ΠΟΤΕ ΕΓΙΝΕ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ ΑΠΘ

Πότε ἔγινε ἡ πραγματικὴ καταστροφὴ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ

Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου ,

Δρ. Φυσικοῦ, πτ. Θεολογίας (Τμ.Κοιν.Θ.ΕΚΠΑ)

    

Ὅταν μιὰ Σχολὴ ἰδρυμένη μὲ σκοπὸ νὰ διδάσκει Ὀρθόδοξη Θεολογία, σὲ συμφωνία μάλιστα καὶ μὲ τὸ ἰσχύον σύνταγμα, τουλάχιστον ὡς τώρα, ποὺ προβλέπει γιὰ τὴν «ἐπικρατοῦσα θρησκεία» (ἄρθρο 3), ποὺ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη, καὶ ἀνάλογη παιδεία πρὸς ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης σύμφωνα μὲ αὐτή (ἄρθρο 16.2), ἀθετεῖ αὐτόν σὲ περιπτώσεις ὅπως:

Εἰσάγωντας ἐντὸς τῶν κόλπων της Εἰσαγωγικὴ Κατεύθυνση Μουσουλμανικῶν Σπουδῶν ἀπὸ 1η Σεπτεμβρίου 16 γιὰ νὰ τροφοδοτήσει τὰ σχολεία τῆς Θράκης μὲ δασκάλους τοῦ Ἰσλάμ, ποὺ ἡ κοινὴ λογικὴ ἀντιλαμβάνεται ὅτι ποιὸ ἀκατάλληλο μέρος γιὰ νὰ λυθεῖ αὐτὸ τὸ πρόβλημα τῶν μουσουλμάνων τῆς Θράκης ἀπὸ τὸ τόπο ποὺ διδάσκεται ὁ Χριστὸς δὲν ὑπήρχε κατὰ τὸ «τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;», Β Κορ. 6,14. Καὶ ὅμως κάποιοι τὸ θέλησαν καὶ τὸ τόλμησαν, πρώτα μέσα ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Σχολή, καὶ τελικὰ τὸ πετύχαν. Μάλιστα βρήκαν καὶ ἄλλοθι τοῦ «κατορθώματός» τους στὴ προτίμηση τῆς Σχολῆς ἀπὸ σχετικὰ μεγάλο ἀριθμὸ μαθητῶν, ποὺ προφανῶς εἶχαν βέβαια στὴν προτεραιότητά τους κίνητρα θρησκειολογικὰ ἤ ἐπαγγελματικὰ καὶ ὄχι τὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία καὶ θὰ προτιμοῦσαν καὶ πάλι τὴν ΕΚΜΣ ὅπου καὶ ἄν βρισκόταν, ἤ στὴ Φιλοσοφικὴ ἤ σὲ ἄλλη Σχολὴ. 

(Ἀποφεύγοντας νὰ ποῦμε κάτι γιὰ τὸ συνέδριο γιὰ τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ποὺτουλάχιστον ἄσχετα μὲ τὶς ἐπιδιώξεις του ἤταν Πατριάρχης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας)διοργανώνοντας «Διεθνή Επιστημονική Ημερίδα, αφιερωμένη στον Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Καθολικών Κερκύρας, Ζακύνθου και Κεφαλληνίας και Αποστολικό Βικάριο Θεσσαλονίκης κ. Ιωάννη (Σπιτέρη), με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών ιερατικής διακονίας» στὶς 25 Μαΐου 18. Πρόκειται λοιπὸν γιὰ ἀπόδοση τιμῆς σὲ αἱρετικὸ ἀρχιεπίσκοπο γιὰ τὰ 50 χρόνια ̍ιερατικής διακονίας̍ του στὴν Ἑλλάδα, κατὰ τὴν ὁποία εἶναι ἄγνωστο πόσες ψυχὲς Ἑλλήνων προσηλύτισε στὸν παπισμό! Βέβαια κάτι τέτοιο ἤταν ἀναμενόμενο τὴν στιγμὴ ποὺ εἶχε γίνει ἀρχὴ παλαιότερα. Ἔτσι λοιπὸν στὶς 21 Ἀπριλίου 15 ἡ Σχολὴ εἶχε διοργανώσει τὴν ἡμερίδα «Πρότυπα Θρησκευτικών Ηγετών στὸν 21ο αἰώνα» μὲ στόχο τὴν διεθνή προβολή καὶ ἀνάδειξη μαζὶ μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου καὶ τοῦ αἱρεσιάρχου πάπα Φραγκίσκου Α’. Ὀρθόδοξη Σχολὴ νὰ προβάλλει τὸν αἱρετικὸ θρησκευτικὸ ἡγέτη ὡς πρότυπο…! Ἀλλὰ βέβαια…ὅλοι ἀδέλφια εἴμαστε, τὶ μας χωρίζει;

Διοργανώνοντας τὸ 8ο Διεθνές Συνέδριο Ορθοδόξου Θεολογίας ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μὲ θέμα “Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας: Ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία στὸν 21ο αἰώνα”, ὄχι γιὰ νὰ ἐντοπιστοῦν τὰ προβλήματα στὴν διεξαγωγὴ καὶ στὶς  ἀποφάσεις της καὶ οἱ ἀποκλίσεις τους ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Συνοδικὴ καὶ Ἁγιοπατερικὴ Παράδοση, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀναδειχθεῖ αὐτὴ καὶ νὰ προβληθοῦν οἱ ἀποφάσεις της ὡς αὐθεντικὲς καὶ κατὰ συνέπεια ὡς κανόνας ζωῆς στὸν ὁποῖο ὅλοι θὰ πρέπει νὰ εὐθυγραμμιστοῦμε. Τὶ καὶ ἄν οἱ ἀντιδιαμετρικὰ ἀντίθετες σὲ πολλὰ σημεῖα τῶν προσυνοδικῶν κειμένων ἀποφάσεις τῆς ΙΣΙ τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀγνοήθηκαν, ὁμότιμοι καθηγητὲς τῆς Σχολῆς ἀντιτάχθηκαν σφόδρα στὰ προσυνοδικὰ κείμενα καὶ ποτὲ δὲν δέχθηκαν τὶς ἀποφάσεις, τὸ ἴδιο καὶ ἡ ΙΜ Πειραιῶς ἐκφράζοντας τὶς θέσεις της σὲ ἡμερίδα λίγους μήνες πρὶν τῆς Συνόδου (πρόσφατα ἔκφρασε πάλι τὶς θέσεις της στὴ «Σύναξη γιά τήν Ὀρθοδοξία» στις 5η Ὀκτωβρίου 18), τέσσερις τοπικὲς Ἐκκλησίες δὲν συμμετεῖχαν καν, πολλοὶ ἱεράρχες ποὺ συμμετεῖχαν δὲν ὑπέγραψαν κάποια κείμενα; Ἄνευ καμιᾶς σημασίας ὅλα αὐτὰ γιὰ τὸ Συνέδριο τῆς Σχολῆς.

Γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε λεπτομερειακὰ στὶς προσωπικὲς ἀπροϋπόθετες  συμμετοχὲς πολλῶν καθηγητῶν σὲ διορθόδοξους καὶ διαχριστιανικοὺς διαλόγους χωρὶς κανένα ὀρθόδοξο ὄφελος ὡς τώρα καὶ χωρὶς καμιὰ προοπτικὴ ὅπως ἀποδεικνύεται τρανταχτά, μόνο γιὰ προσωπικὴ ἀνάδειξη καὶ δόξα. Καὶ γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε σὲ συμμετοχὲς ἀπὸ τὴ Σχολὴ σὲ συμπροσευχὲς ἤ στὴν καθιερωμένη παρουσία καθηγητῶν της σὲ οἰκουμενιστικὰ κέντρα ὅπως αὐτὸ τοῦ Bose.   

 Ὅταν λοιπὸν συμβαίνουν αὐτὰ σὲ μιὰ σχολή, εἰς βάρος τῆς ἀποστολῆς της νὰ διδάσκει τὴν Ὀρθόδοξη πίστη σὲ ὅποιον τὸ ζητά, πρωτίστως στὰ ἑλληνόπουλα, μήπως ἐπειδὴ ὑπάρχει καὶ Θεός, θὰ ἔπρεπε ὅλα νὰ τὰ περιμένουμε; Τουλάχιστον ὅσοι πιστεύουμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη πίστη εἶναι ἀληθινὴ. Μήπως ὑπάρχει περίπτωση τὰ γεγονότα στὶς 6 Δεκέμβρη 18 νὰ  συνέβησαν στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ καὶ ὄχι κάπου ἀλλοῦ ἐπειδὴ οἱ ἀντιεξουσιαστὲς εἶχαν θρησκευτικὰ κίνητρα; Ἡ ἐπέτειος τῆς δολοφονίας τοῦ δεκαπεντάχρονου δὲν ἔχει καθαρὰ πολιτικοκοινωνικὸ χαρακτήρα, ἀφοῦ σκοτώθηκε ἀπὸ ἀστυνομικὸ σὲ δρόμο τῶν ἐξαρχείων, καὶ κανένας ἱερέας δὲν ἐμπλέκεται, οὔτε σὲ καμιὰ Θεολογικὴ Σχολὴ ἤ σὲ κανένα ναό δὲν συνέβηκε; Μήπως ὅμως ὑπάρχει περίπτωση νὰ ἐνέπλεξαν στὴν κινητοποίησή τους καὶ νὰ κατευθύνθηκαν ἀπὸ μιὰ γενικὴ ἀποστροφὴ στὴν Ἐκκλησία, ἔστω καὶ ἀκαίρως; Ἀλλὰ τότε γιατὶ οἱ  ̍συντροφοί̍  τους στὰ παράλληλα ἐπεισόδια στὰ ἐξάρχεια δὲν ἐπιτέθηκαν, ἀντὶ γιὰ τὴν Θεολογικὴ Σχολὴ ποὺ εἶναι μακρυά, σὲ κάποιο ναὸ ἐκεῖ γύρω; Μήπως τελικὰ ὁ πραγματικὸς λόγος ποὺ βρέθηκαν ἐκεῖ δὲν προέρχεται ἀπὸ αὐτούς, ἀλλὰ αὐτοὶ βρέθηκαν ἐκεῖ κατὰ συγκυρία ἀπὸ τὴν πλευρά τους ἤ γιὰ κάποιον δευτερεύον ἐπουσιώδη λόγο, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν βρεθεῖ καὶ σὲ ὁποιαδήποτε ἄλλη σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου καὶ νὰ κάνουν τὴν ̍δουλειά̍ τους; Γιατὶ καὶ στὴ Φιλοσοφικὴ ποὺ μπήκαν δὲν πειράξαν τίποτα αὐτὴ τὴ φορὰ παρὰ μόνο τὶς κλειδαριὲς ποὺ παραβιάσαν καὶ τοὺς καφέδες ποὺ ἤπιαν; Καὶ ἀκόμα γιατὶ ἔκαναν τέτοιες ἀνεπανάληπτες καταστροφὲς καὶ μόνο μετὰ ἀπὸ ὧρες τοὺς ἀντιλήφθηκε ἡ ἀστυνομία, ὥστε τότε καὶ μόνο νὰ ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ παραβιάσει τὸ ἄσυλο;

