρά­δο­ση, ο δούλος που χτύπησε τον Χριστό ή­ταν ο τυφλός που θε­ρά­πευ­σε ο Ι­η­σούς στην κο­λυμ­βή­θρα του Σι­λω­άμ, ο οποίος όταν βρήκε το φως του έγινε υπηρέτης στην αυ­λή του αρ­χι­ε­ρέ­α Άν­να…

Ιούδας Ισκαριώτης: Το πιο υστερόβουλο και ύπουλο φιλί της Ιστορίας

Η σύλληψη του Ιησού στον Κήπο της Γεσθημανής ήταν αυτή που θα οδηγούσε στα γεγονότα που μνημονεύονται στα θεία πάθη. Όπως θυμόμαστε, το βράδυ του Μυστικού Δείπνου, ο Κύριος των Γραφών συλλαμβάνεται, δικάζεται και μαρτυρεί κατόπιν στον σταυρό.

Ο Ιούδας είχε αποχωρήσει από τον Μυστικό Δείπνο και όταν επέστρεψε στον ελαιώνα, είχε μαζί του και ένα ετερόκλητο πλήθος ρωμαίων στρατιωτών και φρουρών του Καϊάφα. Ο Ιούδας προσέγγισε τον Ιησού και τον ασπάστηκε, κίνηση που σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση δεν ήταν παρά σήμα στους στρατιώτες για το ποιος ήταν ο Ιησούς ο Ναζωραίος, έχοντας πάρει κι εκείνα τα 30 αργύρια αντίτιμο για την προδοσία.

Τι απέγινε όμως το διαχρονικό όνομα της προδοσίας; Κατά τον Ματθαίο, ο Ιούδας δεν άντεξε την ελεεινή πράξη του. Γεμάτος τύψεις, επέστρεψε τα 30 αργύρια στους αρχιερείς και μετά κρεμάστηκε.

Στις Πράξεις των Αποστόλων όμως, το 5ο από τα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης, ο Λουκάς μάς λέει πως με τα 30 αργύρια ο Ιούδας αγόρασε ένα χωράφι, το οποίο δεν θα χαιρόταν ωστόσο, καθώς έπεσε κατάχαμα και τα σπλάχνα του ξεχύθηκαν έξω.

pronews.gr

ΓΙΑΤΙ Ο ΠΟΝΤΙΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΣΤΑΥΡΩΘΕΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ;

Γιατί ο Πόντιος Πιλάτος ήθελε να σταυρωθεί ο Ιησούς Χριστός;

Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο Πόντιος Πιλάτος θέτει μια ερώτηση στον Ιησού από τη Ναζαρέτ: «Τι είναι η αλήθεια;».

Είναι ένα ερώτημα που θα μπορούσε να τεθεί και για την ιστορία του ίδιου του Πιλάτου.

Από την οπτική γωνία της Καινής Διαθήκης της χριστιανικής Βίβλου, ο Ρωμαίος κυβερνήτης της Ιουδαίας ήταν ένας αμφιταλαντευόμενος δικαστής που αρχικά αθώωσε τον Ιησού πριν υποκύψει στη θέληση του πλήθους και τον καταδικάσει σε θάνατο.

Αντίθετα, οι μη βιβλικές πηγές τον παρουσιάζουν ως έναν βάρβαρο ηγέτη που αψηφούσε εσκεμμένα τις παραδόσεις του ιουδαϊκού λαού που επέβλεπε. Ποια ήταν η αλήθεια;

Η πρώιμη ζωή του Πιλάτου είναι ένα μυστήριο

Η ιστορία λέει λίγα πράγματα για τον Πιλάτο πριν υπηρετήσει ως Ρωμαίος έπαρχος της Ιουδαίας μεταξύ 26 και 36 μ.Χ. Πιστεύεται ότι γεννήθηκε σε μια ιππική οικογένεια στην Ιταλία, αλλά ορισμένοι θρύλοι υποστηρίζουν ότι η Σκωτία ήταν ο τόπος γέννησής του.

