ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ 70 ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

 
Όλη η αλήθεια για το Άγιο Φως μέσα από 70 ιστορικές μαρτυρίες

Ο συγγραφέας Χαράλαμπος Σκαρλακίδης απαντά σε όσους αμφισβητούν το θεϊκό σημείο, μιλά για αδιάσειστα στοιχεία που καταγράφει στο βιβλίο του και την εμπειρία που βίωσε ο ίδιος
 
Από τον Γιάννη Ζαννη
Τις τελευταίες δεκαετίες έχει γίνει κάτι παραπάνω από «μόδα», κάτι περίπου σαν εθιμοτυπική υποχρέωση κάποιου πρωτοκόλλου, την περίοδο προ του Πάσχα να βλέπουν το φως της δημοσιότητας, έντυπης ή ηλεκτρονικής, πάσης φύσεως δημοσιεύματα που επιχειρούν να θέσουν υπό αμφισβήτηση θεμελιώδεις αλήθειες της χριστιανικής πίστης. Ένα από τα προσφιλέστερα θέματα με τα οποία ασχολούνται τέτοιου είδους κείμενα είναι η εμφάνιση του Αγίου Φωτός στον Πανάγιο Τάφο κατά την εορτή της Αναστάσεως. Προσφάτως το θέμα επανήλθε, εξαιτίας του βιβλίου κάποιου Έλληνα ερευνητή, στο οποίο ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι καταρρίπτει το θαύμα του Αγίου Φωτός βασιζόμενος σε μαρτυρίες ανθρώπων που εμπλέκονται άμεσα στην όλη διαδικασία.
Επειδή, όπως είναι γνωστό, υπάρχει πλήθος μαρτυριών από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ως σήμερα από αυτόπτες μάρτυρες, αρκετές από αυτές και καταγεγραμμένες, ώστε να μην είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτός ο ισχυρισμός ότι το Άγιο Φως προέρχεται από συνήθεις ανθρώπινες ενέργειες, πολλώ δε μάλλον ότι η Αγία μας Εκκλησία διαπράττει απάτη, η «κυριακάτικη δημοκρατία» θα παραθέσει τον αντίλογο μέσα από δύο σημαντικά έργα που περιλαμβάνουν τόσο τις καταγεγραμμένες ιστορικές μαρτυρίες όσο και μαρτυρίες συγχρόνων μας προσκυνητών, που είχαν την ευλογία να είναι παρόντες στο θαυμαστό αυτό γεγονός, σε διαφορετικές μάλιστα χρονικές περιόδους μεταξύ τους. 
Η έλευση του Αγίου Φωτός κάθε Μεγάλο Σάββατο στον Τάφο του Ιησού Χριστού είναι το μοναδικό θαυματουργικό γεγονός στην παγκόσμια ιστορία που λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο την ίδια ημέρα, επί σχεδόν δύο χιλιετίες.
Στο βιβλίο «Άγιον Φως - Το θαύμα του Φωτός της Αναστάσεως στον Τάφο του Χριστού» του Χαράλαμπου Σκαρλακίδη παρατίθενται 70 ιστορικές μαρτυρίες από τον 4ο ως τον 16ο αιώνα. Όπως ο συγγραφέας τονίζει: «Εβδομήντα συγγραφείς του μεσαιωνικού κόσμου, μεταξύ των οποίων 14 Γάλλοι, εννέα Α\Άγγλοι, επτά Έλληνες, έξι Γερμανοί, πέντε Άραβες, πέντε Αρμένιοι, τέσσερις Πέρσες, τέσσερις Ιταλοί, τρεις Ρώσοι, τρεις Ισλανδοί, δύο Αιγύπτιοι, δύο Χαλδαίοι, ένας Μολδαβός, ένας Σύρος, ένας Αιθίοπας, ένας Βέλγος, ένας Αυστριακός και ένας Ελβετός, περιγράφουν την κάθοδο του Αγίου Φωτός, το οποίο κάθε Μεγάλο Σάββατο φανερώνεται στον Τάφο του Θεανθρώπου ως υπενθύμιση και ως επαλήθευση της Αναστάσεώς Του».
Συνομιλήσαμε με τον Χαράλαμπο Σκαρλακίδη, αρχιτέκτονα και καθηγητή σχεδιαστικών προγραμμάτων μέσω Η/Υ, συγγραφέα επίσης του βιβλίου «Άγιον Φως. Το θαύμα του Μεγάλου Σαββάτου στον Τάφο του Χριστού· σαράντα δύο ιστορικές μαρτυρίες (9ος - 16ος αι.)».
Έχετε ερευνήσει επισταμένως το θέμα της εμφανίσεως του Αγίου Φωτός και καταγράψατε τα στοιχεία και τις μαρτυρίες που συγκεντρώσατε στο βιβλίο σας «Άγιον Φως - Το θαύμα του Φωτός της Αναστάσεως στον Τάφο του Χριστού». Τι ακριβώς είναι το Άγιον Φως και πότε εμφανίστηκε για πρώτη φορά;
Το Άγιον Φως εμφανίστηκε για πρώτη φορά την ημέρα που αναστήθηκε ο Χριστός. Όταν αναστήθηκε ο Θεάνθρωπος, ένα υπερκόσμιο Φως περιέβαλε το αναστημένο Του σώμα, το λεγόμενο Άκτιστο Φως, το οποίο είναι το Φως της θεότητάς Του. Αυτό το Φως γέμισε όλο τον Τάφο. Αυτή είναι η πρώτη παρουσία του Αγίου Φωτός μέσα στην Ιστορία, την ώρα που αναστήθηκε ο Χριστός, τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου, στις 5 Απριλίου του 33 μ.Χ., και από τότε μέχρι σήμερα, την ίδια ημέρα, στο ίδιο μέρος, το ίδιο Φως εμφανίζεται ως μια υπενθύμιση και μια επαλήθευση της Αναστάσεώς του. Επιπλέον το Άγιο Φως είναι το μοναδικό γεγονός μέσα στην παγκόσμια Ιστορία το οποίο επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, την ίδια ημέρα, το Μεγάλο Σάββατο, επί σχεδόν δύο χιλιετίες. Ένα γεγονός, όταν πραγματοποιείται, τελειώνει και δεν επαναλαμβάνεται. H Ανάσταση του Χριστού είναι το μοναδικό γεγονός της Ιστορίας το οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι κατά κάποιον τρόπο δεν έχει «τελειώσει». Κάθε Μεγάλο Σάββατο το γεγονός της Αναστάσεως ξαναζωντανεύει ή αναβιώνει μέσα από το Άγιο Φως. Και όταν λέμε ότι η Ανάσταση αναβιώνει σε κάποιο βαθμό κυριολεκτούμε κιόλας, διότι την ώρα που εμφανίζεται το Άγιο Φως, εκείνη την ώρα, μέσα στον ναό είναι παρών και ο Αναστημένος Χριστός. Κατά συνέπεια, ως απάντηση στο ερώτημα τι ακριβώς είναι το Άγιο Φως μπορούμε να πούμε ότι είναι το Φως της Αναστάσεως του Θεανθρώπου, το οποίο φανερώνεται κάθε χρόνο στον Άγιο Τάφο ως μια υπενθύμιση και μια επισφράγιση ότι ο Χριστός πράγματι αναστήθηκε.
 
