ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ- ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΕΡΑ

Μεγάλη Παρασκευή: Τι συμβολίζει η σημερινή μέρα 

Κορυφώνεται το Θείο Δράμα των Παθών του Χριστού

 

Είναι μέρα πένθους και νηστείας για όλη την Χριστιανοσύνη
 
Η Μεγάλη Παρασκευή είναι η ημέρα της υπέρτατης θυσίας, η ημέρα της «άκρας ταπεινώσεως» του Κυρίου. Είναι μέρα πένθους και νηστείας για όλη την Χριστιανοσύνη, καθώς τότε κορυφώνεται το Θείο Δράμα των Παθών του Χριστού.
«Πώς σε κηδεύσω, υιέ μου;», «Μη θρηνείς, μητέρα, αυτά γίνονται για να ελευθερώσω τον Αδάμ και την Εύα», απαντάται από την Τρίτη στάση των Εγκωμίων και αλλού, με τη σιγουριά της Ανάστασης, «Αναστήσομαι γαρ και υψώσω εν δόξει απαύστως ως Θεός τους εν πίστει και πόθω σε μεγαλύνοντας». Η Αγία και Μεγάλη Παρασκευή είναι η ημέρα του πάθους.
 
Ο πένθιμος χαρακτήρας της Μεγάλης Παρασκευής
 
Στην εκκλησία δεν γίνεται Θεία Λειτουργία, λόγω του πένθιμου χαρακτήρα της ημέρας. Το πρωί, τελείται η ακολουθία των Μεγάλων Ωρών και ο Εσπερινός της Αποκαθηλώσεως, οπότε και ο Χριστός αποκαθηλώνεται και τοποθετείται στον Επιτάφιο, που ετοιμάζεται από τα ξημερώματα της ίδιας ημέρας. Νεαρά κορίτσια στολίζουν τον Επιτάφιο με ανοιξιάτικα λουλούδια (βιολέτες, τριαντάφυλλα και μενεξέδες) και φτιάχνουν στεφάνια ή γιρλάντες, ενώ ψέλνουν το μοιρολόι της Παναγίας.
Το βράδυ πραγματοποιείται η Ακολουθία του Επιταφίου Θρήνου, δηλαδή ο Όρθρος του Μεγάλου Σαββάτου και ακολουθεί η περιφορά του Επιταφίου, (η κηδεία και η ταφή, σαν να λέμε, του Χριστού) και ψάλλονται τα λεγόμενα Εγκώμια του Επιταφίου Θρήνου σε τρεις στάσεις (μέρη), μικρά τροπάρια πολύ αγαπητά στον λαό, αγνώστου ποιητή. Τα πιο γνωστά είναι: («Η Ζωή εν τάφω…», «Αι γεννεαί πάσαι…» , «Άξιον εστί…» και «Ω γλυκύ μου Έαρ…».).
Ο Σταυρός και τα Εξαπτέρυγα ηγούνται της πομπής και ακολουθούν οι ιερείς και οι πιστοί, που κρατούν αναμμένες λαμπάδες. Στις πόλεις προηγούνται μουσικοί, οι οποίοι παίζουν πένθιμα εμβατήρια.
Μετά την επάνοδο του Επιταφίου στην εκκλησία διαβάζεται περικοπή από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (κζ’ 62-66): Αρχιερείς και Φαρισαίοι πηγαίνουν στον Πόντιο Πιλάτο και του ζητούν να σφραγίσουν τον τάφο, επειδή θυμούνται ότι ο Κύριος σε μία αποστροφή των λόγων του είχε πει ότι σε τρεις μέρες θα αναστηθεί. Ο Πιλάτος τους δίνει την άδεια… Και οι πιστοί κατά την είσοδό τους στον ναό, περνούν κάτω από τον Επιτάφιο, για να ευλογηθούν.
Όλη την ημέρα οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα σε όλη την Ελλάδα και παραδοσιακά απαγορεύεται πάσα εργασία και γίνεται άλαδη νηστεία. Στην Κρήτη συνηθίζουν να βράζουν σαλιγκάρια και να πίνουν το ζουμί τους, που είναι σαν χολή. Εξάλλου, σε πολλές περιοχές της χώρας, σήμερα, φτιάχνεται ομοίωμα του Ιούδα το οποίο και καίγεται.
Επίσης, την ίδια μέρα πολλοί πιστοί επισκέπτονται τους τάφους συγγενών και φίλων.
 
pronews.gr

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΘΕ ΠΑΣΧΑ ΒΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΤΑΛΛΑΖΟΥΝ ΚΟΚΚΙΝΑ ΑΥΓΑ!

Γιατί βάφουμε κόκκινα τα αυγά το Πάσχα

 
Σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση, το Πάσχα βάφουμε κόκκινα τα αυγά επειδή συμβολίζουν το αίμα του Χριστού που χύθηκε για τη σωτηρία του κόσμου.
 
Σύμφωνα με άλλη παράδοση για το κόκκινο χρώμα στα αυγά, η Παναγία κρατώντας ένα καλάθι με αυγά τα πρόσφερε στους φρουρούς του Υιού της ικετεύοντάς τους για τη ζωή του παιδιού της, και όταν τα δάκρυά της έπεσαν πάνω στα αυγά, αυτά βάφτηκαν κόκκινα.
 
Κατά μία άλλη εκδοχή, τα αυγά βάφονται κόκκινα γιατί, μία μέρα μετά την Ανάσταση του Χριστού, η Μαρία Μαγδαληνή πήγε στον Τιβέριο Καίσαρα και του ανακοίνωσε ότι αναστήθηκε ο Ιησούς. Δίπλα τους εκείνη τη στιγμή υπήρχε ένας άνθρωπος που κρατούσε ένα καλάθι με αυγά. Ο Καίσαρας, απορημένος, ζήτησε από τη Μαγδαληνή να του αποδείξει ότι λέει αλήθεια, βάφοντας τα άσπρα αυγά στο καλάθι, κόκκινα, κάτι το οποίο έγινε.
 