Μια από τις παλαιότερες -και πιο καυστικές- αφηγήσεις για τον Πιλάτο προέρχεται από τον Εβραίο φιλόσοφο Φίλωνα της Αλεξάνδρειας. Γράφοντας γύρω στο 50 μ.Χ., κατακεραύνωνε τον έπαρχο για «δωροδοκίες, προσβολές, ληστείες, ξεσπάσματα και άσκοπους τραυματισμούς, εκτελέσεις χωρίς δίκη, συνεχώς επαναλαμβανόμενες, αδιάκοπες και εξαιρετικά βαριές σκληρότητες».

«Ο Φίλων συνοψίζει τη διακυβέρνηση του Πιλάτου ως διεφθαρμένη και γεμάτη δωροδοκίες», λέει ο Stephen J. Patterson, ιστορικός του πρώιμου χριστιανισμού στο Πανεπιστήμιο Willamette και συγγραφέας πολλών βιβλίων, μεταξύ των οποίων το «The Forgotten Creed: Christianity’s Original Struggle Against Bigotry, Slavery, and Sexism».

Αυτού του είδους η συμπεριφορά δεν θα ήταν και τόσο ασυνήθιστη για έναν Ρωμαίο ηγεμόνα, αλλά ο Πιλάτος προφανώς το έκανε πιο αδίστακτα από τους περισσότερους.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι εύκολο να γνωρίζουμε πόσο ιστορική ήταν στην πραγματικότητα η αφήγηση του Φίλωνος, λέει η Helen Bond, επικεφαλής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου και συγγραφέας του βιβλίου Pontius Pilate in History and Interpretation.

«Ο Φίλων είναι ένας εξαιρετικά δραματικός συγγραφέας», σημειώνει, και μάλιστα με πολύ σαφείς προκαταλήψεις: «Οι άνθρωποι που τηρούν τους ιουδαϊκούς νόμους καταγράφονται με ιδιαίτερα θετικό τρόπο, ενώ οι άνθρωποι που δεν το κάνουν περιγράφονται με ιδιαίτερα αρνητικούς όρους».

Δεδομένης της αντίθεσης του Πιλάτου στον εβραϊκό νόμο, ο Φίλων τον περιγράφει «πολύ σκληρό».

Ο Πιλάτος συγκρούστηκε με τον εβραϊκό πληθυσμό της Ιερουσαλήμ

Ο Φίλων έγραψε επίσης ότι ο Πιλάτος επέτρεψε την είσοδο στο πρώην παλάτι του βασιλιά Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ ενός ζεύγους επιχρυσωμένων ασπίδων με το όνομα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Τιβέριου, κατά παράβαση των εβραϊκών εθίμων.

Γράφοντας μισό αιώνα αργότερα, ο Εβραίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος διηγήθηκε μια παρόμοια ιστορία ότι ο Πιλάτος επέτρεψε σε στρατεύματα να μεταφέρουν στρατιωτικές σημαίες με το ομοίωμα του αυτοκράτορα στην Ιερουσαλήμ, παρόλο που ο εβραϊκός νόμος απαγόρευε τις εικόνες στην πόλη. Ένα μεγάλο πλήθος ταξίδεψε στην ιουδαϊκή πρωτεύουσα Καισάρεια για να διαμαρτυρηθεί και ξάπλωσε πεσμένο γύρω από το παλάτι του Πιλάτου για πέντε ημέρες μέχρι να υποχωρήσει.

«Ο Ιώσηπος γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ τη χρονιά που ο Πιλάτος εγκατέλειψε το αξίωμά του και έτσι θα είχε αρκετά καλές πληροφορίες», λέει η Bond.

«Η ιστορία έχει τον ήχο ενός νέου κυβερνήτη που βλέπει τι μπορεί να ξεφύγει και υποτιμά εντελώς τη δύναμη της τοπικής κοινής γνώμης όσον αφορά τις γλυπτές εικόνες». Ταυτόχρονα, σημειώνει η Bond, η ιστορία δείχνει την προθυμία του να υποχωρήσει και να σεβαστεί την κοινή γνώμη.

