ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΚΕΦΤΗΚΕΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ…

Κάποτε ένα μικρό κορίτσι καθόταν μόνο του στο πάρκο. Όλοι το προσπερνούσαν και κανείς δεν σταματούσε να δει γιατί έμοιαζε να είναι τόσο θλιμμένο.

Ντυμένο με ένα φθαρμένο ροζ φορεματάκι, ξυπόλυτο και βρώμικο, το κορίτσι απλά καθόταν εκεί και παρακολουθούσε τους ανθρώπους που περνούσαν. Ποτέ δεν δοκίμασε να τους μιλήσει . Ποτέ δεν πρόφερε μία λέξη. Πολλοί άνθρωποι πέρασαν μπροστά της αλλά κανένας δεν σταμάτησε.

Την επόμενη μέρα η περιέργειά μου με οδήγησε πίσω στο πάρκο. Ήθελα να δω αν το μικρό κορίτσι θα ήταν ακόμα εκεί. Και ναι, ήταν εκεί, στην ίδια ακριβώς θέση όπου ήταν και την προηγούμενη μέρα και με το ίδιο λυπημένο βλέμμα. Σήμερα όμως θα έκανα το βήμα, θα πλησίαζα το μικρό κορίτσι. Εξάλλου ένα πάρκο γεμάτο κόσμο δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να παίζει ένα μικρό παιδί ολομόναχο. Καθώς πλησίαζα μπορούσα να δω την πλάτη του κοριτσιού. Είχε ένα περίεργο σχήμα.

Σκέφτηκα ότι αυτός ήταν ίσως ο λόγος, που οι άνθρωποι την προσπερνούσαν χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια να της μιλήσουν.

Οι παραμορφώσεις δεν είναι καλοδεχούμενες στην κοινωνία μας, και αυτό οδηγεί στον αποκλεισμό αυτών που είναι διαφορετικοί.

Καθώς πλησίασα, το μικρό κορίτσι χαμήλωσε ελαφρά τα μάτια για να αποφύγει το εξεταστικό βλέμμα μου. Μπορούσα τώρα να διακρίνω πιο καθαρά το σχήμα της πλάτης της. Είχε κάτι περίεργο, που έμοιαζε σαν μια παράξενη καμπούρα. Της χαμογέλασα για να της δείξω ότι όλα ήταν εντάξει. Ήμουν εκεί για να την βοηθήσω, για να μιλήσουμε.

Έκατσα κάτω δίπλα της και την χαιρέτησα με ένα «γεια». Το μικρό κορίτσι έδειξε να ξαφνιάζεται και αφού με κοίταξε έντονα στα μάτια για λίγο απάντησε «γεια».

Της χαμογέλασα και μου χαμογέλασε κι αυτή ντροπαλά.

Αρχίσαμε να μιλάμε και συνεχίσαμε μέχρι που σουρούπωσε και το πάρκο άδειασε από κόσμο. Την ρώτησα γιατί ήταν τόσο θλιμμένη.

Το μικρό κορίτσι με κοίταξε με το λυπημένο μουτράκι:

- Γιατί είμαι διαφορετική, είπε.

- Αυτό είναι αλήθεια, είπα εγώ χαμογελώντας.

- Το ξέρω, είπε το μικρό κορίτσι και φάνηκε να μελαγχολεί περισσότερο.

- Μικρή μου, της είπα, μου θυμίζεις έναν γλυκό και αθώο άγγελο. Με κοίταξε και χαμογέλασε, μετά σηκώθηκε αργά και είπε:

- Αλήθεια το λες;

- Ναι, είσαι σαν ένας μικρός φύλακας άγγελος που στάλθηκε να φυλάει τους ανθρώπους που περνούν. Έκανε με το κεφάλι της ένα καταφατικό νεύμα και χαμογέλασε πάλι.Καθώς έκανε αυτό, άνοιξε την πλάτη του ροζ της φορέματος και από μέσα βγήκαν και απλώθηκαν δύο λευκά φτερά:

- Ναι είπε, αυτό είμαι, είμαι ο δικός σου φύλακας άγγελος.

Έμεινα άφωνος, σίγουρος πως όλα αυτά ήταν παιγνίδια της φαντασίας μου. Τότε το κορίτσι είπε:

- Για μια φορά σκέφτηκες κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό σου. Η αποστολή μου εδώ ολοκληρώθηκε.

Σηκώθηκα τότε όρθιος και είπα:- Περίμενε, γιατί κανείς δεν σταμάτησε να βοηθήσει έναν άγγελο;

Με κοίταξε, χαμογέλασε και είπε:

- Είσαι ο μόνος που μπορούσε να με δει και μετά εξαφανίστηκε.

Και μ' αυτό η ζωή μου άλλαξε ριζικά.

Η ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Αν θελήσει κανείς να κάνει ένα «τεστ» ή μία δημοσκόπηση γύρω από την Αγία Γραφή, θα μείνει έκπληκτος από την άγνοια και την ημιμάθεια που κυριαρχεί, είτε στους άπιστους, είτε στους πιστούς.

Οι μεν πρώτοι αρνούνται κάτι που δεν γνωρίζουν. Αλλά και οι δεύτεροι πιστεύουν κάτι που και αυτοί δεν γνωρίζουν. Και όταν συζητούν, οι θέσεις και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν, είναι πολύ χαμηλού επιπέδου, παιδαριώδη. Ένας σοβαρός άνθρωπος που γνωρίζει κάποια πράγματα, αισθάνεται σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, εξαιρετικά αμήχανα.

Δεν έχει παρά να επιχειρήσει κανείς ένα «τεστ», για να διαπιστώσει που στηρίζεται η απιστία, αλλά και η πίστη πολλών και πόσο λίγο η καθόλου γνωρίζουμε την Αγία Γραφή. Σταχυολογούμε μερικές ερωτήσεις και απαντήσεις που δείχνουν το μέγεθος της άγνοιάς μας και της αποξένωσής μας από την Βίβλο.

1. Αν ρωτήσετε κάποιον, ποιόν καρπό έφαγαν οι πρωτόπλαστοι, χωρίς πολλή σκέψη θα σας απαντήσει: το μήλο! Όμως στην αγία Γραφή δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο, αλλά το δέντρο της γνώσεως του καλού και τού κακού.

2. Αν πάλι ρωτήσετε, πόσα είναι τα Ευαγγέλια, μην παραξενευτείτε αν αντί για τέσσερα σας πούν δώδεκα! Αυτή την απάντηση έδωσε κι ένας «σοφός» καθηγητής Πανεπιστημίου.

3. Αν ακόμη ρωτήσετε τι πρόσφερε στην Παναγία ο Αρχάγγελος Γαβριήλ κατά την στιγμή του Ευαγγελισμού, σίγουρα θα σας απαντήσουν: ένα κρίνο! Μία απλή ανάγνωση της σχετικής περικοπής θα δείξει ότι δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Η εντύπωση αυτή έχει δημιουργηθεί από τις αναγεννησιακές θρησκευτικές ζωγραφιές.

4. Ρωτήστε ακόμη τι σημαίνει η φράση του Χριστού: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι». Δεν θα είναι λίγοι αυτοί που θα υποστηρίξουν πως εδώ ο Χριστός εννοεί τους καθυστερημένους διανοητικά. Η σωστή, βέβαια, ερμηνεία είναι διαφορετική. Ο Χριστός μιλάει για τους ταπεινούς.

5. Ένα πρόσωπο παρεξηγημένο είναι και η αγία Μαρία η Μαγδαληνή. Θεωρείται ότι υπήρξε αμαρτωλή γυναίκα και μάλιστα πολλοί την ταυτίζουν με την πόρνη που μύρωσε τον Χριστό. Αυτή τη γνώμη τη διατύπωσε ένας πάπας της Ρώμης, που την υιοθέτησαν οι δυτικοί και τη διέδωσαν παντού. Το Ευαγγέλιο όμως δεν αναφέρει πουθενά κάτι τέτοιο. Το μόνο που αναφέρει είναι ότι ο Χριστός είχε θεραπεύσει την Αγία Μαρία από δαιμονισμό, κάτι πολύ συνηθισμένο την εποχή εκείνη. Η Αγία Μαρία τιμάται από την Εκκλησία μας ως παρθένος και ισαπόστολος.

6. Ένα ακόμη ταλαιπωρημένο χωρίο είναι και η φράση του Απόστολου Παύλου: «η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα». Πολλές φεμινίστριες κατηγορούν τον Απόστολο Παύλο ότι υποθάλπει την ανισότητα. Αν όμως διαβάσουν όλο το κεφάλαιο θα αλλάξουν γνώμη. Θα δούν ότι ο Απόστολος ζητάει πολύ περισσότερες θυσίες από τον άνδρα απέναντι στην γυναίκα. Και βέβαια με την φράση αυτή δεν εννοείται ο φόβος και ο τρόμος, αλλά ο σεβασμός. Άλλωστε, όταν υπάρχει αγάπη δεν έχει θέση ο φόβος: «Φόβος ούκ έστιν εν τη αγάπη, αλλά η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον».

