ΑΓΙΟΦΑΡΑΓΓΟ: Ο ΘΡΥΛΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ 300 ΕΡΗΜΙΤΕΣ

 «Αγιοφάραγγο»: Ο θρύλος με τους 300 ερημίτες που συναντιόνταν μια φορά το χρόνο για να δουν πόσοι είχαν απομείνει

Στα νότια παράλια του Ηρακλείου πριν από χιλιάδες χρόνια ένα τεράστιο σπήλαιο γκρεμίστηκε και δημιουργήθηκε το επιβλητικό Αγιοφάραγγο.

Γεμάτο σπηλιές, απόκρημνα βράχια και δύσκολη πρόσβαση, ήταν ο ιδανικός τόπος για ασκητική ζωή.

Από τη Μινωική εποχή που υπάρχουν ευρήματα ανθρώπινης παρουσίας και μετέπειτα στα χρόνια του Χριστιανισμού, δεκάδες μοναχοί ασκήτευαν στις σπηλιές μέσα στα βράχια του Αγιοφάραγγου. Το όνομα του φαραγγιού δεν είναι τυχαίο, αλλά ούτε και και το εκκλησάκι που είναι αφιερωμένο στον Άγιο Αντώνιο τον ασκητή. Σύμφωνα με τον θρύλο, τριακόσιοι ερημίτες ζούσαν εδώ σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης.

Ο καθένας ασκήτευε μόνος και συναντιόταν με τους άλλους μόνο μια φορά τον χρόνο στο «γουμενόσπηλιο». Εκεί έκαναν καταμέτρηση και έβλεπαν πόσοι είχαν επιβιώσει σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο. Καλά κρυμμένο από τη φύση είναι το επιβλητικό Λιμνοβάραθρο Βουρβουλίτης. Μόνο από ψηλά μπορεί να φανεί.

Ένα άνοιγμα στα απόκρημνα βράχια με τη λίμνη που επικοινωνεί υπόγεια με τη θάλασσα και έχει υφάλμυρο νερό. Δίπλα από την παραλία υπάρχει ένα μονοπάτι που οδηγεί επάνω στον βράχο όπου βρίσκεται ο Βουρβουλίτης. Χρειάζεται όμως μεγάλη προσοχή γιατί τα βράχια είναι απότομα και επικίνδυνα. Ο ασφαλέστερος τρόπος είναι μια πτήση με drone πάνω από το σημείο.

www.pronews.gr

ΓΕΡΩΝ ΑΝΘΙΜΟΣ ΑΓΙΑΝΑΝΝΙΤΗΣ 1913 - 1996

 

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΤΗΣ ΧΑΛΟΥΣΕ ΧΑΤΗΡΙ!

Γερόντισσα Γαλακτία

 
Όλα, όμως, η Γερόντισσα Γαλακτία τά αντίκρυζε «εν πίστει» καί τά προσπερνούσε «εν σιγή». Γιατί ήταν από τίς ψυχές πού προσήγγιζαν τόν Χριστό, όχι «κράζουσα όπισθεν Αυτού» σάν τήν Χαναναία, αλλά «λαθούσα», ευγενικά, ήρεμα, συνεσταλμένα σάν τήν αιμορροούσα, πού τής έφθανε καί τής αρκούσε νά ακουμπήσει μόνο τά κράσπεδα τών ιματίων Του. Έτσι, μέ τήν ίδια συστολή προσήγγιζε πάντα Τόν Χριστό η Γερόντισσα Γαλακτία καί επιτελούσε τά έργα Του. Γι αυτό επέτυχε, τήν ίδια όπως η γυναίκα εκείνη κατάκτηση. Καί πράγματι ο Χριστός δέν τής χαλούσε χατήρι (χατίρι). Η προσευχή της, μετακινούσε όρη. Η απόλυτη εμπιστοσύνη της στήν πρόνοια Τού Θεού, ενεργοποιούσε μέσα της τήν Θεϊκή δύναμη καί επιτελούσε τό θαύμα. 

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ!

ΑΒΒΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΚΟΛΟΒΟΣ: "ΠΑΡΤΕ ΚΑΙ ΦΑΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΡΠΟ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ".

 Για τον αββά Ιωάννη τον Κολοβό διηγούνται το εξής περιστατικό

Κάποτε επισκέφθηκε ένα γέροντα, που εμόναζε σε μία σκήτη της Θηβαΐδος και κάθισε και αυτός εκεί στην έρημο. 

Ο αββάς αυτού του γέροντα πήρε μία μέρα ένα ξερό ξύλο και το έμπηξε στην γη και είπε στο γέροντα:

-Θα το ποτίζεις κάθε μέρα με μία στάμνα νερό, μέχρι να καρποφορήσει.

Το νερό βρισκόταν πολύ μακριά από το κελλί τους.  Για να το μεταφέρει, έπρεπε να ξεκινήσει από βραδύς, για να επιστρέψει το πρωί.

Ο γέροντας αν και ηλικιωμένος, αδύναμος από την άσκηση και την νηστεία δεν έφερε καμία αντίρρηση και πρόθυμα υπάκουσε στον γέροντά του, στον πνευματικό του καθοδηγητή.

Και ω! του θαύματος, μετά από τρία χρόνια το ξερό ξύλο φύτρωσε και έδωσε καρπούς, καρύδια.

Ο αββάς του γέροντα πήρε τους καρπούς και τους έφερε στην εκκλησία λέγοντας στους αδελφούς:

-Πάρτε και φάτε από τον καρπό της Υπακοής.

ΓΕΡΩΝ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: "ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ".

 Στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου τὰ σώματα τῶν μοναχῶν δὲν σκληραίνονται οὔτε παγώνουν, ἀλλὰ διατηροῦν τὸ χρῶμα, ποὺ εἶχαν ἐν τῇ ζωῇ, εἶναι χαρμονῆς θέαμα νὰ φύγης στὴν ἐκκλησία, ἢ στὸ σκαμνάκι προσευχόμενος, ἢ στὸ πατάκι γονατιστός, σὰν τὸν Ἅγιο Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους Ἁγίους, ποὺ ἔφυγαν σὲ παρόμοιες στιγμές.