Πότε βάφουμε κόκκινα τα αυγά -Το έθιμο με το τσούγκρισμα

 
Τα κόκκινα αυγά βάφονται τη Μεγάλη Πέμπτη, η οποία θεωρείται η ημέρα του Μυστικού Δείπνου, τότε που ο Χριστός προσέφερε άρτο και κρασί ως συμβολισμό για το σώμα Του και το αίμα Του, έτοιμος να θυσιαστεί για να ελευθερώσει τον κόσμο.
Μάλιστα, σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, σύμφωνα με την παράδοση, οι νοικοκυρές καλύπτουν τη γαβάθα με τα κόκκινα αυγά με μία πετσέτα ώστε να αποκαλυφθούν στην Ανάσταση. Λίγο πριν το «Χριστός Ανέστη» παίρνουν ένα κόκκινο αυγό μαζί τους στην εκκλησία για να το τσουγκρίσουν με το «πρώτο» Χριστός Ανέστη.
 
Το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών είναι ένα έθιμο χρόνων στο Αναστάσιμο τραπέζι, ιδιαίτερα αγαπητό στα παιδιά. Βάσει της χριστιανικής παράδοσης, το κόκκινο αυγό αποτελεί σύμβολο ζωής, καθώς, όπως σπάει, κατά τη διαδικασία του τσουγκρίσματος, έτσι έσπασε και ο τάφος από τον οποίο αναστήθηκε ο Ιησούς Χριστός.
 
anthologioxr.blogspot.com, iefimerida.gr 

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΣΧΑ

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ 

ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΣΧΑ

 

Στα 1463 αρχιμανδρίτης της μονής των Σπηλαίων (του Κιέβου) ήταν ο μακάριος Νικόλαος. Ανήμερα το Πάσχα εκείνης της χρονιάς, την ημέρα που όλοι οι χριστιανοί εόρταζαν «θανάτου την νέκρωσιν» και «άδου την καθαίρεσιν», ένας από τους πατέρες της μονής, ο ευλαβής και ενάρετος Διονύσιος Στέπα, μπήκε στο σπήλαιο του οσίου Αντωνίου για να θυμιάσει τα σεπτά σκηνώματα των κεκοιμημένων αγίων. Τον ακολουθούσαν και μερικοί άλλοι αδελφοί με αναμμένες λαμπάδες. Σαν έφτασε στον τόπο όπου παλαιά ήταν η τράπεζα των σπηλαιωτών μοναχών, ο μακάριος Διονύσιος θύμιασε τα άγια λείψανα και φώναξε ευφρόσυνα :
                                       
-Άγιοι πατέρες και αδελφοί ! «Αύτη η κλητή και αγία ημέρα….., πανήγυρις εστί πανηγύρεων»! Χριστός ανέστη !
 
Την ίδια στιγμή – ώ του θαύματος ! – όλα τα’ άφθορα οσιακά σκηνώματα ανασήκωσαν ελαφρά τα κεφάλια και αποκρίθηκαν με μια απόκοσμη, βροντερή φωνή :
-Αληθώς ανέστη !
 
Με φρίκη ο θεοφιλής Διονύσιος και οι συνοδοί του έτρεξαν και γνωστοποίησαν το θαυμαστό γεγονός στον ηγούμενο Νικόλαο και τους λοιπούς πατέρες, για να δοξάσουν τον αναστάντα Κύριο και τους αγιασμένους δούλους Του.
 
ΠΗΓΗ : ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σ. 32.

Π. ΕΛΠΙΔΙΟΣ ΒΑΓΙΑΝΑΚΗΣ: ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "ΠΑΣΧΑ"; ΓΙΑΤΙ ΣΦΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ; ΤΙ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ;

 ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "ΠΑΣΧΑ"; ΓΙΑΤΙ ΣΦΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ; ΤΙ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ;

 

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "ΠΑΣΧΑ";

Η λέξη «Πάσχα» προέρχεται από την εβραϊκή λέξη «Πεσάχ», που σημαίνει μετάβαση. Μεταβαίνω από το ένα μέρος σε κάποιο άλλο. Για τους Εβραίους το πρώτο Πάσχα ήταν η μετάβασή τους από την χώρα της Αιγύπτου που ήταν υποδουλωμένοι και σκλαβωμένοι, στη γη της Επαγγελίας, στη γη Χαναάν, που τους είχε υποσχεθεί ο Κύριος μας.
Βέβαια σε μας έχει μεταφορική σημασία. Επειδή πολλοί χρησιμοποιούν τη λέξη Πάσχα και ιδιαίτερα μέσα στα αναστάσιμα τροπάρια σχολιάζεται πολλές φορές «πάσχα ιερόν, πάσχα μυστικό, πάσχα πανσεβάσμιο, πάσχα Χριστός ο Λυτρωτής», χωρίς να γνωρίζουν την βαθύτερη ερμηνεία της, που αξίζει να την αναφέρουμε:
ΠΑΣΧΑ για μας τους Χριστιανούς σημαίνει η μετάβασή μας από τον θάνατο στην ανάσταση, από την αμαρτία στη σωτηρία, από το σκοτάδι της ζωής μας στο φως της ανάστασής μας.

