Εκκλησιαστικός
Λαϊκισμός
Του κ. Παύλου
Τρακάδα
Εκκλησιαστικοί
ταγοί προτιμούν να είναι αρεστοί εις το ποίμνιον παρά να αποτελούν την φωνήν
«βοώντος εν τη ερήμω», την προφητικήν εκείνην φωνήν, η οποία αφυπνίζει και
ζητεί μετάνοιαν και επαναπροσανατολισμόν εις την ορθήν πορείαν. Ο κρυφός ενίοτε
ναρκισσισμός καθίσταται φανερός, όταν αποτυπώνεται εις δημοσίας εκδηλώσεις,
όπου στόχος γίνεται η προσέλκυσις όχι μόνον του ποιμνίου, αλλά και η επέκτασις
της επιρροής του κατ’ επίφασιν θεολογικού λόγου εις τας ευρυτέρας μάζας
ανθρώπων. Πολλάκις ενδιαφέρονται περισσότερον δια την απήχησιν εις αλλοδόξους η
και αθέους παρά δια την οικοδομήν του ποιμνίου. Δια τούτο και ο λόγος των δεν
αναφέρεται εις την σώζουσαν αλήθειαν της πίστεως, αλλά εις ζητήματα
«πανανθρώπινα», υπό την έννοιαν ότι απασχολούν τας συγχρόνους κοινωνίας υπό
φιλανθρωπικόν η ακτιβιστικόν πρίσμα.
Επιτυγχάνουν
τελικώς αι δηλώσεις των να μεταδίδωνται ενίοτε εις όλον τον κόσμον, όμως να μη
διαφέρουν εις τίποτε με άλλους πολιτικούς η θρησκευτικούς αρχηγούς. Οι ίδιοι
προπαγανδίζουν ότι με τας ενεργείας των αυτάς κάνουν γνωστήν την Ορθοδοξίαν εις
τα πέρατα της Οικουμένης, ενώ εις την πραγματικότητα υπονομεύουν αυτήν, καθώς
δημιουργούν την εντύπωσιν ότι η Ορθοδοξία είναι απλώς μία ομολογία ως όλαι αι
άλλαι.
Ο «Πράσινος»
Πατριάρχης
Είναι
παγκοίνως γνωσταί αι «ανησυχίαι» του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως δια το
περιβάλλον. Το ζήτημα ήρχισε προ ετών, μεταξύ άλλων, όταν ο Σεβ. Περγάμου
έγραψε και το βιβλίον «κτίσις και ευχαριστία». Ο Πατριάρχης ήρχισε σειράν
συνεδρίων δια την σωτηρίαν του Αμαζονίου, της Αρκτικής, της Αδριατικής κ.α.,
όπου επί μίαν περίπου δεκαετίαν εγύρισεν όλον τον πλανήτην. Αυτά τα συνέδρια
απεσκόπουν εις τρεις στόχους. Πρώτον, η συγκέντρωσις ισχυρών οικονομικών
παραγόντων. Εδημιουργήθη η ΜΚΟ «Κύκλος της Πάτμου», η οποία συνεκέντρωσεν
επιχορηγήσεις με τεράστια ποσά δια τας πολυποικίλους ανάγκας αυτών των συνεδρίων.
Η υπόθεσις κάποιαν στιγμήν παρεπέμφθη δια έρευναν εις τας εισαγγελικάς αρχάς.
Δεύτερον, ο Ο.Τ. με μεγάλην έρευναν απεκάλυψε προ διετίας περίπου ότι τα
συνέδρια αυτά συνέβαλαν τα μέγιστα εις την προώθησιν του οικουμενισμού. Είχον
το πλεονέκτημα ότι εφαίνοντο ως «αθώα» και ήσαν ακατηγόρητα, διότι δεν ηδύνατο
κανείς να κατηγορήση το… περιβάλλον! Όμως όχι μόνον εις αυτά τα ίδια τα
συνέδρια συνηθροίζοντο άνθρωποι όλων των θρησκειών, αλλά διεφάνη από δηλώσεις
του Πάπα ότι επρόκειτο δια μίαν «κοινή ατζέντα» μεταξύ Ρώμης και
Κωνσταντινουπόλεως. Τρίτος σκοπός ήτο η προβολή. Βεβαίως δεν είναι κακόν, θα
σκεφθή κανείς, το Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως λόγω των ιδιαιτέρων συνθηκών
να έχη μίαν διεθνή αναγνώρισιν, ώστε να υπάρχη ασφάλεια έναντι κάθε
επιτιθεμένου. Ωστόσον, με την πάροδον του χρόνου έγινεν αντιληπτόν ότι οι περί
το Φανάριον δεν είχον ως πρώτιστον στόχον την προβολήν του Πατριαρχείου, αλλά
του «Πρωτείου», δια το οποίον πολλά εκοπίασε με μελέτας του ο Σεβ. Περγάμου.
