Π. ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ: ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΚΑΙ ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ- ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ!

 
Βάπτισμα και Νηπιοβαπτισμός:

Τι λένε οι Άγιοι Πατέρες και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας

 
Βάπτισμα
Κατά την ορθόδοξη πίστη η αναγέννηση του ανθρώπου πραγματοποιείται με το άγιο βάπτισμα. Δεν πρόκειται εδώ για το βάπτισμα του Ιωάννη, γιατί αυτό διακρίνεται από το Χριστιανικό  βάπτισμα (Πράξ. ιθ' 3-5). Το Χριστιανικό βάπτισμα γίνεται εις το όνομα του Πατρός και του υιού και του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. κη' 19)
Με το Χριστιανικό βάπτισμα ενδύεται κανείς τον Χριστό, λαμβάνει το Πνεύμα της υιοθεσίας και γίνεται κληρονόμος Θεού και συγκληρονόμος Ιησού Χριστού (Γαλ γ' 26-29. Ρωμ. η' 17). Η αγία Γραφή βεβαιώνει πώς δεν υπάρχουν δύο βαπτίσματα για τούς πιστούς το βάπτισμα με νερό, πού ακολουθείται από το άγιο Χρίσμα, είναι ή «άνωθεν αναγέννηση» του Ιω. γ' 3-5.
Το Χριστιανικό Λοιπόν βάπτισμα είναι απαραίτητο για τη σωτηρία (Μάρκ. ιστ' 16. Α' Πέτρ. γ' 20-21). Μ' αυτό αποθνήσκουμε ως προς την αμαρτία και αναγεννώμεθα πνευματικά (Πράξ. β' 38. Ρωμ. στ' 1-11. Τίτ. Υ' 5).
 Με το άγιο βάπτισμα λαμβάνουμε το Πνεύμα της υιοθεσίας και γινόμαστε «τέκνα Θεού» (Ρωμ. η' 5-11. Γαλ δ' 5-6), γιατί με το βάπτισμα εvτασσόμαστε στο σώμα του Κυρίου, στην Εκκλησία (Πράξ. β' 41.47. Α' Κορ. lβ' 13. Γαλ Υ' 26-28) «εν σώμα και εν Πνεύμα... μία πίστις, ένα βάπτισμα» (Εφεσ. δ' 4-5). Ή Εκκλησία, πού είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α' Τιμ. Υ' 15), ερμήνευσε το Ιω. γ' 3-5 σε αναφορά με το άγιο βάπτισμα.
Ο άγιος Ιουστίνος (†165) συνδέει το βάπτισμα με την αναγέννηση του Ιω. γ' 3-5' μάλιστα το χαρακτηρίζει «τρόπον αναγεννήσεως» (Άπολ Α' 61). Ο Ωριγένης (185-254) Λέγει πώς το Άγιο Πνεύμα υπάρχει «εις μόνους τούς μεταλαβόvτας αυτού εν τη του βαπτίσματος δόσει» (παρά Άθαν., Πρός Σεραπ. επ. Δ', 10). Ο Τερτυλλιανός (†220) αναφέρει πώς «χωρίς το βάπτισμα δεν ανήκει σε κανένα η σωτηρία, όλως ιδιαιτέρως εξ αιτίας του Λόγου του Κυρίου, 'εάν τις δεν αναγεννηθεί εξ ύδατος', δεν έχει την Ζωήν» (Περί βαπτ. 12). Ο Μ. Άθανάσιος αναφέρει πώς ο βαπτιζόμενος «τον μεν παλαιόν απεκδύεται, ανακαινίζεται δε άνωθεν, γεννηθείς τη του Πνεύματος χάριτι» (Πρός Θεραπ., επιστ. Δ',13). (295-373)
Αλλά και στην εποχή των μεγάλων πατέρων, η Εκκλησία με τον ίδιο τρόπο ερμήνευσε τούς Λόγους της Γραφής, ταυτίζοντας τη σωτηρία και την αναγέννηση με το βάπτισμα.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρεται στο διάλογο με τον Νικόδημο (Ίω. γ' 1-21) και ονομάζει το βάπτισμα «λοχείαν», δηλαδή τοκετόν και «νέον δημιουργίας τρόπον... εξ ύδατος και Πνεύματος», «και αν ερωτήση κανείς ‘πως από ύδωρ;', τότε πρέπει να δοθεί η απάvτηση: Όπως ακριβώς εις την αρχήν το πρώτον υποκείμενον στοιχείον ήτό το χώμα και το παν ήτο έργο του Δημιουργού, έτσι και τώρα το μεν ύδωρ είναι το υποκείμενον στοιχείον, το παν δε είναι έργον της χάριτος του Πνεύματος'» (Χρυσ., Εις τό Ιω., ομιλ ΚΕ' 2).
«Διότι τίποτε το αισθητόν δεν μας παρέδωσεν ο Χριστός αλλά με αισθητά μεν πράγματα, όλα όμως νοητά. Έτσι και το βάπτισμα, η μεν δωρεά του ύδατος γίνεται με αισθητόν πράγμα, αλλά το συντελούμενον, δηλαδή η αναγέννησις και ανακαίνισις είναι νοητά. Διότι, εάν μεν ήσουν ασώματος, γυμνά θα σου παρέδιδε τα ασώματα αυτά δώρα. Επειδή όμως η ψυχή είναι στενά συνδεδεμένη με το σώμα, με αισθητά πράγματα σου παραδίδει τα νοητά» (Χρυσ., Εις το Ματθ., όμιλ. ΠΒ' 4)
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (381) αναφέρει τρεις γεννήσεις: «την σωματική, την δια του βαπτίσματος και την δια της αναστάσεως» (Λόγος Μ' 2, Εις το άγιον βάπτισμα).
Αλλά και οι Πατέρες της Δυτικής Εκκλησίας, όπως ο Αυγουστίνος, ονομάζουν το βάπτισμα «μυστήριον αναγεννήσεως». Γι' αυτό και όποιος αρνείται τον νηπιοβαπτισμό, βρίσκεται αντιμέτωπος με την αγία Γραφή, αλλά και με το «τυπικό της Εκκλησίας, πού παραδόθηκε από παλαιά και τηρείται πάντοτε» (Αύγουστ., Έπιστ. πρός Σίξτο VII 32. Χ 43).
Το γεγονός της ταύτισης του βαπτίσματος με την αναγέννηση δεν σημαίνει βέβαια πώς το βάπτισμα μας απαλλάσσει από τον προσωπικό αγώνα για την διατήρηση και την καρποφορία του πνευματικού δώρου. Αντίθετα η Εκκλησία εύχεται στον Κύριο να αναδείξει τον νεοφώτιστο «αήττητον αγωνιστήν κατά των μάτην έχθραν φερομένων κατ' αυτού» και να δώσει σ' αυτόν «πάντα μελετάν εν τω νόμω σου και τα ευάρεστά σοι πράττειν».
Όπως αναφέρθηκε, το βάπτισμα μας «ενδύει» τον Χριστό και μας εισάγει στο Σώμα του Χριστού, δηλαδή στη «βασιλεία του Θεού» (Ίω. γ' 3-5), όμως αυτός είναι ο «αρραβών» (Β' Κορ. ε' 5. Έφεσ. α' 14), τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί και να χάσει. Άλλωστε η περίοδος του αρραβώνα, ακόμη και στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι περίοδος δοκιμασίας. Γι' αυτό και απαιτείται άσκηση και αγώνας (Α' Θεσ. ε' 6-11. Α' Πέτρ. ε' 8-9).
 
