Π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ- ΒΑΠΤΙΣΤΕΣ

ΒΑΠΤΙΣΤΕΣ

+ π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου

1. Ιστορία

Στην Αγγλία, κατά το δεύτερο ήμισυ του ΙΣΤ' αιώνα σχηματίσθηκαν κοινότητες, που ήσαν ανε­ξάρτητες από την επίσημη Εκκλησία, με σκοπό να ρυθμίσουν τις υποθέσεις τους χωρίς καμμιά εξάρ­τηση από την πολιτεία ή από άλλη εκκλησιαστική αρχή και να αναζητήσουν την «αγία κοινότητα» των πρωτοχριστιανικών χρόνων.

Οι πρώτοι οπαδοί συγκεντρώθηκαν γύρω από τον πρώην αγγλικανό ιερέα John Smyth (1612). Οι διωγμοί που ακολούθησαν ανάγκασαν πολλούς οπαδούς να ζητήσουν καταφύγιο στην Αμερική, ενώ άλλοι κατέφυγαν στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας (1608). Εκεί απέκτησαν τη συναίσθηση πως το βάπτισμα πρέπει να περιορισθεί σ' αυτούς που μπορούσαν να αποδείξουν πειστικά πως έλα­βαν τη χάρη. Ο Smyth βάπτισε ο ίδιος τον εαυτό του και ύστερα τους άλλους οπαδούς. Έτσι ιδρύ­θηκε η πρώτη βαπτιστική κοινότητα.

 Ο Smyth επέστρεψε στο Λονδίνο και εισήγαγε και εκεί το βάπτισμα των πιστών. Άλλοι οπαδοί συγκεντρώθηκαν γύρω από τον Thomas Helwys. Μόλις ο Smyth διαπίστωσε πως και οι μεννονίτες κήρυτταν το βάπτισμα των πιστών, αρνήθηκε το προηγούμενο βάπτισμά του και βαπτίσθηκε από τους μεννονίτες για τρίτη φορά. Τότε ο Helwys και οι οπαδοί του διαχώρισαν τη θέση τους και το κίνημα διασπάσθηκε. Οι οπαδοί του Helwys επέ­στρεψαν στην Αγγλία (1611/12) και ίδρυσαν πλησίον του Λονδίνου ανεξάρτητη βαπτιστική κοι­νότητα. Επειδή εκπροσωπούσαν την άποψη περί γενικής συμφιλίωσης όλων των πιστών μέσω του Χριστού, ονομάσθηκαν General Baptists.

 Στη δεκαετία του 1630 σχηματίσθηκε στην Αγγλία και άλλη ομάδα βαπτιστών. Όμως η πρά­ξη του νηπιοβαπτισμού στην κρατική Εκκλησία οδήγησε στην αποκοπή και στο σχηματισμό της πρώτης βαπτιστικής καλβινιστικής κοινότητας. Επειδή εκήρυττε τον απόλυτο προορισμό των εκλεκτών του Θεού, πήρε την ονομασία Particular Baptists.

Το 1891 οι διάφορες βαπτιστικές κοινότητες της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, ενώ­θηκαν στην Baptist Union Great Britain and Ireland (Βαπτιστική Ένωση Μ. Βρετανίας και Ιρλαν­δίας). Στην Αμερική σχηματίσθηκε ο «Σύνδεσμος Νοτίων Βαπτιστών» (Southern Baptist Convention) (1845) και ο «Σύνδεσμος Βορείων Βαπτιστών» (Northern Baptist Convention) (1907). Ο Σύν­δεσμος αυτός ονομάσθηκε αργότερα (1950) Ame­rican Baptist Convention (από το 1972: American Baptist in the U.S.A.). Όμως στην Αμερική υπάρ­χουν και άλλες βαπτιστικές ομάδες, που δεν ανή­κουν στις διάφορες ενώσεις βαπτιστών.

Η κίνηση αναπτύσσει έντονη Ιεραποστολική δραστηριότητα. Ιδρύθηκαν Ιεραποστολικές εταιρείες στην Ευρώπη και στην Αμερική· «κάθε βα­πτιστής και Ιεραπόστολος», είναι μία από τις βα­σικές αρχές της κίνησης. Ο Johann Gerhard Oncken (1800-1884), που έφερε το κίνημα στη Γερμανία, ίδρυσε το 1825 το πρώτο «Κυριάκο Σχολείο» στο Αμβούργο.

