ΚΛΗΜΗΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΕΥΣ: Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΑΠΑΘΟΥΣ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΘΗΣ!

Κλήμης ο Αλεξανδρεύς: Ο φόβος του Θεού είναι απαθής· γιατί φοβάται κανείς όχι το Θεό, αλλά το να εκπέσει από το Θεό.

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗ ΧΩΡΕΣΕ ΤΕΛΕΙΩΣ, Ή ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΛΑΒΕ Ο ΛΟΓΟΣ!

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: Ούτε τον αέρα όλον τον ανάπνευσε ποτέ κανένας, ούτε την ουσία του Θεού τη χώρεσε ο νους τελείως, ή την περιέλαβε ο λόγος.
Λόγος 2ος, Περί Υιού 

ΟΣΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: ΑΝ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΑΥΣΤΗΡΗ, Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΑΤΗΡΟΥΝΤΑΝ, ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΧΑΝΟΝΤΑΝ!

Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ: Αν η Ορθοδοξία δεν ήταν τόσο "αυστηρή", η Αποκάλυψη περί του Θεού δεν θα διατηρούνταν, και όλα θα χάνονταν. Το θέμα έγκειται στο ότι η διαφύλαξη της ακεραιότητας της ευαγγελικής Αλήθειας στην πράξη της ζωής μας συνδέεται με ακραίο αγώνα, αληθινή σταύρωση, την οποία αποφεύγουν όλοι οι άνθρωποι. Κάθε άλλη οδός (η οδός της "μεταφυσικής διδασκαλίας" η οδός της διανοητικής ανάβασης στη θεωρία του Αιωνίου, η οδός της "απέκδυσης" και τα λοιπά), όλα αυτά μας είναι γνωστά και κατορθώνονται με σχετική ευκολία⸱ η σταύρωση όμως από την αγάπη του Χριστού και η κάθοδος στον άδη αποκτώνται πράγματι "δια πολλών θλίψεων". 

Π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΘΕΟΛΟΓΟΙ, ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΠΕΙΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΕΧΟΥΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ!

Οι Ορθόδοξοι θεολόγοι, που έχουν προσωπική πείρα του Θεού, έχουν πάντοτε την ίδια θεολογία, δεν την αλλάζουν, όπως το κάνουν οι φιλόσοφοι...
Οι φιλοσοφούντες αλλάζουν την παράδοση, εξ αιτίας λογικών σχημάτων που κάνουν, έχουν πιο πολύ εμπιστοσύνη στην λογική τους, παρά στην εμπειρία των θεουμένων, συλλαμβάνουν κάτι με την λογική τους, και ταυτίζουν αυτό με την πραγματικότητα περί Θεού. Όλες οι αιρέσεις προέρχονται από τέτοια εσφαλμένη βάση...
Οι θεούμενοι, όσοι μετέχουν της φωτιστικής και θεοποιού ενέργειας του Θεού, έχουν κοινή εμπειρία για το ότι ο Θεός επικοινωνεί με τον κόσμο με τις άκτιστες ενέργειές Του. Αυτό είναι θέμα εμπειρίας και όχι στοχαστική και φανταστική διδασκαλία...
 
π. Ιωάννης Ρωμανίδης, ''Εμπειρική Δογματική'' 

ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΕΟΦΥΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ: ΟΙ ΠΕΡΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ

Μοναχός Νεόφυτος Γρηγοριάτης
Οι περί θεολογίας αναφορές του Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου 

Ο μακαριστός πατήρ Γεώργιος Φλωρόφσκυ, που είναι ο μέγιστος θεολόγος τού (20ου) εικοστού αιώνος μετά Χριστόν, είπε κάποτε τα εξής τρία:
«Πρώτον: Σήμερα δεν έχουμε απλώς κρίση θεολογίας, αλλά πρωτίστως έχουμε κρίση πίστεως.».
«Δεύτερον: Αν δεν ανέβω στο ιερό βήμα να τελέσω την Θεία Λειτουργία, δεν ανεβαίνω στο καθηγητικό βήμα για να διδάξω ή να κηρύξω.».
«Τρίτον: Πνευματικά είμαστε όλοι Έλληνες.». 

Τα τρία αυτά αποφθέγματα είναι πατερικώτατα, ορθοδοξώτατα, Ελληνικώτατα. Εκφράζουν εν ολίγοι τα αδιέξοδα, πνευματικά και θεολογικά, στα οποία περιήλθε όλος ο σύγχρονος κόσμος, αλλά δίδουν και τη λύση των αδιεξόδων αυτών: Η Ορθόδοξη Θεία Λειτουργία και η Ελληνορθόδοξη Παράδοση, Ζωή, Πολιτισμός, Θεολογία και Πνευματικότητα.

Στα ίχνη, λοιπόν, των αγίων Πατέρων, παλαιών και νέων, όπως είναι οι σύγχρονοί μας ορθόδοξοι θεολόγοι πατήρ Γεώργιος Φλωρόφσκυ, πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς, πατήρ Δημήτριος Στανιλοάε, Μητροπολίτης Ναυπάκτου πατήρ Ιερόθεος Βλάχος, πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης, πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός, πατήρ Θεόδωρος Ζήσης, πατήρ Γεώργιος Καψάνης, Κωνσταντίνος Μουρατίδης, Γεώργιος Μαντζαρίδης και Παναγιώτης Νέλλας, ας βαδίσουμε και εμείς ταπεινά, υπάκουα, με πνεύμα μαθητείας, αφανείας, αδοξίας, αφιλαργυρίας, αφιλοδοξίας και αφιληδονίας.

Θα θέλαμε στην παρούσα αναφορά να φανερώσουμε, δείξουμε εκείνα τα χωρία από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου, η Κλίμακα, τα οποία αναφέρονται στην υπόθεση «θεολογία». Διότι ανα δεν επιστρέψουμε δημιουργικά, όχι στατικά και μουμιοποιημένα, στην Ορθόδοξη Θεολογία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, δεν πρόκειται να εξέλθουμε νικητές στον αγώνα μας κατά του διαβόλου και των οργάνων του. Ο διάβολος πάντοτε, ιδιαιτέρως όμως σήμερα, πολεμάει την Ορθόδοξη Εκκλησία και το ανθρώπινο γένος και με αιρετικές θέσεις θεολογικές, διαστρεβλώνοντας ακόμη και τα πατερικά κείμενα. Το αποτέλεσμα είναι ότι κατοχυρώνονται η λήθη, η άγνοια και η ραθυμία μας, η φιλοδοξία, η φιλαργυρία και η φιληδονία μας με πατερικά κείμενα! 