Η αρχαιότερη ιστορική μαρτυρία ανάγεται στις αρχές του 4ου αιώνα, ενώ ο τρόπος που γινόταν η τελετή διέφερε καθώς ο Πατριάρχης ήταν έξω από τον Τάφο

Τι ακριβώς περιέχει το βιβλίο σας για το Άγιο Φως; 

Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί την πρώτη πλήρη ιστορική έρευνα που έχει γίνει ως σήμερα για το θέμα αυτό σε παγκόσμια κλίμακα. Ανάμεσα στους 70 συγγραφείς που περιγράφουν την κάθοδο του Αγίου Φωτός περιλαμβάνονται 14 Γάλλοι, εννέα Άγγλοι, επτά Έλληνες, έξι Γερμανοί, πέντε Άραβες, πέντε Αρμένιοι, τέσσερις Πέρσες, τέσσερις Ιταλοί, τρεις Ρώσοι, τρεις Ισλανδοί, δύο Αιγύπτιοι, δύο Χαλδαίοι, ένας Μολδαβός, ένας Σύρος, ένας Αιθίοπας, ένας Βέλγος και ένας Ελβετός. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δίνουν τη μαρτυρία τους για το Φως. Από τις 70 ιστορικές μαρτυρίες που υπάρχουν στο βιβλίο περίπου οι μισές έρχονται στο φως της δημοσιότητας για πρώτη φορά. 
Η έρευνά μου κράτησε πολλά χρόνια και για την ολοκλήρωσή της αναγκάστηκα να κάνω μια πολύ μεγάλη περιοδεία στις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες της κόσμου, σε Λονδίνο, Παρίσι, Μόναχο, Βερολίνο, Βατικανό, Οξφόρδη, Κωνσταντινούπολη, Κάιρο, και σε άλλες μικρότερες ευρωπαϊκές βιβλιοθήκες, ώστε να συλλέξω το απαραίτητο υλικό που χρειαζόμουν. Έπρεπε να συλλέξω σπάνια μεσαιωνικά χειρόγραφα και σπάνιες ιστορικές πηγές. Μέσα στο βιβλίο υπάρχουν 20 μεσαιωνικά χειρόγραφα με τις σημαντικότερες διηγήσεις περί του Αγίου Φωτός. 
Να επισημάνω ότι το βιβλίο έχει μεταφραστεί σε εννέα γλώσσες και κυκλοφορεί σε περισσότερες από 20 χώρες. Το ευχάριστο είναι ότι μέσω αυτής της διεθνούς εξάπλωσης ο δυτικός κόσμος μαθαίνει για το μεγάλο αυτό θαύμα της Ορθοδοξίας, το οποίο μέχρι σήμερα αγνοούσε. Το θαύμα είναι τελείως άγνωστο στη Δύση.
 
Στο βιβλίο σας παραθέτετε μαρτυρίες από τον 4ο ως τον 16ο αιώνα. Ποια είναι η αρχαιότερη μαρτυρία;
 
H αρχαιότερη ιστορική μαρτυρία σχετικά με την παρουσία του Αγίου Φωτός αφορά τον άγιο Γρηγόριο τον Φωτιστή, αρμενικής καταγωγής πατέρα, ο οποίος ασκήτευε σε μια σπηλιά κάτω από τον βράχο του Γολγοθά στις αρχές του 4ου αιώνα. Το Άγιο Φως κατήλθε παρουσία του αγίου και άναψε μία κανδήλα που υπήρχε στον Τάφο. Το περιστατικό έλαβε χώρα περί το έτος 330 μ.Χ. και έχει καταγραφεί από τρεις Αρμένιους ιστορικούς. Την εποχή εκείνη βεβαίως δεν υπήρχε η ειδική τελετή. Το Άγιο Φως εμφανιζόταν μόνο του, χωρίς να το προσκαλεί κάποιος. Η τελετή άρχισε να σχηματίζεται στο δεύτερο μισό του 8ου αιώνα, όπως φανερώνει το αποκαλούμενο Pontificale του Πουατιέ, μια γαλλική ιστορική πηγή.
 
Ο τρόπος με τον οποίο γινόταν η τελετή πριν από μία χιλιετία ήταν ίδιος με σήμερα ή υπάρχει κάποια διαφορά;
 
Ναι, υπάρχει. Ο τρόπος που γινόταν η τελετή την εποχή εκείνη ήταν πολύ διαφορετικός από τον σημερινό. Από τον 8ο αιώνα ως τον 15ο αιώνα, δηλαδή επί οκτώ συνεχόμενους αιώνες, την ώρα της τελετής του Αγίου Φωτός δεν υπήρχε κανένας μέσα στον Τάφο. Ο Τάφος ήταν άδειος και σφραγισμένος με μελισσοκέρι. Ο Ορθόδοξος Πατριάρχης δεν εισερχόταν στον Τάφο, αλλά διάβαζε τις ειδικές επικλήσεις έξω από το μνημείο, ενώπιον όλου του κόσμου. Αυτό σημαίνει ότι όταν άναβε η κανδήλα μέσα στον Τάφο και εμφανιζόταν το Άγιο Φως το μνημείο ήταν άδειο και κλειδωμένο. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που την εποχή εκείνη δεν υπήρχε καμία αμφιβολία περί της αυθεντικότητας του θαύματος.
 
Ποια ήταν η αντιμετώπιση των αλλοθρήσκων απέναντι στο θαύμα, και κυρίως η αντιμετώπιση των μουσουλμάνων; 
 