Ἐπίσης, εἶναι πολὺ ὡραῖα νὰ φύγωμε γιὰ τὴν ἄλλη ζωή, τὴν ὥρα ποὺ δουλεύομε καὶ εἴμαστε κουρασμένοι καὶ ἱδρωμένοι ἀπὸ τὸ διακόνημά μας, ἢ τὴν ὥρα ποὺ γυρίζομε ἀπὸ μιὰ συζήτησι, στὴν ὁποία εἴπαμε τὸ «ναὶ» στὸν ἀδελφό μας καὶ δείξαμε ἔτσι τὸν σεβασμό μας στὴν θεοπλάστη εἰκόνα τοῦ μεγάλου Θεοῦ. Μακάρι νὰ μᾶς πάρη ὁ Θεὸς σὲ τέτοιες στιγμές.

 Ἀρχιμανδρίτου Αἰμιλιανοῦ τοῦ Σιμωνοπετρίτου

ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ:" Ο ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΗΡ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ".

 

Όσιος Δανιήλ Κατουνακιώτης, ο διακριτικός πνευματικός Πατήρ της εκκλησίας.

 Λαμβάνουμε μια μικρή γεύση από το χάρισμα της σοφίας και διακρίσεως που έλαβε από τον Θεό από την καταλυτική συμβολή του στην μετέπειτα πορεία και εξέλιξη του σύγχρονου μας οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστού. Στην αρχή απέστειλε στον νεαρό Φραγκίσκο - έτσι ήταν το κοσμικό του όνομα - που ασκήτευε σε μια σπηλιά, τον π.Αρσένιο, ο οποίος ανεδείχθει πολύτιμος αδελφός και αχώριστος συμπαραστάτης και συναγωνιστής του. 

 Στη συνέχεια συνεβούλευσε και τους δύο να υποταχθούν σε δύο απλά γεροντάκια, τον π. Εφραίμ και τον π. Ιωσήφ στα Κατουνάκια, για να εξασκηθούν στην υπακοή και την ταπείνωση. Και αυτοί, κάνοντας υπακοή στον Γ. Δανιήλ, υπηρέτησαν τα γεροντάκια αυτά με πολύ αυτοθυσία και αγάπη, και αφού πήραν την ευχή τους, μπόρεσαν να αναλάβουν τους μεγάλους αγώνες της ησυχαστικής και ερημητικής ζωής.

ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ

ΕΤΗΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ( ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β' ΕΤΟΣ 2020, 45, ΣΕΛ 34)

ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ: "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ".

«Μια μέρα ο Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης είχε φιλοξενούμενο. Κάποια στιγμή τινάζεται όρθιος εκεί που καθόντουσαν, σκύβει ευλαβικά το κεφάλι και σιωπηλά κάτι περιμένει...

- Τι συμβαίνει Γέροντα; ρωτά με απορία ο φιλοξενούμενος.

- Συγχώρα με παιδί μου για αυτήν την ξαφνική κίνηση αλλά μόλις πέρασε η Υπεραγία Θεοτόκος να μας ευλογήσει.

Κάθε μέρα περνάει από τα κελιά των μοναχών εδώ στο Άγιο Όρος και μας ευλογεί όλους, έναν έναν».

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (1912-1998✞)

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΩΥΣΗΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: "ΠΑΝΑΓΙΑ, Η ΜΑΝΑ ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ".

 Παναγία, η μάνα των Αγιορειτών

Ήταν ένα γεροντάκι που μόλις άκουγε τ’ όνομα της Παναγίας έκλαιγε σαν μικρό παιδί.

Ήταν ένας Καυσοκαλυβίτης που όποτε γύριζε πλευρό τη νύχτα έψελνε το «Άξιον εστί».

Ήταν ένας Γρηγοριάτης ηγούμενος πού ΄χε «φάει» την εικόνα Της από τους πολλούς ασπασμούς.

Ήταν ένας Νεοσκητιώτης που παρακαλούσε όποιον έβλεπε να μιλήσει, να γράψει, να εκδώσει, ό,τι υπήρχε για την Παναγία.

Ήταν ένας μακαρίτης Ιβηρίτης που έπασχε από αγάπη προς την Πορταΐτισσα.

Ένας Φιλοθεΐτης έλεγε: «Έχομεν βεβαίας τας ελπίδας εις την Γλυκοφιλούσαν»

Παναγία• η μάνα των Αγιορειτών.

Η Παναγία. Πάνω απ’ όλες τις Αγίες. 

Μητέρα Θεού και ανθρώπων. 

Η καλύτερη παραμυθία. 

Η πιο σίγουρη πρέσβειρα των πιστών. 

Η πιο ταπεινή, η πιο καλή, η πιο σεμνή, 

η πιο υπάκουη, η πιο υπομονετική, 

η σιωπηλή, η γενναία, η πρώτη, η βασίλισσα, 

η Κυρία, η Έφορος, η Οικονόμισσα, 

η φωτοφόρος νεφέλη και μανναδόχος στάμνα.

Χαρά να την αντικρύσεις. 

Ευχαρίστηση να την επικαλείσαι. 

Ευλογία να σ’ επισκέπτεται. 

Ελπίδα βέβαιη να την παρακαλάς. 

Βοήθεια μεγάλη η σκέπη της.

Πού να βρεις τα ωραία λόγια να την εγκωμιάσεις; Πόσο φτωχή είναι η γλώσσα για τα μεγάλα ονόματα; 

Πόσο έχει φθαρεί η γλώσσα από 

την κατάχρηση. 

Έτσι σιωπάς και τα λες όλα. 

Όπως σιωπηλή ακολουθούσε παντού 

τον αγαπητό Υιό Της. 

Μέχρι Σταυρού.

Αθωνίτισσα Θεοτόκε, το ακοίμητο κανδήλι, 

το αγνό κερί, οι Χαιρετισμοί, η Παράκληση, 

το Θεοτοκάριο, 

τα Θεοτόκια δεν σου αρκούν. 

Μήτε γονυκλισίες και τάματα και προσφορές 

και κομποσχοίνια. 

Την καθαρότητα της καρδίας ζητάς 

για νάλθει ο Υιός σου να κατοικήσει 

και να φέρει Θεοτόκες και Θεοφόρες 

ώρες αγίας θεοψίας και φωτοχυσίας…

Μητέρα του Θεού, μητέρα των ανθρώπων, 

μητέρα του πόνου, μητέρα της αγωνίας, 

μητέρα των θλιβομένων, σύντροφε των μονομάχων του Θεού, των καλογέρων.

Όπως και να το κάνουμε είναι ανώτερες ψυχές 

οι Αγιορείτες, αφού επέλεξαν ν’ αφοσιωθούν μόνιμα στην Αθωνίτισσα Θεοτόκο.

