ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΠΩΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 26η Ιουλίου 2016.

ΠΩΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ;

          

 Η αίρεση, ως λέξη και ως έννοια, απουσίασε παντελώς στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο του Κολυμβαρίου. Αντίθετα μάλιστα, πραγματοποιήθηκε πρωτοφανής  «παρέλαση»  εκπροσώπων όλων σχεδόν των αιρετικών, από κάθε γωνιά της υφηλίου. Προσκλήθηκαν επίσημα από τους διοργανωτές της Συνόδου, για να την «λαμπρύνουν»με την παρουσία τους και το χειρότερο για κάποιους: η παρουσία τους να σημάνει την απαρχή της οσονούπω επερχόμενης «ενότητας των Χριστιανών», η οποία προωθείται πυρετωδώς από τα οικουμενιστικά κέντρα! Φυσικά το φαινόμενο ήταν αλγεινό. Μέσα στην αίθουσα των συνεδριάσεων, όπου κλήθηκε το «Πνεύμα της αληθείας» (Ιωάν.14,16) να μιλήσει δια του στόματος των συνέδρων, παρίσταντο, φορείς της πλάνης και του ψεύδους, αμετανόητοι αιρετικοί, καταδικασμένοι από προγενέστερες Άγιες Συνόδους, να δηλώνουν προκλητικά ότι αισθάνονται ευτυχείς και κατενθουσιασμένοι, που τους δόθηκε η ευκαιρία να παραβρεθούν στο «μεγάλο γεγονός της Ορθόδοξης Εκκλησίας»! Την χαρά τους εκδήλωσαν και μέσω ειδικής εκπομπής της κρατικής ελληνικής τηλεόρασης (ΕΡΤ1) της 24ης Ιουλίου.

        Το πιο τρανταχτό παράδειγμα «πανηγυρισμού» για την Μεγάλη Σύνοδο του Κολυμβαρίου, είναι αυτό τουΒατικανού. Είναι γνωστή η ποικιλοτρόπως εκπεφρασμένη «λαχτάρα» των παπικών για την πραγματοποίησή της. Ο «πάπας» Φραγκίσκος «προσευχήθηκε» δημόσια στην αυλή του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό, ενώπιον χιλιάδων οπαδών του, για «την επιτυχία της Συνόδου της Ορθοδοξίας»! Ο έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος του Βατικανού και των απανταχού παπικών αφιέρωσε πλήθος άρθρων και ευμενέστατων σχολίων για τη Μεγάλη Σύνοδο. Γιατί άραγε;

       Ενδιαφέρον παρουσιάζει αποκαλυπτικό άρθρο του έγκριτου δημοσιογράφου κ. Γεωργίου Παπαθανασόπουλου, ο οποίος παρουσιάζει και σχολιάζει εύστοχα τον περίεργο ενθουσιασμό των παπικών για την Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας και το οποίο αναρτήθηκε σε διάφορα ιστολόγια.