Το θαύμα είχε τόσο μεγάλο κύρος πριν από μία χιλιετία, που κυριολεκτικά μάλωναν οι χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι για το ποιος θα είναι αυτός που θα μπει πρώτος στον Τάφο μετά την εμφάνιση του Φωτός. Πολλές φορές έμπαινε πρώτος ο σουλτάνος ή ο εμίρης. Σας διαβάζω μια πολύ σύντομη διήγηση που προέρχεται από έναν μουσουλμάνο, τον Ιμπν αλ Κας, ο οποίος έγραψε το έτος 940: «Το Μεγάλο Σάββατο οι πιστοί συγκεντρώνονται γύρω από τον βράχο του Τάφου. Ο εμίρης και ο ιμάμης του τεμένους είναι παρόντες. Ο σουλτάνος κλειδώνει την πόρτα του Τάφου. Όλοι παραμένουν ακίνητοι, μέχρι που αντικρίζουν ένα φως παρόμοιο με λευκή φωτιά το οποίο βγαίνει από το εσωτερικό του Τάφου. Τότε ο σουλτάνος ανοίγει την πόρτα και εισέρχεται κρατώντας μια λαμπάδα, την οποία ανάβει με αυτό το φως και εν συνεχεία εξέρχεται. Η φλόγα της αναμμένης λαμπάδας δεν καίει. Τη δίνει στον ιμάμη, που τη μεταφέρει και ανάβει τις κανδήλες του (ισλαμικού) τεμένους». 
Αυτή είναι η διήγηση του μουσουλμάνου νομοδιδασκάλου Ιμπν αλ Κας. Όπως αναφέρει ο Άραβας χρονογράφος, οι μουσουλμάνοι άρχοντες της Ιερουσαλήμ είχαν τον απόλυτο έλεγχο της τελετής. Ήταν παρόντες ο ιμάμης του τεμένους, ο εμίρης και ο σουλτάνος, ο οποίος ήταν ο μόνος που κατείχε τα κλειδιά του Τάφου. Ο Ορθόδοξος Πατριάρχης διάβαζε τις καθιερωμένες επικλήσεις για την έλευση του Αγίου Φωτός έξω από τον Τάφο, ενώπιον όλου του παριστάμενου πλήθους. Όλα γίνονταν φανερά. Ο Τάφος ήταν κλειδωμένος και άδειος. Και ξαφνικά ένα λευκό Φως βγήκε από το εσωτερικό του. Πρόκειται για το υπερφυές Φως που πηγάζει από τον ίδιο τον Τάφο. Τότε ο σουλτάνος ξεκλείδωσε τον Τάφο και εισήλθε για να ανάψει τη λαμπάδα του. Οι μουσουλμάνοι συμμετείχαν σε τέτοιο βαθμό, και με τέτοια επισημότητα, που νομίζει κανείς ότι η τελετή ήταν δική τους.
Φανταστείτε λοιπόν πόσο κύρος είχε το θαύμα την εποχή εκείνη. Ιδιαίτερα σημαντική είναι επίσης και η αναφορά ότι η ιερή φλόγα δεν καίει. Ο Ιμπν αλ Κας είναι ο πρώτος ιστορικός που αναφέρει ότι το Άγιο Φως δεν καίει. Κάτι που παρατηρείται μέχρι σήμερα, όχι όμως από όλους τους ανθρώπους.
Νομίζω, θα άξιζε μια εκτενέστερη αναφορά στην περίπτωση του μοναχού Μητροφάνη, που βίωσε το θαύμα ως αυτόπτης μάρτυρας. Ας μιλήσουμε λίγο γι' αυτό.
Ο μοναχός Μητροφάνης, με καταγωγή από την Κερασούντα του Πόντου, κρύφθηκε το Μεγάλο Σάββατο του 1926 σε μια εσοχή στην οροφή του Τάφου, με αποτέλεσμα να βιώσει την έλευση του Φωτός από κοντά. Το πρώτο που αντίκρισε ήταν ένα γαλάζιο φως, το οποίο μετατράπηκε σε λευκό και εν συνεχεία μεταμορφώθηκε σε μια ολοφώτεινη σφαίρα όπως ο Ήλιος. Αυτό το Φως ήταν η αιτία που άναψαν η κανδήλα και οι δεσμίδες των κεριών που κρατούσε ο Πατριάρχης. Ο ίδιος ο μοναχός, όπως αναφέρει, ένιωσε το σώμα του να φλέγεται ολόκληρο.
 
Πέντε διαφορετικά φαινόμενα λαμβάνουν χώρα
 
Εξετάζοντας συνοπτικά τις 70 ιστορικές μαρτυρίες, ποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αξίζει να επισημάνουμε; Είναι κοινός ο τρόπος που περιγράφεται το θαύμα;
 
Σύμφωνα με τις 70 ιστορικές πηγές που υπάρχουν στο βιβλίο, την ώρα που εμφανίζεται το Φως μέσα στον Ναό της Αναστάσεως λαμβάνουν χώρα πέντε διαφορετικά γεγονότα ή πέντε διαφορετικά φαινόμενα. Το πρώτο είναι ότι όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες κάνουν λόγο για ένα φως που έρχεται από τα ουράνια, από τον τρούλο του ναού, το οποίο διαχέεται και εξαπλώνεται μέσα στον ναό. Υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες που το περιγράφουν κυριολεκτικά σαν αστραπή. Το δεύτερο φαινόμενο είναι ότι το ίδιο φως βγαίνει μέσα από τον Τάφο, δηλαδή αναδύεται μέσα από τον βράχο του Τάφου. Το τρίτο φαινόμενο είναι ότι κάποιες από τις λαμπάδες ή τα λυχνάρια των πιστών ανάβουν μόνα τους. Το τέταρτο είναι ότι η φλόγα η οποία ανάβει στις λαμπάδες δεν καίει. Και το πέμπτο ότι η κανδήλα μέσα στον Τάφο ανάβει από μόνη της. Πέντε λοιπόν διαφορετικά φαινόμενα τα οποία λαμβάνουν χώρα περίπου στον ίδιο χρόνο. Αξίζει όμως να επαναλάβουμε ότι εκείνη την ώρα που ανάβει η κανδήλα και αναδύεται το Άγιο Φως εντός του Τάφου δεν υπάρχει κανένας μέσα στο μνημείο. Ο Τάφος είναι άδειος και κλειδωμένος. Επίσης, αν λάβουμε υπόψη ότι την εποχή εκείνη, πριν από 1.000 χρόνια, δεν υπάρχει ηλεκτρισμός, δηλαδή δεν υπάρχει η τεχνολογική δυνατότητα να αναπαράγει κάποιος μια αστραπή, δεν μένουν περιθώρια για την παραμικρή αμφιβολία περί του θαύματος.
 
«Μανιώδης διώκτης του Αγίου Φωτός ο επίσκοπος Θεοφάνης»
 
Πέραν πάσης αμφιβολίας, το Άγιο Φως είναι ένα σημείο θεϊκό. Τι θα απαντούσατε προς όσους κατά καιρούς αμφισβητούν αυτή τη θεοσημία; 
 
Ο καθένας έχει δικαίωμα να αμφισβητεί ό,τι θέλει και να πιστεύει σε ό,τι θέλει. Φτάνει να μην προσβάλει την πίστη των άλλων ανθρώπων. Είναι θλιβερό το γεγονός ότι το Άγιο Φως στις ημέρες μας «καταδιώκεται» όχι από αλλοθρήσκους αλλά από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις ορθοδόξων. Τις τελευταίες ημέρες έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας οι δηλώσεις ενός αρχιερέα που ανήκει στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, του επισκόπου Θεοφάνη, ο οποίος αμφισβητεί με πρωτόγνωρο μένος την αυθεντικότητα του θαύματος. Ο εν λόγω επίσκοπος ισχυρίζεται ότι δεν κατέρχεται θαυματουργικώς κανένα Φως και ότι οι χιλιάδες πιστοί οι οποίοι βιώνουν και βλέπουν το Άγιο Φως στο πέρασμα των χρόνων έχουν όλοι παραισθήσεις. Δηλαδή δεν βλέπουν το Φως, αλλά φαντάζονται ότι το βλέπουν. Ο επίσκοπος Θεοφάνης, που έχει κάνει ανάλογες δηλώσεις και κατά το παρελθόν, έχει αναδείξει τον εαυτό του σε έναν μανιώδη διώκτη του Αγίου Φωτός. Οι απόψεις του επί του θαύματος, εκτός από ανυπόστατες και ευφάνταστες, είναι και άκρως προσβλητικές προς τους πιστούς που βιώνουν το Φως και τη χάρη του αναστημένου Χριστού. Σύμφωνα με μία δεύτερη δήλωση που ήρθε στη δημοσιότητα τις τελευταίες ημέρες από τον σκευοφύλακα του Ναού της Αναστάσεως, επίσκοπο Ισίδωρο, αναφέρεται ότι η ιερή κανδήλα που μεταφέρεται μέσα στον Τάφο από τον ίδιο είναι μεν αρχικά σβησμένη, στη συνέχεια όμως την ανάβει, προτού εξέλθει από το μνημείο. 
Αυτό σημαίνει ότι όταν ο Πατριάρχης εισέρχεται στον Τάφο για την τελετή του Αγίου Φωτός βρίσκει ήδη αναμμένη την κανδήλα. Θα πρέπει στο σημείο αυτό να επισημάνουμε τα εξής: Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο πράγματι συμβαίνει σήμερα, αυτό δεν σημαίνει ότι το ίδιο συνέβαινε και κατά το παρελθόν. Το σημαντικότερο όμως είναι το εξής: αυτό το οποίο κάνει ο εκάστοτε Πατριάρχης μέσα στον Τάφο είναι τελείως ανεξάρτητο από το θαύμα. Το Άγιον Φως κατέρχεται κάθε χρόνο και πλημμυρίζει τα πάντα, όχι μόνο τον Τάφο αλλά και όλο τον ναό, και ανάβει κάποιες από τις λαμπάδες των πιστών ή ακόμη και κανδήλες που υπάρχουν εντός του ναού. Το Φως κατέρχεται και επισκιάζει όλη την Αγία Γη και πρωτίστως επισκέπτεται τις καρδιές και τις ψυχές των καλοπροαίρετων και αγαθών ανθρώπων. Ως εκ τούτου, το θαύμα του Αγίου Φωτός είναι τελείως αποκομμένο και ανεξάρτητο από αυτά που κάνει ο Πατριάρχης εντός του Τάφου και από το αν η κανδήλα ανάβει με φυσικό τρόπο ή όχι. Αν ένας επίσκοπος ή Πατριάρχης δεν πιστεύει στο θαύμα, αυτό δεν σημαίνει ότι το θαύμα καταργείται.
 