Νηπιοβαπτισμός
 Όπως αναφέραμε, στην ορθόδοξη Εκκλησία η αναγέννηση ταυτίζεται με το άγιο βάπτισμα, δεν προηγείται του βαπτίσματος. Το βάπτισμα είναι σωτηρία, γι' αυτό και δεν το στερούμε από τα μικρά παιδιά. Ο Κύριος παρήγγειλε πώς δεν πρέπει κανείς να εμποδίζει τα παιδιά να λάβουν τη χάρη (Ματθ. ιθ' 14).
 Ο άγιος Ειρηναίος († 202), αναφέρει πώς ο Χριστός «ήλθε να σώσει δια του εαυτού τού όλους λέγω, όσοι δι' αυτού αναγεννώνται εις Θεόν, βρέφη και παιδιά και νέους και γέρους. Γι' αυτό ήλθε χάριν όλων των ηλικιών και έγινε βρέφος για τα βρέφη, αγιάζων τα βρέφη νήπιος μεταξύ των νηπίων, αγιάζων τούς έχοντας την ηλικίαν αυτήν...» (Ειρ.,MPL 7,784).
Ο Ωριγένης μας πληρoφoρεί για την πράξη της Εκκλησίας της εποχής του: «Τα παιδιά βαπτίζονται εις άφεσιν αμαρτημάτων... μήποτε επεί ουδείς καθαρός από ρύπου, τον ρύπον δε αποτίθεταί τις δια του μυστηρίου του βαπτίσματος, δια τούτο και τα παιδιά βαπτίζονται» (Ύπόμν. εις Ρωμ. ε' 9, βλ. Π. Τρεμπέλα, Δογματική, τόμος 3, σ. 114).
Ο Τερτυλλιανός, κάτω από αιρετικές επιδράσεις αντιτίθεται στην τότε πράξη της Εκκλησίας και αναφέρει: «Γιατί η αθώα ηλικία σπεύδει εις την άφεσιν των αμαρτιών; Επιθυμεί ίσως να συμπεριφερθεί σε πρόσκαιρα πράγματα με μεγαλύτερα προσοχή, και τα θεϊκά αγαθά να εμπιστευθεί σε κάποιον, στον όποιον δεν εμπιστεύεται ακόμη τα γήινα;» (Τερτυλ, Περί βαπτ. 18).
Ο άγιος Κυπριανός († 258), μας πληροφορεί οτι «δεν επιτρέπεται να αρνηθούμε σε κανένα άνθρωπο, πού γεννήθηκε, το έλεος και τη χάρη του Θεού. Διότι, αφού ο Κύριος λέγει στο ευαγγέλιό του πώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να Καταστρέψει τις ψυχές των ανθρώπων, αλλά να τις σώσει (Λουκ. θ' 56), δεν επιτρέπεται, καθόσον εξαρτάται από μας, να απολεσθεί καμία ψυχή. Διότι τι λείπει ακόμη σε αυτόν πού σχηματίσθηκε στην κοιλία της μητέρας του με το χέρι του Θεού;». «Εάν κάτι θα μπορούσε να εμποδίσει τούς ανθρώπους να λάβουν τη χάρη, τότε θα ήταν πιο πολύ για τούς ενήλικες και ηλικιωμένους και γέρoντες εμπόδιο οι βαρύτερες αμαρτίες. Εάν όμως παρέχεται άφεση αμαρτιών ακόμη και σε πιο βαριά αμαρτωλούς και σε εκείνους πού προηγουμένως πολλαπλά αμάρτησαν εναντίον του Θεού και δεν αποκλείεται κανείς από το βάπτισμα και τη χάρη, εάν αργότερα επιστρέψει, πόσο λιγότερο επιτρέπεται το να εμποδίζει κανείς ένα παιδί, πού είναι νεογέννητο και δεν διέπραξε καμία αμαρτία, ,αλλά έχει υποστεί μόνο με την πρώτη γέννηση τη δραστικότητα του παλαιού θανάτου, επειδή κι αυτό, όπως και ο Αδάμ εγεννήθη κατά σάρκα! Έτσι μπορεί να φθάσει στην άφεση αμαρτιών γι' αυτό το λόγο πιο εύκολα, επειδή δεν υπάρχουν για συγχώρηση προσωπικές αμαρτίες, αλλά μόνο ξένες αμαρτίες »(Κυπρ., Επιστ. πρός Φίντους (BKV 2,273. 275).
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, για να κατοχυρώσει τον νηπιοβαπτισμό αναφέρει την περιτομή, πού γινόταν την όγδοη ημέρα από τη γέννηση του παιδιού (Γεν. ιζ' 12) και την επάλειψη των θυρών με αίμα του αμνού (Έξοδ. ιβ' 7) και υπογραμμίζει:
«Έχομεν αιτιολογίαν, την οκταήμερον περιτομήν, πού ήτο μιά τυπική σφραγίς και εδίδετο εις αυτούς, στους οποίους δεν είχεν αναπτυχθεί ακόμη το λογικόν. Ομοίως και η επάλειψις των φλιών των θυρών, η οποία εφύλαττε με τα αναίσθητα, τα πρωτότοκα» (Γρηγ. Θεολογ., Λόγος μ' 28, ΕΠΕ 4,339).
«Έχεις νήπιον; μη δίδεις καιρόν εις την κακίαν, βάπτισέ το από την βρεφικήν ηλικίαν, αφιέρωσέ το εις το Πνεύμα από την ήλικίαν των μαλακών ονύχων» (Γρηγ. Θεολ. Λόγος , 17, ΕΠΕ 4,311).
 
Εγχειρίδιο αιρέσεων και παραχρηστιανικών ομάδων
π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος
Δρ. Θεολογίας, Δρ.Φιλοσοφίας

ΤΟ ΣΩΛΗΝΑΚΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ

 

ΤΟ ΣΩΛΗΝΑΚΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ

 
Ο διάκονος Σπυρίδων της ενορίας της Αγίας Σοφίας και των Τριών Θυγατέρων της από την πόλι Κιπούσι μας διηγείται:
Ένας Χριστιανός, τ᾿ όνομά του Βασίλειος, ετοιμαζόταν να δώσει εξετάσεις, αλλά δεν ήξερε σχεδόν τίποτε ν᾿ απαντήσει στις ερωτήσεις που του είχαν δοθή.
Σκεπτόταν κι έλεγε, τι θα κάνω για να επιτύχω σ᾿ αυτές τις εξετάσεις. Τον εφώτισε το Άγιο Πνεύμα και μπήκε στην Εκκλησία. Μας ζήτησε αγιασμό, χωρίς να μας πεί τι τον θέλει. Έβαλε αγιασμό μέσα στο σωληνάκι του στυλού του και πήγε στο σχολείο. Μπήκε στην αίθουσα και πριν δοθούν τα θέματα, έβγαλε τον αγιασμό από τον στυλό του, εράντισε μ᾿ αυτό το κεφάλι του προσευχόμενος ταυτόχρονα: «Κύριε Ιησού Χριστέ, βοήθησέ με. Φώτισε το μυαλό μου να γράψω καλά». 
 
Ο καθηγητής έγραψε τα θέματα στον πίνακα. Ο Βασίλειος φωτιζόμενος από τον Θεό, έγραψε πολύ καλά και παρέδωσε πρώτος την κόλλα του. Ο καθηγητής απόρησε και έλεγε πως έγραψε αυτός τόσο γρήγορα, ενώ δεν παρηκολούθησε τα μαθήματά μου. Είδε το γραπτό του και εξεπλάγη, διότι ήσαν όλες οι απαντήσεις σωστές. Τον ερώτησε:
-Πως έγραψες, χωρίς να διαβάσεις;
-Δεν έκανα τίποτε, του απήντησε. 
 
