ΠΑΠΑ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΪΔΗΣ, Ο ΕΓΓΑΜΟΣ ΙΕΡΕΑΣ ΠΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ

 ΠΑΠΑ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΙΔΗΣ. Ο ΕΓΓΑΜΟΣ ΙΕΡΕΑΣ
ΠΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ 

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

1.

Ο παπουλης ειχε ενα προβλημα υγειας, μαλλον με το νεφρο του, και υπεφερε. Μια φορα του εμφανιστηκε ο αγιος Λουκας Κριμαιας και του λεει:

-Εσυ με τιμας συνεχεια, εχεις και την εικονα μου στο σαλονι σου. Ετσι κι εγω, τωρα που εχεις προβλημα υγειας ηρθα να σε βοηθησω !!!

Ετσι, και θεραπευε ασθενεις ο π. Ιωαννης, δεχοταν ομως βοηθεια και θειες επισκεψεις κι ο ιδιος!

2.

καποια φορα ειχαν ξεκινησει απο την Αλεξανδρουπολη 2 λεωφορεια να επισκεφτουν τον παππουλη στο χωριο του.
Εφτασαν στο χωριο και ψαχνανε να βρουν ενα μαγαζι να αγορασουν χυμους, νερα και κουλουρακια. Ψαχνανε ψαχνανε ομως δεν μπορουσαν να βρουν το μαγαζι. Εν τω μεταξυ πηγε ενα κοριτσακι στην πρεσβυτερα και της εδωσε κουλουρακια, χυμους και νερα γιατι της ειπε οτι ερχονται επισκεπτες και θα χρειαστει να τους κερασεις! Η πρεσβυτερα εχει κι ενα προβλημα με την οραση και δεν καταλαβε ποιο ηταν το κοριτσακι, φανταστηκε οτι θα το ειχε στειλει ο παππουλης και θα ηταν καποιο χωριανακι. Ηρθαν οι επισκεπτες κι αφου κεραστηκαν ειπαν οτι τοση ωρα ψαχνανε να βρουν το μαγαζι του χωριου να παρουν ακριβως αυτα τα ιδια κερασματα αλλα δεν το βρισκανε!!! Τοτε καταλαβαν οτι η αγια Ειρηνη θα ηταν αυτη η μικρουλα που εφερε τα κερασματα για να εξυπηρετηθει τοσος κοσμος!! Μην ξεχναμε οτι ο αγιος Ραφαηλ, Νικολαος και Ειρηνη ειναι το προσκυνημα που διπλα του ειναι το σπιτι του παπουλη, προσκυνημα που με πολυ αγωνα εχτισε ο π. Ιωαννης, με την συνδρομη βεβαια του πιστου λαου.

3.

Ο παππουλης ηταν παντα φιλος με τα παιδακια. Τα αγαπουσε υπερβολικα.

Ξεραμε λοιπον οτι οταν προεκυπτε ενα θεμα με παιδι θα εκανε μεγαλο αγωνα για να το βοηθησει. Ετσι σκεφτηκαμε να τον ρωτησουμε για ενα κοριτσακι 8, 9 χρονων που ειχε μια δυσκολη συμπεριφορα. Ηταν παντα δυσκολο παιδι και με το παραμικρο γκρινιαζε και ολο αισθανοταν αδικημενο και περιφρονημενο. Ρωτησαμε τον π. Ιωαννη γιατι αυτο το κοριτσακι ειχε αυτες τις τασεις; Μας ειπε ο παππουλης οτι για καποιον λογο αυτο το παιδι εζησε την ανησυχια και τις δυσκολιες της μητερας σε καποια φαση στο παρελθον, κυριως στην εγκυμοσυνη, και οτι δεχεται εξωτερικη επηρεια δαιμονικη, δεν ειναι δαιμονισμενο, ομως ο πονηρος παρεμβαινει στην ζωη του και του δημιουργει αυτο το αγχος. Πρεπει ειπε να γινει αγιασμος γι αυτο το παιδι, να πινει συνεχεια το πρωι αγιασμο και εδωσε και καποιες προσευχουλες επιπροσθετα και με βεβαιοτητα ειπε οτι θα ηρεμησει.