Σε ένα άλλο περιστατικό -με πιο αιματηρή κατάληξη- ο Ιωσήφ αφηγείται ότι ο Πιλάτος χρησιμοποίησε χρήματα από το θησαυροφυλάκιο του Ναού για να κατασκευάσει ένα υδραγωγείο προς την Ιερουσαλήμ.

Αυτή τη φορά, όταν συγκεντρώθηκαν διαδηλωτές, ο Πιλάτος έστειλε στρατιώτες με απλή περιβολή να διεισδύσουν στο πλήθος. Με το σήμα του, έβγαλαν ρόπαλα κρυμμένα στα ρούχα τους και χτύπησαν μέχρι θανάτου πολλούς από τους διαδηλωτές.

Τα Ευαγγέλια απεικονίζουν έναν αναποφάσιστο Πιλάτο
– Γιατί ήθελε τον Ιησού νεκρό

Ο Ιώσηπος ανέφερε επίσης τον περιβόητο ρόλο του Πιλάτου να συμφωνήσει στην εκτέλεση του Ιησού. Σύμφωνα με τα Ευαγγέλια, το Σανχεντρίν, ένα επίλεκτο συμβούλιο ιερατικών και λαϊκών πρεσβυτέρων, συνέλαβε τον Ιησού κατά τη διάρκεια της εβραϊκής γιορτής του Πάσχα, απειλούμενο βαθιά από τις διδασκαλίες του. Τον έσυραν ενώπιον του Πιλάτου για να δικαστεί για βλασφημία – επειδή ισχυριζόταν, όπως είπαν, ότι ήταν βασιλιάς των Ιουδαίων. Και πίεσαν τον Πιλάτο, τον μόνο που είχε την εξουσία να επιβάλει θανατική ποινή, να ζητήσει τη σταύρωσή του.

Σε αντίθεση με την απεικόνιση του Πιλάτου ως ανελέητου ηγεμόνα από τον Φίλωνα και τον Ιώσηπο, και τα τέσσερα Ευαγγέλια τον παρουσιάζουν ως αμφιταλαντευόμενο δικαστή. Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Μάρκου, ο Πιλάτος υπερασπίστηκε τον Ιησού προτού υποκύψει στην επιθυμία του πλήθους.

Αλλά ο Μάρκος είχε μια απώτερη ατζέντα, σημειώνει ο Patterson, καθώς έγραψε το Ευαγγέλιο εν μέσω της αποτυχημένης Εβραϊκής εξέγερσης κατά της Ρωμαϊκής κυριαρχίας μεταξύ 66 και 70 μ.Χ., ενώ η χριστιανική αίρεση βρισκόταν σε πικρή ρήξη με τον Ιουδαϊσμό και προσπαθούσε να προσελκύσει Ρωμαίους προσηλυτισμένους.

«Ο σκοπός του Μάρκου δεν είναι πραγματικά ιστορικός», λέει ο Patterson. «Είναι να ρίξει τον εβραϊκό πόλεμο σε ένα συγκεκριμένο φως. Ο Μάρκος κατηγορεί τους Ιουδαίους άρχοντες στην Ιερουσαλήμ για την καταστροφή της [κατά τη διάρκεια της εξέγερσης] επειδή οι αρχιερείς και οι αξιωματούχοι απέρριψαν τον Ιησού όταν είχε έρθει στην πόλη. Ο Μάρκος αφηγείται την ιστορία της δίκης του Ιησού λιγότερο για τον Πιλάτο και περισσότερο για τη μετατόπιση της ευθύνης στους Εβραίους ηγέτες».

Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, ο Πιλάτος έπλυνε τα χέρια του μπροστά στο πλήθος πριν ανακοινώσει:

«Είμαι αθώος για το αίμα αυτού του ανθρώπου, φροντίστε το μόνοι σας».

Ο ιουδαϊκός λαός φώναξε ως απάντηση: «Το αίμα του να είναι πάνω σε εμάς και τα παιδιά μας». Πρόκειται για ένα χωρίο που θα χρησιμοποιούνταν για χιλιετίες για να διώξουν τον εβραϊκό λαό.