   Μήπως ὁ Θεὸς τελικὰ τὸ ἐπέτρεψε νὰ γίνει ἐκεῖ τὸ ἐπερχόμενο κακὸ ἀντὶ ἀλλοῦ, χωρὶς νὰ ἀφυπνίσει, οὔτε τὴ διοίκηση τοῦ Πανεπιστημίου, οὔτε τὰ ὄργανα τῆς τάξης, ἤ νὰ τοὺς ἐξασφαλίσει τὰ μέσα, νὰ δράσουν πιὸ ἔγκαιρα; Ἄρα αὐτὸ σημαῖνει ὅτι, εἴτε ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι ἡ μόνη ἀληθινὴ, ὥστε νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴν Σχολή της ὁ Θεός, ἤ πλέον ἡ Σχολὴ δὲν ὑπηρετεῖ τὴν Ὀρθοδοξία γιὰ τὴν ὁποία τὴν ἔχει προορίσει καὶ τὴν ἔχει εὐλογήσει ὁ Θεὸς, καὶ αὐτὴ ὑπάρχει καὶ λειτουργεῖ στὸ Ὀρθόδοξο Ἔθνος μας, πράγμα ποὺ διασφαλίζεται καὶ ἀπὸ τὸ ἰσχύον σύνταγμα, ὅπως προαναφέραμε ἤδη. Γιὰ ὅσους λοιπὸν πιστεύουν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη πίστη εἶναι ἡ μόνη ἀληθινὴ καὶ μόνος βέβαιος δρόμος σωτηρίας, αὐτὸ ποὺ ἰσχύει εἶναι ὁπωσδήποτε ὅτι ἡ Σχολὴ ὑπηρετεῖ ἄλλους σκοποὺς ἀπὸ αὐτὸν γιὰ τὸν ὁποῖο ἰδρύθηκε, πράγμα τὸ ὁποῖο ἰδίως μετὰ τὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης ἔχει γίνει πλέον ἄκρως ἐμφανές. Ὁ Θεὸς καταλαβαίνουμε ὅτι ἐπιτρέπει νὰ μὴν ἔχουμε μιὰ Ὀρθόδοξη Σχολὴ γιὰ τὶς πολλὲς ἁμαρτίες μας ὡς λαός, ὅμως αὐτὸ δὲν σημαῖνει ὅτι θὰ ἀφήσει ἄλλους νὰ σφετεριστοῦν ἕνα μέρος ποὺ ἔχει ὁριστεῖ στὴν ὑπηρεσία Του, οὔτε θὰ ἐπιτρέψει νὰ τὸ χρησιμοποιοῦν κατὰ βούληση σύμφωνα μὲ τὶς δικὲς τους ὀρέξεις καὶ σκοπιμότητες, ἐπαναπροσδιορίζοντας ἐκ νέου γι’ αὐτὸ ἕναν ἄλλο χαρακτήρα καὶ σκοπό του. Μήπως λοιπὸν αὐτὸ ποὺ συνέβη φέτος στὶς 6 Δεκέμβρη εἶναι ἕνα μήνυμα τοῦ Θεοῦ ποὺ προειδοποιεῖ γιὰ τὰ χειρότερα ποὺ μποροῦν νὰ ρθοῦν σύντομα στὴν Σχολή, ἄν οἱ ἰθύνοντες δὲν ἀλλάξουν γραμμὴ πλεύσης, γιατὶ προφανῶς αὐτὸ ποὺ κάνουν τώρα μόνο  σύμφωνο μὲ τὸ θέλημά τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι; Καὶ ὅποιος δὲν κάνει τὸ θέλημά Του στὸ τέλος ἀκούει τὸ «ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος», Μτ. 23,38. Πάντως ἄν ὁ Θεὸς μας δίνει πρὸς τὸ παρὸν μόνο αὐτὸ τὸ δυνατὸ μήνυμα, αὐτὸ σημαῖνει ὅτι ὑπάρχει ἀκόμα χρόνος ἐπίγνωσης καὶ διόρθωσης πρὶν εἶναι πολὺ ἀργά.

http://aktines.blogspot.com 

ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ

ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ ΚΑΤΑΛΗΨΙΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ

Του κ. Παναγιώτου Κατραμάδου

Δεν παρήλθεν ούτε εβδομάς και κατέφθασεν η απάντησις εις το ερώτημα του Ο.Τ. που έθεσεν ο π. Γεώργιος Μεταλληνός δια του άρθρου του με τι­τλον «Θα παραδοθή η Χάλκη εις τα σχέδια της Νέας Εποχής;».

Πολλάκις είμεθα όλοι μάρτυρες οικουμενιστικών συναντήσεων η συνεδρίων, τα οποία λαμβάνουν χώραν εις Χάλκην. Ποίος έχει την ευθύνην; Ως γνωστόν ηγούμενος της Χάλκης είναι ο Σεβ. Προύσης Ελπιδοφόρος Λαμπρυνιάδης. Ο Σεβασμιώτατος τυγχάνει Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής της Θεσσαλονίκης. Από αυτό δυνάμεθα να συμπεράνωμεν ότι οι άμεσοι και πρώτοι συνεργάται εις περίπτωσιν επαναλειτουργίας της Χάλκης θα είναι οι Καθηγηταί των Θεολογικών Σχολών, αυτοί άλλωστε είναι που στηρίζουν τα συνέδρια του Πατριαρχείου. Τα δύο μεγάλα συνέδρια που επίκεινται δίδουν την απάντησιν εις το ερώτημα που εθέσαμε.

Το πρώτον λήγει σήμερα, 25η Μαΐου. Πρόκειται δια το 8ον Διεθνές Συνέδριον Ορθοδόξου Θεολογίας, που βεβαίως ευρίσκεται υπό την αιγίδα του Πατριαρχείου Κων/λεως και αφορά την διεθνή συν­άντησιν των Ορθοδόξων Θεολογικών Σχολών. Το κεντρικόν θέμα είναι δια το «Κολυμβάριον», εκείνο που διήρεσε την Εκκλησίαν και απερρίφθη από 500 Αρχιερείς των τεσσάρων Εκκλησιών που δεν προσήλθαν, εκ των περίπου 700 της Ορθοδοξίας. Εις την οργανωτικήν επιτροπήν πρώτον δεσπόζει το όνομα του κ. Μ. Κωνσταντίνου και δεύτερον του Σεβ. Πρου­σης, ενώ εις τους χορηγούς μεταξύ άλλων ευρίσκονται η Ι. Μ. Βατοπαιδίου, το Φιλανθρωπικόν Ίδρυμα Ιβάν Σαββίδη, η Πεμπτουσία της Ι. Μ. Βατοπαιδίου κ.α. Εις τους ομιλητάς και ομιλητρίας συγκαταλέγονται η κ. Ελισάβετ Προδρόμου από το βαθύ κράτος των ΗΠΑ, ο πρόεδρος του ΚΑΙΡΟΥ κ. Δ. Μόσχος με θέμα «Το βυζαντινό παρελθόν: προτέρημα η εμπόδιο σε μία συνοδικότητα του μέλλοντος;» (περίεργον!), ο κ. Στ. Γιαγκάζογλου, που προσφάτως μετεκόμισεν από το Ινστιτούτον Εκπαιδευτικής Πολιτικής εις την έδραν του Καθηγητού, ο φίλος του κ. Π. Καλαϊτζίδης της Ακαδημίας της Ι. Μ. Δημητριάδος, που δεν είναι καθηγητής εις Θεολογικήν Σχολήν (πως τότε συμμετέχει;) και πολλοί άλλοι οικουμενισταί η εξαναγκασμένοι να ακολουθούν τα κελεύσματα όσων αύριον μεθαύριον θα τους κρίνουν δια την εξέλιξίν των εις την επομένην βαθμίδα. Ευτυχώς που είναι τόσαι πολλαί αι συνεδρίαι και δεν θα εξαχθή συμπέρασμα.

Μετ’ ολίγον όμως έπεται και έτερον συνέδριον που διοργανώνει το Πατριαρχείον Κων/λεως από 5 έως 8 Ιουνίου με τίτλον «Προς μία πιο πράσινη Αττική». Ενθυμούμεθα όλοι προ καιρού τας συναντήσεις του Πατριάρχου με την περιφερειάρχην κ. Δούρου του Σύριζα. Όπως μας ενημερώνει το Πατριαρχείον «στους ομιλητές συμπεριλαμβάνονται Χριστιανοί, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδουιστές επιστήμονες, ενώ οι σύνεδροι προέρχονται από όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας και της Τουρκίας…»! Αι συνεδρίαι θα διεξαχθούν κυρίως εις την Ι. Μ. Ύδρας. Είναι εις γνώσιν του Αρχιεπισκόπου; Ελήφθη άδεια από την Ιεραρχίαν της Εκκλησίας της Ελλάδος; Ο Σεβ. Ύδρας παραμένει και πρόεδρος της τριμελούς εξ Αρχιερέων επιτροπής δια τον διάλογον των νέων οικουμενιστικών θρησκευτικών, εις τα οποία προβάλλεται το «Κολυμβάριον» και ο Σεβ. Περγάμου. Είναι άραγε τυχαίον ότι ομιληταί εις το συνέδριον θα είναι ο Σεβ. Περγάμου, ο π. Ι. Χρυσαυγής, εκπρόσωπος τύπου του Κολυμβαρίου, αλλά και οι Σεβ. Βελγίου, Σεβ. Σηλυβρίας, Σεβ. Ν. Ιωνίας, π. Ελευθέριος Χρυσοχόος, ο Καρδινάλιος Kurt Koch, ο Καρδινάλιος Turkson, ο Αγγλικανός επίσκοπος Holtam, ο Γ.Γ. του ΠΣΕ κ. Tveit, ο Καθηγητής κ. Χρυσόστομος Σταμούλης αλλά και η κ. Αλεξάνδρα Μητσοτάκη, όπως επίσης και ο δημοσιογράφος κ. Αλέξης Παπαχελάς, γνωστός δια τας σχέσεις του με διεθνή κέντρα αποφάσεων. Χορηγός μεταξύ άλλων η Ι. Μ. Βατοπαιδίου και η Πεμπτουσία της Ι. Μ. Βατοπαιδίου! Υπάρχει επομένως πλέον και εις το Άγιον Όρος μία οικουμενιστική Ι. Μονή, που στηρίζει την κατά κρημνών πορείαν του Φαναρίου και το διχασμόν εις την Ορθοδοξίαν; Επληροφορήθημεν μάλιστα ότι θα συμβάλη και εις την επαναλειτουργίαν της Χάλκης. Δεδομένων όλων αυτών αμφιβάλλει κανείς δια το ποίους σκοπούς θα υπηρετήση η Χάλκη;

Είναι Ορθόδοξοι αι Θεολογικαί Σχολαί;

Δεν πρέπει ποτέ να είμεθα αφοριστικοί καθώς υπάρχουν και άξιοι διάκονοι της θεολογίας εις τας Θεολογικάς Σχολάς, οι οποίοι αγωνίζονται να μεταδώσουν την αλήθειαν. Τόσον όμως η σχολαστική διαίρεσις των αντικειμένων εις τα θεολογικά Τμήματα όσον και η οικουμενιστική επίδοσις ορισμένων Καθηγητών δεν μας επιτρέπουν να καταλήξωμεν εις μίαν θετικήν αποτίμησιν. Δια να το τεκμηριώσωμεν ανεζητήσαμεν πληροφορίας, τας οποίας παραθέτομεν ενδεικτικώς ακολούθως, σχετικώς με το διδακτικόν προσωπικόν.

Εις το Τμ. Θεολογίας Αθηνών ο κ. Δ. Μόσχος έχει συγγράψει βιβλίον με τίτλον «Από τον Όσιρι στον Υιό Δαβίδ. Η γένεση και το αρχέγονο πολίτευμα του Χριστιανισμού στην Αίγυπτο»!