Κατοπιν αυτου λοιπον καλεσε η οικογενεια τον ιερεα της περιοχης στο σπιτι για να γινει αγιασμος. Μαζευτηκε η οικογενεια ολη στο σπιτι και εν αναμονη του ιερεως καθοταν γυρω απο το τραπεζι. Το κοριτσακι ηταν ησυχο και δεν ειχε κανενα προβλημα υγειας. Ξαφνικα και λιγα λεπτα πριν φθασει ο ιερεας αρχισε να διαμαρτυρεται οτι πονα η κοιλια του κι οτι θελει να κανει εμετο. Ειχε ξαπλωσει κατω στο πατωμα κι εκλαιγε...Με το που μπηκε στο σπιτι ο ιερεας βλεπει μια κατασταση σε ταραχη. Μα τι εχει το παιδι ρωταει; Του ειπαν τα πραγματα πως εχουν και αυτος πλησιασε να ρωτησει το παιδι τι αισθανεται! Ξαφνικα το παιδι τρεχει στο μπανιο κι αρχισε να κανει εμετο και να κλαιει. Αφου περασε η δυσκολη εκεινη στιγμη και λιγο συνηρθε το κοριτσακι εγινε ο αγιασμος χωρις παραιτερω παρατραγουδα. Ετσι ολοι αντιληφτηκαν οτι ο πειρασμος προσπαθησε να εμποδισει τον αγιασμο γιατι τρεμει την δυναμη του Κυριου μας.

4.

Οταν επισκεπτομουν το χωριο παντα πηγαινα, και με την οικογενεια μου κυριως, στο σπιτι του π. Ιωαννη που ηταν διπλα στο προσκυνημα του Αγ. Ραφαηλ στο Νεοχωρι Κερκινης Σερρων. Καθε φορα μας σταυρωνε με το λαδακι απο την ακοιμητη κανδηλα που υπαρχει στο σαλονι του σπιτιου. Μιλουσαμε, μας συμβουλευε και μας ασπαζοταν με αγαπη ολη την οικογενεια. Ηταν τελη Ιουλιου του 2009. Ο π. Ιωαννης ηταν σπιτι του αλλα δυσκολα μπορουσε να μιλησει, η μαλλον καθολου. Ετσι δυσκολα δεχοταν και κοσμο. Ετυχε ομως την Κυριακη εκεινη και μετα την θεια λειτουργια να ανοιξει την θυρα η πρεσβυτερα και να επιτραπει στον κοσμο να πανε να παρουν την ευχη του. Πηγα κι εγω και φιλησα το χερι του και καθησα σε μιαν ακρη. Μιλουσε ο κοσμος αλλα ο παππουλης δεν μπορουσε να μιλησει. Μονο ειχε ενα γλυκυτατο υπερκοσμιο χαμογελο και μας παρατηρουσε με πατρικη αγαπη ολους.

Καθησαμε λιγο και αφου ειχαμε ηδη προσκυνησει και αλοιφτει με λαδακι, ειπαμε να φυγουμε, να ξεκουραστει. Φιλησαν το χερι ολοι και περιμενα τελευταιος. Την ωρα που πηγα να παρω την ευχη του με πιανει με τα δυο του χερια το κεφαλι σφιχτα και με ασπαστηκε με ιδιαιτερη θερμη. Ηταν πρωτη φορα που ηταν τοσο εκδηλωτικος. Σκεφτηκα οτι ηθελε να μου πει ενα ευχαριστω για καποιες εργασιες που εκανα στην εκκλησια κι επειδη δεν μπορουσε να μιλησει μου εδειξε ετσι την χαρα του. Κι ομως... πιστευω τωρα ακραδαντα οτι αλλη ηταν η αιτια. Μετα απο αυτην την επισκεψη εφυγα για ολιγοημερες διακοπες στην Σπαρτη και θα ξαναγυριζα κοντα στον δεκαπενταυγουστο. Κατα το μεσημερακι της 4ης Αυγουστου με πηρε τηλ. η πεθερα μου στο κινητο. Ημασταν ολη η οικογενεια στο αυτοκινητο εξω απο το Γυθειο και μου ειπε το δυσαρεστο νεο. Εφυγε ο παππουλης μου ειπε, δεν θα τον ξαναδεις πια... Τοτε καταλαβα γιατι με ειχε αποχαιρετησει με τετοια ενταση και θερμη... ηθελε να μου πει οτι πλεον φευγει και αυτη ηταν η τελευταια φορα που τα ειπαμε εν ζωη!!!

5.

Μια δεσποινιδα ηθελε να παντρευτει και μας ειπε να ρωτησουμε τον π. Ιωαννη οτι ενω εχει τοσα τυχερα δεν εχει παντρευτει ακομη.

- Μα βρε παιδι μου καλη κοπελλα ειναι μας ειπε αλλα ειναι λιγο αποτομη. Μολις κατι παει να στρωσει αυτη με τον χαρακτηρα της διωχνει τους αντρες!!!

-Την γνωριζεις πατερ προσωπικα τον ρωτησα; οχι βρε παιδι μου αλλα ετσι οπως μου τα λες...

