ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΣΚΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ: Ο ΑΔΑΜ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ 903 ΕΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

Ο Αδάμ που πέθανε 903 ετών και ο γολγοθάς του Χριστού

Ο Αβρα­άμ έθα­ψε την κάρα του Αδάμ, κατά υπό­δει­ξη του Προφή­τη και βα­σι­λιά Μελ­χι­σι­δέκ, στο ση­μείο όπου αργότερα Σταυ­ρώ­θη­κε ο Χρι­στός στον Γολ­γο­θά.

Έτσι όταν Σταυ­ρώ­θη­κε ο Χρι­στός, η κάρα του Αδάμ στην κυριολε­ξία πο­τί­στη­κε από το αίμα του Χρι­στού!

Η ψυχή του Αδάμ που βρί­σκον­ταν στον Άδη, το πληροφορήθηκε αυτό και ενη­μέ­ρω­σε στην Εύα, ότι από στιγ­μή σε στιγ­μή έρ­χε­ται και ο Κύ­ριος στον Άδη!

Ο Μελ­χι­σι­δέκ ονό­μα­σε τον Γολ­γο­θά Κρα­νί­ου τό­πος, τό­πος δηλ. στον οποίο θά­φτη­κε το κρα­νίο του Αδάμ..

Στα τε­λευ­ταία του, ο Αδάμ απο­κά­λυ­ψε στους απο­γό­νους του, ότι γεν­νή­θη­κε στον πα­ρά­δει­σο, όπως και η Εύα, ενώ αυ­τοί γεννή­θη­καν στην εξο­ρία.

Έκα­νε ο Αδάμ αυ­τήν την απο­κά­λυ­ψη, για να τους δι­δά­ξει, ότι η έξο­δος από τον πα­ρά­δει­σο, ήταν η πιο με­γά­λη του τα­λαι­πω­ρία.

Όλα αυτά υπάρ­χουν στην Ιερά πα­ρά­δο­ση..

Ο Αδάμ, πέ­θα­νε σε ηλι­κία 930 ετών και η Εύα πέ­θα­νε 3 μέ­ρες αρ­γό­τε­ρα.

Μετά την πτώ­ση τους, ο Αδάμ και η Εύα δεν ξανά αμάρ­τη­σαν και εί­ναι Αγιό­τα­τοι, άσχε­τα αν εμείς τους κα­τη­γο­ρού­με.

Ο Χρι­στός όταν κα­τέ­βη­κε στον Άδη, τους πρώ­τους που ανέστησε, ήταν οι Πρω­τό­πλα­στοι.

Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ: Ο ΑΝΑΣΤΑΣ ΙΗΣΟΥΣ Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ!

Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης
Ο αναστάς Ιησούς η ελπίδα μας

Την αγία και λαμπρά νύκτα της Αναστάσεως, στον Όρθρο και στη Θεία Λειτουργία όλα αστράπτουν και λάμπουν στο φως του Αναστάντος Κυρίου μας.

Το φως αυτό φωτίζει και χαροποιεί τους Χριστιανούς και όλη την κτίσι, ορατή και αόρατο, «ουρανόν τε και γην και τα καταχθόνια».

Ο Αναστάς Κύριος έρχεται εν μέσω του λαού Του και εκπληρώνει την υπόσχεσί Του: «η λύπη ημών εις χαράν γενήσεται… και την χαράν υμών ουδείς αίρει αφ’ υμών» (Ιω. 16:20,22).

Η χαρά της Αναστάσεως είναι αναφαίρετος. Είναι η μόνη αληθινή χαρά.

Ο μεγάλος θεολόγος της Εκκλησίας μας άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μας εξηγεί ότι ο Κύριος έγινε άνθρωπος «ίνα γένηται της αναστάσεως και της αιωνίου ζωής αρχηγός και πίστωσις, λύσας την απόγνωσιν· ίνα υιός ανθρώπου γενόμενος και της θνητότητος μεταλαβών υιούς Θεού τους ανθρώπους απεργάσηται, κοινωνούς ποιήσας της θείας αθανασίας».