Τον ερώτησε πάλι ο καθηγητής: σε ποιά εκκλησία προσεύχεσαι; Ο μαθητής του απήντησε στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
-Συνέχισε να προσεύχεσαι, του είπε ο καθηγητής, σ᾿ αυτήν την Εκκλησία, διότι, φαίνεται ότι λατρεύεται αληθινά εκεί ο Θεός.
 
ΑΓΙΟΣ ΘΕΡΑΠΩΝ

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

 💧🌺💦🌺💧

Γιὰ τὴν Θεία Κοινωνία δὲν προετοιμάζεται κανεὶς ἀλλάζοντας τὰ ροῦχα καὶ πλένοντας τὰ δόντια.

   💧🌺💦🌺💧

   Τὸ κυριώτερο εἶναι νὰ ἐξετάση τὸν ἑαυτό του· νὰ δῆ: Αἰσθάνεται τὴν Θεία Κοινωνία ὡς ἀνάγκη; Εἶναι τακτοποιημένος; Μήπως ὑπάρχει κάτι ποὺ τὸν ἐμποδίζει ἀπὸ τὴν Θεία Κοινωνία καὶ δὲν τὸ ἔχει ἐξομολογηθῆ;

    💧🌺💦🌺💧

   Γιὰ νὰ νιώσουμε τὴν Θεία Κοινωνία, πρέπει νὰ ὑπάρχουν προϋποθέσεις. Ἡ καλύτερη προϋπόθεση εἶναι ἡ ταπεινὴ προσπάθεια νὰ κόψουμε τὰ πάθη μας, γιὰ νὰ μείνη στὴν καρδιά μας ὁ Χριστός. Ἀλλιῶς ὁ Χριστὸς ἔρχεται μὲ τὴν Θεία Κοινωνία μέσα μας, ἀλλὰ φεύγει ἀμέσως καὶ δὲν αἰσθανόμαστε τίποτε. Ὅταν παραμένη ὁ Χριστός, γίνεται μία ἀλλοίωση στὸν ἄνθρωπο. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ νιώθουν μέσα τους τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴν μία Θεία Κοινωνία μέχρι τὴν ἄλλη χωρὶς διακοπή.

     💧🌺💦🌺💧

   – Γέροντα, πολλὲς φορές, ὅταν ὁ ἱερέας λέη: «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε», νιώθω ὅτι δὲν εἶμαι ἕτοιμη νὰ κοινωνήσω.

    💧🌺💦🌺💧

   – Στὰ νοσοκομεῖα, μιὰ ὁρισμένη ὥρα, περνοῦν οἱ γιατροί, καὶ οἱ νοσοκόμοι φωνάζουν: «Νοσηλεία!». Τότε ὅλοι οἱ ἐπισκέπτες βγαίνουν ἀπὸ τοὺς θαλάμους καὶ οἱ ἄρρωστοι πηγαίνουν στὰ κρεββάτια τους καὶ περιμένουν τὸν γιατρό, γιὰ νὰ τὸν ἐνημερώσουν γιὰ τὴν κατάστασή τους καὶ νὰ τοὺς δώση τὴν ἀνάλογη θεραπεία.

     💧🌺💦🌺💧

   Ἔτσι κι ἐσύ, ὅταν ὁ ἱερέας λέη: «Μετὰ φόβου Θεοῦ», νὰ σκέφτεσαι ὅτι γίνεται νοσηλεία καὶ νὰ προσέρχεσαι στὴν Θεία Κοινωνία μὲ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός σου, ζητώντας ταπεινὰ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.     

     💧🌺💦🌺💧

   💧Άγιος Παϊσιος💧

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΣ: "Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ".

Ο Χριστός κάνει τα Μυστήρια... Ο Χριστός κάνει την Λειτουργία και πάνω και κάτω! Συ ει ο προσφέρων και προσφερόμενος και προσδεχόμενος και διαδιδόμενος Χριστέ ο Θεός! 

Αυτός ο Χριστός που Λειτουργεί και πάνω και κάτω θέλει να λειτουργεί και μέσα στην καρδιά μας! Έτσι! Θέλει να μπει μες την καρδιά μας και να κάνει εκεί την τρίτη λειτουργία! Και το καταλαβαίνουμε ότι μπήκε! 

Μην νομίζετε ότι όλα αυτά ειναι φανταστικά... Πως καταλαβαίνουμε ότι ο Χριστός μπήκε και άρχισε η καρδιακή λειτουργία; Όταν ακούεις μέσα σου το όνομα του Χριστού! Μες την καρδιά σου το ακούεις... το αισθάνεσαι!  

«Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με!»
«Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς!»

Το ακούς συνεχώς... Αυτενεργεί μόνο του! Στην αρχή έρχεται... φεύγει! Έρχεται - φεύγει ανάλογα με την ταπείνωσή μας, την προσοχή μας, με τη διαφύλαξη που κάνει το Άγιο Πνεύμα και πόσο το παρακαλούμε συνεχώς το Άγιο Πνεύμα να κρατηθεί κοντά μας και το κυριότερο να μας κρατήσει χωρίς κρίση, χωρίς κατάκριση, χωρίς κακούς λογισμούς! Πράους και ταπεινούς τη καρδία! Όλο το Ευαγγέλιο αυτά λέει! 

- Απόσπασμα από το κήρυγμα του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου μας Μόρφου κ. Νεοφύτου στην Θεία Λειτουργία της εορτής της Υπαπαντής του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού που τελέσθηκε στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό της Παναγίας Σκουριώτισσας στη Σκουριώτισσα στις 02.02.2022.

https://youtu.be/yJK4W6pP0Rk
https://youtu.be/RymeEr36MZ8

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΣ: "ΤΟ ΤΡΙΣΑΓΙΟ".

Με το Τρισάγιο ξεκινά η επίγεια ζωή μας και με το Τρισάγιο τελειώνει… Το Τρισάγιο θα ακούν οι δίκαιοι στην Ουράνιο Λειτουργία από τους Αγγέλους συμμετέχοντας όλοι μαζί με τελετάρχη τον Μέγα Αρχιερέα, τον Βασιλέα των βασιλευόντων, τον Κύριο των κυριευόντων, Ιησού Χριστό! Γι’ αυτό να αγαπήσουμε την Αγία Τριάδα! Αυτή μας εδημιούργησε! Αυτή μας έφερε στη ζωή και όποτε θέλει αυτή μας μετακομίζει εις την αιώνια ζωή! Κανείς δεν πεθαίνει! Παρά μόνον ο αμετανόητος, ο αξομολόγητος άνθρωπος! Αυτός πεθαίνει! Γιατί πεθαίνει πρώτα η ψυχή του και ύστερα το σώμα του... Ο άνθρωπος που μετανοεί, που εξομολογείται, που κοινωνά Σώμα και Αίμα Χριστού «εἱς ἄφεσιν ἀμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον» μετέχει της αθανάτου ζωής του Τριαδικού Θεού! 