Ας δούμε, λοιπόν, τι λέγει περί θεολογίας ο Άγιος Ιωάννης Σιναΐτης, τον οποίον παρακαλούμε ταπεινώς να μας φωτίζει πάντοτε να ορθοτομούμε τον λόγο της αληθείας:

α. «Δεν θα κατηγορηθούμε, αγαπητοί μου, δεν θα κατηγορηθούμε την ώρα του θανάτου μας, διότι δεν εθαυματουργήσαμε ή διότι δεν εθεολογήσαμε ή διότι δεν εγίναμε θεωρητικοί. Οπωσδήποτε όμως θα δώσουμε λόγο στον Θεό, διότι δεν επενθήσαμε συνεχώς.». (Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, Κλίμαξ, εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1978, Λόγος Ζ’, περί χαροποιού πένθους, σελ. 155 – 156).

Σχόλιο: Επομένως, απαραίτητη προϋπόθεση για να θεολογεί κάποιος Ορθοδόξως και Ανατολικώς, είναι το χαροποιόν πένθος, χωρίς το οποίον, πρόσωπον Θεού δεν πρόκειται να δούμε. Άλλωστε η κάθαρση των παθών, ο φωτισμός και η θεία έλλαμψη, που είναι τα τρία στάδια της θεώσεως, δε γίνονται κατορθωτά, χωρίς το χαροποιόν πένθος. 

β. «Ο βυθός των δογμάτων είναι βαθύς και ο νους του ησυχαστού πηδά και βυθίζεται σ’ αυτά, όχι χωρίς κίνδυνο. Είναι επικίνδυνο να κολυμπά κανείς με τα ρούχα του· ομοίως και το να εγγίζει την θεολογία, ενώ έχει πάθη..». (Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου, Κλίμαξ, ένθα ανωτέρω, Λόγος ΚΖ’, περί ησυχίας, σελ. 336).

Σχόλιο: Ο φιλόσοφος και θεολόγος κύριος Χρήστος Γιανναράς «εκολύμπησε με τα ρούχα του στα βαθειά νερά και πνίγηκε», διότι χωρίς να έχει απαλλαγεί από τα πάθη, ετόλμησε να βυθισθεί, μέσα στο βυθό των δογμάτων με εγωιστική έπαρση, διανοουμενίστικη νοησιαρχία, ορθολογισμό και ακαδημαϊκή επιστημοσύνη. Ας προσέξουμε και εμείς λοιπόν, να μην πάθουμε τα ίδια. 

γ. «Η αύξησις του φόβου είναι αρχή της αγάπης. Και το τέλος της αγνείας είναι προϋπόθεσις της θεολογίας. Εκείνος που ένωσε τελείως τις αισθήσεις του με τον Θεό, μυσταγωγείται στη θεολογία από τον ίδιο τον Θεό. Εάν όμως, οι αισθήσεις δεν έχουν ενωθεί με τον Θεόν, είναι δύσκολο και επικίνδυνο να θεολογεί κανείς.

Ο ενυπόστατος Λόγος του Θεού Πατρός σε εκείνον που θα κατοικήσει, θα χαρίσει τελεία αγνότητα και καθαρότητα νεκρώνοντας τον θάνατο (δηλαδή τα πάθη που νεκρώνουν την ψυχή). Μετά από την νέκρωση αυτή, ο μαθητής του Χριστού φωτίζεται και γίνεται γνώστης της θεολογίας. Ο αγνός γνωρίζει τον Αγνόν, εφ’ όσον «ο Λόγος Κυρίου, δηλαδή ο Υιός του Κυρίου και Θεού, αγνός εστί διαμένων εις αιώνα αιώνος.» (Πρβλ. Ψαλμοί ια’ 7, ιη’ 10). Και όποιος δεν εγνώρισε κατ’ αυτόν τον τρόπον τον Θεό, ομιλεί περί Θεού «στατιστικώς». (Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου, Κλίμαξ, ένθα ανωτέρω, Λόγος Λ’, περί αγάπης, ελπίδος και πίστεως, σελ. 376 – 377). 

δ. «Υπάρχουν μερικοί ακάθαρτοι δαίμονες, που μόλις αρχίσει κάποιος την μελέτη τής Αγίας Γραφής, του αποκαλύπτουν την ερμηνεία της. Τούτο ιδιαίτερα αγαπούν να το κάνουν σε καρδιές κενοδόξων ανθρώπων και μάλιστα μορφωμένων ανθρώπων με την κατά κόσμον παιδεία. Και αποσκοπούν να τους ρίξουν σε αιρέσεις και βλάσφημες ιδέες απατώντας τους σιγά-σιγά. Θα αντιληφθούμε καλώς τη δαιμονική αυτή θεολογία ή καλύτερα βαττολογία (φλυαρία) από την ταραχή και ακατάστατη και άτακτη ευχαρίστηση που δημιουργείται στην ψυχή την ώρα της εξηγήσεως». (Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου, Κλίμαξ, ένθα ανωτέρω, Λόγος ΚΣΤ’, περί διακρίσεως – Β’, σελ. 316).

Σχόλιο: Το απόσπασμα αυτό ταιριάζει στους προτεστάντες, στους καθολικούς και ιδίως στους πεντηκοστιανούς. Διότι ορισμένες αντιλήψεις που διατυπώνουν είναι ορθές, όχι όλες (στην πλειοψηφία τους οι αντιλήψεις τους είναι αιρετικές. Αναμειγνύουν την αίρεση με την αλήθεια για να ξεγελάσουν τους ανθρώπους, ιδίως τους χριστιανούς), όμως τί συμβαίνει; Υπερήφανοι κατά καρδίαν, επειδή κατάφεραν να δώσουν μία σωστή ερμηνεία, λόγω κοσμικής, ακόμη και ακαδημαϊκής επιστημονικής θεολογικής παιδείας, πιστεύουν ότι είναι μεγάλοι πατέρες και θεολόγοι της Εκκλησίας. Η θεολογία τους όμως, όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, είναι δαιμονική και προκαλεί ταραχή και αταξία. Πιστεύουμε ότι προκαλεί τους αναγνώστες και ακροατές αυτής της θεολογίας να γίνουν άθεοι, ειδωλολάτρες, αιρετικοί. Τέτοια δεν είναι η θεολογία που διδάσκεται σχεδόν σε όλες τις Θεολογικές Σχολές Πανεπιστημιακού επιπέδου σε όλο τον κόσμο, ορθόδοξο και μη ορθόδοξο; 

Το συμπέρασμα αυτού του σύντομου άρθρου περί θεολογίας είναι ότι: «Πραγματική, λοιπόν, θεολογία είναι η αυτοαποκάλυψις του Θεού, η οποία αυτοαποκάλυψις είναι και αποκάλυψις της κοινωνίας και της ενότητος εν πληρότητι, που έχουν τα πρόσωπα ταύτα.
Όταν λέμε για κάποιον άνθρωπο ότι είναι θεολόγος, θα πρέπει εν τω θεολόγω να αυτοαποκαλύπτει ο Θεός τον εαυτό Του ή ο θεολόγος να αποκαλύπτει τον Θεόν, έσωθεν βγάζοντς κάτι που του το δίνει ο ίδιος ο Θεός….