Το θαύμα με τον κίονα που διερράγη και ανεφλέγη το έτος 1579
 
Να μιλήσουμε λίγο για το θαύμα με τον κίονα που διερράγη και ανεφλέγη το 1579.
Το Μεγάλο Σάββατο του 1579 οι Τούρκοι κυβερνήτες της Ιερουσαλήμ απαγόρευσαν στον Έλληνα Πατριάρχη και στους ορθόδοξους πιστούς να εισέλθουν στον ναό για την καθιερωμένη τελετή. Κατά τη δύση του Ηλίου, και ενώ ο Πατριάρχης στεκόταν πλησίον ενός κίονα στην πύλη του ναού, ο κίονας διερράγη και ανεφλέγη, και ο Πατριάρχης άναψε τις λαμπάδες του από τη φλόγα που ξεπήδησε από το μάρμαρο. Το γεγονός αυτό καταγράφεται σε τρεις ανεξάρτητες ιστορικές πηγές: από έναν Έλληνα ιερομόναχο, έναν Αρμένιο χρονογράφο και έναν Μολδαβό χρονογράφο. Η αρχαιότερη μαρτυρία για το γεγονός καταγράφεται σ’ ένα χειρόγραφο του έτους 1608, από τη Βιβλιοθήκη του Μονάχου. Επιπλέον ο κίονας εξετάστηκε από δύο καθηγητές πανεπιστημίου που είναι ειδικοί στις ρηγματώσεις, τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και τον Εβγκένι Μορόζοβ, οι οποίοι αμφότεροι αποφάνθηκαν υπέρ του θαυματουργικού σχισίματος του κίονα. Στο βιβλίο παραθέτω αναλυτικά όλα τα στοιχεία.
 
Έχουμε καταγεγραμμένες μαρτυρίες μετά το 1579; Ας αναφερθούμε λίγο σε αυτές.
 
Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες και κατά τους επόμενους αιώνες, αλλά η δική μου έρευνα επεκτείνεται ως τα τέλη του 16ου αιώνα. Ήδη ο όγκος των πληροφοριών είναι πολύ μεγάλος. Η συνέχεια της έρευνάς μου θα απαιτούσε έναν δεύτερο τόμο. Αξίζει να επισημάνουμε ότι από τις 70 ιστορικές πηγές που περιλαμβάνονται στο βιβλίο μου μόνο μία είναι αρνητική απέναντι στο θαύμα - και αυτή προέρχεται από έναν μουσουλμάνο, τον Αλ Τζαχίζ, ο οποίος φαντάζεται ότι υπάρχει κάποιο τέχνασμα. Όλες οι υπόλοιπες μαρτυρίες, 69 στον αριθμό, αποδέχονται την αυθεντικότητα του θαύματος. Ο επίσκοπος Θεοφάνης, στον οποίον προαναφέρθηκα, με κατηγόρησε ότι έβαλα στο βιβλίο μου μόνο τις θετικές μαρτυρίες. Τον πληροφορώ ότι ως τον 16ο αιώνα δεν υπάρχουν αρνητικές μαρτυρίες. Με κατηγόρησε επίσης ότι οι περισσότερες μαρτυρίες που έβαλα είναι ρωσικές και ότι οι Ρώσοι είναι δεισιδαίμονες. Από τις 70 μαρτυρίες του βιβλίου μόνον οι τρεις είναι ρωσικές, και δεν νομίζω ότι οι Ρώσοι είναι δεισιδαίμονες, αλλά μάλλον κάποιος άλλος διώκεται από δαίμονες.
 
Έχει γίνει κάποια επιστημονική προσπάθεια καταγραφής του φαινομένου με ειδικές συσκευές μέσα στον ναό; 
 
Το Μεγάλο Σάββατο του 2008 ο Ρώσος φυσικός Αντρέι Βολκόβ, καθηγητής Φυσικής και Μηχανικής των Υλικών στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Πυρηνικών Ερευνών της Μόσχας, προσπάθησε να καταγράψει την κάθοδο του Φωτός με κάποια ειδική συσκευή, μ’ ένα ψηφιακό παλμοσκόπιο. Η συσκευή κατέγραψε τρεις αόρατες ηλεκτρικές εκκενώσεις, δηλαδή κάτι σαν αόρατες αστραπές, την ώρα που εμφανίστηκε το Άγιο Φως. Όπως αναφέρει ο Βολκόβ, οι μετρήσεις του επιβεβαιώνουν τη θαυματουργική φύση του φαινομένου, καθώς μέσα στον ναό έλαβαν χώρα τρία γεγονότα, τα οποία ο ίδιος χαρακτηρίζει πλήρως ανεξήγητα και ανερμήνευτα. 
Η έρευνά του δημοσιεύτηκε σε ρωσικό επιστημονικό περιοδικό, σε άρθρο που υπογράφεται από πέντε Ρώσους επιστήμονες. Στο βιβλίο μου παραθέτω όλα τα στοιχεία της δημοσίευσης, ακόμη και την απεικόνιση της συσκευής του όταν εμφανίστηκε το Φως.
 
«Το μεγαλειώδες γεγονός που βίωσα εκείνο το Μεγάλο Σάββατο του 1998!»
 
Θα θέλατε να καταθέσετε και την προσωπική σας μαρτυρία; 
 
