ΣΤΕΝΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΛΟΑΤΚΙ+ ΚΑΙ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

 Στενοί συγγενείς ΛΟΑΤΚΙ+ και μεταπατερική θεολογία
Γράφει ὁ κ. Λέων Μπράνγκ, θεολόγος

Σχιζοφρενικαὶ αἱ θέσεις: «Ὄχι στὴ δικτατορία τῆς φύσης, νὰ εἶσαι ἢ ἄνδρας ἢ γυναίκα». «Ὄχι στὸν προσδιορισμὸ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν φύση ἢ οὐσία Του». 

«Ἡ διαστροφὴ τοῦ Θεοῦ, ἕνας θεὸς σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου, ἀναπόφευκτα ὁδηγεῖ στὴ διαστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἑνὸς ἀνθρώπου σύμφωνα μὲ τὴν ἀρρωστημένη θέλησή του». 

   Σίγουρα πολλοὶ συγκλονίστηκαν, διαβάζοντας τὴν ἱστορία τοῦ Jeffrey Younger, ἡ ὁποία δημοσιεύθηκε στὴν ἱστοσελίδα «lifesitenews.com» τὴν 11η Ὀκτωβρίου 2024 (γιὰ τὴν ἑλληνικὴ μετάφραση βλ. mumdadandkids.gr). Ὁ Jeffrey εἶναι ὀρθόδοξος χριστιανός, ζεῖ στὸ Τέξας καὶ ἀπὸ τὸ 2018 βρίσκεται σὲ δικαστικοὺς ἀγῶνες μὲ τὴν πρώην σύζυγό του, τὴν παιδίατρο Anna Georgoulas, ἡ ὁποία ἔχει βαλθεῖ νὰ ὁδηγήσει τὸν υἱὸ τους James σὲ «μετάβαση φύλου». Ὁ εὐνουχισμὸς καὶ ἡ ἀλλαγὴ φύλου τοῦ τώρα 12χρονου παιδιοῦ ἔχει προγραμματιστεῖ γιὰ τὸν Νοέμβριο 2024.

   Ὅταν τὸ παιδὶ ἦταν σὲ ἡλικία 3 ἐτῶν, ἡ μητέρα ἔδωσε στὸ παιδὶ νὰ καταλάβει, ὅτι ἀγαπάει περισσότερο τὰ κορίτσια ἀπὸ τὰ ἀγόρια, ἄρχισε νὰ τοῦ φέρεται σὰν κορίτσι καὶ νὰ ἀσκεῖ ψυχικὴ βία στὸ παιδί, κλείνοντάς το μόνο του σὲ δωμάτιο καὶ λέγοντάς του ὅτι «τὰ τέρατα τρῶνε μόνο ἀγόρια». Κρυφὰ ἀπὸ τὸν πατέρα τὸν εἶχε γράψει στὸ σχολεῖο ὡς κορίτσι μὲ τὸ ὄνομα Luna. Σὲ μία δίκη τὸ 2019 κατόρθωσε ὁ Jeffrey νὰ ἐξασφαλίσει ὅτι χωρὶς τὴ δική του συναίνεση δὲν μποροῦσε νὰ γίνει ἀλλαγὴ φύλου στὸ παιδί. Ὡστόσο ὁ δικαστὴς ἐπέβαλε καὶ στὶς δύο πλευρὲς νὰ ἀποφύγουν ὁποιαδήποτε δημοσιοποίηση τῆς ὑπόθεσης. Μὲ δικαστικὴ ἀπόφαση τὸν Αὔγουστο τοῦ 2020 ἡ μητέρα πέτυχε νὰ ὑποχρεωθεῖ ὁ Younger νὰ ἀναλάβει τὰ ἔξοδα τῆς συμβουλευτικῆς στήριξης τοῦ παιδιοῦ ὑπὲρ τῆς μετάβασης φύλου, νὰ λάβει ἐπίσημα τὸ δικαίωμα, νὰ στείλει τὸν James ὡς Luna στὸ σχολεῖο, νὰ πάρει τὴν ἀποκλειστικὴ ἐπιμέλεια τοῦ παιδιοῦ χωρὶς ὅμως τὸ δικαίωμα τῆς μονομερῆς ἀπόφασης γιὰ τὴν χημικὴ καὶ χειρουργικὴ ἀλλαγὴ φύλου.

   Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ Georgulas μετακόμισε μὲ τὸν James στὴν Καλιφόρνια, ἡ ὁποία εἶναι γνωστὴ ὡς πολιτεία ποὺ εὐνοεῖ τὶς τρὰνς μεταβάσεις. Ἡ προσφυγὴ τοῦ Younger τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2023 στὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο τοῦ Τέξας μὲ στόχο τὴν ὑποχρεωτικὴ ἐπιστροφή τους στὸ Τέξας δὲν εἶχε ἐπιτυχία. Τοὺς ἐπιτράπηκε ἡ παραμονὴ στὴν Καλιφόρνια, στὴν ὁποία τώρα ἡ Georgulas ζήτησε δικαστικῶς νὰ ἀρθεῖ τὸ δικαίωμα τοῦ πατέρα τοῦ παιδιοῦ νὰ σταθεῖ ἐμπόδιο στὴν ἀλλαγὴ φύλου τοῦ υἱοῦ του. Καὶ μὲ τὴ στήριξη ποὺ ἔχει (5 δικηγόρους καὶ 5 ἐμπειρογνώμονες) ἡ πιθανότητα νὰ τὸ πετύχει ἀνθρωπίνως εἶναι μεγάλη. Διότι στὴ Καλιφόρνια ἔχει ψηφιστεῖ νόμος, ὁ ὁποῖος τὴν τυχὸν ἄρνηση ἐκ μέρους τῶν γονέων νὰ παραχωροῦνται ὁρμόνες ἀντίθετου φύλου, ἀναστολεῖς ἐφηβείας καὶ νὰ γίνουν χειρουργικὲς ἐπεμβάσεις «μετάβασης» φύλου ὁρίζει ὡς μία μορφὴ «κακοποίησης καὶ ἐγκατάλειψης παιδιῶν». Ἡ 28η Ὀκτωβρίου 2024 ἔχει ὁριστεῖ ὡς ἡμέρα τῆς δίκης, στὴν ὁποία ἀναμένεται νὰ ληφθεῖ ἡ τελεσίδικη ἀπόφαση γιὰ τὸ παιδί.

   Στὴν ἀνάγνωση αὐτῆς τῆς ἱστορίας κυριολεκτικὰ προκαλεῖ ἡ μὲ μανία ἐπιμονὴ τῆς μητέρας νὰ ὁδηγήσει τὸ ἀγόρι της τῶν 12 ἐτῶν στὸν εὐνουχισμό, προκειμένου τὸ παιδὶ νὰ προσεγγίσει σωματικὰ τὴ δική της ἐπιθυμητὴ εἰκόνα τοῦ κοριτσιοῦ. Προφανῶς τὸ ἴδιο τὸ παιδὶ σὲ αὐτὴ τὴν μικρὴ ἡλικία εἶναι ἐπιρρεπές, ἢ καλύτερα νὰ ποῦμε, μετατρέπεται σὲ θῦμα τῶν ἐπιλογῶν τῆς μητέρας καὶ τῶν εἰδικῶν ποὺ τῆς συμπαραστέκονται. Ἐκπλήττει ἐπίσης ἡ νομοθεσία, ἡ ὁποία τόσο σκανδαλωδῶς προωθεῖ τὴ ΛΟΑΤΚΙ+ ἀτζέντα καὶ εὐνοεῖ ἐπεμβάσεις, οἱ ὁποῖες πολλὲς φορὲς δὲν εἶναι πιὰ ἀναστρέψιμες. Ὅπως δείχνουν οἱ ἔρευνες, οἱ ἐπεμβάσεις αὐτὲς ὄχι μόνο δὲν βοηθοῦν οὐσιαστικὰ στὴ περίπτωση τῆς σύγχυσης φύλου, ἀντίθετα συχνὰ τὴν ἐπιδεινώνουν καὶ ἐπίσης δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἀποτρέπουν τὴν αὐξημένη τάση γιὰ αὐτοτραυματισμὸ τοῦ σώματος καὶ αὐτοκτονία. Ἄλλωστε ἡ δυσφορία φύλου σὲ 80 % τῶν περιπτώσεων, πάλι σύμφωνα μὲ τὶς ἔρευνες, μέχρι τὸ τέλος τῆς ἐφηβείας διορθώνεται μόνη της ἤ θεραπεύεται μὲ ψυχολογικὴ καὶ κυρίως ποιμαντικὴ βοήθεια, ὅταν πρόκειται γιὰ χριστιανούς.