       Αρχίζει το άρθρο του με την εύλογη παρατήρηση: «Το Βατικανό επικροτεί και προβάλλει θετικά το Μήνυμα της Συνόδου της Κρήτης. Με βάση τη θυμοσοφική παροιμία πως όταν ο εχθρός σου σε επαινεί ψάξε να βρεις πού έχεις κάνει λάθος, οι δέκα Προκαθήμενοι των αντίστοιχων τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, που έλαβαν μέρος στην εν λόγω Σύνοδο, πρέπει να συσκεφθούν και να καταλήξουν γιατί αυτή η πανηγυρική προβολή του κειμένου από τους Λατίνους». Συμφωνούμε απόλυτα. Για να επικροτεί και να προβάλλει θετικά το Μήνυμα της Συνόδου της Ορθοδοξίας το Βατικανό, δύο τινά συμβαίνουν: ή ο παπισμός έγινε ορθόδοξος, ή η Μεγάλη Σύνοδος δεν λειτούργησε ορθοδόξως! Βεβαίως η πρώτη εκδοχή απορρίπτεται ασυζητητί, διότι ο παπισμός παραμένει απόλυτα αμετακίνητος στην πληθώρα των κακοδοξιών και πλανών του. Το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να δικαιολογήσει τις πλάνες του, στηριζόμενος στα γνωστά χαλκευμένα πλαστά μεσαιωνικά κείμενα (Ψευδοκωνσταντίνειος Δωρεά, Ψευδοπιπίνειος Δωρεά, Ψευδοϊσιδώρειες Διατάξεις, Ψευδοκλημέντια, κλπ)!  Επίσης επιχειρεί να τις «ορθοδοξοποιήσει» στους ατέρμονους και αναποτελεσματικούς διαλόγους, όπου, δυστυχώς, κερδίζει χρόνο και χώρο! Άρα, κάτι δεν πήγε καλά στην Μεγάλη Σύνοδο! Οι παμπόνηροι παπικοί διπλωμάτες διέγνωσαν ότι η Σύνοδος έχει κατεύθυνση προς τις δικές τους βλέψεις, ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους και γι’ αυτό την επικροτούν, διαφορετικά θα την αγνοούσαν!Ρωτάμε: αν η Σύνοδος όριζε ότι το φιλιόκβε είναι αίρεση, καταδικασμένη από τις Άγιες Συνόδους του 867 και 879-880, ως όφειλε να κάνει, θα πανηγύριζαν; Αν όριζε την κτιστή χάρη και τις κτιστές θείες ενέργειες ως αιρέσεις, καταδικασμένες από τις Συνόδους του 1341, 1347,1351, ως όφειλε, θα πανηγύριζαν; Αν καταδίκαζε την αντίχριστη και εξωφρενική πλάνη «περί ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης», θα πανηγύριζαν; Αν καταδίκαζε την πληθώρα των άλλων πλανών (Μαριολατρία, Άσπιλη Σύλληψη, πρωτείο, αλάθητο, άζυμα, αξιομισθία, καθαρτήριο, κλπ), θα πανηγύριζαν; Ασφαλώς και όχι!