Η Καθηγήτρια της «Οικουμενικής Κινήσεως» κ. Β. Σταθοκώστα καυχάται ότι κατά την μετεκπαίδευσίν της υπήρξεν «υπό την επιστημονική καθοδήγηση του δομινικανού καθηγητή της Συστηματικής Θεολογίας π. Liam Walsh, συμμετέχοντας στα μαθήματα Δογματικής, Ιστορίας, Ιεραποστολικής και Οικουμενικής Κίνησης».

Ο κ. Ι. Παναγιωτόπουλος, στέλεχος της Ν. Δημοκρατίας, επίσης εξεπόνησε διπλωματικήν εργασίαν «υπό την επίβλεψιν του καθηγητού π. Γεωργίου Δράγα εις το γνωστικόν αντικείμενον «Patristics and Church History» και έχει συγγράψει μελέτην «Σουφισμός, ο ισλαμικός μυστικιστικός ασκητισμός»»!

Ο κ. Μ. Μαριόρας αναφέρει εις το βιογραφικόν του ότι:«Τα ερευνητικά ενδιαφέροντά του επικεντρώνονται στην ανάδειξη της ισλαμικής αυθεντικότητας των μουσουλμανικών θέσεων, στην αναψηλάφηση εσφαλμένων στερεοτυπικών αντιλήψεων της δυτικής κοινής γνώμης περί Ισλάμ, στην έμπρακτη υλοποίηση της ενσωμάτωσης των μουσουλμάνων μεταναστών στην Ελλάδα… Η ευρύτερη προσπάθειά του συνίσταται στη διερεύνηση των δυνατοτήτων προσέγγισης και «επαναδιαπραγμάτευσης» της σαρία εντός του σύγχρονου κόσμου, μουσουλμανικού και δυτικού… Τα στοιχεία αυτά έχουν τη δυνατότητα να λειτουργήσουν γόνιμα για την προσ­έγγιση χριστιανών και μουσουλμάνων, διαθρησκειακά η/και διαπολιτισμικά, με ο,τι θετικό συνεπάγεται μία τέτοια προοπτική σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο».

Ο κ. Μ. Κουκουνάρας- Λιάγκης, υπεύθυνος της παιδαγωγικής μεθόδου των νέων συγκρητιστικών θρησκευτικών έχει δημοσιεύσει ένα άρθρον με τίτλον  «Πιστεύω εις άλλον Θεόν …». «Ετερότητα στην εκπαίδευση και θρησκευτική αγωγή», ενώ μία από τας προσφάτους δημοσιεύσεις του είναι «Η εκπαιδευτική αξία των επιτραπέζιων παιχνιδιών στη διδασκαλία στο Γυμνάσιο»!

Ο κ. Κωνσταντίνος Ζάρρας διδάσκει, ως ο ίδιος μας πληροφορεί:«θρησκεία και γραμματεία του Ιουδαϊσμού (για πρώτη φορά διδάχθηκε στην Ελλάδα η ιστορία και η θεολογία του Ταλμούδ), με έμφαση στη ραββινική θεολογία και ερμηνευτική (για πρώτη φορά διδά­χθηκαν στην Ελλάδα οι ραββινικές οδοί ερμηνείας της Τορά και του Ταλμούδ σε μεταπτυχιακό επίπεδο) αρχαίος, μεσαιωνικός και ύστερος μυστικός Ιουδαϊσμός, με έμφαση στη γραμματεία των Ανακτόρων, το Ζοχάρ, τη Λουριανική Καμπαλά και τον Χασιδισμό (για πρώτη φορά στην Ελλάδα)… Ας σημειωθεί ότι στα πλαίσια του PaRDeS, Ο κήπος των θεολόγων  και με πρωτοβουλία και ενέργειες δικές μου προσεκλήθη δια της Κοσμητείας μας και προσήλθε ο Σοφιολογιώτατος Ραββίνος Αθηνών κ. Νεγρίν, πραγματοποιώντας μία πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία και στη συνέχεια διάλογο με Καθηγητές και φοιτητές από το ακροατήριο (ομολογουμένως, μία πρωτότυπη για τη Σχολή, πολύ ενδιαφέρουσα και ωφέλιμη εμπειρία)»!

Εις το Τμ. Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας, ως μετωνομάσθη προσφάτως, ο θρησκειολόγος κ. Στ. Παπαλεξανδρόπουλος «σπούδασε Ιαπωνική Βουδιστική Φιλοσοφία, ιδίως το έργο του ιδρυτή της λεγόμενης «Σχολής του Κυότο» Νισίντα Κιταρό υπό τον καθηγητή Σουέκι Τακεχίρο στο Πανεπιστήμιο του Τόκυο…», ενώ ως γνωστόν έχει ασχοληθή και με την ιαπωνικήν Λογοτεχνίαν, εκπονώντας μεταφράσεις με εισαγωγάς, σχόλια κ.λπ.

Ο κ. Χ. Βέντης, εις το άρθρον του «Η θεσμική πώρωση του ιδρυματικού χριστιανισμού και ο φόβος της θεολογίας», μετά το οποίον εξελέγη Επίκουρος Καθηγητής, γράφει:
«θα πρέπει η Εκκλησία (αν εξακολουθεί να πιστεύει ότι οι κανονιστικές της αρχές όντως διαμορφώνονται με θεολογικά κριτήρια και όχι τροφοδοτούμενες από τις πολιτιστικές προκαταλήψεις παρελθόντων εποχών, που παρεισέφρησαν στη ζωή της αλλά και στα ιερά της κείμενα), να αναστοχαστεί γύρω από το θέμα της ομοφυλοφιλίας, το οποίο θα είναι και το Βατερλώ της… Κάποια στιγμή ρώτησαν τον Μάξιμο τον Ομολογητή, αν ο Θεός μας γνωρίζει από τη φύση μας και η απάντηση που έδωσε είναι εκπληκτική: Όχι! Ο Θεός είναι πρόσωπο και σχετίζεται με πρόσωπα, όχι με «φύσεις¨». Γιατί αν μας γνώριζε με βάση τα φυσικά μας χαρακτηριστικά, θα μετατρεπόμασταν σε αντικείμενα και θα χάναμε το κατ’ εικόνα… Όπως διορατικότατα και κατ’ επανάληψη έχει επισημάνει ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας, η συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία δεν συνεπάγεται ομοιομορφία και ισοπέδωση των ιδιαιτεροτήτων, αφού η ετερότητα, ένεκα του ότι ενυπάρχει στην καρδιά του ίδιου του Θεού, είναι συστατική του Μυστηρίου. Με τα λόγια του ίδιου του Μητροπολίτη Περγάμου, «Το πρόσωπο δεν κρίνεται από τις ιδιότητές του, αλλά από την απλή κατάφαση της ταυτότητάς του ως μοναδικού και αναντικατάστατου όντος … το πρόσωπο είναι ελεύθερο από ιδιότητες και δεν κρίνεται από αυτές … [κατά συνέπεια] Η Εκκλησία είναι ο χώρος στον οποίο ο άνθρωπος δεν κρίνεται από τις ιδιότητές του, αλλά από το ότι είναι αυτός που είναι», «ο χώρος μέσα στον οποίον μαθαίνουμε να αγαπούμε εξίσου αυτούς που δεν είναι όπως θα τους θέλαμε ως προς τα φυσικά χαρακτηριστικά τους»!

Εις το Τμ. Θεολογίας της Θεσσαλονίκης ο κ. Παναγιώτης Παχής, Καθηγητής της Θρησκειολογίας, έχει συγγράψει μελέτην με θέμα «Η λατρεία της Ίσιδας και του Σάραπι.

Από την τοπική στην οικουμενική κοινωνία» και παρέχει εις τους φοιτητάς γνώσεις δια τις «Αβραμικές Θρησκείες»!

Η κόρη του κ. Θ. Ζιάκα κ. Αγγελική Ζιάκα εσπούδασεν εις το Ποντιφικικόν Ινστιτούτον Αραβοϊσλαμικών Σπουδών της Ρώμης, είναι μέλος της Ελληνικής Αντιπροσωπίας εις τον ΙΗRA (Διεθνής συμμαχία δια την ενθύμησιν του Ολοκαυτώματος) και μέλος του Δ.Σ. της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών της Ι. Μ. Δημητριάδος. Κατανοεί κανείς πως η ίδρυσις της Κατευθύνσεως Ισλαμικών Σπουδών ήτο αναμενομένη…

Ο κ. Π. Υφαντής με υποτροφίαν από την  Ποντιφικικήν Επιτροπήν δια την «προώθηση της ενότητας των χριστιανών» μετεκπαιδεύθη εις το μεταπτυχιακόν «Τμήμα Οικουμενικών Σπουδών «San Nicola»» εις το Μπάρι της Ιταλίας. Εις τα πονήματά του διακρίνονται όσα αφορούν την Σιμόν Βέιλ και τον Φραγκίσκον της Ασσίζης!

Ο κ. Χρυσόστομος Σταμούλης εις την περίληψιν του βιβλίου του «Περί της ενανθρωπήσεως του Μονογενούς» αναφέρει «Η ενανθρώπηση του Χριστού μας, του Υιού του Θεού, το Μέγα μυστήριον, δεμένη με το Μέγα Μυστήριον, την Εκκλησία Του, η Κένωση, το άδειασμα, το ζωντανό μηδέν του Χριστού (!), για τον άνθρωπο, είναι και υπάρχει και οδεύει αιώνια».

Ο κ. Στυλιανός Τσομπανίδης με διδακτικόν αντικείμενον «Οικουμενική Κίνηση: Ιστορία – Θεολογικοί Διάλογοι», μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται εις τας μονογραφίας του «Η Διακήρυξη «Dominus Iesus» και η Οικουμενική σημασία της», αλλά και το βιβλίον «Εκκλησιολογία και Παγκοσμιοποίηση. Οι Εκκλησίες στην οικουμενική πορεία για μία εναλλακτική παγκοσμιοποίηση στην υπηρεσία των ανθρώπων και της γης»!

Η κ. Δ. Κούκουρα έχει ως προβαλλόμενον ακαδημαϊκόν προσόν ότι έχει: «πλούσια εμπειρία από τους διαχριστιανικούς  διαλόγους στα πλαίσια του ΠΣΕ, όπου κατά τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια έχει συμμετάσχει με ποικίλες ιδιότητες. Από το 2003 εκπροσωπεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις Επιτροπές «Πίστις και Τάξις» (F&Ο), στη διαρκή επιτροπή και την ολομέλεια, και στην επιτροπή «Εκκλησίες σε διάλογο» της Διάσκεψης των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (CEC) (2004-2009) Από το έτος 2009 εξάλλου εκπροσωπεί το WCC Global Christian Forum και από το έτος 2012 το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο Elijah Interfaith Institute Board of World Religious Leaders.  Εκλεγμένο μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΣΕ ως εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου (Νοέμβριος 2013). Καρπός αυτής της ενασχόλησης υπήρξε μία σειρά άρθρων προβληματισμού για τη θέση της γυναίκας στην Ορθόδοξη Εκκλησία και την ανάγκη του διαχριστιανικού διαλόγου».

Ο κ. Π. Σκαλτσής εφοίτησε επίσης εις Ρώμην. Εις τας διδακτικάς ενότητας του μαθήματος της Λειτουργικής περιλαμβάνει την κακόδοξον «Ευχαριστιακή εκκλησιολογία»! Διδάσκει επίσης άλλο μάθημα με θέμα «Θεία Λατρεία και Οικολογία» με σκοπόν μεταξύ άλλων «να αναδείξει την ευχαριστιακή διάσταση του κόσμου»!

Ο κ. Ν. Μαγγιώρος  εσπούδασε και αυτός εις το Ποντιφικόν Πανεπιστήμιον του Λατερανού εις Ρώμην και έχει συγγράψει μελέτην με θέμα «Το περιουσιακό δίκαιο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας»!