… Ο ίδιος ο προσευχόμενος, όπως η προσευχή του, είναι θεολόγος (Πρβλ. Νείλου ασκητού, περί προσευχής αρ. 61, φιλοκαλία, τόμος Α’, σελ. 182). Και αυτή η λατρεία μας τί άλλο δείχνει παρά τον Θεόν, ένα όντα μαζί με όλα Του το ποίμνιο, το οποίο δεν καταργεί την ενότητά του, αν και το ποίμνιο αυτό ολόκληρο ενσωματώνεται μέσα εις Εκείνον.

Επομένως, η Θεολογία είναι μία βίωσις του Θεού, είναι μία χώρησις μέσα μας, μία εσωτερική γνώσις των σπλάχνων μου, του πνεύματός μου, γνώσις της Τριαδικής Μονάδος, την οποίαν μαρτυρώ… (Αρχιμ. Αιμιλιανού, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους, Κατηχήσεις και Λόγοι αρ. 2, Ζωή εν Πνεύματι, Λόγος περί Θεολογίας και βιώματος, εκδ. Ορμύλια 1998, σελ. 305 – 306, 310).

«Ει θεολόγος ει, αληθώς προσεύξη· ει αληθώς προσεύξη, θεολόγος ει». (Εάν είσαι θεολόγος, να προσεύχεσαι αληθινά· εάν αληθινά προσεύχεσαι, είσαι θεολόγος) Άγιος Νείλος ασκητής, περί προσευχής. 

ΜΗΤΡ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ: ΟΙ «ΣΑΛΤΙΜΠΑΓΚΟΙ» ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

Ἡ λέξη «σαλτιμπάγκος», κατά τό «Μικρό λεξικό τῆς Νέας Ἑλληνικῆς γλώσσας» τοῦ Γ. Μπαμπινιώτη, σημαίνει «πλανόδιος διασκεδαστής πού ἐκτελεῖ διάφορα κωμικά νούμερα σέ ἀνοικτούς χώρους». Πρόκειται γιά μιά ὁμάδα ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι κάνουν διάφορα παιχνίδια, μέ σκοπό νά διασκεδάσουν τά μικρά παιδιά καί τούς μεγάλους, κυρίως σέ πανηγύρια, σέ λούνα πάρκ, σέ ἐμποροπανηγύρεις.

Τόν ὅρο αὐτόν χρησιμοποιῶ ἐδῶ γιά νά χαρακτηρίσω μερικούς ἐκκλησιαστικούς παράγοντας, Κληρικούς ἤ λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι κάνουν λογοπαίγνια καί ἁπλοποιοῦν ἤ καί γελοιποιοῦν τά μεγάλα θέματα τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς θεολογίας.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἕνα μυστήριο πού δέν μπορεῖ κανείς νά τό βιώση μέ τήν λογική καί τίς σωματικές αἰσθήσεις, οὔτε βέβαια μέ τήν φαντασία.

Ἐπίσης, ἡ θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι μιά σοβαρή ὑπόθεση πού δείχνει ποιός εἶναι ὁ σκοπός τοῦ ἀνθρώπου, τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου καί βεβαίως ὁ σκοπός τῆς ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἄνθρωπος, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, εἶναι «κεκελευσμένος Θεός», καί ἡ ἀνθρωπολογία, ὅπως τήν ἀνέπτυξαν οἱ Πατέρες, εἶναι ὁλοκλήρωση τοῦ κατ’ εἰκόνα καί τοῦ καθ’ ὁμοίωση. Ἀκόμη, ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ ἀπέβλεπε στήν νίκη πάνω στήν ἁμαρτία, τόν διάβολο καί τόν θάνατο.

Μιά τέτοια θεολογία τήν ὁποία συναντᾶμε στά κείμενα τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, ὅπως ἀποκαλύφθηκε ἀπό τόν Ἄσαρκο στήν Παλαιά Διαθήκη καί τόν Σεσαρκωμένο Λόγο στήν Καινή Διαθήκη, δέν μπορεῖ νά γίνη «ταχυδακτυλουργικό» παιχνίδι, δέν μπορεῖ νά γελοιοποιῆται, νά πέφτη χαμηλά γιά νά τό φθάνουν ὅλοι, δέν εἶναι δυνατόν νά γίνη ἕνα λίπασμα γιά νά συντηρῆ κάτι ἀρρωστημένο καί νά ἱκανοποιῆ τά πάθη τῶν ἀνθρώπων, δέν μπορεῖ νά χωρέση στό «star system» τῆς ἐποχῆς μας.

Δυστυχῶς, παρατηρῶ ὅτι συνεχῶς ἐμφανίζονται σέ δημόσιους χώρους μερικοί τέτοιοι «σαλτιμπάγκοι» πού κάνουν τήν ὀρθόδοξη θεολογία, τήν ἐκκλησιαστική ζωή καί τήν ὀρθόδοξη ἀσκητική παράδοση ἕνα παιχνίδι τῆς ἀγορᾶς, μιά διασκεδαστική παρουσίαση τῶν μεγάλων καί ὑψηλῶν, ἕνα παιχνίδι λέξεων καί ἐντυπώσεων στήν «τηλεοπτική ἀγορά», μιά χιουμοριστική προσφορά.

Θά μποροῦσα νά χρησιμοποιήσω μερικά παραδείγματα γιά νά κάνω πιό φανερά αὐτά τά σύγχρονα φαινόμενα, ἀλλά δέν θά τό κάνω γιατί δέν θέλω νά τό συγκεκριμενοποιήσω σέ μερικούς Κληρικούς.

Τό γεγονός εἶναι ὅτι, ὅπως γίνονται διάφορα τηλεοπτικά παιχνίδια ἤ διάφοροι διαγωνισμοί στούς τηλεοπτικούς σταθμούς, τό ἴδιο μέ ἕναν ἔμμεσο τρόπο γίνονται τέτοια παιχνίδια συναγωνισμῶν καί ἀνταγωνισμῶν στόν «ἐκκλησιαστικό ἔντυπο καί ἠλεκτρονικό τύπο». Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ἀφ’ ἑνός μέν κρίνουν ὅσους ὁμιλοῦν μέ αὐθεντικό τρόπο γιά τά ἱερά καί ὅσια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἀφ’ ἑτέρου δέ χρησιμοποιοῦν διαφόρους κωμικούς τρόπους, σάν νά εἶναι «πλανόδιοι διασκεδαστές» τῆς κοινῆς γνώμης, γιά νά ἐντυπωσιάσουν καί νά τύχουν ἀναγνωρισιμότητας.