        Συνεχίζοντας ο κ. Γ. Παπαθανασόπουλος αποκαλύπτει: «Η μηνιαία εφημερίδα “Καθολική”, όργανο των Ουνιτών στην Ελλάδα, στο φύλλο της Πέμπτης, 30ής Ιουνίου 2016, (Περίοδος Β΄ Αριθμ. 179) με πρωτοσέλιδο έχει τον εξάστηλο εντυπωσιακό τίτλο  “ΜΗΝΥΜΑ Της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας”. Τόσο εντυπωσιακή παρουσίαση του Μηνύματος ούτε τα προπαγανδιστικά φερέφωνα του Φαναρίου δεν είχαν... Διερωτάται κάθε Ορθόδοξος ποιά ήσαν τα σημεία του Μηνύματος που οδήγησαν τους εκπροσώπους του Πάπα στην Ελλάδα να το προβάλλουν τόσο πολύ;...». Το ερώτημα είναι και δικό μας, όπως και της συντριπτικής πλειοψηφίας του πιστού ορθοδόξου λαού! Και συνεχίζει: «Επί πλέον στο κάτω μέρος της 1^ης σελίδας, πάλι με εντυπωσιακό τρόπο, παρουσιάζεται η, με ημερομηνία 15 Ιουνίου 2016, ευχετήρια επιστολή της “Ιεράς Συνόδου της Καθολικής Ιεραρχίας Ελλάδος” προς “Την Αυτού Θειοτάτην Παναγιότητα κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ, Οικουμενικόν Πατριάρχην”. Σ’ αυτήν αναφέρουν ότι “θεωρούν ευλογίαν δι’ όλην την Εκκλησίαν του Χριστού και γεγονός ιστορικόν και ελπιδοφόρον δι’ όλην την ανθρωπότητα την σύγκλησιν της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου των Ορθοδόξων Εκκλησιών...”. Διερωτάται πάλι ο πιστός  Ορθόδοξος Χριστιανός ποιά είναι η “όλη Εκκλησία”, που θεωρεί ευλογία τη σύγκληση της Συνόδου στην Κρήτη; Κατά το Βατικανό είναι η υπό τον Πάπα “Εκκλησία”. Και γιατί αυτή αγάλλεται για τη Σύνοδο; Ασφαλώς με την βεβαιότητα  της, μέσω αυτής, προώθησης  της υπό τον Πάπα “ενώσεως” με τους Ορθοδόξους...». Νομίζουμε ότι ο προβληματισμός του κ. Γ. Παπαθανασόπουλου είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι πλέον φανερό πως αυτός ήταν ο κύριος στόχος της «κολοβωμένης» Συνόδου του Κολυμβαρίου, να αναγνωρίσει και να κατοχυρώσει συνοδικά τον Οικουμενισμό και να προωθήσει την «ενότητα των Χριστιανών», σύμφωνα με τους οραματισμούς και τις επιδιώξεις του! Με την συνοδική κατοχύρωση των αιρέσεων ως «εκκλησίες», «λύθηκαν τα χέρια» των οικουμενιστών για την προώθηση της «ενότητας των Χριστιανών»! Υπ’ αυτή την άποψη, είναι απόλυτα δικαιολογημένοι οι πανηγυρισμοί των αιρετικών παπικών, αφού βλέπουν να ευοδώνονται οι εδώ και αιώνες βλέψεις τους για την, υπό τον «ρωμαίο ποντίφικα»,ουνιτικού τύπου ένωση «των δύο αδελφών εκκλησιών»! Βλέπουν να πλησιάζει ο χρόνος που θα πραγματοποιηθούν οι αποφάσεις της ψευδοσυνόδου Φεράρας – Φλωρεντίας (1438-1439), η οποία για τους παπικούς είναι «Οικουμενική Σύνοδος» και οι αποφάσεις της σε ισχύ. Σύμφωνα με αυτές, οι Ορθόδοξοι κρατάμε την πίστη μας και το μόνο που κάνουμε είναι να υποταχθούμε στον «επίσκοπο Ρώμης»! Να γίνουμε δηλαδή Ουνίτες! Λέμε, ότι πλησιάζει ο καιρός, διότι δεν είναι λίγοι και οι «Ορθόδοξοι», που ασπάζονται, αυτής της μορφής, «ένωση των εκκλησιών»! Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναγνωρίζουν τον παπισμό ως Εκκλησία, με διαδοχή, μυστήρια, σωτηρία (Μπαλαμάντ, Ραβέννα, κλπ)! Άρα οι πανηγυρισμοί των παπικών είναι απόλυτα δικαιολογημένοι!

      Δικαιολογημένοι είναι και οι πανηγυρισμοί των αιρετικών προτεσταντών, διότι και αυτοί βγήκαν ωφελημένοι από τη Μεγάλη Σύνοδο. Στην προειρημένη εκπομπή της ΕΡΤ1, Γερμανός πάστορας εξέφρασε τη βεβαιότητά του ότι η «ενότητα των Χριστιανών είναι κοντά» και τη χαρά του, που η «εκκλησία» του είναι «μέλος της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», όπως εννοούν βεβαίως οι προτεστάντες την Εκκλησία! Εξέφρασε προφανώς την ικανοποίησή του, διότι η Σύνοδος του Κολυμβαρίου, όχι μόνον δεν χαρακτήρισε τη θρησκευτική του κοινότητα αίρεση, αλλά την αναγνώρισε (έστω και κατ’ όνομα) ως «εκκλησία»! Ρωτάμε και πάλι: αν η Σύνοδος της Κρήτης καταδίκαζε τις προτεσταντικές  αιρέσεις, της άρνησης του Αειπάρθενου της Θεοτόκου (καταδικασμένη από την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο), Αγιομαχία και Εικονομαχία (καταδικασμένες από την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο), θα χαιρόταν και θα πανηγύριζε ο ως άνω αιρετικός; Ασφαλώς και όχι! Αν διακήρυττε ότι ο νεστοριανισμός και ο μονοφυσιτισμός είναι αιρέσεις (καταδικασμένες από τις Γ΄ και Δ΄ Οικουμενικές Συνόδους) θα χαίρονταν και θα πανηγύριζαν οι αιρετικοί αντιπρόσωποι των αιρετικών κοινοτήτων των Νεστοριανών, Κοπτών, Αρμενίων κ.α., οι οποίοι καθόταν, μαζί με όλους τους άλλους κακοδόξους, σε περίοπτη θέση στη  Σύνοδο; Ασφαλώς και όχι!  Ποιοι φταίνε γι’ αυτό το απαράδεκτο γεγονός; Ασφαλώς οι ιθύνοντες της Συνόδου, οι οποίοι αντέγραψαν πιστά την αιρετική Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο (1962-1965), η οποία είχε ανοίξει διάπλατα τις πύλες της στην πανσπερμία των αιρέσεων!