Ειδε μεσα απο την γενικη δυσκολια να παντρευτει οτι το προβλημα ηταν ο χαρακτηρας της κι οχι αλλη αιτια. Ειχε ο πατερ μεγαλο διορατικο χαρισμα. Εμεις που την ξεραμε καταλαβαμε οτι ειχε απολυτο δικιο.Της το ειπαμε και αυτη συμφωνησε οτι της εκανε τελεια ακτινογραφια ο παππουλης!!

6.

Μας ελεγε μια ξαδελφη της γυναικας μου που ειχε πολλες οικογενειακες σχεσεις με την οικογενεια του παππουλη:

- Μου ελεγε ο παππουλης οτι θα ερθει μεγαλη πεινα στην Ελλαδα, ομως θα την αντεξει ο κοσμος, θα ειναι πιο ηπια απο οσο λεγανε οτι θα ειναι. Να εχετε και κανα κηπακι, θα σας βοηθησει εκεινον τον καιρο... 

ΕΓΙΝΕ Η ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΙΕΡΕΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΚΑΓΚΑΣΤΑΘΗ

 Στην Αγιοκατάταξη του ιερέα Δημητρίου Γκαγκαστάθη
προέβη το Οικουμενικό Πατριαρχείο

Στην Αγιοκατάταξη του Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Γκαγκαστάθη προέβη σήμερα η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατόπιν σχετικής εισήγησης της αρμόδιας Συνοδικής Επιτροπής η οποία εξέτασε τον φάκελο που είχε αποστείλει η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Ο παπα-Δημήτρης, όπως τον αποκαλούσε ο λαός, υπήρξε ιερέας της προσευχής, της ταπεινώσεως και της αδιάλειπτου διακονίας. Η φήμη της αγιότητός του παρέμειενε ζωντανή μετά την κοίμησή του και πλήθος πιστών συνεχίζει να καταφεύγει στις προσευχές του.

Υπενθυμίζεται ότι η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατόπιν αιτήματος του Μητροπολίτη Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης, είχε αποδεχθεί την σχετική εισήγηση για την αγιοκατάταξη την οποία και έστειλε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο το οποίο σήμερα, 9 Ιουλίου 2025, ενέγραψε τον ιερέα Δημήτριο Γκαγκαστάθη στις Αγιολογικές Δέλτους.

pemptousia.gr

Ο Π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΚΡΙΘΗΚΕ ΑΘΩΟΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Ο π. Αντώνιος κρίθηκε αθώος για όλες κατηγορίες 
χθες από το Τριμελές πλημμελειοδικείο Ιωαννίνων 

Σημαντική εξέλιξη στην πολύκροτη υπόθεση της «Κιβωτού του Κόσμου» καταγράφηκε σήμερα το πρωί, καθώς το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ιωαννίνων αποφάνθηκε ομόφωνα την αθώωση του πατρός Αντωνίου και δύο ακόμη στελεχών της δομής στην Πωγωνιανή, για υποθέσεις κακοποίησης που είχαν καταγγελθεί από πρώην τρόφιμους. 

https://orthodoxia.blog

ΕΝΑΣ ΑΦΑΝΗΣ ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ

 Ένας αφανής άγιος Ιερεύς

Γράμματα πολλά δεν έμαθε, με δυσκολίες τελείωσε το σχολαρχείο της εποχής εκείνης, βαδίζοντας καθημερινώς δύο και πλέον ώρες για την πλησιέστερη κωμόπολη, ο Ευθύμιος. Από μικρός αγαπούσε την Εκκλησία βοηθώντας σαν παπαδάκι τον ευλαβή παππού του στην ψαλτική. Έτσι έμαθε την τάξη της Εκκλησίας και συγχρόνως να ψάλλει. Κι όταν έφυγε για την άλλη ζωή ο παππούς, έμεινε μοναδικός ψάλτης της Εκκλησίας ο Ευθύμιος. Έτσι τον συνάντησε σε μία περιοδεία του ο Επίσκοπος της περιοχής. Ώριμος πλέον ο Ευθύμιος, καλός οικογενειάρχης με τρία παιδιά έως τότε, και επειδή ο ιερεύς του χωριού λόγω γήρατος και ασθένειας απεχώρησε, οι χωρικοί ζητούν ιερέα από τον Επίσκοπο.

