Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΑΠΕΡΙΣΚΕΠΤΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΙ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΑΙ ΚΟΥΡΑΙ!

 Ἀπερίσκεπται χειροτονίαι κληρικῶν καί μοναχικαί κουραί
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

Στὴν ἐγκαταλελειμμένη ἐπαρχία, ποὺ μοιάζει μὲ ἔρημη χώρα, ἀφοῦ ὁ πληθυσμὸς ἔχει λιγοστέψει ἀνησυχητικά, οἱ κατὰ τόπους μητροπολίτες ἀντιμετωπίζουν δυσεπίλυτα προβλήματα, ὅπως εἶναι τὰ ἐφημεριακὰ κενά, ἡ συντήρηση τῶν ναῶν καὶ ἡ διαφύλαξη τῶν κειμηλίων ποὺ ὑπάρχουν, ἡ προστασία τῶν ἐξωκκλησίων καὶ τῶν ἐρειπωμένων μοναστηριῶν. Ἡ λύση αὐτῶν τῶν προβλημάτων σὲ μερικὲς ἀκριτικὲς περιοχὲς εἶναι σχεδὸν ἀδύνατη. Παρήγορο σημάδι εἶναι τὸ ἐνδιαφέρον ποὺ ἐκδηλώνουν μερικοὶ περιφερειάρχες, ποὺ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν κατάσταση τῶν διατηρητέων ἐκκλησιαστικῶν μνημείων καὶ ἐγκρίνουν προγράμματα γιὰ τὴν συντήρησή τους καὶ τὴν ἀνάδειξή τους. Οἱ ἀξιέπαινοι αὐτοὶ τοπικοὶ ἄρχοντες ἐργάζονται μὲ ζῆλο, χωρὶς ὅμως νὰ βρίσκουν τὸ ἀνάλογο ἐνδιαφέρον ἀπὸ τοὺς οἰκείους μητροπολίτες. Δυστυχῶς ἡ ἀδιαφορία τους εἶναι παροιμιώδης. Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχουν μερικοὶ ζηλωτὲς καὶ ἐνάρετοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἐνθουσιάζονται ἀπὸ τὶς καλὲς προσπάθειες τῶν περιφερειαρχῶν καὶ διευκολύνουν τὸ κατὰ δύναμη. Εἶναι ὅμως λίγοι καὶ δὲν ἐπαρκοῦν. Εἶναι χαρακτηριστικὸς ὁ λόγος τοῦ περιφερειάρχη τῆς περιοχῆς μας ποὺ μᾶς εἶπε, μὲ ἀφορμὴ μία σχετικὴ συζήτηση γιὰ τὴν προστασία τῶν ναῶν καὶ τῶν μοναστηριῶν: «Πάτερ, ἐμεῖς φροντίζουμε πολύ, ἀλλά, ὅταν τελειώνουν οἱ ἐργασίες καὶ ὁλοκληρώνονται τὰ ἔργα, δὲν ἔχουμε ποῦ νὰ δώσουμε τὰ κλειδιά!». Συναντοῦν τὴν ἀδιαφορία τῶν ὑπευθύνων, δηλαδὴ τῶν μητροπολιτῶν, τῶν κληρικῶν καὶ τῶν ἐπιτρόπων!

 Τὸ πρῶτο καὶ κύριο ἔργο τῶν μητροπολιτῶν εἶναι ἡ χειροτονία ἄξιων ὑποψηφίων κληρικῶν καὶ οἱ μοναχικὲς κουρὲς σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν τὴν κλίση γιὰ τὴν ἀφιέρωση στὸ Θεό. Δυστυχῶς, μερικοὶ μητροπολίτες δὲν προσέχουν καὶ εὔκολα, μὲ κλειστὰ μάτια θὰ λέγαμε, χειροτονοῦν ἀκατάλληλα πρόσωπα, ποὺ εἶναι ἱκανοὶ μόνο γιὰ σκάνδαλα. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ καταδικάζονται οἱ ἐνορίες σὲ πνευματικὸ μαρασμὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἐγκαταλείπουν τὴν Ἐκκλησία.

  Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς μοναχοὺς ποὺ δὲν τιμοῦν τὸ σχῆμα τους. Οἱ μητροπολίτες χωρὶς ἐπικοινωνία καὶ ἐνημέρωση κάνουν τὶς μοναχικὲς κουρὲς καὶ τοὺς ἐμπιστεύονται μοναστήρια ποὺ ἔχουν ἱστορία καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς περιοχῆς δείχνουν ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γι’ αὐτά, μὲ τὴν παρουσία ὅμως μοναχῶν ποὺ δὲν ἔχουν παρθενία, ἀκτημοσύνη καὶ ὑπακοή, προκαλεῖται σκανδαλισμὸς ἀπὸ τὴν ὅλη διαγωγή τους καὶ τὶς ποικίλες δραστηριότητες ποὺ ἀναπτύσσουν. Εὔκολα διαπιστώνει κανεὶς ὅτι στὰ πρόσωπα αὐτὰ δὲν ὑπάρχει οὔτε ἴχνος εὐσέβειας.

  Οἱ συγκεκριμένοι μητροπολίτες ἔχουν μεγάλη εὐθύνη. Εἶναι ἀσεβὲς νὰ παραθεωροῦν τὰ κωλύματα τῆς ἱερωσύνης καὶ νὰ χειροτονοῦν ἄσχετους μὲ τὴν Ἐκκλησία ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἐπιλέγουν τὴν ἱερωσύνη, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν τὸ ψωμὶ τῆς οἰκογένειάς τους καὶ ὄχι γιὰ νὰ ἐργαστοῦν πνευματικὰ πρὸς δόξαν Θεοῦ. Οἱ μητροπολίτες πιεζόμενοι ἀπὸ τὰ πολλὰ ἐφημεριακὰ κενὰ τῶν μητροπόλεών τους χειροτονοῦν χωρὶς νὰ βλέπουν καὶ χωρὶς νὰ ἐξετάζουν τὶς προθέσεις τῶν ὑποψηφίων. Ἀγνοοῦν ὅτι εἶναι καλύτερα νὰ ὑπάρχουν ἐφημεριακὰ κενά, παρὰ νὰ ὑπάρχουν ἀνάξιοι κληρικοί, μὲ βίο ἁμαρτωλό, μὲ θρασύτητα καὶ πλήρη ἄγνοια τῶν Ἱερατικῶν τους καθηκόντων. Μιλᾶμε γιὰ ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι παρομοιάζονται μὲ βαρεῖς λύκους ποὺ κατασπαράσσουν τὸ ποίμνιο. Ἀλίμονο στὶς ἐνορίες ποὺ ἔχουν ἀνάξιους ἱερεῖς. Τὰ σκάνδαλα εἶναι καθημερινὰ καὶ οἱ ναοὶ παραμένουν καὶ χωρὶς ἐκκλησίασμα. Ἔχουμε πολλὰ τέτοια παραδείγματα σὲ πολλὲς περιοχές. Ὅμως οἱ συγκεκριμένοι μητροπολίτες μένουν ἀδιάφοροι. Καθησυχάζουν τὴ συνείδησή τους ὅτι δὲν ἔχουν ἐφημεριακὰ κενὰ ἢ ὅτι τὰ λιγόστεψαν μὲ τὶς χειροτονίες ποὺ ἀπερίσκεπτα ἔκαναν. Εἶναι ἀποκαρδιωτικὸ νὰ ἔχει ἐφαρμογὴ καὶ στὴν ἐποχή μας τὸ γνωστό: «οἱ τοῦ βίου ναυαγοί τοῦ Ὑψίστου λειτουργοί». Ἐπίσης οἱ ἀρχιερεῖς αὐτοὶ μένουν ἀδιάφοροι ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες καὶ καταγγελίες τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὴ συμπεριφορὰ τῶν ἀνάξιων κληρικῶν τους. Μάλιστα ἐκνευρίζονται, γιατί οἱ ἴδιοι εἶναι αὐτουργοὶ καὶ δική τους εἶναι ἡ εὐθύνη. Ἀλλὰ ποῦ εὐαισθησία! Ἔχουν τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἐνεργοῦν ὀρθά, γιατί ὡς ἀρχιερεῖς ἔχουν τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ εἶναι ἀσεβὲς νὰ κρίνονται ἀπὸ ἁπλοὺς πιστούς, ποὺ ὑπερβάλλουν καὶ ζητοῦν πράγματα ποὺ εἶναι ἐκτὸς τῆς σύγχρονης πραγματικότητας! Οἱ ἄνθρωποι τελικὰ ἀπογοητεύονται καὶ δὲν βρίσκουν κάποιον νὰ τοὺς συμπαρασταθεῖ στὸ πνευματικὸ θέμα ποὺ τοὺς ἀπασχολεῖ κι ἔχει ἄμεση ἐπίδραση στὴν κατὰ Χριστὸν πορεία τους. Καὶ δικαίως συμπεραίνουν ὅτι εἶναι ἄτυχοι γιὰ τὸν ἱερέα τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν μητροπολίτη τους! Βαρὺς ὁ λόγος, ἀλλὰ ὀρθὸς καὶ δίκαιος.

  Τὸ ἴδιο ἀρνητικὸ φαινόμενο παρατηροῦμε καὶ μὲ τὶς μοναχικὲς κουρές. Οἱ μητροπολίτες θέλουν νὰ ἔχουν μοναχούς, σὲ ὅλα τὰ μοναστήρια τῆς περιοχῆς τους, χωρὶς νὰ ἐξετάζουν τὶς προθέσεις τῶν ἀνθρώπων ποὺ θέλουν νὰ μονάσουν. Ἔτσι βλέπουμε μοναχούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν κοσμικὸ φρόνημα, νὰ διαφεντεύουν σὲ μοναστήρια ποὺ ἔχουν ἱστορία, εἶναι γνωστά καὶ προσελκύουν πολλοὺς προσκυνητές. Σὲ αὐτοὺς τοὺς μοναχοὺς εἶναι μάταιο νὰ τοὺς ὑπενθυμίσεις τὶς μοναχικὲς ἀρετές, γιατί τὶς θεωροῦν ξεπερασμένες. Θέλουν ὅμως νὰ φέρουν ὅλα τὰ διακριτικὰ τῶν μοναχῶν, νὰ τοὺς προσφωνοῦν «γέροντες» καὶ νὰ τοὺς ἀναγνωρίζουν οἱ ἀνυποψίαστοι ἐπισκέπτες ἀρετὲς ποὺ δέν ἔχουν καὶ πνευματικὰ κατορθώματα ποὺ οὔτε στὰ ὄνειρά τους δὲν εἶδαν πατέ. Γι’ αὐτοὺς τὸ μοναστήρι δὲν εἶναι τόπος μετάνοιας, ἀλλὰ τόπος ἀνάπαυσης καὶ ρᾳθυμίας!

  Στὴν ἀρχὴ οἱ μοναχοὶ αὐτοὶ ἐντυπωσιάζουν τοὺς κατοίκους τῆς γύρω περιοχῆς καὶ χαίρονται ποὺ ζωντάνεψε τὸ μοναστήρι τους. Γρήγορα ὅμως ἀπογοητεύονται, γιατί οἱ μοναχοὶ συνεχῶς περιφέρονται ἐδῶ κι ἐκεῖ, ἀπαιτοῦν παράλογα πράγματα, ἐπαιτοῦν, ἔχουν ἡγεμονικὸ θάρρος, τὰ ξέρουν ὅλα καὶ φυσικὰ πιστεύουν ὅτι ὑπερέχουν. Δὲν εἶναι «ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων»! Τελικὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν τοὺς συμπαθοῦν καὶ λυποῦνται ποὺ σὲ ἱεροὺς τόπους ἐγκαταβιοῦν ἰδιόρρυθμοι καὶ προβληματικοὶ μοναχοὶ ποὺ ἀπογοητεύουν μὲ τὶς ἐκδηλώσεις τους καὶ τὴ συμπεριφορά τους. Ὁ λαὸς ποὺ συντηροῦσε τὰ μοναστήρια καὶ τὰ ἐπισκεπτόταν, παρόλο ποὺ ἦταν ἔρημα, τώρα μὲ τοὺς μοναχοὺς νιώθει ὅτι ἔχασε κάτι ποὺ ἔνιωθε δικό του, ἐνῷ θὰ ἔπρεπε οἱ μοναχοί, νὰ ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ νὰ προκαλοῦσαν χαρὰ μὲ τὴν παρουσία τους.

  Σὲ μερικὲς περιπτώσεις οἱ μητροπολίτες μετανοοῦν γιὰ τὶς ἐπιλογές τους, χωρὶς ὡστόσο νὰ εἶναι εὔκολη ἡ διόρθωση τῶν δυσάρεστων καταστάσεων, γιατί ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε οἱ… μητροπολίτες ἀλλὰ πολὺ δύσκολα μπορεῖ νὰ τοῦ τὸ ἀφαιρέσει. Ἀπαιτοῦνται πολλὲς διαδικασίες.

  Ἕνας ἐνάρετος γέροντας, ποὺ εἶχε δεῖ πολλὰ στὴ ζωή του, ἔλεγε μὲ βαθὺ πόνο: «Προσοχή, σεβασμιώτατοι ἀρχιερεῖς! Ἡ Ἐκκλησία δὲν πρέπει νὰ ταλαιπωρεῖται ἀπὸ ἀνάξιους κληρικοὺς καὶ ἀθεόφοβους μοναχούς. Ἡ εὐθύνη σας εἶναι μεγάλη καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος δὲν πρόκειται νὰ σᾶς ἐπιτρέψει τὴν εἴσοδο στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

  [Διευκρίνιση: Τὸ ἀνωτέρω ἄρθρο στηρίζεται σὲ συγκεκριμένα γεγονότα καὶ δὲν εἶναι συκοφαντικό. Εἶναι δὲ ἄδικο νὰ γενικεύεται τὸ περιεχόμενό του. Σχολιάζουμε τὰ σκάνδαλα ποὺ πληγώνουν τοὺς συνειδητοὺς χριστιανούς, καὶ εἶναι περιττὸ νὰ δηλώσουμε τὸ σεβασμό μας πρὸς τοὺς μητροπολίτες ποὺ ἐργάζονται θεοφιλῶς, τὴν εἰλικρινῆ ἀγάπη καὶ πρὸς τοὺς ἄξιους ἀδελφοὺς καὶ συλλειτουργοὺς καὶ τὸ θαυμασμὸ καὶ πρὸς τοὺς ἀληθινοὺς μοναχούς, οἱ ὁποῖοι διατηροῦν ἀναμμένο τὸ λυχνάρι τῆς πευματικῆς ζωῆς, μὲ τὸν ἀσκητικό τους ἀγώνα, καὶ φωτίζουν κι ἐμᾶς ποὺ κοπιάζουμε, γιὰ νὰ σπείρουμε στὴν ἀγαθὴ γῆ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ]. 

Ορθόδοξος Τύπος

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: Ο ΘΕΡΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΣ, ΟΙ ΕΡΓΑΤΑΙ ΟΛΙΓΟΙ!

Ὁ θερισμὸς πολύς, οἱ ἐργάται ὀλίγοι
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση  

Οἱ κληρικοὶ πρέπει νὰ εἶναι εὐαίσθητοι καὶ σπλαγχνικοὶ ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ ποίμνιό τους, τὸ ὁποῖο ἄλλοτε εἶναι κοντὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ ἄλλοτε μακριά. Ὑπάρχει πάντα μεγάλη ἀνάγκη οἱ ἄνθρωποι νὰ δέχονται τὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προπαντὸς νὰ τὸν τηροῦν. Ὅμως λείπουν οἱ ἀποτελεσματικοὶ κληρικοί. Ἰσχύει ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἡ διαπίστωση τοῦ Κυρίου ὅτι «ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι» (Ματθ. θ΄ 37).

  Οἱ Μητροπολίτες γνωρίζουν τὸ μεγάλο πρόβλημα καὶ προσπαθοῦν, στὴν ἀπελπισία τους, νὰ τὸ λύσουν, χειροτονώντας κληρικοὺς ἀνθρώπους, ποὺ δὲν ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ ἱεραποστολικὸ ζῆλο. Οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ δὲν πρόκειται νὰ θερίσουν. Ἀντίθετα, θὰ κάψουν τοὺς καρποὺς μὲ τὴ διαγωγή τους! Δὲν φτάνει νὰ γνωρίζεις τὸ πρόβλημα, ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ τὸ λύσεις, χωρὶς ἀπερισκεψίες καὶ ἐπιπολαιότητες.

  Ὁ κληρικὸς πρέπει νὰ πονάει γιὰ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ποιμνίου του. Καὶ γιὰ τοὺς τακτικὰ ἐκκλησιαζόμενους καὶ γιὰ τοὺς ἀδιάφορους, ποὺ ἐμφανίζονται στὸ ναὸ μόνο μία- δύο φορὲς τὸ χρόνο καὶ μερικοὶ ποτέ. Ὅλοι ὅμως εἶναι τὸ ποίμνιό του.

  Στὶς μικρὲς καὶ ὀλιγάνθρωπες ἐνορίες ὁ κληρικὸς εὔκολα ἀδιαφορεῖ, γιατί χάνει τὴν ἐλπίδα τῆς ἐπιτυχίας. Στὶς μεγάλες ἐνορίες ἐπίσης ὁ κληρικὸς βλέπει στὸ ναὸ μερικὲς δεκάδες ἢ καὶ κάτι παραπάνω ἀνθρώπους καὶ αἰσθάνεται ἄνετα, χωρὶς νὰ ἀνησυχεῖ. Ἂν ὅμως ἀναλογιστεῖ ὅτι στὴν ἐνορία του ἀνήκουν εἴκοσι καὶ τριάντα χιλιάδες ἄνθρωποι, ποὺ βρίσκονται μονίμως μακριὰ ἀπὸ τὸν ἐνοριακὸ ναό, πρέπει νὰ ἀλλάξει τὴν ποιμαντική του τακτικὴ καὶ νὰ ἀνησυχεῖ συνεχῶς γιὰ τὴν κατάσταση τοῦ ποιμνίου του.

  Οἱ ἄξιοι θεριστὲς λείπουν. Ὅμως δὲν πρέπει νὰ ἀπογοητευόμαστε. Μπορεῖ νὰ εἶναι λίγοι καὶ ἀφανεῖς, ἀλλὰ ἐπιτελοῦν τὸ ἔργο τους. Ἰσχύει πάντα ὅτι ἕνας ἐνάρετος κληρικὸς πετυχαίνει περισσότερο ἀπὸ ὅσα πετυχαίνουν δεκάδες ἐπαγγελματίες συνάδελφοί του.

  Τὸ ἐνδιαφέρον τῶν Μητροπολιτῶν πρωτίστως πρέπει νὰ στρέφεται στὴν πνευματικὴ καλλιέργεια τῶν κληρικῶν τους, γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν ἱερή τους ἀποστολή. Αὐτό, βέβαια, δὲν γίνεται μὲ μερικὲς τυποποιημένες ἐγκυκλίους καὶ συνάξεις ὅπου τὰ θέματα, ποὺ συζητοῦνται εἶναι ὑπηρεσιακὰ καὶ μόνο. Εἶναι σπουδαῖο πρᾶγμα οἱ Μητροπολίτες νὰ ἀποτελοῦν τὸ φωτεινὸ παράδειγμα τῆς ταπεινῆς διακονίας, μακριὰ ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, τὸ φοβερὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας καὶ τὴν ἀνικανοποίητη πλεονεξία.

  Ὅταν οἱ κληρικοὶ βλέπουν τὸ συνετὸ καὶ ταπεινὸ μητροπολίτη τους νὰ ἐργάζεται χωρὶς ὑποκριτικὲς ἐκδηλώσεις καὶ δεσποτισμό, οἱ περισσότεροι θὰ ἀνησυχήσουν καὶ θὰ θελήσουν νὰ τὸν μιμηθοῦν. Ἡ παρουσία ἐπίσης διαφόρων ὁσίων γερόντων βοηθάει γενικὰ κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, προκειμένου ν’ ἀγαπήσουν τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὸ δρόμο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ἔχουμε πολλὰ παραδείγματα καὶ στὴν ἐποχή μας. Εἶναι ὄντως τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ στὸ σύγχρονο κόσμο.

  Τοὺς ἐναρέτους γέροντες, ἀλλὰ καὶ τοὺς παραδοσιακοὺς κληρικούς, ποὺ ἐργάζονται ἀποδοτικὰ στὴν Ἐκκλησία, μερικοὶ Μητροπολίτες δὲν τοὺς θέλουν κοντά τους, γιατί φοβοῦνται μήπως οἱ ἴδιοι χάσουν τὴν καλὴ φήμη ποὺ ἔχουν ἀποκτήσει μὲ διάφορες μεθοδευμένες ὑποκριτικὲς ἐκδηλώσεις καὶ πράξεις. Οἱ πιστοὶ ὅμως ἔχουν ὀρθόδοξο κριτήριο καὶ τοὺς ἐμπιστεύονται, τρέχουν στὰ ταπεινὰ κελλιά τους καὶ τρέφονται πνευματικὰ μὲ τὶς βιωματικές τους διδαχές. Δὲν βρίσκουν ἀνάπαυση στὰ ὅσα λένε καὶ πράττουν οἱ ἐκκοσμικευμένοι Μητροπολίτες. Τοὺς ἀφήνουν ἀδιάφορους τὰ προγράμματα, τὰ χρήματα, οἱ ἐπιχειρήσεις, οἱ κοσμικοὶ τρόποι προσέγγισης τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἐκσυγχρονισμὸς τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐπιδιώκουν καὶ πολλὰ ἄλλα παράδοξα καὶ ἀντιπαραδοσιακά. Γνωρίζουν οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ ὅτι ὅλα αὐτὰ δὲν ἔχουν καμιὰ οὐσιαστικὴ ἀπόδοση. Εἶναι σχέδια καὶ πράξεις ποὺ δὲν ἔχουν πνευματικὸ περιεχόμενο.

  Καθῆκον ἱερὸ ἔχουν οἱ γρηγοροῦντες κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ νὰ προσεύχονται, γιὰ νὰ ἐμφανίσει ὁ οὐράνιος Πατέρας ἄξιους θεριστές, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐργάζονται στὸν ἀγρὸ τῆς Ἐκκλησίας μὲ ζῆλο καὶ ταπείνωση, ἀδιαφορώντας γιὰ τὶς ποικίλες ἀντιδράσεις τῶν συγχρόνων εἰδωλολατρῶν, ποὺ αὐξάνονται διαρκῶς καὶ πολεμοῦν τὴν πίστη στὸ Χριστό. 

Ορθόδοξος Τύπος 

thriskeftika.blogspot.com

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΟΙ ΑΕΙΚΙΝΗΤΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ!

 Οἱ ἀεικίνητοι οἰκουμενισταί
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

Ἔχουμε κουραστεῖ νὰ βλέπουμε τοὺς οἰκουμενιστὲς νὰ ταξιδεύουν συνεχῶς καὶ νὰ ἐπικοινωνοῦν μεταξύ τους, προκειμένου νὰ μεθοδεύσουν τὴν «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν». Βεβαίως, ματαίως κοπιάζουν. Μέχρι τώρα οἱ προσπάθειές τους δὲν ἔχουν ἀποδώσει σύμφωνα μὲ τὰ σχέδιά τους. Ὅμως συν­εχίζουν, γιατί ἱκανοποιοῦν τὶς φιλοδοξίες τους, συν­ευφραίνονται, συσκέπονται ὑποκριτικὰ πάντα καὶ συμπεραίνουν μὲ εὐχές. Οἱ ἐνέργειές τους, ὡστόσο, δὲν ἐνδιαφέρουν τοὺς ὀρθοδόξους πιστούς. Καὶ οἱ ἑτερόδοξοι ἐπίσης δὲν ἀνησυχοῦν ὅτι βρίσκονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀκολουθώντας ἐπὶ αἰῶνες τὸν ὀλέθριο δρόμο τῶν αἱρέσεων.

  Ἰδιαίτερη πικρία νιώθουμε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, ὅταν βλέπουμε τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, πρωτεργάτη τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καὶ τοὺς ὁμοϊδεάτες ἐπισκόπους του ἀνὰ τὴν ὑφήλιο, ἀλλὰ καὶ στὴν πατρίδα μας εἰδικότερα, ὅπου λείπει ἡ τόλμη καὶ ἡ παρρησία ἀπὸ τὴν πλειονότητα τῶν μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖ­οι δὲν ἔχουν τὴ δύναμη τουλάχιστον νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀνησυχία τους γιὰ τὸν οἰκουμενισμό, γιατί φοβοῦνται τὴν ἐνόχληση τοῦ Φαναρίου! Ἐνῷ θορυβοῦν κοσμικῶς γιὰ δευτερεύοντα καὶ ἀσήμαντα πράγματα. Δίνουν συμβουλὲς ὅμοιες μὲ ἐκεῖνες τῶν πολιτικῶν καὶ γνωματεύουν γιὰ θέματα ποὺ ἀνγοοῦν καὶ εἶναι ἔξω ἀπὸ τὶς ἁρμοδιότητές τους. Σκέπτονται, ἀποφασίζουν καὶ πράττουν ὡς δεσπότες στὴν κυριολεξία, μὲ τρόπο ποὺ δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὸ ὑψηλό τους ἀξίωμα. Τοὺς διαφεύγει ὅμως ὅτι τὸ ἀρχιερατικό τους ἀξίωμα στηρίζεται στὴν ἀγάπη τῶν πιστῶν καὶ ὅταν αὐτὴ δὲν ὑπάρχει καταντάει διακόσμηση καὶ συμπλήρωμα τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας. Καὶ αὐτὸ εἶναι μεγάλη πτώση καὶ δυσπερίγραπτη κατάντια.

  Ὅταν ἡ παρουσία τοῦ μητροπολίτη δὲν κινητοποιεῖ τοὺς πιστοὺς νὰ τὸν δοῦν καὶ νὰ τὸν ἀκούσουν, ἀλλὰ ἀντίθετα τοὺς ἀπομακρύνει μὲ τὴ συμπεριφορά του καὶ τοὺς ἀποκρουστικοὺς λόγους του, τί τὸ χειρότερο μπορεῖ νὰ συμβεῖ; Ὅταν δὲν εἶναι ἀληθινὸς ποιμένας, ἀλλὰ δυνάστης, πρῶτα στοὺς ἱερεῖς τους καὶ μετὰ στὸν  ἄτυχο λαό, γιατί νὰ τὸν σεβαστεῖ κανεὶς καὶ τί νὰ περιμένει ἀπ’ αὐτὸν στὸ θέμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ; Εἶναι ἀδιάφορος ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ οἰκουμενιστὲς ὑποβαθμίζουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ δημιουργοῦν τὴν ἀπαράδεκτη ἐντύπωση ὅτι ὅλοι οἱ χρισιανοὶ εἶναι τὸ ἴδιο!

  Ὁ ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε σχετικὰ μὲ τὶς δραστηριότητες τῶν οἰκουμενιστῶν: «Ρωτῆστε ἕνα χρυσοχόο: Κάνει νὰ ἀνακατέψουμε τὴ σαβούρα μὲ τὸ χρυσό;Ἔγινε τόσος ἀγώνας, γιὰ νὰ λαμπικάρει τὸ δόγμα. Οἱ ἅγιοι πατέρες κάτι ἤξεραν καὶ ἀπαγόρευσαν τὶς σχέσεις μὲ αἱρετικούς. Σήμερα οἱ οἰκουμενιστὲς λένε: Ὄχι μόνο μὲ αἱρετικό, ἀλλὰ καὶ μὲ βουδιστὴ καὶ μὲ πυρολάτρη καὶ δαιμονολάτρη πρέπει νὰ συμπροσευχηθοῦμε καὶ στὰ συνέδριά τους νὰ πηγαίνουν καὶ οἱ ὀρθόδοξοι».

  Χρειάζεται οἱ ἀληθινοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ νὰ ἐπαγρυπνοῦν καὶ νὰ ἐλέγχουν τοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ ὅταν ἀκόμα εἶναι μεγαλόσχημοι κληρικοί. Κανένας δὲν μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἐνεργοῦν ὀρθὰ καὶ τιμοῦν τὴν Ὀρθοδοξία. Ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο συμβαίνει. 

Ορθόδοξος Τύπος 

thriskeftika.blogspot.com

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΣΤΑΣΙΣ Η ΟΠΟΙΑ ΝΑ ΕΛΕΓΧΗ ΤΟΥΣ ΙΣΧΥΡΟΥΣ!

 Στάσις ἡ ὁποία νά ἐλέγχη τούς ἰσχυρούς
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Προκλητικὸ εἶναι τὸ φαινόμενο μερικοὶ ἄνθρωποι, ποὺ φέρουν ἕνα ἐφήμερο ἀξίωμα στὴν κοινωνία, νὰ φανερώνουν τὴν ἀνήθικη προσωπική τους ζωὴ ἢ νὰ τὴν γνωστοποιοῦν ἄλλοι. Καὶ ὅμως ὑπάρχουν πολλοὶ ἀνεύθυνοι καὶ ἐπιπόλαιοι ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ ποὺ τοὺς χειροκτροτοῦν, τοὺς συμπαθοῦν, τοὺς θαυμάζουν γιὰ τὸ θράσος ποὺ ἔχουν νὰ λένε ποιοὶ ἀκριβῶς εἶναι καὶ ὄχι σπάνια, ὅταν εἶναι πολιτικοί, νὰ τοὺς ψηφίζουν, γιὰ νὰ λύσουν τὰ προβλήματα τοῦ χειμαζόμενου λαοῦ!

  Στὴν ἐποχὴ μας εἶναι σὲ ἀφθονία οἱ ἄνθρωποι τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, ποὺ δὲν ἔχουν χριστιανικὸ ἦθος καὶ ἀγωνίζονται νὰ διαμορφώσουν στὸ λαὸ τὸ δικό τους διεστραμμένο «ἦθος»!  Ἔτσι βλέπουμε ἀθέους νὰ εἶναι ὑπὲρ τῶν ἐλεύθερων συμβιώσεων, νὰ νομοθετοῦν ποικίλα σύμφωνα συμβίωσης, νὰ ὑπερασπίζονται καὶ νὰ προστατεύουν τοὺς ὁμοφυλόφιλους, νὰ χαρακτηρίζουν πολλὰ ἁμαρτήματα ὡς «δικαιώματα», ποὺ πρέπει νὰ εἶναι σεβαστὰ καὶ πολλὰ ἄλλα, ποὺ ἔρχονται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴ χριστιανικὴ ἠθική.

  Ἀπέναντι σ’ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ κάποτε εἶναι ἰσχυροὶ στὴν κοινωνία λόγῳ ἀξιώματος ἢ εἶναι αἱρετοὶ κι ἔχουν μερίδα τοῦ λαοῦ μὲ τὸ μέρος τους, ὁ συνειδητὸς κληρικὸς καὶ ὁ λαϊκὸς πού θρησκεύει ποιὰ στάση πρέπει νὰ τηροῦν; Ὁ προβληματισμὸς εἶναι σὲ πολλοὺς καὶ παραμένει, γιατί ἐκεῖνοι ἀπ’ τοὺς ὁποίους περιμένουν ἀπάντηση, δηλαδὴ οἱ μητροπολίτες, δὲν σχολιάζουν τὰ κακῶς κείμενα, δὲν ἀνησυχοῦν καὶ εἶναι συμβιβασμένοι μὲ τοὺς ἄσχετους περὶ τὴν πίστη ἄρχοντες τοῦ κόσμου. Δυστυχῶς, οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι, ποὺ ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ τηροῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου, βλέπουν δύο καταστάσεις ποὺ τοὺς σκανδαλίζουν. Εἶναι οἱ λόγοι καὶ τὰ ἔργα τῶν ἁμαρτωλῶν ἀρχόντων καὶ ἡ σιωπή καὶ ἀνοχὴ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων. Διπλὸ σκάνδαλο! Διπλὴ ἀνησυχία! Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀπελπίζονται καὶ νὰ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ νὰ μὴ ἔχουν καμιὰ ἐμπιστοσύνη στοὺς ἄρχοντες τοῦ κόσμου.

  Ὁ συνειδητὸς λοιπὸν χριστιανὸς παραμένει μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀξιωματούχους, δὲν ἀποδέχεται τὶς ἐπιλογές τους καὶ γενικὰ ἡ στάση του εἶναι τέτοια ποὺ νὰ φανερώνει ὅτι διαφωνεῖ μαζί τους καὶ ποτὲ δὲν θὰ γίνει ὑποχείριό τους, ὅση ὑποκρισία κι ἂν ἔχουν στὶς κοινωνικὲς σχέσεις ἐκεῖνοι. Νὰ μὴ ζητάει τίποτα ἀπ’ αὐτούς, νὰ μὴ ἐμπιστεύεται τὶς ὑποσχέσεις τους καὶ ποτὲ νὰ μὴ γίνεται ἄμεσος ἢ ἔμμεσος συνεργάτης τους. Ἀλίμονο, ἂν βρεθεῖ κοντὰ τους καί ἂν συμφωνήσει μὲ τὶς ἀποφάσεις τους καὶ τὶς πράξεις τους. Γιὰ νὰ τὸ πετύχει, φυσικά, αὐτὸ πρέπει νὰ ἔχει τόλμη, παρρησία καὶ σταθερότητα. Νὰ μὴ ὑποχωρεῖ μὲ τὴ σκέψη «τί νὰ κάνω, αὐτὸς εἶναι ὁ κόσμος σήμερα». Προφανῶς, ὁ κόσμος καὶ οἱ ἄρχοντές του στὴν πλειονότητα τέτοιος εἶναι ἀλλά, δὲν θὰ γίνει καὶ ὁ συνειδητὸς χριστιανὸς τὸ ἴδιο. Ἀντίθετα, πρέπει νὰ δίνει τὴ μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ, νὰ διαφοροποιεῖται ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ νὰ ἠρεμεῖ. Νὰ ἔχει τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἰσχυρότερος ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες τοῦ κόσμου καὶ νὰ συνεχίζει τὴν πνευματική του ζωὴ παραμένοντας παντελῶς ἀνεπηρέαστος ἀπὸ ὅσα ἁμαρτωλὰ βλέπει στὴν κοινωνία. Κάθε λογισμὸς ὅτι πρέπει νὰ μειώσει τὴν ἀντίδρασή του, γιὰ νὰ πετύχει κάτι ποὺ τὸν ἐνδιαφέρει, πρέπει νὰ καταπολεμεῖται. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ «δὲν εἶναι κάλαμος ὑπὸ ἀνέμου σαλευόμενος». Οἱ ἐντυπώσεις ποὺ προκαλεῖ στοὺς ἁμαρτωλοὺς ἡ στάση του, νὰ τὸν ἀφήνουν ἀδιάφορο καὶ τὰ πικρὰ σχόλιά τους νὰ τὰ ρίχνει στὸν κάλαθο τῆς λήθης, ὡς παιδαριώδη, ἀνόητα καὶ ἄχρηστα. 

Ορθόδοξος Τύπος 

thriskeftika.blogspot.com

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: «ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ, ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ, ΕΝ ΣΟΦΙᾼ ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ!»

«ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ, ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ, ΕΝ ΣΟΦΙᾼ ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ!»
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

Οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ δὲν κάνουν διακρίσεις στοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους, ἡ πλειονότητα τῶν ὁποίων διατηρεῖ πολὺ χαλαρὲς σχέσεις μὲ τὴν Ἐκκλησία. Τοὺς δέχονται ὅλους καὶ ὅταν ἀκόμα οἱ ἀπόψεις τους εἶναι μὴ χριστιανικές, ἀλλὰ καὶ ὅταν οἱ ἁμαρτίες τους εἶναι πολλές. Ὡστόσο, ὅταν πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν πολιτικὴ ἐξουσία καὶ δημόσια ἀξιώματα, τὰ πράγματα ἀλλάζουν. Ἰδιαίτερα ὅταν δημοσιοποιοῦν χωρὶς ντροπὴ τὶς ἁμαρτίες τους, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ τοὺς μιμηθεῖ καὶ ὁ λαός, προκειμένου νὰ ξεπεράσει τὴν «αἰχμαλωσία» του ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἰσχυρίζονται ἀνοήτως.

Πρέπει νὰ ἀσκεῖται δημόσιος ἔλεγχος γιὰ δύο λόγους. Ὁ πρῶτος εἶναι νὰ συναισθανθοῦν τὴν ἁμαρτωλότητά τους καὶ ὁ δεύτερος γιὰ νὰ προφυλαχθοῦν οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸ ἄθλιο παράδειγμα ποὺ προβάλλεται καὶ εἰδικότερα οἱ ἀνώριμοι καὶ ἄπειροι νέοι.

Μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε κοινωνικὲς σχέσεις, οὔτε νὰ τοὺς ἀποδίδουμε τιμὲς καὶ νὰ ὑποκλινόμαστε ἀπέναντί τους. Δυστυχῶς, στὶς μέρες αὐτὸ δὲν τηρεῖται. Ἀναφέρουμε ἕνα κραυγαλέο παράδειγμα. Πρὸ μηνῶν ἐμφανίσθηκε ἕνας κομψευόμενος νέος πρόεδρος ἑνὸς κόμματος, ὁ ὁποῖος δήλωσε δημοσίως ὅτι εἶναι ὁμοφυλόφιλος καὶ μᾶς παρουσίασε καὶ τὸ σύντροφό του, περιφρονώντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ ἔχει τὴν παραμικρὴ συναίσθηση τοῦ ἁμαρτήματός του. Ἐπιδιώκει μάλιστα νὰ γίνεται δεκτὸς καὶ στοὺς ναούς, ἀλλὰ καὶ στὰ μητροπολιτικὰ γραφεῖα, ὄχι ὡς ἁμαρτωλός, ἀλλὰ ὡς προοδευτικὸς καὶ εὐσεβὴς καὶ μᾶς κάνει μαθήματα, γιὰ νὰ ξεπεράσουμε τὶς ἱερὲς ἐντολές. Καὶ ἀλίμονο, εἶναι μερικοὶ ποὺ τὸν προσέχουν καὶ τὸν ἀσπάζονται μὲ ἐνθουσιασμὸ στὶς προεκλογικὲς περιοδεῖες ἀνὰ τὴ χώρα!

Οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας ὑποδέχονται τέτοιους ἀνθρώπους, χωρὶς δυσανασχέτηση καὶ ντροπή. Ἡ στάση τους αὐτὴ πρέπει νὰ χαρακτηρίζεται ὡς προδοσία τῆς πίστεως ἐκ μέρους τους. Ἐνῷ μιλοῦν συνεχῶς γιὰ τὶς ἁμαρτίες καὶ προτρέπουν τὸ λαὸ νὰ μετανοήσει, στοὺς συγκεκριμένους ὅμως ἀνθρώπους τηροῦν «εὐγενικὴ» σιωπὴ καὶ τοὺς ὑποδέχονται χωρὶς νὰ τοὺς ὑπενθυμίζουν τὴ μετάνοια ὁ ἁπλὸς λαὸς προβληματίζεται ἄν οἱ ἀρχιερεῖς εἶναι ἀληθινοὶ ποιμένες ποὺ ἐργάζονται μὲ φόβο Θεοῦ ἤ ὑπηρετοῦν τὴν πολτικὴ ἐξουσία καὶ τοὺς προκλητικοὺς ἀξιωματούχους τῆς δημόσιας διοίκησης, προκειμένου νὰ συνεχίσουν νὰ ἀπολαμβάνουν τὰ προνόμια ποὺ ἔχουν καὶ νὰ βρίσκουν ἀνάπαυση στὴ μικρὴ ἐξουσία ποὺ τοὺς παρέχεται ἀπὸ τὴν πολιτεία. Προφανῶς συμβαίνει τὸ δεύτερο, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ πιστοὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς μητροπολίτες καὶ στρέφονται πρὸς τοὺς ταπεινοὺς κι ἐνάρετους κληρικούς, ὅπου βρίσκουν παρηγοριά.

Εἶναι ἐξοργιστικὸ νὰ ἐπιτρέπουμε στοὺς ἀνθρώπους τῆς ἁμαρτίας νὰ χρησιμοποιοῦν τὴν Ἐκκλησία, προκειμένου νὰ προβάλλονται στὸ λαὸ καὶ νὰ διευκολύνονται στὶς πολιτικές τους ἐπιδιώξεις. Ἀλίμονο, ἂν τοὺς ἀφήσουμε νὰ χρησιμοποιοῦν τοὺς ναοὺς ὡς βῆμα καὶ ἐξέδρα προεκλογικοῦ ἀγώνα. Πρέπει κάποτε νὰ ἀντιδράσουμε δυναμικὰ καὶ νὰ τηρήσουμε τὴν προτροπὴ «τὰς θύρας, τὰς θύρας ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν», γιὰ νὰ μὴ βεβηλώνονται οἱ ἱεροὶ ναοὶ μὲ τὴν παρουσία τῶν ἀντιχρίστων.

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος 

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΟΤΑΝ ΛΕΙΠΗ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΦΡΟΝΗΜΑ!

 Ὅταν λείπη τὸ ἐκκλησιαστικὸν φρόνημα
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Τὸ κοσμικὸ πνεῦμα, ὅταν αἰχμαλωτίσει τοὺς χριστιανούς, τοὺς ἀποσυνδέει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ σιγὰ- σιγὰ τοὺς ἀπομακρύνει ὁριστικά. Πρόκειται γιὰ ὀλέθριο ἀποτέλεσμα καὶ ἡ ἀντιμετώπισή του εἶναι σχεδὸν ἀδύνατη. Δυστυχῶς, σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση βρίσκεται ἡ πλειονότητα τῶν χριστιανῶν. Τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῶν κληρικῶν ἀποδίδει ἐλάχιστα, γιατί καὶ αὐτοὶ βρίσκονται στὴν ἴδια πνευματικὴ κατάσταση. Ἀλλὰ καὶ πολλοὶ μητροπολίτες κυριαρχοῦνται ἀπὸ τὸ κοσμικὸ πνεῦμα καὶ εἶναι ἐντελῶς ἀκατάλληλοι νὰ ἐπηρεάσουν τοὺς κληρικούς τους καὶ τὸ λαό. Οἱ ὅποιες δραστηριότητές τους εἶναι χωρὶς πνευματικὸ περιεχόμενο καὶ στοχεύουν στὴν προσωπική τους προβολή. Ἐπιδιώκουν τὸ χειροκρότημα καὶ ἐπιθυμοῦν τὸν δημόσιο ἔπαινο ἀπὸ τοὺς ἄσχετους μὲ τὴν πίστη ἀνθρώπους, γεγονὸς ποὺ ἐπιβεβαιώνει ὅτι εἶναι δοῦλοι τοῦ δαιμονικοῦ πάθους τῆς κενοδοξίας καὶ γιὰ τὴν ἱκανοποίηση αὐτοῦ θυσιάζουν ὅλα τὰ πνευματικά τους καθήκοντα πρὸς τὸ ποίμνιό τους.

  Εἶναι πολλὰ τὰ σχετικὰ παραδείγματα. Ἐνδεικτικὰ σημειώνουμε τρία: Μερικοὶ μητροπολίτες διοργανώνουν μουσικὲς ἐκδηλώσεις ἐντὸς τῶν ἱερῶν ναῶν, οἱ ὁποῖες εἶναι κοσμικές, μὲ καλλιτέχνες ποὺ δὲν ἔχουν ἴχνος θρησκευτικότητας καὶ ὄχι σπάνια δηλώνουν ὅτι εἶναι ἀγνωστικιστές, δηλαδὴ ἄθεοι. Αὐτοὺς οἱ συγκεκριμένοι μητροπολίτες τοὺς προσφωνοῦν μὲ ἀπαράδεκτο καὶ προκλητικὸ τρόπο, ἀναγνωρίζοντάς τους ἰδιαίτερα χαρίσματα, ἀσυνήθιστη πνευματικὴ καλλιέργεια καὶ ἦθος ποὺ σπάνια συναντᾶται, σὲ ἀνθρώπους τοῦ καλλιτεχνικοῦ χώρου. Καὶ βέβαια τούς ἀμείβουν πλουσιοπάροχα μὲ τὸ ἱερὸ χρῆμα, ποὺ ἐκβιαστικὰ συγκεντρώνουν ἀπὸ τοὺς ἱερούς ναούς.

  Συνήθως οἱ ἐκδηλώσεις αὐτὲς εἶναι συμμετοχὴ σὲ ἑορτασμοὺς γιὰ ἱστορικὲς ἐπετείους, ποὺ ἀποφασίζει ἡ πολιτεία καὶ συμμετέχει δουλικὰ καὶ κοσμικὰ ἡ Ἐκκλησία. Ὅσοι διαφωνοῦν μὲ αὐτές, δέχονται τοὺς κεραυνοὺς τῶν ἐνόχων μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα καὶ δὲν σέβονται τὴν παράδοση.

  Τὸ δεύτερο παράδειγμα εἶναι ἡ ἐπιπόλαιη βράβευση δύο κοσμικῶν τραγουδιστριῶν ἀπὸ ἕνα μητροπολίτη, γιατί κάποτε τραγούδησαν καὶ γιὰ τὴ Μικρὰ Ἀσία!  Μεγάλο κατόρθωμα γιὰ τὰ μάτια τοῦ Σεβασμιωτάτου! Δὲν γνώριζε ὅμως ὅτι αὐτὲς οἱ τραγουδίστριες εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας, δὲν διακρίνονται γιὰ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημά τους καὶ φυσικὰ ἀρνοῦνται τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν. Γενικὰ δὲν πιστεύουν, ἀφοῦ ὡς φυσιωμένες καλλιτέχνιδες ἔχουν πίστη μόνο  στὸν ἑαυτό τους. Μὲ δύο λόγια, δὲν γνωρίζουν σὲ ποιὰ ἐνορία ἀνήκουν καὶ εἶναι ἀδιάφορες  σ’ αὐτὰ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία. Δέχονται, ὡστόσο, τὶς βραβεύσεις καὶ ἀπὸ τοὺς μητροπολίτες. Ὄχι πὼς συγκινοῦνται ἰδιαίτερα, ἁπλῶς ἀρέσκονται στὶς διακρίσεις ἀπ’ ὅπου κι ἂν προέρχονται! Εἶναι γνωστὸ βέβαια ὅτι δὲν θὰ στραφοῦν πρὸς τὴν Ἐκκλησία, ἐπειδὴ πῆραν τὴν «εὐλογία» ἑνὸς μητροπολίτη.

  Ἡ πράξη αὐτὴ τοῦ συγκεκριμένου μητροπολίτη σκανδάλισε πολλούς, γιατί σκοπίμως ἀγνόησε ὅτι τὰ πρόσωπα αὐτὰ- ὅπως ὅλοι σχεδὸν οἱ ἄνθρωποι τῆς τέχνης- εἶναι ἐκεῖνα ποὺ διαφθείρουν τοὺς νέους μὲ τὰ τραγούδια τους καὶ τὴν ἐμφάνισή τους,  ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν προσωπικὴ ζωή, τὴν ὁποία μὲ περισσὴ ἀναίδεια περιγράφουν στὰ μέσα ἐνημέρωσης, γιὰ νὰ ἐντυπωσιάσουν τὸν ἀφώτιστο λαό.

  Καὶ τὸ τρίτο παράδειγμα. Ὀρθόδοξοι ἀρχιερεῖς δωρίζουν τὸ κοράνιο σὲ μουσουλμάνους, γιὰ νὰ φανερώσουν μὲ αὐτὴ τὴν κίνηση ὅτι ἔχουν καλὲς διαθέσεις ἀπέναντί τους καὶ ἐπιθυμοῦν στενὴ συν­εργασία σὲ πολλοὺς τομεῖς. Πρόκειται γιὰ παράλογη πράξη. Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι δὲν δίνουμε κάτι, ποὺ δὲν ἀνήκει σέ μᾶς. Τὸ ὀρθὸ εἶναι νὰ προσ­φέρουμε τὸ Εὐαγγέλιο, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι κάποτε θὰ τὸ μελετήσει ὁ ἀποδέκτης καὶ θὰ καταλάβει ὅτι ἡ θρησκεία του δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεό. Τὸ κοράνιο τὸ ἔχει στὸ σπίτι του.

  Ὁ ὀρθόδοξος ἀρχιερέας ποὺ δωρίζει σὲ μουσουλμάνο τὸ κοράνιο, ἔχει δουλικὸ φρόνημα, εἶναι ψοφοδεὴς (δειλὸς) καὶ προφανῶς πάσχει στὸ θέμα τοῦ ὑψηλοῦ καθήκοντος νὰ ὁμολογεῖ τὴν ὀρθόδοξη πίστη του. Εἶναι πολὺ μικρὸς πνευματικὰ καὶ αὐτὸ ἀπογοητεύει τοὺς χριστιανοὺς ποὺ τὸν παρακολουθοῦν.

  Ἴσως κάποιος νὰ ὑποστηρίξει τὴν ἀθῳότητα τοῦ ἀρχιερέα, ἀφοῦ δὲν κάνει τίποτα ἄλλο παρὰ νὰ μιμεῖται τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, στὸν ὁποῖο ὅλοι πρέπει νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη καὶ νὰ εἶναι ὁδηγός μας. Ἀλήθεια, ποιὸς πιστεύει ὅτι ὁ Παναγιώτατος δὲν κάνει λάθη καὶ δὲν παίρνει ἐσφαλμένες ἀποφάσεις γιὰ πολλὰ θέματα πού ἔχουν σχέση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη; Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν ἔχουμε ἀλάθητο πάπα. Εἴμαστε στὴν Ἀνατολή…

 Οἱ κληρικοί, ὅλων τῶν βαθμῶν, πρέπει νὰ εἶναι προσεκτικοί, νὰ ἔχουν διάκριση καὶ νὰ ἐργάζονται μὲ ταπείνωση, χωρὶς νὰ θορυβοῦν κοσμικῶς. Νὰ εἶναι ἀφοσιωμένοι στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ μὴ σκανδαλίζουν τοὺς πιστοὺς μὲ πρωτοβουλίες κενὲς πνευματικοῦ περιεχομένου. 

Ορθόδοξος Τύπος

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΑΙ ΦΗΜΑΙ!

 Παραπλανητικαί φῆμαι

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 

Εἶναι συνηθισμένο φαινόμενο πολλοὶ καλοπροαίρετοι χριστιανοὶ νὰ κάνουν λαθεμένες ἐπιλογὲς καὶ νὰ ἐμπιστεύονται ἀκατάλληλα πρόσωπα, ποὺ θὰ τοὺς ὁδηγήσουν στὴν πνευματικὴ ζωή. Γρήγορα ὅμως ἀπογοητεύονται, γιατί διαπιστώνουν ὅτι τὰ πρόσωπα αὐτὰ δὲν ἔχουν τὶς ἀναγκαῖες ἱκανότητες καὶ ἡ φήμη ποὺ τὰ συνοδεύει δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν πραγματικότητα. Πρόκειται γιὰ ὑποκριτὲς ποὺ παραπλανοῦν τοὺς ἀνυποψίαστους. Ἡ φήμη τους δημιουργήθηκε ἀπὸ ἀφελεῖς ἀνθρώπους καὶ ὄχι ἀπὸ θεοφιλεῖς πράξεις, ποὺ οἱ ἴδιοι ἔκαναν ἢ ἀπὸ ἀληθινὲς ἀρετὲς ποὺ ἀπέκτησαν. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι τραγικό. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ τούς ἀκολούθησαν, κι ἐκεῖνοι ποὺ τοὺς ἀκολουθοῦν ἀκόμα, ἔχουν πνευματικὴ σύγχυση καὶ δὲν μποροῦν νὰ ξεκαθαρίσουν στὸ νοῦ τους τί εἶναι ἡ πνευματικὴ ζωή καὶ ποιὰ εἶναι ἡ οὕτως κατὰ Θεὸν ἐμπειρία καὶ πρακτική. Τὰ ὅσα συμβαίνουν στὴ ζωή τους εἶναι ἀνησυχητικὰ καὶ πρέπει νὰ τούς λυπᾶται κανείς, χωρὶς ὅμως νὰ μπορεῖ εὔκολα νὰ τοὺς μεταπείσει καὶ νὰ τοὺς ἀπομακρύνει ἀπὸ τοὺς ἐπιτήδειους ἐκμεταλλευτὲς τῆς λαϊκῆς εὐσέβειας, οἱ ὁποῖοι συνήθως εἶναι κληρικοὶ καὶ μοναχοί.
Τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο συμβαίνει, ὅταν οἱ πνευματικοὶ πατέρες καὶ καθοδηγητὲς ἔχουν ἀρετές, χωρὶς νὰ εἶναι ἀπαραιτήτως καὶ φημισμένοι. Τὰ πρόσωπα αὐτὰ δὲν χρησιμοποιοῦν τρόπους προβολῆς, γιατί εἶναι ταπεινὰ καὶ ἀνιδιοτελῆ. Δὲν ἐπιδιώκουν τίποτα τὸ προσωπικὸ οὔτε καὶ περιμένουν κάποια ὑλικὴ ἀνταπόδοση. Ἐμποδίζουν μάλιστα τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τοὺς ἐμπιστεύονται νὰ μιλοῦν ἐπαινετικὰ γι’ αὐτοὺς καὶ δὲν διανοοῦνται νὰ τοὺς χρησιμοποιοῦν γιὰ τὴν διεκπαιρέωση προσωπικῶν τους ὑποθέσεων. Δὲν θέλουν τὰ πνευματικά τους τέκνα νὰ εἶναι ὑπηρέτες τους οὔτε βέβαια τούς ζητοῦν νὰ ἔχουν δουλικὸ φρόνημα ἀπέναντί τους. Μὲ ἄλλα λόγια δὲν τοὺς στεροῦν τὴν ἐλευθερία τῆς ἐπιλογῆς, γιατί ἡ προσπάθειά τους εἶναι νὰ μάθουν νὰ ἀκολουθοῦν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή τους καὶ ὄχι νὰ ἐκβιάζονται καὶ νὰ πιέζονται μὲ ἀπαράδεκτους τρόπους.
Οἱ πνευματικοὶ πατέρες πρέπει νὰ ἔχουν εὐαισθησία, στοργὴ καὶ εἰλικρινῆ συμπεριφορά. Νὰ ξέρουν οἱ ἄνθρωποι ποὺ τοὺς ἐμπιστεύονται μὲ ποιοὺς ἔχουν νὰ κάνουν, νὰ χαίρονται, ὅταν τοὺς πλησιάζουν καὶ νὰ ἐνθουσιάζονται, ὅταν ἐκεῖνοι τοὺς διαβάζουν τὴ συγχωρητικὴ εὐχὴ ἢ ὅταν συναντοῦν κάποιον ἐν Χριστῷ ἀδελφό, ποὺ εἶναι πράγματι ἀ­δελφὸς καὶ μποροῦν νὰ ἐπικοινωνήσουν πνευματικά, γιατί ἔχουν τὸν ἴδιο γέροντα.
Δυστυχῶς, αὐτὴ ἡ δεύτερη περίπτωση, ἡ καλὴ καὶ ἰδανική, δὲν εἶναι συνήθης, γιατί λείπουν οἱ προϋποθέσεις, τόσο ἀ­πὸ τὴ μεριὰ τῶν ἁπλῶν ἀν­θρώπων, ὅσο καὶ ἀπὸ τὴ μεριὰ τῶν πνευματικῶν καθοδηγητῶν. Οἱ πρῶτοι πρέπει νὰ ἔχουν ἀγαθὴ προαίρεση καὶ νὰ ἐπιθυμοῦν τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν, παρὰ τὶς ἀδυναμίες τους, καὶ οἱ δεύτεροι νὰ εἶναι ταπεινοὶ καὶ νὰ ἔχουν συναίσθηση τῆς πνευματικῆς τους ἀποστολῆς. Τὸ λέω καὶ τὸ ξαναλέω αὐτό, γιατί συνεχῶς διαπιστώνω προσωπικά, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἀδελφοί μοῦ λένε, ὅτι εἶναι φοβερὰ τὰ ὅσα συμβαίνουν. Πνευματικοὶ δημιουργοῦν δυσάρεστες καταστάσεις ἐντελῶς ἀναίτια. Κοσμικοὶ πνευματικοὶ καὶ ἀνημέρωτοι ἁγιορεῖτες πατέρες ἀντιμετωπίζουν καλοπροαίρετους νέους- χωρὶς νὰ γίνονται μέτοχοι τῆς ἀγωνίας τους – μὲ ἐπιπολαιότητα ποὺ ἀποδεικνύει τὴ σκληρότητα τῆς καρδιᾶς τους καὶ τὸ μέγεθος τῆς προκλητικῆς τους ἀδιαφορίας. Πληγώνουν ἀδιάκριτα τούς νέους καὶ μετὰ τοὺς ἐγκαταλείπουν. Τοὺς ἐπικρίνουν κιόλας γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴ δική τους ἐγκληματικὴ συμπεριφορά. Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἀκολουθοῦν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἔχουν ἄνωθεν ἀποκαλύψεις!
 
Ορθόδοξος Τύπος

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΕΝΑΡΕΤΟΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ, Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ!

 Ἐνάρετος συμπεριφορά: Ὁ καλύτερος ἔλεγχος τῶν ἁμαρτωλῶν 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

 

Στην εποχή μας ὁ διάβολος κάνει θραύση. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι εὔκολα τὸν ἀκολουθοῦν καὶ κατρακυλοῦν στὴν ἄβυσσο. Γέµισε ὁ τόπος, ὄχι ἁπλῶς ἀπὸ ἁµαρτωλούς, ἀφοῦ ὅλοι εἴµαστε λίγο πολὺ ἁµαρτωλοί, ἀλλὰ ἀπὸ ἀκόλαστους, δηλαδὴ ἀνθρώπους διεστραµµένους, µὲ πετρωµένη συνείδηση, µὲ µῖσος πρὸς τὴν Ἐκκλησία, µὲ διακηρυγµένη τὴν ἀθεΐα τους, µὲ προκλητικὴ περιφρόνηση τῶν ἠθικῶν κανόνων καὶ κάθε παράδοσης καὶ µὲ παν- τελῆ ἔλλειψη ὁραµάτων καὶ ἰδανικῶν. Τοὺς ἐνδιαφέρουν οἱ σαρκικὲς ἡδονές, εἶναι αἰχµάλωτοι τῆς φιλαργυρίας καὶ τοῦ ὑπερβολικοῦ ἐγωισµοῦ. Θέλουν νὰ διεισδύουν παντοῦ, νὰ ἐπηρεάζουν ἀρνητικὰ καὶ νὰ µιλοῦν γιὰ ἐλευθερία χωρὶς νόηµα καὶ σκοπό.
Γι’ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει Θεός. Ὑπάρχει µόνο ζωή ἐπὶ τῆς γῆς, χωρὶς κανόνες. Πιστεύουν ὅτι µὲ ὁδηγὸ τὸν πολιτισµὸ -ὅπως τὸν ἐννοοῦν καὶ τὸν θέλουν οἱ ἴδιοι- µποροῦν νὰ κάνουν τὸν κόσµο παράδεισο, δηλαδὴ µιὰ ἀπέραντη κόλαση.
Οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὴ θορυβώδη παρουσία τῶν συγκεκριµένων αὐτῶν ἀνθρώπων καὶ προβληµατίζονται ἂν πρέπει νὰ τοὺς ἐλέγχουν δηµοσίως. Τὸ θέµα εἶναι λεπτὸ καὶ δύσκολο. ∆ὲν ὑπάρχει µιὰ τακτικὴ γιὰ ὅλους καὶ πρὸς ὅλους. Βέβαια, ἰσχύει ὅτι ἡ στάση τους πρέπει νὰ εἶναι προσεκτικὴ καὶ ἐπιβάλλεται νὰ διατηροῦν τὶς ἀποστάσεις ἄµυνας. Παράλληλα πρέπει νὰ ἀρνοῦνται τὴ συµµετοχή τους στὶς ὅποιες δραστηριότητές τους, ἀλλὰ καὶ νὰ διαφωτίζουν µὲ τρόπο σταθερὸ καὶ θαρραλέο τοὺς ἀνυποψίαστους ποὺ τοὺς πλησιάζουν καὶ ἐπηρεάζονται.
Ἡ µετωπικὴ σύγκρουση µαζί τους πρέπει νὰ ἀποφεύγεται. ∆ὲν εἶναι ὡραῖο νὰ κατεβαίνει κανεὶς στὸ ἐπίπεδό τους καὶ νὰ ἀντιπαρατίθεται, γιατί οἱ ἀντιδράσεις τους συνήθως εἶναι ἀγενεῖς καὶ προκλητικές. Πάντως ἡ καλύτερη ἀντιµετώπισή τους εἶναι ἡ δική µας συνέπεια στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Τὸ φωτεινό µας παράδειγµα, ἡ ἔµπρακτη ἀγάπη µας καὶ ἡ σταθερότητα στὴν κατὰ Θεὸν πορεία µας, ἀποστοµώνουν καὶ ἀφοπλίζουν τοὺς ἀκόλαστους ποὺ βρίσκονται ἀνάµεσά µας. Ὁ ἀββὰς Ἰσαὰκ ὁ Σύρος ἔδινε, γιὰ τὸ θέµα ποὺ µᾶς ἀπασχολεῖ, τὴν ἀκόλουθη συµβουλή: «Ἐκείνους ποὺ εἶναι ἀκόλαστοι, νὰ τοὺς ἐλέγχεις µὲ τὴν ἐνάρετη συµπεριφορά σου· κι ἐκείνους ποὺ εἶναι ἀναίσχυντοι στὶς αἰσθήσεις τους, µὲ τὴ συστολὴ τῶν µατιῶν σου».
Ἡ ἐνάρετη συµπεριφορὰ δὲν ἔχει καµιὰ σχέση µὲ τὴν ὑποκρισία. Εἶναι εἰλικρινής, εὐθεῖα καὶ ἀνεπιτήδευτη. Εἶναι πάντα ἡ ἴδια καὶ ὅταν ἔχει µπροστά της ἐµπόδια, χλευασµούς, ποικίλους διωγµοὺς καὶ πολλὰ ἄλλα ποὺ ἐµπνέει ὁ διάβολος στὰ ὄργανά του. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ χριστιανοὶ ἐµµέσως βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἴσως κάποια στιγµὴ µπορεῖ νὰ συναισθανθοῦν ὅτι µακριὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ ἡ ζωή τους εἶναι προβληµατικὴ καὶ δυσάρεστη.
 
Ορθόδοξος Τύπος,03/06/2016

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ!

 Ἐφαρμογή τῶν πατερικῶν κειμένων

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

   

Ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ ἀκολουθεῖ τὴν παράδοση ποὺ ἔχουν διαμορφώσει μὲ τὴ ζωή τους καὶ τὰ συγγράμματά τους. Πολλοὶ θεολόγοι, ἰδίως πανεπιστημιακοὶ διδάσκαλοι, μελετοῦν καὶ δημοσιεύουν τὰ πατερικὰ κείμενα, γιὰ νὰ γίνουν προσιτὰ στὸ ἀναγνωστικὸ κοινό. Τὸ ἔργο τους μέχρις ἐδῶ εἶναι θεοφιλὲς καὶ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Πρέπει ὅμως νὰ ἔχει καὶ συνέχεια. Νὰ μὴ εἶναι μόνο μελέτη, ἀλλὰ νὰ προχωροῦν καὶ στὴ βιωματικὴ προσ­έγγιση τῶν κειμένων. Νὰ ἐφαρμόζουν οἱ μελετητές, ἀλλὰ καὶ ὁ λαός, τὰ ὅσα ἔλεγαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ὁ τρόπος ζωῆς ἐκείνων νὰ γίνει καὶ δικός μας τρόπος. Νὰ ἀποτελοῦν γιὰ μᾶς φῶς καὶ ὁδηγὸ σὲ ὅλους τούς τομεῖς καὶ τὶς πτυχὲς τῆς ζωῆς μας. Δυστυχῶς, σχεδὸν ὅλοι μένουμε στὴ μελέτη καὶ δὲν προχωροῦμε καὶ στὴν ἐφαρμογή. Ἴσως μερικοὶ νὰ δικαιολογοῦν τὸν ἑαυτὸ τους ἰσχυριζόμενοι ὅτι οἱ πατέρες ἔζησαν σὲ ἐποχὲς πολὺ μακρινὲς ἀπὸ τὴ δική μας καὶ τὰ προβλήματά τους καὶ οἱ συν-θῆκες ἦταν ἐντελῶς διαφορετικές. Αὐτὴ εἶναι μία ἀλήθεια, ὅπως ἀλήθεια ποὺ δὲν ἐπιδέχεται καμιὰ ἀμφισβήτηση εἶναι ὅτι ὁ δρόμος τῆς πνευματικῆς ζωῆς παραμένει πάντα ὁ ἴδιος καὶ τὰ μέσα ἐπίσης τὰ ἴδια. Οἱ ἠθικὲς ἀρχές, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν, ἡ μετάνοια, ἡ προσ­ευχή, ἡ ἀγάπη δὲν ἀλλάζουν, γι’ αὐτὸ ἡ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι πολύτιμη καὶ γιά μᾶς. Τὸ Εὐαγγέλιο μὲ τὴν ἠθικὴ διδασκαλία δὲν ἀναθεωρεῖται οὔτε παρερμηνεύεται.
   Συχνὰ ἐμφανίζονται θεολόγοι ποὺ χρησιμοποιοῦν τὰ πατερικὰ κείμενα, γιὰ νὰ στηρίξουν θέσεις καὶ σχέδια, ποὺ ὑπηρετοῦν διάφορες σκοπιμότητες. Πρόκειται γιὰ ἀνίερες προσπάθειες, οἱ ὁποῖες θυμίζουν δικολαβικὸ ἔργο. Θέλουν νὰ συσκοτίσουν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ συνηγορήσουν γιὰ ἀπαράδεκτα γιὰ τὴν Ἐκκλησία θέματα. Ἐπιστρατεύονται γιὰ παράδειγμα προκειμένου νὰ ἐμφανίσουν τὸν οἰκουμενισμὸ ὡς ἔργο θεοφιλές, ἐνῷ εἶναι παναίρεση! Οἱ θεολόγοι αὐτοὶ πρέπει νὰ ἐλέγχονται, γιὰ νὰ μὴ δημιουργοῦν ἐντυπώσεις διαβάλλοντας τὰ ἱερὰ πρόσωπα τῶν Ἁγίων.
   Ὁ π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος ἦταν ξεκάθαρος στὸ θέμα τῆς πνευματικῆς ἀξιοποίησης τῶν πατερικῶν κειμένων. Ἔλεγε: «Κοιτάζουμε τί εἶπαν καὶ τί ἔγραψαν οἱ Πατέρες καὶ ὄχι πῶς ἔζησαν. Ἀντὶ νὰ κάνουμε σχόλια στὰ κείμενα τῶν Πατέρων, θὰ ἔπρεπε καλύτερα νὰ ἀντιγράφουμε τὴ ζωή τους. Οἱ Πατέρες προσεύχονταν πολύ, ἀγρυπνοῦσαν πολύ, νήστευαν πολύ, ἀγαποῦσαν τὴν πτωχεία καὶ τὴν ἁπλότητα, μισοῦσαν τὸ κοσμικὸ φρόνημα, πολεμοῦ­σαν τὶς πλάνες, ἀποστρέφονταν τὶς ἀνέσεις τοῦ βίου, ἀπέφευγαν τὰ ἀξιώματα, τὴ δόξα, τὶς τιμές καὶ ἀγαποῦσαν τὸ μαρτύριο. Τὰ κάνουμε ἐμεῖς αὐτά; Κρατοῦμε στὰ χέρια τὰ βιβλία τῶν Πατέρων καὶ ἡ ζωή μας εἶναι ἄρνηση τῆς δικῆς τους ζωῆς. Οἱ Πατέρες εἶναι ζωή, δὲν εἶναι φιλολογία!».
   Κάτι παρόμοιο παρατηροῦ­με καὶ μὲ τὶς διδαχὲς τῶν ἁγίων γερόντων τῆς ἐποχῆς μας. Τρέχουμε νὰ τοὺς ἀκούσουμε, νὰ θαυμάσουμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ζοῦν καὶ μετὰ ἀρχίζουμε ἀτέλειωτες διηγήσεις γι’ αὐτούς, χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ ἔχουμε ἐπηρεαστεῖ οὐσιαστικά, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀλλάζει ἡ ζωή μας. Μᾶς ἀρέσει ἡ ἐπικοινωνία μὲ ἁγίους, ἀλλὰ δὲν ἐπιλέγουμε τὸν ἐνάρετο βίο τους! Εἶναι τόσο ἰσχυρὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα ποὺ μᾶς καταπονεῖ στὰ βιοτικὰ θέματα καὶ μᾶς δεσμεύει, ὅταν πρόκειται νὰ κάνουμε τὴ μεγάλη ἐπιλογὴ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς μὲ ὁδηγὸ τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας.
   Τὴν ἴδια πραγματικότητα εἶχε διαπιστώσει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης, ὁ ὁποῖος ἦταν πολὺ δημοφιλής. Ἡ περιγραφὴ του εἶναι ἐνδιαφέρουσα, γιατί ἔχει ὁμοιότητα καὶ μὲ τὴ σημερινὴ πραγματικότητα. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος: «Δείχνουμε πώς ἔχουμε τὸν Χριστό. Στὴν πραγματικότητα δὲν ἔχουμε τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, ἀλλὰ τὶς εἰκόνες του καὶ τὸ ὄνομά του. Τὸν ἔχουμε στὰ λόγια καὶ ὄχι στὰ ἔργα, στὸ στόμα καὶ ὄχι στὴν καρδιά. Νὰ τὸ κατάντημά μας… Τὸν Χριστὸ πρέπει νὰ τὸν ἔχουμε κυρίως στὴν καρδιά. Χωρὶς αὐτόν, τί ζωή μπορεῖ νὰ ὑπάρξει; Μία ζωή ψεύτικη, μία ἀξιοθρήνητη φυτοζωΐα. Ὀφείλουμε μὲ κάθε θυσία ν’ ἀναζητήσουμε τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, νὰ τὸν βροῦ­με καὶ νὰ εἴμασθε πάντοτε μαζί του. Εἶναι δύσκολο αὐτό; Ὁ ἴδιος μᾶς περιμένει. Μὲ ποιὸν εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ συναντηθοῦ­με, ἂν ὄχι μὲ τὸν «πανταχοῦ παρόντα Θεό;».
 
http://thriskeftika.blogspot.com

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΔΙΚΑΙΟΝ ΠΑΡΑΠΟΝΟΝ!

 Δίκαιον παράπονον

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 

Πολλὲς φορὲς παραπονοῦνται οἱ πιστοὶ γιὰ τὴν ἀπαράδεκτη συμπεριφορὰ μερικῶν κληρικῶν καὶ μοναχῶν. Σκανδαλίζονται ἀπὸ τὶς πράξεις τους, τοὺς λόγους τους, τὶς διάφορες πρωτοβουλίες τους καὶ θέλουν νὰ διορθώνονται οἱ καταστάσεις ποὺ δημιουργοῦν τὰ πρόσωπα, ποὺ δὲν ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ ἀπὸ λάθος βρέθηκαν στὴν Ἐκκλησία. Τὰ πράγματα δὲν εἶναι εὔκολα. Τὸ ράσο εὔκολα δίνεται σὲ κάποιον – καὶ μάλιστα συνοδευόμενο ἀπὸ τὴν ἐπιπόλαιη συγκατάθεση ποὺ περιέχει ἡ κραυγὴ τοῦ λαοῦ «ἄξιος» – ἀλλὰ πολὺ δύσκολα τοῦ ἀφαιρεῖται, ἐκτὸς καὶ ἂν μόνος του τὸ «πετάξει».
Τὸ γεγονὸς αὐτὸ πρέπει νὰ κάνει πολὺ προσεκτικούς τούς Μητροπολίτες ποὺ χειροτονοῦν καὶ τοὺς ἡγουμένους ποὺ κάνουν τὶς μοναχικὲς κουρές. Πρέπει νὰ ἔχουν ἀνοικτὰ τὰ μάτια τους, νὰ πληροφοροῦνται σχετικὰ ἀπὸ ἀξιόπιστα πρόσωπα καὶ νὰ μὴ ἐνθουσιάζονται, γιατί ἕνας νέος ἱερέας θὰ καλύψει κάποιο ἐφημεριακὸ κενὸ ἢ θὰ προσ­τεθεῖ ἕνα νέο μέλος στὴ μοναχικὴ ἀδελφότητα. Τονίζουμε ἰδιαίτερα τὴν προσοχὴ ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν οἱ ὑπεύθυνοι, γιατί οἱ ἀποτυχίες δὲν εἶναι σπάνιες καὶ τὰ σκάνδαλα πληθαίνουν. Εἶναι φοβερὸ νὰ «ἁλωνίζει» σὲ κάποια ἐνορία ἕνας ἱερέας ποὺ δὲν ἔχει φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ προσωπική του ζωή εἶναι μία διαρκής πρόκληση, ἢ νὰ βλέπεις ἕνα μοναχὸ νὰ περιφέρεται ἐδῶ κι ἐκεῖ χωρὶς νὰ ἔχει τὶς μοναχικὲς ἀρετὲς (ὑπακοή, ἀκτημοσύνη καὶ παρθενία) καὶ νὰ εἶναι αἰχμάλωτος τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος.
Ἀναφερόμενος σ’ αὐτὲς τὶς ἀπαράδεκτες καταστάσεις δὲν γενικεύω οὔτε φυσικὰ ξεχνῶ τοὺς ἄξιους Μητροπολίτες καὶ τοὺς εὐλαβεῖς ἱερεῖς τους, οὔτε τοὺς ἀξιοσέβαστους γέροντες μὲ τοὺς ἐπίγειους ἀγγέλους τους. Ὑπάρχουν ὅλοι αὐτοὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ συμβάλλουν μὲ ποικίλους τρόπους στὴν ἐπιτυχία τοῦ ποιμαντικοῦ της ἔργου. Ἡ παρουσία τους δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἀπογοητευθοῦ­με γιὰ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστὸς δὲν ἀφήνει ποτὲ τὴν Ἐκκλησία στὰ χέρια ἀνάξιων κληρικῶν. Θεραπεύει τὰ κακῶς κείμενα καὶ ἀναδεικνύει ἄξια πρόσωπα.
Ὁ ἐνάρετος κληρικὸς π. Ἰωὴλ Γιαννακόπολος, ἔμπειρος καὶ πολὺ προσεκτικός, ἔλεγε σ’ ἐκείνους ποὺ διατύπωναν διάφορες κρίσεις γιὰ τὴ στάση ποὺ παρατηροῦσε στοὺς μοναχικοὺς πόθους μερικῶν πνευματικῶν τέκνων: «Ἐγὼ δὲν προτρέπω, ἀλλὰ καὶ δὲν ἐμποδίζω. Πόθους μοναχικοὺς ἐγὼ οὔτε ἀνάβω οὔτε σβήνω. Δὲν ἀνάβω, γιατί δὲν μπορῶ. Μόνο τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο μπορεῖ νὰ κάνει κάτι τέτοιο. Δὲν σβήνω, γιατί δὲν πρέπει. Ποιὸς εἶμαι ἐγώ, γιὰ νὰ σβήσω τὶς φλόγες ποὺ ἄναψε ὁ Θεός;».
Ἡ διευκρίνιση αὐτὴ τοῦ ἀείμνηστου π. Ἰωὴλ στηριζόταν στὴν ἐμπειρία του ὅτι τὸ θέμα τῆς ἐπιλογῆς τοῦ μοναχικοῦ βίου δὲν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση καὶ πρέπει νὰ γίνεται μετὰ ἀπὸ ὥριμη καὶ σταθερὴ ἀπόφαση τοῦ ἐνδιαφερομένου, μακριὰ ἀπὸ ἐφήμερους ἐνθουσιασμοὺς καὶ ἀπρόσεκτους ἐπηρεασμούς.
Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἔχει ἄξιους κληρικοὺς καὶ μοναχούς, οἱ ὁποῖοι θὰ τηροῦν τὴν παράδοσή της καὶ θὰ προβάλλουν μὲ τὸν προσεκτικό τους βίο τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν ὁποία μὲ πάθος πολεμοῦν οἱ ἄθεοι, ἀλλὰ καὶ οἱ ἑτερόδοξοι ποὺ ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν μία ἁγία καὶ καθολικὴ Ἐκκλησία.
 
Ορθόδοξος Τύπος

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ!

 Πνευματικὴ ζωὴ καὶ λογική

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 

Στὴν ἐποχή μας οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἐμπιστεύονται τοὺς ἐπιστήμονες καὶ ἀκολουθοῦν ὅσα ἐκεῖνοι ὑποστηρίζουν, ξεχνώντας ὅτι τὰ συμπεράσματα τῶν ἐπιστημόνων συνεχῶς ἀναθεωροῦνται. Αὐτὰ ποὺ ἔλεγαν στὸ παρελθὸν – καὶ δὲν ἐννοοῦμε τὸ ἀπώτερο – σήμερα δὲν ἰσχύουν. Ἔρχονται ἄλλες θεωρίες καὶ ἄλλα συμπεράσματα, ποὺ θέτουν στὸ περιθώριο τὰ ὅσα δέχονταν ὡς ἐπιστημονικά, δηλαδὴ ἀλάνθαστα.
Δὲν ἀπορρίπτουμε τὴν ἐπιστημονικὴ ἔρευνα σὲ ὅλους τούς τομεῖς. Ὑπάρχουν πολλὲς ἐπιτυχίες ποὺ βελτιώνουν τὴ ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ὡστόσο, ὑπάρχουν καὶ ἐπιστημονικὰ συμπεράσματα ποὺ ὁδηγοῦν στὴν καταστροφὴ τῶν ἀνθρώπων, πνευματικὴ καὶ σωματική.
Ἐδῶ πρέπει νὰ διευκρινίσουμε ὅτι στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου κυριαρχεῖ ἡ πίστη στὸ Θεό, ἡ ἐπιστήμη ἐλάχιστα βοηθάει στὸ ἔργο της, σὲ δευτερεύοντες κυρίως τομεῖς. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή, τὴν ὁποία καλλιεργεῖ στὰ μέλη της ἡ Ἐκκλησία, δὲν χρειάζεται τὴ συμπαράστασή της. Καὶ αὐτὸ τὸ βλέπουμε στοὺς ἐπιστήμονες ποὺ θρησκεύουν. Καταθέτουν στὰ πόδια τοῦ πνευματικοῦ τὸν ἐπιστημονικό τους καταρτισμὸ καὶ μὲ ταπείνωση θέλουν νὰ πληροφορηθοῦν γιὰ τὴν προσευχή, τὴ μετάνοια, τὴν οὐράνια Βασιλεία καὶ πολλὰ ἄλλα γιὰ τὴ σωτήρια πορεία ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουν. Γίνονται πνευματικοὶ ἀναζητητὲς καὶ στὴ συνέχεια διαπρύσιοι κήρυκες τῆς μεγάλης ἀξίας ποὺ ἔχει ἡ χριστιανικὴ ζωή. Καὶ ὅλα αὐτὰ χωρὶς τὴ βοήθεια τῆς ἐπιστήμης τους.
Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης εἶχε πάντα ἐπιφυλάξεις γιὰ τοὺς ἐπιστήμονες, οἱ ὁποῖοι στηρίζονται στὴ λογικὴ καὶ ἀρνοῦνται τὴν ἄνωθεν βοήθεια, γι’ αὐτὸ ἔλεγε ὅτι «ὅταν ἕνας ἀποφασίζει νὰ κάνει πνευματικὴ ζωή, τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ κάνει εἶναι νὰ πάρει διαζύγιο ἀπὸ τὴ λογική, ἐὰν θέλει νὰ προκόψει. Λογικὴ καὶ πνευματικὴ ζωή εἶναι δύο καταστάσεις ἐντελῶς ἀντίθετες, ποὺ ἀντίκεινται ἡ μία στὴν ἄλλη».
Τὰ πνευματικὰ γεγονότα δὲν εἶναι προσιτὰ στοὺς ἐπιστήμονες οὔτε ἐπιδέχονται ἔρευνα. Τὰ βιώνουν οἱ ἄνθρωποι τῆς πίστης καὶ τὰ ἐμπιστεύουνται μόνο σ’ ἐκείνους ποὺ ἔχουν καλὴ προαίρεση καὶ ἀγωνίζονται πνευματικά. Ἔτσι ἐπιτυγχάνεται ἡ ἐπικοινωνία καὶ ἀξιοποιοῦνται οἱ ἐμπειρίες, ποὺ εἶναι πιστοποίηση τῆς ὀρθῆς πορείας τους. Στὴ διαδικασία αὐτὴ ἐλάχιστα βοηθάει ἡ λογική. Εἶναι βέβαια προφανὲς ὅτι ὁ κατὰ Θεὸν ἀγωνιστὴς δὲν εἶναι παράλογος. Ἀντίθετα, ἀρνεῖ­ται τὶς ὑπερβολὲς καὶ ὅλα τὰ καθημερινά του προβλήματα τὰ ἀντιμετωπίζει μὲ ψυχραιμία καὶ μὲ ὁδηγὸ τὴν κοινὴ λογική. Στὴν πνευματικὴ ζωή ὅμως ὑπάρχουν ἄλλοι κανόνες καὶ ἄλλα μέσα, ποὺ ὑπερβαίνουν τὴ λογική.
Οἱ πιστοὶ πρέπει νὰ ἔχουν ἐμπιστοσύνη στοὺς πνευματικοὺς καὶ γενικὰ στοὺς ἄξιους κληρικοὺς καὶ μὲ ταπείνωση νὰ τηροῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ νὰ δοξάζουν τὸ Θεό.
 
Ορθόδοξος Τύπος

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΤΟ ΡΑΣΟΦΟΡΕΙΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ;

 Τὸ ρασοφορεῖν εἶναι ἐπάγγελμα;

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 

Ἡ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα τοῦ τίτλου ποικίλλει, ἀνάλογα μὲ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀπαντάει. Οἱ περισσότεροι λένε ὅτι εἶναι ἐπάγγελμα, ἀφοῦ οἱ κληρικοὶ εἶναι μισθωτοί τοῦ δημοσίου, ἀγνοοῦν ὅμως τί ἐννοοῦμε ὅταν λέμε ἐπάγγελμα καὶ τί ὅταν λέμε διακονία καὶ λειτούργημα. Ὑπάρχει οὐσιώδης διαφορά. Καὶ ὁ λειτουργὸς πληρώνεται, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἐπαγγελματίας. Ἐργάζεται ἀδιάκοπα. Δὲν στοχεύει στὴν αὔξηση τῶν ἐσόδων του. Εἶναι ἐθελοντής. Τὸ ρασοφορεῖν εἶναι πολὺ πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὸ ἐπάγγελμα. Ἂς δοῦμε τὴ μεγάλη διαφορά.
Τὸ ἐπάγγελμα ἔχει συγκεκριμένες ὧρες καθημερινῆς ἐργασίας καὶ ὑποχρεώσεις ποὺ ἰσχύουν κατὰ τὸ χρόνο ποὺ ἀσκεῖται. Τὰ δύο τρίτα τοῦ εἰκοσιτετραώρου ὁ κάθε ἐπαγγελματίας εἶναι ἐλεύθερος γιὰ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἐπιλογή, χωρὶς καμιὰ δέσμευση. Ὑπάρχουν ἐπίσης ἐπαγγέλματα ποὺ ἀπαιτοῦν εἰδικὴ στολὴ ἀπὸ τοὺς ἐργαζομένους. Εἶναι οἱ ἀξιωματικοί, οἱ ἀστυνομικοί, οἱ πυροσβέστες, οἱ ὑγειονομικοί, οἱ ἀνώτεροι δικαστικοὶ κλπ. Ἡ στολὴ δίνει λάμψη καὶ ὑπενθυμίζει τὰ καθήκοντα αὐτῶν ποὺ τὴ φοροῦν καὶ τὶς ὑποχρεώσεις τῶν ὑφισταμένων τους. Χωρὶς τὴ στολὴ δὲν ἰσχύει τίποτα. Παύουν τὰ καθήκοντα καὶ οἱ ἐργαζόμενοι ξανοίγονται σὲ χώρους τῆς ἐπιλογῆς τους. Φεύγοντας ἀπὸ τὸ χῶρο ἐργασίας, ἀδιαφοροῦν γιὰ καθετὶ ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὸ ἐπάγγελμα. Καὶ βέβαια, ὅταν συνταξιοδοτηθοῦν, παύει κάθε ἐπαγγελματικὴ ὑποχρέωση.
Ἀντίθετα, ὁ ἱερέας εἶναι ἰσόβιος ρασοφόρος. Ὅσο ζεῖ, φορεῖ τὸ ράσο. Καὶ ὅταν ἀπὸ ἀνώτερη βία δὲν τὸ φορεῖ, ἔχει τὴν αἴσθηση ὅτι εἶναι γυμνὸς καὶ ντρέπεται. Δὲν θέλει νὰ τὸν βλέπουν οἱ ἄνθρωποι μὲ πολιτικὰ ἐνδύματα. Ἡ αἴσθηση αὐτὴ τὸν ἀκολουθεῖ μέχρι τὴν τελευταία του πνοή. Ἡ συνταξιοδότησή του δὲν ἀλλάζει τίποτα. Καὶ ὅταν ὑπάρχουν δυνάμεις, σωματικὲς καὶ πνευματικές, συνεχίζει τὰ ἱερατικά του καθήκοντα ὡς φυσικὴ συνέχεια.
Ὁ ἱερέας δὲν ἔχει ὧρες ἐργασίας. Εἶναι πάντα σὲ ἐπιφυλακὴ καὶ ἡ προθυμία του γιὰ προσφορὰ παραμένει πάντα ἀμείωτη. Ὅπου νὰ πάει εἶναι διακριτός. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τὸν προσέχουν μὲ αὐξημένη περιέργεια. Μοιάζει μὲ πόλη ποὺ εἶναι χτισμένη στὸ βουνό. Ἡ παρουσία του στὴν ἀγορὰ ἐντυπωσιάζει καὶ γίνεται ἀντικείμενο σχολιασμοῦ. Ἄλλοι τὸν ἐπαινοῦν καὶ ἄλλοι τὸν κατηγοροῦν.
Ὁ συνειδητὸς καὶ ἄξιος ἱερέας εἶναι ἄγρυπνος φύλακας τῆς πίστεως, ἀκούραστος διακονητὴς καὶ ζηλωτὴς καὶ δὲν λέει ποτέ ὄχι στὰ αἰτήματα τῶν ἐνοριτῶν του, ἀλλὰ καὶ τῆς εὐρύτερης περιοχῆς, ὅταν ἐργάζεται σὲ πόλη. Τὸ ἔργο του ὅμως μερικὲς φορὲς ἐπισκιάζεται ἀπὸ τὰ «κατορθώματα» ἀναξίων ἱερέων, ποὺ δύσκολα ἀντιμετωπίζονται. Ὁ Φώτης Κόντογλου, ἀναφερόμενος στοὺς ἀνάξιους κληρικούς, τονίζει: «Πάντα, σὲ κάθε ἐποχή, ὑπῆρχαν οἱ ἀνάξιοι κληρικοί, κοντὰ στοὺς ἁγίους ρασοφόρους. Ἀλλὰ σήμερα τὸ πρᾶγμα ἐχειροτέρεψε κατὰ πολύ. Μιὰ ἀπὸ τὶς πολλὲς αἰτίες αὐτῆς τῆς θλιβερῆς καταστάσεως εἶναι τὸ ὅτι γίνονται συχνὰ κληρικοὶ κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν κλίση στὴ θρησκεία καὶ ποὺ γι’ αὐτοὺς τὸ ρασοφορεῖν εἶναι ἕνα ἐπάγγελμα. Ὁ ἱερεὺς ὄχι μοναχὰ πρέπει νὰ ἔχει κλίση στὴ θρησκεία, ἀλλὰ νὰ φλέγεται ἀπὸ πίστη καὶ ἀγάπη πρὸς τὰ θεῖα, νὰ εἶναι «τῷ πνεύματι ζέων», ὅπως λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Καὶ νὰ τελεῖ τὴ θείαν μυσταγωγία μὲ τέτοια κατάνυξη, ποὺ πολλὲς φορὲς νὰ δακρύζει μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα, ἱερουργώντας μὲ φόβο καὶ μὲ τρόμο. Ἐνῷ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ρασοφόρους, ἀντὶ ἡ εὐσέβειά τους καὶ ἡ κατάνυξή τους νὰ συνεπάρει τοὺς ἐκκλησιαζόμενους, τοὺς παγώνει ἡ ἀτονία, ἡ ἀδιαφορία καὶ ἡ ψυχρότητα, μὲ τὴν ὁποία ἐκτελοῦν τὶς ἱεροτελεστίες».
Ρασοφόροι ὅμως δὲν εἶναι μόνο οἱ κληρικοί. Εἶναι καὶ οἱ ἀξιοθαύμαστοι μοναχοὶ καὶ μοναχές, ποὺ εἶναι ἀφοσιωμένοι στὸ Θεό, τηροῦν τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ πάντα ἀποφεύγουν τὸν οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν ζῆλο, ἀλλὰ καὶ τὶς τυφλὲς ὑπερβολές, οἱ ὁποῖες ἀποδεικνύουν τὴν ἀπουσία τῆς ταπείνωσης καὶ τῆς γενικῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἀδελφούς. Οἱ μοναχοὶ δὲν ξεχνοῦν τὴν ἀποστολή τους καὶ δὲν γίνονται ἀνεύθυνοι διδάσκαλοι καὶ φαντασιόπληκτοι «προφῆτες». Μελετοῦν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, τηροῦν τὶς τρεῖς βασικὲς ἀρετές, παρθενία, ἀκτημοσύνη καὶ ὑπακοὴ καὶ δὲν ἀσχολοῦνται μὲ κοσμικὲς ὑποθέσεις.
Τὸ ρασοφορεῖν λοιπὸν δὲν εἶναι ἐπάγγελμα. Εἶναι σύμβολο ἀφοσίωσης στὸ Θεὸ καὶ ταπεινὴ διακονία πρὸς τὸν πλησίον.
 
Ορθόδοξος Τύπος

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ!

Ἀνατροπὴ τῆς κοσμικῆς νοοτροπίας
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας συχνὰ βλέπουμε ἀνατροπὲς τῆς κοσμικῆς νοοτροπίας, ποὺ παραδόξως ἐμφανίζεται καὶ στὰ μέλη της. Δὲν ἰσχύουν πάντα αὐτὰ ποὺ ἰσχύουν στὴν κοινωνία καὶ στηρίζονται στὴ νομοθεσία τῶν πολιτικῶν, ἡ ὁποία ὑπηρετεῖ σκοπιμότητες καὶ συμφέροντα. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε τὴν παραβολὴ τῶν ἐργατῶν τοῦ ἀμπελώνα, ὅπου ὁ ἰδιοκτήτης ἔδωσε στοὺς ἐργάτες τὸ συμφωνημένο δηνάριο, χωρίς νὰ ὑπολογίζει τὶς ὧρες ἐργασίας τοῦ καθενός. Ὅ,τι ἔδωσε στοὺς πρώτους ποὺ πῆγαν πρωὶ- πρωὶ στὸ ἀμπέλι, τὸ ἴδιο ἔδωσε καὶ στοὺς ἐργάτες ποὺ πῆγαν στὶς ἐννιά, στὶς δώδεκα καὶ στὶς πέντε τὸ ἀπόγευμα. Γνώριζε ὁ ἰδιοκτήτης ὅτι οἱ πρῶτοι ἦταν χαλαροὶ καὶ ἀμελεῖς, ἐνῷ οἱ τελευταῖοι ἔδειξαν περισσότερη προθυμία γιὰ δουλειά.

Ἔχουμε πολλὰ παρόμοια παραδείγματα στὴν Ἐκκλησία. Βλέπουμε Μητροπολίτες ποὺ ἐπὶ δεκαετίες «ποιμαίνουν» τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἀδράνεια, τὴν ἀδιαφορία, τὴν ἀπροθυμία καὶ τὴν ἀπαραίτητη ὑποκρισία! Τὰ πολλὰ ἐγκώμια τοὺς ἔχουν νεκρώσει, τὰ ὅποια ὁράματα ἔσβησαν, ὁ ἀρχικὸς ζῆλος ἀτόνησε καὶ χάθηκε καὶ ἔμειναν μόνο τὰ λαμπρὰ ἄμφια, τὸ δεσποτικὸ ὕφος καὶ οἱ ἐμφανίσεις στὶς πανηγύρεις καὶ τὶς ἐθνικὲς ἐπετείους. Σ’ αὐτοὺς ταιριάζει ἡ ρήση ὅτι οἱ πρῶτοι ἔγιναν ἔσχατοι, γιατί δὲν ἀξιοποίησαν τὴν κλήση τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν βάδισαν τὴν πνευματικὴ ὁδὸ, γιὰ νὰ γίνουν ἐκλεκτοί.

Πιὸ συχνὸ εἶναι τὸ φαινόμενο στὴν ἱερατικὴ οἰκογένεια. Πληθώρα οἱ κλητοί, ἐλάχιστοι οἱ ἐκλεκτοί. Εἶναι ἐπαγγελματίες λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου. Γι’ αὐτὸ σέρνονται καὶ δὲν πετοῦν. Εἶναι ἄνθρωποι τῆς καθημερινότητας, δίχως πνευματικὰ βιώματα, δίχως προσευχὴ καὶ κατάνυξη, παρόλες τὶς προτροπὲς πρὸς τὸ λαὸ νὰ «δεηθοῦν τοῦ Κυρίου», νὰ ζητήσουν τὸ ἔλεός του.

Οἱ Μητροπολίτες καὶ οἱ ἱερεῖς ποὺ ἀναφέραμε δὲν ἀξίζουν καμιᾶς ἀμοιβῆς. Τὸ δηνάριο εἶναι πολὺ γι’ αὐτούς. Καὶ ὅμως ἔχουν ἀπαιτήσεις, δραστηριοποιοῦνται πρὸς ἴδιον ὄφελος καὶ διαχειρίζονται αὐθαιρέτως τὰ δηνάρια τῆς Ἐκκλησίας! Ποῦ νὰ βρεῖς ἄκρη; Πῶς νὰ δράσεις, γιὰ νὰ σταματήσει τὸ κακό; Δὲν νομίζω ὅτι μπορεῖ ἀνθρώπινο χέρι νὰ διορθώσει κάτι. Ὅμως δὲν πρέπει νὰ ἀπελπιζόμαστε, γιατί τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ παρεμβαίνει συχνὰ καὶ χρησιμοποιεῖ τοὺς ἔσχατους μὲ ἁρμοδιότητα τῶν πρώτων καὶ παραθεωρεῖ τοὺς κλητοὺς ἀναθέτοντας ἔργο πνευματικὸ στοὺς ἐκλεκτοὺς κι ἂς εἶναι λίγοι καὶ δυσεύρετοι.

Πολλοὶ χριστιανοὶ ἐνοχλοῦνται, ὅταν γίνεται λόγος γιὰ τὰ κακῶς κείμενα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπιλέγουν τὴ σιωπὴ καὶ τὴν ἀνοχή, ἐνῷ μέσα τους βρίσκονται σὲ ἀναβρασμό. Ξεχνοῦν ὅτι ὁ Χριστὸς τὰ φοβερὰ «οὐαὶ» τὰ εἶπε γιὰ τοὺς γραμματεῖς, τοὺς Φαρισαίους καὶ τοὺς ὑπεύθυνους τῆς συναγωγῆς, θέτοντας πολλὲς φορὲς σὲ κίνδυνο τὴ ζωή του. Ποτὲ δὲν εἶχε συμβιβαστεῖ μὲ τὸ κρυμμένο ἄθλιο ἦθος τους καὶ ποτὲ δὲν εἶχε δεχτεῖ τὴν ὑποκριτική τους συμπεριφορά. Τοὺς ἔλεγχε δημοσίως, περιέγραφε τὰ φοβερὰ πάθη τους καὶ φανέρωνε στοὺς ἀνθρώπους τὸ ὀλέθριο ἔργο τους.

Εἶναι καθῆκον κάθε χριστιανοῦ νὰ ἀνησυχεῖ γιὰ τὰ ἀπαράδεκτα καὶ σκανδαλώδη ποὺ κατὰ καιροὺς ἐμφανίζονται στὴν Ἐκκλησία καὶ μὲ διάκριση νὰ ἐλέγχει καὶ νὰ διαμαρτύρεται. Ἐδῶ πρέπει νὰ διευκρινίσουμε ὅτι, ὅταν ἐλέγχουμε, δὲν καταδικάζουμε τὰ πρόσωπα, ἀλλὰ τὶς πράξεις τους ποὺ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ μακάρι κάποτε νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ σταματήσει ἡ ἄθλια συμπεριφορά τους. Μερικοὶ ὑποστηρίζουν μὲ ἀφέλεια ὅτι ὁ ἔλεγχος τῆς σκανδαλώδους συμπεριφορᾶς εἶναι ἕνα νέο σκάνδαλο! Ὄχι. Πρόκειται γιὰ πλάνη καὶ ἂς ὑποστηρίζουν αὐτὴ τὴν ἄποψη διάφοροι πνευματικοί, ποὺ ἀρέσκονται στὴν ἀκύμαντη καλοπέρασή τους καὶ στὴν καλὴ φήμη ποὺ ἔχουν ἀποκτήσει. Ἡ ἀδράνεια προφανῶς γιὰ τὰ κακῶς κείμενα δὲν εἶναι θεοφιλής. Εἶναι κατακριτέα.

Εἶναι χρήσιμο νὰ ξαναθυμηθοῦμε τὰ ὅσα ἔλεγε ὁ Χριστὸς στοὺς γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους γιὰ τὴν ἀπαράδεκτη συμπεριφορά τους καὶ τὴν προκλητικὴ ὑποκρισία τους. Τοὺς μιλοῦσε μὲ παρρησία καὶ τὸν ἄκουγε καὶ ὁ λαὸς ποὺ ἦταν θῦμα τους, ἀλλὰ δύσκολα μποροῦσε νὰ ἀντιδράσει. Τοὺς ἔλεγε ὅτι διδάσκουν τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι δὲν τὰ τηροῦν. Φορτώνουν στοὺς ἄλλους βαριὰ φορτία, ἐνῷ οἱ ἴδιοι δὲν κινοῦν οὔτε τὸ δάκτυλό τους. Τὰ ἔργα τους εἶναι πρὸς τὸ θεαθῆναι. Ἀγαποῦν τὴν πρωτοκαθεδρία. Ἀρέσκονται στοὺς δημόσιους ἀσπασμοὺς καὶ ἐπιδιώκουν τὴν προβολή. Θέλουν νὰ τοὺς προσφωνοῦν διδασκάλους καὶ πατέρες (Ματθ. κγ΄ 3-7). Ἀναφερόμενος ἐπίσης ὁ Χριστὸς στὴν ὑποκρισία τους χρησιμοποιεῖ δύο ἐκφραστικὲς καὶ συνάμα ἀποκαλυπτικὲς παρομοιώσεις: «Ἀλίμονό σας, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι, ὑποκριτές, γιατί καθαρίζετε τὸ ἐξωτερικό τοῦ ποτηριοῦ καὶ τοῦ πιάτου, τὸ περιεχόμενό τους ὅμως προέρχεται ἀπὸ ἁρπαγὴ καὶ ἀδικία. Φαρισαῖε τυφλέ, καθάρισε πρῶτα τὸ ἐσωτερικό τοῦ ποτηριοῦ καὶ τοῦ πιάτου, γιὰ νὰ ἔχει ἀξία καὶ ἡ ἐξωτερική τους καθαρότητα. Ἀλίμονό σας, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι, ὑποκριτές, γιατί μοιάζετε μὲ τάφους ἀσβεστωμένους, ποὺ ἐξωτερικὰ φαίνονται ὡραῖοι, ἐσωτερικὰ ὅμως εἶναι γεμᾶτοι κόκκαλα νεκρῶν καὶ κάθε λογῆς ἀκαθαρσία. Ἔτσι κι ἐσεῖς, ἐξωτερικὰ φαίνεστε εὐσεβεῖς στοὺς ἀνθρώπους, κι ἐσωτερικὰ εἶστε γεμᾶτοι ὑποκρισία καὶ ἀνομία» (Ματθ. κγ΄ 25-28). Καὶ συνεχίζει ὁ Χριστὸς τὸν δριμὺ ἔλεγχο λέγοντάς τους ὅτι κατατρώγουν τὰ σπίτια καὶ τὶς περιουσίες τῶν χηρῶν, ἔχουν διεστραμμένη διδασκαλία ποὺ ὁδηγεῖ στὸν ἀποκλεισμὸ ἀπὸ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, καλλιεργοῦν τὸν φανατισμὸ στοὺς ὀπαδούς τους, προσκολλῶνται στὰ δευτερεύοντα καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὰ οὐσιώδη (Ματθ. κγ΄ 23). Τοὺς ἀποκαλεῖ ἀκόμα τυφλοὺς ὁδηγούς, ποὺ περνᾶνε ἀπὸ τὸ στραγγιστήρι τὸ κουνούπι καὶ καταπίνουν ὁλόκληρη καμήλα (Ματθ. κγ΄ 24).

Οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ πρέπει νὰ ἀρνοῦνται κάθε ὁμοιότητα μὲ τοὺς γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους, νὰ διατηροῦν τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα καὶ νὰ ἐλέγχουν καθέναν ποὺ ἀμβλύνει τὸ ὀρθόδοξο ἦθος.

Ορθόδοξος Τύπος

http://aktines.blogspot.com

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: «ΤΗΝ ΛΟΓΙΟΣΥΝΗ ΝΑ ΤΗΝ ΚΛΑΙΣ!»

«Τὴν λογιοσύνη νὰ τὴν κλαῖς!»

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Στὴν Ἐκκλησία μας ἔχουμε πλῆθος θεολόγων. Ὅλοι οἱ Μητροπολίτες εἶναι θεολόγοι, ὅλοι οἱ πρὸς ἀρχιερατείαν ὑποψήφιοι ἀρχιμανδρίτες εἶναι θεολόγοι καὶ ἕνα μεγάλο ποσοστὸ τῶν ἐφημερίων ἐπίσης.

Καὶ αὐτὸ μὲ τὴν πρώτη ματιὰ φαίνεται ὡς εὐλογία. Ἡ μακρόχρονη ὅμως ἐμπειρία τῶν μὴ θεολόγων κληρικῶν εἶναι ἀρνητική. Δὲν μποροῦν νὰ δικαιολογήσουν πολλὲς πράξεις τῶν θεολόγων καὶ μάλιστα τῶν μητροπολιτῶν, ποὺ ἡ φήμη τους κάποτε ξεπερνᾶ καὶ τὰ ὅρια τῆς πατρίδας μας.

Οἱ λόγιοι κληρικοὶ (ὑπάρχουν πάντα οἱ φωτεινὲς ἐξαιρέσεις) ἔχουν ἕνα κοινὸ γνώρισμα. Εἶναι φιλόδοξοι, μὲ μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ τὸ ὅποιο συγγραφικό τους ἔργο, καὶ πάντα στοχεύουν στὰ ὑψηλὰ ἀξιώματα. Γιὰ νὰ πετύχουν τὸ σκοπὸ τους ἀλλάζουν συνεχῶς τὶς ἀπόψεις τους καὶ προτείνουν ἀπίθανες λύσεις γιὰ τὰ διάφορα προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας, ἀνάλογα πάντα μὲ τὸ τί ἐπικρατεῖ, ἀλλὰ καὶ τί τοὺς συμφέρει. Οἱ «μεγάλοι» αὐτοὶ θεολόγοι παρακολουθοῦν τὰ γεγονότα, ἑλίσσονται συνεχῶς καὶ ἐκδηλώνονται μὲ τρόπο ποὺ ὡραιοποιεῖται ἡ προσωπική τους εἰκόνα, γιὰ νὰ ἐντυπωσιάζουν τοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀνθρώπους τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, οἱ ὁποῖοι μάλιστα κάποια στιγμὴ μποροῦν νὰ τοὺς βοηθήσουν ὑπογείως, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὴ βαθύτερη ἐπιθυμία τους, δηλαδὴ νὰ κατακτήσουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία.

Στοὺς λόγιους Μητροπολίτες οἱ μεταξύ τους σχέσεις εἶναι μονίμως διαταραγμένες. Δὲν λείπουν οἱ δημόσιες συγκρούσεις, γεγονὸς ποὺ ἀπογοητεύει τὸ λαό, γιατί τοὺς ἔχει σὲ μεγάλη ἐκτίμηση. Τελικά, οἱ σοφοὶ αὐτοὶ Μητροπολίτες ὠφελοῦν ἢ βλάπτουν τὴν Ἐκκλησία; Βελτιώνουν τὸ ποιμαντικό της ἔργο, ὁδηγοῦν τοὺς ἀνθρώπους στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, ἐνισχύουν τὴν πίστη τους στὸν οὐράνιο Πατέρα καὶ ἐνισχύουν τὴν ἐλπίδα τους στὴν οὐράνια βασιλεία; Συνήθως ὄχι. Εἶναι κοσμικοί, δὲν πολυασχολοῦνται μὲ τοὺς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ νοῦς τους ἀπασχολεῖται μὲ ἐφήμερες ὑποθέσεις, μακριὰ ἀπὸ τὸ καθαρὸ ποιμαντικὸ ἔργο. Πολλὲς φορὲς ἀφοσιώνονται τόσο πολὺ στὰ κοσμικὰ θέματα ποὺ γίνονται ἀγνώριστοι καὶ τοὺς ξεχνᾶ ὁ λαός. Εἶναι σὰν νὰ μὴ ὑπάρχουν. Νομίζεις ὅτι οἱ μητροπόλεις τους χηρεύουν! Τόση περιφρόνηση γιὰ τὴ μεγάλη τους πνευματικὴ ἀποστολή! Στὶς κοσμικὲς ὅμως ἐκδηλώσεις εἶναι πάντα παρόντες, συμφύρονται μὲ τοὺς διαφόρους ἄρχοντες τοῦ κόσμου καὶ συμπληρώνουν τὴν εἰκόνα τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας.

Ἡ κατάσταση ποὺ περιγράφουμε ἐπιδεινώνεται, ὅταν οἱ συγκεκριμένοι Μητροπολίτες ἀναλαμβάνουν τὰ ἡνία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας. Δὲν ἐργάζονται γιὰ κάτι τὸ οὐσιαστικὸ καὶ δὲν συμβάλλουν στὴ βελτίωση τῶν κακῶς ἐχόντων στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὶς ἐπίμονες μάλιστα προσωπικές τους ἀπόψεις ὁδηγοῦν τὰ προβλήματα σὲ ἀδιέξοδα, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ προβλήματα νὰ πολλαπλασιάζονται ἀντὶ νὰ λύνονται καὶ νὰ ἐξαλείφονται.

Ἔχουμε παραδείγματα ἀρχιεπισκόπων, οἱ ὁποῖοι θορύβησαν ὅσο κατεῖχαν τὸ ἀξίωμα, χωρὶς τελικὰ νὰ δοῦμε πνευματικὴ καρποφορία, ἀλλὰ ἀντίθετα πλήγωσαν τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ πλῆθος τῶν σκανδάλων ποὺ ἐμφανίστηκαν στὴν αὐλὴ τους χωρὶς νὰ ἀντιδροῦν οἱ ἴδιοι. Ἀντίθετα, συγκάλυπταν τοὺς σκανδαλοποιούς καὶ δημιουργοῦσαν πολλὲς ὑποψίες καὶ γιὰ τὸ πρόσωπό τους.

Καὶ τὸ συμπέρασμα: Ἡ θεολογικὴ γνώση δὲν εἶναι τὸ σωσίβιο τῆς σωτηρίας, οὔτε τὰ ἀποτελεσματικότερο μέσο γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ συμβαίνει, γιατί λείπει ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ταπείνωση. Λείπουν δηλαδὴ οἱ ἀναγκαῖες προϋποθέσεις, γιὰ νὰ ἀποφεύγονται τὰ πνευματικὰ ναυάγια.

Ορθόδοξος Τύπος

http://thriskeftika.blogspot.com