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς• 

του Άξιον εστί του πάνσεπτου ναού του Πρωτάτου της πρωτεύουσας των Καρυών, 

της Κουκουζέλισσας της Μεγίστης Λαύρας, 

της Βατοπεδινής Εσφαγμένης, 

της Πορταΐτισσας των Ιβήρων, 

της Τριχερούσης του Χιλιανδαρίου, 

του Ακαθίστου της Διονυσίου, 

της Φοβεράς Προστασίας του Κουτλουμουσίου, της Γερόντισσας του Παντοκράτορος, 

της Γοργοϋπηκόου της Δοχειαρίου, 

της Μυροβλύτισσας του Αγίου Παύλου, 

της Οδηγήτριας του Ξενοφώντος 

της Γλυκοφιλουσης της Φιλοθεου

και τόσες άλλες, σ’ εκκλησίες 

και παρεκκλήσια, κελλιά και καλύβια…

«Αθωνικό απόδειπνο» 

του Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΡΟΥΜΑΝΟ ΑΣΚΗΤΗ ΣΤΙΣ ΚΑΡΥΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ!

 *Θαυμαστό γεγονός μέ τόν Ἅγιο Παντελεήμονα 

και έναν Ρουμάνο ασκητή στις Καρυές του Αγίου Όρους*.

Kοντά στις Καρυές ασκήτευαν δύο Ρουμάνοι σε ένα Κελλί. Ο ένας είχε αρρωστήσει κάποτε πολύ βα­ριά και ο άλλος, δυστυχώς, βαριόταν να τον διακονεί. Γι' αυτό παρακαλούσε συνέχεια τον Άγιο Παντελεήμονα ή να γιατρέψει γρήγορα τον άρρωστο ή να τον πάρει απ' αυ­τή την ζωή, για να απαλλαγεί από τον λίγο κόπο πού έκα­νε διακονώντας τον άρρωστο. Μια μέρα λοιπόν, ενώ παρακαλούσε πάλι τον Άγιο Παντελεήμονα, του παρουσιάστηκε ο Άγιος και του λέει:

-Τι παρακαλείς; Από αρετές είσαι γυμνός, από την περιποίηση του αδελφού σου θα πάρεις λίγο μισθό από τον Θεό.

Τα λόγια αυτά του Αγίου Παντελεήμονος συγκλόνι­σαν τον διακονητή αδελφό. Έκτοτε διακονούσε με πολ­λή προθυμία τον άρρωστο και παρακαλούσε τον Θεό να ζήση πολλά χρόνια, για να τον γηροκομήσει στην συνέ­χεια.

apantaortodoxias.
hristospanagia3.

ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: "ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΥΤΟΥ ΓΕΝΕΣΘΩ ΕΙΣ ΑΜΑΡΤΙΑΝ... (ΨΑΛΜ.ΡΗ 7)".

 Στο Γεροντικό του Αγίου Όρους διαβάζουμε:

 «Από το χωριό «Αγία Παρασκευή» της Χαλκιδικής, πριν από πολλά χρόνια (το 1860) στην ιερά Μονή Δοχειαρίου, μόναζε, ένας περίφημος και πολύ καλλίφωνος ψάλτης με το όνομα Συνέσιος.

Ο Μοναχός αυτός ιδιαίτερη ευλάβεια είχε στην Αγία Παρασκευή και πάντοτε μετά από τον καθορισμένο κανόνα της προσευχής του — μετάνοιες και κομβοσχοίνια — που ήταν υποχρεωμένος να κάνει, απαραίτητα έκανε και ιδιαίτερη προσευχή στην Αγία Παρασκευή. Στην προσευχή του αυτή παρακαλούσε την Αγία να τον βοηθήση, για να σώση την ψυχή του, κι αν σαν άνθρωπος έχη επάνω του κάτι που είναι εμπόδιο για την ψυχική του σωτηρία, να του το αφαιρέση με όποιο τρόπο γνωρίζει εκείνη.

Πολλά χρόνια συνέχιζε να λέη αυτή την προσευχή και ένα πρωί, μετά την πανηγυρική ιερή Ακολουθία και τη θεία Λειτουργία, στην μνήμη του μαρτυρίου της Αγίας Παρασκευής (26 Ιουλίου) αισθάνθηκε λίγο μία μικρή ενόχληση στο λαρύγγι του, κι από την ενόχληση αυτή λίγο λίγο άρχισε η φωνή του να γίνεται βραχνή.

Από τότε έκανε πολλές προσπάθειες, για να καθαρίση τη φωνή του, αλλά βελτίωση και θεραπεία δεν υπήρχε, απεναντίας όσο πήγαινε και χειροτέρευε η βραχνάδα στη φωνή του.

Επειδή ήταν καλός μουσικός και περίφημος ψάλτης λυπήθηκε ο ίδιος κι όλοι οι αδελφοί της Μονής αυτής, αλλά και όλοι οι πατέρες που τον γνώριζαν σ’ ολόκληρο το Άγιον Όρος.

Έκαναν όλοι θερμή προσευχή στο Θεό, για την θεραπεία του αδελφού αυτού Συνεσίου, οπόταν μετά από ικανό διάστημα, φανερώθηκε στον ύπνο του ηγουμένου της Μονής η αγία Παρασκευή και του είπε: «Γιατί, πάτερ, ενοχλείτε τον Κύριο, με τις καθημερινές προσευχές σας, για τον αδελφό Συνέσιο; Και γιατί παραπονείστε, εφ’ όσον ο ίδιος με παρακαλούσε τώρα και πολλά χρόνια να του αφαιρέσω εκείνο που είναι εμπόδιο στην ψυχική του σωτηρία;».

Ο ηγούμενος κάλεσε τον αδελφό Συνέσιο και τον ρώτησε, για ποιό πράγμα παρακαλούσε την Αγία Παρασκευή; Ο π. Συνέσιος είπε πως παρακαλούσε την Αγία να του αφαιρέση ό,τι πράγμα εμποδίζει την σωτηρία της ψυχής του και πρόσθεσε στον ηγούμενο πως, όταν έψαλε, αισθάνονταν μία ιδιαίτερη ευχαρίστηση και γλυκαίνονταν επάνω στην μελωδική φωνή του τόσο, που ξεχνιόταν ο νους του και ξέφευγε από την έννοια των θείων λόγων και αντί να δοξολογή, με τους θείους ύμνους αυτούς τον Ύψιστον, όπως ο Ψαλμός του Δαυίδ λέγει: «Ηδυνθείη αυτώ η διαλογή μου, εγώ δε ευφρανθήσομαι επί τω Κυρίω» (Ψαλμ. ΡΓ’ 103) αυτός γλυκαινόταν για την φωνή του που ήταν γλυκιά και μελωδική, κι έμπαινε μέσα στην ψυχή του, στο λογισμό του ένα είδος κρυφής υπερηφάνειας και με τον τρόπο αυτόν, κατάφερνε ο δαίμων της υπερηφάνειας, να χάνη αυτός την επαφή των ψαλλομένων και την ένωση του νου του με το Θεό, σαν ψάλτης, και έτσι μετατρεπόταν η προσευχή του σε αμαρτία, όπως και πάλι λέγει το Πνεύμα το Άγιον «και η προσευχή αυτού γενέσθω εις αμαρτίαν…» (Ψαλμ. ΡΗ 7).

