ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΔΙΣ: ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ ΤΗΣ ΚΑΥΣΕΩΣ ΝΕΚΡΩΝ

«Περί τῶν κανονικῶν συνεπειῶν τῆς καύσεως νεκρῶν»

Πρωτ. 5055 Ἀριθμ. Διεκπ. 2415

Ἀθήνῃσι 29ῃ Ὀκτωβρίου 2014

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2 9 5 9

Πρός
Τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Εἰς τάς Ἕδρας των

Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος, μέ ἀφορμή τό νέο νομοθετικό καθεστώς γιά τήν ἀποτέφρωση νεκρῶν, σύμφωνα μέ τά ἄρθρα 48 καί 49 τοῦ Νόμου 4277/2014 «Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας – Αττικής και άλλες διατάξεις» (Φ.Ε.Κ. 156/1-8-2014, τ. Α΄),

κατά τήν Συνεδρία Αὐτῆς τῆς 14ης μηνός Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ., ἐπελήφθη καί τοῦ ζητήματος τούτου καί ἀπεφάσισε νά σᾶς ἐνημερώσει περί τῶν κανονικῶν συνεπειῶν ἀπό τήν ἀποτέφρωση τοῦ σώματος.

Μέ τά ἄρθρα 48 καί 49 τοῦ Νόμου 4277/2014 ὁ νομοθέτης δέν λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν τίς θρησκευτικές πεποιθήσεις τοῦ νεκροῦ. Ἐάν ὁ θανών δέν εἶχε ἐκφρασθεῖ ἐν ζωῇ περί τῆς μετά θάνατον ἐπιθυμίας ταφῆς ἤ ἀποτεφρώσεως τοῦ σώματός του, ἡ ἀποτέφρωση δύναται νά λάβει χώρα μέ μόνη τή δήλωση τοῦ/τῆς συζύγου ἤ «συντρόφου», μετά τοῦ/τῆς ὁποίου/ας ἔχει συνάψει «σύμφωνο συμβίωσης», ἤ τή δήλωση τῶν συγγενῶν πρώτου ἤ δευτέρου βαθμοῦ.

Τοῦτο, κύημα τοῦ συγχρόνου μηδενιστικοῦ τρόπου ζωῆς καί τῆς τάσεως πρός ἀποθρησκευτικοποίηση κάθε πτυχῆς καί ἐκφάνσεως τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἀποτελεῖ ἐκ προοιμίου καταστρατήγηση τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων τοῦ κεκοιμημένου μέλους τῆς Ἐκκλησίας, ἔλλειψη σεβασμοῦ καί φροντίδος πρός τό ἀνθρώπινο σῶμα.

Ἡ Ἐκκλησία δέν δέχεται γιά τά μέλη Της τήν ἀποτέφρωση τοῦ σώματος, διότι τοῦτο εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Α΄ Κορ. 6, 19), στοιχεῖο τῆς ὑποστάσεως τοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασθέντος ἀνθρώπου (Γεν. 1, 24), καί περιβάλλει αὐτό μέ σεβασμό καί τιμή ὡς ἔκφραση ἀγάπης πρός τό κεκοιμημένο μέλος Της καί ὡς ἐκδήλωση πίστεως στήν κοινή πάντων ἀνάσταση.

Κατόπιν τούτου, ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἀπεφάσισε νά ἐνημερώσει, στό πλαίσιο τῆς ἀγρύπνου ποιμαντικῆς φροντίδος Της, τό εὐσεβές Αὐτῆς πλήρωμα, κληρικούς καί λαϊκούς, γιά τίς ἀκόλουθες κανονικές συνέπειες τῆς ἀποτεφρώσεως τοῦ σώματος:

-Ἡ ἀποτέφρωση τοῦ σώματος δέν εἶναι σύμφωνη πρός τήν πράξη καί παράδοση τῆς Ἐκκλησίας γιά θεολογικούς, κανονικούς καί ἀνθρωπολογικούς λόγους.

-Πρός ἀποφυγήν οἱασδήποτε θεολογικῆς, κανονικῆς καί ἀνθρωπολογικῆς ἐκτροπῆς, ἀπαραίτητος εἶναι ὁ σεβασμός τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων καί ἡ διακρίβωση τῆς οἰκείας βουλήσεως τοῦ κεκοιμημένου καί ὄχι ἡ βούληση ἤ ἡ δήλωση τῶν οἰκείων του.

-Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀποδεδειγμένως οἰκειοθελῶς ἐδήλωσε τήν ἐπιθυμία περί καύσεως τοῦ σώματός του, δηλώνει τήν αὐτονόμησή του καί ὡς ἐκ τούτου δέν τελεῖται Νεκρώσιμος Ἀκολουθία καί Ἱερό Μνημόσυνο ὑπέρ αὐτοῦ.

Παρά ταῦτα, ἐπαφίεται στήν ποιμαντική σύνεση καί τήν διακριτική εὐχέρεια τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου ἡ τέλεση ἁπλῶς Τρισαγίου.

Ἐπί δέ τούτοις, κατασπαζόμενοι τήν ὑμετέραν Σεβασμιότητα ἐν Κυρίῳ, διατελοῦμεν μετ' ἀγάπης.

† Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος

† Ὁ Σταγῶν καί Μετεώρων Σεραφείμ

† Ὁ Περιστερίου Χρυσόστομος

† Ὁ Κεφαλληνίας Σπυρίδων

† Ὁ Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιος

† Ὁ Τρίκκης καί Σταγῶν Ἀλέξιος

† Ὁ Καρπενησίου Νικόλαος

† Ὁ Λήμνου καί Ἁγίου Εὐστρατίου Ἱερόθεος

† Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου Δημήτριος

† Ὁ Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεήμων

† Ὁ Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου Δαμασκηνός

† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης Ἀνδρέας

† Ὁ Ξάνθης καί Περιθεωρίου Παντελεήμων

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

† Ὁ Μεθώνης Κλήμης

ΠΗΓΗ: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Ο ΠΑΠΑΣ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ

Ο Πάπας Φραγκίσκος σε συζήτηση στην Παπική Ακαδημία Επιστημών αποδέχεται τη θεωρία του Δαρβίνου και τις θεωρίες της εξέλιξης.

"Οι θεωρίες της εξέλιξης των ειδών και του Big Bang είναι αληθείς". Τάδε έφη Πάπας Φραγκίσκος κατά τη διάρκεια συζήτησης στην Παπική Ακαδημία Επιστημών.

"Όταν διαβάζουμε για τη Δημιουργία του κόσμου στη Γένεση, φανταζόμαστε το Θεό ως μάγο που με το μαγικό ραβδάκι του μπορεί να κάνει οτιδήποτε, αλλά δεν είναι έτσι", συνέχισε ο Ποντίφικας.

Με αυτές τις δηλώσεις του ο Πάπας έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον προκάτοχό του, Βενέδικτο XVI, που υποστήριζε ότι "τέτοιες θεωρίες δεν αρκούν για να εξηγήσουν την πολυπλοκότητα του κόσμου".

"Η Μεγάλη Έκρηξη, που θεωρείται σήμερα η προέλευση του κόσμου δεν είναι ανακόλουθη με την παρουσία ενός Θεϊκού Δημιουργού.

Η εξέλιξη των ειδών προϋποθέτει την αρχική δημιουργία πλασμάτων που να εξελίσσονται", εκτίμησε ο προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Eκκλησίας.

Ο Πάπας Φραγκίσκος δεν είναι ο πρώτος ποντίφικας που παραδέχεται την ισχύ των δαρβινικών θεωριών.
Ήδη από το 1996, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β' είχε ομολογήσει ότι η εξέλιξη των ειδών είναι "κάτι περισσότερο από μία απλή υπόθεση. Πρόκειται για αποδεδειγμένη διεργασία".