ΓΙΑΤΙ ΣΦΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΓΙΑ ΜΑΣ;

Το Πάσχα υπάρχει και ο Πασχαλινός Αμνός.
Θυμάστε όλοι, όταν ο Θεός διέταξε τον Μωϋσή, να πει σ’ όλους τους Ισραηλίτες να σφάξουν το καλύτερο αρνάκι τους και να βάψουνε με το αίμα τους τις πόρτες τους, γιατί εκείνη την ημέρα θα περνούσε ο άγγελος θανάτου και θα σκορπούσε το θάνατο σ’ όλα τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων. Πράγματι, όσοι Ισραηλίτες είχαν βάψει με το αίμα του αρνιού την πόρτα του σπιτιού τους, δεν έπαθαν τίποτα, σε αντίθεση με τις οικογένειες των Αιγυπτίων, όπου είχαν θανατωθεί τα πρωτότοκα παιδιά τους.
Γιατί τα ανάφερα όλα αυτά;
Ξέρετε πως ονομάζεται ο Χριστός;
"ΑΜΝΟΣ".
Από τα παλιά χρόνια ζωγράφιζαν το Χριστό σαν προβατάκι με μια σημαία που είχε ένα σταυρό.
Εμείς, με τη δική Του χάρη και ευλογία τελούμε σήμερα το μυστήριο των μυστηρίων, τη θεία Ευχαριστία. Εκεί, ο «Πασχαλινός Αμνός» δεν είναι πλέον ένα τετράποδο ζώο. Αλλά πρόκειται για τον ίδιο το Χριστό, που σαν εκείνο το άκακο αρνάκι, σαν πρόβατο επί σφαγή ΣΕ ΚΑΘΕ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ με τη θυσία Του μας δίνει το δικό Του Αίμα Του. Είναι η ιερή εκείνη στιγμή που ο ιερέας ταπεινά προσφωνεί:
«ΜΕΡΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΑΜΕΡΙΖΕΤΑΙ Ο ΑΜΝΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ…».
Κόβει τον άγιο Άρτο, που προηγουμένως έχει γίνει Σώμα Χριστού και τον ρίχνει μέσα στο Αίμα Του που υπάρχει στο άγιο Δισκοπότηρο και τότε έρχεστε εσείς και κοινωνάτε.
Τότε γίνεται αυτό το μεγαλειώδες. Όπως τότε ο εξολοθρευτής άγγελος δεν μπορούσε να σκοτώσει τα πρωτότοκα παιδιά των Ισραηλιτών, όταν έβλεπε να υπάρχει βαμμένο στις πόρτες το αίμα του αρνιού, έτσι και σήμερα όσοι μεταλαβαίνουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αλείφουν με το Αίμα Του την πόρτα της ψυχής τους.
Με αυτό τον τρόπο δεν μπορεί εύκολα ο σατανάς να πειράξει τον άνθρωπο εκείνο, όταν περνά δίπλα του, γιατί δεν είναι μόνος του. Είναι μέσα μας και ο Χριστός. Συμβαίνει ακριβώς εκείνο που είπε ο Απόστολος Παύλος:
«Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί ο Χριστός». [Προς Γαλάτας 2, 20]
ΠΑΣΧΑ λοιπόν είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος μυστικά και πανσεβάσμια, μας φανερώνεται στον τύπο του ψωμιού και του κρασιού και μας δίνει το Σώμα και το Αίμα Του, για να έχουμε ζωή αιώνιο, όπως λέει και το αναστάσιμο τροπάριο:
…ΠΑΣΧΑ ΜΥΣΤΙΚΟΝ, ΠΑΣΧΑ ΠΑΝΣΕΒΑΣΜΙΟΝ, ΠΑΣΧΑ ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ…

ΤΙ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ;

Επομένως, όταν ευχόμαστε «ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ», εννοούμε να μας αξιώσει ο Θεός να προετοιμαστούμε κατάλληλα για να έρθει ο Χριστός μέσα στη καρδιά μας με τη θεία Κοινωνία την ημέρα της Αναστάσεως.

Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού θα μας μεταφέρει από τον θάνατο στη ζωή, από την φθορά στην αφθαρσία, από την πρόσκαιρη ζωή στην αιωνιότητα.

Η ένωσή μας αυτή με τη θεία Κοινωνία θα γίνει το καθαρτήριο της ψυχής μας. Δηλαδή, θα καθαρίσει ο Χριστός τη ψυχή μας και θα την δώσει στο Θεό Πατέρα.
Γι’ αυτό και σ’ ένα άλλο τροπάριο οι ψάλτες κατανυκτικά μας προσκαλούν όλους:
«ΔΕΥΤΕ ΠΟΜΑ ΠΙΩΜΕΝ ΚΑΙΝΟΝ…».
Ελάτε να πιούμε το καινούργιο ποτό, που θα μας καθαρίσει όλες τις αμαρτίες της ψυχής μας.

(απόσπασμα από κήρυγμα του π. Ελπιδίου Βαγιανάκη)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΣ: ΕΛΕΓΑΝ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΜΑΣ "ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ", "ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ"!

ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗΣ: ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ!

ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ

Ιωάννου Μ. Φουντούλη, Λογική Λατρεία, Αθήνα 1997

3, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, σελ. 88-94

 
Της αναστάσεως του Κυρίου το χαρμόσυνο άγγελμα εδόνησε κατά το μεσονύκτιο του Πάσχα την ήσυχο εαρινή νύκτα. Το ακούσαμε και πάλι με σκιρτήματα χαράς κάτω από τον έναστρο ουρανό στα προαύλια των ναών μας. Οι λόγοι του λευκοφόρου αγγέλου «Ηγέρθη, ουκ εστιν ώδε » (Μάρκ. 16,6) ε πανελήφθησαν από τα στόματα των αρχιερέων και των ιερέων μας και τα χείλη μας έψαλαν τον θριαμβευτικό ύμνο «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας». Και ημείς, «οι εν τοις μνήμασι», οι συνταφέντες με τον Κύριο, μαζί με τους απ' αιώνος κατεχομένους στα δεσμά του ’δου, νοιώσαμε το σκίρτημα της νέας ζωής, της εκ νεκρών αναστάσεως, «ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν», κατά τον απόστολο (Ρωμ. 6,4). Και επαναλάβαμε δέκα, είκοσι, εκατό φορές τον παιάνα αυτόν για να δείξωμε την άμετρη χαρά μας και την ακλόνητη βεβαιότητά μας, για να συνειδητοποιήσωμε την νίκη του Χριστού, που είναι και δική μας νίκη, κατά του θανάτου και του ’δου. Σ' αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η πεμπτουσία του Χριστιανισμού. Γι' αυτό και το γεγονός της αναστάσεως αποτελεί το κεντρικό θέμα της λατρείας μας, το θέμα του Πάσχα, αλλά και όλων των Κυριακών του έτους. Ο Χριστιανισμός στηρίζεται επάνω στον κενό τάφο του Κυρίου - χωρίς την ανάστασι «κενό» - χωρίς περιεχόμενο, άχρηστο - θα ήταν το χριστιανικό κήρυγμα, «ματαία η πίστις» μας (Α΄Κορ. 15,17). Αλλά και η ζωή του καθενός μας πηγάζει από το γεγονός της αναστάσεως του Χριστού. Μαζί Του συνεσταυρώθη και απέθανε ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο παλαιός άνθρωπος των παθών και της κατάρας, ο υπόδουλος στον φόβο του θανάτου και της φθοράς. Τώρα όμως ο θάνατος έχει συντριβή. Έχει χάσει την εξουσία και την δύναμί του. Ο τύραννος έγινε καταγέλαστος. Η φθορά «κατεπόθη» από την άφθαρσία. Τώρα πανηγυρίζομε την νίκη μας και δοξάζομε εκείνον, που με τον θάνατό Του μας χάρισε την ζωή. Και επάνω στον δέσμιο θάνατο και στον ’δη πατεί όχι μόνο ο Χριστός, όπως παραστατικά εικονίζεται στην ορθόδοξο εικονογραφία της αναστάσεως, αλλά και ολόκληρο το συνανιστάμενο γένος των ανθρώπων, των σεσωσμένων. Την φωνή του θριάμβου των απελευθέρων του Χριστού συνοψίζει ο ιερός Χρυσόστομος στον Κατηχητικό του λόγο, που ακούσαμε στο τέλος της παννυχίδος του Πάσχα:
 
«Κανείς ας μη φοβάται τον θάνατο, γιατί μας ελευθέρωσε του Σωτήρος ο θάνατος. Κατεχόμενος απ' αύτόν τον εξαφάνισε. Κατέβηκε στον ’δη και τον ελαφυραγώγησε. Τον πίκρανε, όταν γεύθηκε την σάρκα Του. Και αυτό προφητεύοντας ο Ησαΐας, φώναξε - Ο ’δης, είπε, επικράνθη, όταν σε συνήντησε κάτω. Επικράνθη, γιατί κατηργήθη. Επικράνθη, γιατί ενεπαίχθη. Επικράνθη, γιατί ενεκρώθη. Επικράνθη, γιατί εδεσμεύθη. Έλαβε σώμα και βρήκε Θεό. Έλαβε γη και συνήντησε ουρανό. Έλαβε αυτό που έβλεπε, και έπεσε απ' εκεί που δεν έβλεπε. Πού είναι, θάνατε, το κεντρί σου; Πού είναι, ’δη, η νίκη σου; Ανέστη ο Χριστός και συ έπεσες. Ανέστη ο Χριστός και κρημνίσθηκαν οι δαίμονες. Ανέστη ο Χριστός και χαίρουν οι άγγελοι. Ανέστη ο Χριστός και κυριαρχεί η ζωή. Ανέστη ο Χριστός και κανείς νεκρός δεν θα βρίσκεται πια στο μνήμα. Γιατί ο Χριστός, εγερθείς εκ νεκρών, έγινε αρχή της αναστάσεως των νεκρών. Σ' αυτόν ανήκει η δόξα και η εξουσία εις τους απεράντους αιώνας».
 
Μέσα στην ατμόσφαιρα αυτή της νίκης, της χαράς και της πανηγύρεως, του φωτός που μετεδόθη στον κόσμο από το ανέσπερο φως που έλαμψε από τον τάφο, σκοτεινά πάθη, μικρότητες, θανατηφόρα μίση και μνησικακίες δεν έχουν χώρο υπάρξεως. Και αυτό είναι το άμεσο δώρο της αναστάσεως: Η συγγνώμη που ανέτειλε εκ του τάφου. Η αγάπη και η ειρήνη του Θεού προς τον άνθρωπο, του ανθρώπου προς τον Θεό και του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο. Κορύφωμα αυτής της πασχαλινής αγάπης είναι ο ασπασμός που αντήλλασσαν οι πιστοί την ημέρα του Πάσχα, στον οποίον και μας προτρέπει το θαυμάσιο και πανηγυρικώτατο δοξαστικό των αίνων του πλ. α΄ ήχου:
 
«Αναστάσεως ημέρα
και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει
και αλλήλους περιπτυξώμεθα.
Είπωμεν, αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς·
Συγχωρήσωμεν πάντα τη αναστάσει
και ούτω βοήσωμεν
Χριστός ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασι
ζωήν χαρισάμενος».
 