7. «Ο μη εργαζόμενος, μηδέ εσθιέτω», λένε πολλοί, νομίζοντας πως μεταφέρουν φράση του Απόστολου Παύλου. Και τότε τι θα γίνει με τους ασθενείς, τους ηλικιωμένους και γενικά όλους όσοι δεν μπορούν να εργάζονται; Δεν πρέπει και να τρώνε; Ο Απόστολος Παύλος διατυπώνει διαφορετικά: «Ε! τις ου θέλει εργάζεσθαι, μηδέ εσθιέτω». Δηλαδή όποιος δεν θέλει να εργάζεται να μην τρώει κιόλας. Η διαφορά είναι εμφανής.

8. «Πίστευε και μή ερεύνα». Γνωστή και αυτή η φράση που χρησιμοποιείται ευκαίρως – ακαίρως. «Έτσι δεν γράφει το Ευαγγέλιο;» αναρωτιούνται πολλοί. Κι όμως αυτή η φράση δεν υπάρχει στην Αγία Γραφή, αλλά μάλλον το αντίθετο: «Ερευνάτε τας γραφάς», λέει κάπου ο Χριστός. Δεν γνωρίζουμε την προέλευση της φράσης, ούτε από ποιόν, ούτε γιατί ελέχθη. Το σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται για κείμενο αγιογραφικό.

Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Αργολίδος, Ναύπλιο.

ΜΟΝΑΧΟΣ ΑΓΑΠΙΟΣ ΛΑΝΔΟΣ: ΕΠΤΑ ΩΦΕΛΙΜΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΗΓΟΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ!

Στον καιρό των θλίψεων θα ωφεληθείς πολύ, αν φέρνεις συχνά στο νου σου τις ακόλουθες σκέψεις, μελετώντας και αναλύοντάς τες σε βάθος και πλάτος με τον δικό σου τρόπο και λογισμό.

1. Τι ήσουνα πρίν γεννηθείς, πρίν κάν συλληφθείς στη μήτρα της μητέρας σου; Δεν είχες μήτε σώμα μήτε ψυχή μήτε αίσθηση καμιά. Δεν ήσουνα τίποτα! Και το τίποτα, το μηδέν, είναι λιγότερο κι από ένα άχυρο, ένα χορταράκι, έναν κόκκο σκόνης. Γιατί αυτά έχουν ύπαρξη, εσύ όμως πρίν από τη σύλληψή σου δεν είχες.

2. Στοχάσου την ευσπλαχνία του πανάγαθου Θεού, πού από το τίποτα σε δημιούργησε “κατ΄εικόνα” Του, δίνοντάς σου όχι μόνο το υπερθαύμαστο ανθρώπινο σώμα, αυτό το θαύμα των θαυμάτων, με την ποικιλία των οργάνων και των λειτουργιών και των αισθήσεων, αλλά και τη μοναδική θεοειδή ψυχή, με τον λογικό νου, τη θέληση, τη μνήμη και τις άλλες δυνάμεις. 

3. Αναλογίσου μετά απ΄αυτό, πόση πρέπει να είναι η ευγνωμοσύνη σου σ΄Εκείνον, τον ύψιστο και πανάγαθο Ευεργέτη σου, από τον οποίο πήρες δωρεάν τόσα χαρίσματα, πόσο χρωστάς να Τον αγαπάς, να Τον ευχαριστείς, να Τον δοξολογείς, να Τον υπηρετείς, και πόσο να προσέχεις, ώστεποτέ να μην Του φταίξεις και να μην Τον πικράνεις. 

4. Αναλογίσου τώρα την αγνωμοσύνη σου απέναντι στον Πλάστη σου, μια και έκανες ακριβώς τα αντίθετα απ΄αυτά που έπρεπε. Αντί να Τον αγαπάς και να Τον ευχαριστείς και να Τον υμνείς και να Τον ευαρεστείς, εσύ Τον καταφρόνησες και Τον εγκατέλειψες και Τον λύπησες, προτιμώντας τα πρόσκαιρα πράγματα και τις εφάμαρτες ηδονές. 

5. Συλλογίσου πόσες τιμωρίες θα σου άξιζαν για την αχαριστία σου τούτη και πόσο δίκιο θα είχε ο Κύριος, αν σου στερούσε όλα όσα σου έδωσε, ακόμα και τη ζωή, το μεγαλύτερο δώρο Του. Αυτή η σκέψη, πιο πολύ απ΄όλες τις άλλες, θα σου εμπνεύσει θείο φόβο και θα σε βοηθήσει να υπομείνεις κάθε θλίψη, καθώς θα παραδεχθείς αναμφίβολα πώς υποφέρεις λιγότερο απ΄όσο σου πρέπει. 

6. Θαύμασε την άπειρη και ανερμήνευτη αγαθότητα του Θεού μας, πού, ενώ μπορεί αυτήν ακριβώς τη στιγμή να σε τιμωρήσει βαριά και να σε θανατώσει και να σε κολάσει αιώνια, περιμένει ο πολυεύσπλαχνος τη μετάνοιά σου. Κι αν σε παιδεύει τώρα με μικρές και παροδικές θλίψεις, το κάνει για το καλό σου, σαν στοργικός Πατέρας, για να βγεις από τον κακό δρόμο της αμαρτίας και να έρθεις στον ίσιο της αρετής, ώστε τελικά, λουσμένος και καθαρισμένος στο λουτρό των λυπηρών, ν΄αξιωθείς την απόλαυση του παραδείσου. 

7. Αποφάσισε, από δω κι εμπρός τουλάχιστον, να δαπανήσεις όλη την υπόλοιπη ζωή σου, τη ζωή που ανήκει σ΄Εκείνον και όχι σ΄εσένα, στη διακονία και στη δόξα Του. Να Τον τιμάς και να Τον ευχαριστείς ακατάπαυστα για τις ευεργεσίες Του, αλλά και ν΄αποδέχεσαι καρτερικά κι αγόγγυστα τις δοκιμασίες που παραχωρεί σαν φάρμακα και γιατρικά της κακίας σου. Να θυσιάσεις, τέλος, πρόθυμα, και τιμή και περιουσία και ζωή ακόμα, παρά να Τον αρνηθείς ή να παραβείς τις εντολές Του. 

Αυτά να σκέφτεσαι και να μελετάς, και θα δεις πόσο καρπό και πόση ωφέλεια θα σου δώσουν στον καιρό των θλίψεων. 

ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ 

του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός

http://amartolon-sotiria.blogspot 

ΟΚΤΩ ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

1. Τη συμπεριφορά μας να τη στολίζη το μέτρο. Χωρίς το μέτρο, ακόμη κι αυτά, πού θεωρούνται ως καλά, καταντούν βαρετά και βλαβερά.

2. Δεν μπορείς να νικήσης την αμαρτία, αν δεν φύγης από τα αίτια, πού τη γεννούν. Και τα κυριώτερά της αίτια είναι: Η πολλή ανάπαυση, η καλοπέραση, τα χρήματα, η συναναστροφή με το άλλο φύλο, το ποτό κ.λ.π. Όχι πώς αυτά καθεαυτά είναι αμαρτία, αλλά η κακή χρήση αυτών των πραγμάτων εύκολα μας παρασύρει προς την αμαρτία. Για τούτο ο άνθρωπος πρέπει να προσέχη από όλ’ αυτά. Είπε κάποιος: «Μή χορτάσης ψωμί, και δεν θα επιθυμήσης κρασί». Αυτό θέλει να ‘πή ότι η πτώση σ’ ένα πάθος οδηγεί σε πτώση και σ’ άλλο πάθος.

3. Το ουσιαστικά μοναδικό κακό στον άνθρωπο είναι μόνον η αμαρτία. Να φοβάστε την αμαρτία. Αυτόν, πού φοβάται τις αμαρτίες, τον φυλάττει ο Θεός στον δρόμο της ζωής του. Κι αν συμβή και σκοντάψη σε κάποιο σφάλμα, τον προφθάνει όμως ο Κύριος και τον βοηθεί σύμφωνα με το μεγάλο Του έλεος!

4. Αυτά, πού λέγεις, κι αυτά, πού στοχάζεσαι στη διάρκεια της ημέρας, γεννούν ανάλογα όνειρα στη διάρκεια της νύκτας. Αν όλη την ημέρα προσεύχεσαι και κάνης καλούς λογισμούς, θα ‘χης ύπνο ήρεμο και όνειρα καλά. Αν όλη την ήμερα αργολογής και συγκατατίθεσαι στους αμαρτωλούς λογισμούς, θα ‘χης και ύπνο άσχημο, μαζί και πειρασμούς.