Ο αριθμός των βαπτιστών υπολογίζεται σε 35 εκατομμύρια. Όμως σ' αυτόν τον αριθμό δεν πε­ριλαμβάνονται τα μέλη των κοινοτήτων, που δεν ανήκουν στον Παγκόσμιο Σύνδεσμο Βαπτιστών.

2. Διδασκαλία

Η κίνηση δεν γνωρίζει «σύμβολα πίστης», δε­σμευτικά για όλους. Τα σύμβολα, που συνετάγησαν κατά καιρούς, δεν είναι υποχρεωτικά για τις κοινότητες, ώστε να δεσμεύουν την ελευθερία τους. Οριοθετούν απλώς την κίνηση έναντι άλλων ομάδων. Ο «Παγκόσμιος Σύνδεσμος Βα­πτιστών» δεν αποτελεί υπερκοινοτική διοικητική ή δογματική αυθεντία και αποσκοπεί μόνο στο να δείχνει την «ουσιαστική ενότητα των βαπτιστών στον Ιησού Χριστό, να χαρίζει νέες εμπνεύσεις στην αδελφότητα και να καλλιεργεί το πνεύμα της κοινωνίας, της υπηρεσίας και της συνεργασίας μεταξύ των μελών του».

Μεταξύ των ομάδων υπάρχουν δογματικές δια­φορές. Η κίνηση εκλαμβάνει γενικά την αγία Γραφή για θεόπνευστη. Η θεοπνευστία απο­τελούσε δόγμα στην «Ομολογία πίστης και διοίκησης των κοινοτήτων βαπτισμένων χριστιανών, που ονομάζονται κοινώς βαπτιστές, Hamburg 1847» (γερμανικά). Όμως στην αναθεώρηση του 1944 η θεοπνευστία της Γραφής απαλείφθηκε.

Η ειδική ιερωσύνη απορρίπτεται. Κάθε κοινό­τητα εκλέγει τον ποιμένα της (μερικές κοινότητες δέχονται και ποιμένισσες), τους πρεσβυτέρους και διακόνους και είναι εντελώς αυτοδιοίκητες. Όμως στην Ομολογία Πίστης του Αμβούργου ο καθένας οφείλει να υπακούει στην κοινότητα και οι επί μέρους κοινότητες πρέπει να συμπεριφέρο­νται «σαν μέλη της κοινωνίας» (άρθρο 6). Νέα μέ­λη προσλαμβάνονται με το βάπτισμα, που γίνεται ύστερα από ειδική εξέταση.

 Η κίνηση στην Ευρώπη δεν κάνει λόγο για Εκκλησία, αλλά μιλάει για κοινότητα. Το αντίθε­το γίνεται στην Αμερική. Κατά την αντίληψη των βαπτιστών, Εκκλησία είναι η «αόρατη κοινότητα», πνευματικό μέγεθος, με βάση την ενότητα των πι­στών με την Κεφαλή, τον Χριστό.

Κατά τους βαπτιστές ο νηπιοβαπτισμός καταστρέ­φει τον πνευματικό χαρακτήρα της κοινότητας και γι' αυτό απορρίπτεται. Πριν από το βάπτισμα πρέπει να προηγηθεί η πίστη και η αναγέννηση. Το βάπτισμα με νερό είναι απλώς η «σφραγίδα της αναγέννησης», ομολογία της πραγματικότητας αυτής ενώπιον μαρ­τύρων. Επομένως ο τονισμός του βαπτίσματος από την κίνηση δεν έχει σχέση με τη σωτηρία, αφού η σωτηρία προηγείται του βαπτίσματος. Είναι πράξη υπακοής στην εντολή του Χριστού.

Από το βιβλίο:  ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΙΣΜΟΣ, ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Από impantokratoros.gr

ΒΙΒΛΙΚΗ ΒΑΠΤΙΣΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Βιβλική Βαπτιστική Εκκλησία

Του πρωτ. π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, 

Επικ. Καθ. Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ

Πρόκειται για νεοφανή προτεσταντική κίνηση που εμφανίστηκε στον ελληνικό χώρο στα τέλη της δεκαετίας του 1990 με πολύ μικρό αριθμό οπαδών. Ο πρώτος ποιμένας της υπήρξε αλλοδαπός (Αμερικανός), όπως και κάποια από τα αρχικά ιδρυτικά μέλη της.