Ο κ. Πέτρος Παναγιωτόπουλος εργάζεται εις το Τμ. Θεολογίας και παραλλήλως ως αρχισυντάκτης εις την «Πεμπτουσία» της Ι. Μ. Βατοπαιδίου!

Εις το Ποιμαντικόν τμήμα της Θεσσαλονίκης ο Σεβ. Προύσης ανεδείχθη καθηγητής προβάλλων ως συγγραφικόν έργον την επιμέλειαν της εκδόσεως των πρακτικών της Ι. Συνόδου του Πατριαρχείου και προσφάτως καθιέρωσε τα εξής μαθήματα «Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας» και «Η Ορθόδοξη Εκκλησία, η διδασκαλία και η μαρτυρία κατά τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο»!

Που οδεύομεν;

Παρεθέσαμεν ελάχιστα και παρελείψαμεν πολλά. Η κατάστασις ως αντιλαμβάνεται κανείς είναι δυσοίωνος, καθώς αρκετοί καθηγηταί εγαλουχήθησαν και χρεωστούν ευγνωμοσύνην εις Παπικούς και Προτεστάντας. Παραλλήλως κτίζουν την σταδιοδρομίαν τους από τα συνέδρια του ΠΣΕ και των διαλόγων. Ασχολούνται με επουσιώδη, που είναι αρεστά εις τον περίγυρον -εκεί­νον που θα τους προσδώση φήμην και τιμάς-, αλλά δεν καταρτίζουν σωστά τους φοιτητάς, αφού κομβικά κείμενα της Ορθοδόξου Παραδόσεως δεν διδάσκονται. Η άγνοια των ιδίων των Καθηγητών μεταφέρεται εις τους νέους πτυχιούχους. Δια τούτο απουσιάζει ο ζήλος δια την πίστιν και έχει απομείνει μία «νερόβραστη» νεοεποχίτικη αγάπη άνευ αληθείας και δικαιοσύνης, την οποίαν υπαγορεύει το ΠΣΕ. Υπάρχει περισσεύουσα ενασχόλησις καθώς πολλά εξάμηνα ασχολούνται οι φοιτηταί με την «οικουμενική κίνηση», τα παιδαγωγικά, τας κοινωνιολογίας κ.α., ενώ η Δογματική και η Πατερική Διδασκαλία, που θα έπρεπε να είναι ο κορμός, αποτελούν μίαν ασήμαντον πτυχήν. Είναι αναγκαία η δομική αναμόρφωσις των προγραμμάτων σπουδών των Θεολογικών Σχολών. Αυτό δεν διεπίστωσεν ο Αρχ. Κύπρου και ίδρυσεν ιδικήν του Σχολήν; Αυτό δεν επεσήμαναν όσοι ήνοιξαν παράρτημα του τμήματος θεολογίας της Λευκωσίας εις την Κηφισιάν, που ενεκαινίασεν ο Σεβ. Κηφισίας;

Πως όμως συζητείται η επαναλειτουργία της Χάλκης, όταν χωλαίνουν αι Μητέραι Σχολαί, που θα τροφοδοτήσουν αυτήν; Πλανώνται όσοι πιστεύουν ότι θα λάμψη η Ορθοδοξία δια της Χαλκής, εφ’ όσον θα την ελέγχη το παγκόσμιον κέντρον του οικουμενισμού: Το Φανάρι! Ούτε όμως εθνικά οφέλη θα υπάρξουν, καθώς το Πατριαρχείον Κων/λεως μάλλον δια το αντίθετον μας έχει πείσει (βλ. στάσις εις Σκοπιανόν, δηλώσεις δια τους ήρωας του 1821 κ.α.). Την προπαγάνδα υπέρ της Χάλκης θα συνεχίση το Πατριαρχείον κατά το συνέδριον εις την Ύδραν;

Ορθόδοξος Τύπος

http://aktines.blogspot.com 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 23η Μαΐου 2018

ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Εδώ και αρκετά χρόνια η Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. εμφανίζεται πρωτοπόρος στο συγκρητισμό. Χωρίς αμφιβολία έχει ξεπεράσει την αντίστοιχη Σχολή των Αθηνών και έχει αναδειχθεί σε πρωταθλήτρια Σχολή σε συγκρητιστικές επιδόσεις. Σε επιδόσεις και εκδηλώσεις, που πραγματικά θα τις ζήλευαν ακόμη και παπικές και προτεσταντικές Θεολογικές Σχολές της Ευρώπης. Ιδιαίτερα μάλιστα μετά την «Σύνοδο» της Κρήτης βάλθηκε με ένα πρωτοφανή οίστρο, να εφαρμόσει στην πράξη τις κακόδοξες εκκλησιολογικές αποφάσεις της.

Τι να μνημονεύσει κανείς πρώτο και τι δεύτερο σ’ αυτές τις επιδόσεις; Την πρωτιά της στη δημιουργία κατευθύνσεως μουσουλμανικών σπουδών; Ή την διοργάνωση ενός πλήθους συνεδρίων, όπως αυτό που πραγματοποιείται στις ημέρες μας από 21 έως 24 Μαΐου; Ή την προβολή και διαφήμιση πατριαρχών και επισκόπων διεθνούς φήμης, όπως πρόσφατα του πρώην οικουμενικού πατριάρχου κυρού Αθηναγόρου, (σύμφωνα με έγκυρες μαρτυρίες, μασόνου 33^ου βαθμού), του μοιραίου και τραγικού αυτού ανθρώπου, που προώθησε όσο κανένας άλλος την παναίρεση του Οικουμενισμού στην εκκλησία μας;

 Ένα ακόμη κρίκο στην αλυσίδα των ολεθρίων αυτών επιδόσεων ήρθε να προσθέσει πρόσφατα με την  διοργάνωση Ημερίδας, προκειμένου να τιμήσει έναν παπικό «αρχιεπίσκοπο». Σύμφωνα με ανακοίνωση στο διαδίκτυο «την Τρίτη 15 Μαΐου 2018 και ώρα 11:30, η Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. διοργανώνει στην αίθουσα Συνεδριάσεων της Θεολογικής Σχολής  Διεθνή Επιστημονική Ημερίδα, αφιερωμένη στον Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Καθολικών Κερκύρας, Ζακύνθου και Κεφαλληνίας και Αποστολικό Βικάριο Θεσσαλονίκης κ. Ιωάννη (Σπιτέρη), με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών ιερατικής διακονίας»! Η Ημερίδα εντάσσεται στα πλαίσια εκδηλώσεων «Διαδρομές Θεολογικού Διαλόγου και διαχριστιανικής καταλλαγής».Σύμφωνα με το πρόγραμμα εισηγητές ήταν οι: α) Ευαγγελία Αμοιρίδου, «Πνευματικοί, ακαδημαϊκοί και ποιμαντικοί βηματισμοί από τα καντούνια της Κέρκυρας στα ίχνη του Φραγκίσκου της Ασίζης και του Αντωνίου της Πάδοβας» και β)Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, Οικουμενικές εμπνεύσεις και δράσεις. Ακολούθησε επίδοση πλακέτας και μουσική εκδήλωση (http://aktines.blogspot.gr/2018/05/blog-post_41.html#more).

Με έκπληξη διαβάσαμε ότι ο τιμώμενος αιρετικός «αρχιεπίσκοπος» τιμήθηκε από την Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή «με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών ιερατικής διακονίας»του. Πράγμα που σημαίνει με απλά ελληνικά ότι η εν λόγω Σχολή, ακολουθώντας και εφαρμόζοντας πάνω στην πράξη τις κακόδοξες εκκλησιολογικές αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης, (η οποία ως γνωστόν αναγνώρισε πλήρη εκκλησιαστικότητα στους αιρετικούς παπικούς), έρχεται τώρα να τιμήσει τον εν λόγω παπικό «αρχιεπίσκοπο»! Για τους καθηγητές της Σχολής ο παπικός«αρχιεπίσκοπος»έχει πλήρη και κανονική αρχιεροσύνη, η δε 50ετής ιερατική και ποιμαντική του διακονία υπήρξε θεοφιλής και θεάρεστη, ώστε αξίζει και πρέπει να τιμηθεί όχι απλώς από τους παπικούς, αλλά και από μας τους Ορθόδοξους! Μ’ άλλα λόγια η 50ετής προσηλυτιστική του δράση εις βάρος του ορθοδόξου ποιμνίου, εξ’ αιτίας της οποίας ως άλλος προβατόσχημος λύκος κατασπάραζε και έστελνε στην απώλεια της αιρέσεως του Παπισμού πλήθος ψυχών, υπήρξε κατά πάντα θεάρεστη και γι’ αυτό έπρεπε να τιμηθεί!!!

Αδυνατούν δυστυχώς οι καθηγητές της Σχολής να συνειδητοποιήσουν, ότι μέσα στην αίρεση δεν υπάρχει ποιμαντική, διότι απλούστατα δεν υπάρχει σωτηρία. Στην αίρεση μία μόνο ποιμαντική υπάρχει, η ποιμαντική, που οδηγεί στην απώλεια. Λυπούμεθα, διότι αναγνωρίζοντας τον Παπισμό ως Εκκλησία, ακυρώνουν συνοδικές αποφάσεις δέκα αιώνων, που τον καταδίκασαν ως αίρεση και τον απέκοψαν από το σώμα της Εκκλησίας. Λυπούμεθα διότι με τη διαγωγή τους εφαρμόζουν πάνω στην πράξη την κακόδοξη οικουμενιστική θεωρία περί Μιας, αλλά ταυτόχρονα και «διηρημένης Εκκλησίας»! Λυπούμεθα, διότι απεμπολούν τον όρο«Καθολική» από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας και τον χαρίζουν στους αιρετικούς παπικούς. Λυπούμεθα και οδυρόμεθα, διότι είδαμε σε φωτογραφίες της Ημερίδας, να παρίστανται σε αυτή και ορθόδοξοι Επίσκοποι, οι οποίοι «τίμησαν» με την παρουσία τους τον αιρετικό «αρχιεπίσκοπο»!  

Κλείνοντας εκφράζουμε την λύπη μας καθώς διαπιστώνουμε όλο και εναργέστερα  την απομείωση των Ορθοδόξων κριτηρίων των ακαδημαϊκών θεολόγων της πατρίδος μας, οι οποίοι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αντί να είναι οι άγρυπνοι οφθαλμοί της θεολογικής επιστήμης και οι φύλακες των Ορθοδόξων δογμάτων και των ευσεβών παραδόσεων, έγιναν φερέφωνα του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού. Ειλικρινά λυπούμεθα για τις Σχολές μας, οι οποίες, ενώ πριν μερικές δεκαετίες ήταν προπύργια της Ορθοδοξίας, τώρα απέβησαν εκκολαπτήρια θεολόγων με αλλοιωμένο, φρόνημα. Θεολόγων οι οποίοι θα μεταδίδουν στη συνέχεια στα σχολεία και στο λαό το δηλητήριο της αιρέσεως και θα οδηγούν στην απώλεια πλήθος ψυχών. Λυπούμεθα, αλλά δεν απογοητευόμεθα. Διότι το τιμόνι της Εκκλησίας το κρατάει στα χέρια του ο Θεός! Ο Θεός είναι εκείνος που θα δώσει τελικά τη νίκη στην Ορθοδοξία. Δεν θα θριαμβεύσει τελικά η αίρεση, όσο και αν φαίνεται, ότι τώρα συνεχώς κερδίζει έδαφος. Η «ένωση των εκκλησιών» δεν θα είναι τελικά μονόδρομος. Μια μέρα ο συγκρητισμός των ημερών μας θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, όπως ακριβώς κατέρρευσε ο Μαρξισμός-Λενινισμός στις χώρες του πρώην υπαρκτού Σοσιαλισμού.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

http://aktines.blogspot.com

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 26η Φεβρουαρίου 2018

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, δεν ήρθε στον κόσμο για να ιδρύσει κάποια θρησκεία, έστω την καλλίτερη και τελειότερη, αλλά

να ελευθερώσει τον πεσόντα άνθρωπο από τη δουλεία του διαβόλου. Όντας ο άνθρωπος μέσα στον Παράδεισο, δεν του δόθηκε από το Θεό καμιά θρησκευτική πίστη, ή συγκεκριμένη λατρεία προς Αυτόν, διότι η ίδια η ζωή του ήταν, (και θα συνέχιζε να είναι), μια διαρκής δοξολογία και λατρεία του Δημιουργού του. Δεν χρειαζόταν καμιά θρησκεία να τον ενώσει με το Θεό, διότι η κοινωνία μ’ Αυτόν ήταν μια δεδομένη πραγματικότητα.