      Κλείνουμε το σχόλιό μας, αφού συγχαρούμε και ευχαριστήσουμε τον δημοσιογράφο κ. Γ. Παπαθανασόπουλο, για το αποκαλυπτικό του άρθρο και τα εύστοχα σχόλιά του, να εκφράσουμε την πικρία μας και την ανησυχία μας, για τους πανηγυρισμούς των, συνοδικά καταδικασμένων και αναθεματισμένων, αιρετικών. Αυτό το αλγεινό φαινόμενο είναι πρωτόγνωρο στη δισχιλιόχρονη εκκλησιαστική μας ιστορία. Στο παρελθόν, οι θεοφόροι και θεοφώτιστοι Πατέρες, αποδείκνυαν, καταδείκνυαν και αναθεμάτιζαν τις πλάνες, ως έργα του διαβόλου και αφόριζαν (απέκοπταν) από το εκκλησιαστικό σώμα τους αμετανόητους αιρετικούς, ως «σάπια μέλη», επικίνδυνα για το αφόρμισμα και των υγιών μελών! Η Σύνοδος του Κολυμβαρίου θέλησε να πρωτοτυπήσει, αλλά αυτή η πρωτοτυπία της την έθεσε στον αντίποδα των Αγίων Συνόδων της Εκκλησίας. Δεν αναγνώρισε πλέον πλάνες και αιρέσεις, οι οποίες οδηγούν με βεβαιότητα στην απώλεια, αλλά «διαφορετικές παραδόσεις». Δεν αναγνώρισε αιρετικούς και «σάπια μέλη», αλλά «ορθοδόξους» των οσονούπω «εκτός», φορείς«διαφορετικών παραδόσεων»! Ιδού λοιπόν η «αχίλλειος πτέρνα» της, η οποία θα την κρίνει σύντομα, είτε ως Αγία και Μεγάλη, είτε ως ληστρική! Ο λαός του Θεού, ο οδηγούμενος, ασφαλώς, από το Άγιο Πνεύμα, «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,13), ο τελικός κριτής και φύλακας της Πίστεως, θα αποφανθεί σύντομα και γι’ αυτή, καθ’ ότι «ο υπερασπιστής της θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού» (Σύνοδος 1848)! Είδομεν!           

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

http://aktines.blogspot.gr

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΠΡΩΤΕΣ ΘΛΙΒΕΡΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 27η Ιουνίου 2016.

ΠΡΩΤΕΣ ΘΛΙΒΕΡΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ

   

Με πολύ θλίψη και οδύνη ψυχής παρακολουθήσαμε από τα ΜΜΕ την έναρξη της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου αρχής γενομένης από την Θεία Λειτουργία της Κυριακής της Πεντηκοστής και καταθέτουμε με πολλή συντομία στις γραμμές που ακολουθούν στον πιστό λαό του Θεού τις πρώτες διαπιστώσεις μας.  

  Πρώτη θλιβερή διαπίστωση, η παρουσία και συμπροσευχή κατά τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία της μεγάλης αυτής Δεσποτικής εορτής στον Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά Ηρακλείου, των αιρετικών Παπικών, Προτεσταντών και Μονοφυσιτών, κάτι το οποίον, όπως είναι γνωστό σε όλους, απαγορεύεται από τους Ιερούς Κανόνες. Οι Ορθόδοξοι προκαθήμενοι και οι άλλοι συμμετάσχοντες ιεράρχες καταπάτησαν Ιερούς Κανόνες, Αποστολικούς και Συνοδικούς, θέλοντας έτσι εκ προοιμίου να στείλουν ένα μήνυμα σ’ όλο τον κόσμο, πόσο σέβονται τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και κατ’ επέκτασιν τον Συνοδικό Θεσμό, για τον οποίο κόπτονται και ομιλούν με μεγαλόστομες διακηρύξεις.