ΠΗΓΗ: iconandlight

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: "ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ; ΕΝΑ ΣΚΑΜΝΙ..."

ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ (1934-2019):

"ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ; ΕΝΑ ΣΚΑΜΝΙ…".

(ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΜΥΡΩΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΟΥ)

Στα εξομολογητήρια - δύο φορές την εβδομάδα στα Τρίκαλα και μια στην Καλαμπάκα - τον περικύκλωνε πλήθος νέων και παιδιών, χάριν των οποίων ο Γέροντας δεν σκεπτόταν κόπο, χρόνο, δάκρυα, προσευχές, κακοπάθεια και άδικες κατηγορίες. Έτσι, γίνεται πατέρας "υιών" και " θυγατέρων" του Θεού. Ζη και αισθάνεται ως αληθινός απόστολος. Η ζωή του είναι αφιερωμένη στον Θεό και στα τέκνα του, τέκνα του Θεού. Όλα αυτά εντελώς ελεύθερα, χωρίς να υποχρεώνη κανένα και χωρίς να περιμένει τίποτα από κανένα. Από το σύνολο αυτών των νέων αρχίζουν να ξεχωρίζουν και μοναχικές κλίσεις και κλήσεις. Δεν προτρέπει κανένα να αφιερωθεί και δεν αποτρέπει κανένα. Ο καθένας από μόνος του αποφασίζει, αξιοποιώντας τα χαρίσματα του Θεού με τη βοήθεια του Γέροντος.
Έδινε απαντήσεις, μάλλον έδειχνε διεξόδους και η απόφασις δική σου. Κάποτε, όταν κάποιος του είπε: " δεν μου λέτε το ένα που πρέπει, να τελειώνουμε; " , του απάντησε: " Λάθος μοναστήρι διάλεξες". Η συμβουλή του δεν καταργούσε την ελευθερία, ούτε την ευθύνη της αποφάσεως. Ο σεβασμός στην ελευθερία του άλλου ήταν το πιο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του.
"Τι είναι ο Γέροντας;" έλεγε σε παιδιά, φοιτητές τότε. "Ένα σκαμνί. Πατάς, και φθάνεις στον Θεόν' του δίνεις μετά μια κλωτσιά και μένεις κρατούμενος από τον Θεόν! Δηλαδή πρέπει να μάθεις ο ίδιος να κρατιέσαι από τον Θεόν". Την σύνδεσι των παιδιών του με τον Θεό λαχταρούσε και αυτή τον ενδιέφερε. 

Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΕΤΗΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.
ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β ΕΤΟΣ 2020 ΑΡΙΘΜ 45
(Στη φωτογραφία ο Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης με τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς) .

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΜΕ ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΚΟΙΝΙ

Ένας ασκητής έστελνε τον υποτακτικό του να πουλήσει το εργόχειρο του στις Καρυές. Εκεί ο υποτακτικός του άκουσε στο Πρωτάτο ωραιότατες ψαλμωδίες, μουσική κ.λ.π. 

Μια μέρα λέει στον γεροντά του:

- Γέροντα έχω ένα λογισμό. Εμείς εδώ πέρα στην έρημο δεν κάνουμε τίποτα. 

Να δεις πως εκεί υμνούν τον Θεό. Ψαλμωδίες, πράγματα, χορωδίες. Εμείς 

εδώ μόνο κομποσχοίνι, μόνο ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ… 

Τον παίρνει ο Γέροντας τότε μια άλλη μέρα και του λέει. 

- Ας, πάμε παιδί μου να δούμε τι κάνουν αυτοί οι πατέρες. Να κάνουμε κι εμείς το δικό τους τυπικό. 

Και όταν πήγαν σκύβει στο αυτί του, μέσα στην εκκλησία και του λέει ψιθυριστά. 

Πράγματι τέκνο, εδώ δοξάζουν τον Θεό. 

Δεν πρόλαβε να τελείωση και πιάνει δυνατός σεισμός. Σείστηκαν τα σύμπαντα. 

Τότε αμέσως οι ψάλτες άφησαν τα μουσικά βιβλία και τα «τεριρέμ» και άρχισαν να τραβούν κομποσχοίνι, φωνάζοντας «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ»!!!! 

- Γέροντα πάμε να φύγουμε, πάμε στη δουλεία μας, στην ησυχία μας, στο καλύβι μας. Αυτό που κάνουμε εμείς, είναι ανώτερο από τα ψαλτικά. 

Διαπίστωσαν πράγματι, ότι καλύτερη προσευχή είναι η προσευχή με το κομποσχοίνι.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: "ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΠΑΝΕ ΣΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ...".

Ὅσιος Παΐσιος: Γιατί οἱ μοναχοί πᾶνε στούς γιατρούς…

Ήρθε κάποιος στο Καλύβι και μου είπε: Γιατί οι καλόγεροι κάθονται εδώ και δεν πάνε στον κόσμο, να βοηθήσουν τον λαό;

– Αν πήγαιναν έξω στον κόσμο, να βοηθήσουν τον λαό, του είπα, θα έλεγες γιατί οι καλόγεροι γυρίζουν στον κόσμο. Τώρα που δεν πάνε, λες γιατί δεν πάνε.

Ύστερα μου λέει: Γιατί οι καλόγεροι πηγαίνουν στους γιατρούς και δεν τους βοηθάει ο Χριστός τους και η Παναγία τους να γίνουν καλά;

– Αυτήν την ερώτηση, του λέω, μου την έκανε και ένας Εβραίος γιατρός.

– Αυτός δεν είναι Εβραίος, μου λέει ένας πού ήταν μαζί του.

– Δεν έχει σημασία που δεν είναι Εβραίος, του λέω. Αυτή η ερώτηση Εβραίου είναι και θα σας πω την απάντηση που έδωσα στον Εβραίο, αφού είναι όμοια η περίπτωση.