Ο πανηγυρισμός του Πάσχα συνεχίζεται καθ' όλη την εβδομάδα που το ακολουθεί, την Διακαινήσιμο, την νέα εβδομάδα. Όλη αυτή λογίζεται ως μία πασχάλιος ημέρα, κατά την οποία «αυτήν την ζωηφόρον ανάστασιν εορτάζομεν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού», κατά το συναξάριο. Και η εβδομάς κατακλείεται με την ογδόη ημέρα, την Νέα Κυριακή, την άλλως λεγομένη Κυριακή του Θωμά ή του Αντίπασχα. Αυτή είναι ο τύπος της ογδόης ημέρας του μέλλοντος αιώνος, «ότι εις εικόνα τάττεται της απεράντου εκείνης ημέρας, της εν τω μέλλοντι αιώνι, ήτις και πρώτη και μία έσται πάντως, μη νυκτί διακοπτομένη», κατά το συναξάριο.
 
Δεν είναι όμως η Κυριακή του Θωμά εξεικόνισμα του μέλλοντος αιώνος απλώς και μόνο γιατί είναι η ογδόη ημέρα από του Πάσχα. Αλλά και γιατί είναι η ημέρα της παρουσίας του Χριστού στο μέσον του κύκλου των ένδεκα μαθητών, της διαπιστώσεως του γεγονότος της αναστάσεως, της άρσεως κάθε αμφιβολίας, της προσωπικής κοινωνίας και της ψηλαφήσεως του αναστάντος. Ακριβώς δε η παρουσία αυτή και η ψηλάφησις είναι τύπος της αιωνίου παρουσίας του Χριστού κατά τον μέλλοντα αιώνα εν τω μέσῳ της Εκκλησίας Του. Τότε τίποτε δεν θα εμποδίζη την ποθητή θέα του Θεού, του Χριστού, και την προσωπική κοινωνία με αυτόν. Τότε τα φράγματα της δυσπιστίας θα πέσουν και μαζί με τον Θωμα ο λαός του Θεού θα ομολογή την σωτήριο ομολογία: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιωαν. 20,28).
 
Από την υμνογραφία της εορτής σταχυολογούμε το δοξαστικό του εσπερινού του πλ. β' ήχου. Αναφέρεται στην είσοδο του Χριστού κεκλεισμένων των θυρών κατά την Κυριακή του Πάσχα στο υπερώο της Σιών. Ο Θωμάς απουσίαζε και με δυσπιστία εκφράζεται για το γεγονός της αναστάσεως. Θέλει για να βεβαιωθή να ίδη με τα ίδια του τα μάτια τον Κύριο. Να ίδη την πλευρά, από την οποία έρρευσε το αίμα και το ύδωρ, ο τύπος του βαπτίσματος. Να ίδη την πληγή, από την οποία ιάθη η μεγάλη πληγή, ο άνθρωπος. Να ίδη ότι ο αναστάς δεν είναι πνεύμα, φάντασμα, αλλά άνθρωπος με σάρκα και οστά. Και αυτόν τον αναστάντα Κύριο, που πάτησε τον θάνατο και πληροφόρησε την αλήθεια της αναστάσεώς Του στον δύσπιστο Θωμά δοξολογεί ο ποιητής του ύμνου.
 
«Των θυρών κεκλεισμένων επέστης, Χριστέ, προς τους μαθητάς.
Τότε ο Θωμάς οικονομικώς ουχ ευρέθη μετ' αυτών.
Έλεγε γαρ·
Ου μη πιστεύσω,
εάν μη ίδω καγώ τον δεσπότην
ίδω την πλευράν,
όθεν εξήλθε το αίμα, το ύδωρ, το βάπτισμα· ίδω την πληγήν,
εξ ης ιάθη το μέγα τραύμα, ο άνθρωπος· ίδω πως ουκ ην ως
πνεύμα, αλλά σαρξ και οστέα.
Ο τον θάνατον πατήσας και Θωμάν πληροφορήσας,
Κύριε, δόξα σοι».
 
Και κλείνομε την εκπομπή με την ενάτη ωδή του κανόνος της ημέρας, ποίημα του Ιωάννου Δαμασκηνού, τοὒ α' ήχου. Ο ειρμός δοξολογεί την Θεοτόκο, την μητέρα του αναστάντος. Τα τρία τροπάρια αναφέρονται στην εμφάνισι του Χριστού στους μαθητάς, στην ψηλάφησι του Θωμά και στην βεβαίωσι της θείας αναστάσεως. Είναι από τα ωραιότερα τροπάρια της Νέας Κυριακής:
 
«Σε την φαεινήν λαμπάδα
και μητέρα του Θεού,
την αρίζηλον δόξαν
και ανωτέραν πάντων των ποιημάτων,
εν ύμνοις μεγαλύνομεν».
«Σου την φαεινήν ημέραν
και υπέρλαμπρον, Χριστέ,
την ολόφωτον χάριν,
εν η ωραίος κάλλει τοις μαθηταίς σου
επέστης, μεγαλύνομεν».

«Σε τον χοϊκή παλάμη ψηλαφώμενον πλευράν και μη φλέξαντα ταύτην πυρί τω της αΰλου θείας ουσίας, εν ύμνοις μεγαλύνομεν».
«Σε τον ως Θεόν εκ τάφου αναστάντα Χριστόν, ου βλεφάροις ιδόντες, αλλά καρδίας πόθω πεπιστευκότες, εν ύμνοις μεγαλύνομεν».