«Ο Ματθαίος λέει ότι ενώ οι Ρωμαίοι πραγματοποίησαν στην πραγματικότητα την πράξη, οι Εβραίοι ήταν υπεύθυνοι – μια επιχειρηματολογία που είχε φυσικά καταστροφικές συνέπειες έκτοτε», λέει ο Μποντ.

«Αν ο Ιησούς προκαλούσε προβλήματα σε μια συγκέντρωση όπως το Πάσχα, όταν η πόλη ήταν ασφυκτικά γεμάτη, δεν νομίζω ότι ο Πιλάτος θα αφιέρωνε πολύ χρόνο στο να ανησυχεί για το τι να κάνει μαζί του. Το πώς θα χειριζόταν την υπόθεση εξαρτιόταν εξ ολοκλήρου από τον κυβερνήτη, και αφού άκουσε τα στοιχεία, αναμφίβολα σκέφτηκε ότι η απαλλαγή από τον Ιησού ήταν η καλύτερη λύση».

Ένα άλλο στοιχείο της ιστορίας της Καινής Διαθήκης που εξακολουθεί να μην υποστηρίζεται από ιστορικά στοιχεία είναι η προσφορά του Πιλάτου να μετατρέψει τη θανατική ποινή ενός εγκληματία με λαϊκή ψηφοφορία – κάτι που σύμφωνα με τους συγγραφείς των Ευαγγελίων αποτελούσε ετήσια παράδοση του Πάσχα. Στα Ευαγγέλια, το πλήθος επέλεξε τον εγκληματία Βαραββά αντί του Ιησού.

«Οι μελετητές έχουν ψάξει για αποδείξεις», λέει ο Patterson, και μέχρι στιγμής «δεν έχουν βρει ποτέ τίποτα που να αναφέρεται στο λεγόμενο έθιμο της απελευθέρωσης ενός κρατουμένου το Πάσχα».

Ο Πιλάτος εξαφανίζεται από την ιστορία μετά τη διακυβέρνησή του

Σύμφωνα με τον Ιώσηπο και τον Ρωμαίο ιστορικό Τάκιτο, ο Πιλάτος απομακρύνθηκε από το αξίωμά του και στάλθηκε πίσω στη Ρώμη αφού χρησιμοποίησε υπερβολική βία για να διαλύσει μια ύποπτη εξέγερση Σαμαρειτών. Μόλις έφτασε στη Ρώμη, ο Πιλάτος εξαφανίστηκε από τα ιστορικά αρχεία.

Σύμφωνα με ορισμένες παραδόσεις, εκτελέστηκε από τον αυτοκράτορα Καλιγούλα ή αυτοκτόνησε, με το σώμα του να ρίχνεται στον ποταμό Τίβερη. Ο πρώιμος χριστιανός συγγραφέας Τερτυλλιανός υποστήριξε μάλιστα ότι ο Πιλάτος έγινε οπαδός του Ιησού και προσπάθησε να προσηλυτίσει τον αυτοκράτορα στον χριστιανισμό.

Το 1961, αρχαιολόγοι στην Καισάρεια ανακάλυψαν αδιάσειστα στοιχεία για την ύπαρξη του Πιλάτου. Ένα θραύσμα μιας σκαλισμένης πέτρας με το όνομα και τον τίτλο του Πιλάτου χαραγμένο στα λατινικά βρέθηκε με την όψη προς τα κάτω, που χρησιμοποιούνταν ως σκαλοπάτι σε ένα αρχαίο θέατρο.