«Εσύ, σαν Εβραίος που είσαι», του είπα, «έπρεπε να ξέρης απʹ έξω την Παλαιά Διαθήκη. Εκεί στον Προφήτη Ησαΐα αναφέρει ότι ο Θεός χάρισε στον βασιλιά Εζεκία, επειδή ήταν πολύ καλός, ακόμη δεκαπέντε χρόνια ζωής. Έστειλε τον Προφήτη Ησαΐα και είπε στον βασιλιά: ‘Ο Θεός σου χαρίζει ακόμη δεκαπέντε χρόνια ζωής, γιατί διέλυσες τα άλση των ειδωλολατρών. Και για την πληγή σου’ -ο βασιλιάς είχε και μια πληγή- ‘είπε ο Θεός να βάλης επάνω μια τσαπέλλα* σύκα, και θα γίνης καλά’! Αφού ο Θεός του χάρισε δεκαπέντε χρόνια ζωής, δεν μπορούσε να θεραπεύση και εκείνη την πληγή; Εκείνη όμως γιατρευόταν με μια τσαπέλλα σύκα».

Πράγματα που γίνονται από τους ανθρώπους να μην τα ζητάμε από τον Θεό. Να ταπεινωνόμαστε στους ανθρώπους και να ζητάμε την βοήθειά τους.

Μέχρις ενός σημείου θα ενεργήση ο άνθρωπος ανθρωπίνως και μετά θα αφεθή στον Θεό. Είναι εγωιστικό να προσπαθή να βοηθήση κανείς σε κάτι που δεν γίνεται ανθρωπίνως. Σε πολλές περιπτώσεις που επιμένει ο άνθρωπος να βοηθήση, βλέπω ότι είναι από ενέργεια του πειρασμού, για να τον αχρηστέψη.

Εγώ, όταν βλέπω ότι δεν βοηθιέται μια κατάσταση ανθρωπίνως λίγο πολύ καταλαβαίνω μέχρι ποιο σημείο μπορεί να βοηθήση ο άνθρωπος και από ποιο σημείο και μετά πρέπει να τ ̓ αφήση στον Θεό –, τότε υψώνω τα χέρια στον Θεό, ανάβω και δυο λαμπάδες, αφήνω το πρόβλημα στον Θεό και αμέσως τακτοποιείται.

Ο Θεός ξέρει ότι δεν το κάνω από τεμπελιά. Γι ̓ αυτό, όταν μας ζητούν βοήθεια, πρέπει να διακρίνουμε και να βοηθούμε σε όσα μπορούμε. Σε όσα όμως δεν μπορούμε, να βοηθούμε έστω με μια ευχή η με το να τα αναθέτουμε μόνο στον Θεό· και αυτό είναι μια μυστική προσευχή.

* Αρμαθιά από ξερά σύκα περασμένα σε νήμα ή βούρλο.

Από το βιβλίο του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου (νυν οσίου Παϊσίου), «Πνευματική Αφύπνιση, Λόγοι β’», έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Ιωάννης Θεολόγος ο Ευαγγελιστής», Σουρωτή Θεσσαλονίκης. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) pemptousia.gr

http://hristospanagia3.blogspot.com

ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΕΝ ΟΛΥΜΠΩ: "ΤΟ ΜΑΚΑΡΙΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ".

Το μακάριο τέλος του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω.

Στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος στη Σουρβιά του Πηλίου βρισκόταν ο Άγιος Διονύσιος, προκειμένου να δει και να οικοδομήσει τους μοναχούς της, όταν κατά τρόπο αποκαλυπτικό έλαβε την πληροφορία από την Υπεραγία Θεοτόκο ότι πλησιάζει το επίγειο τέλος του.

Ζήτησε λοιπόν από τους μοναχούς της Αγίας τριάδος να τον μεταφέρουν στο μοναστήρι του Ολύμπου όπου επιθυμούσε να κλείσει τα μάτια του και να ενταφιαστεί.

Φτάνοντας στον Όλυμπο προτίμησε να εγκατασταθεί σε σπήλαιο αρκετά μακριά απο το κοινόβιο,για να έχει αδιάσπαστο τον νού του προς τον Θεό, τις τελευταίες ώρες της επίγειας ζωής του.

Εκεί τον επισκέφτηκαν ο ηγούμενος και οι παλαιότεροι μοναχοί για να τον δουν και να τον συμβουλευτούν . Ο Άγιος τους νουθέτησε πνευματικά και τους προέτρεψε να επιστρέψουν στο μοναστήρι.

Κοντά του κράτησε μόνο δύο μονάχους. Με αυτούς ύστερα από τρεις μέρες πήγε στην αποκαλούμενη από τον ίδιο περιοχή «όρος των ελαιών»  η οποία ήταν πιο ησυχαστική, εκεί έμεινε μερικές ημέρες κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες γιατί ήταν χειμώνας. Οι δύο μοναχοί όταν θέλησαν να ανάψουν φωτιά για να ζεστάνουν λίγο το ταλαιπωρημένο σώμα του Αγίου από τις ασθένειες, στον κυριολεκτικά κατεψυγμένο Όλυμπο, εκείνος αρνήθηκε την περίθαλψη και ανάπαυση του σώματός του.

Όταν όμως η υγεία του επιδεινώθηκε, οι δύο αδελφοί επέμειναν και μεταφέρθηκε όχι στο κοινόβιο όπως ήθελαν αλλά στο σπήλαιο του Αγίου Λαζάρου , το οποίο βρίσκεται κοντά στο μοναστήρι και του διασφάλιζε το ησυχαστικότερον, όπως ο ίδιος επιθυμούσε.

Εκεί λοιπόν στις 23 Ιανουαρίου στα μέσα του 16ου αιώνος παρέδωσε την άγια ψυχή του στον Θεό, οι μοναχοί ενταφίασαν το τίμιο σκήνωμα του στο νάρθηκα του καθολικού της Αγίας τριάδος. Όταν μετά από χρόνια άνοιξαν τον τάφο ένιωσαν να διαχέεται από τα λείψανα του άρρητη ευωδία ενώ μαρτυρούνται και πολλά θαύματα που τελέστηκαν με την επίκληση του ονόματος του.

Στην νέα Ιερά Μονή του Αγίου οι ευλαβείς χριστιανοί επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να ασπαστούν τεμάχια ιερών λειψάνων του και να ζητήσουν την ευλογία και χάρη του.

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: "ΤΙ ΕΓΙΝΕ; ΣΤΟ ΕΒΓΑΛΕ ΤΟ ΜΑΤΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ;"

"...ΤΙ ΕΓΙΝΕ; ΣΟΥ ΤΟ ΕΒΓΑΛΕ ΤΟ ΜΑΤΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ; 

ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ..."