Ἐπί τέλους, ἡ σωτηρία εἶναι πολύ μεγάλη γιά νά τήν ἐμπιστεύεται κανείς σέ μερικούς «σαλτιμπάγκους τῆς θεολογίας».

Ν.Ι.

Ιερά Μητρόπολη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου

“Εκκλησιαστική Παρέμβαση“ ΤΕΥΧΟΣ 257 - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2017- parembasis.gr

http://aktines.blogspot.gr 

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΕ ΝΕΩΤΕΡΙΣΤΕΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ!

Του Ιωάννου Κανδρή

Την άνοιξη του 1993 επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Άγιον Όρος  και έμελλε από τότε να μείνει χαραγμένο στην καρδιά μου τόσο για τις ευλογίες όσο και για ένα απρόσμενο γεγονός που με σημάδεψε, το οποίο είναι σχετικό με τους νεωτερισμούς που κατά τακτά διαστήματα επιχειρούν κάποιοι «Εκκλησιαστικοί αναμορφωτές» να εισαγάγουν εντελώς αναίτια στον χώρο της Εκκλησίας μας.

Η Εκκλησιαστική χρονιά 1992-93 με βρήκε σπουδαστή του Εκκλησιαστικού Λυκείου Αθηνών. Η χρονιά κυλούσε  σύμφωνα με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα  και υπήρχε αρκετό ενδιαφέρον για τα μαθήματα, αν και περισσότερο επιζητούσαμε επίκαιρες Εκκλησιαστικές συζητήσεις που αφορούσαν καυτά θέματα της Εκκλησίας. Ένα από αυτά ήταν και ο καινοτόμος  νεωτερισμός από κάποιους καθηγητές, ευτυχώς όχι πολλούς, που επέμεναν σε κάθε μάθημα να μειωθεί ο χρόνος της Θείας Λειτουργίας με το αιτιολογικό, άκουσον – άκουσον, ότι η καημένη η γριούλα δεν μπορεί να ταλαιπωρείται όρθια σε κάποια γωνιά του Ναού. Άσε που η ακαταλαβίστικη γλώσσα των Αρχαίων «δημιουργούσε» ένα πρόσθετο πρόβλημα!

Πολλές φορές αγανακτούσα και ήθελα να τα «χώσω» σε κάποιον καθηγητή μου άλλα σαν κάτι  μου έλεγε να μην εκδηλώσω την ιερή αγανάκτησή μου. Αλλά δεν θα πέρναγε πολύς καιρός που η απάντηση θα ερχόταν από έναν Άγιο.

Ο καιρός περνούσε ώσπου πριν τις εξετάσεις  αποφασίσθηκε να πάμε εκδρομή στο Άγιον Όρος. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Άγιον Όρος... ο πόθος κάθε προσκυνητή  η λαχτάρα του πιστού να έρθει στο περιβόλι της Παναγιάς μας. Ξεκινήσαμε με πρώτο μοναστήρι το Ρωσικό του Αγίου Παντελεήμονα. Εκεί έμελλε να με αξιώσει η Παναγιά με το πρώτο θαύμα της. Κάποιος προσκυνητής αγνόησε τις προσταγές του αρχοντάρη, που δεν του επέτρεπε να βγάλει φωτογραφίες την εικόνα του Αγίου Παντελεήμονα. Εκείνος προκλητικά με μια ακριβή φωτογραφική  στάθηκε μπρος στον Άγιο και προσπάθησε να βγάλει φωτογραφία. Τότε εκ του Θαύματος η φωτογραφική μηχανή «πήδησε» ψηλά από τα χέρια του, που έντρομος και με τη βία την έπιασε. Ο προσκυνητής ξεπέρασε γρήγορα την έκπληξή του και προσπάθησε να ξανατραβήξει  φωτογραφία παρά την επιτακτική φωνή του μοναχού. Τότε ώ του θαύματος η μηχανή «ξαναπήδησε « από τα χέρια του ακόμα πιο ψηλά,  που με κίνδυνο να πέσει στο πάτωμα και με μεγάλη προσπάθεια την έπιασε!! Όλοι είχαμε μείνει άφωνοι αλλά και μάρτυρες στην άρνηση  του Αγίου.

Η ανάβασή μας προς την ιερά Μονή Ξηροποτάμου ήταν λίγο δύσκολή άλλα η δυσκολία εξανεμιζόταν από τις ιερές ευωδιές που νιώθαμε  σε κάποια μέρη άλλα και από τη θέα του Ρωσικού μοναστηριού και του πελάγους που ξεδιπλωνόταν μπροστά μας. 

Φθάσαμε στην Ι.Μ. Ξηροποτάμου και κατόπιν, Σεράι, Πρωτάτο, Κουτλουμούσι. Στο Κουτλουμούσι μάθαμε από έναν καθηγητή μου, που αγαπούσα πολύ, πως το απόγευμα θα κατηφορίζαμε στην Παναγούδα να δούμε τον π. Παΐσιο. Η χαρά μας και η αγωνία μας ήταν απερίγραπτη. Έτσι το απόγευμα δεν άργησε να έρθει και μας βρήκε να κατηφορίζουμε προς την Παναγούδα. Σταθήκαμε έξω από την καλύβα, χτυπήσαμε το καμπανάκι και περιμέναμε υπομονετικά, αφού ο Άγιος ήταν μέσα. Είμαστε μόνοι μας και ο καιρός ήταν καλός. Η αναμονή μας δεν ήταν περισσότερη από μισή ώρα. Ο Άγιος βγήκε να μας υποδεχθεί μοιράζοντας μας λουκούμια και σταυρουδάκια για ευλογία. Καθίσαμε γύρω του στα κούτσουρα που ήταν αραδιασμένα και άρχισε να μας μιλάει για θέματα ιεροσύνης, άλλα και για τρέχοντα εκκλησιαστικά θέματα. Τότε μου ήρθε η ζωηρά σκέψις να του πω για την ιερά αγανάκτησή μου για τις αντιλήψεις κάποιων καθηγητών μου για τον περιορισμό της θείας λειτουργίας.