Και ποιον προτείνετε για παπά εσείς; Ρωτά ο Δεσπότης και όλοι σχεδόν με ένα στόμα λέγουν: «τον ψάλτη μας». Έτσι με τις πιέσεις των χωρικών και την εμμονή του Επισκόπου και παρά τις διαμαρτυρίες του Ευθυμίου, ότι θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο και ακατάλληλο για ένα τόσο μεγάλο Υπούργημα, χειροτονήθηκε ιερεύς του χωριού προς χαράν όλου του χωριού. Τώρα, πλέον εκτελούσε τα ιερατικά του καθήκοντα. Κάθε πρωί και βράδυ, με φόβο Θεού κτυπούσε την καμπάνα κάνοντας τον Όρθρο και τον Εσπερινό. Πράος, καλοσυνάτος, αγαπητός προς όλους, αφιλοχρήματος αρκείτο στον μικρό μισθό του και στα λίγα έσοδα που απεκόμιζε, όταν καλλιεργούσε τα χωράφια του. Ως και για μεροκάματο πήγαινε, για να θρέψει την πολυμελή οικογένειά του, έξι παιδιά τώρα.

O Επίσκοπος, εκτιμώντας την σύνεσή του και την καλή του φήμη, τον έκανε και πνευματικό. Ένα πλήθος κόσμου από το χωριό και τα γύρω χωριά πήγαιναν για εξομολόγηση στον πατέρα Ευθύμιο. Και το κήρυγμα δεν παρέλειπε κάθε Κυριακή διαβάζοντας από κάποιο ορθόδοξο περιοδικό μια σύντομη όμιλία. Αλλά και τα παιδιά, για να τα συγκεντρώνει στο κατηχητικό, είχε ένα δικό του τρόπο, με τραγούδια και ψαλμωδίες, με καραμέλες και λουκούμια και εικονίτσες.

Να και ένα γεγονός, όπου φάνηκε το μεγαλείο της ψυχής του. Γείτονα στο χωράφι του είχε έναν πλεονέκτη και καταπατητή, τον κύρ Γιάννη, ο οποίος δεν δίστασε να μεταθέσει τον πρόχειρο φράχτη που χώριζε τα σύνορα και να του πάρει μια λωρίδα από το χωράφι του, το ίδιο έκανε και τον δεύτερο χρόνο. Τί να κάνει τώρα, σκέφτηκε ο πατήρ Ευθύμιος. Αν του πεί κάτι, θα αρχίσει τις βλαστήμιες και τις βρισιές, δεν έπαιρνε από λόγια, όπως το έκανε και με άλλους γείτονες. Τα αφήνω στα χέρια του Θεού, είπε στην πρεσβυτέρα του και στον μεγάλο γιό του που διαμαρτύρονταν. Και να, ένα πρωί λέγει στον μεγαλύτερο γιό του: Πάμε στο χωράφι μας να τακτοποιήσουμε το φράκτη στο σύνορο.

Αφού έφτασαν στο χωράφι, λέγει στον γιο του: Πάρε τον συρμάτινο φράχτη και να τον μεταθέσεις ακόμη ένα περίπου μέτρο, αφήνοντας στον γείτονα μια λωρίδα από το χέρσο χωράφι του. Έκπληκτος ο γιός του άρχισε να διαμαρτύρεται: Πατέρα, εσύ θα χαρίσεις, όπως πάς, όλο το χωράφι στον γείτονα. Κάνε όπως σου είπα, παιδί μου, έχω τον λόγο μου εγώ, μην στεναχωρείσαι. Και επέστρεψαν πάλι στο σπίτι τους. Την άλλη μέρα το πρωί να σου ο κύρ Γιάννης στο σπίτι του παπά.

— Καλημέρα παπαδιά. Έτσι ανήσυχος και ταραγμένος ρωτά την πρεσβυτέρα: Πούναι ο παπα-Θύμιος; τον θέλω.

— Καθίστε κύρ Γιάννη, να σας κάνω καφέ, ως να έρθει ο παπα-Θύμιος, που τον ζήτησαν σε ένα σπίτι, δεν θ’ αργήσει να επιστρέψει.

Εν τω μεταξύ η παπαδιά ετοίμασε και του πρόσφερε τον καφέ. Αυτός πήρε μια ρουφηξιά, σαν να εκάθετο στα κάρβουνα. Νάσου και προβάλλει ο παπάς χαρούμενος και λέει: Δόξα τώ Θεώ, ελευθερώθηκε η κυρία Ελένη που υπέφερε στον τοκετό, με τις ευχές της Εκκλησίας και μάλιστα απέκτησε αγοράκι.

— Καλώς τον κύρ Γιάννη, καλημέρα. Η οικογένεια είναι καλά; Τα ζωντανά επίσης;

Χωρίς άλλη απάντηση: Τί ειναι αυτό που μου έκανες παπα-Θύμιο; Ρωτά πικραμένος ο κύρ Γιάννης.