Ποία
είναι η απόδειξις ότι δεν υπήρχαν αγαθά εκκλησιαστικά κίνητρα εις όλα αυτά; Το
νέον προσφατον στοιχείον που ήλθε να επανεπιβεβαιώση όλα αυτά είναι η
συνάντησις των G7, δηλαδή των επτά πλέον ανεπτυγμένων κρατών του κόσμου
(Καναδάς, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία, Ηνωμένον Βασίλειον και Ηνωμέναι
Πολιτείαι.), την 26ην και 27ην Μαΐου ε.ε. εις την Σικελίαν. Κατά την
συνεδρίασίν του ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Ντόναλντ Τραμπ, όπως είχεν υποσχεθή
προεκλογικώς, ανεκοίνωσεν ότι αποχωρεί από την συμφωνίαν των Παρισίων σχετικώς
με τα προβλεπόμενα μέτρα δια την προστασίαν του περιβάλλοντος, καθώς η
αναπτυξιακή πολιτική που επιθυμεί να εφαρμόση δια την χώραν του δεν του
επιτρέπει να τηρήση τα προβλεπόμενα δια την ανάσχεσιν της κλιματικής αλλαγής. Ο
Πατριάρχης εσιώπησε! Μόνον που αυτή η σιωπή ήτο πλέον εκκωφαντική από ποτέ…
Ανέμεναν όλοι να διαμαρτυρηθή εντόνως και να υψώση το ανάστημά του, εφ’ όσον
κατέχει πλουσίας περγαμηνάς από οικουμενιστικάς εκδηλώσεις, εις τας οποίας
προωθούσε την προστασίαν του περιβάλλοντος. Τίποτε όμως! Διατί; Οι περί το
Φανάρι εφρόντισαν όλα αυτά τα έτη μέσω του «ανεξόδου» λόγου περί οικολογίας να
δημιουργήσουν εις το διεθνές κοινόν αισθήματα συμπαθείας, καθώς πολλοί έλεγαν:
«Το καημένο το Φανάρι αυτοθυσιάζεται όχι δια ίδιον όφελος, αλλά δια το κοινό
μας «σπίτι»», ενώ παραλλήλως παρέδιδαν το Πατριαρχείον εις χείρας των ΗΠΑ. Τώρα
που αι ΗΠΑ δεν συμφωνούν με την οικολογίαν, πως δύναται ο Πατριάρχης να
εναντιωθή εις τους μεγάλους πάτρωνας; Καμαρώνουν εις το Φανάρι δια τον τι-τλον
«Πράσινος» Πατριάρχης, που πλέον όμως αποτελεί φωτεινόν σηματοδότην ότι
«Αμερική περνά ελεύθερα»! Ας μη απορρούμεν διατί εις το Κολυμβάριον συμμετείχε
πρόσωπον των ΗΠΑ…
Ο Πατριάρχης «των
φτωχών»
Δεν
είναι προνόμιον όμως μόνον του Φαναρίου τα ωραία λόγια. Δια να είμεθα δίκαιοι
τα συνηντήσαμεν προ έτους, κατά το Κολυμβάριον, από τον Πατριάρχην και Πάπαν
Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρον. Εις τοποθέτησίν του κατά την συζήτησιν δια το θέμα
της καταλληλότητος των όρων πρόσωπον και άνθρωπος, προκειμένου να εκφράσουν την
περί ανθρώπου διδασκαλία της Εκκλησίας, εσημείωνε -μάλιστα
καταχειροκροτούμενος-, τα εξής:
«οι
αρχιερείς που κάνουν ιεραποστολή, όταν επιστρέψουν στον τόπο τους θα κληθούν να
απαντήσουν σε ουσιαστικά ζητήματα… Πως θα επιστρέψουμε στην Αμερική, στην
Αλβανία, στην Σερβία, στην Αφρική να πούμε τι στον κόσμο μας; Για το πρόσωπο
και τον άνθρωπο; Το ποίμνιό μας περιμένει να ακούση για τα σημερινά προβλήματα
της κοινωνίας να του μιλήσουμε για την αγάπη του Χριστού να του δώσουμε ένα
πιάτο φαγητό».
Δια τας
δηλώσεις του αυτάς επευφημήθη υπό θεολόγων ως να επέτυχε να συμπυκνώση το
ουσιώδες νόημα της Ορθοδοξίας! Βεβαίως, δεν εχρειάζετο να δηλώση αυτό ο
Πατριάρχης, καθώς όλοι είναι γνώσται του προβλήματος και άλλωστε η Εκκλησία της
Ελλάδος είναι εκείνη που κατ’ εξοχήν ενισχύει το Πατριαρχείον Αλεξανδρείας δια
την ιεραποστολήν. Δεν είμεθα βέβαιοι αν το Πατριαρχείον Αλεξανδρείας χειρίζεται
το ζήτημα της ιεραποστολής με σωστόν τρόπον, διότι τελευταίως διάφορα παράπονα
σχετικώς έχουν καταφθάσει και εις τον Ο.Τ.