Ζύγισα καλά τα πράγματα μέσα μου, ζήτησα τον λόγο και είπα: Πάτερ μερικοί καθηγητές έχουν την γνώμη πως πρέπει η Θεία Λειτουργία να μικρύνει, διότι οι γριούλες δεν μπορούν να καθίσουν για πολλές ώρες στο Ναό. Οι καθηγητές μας που μας συνόδευαν πάγωσαν, κοιτάζοντας με αμήχανα. Ο Γέροντας σούφρωσε τα φρύδια του σηκώθηκε και στράφηκε προς τον Άθωνα. Λοιπόν παιδιά μου θα σας κάνω μια ερώτηση και θέλω να μου απαντήσετε:

- Τον βλέπετε τον Άθωνα;

- Ναι, του απαντήσαμε.

- Αν δεν μπορούμε να ανέβουμε, θα τον κόψουμε;

Μείναμε όλοι άφωνοι! Κάποιοι προσπαθούσαν να κρύψουν την ντροπή τους και άλλοι πετούσαν στα ουράνια με την θεόπνευστη και αποστομωτική απάντηση του Αγίου.

Έπειτα μας νουθέτησε με αγάπη  για πολλά πράγματα και ωφελημένοι και ανάλαφροι ανηφορίσαμε χαρούμενοι προς το Κουτλουμούσι. Η ανηφόρα ήταν «κατηφόρα» για μας. Η συνάντηση με τον Άγιο Παΐσιο μας έβαλε τα σταθερά θεμέλια πως τα δόγματα, η παράδοση της Εκκλησίας και η Εκκλησιαστική  λειτουργική δεν αλλάζουν. Αλλάζουν μόνο οι άνθρωποι είτε προς το καλό είτε προς το κακό.

Ζει Κύριος ο Θεός.

Ιωάννης Κανδρής για το ιστολόγιο "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ;

Οι άνθρωποι συχνά επικαλούνται τη Θεία Χάρις, ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές. Γνωρίζουμε, όμως, πραγματικά τι είναι η Θεία Χάρις;

Θεία Χάρις, είναι η δύναμη εκείνη που προέρχεται από το Θεό, διά της οποίας ο αμαρτωλός άνθρωπος μπορεί να οικειοποιηθεί το λυτρωτικό έργο του Χριστού.

Θεία Χάρις είναι η δύναμη εκείνη που μπορεί να τον βοηθήσει να πετύχει τη σωτηρία του. Χρειάζεται όμως προσοχή.

Λέγοντας θεία χάρη, δεν εννοούμε μια δύναμη αόριστη και απροσδιόριστη που δεν είναι στην ουσία του Θεού, αλλά δημιουργείται από το Θεό για να βοηθήσει τον άνθρωπο να σωθεί. Τέτοια αντίληψη δεν είναι σωστή.

Τό κτιστό δεν μπορεί να βοηθήσει δραστικά τον άνθρωπο να σωθεί, αλλά το άκτιστο, ο άκτιστος Θεός.

Η θεία χάρη ανήκει ουσιαστικά στη φύση του Θεού. Ταυτίζεται με τη θεία ενέργεια.

Είναι ο ίδιος ο Θεός ο εκφραζόμενος στις θείες του ενέργειες «ἐν τοῖς ἐκτός», ἀποκαλυπτόμενος στόν κόσμο καί σώζοντας τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἁμαρτία.

http://www.pronews.gr

ΓΙΑΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Κανένας, ποτέ, δέν ἀπομακρύνθηκε ἀπό τόν Θεό ἐπειδή θέλησε νά γίνει καλύτερος!

Κανένας, ποτέ, δέν ἔφυγε ἀπό τήν ἐκκλησία, ἐπειδή δυσκολευόταν νά κατανοήσει τό πιστεύω της!

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἄνθρωπος ποτέ δέν ξεκόβει ἀπό τήν ἐκκλησία καί ἀπό τόν Θεό γιά κάποια λογική αἰτία· γιά κάτι τό καλύτερο, τό πνευματικότερο, τό ἁγιώτερο. 

Τότε, γιατί φεύγει; γιατί ξεκόβει; γιατί ἀπομακρύνεται; Ἁπλά γιατί ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ τόν «στενεύει». Καί ἔτσι προτιμάει κάτι «ἄλλο»!

Ὁ Χριστός στήν παραβολή τοῦ μεγάλου Δείπνου ἀναφέρει τρεῖς αἰτίες, τρεῖς λόγους πού κάνουν τόν ἄνθρωπο νά γυρίζει τήν πλάτη του στόν Θεό: τόν ἐγωισμό, τά ἐγκόσμια, τό sex.

Στήν παραβολή τοῦ μεγάλου Δείπνου:

• ὁ πρῶτος προσκεκλημένος ἀρνήθηκε τήν πρόσκληση τοῦ Ἄρχοντα γιά τό Βασιλικό Δεῖπνο, γιατί, λέει, εἶχε ἀγοράσει χωράφι· 

• ὁ δεύτερος, γιατί ἤθελε νά δοκιμάσει τά πέντε ζευγάρια βόδια· καί 

• ὁ τρίτος, ἐπειδή παντρεύτηκε. 

Σέ πρώτη ματιά, ἄν τά ἰδεῖ κανείς αὐτά (τίς δικαιολογίες) δέν βρίσκει σ᾽ αὐτές κάτι τό μεμπτό. Τότε γιατί ὁ Κύριος εἶπε: «κανένας ἀπό αὐτούς δέν θά γευθῆ τό Δεῖπνο μου» (Λουκᾶ 14, 24); Ποῦ ἦταν τό λάθος τους; Σέ τί ἔσφαλαν; Ἁπλούστατα ἔκαμαν λάθος ἀξιολόγηγη· λάθος ἱεράρχηση· λάθος ἐκτίμηση. Ἔδωσαν προτεραιότητα σέ ὑλικά καί δευτερεύοντα· καί ὄχι στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί στήν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.

Ἡ πρώτη αἰτία, πού ὁδηγεῖ τήν ψυχή μακριά ἀπό τόν Θεό εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια. Ὅταν τό ἐγώ τοῦ ἀνθρώπου γεμίζει ἀπό αὐτάρκεια καί αὐταρέσκεια καί πιστεύει ὅτι τά ξέρει ὅλα· καί ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη διδασκαλίας ἀπό κανένα· οὔτε ἀπό τόν Θεό! Ἡ ὑπερηφάνεια συνήθως εἶναι ἕνα φαινόμενο πού παρατηρεῖται ἀνάμεσα σέ ἀνθρώπους, πού ἡ λίγη γνώση πού ἀπέκτησαν, μπαίνει σέ ἄδειο κεφάλι, καί ἐνεργεῖ ὅπως τό κρασί σέ ἄδειο στομάχι!