- Απόσπασμα κηρύγματος Πανιερωτάτου Μητροπολίτου μας Μόρφου κ. Νεοφύτου την 04.12.2018

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ: "ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ"

Πολλοί αναζητούν, ως απαραίτητο εξομολογητή (και πνευματικό) με ανώτερο επίπεδο πνευματικής ζωής και μη βρίσκοντάς τον, χάνουν το θάρρος τους και γι' αυτό δεν προσέρχονται στην εξομολόγηση. Αυτό είναι μεγάλο αμάρτημα! Πρέπει να πιστεύουμε στο ίδιο το Μυστήριο της Εξομολογήσεως, στη δύναμή του και όχι στον εκτελούντα το Μυστήριο. Απαραίτητο είναι μόνο ο ιερέας να είναι Ορθόδοξος και νόμιμος. Είναι αδιαμφισβήτητο, ότι τα ατομικά προσόντα του ιερέα σημαίνουν πολλά, πρέπει όμως να πιστεύουμε και να ξέρουμε, ότι ο Κύριος ο Οποίος δρα δια της ευλογίας Του σε κάθε Μυστήριο, δρα δια της παντοδυναμίας Του, ανεξαρτήτως αυτών των προσόντων. 

+Όσιος Νίκων της Όπτινα

ΓΕΥΣΑΣΘΕ ΚΑΙ ΙΔΕΤΕ!

 Γεύσασθε καί ἴδετε

https://youtu.be/NRrIZnRYRLE

Ὁ τίτλος τοῦ ἄρθρου εἶναι μία φράση ἀπό τόν 33ο Ψαλμό πού ὁλοκληρωμένη ἔχει ὡς ἑξῆς «Γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος• μακάριος ἀνὴρ ὃς ἐλπίζει ἐπ’ αὐτόν» (στ. 9). Πρόκειται γιά ψαλμό τοῦ Δαυΐδ, τόν ὁποῖο ὁ προφήτης καί βασιλιάς ἔγραψε ὅταν ξέφυγε ἀπό τά χέρια τοῦ βασιλιᾶ τῶν Φιλισταίων Ἀγχοῦς προσποιούμενος τόν τρελό (βλ. A΄ Βα 21,12-22,1). Εἶναι ψαλμός εὐχαριστίας ἀλλά καί παραίνεσης. Ὁ Δαυΐδ ὄχι μόνον εὐχαριστεῖ τόν Θεό γιά τήν λύτρωσή του, ἀλλά συμβουλεύει τούς ἀκροατές του νά κάνουν κι αὐτοί τό ἴδιο καί νά δείχνουν σ’ ὅλη τους τήν ζωή πιστότητα στόν Κύριο καί στό θέλημά του. Ἔτσι θά Τόν ἔχουν σύμμαχό τους. «Γευθεῖτε», λέει, «καί δεῖτε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι σπλαχνικός, στοργικός• καί εἶναι μακάριος, εὐτυχής, ἐκεῖνος πού ἐλπίζει σ’ Αὐτόν». Ὁ Δαυΐδ γνώριζε πολύ καλά αὐτή τήν ἀλήθεια. Γεύθηκε πάρα πολλές φορές τήν χρηστότητα τοῦ Κυρίου. Ὁ Θεός δέν τόν ἐγκατέλειψε ποτέ• στάθηκε πάντοτε γι’ αὐτόν ὁ καλός βοσκός, ὁ ὁποῖος φρόντιζε νά μή λείψει στό πρόβατό του τίποτε. Ἀλλά καί ὁ Δαυΐδ ὑπῆρξε ἐκεῖνος γιά τόν ὁποῖο ὁ Θεός εἶπε: «εὗρον Δαυῒδ τὸν τοῦ Ἰεσσαί, ἄνδρα κατὰ τὴν καρδίαν μου, ὃς ποιήσει πάντα τὰ θελήματά μου» (Πρξ 13,22).

 Καί ἄν αὐτά ἰσχύουν γιά τούς ἀνθρώπους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἔστω καί γιά τόν Δαυΐδ, πολύ περισσότερο ἐφαρμόζουν, ἤ πρέπει νά ἐφαρμόζουν, σέ μᾶς, στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Διότι ἐμεῖς ὄχι ἁπλῶς ἐλπίζουμε στόν Θεό, ἀλλά μετέχουμε σ’ Αὐτόν, ὁ Κύριος εἶναι τό ἔνδυμά μας (βλ. Γα 3,27), εἴμαστε «θείας κοινωνοὶ φύσεως» (B΄ Πέ 1,4). Καί γευόμαστε τήν χρηστότητά του ποικιλοτρόπως καί πλούσια. Νά μερικά παραδείγματα:

 Ὁ λόγος τῆς ἁγίας Γραφῆς. Τό διαβεβαίωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος∙ «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον... ὅτι ἔρχεται ὥρα καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ νεκροὶ ἀκούσονται τῆς φωνῆς τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ ἀκούσαντες ζήσονται» (Ἰω 5,24-25). Ὑπάρχει κάτι πιό ποθητό ἀπό τήν ζωή τήν γλυκειά καί ἀτέλειωτη; Αὐτό δέν λαχταροῦμε ὅλοι οἱ θνητοί; Ζωή εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Γινόμαστε μέτοχοι τῆς ζωῆς καί ἐμεῖς ὅταν Τόν πιστεύουμε. Καί ποῦ θά στηριχθεῖ ἡ πίστη μας; Ποιός θά τήν καλλιεργήσει μέσα μας; Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ ἁγία Γραφή! Ὅποιος μέ ὄρεξη τήν μελετᾶ καί μέ ταπείνωση ἀγωνίζεται νά τήν ἐφαρμόζει καθημερινά, ἔτσι ὅπως ἡ ἁγία Ἐκκλησία Του τήν ἑρμηνεύει, γίνεται μέτοχος τῆς αἰώνιας ζωῆς.

 Ἡ προσευχή μας. Ὁ πιστός πού προσεύχεται μέ ζῆλο ἱερό, μέ καρδιά καθαρή, ὑψώνοντας «ὁσίους χεῖρας» (Α΄ Τι 2,8) βλέπει στήν ζωή του σημεῖα. Τό μαρτυροῦν αὐτό τά πλήθη τῶν ἁγίων, ὄχι μόνον αὐτῶν πού ἀπαντοῦν στίς σελίδες τῶν συναξαρίων, ἀλλά καί ἐκείνων πού ζοῦν ἀνάμεσά μας. Ὁ Κύριος εἶπε• «ὅ,τι ἂν αἰτήσητε ἐν τῷ ὀνόματί μου, τοῦτο ποιήσω» (Ἰω 14,13) καί πραγματοποιεῖ τήν ὑπόσχεσή του. Ἀρκεῖ τό θέλημά μας νά εἶναι σύμφωνο μέ τό θέλημά του καί νά μή ζητοῦμε «κακῶς» (βλ. Ἰα 4,3). Ἀλλά καί μόνον ἡ συναναστροφή μας μαζί του κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς, ἡ συναναστροφή μέ τόν ἀόρατο Θεό, πού τόν βλέπουμε πλέον στό πρόσωπο τοῦ πράου καί ταπεινοῦ Ἰησοῦ, γεμίζει τήν καρδιά μέ ἄρρητη χαρά καί εὐλογία.

 Τό μυστήριο τῆς μετανοίας. Εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Γεννηθήκαμε ὑπόδουλοι τοῦ θανάτου καί τῆς ἁμαρτίας. Ὅλες οἱ γενιές τῶν ἀνθρώπων φέρουν τήν σφραγίδα αὐτῆς τῆς ἀλήθειας. Καί δέν θά ὑπῆρχε διέξοδος, ἄν ἡ χρηστότητα τοῦ Κυρίου δέν μᾶς σήκωνε ἀπό τήν πτώση. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος καί ἔσχισε καί ἀκύρωσε τό γραμμάτιο τῶν ἁμαρτιῶν μας καρφώνοντάς το πάνω στόν σταυρό του (βλ. Κλ 2,14). Ἀπό τότε ὅποιος θέλει λαμβάνει τήν ἄφεση. Μέσα στήν Ἐκκλησία, τό θεραπευτήριο τοῦ Θεοῦ, μέ τό μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως ἡ χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος μᾶς καθαρίζει ἀπό κάθε ἁμαρτία. Καί ὅποιος προσέρχεται μέ αὐτή τήν πίστη καί μέ πραγματική μετάνοια γεύεται τήν θεϊκή εὐσπλαγχνία μέ πλησμονή.

Τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ὅμως ἡ κορύφωση τῶν εὐλογιῶν τοῦ Κυρίου, ἡ τέλεια ἔκφραση τῆς ἀγάπης του εἶναι τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἡ προσφορά τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός του. Ὁ Κύριος θυσίασε τήν ζωή του γιά μᾶς. Πέθανε γιά νά ζήσουμε ἐμεῖς. Καί μέ τήν ἀνάστασή του μᾶς χαρίζει τήν δικαίωση, μᾶς κάνει μετόχους τῆς βασιλείας του (βλ. Ρω 4,25). Αὐτή ἡ ἀτίμητη δωρεά Του προσφέρεται σέ ὅλους κάθε φορά πού πλησιάζουμε τό ἅγιο Ποτήριο καί κοινωνοῦμε «εἰς ζωὴν αἰώνιον». Γιορτάζουμε τότε Πάσχα, διότι «τὸ πάσχα ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστός» (A΄ Κο 5,7). Μέσα στήν Ἐκκλησία ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπό ἐκεῖ. Ὅλες οἱ ἐκφράσεις τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπως καί ὅλα τά μυστήρια ἀρδεύονται ἀπό ἐκεῖ, ἀπό τόν ἱερό κρατήρα. Καί ἔτσι δικαιώνονται. Διότι πνευματικότητα χωρίς σύνδεσμο μέ τό μυστήριο τῆς ζωῆς εἶναι ἀνύπαρκτη. Καί φυσικά, τί πιό μεγάλη ἀπόδειξη τῆς ἄπειρης χρηστότητας τοῦ Κυρίου καί τοῦ θείου ἐλέους;

 Ὅμως ὅλα αὐτά ἔχουν νόημα γιά μένα καί μοῦ χαρίζουν ὄχι μόνον γεύση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ἀλλά τήν πληρότητά της, ἄν εἶμαι διατεθειμένος νά ἀρνηθῶ κάθε ἄλλη ἀπατηλή καί ψεύτικη γεύση πού μοῦ προσφέρει ὁ κόσμος. Τότε μόνο θά ἔχω ἐμπειρία τῆς θείας προσφορᾶς καί μόνον τότε θά μπορῶ νά προσκαλῶ μέ παρρησία καί πειστικότητα καί τούς συνανθρώπους μου στό τραπέζι τῆς αἰώνιας χαρᾶς.

Εὐάγγελος Ἀ. Δάκας

Άπολύτρωσις 70 (2015) σελ.196-197

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΘΕΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ!

Άγιος Νεκτάριος: Το παραδοθέν παρά του Κυρίου Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας, είναι το ανώτερον όλων των Μυστηρίων, το θαυμασιώτερον των θαυμάτων, όσα η δύναμις του Θεού εξετέλεσεν, το υψηλότερον εξ όσων η σοφία του Θεού επενόησεν. Είναι δε και το τιμιώτερον όλων των χαρισμάτων, όσα η αγάπη του Θεού εχαρίσατο τοις ανθρώποις, διότι τούτο υπερέχει όλα τα άλλα, κατά την αριθμητικήν υπερβασίαν των όρων της φύσεως. Διότι πάντα μεν τα θαύματα προέρχονται εξ υπερβασίας νόμων τινών της φύσεως, το Μυστήριον όμως της Θείας Μεταλήψεως υπερέβη πάντας. Διό και δικαίως, θαύμα των θαυμάτων και Μυστήριον των Μυστηρίων δύναται να κληθεί και να θεωρηθεί… Θαύμα, διότι ο αυτός Ιησούς Χριστός είναι και εις τον ουρανόν και εις την γην και ο αυτός και εις το ιερόν ημών θυσιαστήριον. Θαύμα, διότι, ως σώμα Χριστού, είναι άφθαρτον και αθάνατον και ως αίμα Χριστού είναι πηγή ζωής αιωνίου. Είναι το μεγαλύτερον και υψηλότερον όλων των θαυμάτων, επειδή υπερβαίνει πάσαν κατάληψιν… και πάντας τους όρους της φυσικής γνώσεως.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟΣ ΑΓΩΝΑΣ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Τὸ μυστικὸ εἶναι ὁ ταπεινὸς καὶ φιλότιμος ἀγώνας, ποὺ συνοδεύεται μὲ προσευχὴ καὶ Μετάληψη τῶν ἀχρά­ντων Μυστηρίων. Αὐτὰ τρέφουν τὴν ψυχή, τρέφουν καὶ τὸ σῶμα. Ὅταν κοινωνοῦμε, παίρνουμε τὸ ἰσχυρότερο ἰαματικὸ φάρμακο, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ: ΑΝ ΤΥΧΗ ΕΝΑΣ ΙΕΡΕΥΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ, ΤΟΝ ΙΕΡΕΑ ΝΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗΣ!

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: Και αν τύχη ένας ιερεύς και ένας βασιλεύς τον ιερέα να προτιμήσης και αν τύχη ένας ιερεύς και ένας άγγελος, τον ιερέα να προτιμήσης διότι ο ιερεύς είναι ανώτερος από τους Αγγέλους. Ο δε ιερεύς οπού θέλει το καλόν του, να διαβάση τον Νόμον, να καταλάβη το χρέος του. Διά τους αγίους ιερείς δεν έχω να σας πω τίποτε. Εγώ έχω χρέος όταν απαντήσω ιερέα να σκύψω να του φιλήσω τα χέρια και να τον παρακαλέσω να παρακάλι τον Θεών δια φας αμαρτίας μου. Διότι όλος ο κόσμος να παρακάλεση τον Θεών δεν δύναται να τελειώσουν τα Άχραντα Μυστήρια, και ένας ιερεύς, έστω και αμαρτωλός, δύναται με την χάριν του Αγίου Πνεύματος να τα τελείωση.

ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ: Ο ΓΑΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΒΑΡΚΟΥΛΑ!

Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης: Ο γάμος είναι μια βαρκούλα. Για να φτάσετε στο λιμάνι, πρέπει να τραβάτε και οι δύο κουπί.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΘΑΥΜΑΤΑ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Τα μυστήρια της Εκκλησίας κάνουν θαύματα. Όσο πλησιάζει κανείς στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, θεώνεται, και επόμενο είναι να ακτινοβολή και να προδίδεται από την θεία Χάρη.

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΦΑΡΜΑΚΟ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ!

Η Θεία Κοινωνία είναι φάρμακο αθανασίας!

ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ: ΟΤΑΝ Ο ΠΑΠΑΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ, ΣΤΕΛΝΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΚΑΙ ΣΤΕΦΑΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΙΑ!

Αγία Σοφία της Κλεισούρας: Συμβουλέψτε τά κορίτσια σας νά φυλάξουν τήν τιμή τους, μέχρι τόν γάμο τους, νά βαδίσουν τόν δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Τά ἀγόρια νά μένουν καθαρά μέχρι τόν γάμο. Ὅταν ὁ παπάς ἀνοίγει τό Εὐαγγέλιο στόν γάμο, στέλνει ὁ Χριστός τόν ἄγγελο καί στεφανώνει τήν παρθενία.