Ο λόγος
αυτός του Πατριάρχου ηχεί μεθυστικός: Μία Εκκλησία η οποία θα είναι η «Μητέρα
Τερέζα» των πενήτων! Μα ακριβώς αυτό δεν πρέπει να συμβή, να γίνουν
προτεραιότης τα συσσίτια και όχι ο «άρτος ο εκ του ουρανού καταβάς», εκείνου
που έχει το ύδωρ, από το οποίον όποιος πίει, δεν θα διψάση ποτέ πάλιν, δηλ. να
γίνη η Εκκλησία οργανισμός παροχής φιλανθρωπίας. Εις τας Συνόδους λύονται
θεολογικά ζητήματα, επί των οποίων έπειτα θα απορρεύση κάθε πρακτική στάσις και
η φιλανθρωπία. Δικαίως τα κατεφρόνησε τα ζητήματα του Κολυμβαρίου ο Πατριάρχης
Αλεξανδρείας, όμως δεν το έπραξε συνειδητά.
Αυτό
όμως που εφάνταζεν απλώς ως επιπολαιότης μιας στιγμής εχρειάσθη να παρέλθουν
μήνες, δια να συνειδητοποιηθή εις εύρος και βάθος. Ποίον είναι το νεώτερον
ερμηνευτικόν «κλειδί» δια την δήλωσιν του Πατριάρχου; Και πάλιν είναι η προσφατος
συνάντησις των G7. Με αφορμήν αυτήν, ως αναφέρει η ιστοσελίς ecumenicalnews.com:
«Οι
παγκόσμιες χριστιανικές οργανώσεις και εκκλησίες εδημοσίευσαν ένσταση προς τη
συνάντηση της Ομάδας των Επτά Εθνών στην Ιταλία, να κάνουν ο,τι μπορούν να
σώσουν τη ζωή 20 εκατομμυρίων ανθρώπων που αντιμετωπίζουν λιμό στην Υεμένη, τη
Σομαλία, το Νότιο Σουδάν και τη Νιγηρία. «Δεν γίνονται αρκετά για να σωθούν οι
ζωές των 20 εκατομμυρίων ανθρώπων που αντιμετωπίζουν πείνα … Μεταξύ αυτών είναι
1,4 εκατομμύρια παιδιά, τα οποία βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο θανάτου, εκτός αν
η βοήθειά τους φτάσει αμέσως», ανέφερε η ομάδα… «Σε αυτή την εποχή, η πείνα δεν
μπορεί να γίνει ανεκτή, όχι μόνο επειδή κάθε άνθρωπος εκτιμάται στο θέαμα του
Θεού και έχει το δικαίωμα να φάη, αλλά και επειδή η πείνα είναι το ηθικό
καθήκον των πλούσιων λαών να κάνουν ο,τι μπορούν, για να παράσχουν
χρηματοδότηση και βοήθεια για τη σωτηρία και να εργαστούν, για να σταματήσουν
οι βασικές συνθήκες που προκαλούν πείνα: σύγκρουση, κακή διακυβέρνηση και
αλλαγή του κλίματος».
Επίλογος
Όπως
παρατηρεί κανείς τα «πανανθρώπινα» ζητήματα (περιβάλλον και πείνα) είναι η από
κοινού «σταυροφορία» του οικουμενισμού. Οι Πατριάρχαι είναι συγχρονισμένοι με
τα αιτήματα του οικουμενισμού, τα οποία είναι κατά βάθος πολιτικά και κοινωνικά
και όχι θεολογικά. Αυτό το οποίον ακούει ο κόσμος από τα χείλη τους, δι’ ένα
ευγενή αγώνα δια την καλυτέρευσιν των συνθηκών ζωής του ανθρώπου, είναι
συγκινητικόν μεν, όμως παρεκκλίνει από την πορείαν της Εκκλησίας εντός της ιστορίας,
αφ’ ενός διότι δίδει την προτεραιότητα εις τον ανθρωπισμόν, αφ’ ετέρου επειδή
αυτό προωθεί τον λεγόμενον λαϊκόν οικουμενισμόν. Η Εκκλησία οφείλει να έχη
λόγον περί αληθείας. Η αλήθεια είναι να κηρύξωμεν τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν
απαλλαγμένον από τας μεταλλάξεις των αιρέσεων και έτσι ο κόσμος θα μάθη να ζητά
την βασιλείαν του Θεού και όλα τα υπόλοιπα θα δοθούν (Ματθ. στ 33).
Όταν αποκρύπτη την αλήθειαν και αρκήται εις ωραιολογίας δεν εκπίπτει μόνον του
σκοπού της, αλλά και «λαϊκίζει»…