— Τί αγαπητέ μου Γιάννη; Να το διορθώσουμε.

— Εγώ παπα-Θύμιο, δύο χρόνια τώρα σου κλέβω το χωράφι κι εσύ ούτε να διαμαρτυρηθείς, ούτε να φωνάξεις, αλλά μου αφήνεις μία λωρίδα. Πάμε τώρα γρήγορα να διορθώσω αυτή την αδικία, δεν την αντέχω.

— Καλά κύρ Γιάννη μου, κάνε μόνος σου ό,τι νομίζεις σωστό. Άλλωστε χώμα είναι η γη, και όλα εδώ μένουν. Μόνον, αγαπητέ μου, μια χάρη σου ζητώ, να σε βλέπω πιο τακτικά κι εσένα και την οικογένειά σου στην Εκκλησία. Ασπάστηκαν έτσι αδελφικά στο μέτωπο, δεν τον άφησε να ασπαστεί το χέρι του ο παπά Ευθύμιος. Του είπε: Έχε την ευλογία του Θεού! Και τον κατευόδωσε ο καλός ιερέας. Και όλα άλλαξαν από την ώρα εκείνη. O κύρ Γιάννης έβαλε μόνος του τον φράκτη στα παλαιά του σύνορα, αλλά και είναι τακτικός στην εκκλησία με την οικογένειά του. Και διαλαλεί παντού, σε γνωστούς και αγνώστους: Στο χωριό μας έχουμε έναν άνθρωπο του Θεού, έναν Άγιο, τον παπα-Θύμιο! 

Πηγή: περιοδικό Εφημέριος, Ιανουάριος 2002

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΑΓΚΑΣΤΑΘΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ

 Γέροντας Δημήτριος Γκαγκαστάθης
Ο Γέροντας και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ

Διηγείται σχετικά ό π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης:
"Στίς 20 Οκτωβρίου 1945, Κυριακή πρωϊ, μόλις κτύπησα τήν καμπάνα τής Εκκλησίας, περικύκλωσε τό χωριό αντάρτικος στρατός μέ εντολή εκκαθαρίσεων...

Άρχισαν νά ρίχνουν πυρά πρός εκφοβισμό. Εγώ μόλις είχα μπεί στήν Εκκλησία, έκανα τόν σταυρό μου, παρακάλεσα τόν Άγιο Νικόλαο νά μάς φυλάξει καί σηκώθηκα νά φύγω. Μού ρίχνανε μέ τό πυροβόλο ταμπουρωμένοι σ΄ ένα φυλάκιο, όμως καμμιά σφαίρα δέν μέ εκτύπησε. Τόν Απόστολο Κατσιμπίρη πού ήταν δίπλα μου τόν έρριξαν κάτω. Έμεινα μόνος καί ακολουθώντας ένα ρέμα μέ έχασαν... 

Όμως, κοντά στά σύνορα τών χωριών Ριζώματος - Βασιλικής μέ έφτασαν πάλι. Ήσαν 10 άτομα καί μέ τόν αρχηγό 11, τρέχοντας πάνω σέ άλογα γιά νά μέ πιάσουν. Έβριζαν καθώς μέ κυνηγούσαν, καί έρριχναν μέ τά Στέν, χωρίς νά μπορούν νά μέ σκοτώσουν. Οί σφαίρες τρύπαγαν τά ράσα μου, τίς καταλάβαινα, αλλά κυλούσαν στό χώμα χωρίς νά μέ τραυματίζουν...  

Μέ πλησίασαν στά 50 μέτρα γύρω - γύρω, μέ περικύκλωσαν φωνάζοντας, "κερατά τράγο, πού θά μάς πάς;" βρίζοντάς με χυδαία... 

Καί τότε εγώ, ευρισκόμενος έν μέσω κινδύνου ζωής καί θανάτου, σταμάτησα, σήκωσα τά χέρια μου πρός τόν ουρανό, καί από τό βάθος τής ψυχής μου φώναξα, "Μιχαήλ Αρχιστράτηγε τών Αγγέλων, σώσε με, κινδυνεύω!..."  

Καί ώ τού θαύματος! Σάν αστραπή παρουσιάσθηκε ό Αρχάγγελος Μιχαήλ στόν αρχηγό. Είδε έναν νέο μέ σπαθί, όπως ομολογούσε κι΄ ό ίδιος αργότερα, πού κόβοντας μέ μιά σπαθιά τά σχοινιά από τήν σέλα του, τόν έρριξε κάτω σπάζοντας τήν σπονδυλική στήλη του. Οί υπόλοιποι δέκα, έμειναν ακίνητοι, κεραυνόπληκτοι!... 