  Δεύτερη θλιβερή διαπίστωση, η παρουσία κατά την έναρξη των εργασιών της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου ως επισήμων προσκεκλημένων των αντιπροσωπειών, που έστειλαν οι αιρετικές κοινότητες των Παπικών, Προτεσταντών, και Μονοφυσιτών, κάτι που είναι μια πρωτοφανής καινοτομία, ξένη προς την Συνοδική μας Παράδοση. Μάλιστα οι εν λόγω αντιπρόσωποι  προσφωνήθηκαν ως «εκπρόσωποι αδελφών Εκκλησιών» από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, προτού ακόμη η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος αποφανθεί περί της εκκλησιαστικότητος, η μη των εν λόγω αιρετικών κοινοτήτων. Έτσι ο κ. Βαρθολομαίος δημιουργώντας ένα τετελεσμένο γεγονός, έστειλε ένα δεύτερο μήνυμα, στα μέλη της Συνόδου αυτή τη φορά, ότι δεν έχει καμιά διάθεση να ονομάσει τους ετεροδόξους αιρετικούς, αλλά αδελφές Εκκλησίες. Ποτέ στην ιστορία των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων της βυζαντινής περιόδου δεν υπήρξε το φαινόμενο των «παρατηρητών». Το να παρίστανται δηλαδή ωςτιμώμενα πρόσωπα αιρετικοί, των οποίων οι αιρετικές διδασκαλίες έχουν καταδικασθεί από προηγούμενες Οικουμενικές Συνόδους. Οι αιρετικοί προσκαλούντο μεν, αλλ’ ως υπόδικοι, προκειμένου να απολογηθούν και όχι ως τιμώμενα πρόσωπα. Μόνο στην Α΄ και Β΄ Βατικανή Σύνοδο εμφανίστηκε το καθεστώς των «παρατηρητών». Είναι φανερό ότι η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος αντιγράφει παπικά πρότυπα.

Άλλη θλιβερή διαπίστωση, αυτή καθ’ εαυτήν η έναρξη της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Το γεγονός δηλαδή ότι η Σύνοδος αυτή ξεκίνησε τις εργασίες της κατά παράβασιν του Κανονισμού Οργανώσεως και Λειτουργίας, που υπογράφηκε κατά την Σύναξη των Προκαθημένων τον Ιανουάριο του 2016. Ο εν λόγω Κανονισμός μεταξύ άλλων προβλέπει ότι η Σύνοδος «συγκαλείται υπό της Α. Θ. Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου, συμφρονούντων και των Μακαριωτάτων Προκαθημένων πασών των υπό πάντων ανεγνωρισμένων κατά τόπους Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών» (αρθ.1). Ώστε λοιπόν τώρα που τέσσαρες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, (Ρωσίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας και Αντιοχείας),  διαφωνούν αιτιολογημένα ως προς την σύγκληση της Συνόδου και  ζητούν στην παρούσα φάση την αναβολή της, δεν πληρούται ο όρος: «συμφρονούντων και των Μακαριωτάτων Προκαθημένων». Επομένως δεν δικαιούνται, βάσει του ως άνω Κανονισμού, ούτε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ούτε όλες μαζί οι υπόλοιπες τοπικές Εκκλησίες να συγκροτήσουν Σύνοδο, αν θέλουν βέβαια να είναι συνεπείς με τον Κανονισμό, τον οποίον υπέγραψαν. Κατά τα άλλα καυχώνται οι Προκαθήμενοι και τα μέλη της Συνόδου ότι τηρούν επακριβώς Κανονισμό.  