Έχω συμμετάσχει στην τελετή 19 φορές. Την πρώτη φορά, το Μεγάλο Σάββατο του 1998, βρισκόμουν κάτω από τον βράχο του Γολγοθά, μέσα στον Ναό της Αναστάσεως, σε απόσταση περίπου 40 μέτρων από τον Τάφο του Χριστού, χωρίς να έχω οπτική επαφή με τον Τάφο. Ο ναός ήταν ασφυκτικά γεμάτος. Υπήρχαν περίπου 8.000 άτομα. Το μέρος όπου στεκόμουν ήταν πολύ σκοτεινό και επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Ξαφνικά εμφανίστηκαν ψηλά στον αέρα κάποιες γαλάζιες εκλάμψεις, σαν μικρές αστραπές. Εκείνη τη στιγμή ο κόσμος φώναξε δυνατά. Ακούστηκαν εκατοντάδες φωνές-ιαχές από διαφορετικά μέρη του ναού, από ανθρώπους που είδαν τις γαλάζιες αστραπές. Ήταν σαν να μπήκε γκολ στο γήπεδο. Την ίδια χρονική στιγμή άναψε μόνη της η λαμπάδα μιας γυναίκας, η οποία στεκόταν ακριβώς μπροστά μου, σε απόσταση λιγότερο από ένα μέτρο. Άπλωσα αμέσως το χέρι μου και άναψα τη λαμπάδα μου. Το ίδιο έκαναν δεκάδες άλλοι άνθρωποι που έπεσαν πάνω της για να πάρουν το φως. Πολύ γρήγορα το φως εξαπλώθηκε σχεδόν σε όλο τον ναό, από λαμπάδα σε λαμπάδα. Εκείνη την ώρα η σκέψη μου στράφηκε στον Τάφο του Χριστού. Προσπάθησα να διασχίσω το πλήθος με σκοπό να φτάσω στον Τάφο. Ένιωσα την ανάγκη να δω τι συμβαίνει εκεί. Όταν έπειτα από περίπου δέκα λεπτά κατάφερα να προσεγγίσω το μνημείο, είδα έκπληκτος ότι ο Πατριάρχης δεν είχε βγει ακόμη από το εσωτερικό του. Το Άγιο Φως είχε ήδη εξαπλωθεί στο μεγαλύτερο μέρος του ναού, χωρίς να έχει βγει ακόμη ο Πατριάρχης, ο οποίος άργησε να εξέλθει λόγω ασθένειας. Αυτό που βίωσα εκείνο το Μεγάλο Σάββατο του 1998 ήταν στην ουσία ένας αναπάντεχος τριπλός συγχρονισμός: οι γαλάζιες αστραπές που εμφανίστηκαν στον αέρα, οι δυνατές ιαχές του κόσμου και η ανάφλεξη μιας λαμπάδας ακριβώς μπροστά στα μάτια μου. Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ότι τα τρία αυτά τα φαινόμενα έλαβαν χώρα ταυτοχρόνως: σχεδόν μέσα στο ίδιο δευτερόλεπτο.
 
Υπάρχει κάποιο μήνυμα που μεταφέρει η αδιάλειπτη παρουσία του Αγίου Φωτός στο πέρασμα των αιώνων;
 
Ότι ο Χριστός πράγματι αναστήθηκε και ότι είναι συνεχώς στο πλευρό μας, με πολυποίκιλους τρόπους. Εμείς πολλές φορές Τον εγκαταλείπουμε. Εκείνος δεν μας εγκαταλείπει ποτέ.
 
dimokratianews,31.03.2019 

ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΛΕΠΤΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

 Ένα μάθημα λεπτότητας από τον Άγιο Πορφύριο

Ομιλεί η κυρία Αθηνά Σιδέρη.

 

Μια Πασχαλιά ανεβήκαμε οικογενειακώς να του πούμε το Χριστός Ανέστη. Ήταν η ώρα εντεκάμιση το πρωί. Μπαίνουμε μέσα,
– Χριστός Ανέστη.
– Πάτερ Αληθώς Ανέστη, χαρούμενοι εμείς.
Αυτήν την ώρα ήρθαν κάποιοι άλλοι. Βγαίνουμε έξω από το κελάκι του και τους λέει,
– Καλημέρα σας.
Μου έκανε εντύπωση αυτό το πράγμα, τους χαιρέτισε με τον καθιερωμένο χαιρετισμό. Τους μίλησε, δεν ξέρω τι είπανε, φύγανε οι άνθρωποι. Εμένα, μου σφηνώθηκε ο λογισμός, το ξέχασε το Χριστός Ανέστη ο Γέροντας κιόλας;
Μας φωνάζει,
– Ελάτε μέσα. Βρε κουτό, τι σκέψεις είναι αυτές που κάνεις; Δεν μπορούσα να τους πω Χριστός Ανέστη, δεν το δεχόταν η ψυχή τους. Καταλαβαίνεις μωρέ;
Και άρχισε να κλαίει. Έβλεπε τις ταλαιπωρημένες ψυχές, τις μη δεκτικές να χαρούν αυτή τη χαρά της Αναστάσεως. Το σεβότανε.
Ωραία συμπεριφορά. Για μένα ήταν, το μάθημα. ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ. Εμείς τι λέμε; Εμείς θα το πούμε κι ας πέσει κάτω.
Όχι. Πριν το πούμε, Κύριέ μου, έλα να πούμε στον συνάνθρωπό μου, στον αδελφό μου, Χριστός Ανέστη. Μέσα μας, ταυτόχρονα γίνονται αυτά. Αυτά όταν το θέλεις, τα επιθυμεί η καρδία σου, γίνονται ταυτόχρονα και πληροφορείσαι αν ο απέναντί σου δεν το δέχεται. Τι όμορφα!
Και του λέω,
– Γέροντα, να ευχηθούμε να ‘ρθει η στιγμή να το απαγγείλει το Χριστός Ανέστη.
– Ε, δε θα ‘ρθει το Πεντηκοστάρι, θα το λέει και αυτός.
Τι κάνει, η αγάπη. Τι κάνει, η προσευχή. Τι κάνει, η μη κακή κρίση, η λεγόμενη κατάκριση. ..
Έλεγε ο Γέροντας,
– Μωρέ. Θέλεις να ευλογηθείς; Μην κατακρίνεις. Θέλεις να ελεηθείς; Να ελεείς. Θέλεις να συγχωρηθείς; Να συγχωρείς.
Απλά πράγματα. Που τα λέμε έτσι, πόσο απλά μας φαίνονται αδέλφια μου. Αλλά όμως, ο Γέροντας τα βίωνε …
 
Απομαγνητοφώνηση Φαίη/Αβέρωφ

ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ ΤΟΝ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ

 Πάσχα με τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη 

Αντί άλλης Πασχάλιας ευχής, θα σας μεταφέρω τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα του μακαριστού γέροντα Πορφυρίου, όπως τα έζησα μια Τρίτη Διακαινησίμου στο κελλάκι του. Πήγα να τον δω σαν γιατρός. Μετά την καρδιολογική εξέταση και το συνηθισμένο καρδιογράφημα με παρεκάλεσε να μη φύγω.
Κάθησα στο σκαμνάκι κοντά στο κρεβάτι του. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπό του. Με ρώτησε:
– Ξέρεις το τροπάριο που λέει: «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν… »;
– Ναι γέροντα, το ξέρω.
– Πες το.
Άρχισα γρήγορα-γρήγορα. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν. Καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν των πατέρων καί υπερένδοξον».
– Το κατάλαβες;
– Ασφαλώς το κατάλαβα. Νόμισα πως με ρωτάει για τη ερμηνεία του.
Έκανε μια απότομη κίνηση του χεριού του και μου είπε:
– Τίποτε δεν κατάλαβες, βρε Γιωργάκη! Εσύ το είπες σαν βιαστικός ψάλτης…Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο: Ο Χριστός με την Ανάστασή Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γης, από μια διώρυγα, από μια λίμνη ή από την Ερυθρά θάλασσα. Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μια άβυσσο, που ήταν αδύνατο να την περάσει ο άνθρωπος μόνος. Αιώνες περίμενε αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα. Ο Χριστός μας πέρασε από το θάνατο στη ζωή. Γι’ αυτό σήμερα «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν». Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε την «απαρχή» της «άλλης βιωτής, της αιωνίου» ζωής κοντά Του.
Μίλαγε με ενθουσιασμό και βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε για λίγο και συνέχισε πιο δυνατά:
– Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Άδης. Τώρα όλα χαρά, χάρις στην Ανάσταση του Χριστού μας. Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε κι εμείς να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του…Τί ευτυχία η ανάσταση! «Και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον». Ξέρεις τι θα πει ῾σκιρτώντες᾽; Θα πει χοροπηδώντας. Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι. Να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα. Έτσι έπρεπε κι εμείς να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση του Κυρίου μας και τη δική μας. Δεν υπάρχει χαρά μεγαλύτερη απ᾽ αυτή.
Διέκοψε πάλι το λόγο του. Ανέπνεα μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα.
– Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; συνέχισε. Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου, να συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στον εαυτό σου και να λες αργά-αργά αυτό το τροπάριο. Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου- και στη ζωή του κόσμου όλου- έγινε. Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας. Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου.
Μου έσφιξε το χέρι λέγοντας:
– Σου εύχομαι να σκιρτάς από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο σε πέρασε ο Αναστάς Κύριος, « ο μόνος ευλογητός των πατέρων»…Ψάλλε τώρα και το «Χριστός Ανέστη».
Υστερόγραφο δικό μου
«Αληθώς Ανέστη»
 