Αποστολική Διακονία 

ΤΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ

 
Τα ξεχωριστά έθιμα της Εβδομάδας της Διακαινησίμου

 
Σε πολλά μέρη του τόπου μας, η κάθε ημέρα έχει τα δικά της ξεχωριστά έθιμα
 
Μπορεί οι επτά ημέρες της διακαινησίμου εβδομάδας να θεωρούνται ως «μία» ημέρα, όπως η Κυριακή του Πάσχα, ωστόσο, σε πολλά μέρη του τόπου μας, η κάθε ημέρα έχει τα δικά της ξεχωριστά έθιμα.
 
Την Δευτέρα της Διακαινησίμου ένα ιδιαίτερο έθιμο αναβιώνει στα Γιαννιτσά Πέλλας, ι «Κουνιές». Σε επίκαιρα σημεία της πόλης στήνονται κούνιες, στις οποίες αιωρείται όποιος το επιθυμεί για το «καλό», υπέρ υγείας και πλούσιας σοδειάς.
Έθιμα Δευτέρα της Διακαινησίμου
Στην Καστανούσα Σερρών και τις Κρηνίδες Καβάλας αναβιώνει το ποντιακό πασχαλινό έθιμο των «αυγομαχιών». Οι διαγωνιζόμενοι έχουν στη διάθεσή τους από τριάντα αβγά έκαστος και νικητής αναδεικνύεται αυτός που θα έχει τα λιγότερα σπασμένα αυγά.
Στην Αράχωβα διεξάγεται ο παραδοσιακός αγώνας των γερόντων. Άνδρες μεγάλης ηλικίας ξεκινούν έναν αγώνα σε ανηφορικό δρόμο, από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου μέχρι τον λόφο. Πίσω τους ακολουθούν χορευτικά συγκροτήματα που τους συνοδεύουν, ενώ ακολουθούν και άλλες δοκιμασίες και αγωνίσματα, που ονομάζονται «κλέφτικα», όπως το σήκωμα της πέτρας.
Στο Κτικάδο Τήνου στρώνουν το «Τραπέζι της Αγάπης», ένα γιορταστικό τραπέζι με πασχαλινά εδέσματα.
Στην Ρεντίνα αναβιώνουν τα «Μπαϊράκια». Οι κάτοικοι βγάζουν σε λιτανεία τα λάβαρα και οι πιστοί πλειοδοτούν σε χρήματα για να έχουν την τιμή να τα κρατήσουν.
 
Στην περιοχή Πλαστήρα της Καρδίτσας τελείται τη δεύτερη μέρα του Πάσχα ένα πανάρχαιο θρησκευτικό έθιμο, «τα σίγνα»(από την λατινική λέξη «Signum» που σημαίνει κυρίως σημείο, σφράγισμα, σήμαντρο, σημαία, εικόνα. Το τελετουργικό του, που περιλαμβάνει τόσο τη λιτάνευση εικόνων και λαβάρων όσο και το «σφράγισμα» των δέντρων που είναι κοντά στα εξωκκλήσια της διαδρομής. Για τα «σφραγισμένα» δένδρα, τα οποία δεν πείραζε πλέον κανείς, οι παλαιότεροι κάτοικοι του χωριού πίστευαν ότι τους προστάτευαν από τα κακά πνεύματα.
Σε πολλά χωριά τη δεύτερη μέρα της Λαμπρής μετά την εκκλησία συνηθίζουν τα ρίχνουν τα αβγά κάτω από έναν βράχο. Στο χωριό Μαργαρίτα της Έδεσσας πιστεύουν ότι αν μια χρονιά δεν ρίξουν κόκκινα αβγά στο βράχο η σοδειά τους θα καταστραφεί.
 
Τρίτη της Διακαινησίμου
Στα Μέγαρα, στην πλατεία της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη του Γαλιλαίου (ή Χορευταρά), μετά τη Θεία Λειτουργία στήνεται γλέντι με τα μέλη των λαογραφικών συλλόγων να χορεύουν τον Χορό της Τράτας. Χορεύεται αποκλειστικά από γυναίκες και πήρε το όνομά του από τη χαρακτηριστική κίνηση που κάνουν οι χορευτές και θυμίζει τράτα.
Στην Ιερισσό της Χαλκιδικής αναβιώνει το έθιμο «Του μαύρου νιου τ’ αλώνι». Μετά την επιμνημόσυνη δέηση, οι πρεσβύτεροι αρχίζουν τον χορό. Σιγά – σιγά πιάνονται όλοι οι κάτοικοι και συχνά ο χορός έχει μήκος τετρακόσια μέτρα. Τραγουδούν και χορεύουν όλα τα πασχαλινά τραγούδια και τελειώνουν με τον Καγκελευτό χορό, που είναι η αναπαράσταση της σφαγής 400 Ιερισσιωτών από τους Τούρκους, κατά την Επανάσταση του 1821.
Στα Λιμενάρια της Θάσου διατηρείται και στις μέρες μας το πανάρχαιο έθιμο «Για βρεξ’ Απρίλη μου». Οι κάτοικοι της κοινότητας και οι επισκέπτες το γιορτάζουν με δημοτικούς χορούς, ενώ σε μεγάλα τσουκάλια μαγειρεύεται κρέας με ρύζι, που στη συνέχεια μοιράζεται στους συγκεντρωμένους.
Στις Ελευθερές Καβάλας αναβιώνουν τα παραδοσιακά «Μαζίδια». Πρόκειται για ένα έθιμο που χρονολογείται από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Οι πιστοί μεταφέρουν εν πομπή τα εικονίσματα από τη βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Ταξιάρχη, την παλαιότερη εκκλησία της περιοχής, στα «Μαζίδια», όπου βρίσκεται το γραφικό εξωκλήσι των Αγίων Ραφήλ, Ειρήνης και Νικολάου Στη συνέχεια, στην πλατεία του παλιού, παραδοσιακού οικισμού, στήνεται μεγάλο γλέντι. Το χορό αρχίζει ο ιερέας και ακολουθούν οι κάτοικοι του χωριού, που χορεύουν και τραγουδούν τρία συγκεκριμένα τραγούδια, που διασώθηκαν με το πέρασμα των χρόνων.
 