     Ο Γέροντας Γαβριήλ , Ηγούμενος της Ι.Μ.Οσίου Δαυίδ, μας διηγείται πώς ο Γέροντας Κύριλλος, υποτακτικός,τότε, του Αγίου Ιακώβου,  έχασε το μάτι του από διαβολική ενέργεια:

       《 ... Ένα πρωινό πήγε να πάρει ευχή απ’ τον Άγιο Ιάκωβο για να πάει στο διακόνημά  του. 

-Πρόσεξε!  του λέει ο Άγιος Ιάκωβος, πρόσεξε, γιατί ο διάβολος δεν σε χωνεύει και θέλει να σου βγάλει το μάτι.

 -Τί του έκανα , λέει, και δεν με χωνεύει; 

- Δεν ξέρω τί του έκανες, πρόσεξε!

     Εκείνη την ημέρα το διακόνημά του ήταν να κόβει ξύλα με το τσεκούρι, για τη θέρμανση της Μονής. 

     Πρόσεχε, αλλά στο τελευταίο ξύλο και στην τελευταία τσεκουριά, όπως χτύπησε με το τσεκούρι, πετάχτηκε ένα κομμάτι ξύλου και πήγε στο δεξί του μάτι. 

    Πόνος φρικτός...

   Εκείνη την ώρα έχασε την όρασή του, πήγε στον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο 

 -Τί έγινε, του λέει, στο ‘βγαλε το μάτι ο διάβολος;

- Μου το ‘βγαλε..

    Πήγε, μ’ ένα αυτοκίνητο  που υπήρχε εκείνη την εποχή σε όλα αυτά τα χωριά, στις Ροβιές ,όπου υπήρχε μια Αγροτική γιατρός.     Του είπε «τι μπορώ να σου κάνω εγώ, θα πας αύριο στη Χαλκίδα». 

    Δεν μπορούσε να κοιμηθεί από τους πόνους, όταν ξημέρωνε αποκοιμήθηκε λιγάκι κι όταν ξύπνησε , είδε ότι είχε μόνο 10 λεπτά να φτάσει μέχρι τις Ροβιές, απ’ όπου θα έπαιρνε το λεωφορείο για τη Χαλκίδα. 

   Όπως ήταν, πήρε ευχή απ’ τον Άγιο Ιάκωβο και το ‘βαλε στα πόδια. 

    Εδώ με τ’ αυτοκίνητο, αδελφοί μου, για να φτάσεις απ’ το Μοναστήρι στις Ροβιές θέλεις τουλάχιστον 20 λεπτά.

 Μέσα από μονοπάτια, παρόλο που δεν έκανε, ούτε καν αεράκι να πηγαίνει στο μάτι του, αυτό το πληγωμένο, πρόφθασε, με τη Χάρη των Αγίων και την ευχή του γέροντά του, την ώρα που έβαζε μπροστά στη μηχανή ο οδηγός, ανέβηκε στο λεωφορείο.

 Χρειάστηκε  2 ώρες και πλέον να πάει στη Χαλκίδα με αυτό το ταλαιπωρημένο μάτι.

 Πήγε στους γιατρούς, «τραυματικό καταρράκτη» του είπανε, «πρέπει να κάνεις επέμβαση». 

     Κάτι ενέσεις, μας έλεγε, μεγάλες που προκαλούσαν φρικτούς πόνους. Δάγκωνε τα σεντόνια για να μη φωνάξει από τους πόνους. 

     Περνούσαν οι μέρες, έβλεπε ότι οι άλλοι ασθενείς που είχαν κάνει καταρράκτη φυσιολογικό βγαίνανε από την Κλινική.

     Οι μέρες περνούσαν κι εκείνος παρέμενε .. 

      -Γιατρέ μου, είπε στο γιατρό, γιατί εγώ παραμένω έτσι;

 - Διότι, του λέει, το μάτι σου έχει ακόμα αιμάτωμα κι αν δεν απορροφηθεί θα υποστείς και δεύτερη διαδικασία.

 Με το άκουσμα αυτό σήκωσε τα χέρια ψηλά, είπε :  ΑΓΙΕ ΜΟΥ ΔΑΥΙΔ..

    και αδελφοί μου - τα διηγείτο ο ίδιος, τα έζησε - ,  ΒΛΕΠΕΙ ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΑΥΙΔ ,αυτόν τον Άγιο Γέροντα, γονατιστό μπροστά στο κρεβάτι του, με υψωμένα τα χέρια, τρεμάμενα και να δέεται στον Κύριο της Δόξης, στον Παντοκράτορα Θεό, 

   να δέεται για την ίαση του δούλου του, του θεράποντά του, του πατρός Κυρίλλου. 

   Από κείνη την ώρα, αδελφοί μου, το αιμάτωμα απορροφήθηκε και εξήλθε του Νοσοκομείου....》

Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από το κήρυγμα του Ηγουμένου της Μονής Οσίου Δαυίδ , Γέροντος Γαβριήλ, κατά τον Εσπερινό των Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου, που έγινε στο ομώνυμο παρεκκλήσι της Μονής,την 17/1/2021.

ΣΥΝΑΞΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ

12 Ιανουαρίου Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου του Ακαθίστου. 

Η ιερά εικόνα της Θεοτόκου του Ακαθίστου Ύμνου φυλάσσεται στο Καθολικό της ιεράς μονής Διονυσίου του Αγίου Όρους. Το έτος 1837 μ.Χ., κατά την διάρκεια πυρκαγιάς, οι μοναχοί έψαλλαν τον Ακάθιστο Ύμνο και η εικόνα παρέμεινε άθικτη. 

Ήταν ένα γεροντάκι που μόλις άκουγε τ’ όνομα της Παναγίας έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Ήταν ένας Καυσοκαλυβίτης που όποτε γύριζε πλευρό τη νύχτα έψελνε το «Άξιον εστί». Ήταν ένας Γρηγοριάτης ηγούμενος πού ΄χε «φάει» την εικόνα Της από τους πολλούς ασπασμούς. Ήταν ένας Νεοσκητιώτης που παρακαλούσε όποιον έβλεπε να μιλήσει, να γράψει, να εκδώσει, ό,τι υπήρχε για την Παναγία. Ήταν ένας μακαρίτης Ιβηρίτης που έπασχε από αγάπη προς την Πορταΐτισσα. Ένας Φιλοθεΐτης έλεγε: «Έχομεν βεβαίας τας ελπίδας εις την Γλυκοφιλούσαν»

Παναγία• η μάνα των Αγιορειτών.