5. Τέλεια αμαρτία είναι, όταν τη διαπράττη κανείς και με τον λογισμό και με το σώμα. Κατά το ήμισυ αμαρτία είναι, όταν αφίνης τον λογισμό μόνο να σκέφτεται την αμαρτία. Αλλ’ όμως δεν μένει ατιμώρητος ούτε κι αυτός, πού, έστω και κατά διάνοιαν μόνο, αμαρτάνει.

6. Αυτό είναι ο αόρατος πόλεμος: Το να πολεμά ο άνθρωπος να νικά την αμαρτία από το στάδιο των λογισμών, οπότε ασφαλώς θα αποφεύγη και τις αμαρτωλές πράξεις.

7. Η αγάπη μαζί με την ταπείνωση είναι οι δύο φτερούγες, τις οποίες, αν αποκτήσουμε, γινόμαστε «ως αετοί υπόπτεροι», και μπορούμε να φθάσουμε μέχρι τους επτά ουρανούς! Για τούτο να μή αμελούμε τον αγώνα γι’ αυτές τις δύο κορυφαίες αρετές.

8. Πρέπει πάντοτε να έχωμε μνήμη Θεού. Και ο,τι πρόκειται να κάνουμε, η να ειπούμε, η να σκεφτούμε πρέπει να ερωτούμε τον εαυτό μας: «Αρέσει αυτό στον Θεό; Είναι καλό;» Και η φωνή του Θεού, η συνείδηση, θα μας απαντήση μέσα μας αν είναι καλό η όχι. Γι’ αυτό και τώρα, πού αρχίζετε τον πνευματικό αγώνα, να βάλετε καλή αρχή, για να είναι και το τέλος καλό

pentapostagma.gr 

ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ: Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ

Οι φωτογραφίες είναι του φωτογράφου Narcis Virgiliu [που τις δημοσίευσε με τον τίτλο: "Μαμά, Γιατί...;" ("Mami, de ce…?)].

Ο ίδιος δήλωσε “Αν έστω και μια μελλοντική μαμά επηρεαστεί με οποιονδήποτε τρόπο, λόγω του παρόντος άρθρου και ακυρώσει την άμβλωση, τότε να ξέρετε ότι, εγώ και η γυναίκα μου, μας ενδιαφέρει να είμαστε νονοί αυτού του παιδιού.”

Οι φωτογραφίες είναι σοκαριστικές και ακατάλληλες για μικρά παιδιά. Όταν τις είδα δεν βρέθηκα καν σε δίλημμα, εαν θα έπρεπε να τις δημοσιεύσω ή όχι.

Πολλές φορές τα λόγια δεν έχουν αξία. Οι εικόνες όμως έχουν…

Όταν ήμουν στο Λύκειο, ο Θεολόγος μας μας έδειξε ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τις εκτρώσεις. Μιλάμε για το 1985-86. Ήταν λίγο καιρό πριν οι εκτρώσεις γίνουν νόμιμες. Το βίντεο είχε γυριστεί από κάποιο γιατρό τότε, που είχε κάνει αρκετές εκτρώσεις, ώσπου συνειδητοποίησε ότι σκότωνε ζωντανά ανθρωπάκια…

Ήταν ένα βιντεάκι που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου. Όχι τόσο οι λεπτομέρειες που έδειχνε, όσο η εικόνα που έμπαινε η λαβίδα του γιατρού μέσα, προσπαθώντας να πιάσει το κεφάλι ή το σώμα του εμβρύου και να το πολτοποιήσει, όπως και στις φωτογραφίες. Ακόμη θυμάμαι τις μάταιες προσπάθειες του εμβρύου για ν’ αποφύγει τη λαβίδα του γιατρού. Θα παρομοιάσω το έμβρυο με το ψάρι στη γυάλα που μάταια προσπαθεί να ξεφύγει από τον διώκτη του. Τελικά η λαβίδα είχε πιάσει το κεφαλάκι του εμβρύου και το πολτοποίησε, τραβώντας το έξω.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟΚΤΑΕΙ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟ ΟΝ

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΣΥΛΛΗΨΗΣ

ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ.

Και για όποιον αμφιβάλλει δεν έχει παρά να δει κι ο ίδιος κάποιο βιντεάκι με τις αντιδράσεις του εμβρύου την ώρα της έκτρωσης…

http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr

ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ: ΔΙΚΑΙΩΜΑ Ή ΦΟΝΟΣ; ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ...

Η επιλογή αυτή του ανθρώπου, της διακοπής μιας κυοφορίας, ή ορθότερα του τερματισμού μιας κυοφορίας (δεν διακόπτεται, αφού δεν συνεχίζεται πάλι αργότερα, αλλά τερματίζεται, αφού σταματάει οριστικά αυτή, και αυτή η αστοχία στην ορολογία γίνεται σκόπιμα προκειμένου να συγκαλύψει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτό το θέμα γι αυτό στη συνέχεια τη λέξη διακοπή θα τη γράφουμε μέσα σε εισαγωγικά), που έχει ήδη αρχίσει μέσα στο σώμα μιας γυναίκας δεν είναι κάτι που άρχισε να συμβαίνει στην εποχή μας, αλλά σε αυτήν εδώ και μερικές δεκαετίες έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις λόγω της προόδου της τεχνολογίας, που την κάνει δυνατή πιο εύκολα, λιγότερο επώδυνα και με κάποια μεγαλύτερη ασφάλεια για την γυναίκα στην οποία ενεργείται.

Έτσι σε μια εποχή όπου υφίσταται μια υπερβολική χαλάρωση των ηθών με τις προγαμιαίες σχέσεις να αποτελούν κάτι συνηθισμένο, καθώς και με επιφανειακή πίστη στο Θεό, ώστε να αποφεύγεται η πολυτεκνία με τη λογική πως δεν έχουμε δυνατότητα να μεγαλώσουμε περισσότερα παιδιά, πως θα τα αποκαταστήσουμε, αλλά και λόγω της επιδίωξης της ατομικής ανέσεως και καλοπέρασης, όταν οι μέθοδοι αντισύλληψης, όπου χρησιμοποιούνται για όλους τους παραπάνω λόγους αποτυγχάνουν και μια ανεπιθύμητη κυοφορία έρχεται, η επόμενη λύση της ‘διακοπής’ της κυοφορίας που προσφέρει με σύγχρονα μέσα (αλλά και παλαιότερα) η ιατρική, όταν μάλιστα αυτό συμβαίνει και σύμφωνα με τους νόμους της πολιτείας πλέον, αποτελεί πρόκληση.  

Πριν όμως προχωρήσουμε να κάνουμε μια τέτοια επιλογή, είναι κάτι που μένει να μας απασχολήσει, αν μέσα μας υπάρχει ικανό να ενεργήσει έστω και σε μικρό βαθμό αυτό που λέγεται ‘ελεύθερη κρίση’ και χαρακτηρίζει τους ανθρώπους ως κύριο γνώρισμά τους: Μήπως κάτι δεν πάει καθόλου καλά με αυτό που πάμε να κάνουμε και δεν πρέπει να το κάνουμε (εφόσον έχουμε ανθρώπινη συνείδηση που λέει ότι κάτι που είναι λάθος, και μάλιστα μεγάλο λάθος, δεν πρέπει να το κάνω) ακόμα και αν τότε, στην περίπτωση που δεν το κάνουμε, η ζωή μας φαίνεται για εμάς ότι θα γίνει πολύ δύσκολη, ως και αφόρητη ίσως, ενώ αν το κάνουμε φαίνεται να λυτρωνόμαστε και να απαλλασσόμαστε; Γιατί οπωσδήποτε όσο και να μας πιέζουν οι καταστάσεις να κάνουμε κάτι που δεν είναι καθόλου καλό, αλλά μεγάλο λάθος, και όσο και να φαίνεται ότι το να το κάνουμε αποτελεί μια λύση που θα μας ανακουφίσει, αυτό θα πρέπει με κάθε τρόπο να αποφύγουμε να το πράξουμε γιατί και αν προσωρινά φανεί πως βγήκαμε από το αδιέξοδο και απαλλαχτήκαμε, στη συνέχεια όμως θα αποδειχτεί ότι τελικά τα πράγματα έγιναν πολύ πιο άσχημα για μας και τότε θα καταλάβουμε ότι η κατάστασή που βρισκόμαστε επιδεινώθηκε περισσότερο.

Η απάντηση όμως σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να αναζητηθεί πουθενά αλλού παρά στο επίμαχο ζήτημα του αν αυτό που κυοφορείται μέσα στη κοιλιά της γυναικός, μετά την επαφή με τον άντρα που έγινε και οδήγησε σε σύλληψη, είναι άνθρωπος ή όχι. Βέβαια αυτό το ερώτημα για πολλούς δεν υφίσταται καν, αλλά η απάντηση είναι δεδομένη, προφανής, δηλαδή ότι αμέσως μετά τη σύλληψη (ή ακριβέστερα μαζί με τη σύλληψη) η γυναίκα έχει μέσα στη κοιλιά της ένα έμβρυο, που είναι άνθρωπος ζωντανός με σώμα και ψυχή, έστω και αν το σώμα του είναι ακόμα στο αρχικό στάδιο ανάπτυξης, πολύ απλό και ασχημάτιστο.