(Γεώργιος Παπαζάχος, Καθηγητής Καρδιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών)

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

«Χριστός Ανέστη!»

Αγίου Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

 

Με επισκεύθηκαν στο κελλί μου σήμερα μερικά πνευματικοπαίδια και ψάλαμε μαζί το «Χριστός Ανέστη».
Τους ευχήθηκα: «Εύχομαι η Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ν ́ αναστήσει μέσα στις ψυχές μας κάθε ευγενές και ωραίο συναίσθημα. Να μας οδηγήσει όλους προς αγιοσύνη και να νικήσει τον παλαιόν άνθρωπον «συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις».
.
Αυτό ζητάει ο Κύριος. Γι ́ αυτό ευχόμαστε η Ανάστασή Του να βοηθήσει, να ευδοκήσει να κατατροπώσουμε και να θανατώσουμε τον«παλαιόν ημών άνθρωπον», να γίνουμε άξιοι της Εκκλησίας Του.
Έτσι ευχόμαστε ο Κύριος να μας βοηθήσει. Το μεγαλύτερο θαύμα που έκανε ο Χριστός είναι η Ανάστασή Του. Αυτό ποτέ να μην το ξεχνάμε. Χρόνια πολλά!
Κάποιος έλεγε ότι σήμερα όλα προσεύχονται, η γη, ο ουρανός, τ ́ αστέρια, τα λουλούδια που μοσχοβολούν, τα ρυάκια που κελαρύζουν, τα γάργαρα νερά, τ' αηδονάκια που κελαηδούν, οι πεταλούδες που πετούν, όλα ψάλλουν το «Χριστός Ανέστη!».
 
Λοιπόν, αυτό το ́χω πάθει κι εγώ στο Άγιον Όρος. Ήταν Πάσχα. Ανέβηκα μόνος μου στο βουνό προς τον Άθω, περίπου στα οκτακόσια μέτρα. Είχα μαζί μου την Παλαιά Διαθήκη κι έβλεπα τον γαλάζιο και καθαρό ουρανό, την απέραντη θάλασσα, που δεν είχε τέλος, τα δέντρα, τα πουλιά, τις πεταλούδες, τις ομορφιές, και φώναξα δυνατά, γεμάτος ενθουσιασμό: «Χριστός Ανέστη!». Καθώς το έλεγα –χωρίς να το καταλάβω- απ ́ τη λαχτάρα μου άνοιξα τα χέρια. Ξεράθηκαν εκεί.
Είχα πάθει τρέλα. Ανοίγω σε λίγο την Παλαιά Διαθήκη. Έπεσα πάνω σ ́ αυτά τα λόγια της Σοφίας Σολομώντος:
«Θεέ πατέρων και Κύριε του ελέους, ο ποιήσας τα πάντα εν λόγω Σου και τη σοφία Σου κατασκεύασας άνθρωπον, ίνα δεσπόζη των υπό Σου γενομένων κτισμάτων και διέπη τον κόσμον εν οσιότητι και δικαιοσύνη και εν ευθύτητι ψυχής κρίσην κρίνη, δός μοι την των σων θρόνων πάρεδρον σοφίαν και μη με αποδοκιμάσεις εκ παίδων Σου. Ότι εγώ σούλος Σος και υιός της παιδίσκης Σου, άνθρωπος ασθενής και ολιγοχρόνιος και ελάσσων εν συνέσει κρίσεως και νόμων»

Δόθηκα ολόψυχα σ ́ αυτά τα θεία λόγια.
Ξεχάστηκα ώρες, με χάσανε…
Ακούστε παρακάτω τον σοφό Σολομώντα: «…και μετά Σού η σοφία η ειδυία τα έργα Σου και παρούσα, ότε εποίεις τον κόσμον, και επισταμένη τι αρεστόν εν οφθαλμοίς Σου και τι ευθές εν εντολαίς Σου.
Εξαπόστειλον αυτήν εξ αγίων ουρανών και από θρόνου δόξης Σου πέμψον αυτήν, ίνα συμπαρούσά μοι κοπιάση και γνω τι ευάρεστόν εστι παρά Σοί. Οίδε γαρ εκείνη πάντα και συνίει και οδηγήσει με εν τοις πράξεσί μου σωφρόνως και φυλάξει με εν τη δόξη αυτής».
Καταλάβατε τι σημασία είχαν αυτά για μένα; «Επισταμένη τι αρεστόν εν οφθαλμοίς Σου» και «τι ευάρεστόν εστι παρά Σοί». Αυτά να ζητάτε, σ ́ αυτά να εντρυφάτε, αυτά να λαχταράτε. Χωρίς να το καταλάβετε θα ερωτευθείτε τον Χριστό.
.
Από το βιβλίο Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος και Λόγοι, σελ. 180-182 Ιερά Μονή Χρυσοπηγής 2003

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Χριστός Ανέστη!

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος: Εάν στέκεστε μόνο στα χρόνια πολλά πρέπει να ξέρετε ότι χωρίς την Ανάσταση του Χριστού χρόνια πολλά δεν υπάρχουν.

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΣΚΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ: ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΒΓΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ!

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα: Κάποια χρονιὰ δὲν θὰ βγεὶ τὸ Ἅγιο Φώς, θὰ εἶναι ἡ ἐποχὴ τοῦ ἀντίχριστου. 

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ- ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΕΡΑ

Μεγάλη Παρασκευή: Τι συμβολίζει η σημερινή μέρα 

Κορυφώνεται το Θείο Δράμα των Παθών του Χριστού

 

Είναι μέρα πένθους και νηστείας για όλη την Χριστιανοσύνη
 
Η Μεγάλη Παρασκευή είναι η ημέρα της υπέρτατης θυσίας, η ημέρα της «άκρας ταπεινώσεως» του Κυρίου. Είναι μέρα πένθους και νηστείας για όλη την Χριστιανοσύνη, καθώς τότε κορυφώνεται το Θείο Δράμα των Παθών του Χριστού.
«Πώς σε κηδεύσω, υιέ μου;», «Μη θρηνείς, μητέρα, αυτά γίνονται για να ελευθερώσω τον Αδάμ και την Εύα», απαντάται από την Τρίτη στάση των Εγκωμίων και αλλού, με τη σιγουριά της Ανάστασης, «Αναστήσομαι γαρ και υψώσω εν δόξει απαύστως ως Θεός τους εν πίστει και πόθω σε μεγαλύνοντας». Η Αγία και Μεγάλη Παρασκευή είναι η ημέρα του πάθους.
 