Όμως η πτώση και η σταδιακή απομάκρυνσή του από το Θεό, έφεραν ως αναπόφευκτο επακόλουθο, τον σκοτισμό του νου του, τη φθορά και τον θάνατο, τον πνευματικό και στη συνέχεια τον βιολογικό. Έτσι δημιουργήθηκε χάσμα μέγα ανάμεσά στον Θεό και στον άνθρωπο, αγεφύρωτο για τις ανθρώπινες δυνατότητες. Ο μεταπτωτικός άνθρωπος, στην προσπάθεια του να γεφυρώσει αυτό το χάσμα και να ενωθεί ξανά με το Θεό, επινόησε, με τη σκέψη και τη φαντασία του, κτιστά υποκατάστατα του Θεού, παρμένα από τον εξωτερικό κόσμο των αισθήσεων. Έτσι δημιούργησε τις διάφορες θρησκείες με τις πεπλανημένες και χονδροειδείς περί Θεού αντιλήψεις του. Ο αείμνηστος καθηγητής της Δογματικής πρωτ. π. Ιωάννης Ρωμανίδης, πολύ ωραία επισημαίνει στη Δογματική του, ότι «με τον όρο θρησκεία εννοούμεν κάθε ‘ταύτισιν’ του ακτίστου με το κτιστό και μάλιστα κάθε ‘ταύτισιν παραστάσεων’ του ακτίστου με νοήματα και ρήματα της ανθρωπίνης σκέψεως, που είναι το θεμέλιο της λατρείας των ειδώλων».1 Και συνεχίζει: «Οι πατριάρχαι και οι προφήται της Παλαιάς Διαθήκης, οι απόστολοι και οι προφήται της Καινής Διαθήκης και οι διάδοχοί των γνωρίζουν καλώς την νόσον της θρησκείας και τον ιατρόν που θεραπεύει, δηλαδή τον Κύριον, (Γιαχβέ) της δόξης. Αυτός είναι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών. Εθεράπευσε την νόσον αυτήν, [της θρησκείας], στους φίλους και πιστούς του προ της ενσαρκώσεως του και συνεχίζει και ως Θεάνθρωπος να την θεραπεύει.  Η εν λόγω  νόσος συνίσταται εις το ότι υπάρχει βραχυκύκλωμα μεταξύ του πνεύματος εν τη καρδία του ανθρώπου, (δηλαδή της κατά τους πατέρας νοεράς ενεργείας), και του εγκεφάλου. Εις την φυσιολογικήν της κατάστασιν η νοερά ενέργεια κινείται κυκλικώς ωσάν στρόφαλος  προσευχομένη εντός της καρδίας. Εις την νοσούσαν κατάστασίν της η νοερά ενέργεια δεν στροφαλίζεται κυκλικώς, αλλά ξεδιπλωμένη και ριζωμένη εις την καρδίαν κολάει στον εγκέφαλον και δημιουργεί βραχυκύκλωμα μεταξύ εγκεφάλου και καρδίας. Έτσι τα νοήματα του εγκεφάλου, που είναι όλα από το περιβάλλον, γίνονται νοήματα της νοεράς ενεργείας, ριζωμένη πάντα στην καρδίαν. Έτσι ο πάσχων γίνεται δούλος του περιβάλλοντος του . Ως εκ τούτου συγχέει ορισμένα προερχόμενα εκ του περιβάλλοντος του νοήματα με τον θεόν, η τους θεούς του…Εις την θεραπευτικήν παράδοσιν της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης χρησιμοποιούνται κατάλληλα νοήματα και ρήματα ως μέσα κατά την διάρκειαν της καθάρσεως  και του φωτισμού της καρδίας και τα οποία καταργούνται κατά την διάρκειαν του δοξασμού, όταν αποκαλύπτεται εν τω  σώματι του Χριστού η πληρούσα τα κτιστά πάντα απερίγραπτος και ακατάληπτος και άκτιστος δόξα του Θεού… Από τον δοξασμόν του ο πάσχων διαπιστώνει ότι ουδεμία ομοιότης υπάρχει μεταξύ κτιστού και ακτίστου και ότι ‘Θεόν φράσαι αδύνατον και νοήσαι αδυνατότερον’».2 Ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής συμπληρώνει ότι ο άνθρωπος «εικότως οία του νοητού κάλους ήδη της θείας ωραιότητος διαμαρτήσας, την φαινομένην κτίσιν εις Θεόν παρεγνώρισεν δια την αυτής προς σύστασιν σώματος χρείαν θεοποιήσας. Και το σώμα το ίδιον οικείως έχον κατά φύσιν προς την νομισθείσαν είναι θεόν κτίσιν, κατά το εικός ηγάπησε, κατά πάσαν σπουδήν, δια της περί μόνον το σώμα φροντίδος και επιμελείας, λατρεύων τη κτίσει παρά τον κτίσαντα».3 Tέλος ο απόστολος Παύλος επιβεβαιώνοντας όλα τα παρά πάνω επισημαίνει ότι «γνόντες τον Θεόν ουχ ως Θεόν εδόξασαν η ευχαρίστησαν, αλλ’ ἐματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία• φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν, και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εν ομοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών», (Ρωμ.1,21-23). 

Δεν είναι τυχαίο το ότι οι θρησκείες του προχριστιανικού και του εξωχριστιανικού παρελθόντος, αλλά και του παρόντος, υπήρξαν και συνεχίζουν να είναι, η αγιάτρευτη πληγή της ανθρωπότητας, η πηγή της δεισιδαιμονίας, του σκοταδισμού, της ανηθικότητας, της βίας, του πολέμου, των γενοκτονιών, της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και κάθε μορφής κακού. Και τούτο διότι ο αντίδικος διάβολος άρπαξε την δημιουργηθείσα ανάγκη της θρησκευτικότητας και την έθεσε στη δική του σκοπιμότητα, να λατρεύεται ως θεός μέσω των ψευδοθεών των θρησκειών του κόσμου. Στην εποχή μας, όπου κυριαρχεί οι οικουμενιστικός οίστρος, προβάλλονται δυστυχώς οι θρησκείες του κόσμου «ως αξίες» και επιχειρείται να παραβλεφθούν όλα τα αρνητικά τους στοιχεία. Και ακόμη περισσότερο: Επιδιώκεται να έρθουν οι θρησκείες «κοντά», για να υπάρξει δήθεν «ειρήνη» και «καταλλαγή» και το χειρότερο, να υπάρξει «εμπλουτισμός» των επί μέρους θρησκειών από τον «πλούτο» των άλλων θρησκειών, που σημαίνει ότι έτσι ετοιμάζεται η σχεδιαζόμενη Πανθρησκεία! Μάλιστα μεταξύ των θρησκειών ενέταξαν και την Ορθόδοξη Εκκλησία και αποφάνθηκαν, ότι και εμείς οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε στον ίδιο Θεό, με τους Μουσουλμάνους και τους Εβραίους! Κύριο «εργαλείο» προς αυτή την κατεύθυνση είναι, οι χωρίς όρια και προϋποθέσεις, Διαθρησκειακοί Διάλογοι.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα στην εφημερίδα «Εφημερίδα των Συντακτών» (φ. 4-2-2018), του κ. Αποστόλου Λυκεσά, με τίτλο: «Στις θρησκείες της Ανατολής βρήκαν τη μέθοδο να αγαπάς τον άνθρωπο». Στο άρθρο γίνεται προβολή των προσώπων και του έργου δύο θεολόγων καθηγητών του ΑΠΘ, του κ. Γρηγόρη Ζιάκα, ομότιμου καθηγητού και της κόρης του κ. Αγγελικής Ζιάκα, αναπληρώτριας καθηγήτριας. Μελετήσαμε με προσοχή τις δηλώσεις των ειρημένων καθηγητών και μείναμε έκπληκτοι, διότι δεν περιμέναμε τέτοιου είδους δηλώσεις από ορθοδόξους καθηγητές της Θεολογίας.Παρά κάτω σχολιάζουμε μερικές εξ’ αυτών. 

Γράφει ο κ. Ζιάκας: «Εντρυφώντας στις ανατολικές θρησκείες έμαθα τον τρόπο να προσεγγίζει κάποιος αντιλήψεις και προσδοκίες άλλων λαών, κυρίως βρήκα τη μέθοδο να αγαπά κανείς τον άνθρωπο»! 

Αλλά, που αλλού μπορεί να βρει κανείς «τη μέθοδο να αγαπά τον άνθρωπο», παρά μόνον εν τω  Χριστώ, δια του Χριστού και εν τη Εκκλησία, αφού ο Χριστός είναι κατά την διδασκαλία της Εκκλησίας μας η ενυπόστατη, η σαρκωμένη αγάπη, Εκείνος ο οποίος συνόψισε όλο το περιεχόμενο της Καινής του Διαθήκης στην εντολή της αγάπης προς τον πλησίον; «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους», (Ιω.13,34). Είναι αδύνατο λοιπόν σύμφωνα με την διδασκαλία, αλλά και την εμπειρία της Εκκλησίας μας, να βρει κανείς «τη μέθοδο να αγαπά τον άνθρωπο» πραγματικά, έξω από τον Χριστό και την Εκκλησία και μέσα στα άλλα θρησκεύματα.