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι λοιπόν ο αρχηγός και η βεβαίωσις της αναστάσεως και της αιωνιότητός μας. Έγινε άνθρωπος και συμμερίστηκε την θνητότητά μας, ώστε να μας κάνη υιούς Θεού κοινωνούς της θείας αθανασίας. Έτσι έλυσε την απόγνωσι.

Πράγματι, ό,τι και να κάνη ο αλύτρωτος από τον θάνατο άνθρωπος, στο τέλος τον περιμένει η απόγνωσις γιατί όλα «θάνατος διαδέχεται». Όλα εκμηδενίζονται και αφανίζονται.

Ο ενωμένος όμως με τον Αναστάντα Ιησού άνθρωπος όσα βάσανα, δοκιμασίες, αρρώστιες, κατατρεγμούς, θανάτους και εάν περάση, στο βάθος έχει χαρά, γιατί γνωρίζει ότι συμμετέχων στον Σταυρό του Κυρίου του συμμετέχει στην Ανάστασι και την αιώνιο ζωή Του.

Τώρα εμείς οι χριστιανοί μπορούμε να αγωνιζόμαστε, να χαιρόμαστε, να εορτάζουμε, να ελπίζουμε. Ο Κύριος μας έλυσε την απόγνωσι.

Χωρίς τον Αναστάντα Ιησού, οι εορτές των ανθρώπων είναι πένθιμες και γι’ αυτό κατ’ ουσίαν δεν είναι εορτές. Είναι προσπάθειες φυγής από την μονοτονία, την πλήξι, την μοναξιά. Είναι θορυβώδεις εκδηλώσεις για να μη ακούεται ο τρομακτικός απόηχος του μηδενός.

Ο Ιησούς Χριστός, που λύει την απόγνωσι, είναι η Εορτή μας, γιατί είναι το Πάσχα μας, η διάβασις από το θάνατο στην ζωή.

Για τον πιστό χριστιανό όλη η ζωή είναι Πάσχα και Εορτή, γιατί όλη η ζωή του φωτίζεται, χαριτώνεται και αγιάζεται από την Χάρι του Αναστάντος. Οι εκκλησιαστικές Εορτές είναι αφετηρίες για να γίνεται όλη η ζωή εορτή.

Πολύ αδικούν τον λαό μας όσοι θέλουν να τον απομακρύνουν από τις Εορτές του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων με άθεες εορτές, αθλητικές, πολιτιστικές, ιστορικές, οικογενειακές. Τον ξαναφέρουν στην απελπισία και στην απόγνωσι.

Στα νέα αναγνωστικά του Δημοτικού Σχολείου πρέπει να επανέλθη ο Χριστός, η Αιωνιότης, οι Εορτές της Ορθοδοξίας και του λαού μας. Αλλοιώς ετοιμάζουμε τα παιδιά δίχως την ελπίδα της εκ νεκρών αναστάσεως.

Στην ελληνορθόδοξο παιδεία μας τα παιδιά μορφώνονται σε «υιούς της Αναστάσεως». Στην άθεο παιδεία σε «υιούς του θανάτου».

Ο ελληνορθόδοξος χριστιανικός λαός μας, παρά τις αδυναμίες του, έχει την ευλογία να είναι λαός της Αναστάσεως. Η κατ’ εξοχήν εορτή των Ελλήνων είναι το Πάσχα. Γι’ αυτό και ο λαός μας έχει πάντα ελπίδα. Συμμαρτυρεί προς τούτο το πλήθος των αγίων Νεομαρτύρων της Τουρκοκρατίας και ο πιστός μάρτυς της ελληνορθοδόξου Παραδόσεώς μας Μακρυγιάννης.

Όσοι μάχεσθε για τον αθεϊσμό, μη προσπαθήτε να τον επιβάλετε στον λαό μας. Σεβασθήτε την παράδοσι και την ελευθερία του. Πιστεύω ότι η αθεΐα δεν εκφράζει ούτε τον ιδικό σας βαθύτερο εαυτό, αφού και σεις είστε βαπτισμένοι και προέρχεσθε από τα σπλάχνα του ορθοδόξου λαού μας.