Ο πένθιμος χαρακτήρας της Μεγάλης Παρασκευής
 
Στην εκκλησία δεν γίνεται Θεία Λειτουργία, λόγω του πένθιμου χαρακτήρα της ημέρας. Το πρωί, τελείται η ακολουθία των Μεγάλων Ωρών και ο Εσπερινός της Αποκαθηλώσεως, οπότε και ο Χριστός αποκαθηλώνεται και τοποθετείται στον Επιτάφιο, που ετοιμάζεται από τα ξημερώματα της ίδιας ημέρας. Νεαρά κορίτσια στολίζουν τον Επιτάφιο με ανοιξιάτικα λουλούδια (βιολέτες, τριαντάφυλλα και μενεξέδες) και φτιάχνουν στεφάνια ή γιρλάντες, ενώ ψέλνουν το μοιρολόι της Παναγίας.
Το βράδυ πραγματοποιείται η Ακολουθία του Επιταφίου Θρήνου, δηλαδή ο Όρθρος του Μεγάλου Σαββάτου και ακολουθεί η περιφορά του Επιταφίου, (η κηδεία και η ταφή, σαν να λέμε, του Χριστού) και ψάλλονται τα λεγόμενα Εγκώμια του Επιταφίου Θρήνου σε τρεις στάσεις (μέρη), μικρά τροπάρια πολύ αγαπητά στον λαό, αγνώστου ποιητή. Τα πιο γνωστά είναι: («Η Ζωή εν τάφω…», «Αι γεννεαί πάσαι…» , «Άξιον εστί…» και «Ω γλυκύ μου Έαρ…».).
Ο Σταυρός και τα Εξαπτέρυγα ηγούνται της πομπής και ακολουθούν οι ιερείς και οι πιστοί, που κρατούν αναμμένες λαμπάδες. Στις πόλεις προηγούνται μουσικοί, οι οποίοι παίζουν πένθιμα εμβατήρια.
Μετά την επάνοδο του Επιταφίου στην εκκλησία διαβάζεται περικοπή από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (κζ’ 62-66): Αρχιερείς και Φαρισαίοι πηγαίνουν στον Πόντιο Πιλάτο και του ζητούν να σφραγίσουν τον τάφο, επειδή θυμούνται ότι ο Κύριος σε μία αποστροφή των λόγων του είχε πει ότι σε τρεις μέρες θα αναστηθεί. Ο Πιλάτος τους δίνει την άδεια… Και οι πιστοί κατά την είσοδό τους στον ναό, περνούν κάτω από τον Επιτάφιο, για να ευλογηθούν.
Όλη την ημέρα οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα σε όλη την Ελλάδα και παραδοσιακά απαγορεύεται πάσα εργασία και γίνεται άλαδη νηστεία. Στην Κρήτη συνηθίζουν να βράζουν σαλιγκάρια και να πίνουν το ζουμί τους, που είναι σαν χολή. Εξάλλου, σε πολλές περιοχές της χώρας, σήμερα, φτιάχνεται ομοίωμα του Ιούδα το οποίο και καίγεται.
Επίσης, την ίδια μέρα πολλοί πιστοί επισκέπτονται τους τάφους συγγενών και φίλων.
 
pronews.gr

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΘΕ ΠΑΣΧΑ ΒΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΤΑΛΛΑΖΟΥΝ ΚΟΚΚΙΝΑ ΑΥΓΑ!

Γιατί βάφουμε κόκκινα τα αυγά το Πάσχα

 
Σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση, το Πάσχα βάφουμε κόκκινα τα αυγά επειδή συμβολίζουν το αίμα του Χριστού που χύθηκε για τη σωτηρία του κόσμου.
 
Σύμφωνα με άλλη παράδοση για το κόκκινο χρώμα στα αυγά, η Παναγία κρατώντας ένα καλάθι με αυγά τα πρόσφερε στους φρουρούς του Υιού της ικετεύοντάς τους για τη ζωή του παιδιού της, και όταν τα δάκρυά της έπεσαν πάνω στα αυγά, αυτά βάφτηκαν κόκκινα.
 
Κατά μία άλλη εκδοχή, τα αυγά βάφονται κόκκινα γιατί, μία μέρα μετά την Ανάσταση του Χριστού, η Μαρία Μαγδαληνή πήγε στον Τιβέριο Καίσαρα και του ανακοίνωσε ότι αναστήθηκε ο Ιησούς. Δίπλα τους εκείνη τη στιγμή υπήρχε ένας άνθρωπος που κρατούσε ένα καλάθι με αυγά. Ο Καίσαρας, απορημένος, ζήτησε από τη Μαγδαληνή να του αποδείξει ότι λέει αλήθεια, βάφοντας τα άσπρα αυγά στο καλάθι, κόκκινα, κάτι το οποίο έγινε.
 

Πότε βάφουμε κόκκινα τα αυγά -Το έθιμο με το τσούγκρισμα

 
Τα κόκκινα αυγά βάφονται τη Μεγάλη Πέμπτη, η οποία θεωρείται η ημέρα του Μυστικού Δείπνου, τότε που ο Χριστός προσέφερε άρτο και κρασί ως συμβολισμό για το σώμα Του και το αίμα Του, έτοιμος να θυσιαστεί για να ελευθερώσει τον κόσμο.
Μάλιστα, σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, σύμφωνα με την παράδοση, οι νοικοκυρές καλύπτουν τη γαβάθα με τα κόκκινα αυγά με μία πετσέτα ώστε να αποκαλυφθούν στην Ανάσταση. Λίγο πριν το «Χριστός Ανέστη» παίρνουν ένα κόκκινο αυγό μαζί τους στην εκκλησία για να το τσουγκρίσουν με το «πρώτο» Χριστός Ανέστη.
 
Το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών είναι ένα έθιμο χρόνων στο Αναστάσιμο τραπέζι, ιδιαίτερα αγαπητό στα παιδιά. Βάσει της χριστιανικής παράδοσης, το κόκκινο αυγό αποτελεί σύμβολο ζωής, καθώς, όπως σπάει, κατά τη διαδικασία του τσουγκρίσματος, έτσι έσπασε και ο τάφος από τον οποίο αναστήθηκε ο Ιησούς Χριστός.
 
anthologioxr.blogspot.com, iefimerida.gr 

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΣΧΑ

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ 

ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΣΧΑ

 

Στα 1463 αρχιμανδρίτης της μονής των Σπηλαίων (του Κιέβου) ήταν ο μακάριος Νικόλαος. Ανήμερα το Πάσχα εκείνης της χρονιάς, την ημέρα που όλοι οι χριστιανοί εόρταζαν «θανάτου την νέκρωσιν» και «άδου την καθαίρεσιν», ένας από τους πατέρες της μονής, ο ευλαβής και ενάρετος Διονύσιος Στέπα, μπήκε στο σπήλαιο του οσίου Αντωνίου για να θυμιάσει τα σεπτά σκηνώματα των κεκοιμημένων αγίων. Τον ακολουθούσαν και μερικοί άλλοι αδελφοί με αναμμένες λαμπάδες. Σαν έφτασε στον τόπο όπου παλαιά ήταν η τράπεζα των σπηλαιωτών μοναχών, ο μακάριος Διονύσιος θύμιασε τα άγια λείψανα και φώναξε ευφρόσυνα :
                                       
-Άγιοι πατέρες και αδελφοί ! «Αύτη η κλητή και αγία ημέρα….., πανήγυρις εστί πανηγύρεων»! Χριστός ανέστη !
 