Αυτή είναι η άποψη που είναι σύμφωνη και με τη θέση της Εκκλησίας, ως προς αυτό το θέμα. Σε αυτή όμως την περίπτωση, όταν κάποιος δεχτεί αυτή την θέση, εφόσον δεν θέλει να επιλέξει να κάνει κάτι που είναι μεγάλο λάθος, όπως να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή, δηλαδή να κάνει φόνο σε καμιά περίπτωση, δεν θα σκεφτόταν να κάνει έκτρωση ποτέ, αφού αν δεχτείς ότι το έμβρυο είναι από την πρώτη στιγμή άνθρωπος, το να τερματίσεις τη ζωή του εμβρύου σημαίνει ότι σκοτώνεις έναν άνθρωπο.

Ο φόνος ενός απροστάτευτου ανθρώπου, όπως αυτού που είναι το έμβρυο που κυοφορείται, που δεν έβλαψε, ούτε εσένα, ούτε κανένα ποτέ, και που γίνεται εκ προθέσεως, όπως η έκτρωση, έχει πολύ μεγαλύτερο βάρος από ένα άλλο κοινό φόνο και δεν έχει κανένα ελαφρυντικό για έναν άνθρωπο που τον πράττει έχοντας ελευθερία κρίσεως, ενώ είναι υγιής στα μυαλά του. Οπότε για τον άνθρωπο, που πιστεύει ότι το έμβρυο εξ αρχής αφού γίνει η σύλληψη είναι άνθρωπος, είναι ξεκάθαρο ότι ή δέχεται την συνέχιση της κυοφορίας ή δεν την δέχεται και διαπράττει φόνο εκ προθέσεως απροστάτευτου και αθώου ανθρώπου.

Όμως την ρητή απαγόρευση της έκτρωσης στην οποία οδηγεί κατά μονόδρομο τρόπο η παραπάνω τοποθέτηση, ο άνθρωπος νομίζει, όπως του λένε και όπως θέλει να νομίζει, ότι μπορεί να την αποφύγει απλά και εύκολα με το να μην δεχθεί ότι αυτό που κυοφορείται μέσα στο γυναικείο σώμα είναι άνθρωπος εξ αρχής αφού γίνει η σύλληψη, και δεχόμενος ότι αρχίζει να είναι άνθρωπος κάποια στιγμή αργότερα, τον πρώτο, τον δεύτερο, τον τρίτο, …τον έκτο μήνα ή και αργότερα…ίσως αφού γεννηθεί. Οπότε υποστηρίζοντας αυτή την άποψη, μπορεί ο άνθρωπος πλέον, ενώ έχει ελεύθερη κρίση, και ενώ μπορεί να υποστηρίζει ότι δεν θέλει να κάνει κάτι που δεν θα ήταν καλό, επιλέγει την ‘λύση’ της έκτρωσης. Έτσι μπορεί να έχει την ελεύθερη συνεύρεση που τον απασχολεί να την έχει και από εδώ αρχίζει η όλη ιστορία, χωρίς το πρόβλημα του ανεπιθύμητου παιδιού, με την συνείδηση του ήσυχη όπως θέλει να νομίζει, όταν μάλιστα και τόσοι άλλοι κάνουν το ίδιο.

Όμως ο υγιής τρόπος λειτουργίας της συνείδησης δεν έχει σχέση με το πόσοι άλλοι κάνουν αυτό που σκέφτεσαι να κάνεις. Αν γίνουν σχεδόν όλοι οι άλλοι ληστές και εγκληματίες και σκοτώνουν, δεν σημαίνει ότι αν κάνω και εγώ το ίδιο θα είμαι εντάξει επειδή το κάνουν οι άλλοι. Οπότε για να αποδειχθεί αν η θέση αυτή είναι σωστή ή όχι, και να συμπεράνουμε αν αυτοί που την έχουν πράττουν σύμφωνα με αυτή καλώς ή όχι και κάνουν ένα μεγάλο και σοβαρό λάθος, το ζητούμενο είναι αν το έμβρυο που έχει συλληφθεί μέσα στη κοιλιά της γυναικός είναι πραγματικά άνθρωπος εξ αρχής ή όχι. Αν η απάντηση είναι αρνητική, μπορεί η ‘διακοπή’ της κύησης να είναι μια λύση. Αν όμως το έμβρυο είναι εξ αρχής άνθρωπος, τότε πρόκειται για εγκληματική πράξη, και μάλιστα ιδιαίτερα μεγάλου βάρους.

Το να προσπαθήσεις να απαντήσεις αυτό χρησιμοποιώντας την ιατρική επιστήμη μπορεί ίσως να μην είναι τόσο αποτελεσματικό, για τον λόγο ότι η ιατρική επιστήμη μπορεί να εξετάσει τι συμβαίνει στο έμβρυο, ως αυτό το οποίο θα εξελιχθεί σε ένα κανονικό σώμα ανθρώπου (λέγοντας κανονικό εννοώντας ότι μπορεί να συντηρηθεί μόνο του, χωρίς να εξαρτάται από το μητρικό σώμα), όχι όμως να εξετάσει τι συμβαίνει με την ψυχή του ανθρώπου για του οποίου την γέννησή εξελίσσεται η κυοφορία, αν δεχτούμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα βέβαια, όπως υποστηρίζει η υλιστική και αθεϊστική άποψη, αλλά ότι αποτελείται και από ψυχή και από σώμα.

Όμως εξετάζοντας με αυτό τον τρόπο το κυοφορούμενο έμβρυο, η επιστήμη ορίζει το από πότε είναι αυτό άνθρωπος, ανάλογα με το τι ορίζει ότι είναι ο άνθρωπος και η ανθρώπινη ζωή, που δεν είναι τόσο απλό και ξεκάθαρο να το κάνει μονοσήμαντα από την δική της οπτική γωνία. Ορίζει ως άνθρωπο το έμβρυο που έχει μόλις γονιμοποιηθεί και έχει αρχίζει να ζει μες στην κοιλιά της μητέρας του ως κάτι διαφορετικό από τον οργανισμό αυτής, σε εξάρτηση όμως με αυτόν; Ή τον ορίζει ως το έμβρυο στο οποίο έχει ολοκληρωθεί η διαφοροποίηση των κυττάρων στα διάφορα είδη τους, δηλαδή έχουν σχηματιστεί τα όργανα;

Ή τον ορίζει ως το έμβρυο που αρχίζει να χτυπάει η καρδιά του ή που αρχίζει να επεξεργάζεται μηνύματα ο εγκέφαλός του; Ή τον ορίζει ως το έμβρυο που αρχίζει να έχει τα κανονικά σωματικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός ανθρώπου; Ή τον ορίζει ως το έμβρυο που έχει φτάσει στην ηλικία τόσων εβδομάδων και έχει τέτοιο βάρος που αν γεννηθεί πρόωρα τότε, έχει πιθανότητες πάνω από πενήντα τοις εκατό να επιβιώσει; Ή τον ορίζει ως άνθρωπο μόνο από την στιγμή που γεννήθηκε και μετά; Και πολλοί γιατροί παρανομούν και σύμφωνα με το νόμο της πολιτείας μάλιστα και χρησιμοποιούν τον τελευταίο ορισμό προτείνοντας και κάνοντας εκτρώσεις, ακόμα και σε προχωρημένης ηλικίας κυοφορίες.

Έτσι θα λέγαμε λοιπόν ότι βασιζόμενοι στην επιστήμη δεν μπορούμε να πάρουμε μια απάντηση από πότε από την σύλληψη του και μετά ένα κυοφορούμενο έμβρυο είναι άνθρωπος, αποδεδειγμένη και αναμφισβήτητη επιστημονικά, που να είναι σίγουρη και ασφαλή. Και αυτό το συμπέρασμα δεν είναι ούτε υπέρ της απόδειξης της ορθότητας της θέσης ότι το έμβρυο είναι εξ αρχής άνθρωπος, αλλά δεν είναι ούτε και υπέρ της απόδειξης του αντίθετου, του ότι δηλαδή το έμβρυο δεν είναι άνθρωπος εξ αρχής.