Αφήστε τον λαό μας να είναι αναστάσιμος, ορθόδοξος, να ελπίζη και η ζωή του να είναι Εορτή. Μη σκοτώνετε την ελπίδα από τους ανθρώπους.

Αδελφοί μου, «δεύτε λάβωμεν Φως εκ του Ανεσπέρου Φωτός και δοξάσωμεν Χριστόν τον Αναστάντα εκ νεκρών».

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!

Άγιον Πάσχα 1984

Από το βιβλίο: Αρχιμ. Γεωργίου, Καθηγουμ. Ι. Μ. Οσ. Γρηγορίου, ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΘΕΑΣΑΜΕΝΟΙ. Έκδ. Ι. Μ. Οσ. Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2005, σελ. 31.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΟΙ ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΑΝ ΤΙΠΟΤΕ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!

Ὅσιος Παΐσιος: Οἱ Μυροφόρες δὲν ὑπολόγισαν τίποτε,
γιατὶ εἶχαν πνευματικὴ κατάσταση καὶ ἐμπιστεύθηκαν στὸν Χριστό

Σήμερα λείπουν καὶ οἱ δυὸ παλληκαριές· οὔτε πνευματικὴ παλληκαριὰ ὑπάρχει, ἡ ὁποία γεννιέται ἀπὸ τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν παρρησία στὸν Θεό, γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθῆ μιὰ δυσκολία μὲ πνευματικὸ τρόπο, οὔτε φυσικὴ παλληκαριὰ ὑπάρχει, ὥστε νὰ μὴ δειλιάση κανεὶς σὲ ἕναν κίνδυνο.

Πρέπει νὰ ἔχη κανεὶς πολλὴ ἁγιότητα, γιὰ νὰ φρενάρη ἕνα μεγάλο κακό, ἀλλιῶς ποῦ νὰ στηριχθῆ;

Μιὰ ψυχὴ σὲ ἕνα μοναστήρι ἂν ἔχη πνευματικὴ παλληκαριά, νὰ δῆς, τὸν ἄλλον ποὺ ἔρχεται μὲ κακὸ σκοπὸ θὰ τὸν καθηλώνη μὲ τὸ ἕνα πόδι μέσα ἀπὸ τὴν μάνδρα καὶ μὲ τὸ ἄλλο ἀπ᾿ ἔξω ! Θὰ τὸν χτυπάη στὸ κεφάλι μὲ πνευματικὸ τρόπο, μὲ τὸ κομποσχοίνι, μὲ τὴν εὐχή, καὶ ὄχι μὲ τὸ πιστόλι. Λίγη προσευχὴ θὰ κάνη, καὶ ὁ ἄλλος θὰ μένη ἐκεῖ ἔξω ἀκίνητος! Θὰ μένη γιά... σκοπός! Μιὰ ψυχή, ἂν ἔχη πνευματικὴ κατάσταση, καὶ τὸ κακὸ θὰ φρενάρη καὶ τὸν κόσμο θὰ βοηθήση, καὶ γιὰ τὸ μοναστήρι θὰ εἶναι ἀσφάλεια. Οἱ Μυροφόρες δὲν ὑπολόγισαν τίποτε, γιατὶ εἶχαν πνευματικὴ κατάσταση καὶ ἐμπιστεύθηκαν στὸν Χριστό. Ἂν δὲν εἶχαν πνευματικὴ κατάσταση, ποῦ θὰ ἐμπιστεύονταν, γιὰ νὰ κάνουν αὐτὸ ποὺ ἔκαναν;

Στὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ ὁ πιὸ δειλὸς μπορεῖ νὰ ἀποκτήση πολὺ ἀνδρισμό, ἂν ἐμπιστευθῆ τὸν ἑαυτό του στὸν Χριστό, στὴν θεία βοήθεια. Μπορεῖ νὰ πάη στὴν πρώτη γραμμὴ νὰ πολεμήση καὶ νὰ νικήση. Ἐνῶ οἱ καημένοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ θέλουν νὰ κάνουν τὸ κακό, καὶ παλληκαριὰ νὰ ἔχουν, φοβοῦνται, διότι αἰσθάνονται τὴν ἐνοχή τους καὶ μόνο στὴν βαρβαρότητά τους στηρίζονται. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἔχει θεϊκὲς δυνάμεις, ἔχει καὶ τὸ δίκαιο μὲ τὸ μέρος του. Βλέπεις, ἕνα κουταβάκι κάνει «γὰβ-γὰβ» καὶ φεύγει ὁ λύκος, γιατὶ αἰσθάνεται ἐνοχή. Οἰκονόμησε ὁ Θεὸς καὶ ὁ λύκος νὰ φοβᾶται ἀπὸ ἕνα κουταβάκι, γιατὶ αὐτὸ ἔχει δικαιώματα στὸ σπίτι τοῦ νοικοκύρη του, – πόσο μᾶλλον ὁ ἄνθρωπος ποὺ πάει νὰ κάνη κακὸ μπροστὰ στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει Χριστὸ μέσα! Γι' αὐτὸ μόνον τὸν Θεὸ νὰ φοβώμαστε, ὄχι τοὺς ἀνθρώπους, ὅσο κακοὶ καὶ νὰ εἶναι. Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν πιὸ δειλὸ τὸν κάνει παλληκάρι. Ὅσο ἑνώνεται κανεὶς μὲ τὸν Θεό, τόσο δὲν φοβᾶται τίποτε.

Ὁ Θεὸς θὰ βοηθήση στὶς δυσκολίες. Ἀλλὰ γιὰ νὰ δώση ὁ Θεὸς τὴν θεϊκὴ δύναμη, πρέπει καὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ δώση αὐτὸ τὸ λίγο ποὺ μπορεῖ.

ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Β΄, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, εκδ. ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1999, σσ. 125-126.

ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΑΚΡΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΥΪΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους
Η μεγάλη αγάπη και η άκρα ταπείνωση του Υιού του Θεού

Όπως λένε οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ο Κύριος κατά το διάλειμμα της τριημέρου Ταφής Του, την οποία σήμερα εορτάζουμε, έπρεπε να ολοκληρώσει το έργο Του. Έπρεπε να ευαγγελισθεί την σωτηρία και να ελευθερώσει από τα δεσμά του διαβόλου και αυτούς που είναι στον Άδη. Και γι’ αυτό κατήλθε η παναγία Του ψυχή στον Άδη και «τοις εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξεν», κατά τον άγιο Απόστολο Πέτρο (Α’ Πετρ. 3:19).

Βλέπουμε λοιπόν πάλι την μεγάλη αγάπη του Υιού του Θεού και Θεού μας, ο οποίος κανένα δεν άφησε που να μην ευεργετήσει με τον σταυρικό Του Θάνατο και με την αγία Του Ανάσταση. Αλλά βλέπουμε και την άκρα ταπείνωσή Του, διότι καταδέχθηκε, ενώ ήταν Θεός προαιώνιος, όχι μόνο να γίνει άνθρωπος, όχι μόνο να πάθει τα φρικτά Πάθη, τα οποία ζήσαμε αυτές τις άγιες ημέρες, και να υπομείνει τον σταυρικό Θάνατο σαν να ήταν ο τελευταίος κακούργος, αλλά και αυτή την ταπείνωση δέχθηκε, να μπει νεκρός στον Τάφο.

***
Γι’ αυτό σήμερα, που σκεπτόμαστε πως ο Κύριός μας είναι στον τάφο, και εμείς θα πρέπει να ζητήσουμε την Χάρη από τον Θεό να ταπεινωθούμε. Να ταπεινωθούμε ενώπιον του Θεού και να ταπεινωθούμε ενώπιον των ανθρώπων. Διότι, αν δεν ταπεινωθούμε, Χριστιανοί δεν είμαστε. Εκείνο που κάνει τον Χριστιανό Χριστιανό είναι η ταπείνωση. Με την ταπείνωση ο Χριστιανός πιστεύει στον Θεό. Όποιος είναι εγωιστής, δεν μπορεί να πιστέψει στον Θεό· πιστεύει τον εαυτό του για Θεό.