Οί ενορίτες τού χωριού Βασιλική φύγανε από τήν Εκκλησία καί βγαίνοντας έξω κοιτάζανε τί θά γίνει. 

Ακούω μιά φωνή. Ήταν τού αρχηγού τους, "Νά μάς συγχωρέσεις παπά μου, είπε, καί νά πάς στό καλό. Έχεις όριο ζωής καί υψηλούς προστάτες..." 

Ευχαριστώ, τούς απάντησα. Τούς συγχώρεσα, καί τούς ευχήθηκα ό Θεός νά τούς φωτίσει, νά μετανοήσουν καί νά γίνουν καλοί άνθρωποι. Νά λέτε τήν αλήθεια, τούς είπα, καί νά έχετε τόν Θεό βοήθεια. Πήραν τόν τραυματισμένο συντροφό τους καί έφυγαν μαζεμένοι... 

Μού έκαναν μεγάλη υποδοχή οί χωριανοί σάν έφτασα στήν Εκκλησία. Τούς λέγω, πρώτα νά προσκυνήσουμε καί νά ευχαριστήσουμε τόν Θεό, πού μέ έσωσε από τόν μεγάλο αυτό κίνδυνο. Είμαστε ευτυχείς, πού ή θρησκεία μας είναι ζωντανή..." 

Γέροντας Δημήτριος Γκαγκαστάθης 

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Ο ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ, ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Ο Αλβανίας Αναστάσιος, ως Ορθόδοξος Επίσκοπος
Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ,
Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων

Σε όλους όσους παρακολουθήσαμε το τελευταίο ταξίδι του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, από την Ελλάδα στην Αλβανία, με τελικό προορισμό τον Ναό της Αναστάσεως των Τιράνων, μας έκανε εντύπωση ότι οι πιστοί, μικροί – μεγάλοι, που έσπευσαν να τον αποχαιρετήσουν, έψαλλαν το «Χριστός Ανέστη», το τροπάριο που εκφράζει την πίστη των Χριστιανών στη νίκη κατά του θανάτου και στην βεβαιότητα της αιωνιότητας. Και αυτό, διότι δεν έχουν ξεχάσει, ούτε θα ξεχάσουν, ότι ο Αναστάσιος, από το 1992 έως σήμερα, ήταν ο Αρχιεπίσκοπος, που τους βοήθησε να βγουν από τον θάνατο και να περάσουν στη ζωή και την Ανάσταση.

Ο ίδιος αναφέρει: «Είχαμε και άλλοτε διωγμούς της θρησκείας, αλλά αυτό που συνέβη στην Αλβανία ήταν κάτι το μοναδικό. Η Εκκλησία διαλύθηκε εντελώς. Ανάλογα φαινόμενα δεν έχουμε στην ιστορία. Δεν υπάρχει άλλο κράτος, που να ανακηρύχθηκε με το Σύνταγμά του αθεϊστικό. Ο Ενβέρ Χότζα ήθελε να πρωτοτυπήσει. Οι περισσότεροι ναοί γκρεμίστηκαν ή μετατράπηκαν σε στάβλους, αχυρώνες, μηχανουργεία, κινηματογράφους κ.ά. Όλοι οι κληρικοί υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν το έργο τους. Το χειρότερο δεν ήταν πως οι ναοί κατεδαφίστηκαν, αλλά ότι οι διώκτες προσπάθησαν να ξεριζώσουν από τις καρδιές των ανθρώπων τη δυνατότητα να πιστεύουν. Από τα παιδικά έως τα πανεπιστημιακά χρόνια, η εκπαίδευση ήταν συστηματικά αθεϊστική. Ο ανελέητος διωγμός οδήγησε τη χώρα σε πνευματική κατάρρευση. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Ντοστογιέφσκι, αν δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται. Στη χώρα αυτή είχαν σταυρώσει και είχαν θάψει τον Χριστό για 23 χρόνια. Τελικά, όμως, ο Χριστός Ανέστη».

Το αθεϊστικό καθεστώς είχε διώξει και τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες της Αλβανίας. Ο Αναστάσιος, συνεπής στη χριστιανική πίστη του, που σέβεται την ελευθερία του άλλου, άπλωσε χέρι συνεργασίας και σεβασμού σε όλους τους θρησκευόμενους της Αλβανίας, καθώς πίστευε ότι «κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι Εικόνα του Θεού, άρα πρόσωπο σεβαστό».