Άρα ίσως θα μπορούσε να πει κάποιος ότι με αυτό τον τρόπο η ιατρική επιστήμη αφήνει περιθώρια στον άνθρωπο να επιλέξει την ‘λύση’ της έκτρωσης, αν όχι ως κάτι που θέλει κάποιος να το επιδιώξει, τουλάχιστον ως κάτι επιτρεπτό σε μια κατάσταση ανάγκης. Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Εκκλησία μπορεί να μην αφήνει τέτοια περιθώρια για κάποιον που θέλει να προσπαθεί να συμβαδίζει με τα όσα διδάσκει, η επιστήμη όμως αφήνει αυτά τα περιθώρια για κάποιον που θέλει να στηριχτεί στις θέσεις της. Όμως δεν είναι έτσι σε καμιά περίπτωση, όσο και να προσπαθούν αυτό να το υποστηρίξουν κάποιοι.

Αυτό συμβαίνει γιατί η έκτρωση σε καμιά περίπτωση, ακόμα και στην περίπτωση που δεν ήταν τεχνητός τερματισμός ανθρώπινης ζωής, δηλαδή φόνος, δεν είναι σύμφωνη με την επιστημονική δεοντολογία και το σκοπό της επιστήμης γενικά, και της ιατρικής ειδικά. Οπότε και δεν μπορεί η επιστήμη να επιτρέψει αυτήν, σε καμιά περίπτωση οποιασδήποτε ανάγκη και να υπάρχει, εκτός βέβαια αν κινδυνεύει άμεσα η ζωή της γυναικός και αν δεν ζήσει δεν θα έχει δυνατότητα ούτε το έμβρυο να ζήσει, και κάνοντας την θα σωθεί η γυναίκα τουλάχιστον, εφόσον είναι ο μόνος τρόπος για να μην πεθάνουν και οι δύο.

Δηλαδή, μπορεί με τα μέσα της επιστήμης να μπορείς να κάνεις εκτρώσεις και να σκοτώνεις μια ζωή, αλλά το ότι σου δίνει την δυνατότητα να το κάνεις αυτό, δεν σημαίνει ότι στη δίνει για αυτό, και ότι συμφωνεί να το κάνεις. Όπως το μαχαίρι στο δίνει για να κόβεις κάτι να το φας ή να κάνεις κάποια ωφέλιμη εργασία, και όχι για να βλάψεις έναν άνθρωπο, έτσι και το νυστέρι στο δίνει για κάποια εγχείρηση που θα σώσει έναν άνθρωπο, και όχι για να καταστρέφεις έμβρυα και να τα πετάς στα άχρηστα.

Μήπως αν το έμβρυο δεν είναι άνθρωπος εξ αρχής μετά την σύλληψη, είναι κάτι άχρηστο ή αποτελεί κάτι αρρωστημένο, αρρώστια που πρέπει να γιατρευτεί ή αποτελεί κάτι ακάθαρτο, ακαθαρσία που πρέπει να απομακρυνθεί, να καθαριστεί, για το σώμα της γυναίκας που το κυοφορεί; Όχι βέβαια, ακόμα και αν η γυναίκα έχει απορρίψει ως σύντροφο αυτόν με τον οποίο το συνέλαβε ως κάποιον που τον απεχθάνεται, αυτό δεν δικαιολογεί σε καμιά περίπτωση ότι πρέπει να κάνει το ίδιο με το έμβρυο που έχει μέσα της από το οποίο πρόκειται να γεννηθεί ένας άλλος ξεχωριστός άνθρωπος, καταλήγοντας στον τερματισμό της ζωής του και την απομάκρυνσή του από αυτή.

Το έμβρυο δεν είναι ούτε κάτι άχρηστο, ούτε κάτι αρρωστημένο, ούτε κάτι ακάθαρτο, ούτε πολύ περισσότερο είναι κάτι νεκρό. Αντίθετα είναι κάτι ζωντανό οπωσδήποτε, και για κάποιον που δεν πιστεύει ότι είναι άνθρωπος, είναι ζωντανό όπως τα όργανα της γυναίκας, όπως η καρδιά, οι πνεύμονες και τα υπόλοιπα όργανα είναι ζωντανά

Όπως λοιπόν απαγορεύεται ως εγκληματική πράξη ένας γιατρός να βγάλει από το σώμα ενός ανθρώπου ένα όργανο του, ενώ είναι υγιές και μπορεί να επιτελέσει το έργο του, χωρίς να δημιουργεί πρόβλημα στο υπόλοιπο σώμα, και να το πετάξει, ακόμα και αν του το ζήταγε ο ίδιος ο άνθρωπος, έτσι απαγορεύεται ως έγκλημα να βγάλεις το έμβρυο από το σώμα μιας γυναίκας, ενώ μπορεί να συνεχιστεί η κυοφορία του κανονικά και να το πετάξεις, και ας το ζητάει η ίδια η γυναίκα. Ο όρκος του Ιπποκράτη δίνεται ακόμα βέβαια, που τα λέει αυτά, αλλά δεν τηρείται από αυτούς που ενεργούν τις εκτρώσεις και άλλα εγκλήματα μέσα στα ιατρεία, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και ευσυνείδητοι και αληθινοί επιστήμονες γιατροί.

Το έμβρυο μετά την σύλληψη, εξετάζοντάς το μόνο στο σωματικό επίπεδο, αποτελείται πλέον, εκτός από το ωάριο και το σπερματοζωάριο που το γονιμοποίησε, και από την αλληλεπίδραση που έγινε μεταξύ ωαρίου και σπερματοζωαρίου, δηλαδή την γονιμοποίηση, που και τελικά μετά από αυτήν δεν υφίστανται πλέον ξεχωριστό ωάριο και σπερματοζωάριο (πάντως θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εδώ ότι αν το ωάριο προήλθε μόνο από τη γυναίκα και το σπερματοζωάριο μόνο από τον άντρα, η γονιμοποίηση οπωσδήποτε ήταν θέμα πέραν μόνο του άντρα και της γυναίκας: ήταν και αυτού που του ανήκει το έμβρυο που προήλθε από την γονιμοποίηση, του κυοφορούμενου παιδιού δηλαδή).

Το έμβρυο πρόκειται για κάτι ζωτικό και πολύτιμο, που και να μην το παραδεχτούμε ως άνθρωπο ότι είναι ακόμη, ωστόσο και πάλι είναι, αν το θέλουμε έτσι, αυτό το οποίο έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε άνθρωπο, όπου οπωσδήποτε αυτή η εξέλιξη είναι κάτι που άρχισε ήδη αμέσως μετά τη σύλληψη (ελάχιστες μέρες το αρχικό κύτταρο του εμβρύου, το ζυγωτό όπως λέγεται, πολλαπλασιάζεται και διαφοροποιείται σε χιλιάδες κύτταρα) και δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε αυτό, όπως ίσως μπορούμε να κάνουμε με το αν το έμβρυο είναι άνθρωπος.

Πάντως βέβαια και στο θέμα του αν ο άνθρωπος υπάρχει εξ αρχής μαζί με το έμβρυο ή όχι, οι πλείστοι και οι πιο αξιόλογοι αντιπρόσωποι της ιατρικής επιστήμης σε συλλογικές αποφάσεις που πήραν και σε διακηρύξεις που έκαναν, μάλλον παρουσιάζονται να δέχονται τελικά ότι ισχύει το μαζί, με ποια λογική άλλωστε να ισχύει το ξεχωριστό, δηλαδή ισχύει ότι από όταν αρχίζει η ζωή του εμβρύου, από τότε υπάρχει και ο άνθρωπος, ταυτόχρονα, σύγχρονα, όπως και λογικά θα περιμέναμε να συμβαίνει, ο άνθρωπος να υπάρχει εξ αρχής που ζει και εξελίσσεται το έμβρυο, δηλαδή από την στιγμή της συλλήψεως.

Σε μια τέτοια εξελεγκτική πορεία που είναι η αρχή μιας ζωής, ακόμα και αν δεχτούμε ότι με κάποιο τρόπο αυτός ο άνθρωπος στον οποίο ανήκει αυτή δεν υπήρχε εξ αρχής, θα μπορούσε ποτέ η επιστήμη, που είναι υπέρ του ανθρώπου, και υπέρ της ζωής, και όχι εναντίων του, που έχει δημιουργικό πνεύμα και όχι καταστροφικό, να συμφωνούσε να έβαζε τέλος σε αυτή; Τίποτα τέτοιο δεν θα το έκανε ποτέ, γιατί σκοπός της είναι να βοηθάει τους ανθρώπους στη ζωή τους, να προωθεί και να ενισχύει τη δημιουργία και τη ζωή, και όχι να βλάπτει αυτούς, νε καταστρέφει ζωές και να σκοτώνει, προς συμφέρον άλλων.

Αν δεν συμφωνεί η επιστήμη να γίνεται κάτι τέτοιο, όμως μήπως έχουν δικαίωμα οι γονείς να κάνουν κάτι τέτοιο; Δεν μπορούν να έχουν αυτοί δικαίωμα να αφαιρούν το δικαίωμα του παιδιού τους για ζωή μετά τη σύλληψη που οδήγησε η συνεύρεση τους φτάνοντας στη έκτρωση, για να μπορούν να συνευρίσκονται ελεύθεροι, όπως θέλουν.