Είναι φανερό ότι ο κ. καθηγητής, περιπλανώμενος μέσα στις θρησκείες του κόσμου, έψαξε να βρει την αληθινή αγάπη προς τον πλησίον εκεί που δεν υπάρχει. Και αυτό, που νόμισε ότι βρήκε, φυσικά δεν είναι η εν Χριστώ αληθινή προς τον πλησίον αγάπη. Δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια καρικατούρα, ένα φάσμα κίβδηλης και ψεύτικης αγάπης. Διότι, πως είναι δυνατόν να βρει κανείς αληθινή αγάπη στον απόκοσμο και ατομοκεντρικό Ινδουισμό, στον εχθρό της ζωής Βουδισμό, στους Σιχ, οι οποίοι έχουν κάνει συχνά φρικτά μαζικά εγκλήματα μέσα στους ναούς τους, στο Ισλάμ και το «ιερό» του βιβλίο, το Κοράνιο, το οποίο είναι γεμάτο από μίσος και εκδικητικότητα για τους «απίστους», και εξωθεί τους πιστούς του να έχουν διαπράξει και να διαπράττουν εκατομμύρια ειδεχθή εγκλήματα, στους 13 αιώνες της ιστορίας του; 

Παρά κάτω γράφει: «Όταν είχα ξεκινήσει να ασχολούμαι με τις ανατολικές θρησκείες σε επίπεδο μελέτης, μου λέγανε “τι τα θες κι ασχολείσαι μ’ αυτά;”, αλλά όταν τέλειωσα τη μελέτη μου για το Ισλάμ, ο επικεφαλής καθηγητής μου είπε πως “κάθε ύμνος ηττάται” μπροστά στη δουλειά που είχα κάνει. Εγώ, ερευνώντας και μαθαίνοντας, βρήκα τον έρωτα της ψυχής του ανθρώπου για το Κάτι Άλλο, το πέρα από τις πεζότητες». Είναι δυνατόν ο έρωτας της ψυχής ενός ορθόδοξου Χριστιανού και πολύ περισσότερο ενός καθηγητού, να είναι το «Κάτι Άλλο», και όχι ο Χριστός, ο επουράνιος Νυμφίος της Εκκλησίας; Με τον τρόπο που εκφράζεται δηλώνει σαφέστατα ότι   δε μπόρεσε να βρει «τον έρωτα της ψυχής του» στο Νυμφίο της Εκκλησίας, στο Χριστό, αλλά στο «Κάτι Άλλο» των ανατολικών θρησκευμάτων! Η ορθόδοξη θεολογία, την οποία σπούδασε και υπηρέτησε, μάλλον, θα είναι κατ’ αυτόν, «πεζότητα» και ελάσσονος σημασίας, μπροστά στο «Κάτι Άλλο», που υπάρχει μόνο στα ανατολικά θρησκεύματα.

Παρά κάτω γράφει: «Στα 82 χρόνια του σήμερα συμπεραίνει για την επιστήμη του πως όσο κι αν ακουστεί περίεργο, παρότι η αναζήτηση του θείου έχει μεταφυσικό χαρακτήρα, η επιστήμη μου υπηρετεί τον ορθό λόγο»! Χαρακτήρα μεταφυσικής αναζήτησης του θείου έχουν οι θρησκείες του κόσμου, που εκφράζουν την απέλπιδα και αγωνιώδη προσπάθεια του ανθρώπου, να βρει τον Θεό και να επιτύχει τη λύτρωσή του, όπως και ο αιρετικός δυτικός χριστιανισμός του σχολαστικισμού. Για μας τους ορθοδόξους δεν τίθεται θέμα αναζήτησης του Θεού, διότι ο Θεός είναι Εκείνος ο Οποίος ήλθε «ζητήσαι και σώσαι το απολωλός» (Λουκ.19,10) και είναι μαζί μας «πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ.28,20). Ισχυρίζεται επίσης ότι «η επιστήμη μου υπηρετεί τον ορθό λόγο». Η έρευνα των θρησκειών του κόσμου ασφαλώς και έχει επιστημονικό χαρακτήρα, διότι οι θρησκείες ως ανθρώπινα κατασκευάσματα μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο επιστημονικής έρευνας και μπορούν να προσεγγιστούν με τον ορθό λόγο. Αν λοιπόν με τη λέξη «επιστήμη» εννοεί το μάθημα της Θρησκειολογίας έχει καλώς. Αν όμως εννοεί την Ορθόδοξη Θεολογία, τότε δεν πρέπει να ξεχνά ότι η αυθεντική Ορθόδοξη Θεολογία είναι αποκάλυψη Θεού στους αξίους, στους διαβεβηκότας δια πράξεως και θεωρίας και δεν έχει καμία σχέση με την επιστημονική έρευνα και τον ορθό λόγο.

Στη συνέχεια γράφει: «Μέχρι σήμερα προσπάθησα να δω τα πνευματικά αγαθά των ανθρώπων. Ασχολήθηκα με τις διαχρονικές αξίες της ανθρωπότητας. Έτσι αγαπά κανείς»! Ανάλωσε την ζωή του ο κ. καθηγητής για να βρει «τα πνευματικά αγαθά των ανθρώπων», (προφανώς μελετώντας τις θρησκείες του κόσμου), αλλά δεν μπορεί τελικά να μας βεβαιώσει, αν τα βρήκε και ποια είναι αυτά. Δεν φαίνεται να είναι σε θέση να μας εξηγήσει από που πηγάζουν αυτά τα πνευματικά αγαθά. Αδυνατεί να μας  βεβαιώσει ότι το πρώτο πνευματικό αγαθό, η πρώτη και ανεκτίμητη πνευματική δωρεά του Θεού στην ανθρωπότητα είναι ο Χριστός και το απολυτρωτικό του έργο. Κατ’ επέκταση κάθε άλλη πνευματική δωρεά πηγάζει από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, αυτό δηλαδή που ομολογούμε κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας: «Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον άνωθεν εστι καταβαίνων εξ’ ου του Πατρός των φώτων». Δεν φαίνεται επίσης να είναι σε θέση να μας εξηγήσει, από που πηγάζουν οι «διαχρονικές αξίες της ανθρωπότητας». Από που πηγάζει δηλαδή η ελευθερία, η αγάπη, η δικαιοσύνη, η ισότης μεταξύ των ανθρώπων, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ. Αν ανοίξει κανείς το ευαγγέλιο, πολύ εύκολα θα διαπιστώσει ότι όλες οι παρά πάνω διαχρονικές αξίες ενσαρκώνονται στο πρόσωπο του Χριστού. Και μόνον μέσα στην Εκκλησία και με τη δύναμη του αναστάντος Χριστού είναι σε θέση το κάθε πιστό μέλος της να κάνει βίωμα και πράξη στη ζωή του τις παρά πάνω διαχρονικές αξίες. 

Η κόρη του, κα Αγγελική Ζιάκα, αναφέρθηκε στην «παρεξηγημένη» ισλαμική θρησκεία. Γράφει: «είναι σπουδαίο που τα ανοίγματα αυτά [προς τις άλλες θρησκείες], τα έχουν κάνει θεολογικές σχολές (άνοιγμα από το 1960) σε θρησκείες, άρα και κουλτούρες, καθώς κάθε μέρα που περνά διαπιστώνουμε ότι το πεδίο είναι τεράστιο, αφού ‘δεν υπάρχει ενιαία αντίληψη του Ισλάμ ακόμη και στον μουσουλμανικό κόσμο, όχι μόνο θρησκευτικά, αλλά και πολιτιστικά και πολιτικά’»! Θεωρεί σπουδαίο η κ. Ζιάκα και μεγάλο επίτευγμα, το γεγονός ότι στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ έχει εισαχθεί πρόσφατα Εισαγωγική Κατεύθυνση Μουσουλμανικών Σπουδών, στην οποία μάλιστα είναι και επιστημονικά υπεύθυνη. Καυχάται μ’ άλλα λόγια, διότι «αξιώνεται» να διδάσκει το Ισλάμ, που υβρίζει τον Χριστό ως κτίσμα και τον ορίζει ως προφήτη, κατώτερο του Μωάμεθ, και τα διδάγματα του Κορανίου, που είναι γεμάτα από ύβρεις και βλασφημίες κατά της πίστεώς μας, τα οποία οι άγιοι Πατέρες και ιδιαίτερα ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, χαρακτηρίζουν ως «γέλωτος άξια». 

Σχετικά με το θέμα αυτό πολύ σοφά παρατηρεί σύγχρονος ομολογητής κληρικός ότι: «Η επιχειρούμενη ενσωμάτωση του Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών αποτελεί: «άμικτο μίξη», ανόσια παρεμβολή, ανίερη σύζευξη, …καταιγίδα στην ορθόδοξη θεολογία και εκκλησιαστική μας ενότητα, απαράδεκτη, διεθνώς, πανεπιστημιακή πράξη, εμπέδωση των ξενοκίνητων και επίβουλων διαθρησκειακών συναντήσεων, προοίμιο της νεοεποχίτικης πανθρησκείας. Ποιά σύνδεση μπορεί να υπάρξει μεταξύ της ακτίστου χάριτος και της ψευδοπροφητικής ιδεοληψίας του Κορανίου; της εν Αγίω Πνεύματι εμπειρικής θεολογίας των αγίων μας και των εκφυλισμένων θρησκευτικών διατάξεων της Σαρίας; Πως είναι δυνατόν να συνυπάρξουν η αλήθεια με το ψέμα, η αγάπη με το μίσος, το φως με το σκοτάδι; Με ποιά λογική μπορεί να συνδυαστούν ο ιερός πόλεμος (τζιχάντ) που κηρύσσει το Κοράνιο εναντίον κάθε αντιθέτου πίστεως προς το Ισλάμ, με την ειρήνη και την αγάπη που διδάσκει το ιερό Ευαγγέλιο του Χριστού και της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας; Με ποιά λογική μπορεί να συνδυαστούν η ορθόδοξη θεολογία της θεώσεως …με τους φανταστικούς παραδείσους και τις επαγγελίες ηδονικών απολαύσεων και γευστικών εδεσμάτων που υπόσχεται το Κοράνιο;». 

Περαίνοντας εκφράζουμε τη λύπη μας και την απογοήτευσή μας για την κατάπτωση της σύγχρονης  ακαδημαϊκής Ορθοδόξου διδασκαλίας, η οποία απομακρύνθηκε παρασάγγας από την αγιοπατερική Παράδοση. Τα λεγόμενα και πραττόμενα από τους σύγχρονους ακαδημαϊκούς (και όχι μόνο) θεολόγους είναι αρεστά από τους έχοντες κοσμικό φρόνημα και τις επιδιώξεις της παγκοσμιοποίησης, η οποία έρχεται, ως οδοστρωτήρας μεγατόνων, για να συνθλίψει την μόνη σώζουσα ορθόδοξη πίστη της Εκκλησίας μας. Ο πιστός λαός μας μπορεί να μην γνωρίζει θεολογία, έχει όμως την εμπειρική σχέση με την Εκκλησία μας, η οποία του δίνει τη δυνατότητα να ξεχωρίζει το γνήσιο από το νόθο.Είμαστε σίγουροι λοιπόν ότι οι περισσότεροι από όσους διάβασαν τις δηλώσεις τους κατάλαβαν ότι αυτές δεν εκφράζουν την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία του πιστού λαού!   

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

https://kaini-ktisis.blogspot.gr

ΜΕΤΑΛΛΑΞΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΕΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΗΝ!

Αποκλειστικαί και έγκυραι πληροφορίαι του «Ορθοδόξου Τύπου» αναφέρουν ότι η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών ενέκρινε την πρόταση του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου διά αλλαγήν του εις Τμ. Κοιν. Θεολογίας και Θρησκειολογίας, χθες την 19ην Δεκεμβρίου.

Οι ιθύνοντες προφασίζονται ότι τοιουτοτρόπως αποφεύγουν την συγχώνευσι των Θεολογικών Τμημάτων, όμως αυτό διά να συμβή εξαρτάται από την πολιτικήν βουλήσι και όχι από το όνομα του Τμήματος, πέραν βεβαίως και του γεγονότος ότι μία τέτοια επέμβασις καταργεί την επιστημονικήν αυτοτέλειαν όλων των Τμημάτων.

Πανεπιστημιακός ανέφερε εις τον «Ο.Τ.» ότι υπάρχει συντονισμένη προσπάθεια αλλοιώσεως των Θεολογικών Σχολών και εκτοπισμού κάθε εναπομείναντος υγιούς στοιχείου. Από την μία πληθαίνουν οι υποστηρικταί των κακοδοξιών του Σεβ. Περγάμου και από την άλλην εδημιουργήθη κατεύθυνσις Ισλαμικών Σπουδών εις την Θεσσαλονίκην, ενώ τώρα δίδεται και θρησκειολογικός χαρακτήρ εις την Αθήναν. Αι Σχολαί αντί πλεόν να καταρτίζουν Ορθοδόξους θεολόγους θα παράγουν οικουμενιστάς αποφοίτους, ώστε αυτοί να διδάσκουν τα νέα συγκρητιστικά θρησκευτικά.