Η Ομολογία Πίστεώς της, ο καταστατικός δογματικός χάρτης της, δηλαδή, κινείται μέσα στον ευρύτερο προτεσταντικό χώρο και με αφορμή αυτό το γεγονός θα αναφερθούμε αντιπροσωπευτικά σε ορισμένες δογματικές αντιλήψεις της, που δείχνουν την πολύ μεγάλη απόκλισή τους από την Ορθόδοξη πίστη.

1) Αγία Γραφή: Σχετικά με την Αγία Γραφή πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι ταυτίζουν το κείμενο της Αγίας Γραφής με τη Θεία Αποκάλυψη. Η Βίβλος θεωρείται αληθινή, αλάθητη και αναλλοίωτη. Είναι κατά γράμμα θεόπνευστη και ως εκ τούτου απορρίπτεται η αλληγορική σημασία των γεγονότων. Από την Παλαιά Διαθήκη απορρίπτουν τα λεγόμενα Δευτεροκανονικά βιβλία.

2) Θεοτόκος: Αρνούνται την αειπαρθενία της και υποστηρίζουν ότι παρέμεινε Παρθένος μέχρι τη Γέννηση του Χριστού.

3) Σωτηρία: Η σωτηρία προέρχεται μόνο από τη Θεία Χάρη αποκλειστικά, κάθε ανθρώπινος παράγοντας ως προς την οικείωσή της απορρίπτεται και θεμελιώνεται μόνο στη σταυρική θυσία του Χριστού. Ταυτοχρόνως, κατά την κίνηση, η σωτηρία είναι στιγμιαίο γεγονός και σχετίζεται με την ομολογία της ενοχής και την άμεση αποδοχή του Χριστού και του έργου Του ως Σωτήρα, μόνο μέσω της πίστης.

4) Εκκλησία: Τυπικά προτεσταντικές είναι και οι περί της Εκκλησίας αντιλήψεις τους. Κατά την Βιβλική Βαπτιστική Εκκλησία, η Εκκλησία είναι το σύνολο των πιστών οπουδήποτε κι αν ανήκουν και έχουν κεφαλή τους τον Χριστό. Κάθε τοπική Εκκλησία = κοινότητα, είναι αυτοδιοίκητη και ελεύθερη από οποιαδήποτε εξωτερική παρέμβαση. Δεκτή γίνεται η συνεργασία με άλλες «εκκλησίες», με σκοπό την προώθηση της ευαγγελικής πίστης.

5) Μυστήρια: Ο όρος Μυστήρια απουσιάζει. Γίνονται δεκτά μόνο το Βάπτισμα και η Κοινωνία, όχι όμως ως Μυστήρια, αλλά ως τελετές. Για το Βάπτισμα πιστεύουν ότι στερείται ως τελετή, σωτηριολογικής σημασίας και αποτελεί μόνο μια εξωτερική μαρτυρία. Η Κοινωνία, όπως χαρακτηρίζουν τη Θεία Ευχαριστία, στερείται επίσης σωτηριολογικής σημασίας και αποτελεί απλώς ενθύμιση της σταυρικής θυσίας. Η συχνότητα λήψεως της Κοινωνίας, αποφασίζεται από την τοπική κοινότητα= εκκλησία και όχι ατομικά.

6) Εσχατολογία: Το ίδιο προβληματική είναι και η εσχατολογία της κίνησης. Σύμφωνα με αυτή, ο Χριστός θα επιστρέψει στη γη πριν τη χιλιετή βασιλεία, θα αναστηθούν οι νεκροί και μαζί με τους ζώντες πιστούς θα αρπαγούν στον αέρα, για να υποδεχθούν τον Χριστό. Θα ακολουθήσει η επταετής περίοδος του Αντιχρίστου και στη συνέχεια η επιστροφή του Χριστού, που θα βασιλεύσει χίλια χρόνια στη γη. Μετά τη χιλιετία θα ακολουθήσει η τελική κρίση και η αιώνια τιμωρία του Διαβόλου και των οργάνων του.

Ορθόδοξος Τύπος, 10/10/2014

ΠΗΓΗ: Ι.Μ. ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