 Άλλη θλιβερή διαπίστωση το γεγονός ότι η Σύνοδος ξεκίνησε το έργο της χωρίς προηγουμένως να επικυρώσει τους Συνοδικούς Όρους και τους Συνοδικούς Ιερούς Κανόνες όλων των προγενεστέρων Οικουμενικών Συνόδων, έτσι ώστε να είναι όντως και η παρούσα Αγία και Μεγάλη Σύνοδος οργανική συνέχεια όλων των προγενεστέρων. Σημειωτέον ότι η αναφορά αυτή στις προγενέστερες Οικουμενικές Συνόδους ήταν μια πάγια τακτική που τηρείτο από τους αγίους Πατέρες των εν λόγω Συνόδων. Με την τακτική αυτή οι άγιοι Πατέρες ήθελαν να διακηρύξουν ότι αποδέχονται όσα οι προηγούμενες Οικουμενικές Σύνοδοι δογμάτισαν και προτίθενται να συνεχίσουν το έργο εκείνων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η αναγνώριση της Συνόδου του 787 μ. Χ. ως Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου υπό της Η΄ Οικουμενικής Συνόδου του αγίου Φωτίου το 879-880 μ. Χ.

   Άλλη θλιβερή διαπίστωση το γεγονός ότι η Σύνοδος ξεκίνησε το έργο της επί τη βάσει ενός Κανονισμού Οργανώσεως και Λειτουργίας ο οποίος δεν έγινε ομοφώνως αποδεκτός από όλους τους προκαθημένους κατά την Σύναξη αυτών του Ιανουαρίου 2016, αφού η Εκκλησία της Αντιοχείας δεν τον υπέγραψε. Η αρχή όμως της ομοφωνίας είναι απαραίτητος όρος και απαραίτητη προϋπόθεση για να συγκληθεί  η Σύνοδος, η οποία προβλέπεται στον ως άνω Κανονισμό.

  Επίσης ξεκίνησε το έργο της με βάση τα ομοφώνως αποδεκτά εξ κείμενα της Ε΄ Προσυνοδικής Διασκέψεως. Η βάση όμως αυτή δεν αποδείχθηκε ασφαλής, στέρεη και αμετακίνητη, όπως φάνηκε εκ των υστέρων. Και τούτο διότι τα έξι προσυνοδικά κείμενα έγιναν μεν αποδεκτά ομοφώνως από τους εκπροσώπους της Ε΄ Προσυνοδικής και από την Σύναξη των Προκαθημένων, (του Ιανουαρίου 2016), αλλά όχι και από όλες τις Ιεραρχίες των κατά τόπους Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Οι Εκκλησίες αυτές όταν παρέλαβαν από τους Προκαθημένους τα εξ προσυνοδικά κείμενα, όπως αυτά διαμορφώθηκαν στην Ε΄ Προσυνοδική, στη συνέχεια τα μελέτησαν συνοδικώς. Πολλές από αυτές, όπως η Εκκλησία της Βουλγαρίας, της Ελλάδος, της Γεωργίας κλπ.)  κατά την συνοδική μελέτη των κειμένων διαπίστωσαν κενά, ασάφειες, κακόδοξες διατυπώσεις κλπ., οπότε επέβαλαν τροποποιήσεις και διορθώσεις. Για τις Εκκλησίες λοιπόν αυτές που επέβαλαν τις εν λόγω διορθώσεις και τροποποιήσεις μετά από συνοδική μελέτη, είναι αυτονόητο ότι δεν ισχύουν πλέον τα προσυνοδικά κείμενα στην μορφή που αυτά είχαν κατά την Ε  Προσυνοδική, αλλά στη νέα μορφή που πήραν μετά τις διορθώσεις. Το γεγονός ότι οι προκαθήμενοι υπέγραψαν τα εξ κείμενα της Ε΄  προσυνοδικής ομοφώνως, (όπως και τον κανονισμό λειτουργίας της Συνόδου), αυτό δεν σημαίνει ότι οι Ιεραρχίες των κατά τόπους εκκλησιών δεσμεύονται από τις υπογραφές των προκαθημένων, για να δεχθούν τα κείμενα αυτά όπως έχουν. Η προσωπική γνώμη ενός Προκαθημένου σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να δεσμεύσει και να υποχρεώσει τη Σύνοδο της Ιεραρχίας, στην οποία αυτός ανήκει σε συμμόρφωση και αποδοχή της γνώμης του. Διότι τότε καταργείται ο Συνοδικός Θεσμός και ο κάθε προκαθήμενος μεταβάλλεται σε Πάπα, ο οποίος αποφασίζει και επιβάλλεται κυριαρχικά. Το ανώτατο όργανο διοικήσεως των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοση, δεν είναι ο Προκαθήμενος αλλά η Σύνοδος της Ιεραρχίας.