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ: ΝΑ ΠΙΝΕΤΕ ΑΓΙΑΣΜΟ!

Άγιος Λουκάς Κριμαίας: Να πίνετε αγιασμό, όσο πιο συχνά μπορείτε. Αυτό είναι το καλύτερο και αποτελεσματικότερο φάρμακο. Μιλάω όχι μόνο σαν ιερέας, αλλά ως γιατρός. Από την εμπειρία μου στον τομέα της Ιατρικής.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ- ΜΕΓΑ ΕΥΧΕΛΑΙΟ, ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ!

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ- ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΧΕΛΑΙΟ!

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ, ΤΟ ΣΒΗΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Οι καλές πράξεις που κάνουμε δεν διαγράφονται. Οι κακές όμως μπορούν να διαγραφούν με το σβηστήρι του Θεού, την εξομολόγηση! 

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ! ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ ΤΑ ΑΓΙΑ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ!

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΩΝ “ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΩΝ” ΚΑΙ Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Ἅγιον Ὄρος Αὔγουστος 2017 (ἐκ. ἡμ.)

Τὸ ζήτημα τῶν οἰκουμενιστικῶν προβληματικῶν “βαπτισμάτων”

 καὶ ὁ ἐμπαιγμὸς τῶν θείων Μυστηρίων

Αὐτὲς τὶς ἡμέρες οἱ γονεῖς ἑνὸς βρέφους προσήλθαν σ᾽ ἕναν ἱερέα, ὁ ὁποῖος ἐτύγχανε καὶ πνευματικός τους, διὰ νὰ τελέσουν τὸ μυστήριο τοῦ θείου βαπτίσματος.

Κάποιος ἱερομόναχος, συγγενὴς ὤν τῶν γονέων τοῦ βρέφους, θεώρησε ὡς πνευματικόν του καθῆκον νὰ συστήσει στοὺς γονεῖς νὰ ζητήσουν ἀπὸ τὸν ἱερέα νὰ τελέσει σωστὰ τὸ μυστήριον δηλαδὴ νὰ βαπτίσει τὸ παιδί, καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ τὸ λούσει, ὅπως ἐπικρατεῖ πλέον νὰ γίνεται, καθότι βάπτισμα σημαίνει ὁλοκληρωτικὸ βύθισμα στὸ νερό. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ γονεῖς δὲν εἶχαν τὸ θάρρος νὰ ζητήσουν καὶ νὰ ἐπιμείνουν ἀπὸ τὸν ἱερέα νὰ βαπτίσει σωστὰ τὸ παιδί τους, ἀνέλαβε ὁ ἱερομόναχος νὰ τηλεφωνήσει στὸν ἱερέα καὶ μὲ τὸν ἁρμόζοντα σεβασμὸ νὰ τὸν ἐνημέρωσει στὸ πόσο μεγάλη εὐθύνη ἔχει στὴν ὀρθὴ τέλεση τοῦ βαπτίσματος, σύμφωνα μὲ αὐτὰ ποὺ ὁρίζουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, διαβάζοντάς του μάλιστα ἀπὸ τὸ Πηδάλιο τὸν 50ον Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, καὶ τὴν σχετικὴ ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Τὸ ἀποτέλεσμα ὅπως ἀποδείχθηκε ἦταν, ἀντὶ γιὰ βάπτισμα ὁ ἱερέας νὰ κάνει ἕνα ἁπλὸ λουτρὸ στὸ βρέφος, βουτώντας το μέχρι τοὺς ὤμους καὶ στήν τρίτη «κατάδυσι» ἁπλὰ ἔρριξε νερὸ καὶ μούσκεψε τὸ κεφαλάκι του, ξεγελώντας ἔτσι τοὺς γονεῖς καὶ τὴν συνείδησίν του ὅτι δῆθεν ἔκανε βάπτισμα...

Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ἁπλὰ ὁ συγκεκριμένος ἱερέας, ὁ ὁποῖος ἴσως ποτέ του δὲν διδάχθηκε πῶς ἐπιτελεῖται σωστὰ καὶ ὀρθόδοξα τὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, ἴσως μάλιστα οὔτε κἄν νὰ προβληματίστηκε, ἀφοῦ ἄλλωστε σήμερα ἔτσι «βαπτίζουν» οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν ἱερέων. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὅμως τὸ βάπτισμα εἶναι τὸ πρώτιστο ἐκ τῶν μυστηρίων ἐπὶ τοῦ ὁποίου θεμελιώνονται ὅλα τὰ ὑπόλοιπα μυστήρια: τὸ χρῖσμα, ἡ θεία Εὐχαριστία καὶ φυσικὰ ἡ ἱερωσύνη. 

Μὲ ἀφορμὴ λοιπὸν τὸ γεγονὸς αὐτὸ θά ἤθελα νὰ κάνω κοινωνοὺς τῆς βαθυτάτης θλίψεώς μου, τόσο τοὺς ἱερεῖς ποὺ βαπτίζουν καὶ οἱ ὁποῖοι ἔχουν τεραστία εὐθύνη, ὅσο καὶ τὸν κάθε Ὀρθόδοξο χριστιανὸ γονέα, ποὺ ἀναμένει ἐκ τοῦ ἱερέως νὰ τοῦ βαπτίσει τὸ παιδί του, καὶ ὄχι βεβαίως νὰ τὸ λούσει... Εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο θά πρέπει νὰ μᾶς προβληματίσει πολὺ σοβαρὰ ὅλους μας. 

Τὸ πρόβλημα μάλιστα καθίσταται πολύ σοβαρότερο, καθὼς εἶναι ἀπόρροια μὰ καὶ ἀποδεικνύει συνάμα τὸ πόση μεγάλη ζημιὰ ἔχει κάνει ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴν Ἐκκλησία, προσβάλλοντας ἔτσι τὸ ὅλον οἰκοδόμημα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἦταν πρὶν ἀπὸ κάποιες δεκαετίες ἡ πλέον παραδοσιακὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Οἱ οἰκουμενιστὲς μὲ πρωτοστάτη πάντα τὸ οἰκουμενιστικὸ Πατριαρχεῖο Κων/λεως ἐδῶ καὶ 115 χρόνια, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, ἔχουν φροντίσει νὰ τοποθετήσουν παντοῦ νεωτεριστὲς-οἰκουμενιστὲς ἀρχιεπισκόπους, μητροπολῖτες καὶ ἀρχιμανδρῖτες. Ὅλοι αὐτοὶ κάνουν «τὰ στραβὰ μάτια» καὶ ἀφήνουν ἐδῶ καὶ ἀρκετὲς δεκαετίες νὰ ἀλλοιώνονται τὰ μυστήρια, πολλὲς φορὲς καὶ νὰ γελοιοποιοῦνται, π.χ ἀπὸ δεδηλωμένους ἀθέους πολιτικάντιδες, ὅταν αὐτοὶ συμμετέχουν σὲ “μυστήρια” (κυρίως γάμους καὶ βαπτίσεις) χάριν ἄγρας ψήφων καὶ γιὰ τὸ θεαθῆναι...