Θαυμάστε πως κατάντησαν οι Εκκλησίες της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ''ΑΘΩΟ'' ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ ΤΟΥ HALLOWEEN

Κάθε χρόνο, στις 31 Οκτωβρίου, ο δυτικός κόσμος γιορτάζει το ‘Halloween’. Μία γιορτή που θυμίζει τις Απόκριες, όμως διαφοροποιείται κατά πολύ από αυτές καθώς το Halloween έχει περισσότερο μυστικιστική χροιά. Το πιο γνωστό σύμβολο είναι η κολοκύθα. Η γιορτή ‘ALL HALLOWS' EVE’ (όλων των αγίων) ή Hallows, προέρχεται από τον 7ο μ.Χ. αιώνα. Εορτάζονταν στις 13 Μαΐου και ήταν μια νύχτα μνήμης των νεκρών αγίων και μαρτύρων. Η ημερομηνία άλλαξε αργότερα και έγινε 1 Νοεμβρίου, προκειμένου η δυτική εκκλησία να ‘εκχριστιανίσει’ τις παγανιστικές γιορτές Beltane και Samhain - του καλοκαιριού, του χειμώνα και της φωτιάς. Η γιορτή είναι πολύ δημοφιλής στις ΗΠΑ, με 7 στους 10 Αμερικάνους να συμμετέχουν (γίνεται προσπάθεια να εδραιωθεί και στην Ευρώπη), ενώ ακόμα και ανάμεσα στους χριστιανούς στις ΗΠΑ έχει γίνει αποδεκτή η γιορτή με πολλές διαμαρτυρόμενες εκκλησίες να διοργανώνουν επίσημες γιορτές. Τελευταία, το Halloween έχει συνδεθεί με θυσίες μαύρων γατών και "σέξι" ντυσίματα ακόμα και μικρών κοριτσιών ηλικίας 7 ή 8 ετών που ντύνονται σαν πόρνες. Διάβασε σχετικά: Η σκοτεινή πλευρά του Halloween.

Σε άρθρο του ο Richard Evans ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ γράφει:

Πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το Halloween ήταν το 1959. Ήμουν 4 χρονών. Η γιαγιά μου, μου επιτρέψτε να επιλέξω ένα κοστούμι και πήγα κατευθείαν και αγόρασα μια λαστιχένια κόκκινη μάσκα διαβόλου.

Όταν φόρεσα τη μάσκα, ένιωθα ότι είχα μετατραπεί σε κάτι πιο ισχυρό από ένα τετράχρονο παιδί που ήμουν. Μετά την νύχτα του Χάλοουιν, η γιαγιά μου, μου την πήρε γιατί επέμενα να την φοράω συνέχεια. Οι γείτονες είχαν αρχίσει να το συζητούν.

Χρόνια αργότερα έμαθα σε ένα μάθημα ανθρωπολογίας ότι οι μάσκες, τα τραγούδια και οι χοροί χρησιμοποιούνταν στον αρχαίο κόσμο για να επικαλούνται πνεύματα. "Το άτομο που φοράει τη μάσκα αισθάνεται εσωτερικά ότι έχει μετατραπεί και έχει πάρει προσωρινά τις ιδιότητες του θεού ή του δαίμονα που αντιπροσωπεύεται από τη μάσκα».

Τώρα έχω αηδιάσει με το Halloween. Με ενοχλεί αφάνταστα για το πόσο άνετα οι Αμερικανοί παρακολουθούν το καθημερινό όργιο σφαγής που ονομάζεται «ειδήσεις». Αληθινό αίμα και πτώματα εναλλάσσονται με βία και κωμωδία επί της οθόνης υψηλής ευκρίνειας. Και τώρα είναι έτοιμοι να γιορτάσουν το Halloween.

Η ‘Σατανική Βίβλος’ του Anton Lavey, κατατάσσει το Halloween ως μια από τις δύο πιο σημαντικές γιορτές στο σατανικό ημερολόγιο.

Στους ρωμαϊκούς χρόνους

Το Halloween ήταν η αρχαία γιορτή της συγκομιδής που ονομάζεται ‘Samhain’. Ήρθε από την παλιά θρησκεία των Δρυίδων και μου έδειξε μια φωτογραφία του Στόουνχεντζ σε μια παλιά εγκυκλοπαίδεια.

Ο Ιούλιος Καίσαρας περιέγραψε την Δρυιδική γιορτή συγκομιδής Samhain στους «Γαλατικούς Πολέμους». Περιέγραψε τους Δρυίδες ότι λειτουργούσαν ως θεοκρατία που είχαν υποδουλώσει τον αγροτικό πληθυσμό μέσω του τρόμου. Η χαρά της γιορτής της συγκομιδής είχε συνδεθεί με μαζικές ανθρωποθυσίες, όταν χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά καίγονταν ζωντανοί σε τεράστια σκιάχτρα, που είναι γνωστά ως “Wicker Man”.

Ο Καίσαρας έγραψε, "Οι Δρυίδες διαχειρίζονται αυτές τις θυσίες. Μεγάλα ανθρώπινα ομοιώματα καμωμένα από κλαδιά, τα άκρα των οποίων είχαν γεμίσει με ζωντανούς ανθρώπους στους οποίους έβαζαν φωτιά από κάτω, και οι άνθρωποι πέθαιναν μέσα στις φλόγες."

Ο Ρωμαίος ιστορικός του πρώτου αιώνα Στράβων έγραψε στην «Γεωγραφία» του:

"Οι Ρωμαίοι έθεσαν ένα τέρμα σε αυτά τα έθιμα και σε αυτά που συνδέονται με θυσίες και μαντεία, καθώς ήταν σε σύγκρουση με τους δικούς μας τρόπους."

Έτσι, ήταν οι Ρωμαίοι - όχι οι Χριστιανοί - που έσπασαν την θεοκρατία των Δρυίδων. Μερικούς αιώνες μετά την κατάρρευση των Δρυίδων, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατέρρευσε και αντικαταστάθηκε από την Ρωμαϊκή Εκκλησία, η οποία με τη σειρά της προσπάθησε να «εκχριστιανίσει» τις περισσότερες από τις γιορτές. Η πεποίθηση που υπήρχε στο Samhain, ότι τα πνεύματα των νεκρών και των δαιμόνων περιφέρονται τις νύχτες της Γιορτής της Συγκομιδής έγινε η γιορτή των «Αγίων Πάντων».

(Στην Ορθόδοξη κινητή εορτή των Αγίων Πάντων, εορτάζουν όλοι οι άγιοι και ομολογητές του Χριστιανισμού, οι οποίοι κατέθεσαν την ομολογία του με πράξεις  αυτοθυσίας, μαρτυρίου και με έργα).

Οι μασκοφόροι και τυλιγμένοι σε κάπες Δρυίδες ιερείς του παλαιού κόσμου αντικαταστάθηκαν με αγρότες με μάσκες και κοστούμια. Αντί να ζητούν ένα μέλος της οικογένειας σε αντάλλαγμα για τη μαγική προστασία από τα πνεύματα, ο ‘εκχριστιανισμένος’ επισκέπτης ζητούσε τρόφιμα ως αντάλλαγμα μιας προσευχής που θα πει για τα μέλη του νοικοκυριού που είχαν πεθάνει. Αλλά η γιορτή των Αγίων Πάντων δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την Αγία Γραφή.

Για σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια, οι βάρβαρες δρυικές τελετές απαγορεύτηκαν. Δεν ξέρω πως θα σας φανεί εάν μάθετε ότι η γαλατική δρυιδική παράδοση των μαζικών θυσιών αναστήθηκε από τους Illuminati κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Ποταμοί χριστιανικού αίματος πλημμύρισαν τις υδρορροές του Παρισιού. Ο Ροβεσπιέρος προήδρευσε ο ίδιος στην "Γιορτή του Υπέρτατου Όντος" στις 8 Ιουνίου 1794 εν μέσω μιας δεκάμηνης ασταμάτητης ανθρωποθυσίας.

Δεκαέξι Καρμελίτισες μοναχές στο Compiègne αποκεφαλίστηκαν στις 17 Ιουλίου του 1794 για το έγκλημά τους να αρνηθούν να εγκαταλείψουν τις συνήθειές τους και να αποκηρύξουν τους όρκους τους. Από τότε, οι αρχαίες γιορτές έχουν αδυσώπητα αναστηθεί κάτω από διάφορες καλύψεις.

ΣΗΜΕΡΑ

Σήμερα υπάρχει πληθώρα μασκών του Halloween. Θα πω και πάλι ότι το άτομο που φοράει τη μάσκα αισθάνεται εσωτερικά να μετατρέπεται και να παίρνει προσωρινά τις ιδιότητες του θεού ή του δαίμονα που εκπροσωπείται από την μάσκα.

«Είναι μια ευκαιρία για να ενεργήσει κάποιος έξω τις επιθυμίες ή τις φαντασιώσεις του ... Το Halloween είναι αναμφισβήτητα μια νύχτα αντιστροφής.» (Rogers, Nicholas. Halloween: From Pagan Ritual to Party Night, σ. 137.)