Δεύτερη αἰτία εἶναι τά ἐγκόσμια-τά ὑλικά. Ἡ ψυχή ἀπορροφᾶται τόσο πολύ μέ τίς δραστηριότητες, τίς ἡδονές, τήν προσωρινή ἀσφάλεια... πού ὁ Θεός θεωρεῖται πιά σάν μιά περιττή, παραπανίσια, εὐλάβεια. Ἡ ζωή τέτοιων ἀνθρώπων καταντάει τόσο ἐξωστρεφής πού ἡ πνευματική ζωή (ἡ ζωή τοῦ ἔσω ἀνθρώπου) πιά ἀφανίζεται καί οὐσιαστικά ἐκμηδενίζεται! Σ᾽ αὐτήν τήν κατηγορία ἀνήκουν οἱ πολιτικοί· οἱ κοινωνικά ἀναρριχώμενοι (ἐκεῖνοι πού κυνηγᾶνε τά ἀξιώματα)· καί φεύγουν ἀπό τήν ἐκκλησία γιατί τάχα μέ τόν σταυρό δέν μπορεῖς νά πᾶς μπροστά.

Καί τρίτη αἰτία εἶναι ἡ σάρκα· τό sex· ὅταν ἡ αἰσθησιακή ἐμπειρία ἔχει προβάδισμα ἔναντι τοῦ πνεύματος. Τότε ἡ θυσία γίνεται ὅλο καί πιό ἐνοχλητική· καί τό σῶμα καταντάει ἀντικείμενο λατρείας. Καί ἡ ἄσχημη ζωή ὁδηγεῖ σέ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως τό κακό δέν σταματάει ἐδῶ! Συνεχίζεται!

Καί ἔρχεται τό ἑπόμενο βῆμα... 

Γιά νά δικαιολογήσει τήν ἀπομάκρυνσή του ἀπό τόν Θεό, ὁ ἄνθρωπος, στρέφεται ἐναντίον τῆς διδασκαλίας τῆς ἐκκλησίας! Θά τόν ἀκούσεις νά λέει: Ἐγώ δέν πιστεύω στήν ἐξομολόγηση! 

Καί θέλει νά πεῖ: Ναί, τό παραδέχομαι ζῶ στήν ἁμαρτία, μά ἐπειδή δέν θέλω νά τήν διακόψω, θά καλύψω τήν ἐνοχή μου μέ ἕνα λογικοφανές κάλυμμα πολεμώντας τό φάρμακο! Καί ὅταν εἰρωνεύεται ἐκείνους πού πιστεύουν στήν ὕπαρξη τῆς κόλασης καί τούς χαρακτηρίζει ἠλίθιους, στήν πραγματικότητα εἶναι σάν νά λέει: γνωρίζω πολύ καλά πώς ὅ,τι σπείρω θά θερίσω· καί ἐπειδή θερίζω γιά τόν ἑαυτό μου κακό, κλῆρος μου θά εἶναι ἡ κόλαση. Μά, ἡ σκέψη αὐτή, ἐπειδή μέ τρομάζει, ὁ μόνος τρόπος γιά νά ἔχω «ἥσυχη» τήν συνείδησή μου εἶναι νά ἀρνηθῶ τήν ὕπαρξή της (τῆς κόλασης)!

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί: Ἄς προσέχωμε: 

• Ἐκεῖνος πού δέν ἔχει τό θάρρος νά ἰδεῖ τήν πραγματικότητα - τίς ἀληθινές αἰτίες πού τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεό - θά καταφεύγει συνεχῶς στό καμουφλάρισμά τους καί στήν δικαίωσή του!

Ἄς μή ξεχνᾶμε: 

• Ἡ μόνη διαφορά ἀνάμεσα σέ ἕνα ὀρθολογιστή καθηγητή πανεπιστημίου καί ἕνα πνευματικά καθυστερημένο, εἶναι ὅτι, ἀπό τόν πρῶτο θά ἀκούσεις πιό «παράλογες» δικαιολογίες!

Fulton Sheen (Καθηγητής Ψυχολογίας)

ΕΛΛΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

Είπαν πως ο Χριστιανισμός κάνει τον άνθρωπο κατηφή και μελαγχολικό. Η συναίσθηση της αμαρτωλότητός του και τα δάκρυα που χύνει εξ αιτίας της φυγαδεύει την χαρά από την ψυχή του.

Έτσι είπαν. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Όλοι όσοι τα λένε αυτά είδαν από μακρυά το βίωμα της πίστεως. Γι’ αυτό και το παρεξηγούν.

Δεν κατάλαβαν ότι μόνο ο Χριστιανός ζει την αληθινή χαρά. Μια χαρά που δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου». Διότι η ποιότητά της είναι άλλη και η προέλευσή της είναι άλλη. Κυοφορείται μέσα στα δάκρυα του πόνου για τις αμαρτίες μας και ωριμάζει πάλι μέσα στα δάκρυα μιας τώρα απέραντης ψυχικής ευφροσύνης που φέρνει η συναίσθηση της συγχώρεσης και της λύτρωσης.
Αυτό το χριστιανικό παράδοξο οι Άγιοι Πατέρες το ονόμασαν χαρμολύπη. Είναι η χαρά του πνευματικά αναστημένου ανθρώπου που πέρασε και περνάει από την οδύνη του Σταυρού.

Έτσι έχουμε μία θεολογία των δακρύων μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας.
Ένα βαθύ πνευματικό νόημα, που κρύβεται κάτω από τα δάκρυα που σχετίζονται με την υπόθεση της ψυχικής μας καθάρσεως. Και αποκτούν μία ξεχωριστή επικαιρότητα αυτή την περίοδο της Μ. Σαρακοστής που η Αγίας μας Εκκλησία με τις υπέροχες κατανυκτικές ακολουθίες της και το θαυμαστό λατρευτικό της πλούτο συχνότατα κάνει λόγο για τα δάκρυα καλώντας μας σε μία ουσιαστικώτερη συμμετοχή στο θαύμα της πνευματικής μας αναγεννήσεως.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥΣ
Τα δάκρυα είναι αποτέλεσμα της πτώσεως του ανθρώπου. Εξ αιτίας της ψυχικής μας αρρώστιας μπήκαν τα δάκρυα στη ζωή μας. «Έκκοψον και παύσον την αμαρτίαν και δεν χρειάζονται τα δάκρυα των ομμάτων σου, διότι όπου δεν υπάρχει ασθένεια δεν είναι αναγκαία τα ιατρικά φάρμακα». Ο όσιος πατήρ θεωρεί τα δάκρυα της μετανοίας ανώτερα και από αυτό το νερό του Βαπτίσματος έστω και αν φαίνεται αυτό τολμηρό. Διότι το νερό του Βαπτίσματος καθαρίζει τις αμαρτίες που έγιναν πριν από αυτό. Ενώ τα δάκρυα καθαρίζουν τις αμαρτίες που διαρπάξαμε μετά από αυτό. Ακόμη και το ίδιο το Βάπτισμα καθαρίζει που έχει και αυτό μολυνθεί εξ αιτίας των αμαρτιών μας. «Εάν δεν εχάριζε ο Θεός στους ανθρώπους της μετανοίας τα δάκρυα σπάνιοι όντως και δυσεύρετοι θα ήσαν οι σωζόμενοι. Εάν πάλι είναι αδύνατο να τρέχουν από τα μάτια μας τα δάκρυα για τη φυσική μας σκληρότητα, τουλάχιστον ας μη λείπει η μεγάλη και ενώδυνος κατάνυξη».