Από τον περίγυρον Ιεράρχου διέρρευσε ότι Μητροπολίται δεν αντιδρούν ούτε διά τα θρησκευτικά, ούτε διά τους αντι-Ευαγγελικούς νόμους, ούτε δι᾽ έτερόν τι επειδή φοβούνται τους Καθηγητάς των Θεολογικών, διότι άλλοτε ζητούν από αυτούς υποστήριξι, άλλοτε διευκολύνσεις και άλλοτε μεσολαβήσεις… Κάποτε όμως θα είναι αργά!

Τους υπενθυμίζουμε το περιστατικόν κατά το οποίον ο βασιλεύς της Γρανάδας Βοαδβίλ (1487-1492) όταν οι Ισπανοί επολιόρκουν την πόλι του, δεν προέβαλε καμία αντίστασι και τους παρέδωσε αμέσως τα κλειδιά της. Εξερχόμενος κατόπιν από την Γρανάδα με την συνοδείαν του, εγύρισε να δη και ήρχισε ευθύς να κλαίη απαρηγόρητος. Τότε η μήτηρ αυτού τού απηύθυνε τους ακολούθους λόγους: «Κλαιεις ως γυνή δι᾽ όσα δεν ηδυνήθης να υπερασπισθής ως άνδρας.»

Ορθόδοξος Τύπος, http://thriskeftika.blogspot.gr

ΕΙΣΒΟΛΗ ΝΕΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΤΙΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ

ΕΙΣΒΟΛΗ ΝΕΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΙΣ ΤΑΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑΣ ΣΧΟΛΑΣ

-Αλλαγή «φύλου» εις το Τμήμα Κοιν. Θεολογίας Αθηνών: Οι Καθηγηταί εζήτησαν να γίνη Τμ. Θρησκειολογίας!

-Ο Σεβ. Βρανιτσέβου κ. Ιγνάτιος Midic έδωσε την χαριστικήν βολήν εις την Ορθόδοξον Δογματικήν. Το προπύργιον του Σεβ. Περγάμου, η Ακαδημία του Βόλου, εισχωρεί εις το Τμ. Θεολογίας Αθηνών δια του εισηγητού των νέων συγκρητιστικών θρησκευτικών κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου.

Του κ. Παύλου Τρακάδα

Η πρόνοια του Θεού ποτέ δεν εγκατέλειψε τους ανθρώπους. Η έναρξις της πορείας του Ορθοδόξου Τύπου την ιδίαν εποχήν που εθεμελιώθη ο Οικουμενισμός η «Αθηναγορισμός», όπως ευφυώς προσφάτως ωνομάσθη από τον σεβαστόν πρωτ. π. Β. Βολουδάκην, ασφαλώς και οφείλεται εις αυτήν. Την ιδίαν εκείνην δεκαετίαν ήρχισε να αναφαίνεται και η λεγομένη «θεολογία του ’60» με εμβληματικάς προσωπικότητας τον κ. Χρ. Γιανναράν και τον Σεβ. Περγάμου κ. Ι. Ζηζιούλαν. Δυσ­τυχώς, ενώ ο Οικουμενισμός μετά από διενέργειαν σφοδρού αγώνος εκάμφθη και συντηρείται λόγω της πολιτικής υποκινήσεως αυτού, αι θεολογικαί παραγωγαί των κ. Γιανναρά – Ζηζιούλα εύρον πρόσφορον έδαφος και εισεχώρησαν εις τας Θεολογικάς Σχολάς, αρχικώς εις την Θεσσαλονίκην, όπου εδίδαξεν ο Σεβ. Περγάμου, και προσ­φάτως εις Αθήνας δια της εκλογής του εγκωμιαστού αυτού κ. Στ. Γιαγκάζογλου. Η εισχώρησις αυτή έχει υπερβή τας εν Ελλάδι Θεολογικάς Σχολάς καθώς ήδη μαθηταί των ανωτέρω αναφερομένων κατέχουν θέσεις εις το εξωτερικόν και γαλουχούν και άλλους εις τα αυτά παρεκκλίνοντα εκ της Ορθοδοξίας διδάγματα. Ο Επίσκοπος Βρανιτσέβου κ. Ιγνάτιος Midic, Καθηγητής εις το Βελιγράδιον, θιασώτης του Σεβ. Περγάμου εψήφισε τον κ. Στ. Γιαγκάζογλου και τοιουτοτρόπως εισήχθη η «Ζηζιούλειος θεολογία» και εις τας Αθήνας. Δεν είναι τυχαίον ότι ελάχιστον διάστημα μετά την εκλογήν του κ. Γιαγκάζογλου η Θεολογική Σχολή Αθηνών εβράβευσε και τον κ. Χρ. Γιανναράν (06.11.2017) και το Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας Αθηνών εζήτησε την μετονομασίαν του εις Τμήμα Θρησκειολογίας (δια να ταιριάζη με τα Νέα Θρησκευτικά του νέου καθηγητού της Δογματικής κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου;). Προβλέπομεν εντός ολίγων ετών η διδασκαλία των κακοδόξων θέσεων των δύο αυτών προσωπικοτήτων εις τα φυτώρια των νεωτέρων θεολόγων θα οδηγήση εις νέον κύκλον δογματικών αντιπαραθέσεων εις την Εκκλησίαν.

Ως προδίδουν αι δραστηριότητές των εργάζονται πυρετωδώς δια την συστηματικήν κατήχησιν των θεολόγων εις το έργον του Σεβ. Περγάμου.  Το παρελθόν έτος 2016 ήρχισεν η έκδοσις των απάντων του εις τόμους και εκυκλοφορήθη από την Ακαδημίαν του Βόλου ευμεγέθης αφιερωματικός τιμητικός τόμος δια τον κ. Ι. Ζηζιούλαν. Εις τον τόμον αυτόν δημοσιεύεται και άρθρον του Σεβ. Βρανιτσέβου.

Ο Σεβ. Ιγνάτιος επιχειρεί εις το άρθρον του να εξετάση την σχέσιν Θ. Ευχαριστίας και Βασιλείας του Θεού επιλέγων τον Άγιον Μάξιμον τον Ομολογητήν και τον Σεβ. Περγάμου. Το εγχείρημά του αυτό ευθύς εξ αρχής μας εμβάλλει εις υποψίας, όταν γράφη «εκείνο που διακρίνει την θεολογία του Μητροπολίτου Ιωάννου από αυτήν του Αγίου Μαξίμου… είναι η σαφέστερη ερμηνεία της εικόνας και της σχέσεως της Θείας Ευχαριστίας με την αλήθεια, τουτέστιν με την μέλλουσα Βασιλεία του Θεού»! Πως είναι δυνατόν να ισχυρίζεται ότι ο Σεβ. Περγάμου παρέχει σαφεστέραν ερμηνείαν από τον Άγιον Μάξιμον; Προκαλούμεν τους αναγνώστας να μελετήσουν τον φιλοσοφικώτερον ίσως Πατέρα της Εκκλησίας, ώστε να αντιληφθούν ότι ενώπιόν του τα γραπτά του Σεβ. Περγάμου είναι απλώς φληναφήματα. Πρόκειται περί ασυγκρίτου διαφοράς. Πέραν όμως από την διαφοράν «επιπέδου», η ερμηνεία τόσων λεπτών ζητημάτων προϋποθέτει κατάστασιν χάριτος, αγιότητος, την οποίαν μόνον ο Ομολογητής της Εκκλησίας μας διαθέτει. Μήπως επιχειρείται η εμμέσως αναγωγή του κ. Ι. Ζηζιούλα εις Πατέρα της Εκκλησίας; Δια τούτο χρησιμοποιεί και συν­εχώς την προσφώνησιν «ο άγιος Περγάμου»;

Ο Σεβ. Βρανιτσέβου χρησιμοποιεί συνεχώς, επηρεασμένος από τον Σεβ. Περγάμου, αντί του όρου «υπόστασις» την λέξιν «πρόσωπον», λέξιν όμως που δεν χρησιμοποιεί με αυτόν τον τρόπον ο Άγιος Μάξιμος εις τα «Σχόλια εις την Εκκλησιαστικήν Ιεραρχίαν», καθόλου δε εις την «Μυσταγωγίαν» του, έργα τα οποία απασχολούν το άρθρον του κ. Ιγνατίου. Δεν πρόκειται απλώς όμως δια χρήσιν μιας λέξεως, αλλά δια υιοθέτησιν όλης της θεολογίας-κακοδοξίας του Σεβ. Περγάμου. Γράφει:

«Το πρόσωπον όμως, κατά τον άγιον Περγάμου, εδράζεται σε σχέση ελευθερίας και αγάπης με άλλο πρόσωπο, δηλαδή ο άνθρωπος είναι πρόσωπον σε σχέση με τον Θεό ως πρόσωπο. Διότι, μόνον η σχέση με ένα αιώνιο πρόσωπο, δηλαδή με τον Θεό, δίνει την αληθινή ύπαρξη στο ανθρώπινο πρόσωπο. Ο Χριστός είναι αιώνιο πρόσωπο, επειδή βρίσκεται αιωνίως σε σχέση με τον Θεό Πατέρα. Και είναι ταυτοχρόνως τέλειος άνθρωπος χάριν της ιδίας σχέσεως με τον Θεό Πατέρα, στην οποία εισήλθε και η ανθρώπινη φύση μετά την σάρκωση».

Η θεμελίωσις του προσώπου ως «σχέσις» είναι εσφαλμένη, καθώς η ελευθερία και η αγάπη πηγάζει από την φύσιν που έδωσε ο Θεός εις τον άνθρωπον. Το κάθε πρόσωπον έχει οντότητα και δεν ετεροπροσδιορίζεται από την σχέσιν του με κάποιον άλλον. Επίσης δεν δύναται να θεμελιώνεται σχέσις του ανθρώπου «με τον Θεό ως πρόσωπο». Ο Θεός έχει τρία πρόσωπα-υποστάσεις όχι μία, δια τούτο και η έκφρασις «αιώνιο πρόσωπο, δηλαδή με τον Θεό» μας επιστρέφει εις τον μοναρχιανισμόν. Η παρεκκλίνουσα τοποθέτησις συνεχίζεται αφ’ ενός με την θεμελίωσιν της αιωνιότητος του Υιού λόγω της αιωνιότητος του Πατρός και αφ’ ετέρου με την συσχέτισιν της τελειότητος της θεωθείσης ανθρωπίνης φύσεως με τον Πατέρα. Η αιωνιότης είναι ιδίωμα της φύσεως της Θεότητος και δεν προέρχεται από την σχέσιν με τον Πατέρα. Αν ο Πατήρ εκοινοποίει αιωνιότητα εις τον Υιόν, τότε η αιωνιότης θα ανήκεν εις το υποστατικόν ιδίωμα του Πατρός και θα ήτο ακοινώνητος. Εφ’ όσον όμως γνωρίζομεν ότι και ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα είναι «αιώνιοι», τι είδους διαφορά θα υπήρχε μεταξύ των τριών αιωνιοτήτων; Επιπροσθέτως πρέπει να αναρωτηθώμεν πως η σχέσις με τον Πατέρα εγγυάται την τελειότητα της ανθρωπίνης φύσεως; Δηλαδή ο Πατήρ γεννά παραλλήλως προς τον Υιόν και την ανθρωπίνην φύσιν, η οποία «εισήλθε» εις την σχέσιν αυτήν; Δεν ήτο αρκετή η πρόσληψις αυτής εκ του Υιού; Το κείμενον συνεχίζει:

«Σχετικά με την Θεία Λειτουργία, ο Χριστός είναι παρών σ’ αυτήν λόγω της σχέσεως που υπάρχει ανάμεσα στον λειτουργό –και δι’ αυτού όλου του συνηγμένου Σώματος- και στον Θεό Πατέρα. Με άλλα λόγια, ο Χριστός ως πρόσωπο είναι παρών στην Λειτουργία διότι, όπως δείχνουν όλες οι λειτουργικές ευχές και τελετές, η Λειτουργία αναφέρεται, σχετίζεται με τον Θεό Πατέρα».

