ΟΙ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΕΣ ΑΠΑΤΕΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ

 Οι αποδεδειγμένες απάτες της θεωρίας της εξελίξεως

Από το αντιεξελικτικό βιβλίο του Ιωάννου Κωστώφ, Φυσικού

«ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ 

Ή πως οι εξελικτικοί ελίσσονται, για να πείσουν ότι τα είδη εξελίσσονται»

Η μεγαλύτερη απόδειξη απάτης της θεωρίας της εξελίξεως είναι ότι ποτέ δεν κατάφεραν οι χημικοί επιστήμονες στα εργαστήρια να ενώσουν και να καταφέρουν να γίνει σύλληψη, με εξωσωματική γονιμοποίηση μεταξύ σπερματοζωαρίου ανθρώπου και πιθήκου, όσες φορές το επιχείρησαν αυτό!
 
Γνωρίζουμε ότι παρόλο τις διαφορές που υπάρχουν στις ράτσες των ζώων αυτά καταφέρνουν να συλλάβουν, π.χ. παρόλο την μεγάλη διαφορά στις ράτσες των σκυλιών όπως πιτ μπούλ, ή ντόπερμαν με πεκινουά ή κανίς, αυτά καταφέρνουν να «συλλάβουν» και να εγκυμονήσουν, όπως επίσης και το γαϊδούρι με το άλογο, μπορούν να συλλάβουν τα θηλυκά και να κυοφορήσουν το μουλάρι κ.ο.κ.
Όμως αν και λένε οι εξελικτικοί ότι είναι στο ίδιο είδος ο πίθικος με τον άνθρωπο, ποτέ όσο και αν ακούγεται αρρωστημένο δεν κατάφεραν στα εργαστήρια να κάνουν εξωσωματική γονιμοποίηση των σπερματοζωαρίων πιθήκου και ανθρώπου, αποδεικνύοντας ότι δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους! Ακόμα και τώρα όλους τους εξελικτικούς προκαλούμε αν μπορούνε οι επιστήμονες να κάνουνε γονιμοποίηση σπερματοζωαρίων!

Ο Δαρβίνος ήταν περιηγητής και φυσιοδύφης, που σημαίνει ότι την θεωρία της εξελίξεως (ορθώς λέγεται «θεωρία» εφόσον δεν αποδεικνύεται απόλυτα πρακτικά!) την σχεδίασε από «μυαλού» και από εντυπώσεις δικές του, χωρίς ποτέ να ασχοληθεί με την θεωρία της εξελίξεως στα επιστημονικά εργαστήρια. Αν και από πολλούς αθεϊστές εξελικτικούς παρασιωπάται ή αγνωμονούν ότι ο Δαρβίνος ήταν οπαδός Χριστιανικής πίστεως!

Πρώτον ως γνωστόν ότι ο Δαρβίνος ήταν περιηγητής και είχε ταξιδέψει σε πολλά μέρη στον κόσμο και είχε πεί «Έχω ταξιδέψει σε πολλά μέρη στον κόσμο, και έχω δεί πολλές και διαφορετικές φυλές ανθρώπων, όμως δεν βρήκα ούτε μία φυλή ανθρώπων που να μην πιστεύει σε κάποιον θεό, άρα υπάρχει Θεός γιατί υπάρχουν και οι άνθρωποι που τον πιστεύουν!».
Δεύτερον όταν ο Δαρβίνος είχε πάει σε κάποιο αφρικανικό χωριό και έμενε εκεί για κάποιο διάστημα, σε αυτό το χωριό υπήρχαν αρκετοί χριστιανοί, και βλέποντας ο αρχηγός της αφρικανικής φυλής, ότι αύξανε ο αριθμός των χριστιανών στο χωριό, θεώρησε οτι οι «ξένοι» ευθύνονται γι΄αυτό και τότε έβγαλε διάταγμα να φύγουνε όλοι οι ξένοι από το χωριό, έτσι έφυγε και ο Δαρβίνος. Μετά από χρόνια που είχανε αλλάξει οι καταστάσεις και σταμάτησε να ισχύει το διάταγμα αυτό, ξαναπήγε ο Δαρβίνος στο χωριό και για εκπληξή του, διαπίστωσε ότι ο αριθμός των χριστιανών δεκαπλασιάστηκε μεταξύ των ντόπιων ιθαγενών στο χωριό αυτό, τότε ο Δαρβίνος σήκωσε τα χέρια του και αναφώνησε «Θαύμα!».
Τρίτον ουδέποτε και σε κανένα από τα έγγραφα του Δαρβίνου δεν αναφέρει ότι ήταν άπιστος ή δεν πίστευε στον Θεό.

Εν αντιθέσει με τον Δαρβίνο ο Λουϊ Παστέρ ο γνωστός γάλλος χημικός, ασχολήθηκε με την θεωρία της εξελίξεως, και προσπάθησε να την αποδείξει στα χημικά εργαστήρια του, και τελικά ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει …”αυτόματη” γέννηση, και απέδωσε την δημιουργία του ανθρώπου στον Θεό.
Ακόμα και ο γνωστός άθεος richard dawking αν και βιολόγος επιστήμονας δεν πιστεύει στην θεωρία της εξελίξεως, άλλα λέει ότι ο άνθρωπος προέρχεται…από τους εξωγήινους! Γράψτε στην μηχανή αναζήτησης «dawking UFO» και θα βρείτε τι πιστεύει! Χωρίς βέβαια να έχει καμία απόδειξη γιά αυτό! Αν και βιολόγος θα έπρεπε να πίστευε και να είχε στοιχεία για την θεωρία της εξελίξεως, όμως το αντίθετο την απορρίπτει!
Γιατί στο πρόσωπο της γυναίκας δεν φυτρώνουν γένια και μουστάκια όπως του άνδρα; Ενώ αυτό δεν συμβαίνει καθόλου μεταξύ των αρσενικών και θυληκών πιθηκοειδών, που φυτρώνουν σε όλο το πρόσωπο και σε όλο το σώμα τους τρίχες! όπως επίσης δεν συμβαίνει και μεταξύ των αρσενικών και θυληκών ζώων εκτός του ανθρώπου που πολλές φορές δυσκολεύεται όταν βλέπει κάποιο ζώο να αναγνωρίσει εάν είναι θυληκό ή αρσενικό από την ομοιότητα τους! Πόσο άσχημη και αστεία θα φαινόταν η γυναίκα αν φύτρωναν γένια και μουστάκια στο πρόσωπό της, δεν θα ήταν καθόλου επιθυμητή στον άνδρα. Ποιός το κανόνισε αυτό;

Η “φύση” που δεν έχει νοημοσύνη για να δημιουργήσει ή ο μέγας καλλιτέχνης και Παντοδημιουργός Θεός; Σαφέστατα ο Θεός.
Αναφέρανε οι εξελικτικοί ότι τα αρχαία ανθρωποειδή είχαν το 1/3 του ανθρώπινου εγκεφάλου και γι’αυτό δεν είχανε τις δυνατότητες που έχουν οι σημερινοί ανθρώποι, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να δικαιολογήσουν την έλειψη οποιασδήποτε δημιουργικότητας των ανθρωποειδών στα προϊστορικά χρόνια. Λέγεται ότι όποιο ζώο έχει πιό μεγαλύτερο εγκέφαλο είναι και πιό έξυπνο. Λάθος! η θεωρία δεν ευσταθεί.
Ο ελέφαντας έχει 4 φορές μεγαλύτερο εγκέφαλο από τον άνθρωπο, αλλά σαφέστατα και ασύγκριτα δεν είναι έξυπνο σαν τον άνθρωπο. Επίσης η γυναίκα έχει περίπου 10% μικρότερο εγκέφαλο από τον άνδρα και όμως η γυναίκα δεν υστερεί πνευματικά σε κανένα σημείο από τον άνδρα! Οι επιστήμονες συμπέραναν ότι το μέγεθος του εγκεφάλου εξαρτάται μόνο από το μέγεθος και την δυναμικότητα όλων των μυών του σώματος. Και ακόμα φαίνεται στους επιστήμονες ένα μεγάλο μυστήριο πως ο άνθρωπινος εγκέφαλος έχει τόσο ασύγκριτη υψηλή ευφυία και νοημοσύνη, που μπορεί να κάνει και να δημιουργήσει σχεδόν ότι θέλει, σαν ένας μικρός θεός επί γης!
ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΡΑΝΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΑ ΕΠΙΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΟΙ “ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ” ΔΕΝ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟΤΕΛΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΓΗ ΑΛΛΑ ΔΙΑΛΥΜΕΝΑ ΣΕ ΜΙΚΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΑ ΕΝΩΝΟΥΝ; ΑΥΤΟ ΜΟΝΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΟΥΣ.

Από το βιβλίο:
Ιωάννου Κωστώφ, Φυσικού, ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ Ή πως οι εξελικτικοί ελίσσονται, γιά να πείσουν ότι τα είδη εξελίσσονται, Εκδόσεις Άγιος Ιωάννης ὁ Δαμασκηνός, 2015

ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΘΕΪΣΜΟΣ

 Θεός και επιστημολογικός αθεϊσμός!!!

 

Στην εποχή μας, όπως έχουμε δει και ακούσει όλοι, διεξάγεται ένας έντονος διάλογος για τη θέση της πίστης σε σχέση με κάποια πορίσματα και θεωρίες της επιστήμης. Κάποιες φορές οι πιστοί παρεξηγούν την επιστήμη συνολικά, ενώ οι άνθρωποι που δηλώνουν «άθεοι», συχνά ασκούν πίεση στους πιστούς, σχολιάζοντας ότι η πίστη είναι κάτι «παράλογο» και αυτό τάχα, το «επιβεβαιώνει» η επιστήμη.
Φυσικά, ούτε η Εκκλησιαστική πίστη βρίσκεται εκτός λογικής (αφού δεν έχει ως αρχή κάποια ανεξέλεγκτη αποδοχή θέσεων, αλλά σχετίζεται με τις έννοιες της εμπιστοσύνης και της αξιοπιστίας με βάση τα βιώματα και τη μαρτυρία της πρωτοχριστιανικής κοινότητας αλλά και των μεταγενέστερων αγίων της), ούτε από την άλλη, ο ρόλος της επιστήμης είναι να υπηρετεί την εκάστοτε κοσμοθεωρία. Σκοπός της επιστήμης είναι απλώς να μελετά το επιστητό, και όχι να παράγει δήθεν «επιστημονικά» συμπεράσματα στηριγμένα σε θρησκειο-φιλοσοφικά επιχειρήματα.
Θα πρέπει, για παράδειγμα, να πάψουμε να ακούμε προβληματικά «πορίσματα» του τύπου: [α)] «είναι πιθανόν ο άνθρωπος να είναι κρίκος στην Εξέλιξη των ειδών», [β)] «ΑΡΑ η παρουσία του ανθρώπου στη γη δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα σκόπιμης ενέργειας κάποιου Δημιουργού»!
Ας είμαστε κατηγορηματικοί απέναντι σε αυτές τις αυθαιρεσίες. Από τα ‘α)’ και ‘β)’, ΜΟΝΟ το πρώτο αποτελεί πρόταση σχετική με την επιστήμη, ενώ το δεύτερο είναι θρησκειο-φιλοσοφική τοποθέτηση! Όταν κάποιος προσπαθεί να τα κολλήσει μαζί, το ‘β)’ ως δήθεν συνεπαγωγή του ‘α)’, προφανώς νομίζει ότι συζητάει σε καφενείο για να περνάει την ώρα του. Διότι, ακόμα κι αυτούς που πιστεύουν πως ο άνθρωπος εμφανίστηκε διαμέσου της «Εξέλιξης», τίποτα δεν τους εμποδίζει να βρίσκεται η διαδικασία αυτή υπό την επιστασία του Δημιουργού. Το διαδίκτυο, δυστυχώς, είναι γεμάτο από προσπάθειες, να μετατραπεί η επιστήμη σε υπηρέτη των διαφόρων ιδεολογιών.
 