Ἔτσι πολλοὶ ἱερεῖς παραλείπουν εὐχὲς κατὰ τὴν τέλεσιν τῶν μυστηρίων καὶ ἕκαστος αὐτοσχεδιάζει κατὰ τὸ δοκοῦν. Ἰδιαιτέρως δὲ στὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος δὲν διαβάζονται ὅλες οἱ εὐχὲς τῶν ἐξορκισμῶν, ἐνῶ δὲν βάζουν καὶ τὸ ἀπαραίτητο νερὸ στὶς κολυμβῆθρες μὲ φυσικὸ ἐπακόλουθο τὴν ἀδυναμία ὀρθῆς ἐπιτέλεσης τῶν τριῶν καταδύσεων, εἰς τῦπον τῆς τριημέρου Ταφῆς καὶ Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ὅλα αὐτὰ γίνονται ὄχι τυχαῖα καὶ ὁ λόγος εἶναι προφανής, διότι κατ᾿ αὐτοὺς τοὺς μοντέρνους λατινόφρονες αἱρετικοὺς οἰκουμενιστές -ἐφαρμόζοντας τὶς ἀρχὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ-, θὰ πρέπει νὰ ἐξομαλύνονται οἱ -κατ᾿ αὐτούς- ἱστορικὲς καὶ ὄχι δογματικὲς διαφορὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς, καθὼς τὸ ὀρθόδοξο βάπτισμα δὲν ταιριάζει μὲ τὸ αἱρετικό, καθὼςσ’ αὐτὸ δὲν ἐπιτελεῖται βάπτίσμα ἀλλὰ ράντισμα ἤ ἐπίχυσι. Διὰ τὸ μόνον βέβαια τὸ ὁποῖο ἀνησυχοῦν ὑπερβαλλόντως καὶ καίγονται κυριολεκτικὰ οἱ οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι εἶναι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ ὀνοματός τους ἀπὸ τοὺς ἐλαχίστους ἡρωϊκοὺς ὀρθοδόξους ἱερεῖς. Τότε πανικόβλητοι τρέχουν νὰ ἐπιβάλλουν τὴν “τάξιν” καὶ ἀρχίζουν διωγμούς, ἐξορίες, κόβουν τοὺς μισθοὺς κ.ἄ.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει τὸ δικὸ της Σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους, κάτι ἀνάλογο ὅπως συμβαίνει καὶ σὲ κάθε εὐνομούμενο κράτος, ὅπου εἶναι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ σύνολη ἡ ἱερὰ Παράδοσις, τὰ ὁποῖα θὰ πρέπει πρῶτα αὐτοὶ οἱ ἐπίσκοποι νά σέβονται καὶ νὰ ἐφαρμόζουν. Αὐτὰ ὅλα ἐμπεριέχονται σὲ ἕνα ὀγκώδη τόμο ποὺ λέγεται τὸ Πηδάλιον τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα ἔργα τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, καὶ εἶναι ἕνα νομοκάνονο καὶ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἅγιο ὡς τὸ πηδαλίο-τιμόνι ποὺ ὁδηγεῖ μὲ ἀσφάλεια τὴν κιβωτὸ τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν εὔδιον λιμένα τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ. Δὲν γνωρίζουμε, ὅμως πόσοι Ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς σήμερα τὸ ἔχουν μελετήσει ἤ τὸ συμβουλεύονται…

Παραθέτουμε τὸν σχετικὸν Ἱερὸν Κανόνα περὶ τῆς σωστῆς τελέσεως το μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος ἀπὸ τὸ Πηδάλιον, καθὼς καὶ τὴν ἑρμηνεία ποὺ κάνει ὁ ἅγιος Νικόδημος:

ΚΑΝΩΝ Νʹ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

«Εἴ τις Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος μὴ τρία βαπτίσματα μιᾶς μυήσεως ἐπιτελέσῃ, ἀλλὰ ἕν βάπτισμα, τὸ εἰς τόν θάνατον τοῦ Κυρίου διδόμενον, καθαιρείσθω. Οὐ γάρ εἶπεν ὁ Κύριος εἰς τόν θάνατὸν μου βαπτίσατε, ἀλλὰ πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».
Ἑρμηνεία: Τρία εἶναι τὰ ἀναγκαιότατα, καὶ πάντη πάντως ἀπαραίτητα ἐν τῷ μυστηρίῳ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος· Νερόν ἡγιασμένον· Κατάδυσις τριτὴ καὶ ἀνάδυσις ἐν τῷ ὕδατι, καὶ ἐπίκλησις τῶν τριῶν ὑπερθέων Ὑποστάσεων. Εἰς τὸν ἀνώτερον μθʹ (49ον) Κανόνα οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι περί τῶν τριῶν ἐπικλήσεων ἐπρόσταξαν καὶ ἐδίδαξαν, ποῖα νὰ λέγωμεν ὀνόματα καὶ μὲ ποίαν τάξιν. Εἰς τόν παρόντα νʹ (50ον) διατάττουσιν ἀκολούθως περὶ τῶν τριῶν καταδύσεων καὶ ἀναδύσεων. Ὡσὰν ὅπου εἴπομεν εἶναι ἀναγκαῖαι κατὰ τὰ ἁπλῶς λεγόμενα ἀναγκαῖα, καὶ συστατικαὶ τοῦ ἀληθοῦς καὶ ὀρθοδόξου βαπτίσματος. Καὶ χωρὶς αὐτὰ, ὄχι μόνον δὲν συνίσταται τὸ βάπτισμα, ἀλλ᾿ οὐδὲ ὅλως βάπτισμα ἠμπορεῖ νὰ ὀνομάζηται. Διότι ἄν τὸ βαπτίζω θέλει νὰ εἰπῇ κοινότερον βουτῶ, λοιπόν ἀπὸ τὰς καταδύσεις τὰς ὲν τῷ ὕδατι, ταὐτὸν εἰπεῖν ἀπὸ τὰ τρία βουτήματα ἤ βαπτίσματα, βούτημα καὶ βάπτισμα ὸνομάζεται καὶ ὄχι ἄλλο τι. Ἀλλ᾿ ἴδωμεν καὶ τὶ ἐπὶ τῆς λέξεως διορίζουσιν οἱ Ἀπόστολοι…Ὅποιος Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἐν τῷ ἑνὶ μυστηρίῳ τοῦ βαπτίσματος δὲν ἐπιτελέσει τρία βαπτίσματα ἤ καταδύσεις (κατάδυσις ὑπεθυμίζουμε, σημαίνει βύθισμα ὁλόκληρο τὸ σῶμα ἐντὸς τοῦ ὕδατος, ὄχι μέχρι τὸ κεφάλι ἤ τὰ πόδια), ἀλλὰ μίαν μόνον κατάδυσιν, γινομένην τάχα εἰς τὸν ἕνα θάνατον τοῦ Κυρίου, ἄς καθαίρεται… Μὲ τὰς τρεῖς δὲ καταδύσεις καὶ ἀναδύσεις καὶ ἡ εἰς τὴν ἁγίαν Τριάδα πίστις σαφῶς καταγγέλλεται καὶ ὁ τριημερονύκτιος θάνατος καὶ ταφὴ καὶ ἀνάστασις τοῦ Σωτῆρος ἐν ταὐτῷ εἰκονίζεται. Καὶ ἀκολούθως διὰ τοὺτων τὸ ἡμέτερον βάπτισμα συνέχει ἐν ἑαυτῷ τὰ δύο πρώτιστα τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου πίστεως δόγματα, τῆς θεολογίας λὲγω τῆς ζωοποιοῦ Τριάδος καὶ τῆς ἐνσάρκου τοῦ Θεοῦ Λόγου οἰκονομίας.» Καὶ συνεχίζει ὥστε νὰ μή ὑπάρχει καμμία ἀσάφεια: « …καὶ ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ προσέχωμεν καλῶς εἰς τὸ ἰδικόν μας (βάπτισμα), νὰ μὴ γίνεται μέσα εἰς σκαφίδια, μέσα εἰς τὰ ὁποῖα, μόλις ὀλίγον τι μέρος τῶν ποδῶν τῶν βαπτιζομένων παιδίων βουτᾶται. Καὶ ἀφίνω νὰ λέγω πῶς πολλάκις περιτρέπονται καὶ τὰ σκαφίδια ἐκεῖνα καὶ χύνεται τὸ ἁγίασμα. ὅθεν ἄν ἐλέγχουμε τοὺς Λατίνους, πῶς ἠθέτησαν τὸ ἀποστολικόν βάπτισμα, πρέπει ἐκ τοῦ ἑναντίου ἡμεῖς νὰ ἔχωμεν τὸ ἰδικὸν μας ἀκίνδυνον καὶ ἀνεπίληπτον. Καὶ περὶ τούτου καθὼς καὶ διὰ τὰ ἄλλα πάντα ἡ φροντὶς καὶ τὸ χρέος ἐπίκειται εἰς τοὺς ποιμένας τῶν ψυχῶν».(Πηδάλιον, σελ. 62, ὑποσημείωσις 1, ἔκδ. Παπαδημητρίου, 2003).