Η ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ
«Μη νομίσης ότι έφθασεν εις τοιαύτα θεοχαρίτωτα και σωτηριώδη δάκρυα, εκείνος που κλαίει, όταν βούλεται. Διότι μπορεί να κλαίει κανείς ή υβριζόμενος ή αδικούμενος και με το να είναι πτωχός ή κλαίει από την πολύ του αγανάκτηση ή επειδή δεν μπορεί να εκδικηθεί. Μήτε εκείνος όπου κλαίει καθώς θέλει διότι ημπορεί να κλαίει δι’ εκείνα τα πράγματα που αγαπάει και δεν μπορεί να τα αποκτήση, καθώς πολλάκις κλαίει κανείς δια τον θάνατον των συγγενών και φίλων του ή διότι απώλεσε κανένα πράγμα ή διότι του το άρπασαν ή προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις ή δια κανένα πρόσωπο που αποχωρίζεται.
Αλλά εκείνος μόνον, που κλαίει καθώς αγαπάει ο Θεός ή δια τας αμαρτίας του ή δι’ άλλην ψυχήν αμαρτωλόν ή δια το τέλος του μη τύχη και κολασθή δια τα αμαρτίας του και αποστερηθή τον Θεόν ή δι’ άλλα τοιαύτα θεάρεστα πράγματα, ούτος ηξιώθη του χαρίσματος που προσφέρει τα αξιοθαύμαστα και κεχαριτωμένα δάκρυα».

Χρειάζεται λοιπόν πολύ προσοχή. Διότι πολλές φορές κατά τον Άγιο Πατέρα συμπλέκεται και ενώνεται μαζί με τον κατά Θεόν σωτηριώδες δάκρυ και το της κενοδοξίας και υπερηφανείας δάκρυ. Και τότε είναι δυνατόν να απατηθής.
Γι’αυτό συνιστά: «Σκέψου μήπως δακρύζεις, διότι νομίζεις ότι είσαι καλός και φιλόθεος και επαινείσαι κρυφίως εν τη διάνοιά σου ή φανερώς έμπροσθεν των άλλων με τον λόγον σου ή κατακρίνεις τους άλλους ως μη κλαίοντας ή ότι δεν σοι ήλθον εκ της χάριτος του Θεού τα δάκρυα αλλ’ εκ της προκοπής και αγιωσύνης σου, ή κλαις και έπειτα δεν αφήνεις τας πονηρίας σου ούτε παύεις τα κακίας σου ή δεν έχει υπομονή εις τους πειρασμούς και τα θλίψεις σου ή παρακαλείς να παιδεύθώσι οι εχθροί σου, τότε γνώριζε ότι εκείνα είναι της δαιμονιώδους υπερηφανείας δάκρυα».

Αξίζει να τελειώσουμε με μία θαυμάσια προτροπή που απευθύνει ο άγιος πατήρ προς όλους μας.
"Ώ φίλοι και αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί μου, δεν θέλει να μας εγκαλέσει ο Κύριος εν τω καιρώ του θανάτου ημών και της μελλούσης αυτού κρίσεως, ούτε θέλει να μας καταδικάσει, πως δεν εθαυματουργήσαμεν, ή πως δεν εγυμνάσθημεν την θεολογίαν ή πως δεν εμάθαμεν βαθέα και υψηλά νοήματα αλλά θέλει μας ερωτήσει κατά αλήθειαν και θέλει μας κατακρίνει διότι δεν ηθελήσαμε να ταπειωθώμεν και να κλαύσωμεν εν βίω παντί τας αμαρτίας μας και να αποπλύνωμεν την ψυχή ημών με τα ίδια δάκρυα και του θανάτου ημών με καρδίαν ενώδυνον την συγχώρησιν των αμαρτημάτων μα κατά το θείον αυτού πρόσταγμα".
Ευτυχισμένοι όσοι προσέχουν τα λόγια αυτά. Όσοι ζουν ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες που είναι ημέρες προσευχής, μετανοίας και κατανύξεως.

Από το βιβλίο: Πατερικές Εμπειρίες
Η θεολογία των δακρύων, Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος
σελ.65
εκδ. "ΖΩΗ"

ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΣΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΥΣ ΙΣΤΟΤΟΠΟΥΣ

Αιρετική διδασκαλία περί της Θείας Χάριτος

σε Ορθόδοξους διαδικτυακούς ιστότοπους

(Διδάσκεται η αιρετική θέση ότι ο ανθρώπινος νους είναι ανώτερος της Θείας Χάριτος)  

Του   Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Για πρώτη φορά μετά από αιώνες, από τον καρό του αιρετικού αντιησυχαστή και αντιπαλαμίτη  Βαρλαάμ του Καλαβρού, τον οποίο ο «πνευματορρήτωρ θείος Γρηγόριος ο Παλαμάς, άφρονα και άνουν απέδειξε», παρουσιάζεται αιρετική θέση περί της Θείας Χάριτος. 

Όπως τότε με μειωτική και βλάσφημη θέση, ο Βαρλαάμ θεώρησε την Θεία Χάριν κτιστή, έτσι και στις μέρες μας σε Ορθόδοξους διαδικτυακούς ιστότοπους διακηρύσσεται με μειωτικό και βλάσφημο χαρακτηρισμό ως κατώτερη η Θεία Χάρις από τον ανθρώπινο  νου. 

Δυστυχώς σε Ορθόδοξους διαδικτυακούς ιστότοπους, προβάλλεται η αιρετική καινοτομία ότι  «ο νους του ανθρώπου που είναι πρόσωπον και το καθ’ εικόνα και ομοίωσιν, είναι υπεράνω της Χάριτος». 

Και αυτό φυσικά, δεν είναι απλά ένα λεκτικό λάθος ή μια φραστική εκτροπή αφηγηματικού ειρμού.   Αποτελεί ξεκάθαρα αιρετική θέση περί της Θείας Χάριτος, μειωτική και βλάσφημη.