Τα δικαιώματα των γονέων σταματάν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του παιδιού. Ή μήπως καταπατούνται τα δικαιώματα της γυναικός, αν δεν επιτρέπεται η έκτρωση; Με αυτή την ‘λογική’, όπως αυτά καταπατούνται αν δεν γίνει η έκτρωση, πάλι αυτά καταπατούνται αν γίνει και σκοτωθεί ένα κυοφορούμενο μωρό αν είναι κοριτσάκι, που θα γινόταν μια γυναίκα και της αφαιρέσαμε τη δυνατότητα να ζήσει ως γυναίκα που δικαιούταν, δεν της επιτρέψαμε να έχει το δικαίωμα των δικαιωμάτων, αυτού της ζωής, να ζήσει.

Μια κυοφορία, που άρχισε δεν δικαιούνται οι γονείς να την διακόψουν, δικαιούνται μόνο πριν αρχίσει αυτή, τότε που μπορεί να γίνει η συνεύρεση, να μην φτάσουν σε αυτή. Κάποιος και κάποια επιθυμούν ο ένας τον άλλο και δεν είναι παντρεμένοι; Aς συνευρεθούν και ας κάνουν το παιδί που θα συλλάβουν έχοντας κάνει τον απαραίτητο γάμο. Αν όμως έκαναν το λάθος και συνευρέθηκαν και συνευρέθηκαν και συνέλαβαν παιδί χωρίς να έγινε γάμος και χωρίς να πρόκειται να γίνει, αλλά δεν έμειναν μαζί για κάποιο λόγο;

Η μητέρα ας γεννήσει το παιδί της και ας το μεγαλώσει, όσο τρομερά δύσκολο και αν της φαίνεται αυτό κοινωνικά και οικονομικά. Πρέπει να σηκώσει την ευθύνη του λάθους που έγινε και αργότερα τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα μπορέσει να κάνει μια καλή οικογένεια, βρίσκοντας τον κατάλληλο σύζυγο, έχοντας μάλιστα αποφύγει το έγκλημα της έκτρωσης. Δεν αξίζει περισσότερο το σεβασμό αυτή η γυναίκα μπροστά στα μάτια του συζύγου της, που έκανε μεν το λάθος πριν το γάμο της, όμως ανέλαβε τις ευθύνες της μετά από αυτό, και αγωνίστηκε μπροστά στις συνέπειες του να διορθώσει ότι έγινε, αντί μετά το ένα λάθος να κάνει ακόμα χειρότερο καταφεύγοντας στη ‘λύση’ της έκτρωσης;

Και μάλιστα πολύ περισσότερο θα αξίζει την αγάπη του παιδιού της που του επέτρεψε να γεννηθεί και να ζήσει, και ας ήρθαν έτσι τα πράγματα και είχε τόσες δυσκολίες τις δυσκολίες αναγκαίες να αντιμετωπίσει για να το κάνει. Και το ίδιο θα ισχύει και για τα άλλα παιδιά, από τα οποία θα αξίζει αυτή περισσότερο την αγάπη και το σεβασμό τους, που δεν έφτασε να κάνει το έγκλημα, ενώ ήταν πολύ δύσκολο να γεννήσει και να αναθρέψει το παιδί, αλλά έτσι έχουν τώρα μαζί τους το αδελφάκι τους, έστω και όχι αυτού του πατέρα, όμως της αυτής μήτρας.

Αν πάλι κάποιος και κάποια έχουν παντρευτεί και συλλάβουν ένα παιδί, που οι γιατροί τους διαγνώσουν ότι έχει κάποιο πρόβλημα υγείας, όταν γεννηθεί, πρέπει να αφήσουν το παιδί να κυοφορηθεί και να γεννηθεί και να το βοηθήσουν με ιατρικά μέσα στο πρόβλημα, κάνοντας ότι μπορούν, όπως και οφείλει να κάνει ένας γονέας για ένα παιδί που έχει γεννηθεί υγιές αλλά απόκτησε κάποιο πρόβλημα υγείας αργότερα, οπότε το βοηθά με τα ιατρικά μέσα όσο μπορεί, και δεν του αφαιρεί τη ζωή.

Γιατί για αυτό είναι η ιατρική, για να βοηθάει τον άρρωστο, και όχι για να του αφαιρεί τη ζωή. Βέβαια ένας γονιός, ίσως θεωρήσει ως ανυπέρβλητο εμπόδιο την έλλειψη κέντρων για την φροντίδα των παιδιών με σοβαρά προβλήματα υγείας, που αν υπήρχαν θα μπορούσε έτσι να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του παιδιού του.

Όμως οφείλει και τότε να μην εμποδίσει το παιδί να ζήσει, αυτό δεν παύει να αποτελεί έγκλημα, αν το διαπράξει, όταν μάλιστα υπάρχουν πιθανότητες και οι γιατροί να έχουν κάνει λάθος στη διάγνωση, πράγμα που πολλές φορές έχει συμβεί, αλλά και μπορεί να μην είναι τόσο σοβαρή η κατάσταση όσο μπορεί να πιστεύουν, όπως και μπορεί αν αφήσει το παιδί να γεννηθεί, όταν γεννηθεί η υγεία του να δείξει μια πολύ καλή πορεία βελτίωσης, ειδικά όταν αναπτύσσεται με τέτοια πρόοδο η επιστήμη. Αν ο άνθρωπος έχει ελπίδα, τότε θα περάσουν οι μεγάλες δυσκολίες και θα πάνε όλα καλά, και αν έχει και πίστη, μπορεί να λυθεί και τελείως το πρόβλημα που τον πονά, έστω και αν με θαύμα μόνο μπορεί αυτό να γίνει.

Πολύ πιο απλό και ξεκάθαρο είναι το θέμα στη περίπτωση που δύο άνθρωποι έχουν παντρευτεί και έχουν κάνει παιδιά, και ενώ δεν θέλουν να κάνουν άλλο, για οικονομικούς και άλλους λόγους, συλλαμβάνουν άλλο ένα παιδί, οπότε και δεν πρέπει να σκέφτονται το έγκλημα της έκτρωσης, μόνο και μόνο για να μην έχουν τον αγώνα να μεγαλώσουν ένα παραπάνω παιδί, για παράδειγμα να έχουν να μεγαλώσουν τρία αντί για δύο παιδιά, αλλιώς για να γλιτώσουν τον αγώνα αυτό που θα τους φέρει και χαρές, θα φορτωθούν τις συνέπειες του να πράττεις κάτι που είναι έγκλημα.

Υπάρχει βέβαια και η πιο δύσκολη κατάσταση μια έγγαμη γυναίκα με παιδιά να συλλάβει, ενώ ο γιατρός της έχει απαγορέψει για κάποιο πρόβλημα υγείας να κάνει και άλλη κυοφορία. Τότε η γυναίκα, αν δεν υπάρχει άμεσος κίνδυνος της ζωής αυτής και του εμβρύου, θα πρέπει να συνεχίσει την κυοφορία, γιατί αφού συνέλαβε και κυοφορεί, δεν έχει δικαίωμα να προφυλάξει της δική της υγείας αφαιρώντας το δικαίωμα ζωής του εμβρύου, εφόσον είναι πιθανό ότι θα ζήσει. Σε όλες τις περιπτώσεις η σχέση των παιδιών με τους γονείς και των γονέων μεταξύ τους θα προφυλαχθεί από μια μεγάλη δοκιμασία, αν αυτό το έγκλημα αποφευχθεί, και θα αποφύγουν τα παιδιά να πάρουν ένα τόσο κακό παράδειγμα από τους γονείς τους, το παράδειγμα δηλαδή ενός εγκλήματος.

Και τι γίνεται στην ειδική και σπάνια περίπτωση, που κυοφορεί μια κοπέλα αφού έπεσε θύμα βιασμού, και μάλιστα από κάποιον ψυχρό και αδίστακτο να την κακοποιήσει; Θα πρέπει να κρατήσει και σε εκείνη την περίπτωση το παιδί, αφού το παιδί που έχει μέσα στα σπλάγχνα της, παρόλο που το συνέλαβε από τον βιασμό της, είναι και δικό της παιδί, και αν λάβουμε υπόψη ότι αυτός που είναι υπεύθυνος για την σύλληψη μετά από αυτήν δεν ενδιαφέρεται, ούτε για το θύμα του, ούτε για το κυοφορούμενο παιδί, άρα χάνει κάθε δικαίωμα στο παιδί και οπότε η μάνα μπορεί να το θεωρεί αυτό μόνο δικό της παιδί.