Βεβαίως, αυτά τα φαινόμενα υπάρχουν επειδή η πλευρά των «άθεων» ξεχνά πάντα ότι βασική διδασκαλία της Ορθοδοξίας είναι η οντολογία περί Κτιστού και Ακτίστου, όπου το Άκτιστο, δηλ. ο Τριαδικός Θεός δεν έχει ουδεμία σχέση στη φύση/ουσία Του με οτιδήποτε άλλο στην κτιστή Δημιουργία, είτε αυτό είναι υλικό (ορατός κόσμος), είτε είναι πνευματικό (ψυχή, άγγελοι κ.λπ.). Ο Θεός, δεν ανήκει στο επιστητό. Αιώνες πριν υπάρξει καν η έντονη αντι-χριστιανική πολεμική του Διαφωτισμού, η Εκκλησιαστική διδασκαλία αποσαφηνίζει ότι, ποτέ, ουδεμία πρόοδος επιστημονική, δεν θα μπορέσει να οδηγήσει στην εργαστηριακή εξέταση και απόδειξη της ύπαρξης του Θεού. Όσο κι αν θα το ήθελε η πλευρά των απίστων ή η πλευρά των πιστών, κανείς ΠΟΤΕ δεν θα μπορέσει να «αποδείξει» τον Θεό, με τον τρόπο που η επιστήμη παρέχει αποδείξεις για κάποια πτυχή του επιστητού.
Αυτό σημαίνει ότι είναι απολύτως αδύνατο να συγκρουστεί οποιαδήποτε στιγμή της ιστορίας, το «πως» (έρευνα της επιστήμης για τη Δημιουργία) με το «ποιος» (εκκλησιαστική πίστη στον Τριαδικό Θεό και Δημιουργό) της Δημιουργίας.
Όπως χαρακτηριστικά λέει ο Μέγας Βασίλειος, μπορούμε να αποδεχτούμε την γη ως «αφ’ εαυτής εδραζομένην» στα πλαίσια των φυσικών νόμων, χωρίς αυτό να μας εμποδίζει να ομολογήσουμε ότι η Δημιουργία βρίσκεται «εν τη χειρί του Θεού».
Καθώς, ήδη από τον 4ο αιώνα, μας διδάσκει με έναν λόγο, από τον οποίο «δεν απουσιάζει η λογική και η νομοτέλεια μέσα στις φυσικές διαστάσεις», ο Μέγας Βασίλειος απαλλάσσει τον πιστό σήμερα από περιττές έγνοιες και προβληματισμούς σχετικά με οποιαδήποτε πορίσματα ή θεωρίες της επιστήμης στο ζήτημα της Δημιουργίας.
Επιπλέον, θα ήταν άτοπο να μιλάμε για «σύγκρουση» πίστης και επιστήμης, όταν σύμφωνα με την εκκλησιαστική νομοθεσία, πολλά επαγγέλματα που απαιτούν σπουδές και επιστημονικό υπόβαθρο θεωρούνται «συμβατά με την ιδιότητα του Κληρικού» όπως «του ηλεκτρονικού, του τεχνικού [...] ερευνητικά επαγγέλματα: Φυσικοί, Χημικοί, Βιολόγοι, Μεταλλειολόγοι, Γεωλόγοι, Σεισμολόγοι, Γεωχημικοί, Μετεωρολόγοι, Αστρονόμοι, Αστροφυσικοί κ.ά. [...] Επαγγέλματα Κοινωνικής και Ανθρωπιστικής φύσεως: Ψυχολόγοι, Κοινωνικοί Λειτουργοί, Νοσηλευταί [...]» και πολλά άλλα.
 
Απαραίτητες διευκρινήσεις
Για να αποφύγουμε τις όποιες παρεξηγήσεις, θα θέλαμε στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσουμε το νόημα της ορολογίας που χρησιμοποιούμε.
Ως αποδεδειγμένο «πόρισμα της επιστήμης» θεωρούμε κάθε αποτέλεσμα μιας εργαστηριακής έρευνας το οποίο, απ’ όσο γνωρίζουμε, θεωρείται δεδομένο και δεν συναντά ισχυρές αμφιβολίες από τους ειδικούς. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι είναι δυνατόν να γίνει μια «χαρτογράφηση» του DNA και ότι αυτά τα στοιχεία που εικονίζονται στις οθόνες των Η/Υ των ερευνητών αντιπροσωπεύουν κάποιον «χάρτη» του DNA, το θεωρούμε «πόρισμα της επιστήμης».
Δεν θεωρούμε όμως «πόρισμα της επιστήμης» την πρόταση π.χ. ότι, καλό είναι αφού μάθουμε τα πάντα για το DNA να κλωνοποιήσουμε ανθρώπους. Αυτό δεν είναι επιστημονικό πόρισμα αλλά μία ΠΡΟΤΑΣΗ εφαρμογής του επιστημονικού πορίσματος, απέναντι στην οποία δικαιούμαστε φυσικά να διαφωνούμε.
Ακόμα και ως προς την γνωστή «θεωρία της Εξέλιξης» η οποία  συχνά γίνεται αντικείμενο συζήτησης, δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε την δημιουργία σύγχυσης: σχετική με την επιστήμη θα μπορούσε να θεωρηθεί ΜΟΝΟ η έρευνα για τον μηχανισμό της «Εξέλιξης». Το αν όμως υπάρχει Δημιουργός πίσω από τον μηχανισμό αυτό, είναι θρησκειο-φιλοσοφικό ερώτημα και δεν ανήκει σε καμία επιστήμη και σε κανέναν δήθεν «επιστήμονα».
Θα πρέπει επίσης να γνωρίζουμε ότι:
Η αναφορά αποκλειστικά σε εργαστηριακές έρευνες σχετικά με τον μηχανισμό της «Εξέλιξης», είναι επιστήμη. Η κατάχρηση όμως των ερευνών της θετικής επιστήμης γενικά, και το άπλωμά τους σε χώρους που ανήκουν στη θρησκεία, τη φιλοσοφία, την ψυχολογία ή την κοινωνιολογία, ονομάστηκε και εξακολουθεί να ονομάζεται «επιστημονισμός», και αποτελεί ένα ξεπερασμένο ιδεολογικό φαινόμενο το οποίο αδιαφορεί για τον πολύπλοκο χαρακτήρα των οργανικών όντων, των ψυχικών λειτουργιών και των κοινωνικών φαινομένων.
 
Ο μηχανισμός εμφάνισης των ειδών που προσπαθούν να διατυπώσουν οι επιστήμονες, ονομάζεται «Εξέλιξη». Όταν όμως στα επιστημονικά ευρήματα προσδίδουμε αυθεντία και για χώρους που ανήκουν στη θρησκεία ή τη φιλοσοφία, αυτό αφορά την τάση του επιστημολογικού αθεϊσμού και δίκαια μπορεί να ονομάζεται «εξελικτισμός», με την έννοια ότι αφορά πλέον μια ιδεολογία και μια κοσμοθεωρία αλλά όχι την επιστήμη καθεαυτή.
Κλασικό παράδειγμα αποτελεί ο Ρίτσαρντ Ντόκινς, συγγραφέας του βιβλίου «Η Περί Θεού Αυταπάτη»: όσο παραμένει στα πλαίσια μιας ανάλυσης του μηχανισμού εμφάνισης των ειδών, είναι επιστήμονας, θεωρητικός της «Εξέλιξης». Όταν όμως πάει να εμπλέξει εκεί την παρουσία ή όχι του Δημιουργού και τις ύβρεις του ενάντια στον χριστιανισμό, τότε μετατρέπεται σε έναν πιστό της ιδεολογικής πρότασης του «Εξελικτισμού». Το γεγονός που τον αναδεικνύει σε μέγιστο απατεώνα της εποχής μας, είναι ότι προσπαθεί να περάσει τις προτάσεις του «Εξελικτισμού», κρυμμένες κάτω από το μανδύα της θεωρίας της «Εξέλιξης». Αυτή η αδίστακτη εκμετάλλευση της επιστήμης στο όνομα της ιδεοληψίας του, αποτελεί εκτροχιασμό εξαιτίας του οποίου έχει δεχτεί δυσμενή σχόλια και κριτικές από συναδέλφους του.
Φυσικά, η αντίθεση του χριστιανισμού προς τον «Εξελικτισμό» δεν μένει μόνο στο βασικό ερώτημα περί Θεού, αλλά πίσω από το ιδεολόγημα αποκαλύπτει και έναν βαθύτερο κίνδυνο για τον ανθρώπινο πολιτισμό:
Εάν κάποιος στην κοσμοθεωρία του αρνείται να δει σχέσεις προσώπων και αποδέχεται μόνο την επικράτηση του ισχυροτέρου, τότε εξαγιάζεται ο νόμος της ζούγκλας και το δίκαιο του ισχυρού. Η ισχύς του δικαίου παραμερίζεται, και η επικράτηση του δυνατού (σε οικονομία, κράτη,  φυλές, φύλα κ.λπ.) φεύγει από τη σφαίρα της παθογένειας (και της αμαρτίας) και μετατρέπεται σε ύψιστη αξία, απενοχοποιώντας την αλληλοεξόντωση και την επικυριαρχία σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης ζωής. Και τελικά, ποιος ωφελείται από τον Κοινωνικό Δαρβινισμό, από μια εδραίωση του νόμου της ζούγκλας στις συνειδήσεις και στις κοινωνίες; Τα απροστάτευτα μέλη της, ή μήπως τα «σαρκοβόρα» πάσης φύσεως;
Δεν θα πρέπει λοιπόν ο χριστιανός να παραλείψει όλα αυτά από τον αντίλογό του, ώστε να αποκαλύψει ότι πίσω από τον Εξελικτισμό δεν κρύβεται τίποτε άλλο παρά μια νοσηρή προσπάθεια να δικαιωθεί η απόλυτη κυριαρχία των ενστίκτων, που για τα ζώα μπορεί να είναι αποδεκτή, για τον άνθρωπο όμως αποτελεί οπισθοδρόμηση σε εποχές από τις οποίες πέρασε με πολύ κόπο και αίμα. Άλλο λοιπόν «Εξέλιξη» και άλλο «Εξελικτισμός», ο οποίος αποτελεί, σαφέστατα, ιδεολογία.
 