Ποιος αμφιβάλλει ότι «εν τη ρύμη του λόγου» μπορούν να γίνουν και σοβαρά φραστικά λάθη, όχι όμως όταν κατοχυρώνονται με θεολογική πλάνη, χαρακτηριζόμενα μάλιστα τα «σαθρά τούτα φρυάγματα» ως «μυστήρια μυστηρίων».  

Είναι πολύ λυπηρό να παρουσιάζεται από Ορθόδοξους διαδικτυακούς ιστότοπους, αιρετική θέση, η οποία να προβάλλει την ανωτερότητα του ανθρώπινου νου έναντι της Θείας Χάριτος.

Μάλιστα αυτή η αιρετική καινοτομία κατοχυρώνεται θεολογικά, ότι η αιτία της κατωτερότητας της Θείας Χάριτος, έγκειται στο γεγονός ότι η Θεία Χάρις   είναι εργαλείο, ενώ ο νους είναι πρόσωπο. 

Ο χαρακτηρισμός αυτών των λόγων ως «μυστήρια μυστηρίων», καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνη την αιρετική καινοτομία ότι  «ο νους του ανθρώπου που είναι πρόσωπον και το καθ’ εικόνα και ομοίωσιν, είναι υπεράνω της Χάριτος».

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ!

Διάβασες στὸ Εὐαγγέλιο τοὺς λόγους τοῦ Χριστοῦ: «Πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις… οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι» (Ματθ.12,31-32). Καὶ ρωτᾶς τί σημαίνει βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;

Εἶναι ἡ βλασφημία κατὰ τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς ζωῆς, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄπιστος ποὺ μισεῖ καὶ διώκει τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, βλασφημεῖ κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ αὐτόχειρας ποὺ μισεῖ καὶ ἀφαιρεῖ τὴ ζωή του, βλασφημεῖ κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐφόσον τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀποκαλεῖται καὶ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς ζωῆς. Στὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννη γράφεται ὅτι ὁ Χριστὸς τρεῖς φορὲς ἐπικαλέσθηκε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὴ σημασία τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀληθείας: «Ὁ δὲ παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὅ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καὶ ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἃ εἶπον ὑμῖν…» (Ἰωαν. 14,26) -«ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὅν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας…» (Ἰωάν. 15,26)- «ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰωάν. 16,13). 

Ἐκεῖνος, λοιπόν,ποὺ ἀρνεῖται καὶ χλευάζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀρνεῖται καὶ χλευάζει τὸν Θεὸ ποὺ εἶναι τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας. 

Ρωτᾶς γιατί αὐτὸ τὸ ἁμάρτημα δὲν συγχωρεῖται ἐνῶ κάθε ἄλλο ἁμάρτημα συγχωρεῖται. Κοίταξε, στὸν Ζακχαῖο συγχωρέθηκε τὸ ἁμάρτημα τῆς φιλαργυρίας, σὲ ἁμαρτωλὲς γυναῖκες τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα, τοῦ ληστῆ στὸ σταυρὸ οἱ ληστεῖες καὶ σὲ πολλοὺς ἄλλους πολλὰ ἄλλα ἁμαρτήματα. Γιατί λοιπὸν νὰ μὴν συγχωρεῖται καὶ ἡ ἄρνηση, ἡ ἀπιστία, ὁ χλευασμὸς κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; 

Ἐπειδὴ στὰ μὲν πρῶτα ὑπάρχει ντροπὴ καὶ μετάνοια ἐνῶ στὸ δεύτερο δὲν ὑπάρχει. Στὰ μὲν πρῶτα, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος, ἂν καὶ ἁμαρτάνει, διαθέτει ντροπὴ καὶ φόβο ποὺ τὸν συνδέει μὲ τὸν Θεό, ἐνῶ στὸ δεύτερο ἡ σχέση μὲ τὸν Θεὸ διακόπτεται καὶ ὁ ἀσεβὴς ἄνθρωπος ἀνεπίστρεπτα καὶ ἐντελῶς ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Θεό. Στὰ μὲν ὑπάρχει ἀδυναμία στὸ δὲ ἐμμονή. Στὰ μὲν ἡ ψυχὴ ταξιδεύει στὸ σκοτάδι καὶ ἀποκαλεῖ τὸ σκοτάδι φῶς. Στὸ δὲ συμβαίνει ὁ ἄνθρωπος νὰ μὴν ἔχει τὴν παραμικρὴ διάθεση νὰ σωθεῖ καὶ εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ Θεὸς δὲν σώζει μὲ τὴ βία.

Μία ἄλλη βλασφημία πρὸς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ ἔχθρα πρὸς τὴ ζωὴ καὶ ἡ ἀφαίρεση τῆς ζωῆς ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀποκαλεῖται καὶ χορηγός τῆς ζωῆς, δωρητὴς τῆς ζωῆς. Ἔτσι ὅταν ὁ ἄνθρωπος λαμβάνει ζωὴ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀλλὰ ἀγνοεῖ ἀπὸ ποῦ ἔλαβε τοῦτο τὸ δῶρο μὴ εὐχαριστώντας τὸν Θεό, μπορεῖ νὰ τοῦ συγχωρεθεῖ. Ἀκόμα καὶ κάποιος ποὺ γνωρίζει ἀπὸ ποῦ ἔλαβε τὸ πολύτιμο αὐτὸ δῶρο καὶ παρόλα αὐτὰ δὲν εὐχαριστεῖ τὸν Θεό, μπορεῖ νὰ τοῦ συγχωρεθεῖ. Ἀλλὰ ὅταν κάποιος λαμβάνει ζωὴ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ μὲ περιφρόνηση τὴν πετᾶ, αὐτὸς δὲν πρόκειται νὰ συγχωρεθεῖ. 

Γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ πρέπει πρὶν ἀπ’ ὅλα νὰ καταλάβουμε τί σημαίνει συγχώρεση. Συγχώρεση τοῦ ἁμαρτωλοῦ σημαίνει νὰ τοῦ ἐπιστραφεῖ πλήρως ἡ ζωή. Ἀλλὰ ὅταν κάποιος δὲν θέλει τὴ ζωὴ πολὺ δὲ περισσότερο τὴ μισεῖ καὶ τὴν ἀρνεῖται, ὁ Θεὸς δὲν ἔχει τί ἄλλο νὰ τοῦ δώσει. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν διαγράφει ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς.

Προσευχήσου στὸν Θεὸ νὰ φυλᾶ ἐσένα καὶ τοὺς οἰκείους σου ἀπὸ ἀσυγχώρητα ἁμαρτήματα καὶ νὰ σταματᾶ τὸν ἀνόητο ξεσηκωμὸ τοῦ δημιουργήματος ἐνάντια στὸν Δημιουργό του.

Ἀπὸ τὸν Θεὸ ὑγεία καὶ ἔλεος