Είναι  πολύ σοφή η ερμηνεία που δίνεται από τον Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαο στην οικουμενικότητα της προσωπικότητάς του Μακαριωτάτου και στη σχέση που είχε με τις θρησκείες: «Ήταν σαφής στην πίστη του, δεκτικός στις σχέσεις του, οικουμενικός στην ομολογία του, ανοιχτός σε άλλους πολιτισμούς, σε ξένες νοοτροπίες, σε ποικίλες θρησκείες, όχι σχετικοποιώντας την πίστη του, αλλά εμπνεόμενος από τη βίωσή της, μπόρεσε να ταπεινωθεί στην ποικιλότητα, που οικονομεί ο Θεός και στη διαφορετικότητα, που ανέχεται. Ο οικουμενικός λόγος του δεν είναι συγκρητιστικός· Είναι ιεραποστολικός, είναι λόγος μαρτυρίας. Η τόλμη του στο αντίκρισμα της παγκόσμιας πρόκλησης δεν γεννάται από κενό πίστεως, που πρέπει να καλυφθεί, αλλά από πλήρωμα ορθόδοξου βιώματος, που πρέπει να διαδοθεί, να μοιραστεί. Η οικουμενική αγάπη του δεν προδίδει έλλειμμα Ορθόδοξης ευαισθησίας, αλλά αγάπη εκκλησιαστικής ευθύνης και ομολογίας».

Αγαπούσε, αδιάκριτα, όλους τους ανθρώπους, γιατί όλους τους θεωρούσε δημιουργήματα του Θεού, με τυπωμένα πάνω τους τα χαρίσματα του «κατ’ εικόνα» Θεού και την προοπτική του «καθ’ ομοίωσιν» Θεού.

Η στάση του ήταν εκείνη της συνεννόησης και της ειρηνικής συνύπαρξης: «Πρέπει να έχουμε καλές σχέσεις διότι μόνο με σεβασμό προσεγγίζεις τον άλλο», έλεγε, εξηγώντας πώς απέφυγε οποιαδήποτε σύγκρουση, αφού, θρησκευτικά, η Αλβανία έχει Ορθοδόξους, Καθολικούς, Μουσουλμάνους αλλά και Μπεχτασήδες:

 «Μιλώ για συνύπαρξη και όχι για θρησκευτική ανοχή, καθώς η έννοια αυτή έχει υπεροπτική προσέγγιση. Επιδιώκουμε σχέσεις αρμονικές κατανοήσεως και συνυπάρξεως. Ο άλλος μπορεί να είναι διαφορετικός, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι αντίπαλος ή εχθρός.    Βρισκόμαστε σε "διάλογο ζωής". Προφανώς, δεν κάνουμε καμιά έκπτωση στις ιδέες, στις πεποιθήσεις μας. Είμαστε αυτό που είμαστε, αλλά, όχι σε σχέση συγκρουσιακή».

Ο Αναστάσιος κλήθηκε στην Αλβανία, από τον Θεό, να μαζέψει τον πληγωμένο λαό Του μέσα από τα ερείπιά του. Για 33 χρόνια, δίδασκε, ανακαίνιζε, χειροτονούσε, δημιουργούσε και θυσιαζόταν, κτίζοντας, όπως έλεγε, με τις πέτρες, που πετροβολούσαν το ποίμνιό του.

Παρά τις δυσκολίες που συνάντησε, παραδίδει, μεταβαίνοντας στην αιώνια ζωή, μια ζωντανή Εκκλησία με πολυάριθμους ναούς και πνευματικά κέντρα, μεγαλοπρεπή καθεδρικό ναό στο κέντρο των Τιράνων, ιδρύματα και εξαιρετικό πνευματικό, εκκλησιαστικό, εκπαιδευτικό και κοινωνικό έργο.

Ως Επίσκοπος του Θεού, αγωνιζόταν να είναι, όπως σημειώνει ο Απ. Παύλος, άκακος, ανεπίληπτος, άρτιος, «προς παν έργον αγαθόν εξηρτισμένος», πάντοτε, «εις τόπον και εις τύπον Θεού», κατά τον Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, εκτελώντας την αποστολή του, κατά τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό, να αρπάξει τον κόσμο και να τον δώσει στον Θεό: «αρπάσαι κόσμον και δούναι Θεώ».

Μέσα από τη ζωή και τη διδασκαλία του, προσφέρει μια «πολυδιάστατη αγάπη, που δεν περιορίζεται από σύνορα, προκαταλήψεις ή άλλες διακρίσεις».

Αυτά που έκανε και δίδασκε, πίστευε προφητικά ότι είναι το θέλημα του Θεού. Κάθε άνθρωπος του Θεού με ό, τι κάνει, μοιάζει στον κόκκο του σίτου, έλεγε: «Aν ο κόκκος τού σιταριού δεν πέσει στη γη και πεθάνει, αυτός μονάχος μένει· αν, όμως, πεθάνει, φέρνει πολύ καρπό» (Ιω.12, 24). Το θέμα είναι, πού θέλει ο Θεός, τελικά, να σε φυτέψει για να πεθάνεις;».