Η Παναγία. Πάνω απ’ όλες τις Αγίες. Μητέρα Θεού και ανθρώπων. Η καλύτερη παραμυθία. Η πιο σίγουρη πρέσβειρα των πιστών. Η πιο ταπεινή, η πιο καλή, η πιο σεμνή, η πιο υπάκουη, η πιο υπομονετική, η σιωπηλή, η γενναία, η πρώτη, η βασίλισσα, η Κυρία, η Έφορος, η Οικονόμισσα, η φωτοφόρος νεφέλη και μανναδόχος στάμνα.

Χαρά να την αντικρύσεις. Ευχαρίστηση να την επικαλείσαι. Ευλογία να σ’ επισκέπτεται. Ελπίδα βέβαιη να την παρακαλάς. Βοήθεια μεγάλη η σκέπη της.

Πού να βρεις τα ωραία λόγια να την εγκωμιάσεις; Πόσο φτωχή είναι η γλώσσα για τα μεγάλα ονόματα; Πόσο έχει φθαρεί η γλώσσα από την κατάχρηση. Έτσι σιωπάς και τα λες όλα. Όπως σιωπηλή ακολουθούσε παντού τον αγαπητό Υιό Της. Μέχρι Σταυρού.

Αθωνίτισσα Θεοτόκε, το ακοίμητο κανδήλι, το αγνό κερί, οι Χαιρετισμοί, η Παράκληση, το Θεοτοκάριο, τα Θεοτόκια δεν σου αρκούν. Μήτε γονυκλισίες και τάματα και προσφορές και κομποσχοίνια. Την καθαρότητα της καρδίας ζητάς για νάλθει ο Υιός σου να κατοικήσει και να φέρει Θεοτόκες και Θεοφόρες ώρες αγίας θεοψίας και φωτοχυσίας…

Μητέρα του Θεού, μητέρα των ανθρώπων, μητέρα του πόνου, μητέρα της αγωνίας, μητέρα των θλιβομένων, σύντροφε των μονομάχων του Θεού, των καλογέρων.

Όπως και να το κάνουμε είναι ανώτερες ψυχές οι Αγιορείτες, αφού επέλεξαν ν’ αφοσιωθούν μόνιμα στην Αθωνίτισσα Θεοτόκο.

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς• του Άξιον εστί του πάνσεπτου ναού του Πρωτάτου της πρωτεύουσας των Καρυών, της Κουκουζέλισσας της Μεγίστης Λαύρας, της Βατοπεδινής Εσφαγμένης, της Πορταΐτισσας των Ιβήρων, της Τριχερούσης του Χιλιανδαρίου, του Ακαθίστου της Διονυσίου, της Φοβεράς Προστασίας του Κουτλουμουσίου, της Γερόντισσας του Παντοκράτορος, της Γοργοϋπηκόου της Δοχειαρίου, της Μυροβλύτισσας του Αγίου Παύλου, της Οδηγήτριας του Ξενοφώντος και τόσες άλλες, σ’ εκκλησίες και παρεκκλήσια, κελλιά και καλύβια… 

*Από το βιβλίο «Αθωνικό απόδειπνο» του Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

ΟΙ ΜΟΝΑΧΕΣ ΤΑΛΙΔΑ ΚΑΙ ΤΑΩΡ

 Οι μοναχές Ταλίδα και Ταώρ

 

1. Στην Αντινούπολη* υπάρχουν δώδεκα γυναικεία μοναστήρια.
Εκεί αντάμωσα την αμμά Ταλίδα, γερόντισσα, που όπως έλεγε η ίδια αλλά και αυτές που ζούσαν κοντά της, είχε ογδόντα χρόνια στην ασκητική ζωή.
Μαζί της συγκαταβίωναν εξήντα νεαρές μοναχές που τόσο πολύ την αγαπούσαν, ώστε δεν ήταν ανάγκη να κλειδώνουν την αυλόπορτα, όπως συμβαίνει σε άλλα μοναστήρια.
Η αγάπη τους ήταν το μοναδικό κίνητρο παραμονής τους.
Η γερόντισσα είχε φτάσει σε τέτοιο βαθμό απάθειας, ώστε όταν εγώ επισκέφθηκα το μοναστήρι και κάθισα, ήρθε και στάθηκε και αυτή κοντά μου και έβαλε τα χέρια της στους ώμους μου· ένα υπέροχο δείγμα αυθορμητισμού.
 
2. Στο ίδιο μοναστήρι ζούσε και μια μοναχή μαθήτριά της, η Ταώρ, που είχε συμπληρώσει τριάντα χρόνια στη μοναστική ζωή.
Δεν θέλησε ποτέ να φορέσει καινούριο ράσο, καλύπτρα ή ακόμη παπούτσια, λέγοντας ότι· «Δεν τα έχω ανάγκη, μήπως πλανευτώ και φύγω».
Πραγματικά όλες οι άλλες μοναχές πηγαίνουν την Κυριακή στην εκκλησία για να μεταλάβουν, και μόνη εκείνη κουρελιάρα παραμένει κλεισμένη στο μοναστήρι αφοσιωμένη αδιάκοπα στην εργασία της.
Ήταν η προσωποποίηση της ομορφιάς· και ο πιο δυνατός θα μπορούσε να χάσει το μυαλό του μαζί της.
Η καθαρότητα όμως της καρδιάς και η σεμνότητά της ήταν αρκετές για να μεταμορφώσουν τη λαγνεία σε ντροπή και σεβασμό.
 
*Βρισκόταν στην Αίγυπτο, στην δεξιά όχθη του Νείλου σχεδόν απέναντι από την Ερμούπολη.
 
Από το βιβλίο του Δημητρίου Γ. Τσάμη, «Μητερικόν, Διηγήσεις και βίοι των αγίων μητέρων της ερήμου ασκητριών και οσίων γυναικών της ορθοδόξου εκκλησίας», των εκδόσεων Π. Πουρναρά.

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Ο ΑΠΡΟΣΕΚΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΑΦΕΛΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΠΟΥ ΔΕΧΘΗΚΕ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ!