  Μετά από όσα αναφέραμε προηγουμένως γίνεται πλέον κατανοητό, ότι είναι πέρα για πέρα εσφαλμένος ο ισχυρισμός του  Οικ. Πατριάρχου στην εισαγωγική του ομιλία: «Χωρούμεν, συνεπώς, επί το έργον ημών επί τη βάσει ομοφώνως εγκεκριμένων υπό των Εκκλησιών ημών Κειμένων, άτινα εκάστη Εκκλησία έχει ήδη αποδεχθή». Εδώ ο Οικουμενικός ως «ομοφώνως εγκεκριμένα κείμενα» εννοεί προφανώς τα κείμενα της Ε΄ Προσυνοδικής, που υπεγράφησαν από την Σύναξη των Προκαθημένων, (Ιανουάριος 2016),  τα οποία όμως δεν ισχύουν για ορισμένες Εκκλησίες, μετά τις διορθώσεις και αλλαγές, που αυτές επέβαλαν συνοδικώς. Φυσικά θα πρέπει να λεχθεί επίσης, ότι δεν ισχύει και η ομοφωνία, για την οποία ομιλεί ο Οικουμενικός, αφού ορισμένες εκκλησίες διαφοροποιούνται.  Περιττό να λεχθεί επίσης ότι ο παρά πάνω εσφαλμένος ισχυρισμός του  Οικ. Πατριάρχου, δεν ήταν ο μόνος στην εισαγωγική ομιλία του.  Υπάρχουν και άλλα σημεία στην εν λόγω ομιλία του, τα οποία χρήζουν κριτικής, και τα οποία ασφαλώς θα επισημάνουν άλλοι εν Χριστώ αδελφοί.

  Άλλη θλιβερή διαπίστωση το γεγονός ότι οι τέσσερις Εκκλησίες που δεν συμμετείχαν στη Σύνοδο, διασύρθηκαν διεθνώς. Η απουσία τους παρουσιάσθηκε τόσον από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, όσο και από άλλους προκαθημένους, στις εισαγωγικές των ομιλίες, ως τελείως αδικαιολόγητη και κατακριτέα. Και ούτε λίγο ούτε πολύ οι Εκκλησίες αυτές εμφανίσθηκαν με την απουσία τους ως ένοχες και υπόλογοι για δημιουργία σχισμάτων και διαιρέσεων. Ωστόσο, οι εν λόγω Εκκλησίες τελικά δεν συμμετείχαν, όχι διότι έτσι τους «κάπνισε», αλλά διότι, όπως εξηγήσαμε παρά πάνω, διαπίστωσαν μετά από συνοδικό έλεγχο ότι τα προσυνοδικά κείμενα πάσχουν. Και όπως ήταν πολύ φυσικό, ζήτησαν την αναβολή της Συνόδου, προκειμένου να μελετηθούν αυτά βαθύτερα, να γίνουν οι αναγκαίες διορθώσεις, και να παραχθούν έτσι νέα κείμενα, τα οποία θα γίνουν ομοφώνως αποδεκτά από όλες τις κατά τόπους Εκκλησίες. Επειδή όμως δεν έγινε δεκτή η πρότασή τους περί αναβολής της Συνόδου, επόμενο ήταν οι Εκκλησίες αυτές να μην συμμετάσχουν.