"Η ταυτότητα κάποιου μπορεί να απορριφθεί ατιμώρητα. Άνδρες ντυμένοι σαν γυναίκες, και το αντίστροφο. Κάθε αρχή μπορεί να ειρωνευτεί και να παρακαμφθεί." (Skal, David J. Death Makes a Holiday: The Cultural History of Halloween σ. 17)

Από το Halloween του 1974 έχω δει αρκετές περιπτώσεις δρ. Τζέκιλ και κ. Χάιντ σε Halloween πάρτυ.

Το φιλο-παγανιστικό βιβλίο του «Pagan Book of Halloween» της Wiccan Gerina. Dunwich, παραδέχεται, «Μερικοί λένε ότι το Halloween αναδεικνύει την κακή πλευρά της ανθρώπινης φύσης σε ορισμένα άτομα. Ο αριθμός των πράξεων βανδαλισμών που διαπράττονται κάθε χρόνο στο Halloween φαίνεται σίγουρα να το υποστηρίζει αυτό." . .  (The Pagan Book of Halloween, σ. 23)

Υπάρχει επίσης μια στατιστική αύξηση των βιασμών που σχετίζονται με πάρτι μασκαρεμένων, ειδικά αν εμπλέκονται και ναρκωτικά.

Η λεγόμενη «Νύχτα του Διαβόλου» (‘Devil's Night’) ή «Νύχτα της Κόλασης» (‘Hell Night’) είναι ένα κύμα εγκληματικότητας, βίας και βανδαλισμών του Halloween. Η πιο γνωστή περίπτωση ήταν η «Νύχτα Κόλασης» στο Ντιτρόιτ του Μίτσιγκαν από τη δεκαετία του '70 μέχρι τη δεκαετία του '90 όπου λάμβαναν χώρα σπασίματα παραθύρων, εκτεταμένοι εμπρησμοί, συμπλοκές με όπλα και δολοφονίες.

Και αν κάποιος αναγνώστης αναρωτιέται, όχι δεν υπήρξε ποτέ κάποια εβραϊκή σύνδεση με το Halloween. Οι Εβραϊκές θρησκευτικές σχολές προειδοποιούν τους γονείς για τη γιορτή και τα πάρτι του Halloween, διότι «η τήρηση του Halloween είναι ειδωλολατρική και ως εκ τούτου καταστροφική για την ιουδαϊκή κατήχηση».

Προφανώς, το Halloween είναι καταστροφικό και για τη χριστιανική κατήχηση επίσης - αλλά βλέπω κάθε χρόνο περισσότερες εκκλησίες και κατηχητικά να διοργανώνουν μεγάλες γιορτές Halloween.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Το Halloween σχεδιάστηκε για να είναι ένα πλαίσιο για την μύηση στον εωσφορικό τρόπο σκέψης. Παρατηρήστε ότι καθώς τοHalloween άνθισε από το 1966, το ίδιο άνθισε η εμμονή και η «επανάσταση» του διεστραμμένου σεξ, του αποκρυφισμού και του θαυμασμού των serial killers και των ψυχωτικών.

Αν οι Εβραίοι προειδοποιούν τους γονείς ότι η τήρηση του Halloween είναι ειδωλολατρική και ως εκ τούτου καταστροφική για την κατήχηση των παιδιών, το ίδιο ισχύει και για χριστιανούς και μουσουλμάνους γονείς. Το Halloween είναι η θρησκευτική κατήχηση στον Δρυιδισμό, τον παγανισμό, την μαγεία και τον σατανισμό.

ΠΗΓΗ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ: ΕΡΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ...

Η ιστορία που ακολουθεί πρόκειται για ένα αληθινό περιστατικό που συνέβη στον γνωστό συγγραφέα και αγιογράφο, Φώτη Κόντογλου...
"Ένα βράδυ, την Δευτέρα του Πάσχα, το 1964… , περασμένα μεσάνυχτα, λίγο πριν κοιμηθώ, βγήκα στο μικρό περιβολάκι που έχουμε πίσω από το σπίτι μας, και στάθηκα για λίγο, κοιτάζοντας τον σκοτεινό ουρανό με τα άστρα.
Ένας αγιασμένος γέροντας, μου είχε πει μια φορά, πως γύρω από αυτές τις ώρες ανοίγουν τα ουράνια…

Θα στεκόμουνα εκεί πέρα μονάχος ως το ξημέρωμα. Σαν να μην είχα σώμα, μήτε κανένα δεσμό με τη γη. Αλλά συλλογίστηκα μήπως ξυπνήσει κανένας μέσα στο σπίτι και ανησυχήσουνε που έλειπα, και γι’ αυτό μπήκα μέσα και ξάπλωσα.
Δε με είχε θολώσει καλά – καλά ο ύπνος, δεν ξέρω αν ήμουνα ξυπνητός ή κοιμισμένος, και βλέπω μπροστά μου έναν άνθρωπο με αλλόκοτη όψη.
Ήτανε κατακίτρινος, σαν πεθαμένος, μα τα μάτια του ήτανε ανοιχτά και με έβλεπε τρομαγμένος. Το πρόσωπο του ήτανε σαν μάσκα, σαν μούμια, με το πετσί του σαν γυαλιστερό, μαυροκίτρινο, και κολλημένο στο νεκροκέφαλο με όλα τα βαθουλώματα. Κοντανάσαινε σαν λαχανιασμένος.
Στο ένα χέρι του βαστούσε κάποιο παράξενο πράγμα, που δεν κατάλαβα τι ήτανε, και με τ’ άλλο έσφιγγε το στήθος του, λες και πονούσε.
Εκείνο το πλάσμα μ’ έκανε ν’ ανατριχιάσω. Το κοίταζα, και με κοίταζε, δίχως να μιλήσει, σαν να περίμενε να το γνωρίσω. Και στ’ αλήθεια, μ’ όλο που ήτανε τόσο αλλόκοτο, σαν να μου είπε μια φωνή στο μυαλό μου:
–Είναι ο τάδε …

Μόλις άκουσα τη φωνή, τον γνώρισα ποιός ήτανε. Τότε κι εκείνος άνοιξε το στόμα του κι αναστέναξε. Μα η φωνή του σαν να ερχότανε από πολύ μακριά, σα να ‘βγαινε από κανένα βαθύ πηγάδι.

Έβλεπα πως βρισκότανε σε μια μεγάλη αγωνία. Τα χέρια του, τα πόδια του, τα μάτια του, όλα φανερώνανε πως βασανιζότανε. Απάνω στην απελπισία μου, πήγα κοντά του να τον βοηθήσω, μα εκείνος μου έκανε νόημα με το χέρι του να σταματήσω, νά μή πλησιάσω…
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ…

Άρχισε να βογκάει, με τέτοιον τρόπο, που πάγωσα. Έπειτα μου λέγει:

«Δεν ήρθα, αλλά με ” στείλανε…” Εδώ, ολοένα τρέμω! Βρίσκομαι σε μεγάλη ζάλη. Παρακάλεσε τον Θεό να με λυπηθεί. Θέλω να πεθάνω, μα δεν μπορώ.
Αχ! Όσα έλεγες Φώτη, βγήκαν αληθινά. Θυμάσαι, λίγες μέρες πριν πεθάνω, που ήρθες στο σπίτι μου και μιλούσες για θρησκευτικά; Ήτανε και δύο άλλοι φίλοι μου, άπιστοι κι αυτοί σαν κι εμένα. Εκεί που μιλούσες, εκείνοι χαμογελούσανε…
Σαν έφυγες μού είπανε:
Κρίμα, να έχει τέτοιο μυαλό ό Φώτης, και να πιστεύει στις ανοησίες που πιστεύουνε οι γριές!
Μια άλλη μέρα, σού είχα πει, όπως και πολλές άλλες φορές:
«Βρέ Φώτη, μάζευε λεφτά, θα πεθάνεις στην ψάθα. Βλέπεις εγώ, πόσα λεφτά έχω, και πάλι θέλω κι άλλα». Τότε μου είπες:
«Έχεις κάνει συμβόλαιο με τον Χάρο πως θα ζήσεις τόσα χρόνια που θέλεις, για να καλοπεράσεις στα γηρατειά σου;»
Σου λέγω εγώ: «Θα δεις πόσο χρονών θα πάγω! Τώρα είμαι 75. Θα περάσω τα εκατό. Έχω εξασφαλίσει τα παιδιά μου, ο γιος μου βγάζει λεφτά πολλά, την κόρη μου την πάντρεψα μ’ έναν πλούσιο από την Αβησσυνία, εγώ κι η γυναίκα μου έχουμε και παραέχουμε…
Όχι σαν κι εσένα, που ακούς αυτά που λένε οι παπάδες…
” Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών “. Τι θα βγάλεις από τα ” Χριστιανά τέλη”; Λεφτά, παρά, να έχεις στην τσέπη σου, και μη σε μέλει. Εγώ να δώσω ελεημοσύνη; Και γιατί έκανε φτωχούς ο πολυεύσπλαχνος Θεός σας; Για να τους τρέφω εγώ; Αμ βάζουνε εσάς και ταΐζετε τους τεμπέληδες, για να πάτε στον Παράδεισο… Χα ! Χα !
Εγώ ξέρεις πως είμαι γιός παπά, και τα γνωρίζω καλά αυτά τα κόλπα. Μα να τα πιστεύουνε αυτά οι μικρόμυαλοι. Όχι όμως κι εσύ Φώτη μου, που έχεις τέτοια σπουδή, και να πας χαμένος. Εσύ, όπως πάς, θα πεθάνεις πριν από μένα, θα πάρεις στον λαιμό σου και την οικογένειά σου.
Μα εγώ, σου λέγω και σου υπογράφω, σαν γιατρός που είμαι, πως θα ζήσω εκατόν δέκα χρόνια!…».
Λέγοντας αυτά, στριφογύριζε από δω κι από κει, σαν να ψηνότανε σε καμιά σχάρα, βγάζοντας κάτι μουγκρίσματα από το στόμα του: « Αχ! Αχ! Ωχ! …”
Ησύχασε για λίγο και ξαναείπε:
«Αυτά έλεγα, μα σε λίγες μέρες πέθανα! Πέθανα, κι έχασα το στοίχημα!
Τι ταραχή! Τι τρομάρα τράβηξα! Σαστισμένος, μια βούλιαζα και μια ανέβαινα απάνω και φώναζα:
Έλεος! Έλεος!
Μα κανένας δε μ’ άκουγε. Ένα ρεύμα με κλωθογύριζε σαν να ήμουνα κανένα ψόφιο ποντίκι. Τι τράβηξα ως τα τώρα, και τι τραβώ. Τι αγωνία είναι αυτή! Όλα όσα έλεγες βγήκαν αληθινά. Το κέρδισες το στοίχημα!
Εγώ, τότε, που βρισκόμουνα στον κόσμο που ζεις, ήμουνα ο έξυπνος. Ήμουνα γιατρός, κι είχα μάθει να μιλώ και να μ’ ακούνε όλοι, να κοροϊδεύω την θρησκεία, να συζητώ για χειροπιαστά πράγματα…
ΕΚΕΙ ΕΣΤΙ, Ο ΒΡΥΓΜΟΣ ΤΩΝ ΟΔΟΝΤΩΝ… ( Ματθ. ιγ΄ 42 )
Τώρα όμως βλέπω πως χειροπιαστά είναι εκείνα που τα έλεγα τότε παραμύθια και χαρτοφάναρα. Χειροπιαστή είναι η αγωνία που βρίσκομαι.
Άχ! Τούτος θα είναι ο σκώληξ ο ακοίμητος, τούτος θα είναι ο βρυγμός των οδόντων…»
Απάνω σ’ αυτά, χάθηκε από τα μάτια μου, κι άκουγα μονάχα τα βογγητά του, που κι εκείνα σβήσανε σιγά – σιγά. Με πήρε λίγο ο ύπνος, μα σε μια στιγμή, κατάλαβα να με σπρώχνει ένα παγωμένο χέρι. Άνοιξα τα μάτια μου, και τον βλέπω πάλι μπροστά μου. Τούτη την φορά ήτανε ακόμα πιο φριχτός και πιο μικρόσωμος. Είχε γίνει ίσαμε ένα μικρό παιδάκι, μ’ ένα μεγάλο γέρικο κεφάλι, που το κουνούσε πέρα δώθε.
Άνοιξε το στόμα του και μου είπε:
«Σε λίγη ώρα θα ξημερώσει και θα ‘ρθουνε να με πάρουνε, εκείνοι που με στείλανε…» Του λέγω:
«Ποιοι σε στείλανε»;
Είπε κάτι μπερδεμένα λόγια δίχως να καταλάβω τίποτα. Ύστερα μου λέγει:
«Εκεί που βρίσκομαι, είναι κι άλλοι πολλοί από εκείνους που σε περιπαίζανε για την πίστη σου, και τώρα καταλάβανε πως οι εξυπνάδες δεν περνούνε παραπέρα από το νεκροταφείο. Είναι και κάποιοι άλλοι που τους έκανες καλό, κι αυτοί σε κακολογούσανε. Κι όσο τους συγχωρούσες, τόσο αυτοί γίνονταν χειρότεροι.
Γιατί ο πονηρός άνθρωπος αντί να τον κάνει η καλοσύνη να χαίρεται, αυτός πικραίνεται, επειδή τον κάνει να νιώθει τον εαυτόν του νικημένο.
Τούτοι εδώ, βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από μένα, και δεν μπορούνε να βγούνε από την σκοτεινή φυλακή τους για να έρθουνε να σε βρούνε, όπως έκανα εγώ. Βασανίζονται πολύ σκληρά, γιατί δέρνονται με την μάστιγα της αγάπης, όπως έλεγε ένας άγιος…
»Πόσο αλλιώτικος είναι ο κόσμος από ότι τον βλέπαμε! Ανάποδος από την έξυπνη αντίληψη μας. Τώρα καταλάβαμε πως η εξυπνάδα μας ήτανε βλακεία, οι κουβέντες μας πονηρές μικρολογίες, κι οι χαρές μας ψευτιά και απάτη.
»Εσείς που έχετε στην καρδιά σας τον Χριστό, και που για σάς ο λόγος Του είναι αλήθεια, η μοναχή αλήθεια, εσείς κερδίσατε το Μεγάλο Στοίχημα, που μπαίνει ανάμεσα στους πιστούς και στους άπιστους, αυτό το στοίχημα που το έχασα εγώ ο ελεεινός, και χάθηκα, και τρέμω κι αναστενάζω, και δεν βρίσκω ησυχία.

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ (Β' ΜΕΡΟΣ)

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ «ΝΕΑ» ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ 

της κ. Δάφνης Βαρβιτσιώτη, ιστορικού-ερευνήτριας

«Βουλεύεσθαι και λογίζεσθαι ταυτόν»¹ 
Αριστοτέλης

Επανερχόμενοι στην δράση της «νέας» τηλεόρασης, υπενθυμίζουμε ότι, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, αυτή φαίνεται να πρωτοστατεί στον «αόρατο» πόλεμο που διεξάγει ο «Νέος Διαφωτισμός» κατά της «παλαιάς» σκέψης.

Απομένει τώρα να αναλυθεί η δράση των τηλεοπτικών διαμορφωτών γνώμης και καθοδηγητών σκέψης τους οποίους αυτή επιλέγει, ούτως ώστε να διαπιστωθεί η συμβολή τους τόσο στον «κατευνασμό» και τον «λήθαργο» στον οποίον έχουν βυθισθεί οι δυτικές κοινωνίες², όσο και στην «δημιουργική καταστροφή», για την επικράτηση της Νέας Εποχής. Όσοι παρακολουθούν την «νέα» τηλεόραση με αναλυτικό και κριτικό πνεύμα, διαπιστώνουν ότι, οι σύγχρονοι Ινστρούχτορες εκπαιδευτές³  -είτε «στρατευμένοι», είτε χρησιμοποιούμενοι εν αγνοία τους- εφαρμόζουν, μέσω αυτής, τις ακόλουθες, κυρίως, μεθοδεύσεις:

- Εξουδετερώνουν την λογική των τηλεθεατών, «αποδομώντας» κάθε αυτονόητο, και επαναπροσδιορίζοντάς το, επί «νέας», «πολιτικώς ορθής» βάσης, η οποία, στην ουσία, το αντιστρέφει, προς δόξαν του «Νέου Διαφωτισμού». Π.χ.: «Σε μια «σωστή» δημοκρατία, η πλειοψηφία οφείλει να υποτάσσεται στην μειοψηφία».

- Παραλύουν την λογική, διά της «αφελούς», «αντικειμενικής» και «δημοκρατικής» τήρησης ίσων αποστάσεων μεταξύ δικαίου και αδίκου, θετικού και αρνητικού, καλού και κακού, θύματος και θύτη, ηθικού και ανήθικου, ομαλού και διεστραμμένου, νομίμου και παράνομου, επιστήμης και τσαρλατανισμού. Χριστιανισμού και σεκτών κ.ο.κ..