Πέμπτη της Διακαινησίμου
Στο χωριό Βώλακα της Τήνου, στο καθολικό ξωκλήσι της Παναγίας Καλαμάν, μετά τη Θεία Λειτουργία, γίνεται λαμπρό πανηγύρι, με μουσική και πασχαλινούς μεζέδες.
Στη Καλή Βρύση Δράμας περιφέρεται η εικόνα της Αναστάσεως για την προστασία του χωριού από κάθε κακό και ιδιαίτερα από το χαλάζι που είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για την παραγωγή την ανοιξιάτικη περίοδο.
 
pronews.gr

Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ: ΕΝΩ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΕΦΥΓΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ, Η ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΣΚΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ: ΟΤΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΟΔΗΓΟΥΝΤΑΝ ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ, ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΠΑΡΕΥΡΕΘΗΣΑΝ, ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΤΥΦΛΟΣ!

Όταν ο Χριστός οδηγούνταν στο Γολγοθά,

ανάμεσα στο πλήθος κόσμου που παρευρέθησαν, ήταν και ένας τυφλός

 
Η Ιερά παράδοση αναφέρει, ότι όταν ο Χριστός οδηγούνταν στο Γολγοθά, ανάμεσα στο πλήθος κόσμου που παρευρέθησαν, ήταν και ένας τυφλός, που δεν ήξερε τι ακριβώς συνέβαινε και ρώτησε κάποιον:
– Τί συμβαίνει εδώ;
– Πάνε να σταυρώσουν 2 ληστές και έναν πλάνο! του απάντησε.
Οι Εβραίοι σήκωσαν στο σταυρό, πρώτα τους 2 ληστές και όταν σήκωσαν τρίτο το Χριστό, ο τυφλός απέκτησε θαυματουργικά το φως του και άρχισε να βλέπει!
Βλέποντας αυτό το θαύμα ο τυφλός αναφώναξε:
– Εσύ που με έδωσε το φως, εσένα πλάνο λένε;
Ήταν γραφτό στα μάτια μου, να βλέπω και να κλαίνε!
Πάρε το φως που μου έδωσες
και τύφλωσε με πάλι!
Ο τυφλός ζήτησε από τον Χριστό να τυφλωθεί πάλι, για να μην βλέπει την αχαριστία των ανθρώπων!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο αμάρτημα από την αχαριστία!
 
Γέροντας Εφραίμ Σκήτης του Αγίου Ανδρέα 

ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, ΕΣΥ ΠΟΥ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ!

Χριστέ μου,
Εσύ που σταυρώθηκες για την ψυχή μας,
Δώσε δύναμη και κουράγιο
σε όσους πονούν και υποφέρουν. 

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΖΩΗ!

Κύριε Ιησού Χριστέ,
Εσύ είσαι η Ανάσταση και η Ζωή.
Δέξου στο φως σου όσους φεύγουν.
Δίνε δύναμη σε όσους μένουν.
Παρηγόρησε αυτούς που πενθούν.
Ενίσχυσε όσους πονούν και υποφέρουν. 

ΟΣΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΥΠΕΔΕΙΞΕ ΤΗΝ ΟΔΟ ΚΑΤΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΜΥΣΤΙΚΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ!

Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ: Διακονώντας και όχι εξουσιάζοντας τον αδελφό γινόμασθε όμοιοι με τον Κύριο. Ο Χριστός υπέδειξε την οδό κατά τη νύχτα του Μυστικού Δείπνου. Ενώ ήταν ο Κύριος, έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του.

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ: ΠΑΤΕΡ ΑΦΕΣ ΑΥΤΟΙΣ, ΟΥ ΓΑΡ ΟΙΔΑΣΙ ΤΙ ΠΟΙΟΥΣΙ!

Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι! (Λουκάς 23,34)
 
Πατέρα συγχώρεσέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν. 

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ- Η ΑΚΑΡΠΗ ΣΥΚΙΑ & ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ

Μεγάλη Δευτέρα - Ιωσήφ του Παγκάλου

 
Από τη σημερινή μέρα ξεκινούν τα άγια Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τύπος του Κυρίου μας Ιησού είναι ο Πάγκαλος Ιωσήφ που σήμερα επιτελούμε την ανάμνησή του (Γεν. 37 - 50).
Ήταν ο μικρότερος γιός του Πατριάρχη Ιακώβ και ο πιο αγαπητός. Όμως φθονήθηκε από τα αδέλφια του και αρχικά τον έρριξαν σ' ένα βαθύ λάκκο και εξαπάτησαν το πατέρα τους χρησιμοποιώντας ένα ματωμένο ρούχο ότι δήθεν τον κατασπάραξε κάποιο θηρίο. Στη συνέχεια τον πούλησαν για τριάντα αργύρια σε εμπόρους, οι οποίοι τον ξαναπούλησαν στον αρχιμάργειρα του βασιλιά της Αιγύπτου, τον Πετεφρή. Ο Ιωσήφ ήταν πανέμορφος και τον ερωτεύθηκε η γυναίκα του Πετεφρή, που θέλησε να τον παρασύρει σε ανήθικη πράξη βιαίως. Μόλις εκείνη έπιασε τον Ιωσήφ, εκείνος άφησε στα χέρια της το χιτώνα του και έφυγε. Εκείνη από το θυμό της τον συκοφάντησε στο σύζυγό της, ότι δήθεν αυτός επιτέθηκε εναντίον της με ανήθικους σκοπούς. Ο Πετεφρής την πίστευσε και φυλάκισε τον Ιωσήφ.
Κάποτε όμως ο Φαραώ, ο βασιλιάς της Αιγύπτου, είδε ένα παράξενο όνειρο και ζήτησε έναν εξηγητή. Με το φωτισμό του Θεού, μόνο ο Ιωσήφ μπόρεσε να το εξηγήσει. Ότι θα έλθουν στη χώρα του επτά χρόνια ευφορίας και επτά ακαρπίας και πείνας. Ενθουσιάσθηκε ο Φαραώ από τη σοφία του και τον έκανε γενικό άρχοντα, σαν πρωθυπουργό. Ο Ιωσήφ διαχειρίσθηκε άριστα την εξουσία και φρόντισε στα δύσκολα χρόνια της πείνας όλο το λαό. Με αφορμή τη διανομή του σιταριού, φανερώθηκαν τ' αδέλφια του που τον είχαν φθονήσει. Εκείνος δεν τους κράτησε κακία, αντίθετα τα προσκάλεσε μόνιμα στην Αίγυπτο μαζί με τους γονείς.
Αυτός λοιπόν αποτελεί προεικόνηση του Χριστού, διότι και Αυτός, αγαπητός γιός του Πατέρα, φθονήθηκε από τους ομοφύλους Του Ιουδαίους, πουλήθηκε από το μαθητή Του για τριάντα αργύρια και κλείσθηκε στο σκοτεινό λάκκο, τον τάφο.
Επίσης, σήμερα μνημονεύουμε και τη άκαρπο συκή, την οποία καταράσθηκε ο Κύριος και ξεράθηκε αμέσως Ματθ. 21:19, Μαρκ. 11:13). Συμβολίζει τόσο τη Συναγωγή των Εβραίων, η οποία δεν είχε πνευματικούς καρπούς, όσο και κάθε άνθρωπο που στερείται πνευματικών καρπών, αρετών. Έδειξε ο Κύριος τη δύναμή Του στο άψυχο δένδρο και ποτέ πάνω σε άνθρωπο, για να δείξει ότι δεν έχει μόνο δύναμη να ευεργετεί, αλλά και να τιμωρεί.
Ο ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρει πως την ώρα που ο Κύριος επιτίμησε τη συκή και ξηράθηκε, κατέπεσαν αμέσως τα καταπράσινα φύλλα της και την επόμενη μέρα ξεράθηκε και η ρίζα της (Μαρκ. 11:21). Οι μαθητές έκθαμβοι από το θαύμα αυτό δεν ζητούσαν να μάθουν την βαθύτερη έννοιά του, αλλά είχαν την απορία «πως παραχρήμα εξηράνθη η συκή;» (Ματθ. 21:20). Πρώτη φορά είχαν δει τιμωρία της άψυχης φύσεως.
Ο Κύριος παίρνοντας αφορμή από την απορία των μαθητών, χωρίς να εξηγήσει την συμβολική σημασία του θαύματος, τους δίδαξε για τη μεγάλη δύναμη της πίστεως, η οποία όταν συνοδεύεται από εσωτερική θέρμη και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό μπορεί να κατορθώσει αφάνταστα πράγματα. Τους είπε: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν καὶ μὴ διακριθῆτε, οὐ μόνον τὸ τῆς συκῆς ποιήσετε, ἀλλὰ κἂν τῷ ὄρει τούτῳ εἴπητε, ἂρθητι καὶ βλήθητι εἰς τὴν θάλασσαν, γενήσεται·» (Ματθ. 21:21). Αυτή την πίστη θέλει η Εκκλησία μας να μεταδώσει και σε μας.
Η υμνογραφία αναφέρεται σήμερα στα δύο παραπάνω θέματα, αλλά και επί πλέον στο θέμα της πορείας του Κυρίου προς το Πάθος. Από το τροπάριο: «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται...» οι ακολουθίες της Μ. Δευτέρας έως Τετάρτης λέγονται και «Ακολουθίες του Νυμφίου». Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει την ημέρα αυτή 6 ημέρες πριν το Άγιο Πάσχα.
 
https://www.saint.gr 

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΠΑΠΑΔΕΣ!

Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος: Σε έναν που κατηγορούσε τους παπάδες, του είπα:

– Όταν ο Χριστός εισήλθε στα Ιεροσόλυμα, εκεί οι κάτοικοι Τον υποδέχθηκαν με τα βαΐων και κλάδων. Άλλοι άπλωναν βάϊα και άλλοι άπλωναν τα ρούχα τους στο δρόμο. Όμως πάνω σε αυτά δεν πάτησε ο Χριστός, αλλά ο γάιδαρος, που έφερνε τον Χριστό! Έτσι και εσύ θα πας στον παπά, όχι για τον παπά, αλλά για Αυτόν που φέρει ο παπάς…

ΠΕΘ: ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ, Ο ΚΥΡΙΟΣ!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ, Ο ΚΥΡΙΟΣ!

ΑΝ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΑΛΗΘΙΝΑ ΤΟΝ ΘΕΟ, Ο ΝΟΥΣ ΣΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟ!

Αν αγαπήσεις αληθινά τον Θεό, ο νους σου θα είναι πως να ευχαριστήσεις τον Θεό και όχι πως να αρέσεις στους ανθρώπους. 

ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ!

Αναστάσεως ημέρα
Δοξαστικό του Όρθρου του Πάσχα 

Ἀναστάσεως ἡμέρα, καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν ἀδελφοί, καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καὶ οὕτω βοήσωμεν· Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος. 

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος.