Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ ΠΟΙΜΝΙΟΝ!

 Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης
Διακονία εἰς τό μικρόν ποίμνιον 

Ἡ μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώρας, ἡ ἀστυφιλία καὶ ἡ μετανάστευση συνετέλεσαν στὸ νὰ ἐγκαταλειφθεῖ ἡ ἐπαρχία, νὰ κλείσουν τὰ σχολεῖα, νὰ καταργηθοῦν οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες, νὰ ἐρημώσει ὁ τόπος. Πρόκειται γιὰ ἕνα μεγάλο, σοβαρὸ καὶ δυσ­επίλυτο πρόβλημα. Οἱ πολιτικοὶ δὲν ἀνησυχοῦν στὸ βαθμὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε, ἐνῶ προεκλογικὰ ὑπόσχονται πολλά, γιὰ νὰ βελτιωθεῖ ἡ καταστάση καὶ νὰ ξαναζωντανέψουν οἱ κωμοπόλεις καὶ τὰ χωριά.Τελικὰ δὲν γίνεται τίποτα. Σὲ λίγα χρόνια ἡ ἐρήμωση τῆς ἐπαρχίας θὰ ὁλοκληρωθεῖ καὶ οἱ ἐλάχιστοι κάτοικοι θὰ μείνουν ἀπροστάτευτοι καὶ ἀποίμαντοι.

  Τὸ πρόβλημα ἐπηρεάζει καὶ τὴν Ἐκκλησία, γιατί δὲν ὑπάρχουν ὑποψήφιοι κληρικοὶ καταγόμενοι ἀπὸ τὴν περιοχή, ὅπως καὶ οἱ κληρικοί, ποὺ διακονοῦν δὲν ἐπαρκοῦν. Δὲν λείπουν κι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν εἶναι πρόθυμοι νὰ ἐργαστοῦν σὲ ἐρημωμένες περιοχές, ὅπου οἱ ἐνορίες εἶναι ὀλιγάνθρωπες. Ἀπρόθυμοι εἶναι καὶ οἱ πρὸς ἀρχιερατείαν ἀρχιμανδρίτες. Διστάζουν νὰ ἐκλεγοῦν σὲ μητροπόλεις μὲ μειωμένο πληθυσμό, μὲ ἐλάχιστους οἰκονομικοὺς πόρους καὶ μὲ κληρικοὺς ποὺ δὲν ἔχουν ζῆλο, γιὰ νὰ διακονήσουν τὴν Ἐκκλησία.

  Πρέπει ὅμως νὰ διευκρινίσουμε τὸ ἑξῆς: Ἡ πολιτεία εὔκολα καταργεῖ ὑπηρεσίες, εὔκολα μετακινεῖ στρατιωτικὲς μονάδες καὶ δὲν ἀνησυχεῖ γιὰ τὴν ἐρήμωση τῆς ἐπαρχίας. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως πρέπει νὰ εἶναι παντοῦ παροῦσα μὲ τοὺς κληρικούς της, γιὰ νὰ καλύπτει τὶς θρησκευτικὲς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων, νὰ συντηρεῖ τοὺς ναοὺς καὶ τὰ ἐξωκκλήσια, νὰ προστατεύει τὰ ἐκκλησιαστικὰ κειμήλια καὶ γενικὰ καθετὶ ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει στόχος τῶν ἀρχαιοκάπηλων.

  Ὁ πόνος τῶν κληρικῶν ποὺ ἐργάζονται στὶς ἐγκαταλελειμμένες ἐνορίες ἐπὶ δεκαετίες καὶ κοπιάζουν γιὰ τὴ συντήρηση τῶν ναῶν εἶναι μεγάλος. Χωρὶς οἰκονομικοὺς πόρους, ἀλλὰ μόνο μὲ τὶς προσφορὲς τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν- ὅταν φυσικὰ ἐμπιστεύονται τοὺς ἱερεῖς τους καὶ διαπιστώνουν τὸ ἐνδιαφέρον τους γιὰ τὴν ἐνορία τους- μο-χθοῦν χωρὶς καμιὰ ἀναγνώριση ἀπὸ τὸ μητροπολίτη τους!

  Οἱ συγκεκριμένοι αὐτοὶ ἱερεῖς αἰσθάνονται βαθιὰ ἱκανοποίηση, γιατί ἐκτελοῦν τὰ καθήκοντά τους, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουν τὴ δυσκολία μετακίνησή τους ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριὸ καὶ τὰ ποικίλα προβλήματα ποὺ ὑπάρχουν σὲ κάθε ἐνορία. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ πνευματική τους ἀνταμοιβή, ἡ ὁποία ἔχει μεγάλη ἀξία καὶ διατηρεῖ τὴν ἱερωσύνη τους ζῶσα.

  Τὸ ἱερατικὸ αὐτὸ βίωμα δὲν ὑπάρχει στοὺς ἱερεῖς τῶν πόλεων, γιατί ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι δὲν ἐντυπωσιάζονται ἀπὸ τὶς δραστηριότητές τους, οἱ ὁποῖες εἶναι τυποποιημένες καὶ συνήθεις.

  Τὸ ἔργο τοῦ μητροπολίτη μίας μικρῆς καὶ πτωχῆς περιοχῆς πολλὲς φορὲς ἐντυπωσιάζει τοὺς πιστούς, ὅταν βέβαια ἔχει ἱερὸ ζῆλο, ἀγαπάει τὸν τόπο καὶ εἶναι στοργικὸς ἀπέναντί τους. Διαπιστώνει ὁ ἴδιος τὸ σεβασμὸ τοῦ ποιμνίου του πρὸς τὸ πρόσωπό του, κάτι ποὺ δὲν εἶναι δεδομένο στὴ σκληρὴ ἐποχή μας. Οἱ πιστοὶ τὸν προσ­έχουν σὲ κάθε κίνηση καὶ πρωτοβουλία του, εἶναι πάντα κοντά του. Ὅταν τὸν συναντοῦν χαίρονται καὶ διατυπώνουν τὰ καλύτερα λόγια γι’ αὐτόν. Τὸν νιώθουν δίπλα τους, γιατί εἶναι κοινωνικὸς καὶ προσιτός. Τὸν ἔχουν πνευματικό τους στήριγμα. Καὶ ἰσχύει γιὰ τὸ μητροπολίτη τους αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ Κύριος γιὰ τὸν ἑαυτό του: «Ἐγὼ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός, καὶ γινώσκω τὰ ἐμὰ καὶ γινώσκομαι ὑπὸ τῶν ἐμῶν» (Ἰωάν. ι΄ 14). Ἐγὼ εἶμαι ὁ καλὸς βοσκὸς καὶ γνωρίζω τὰ πρόβατα ποὺ εἶναι δικά μου, καὶ τὰ δικά μου μὲ ἀναγνωρίζουν).

  Αὐτὴ ἡ ἀνυπόκριτη ἐπικοινωνία τοῦ μητροπολίτη μὲ τοὺς πιστοὺς ἀνθρώπους εἶναι θεοφιλής, ἀποφέρει πνευματικοὺς καρποὺς καὶ στηρίζει βαθύτατα τὸν ποιμένα καὶ τὸ ποίμνιο.

  Ὡστόσο ὑπάρχει καὶ μία ἐξαίρεση στὰ ὅσα ὑποστηρίζουμε. Μερικοὶ φιλόδοξοι ἀρχιμανδρίτες δέχονται νὰ ἐκλεγοῦν μητροπολίτες, ἔστω καὶ σὲ περιοχὲς ποὺ παραπάνω περιγράψαμε, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουν τὴν ἰδιαιτερότητά τους καὶ γρήγορα δυσκολεύονται νὰ προσαρμοστοῦν. Μαθημένοι στὴν ἄνεση τῆς πόλης, θεωροῦν τὴ μητρόπολή τους ἐξορία, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν δείχνουν ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν τόπο καὶ συχνὰ ἀπουσιάζουν γιὰ πολὺ καιρὸ προφασιζόμενοι διάφορους λόγους, δῆθεν πνευματικούς, δηλαδὴ γιὰ νὰ συναντήσουν τὰ πνευματικά τους τέκνα καὶ νὰ τὰ στηρίξουν στὸν καλό τους ἀγώνα! Αὐτὸ προφανῶς δὲν ἀληθεύει. Ἐὰν δὲν ὑπάρχει πραγματικὴ ἀνάγκη, ἂς ἐπισκέπτονται τὰ τέκνα τὸν πνευματικό τους πατέρα.

  Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς οἱ περιοχὲς παραμένουν ἀποίμαντες καὶ οἱ σκανδαλώδεις ἐκδηλώσεις δὲν λείπουν. Ἀλίμονο στοὺς καλοπροαίρετους χριστιανοὺς ποὺ ἀποτελοῦν ποίμνιο χωρὶς ποιμένα! Κινδυνεύουν ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ ἀπὸ τοὺς φανεροὺς ἀλλὰ καὶ τοὺς προβατόσχημους λύκους! 

Ορθόδοξος Τύπος

ΠΡΩΤ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ!

 Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης
Εργασία και πνευματική ζωή 

Ὁ χριστιανὸς ἐργάζεται ἀφ’ ἑνὸς γιὰ τὸ βιοπορισμό του, δηλαδὴ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀναγκαίων ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ ἀφ’ ἑτέρου γιὰ τὸν ἐξαγνισμό του μὲ τὴν ἀπόκτηση τῶν πνευματικῶν ἀγαθῶν. Συνήθως οἱ ἄνθρωποι ἐπιλέγουν τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὰ πνευματικά, πολλοὶ μάλιστα δὲν κατανοοῦν τί εἶναι αὐτὰ καὶ τί χρειάζονται στὴ ζωή. Ὑπάρχει ἐπίσης καὶ ἡ κατηγορία τῶν ἀνθρώπων, ποὺ χωρὶς κόπο καὶ ἐργασία, θέλουν νὰ ἀπολαμβάνουν τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ πολὺ σπάνια καὶ τὰ πνευματικά!

Ἡ ἐπιτυχία στὴ ζωὴ προϋποθέτει πρωτίστως δραστηριότητα καὶ πράξεις. Τὰ λόγια καὶ οἱ νουθεσίες ἔρχονται μετά. Τὰ ἔργα ἐνισχύουν καὶ ἡ φωνή τους παρηγορεῖ τοὺς ἐργαζόμενους κι ἐκείνους ποὺ τὰ παρακολουθοῦν. Στὸ Γεροντικὸ διαβάζουμε μιὰ σχετικὴ διήγηση: «Κάποιος ἀδελφὸς πῆγε στὸν ἀββᾶ Θεόδωρο καὶ ἄρχισε νὰ μιλάει καὶ νὰ ἐξετάζει θέματα, ποὺ ἀκόμα δὲν τὰ εἶχε ἐφαρμόσει στὴν πράξη. Καὶ ὁ γέροντας τοῦ λέει: «Ἀκόμα δὲν βρῆκες τὸ πλοῖο, οὔτε τὶς ἀποσκευές σου φόρτωσες καὶ πρὶν νὰ ταξιδέψεις, βρέθηκες κιόλας σ’ ἐκείνη τὴν πόλη; Πρῶτα κάνε τὸ ἔργο καὶ ὕστερα ἔρχεσαι σ’ αὐτὰ ποὺ τώρα λές”»1. Ἐπίσης ὁ ἀββᾶς Ἰάκωβος ἔλεγε: «Δὲν χρειάζονται μόνο λόγια. Πολλὰ λόγια ἔχουν οἱ ἄνθρωποι στὸν καιρό μας. Ἔργα χρειάζονται. Αὐτὰ λείπουν καὶ ὄχι λόγια ἄκαρπα»2.

Κάθε ἐργασία πρέπει νὰ εἶναι θεάρεστη, γιὰ νὰ ἀκολουθοῦν ὀρθὰ ἀποτελέσματα. Ἰδιαίτερα ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐπιτελεῖ ἔργο γιὰ τὸν πλησίον. Ὡστόσο, πολλοὶ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἐργαστοῦν γιὰ τοὺς ἄλλους, ἐνῶ ἔχουν καλὴ διάθεση. Γιὰ τὴν περίπτωση αὐτὴ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει ὅτι «εἶναι δυνατό, λόγῳ τῆς ἀνείπωτης φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, καὶ χωρὶς νὰ κάνουμε κανένα ἔργο, μὲ μόνη τὴ διάθεση, νὰ πάρουμε τὸ στεφάνι. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος ἔλεγε: “Ὅποιος προσφέρει καὶ ἕνα μόνο ποτήρι μὲ κρύο νερὸ σὲ ἕνα ἀπὸ τοὺς κατὰ κόσμον ἄσημους μαθητές μου, σᾶς διαβεβαιώνω, ὅτι δὲν θὰ χάσει τὸ μισθό του” (Ματθ. ι΄ 42). Μήπως ὑπάρχει τίποτα πιὸ εὐτελὲς ἀπὸ ἕνα ποτήρι κρύο νερό; Ἀλλὰ ἡ διάθεση προκάλεσε τὴν ἀμοιβή του»3. Ὅταν ὅμως ἔχει τὴ δυνατότητα πρέπει νὰ ἐργάζεται καὶ νὰ προσφέρει. 

Ἀξιοπρόσεκτο εἶναι καὶ ἕνα περιστατικὸ μὲ τὸν ἀββᾶ Ἡσαΐα, ὁ ὁποῖος κάποτε πῆρε ἕνα ζεμπίλι (μεγάλο ἀνοικτὸ σάκο μὲ δύο λαβές), πῆγε στὸ ἁλώνι καὶ ζήτησε ἀπὸ τὸν κύριο τοῦ χωραφιοῦ:

– Δός μου λίγο σιτάρι.
Ἐκεῖνος τὸν ρώτησε:
– Θέρισες καὶ σύ, ἀββᾶ;
Τοῦ ἀπάντησε:
– Ὄχι.
Τοῦ λέει τότε ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ χωραφιοῦ:
– Πῶς λοιπὸν θέλεις νὰ σοῦ δώσω σιτάρι, ἀφοῦ δὲν θέρισες;
Τοῦ λέει τότε ὁ γέροντας:
– Ἄν δὲν θερίσει κάποιος, δὲν παίρνει μισθό;
Ὁ γεωργὸς ἀπάντησε:
– Ὄχι.
Καὶ ἔφυγε ὁ γέροντας.

Οἱ ἀδελφοί, ὅταν εἶδαν τί ἔγινε, τὸν παρακάλεσαν νὰ τοὺς ἐξηγήσει, γιατὶ τὸ ἔκανε αὐτό. Κι ἐκεῖνος τοὺς εἶπε:
– Αὐτὸ τὸ ἔκανα γιὰ παράδειγμα, γιὰ νὰ μάθετε ὅτι ἄν κάποιος δὲν ἐργαστεῖ, δὲν ἀμείβεται ἀπὸ τὸν Θεό.4 

Ὁ Μέγας Βασίλειος ἀναφέρει πῶς πρέπει νὰ ἐργάζεται ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μὴ καταπονεῖται ὁ ἴδιος καὶ γιὰ νὰ ὁλοκληρώνονται τὰ ἔργα του: «Ὁ καθένας πρέπει νὰ προσέχει τὴ δικὴ του ἐργασία καὶ νὰ φροντίζει γι’ αὐτὴ μὲ ὅλη του τὴν καρδιὰ καὶ νὰ τὴν ἀσκεῖ, σὰν νὰ τὴν ἐποπτεύει ὁ Θεός, μὲ ἄψογο τρόπο, μὲ ἀκούραστη προθυμία καὶ ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια».5 «Δὲν εἶναι ὀρθὸ ἐπίσης νὰ πηγαίνει ἄλλοτε στὴ μία ἐργασία καὶ ἄλλοτε στὴν ἄλλη. Γιατὶ καὶ ἀπὸ τὴ φύση μας δὲν εἴμαστε ἱκανοὶ νὰ τελειώσουμε πολλὰ ἔργα συγχρόνως. Εἶναι πιὸ χρήσιμο νὰ ἀσκοῦμε μιὰ τέχνη μὲ φιλοπονία, παρὰ νὰ καταπιανόμαστε μὲ πολλὲς καὶ νὰ τὶς ἀφήνουμε μισοτελειωμένες. Γιατὶ ἡ διάσπαση τῆς προσοχῆς μας σὲ πολλὰ καὶ ἡ συχνὴ ἀλλαγὴ ἐργασίας, ἐκτὸς τοῦ ὅτι συντελεῖ νὰ μὴ γίνει τέλειο κανένα ἔργο, φανερώνει ἐπὶ πλέον ὅτι ὑπάρχει ἤδη ἐλαφρότητα χαρακτήρα ἤ ἄν δὲν ὑπάρχει τὴ δημιουργεῖ»6. 

Σημειώσεις:
Εἶπε Γέρων…, τὸ Γεροντικὸν σὲ νεοελληνικὴ ἀπόδοση ἀπὸ Βασιλείου Πέντζα, Ἀθήνα 1974, σελ. 94.
Ὅπ. παρ., σελ. 126.\
Βασιλείου Δ. Χαρώνη, Παιδαγωγικὴ ἀναθρωπολογία Ἰωάννου Χρυσοστόμου, τόμος Β΄, Ἀθήνα 1994, σελ. 779.
Εἶπε Γέρων…, τὸ Γεροντικὸν σὲ νεοελληνικὴ ἀπόδοση ἀπὸ Βασιλείου Πέντζα, Ἀθήνα 1974, σελ. 87-88.
Βασιλείου Δ. Χαρώνη, Παιδαγωγικὴ ἀναθρωπολογία Μεγάλου Βασιλείου, τόμος Β΄, Ἀθήνα 2003, σελ. 174.
Αὐτόθι.  

(Πηγή: “Ορθόδοξος Τύπος”)

ΠΡΩΤ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΙΣ!

 Ἐπιθυμία καί πράξις
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Γιατί ὑπάρχει τὸ κακὸ στὴ ζωή μας; Γιατί τὸ ἐπιλέγουμε ἐπιπόλαια χωρὶς τὸν παραμικρὸ ἐνδοιασμό; Γιατί δὲν βλέπουμε καὶ δὲν ἐπιθυμοῦμε τὸ καλὸ καὶ ὠφέλιμο, τόσο γιὰ τὸν ἑαυτὸ μας, ὅσο καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους; Γιατί τόση προθυμία στὴ διάπραξη τοῦ κακοῦ, ἐνῶ γιὰ τὸ καλὸ εἴμαστε ἀπρόθυμοι; Ἡ ἀπάντηση στὰ παραπάνω ἐρωτήματα εἶναι μία. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος περιφρονεῖ τὴ συνείδησή του καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅλες οἱ προσπάθειές του στὴν παροῦσα ζωὴ εἶναι συμβολὴ στὴν ἀνάπτυξη τοῦ κακοῦ. Ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται νὰ ἀποκτήσει τὴν ἐπιθυμία τοῦ καλοῦ μὲ ὁδηγὸ πάντα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, χωρὶς διαστρεβλώσεις καὶ μὲ εὐαισθησία στὴ φωνὴ τῆς συνείδησής του. Τὸ ἐπιχείρημα πολλῶν ὅτι τὸ καλὸ εἶναι δύσκολο, ἐνῶ τὸ κακὸ εἶναι εὔκολο δὲν εὐσταθεῖ, ὅταν ὑπάρχει ἡ ἐλεύθερη ἐπιθυμία τοῦ καλοῦ. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομός μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴ θέληση τοῦ ἀνθρώπου: «Τίποτα δὲν εἶναι δύσκολο, ὅταν θέλουμε καὶ τίποτα δὲν εἶναι εὔκολο, ὅταν δὲν θέλουμε. Ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸ ἂν θέλουμε ἢ δὲν θέλουμε, γι’ αὐτὸ ἄλλωστε τιμωρούμαστε, ὅταν φταῖμε, καὶ ἐπαινούμαστε, ὅταν... κάνουμε τὸ καλὸ»[1].

Ἡ καλὴ ἐπιθυμία δημιουργεῖ τὶς καλὲς πράξεις, βελτιώνει τὶς συνθῆκες ζωῆς καὶ τίποτα δὲν εἶναι ἀκατόρθωτο, γιατί πάντα ὑπάρχει καὶ ἡ ἄνωθεν βοήθεια. Ὁ Θεὸς ἐνισχύει ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅταν ἀσκοῦνται στὴν ἀρετὴ καὶ δραστηριοποιοῦνται στὴν ἀγαθοεργία, ἀνεξάρτητα σὲ ποιὰ κατάσταση βρίσκονται καὶ τί δυνατότητες ἔχουν.

Προϋπόθεση γιὰ τὴν ἀπόκτηση καὶ διατήρηση τῆς καλῆς ἐπιθυμίας εἶναι «τὸ ἦθος τῆς ψυχῆς»[2], ποὺ διαμορφώνεται μὲ τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πιστὴ τήρηση τῶν Ἐντολῶν. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ συνδυάσει τὴν καλὴ ἐπιθυμία μὲ τὴν κακή, δὲν πρόκειται νὰ κατορθώσει τὸ καλὸ ποὺ διαρκεῖ καὶ δὲν εἶναι μία φευγαλέα προσπάθεια, ποὺ σήμερα ὑπάρχει καὶ αὔριο λησμονεῖται.

Ἡ σταθερότητα στὴν καλὴ ἐπιθυμία προϋποθέτει ἀδιάκοπο ἀγώνα γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν. Καὶ παρομοιάζεται μὲ τὸ δέντρο ποὺ ἁπλώνει βαθιὰ τὶς ρίζες του καὶ δὲν τὸ καταστρέφει ἡ σφοδρὴ καταιγίδα. Ἂν ὅμως ἡ ρίζα του εἶναι πάνω-πάνω, χωρὶς βάθος, καὶ τὸ παραμικρὸ φύσημα τοῦ ἀνέμου μπορεῖ νὰ τὸ ξεριζώσει»[3].

Ὁ ἀγωνιζόμενος πνευματικὰ πρῶτα ἐπιλέγει τὸ καλὸ καὶ μετὰ δραστηριοποιεῖται γιὰ τὴν πραγματοποίησή του, ἔχοντας συνεχὲς ἐνδιαφέρον, χωρὶς φυσικὰ νὰ παραλείπει τὰ καθήκοντά του ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν πίστη του στὸ Θεό. Εἶναι ἀδιανόητο νὰ ἀφοσιώνεται σὲ ἕνα ἐξωτερικὸ ἔργο καὶ νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ πολλὰ ἐσωτερικά του ἔργα. Ἐξάλλου τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ εἶναι ἁπλωμένο στὸν ἄνθρωπο, ὅταν ἀγωνίζεται γιὰ τὴν καταπολέμηση τῶν παθῶν του.

Ὁ συνειδητὸς χριστιανὸς ἔχει πλούσια ἐμπειρία ἀπὸ τὶς ἀδιάκοπες ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου, τὶς ὁποῖες δὲν μπορεῖ νὰ ἀποφύγει, μπορεῖ ὅμως νὰ τὶς ἀντιμετωπίσει ἐπιτυχῶς, ὅταν ἔχει ἰσχυρὴ θέληση καὶ δὲν πανικοβάλλεται. Ἡ στάση του ἀπογοητεύει τὸ διάβολο καὶ τὰ βέλη ποὺ τοῦ κατευθύνει δὲν τὸν πληγώνουν, γιατί ἔχει τὴν ἀσπίδα τῆς ἀκλόνητης πίστης.

Σημειώσεις: 
1. Χρυσοστόμου, τόμος Γ’, Ἀθήνα 1995, σελ. 143. 
2 Ὅπ. παρ., σελ. 145. 
3. Ὅπ. παρ., σελ. 144. 

orthodoxostypos

ΠΡΩΤ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ!

 Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης
Κοσμικές δραστηριότητες χωρίς αποτέλεσμα 

Συχνὰ βλέπουμε φωτογραφίες μητροπολιτῶν καὶ ἱερέων νὰ παρακολουθοῦν ἀγῶνες στὰ γήπεδα καὶ νὰ ὑποστηρίζουν τὴν ὁμάδα τους, νὰ συμμετέχουν σὲ κοσμικὲς ἐκδηλώσεις καὶ νὰ εὐλογοῦν ἀθλητὲς καὶ τραγουδιστές, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπισκέπτονται τὰ «στέκια» τῶν νέων, προκειμένου νὰ πλησιάσουν τὸ ποίμνιό τους καὶ νὰ τὸ προσελκύσουν στὴν Ἐκκλησία. Θέλουν νὰ ἐντυπωσιάσουν ἀκολουθώντας τὶς συνήθειες τοῦ κόσμου, ἔχοντας τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ὁ τρόπος αὐτὸς εἶναι ἀποτελεσματικός. Τελικὰ ἀποδεικνύεται ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ τοὺς παρακολουθοῦν δὲν στρέφονται πρὸς τὴν Ἐκκλησία, ἐνῶ εἶναι βέβαιο ὅτι ἀμβλύνεται τὸ ἠθικὸ κριτήριό τους καὶ δημιουργεῖται ἡ ἐντύπωση ὅτι ὅλες οἱ συνήθειές τους εἶναι ἀνθρώπινες καὶ ἀθῶες. Καὶ φυσικὰ καὶ εὐλογημένες!

Λησμονοῦν οἱ συγκεκριμένοι αὐτοὶ νέοι κληρικοὶ ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐπηρεάζονται μόνο ἀπὸ τὸν ἐνάρετο βίο τους. Μόνο τότε πείθουν καὶ προσελκύουν. Οὔτε τὰ γλαφυρὰ καὶ ρητορικά τους κηρύγματα ἀποδίδουν πνευματικοὺς καρπούς, ὅταν λείπει ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν κατάκτηση τῶν ἀρετῶν. Οἱ πρῶτες ἐντυπώσεις γρήγορα διαλύονται καὶ δὲν ὁδηγοῦν στὴ μετάνοια καὶ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἁμαρτωλοῦ τρόπου ζωῆς. Χρειάζεται ἀδιάκοπος πνευματικὸς ἀγώνας, γιὰ νὰ εἶναι ἄξιοι ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ γιὰ νὰ τὸ πετύχουν αὐτὸ ἂς στοχάζονται τὸ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ χαρακτήριζε τὸν ἑαυτὸ του ταλαίπωρο: «Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν· ἄρα οὖν αὐτὸς ἐγὼ τῷ μὲν νοΐ δουλεύω νόμῳ Θεοῦ, τῇ δὲ σαρκὶ νόμῳ ἁμαρτίας»[1].

Δηλαδή, «εὐχαριστῶ τὸν Θεὸ ποὺ μὲ ἔσωσε διὰ μέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας. Τὸ συμπέρασμα λοιπὸν εἶναι ὅτι ἐγὼ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου, χωρὶς τὴ βοήθεια καὶ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ νοῦ μου δουλεύω στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, μὲ τὰ μέλη ὅμως τῆς σάρκας μου δουλεύω στὸ νόμο τῆς ἁμαρτίας»[2].

Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι πρὸ τῆς χειροτονίας τους ἐργάζονταν στὰ πληκτικὰ γραφεῖα τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας ἢ στὰ πανεπιστήμια ὅπου μονίμως ἀπουσιάζει ὁ Θεός, ἀκόμα καὶ στὶς θεολογικὲς σχολές, δὲν ἀλλάζουν μετά. Εἶναι δύσκολη ἡ μετάνοιά τους, γιατί δὲν ἔχουν πνευματικὰ βιώματα, οὔτε καὶ ἐπικοινώνησαν ποτὲ μὲ ἐνάρετους γέροντες, γιὰ νὰ σταθεροποιηθοῦν στὴν πνευματικὴ ζωή. Ὡστόσο, ἔχουν τὴ λαμπρὴ ἐμφάνιση μὲ τὰ ἐγκόλπια, τὶς ράβδους καὶ τὰ ἐντυπωσιακὰ ἄμφια καὶ πιστεύουν ὅτι ἔτσι ποιμαίνουν τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ!

Ὁ Χριστὸς ἔλεγε στὰ πλήθη ὅτι οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι εἶναι διπρόσωποι καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι ἐπιφυλακτικοὶ ἀπέναντί τους: «Ὅσα σᾶς λένε νὰ τηρεῖτε, νὰ τὰ τηρεῖτε καὶ νὰ τὰ πράττετε· νὰ μὴν κάνετε ὅμως κατὰ τὰ ἔργα τους, γιατί λένε μόνο καὶ δὲν πράττουν»[3].

Κάτι παρόμοιο παρατηροῦμε καὶ σὲ μερικοὺς σύγχρονους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι δὲν τηροῦν αὐτὰ ποὺ διδάσκουν στοὺς ἄλλους. Κάποτε προχωροῦν καὶ πιὸ πέρα. Διαστρέφουν τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὶς προσαρμόζουν μὲ τὶς ἀνήθικες πράξεις τους. Τὶς ἐξηγοῦν «θεολογικῶς», γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τὸν ἔνοχο ἑαυτό τους καὶ νὰ ἐμφανίζονται προοδευτικοὶ στοὺς κοσμικοὺς καὶ ἄσχετους μὲ τὴν πίστη στὸ Θεό. 

Σημειώσεις:

Ρωμ ζ΄ 25,
Ἡ Καινὴ Διαθήκη, μὲ σύντομη ἑρμηνεία, Π.Ν. Τρεμπέλα, Ἀθήνα 2011, σελ. 669.
Ματθ. κγ΄ 3. 

(Πηγή: “Ορθόδοξος Τύπος”)

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΑΝΩΦΕΛΕΙΣ ΑΙ ΘΕΩΡΙΑΙ ΔΙΧΩΣ ΤΗΝ ΠΡΑΞΙΝ!

Ἀνωφελεῖς αἱ θεωρίαι δίχως τὴν πρᾶξιν
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

Πολλὲς φορὲς βλέπουμε πιστοὺς ἀνθρώπους νὰ περιφρονοῦν γνωστὲς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ πολυλογοῦν γιὰ σπουδαῖες ἀρετές, χωρὶς νὰ ἔχουν καὶ τὸν ἀνάλογο πνευματικὸ ἀγῶνα. Τοὺς εὐχαριστοῦν οἱ μεγάλες καὶ εὔκολες θεωρίες, οἱ ὁποῖες, γιὰ νὰ γίνουν πράξη ἀπαιτοῦν διαρκῆ κόπο. Λησμονοῦν ὅτι οἱ ἀρετὲς ἀποκτῶνται μὲ ἱδρῶτα, διατηροῦνται δύσκολα καὶ πολὺ εὔκολα χάνονται. Γιὰ τὴν ἀπόκτηση χρειάζεται ἄσκηση, γιὰ τὴ διατήρηση χρειάζεται καὶ ἄσκηση καὶ ἐγρήγορση, ἐνῷ γιὰ τὴν ἀπώλεια ἀρκεῖ ἡ ἀδιαφορία.

  Ἡ ἐπικοινωνία μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους συνήθως εἶναι εὔκολη καὶ στὴν ἀρχὴ εὐχάριστη. Τὰ σύννεφα τῆς δυσαρέσκειας ἐμφανίζονται μετὰ ἀπὸ μικρὸ χρονικὸ διάστημα, ὅταν δηλαδὴ τὰ συμπεράσματα τῶν πολύωρων συναντήσεων δὲν ἐπηρεάζουν τὴ ζωή τους καὶ ἀρχίζουν νὰ δικαιολογοῦν τὴν ἀναποφασιστικότητά τους μὲ νέες θεωρίες γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τῶν ἐποχῶν, γιὰ ἐκσυγχρονισμὸ στὴν Ἐκκλησία, γιὰ χαλαρότητα τῶν ἠθικῶν ἐντολῶν, γιὰ ἀνάγκη ἄμβλυνσης τοῦ ἠθικοῦ κριτηρίου καὶ διόρθωση τῆς λειτουργίας τῆς συνείδησης μὲ ἄλλου τύπου ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ τελικὰ γιὰ τὸ συμβιβασμὸ μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο, ποὺ εἶναι ἀναπόφευκτος. Μὲ ἄλλα λόγια «ρίχνουν πολὺ νερὸ στὸ κρασί τους», τὸ ὁποῖο μεταβάλλεται σὲ ἄγευστο ὑγρὸ ποὺ δὲν καταπίνεται.

  Μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀρνητικὴ ἐμπειρία, κάθε ἐπικοινωνία μαζί τους εἶναι μάταιη προσπάθεια καὶ χάσιμο πολύτιμου χρόνου. Δυστυχῶς, εἶναι πολλοὶ αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἄνθρωποι, γι’ αὐτὸ καὶ ἀνησυχοῦν οἱ ἀληθινοὶ καὶ συνεπεῖς στὶς ἐντολὲς χριστιανοί, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄξιοι ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας.

  Θὰ ἀναφέρουμε ἕνα παράδειγμα, γιὰ νὰ φανεῖ καλύτερα τὸ πνευματικὸ πρόβλημα, ποὺ ὑπάρχει σὲ πολλούς. Βλέπουμε τὴ σχέση τῆς ἐλεημοσύνης μὲ τὴν ἀγάπη. Οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν οἱ ἄλλοι πρὸς αὐτούς, ἐνῷ οἱ ἴδιοι δὲν δείχνουν ἀγάπη πρὸς τοὺς συνανθρώπους τους καὶ φυσικὰ δὲν δίνουν ἐλεημοσύνη στοὺς πτωχοὺς καὶ πάσχοντες. Γι’ αὐτοὺς δὲν ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ «μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται». Δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴ μακαριότητα ποὺ βιώνουν οἱ ἐλεήμονες καὶ οὔτε βέβαια ἐλπίζουν ἢ ἐπιθυμοῦν τὴν ἐλεημοσύνη τοῦ Θεοῦ πρὸς αὐτούς. Ἔχουν μειωμένη ἐλπίδα γιὰ τὴ μέλλουσα ζωή, ὅπου θὰ ἀνταμειφθοῦν οἱ ἐλεήμονες.

  Ὑπάρχει ὅμως καὶ τὸ φωτεινὸ καὶ ἀξιομίμητο παράδειγμα, τὸ ὁποῖο βλέπουν καὶ τονώνονται πνευματικὰ οἱ καλοπροαίρετοι καὶ ταπεινοὶ ἄνθρωποι, πέρα ἀπὸ τὶς ἀνεύθυνες καὶ ρηχὲς ἠθικολογίες. Μᾶς τὸ δίνουν οἱ ἅγιοι, καὶ μάλιστα οἱ σύγχρονοι ἅγιοι, τοὺς ὁποίους γνώρισαν πολλοὶ καὶ μαθήτευσαν κοντά τους. Θεωροῦμε χρήσιμο νὰ σημειώσουμε δύο ἁπλοὺς λόγους, βιωματικοὺς πέρα γιὰ πέρα, ποὺ προέρχονται ἀπὸ δύο ἁγιασμένους γέροντες τῆς ἐποχῆς μας.

  Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος Εὐβοίας ἦταν ἐλεήμων σὲ μεγάλο βαθμό. Κάλυπτε τὶς ἀνάγκες τῶν πτωχῶν ποὺ τὸν πλησίαζαν καὶ ὁ ἴδιος παρέμενε πάντα πτωχὸς καὶ ἀκτήμων. Ἔλεγε μὲ τρόπο ταπεινό: «Ἀμέτρητα χρήματα πέρασαν ἀπὸ τὰ χέρια μου, ἀλλὰ ὅλα πῆγαν στὸν προορισμό τους, στοὺς πάσχοντες, στοὺς πτωχοὺς καὶ στοὺς ἔχοντες ἀνάγκη». Καὶ διευκρίνιζε: «Κάθε μήνα ἔχω τὶς οἰκογένειες πού ἔχουν ἀνάγκη καὶ τὶς οἰκονομῶ τὰ ἀπαραίτητα σὲ τρόφιμα καὶ χρήματα. Ἕνα δίνω καὶ ὁ Θεός μοῦ δίνει δέκα. Μόλις σκεφτῶ κάτι νὰ δώσω, ἀμέσως ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ: μοῦ δίνει πολλαπλάσια. Ἡ ἐλεημοσύνη ποὺ κάνουμε πρέπει νὰ εἶναι ἀγόγγυστη».

  Ἐπίσης ὁ εὐσεβὴς ἀρχιμανδρίτης Εὐσέβιος Γιαννακάκης μιλοῦσε καὶ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἐλεημοσύνη, ποὺ εἶναι χρέος κάθε συνειδητοῦ χριστιανοῦ: «Ἐλεημοσύνη δὲν εἶναι μόνο νὰ δώσεις ἕνα κομμάτι ψωμί. Ἐλεημοσύνη εἶναι νὰ πεῖς καὶ μία κουβέντα καλή. Ἐκείνη θὰ μείνει περισσότερο. Τὸ ψωμί θὰ τὸ φάει, πάει. Μία κουβέντα σωστή, καλή, ποὺ θὰ πεῖς, μὲ τὴν ἀρετή σου, μὲ τὴν ἁγιότητά σου, αὐτὴ θὰ μείνει. Αὐτὴ ἀποτελεῖ ὑπέροχη ἐλεημοσύνη».

  Πρέπει νὰ εἴμαστε ἐργάτες τῆς προσφορᾶς. Νὰ δίνουμε χωρὶς νὰ περιμένουμε καμιὰ ἀνταπόδοση. Μοναδικὸς σκοπὸς νὰ καλύπτονται οἱ ὑλικὲς καὶ οἱ πνευματικὲς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων μας. Νὰ προσ­φέρουμε ἐπίσης μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ ἀνησυχήσουν πνευματικὰ οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ ἀποδίδουν τὶς εὐεργεσίες ποὺ δέχονται στὸν οὐράνιο Πατέρα. Πρῶτα νὰ προσφέρουμε καὶ μετὰ νὰ συμβουλεύουμε. Τὸ τονίζουμε αὐτό, γιατί συχνὰ βλέπουμε παραδοσιακούς, συντηρητικοὺς καὶ μετρημένους ἀνθρώπους νὰ εἶναι πρόθυμοι στὶς συμβουλὲς καὶ ἀπρόθυμοι στὶς προσφορές! 

Ορθόδοξος Τύπος

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΑΠΕΡΙΣΚΕΠΤΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΙ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΑΙ ΚΟΥΡΑΙ!

 Ἀπερίσκεπται χειροτονίαι κληρικῶν καί μοναχικαί κουραί
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

Στὴν ἐγκαταλελειμμένη ἐπαρχία, ποὺ μοιάζει μὲ ἔρημη χώρα, ἀφοῦ ὁ πληθυσμὸς ἔχει λιγοστέψει ἀνησυχητικά, οἱ κατὰ τόπους μητροπολίτες ἀντιμετωπίζουν δυσεπίλυτα προβλήματα, ὅπως εἶναι τὰ ἐφημεριακὰ κενά, ἡ συντήρηση τῶν ναῶν καὶ ἡ διαφύλαξη τῶν κειμηλίων ποὺ ὑπάρχουν, ἡ προστασία τῶν ἐξωκκλησίων καὶ τῶν ἐρειπωμένων μοναστηριῶν. Ἡ λύση αὐτῶν τῶν προβλημάτων σὲ μερικὲς ἀκριτικὲς περιοχὲς εἶναι σχεδὸν ἀδύνατη. Παρήγορο σημάδι εἶναι τὸ ἐνδιαφέρον ποὺ ἐκδηλώνουν μερικοὶ περιφερειάρχες, ποὺ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν κατάσταση τῶν διατηρητέων ἐκκλησιαστικῶν μνημείων καὶ ἐγκρίνουν προγράμματα γιὰ τὴν συντήρησή τους καὶ τὴν ἀνάδειξή τους. Οἱ ἀξιέπαινοι αὐτοὶ τοπικοὶ ἄρχοντες ἐργάζονται μὲ ζῆλο, χωρὶς ὅμως νὰ βρίσκουν τὸ ἀνάλογο ἐνδιαφέρον ἀπὸ τοὺς οἰκείους μητροπολίτες. Δυστυχῶς ἡ ἀδιαφορία τους εἶναι παροιμιώδης. Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχουν μερικοὶ ζηλωτὲς καὶ ἐνάρετοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἐνθουσιάζονται ἀπὸ τὶς καλὲς προσπάθειες τῶν περιφερειαρχῶν καὶ διευκολύνουν τὸ κατὰ δύναμη. Εἶναι ὅμως λίγοι καὶ δὲν ἐπαρκοῦν. Εἶναι χαρακτηριστικὸς ὁ λόγος τοῦ περιφερειάρχη τῆς περιοχῆς μας ποὺ μᾶς εἶπε, μὲ ἀφορμὴ μία σχετικὴ συζήτηση γιὰ τὴν προστασία τῶν ναῶν καὶ τῶν μοναστηριῶν: «Πάτερ, ἐμεῖς φροντίζουμε πολύ, ἀλλά, ὅταν τελειώνουν οἱ ἐργασίες καὶ ὁλοκληρώνονται τὰ ἔργα, δὲν ἔχουμε ποῦ νὰ δώσουμε τὰ κλειδιά!». Συναντοῦν τὴν ἀδιαφορία τῶν ὑπευθύνων, δηλαδὴ τῶν μητροπολιτῶν, τῶν κληρικῶν καὶ τῶν ἐπιτρόπων!

 Τὸ πρῶτο καὶ κύριο ἔργο τῶν μητροπολιτῶν εἶναι ἡ χειροτονία ἄξιων ὑποψηφίων κληρικῶν καὶ οἱ μοναχικὲς κουρὲς σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν τὴν κλίση γιὰ τὴν ἀφιέρωση στὸ Θεό. Δυστυχῶς, μερικοὶ μητροπολίτες δὲν προσέχουν καὶ εὔκολα, μὲ κλειστὰ μάτια θὰ λέγαμε, χειροτονοῦν ἀκατάλληλα πρόσωπα, ποὺ εἶναι ἱκανοὶ μόνο γιὰ σκάνδαλα. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ καταδικάζονται οἱ ἐνορίες σὲ πνευματικὸ μαρασμὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἐγκαταλείπουν τὴν Ἐκκλησία.

  Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς μοναχοὺς ποὺ δὲν τιμοῦν τὸ σχῆμα τους. Οἱ μητροπολίτες χωρὶς ἐπικοινωνία καὶ ἐνημέρωση κάνουν τὶς μοναχικὲς κουρὲς καὶ τοὺς ἐμπιστεύονται μοναστήρια ποὺ ἔχουν ἱστορία καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς περιοχῆς δείχνουν ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γι’ αὐτά, μὲ τὴν παρουσία ὅμως μοναχῶν ποὺ δὲν ἔχουν παρθενία, ἀκτημοσύνη καὶ ὑπακοή, προκαλεῖται σκανδαλισμὸς ἀπὸ τὴν ὅλη διαγωγή τους καὶ τὶς ποικίλες δραστηριότητες ποὺ ἀναπτύσσουν. Εὔκολα διαπιστώνει κανεὶς ὅτι στὰ πρόσωπα αὐτὰ δὲν ὑπάρχει οὔτε ἴχνος εὐσέβειας.

  Οἱ συγκεκριμένοι μητροπολίτες ἔχουν μεγάλη εὐθύνη. Εἶναι ἀσεβὲς νὰ παραθεωροῦν τὰ κωλύματα τῆς ἱερωσύνης καὶ νὰ χειροτονοῦν ἄσχετους μὲ τὴν Ἐκκλησία ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἐπιλέγουν τὴν ἱερωσύνη, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν τὸ ψωμὶ τῆς οἰκογένειάς τους καὶ ὄχι γιὰ νὰ ἐργαστοῦν πνευματικὰ πρὸς δόξαν Θεοῦ. Οἱ μητροπολίτες πιεζόμενοι ἀπὸ τὰ πολλὰ ἐφημεριακὰ κενὰ τῶν μητροπόλεών τους χειροτονοῦν χωρὶς νὰ βλέπουν καὶ χωρὶς νὰ ἐξετάζουν τὶς προθέσεις τῶν ὑποψηφίων. Ἀγνοοῦν ὅτι εἶναι καλύτερα νὰ ὑπάρχουν ἐφημεριακὰ κενά, παρὰ νὰ ὑπάρχουν ἀνάξιοι κληρικοί, μὲ βίο ἁμαρτωλό, μὲ θρασύτητα καὶ πλήρη ἄγνοια τῶν Ἱερατικῶν τους καθηκόντων. Μιλᾶμε γιὰ ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι παρομοιάζονται μὲ βαρεῖς λύκους ποὺ κατασπαράσσουν τὸ ποίμνιο. Ἀλίμονο στὶς ἐνορίες ποὺ ἔχουν ἀνάξιους ἱερεῖς. Τὰ σκάνδαλα εἶναι καθημερινὰ καὶ οἱ ναοὶ παραμένουν καὶ χωρὶς ἐκκλησίασμα. Ἔχουμε πολλὰ τέτοια παραδείγματα σὲ πολλὲς περιοχές. Ὅμως οἱ συγκεκριμένοι μητροπολίτες μένουν ἀδιάφοροι. Καθησυχάζουν τὴ συνείδησή τους ὅτι δὲν ἔχουν ἐφημεριακὰ κενὰ ἢ ὅτι τὰ λιγόστεψαν μὲ τὶς χειροτονίες ποὺ ἀπερίσκεπτα ἔκαναν. Εἶναι ἀποκαρδιωτικὸ νὰ ἔχει ἐφαρμογὴ καὶ στὴν ἐποχή μας τὸ γνωστό: «οἱ τοῦ βίου ναυαγοί τοῦ Ὑψίστου λειτουργοί». Ἐπίσης οἱ ἀρχιερεῖς αὐτοὶ μένουν ἀδιάφοροι ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες καὶ καταγγελίες τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὴ συμπεριφορὰ τῶν ἀνάξιων κληρικῶν τους. Μάλιστα ἐκνευρίζονται, γιατί οἱ ἴδιοι εἶναι αὐτουργοὶ καὶ δική τους εἶναι ἡ εὐθύνη. Ἀλλὰ ποῦ εὐαισθησία! Ἔχουν τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἐνεργοῦν ὀρθά, γιατί ὡς ἀρχιερεῖς ἔχουν τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ εἶναι ἀσεβὲς νὰ κρίνονται ἀπὸ ἁπλοὺς πιστούς, ποὺ ὑπερβάλλουν καὶ ζητοῦν πράγματα ποὺ εἶναι ἐκτὸς τῆς σύγχρονης πραγματικότητας! Οἱ ἄνθρωποι τελικὰ ἀπογοητεύονται καὶ δὲν βρίσκουν κάποιον νὰ τοὺς συμπαρασταθεῖ στὸ πνευματικὸ θέμα ποὺ τοὺς ἀπασχολεῖ κι ἔχει ἄμεση ἐπίδραση στὴν κατὰ Χριστὸν πορεία τους. Καὶ δικαίως συμπεραίνουν ὅτι εἶναι ἄτυχοι γιὰ τὸν ἱερέα τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν μητροπολίτη τους! Βαρὺς ὁ λόγος, ἀλλὰ ὀρθὸς καὶ δίκαιος.

  Τὸ ἴδιο ἀρνητικὸ φαινόμενο παρατηροῦμε καὶ μὲ τὶς μοναχικὲς κουρές. Οἱ μητροπολίτες θέλουν νὰ ἔχουν μοναχούς, σὲ ὅλα τὰ μοναστήρια τῆς περιοχῆς τους, χωρὶς νὰ ἐξετάζουν τὶς προθέσεις τῶν ἀνθρώπων ποὺ θέλουν νὰ μονάσουν. Ἔτσι βλέπουμε μοναχούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν κοσμικὸ φρόνημα, νὰ διαφεντεύουν σὲ μοναστήρια ποὺ ἔχουν ἱστορία, εἶναι γνωστά καὶ προσελκύουν πολλοὺς προσκυνητές. Σὲ αὐτοὺς τοὺς μοναχοὺς εἶναι μάταιο νὰ τοὺς ὑπενθυμίσεις τὶς μοναχικὲς ἀρετές, γιατί τὶς θεωροῦν ξεπερασμένες. Θέλουν ὅμως νὰ φέρουν ὅλα τὰ διακριτικὰ τῶν μοναχῶν, νὰ τοὺς προσφωνοῦν «γέροντες» καὶ νὰ τοὺς ἀναγνωρίζουν οἱ ἀνυποψίαστοι ἐπισκέπτες ἀρετὲς ποὺ δέν ἔχουν καὶ πνευματικὰ κατορθώματα ποὺ οὔτε στὰ ὄνειρά τους δὲν εἶδαν πατέ. Γι’ αὐτοὺς τὸ μοναστήρι δὲν εἶναι τόπος μετάνοιας, ἀλλὰ τόπος ἀνάπαυσης καὶ ρᾳθυμίας!

  Στὴν ἀρχὴ οἱ μοναχοὶ αὐτοὶ ἐντυπωσιάζουν τοὺς κατοίκους τῆς γύρω περιοχῆς καὶ χαίρονται ποὺ ζωντάνεψε τὸ μοναστήρι τους. Γρήγορα ὅμως ἀπογοητεύονται, γιατί οἱ μοναχοὶ συνεχῶς περιφέρονται ἐδῶ κι ἐκεῖ, ἀπαιτοῦν παράλογα πράγματα, ἐπαιτοῦν, ἔχουν ἡγεμονικὸ θάρρος, τὰ ξέρουν ὅλα καὶ φυσικὰ πιστεύουν ὅτι ὑπερέχουν. Δὲν εἶναι «ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων»! Τελικὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν τοὺς συμπαθοῦν καὶ λυποῦνται ποὺ σὲ ἱεροὺς τόπους ἐγκαταβιοῦν ἰδιόρρυθμοι καὶ προβληματικοὶ μοναχοὶ ποὺ ἀπογοητεύουν μὲ τὶς ἐκδηλώσεις τους καὶ τὴ συμπεριφορά τους. Ὁ λαὸς ποὺ συντηροῦσε τὰ μοναστήρια καὶ τὰ ἐπισκεπτόταν, παρόλο ποὺ ἦταν ἔρημα, τώρα μὲ τοὺς μοναχοὺς νιώθει ὅτι ἔχασε κάτι ποὺ ἔνιωθε δικό του, ἐνῷ θὰ ἔπρεπε οἱ μοναχοί, νὰ ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ νὰ προκαλοῦσαν χαρὰ μὲ τὴν παρουσία τους.

  Σὲ μερικὲς περιπτώσεις οἱ μητροπολίτες μετανοοῦν γιὰ τὶς ἐπιλογές τους, χωρὶς ὡστόσο νὰ εἶναι εὔκολη ἡ διόρθωση τῶν δυσάρεστων καταστάσεων, γιατί ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε οἱ… μητροπολίτες ἀλλὰ πολὺ δύσκολα μπορεῖ νὰ τοῦ τὸ ἀφαιρέσει. Ἀπαιτοῦνται πολλὲς διαδικασίες.

  Ἕνας ἐνάρετος γέροντας, ποὺ εἶχε δεῖ πολλὰ στὴ ζωή του, ἔλεγε μὲ βαθὺ πόνο: «Προσοχή, σεβασμιώτατοι ἀρχιερεῖς! Ἡ Ἐκκλησία δὲν πρέπει νὰ ταλαιπωρεῖται ἀπὸ ἀνάξιους κληρικοὺς καὶ ἀθεόφοβους μοναχούς. Ἡ εὐθύνη σας εἶναι μεγάλη καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος δὲν πρόκειται νὰ σᾶς ἐπιτρέψει τὴν εἴσοδο στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

  [Διευκρίνιση: Τὸ ἀνωτέρω ἄρθρο στηρίζεται σὲ συγκεκριμένα γεγονότα καὶ δὲν εἶναι συκοφαντικό. Εἶναι δὲ ἄδικο νὰ γενικεύεται τὸ περιεχόμενό του. Σχολιάζουμε τὰ σκάνδαλα ποὺ πληγώνουν τοὺς συνειδητοὺς χριστιανούς, καὶ εἶναι περιττὸ νὰ δηλώσουμε τὸ σεβασμό μας πρὸς τοὺς μητροπολίτες ποὺ ἐργάζονται θεοφιλῶς, τὴν εἰλικρινῆ ἀγάπη καὶ πρὸς τοὺς ἄξιους ἀδελφοὺς καὶ συλλειτουργοὺς καὶ τὸ θαυμασμὸ καὶ πρὸς τοὺς ἀληθινοὺς μοναχούς, οἱ ὁποῖοι διατηροῦν ἀναμμένο τὸ λυχνάρι τῆς πευματικῆς ζωῆς, μὲ τὸν ἀσκητικό τους ἀγώνα, καὶ φωτίζουν κι ἐμᾶς ποὺ κοπιάζουμε, γιὰ νὰ σπείρουμε στὴν ἀγαθὴ γῆ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ]. 

Ορθόδοξος Τύπος

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: Ο ΘΕΡΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΣ, ΟΙ ΕΡΓΑΤΑΙ ΟΛΙΓΟΙ!

Ὁ θερισμὸς πολύς, οἱ ἐργάται ὀλίγοι
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση  

Οἱ κληρικοὶ πρέπει νὰ εἶναι εὐαίσθητοι καὶ σπλαγχνικοὶ ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ ποίμνιό τους, τὸ ὁποῖο ἄλλοτε εἶναι κοντὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ ἄλλοτε μακριά. Ὑπάρχει πάντα μεγάλη ἀνάγκη οἱ ἄνθρωποι νὰ δέχονται τὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προπαντὸς νὰ τὸν τηροῦν. Ὅμως λείπουν οἱ ἀποτελεσματικοὶ κληρικοί. Ἰσχύει ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἡ διαπίστωση τοῦ Κυρίου ὅτι «ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι» (Ματθ. θ΄ 37).

  Οἱ Μητροπολίτες γνωρίζουν τὸ μεγάλο πρόβλημα καὶ προσπαθοῦν, στὴν ἀπελπισία τους, νὰ τὸ λύσουν, χειροτονώντας κληρικοὺς ἀνθρώπους, ποὺ δὲν ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ ἱεραποστολικὸ ζῆλο. Οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ δὲν πρόκειται νὰ θερίσουν. Ἀντίθετα, θὰ κάψουν τοὺς καρποὺς μὲ τὴ διαγωγή τους! Δὲν φτάνει νὰ γνωρίζεις τὸ πρόβλημα, ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ τὸ λύσεις, χωρὶς ἀπερισκεψίες καὶ ἐπιπολαιότητες.

  Ὁ κληρικὸς πρέπει νὰ πονάει γιὰ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ποιμνίου του. Καὶ γιὰ τοὺς τακτικὰ ἐκκλησιαζόμενους καὶ γιὰ τοὺς ἀδιάφορους, ποὺ ἐμφανίζονται στὸ ναὸ μόνο μία- δύο φορὲς τὸ χρόνο καὶ μερικοὶ ποτέ. Ὅλοι ὅμως εἶναι τὸ ποίμνιό του.

  Στὶς μικρὲς καὶ ὀλιγάνθρωπες ἐνορίες ὁ κληρικὸς εὔκολα ἀδιαφορεῖ, γιατί χάνει τὴν ἐλπίδα τῆς ἐπιτυχίας. Στὶς μεγάλες ἐνορίες ἐπίσης ὁ κληρικὸς βλέπει στὸ ναὸ μερικὲς δεκάδες ἢ καὶ κάτι παραπάνω ἀνθρώπους καὶ αἰσθάνεται ἄνετα, χωρὶς νὰ ἀνησυχεῖ. Ἂν ὅμως ἀναλογιστεῖ ὅτι στὴν ἐνορία του ἀνήκουν εἴκοσι καὶ τριάντα χιλιάδες ἄνθρωποι, ποὺ βρίσκονται μονίμως μακριὰ ἀπὸ τὸν ἐνοριακὸ ναό, πρέπει νὰ ἀλλάξει τὴν ποιμαντική του τακτικὴ καὶ νὰ ἀνησυχεῖ συνεχῶς γιὰ τὴν κατάσταση τοῦ ποιμνίου του.

  Οἱ ἄξιοι θεριστὲς λείπουν. Ὅμως δὲν πρέπει νὰ ἀπογοητευόμαστε. Μπορεῖ νὰ εἶναι λίγοι καὶ ἀφανεῖς, ἀλλὰ ἐπιτελοῦν τὸ ἔργο τους. Ἰσχύει πάντα ὅτι ἕνας ἐνάρετος κληρικὸς πετυχαίνει περισσότερο ἀπὸ ὅσα πετυχαίνουν δεκάδες ἐπαγγελματίες συνάδελφοί του.

  Τὸ ἐνδιαφέρον τῶν Μητροπολιτῶν πρωτίστως πρέπει νὰ στρέφεται στὴν πνευματικὴ καλλιέργεια τῶν κληρικῶν τους, γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν ἱερή τους ἀποστολή. Αὐτό, βέβαια, δὲν γίνεται μὲ μερικὲς τυποποιημένες ἐγκυκλίους καὶ συνάξεις ὅπου τὰ θέματα, ποὺ συζητοῦνται εἶναι ὑπηρεσιακὰ καὶ μόνο. Εἶναι σπουδαῖο πρᾶγμα οἱ Μητροπολίτες νὰ ἀποτελοῦν τὸ φωτεινὸ παράδειγμα τῆς ταπεινῆς διακονίας, μακριὰ ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, τὸ φοβερὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας καὶ τὴν ἀνικανοποίητη πλεονεξία.

  Ὅταν οἱ κληρικοὶ βλέπουν τὸ συνετὸ καὶ ταπεινὸ μητροπολίτη τους νὰ ἐργάζεται χωρὶς ὑποκριτικὲς ἐκδηλώσεις καὶ δεσποτισμό, οἱ περισσότεροι θὰ ἀνησυχήσουν καὶ θὰ θελήσουν νὰ τὸν μιμηθοῦν. Ἡ παρουσία ἐπίσης διαφόρων ὁσίων γερόντων βοηθάει γενικὰ κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, προκειμένου ν’ ἀγαπήσουν τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὸ δρόμο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ἔχουμε πολλὰ παραδείγματα καὶ στὴν ἐποχή μας. Εἶναι ὄντως τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ στὸ σύγχρονο κόσμο.

  Τοὺς ἐναρέτους γέροντες, ἀλλὰ καὶ τοὺς παραδοσιακοὺς κληρικούς, ποὺ ἐργάζονται ἀποδοτικὰ στὴν Ἐκκλησία, μερικοὶ Μητροπολίτες δὲν τοὺς θέλουν κοντά τους, γιατί φοβοῦνται μήπως οἱ ἴδιοι χάσουν τὴν καλὴ φήμη ποὺ ἔχουν ἀποκτήσει μὲ διάφορες μεθοδευμένες ὑποκριτικὲς ἐκδηλώσεις καὶ πράξεις. Οἱ πιστοὶ ὅμως ἔχουν ὀρθόδοξο κριτήριο καὶ τοὺς ἐμπιστεύονται, τρέχουν στὰ ταπεινὰ κελλιά τους καὶ τρέφονται πνευματικὰ μὲ τὶς βιωματικές τους διδαχές. Δὲν βρίσκουν ἀνάπαυση στὰ ὅσα λένε καὶ πράττουν οἱ ἐκκοσμικευμένοι Μητροπολίτες. Τοὺς ἀφήνουν ἀδιάφορους τὰ προγράμματα, τὰ χρήματα, οἱ ἐπιχειρήσεις, οἱ κοσμικοὶ τρόποι προσέγγισης τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἐκσυγχρονισμὸς τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐπιδιώκουν καὶ πολλὰ ἄλλα παράδοξα καὶ ἀντιπαραδοσιακά. Γνωρίζουν οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ ὅτι ὅλα αὐτὰ δὲν ἔχουν καμιὰ οὐσιαστικὴ ἀπόδοση. Εἶναι σχέδια καὶ πράξεις ποὺ δὲν ἔχουν πνευματικὸ περιεχόμενο.

  Καθῆκον ἱερὸ ἔχουν οἱ γρηγοροῦντες κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ νὰ προσεύχονται, γιὰ νὰ ἐμφανίσει ὁ οὐράνιος Πατέρας ἄξιους θεριστές, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐργάζονται στὸν ἀγρὸ τῆς Ἐκκλησίας μὲ ζῆλο καὶ ταπείνωση, ἀδιαφορώντας γιὰ τὶς ποικίλες ἀντιδράσεις τῶν συγχρόνων εἰδωλολατρῶν, ποὺ αὐξάνονται διαρκῶς καὶ πολεμοῦν τὴν πίστη στὸ Χριστό. 

Ορθόδοξος Τύπος 

thriskeftika.blogspot.com