- Καταστρέφουν κάθε πνευματικό, ηθικό, εθνικό, κοινωνικό, θρησκευτικό έρεισμα του δυτικού ανθρώπου, με τον δογματικό πλουραλισμό⁴, δηλαδή, με την σχετικοποίηση του απόλυτου και την απολυτοποίηση του σχετικού. Π.χ.: «Πρέπει να αποδεχθούμε κάθε άποψη ως εξ ίσου έγκυρη, αφού δεν υπάρχει μία και μόνη αλήθεια, και ο κάθε ένας μας είναι φορέας της δικής του αλήθειας».

- Παραλύουν την κριτική ικανότητα των τηλεθεατών, δημιουργώντας πνευματικό χάος, αβεβαιότητα και σύγχυση με αλληλλοσυγκρουόμενα και αλληλλοαναιρούμενα μηνύματα, τα οποία προβάλλουν ως ισόκυρα. Έτσι, καλούν τον τηλεθεατή να αποδεχθεί ότι, «ο δυτικός πολιτισμός είναι καταστροφικός, αυταρχικός, εκμεταλλευτής του Τρίτου Κόσμου κ.ο.κ.», ως ισόκυρο προς το «οι Ευρωπαίοι, που είναι πολιτισμένοι...»^. τον καλούν να ντραπεί επειδή θεωρεί την ομοφυλοφιλία διαστροφή, ενώ, ταυτόχρονα, τον καλούν να ντραπεί επειδή «όλοι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ομοφυλόφιλοι»^. τον καλούν να είναι άτεγκτος έναντι των καπνιστών, αλλά να δείχνει «κατανόηση» για τα ναρκωτικά (ιδιαίτερα για τα «μαλακά»)^. αν πιστεύει σε Μία και Μόνη Αλήθεια, τον εγκαλούν ως «φανατικό» ή «φασίστα», και τον καλούν να αποδεχθεί μία «νέα» Μόνη Αλήθεια, ότι: «Δεν υπάρχει μία Μία και Μόνη Αλήθεια», κ.ο.κ..

- Ενσταλάζουν ενοχές σε ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο για πράξεις ή παραλείψεις μεμονωμένων ατόμων, ή πολιτικών ή διοικητικών φορέων. Π.χ. «Ως κοινωνία οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας που ο δράστης κατακρεούργησε το θύμα»^. «έχουμε όλοι ευθύνη...», είτε για τους θανάτους από ναρκωτικά, είτε για την πορνεία, είτε για τις πυρκαγιές, είτε για τις πλημμύρες, τις καταρρεύσεις κ.ο.κ.. Εφαρμόζουν, δηλαδή, την θεωρία της συλλογικής ευθύνης, που -συμπτωματικά;- ταυτίζεται με την επιδιωκόμενη από την Θεοσοφία εξαφάνιση της προσωπικής συνείδησης και στην «ομαδοποίηση» όλων των επιμέρους συνειδήσεων σε ΜΙΑ κοινή συνείδηση: «Ο άνθρωπος μπαίνει στην συνείδηση της Μονάδος, του ΕΝΟΣ», «... Η προσωπικότητα σβύνει και η πλάνη τελειώνει. Αυτό είναι το επιστέγασμα του Μεγάλου Έργου...»⁵

- Ενσταλάζουν «συνείδηση μικρότητας» στους τηλεθεατές, εξαπολύοντας εναντίον τους καταιγισμό ενοχών και υποτιμήσεων σε ό,τι αφορά τον άνθρωπο, και ειδικά τον δυτικό άνθρωπο, με κύριο όπλο την οικολογία. Π.χ.: «Ο άνθρωπος είναι καταστροφικό ον», «ο άνθρωπος είναι κατώτερος από τα ζώα, τα οποία, ενώ έχουν και αυτά ψυχή, δεν καταστρέφουν το περιβάλλον και τον πλανήτη»^. ή «αντίθετα με εμάς τους «πολιτισμένους» που εκμεταλλευόμαστε και καταστρέφουμε τον Πλανήτη, η τάδε φυλή Αυστραλίας (της Αφρικής, Ινδίας κ.ο.κ.) σέβεται την φύση και ζει σε αρμονία με αυτήν».

- Ενσταλάζουν «συνείδηση μικρότητας» σε όλο το κοινωνικό και εθνικό σύνολο, εξαπολύοντας εναντίον του καταιγισμό ενοχών και υποτιμήσεων, συντρίβοντας όλα τα «παλαιά» -κυρίως τα εθνικά, πνευματικά, ιστορικά και θρησκευτικά- δεδομένα του: Π.χ. «οι Ευρωπαίοι, που είναι πολιτισμένοι...», «ο Έλληνας είναι απαίδευτος, αγράμματος, εξυπνάκιας, τεμπέλης, εκμεταλλευτής, νεόπλουτος, σκληρός με τα ζώα, κ.ά.», «ο αρχαιοελληνικός (ή ο βυζαντινός) πολιτισμός ήταν μια τυραννική αποικιοκρατική ιμπεριαλιστική δύναμη», «ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν σφαγέας των λαών», «ζούμε σε ένα ανελεύθερο θεοκρατικό καθεστώς»... κ.ο.κ..

- Παραλύουν οποιαδήποτε νόμιμη αντίδραση, επιβάλλοντας τα «ιδανικά» του «Νέου Διαφωτισμού»⁶ διά της πνευματικής τρομοκρατίας και με εκβιαστικές συλλογιστικές. Π.χ. «Η Χ θέση είναι η ορθή. Όποιος διαφωνεί είναι προκατειλημμένος, αντιδραστικός, εθνικιστής, θρησκόληπτος, φασίστας, ρατσιστής, κ.ο.κ.»^. «Η ευθανασία αποτελεί κορυφαία κατάκτηση της πολιτισμένης Δύσης, ο σημερινός Έλληνας, όμως, δεν έχει φθάσει ακόμα στο επίπεδο να εκτιμήσει την κατάκτηση αυτή».

- Εξουθενώνουν τις αντιστάσεις και υποκλέπτουν την συναίνεση του κοινού, εφαρμόζοντας την μέθοδο της σταδιακής φθοράς: Επαναφέρουν επί τάπητος, αόκνως και με διερευνητική «αφέλεια», τα «ιδανικά» του «Νέου Διαφωτισμού», παρ' όλον ότι αυτά έχουν επανειλημμένως καταρριφθεί -και μάλιστα ενώπιόν τους- από ειδήμονες επί τη βάσει εμπεριστατωμένων στοιχείων σε προηγούμενες συζητήσεις. Επιλέγουν, όμως, κάθε φορά διαφορετική -βαθμιαίως πιο «χαλαρή», πιο «διαλλακτική» και πιο «ενδοτική»- σύνθεση καθοδηγητών γνώμης, ώστε, τελικώς, να καταλήξουν στην κατάλληλη «καθησυχαστική» σύνθεση^. δηλαδή στην σύνθεση που -είτε ενεπίγνωστα, είτε λόγω ανεδαφικότητας- θέτει ως προϋπόθεση εφαρμογής των «ιδανικών» αυτών, δήθεν αυστηρούς -στην ουσία όμως, προσχηματικούς και ανεφάρμοστους όρους- για να καταλήξει να αποφανθεί συναινετικά.

- Ευνουχίζουν ανώδυνα κάθε βάσιμη αντίδραση, παρουσιάζοντας τον Χριστιανισμό ως μια άνευ όρων υποχώρηση έναντι κάθε αξίωσης, πρόκλησης ή προσβολής, προβάλλοντας μια ψευδο-χριστιανική εκβιαστική αγαπολογία του τύπου: «Ο Χριστός είναι αγάπη, άρα, όποιος αντιδρά στις κοινωνικές, οικονομικές, εθνικές, ηθικές, πολιτιστικές, θρησκευτικές κ.λπ. μεταβολές που επιβάλλονται, δεν είναι χριστιανός»^. ή «Ο Χριστός δεν χρειάζεται προστάτες, συνεπώς, αποδεχθείτε «πολιτισμένα» κάθε βεβήλωσή Του».

- Οδηγούν σε πνευματική (και βουλητική) παράλυση, όταν -έχοντας ήδη κερδίσει την εμπιστοσύνη του κοινού υπερασπιζόμενοι ιστορικές, θρησκευτικές, ηθικές και άλλες «παλαιές» θέσεις- οι ίδιοι τις παραλλάσσουν, τις διαστρεβλώνουν, τις διαβάλλουν ή τις αναιρούν. Ή, όταν -ηγηθέντες κινήσεων που υπεραμύνονται «παλαιών» ιδεών- τις απεμπολούν^. ή όταν υιοθετούν, ως «ορθό» ή ως «λογικό», ένα από τα «νέα ιδανικά» του «Νέου Διαφωτισμού».