Είναι πιθανό η “πέτρα του Πιλάτου” να χρησίμευσε αρχικά ως πλάκα αφιέρωσης για κάποιο άλλο οικοδόμημα. Ένα άρθρο του Νοεμβρίου 2018 στο Israel Exploration Journal ανακοίνωσε μια ακόμη ανακάλυψη, καθώς προηγμένη φωτογραφία αποκάλυψε το όνομα του Πιλάτου γραμμένο στα ελληνικά σε ένα δαχτυλίδι από κράμα χαλκού 2.000 ετών που ανασκάφηκε από το Ηρώδειο.

pronews.gr

ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΒΛΑΣΦΗΜΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ

Το Άγιο Όρος για τα βλάσφημα έργα της Εθνικής Πινακοθήκης

Με έντονο ύφος, η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους απέστειλε επίσημη επιστολή διαμαρτυρίας στην Υπουργό Πολιτισμού, κ. Λίνα Μενδώνη, για την πρόσφατη έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη, η οποία περιελάμβανε έργα που, κατά την κρίση των Αγιορειτών Πατέρων, προσβάλλουν βάναυσα το Ορθόδοξο φρόνημα και την πίστη του λαού.

Στην επιστολή, που φέρει ημερομηνία 26 Μαρτίου 2025 και υπογράφεται από αντιπροσώπους όλων των Ιερών Μονών της Αθωνικής Πολιτείας, γίνεται σαφής λόγος για πρόκληση και βλασφημία, καθώς έργα της έκθεσης «περιέχουν απροκάλυπτη περιφρόνηση και εμπαιγμό της Ιεράς Εικόνας της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». 

Ακολουθεί η επιστολή της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους 

eeod.gr 

ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΑΓΑΘΟΚΛΕΟΥΣ: ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΟΜΩΣ, ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΕΙΡΑ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΣΚΕΦΤΕΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ!

Προκόπης Αγαθοκλέους: «Δεν ήμουν κοντά στην Εκκλησία, όμως, μετά τη σειρά, δεν έχει περάσει ημέρα που να μην έχω σκεφτεί τον Άγιο» 

Ο Προκόπης Αγαθοκλέους μίλησε στη Secret των Παραπολιτικών για την καθοριστική επίδραση που είχε στη ζωή του η σειρά «Άγιος Παΐσιος – Από τα Φάρασα στον ουρανό».

Ο ηθοποιός περιέγραψε τις αλλαγές που βίωσε μέσα από τη συμμετοχή του στη μεγάλη αυτή παραγωγή του Mega, εξηγώντας πώς η εμπειρία αυτή τον επηρέασε σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. 

«Δεν περνάει μέρα που να μη σκέφτομαι τον Άγιο»

Σχετικά με το πόσο επηρεάστηκε από τον βίο του Αγίου Παϊσίου, ο Προκόπης Αγαθοκλέους εξομολογήθηκε: «Δεν είμαι άνθρωπος που ήμουν κοντά στην Εκκλησία. Όμως μετά τη σειρά αυτή δεν νομίζω ότι έχει περάσει ημέρα που να μην έχω σκεφτεί τον άγιο. Το εξομολογούμαι. Σκέφτομαι τον άγιο στην καθημερινότητά μου σε πάρα πολλά πράγματα. Στη συμπεριφορά μου απέναντι στα παιδιά μου, στη γυναίκα μου, στους συναδέλφους μου, στην ίδια τη ζωή, στα πουλιά, στα ζώα, στη φύση. Αυτή την πανέμορφη επαφή που είχε ο άγιος με τη φύση και τα ζώα είναι σαν να την κληρονόμησα». 

Ο ηθοποιός αποκάλυψε πως η ερμηνεία του στη σειρά τον έκανε να αναθεωρήσει πολλές πτυχές της ζωής του, ενώ η καθημερινή σκέψη του για τον Άγιο Παΐσιο αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής του. 

«Θα ήθελα να φτάσω στην αγιότητα»

Ερωτώμενος για το τι κρατάει από τον βίο του Αγίου Παϊσίου, ο Προκόπης Αγαθοκλέους τόνισε: «Πολύ θα ήθελα να κρατήσω τον ίδιο τον άγιο στην ολότητά του και να έφτανα κι εγώ σε μορφή αγιοσύνης, αν υπολογίσουμε ότι αυτός είναι ο στόχος κάθε ορθόδοξου χριστιανού η αγιότητα. Νιώθω, όμως, ότι είμαι πολύ μακριά και χρειάζομαι να αγωνιστώ τον προσωπικό μου αγώνα». 

enikos.gr