Ο Αναστάσιος ήταν ένας φωτισμένος από τον Θεό κληρικός. Ο Φωτισμός ή η Προφητεία δίνεται, ως χάρισμα, μόνον στους καθαρούς.  Αυτοί, δεχόμενοι τον Φωτισμό, γίνονται πνευματοφόροι και μπορούν  να ερμηνεύουν τα πνευματικά μηνύματα του Θεού.

Πνευματικός άνθρωπος και Προφήτης είναι εκείνος που νικά τα πνευματοκτόνα πάθη, που θέλουν να μετατρέπουν τον άνθρωπο σε υπηρέτη του διαβόλου και εχθρό του Θεού.

Ο άνθρωπος, όμως, χωρίς τη ζωηφόρο πνοή του Θεού, γίνεται σαρκικός. Αυτό που τον ελευθερώνει, όπως σημείωνε ο Αναστάσιος, είναι η πίστη, «το οξυγόνο που κάνει τον άνθρωπο να ζει και να κινείται σ αυτόν τον κόσμο με το Πνεύμα του Θεού, που του χορηγεί την αιώνια ζωή και τον εισάγει από αυτήν τη ζωή στη Αιώνια Βασιλεία του Θεού». 

Ο Αναστάσιος σκορπούσε την παρουσία του  ζωντανού Θεού της Ορθοδοξίας, της αγάπης και της ειρήνης σε όλους τους ανθρώπους. Ήταν ο εμπνευστής, ο πατέρας, ο οδηγός, ο άκακος, ο φιλάνθρωπος, ο φιλόθεος, ο φιλόκαλος, ο επί σκοπών (Επίσκοπος),  που φυλάει το ποίμνιο από το πονηρό και ακάθαρτο πνεύμα, που ως λέων ωρυόμενος  ζητάει να καταπιεί τον πιστό άνθρωπο και να καταστρέψει το αιώνιο μέλλον του, που είναι να ζει κοντά στον Θεό.

Η παρουσία ενός τέτοιου Ιεράρχη του Θεού σε έναν τόπο αποτελεί ευλογία για αυτόν τον τόπο, καθώς, με τον ένθεο ζήλο και την αέναη επικοινωνία του με τον Θεό, με ό, τι λέει, ό, τι σκέπτεται, ό, τι κάνει, ό, τι προσπαθεί, δεν αφήνει χώρο στο κακό, στην πλάνη, στη σύγχυση, στο θάνατο. Διότι, όπου υπάρχει ζωντανή η πίστη στον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Χριστόν, από τον οποίο πηγάζει μόνον ζωή, τα οψώνια της αμαρτίας αφανίζονται, ο θάνατος δεν ευδοκιμεί, πεθαίνει χωρίς τροφή.

Ο προφητικός Ιεράρχης, μεταφέρει την παρουσία, την αγάπη και το έλεος του Θεού στο ποίμνιό του και με τη χαρά του Θεού αιχμαλωτίζει και σκλαβώνει τις καρδιές του ποιμνίου του.

Ο Αναστάσιος,  με τον προφητικό του λόγο έλεγε: «Υπάρχουν μήτρες στη χριστιανική πίστη, που γεννούν ανθρώπους με ευαισθησίες. Η πίστη δεν θέτει περιορισμούς, ανοίγει ορίζοντες, μιλάει για το νόημα της ζωής, δίνει ουσία στις σχέσεις με τους άλλους. Ακόμα και το σύμπαν έχει ένα πλαίσιο. Δεν αισθάνομαι, λοιπόν, την πίστη ως περιορισμό, αλλά ως μία δύναμη ελευθερίας από τον εγωκεντρισμό. Το αντίθετο της ειρήνης δεν είναι ο πόλεμος, αλλά ο εγωκεντρισμός, το αντίδοτο του οποίου είναι μόνο η αγάπη. Μόνο η εξουσία της αγάπης μπορεί να νικήσει την αγάπη για εξουσία».

Αυτή η γνήσια και αληθινή αγάπη είναι εκείνη, που φωλιάζει στις καρδιές των ανθρώπων δίχως να γνωρίζει σύνορα, δίχως να γνωρίζει προκαταλήψεις».

Αυτή η αγάπη, ως πρότυπο ζωής, ήταν το κέντρο της ζωής και της διδασκαλίας του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου στο ποίμνιό του. Αιωνία του η μνήμη!

thriskeftika.blogspot.com