        Άλλη θλιβερή διαπίστωση, ίσως η πιο θλιβερή από όλες τις προηγούμενες, η μέσω μιας σκοτεινής και γριφώδους νέας διατυπώσεως στο κείμενο: «Σχέσεις Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», ουσιαστική αναγνώριση εκκλησιαστικότητος στους ετεροδόξους αιρετικούς. Ιδού πια διατύπωση έγινε ομοφώνως αποδεκτή από την Σύνοδο: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών», αντί της διατυπώσεως: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών». Δηλαδή η λέξις «ύπαρξις» αντικαθίσταται με την λέξη «ονομασία» και στη φράση «Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών» προστίθεται ο προσδιορισμός «ετεροδόξων». Την εν λόγω αλλαγή στη διατύπωση πρότεινε ο Μακ. Αρχ. Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, μετά από πολύωρες συζητήσεις και διαβουλεύσεις κατά τις οποίες εκφράσθηκαν πολλές αντικρουόμενες απόψεις. Με την νέα διατύπωση ισχυρίζεται ο Μακ. Αρχ. Αθηνών ότι «πετυχαίνουμε μία συνοδική απόφαση που για πρώτη φορά στην ιστορία περιορίζει το ιστορικό πλαίσιο των σχέσεων προς τους ετεροδόξους όχι στην ύπαρξη, αλλά ΜΟΝΟ στην ιστορική ονομασία αυτών ως ετεροδόξων χριστιανικών Εκκλησιών η Ομολογιών». Εδώ αναφύεται το εύλογο ερώτημα: Πως είναι δυνατόν να ονομάσει κανείς οτιδήποτε, ενώ παράλληλα απορρίπτει την ύπαρξή αυτού, το οποίον ονομάζει; Αντιφατική και απαράδεκτη επίσης από δογματικής απόψεως είναι και αποδοχή του όρου «ετεροδόξων χριστιανικών Εκκλησιών η Ομολογιών». Οι ετερόδοξες ομολογίες, δεν μπορούν να ονομασθούν «Εκκλησίες» επειδή ακριβώς αποδέχονται έτερα, αιρετικά δόγματα και ως αιρετικές δεν μπορούν να αποτελούν «Εκκλησίες». Πολύ λυπηρό επίσης είναι το γεγονός, ότι η αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν παρέμεινε πιστή και αμετακίνητη στις αποφάσεις της Συνόδου της Ιεραρχίας της 24ης και 25ης Μαΐου ε. ε. όπως όφειλε να πράξει, σχετικά με το εν λόγω θέμα. Η Σύνοδος της εν λόγω Ιεραρχίας είχε αποφασίσει την αντικατάσταση της φράσεως «ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών και Οµολογιων» με την φράση «ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Οµολογιών και Κοινοτήτων».

      Τέλος μια άλλη θλιβερή διαπίστωση, τα όσα διεκήρυξε, με ιδιαιτέρα μάλιστα καύχηση ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος κατά την λήξη των εργασιών. Μεταξύ άλλων διεκήρυξε ότι «το Οικουμενικόν Πατριαρχείον υπήρξε πρωτοπόρον στον χώρο της Οικουμενικής Κινήσεως». Αναφέρθηκε επίσης στην παναιρετική Εγκύκλιο του 1920 «η οποία από πολλούς χαρακτηρίζεται ως ο Καταστατικός χάρτης του αργότερον ιδρυθέντος Π.Σ.Ε.» και ότι το «Οικουμενικόν Πατριαρχείον υπήρξεν εκ των ιδρυτικών μελών του Π.Σ.Ε. εις το Άμστερνταμ…».

        Περιοριστήκαμε προς το παρόν μόνο στα παρά πάνω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εδώ τελειώνει ο κατάλογος των θλιβερών διαπιστώσεων. Εύλογα, μετά από όσα αναφέραμε παρά πάνω, γεννάται το ερώτημα: Από μια Σύνοδο που ξεκίνησε και προχώρησε με τέτοιο τρόπο, τι μπορεί κανείς να περιμένει; Όπως επισημαίνει ο Κύριος: «Ου γαρ εστι δένδρον καλόν ποιούν καρπόν σαπρόν, ουδέ δένδρον σαπρόν ποιούν καρπόν καλόν·  έκαστον γαρ δένδρον εκ του ιδίου καρπού γινώσκεται» (Λουκ.6,43-44). Ο κάθε αναγνώστης ας βγάλει μόνος του τα συμπεράσματά του.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

http://aktines.blogspot.gr