Την ίδια στιγμή – ώ του θαύματος ! – όλα τα’ άφθορα οσιακά σκηνώματα ανασήκωσαν ελαφρά τα κεφάλια και αποκρίθηκαν με μια απόκοσμη, βροντερή φωνή :
-Αληθώς ανέστη !
 
Με φρίκη ο θεοφιλής Διονύσιος και οι συνοδοί του έτρεξαν και γνωστοποίησαν το θαυμαστό γεγονός στον ηγούμενο Νικόλαο και τους λοιπούς πατέρες, για να δοξάσουν τον αναστάντα Κύριο και τους αγιασμένους δούλους Του.
 
ΠΗΓΗ : ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σ. 32.

Π. ΕΛΠΙΔΙΟΣ ΒΑΓΙΑΝΑΚΗΣ: ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "ΠΑΣΧΑ"; ΓΙΑΤΙ ΣΦΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ; ΤΙ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ;

 ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "ΠΑΣΧΑ"; ΓΙΑΤΙ ΣΦΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ; ΤΙ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ;

 

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "ΠΑΣΧΑ";

Η λέξη «Πάσχα» προέρχεται από την εβραϊκή λέξη «Πεσάχ», που σημαίνει μετάβαση. Μεταβαίνω από το ένα μέρος σε κάποιο άλλο. Για τους Εβραίους το πρώτο Πάσχα ήταν η μετάβασή τους από την χώρα της Αιγύπτου που ήταν υποδουλωμένοι και σκλαβωμένοι, στη γη της Επαγγελίας, στη γη Χαναάν, που τους είχε υποσχεθεί ο Κύριος μας.
Βέβαια σε μας έχει μεταφορική σημασία. Επειδή πολλοί χρησιμοποιούν τη λέξη Πάσχα και ιδιαίτερα μέσα στα αναστάσιμα τροπάρια σχολιάζεται πολλές φορές «πάσχα ιερόν, πάσχα μυστικό, πάσχα πανσεβάσμιο, πάσχα Χριστός ο Λυτρωτής», χωρίς να γνωρίζουν την βαθύτερη ερμηνεία της, που αξίζει να την αναφέρουμε:
ΠΑΣΧΑ για μας τους Χριστιανούς σημαίνει η μετάβασή μας από τον θάνατο στην ανάσταση, από την αμαρτία στη σωτηρία, από το σκοτάδι της ζωής μας στο φως της ανάστασής μας.

ΓΙΑΤΙ ΣΦΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΓΙΑ ΜΑΣ;

Το Πάσχα υπάρχει και ο Πασχαλινός Αμνός.
Θυμάστε όλοι, όταν ο Θεός διέταξε τον Μωϋσή, να πει σ’ όλους τους Ισραηλίτες να σφάξουν το καλύτερο αρνάκι τους και να βάψουνε με το αίμα τους τις πόρτες τους, γιατί εκείνη την ημέρα θα περνούσε ο άγγελος θανάτου και θα σκορπούσε το θάνατο σ’ όλα τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων. Πράγματι, όσοι Ισραηλίτες είχαν βάψει με το αίμα του αρνιού την πόρτα του σπιτιού τους, δεν έπαθαν τίποτα, σε αντίθεση με τις οικογένειες των Αιγυπτίων, όπου είχαν θανατωθεί τα πρωτότοκα παιδιά τους.
Γιατί τα ανάφερα όλα αυτά;
Ξέρετε πως ονομάζεται ο Χριστός;
"ΑΜΝΟΣ".
Από τα παλιά χρόνια ζωγράφιζαν το Χριστό σαν προβατάκι με μια σημαία που είχε ένα σταυρό.
Εμείς, με τη δική Του χάρη και ευλογία τελούμε σήμερα το μυστήριο των μυστηρίων, τη θεία Ευχαριστία. Εκεί, ο «Πασχαλινός Αμνός» δεν είναι πλέον ένα τετράποδο ζώο. Αλλά πρόκειται για τον ίδιο το Χριστό, που σαν εκείνο το άκακο αρνάκι, σαν πρόβατο επί σφαγή ΣΕ ΚΑΘΕ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ με τη θυσία Του μας δίνει το δικό Του Αίμα Του. Είναι η ιερή εκείνη στιγμή που ο ιερέας ταπεινά προσφωνεί:
«ΜΕΡΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΑΜΕΡΙΖΕΤΑΙ Ο ΑΜΝΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ…».
Κόβει τον άγιο Άρτο, που προηγουμένως έχει γίνει Σώμα Χριστού και τον ρίχνει μέσα στο Αίμα Του που υπάρχει στο άγιο Δισκοπότηρο και τότε έρχεστε εσείς και κοινωνάτε.
Τότε γίνεται αυτό το μεγαλειώδες. Όπως τότε ο εξολοθρευτής άγγελος δεν μπορούσε να σκοτώσει τα πρωτότοκα παιδιά των Ισραηλιτών, όταν έβλεπε να υπάρχει βαμμένο στις πόρτες το αίμα του αρνιού, έτσι και σήμερα όσοι μεταλαβαίνουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αλείφουν με το Αίμα Του την πόρτα της ψυχής τους.
Με αυτό τον τρόπο δεν μπορεί εύκολα ο σατανάς να πειράξει τον άνθρωπο εκείνο, όταν περνά δίπλα του, γιατί δεν είναι μόνος του. Είναι μέσα μας και ο Χριστός. Συμβαίνει ακριβώς εκείνο που είπε ο Απόστολος Παύλος:
«Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί ο Χριστός». [Προς Γαλάτας 2, 20]
ΠΑΣΧΑ λοιπόν είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος μυστικά και πανσεβάσμια, μας φανερώνεται στον τύπο του ψωμιού και του κρασιού και μας δίνει το Σώμα και το Αίμα Του, για να έχουμε ζωή αιώνιο, όπως λέει και το αναστάσιμο τροπάριο:
…ΠΑΣΧΑ ΜΥΣΤΙΚΟΝ, ΠΑΣΧΑ ΠΑΝΣΕΒΑΣΜΙΟΝ, ΠΑΣΧΑ ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ…

ΤΙ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ;

Επομένως, όταν ευχόμαστε «ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ», εννοούμε να μας αξιώσει ο Θεός να προετοιμαστούμε κατάλληλα για να έρθει ο Χριστός μέσα στη καρδιά μας με τη θεία Κοινωνία την ημέρα της Αναστάσεως.

Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού θα μας μεταφέρει από τον θάνατο στη ζωή, από την φθορά στην αφθαρσία, από την πρόσκαιρη ζωή στην αιωνιότητα.

Η ένωσή μας αυτή με τη θεία Κοινωνία θα γίνει το καθαρτήριο της ψυχής μας. Δηλαδή, θα καθαρίσει ο Χριστός τη ψυχή μας και θα την δώσει στο Θεό Πατέρα.
Γι’ αυτό και σ’ ένα άλλο τροπάριο οι ψάλτες κατανυκτικά μας προσκαλούν όλους:
«ΔΕΥΤΕ ΠΟΜΑ ΠΙΩΜΕΝ ΚΑΙΝΟΝ…».
Ελάτε να πιούμε το καινούργιο ποτό, που θα μας καθαρίσει όλες τις αμαρτίες της ψυχής μας.

(απόσπασμα από κήρυγμα του π. Ελπιδίου Βαγιανάκη)