Με την ταπείνωση ο άνθρωπος μπορεί να δείξει συγχώρηση, ανεκτικότητα, υπομονή, αγάπη προς τους συνανθρώπους του. Γιατί όποιος είναι εγωιστής δεν σκέπτεται τίποτε άλλο· μόνο τον εαυτό του σκέπτεται. Όλους τους άλλους τους βλέπει σαν αντικείμενα εκμεταλλεύσεως και σαν σκεύη ηδονής και κοιτάει μόνο πώς θα τους απομυζήσει. Δεν θέλει να προσφέρει τίποτα από τον εαυτό του· μόνο να παίρνει θέλει.

Λοιπόν με τον εγωισμό δεν μπορούμε ούτε με τον Θεό να έχουμε κοινωνία και ένωση, ούτε με τους ανθρώπους μπορούμε να έχουμε ένωση. Και επειδή σήμερα η εποχή μας χαρακτηρίζεται από τον εγωισμό, χαρακτηρίζεται και από το αδιέξοδο που έχουμε οδηγηθεί στις σχέσεις μας μεταξύ μας. Βλέπετε πόσο η οικογένεια διαλύεται, πόσο οι άνθρωποι σήμερα δυσκολεύονται ο ένας να καταλάβει τον άλλο. Γιατί είναι ο εγωισμός που μας δηλητηριάζει και γιατί δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Χριστού, που είναι το παράδειγμα της ταπεινοφροσύνης.

***
Πρέπει λοιπόν, αδελφοί μου, εάν θέλουμε να αναστηθούμε σε μία νέα ζωή σαν Χριστιανοί, ζωή πίστεως, αγάπης, προσευχής, πρέπει να μπούμε και εμείς σ’ ένα μνήμα. Αυτό το μνήμα είναι το μνήμα της ταπεινοφροσύνης. Εκεί να θάψουμε τον εγωισμό μας, για να αναστηθούμε μαζί με τον Χριστό σε μία νέα ζωή.

Ας ευχηθούμε λοιπόν, ο Κύριός μας, ο νικητής του θανάτου, να βοηθήσει και εμάς να κάνουμε αυτή την νίκη, που είναι η μεγαλύτερη νίκη. Άμα ο άνθρωπος νικήσει τον εγωισμό του, τότε γίνεται άνθρωπος του Θεού, γίνεται άνθρωπος χαριτωμένος, γίνεται Χριστιανός. Λοιπόν με την Χάρη του Κυρίου και εμείς να θελήσουμε να μπούμε στο μνήμα της ταπεινοφροσύνης, για να συναναστηθούμε μαζί με τον Χριστό και να περιπατήσουμε «εν καινότητι ζωής» (Ρωμ. 6:4), όπως λέγει ο θείος Απόστολος Παύλος, δηλαδή σε μία καινούρια ζωή.

Ο Χριστός όλα αυτά που έκανε, τα έκανε για να δώσει μία νέα ζωή σε μας, μία καινούρια ζωή. Να μη ζούμε την παλαιά ζωή του θανάτου, των παθών, του εγωισμού, της αμαρτίας, του διαβόλου, αλλά να ζούμε μία νέα ζωή, την ζωή που θα είμαστε ενωμένοι με τον Θεό.

Αυτή η ζωή είναι πανηγύρι, αδελφοί μου, είναι συνεχής εορτή. Όποιος ζει την ζωή του Θεού έχει μία αδιάκοπη εορτή, έχει μία αδιάκοπη χαρά, γιατί είναι ενωμένος με τον Θεό. Ο Θεός είναι η Χαρά, είναι η Ζωή, είναι η Αλήθεια, είναι το Φως. Και όποιος είναι ενωμένος με τον Θεό είναι μέσα στην χαρά, είναι μέσα στην αλήθεια, είναι μέσα στην ειρήνη, είναι μέσα στο αληθινό φως.

(1985)

[Από το βιβλίο: † Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, “Ομιλίες σε Εορτές του Τριωδίου και περί αρετών (των ετών 1981-1991) Γ’”. Έκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2017, σελ. 192 (αποσπάσματα)]

ΓΕΡΩΝ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ ΓΚΟΛΟΒΑΝΣΚΙ: ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΕΙΠΝΟ!