- Αποσυνθέτουν την Χριστιανική πίστη στην συνείδηση του κοινού, αφού οι περισσότεροι εξ αυτών εμφορούνται -είτε ενεπίγνωστα, είτε όχι- από υλιστικές θεωρίες, πεποιθήσεις, τάσεις, αντιλήψεις, οι οποίες εξυπηρετούν τον «Νέο Διαφωτισμό». Άλλοι, πάλι, θέτουν τον πήχυ της σωτηρίας τόσο ψηλά, ώστε ο καθημερινός, ο μέσος Χριστιανός τηλεθεατής να αποκαρδιώνεται και να καταφεύγει στους αστρολόγους προς επίλυση των προβλημάτων του.

- Παραλύουν την βούληση των τηλεθεατών, προβάλλοντας ή υιοθετώντας (ή διά της σιωπής τους) τις καταιγιστικές καταστροφολογίες, που τους τρομοκρατούν.

Αποσυνθέτουν την «παλαιά» σκέψη και την «παλαιά» περί ανθρώπου και περί κόσμου αντίληψη, όταν -σε αντιπαραθέσεις της με τα «ιδανικά» του «Νέου Διαφωτισμού»- την «υπερασπίζονται» με αδύναμα και σαθρά επιχειρήματα, ή καλούν ως υπερασπιστές της άτομα «ανυποψίαστα», ή με ανεπαρκείς γνώσεις, ή «επικοινωνιακώς» ανεπαρκή, ή άτομα που ενεπίγνωστα την εκθέτουν, την διαστρέφουν ή την καταστρέφουν.

- Καθιστούν τους τηλεθεατές πνευματικά και ψυχικά απάτριδες, υπεραμυνόμενοι - αλλά κατά τρόπο βίαιο, χυδαίο, ακραίο, ή ακόμα και γελοίο- των «παλαιών» αξιών και ιδανικών, ή των πολιτικών ή θρησκευτικών πιστεύω τους (δηλαδή, διαβάλλουν, εκθέτουν, διαστρεβλώνουν, γελοιοποιούν και καθιστούν αποκρουστικές, αν όχι και επικίνδυνες τις «παλαιές» θέσεις).

- Παραλύουν την κριτική ικανότητα των τηλεθεατών, παρουσιάζοντας ως έγκυρες προσωπικές γνώμες ασχέτων ατόμων επί σοβαρών επιστημονικών θεμάτων^. π.χ. απόψεις δημοσιογράφων, ηθοποιών ή μουσικών που θεολογούν^.μουσικών, θεολόγων ή ιερέων που πολιτικολογούν^.πολιτικών αναλυτών που χριστολογούν^. ηθοποιών που «δωδεκαθεΐζουν», αποκρυφιστών που μεταλλάσσουν την αρχαιοελληνική φιλοσοφία, ή αποδίδουν τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό σε εξωγήινους, κ.ο.κ..

- Εξουδετερώνουν τον «παλαιό» άνθρωπο, και εξαφανίζουν την εμπειρία και τις κατακτήσεις χιλιετιών, παρεμβαίνοντας «επανορθωτικά» σε κάθε τομέα της ζωής του, με αποτέλεσμα αυτός να χάνει -βαθμιαία και χωρίς να το αντιληφθεί- τις βεβαιότητές του, καθώς και την προσωπική του ικανότητα σκέψης, κρίσης, αξιολόγησης, ιεράρχησης και απόφασης.

Καταστρέφουν τον «παλαιό» άνθρωπο, εξιδανικεύοντας το «νέο» πρότυπο, τον ηττημένο άνθρωπο, το «ανθρώπινο ον»: Τον άνθρωπο, δηλαδή, που αγνοεί ότι έχει εξουδετερωθεί η βούλησή του, διότι του την έχουν τεχνηέντως υποκαταστήσει με πάθη «χωρίς σύνορα» σε ό,τι αφορά στα ηθικά, σεξουαλικά, οικογενειακά, πνευματικά, θρησκευτικά κ.λπ. δεδομένα του.

- Κατακερματίζουν τον «παλαιό» κοινωνικό ιστό, υποδαυλίζοντας -με πρόσχημα την «ενημέρωση» και τον «προβληματισμό»- διάφορες αντιπαραθέσεις (π.χ. μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων και κοινού, πεζών και οδηγών, διορισμένων και αδιορίστων, καπνιζόντων και «παθητικών καπνιστών», ομοφυλοφίλων και ετεροφυλοφίλων, κ.ο.κ.).

- Κατακερματίζουν τον «παλαιό» ψυχοπνευματικό ιστό, υποδαυλίζοντας -προς χάριν της «ελευθερίας της σκέψης» και της «ελεύθερης διακίνησης των ιδεών»- αντιπαραθέσεις μεταξύ «δεξιάς» και «αριστερής» ιδεολογίας, μεταξύ αποκρυφισμού ή αστρολογίας ή δωδεκαθεΐας ή σεκτών και Χριστιανισμού, μεταξύ Παλαιού και Νέου Εορτολογίου, μεταξύ Παπισμού και Ορθοδοξίας, κ.ο.κ..

- Οικοδομούν τον «νέον άνθρωπο», «συμβουλεύοντας» το τηλεοπτικό κοινό με «νέες» θέσεις επί παντός επιστητού, «για το καλό του»: Τον καθοδηγούν στο πώς να ντύνεται, πώς να διασκεδάζει, ποιον να θαυμάζει, ποιον να μιμείται, τί να αγοράζει, τί να τρώει, τί να τραγουδά, τί να διαβάζει, τί να πιστεύει και τί να λατρεύει, πώς να σκέφτεται, πώς να γυμνάζεται, πώς να κάνει έρωτα, πώς να φέρεται στα παιδιά του, ακόμα και πώς να αναπνέει, πώς να κοιμάται, πώς να «ελέγχει τα όνειρά» του, αλλά και πώς να πεθαίνει και πώς να διαθέσει την σωρό του.

- Οδηγούν στην μοιρολατρία (εξαφάνιση της βούλησης), μυώντας τους τηλεθεατές στον αποκρυφισμό (συχνά μάλιστα, αναμειγνύοντας σ' αυτόν και τον Χριστιανισμό), σε ανατολικές ή νεοεποχίτικες δοξασίες (κάρμα, μετενσάρκωση, θετική σκέψη, θετική-αρνητική ενέργεια, «αύρα», πνευματισμό, αναδρομές σε προηγούμενες ζωές),στην αστρολογία κ.λπ.. Προωθούν ιδιαίτερα την πίστη στη μετενσάρκωση, προς μεγάλη ικανοποίηση της θεοσοφίστριας Ά. Μπέηλυ, η οποία έγραφε: «Το δόγμα της μετενσάρκωσης θα είναι ένα από τα καθοριστικά κλειδιά της Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»⁷.

- Αποσυνδέουν τους τηλεθεατές από την πραγματικότητα, βυθίζοντάς τους σε μιαν εικονική πραγματικότητα, προς δόξαν της Θεοσοφίας, που θέλει ο άνθρωπος να θεωρεί αυταπάτη την πραγματικότητα: Αποσιωπώντας πραγματικά προβλήματα και ζητήματα καθοριστικής σημασίας, αναλώνονται σε ατέρμονους ψευδεπίγραφους, παραπλανητικούς και προσχηματικούς «προβληματισμούς» για θέματα ήσσονος σημασίας. Ή εξασφαλίζουν σε λίγα άτομα συμμετοχή σε τηλεπαιχνίδια, όπου αυτά ζουν «εικονικά», ενώ απασχολούν τους υπόλοιπους με την παρακολούθηση της εικονικής πραγματικότητας, και κατόπιν με «προβληματισμούς» επ' αυτής^. «στήνουν» «ζαχαρένιες» εκπομπές, όπου ανούσιες επιπολαιότητες «συζητώνται» και αναλύονται με «σοβαρότητα»^. προβάλλουν καταιγισμόκινηματογραφικών ταινιών που εντέχνως υποβάλλουν ως απόλυτα θεμιτές, απίθανες, εξωφρενικές και εξωπραγματικές καταστάσεις (ταυτόχρονη ύπαρξη σε παράλληλα σύμπαντα, ανταλλαγή προσωπικοτήτων, ταξίδια στον χρόνο, εξωγήινους, κ.λπ.).