Επίσης οπωσδήποτε και το παιδί γνωρίζοντας αργότερα με ποιο τρόπο η μάνα του το απέκτησε, όχι μόνο θα θεωρεί μόνο αυτή ως γονέα του, αλλά και θα την αγαπά και σέβεται υπερβολικά, όχι μόνο επειδή το απέκτησε μετά από τέτοια δοκιμασία, αλλά και επειδή δεν εμπόδισε αυτό να ζήσει, και τώρα ζει και της το ανταποδίδει.

Παραπάνω είπαμε ότι είναι η έκτρωση ένα μεγάλο έγκλημα, που δεν το επιτρέπει αυτό να γίνεται η δεοντολογία της επιστήμης, όπως ακριβώς δεν το επιτρέπουν ούτε οι κανόνες τις Εκκλησίας. Πολλοί όμως στην προσπάθειά τους να υποστηρίξουν ότι δεν υπάρχει λόγος οι άνθρωποι να διστάζουν να επιλέγουν να κάνουν τη ‘διακοπή’ της κύησης, αψηφούν τη θέση αυτή επιστήμης, όπως και Εκκλησίας, που θεωρούνται και οι ίδιοι επιστήμονες.

Το αν πρέπει να αποφύγει κανείς την έκτρωση ή όχι, μπορεί να το διαπιστώσει εύκολα, ρίχνοντας μια ματιά στις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν οι εκτρώσεις. Οι πιθανές επιπτώσεις των εκτρώσεων είναι πολλές και σοβαρές και αφορούν την ψυχική υγεία της γυναίκας που την κάνει (μετα-εκτρωτικό σύνδρομο, πόνος, πένθος, κατάθλιψη, θυμός, θλίψη, πολλές φορές ως και αυτοκτονικές τάσεις), αλλά και την σωματική της υγεία (διάτρηση μήτρας, ρήξη τραχήλου, αιμορραγία, εμφάνιση προδρομικού πλακούντα, μελλοντική εξωμήτρια κύηση, ενδομητρίτιδα, σαλπιγγίτιδα, ενδοτραχηλίτιδα, πυελική φλεγμονή, στείρωση, ενδομήτριες συμφύσεις, ανεπάρκεια εσωτερικού τραχηλικού στομίου, αυξημένη περιγεννητική νοσηρότητα, και θνησιμότητα, καθ’ έξην αποβολές, πρώιμους και πρόωρους τοκετούς) και επεκτείνονται αυτές στην οικογένεια, επηρεάζοντας τις σχέσεις μεταξύ των μελών της, επιβαρύνοντας και δεσμεύοντας το δυναμικό τους (τα παιδιά αν γνωρίζουν ότι οι γονείς τους δεν επέτρεψαν σε ένα αδελφάκι τους να ζει, τα απασχολούν έντονα ερωτήματα όπως το γιατί να ζουν αυτά και το αδελφάκι τους να μη ζει, γεγονός που θα μπορούσε να είχε γίνει αντίστροφα), και παραπέρα επεκτείνονται στην κοινωνία με περιορισμό και διαταραχή των ανθρωπίνων σχέσεων.

Τέλος, όταν το έγκλημα αυτό παίρνει μεγάλες διαστάσεις όπως συμβαίνει στη χώρα μας, οι επιπτώσεις φτάνουν να αφορούν και το ίδιο το έθνος με επιδείνωση του προβλήματος της υπογεννητικότητας, που αυτή αποτελεί κίνδυνο για την ίδια την υπόστασή του με τη μείωση της ασφάλειας σε εξωτερικούς κινδύνους, και με τη γήρανση και μείωση στη παραγωγικότητα και στην ανάπτυξη, που καθιστά προβληματική και την ασφάλιση.

Μια άλλη σοβαρή επίπτωση των εκτρώσεων στην Ελλάδα είναι ότι αλλοιώνονται οι παραδοσιακές αξίες της γενναιότητας και του ηρωισμού στην αντιμετώπιση των δυσκολιών, όπως και του κοινοτισμού. Τέλος και τα χρήματα που ξοδεύονται για να διαπράττεται αυτό το έγκλημα είναι υπολογίσιμα, και σπαταλούνται για αυτό το καταστροφικό και εγκληματικό λόγο αντί να αξιοποιούνται για κάποιο άλλο λόγο που είναι κοινωφελής, τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν πολλές ανάγκες σε τέτοια οικονομική κρίση που βρισκόμαστε.

Πρόκειται λοιπόν η έκτρωση για ένα έγκλημα με πάρα πολλές και σοβαρές επιπτώσεις, τόσο σε αυτούς που το πράττουν, όσο και στην οικογένεια τους και στη κοινωνία που ζουν, αλλά σε όλο το έθνος τους. Πρέπει λοιπόν σε καμιά περίπτωση κάποιος να μη σκέφτεται να το κάνει αυτό. Αν πάλι κάποιος το έχει κάνει ήδη, πρέπει να μετανοήσει γι’ αυτό, ως η σωτήρια λύση γι αυτόν, και να μην σταματάει να μετανοεί γι αυτό, και μάλιστα με δάκρυα, όσο ζει μέχρι τέλους, και αυτό θα θεραπεύσει την πληγή από το έγκλημα αυτό που έκανε. Ας γνωρίζει και αυτός που το έκανε για να μετανοεί, αλλά και αυτός που δεν το έκανε για να μην το κάνει, ότι η έκτρωση πρόκειται για ένα φρικαλέο έγκλημα, όπου το έμβρυο θανατώνεται πολλές φορές με ιδιαίτερα μαρτυρικό τρόπο: κομματιάζεται με εγκληματικά εργαλεία, ή δηλητηριάζεται, ή καίγεται με αλάτι ζωντανό.

Γιατροί που θα το συμβουλεύουν και θα το κάνουν, πάντα θα υπάρχουν, γιατί δεν θα πάψουν να υπάρχουν υλιστές και φιλοχρήματοι, που αυτοί οι γιατροί δεν είναι βέβαια αληθινοί επιστήμονες. Κράτος που θα βγάζει νόμους υπέρ εγκλημάτων είναι δύσκολο να μην υπάρχει, γιατί είναι δύσκολο να μην υπάρχουν ισχυροί εχθροί του έθνους που για διάφορα συμφέροντά τους, εις βάρος του ανθρώπου και της ανθρώπινης ζωής, χωρίς να λογαριάζουν καθόλου την έννοια του δικαίου, μέσα στην διαστροφή και στο σκοτάδι, επηρεάζουν και ελέγχουν το κράτος και επιδιώκουν με τέτοιους εγκληματικούς νόμους να το εξασθενήσουν.

Αυτοί μόνο που απομένουν να είναι η ελπίδα για την αποτροπή ενός τέτοιου μεγάλου κακού, του εγκλήματος της έκτρωσης, είναι οι ίδιοι οι υπεύθυνοι για την σύλληψη του κυοφορούμενου εμβρύου που έγινε: οι γονείς. Αυτοί καλούνται να του επιτρέψουν να ζήσει και να το προστατέψουν. Ας μην κάνουν ότι τους λένε οι άλλοι, χωρίς να κρίνουν οι ίδιοι αν είναι καλό ή κακό, σαν να μην είναι ελεύθεροι να κρίνουν. Ας μην προσπαθούν να πείσουν κανένα ότι κάτι δεν είναι κακό, ότι δεν πειράζει, την στιγμή που είναι ξεκάθαρο ότι είναι κακό, και μάλιστα μεγάλο. Ας κρατήσουν το κάθε παιδί τους που συλλαμβάνουν με την αγάπη τους, που είναι ο καρπός της, και να δείξουν και σε αυτό αγάπη, βοηθώντας το και φροντίζοντάς το.

Όποιος κρατάει τον καρπό αποδεικνύει έτσι ότι αγαπάει αληθινά, και όποιος αγαπάει αληθινά στο τέλος πάντα βγαίνει νικητής στον αγώνα της ζωής. Τι εσύ επιλέγεις; το θάνατο ή τη ζωή;

Πηγή: Το κανδυλάκι

Ο ΚΩΔΙΚΟΣ

ΕΝΑΣ ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Ἕνας θαυμάσιος ἄνθρωπος

 

Κάποιο Σάββατο είχα πάει να εκκλησιαστώ σ’ ένα κεντρικό νοσοκομείο. Μετά το τέλος της Λειτουργίας γνώρισα έναν άνθρωπο που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Ήταν με τις πιτζάμες του (άρα ασθενής και τρόφιμος στο νοσοκομείο) και ένα μπουφάν. Το χαρακτηριστικό του ήταν το χαμόγελό του. Ακτινοβολούσε χαρά αυτός ο άνθρωπος!
 