Γέροντας Ευστράτιος Γκολοβάνσκι
Συμμετοχή στον Μυστικό Δείπνο

Ο τρόπος με τον οποίο ο άρτος και ο οίνος μεταβάλλονται στη Λειτουργία σε Σώμα και Αίμα του Χριστού είναι ένα μυστήριο που κανένας θνητός δεν μπορεί να το κατανοήσει. Στον Μυστικό Δείπνο ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός πήρε τον άρτο, τον έκοψε κομμάτια και τον έδωσε στους μαθητές Του, λέγοντας: «Πάρετε και φάτε· αυτό είναι το Σώμα μου» (Ματθ. 26:26). Ύστερα πήρε το ποτήρι με τον οίνο και τους το έδωσε, λέγοντας: «Πιείτε απ’ αυτό όλοι· αυτό είναι το Αίμα μου» (Ματθ. 26:27-28). Και τους πρόσταξε: «Αυτό που κάνω τώρα, να το κάνετε σε ανάμνησή μου» (Λουκ. 22:19).

Έτσι, σε κάθε λειτουργία, με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος από τον λειτουργό ιερέα, η παντοδύναμη θεία χάρη μεταβάλλει τον άρτο και τον οίνο σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Εμείς, λοιπόν, κοινωνώντας, πιστεύουμε ότι δεχόμαστε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, ολόκληρη τη θεανθρώπινη φύση του Κυρίου, δεν μπορούμε όμως να εισχωρήσουμε με το νου μας στο φοβερό και ακατάληπτο αυτό μυστήριο.

***

Ποια πρέπει να είναι η πνευματική κατάσταση εκείνων που κοινωνούν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού;

Απάντηση: Ο απόστολος Παύλος παραγγέλλει: «Όποιος τρώει τον Άρτο και πίνει το Ποτήριο του Κυρίου ανάξια, γίνεται ένοχος αμαρτήματος απέναντι στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Γι’ αυτό πρέπει να εξετάζει κανείς προσεκτικά τον εαυτό του, και τότε να τρώει από τον Άρτο και να πίνει από το Ποτήριο» (Α’ Κορ. 11:27-28). Πρέπει, λοιπόν, πριν από κάθε Μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων, να εξετάζουμε προσεκτικά την ψυχή μας και, αν διαπιστώνουμε πως έχει τον παραμικρό ρύπο αμαρτίας, να την καθαρίζουμε με τη μετάνοια· ύστερα να πλησιάζουμε στο άγιο Ποτήριο με φόβο Θεού, πίστη και αγάπη. Γιατί «όποιος τρώει τον Άρτο και πίνει τον Οίνο ανάξια,… τρώει και πίνει για την καταδίκη του» (Α’ Κορ. 11:29).

Απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή μας στα θεία Μυστήρια είναι και η συμφιλίωση με τους συνανθρώπους μας εκείνους, τους οποίους τυχόν πικράναμε με τη συμπεριφορά μας. «Όταν προσφέρεις το δώρο σου στον ναό», είπε ο Κύριος, «και εκεί θυμηθείς πως ο αδερφός σου έχει κάτι εναντίον σου, άφησε εκεί, μπροστά στο θυσιαστήριο του ναού, το δώρο σου, πήγαινε να συμφιλιωθείς πρώτα με τον αδερφό σου, και ύστερα έλα να προσφέρεις το δώρο σου» (Ματθ. 5:23-24).

[Από το βιβλίο: Γέροντος Ευστρατίου (Γκολοβάνσκι), Απαντήσεις σε ερωτήματα χριστιανών. Ιερά Μονή Παρακλήτου, 2012. Ερωτήσεις 114, 169]

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ, ΤΗΝ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ, ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ!

Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Στην Εκκλησία βρίσκουμε την υγεία, την παρηγοριά, την ελπίδα και τη σωτηρία της ψυχής μας.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Το παράπονο έχει σχέση με την αχαριστία. Μπορεί μάλιστα κάποιος, ενώ τον φροντίζουν για το καλό του, να νιώθει αδικημένος και να παραπονιέται.

Λόγοι Γ, Σελ. 72