- Εδραιώνουν την Νέα Εποχή στην συνείδηση του τηλεοπτικού κοινού, αναφερόμενοι συνεχώς σ' αυτήν, χωρίς, ωστόσο, να προβαίνουν σε περαιτέρω επεξηγήσεις, διερεύνηση, ή αναφορά στους «νικητές» που κινούν τα νήματά της, με αποτέλεσμα να τους διατηρούν - συμπτωματικά;- αθέατους. Συγκεκριμένα, παρουσιάζουν κάθε επώδυνη μεταβολή, ωσάν να πρόκειται περί αναπότρεπτου φυσικού φαινομένου (π.χ. «στην νέα παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας είναι φυσικό να...», ή «είμαστε πλέον στην Νέα Εποχή, οπότε, αναγκαστικά πρέπει να αποδεχθούμε ότι...»).

- Εδραιώνουν την νεοεποχίτικη υποκουλτούρα: Προσκαλούν σε «σοβαρές» εκπομπές άτομα με «δυνάμεις», «θεραπευτές», «ενορατικούς», αστρολόγους κ.λπ.^. σιωπούν αιδημόνως για τον γενικευμένο καταιγισμό ναρκωτικολαγνείας, διαστροφικού ερωτισμού, μαγείας και σατανολατρίας, κ.ά..

- Νομιμοποιούν, εμμέσως, την αστρολογία στην συνείδηση του τηλεοπτικού κοινού και τις προβλέψεις διαφόρων αστρολόγων (σύμφωνα με τις οποίες «με το 2000, μπαίνουμε στην Εποχή του Υδροχόου, μια Νέα Εποχή που θα φέρει τεράστιες μεταβολές σε όλους τους τομείς της ζωής μας»), όταν αποσιωπούν τους πραγματικούς λόγους που καθιστούν αναπόφευκτες τις μεταβολές που επιφέρει η Νέα Εποχή.

- Νομιμοποιούν, εμμέσως, όσες αιρέσεις, σέκτες και καινοφανείς θρησκείες «προφήτευαν» την έλευση μιας Νέας Εποχής, ενός Καινούργιου Κόσμου, ενός Νέου Κόσμου κ.ο.κ., αποδεχόμενοι οι ίδιοι την Νέα Εποχή ως αναπότρεπτο φυσικό φαινόμενο (ειδικά, νομιμοποιούν την Θεοσοφία και τα παρακλάδια της, που -εκτός του ότι προωθούν την εσωτεριστική αστρολογία- ευαγγελίζονταν -συμπτωματικά;- και την έλευση της «νέας τάξης», της Νέας Εποχής, της Εποχής του Υδροχόου.

Είναι άραγε σύμπτωση ότι, όλες αυτές οι μεθοδεύσεις που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι ινστρούχτορες-εκπαιδευτές, οδηγούν στην εξουδετέρωση της βούλησης των τηλεθεατών, μεταλλάσσοντάς τους σε εσμό άβουλων «ανθρώπινων όντων»;

Όσο και αν φαίνεται στους περισσότερους αδιανόητο, η -κατόπιν ειδικών και συστηματικών διεργασιών επί της σκέψης του- ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη εξαφάνιση της βούλησης του ανθρώπου δεν αποτελεί φαντασίωση. Πρωτοεμφανίσθηκε, ως ιδέα, στα μέσα του 19ου αιώνα, και βαθμιαίως εντά­χθηκε στους σκοπούς και στις μεθοδολογίες διαφόρων ομάδων, θρησκειών, ιδεολογιών, σεκτών κ.λπ..

Η πρώτη νύξη, έγινε, όπως προαναφέρθηκε, από τον Ντοστογιέφσκυ (1821-1881) στους «Δαιμονισμένους» του.  Αυτός «προφήτευσε» «την εξαφάνιση της ελεύθερης βούλησης στα εννέα δέκατα των ανθρώπων», ως μέσο επίτευξης του σατανικού σχεδίου μιας μικρής ομάδας για την κυριαρχία της επί του κόσμου. Η ομάδα αυτή απέβλεπε στον αποχριστιανισμό των ανθρώπων και στην «μετατροπή τους σε αγέλη με νέους τρόπους διαπαιδαγώγησης». Με σύνθημά της, «ο καθένας ανήκει σε όλους και όλοι στον καθένα» (δηλαδή, με την διάλυση κάθε επιμέρους προσωπικότητας και την μαζοποίησή της), η ομάδα θα επέβαλε την ισοπέδωση, ως «ισότητα»: «...Πάνω απ' όλα θάναι η ισότητα. Πρώτα θα υποβιβασθεί το επίπεδο της επιστήμης και των ταλέντων. Σε υψηλό επιστημονικό επίπεδο φθάνουν τα ανώτερα μυαλά και μυαλά ανώτερα δεν χρειάζονται». Έτσι, «Όλοι (θα) είναι σκλάβοι και ίσοι στην σκλαβιά». Σύμφωνα με αυτό το σχέδιο: «...Το ένα δέκατο μονάχα της ανθρωπότητος θάχουν δικαιώματα ελευθέρου ανθρώπου και η εξουσία τους πάνω στα άλλα εννέα δέκατα θα είναι απεριόριστη. Οι δεύτεροι θα χάσουν την προσωπικότητά τους, θα γίνουν κοπάδι... θα ξαναγυρίσουν στην πρωτόγονη απλότητα, στον παράδεισο, να πούμε των πρωτοπλάστων, όπου όμως θα πρέπει να δουλεύουν κιόλας»⁸.

Την ίδια περίπου εποχή, στην σκέψη της Έλενας Μπλαβάτσκυ (1831-1891) γεννιόταν η Θεοσοφία, «η αλήθεια, επί της οποίας αναπαύονται όλα τα θρησκεύματα». Επενδυμένη με έναν συνδυασμό πνευματισμού, αποκρυφισμού, αστρολογίας, μαγείας και έντονων βουδδιστικών στοιχείων (κάρμα, μετενσάρκωση κ.λπ.), η Θεοσοφία κέρδισε γρήγορα πιστούς, οπαδούς και θαυμαστές, ιδιαίτερα μέσα στους υψηλούς πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικούς κύκλους. Ευαγγελίσθηκε την εγκαθίδρυση μιας «Νέας Εποχής» στο σύνολο του Πλανήτη, την «εσωτερική διοίκηση» του οποίου θα ανελάμβανε -αθέατη- η «Απόκρυφη Ιεραρχία». Με την βοήθεια των «διδασκάλων», των «μεσαζόντων υπηρετών του κόσμου» και των «διανοητών του κόσμου», η Ιεραρχία θα ανελάμβανε να οδηγήσει τους οπαδούς της στην τυφλή υπακοή, και τον κάθε άνθρωπο -διά της «απόσβεσης ή εκβολής του προσωπικού εαυτού»- στην «ανεκδήλωτη κατάσταση του ΕΝΟΣ», στην «ανάπαυση», δηλαδή, στην «μη-ύπαρξη»⁹.

Η Θεοσοφία οραματιζόταν την «νέα τάξη» της, ως εξής: Οι λίγοι νικητές του «αόρατου» πολέμου της θα κυριαρχούν -αθέατοι- επί των «μαζών της ανθρωπότητας», οι οποίες θα είναι οι ηττημένοι. Οι ηττημένοι θα αποτελούν την «νέα ανθρωπότητα», που, χωρίς προσωπικότητα και χωρίς βούληση, θα έχει οδηγηθεί στην «μη-ύπαρξη». Αυτοί δεν θα είναι πια «Άνθρωποι», ούτε καν «άνθρωποι»: Θα είναι απλά «ανθρώπινα όντα», χωρίς βούληση, χωρίς λογική συνείδηση, έρμαια των ενστίκτων και του υποσυνειδήτου τους. Θα είναι, δηλαδή, ανθρωπόμορφα όντα, που, όμως -όπως «προφήτευσε» ο Ντοστογιέσφκυ- θα μπορούν «να δουλεύουν κιόλας». Και το σημαντικώτερο: Θα πιστεύουν ότι η μετάλλαξή τους αυτή -δηλαδή, η ήττα τους- συνιστά θριαμβική τους νίκη. Αυτό θα καθιστά την υποδούλωσή τους ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη.