Αφού τέλειωσε, λοιπόν, η Λειτουργία του ευχήθηκα “περαστικά” και, χαμογελώντας με νόημα, μου λέει:
– Μα δεν έχω τίποτα!
– Α, για εξετάσεις ήρθες μόνο;
– Όχι. Είμαι εδώ κάμποσες μέρες και θα με κρατήσουν και αρκετές ακόμα.
– Τι σου διέγνωσαν οι γιατροί;
– Άκου, παλικάρι μου. Από το 1994 έχω σκλήρυνση κατά πλάκας.
Εκεί συγκλονίστηκα. Και συνέχισε λέγοντας:
– Οι γιατροί μου είπαν ότι η αρρώστια έχει προχωρήσει, αλλά εγώ νιώθω μια χαρά!
– Πολύ χαίρομαι, του λέω.
– Ναι. Το παν είναι να ‘χεις καλή ψυχολογία! Και είμαι μια χαρά! Και τις βόλτες μου πάω και όλα. Πριν μερικά χρόνια έχασα το φως μου απ’το αριστερό μάτι, μα από θαύμα επανήλθε! Οι γιατροί δεν το πίστευαν.
– Φοβερό!
– Όσο και να ζήσω, παλικάρι μου, ξέρω ότι η ζωή μου δεν είναι στα χέρια μου. Αλλά στα χέρια Του. Εκείνος ξέρει καλύτερα από μένα.
– Ω, πόσο σωστό… Να μη στεναχωριέσαι όσο γίνεται…
– Μα δε στεναχωριέμαι καθόλου! Αφού δεν είναι κάτι που να εξαρτάται από μένα, τ’αφήνω όλα στα χέρια του Θεού.
 
Μιλήσαμε λίγο ακόμη και μετά αποχαιρετιστήκαμε. Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτό τον άνθρωπο… Παρόλο που είχε μια τόσο δύσκολη ασθένεια, δεν γόγγυσε. Δεν τα’βαλε με το Θεό. Παρόλο που έχει σκλήρυνση κατά πλάκας, η ψυχούλα του δεν είναι σκληρή! Είναι φωτεινή, είναι γεμάτη ελπίδα, γεμάτη αγάπη!
Ας το θυμόμαστε αυτό το περιστατικό κάθε φορά που μας συμβαίνουν δυσκολίες στη ζωή μας. Ο πόνος μπορεί να κάνει την ψυχή και την καρδιά μας ολοφώτεινη! Αρκεί να τον δεχτούμε σωστά και ν’αφηνομαστε στο πάνσοφο σχέδιό Του…
Δύσκολα πράγματα, μα αξίζουν τον κόπο.

ΓΕΡΟ ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΛΑΪΚΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΗΜΝΟ

Γερο-Γιάννης ο λαϊκός από την Λήμνο  

Ερχόταν από την Λήμνο μ’ έναν γάϊδαρο. Τον έβαζε και στο καράβι μέσα. Στον γερο-Γιάννη μας έκανε εντύπωση η απλότητα και η ευλάβειά του. Αυτός δούλευε χρόνια πολλά εδώ στο Άγιο Όρος και στο τέλος ήρθε να πάρη ένα χαρτί από την Ιερά Κοινότητα, για να εισαχθή στο γηροκομείο Μυτιλήνης.
Πριν από καιρό με είχε ανταμώσει και μου λέει: « Πάτερ, θα μου κάνης μια κονίτσα;». Του λέω: «Μπαρμπα-Γιάννη, εσύ δεν έχεις χρήματα να πληρώσης. Είναι ακριβές οι εικόνες». Λέει: «Άμ σύ πολλά θα μου ζητάς, εγώ λίγα θα σου δώκω». «Ποιά εικονίτσα θέλεις; «Να! Είδα την Παναγία μια μέρα ξεκνιώντας από το Ιβήρων να πάω στο Καρακάλου και μου λέει¨ “γύρνα πίσω και να πας αύριο, διότι θα πάθης απόψε κακό”. Εγώ έκανα υπακοή και γύρισα, αλλά είχα τόση χαρά». «Πως την είδες την Παναγία;» « Την είδα σε σύννεφκα άσπρα, και όλα αυτά που φορούσε, τα ενδύματά της, ήταν λευκά. Πήρα τόση χαρά, και πήγα την άλλη μέρα στην Μονή Καρακάλου».
Την παρήγγειλε τελικά την εικόνα στους Αναναίους. Ήρθε εδώ στο κελλί μας την τελευταία μέρα της ζωής του, για να πάρουμε τηλέφωνο στους Αναναίους, αν ετοίμασαν την εικόνα, γιατί ο μπαρμπα-Γιάννης ετοιμαζόταν να εισαχθή στο γηροκομείο Μυτιλήνης.

Ήρθε να πάρη το χαρτί από την Κοινότητα, ότι δούλεψε εδώ στο Άγιο Όρος. Ο καημένος ανέβαινε βογκώντας την σκάλα, γιατί είχε καρδιά, είχε ανεπάρκεια.
Αυτή την τελευταία φορά που ήρθε μας είπε ότι κοινώνησε. Μάλιστα τον έπιασε και μια κρίση μέσα στην Πορταϊτισσα.
Τον βγάλαν λίγο έξω, συνήλθε, και ανέβηκε στις Καρυές για να πάρη το χαρτί. Το βράδυ όμως κοιμήθηκε εδώ πίσω από τον Ταλέα, τον έπιασε η καρδιά του και πέθανε. Δεν πρόλαβε να πάει στην Μυτιλήνη, γιατί η Παναγία τον ήθελε εδώ πέρα. Τον θάψαν εδώ στο κοιμητήρι στις Καρυές.
Μας έλεγε, πως είδε την Παναγία μας πάνω στα σύννεφα, και όταν πήραμε τηλέφωνο από εδώ στους Αναναίους του είπαν: «Μπαρμπα-Γιάννη, η εικόνα εστάλη στο νησί. Όταν θα πας, θα την βρής εκεί».

Είχε απλή ζωή. Φορούσε γουρουνοτσάρουχα –εμάς μας έκανε εντύπωση-. Είχε και ένα ντουρβαδάκι από έναν τράγο, που το έκανε μόνος του. Εγώ τον πείραζα: «Μπαρμπα-Γιάννη, να μου κάνης δώρο ένα ζευγάρι τσαρούχια». Έρχεται μια μέρα, με την απλότητα που είχε, και μου λέει: «Πάτερ, πάτερ, σου έφερα ένα δώρο».
Μ’ έφερε ένα ζευγάρι γουρουνοτσάρουχα. «Αυτά θα τα βάλετε στην έκθεση, και θα’ ρχονται οι Ευρωπαίοι να τα βλέπουνε, και να! Θα πέφτη το χρήμα!». Γελούσα με την απλότητα του ανθρώπου. Γι’ αυτό και τον αξίωσε η Παναγία και κοιμήθηκε εδώ πέρα.
« Κλωνάρη», τον λέγανε. Μετά τον βγάλαν «μπαρμπα-Γιάννη». Δέν λεγόταν «μπαρμπα-Γιάννης». «Κλωνάρης» το επίθετό του ήτανε.
Ήτανε απ’ το Καρπενήσι και μετά πήγε στην Λήμνο.
Κοιμόταν έξω στο δάσος, γιατί σ’ όλη του την ζωή βοσκός ήτανε. Τότε είχαμε λύκους στο Άγιο Όρος. Πάει ένας λύκος μια νύχτα που κοιμόταν έξω στο δάσος και τον μύριζε γύρω-γύρω, επειδή τα γουρουνοτσάρουχα μυρίζανε. Λέει ο μπαρμπα-Γιάννης: «Παναγιά μου- έτρεμα από το φόβο μου- αν με βοηθήσεις και δεν με πειράξει ο λύκος…». Άντε που θά’ ταν λύκος, κανένας σκύλος θα’ τανε».
Του λέω «Μια ζωή βοσκός ήμουνα. Δεν ξέρω, δεν γνωρίζω του λύκους; Και αν δεν με πειράξη, θα σου φέρω ένα δοχείο λάδι, Παναγία μου». Έφυγε ο λύκος. Τον μύρισε και έφυγε. Την άλλη μέρα πήρε από τον Ταλέα ένα δοχείο λάδι και το πήγε στο «Άξιον εστι», στην Παναγία μας. Απλοί άνθρωποι.
Πολύ αστείος ήτανε. Μιλούσε και έκανε αυτό το «αάχαχααα». Του έλεγε ο γέροντάς μας: «Τι κάνεις έτσι και θορυβείς; Αναστατώνεις τον κόσμο. Φωνάζεις». «Α! γέροντα. Από μέσα μου έρχεται, από μέσα μου. Θα πάω Σαλώνικα. Οι γιατροί θα μου το θεραπεύσουν αυτό».
Μας έκανε εντύπωση που αξιώθηκε να δη την Παναγία μας επάνω στα σύννεφα με λευκά φορέματα, και έτσι αγιογράφησαν οι αδελφοί Αναναίοι την εικόνα.

Ετήσια έκδοσις της Ιεράς Μονής
Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους
Περίοδος Β’ έτος 2007 αριθ. 32
σελ 110-112

Ἐπιμέλεια κειμένου Ἀναβάσεις