Ο απρόσεκτος λόγος αφελούς Μοναχού που δέχθηκε παιδαγωγική τιμωρία από τον Θεό:

Στο Γηροκομείο του Αγίου Παύλου ήταν ένας Παρανοσοκόμος λίγο αφελής μεν, αλλά πολύ καλοκάγαθος.
Μου είχε διηγηθή ο ίδιος, πριν από σαράντα χρόνια περίπου, ότι όταν υπηρετούσε στο Γηροκομείο της Μονής, του είχε δώσει ένας αδελφός ένα σταφύλι ευλογία. Εκείνος από την καλοσύνη του δεν το έφαγε, αλλά το έκοψε μικρά τσαμπάκια και το μοίρασε στα Γεροντάκια.
Ένα δε φιλότιμο Γεροντάκι του έδινε συνέχεια ευχές: «Καλό Παράδεισο! Καλό Παράδεισο!», γιατί ήταν και το πρώτο σταφύλι που είχε γευθή, αφού τα σταφύλια δεν είχαν ωρισμάσει ακόμη. Ο Παρανοσοκόμος λοιπόν με την αφέλεια του του απήντησε αστειευόμενος:
– Φάε, ευλογημένε μου, σταφύλι. Εδώ είναι ο Παράδεισος και η κόλαση.
Παρόλο που δεν το πίστευε αυτό – το είπε αστεία και είχε ελαφρυντικά λόγω της αφέλειας του – τί έπαθε όμως;
Βλέπει την νύχτα ένα φοβερό όνειρο, αλλά ένιωθε σαν να ήταν ξυπνητός! Αντίκρισε λοιπόν μια πύρινη θάλασσα και απέναντι έναν ωραίο κόλπο με κρυστάλλινα παλάτια και έναν σεβάσμιο Γέροντα, που έμενε εκεί στον πολύ όμορφο κόλπο, που ακτινοβολούσε, αφού και τα γένια του ακόμη φαίνονταν σαν μεταξωτά
. Εκεί γνώρισε και έναν αδελφό της Μονής, που είχε κοιμηθή πριν από τρία χρόνια, και τον ρώτησε τί είναι αυτά τα παλάτια, γιατί του έκαναν μεγάλη εντύπωση, και ποιος ο σεβάσμιος Γέροντας.
Ο αδελφός του είπε:
- Αυτός είναι ο Γερο-Αβραάμ, και αυτός ο όμορφος κόλπος με τα κρυστάλλινα παλάτια είναι «ο κόλπος το Αβραάμ», όπου αναπαύονται οι ψυχές των Δικαίων.
Ενώ ο αδελφός έλεγε αυτά, τα ακούει ο Δίκαιος Αβραάμ και λέει με αυστηρό ύφος στον Παρανοσοκόμο Πατέρα Γρηγόριο:
- Εσύ να φύγης γρήγορα από εδώ, δεν έχεις καμιά θέση!
Με το μάλωμα όμως που του έκανε ο Πατριάρχης Αβραάμ, κι όπως ο Παρανοσοκόμος γύρισε να φύγη βιαστικά, ένιωσε ότι τον άρπαξε η φλόγα από την πύρινη εκείνη θάλασσα και από τον πόνο ξύπνησε. Τί να ιδή όμως! Το πόδι του εκείνο, στο οποίο ένιωσε το κάψιμο, ήταν γεμάτο από φουσκάλες και εγκαύματα και πονούσε συνέχεια είκοσι ημέρες, μέχρι να θεραπευτούν οι πληγές με αλοιφές και διάφορα άλλα πρακτικά βότανα.
Μετανόησε πολύ γι’ αυτό που είχε πει και ήταν πολύ προσεκτικός στα λόγια του στο εξής.
 
Από το βιβλίο:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ
ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΝΑ ΣΚΕΠΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΣΦΑΛΜΑ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ!

Νά σκεπάζουμε τό σφάλμα τοῦ ἀδελφοῦ...

Από το Γεροντικό

Πήγε κάποτε ο αββάς Αμμωνάς σε κάποιον τόπο για να γευματίσει. Εκεί κοντά ήταν κι ένας αδελφός που είχε κακή φήμη. Συνέβη μάλιστα να πάει και να μπει στο κελί του αδελφού η γυναίκα για την οποία τον κακολογούσαν. Οι κάτοικοι της περιοχής μόλις το έμαθαν, ξεσηκώθηκαν και πήραν την απόφαση να διώξουν τον μοναχό από το κελί. Όταν πληροφορήθηκαν ότι ο επίσκοπος Αμμωνάς βρισκόταν στην περιοχή τους, πήγαν και τον παρακάλεσαν να πάει μαζί τους. Σαν τα έμαθε αυτά ο αδελφός, πήρε τη γυναίκα και την έκρυψε μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι. Κατέφθασε το πλήθος και ο αββάς Αμμωνάς αντιλήφθηκε τι συνέβη αλλά χάριν του Θεού σκέπασε το γεγονός. Μπήκε λοιπόν στο κελί του αδελφού, κάθισε πάνω στο πιθάρι και διέταξε να ερευνήσουν το κελί. Όταν όμως έψαξαν και δεν βρήκαν τη γυναίκα, τους είπε ο αββάς Αμμωνάς:

«Τι συμβαίνει λοιπόν; Ο Θεός να σας συγχωρήσει». Και αφού προσευχήθηκε, απομάκρυνε τον κόσμο. Έπιασε τότε από το χέρι τον αδελφό και του είπε: «Πρόσεχε την ψυχή σου, αδελφέ». Και με τον λόγο αυτόν έφυγε.

Κάποιος αδελφός της Σκήτης έσφαλε. Έγινε συγκέντρωση στην οποία κάλεσαν τον αββά Μωϋσή αλλ’ αυτός δεν θέλησε να πάει. Του παρήγγειλε τότε ο πρεσβύτερος: «Έλα, γιατί σε περιμένουν όλοι». Κι εκείνος σηκώθηκε και πήγε κρατώντας στην πλάτη ένα καλάθι τρύπιο που το γέμισε με άμμο. Οι Πατέρες που βγήκαν να τον προϋπαντήσουν του λένε: «Τι είναι αυτό, πάτερ;» «Οι αμαρτίες μου, απαντά ο Γέροντας, που κυλούν και πέφτουν πίσω μου και δεν τις βλέπω και ήλθα εγώ σήμερα να κρίνω τα σφάλματα άλλου».

Όταν τα’ άκουσαν αυτά οι Πατέρες, δεν είπαν τίποτε εναντίον του αδελφού αλλά τον συγχώρεσαν.

Ρώτησε ένας αδελφός τον αββά Ποιμένα: «Εάν δω κάποιο σφάλμα του αδελφού μου, είναι καλό να το σκεπάσω;» Κι ο Γέροντας απάντησε: «Όποια ώρα σκεπάσουμε το σφάλμα του αδελφού μας, σκεπάζει και ο Θεός το δικό μας. Κι όποια ώρα θα φανερώσουμε του αδελφού το σφάλμα, θα φανερώσει και ο Θεός το δικό μας».