Πίστη και Επιστήμη κατά τον Μ. Βασίλειο
Ο Μ. Βασίλειος ήταν ένας σοφός δάσκαλος, ένας από τους τρεις ιεράρχες, τους τρεις επίσημα αναγνωρισμένους Οικουμενικούς Διδασκάλους της Ορθοδοξίας.
Πολυμαθής και ανθρωπιστής, έφερε τον μοναχισμό και τα μοναστικά ιδρύματα στις πόλεις και στην υπηρεσία των αρρώστων και των αδυνάτων. Σπούδασε στην Αθήνα φιλολογία, φιλοσοφία και ρητορική, ενώ έλαβε και βασικές γνώσεις ιατρικής.
Ας εξετάσουμε τώρα μια πολύ σημαντική ρήση αυτού του σπουδαίου Πατέρα της Εκκλησίας από τις ομιλίες του «εις την εξαήμερον», η οποία σχετίζεται απόλυτα με το ζήτημα που μας απασχολεί, για τη σχέση Δημιουργού και επιστήμης στην Ορθόδοξη Παράδοση:
«Τούτων δ’ αν σοι δοκή τι πιθανόν είναι των ειρημένων [από αυτά δηλ. που λένε «τινες των φυσικών», επί την ούτω ταύτα διαταξαμένην του Θεού σοφίαν μετάθες το θαύμα. Ου γαρ ελαττούται επί τοις μεγίστοις έκπληξις, επειδάν ο τρόπος καθ’ ον γίνεται τι των παραδόξων εξευρεθή· ει δε μη αλλά το γε απλούν της πίστεως ισχυρότερον έστω των λογικών αποδείξεων».
 
Το οποίο σημαίνει:
«Εάν δε νομίζης ότι κάποιο εξ αυτών, που λέγουν οι φυσικοί, είναι πιθανόν, μετάθεσε τον θαυμασμόν σου προς την σοφίαν του θεού, η οποία τοιουτοτρόπως τα εκανόνισε. Διότι δεν ελαττούται η έκπληξις δια τα μέγιστα, όταν ανακαλυφθή ο τρόπος καθ’ ον γίνεται τι εκ των παραδόξων. Ειδεμή η απλότης της πίστεως ας είναι ισχυροτέρα των λογικών αποδείξεων».
Στην ανάλυσή μας επάνω στο εδάφιο αυτό, θεωρήσαμε καλό να ξεκινήσουμε από την τελευταία φράση, η οποία έχει τύχει ποικίλης αντιμετώπισης: «το γε απλούν της πίστεως ισχυρότερον έστω των λογικών αποδείξεων».
Είναι αλήθεια ότι η φράση αυτή, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα για όποιες αντιδράσεις πιστών κατά επιστημονικών θεωριών, κάποιες φορές εκλαμβάνεται με έναν τρόπο που πιστεύουμε ότι υποβιβάζει το πνεύμα αυτού του σπουδαίου Πατέρα της Εκκλησίας. Το νόημα που μερικές φορές της δίδεται, είναι κάτι σαν: «από τα πορίσματα της επιστήμης, εσείς να αποδεχτείτε μόνο εκείνα που συμβαδίζουν με την πίστη σας».
Η ερμηνεία αυτή, φαίνεται να δίνει ένα φτωχό περιεχόμενο σε όλο το εδάφιο, το οποίο πλέον, μοιάζει με συμβουλή του στιλ: «αν η βαρύτητα θεωρείτε ότι εναντιώνεται στην πίστη σας, εσείς θα λέτε ότι δεν υπάρχει βαρύτητα» (ή ότι η γη είναι επίπεδη κ.λπ. κ.λπ.)! 
Αν όμως ο Μ. Βασίλειος ήθελε να δώσει αυτό το φτωχό και παράδοξο νόημα στο εδάφιό του, τότε δεν θα ήταν τόσο απόλυτος λέγοντας:
 
«ΔΕΝ ΕΛΑΤΤΟΥΤΑΙ η έκπληξις διά τα μέγιστα, ΟΤΑΝ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗ ο τρόπος καθ’ ον γίνεται τι εκ των παραδόξων».
Αυτή είναι μια θέση που διατυπώνεται ευθέως και με σαφήνεια από τον Μ. Βασίλειο, και δεν εμπεριέχει κανέναν ελιγμό: μας λέει ξεκάθαρα ότι κανένα απολύτως δεδομένο, σημερινό ή μελλοντικό, επιστημονικά ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟ δεν έχει τη δύναμη να μας οδηγήσει μακριά από τον θαυμασμό μας για τη σοφία του Θεού (επισημαίνουμε το «αποδεδειγμένο», διότι ο Μ. Βασίλειος μιλάει για πράγματα που έχουν «εξευρεθή» και όχι για όσα δεν έχουν οριστικοποιηθεί ακόμα. Και αυτά όμως, όταν και ΑΝ, πράγματι «εξευρεθούν», μπορούμε επίσης να τα αποδεχτούμε).
Αυτό σημαίνει ότι άσχετα με το «πώς» της Δημιουργίας, αυτό που θα παραμένει ως αιώνια αλήθεια και σύμφωνο με τα δεδομένα της θείας αποκάλυψης, είναι το «ποιος», το οποίο θα συνδέεται πάντα με τον Ένα και Τριαδικό Θεό.
Δεν υπάρχουν λοιπόν τα περιθώρια για αλλοίωση των λόγων του Μ. Βασιλείου. Άλλωστε λίγο παρακάτω μας λέει πάλι ο ίδιος, ότι η Γραφή «παρέλειψε να αναφέρη πολλά» σχετικά με τη Δημιουργία. Αυτό όμως δεν έγινε για να καθίσουμε εμείς άπραγοι και παθητικοί, αλλά για να ασχοληθούμε με όσα είναι δυνατόν να  βρούμε. Διότι η Γραφή - λέει ο Μ. Βασίλειος- «τα παρέλειψε […] διά να εξασκή τον νουν μας προς επιμέλειαν, εκ των ολίγων αφορμών παρέχουσα έδαφος να σκεπτώμεθα έπειτα και διά τα υπόλοιπα».
Κατά συνέπεια, με τη φράση «ειδεμή η απλότης της πίστεως ας είναι ισχυροτέρα…», όπως γράφει ο καθ. Νίκος Ματσούκας, «ο Μ. Βασίλειος επισημαίνει το γεγονός ότι υπάρχει περίπτωση να μη γνωρίζεται ο τρόπος με τον οποίο έγιναν τα παράδοξα. Τότε μπροστά σ’ αυτή την κατά φύση οριακή κατάσταση, η απλότητα της πίστης είναι ισχυρότερη από τις λογικές αποδείξεις».
Και συνεχίζει:
«Αναφερόμενος ο Μ. Βασίλειος στην επιστημονική άποψη του Αναξίμανδρου για τη γη ως μετέωρη και ακίνητη, λέει στο ακροατήριο του ότι μπορεί τούτο να είναι πιθανό, και τότε την τάξη αυτή θα έχει πραγματώσει η σοφία του Θεού. Αλλά δεν ελαττώνεται ο θαυμασμός μας για τα μεγαλεία του Θεού, όταν βρούμε τον τρόπο με τον οποίο έγιναν όλα αυτά τα θαυμαστά. Ειδάλλως η απλή πίστη είναι ισχυρότερη από τις λογικές αποδείξεις. Εδώ ο Μ. Βασίλειος διακρίνει το ‘ποιος’ της δημιουργίας από το ‘πώς’. Το δεύτερο ανήκει στην επιστήμη, και όταν υπάρχει μπορούμε να το αποδεχτούμε».
 
Ακολουθώντας την ερμηνεία αυτή, μπορούμε να κατανοήσουμε και τη φράση του Μ. Βασιλείου, «εάν δε νομίζης ότι κάποιο εξ αυτών, που λέγουν οι φυσικοί, είναι πιθανόν».
Καταρχάς, όταν ο Μ. Βασίλειος χρησιμοποιεί τη λέξη «πιθανόν» και επικαλείται την απλότητα της πίστεως, αναφέρεται σε πράγματα που είναι ακόμα συγκεχυμένα και θεωρίες που αλληλο-καταρίπτονται και άρα η επιστήμη δεν έχει οριστική απάντηση γι’ αυτά:
            «Τα ίδια δε αυτά δυνάμεθα να είπωμεν και περί του ουρανού, ότι πολλά και συγκεχυμένα συγγράμματα συνεγράφησαν υπό των σοφών του κόσμου περί της φύσεως του ουρανού. Και άλλοι μεν έχουν ειπεί [...] Άλλοι δε περιφρονούντες ταύτα ως απίθανα [...] Ημείς, λοιπόν, αφίνοντες εκείνους να καταρρίπτη ο ένας τας θεωρίας του άλλου», ας μείνουμε στο γεγονός ότι «εποίησεν ο θεός τον ουρανόν και την γην».
Κατά συνέπεια, πουθενά δεν προτείνει μια αυθαίρετη επιλογή όπου ο καθένας μας σύμφωνα με το τι νομίζει «πιθανό» αποφασίζει με το «έτσι θέλω» ποια επιστημονικά πορίσματα είναι σωστά.
Επιπλέον, στην εποχή του Μ. Βασιλείου, η φιλοσοφία, η επιστήμη και οι διάφορες κοσμοθεωρίες, συχνά βρίσκονταν να περιπλέκονται σε ένα ενιαίο έργο των λογίων της εποχής (π.χ. Νεοπλατωνικοί) αλλά και των παλαιοτέρων φιλοσόφων.
Δηλαδή, ένα κομμάτι της φιλοσοφίας την εποχή εκείνη, ήταν και η φυσική επιστήμη (που σήμερα είναι εντελώς αυτόνομη), η οποία πολλές φορές εμφάνιζε κάποια συμπεράσματα ως αποτέλεσμα μιας συλλογιστικής και όχι ως αποτέλεσμα σαφούς αποδείξεως με την αξία που έχει σήμερα μια εργαστηριακή απόδειξη.
Όταν λοιπόν κάποιοι φιλόσοφοι/επιστήμονες της εποχής έλεγαν π.χ. ότι η ύλη ήταν αδημιούργητη, αυτό λεγόταν όχι επειδή μπορούσε πραγματικά να αποδειχτεί, αλλά επειδή αποτελούσε μέρος της τότε φιλοσοφικο-θρησκευτικής κοσμοθεωρίας. Το αδημιούργητο της ύλης δεν μπορεί ούτε καν σήμερα να αποδειχθεί και βεβαίως, είναι αδύνατο να αποκλείσει κάποιος τον Δημιουργό, όταν πιστεύουμε ότι είναι μιας άλλης φύσης και ουσίας από αυτή του κόσμου μας και έτσι είναι αδύνατο να εντοπίσει κάποιος σε ένα εργαστήριο την παρουσία Του και τον ρόλο Του σε όλο αυτό το θαύμα.
 
Άρα, μια θεωρία που μπορεί να εμφανιστεί περί αδημιούργητης ύλης και ανυπαρξίας του Θεού (έτσι όπως τον κατανοεί η Εκκλησιαστική πίστη), για εμάς σήμερα θα πρέπει να θεωρείται υπέρβαση του ρόλου της επιστήμης. Στην εποχή του Μ. Βασιλείου όμως, ο φιλόσοφος-επιστήμονας μπορούσε να διατυπώσει τέτοιες θεωρίες. Αναφερόταν λοιπόν και σε αυτούς, όταν έλεγε, «εάν δε νομίζης ότι κάποιο εξ αυτών, που λέγουν οι φυσικοί, είναι πιθανόν».
Αν λοιπόν «οι φυσικοί» δηλ. οι επιστήμονες, μιλήσουν για ανυπαρξία του Θεού, εμείς γνωρίζουμε δεν «είναι πιθανόν» να γνωρίζουν κάτι τέτοιο, διότι δεν εντάσσεται στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους.
Κατά συνέπεια, εδώ υπάρχει μια νοητή γραμμή η οποία υποδεικνύει ένα αδιαπέραστο όριο για τη φυσική επιστήμη και θα πρέπει αυτό να το επισημάνουμε και να το διαχωρίσουμε. Σε αυτό ακριβώς το σημείο της υπέρβασης, θα μιλήσει «η απλότητα της πίστης». Όποιος μιλά για ανυπαρξία του Θεού μπορεί να κρατήσει τις απόψεις του, και εμείς όμως μπορούμε να κρατήσουμε την πίστη που μας παραδόθηκε μέσα από όσα βίωσε και είδε με τα μάτια της η πρώτη Εκκλησία.
Αν όμως, αυτό που λένε «οι φυσικοί» δηλ. οι επιστήμονες, «είναι πιθανόν», δηλ. βρίσκεται μέσα στα πραγματικά πλαίσια της επιστήμης τους, εμείς μπορούμε να το δεχόμαστε, και για όλα όσα μαθαίνουμε για το «πώς» της Δημιουργίας, να μεταθέτουμε τον θαυμασμό μας «προς την σοφίαν του Θεού».
Με τον τρόπο αυτό ο Μ. Βασίλειος διαφοροποιήθηκε από τις θέσεις που ανέπτυξε ο δυτικός σχολαστικισμός, ο οποίος προσπάθησε να εντάξει τον Θεό σε μια συζήτηση περί επιστημονικών επιχειρημάτων. Είναι χαρακτηριστικό για να κατανοήσουμε τη διαφορά στην αντίληψη Πατέρων και σχολαστικών, ότι οι τελευταίοι, «επιχείρησαν με βάση την αριστοτελική φιλοσοφία ως προς τη σχέση ύλης και είδους να εξηγήσουν τον τρόπο της μεταβολής του άρτου και του οίνου σε σώμα και αίμα του Χριστού», πράγμα που ουδέποτε απασχόλησε τους πατέρες της Εκκλησίας.
 
Ο Θεός των «κενών»
Ως συνέχεια του σχολαστικισμού, η απολογητική γραμμή που ακολούθησαν οι δυτικοί θεολόγοι από τον 18ο αιώνα και εξής, ενέπλεξε τη θεολογία τους σε ένα αδιέξοδο (όπως και κάποιων Ορθοδόξων που επηρεάστηκαν από αυτούς). Για κάθε τι που δεν γνώριζε (ακόμα) η επιστήμη, φρόντιζαν οι θεολόγοι να ορίζουν ως άμεση αιτία τον Θεό για να καταφέρουν μια άμεση απάντηση στην πίεση των άθεων. Αυτό όμως τελικά ήταν κάτι που έβλαψε την πίστη των ανθρώπων: διότι, όταν κάποια στιγμή η επιστήμη κατέκτησε αυτό που μέχρι τότε ήταν κενό γνώσης, αυτομάτως ο Θεός «εξορίστηκε» από αυτό, και «τοποθετήθηκε» στο αμέσως επόμενο κενό που είχε τότε η γνώση της επιστήμης.
Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχίζεται αιώνια. Δημιουργεί προφανείς και εύλογες αμφιβολίες στον άνθρωπο, ότι τελικά ο Θεός ίσως και να μην βρίσκεται πουθενά.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας είχαν διδάξει ξεκάθαρα ότι άλλο οι φυσικοί νόμοι και άλλο ο Δημιουργός ο οποίος είναι αδύνατο να ερευνηθεί και να μελετηθεί από την επιστήμη. Είχαν επίσης διδάξει ότι τα πάντα στη Δημιουργία είναι υπό την επιστασία Του με έναν τρόπο που δεν μπορούμε να τον γνωρίζουμε και δεν πίστευαν σε έναν Θεό των «κενών» αλλά στην καθολικότητα της «πανταχού» παρουσίας Του. Οι δυτικοί όμως θεολόγοι από την εποχή του Διαφωτισμού και μετά, κινούμενοι αντίθετα από τους Πατέρες της Εκκλησίας, επικαλούνταν όσα πορίσματα της επιστήμης θεωρούσαν ευνοϊκά για την πίστη ως «απάντηση» στους άθεους. Έτσι όμως, κατά έναν επιπόλαιο τρόπο, αναγνώριζαν δικαιοδοσία στην επιστημονική γνώση να χρησιμοποιήσει τα δικά της μέτρα και σταθμά για να δικαιώσει ή όχι την πίστη! Και φυσικά, το χειρότερο όλων ήταν ότι σε αντίθεση με την πανταχού παρουσία του Θεού της Ορθόδοξης θεολογίας, μετέβαλλαν την πίστη και την ύπαρξη του Θεού σε ένα …συμπλήρωμα της επιστημονικής γνώσης!
Αυτή την θεολογία που έκρυβε τελικά τεράστιες παγίδες, περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο στο βιβλίο του ο Francis S. Collins, ένας εξέχων επιστήμονας, επικεφαλής του προγράμματος Human Genome Project (Σχέδιο Ανθρώπινου Γονιδιώματος).
Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση πόσο κοντά κινείται ένας σημερινός, δυτικός επιστήμονας, σε όσα είπε ο Μ. Βασίλειος πριν από 16 αιώνες!
 Όπως λοιπόν ο Μ. Βασίλειος μας διδάσκει πως «όταν ανακαλυφθή ο τρόπος καθ’ ον γίνεται τι εκ των παραδόξων», εσύ «μετάθεσε τον θαυμασμόν σου προς την σοφίαν του θεού», ο Francis Collins, 16 αιώνες μετά, γράφει:
 
«Για μένα δεν υπάρχει ίχνος απογοήτευσης από αυτές τις ανακαλύψεις για τη φύση της ζωής -το αντίθετο! Πόσο θαυμάσια και περίπλοκη ανακαλύπτεται να είναι η ζωή! Πόσο βαθιά ικανοποιητική είναι η ψηφιακή κομψότητα του DNA! Πόσο αισθητικά γοητευτικά και αρτιστικά υπέροχα είναι τα συστατικά των ζώντων οργανισμών, από το ριβόσωμα που μεταφράζει το RNA σε πρωτεΐνη, στη μεταμόρφωση της κάμπιας σε πεταλούδα, στο μυθικό φτέρωμα του παγωνιού που προσελκύει το ταίρι του. Η εξέλιξη ως μηχανισμός, μπορεί και πρέπει να είναι αληθινή. Αλλά αυτό δε λέει τίποτα για τη φύση του Ποιητού. Γι' αυτούς που πιστεύουν στο Θεό, αυτοί είναι λόγοι για να αισθανθούν περισσότερο δέος, όχι λιγότερο».
Οι Πατέρες λοιπόν της Εκκλησίας, ως αυθεντικοί εκφραστές της Εκκλησιαστικής Θεολογίας, αποτελούν ασφαλείς οδηγούς για την ουσία και τον σκοπό της Εκκλησιαστικής πίστης, η οποία, σίγουρα, δεν έχει ως σκοπό να μπει εμπόδιο στην επιστημονική έρευνα (θυμίζουμε ότι άλλο είναι η καθαρή «επιστημονική έρευνα» και άλλο η αποδοχή των εφαρμογών ή ιδεολογιών που προτείνουν κάποιοι, βασιζόμενοι στα πορίσματα της επιστήμης).
Άλλωστε, η Εκκλησιαστική πίστη δεν αποτελεί κάποια «αντιπρόταση» προς την επιστημονική έρευνα, και όπως σημειώνει ο καθ. Γεώργιος Πατρώνος, η «εικονογραφία και […] υμνολογία της [Εκκλησίας], προτιμά να βλέπει τον Μωυσή, τον ιερό συγγραφέα του βιβλίου της Γένεσης, περισσότερο ως προφήτη, ως αρχιερέα και ποιμένα, παρά ως ιστορικό συγγραφέα, με τη σημερινή κοσμική έννοια, ή ως θεωρητικό διερευνητή του προβλήματος της δημιουργίας».
Η ίδια λοιπόν η θεολογική έκφραση της Ορθοδοξίας μέσα από την υμνογραφία και αγιογραφία της, διαψεύδει την πορεία της δυτικής θεολογίας, η οποία προσπάθησε αυθαίρετα, να μετατρέψει σε επιστημονικά εγχειρίδια τα ιερά κείμενα, μοναδικός σκοπός των οποίων είναι να μεταδώσουν σωτηριώδεις, ηθικοδογματικές αλήθειες και την ακλόνητη πεποίθηση για έναν Θεό «ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων».
 
oodegr

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ: ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΤΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙ!

Άγιος Λουκάς Κριμαίας: Υπάρχουν φαινόμενα τα οποία η επιστήμη ποτέ δεν θα μπορέσει να τα εξηγήσει γιατί δεν χρησιμοποιεί τις κατάλληλες μεθόδους.

Ο ΑΪΝΣΤΑΙΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ Η ΕΠΙΚΡΙΤΗΣ ΤΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 3^η Ιανουαρίου 2019

Ο ΑΪΝΣΤΑΪΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ Ή ΕΠΙΚΡΙΤΗΣ ΤΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ;

Όπως έχουμε κατ’ επανάληψη επισημάνει, η Εκκλησία του Χριστού από της ιδρύσεώς της μέχρι σήμερα, επί 20 αιώνες και πλέον, πολεμήθηκε και πολεμείται με ένα πρωτοφανές μίσος και μανία από τα ποικίλα συστήματα της αθεΐας, είτε αυτά εμφανίστηκαν υπό την μορφή του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, είτε του άθεου Ουμανισμού, είτε του Διαλεκτικού Υλισμού και Μαρξισμού, είτε υπό άλλες μορφές και προσωπεία, πίσω από τα οποία, βέβαια, κρύβεται ο εμπνευστής των, ο πατέρας του ψεύδους, ο διάβολος. Μεταξύ Χριστού και Αντιχρίστου, πίστεως και απιστίας, αληθείας και ψεύδους, φωτός και σκότους,  διεξάγεται ένας αδιάλειπτος και τιτάνιος αγώνας, ο οποίος θα συνεχίζεται μέχρι συντελείας των αιώνων. Στον αγώνα αυτόν η απιστία και ο αθεϊσμός ανέκαθεν στρατολόγησε όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του. Με ένα ιδιαίτερο τρόπο στράφηκε προς την επιστήμη, στην οποία αναζήτησε στηρίγματα, για να δικαιωθεί. Ένα δε από τα σπουδαιότερα επιχειρήματα τα οποία προέβαλε ήταν ότι η επιστήμη είναι ο μεγάλος πολέμιος του Χριστιανισμού και ότι οι μεγάλοι επιστήμονες της ανθρωπότητος με τις επιστημονικές τους ανακαλύψεις έρχονται δήθεν σε αντίθεση με τη χριστιανική πίστη και καταρρίπτουν τον «μύθο περί του Χριστιανισμού».  

Μέσα στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας θα πρέπει να εντάξουμε ένα πρόσφατο δημοσίευμα στην εφημερίδα «Καθημερινή», (6-12-2018), με τίτλο: «Η Επιστολή του Θεού». Ο ορθότερος τίτλος θα ήταν κατά τη γνώμη μας «Η επιστολή του Αϊνστάιν περί του Θεού», διότι έτσι όπως διατυπώνεται, τη θέση του Θεού παίρνει ο επιστολογράφος, φυσικός επιστήμονας, ο οποίος ως «θεός», αποφαίνεται για την ύπαρξη, ή μη του Θεού, κάτι το οποίο είναι βλασφημία. Αλλά και ασέβεια προς το πρόσωπο του μεγάλου επιστήμονα, ο οποίος ποτέ δεν χρησιμοποίησε τέτοιες εκφράσεις στην επιστολή του και γενικά στο έργο του. 

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «Το ποσόν των 2,89 εκατ. δολαρίων εξασφάλισε σε πλειστηριασμό του οίκου Christie’s επιστολή του Άλμπερτ Αϊνστάιν, στην οποία εκθέτει τις απόψεις του για τον Θεό. Η χειρόγραφη επιστολή, γνωστή ως ‘Επιστολή του Θεού’, έκτασης 1,5 σελίδας, συντάχθηκε το 1954 στα γερμανικά και είχε παραλήπτη τον Γερμανό φιλόσοφο Έρικ Γκούτκιντ. Θέμα της είναι οι σκέψεις του Αϊνστάιν για τον Θεό, τη Βίβλο και τον Ιουδαϊσμό». Στην επιστολή αυτή φέρεται να έγραψε ότι: «Η λέξη Θεός δεν είναι για μένα τίποτα παραπάνω από την έκφραση και το προϊόν της ανθρώπινης αδυναμίας. Η Βίβλος είναι μία συλλογή έντιμων, αλλά ακόμη πρωτόγονων μύθων, που παραμένουν αρκετά παιδαριώδεις». Ωστόσο σύμφωνα και πάλι με το δημοσίευμα: «Η φράση αυτή απομονώθηκε από την υπόλοιπη επιστολή, σε μία προσπάθεια να εμφανιστεί ο Αϊνστάιν ως άθεος. Ο Γερμανός φυσικός, όμως, είχε δηλώσει ότι δεν ήταν άθεος και ότι διαφωνούσε με τον χαρακτηρισμό του αυτόν».

Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες, ότι ο Αϊνστάιν δεν υπήρξε άθεος, με την έννοια που δίδουν στη λέξη αυτή οι Μαρξιστές. Το αντίθετο μάλιστα, χρησιμοποιούσε συχνά στις δημόσιες ομιλίες του τη λέξη Θεός. Υπάρχει μάλιστα και ένα ξεχωριστό περιστατικό της ζωής του, από τότε που ήταν φοιτητής, όπου αντέκρουσε σθεναρά και με επιχειρήματα την αθεΐα κάποιου καθηγητή του, ο οποίος, θέλοντας να περιπαίξει την πίστη στο Θεό, Τον παρουσίαζε ως «δημιουργό (και) του κακού». Ο Αϊνστάιν του απάντησε:«Το κακό δεν υπάρχει, κύριε, ή τουλάχιστον δεν υπάρχει από μόνο του. Το κακό είναι απλά η απουσία του Θεού. Είναι ακριβώς όπως το σκοτάδι και το κρύο, μια λέξη που το άτομο έχει δημιουργήσει για να περιγράψει την απουσία Θεού. Ο Θεός δεν δημιούργησε το κακό. Το κακό είναι το αποτέλεσμα που συμβαίνει όταν το άτομο δεν έχει την αγάπη του Θεού παρούσα στην καρδιά του. Είναι όπως το κρύο που έρχεται, όταν δεν υπάρχει καμία θερμότητα, ή το σκοτάδι που έρχεται, όταν δεν υπάρχει κανένα φως» (https://www.sakketosaggelos. gr/Article/1181 /)! Επίσης έλεγε συχνά, προκειμένου να εκφράσει το θαύμα της παγκοσμίου αρμονίας και των αιωνίων νόμων, που συγκρατούν το σύμπαν ότι «Ο Θεός δεν παίζει ζάρια με το Σύμπαν»! Σώζεται επίσης μία ακόμη μαρτυρία γι’ αυτόν στην οποία εκφράζεται γύρω από το θέμα της σχέσεως μεταξύ επιστήμης και θρησκείας:«Ποτέ δεν βρήκα τίποτε στην επιστήμη μου, που να μπορώ να αντιτάξω στη θρησκεία», (Ph. Frank, «Einstein, sa vie et son temps», παρά Ευδοκίμωφ, «Η πάλη με τον Θεόν», σελ. 37). 

Σχετικά με το ερώτημα, τι είδους θρησκευτική πίστη είχε ο Αϊνστάιν, μας δίνει μια απάντηση ο συντάκτης του δημοσιεύματος: «Σύμφωνα με βιογραφία του Αϊνστάιν από το 1996, ο φυσικός ήταν βαθιά θρησκευόμενος μέχρι την ηλικία των 13 ετών, όταν ‘εγκατέλειψε την πίστη του, νιώθοντας ότι είχε πέσει θύμα απάτης’. Ο φυσικός επέμενε ότι συνέχιζε να πιστεύει στον ‘Θεό του Σπινόζα’, αναφερόμενος στον Ολλανδό φιλόσοφο του 17ου αιώνα, ο Οποίος αποκαλύπτεται στη νομοτελειακή αρμονία του κόσμου και όχι σε έναν Θεό, που ασχολείται με τη μοίρα και τα δρώμενα της ανθρωπότητας». Σε άλλη στιγμή, ο Αϊνστάιν επέκρινε τους ‘φανατικούς άθεους, των οποίων η μισαλλοδοξία είναι όμοια με εκείνη των φανατικών θρήσκων’. Ο Νικ. Σπένσερ, στέλεχος του χριστιανικού ινστιτούτου Theos είπε στην εφημερίδα Guardian: ‘Ο Αϊνστάιν καταδικάζει και τις δύο πλευρές στην αντιπαράθεση αυτή. Η συμπαντική του πίστη και ο απόμακρος “θεϊστής” Θεός του δεν ταιριάζει στα λεγόμενα των ευσεβών, αλλά ούτε και των άθεων’».

Ο μεγάλος φυσικός επιστήμονας ασκεί επίσης δριμεία κριτική και στην ιουδαϊκή περί Θεού αντίληψη και γενικά την ιουδαϊκή θρησκεία, τη θρησκεία των πατέρων του: «Στην επιστολή, ο Εβραίος Αϊνστάιν εκφράζει την απογοήτευσή του με τον Ιουδαϊσμό. ‘Για εμένα, η εβραϊκή θρησκεία, όπως και όλες οι άλλες, ενσαρκώνει τις πλέον παιδαριώδεις δεισιδαιμονίες. Ο εβραϊκός λαός, στον οποίο με χαρά ανήκω και με του οποίου τον τρόπο σκέψης σχετίζομαι, δεν έχει ξεχωριστές ιδιότητες από εκείνες όλων των άλλων λαών’, γράφει ο Αϊνστάιν στην επιστολή του».Νομίζουμε ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει ευστοχότερη κριτική του Ιουδαϊσμού, έτσι όπως αυτός κατάντησε στην μετά Χριστόν εποχή,  από αυτή που ασκεί ο Αϊνστάιν. Είχε ακόμη την ικανότητα, αλλά και την τόλμη να αρνηθεί την άκρως λαθεμένη αντίληψη ότι ο εβραϊκός λαός δήθεν «έχει ξεχωριστές ιδιότητες από εκείνες όλων των άλλων λαών». Αναμφίβολα με αυτή του τη θέση, όχι απλά διαφοροποιήθηκε από την σιωνιστική ιδέα, αλλά και την αντέκρουσε! Γράφοντας ότι «η εβραϊκή θρησκεία, όπως και όλες οι άλλες, ενσαρκώνει τις πλέον παιδαριώδεις δεισιδαιμονίες»,θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν συμπεριλαμβάνει το θεόπνευστο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης και επομένως δεν αγγίζει τη δική μας Ορθόδοξη πίστη, η οποία δεν έχει σχέση με τις πίστεις των θρησκειών του κόσμου. Διότι η αγία μας Εκκλησία, που ίδρυσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, δεν είναι μια από τις πάμπολλες θρησκείες του κόσμου, στις οποίες θέλουν κάποιοι να την «τσουβαλιάσουν», δεν είναι καν θρησκεία.

Κλείνοντας, θα λέγαμε από την πλευρά μας, ότι θα ήταν υπερβολή αν περιμέναμε να έχει ο Αϊνστάιν την περί Θεού Ορθόδοξη χριστιανική πίστη, την οποία προφανώς δεν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει ποτέ. Το μάλλον πιθανόν είναι ότι η περί Θεού αντίληψη του Αϊνστάιν είναι βαθύτατα επηρεασμένη από τον αιρετικό και παρεφθαρμένο Χριστιανισμό της Δύσεως. Δεν αποκλείεται η πίστη του για το Θεό να είχε και δεϊστικό υπόβαθρο, αλλά σίγουρα δεν υπήρξε αρνητής της υπάρξεως του Θεού, όπως τον θέλουν οι Μαρξιστές, ούτε υποστήριξε ποτέ ότι η επιστήμη αποδεικνύει δήθεν την ανυπαρξία του Θεού.

Πάντως πέρα από το ερώτημα, πόσο άθεος, ή πόσο πιστός ήταν ο Αϊνστάιν και ποια ήταν η ποιότητα της πίστεώς του, εκείνο που αξίζει να επισημάνουμε εδώ, είναι ότι ο κορυφαίος αυτός φυσικός επιστήμονας με τις πρωτοποριακές έρευνές του πάνω στην θεωρία της Σχετικότητος, άνοιξε νέους ορίζοντες στις φυσικές επιστήμες, με τις οποίες επέφερε καίριο πλήγμα στον μέχρι τότε ακλόνητο, νόμο της αιτιότητος. Όπως εύστοχα επισημαίνει ο διακεκριμένος ερευνητής και θεολόγος αείμνηστος κυρός Νικόλαος Βασιλειάδης: «Ο νόμος της αιτιότητος, τον οποίον η άρνησις, [οι άθεοι Μαρξιστές], είχε περί πολλού, υφίστατο καίριον πλήγμα. Αντικαθίστατο από την αρχή της αβεβαιότητος. Οι άθεοι Μαρξισταί ανησύχησαν. Αι απόψεις αυταί, είπαν, ενθαρρύνουν τον…ιδεαλισμόν μεταξύ των φυσικών επιστημόνων. Διά τούτο η Ρωσική Ακαδημία των Επιστημών απέρριψε, όπως αναφέραμεν ανωτέρω, την θεωρίαν της Σχετικότητος, όπως επίσης και την θεωρίαν των κβάντα και τας θεωρίας των Μπόρ και Χάϊζενμπεργκ, τους οποίους εχαρακτήρισεν ως… ‘σκοταδιστές, εχθρούς της μαθήσεως και της επιστήμης, ή μεταφυσικούς μπουρζουαζίας’». («Η Χριστιανική Πίστις στον Αιώνα της Επιστήμης», Εκδ. Αδελφότης Θεολόγων ο Σωτήρ, Αθήναι, Ιούλιος 1997, σελ. 40). Ας μην προσπαθούν επομένως οι λογίς αθεϊστές του Μαρξισμού να τον «καπελώσουν» ως άθεο, αφού αυτοί οι ίδιοι είναι εκείνοι, που τον απέρριψαν ως «σκοταδιστή και εχθρό της μαθήσεως».

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

http://thriskeftika.blogspot.com 

ΕΡΕΥΝΑ: ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΕΝΟΙ ΖΟΥΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΘΡΗΣΚΟΥΣ

Οι θρησκευόμενοι άνθρωποι ζουν κατά μέσο όρο σχεδόν τέσσερα χρόνια περισσότερο, σε σχέση με όσους δεν έχουν δεσμούς με τη θρησκεία. Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας νέας αμερικανικής μελέτης, που βασίσθηκε στην ανάλυση άνω των 1.000 δημοσιευμένων νεκρολογιών.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την ψυχολόγο Λόρα Ουάλας του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό κοινωνικής ψυχολογίας "Social Psychological and Personality Science", εκτίμησαν ότι «η σχέση με τη θρησκεία έχει την ίδια σχεδόν θετική επίπτωση με το φύλο πάνω στην μακροζωία» (οι γυναίκες ζουν συνήθως τέσσερα έως πέντε παραπάνω χρόνια από τους άνδρες).

«Η μελέτη μας παρέχει πειστικά στοιχεία ότι υπάρχει σχέση ανάμεσα στη συμμετοχή στη θρησκεία και στο πόσο ζει ένας άνθρωπος», δήλωσε ο αναπληρωτής καθηγητής ψυχολογίας Μπάλντουιν Γουέι. Οι ψυχολόγοι αποδίδουν το όφελος αυτό εν μέρει στο ότι η ενεργή σχέση με τη θρησκεία ωθεί τους πιστούς να συμμετέχουν στην κοινότητα και σε εθελοντικές-κοινωνικές δράσεις, κάτι που, όπως έχουν δείξει προηγούμενες μελέτες, «χαρίζει» μακροζωία.

Θετικό ρόλο επίσης παίζει ότι συνήθως οι θρησκευόμενοι κάνουν πιο υγιεινή ζωή (λιγότερα ποτά και ξενύχτια, αποφυγή ναρκωτικών και σεξ με πολλούς συντρόφους κ.α.). Έχουν ακόμη λιγότερο στρες χάρη στην πίστη τους στο Θεό και στην μετά θάνατο ζωή, καθώς επίσης χάρη στην προσευχή ή στον πνευματικό διαλογισμό, σε συνδυασμό με τη βίωση θετικών συναισθημάτων (αγάπη, ευγνωμοσύνη, γαλήνη κ.α.).

Εκτός από το φύλο, θετική επίπτωση στη μακροζωία έχει και ο γάμος. Οι ερευνητές απομόνωσαν αυτούς τους δύο παράγοντες για να υπολογίσουν την θετική επίδραση μόνο της θρησκείας.

http://www.news247.gr

ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΑΠΕΔΕΙΞΑΝ ΟΤΙ Η ΕΜΠΑΘΕΙΑ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΑΜΕΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΚΑΡΚΙΝΟΥ

Ερευνητές του Τμήματος Ψυχολογίας του Hope College εξέτασαν δείγμα 35 γυναικών και 36 ανδρών με σκοπό να διερευνήσουν τις επιπτώσεις των αρνητικών συναισθημάτων. Οι συμμετέχοντες ανακάλεσαν στη μνήμη τους οδυνηρές αναμνήσεις και δύσκολες συναισθηματικές καταστάσεις. Οι ερευνητές εστίασαν στη μέτρηση της πίεσης του αίματος, τους καρδιακούς παλμούς, τις συσπάσεις των μυών του προσώπου και τη δραστηριότητα των ιδρωτοποιών αδένων .

Οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να φανταστούν τι θα συνέβαινε εάν συγχωρούσαν εκείνους που τους είχαν προκαλέσει αυτά τα οδυνηρά συναισθήματα. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι σύμφωνα με τα αποτελέσματα των ερευνητών «οι σκέψεις συγχώρεσης προκάλεσαν αυξημένο ποσοστό αυτοελέγχου και συγκριτικά χαμηλότερες τιμές ψυχολογικού στρες».
Εν ολίγοις, ενώ τα αρνητικά συναισθήματα αυξάνουν τις στρεσογόνες αντιδράσεις και την παραγωγή ιδρώτα, η συγχώρεση μείωνε την πίεση και χαλάρωνε τους μύες του προσώπου.

Οι ερευνητές πρόσθεσαν επίσης ότι «…οι χρόνιες τάσεις μνησικακίας ενδεχομένως να βλάψουν την κατάσταση της υγείας, ενώ η συγχώρεση ενδεχομένως να ενισχύσει την κατάσταση της υγείας».

Τι συμβαίνει με την εμφάνιση καρκίνου;

Η μνησικακία, η μη-συγχώρεση, καταχωρείται στην ιατρική βιβλιογραφία ως νόσος, σύμφωνα με τον Dr. Steven Standiford, Επικεφαλής της χειρουργικής πτέρυγας των Κέντρων Θεραπείας Καρκίνου Αμερικής. Επιμένει ότι η άρνηση των ανθρώπων να συγχωρέσουν εκείνους που τους έχουν πληγώσει, ή τους έχουν προκαλέσει πόνο και οδύνη, συνιστά πηγή νόσου.

«Είναι σημαντικό να διαχειριζόμαστε τις συναισθηματικές μας πληγές ή διαταραχές, διότι στην ουσία παρεμποδίζουν τις αντιδράσεις ενός ατόμου που ακολουθεί θεραπευτική αγωγή, ακόμη και την προθυμία κάποιου να επιδιώξει θεραπευτική αγωγή», αναφέρει ο Standiford.
Όσον αφορά την επάρατη νόσο, η συγχώρεση ενδεχομένως να παίζει σημαντικό ρόλο στην πρόληψη του καρκίνου. Ο Dr. Michael Barry, συγγραφέας του βιβλίου To Zήτημα της Συγχώρεσης, εκτιμά ότι 61% των καρκινοπαθών αντιμετωπίζουν ζητήματα μνησικακίας.

«Η εξάλειψη αυτών των αρνητικών συναισθημάτων, η οργή και το μίσος, δημιουργούν μια κατάσταση χρόνιας ταραχής», εξηγεί ο συγγραφέας. «Η χρόνια ταραχή, αποδεδειγμένα, παράγει αδρεναλίνη και κορτιζόλη, οι οποίες καταστρέφουν την παραγωγή των φυσικών φονικών κυττάρων, τα οποία είναι και οι ασπίδες σωτηρίας στην πάλη κατά του καρκίνου».

Κάντε το πράξη!

Η συγχώρεση μπορεί να είναι μια πολύ απλή υπόθεση, αρκεί να αφήσετε τις οδυνηρές αναμνήσεις να πάρουν τον δρόμο της λήθης και να σκεφτείτε ότι όλοι είμαστε άνθρωποι, ακόμη κι εκείνος που σας πλήγωσε. Ωστόσο, πριν το κάνετε αυτό, θα πρέπει πρώτα να συγχωρήσετε τον εαυτό σας που τόσο καιρό φέρετε το βάρος μίας άρνησης. Αφήστε ελεύθερο το παρελθόν να ξεχαστεί και θα αισθανθείτε πιο υγιής και πιο ανακουφισμένος από ποτέ!

Μετάφραση – Απόδοση, Λ.Τ.

https://proskynitis.blogspot.gr

ΓΙΑΤΙ ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΕΠΙΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΑΡΚΟΒΟΡΑ ΖΩΑ; – ΤΙ ΑΠΑΝΤΑΕΙ Η ΒΙΒΛΟΣ

Γιατί ένας Θεός αγάπης δημιούργησε επιθετικά και σαρκοφόρα ζώα;

– Τι απαντάει η Βίβλος –

Ο Θεός είναι αγάπη, διακήρυξε ο μαθητής της αγάπης Ιωάννης (Α’ Ιωάννου 5:16). Αυτή είναι μια από τις πάμπολλες δηλώσεις της Βίβλου για τον Δημιουργό ότι είναι Θεός αγάπης, η οποία αγάπη εκδηλώνεται φυσικά, σ’ όλη την κτίση. Ο Ψαλμωδός έγραψε για το Θεό: «Ανοίγεις την χείρα σου και χορταίνεις την επιθυμία παντός ζώντος» (Ψαλμ.145:16).

O Ιησούς, ο Κύριός μας, μίλησε επίσης για την στοργική πρόνοια του Θεού για τα ζώντα πλάσματα (Ματθ.6:26). Και μια ματιά στη φύση, αποκαλύπτει ότι ο Δημιουργός, είναι Θεός αγάπης, τάξης, αλλά και ομορφιάς. Ομορφιά απείρου κάλους υπάρχει στα φυτά, στα λουλούδια, στο μεγαλείο της θάλασσας, στα άσματα των πουλιών, σ’ ένα ηλιοβασίλεμα κλπ.

Ωστόσο, απ’ την άλλη πλευρά, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι στη φύση παρατηρούνται μερικά φαινόμενα που φαίνονται να αντιλέγουν σ’ αυτήν την εκδήλωση αγάπης του Θεού.

Ένα τέτοιο είναι και το φαινόμενο της αλληλοεξόντωσης των ζώων μεταξύ τους και μάλιστα της εκδήλωσης επιθετικότητας μερικές φορές ζώων εναντίον και του ανθρώπου. Όλοι μας έχουμε δει σε φωτογραφίες (και μερικοί από κοντά σε ζωολογικούς κήπους) τα φοβερά σαγόνια του λευκού καρχαρία, τις τρομερές σιαγόνες του κροκοδείλου, για τα γαμψά νύχια της λεοπάρδαλης και τους ισχυρούς κυνόδοντες του λιονταριού. Αυτά φαίνονται κατασκευασμένα για να κατασπαράζουν ζωικά μέρη και σάρκες. Είναι πασίγνωστο ότι μερικές φορές μάλιστα, γίνονται θύματα σαρκοβόρων ζώων, ανυποψίαστοι περιηγητές και κολυμβητές στην ζούγκλα και σ’ άλλα μέρη.

Αυτόματα λοιπόν και εύλογα, ανακύπτει το ερώτημα: γιατί ένας Θεός αγάπης –όπως τον παρουσιάζει η Βίβλος- δημιούργησε σαρκοβόρα και επιθετικά ζώα; Πώς συμβιβάζεται ο πόνος και η βία που εκδηλώνεται στη φύση, με το έργο ενός Θεού που έκαμε πάντα καλά λίαν, σύμφωνα με την Γένεση; Το ερώτημα γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο όταν διαβάζουμε στη Γένεση 1:30, ότι ο Θεός έδωσε στα ζώα της γης, και στα πτηνά και τα ερπετά, «πάντα χλωρόν χόρτον εις τροφήν». Αφού λοιπόν αρχικά τα ζώα δημιουργήθηκαν ως φυτοφάγα και όχι σαρκοφάγα, πώς και πότε απόκτησαν χαρακτηριστικά και όργανα τέτοια (σιαγόνες, δόντια, νύχια) που φαίνονται ότι είναι φτιαγμένα αποκλειστικά για να ξεσχίζουν και να κομματιάζουν σάρκες;

Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε απάντηση στο διπλό αυτό ερώτημα, με βάση τη Βίβλο και τις επιστημονικές παρατηρήσεις έχοντας υπ’ όψη τη σχετική δυσχέρεια του θέματος, η οποία οφείλεται στην έλλειψη επαρκούς γνώσης και από τις δύο πηγές.

Η Βίβλος είναι πολύ σύντομη στην αναφορά της, οι δε επιστημονικές παρατηρήσεις γίνονται σήμερα. Όχι πριν από χιλιάδες χρόνια, όταν πρωτοδημιουργήθηκαν τα ζώα. Μπορούμε να μιλήσουμε με κάποιες επιφυλάξεις, αφού κανείς σήμερα δεν έχει το πλήρες φάσμα των απαιτούμενων γνώσεων, για να δώσει μια πλήρως ικανοποιητική απάντηση και αφού κανείς δεν ζει κάτω από τις αρχικές εκείνες συνθήκες δημιουργίας.

Ήδη όμως το δεύτερο ερώτημα, δίνει μερική απάντηση στο πρώτο. Γίνεται δηλ. φανερό από τη βιβλική αφήγηση, ότι ο Θεός ο ποιήσας «πάντα καλά λίαν» δεν δημιούργησε ευθύς εξ’ αρχής άγρια σαρκοβόρα ζώα, γιατί όλα τα ζωϊκά πλάσματα αρχικά τρέφονταν με χόρτα και φυτική βλάστηση. Για τα ψάρια δεν γίνεται λόγος στη Βίβλο με τι θα τρέφονταν και έτσι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι γι’ αυτά.

Σε εκείνη την «παραδείσια αρχική κατάσταση», είναι προφανές ότι δεν υπήρχε ο φοβερός αγώνας περί υπάρξεως όπως τον συνέλαβε ο περίφημος ιδρυτής της εξελικτικής θεωρίας Κάρολος Δαρβίνος τον περασμένο αιώνα, κάνοντας τις δικές του παρατηρήσεις στα νησιά Γκαλαπάγκος. Τότε ασφαλώς τα ζώα δεν επιτίθονταν στον άνθρωπο, αλλά και ο αρχάνθρωπος δεν επιτίθετο στα ζώα για να τα εξολοθρεύσει ή για να τα χρησιμοποιήσει ως τροφή τη σάρκα τους. Ούτε ο άνθρωπος, ούτε τα ζώα, πλάστηκαν για να τρέφονται με σάρκες άλλων ζώντων πλασμάτων. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να είναι ο βασιλιάς της γης, συμπεριφερόμενος με στοργικό τρόπο στα ζώα: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης» (Γένεση 1:28). Αυτή ήταν η αρχική εντολή και συνάμα ευλογία του Θεού.

Τι συνέβη λοιπόν στη φύση και ιδιαίτερα στο ζωϊκό βασίλειο και άλλαξαν τα πράγματα άρδην; Κατ’ αρχάς, έχουμε να παρατηρήσουμε ότι στο φυτικό βασίλειο, παρόλο που τα δέντρα και τα φυτά δημιουργήθηκαν για να είναι ωφέλιμα και ευχάριστα, μετά την πτώση του ανθρώπου και εξαιτίας της, ανάμεσά τους, εμφανίστηκαν «άκανθαι και τρίβολοι» (Γέν. 3:18). Μια τέτοια κατάσταση θα μπορούσε να έχει προέλθει προφανώς από κάποια μετάλλαξη –που κατά κανόνα είναι επιβλαβείς και εκφυλιστικές-, αλλά πιο πιθανόν από μια ανασύνθεση  των γονιδίων που υπήρχαν σ’ αυτά από τον καιρό της δημιουργίας.

Μέσα σε κάθε αρχικό δημιουργηθέν είδος [1], ο Θεός εμφύτευσε μια ικανότητα πλατιάς ποικιλίας, κάνοντάς το στο μέλλον να υιοθετήσει μια ευρεία περιβαλλοντολογική προσαρμογή. Κάτι τέτοιο βέβαια, δεν θα πρέπει να το εκλάβουμε σαν εξέλιξη των ειδών, ή εξελικτική μεταβολή από το απλούστερο στο συνθετότερο και από το κατώτερο στο ανώτερο, όπως το θέλει ο Δαρβινισμός. Το τελευταίο προϋποθέτει μηχανισμούς άλλους και ουσιώδεις δραστικές αλλαγές, που δεν παρατηρήθηκαν ποτέ. Γι’ αυτό, η εξελικτική θεωρία παραμένει μια αναπόδεικτη πολύπλοκη υπόθεση, η οποία δεν εναρμονίζεται από πολλές απόψεις με τη βιβλική άποψη περί δημιουργίας [2].

Αυτές οι αλλαγές-προσαρμογές, εννοούνται μέσα στα πλαίσια του «γένους» που δημιουργήθηκε και στο ίδιο οριζόντιο επίπεδο συνθετότητας που αρχικά προβλέφθηκε. Πρόκειται δηλ., για μια μικρο-εξέλιξη και όχι μακρο-εξέλιξη και μετάβαση από κατώτερο σε ανώτερο και συνθετότερο, όπως το θέλει η θεωρία της εξέλιξης.

Όσο καιρό το περιβάλλον ήταν ευχάριστο και συντελούσε στην παραγωγικότητα , τα χαρακτηριστικά των ζώντων πλασμάτων εμφανίζονταν ευχάριστα και αρμονικά.

Αργότερα όμως, το εχθρικό περιβάλλον του μετά-εδεμικού κόσμου και πολύ αργότερα του μετακατακλυσμιαίου, επέτρεψαν ή μάλλον συνετέλεσαν, ώστε, αρκετά χαρακτηριστικά να προσαρμοστούν σ’ ένα εχθρικό και μη ειρηνικό περιβάλλον.

Έτσι, όχι μόνο ανάμεσα στα οπωροφόρα και ωφέλιμα φυτά εμφανίστηκαν αγκάθια και τριβόλια, αλλά και πολλά άλλα φυτά άρχισαν βαθμιαία να αναπτύσσονται με εκφυλιστικές τάσεις. Μερικά μεταβλήθηκαν σε ουδέτερα ή βλαβερά αγριόχορτα. Ορισμένα μάλιστα, έγιναν και δηλητηριώδη. Πολλά βακτηρίδια που αρχικά ήταν χρήσιμα σε διάφορες οργανικές λειτουργίες, μετατράπηκαν σε ασθενοφόρους επιβλαβείς μικροοργανισμούς. Μερικοί οργανισμοί κατάλληλοι για συν-βίωση με άλλους, μετατράπηκαν σε άχρηστους και έγιναν παράσιτα ζώντας σε βάρος των άλλων.

Παρόμοιες αλλαγές προφανώς άρχισαν να επισυμβαίνουν σιγά-σιγά και στην πανίδα. Ίσως μεγαλύτερες αλλαγές να έλαβαν χώρα με κλιματολογικές και περιβαλλοντολογικές αλλαγές που επακολούθησαν τον τεραστίων διαστάσεων κατακλυσμό (Γένεση, κεφ.7-9), που όπως προκύπτει απ’ τις συνδυασμένες μαρτυρίες της Βίβλου, της συγκριτικής μυθολογίας, της αρχαιολογίας και γεωλογίας, ήταν αναμφίβολα ιστορικό γεγονός [3].

Ενόσω στο φυτικό βασίλειο παρουσιάζονταν εκφυλιστικές τάσεις και αλλαγές, γίνονταν όλο πιο δύσκολα στα ζώα να βρίσκουν την τροφή τους αποκλειστικά από χόρτα και φυτά. Αναγκαστικά, στράφηκαν αλλού για εξεύρεση τροφής. Βαθμιαία, ορισμένα ζώα, άρχισαν να προμηθεύονται θρεπτικά στοιχεία για τις αναγκαίες πρωτεΐνες του οργανισμού τους και άλλη διατροφή, φονεύοντας και τρώγοντας μικρότερα ζώα [4].

Κατά κάποιο τρόπο, μερικά ζωικά είδη άρχισαν να εκδηλώνουν σαρκοβόρες επιθυμίες, λόγω των ελλείψεων που παρουσιάζονταν από το υποβαθμισμένο –σε θρεπτικές ουσίες- φυτικό βασίλειο. Έτσι, μέσα στα πλαίσια της ποικιλίας των ζώντων οργανισμών σ’ ορισμένες οικογένειες, ευνοήθηκαν είδη, ποικιλίες και ιδιαίτερα άτομα, που ανέπτυξαν την ικανότητα να συλλαμβάνουν, να φονεύουν και να τρέφονται με άλλα μικρότερα ζώα. Ζώα, εφοδιασμένα με δόντια και νύχια και άλλα παρόμοια χαρακτηριστικά, προσαρμόστηκαν στις νέες καταστάσεις και κυριάρχησαν, διότι χρησιμοποιούσαν αποτελεσματικότερα τα όργανα αυτά, από άλλα άτομα της ίδιας οικογένειας είδους, που δεν μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν. Χρησιμοποιώντας τα υπάρχοντα όργανά τους ανάλογα με τις ανάγκες τους και το νέο περιβάλλον, μερικά είδη έγιναν σαρκοβόρα, ενώ τα περισσότερα ζώα εξακολούθησαν να είναι φυτοφάγα. Μερικά είδη εξ’ άλλου, άρχισαν να τρέφονται και με τα πτώματα άλλων ζώων παίζοντας εκκαθαριστικό ρόλο στο περιβάλλον.

Έτσι π.χ. μέχρι σήμερα, ο γορίλας διαθέτει τρομερούς κυνόδοντες τους οποίους όμως χρησιμοποιεί για να ξεσχίζει και να καταβροχθίζει μεγάλες ποσότητες βλάστησης, ενώ τα αιλουροειδή προτιμούν να τρέφονται με σάρκες κατώτερων ζώων. Τα λεγόμενα επιθετικά τους όργανα (νύχια, σιαγόνες, δόντια) αυτά καθ’ εαυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ποικιλοτρόπως. Όπως ακριβώς ο άνθρωπος μπορεί να χρησιμοποιήσει το χέρι του για να χαϊδέψει τρυφερά αυτόν που αγαπά, ή να το μετατρέψει σε λαβή και να πνίξει κάποιον που μισεί ή εχθρεύεται.

Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι τα λεγόμενα σαρκοβόρα, τρεφόμενα υπό έλεγχο και περιορισμό, αναπτύσσονται και με φυτικές τροφές. Σκύλοι, γάτες, αρκούδες και άλλα σαρκοβόρα, μπορούν να συνεχίζουν να ζουν χωρίς κρέας. Τα πιο πολλά μεγάλα ζώα, ελέφαντες, μαμούθ ήτανε χορτοφάγα. Και οι μεγαλύτεροι δεινόσαυροι ήτανε χορτοφάγοι. Και η φάλαινα, το μεγαλύτερο ζων θηλαστικό, ζει με φυτοπλαγκτόν.

Η θεωρία του Δαρβίνου, ότι η γη δεν είναι παρά ένας τεράστιος στίβος όπου επεμβαίνει ο σκληρός αγώνας για την ύπαρξη με το νόμο της ζούγκλας «ο θάνατος σου ή ζωή μου», είναι μια άποψη που ενέχει σπέρματα αλήθειας, αλλά ταυτόχρονα είναι μονόπλευρη και μεροληπτική. Όπως παρατήρησε ο διάσημος εξελικτικός Στέφεν Τζέι Γκούλντ «Ίσως οι περισσότεροι οργανισμοί να είναι  χαριτωμένοι και όμορφοι όταν τους βλέπουμε, και η ειρηνική συνεργασία να υπερισχύει συνήθως απέναντι στο βίαιο ανταγωνισμό».

Τα περισσότερα άγρια ζώα δεν συγκρούονται για την τροφή τους, αλλά βάζουν σύνορα και δεν εισχωρούν τα μεν στο «βασίλειο» των δε. Ο δε θάνατος των κατώτερων ζώων γίνεται μόνο για την αναγκαία διατροφή και συνήθως είναι σύντομος ή ακαριαίος. Δεν βασανίζουν άλλα ζώα, ούτε αρέσκονται σε βασανισμούς, που στην ουσία είναι επινόηση του διεστραμμένου ανθρώπου.

Μέχρι σήμερα, ο μεγαλύτερος σφαγέας και σκληρότερος κυνηγός στη γη, είναι ο άνθρωπος. Πριν από την εμφάνιση του λευκού π.χ. στην Αμερική, υπήρχαν 60 εκατομμύρια Βίσονες στις πεδιάδες της. Από την αχαλίνωτη σφαγή τους όμως, σήμερα υπάρχουν μόνο μερικές εκατοντάδες…Κι αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα.

Όσον αφορά την επιθετικότητα κάποιων ζώων ενάντια στον άνθρωπο, έχουμε να παρατηρήσουμε, ότι αυτά σπάνια επιτίθενται, εκτός αν προκληθούν, τρομάξουν ή τραυματιστούν. Δηλητηριώδη φίδια, όπως π.χ. η κόμπρα, αν τους δοθεί η ευκαιρία, προτιμούν να βρουν τρόπο ν’ αποφύγουν τον άνθρωπο, παρά να επιτεθούν [5]. Το δηλητήριο των φιδιών, αποδεικνύεται ότι παίζει κάποιο ρόλο για τη λειτουργία του σώματός τους και την πέψη της τροφής τους.

Ακόμα και ο περίφημος μεγάλος λευκός καρχαρίας, που παρουσιάζεται σε κινηματογραφικά έργα ως άγριος αιμοδιψής δολοφόνος και επικίνδυνος για τον άνθρωπο, μπορεί να λεχθεί ότι ποτέ δεν βλέπει τους ανθρώπους σαν πηγή διατροφής. Μόνο κατά λάθος επιτίθεται περνώντας τους για φώκιες ή αν νιώσει ότι απειλείται και πρέπει να υπερασπίσει την περιοχή της κυριαρχίας του (Πήτερ Μπέντσλεϊ, «NATIONAL GEOGRAPHIC» και Miranda Macquitty, Καρχαρίες (1997) σελ. 48).

Άλλωστε, από τα 375 είδη-ποικιλίες καρχαριών που έχουν επισημανθεί, μόνο μερικά απ’ αυτά μπορεί ν’ αποτελέσουν απειλή για τον άνθρωπο. Τα δύο μεγαλύτερα είδη, ο καρχαρίας-φάλαινα και ο καρχαρίας-προσκυνητής, τρέφονται με πλαγκτόν και μικρά ψάρια, αδυνατώντας να καταπιούν κάτι μεγαλύτερο. Φαίνεται ότι, ο πραγματικός σκοπός του καρχαρία όταν επιτίθεται, είναι τα τραυματισμένα ψάρια κάποιου δύτη που δένει συνήθως σε ψαροσακούλα στην περιοχή της μέσης του, παρά ο ίδιος ο δύτης (βλ. Περισκόπιο της επιστήμης, Νοέμβριος 1993, σελ. 44 επ.71).

Ενώ κάθε χρόνο σημειώνονται το πολύ 75 επιθέσεις από καρχαρίες, ο άνθρωπος εξολοθρεύει ετησίως γύρω στα 100 εκατομμύρια καρχαρίες! Αν σκεφθούμε πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από τροχαία ατυχήματα ή ακόμα και από κάποιο τσίμπημα εντόμου, είναι φανερό ότι οι καρχαρίες, θα πρέπει να συγκαταλεχθούν στους ελάχιστα επικίνδυνους εκπροσώπους του ζωικού βασιλείου.

Παραμένει βέβαια –παρά τα όσα είπαμε- το ερώτημα της λεγόμενης ισορροπίας της φύσης, και μερικά άλλα ερωτήματα, που ίσως δεν μπορούν ν’ απαντηθούν με την υπάρχουσα γνώση ικανοποιητικά.

Σχετικά με την ισορροπία της φύσης είναι γνωστόν κατ’ αρχάς, ότι πολλά ζώα έχουν έμφυτους μηχανισμούς για να μειώνουν την παραγωγικότητά τους όταν υπερπληθυνθεί το είδος τους. Αλλά ακόμα, είναι πολύ πιθανόν, ότι οι αρχικές ισορροπίες στο αρχικό περιβάλλον, συμπεριλαμβανομένης της γονιμότητας εκάστου είδους ήταν αρκετά διαφορετικές από τις σημερινές [6].

Στη φύση υπάρχουν πολλά μυστήρια που ακόμα ο άνθρωπος δεν έχει λύσει και προφανώς θα χρειαστεί πολύ χρόνο για να επιλύσει. Όπως είχε επισημάνει ο ΄Αλμπερτ Αϊνστάιν, η φύση είναι ένα μεγάλο βιβλίο που είναι γεμάτο μυστήρια και ως τώρα δεν φανέρωσε όλα τα μυστικά του (Η εξέλιξη των ιδεών στη φυσική, σελ.21).

Το πιο αξιόλογο που μπορεί να λεχθεί εν κατακλείδι είναι, ότι στη Βίβλο, σε άλλα χωρία, γίνεται λόγος ότι σ’ έναν μελλοντικό κόσμο θα γίνει μια αποκατάσταση των πραγμάτων (Πράξ.3:21), και θα υπάρξει ένας ειρηνικός κόσμος, χωρίς διαμάχη και επιθετικότητα μεταξύ των ζώων ή ανάμεσα στον άνθρωπο και τα ζώα. Από την πτώση του ανθρώπου και εντεύθεν «όλη η κτίση συστενάζει και συναγωνιά –ως αποτέλεσμα της αμαρτίας/αστοχίας του ανθρώπου- αναμένουσα την ελευθερία των υιών του Θεού» σύμφωνα με τον απ.Παύλο (Ρωμ.8:21-22). Θα γίνει δηλ. μεταξύ άλλων, μια αποκατάσταση των αρχικών εδεμικών συνθηκών στη γη (Ησαίας 11:6-9, Ωσηέ 2:18). Η μεγαλειώδης υπόσχεση του Θεού είναι να προσμένουμε «Νέους ουρανούς και νέα γη, εν οις δικαιοσύνη θα κατοικεί» (Β’ Πέτρου 3:13 και Ησαίας 65:25). Τότε ασφαλώς θα έχουμε πλήρη και ικανοποιητική απάντηση για πολλές σημερινές απορίες.

Δ.Κ.Τ.

Βιβλιογραφία:

C.S.Lewis, The problem of pain (1940)

A.E.Wilder-Smith, Ist das ein Gott der biele? (1971)

H.M.Morris, The Genesis Record (1976)

H.M.Morris & M.Clark, The Bible has the answer (1978)