Είναι αδιανόητον ότι ο λειτουργός συνάπτει συγκεκριμένη σχέσιν από μόνος του με την υπόστασιν του Πατρός. Η κοινωνία Θεού και ανθρώπου αφορά την όλην Αγίαν Τριάδα και όχι μίαν υπόστασιν. Η παρανόησις εδράζεται εις την άποψιν ότι ολόκληρος η Θ. Λειτουργία αναφέρεται εις τον Θεόν Πατέρα. Ωστόσον η Θ. Λειτουργία αναφέρεται εις όλην την Αγίαν Τριάδα, απλώς κατά σημεία δίδεται έμφασις άλλοτε εις τον Πατέρα, άλλοτε εις τον Υιόν και άλλοτε εις το Άγιον Πνευ­μα. Ακόμη και εις την ευχήν του καθαγιασμού που απευθύνεται προς τον Πατέρα δεν υπονοείται απουσία των άλλων δύο προσώπων. Ας παραθέσωμεν όμως τα λόγια ενός Λειτουργιολόγου:

«Ο ιερέας και μαζί του η κοινότητα μπορούν να εκφρασθούν με το «παρακαλούμεν», αλλά ταυτόχρονα να ειπούν ότι «προσφέρομέν σοι συμπροσευχόμενον μεθ’ ημών και αυτόν τον Ενανθρωπήσαντα Υιόν Σου». Αυτή η διάκριση καθιστά δυνατό στον ιερέα να εκφέρει στο δεύτερο μέρος της επικλήσεως τα καθαγιαστικά λόγια: «και ποίησον…». Αυτή η άμεση συμμετοχή και παρουσία του Χριστού στον καθαγιασμό των δώρων ερμηνεύει και το γεγονός ότι στην αρχαία εκκλησία κατά την ευχαριστιακή επίκληση εκαλείτο ο ίδιος ο Λόγος για τον καθαγιασμό των Δώρων (Ευχολόγιο Σεραπίωνος, Επισκόπου Θμουέως)… ο Χριστός ζητεί από τον Πατέρα, μαζί με τον ιερέα και τη δεομένη προς το Χριστό λειτουργική κοινότητα, τη μεταβολή δια του Πνεύματος του άρτου και του οίνου σε σώμα και αίμα Του… Δεχόμενος το αίτημα της κοινότητας, Αυτός απευθύνει αίτηση προς τον Πατέρα…» (Πρωτοπρ. Κ. Καραϊσαρίδη, Η Συμβολή του π. Δ. Στανιλοάε στη μελέτη των λειτουργικών θεμάτων, Αθήνα 1997, σελ. 209-210).

Ο Σεβ. Βρανιτσέβου επεκτείνει την κακοδοξίαν:

«Χάριν της διακρίσεως του προσώπου από την φύση και του ότι το πρόσωπον δεν εξαρτάται από την φύση, διάκριση στην οποίαν επιμένει ο άγιος Περγάμου, ο Χριστός είναι παρών στην Θεία Ευχαριστία ως πρόσωπο, αν και όχι κατά την ίδια την φύσι Του. Αυτό δεν σημαίνει ότι το πρόσωπο είναι απάτη η φαντασία, επειδή δεν υπάρχει κατά την ίδια (του) την φύση. Ο Χριστός είναι παρών στην Ευχαριστία ως πρόσωπον, «δανειζόμενος» ετέραν φύσιν, αποκαλύπτεται δε, δια του Σώματος Αυτού το οποίον απαρτίζεται από όλα τα μέλη της Θείας Ευχαριστίας, εμπεριέχοντας και την φύσιν: άρτον, οίνον και τα λοιπά. Το να καθιστά κάτι τέτοιο δυνατόν, το να μπορεί δηλαδή να είναι το πρόσωπον παρόν, δανειζόμενο ετέραν φύσιν, αυτό το καθιστά δυνατό η ενσάρκωσις  του Θεού Λόγου, ο Οποίος ως πρόσωπον δανείζεται την φθαρτήν ημών φύσιν και έτσι αποκαλύπτεται στην ιστορία».

Αυτή η έννοια της απελευθερώσεως του προσώπου από την εξάρτησιν της φύσεως είναι το θεμελιώδες αμάρτημα του Σεβ. Περγάμου, κατά τον οποίον η φύσις ταυτίζεται εσφαλμένως με την αναγκαιότητα και το πρόσωπον με την ελευθερίαν, ενώ εις την πραγματικότητα η ελευθερία πηγάζει εκ της θεοδωρήτου εξ αγάπης εις τον άνθρωπον φύσεως. Πως όμως διανοείται ότι είναι δυνατόν να υπάρχη πρόσωπον-υπόστασις άνευ της φύσεώς του; Προκειμένου να λύση το πρόβλημα ο κ. Ι. Ζηζιούλας προτείνει ότι η σάρκωσις επιτρέπει εις τον Υιόν να «δανείζεται» φύσεις! Ο ένας Σεβασμιώτατος υιοθετεί τας απόψεις του άλλου Σεβασμιωτάτου. Αυτή όμως η άποψις υποβιβάζει το μοναδικόν και άπαξ τελεσθέν γεγονός της σαρκώσεως, που αφεώρα αποκλειστικώς εις την ανθρωπίνην φύσιν, καθιστά την παρουσίαν του Κυρίου εις την Θ. Λειτουργίαν Α-φύσικην, υποκαθιστά την εν ατόμω θεωθείσαν ανθρωπίνην φύσιν του Κυρίου με τη συλλογικότητα των παρόντων ανθρώπων κατά την Θ. Λειτουργίαν και ανατρέπει τον χαρακτήρα της μεταβολής των Τιμίων Δώρων. Ο Κύριος ημών Ι. Χριστός είναι παρών όχι ως «τρόπος», αλλά ως θεωμένη ανθρωπίνη φύσις, την οποίαν μεταλαμβάνομεν. Η αν-Ούσιος παρουσία του Κυρίου επεκτείνεται εις ολόκληρον την θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν:

«Στην Θεία Λειτουργία υπάρχουν ως πρόσωπα ο Χριστός, η Παναγία, οι Απόστολοι, οι Άγιοι και λοιποί, αν και όχι ακόμη με την φύση τους. Υπάρχουν, όπως γράφει ο Μητροπολίτης Περγάμου, δανειζόμενοι την εισέτι φθαρτή φύση. Γι’ αυτό, η Λειτουργία είναι εικόνα της μέλλουσας Βασιλείας, η οποία είναι η αλήθεια…».

Δια να καταλήξη εις το εξής:

«Η σχέση εικόνας και αλήθειας είναι οντολογική. Χωρίς την Λειτουργία δεν υπάρχει Βασιλεία. Ωστόσο, η σχέση της εικόνας με την αλήθεια, δηλαδή της Λειτουργίας με την Βασιλεία, θεμελιώνεται όχι στην φύση ούτε στο νόημά της, αλλά στον τρόπο υπάρξεως της φύσεως, στο πρόσωπον του Χριστού. Χάρη στην διάκριση του προσώπου από την φύση το πρόσωπον μπορεί να είναι παρόν, παρ’ όλο που είναι κατά φύσιν απόν. Η Λειτουργία είναι Βασιλεία του Θεού, αλλά μόνον εν όψει της αναστάσεως των νεκρών και της καταργήσεως του θανάτου για όλη την Δημιουργία».

Δυστυχώς έχει τεθή εις το περιθώριον όλη η θεολογία περί της σχέσεως της εικόνος προς το πρωτότυπον και έχει υποκατασταθή από μίαν ιδιάζουσαν θεολογίαν του προσώπου, η οποία αυξάνει το χάσμα μεταξύ Λειτουργίας και Βασιλείας. Ίσως σκεφθή κανείς ότι υπονοείται η υπόστασις του Λόγου, η οποία αποτυπώνεται ως προς την ανθρωπότητα. Όμως η πράξις αυτή ερείδεται πρωτίστως εις την αντίδοσιν των ιδιωμάτων των δύο φύσεων, δηλ. εις μίαν ενεργητικήν διακοινωνίαν αυτών, η οποία είναι απούσα καθώς απομονώνει ο Σεβασμιώτατος το πρόσωπον- υπόστασιν από τας φύσεις, ως αυτό να ενεργή ανεξαρτήτως της αντιδόσεως, μόνον και μόνον επειδή αυτή ανήκει εις την φύσιν. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγει χαρακτηριστικά ότι:

«Η δε του Θεού Βασιλεία των προσόντων τω Θεώ φυσικώς αγαθών κατά χάριν έστι μετάδοσις» (PG 90, 1168C) [«Όταν ο Θεός μας χαρίσει κατά χάρη το κάθε τι που ανήκει στην φύση Του, αυτή είναι η Βασιλεία του Θεού» Μτφ. Γ. Καραλή, Η «μωρία» του Θεού και η «σοφία» του ανθρώπου, Αθήνα 2017, σ. 115]

Η εφαρμογή αυτού εις την σχέσιν εικόνος και αληθείας δια την Θ. Λειτουργίαν, υπομιμνήσκει εις όλους ότι αυτή δεν είναι αναπαράστασις σκιών η απλή προτύπωσις, αλλά φανέρωσις και μετοχή της Βασιλείας. Ο Καθ. Γ. Μαντζαρίδης γράφει ευστόχως:

«Με την έναρξη της θείας Λειτουργίας ευλογείται η Βασιλεία του Τριαδικού Θεού «νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων». Το «νυν» της Βασιλείας του Θεού προσφέρεται μέσα στην Εκκλησία. Και το «αεί» της Εκκλησίας υπάρχει στην Βασιλεία του Θεού… Έτσι η Εκκλησία ζει μέσα στην ιστορία τα έσχατα, ενώ ταυτόχρονα τα υποδηλώνει διαρκώς με την λατρευτική ζωή στην διαχρονική της πορεία» (Αλήθεια και ζωή. Από το  δο­γμα στο ήθος, Αθήναι 2012, σ. 219).

Απ’ όλα τα προαναφερθέντα προκύπτει ότι αρκετοί εκ των Επισκόπων, καθώς δεν είναι μόνον οι Σεβ. Περγάμου και Βρανιτσέβου, αλλά και όσοι δεν ελέγχουν τους συνεπισκόπους των δια τα δογματικά των λάθη,  έχουν  λησμονήσει  την  δο­γματικήν ακρίβειαν των Πατέρων, των οποίων αντί να επιθυμούν να είναι διάδοχοι ορέγονται να τους υπερβούν με θεολογικοφανή νοησιαρχικά σχήματα. Το πρόβλημα όμως είναι ότι πλέον αυτά δεν αποτελούν προσωπικάς των απόψεις, αλλά επίσημον διδασκαλίαν εις τας Θεολογικάς Σχολάς, από τας οποίας θα εξέλθουν οι αυριανοί Πανεπιστημιακοί Καθηγηταί, πρεσβύτεροι, Επίσκοποι, Αρχιεπίσκοποι και Πατριάρχαι!

Ορθόδοξος Τύπος

http://aktines.blogspot.gr