Παραθέτουμε ἐπίσης κάτι σχετικὸ ἀπὸ τὶς Διδαχὲς τοῦ μεγάλου διδασκάλου τοῦ Γένους τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καὶ Ἁγιορείτου: « Καὶ νὰ φτιάσετε κολυμβῆθρες μεγάλες, ἕως ὅπου νὰ βουτᾶτε τὸ παιδίον ὅλον μέσα, διότι ὁ Διάβολος παρατηρεῖ ἐκεῖ καὶ διὰ τοῦτο μερικὰ παιδιὰ δαιμονίζονται καὶ ταράζονται καὶ λέγετε ὅτι σελινιάζονται». ( Ἰωάννου Μενούνου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς Διδαχὲς καὶ Βιογραφία, Διδαχὴ Δʹ 2, σελ. 72). Καὶ ἐπίσης: « Ἅγιοι ἱερεῖς, πρέπει νὰ ἔχετε κολυμβῆθρες μεγάλες εἰς τὰς Ἐκκλησίας ἕως ὅπου νὰ χώνεται ὅλον τὸ παιδίον μέσα, νὰ κολυμβᾶ, ὅπου νὰ μὴ μείνῃ ἴσα μὲ τοῦ ψύλλου τὸ μάτι ἄβρεχο, διότι καὶ ἐκεῖ προχωρεῖ ὁ Διάβολος καὶ διά τοῦτο τὰ παιδιὰ σας σελινιάζονται, δαιμονίζονται, ἔχουν φόβον, γίνονται κακορίζικα διότι δὲν εἶναι καλὰ βαπτισμένα», (ὅ.π. Διδαχὴ Βʹ 2 σελ. 112).

Παραθέτουμε καὶ ἀπὸ μία σύγχρονη ἱστορικοκανονικὴ μελέτη τὰ σχετικὰ μὲ τὶς τρεῖς καταδύσεις τοῦ βαπτίσματος:

«Ἡ ἀναγκαιότης τῆς τριπλῆς καταδύσεως διὰ τὴν ὑπόστασιν τοῦ Μυστηρίου ἀνταποκρίνεται εἰς τὴν δογματικήν του φύσιν. Διὰ τῆς τριπλῆς καταδύσεως «ὁμολογοῦμεν τὸ δόγμα τῆς θεαρχικῆς Τριάδος κατὰ τὰς ἐπικλήσσεις ἐκφωνούμενον», ἀλλὰ καὶ «τὸ δόγμα τῆς οἰκονομίας Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν, οὗ τὸν θάνατον ματὰ τῆς ταφῆς καὶ τὴν τριήμερον ἀνάστασιν συμβολικῶς ἐκτυποῦσιν, αἱ τρεῖς καταδύσεις καὶ ἀναδύσεις.». (Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Προσδοκῶ ἕν Βάπτιμα, Ἀθήνα 1983, σελ. 19).

Ὅσοι ἱερεῖς δὲν ἐπιτελοῦν σωστὰ τὶς τρεῖς καταδύσεις στὸ βάπτισμα δὲν προσβάλλουν μόνον τὸν συμβολισμὸ τοῦ Μυστηρίου ἀλλὰ ἀρνοῦνται αὐτὸ τοῦτο τὸ δόγμα τῆς θείας Οἰκονομίας, τὴν σάρκωσιν, τὴν ταφὴν καὶ τὴν ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου. Δὲν πρόκειται ἄλλωστε περὶ ἁπλοῦ συμβολισμοῦ ἀλλὰ περὶ δογματικοῦ ἡμαρτημένου.

Ἄς τὰ ἀναλογισθοῦν λοιπὸν, πολὺ σοβαρὰ ὅλα αὐτὰ οἱ ποιμένες τῶν ψυχῶν, οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν ὁποίων δὲν φροντίζουν διὰ τὴν τήρησιν καὶ τὴν ἐφαρμογὴν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, καίτοι γνωρίζουν ὅτι ὑπόκεινται εἰς καθαίρεσιν διὰ τὴν παράβασίν των. Ἀψηφοῦν τὸ «καθαιρείσθω» τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀπλούστατα διὰ τὸν λόγον ὅτι κανεὶς οἰκουμενιστὴς-ἀγαπολόγος Δεσπότης καὶ κανένα Συνοδικὸν δικαστήριον δὲν πρόκειται νὰ καταδικὰσει τὸν ἱερέα ὁ ὁποῖος δὲν ἐπιτελεῖ ὀρθόδοξα τὸ βάπτισμα καὶ ἀφήνει τὰ παιδιὰ τῶν πιστῶν ἀβάπτιστα. Τὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι αὐτοὶ οἱ ἐπίσκοποι πλέον δίδουν ἐντολὴ νὰ μὴν ἐπιτελεῖται σωστὰ καὶ ὀρθόδοξα τὸ βάπτισμα διὰ τοὺς λόγους ποὺ ἀναφέραμε. Ἄς μὴ ξεχνοῦν ὅμως, ὅτι εἶναι ὑπὸ καθαίρεσιν καὶ τὸ «καθαιρείσθω» ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ Κριτηρίου θὰ ἱσχύσει, πλὴν τότε θά εἶναι ἀργά γιὰ νὰ μετανοήσουν. Στὸ παλαιὸ Ἅγιον Ὄρος οἱ παλαιοὶ ἁγιορεῖτες πνευματικοὶ συμβούλευαν«καλύτερα μὲ τὸ κομποσχοίνι στὸν παράδεισο παρὰ μὲ τὸ πετραχήλι στὴν κόλαση».

Εὐχόμεθα μὲ πολὺ πόνο καὶ ἀγάπη Χριστοῦ νὰ ἀφυπνισθοῦν ὅλοι οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς, καὶ νὰ ἀγωνισθοῦν κατὰ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καλὴ φώτηση καὶ μετάνοια σὲ ὅλους μας, τὴν ὁποίαν ἅπαντες ἔχουμε ἀνάγκη, κλῆρος καὶ λαὸς.

Ἀμήν.

Ἱερομόναχος Χαρίτων Ἁγιορείτης 

Ἱερὸν Κελλίον Θείας Ἀναλήψεως

Καρυές, Ἅγιον Ὄρος

http://synaksiorthodoxon.blogspot.gr