Αλλά και ο Α. Γκράμσι (1891-1937) είχε θέσει στο στόχαστρό του την βούληση του δυτικού ανθρώπου. Σύγχρονος της Ά. Μπέηλυ (1880-1949), ο Γκράμσι είχε -και αυτός- ως Όραμα μια Νέα Τάξη, για την εγκαθίδρυση της οποίας πρότεινε -και αυτός- έναν «αόρατο» πόλεμο κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Σκοπός του, ο «εκμαρξισμός του εσωτερικού ανθρώπου», για την απρόσκοπτη επικράτηση του Μαρξιστικού Οράματος: Του «Παράδεισου του Εργάτη». Σύμφωνα με τον Γκράμσι, το μόνο εμπόδιο για την πραγματοποίηση του Παράδεισου αυτού, το μόνο πραγματικό εμπόδιο για την από μέρους των ανθρώπων οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας και για την «κυριαρχία του προλεταριάτου», ήταν η κοινή χριστιανική ελπίδα και η κοινή χριστιανική αναφορά σε κάποια Υψίστη Θεία Υπερκόσμια Δύναμη, η οποία «υπερβαίνει τις περιορισμένες δυνατότητες των επί μέρους ατόμων και των ομάδων -μεγάλων και μικρών». Συνεπώς, κατ' αυτόν, όσο διατηρείται η πίστη προς αυτήν την Δύναμη -η οποία, ενώ κυριαρχεί επί του κόσμου τούτου, δεν ανήκει σε τούτον τον κόσμο- «η ιδέα μιας βίαιης παγκόσμιας επανάστασης του προλεταριάτου ήταν εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία»¹⁰.

Ο Γκράμσι πίστευε ότι, η Μαρξιστική κυριαρχία δεν θα έπρεπε να αποβλέπει στην απτή και βίαιη άλωση κοινωνιών με «συμβατικό» πόλεμο, αλλά θα έπρεπε «να στραφεί προς το πνεύμα των προς άλωση πληθυσμών». Θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει διάφορους συντελεστές, που, με ειδικές και συστηματικές μεθοδεύσεις, θα πραγματοποιήσουν, εν καιρώ, μια «ήρεμη και ανώνυμη επανάσταση»^. μια αναίμακτη επανάσταση «στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στο όνομα της αυτονομίας του ανθρώπου και της απελευθέρωσής του από εξωτερικούς περιορισμούς. Και πάνω από όλα, χωρίς τους περιορισμούς και τις απαιτήσεις του Χριστιανισμού». Οι χριστιανικές κοινωνίες θα έπρεπε, λοιπόν, να υποστούν στο σύνολό τους ριζικές μεταβολές στον τρόπο σκέψης τους. Συγκεκριμένα, θα έπρεπε να οδηγηθούν στο να εγκαταλείψουν την ελπίδα που δίνει στον άνθρωπο η χριστιανική υπερβατικότητα, και να πειθαναγκασθούν ότι, «δεν υπάρχει τίποτα εκτός από την Ύλη αυτού του Σύμπαντος» και ότι, «κάθε τι πολύτιμο στην ζωή και στον κόσμο τούτο ενυπάρχει εντός της ζωής, εντός του κόσμου τούτου και εντός της γήινης σφαίρας». Ο «Παράδεισος του Εργάτη» επί της Γης θα πραγματοποιηθεί, μόνον εφ' όσον, στις δυτικές κοινωνίες, όλα τα πνεύματα μεταβληθούν σε «προλεταριακά πνεύματα»¹¹ (μια και, «Πάνω απ' όλα θάναι η ισότητα ... και μυαλά ανώτερα δεν χρειάζονται», όπως έγραφε ο Ντοστογιέφσκυ). Αυτά τα «προλεταριακά πνεύματα» και δεν θα αντιδρούν, και θα «δουλεύουν κιόλας».

Σοβαροί αναλυτές συμπεραίνουν σήμερα ότι, τόσο η Θεοσοφία, όσο και οι Ουμανιστές (παρακλάδι των οποίων είναι οι νεο-ειδωλολάτρες), καθώς και οι ομάδες του καθεαυτό«New Age», με τις εωσφορικές τους θέσεις, χρησιμοποιούνται για να εκλειάνουν αυτά που συνιστούν τα εσωτερικά εμπόδια που υπάρχουν μέσα στον δυτικό άνθρωπο για την πραγματοποίηση του μαρξιστικού οράματος. Στην ουσία, όμως, όλες οι ανωτέρω θεωρίες έχουν ένα κοινό σημείο με τον «Νέο Διαφωτισμό»: Οδηγούν σε μια «νέα» υποδούλωση, που θα είναι ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη, ακριβώς επειδή εξαφανίζει την βούληση, και διαμορφώνει ηττημένους, που εκλαμβάνουν ως δική τους νίκη, την πλήρη και ενθουσιώδη συνέργειά τους με τον πραγματικό νικητή, που τους χειραγωγεί αθέατος.

Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός ότι, οι καθοδηγητές σκέψης πρωταγωνιστούν -ως νέοι ινστρούχτορες- στην ποθητή από την Νέα Εποχή «αποδόμηση» των «παλαιών» πνευματικών δεδομένων, και πώς μπορεί να θεωρηθεί συμπτωματικό το ότι, «...από τα συντρίμμια τους οικοδομούν ένα μνημείο μιας γλυκειάς υποχώρησης»¹²; Συμπτωματική ή μη, η «αποδομητική» τους δράση είναι αδύνατον να μην θυμίσει τον U. Muller, ο οποίος -θέτοντας το θέμα στην ευρύτερη βάση του- έγραφε ότι: «Γενικά μπορεί να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο τύπος, ως πρακτορείο δημοσίων σχέσεων, κινείται από συνωμότες καταστροφείς»¹³.

Θα πρέπει, συνεπώς, να αναρρωτηθούμε - και ίσως και να ρωτήσουμε τους Ινστρούχτορες της Νέας Εποχής- μήπως, προϋπόθεση για το πολυθρύλητο «Τέλος της Ιστορίας» είναι το Τέλος του Ανθρώπου;

Παραπομπές

1.    «Το να λαμβάνη κανείς μίαν απόφασιν ισοδυναμεί με το να κρίνη διά του λογισμού», Αριστοτέλους, Ηθ. Νικ. 1113 α 12

2.    Η νέα τάξη στην πληροφορική, Μίσος για την σκέψη, Denis Duclos, κοινωνιολόγου και διευθυντού ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας (CNRS). Εφημ. «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (Le Monde Diplomatique), 21.2.1999, σελ. 38 και επ.. Και «Essai de psychologie contemporaine, I., Un nouvel age de la personnalite» (Δοκίμιο σύγχρονης Ψυχολογίας, Μια νέα εποχή της προσωπικότητας), Le Debat, Μαρσέλ Γκοσέ, Ιούνιος 1998

3.    Από το λατινικό ουσιαστικό «instructio», που σημαίνει «εκπαίδευση»

4.    Νεοσατανισμός. Ορθόδοξη Θεώρηση και Αντιμετώπιση, μακαριστού π. Α. Αλεβιζοπούλου, Εκδ. Διάλογος, Αθήνα 1996, σελ. 49, 63

5.    Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Εποχή», μακαριστού π. Α. Αλεβιζοπούλου, Εκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1990, σελ. 102

6.    Βλ. Νέα Εποχή και Νέα Τηλεόραση, περιοδικό «Παρακαταθήκη» τ. 26

7.    Λατρείες και Θρησκείες της Νέας Εποχής Texe Marrs, Εκδ. Στερέωμα, Εγνατίας 108 (Book of New Age Cults and Religions, σελ. 243)

8.    Οι Δαιμονισμένοι, Τ. Μ. Ντοστογιέφσκυ, Κεφ. 7ο, Οι Σύντροφοι, σελ. 319, μετάφραση Σωτ. Πατατζή, Διεθνείς Εκδόσεις

9.    Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Εποχή», μακαριστού π. Α. Αλεβιζοπούλου, Εκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1990, σελ. 98

10. The Keys of This Blood (Τα Κλειδιά Αυτού του Αίματος), Martin Malachi , κεφ. 13ο, Αντόνιο Γκράμσυ: Το Πνεύμα που στοιχειώνει σ' Ανατολή και Δύση, εκδ. Touchstone,  1990, σελ. 247

11.Ένθ. ανωτ. σελ. 251

12.  Νεοσατανισμός. Ορθόδοξη Θεώρηση και Αντιμετώπιση, μακαριστού π. Α. Αλεβιζοπού­λου, Εκδ. Διάλογος, Αθήνα 1996, σελ. 147

13.  Ένθ. ανωτ. σελ. 87 (Das Leben und Wirken der Satanisten. Eine Dokumentation, Regensburg 1989, σελ. 93-94)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ»
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2002
ΤΕΥΧΟΣ 26

ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