   Πῶς ὅμως δημιουργεῖται αὐτὴ ἡ μανία, πῶς ἐξηγεῖται ἡ τόσο εὐνοϊκὴ νομοθεσία (τὸ εἴδαμε πρὶν ἀπὸ κάποιους μῆνες καὶ στὴ χώρα μας μὲ τὸ νέο νόμο γιὰ τὸν γάμο τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδίου φύλου καὶ τὴ καθιέρωση τῆς νέας ἀντίληψης γιὰ τὴν οἰκογένεια);  Μεγάλο μερίδιο φυσικὰ ἔχουν οἱ οὕτως λεγόμενοι εἰδικοί, στοὺς ὁποίους ἀναφερθήκαμε ἤδη παραπάνω. Πρόκειται γιὰ ὁλόκληρο λόμπι, γιὰ ἕνα πανίσχυρο ἰδεολογικὸ κίνημα μὲ χρηματοδότηση ἑκατοντάδων ἑκατομμυρίων σὲ ὅλο τὸν κόσμο, πρόκειται γιὰ τὴν ἰδεολογία τῶν φύλων. Μία ἐκ τῶν βασικῶν ἐκφραστῶν τῆς ἰδεολογίας τῶν φύλων εἶναι ἡ πολυβραβευμένη Judith Butler, ἡ ὁποία τὸ 1990 στὸ βιβλίο της «Gender Trouble – Feminism and the Subversion of Identity Identity» (κυκλοφορήθηκε στὰ Ἑλληνικὰ τὸ 2009 ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Ἀλεξάνδρεια μὲ τὸν τίτλο: «Ἀναταραχὴ φύλου. Ὁ φεμινισμὸς καὶ ἡ ἀνατροπὴ τῆς ταυτότητας»). Σύμφωνα μὲ τὴ συγγραφέα τὸ βιολογικὸ φῦλο εἶναι φαντασίωση, διότι μόνο ἡ τόσο συχνὴ ἀναφορά, ὅτι εἴμαστε ἢ ἄνδρες ἢ γυναῖκες, μᾶς κάνει νὰ τὸ πιστεύουμε. Ἤδη βέβαια στὸ σημεῖο αὐτὸ γίνεται ἔκδηλη ἡ διαστροφὴ τῆς πραγματικότητας ἐκ μέρους τῆς συγγραφέα, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀντιλαμβάνονται ἄμεσα τὴν πραγματικότητα τοῦ φύλου ἐξαιτίας τῶν συγκεκριμένων σωματικῶν χαρακτηριστικῶν. Ἐπὶ πλέον γίνεται καὶ διαγραφὴ τῶν ἐπιστημονικῶν δεδομένων, π.χ. τοῦ χρωμοσωματικοῦ φύλου, τῶν διαφορῶν ποὺ ἀπὸ τὰ μέσα τῆς κύησης διαμορφώνονται στὸν ἐγκέφαλο κ.ἄ.

   Ἡ παραπάνω θεώρηση τῆς Butler, ὅτι δηλαδὴ  τὸ βιολογικὸ φῦλο εἶναι φαντασίωση, στοχεύει προφανῶς στὸ νὰ δικαιώσει σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ τὴν ἀνθρώπινη ἐπιθυμία καὶ θέληση, ὅσο ἀρρωστημένες καὶ νὰ εἶναι. Ἰδεολογικὰ ἐνδύει αὐτὴ τὴ δικαίωση τοῦ ἀρρωστημένου «Θέλω» τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν μανδύα τοῦ ἐλεύθερου αὐτοπροσδιορισμοῦ. Ἀλλὰ τὸ φῦλο, ὅπως εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστό, δὲν ἐμπίπτει στὸν αὐτοπροσδιορισμὸ τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτὸ ἡ συγγραφέας εἰσάγει τὸν ὅρο δικτατορία τῆς φύσης, ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ ἀπαλλαγεῖ μὲ τὸ λεγόμενο κοινωνικὸ φῦλο. Ἀκριβῶς ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι τὸ φῦλο τῆς ἐπιλογῆς του, τὸ θεωρεῖ ὡς μόνο πραγματικὸ φῦλο τοῦ ἀνθρώπου. Ἑπομένως καλεῖ ὡς νέος Μεσσίας τὸν κάθε ἄνθρωπο, νὰ διαστρέψει τὴν πραγματικότητα τοῦ φύλου, τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς καὶ Δημιουργὸς ὅλης τῆς κτίσης δίνει σὲ κάθε δημιούργημά του γιὰ τὴν ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀποτελεσματικὴ καλλιέργεια καὶ ὁλοκλήρωσή του. Τελικά, μόνο μὲ τὴν ἀνταπόκριση τοῦ ἀνθρώπου στὸ μεσσιανικό της κήρυγμα πρόκειται, σύμφωνα μὲ τὴν Butler, νὰ φθάσει σὲ μία ὁλοκληρωμένη ἐλευθερία πέρα ἀπὸ τὴ σκλαβιὰ τῆς φύσης. Μόνο, ἀκολουθώντας αὐτὴ τὴν πορεία, πρόκειται νὰ προσμετρηθεῖ σὲ μία νέα, «ἀνώτερη» ἀνθρωπότητα. Διότι στὴν κατάσταση αὐτὴ ὑπερβαίνει τὰ «φανταστικὰ» βιολογικὰ δεδομένα τῶν δύο φύλων καὶ μεταβαίνει στὴν «ὄντως πραγματικότητα» τῶν πολλῶν φύλων, ἀντίστοιχων στὸν ἀριθμὸ τῶν σεξουαλικῶν ἐπιλογῶν τῶν ἀνθρώπων (π.χ. ὁμοφυλικός, λεσβία, ἀμφιφυλικός, διαφυλικός, μεσοφυλικός, οὐδέτερος ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο σεξουαλικά). Οἱ ἔννοιες τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας, φυσικά, ἀλλάζουν ριζικὰ περιεχόμενο σὲ αὐτὴ τὴν «ἀνώτερη» ἀνθρωπότητα. Ὀφείλουν ὡς θεσμὸς νὰ ἰσχύουν γιὰ ὅλες τὶς παραπάνω νοητὲς μορφὲς σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ καὶ ταυτότητας φύλου. Ἡ οἰκογένεια πρέπει νὰ ὁρίζεται πλέον ὡς ἡ προσωρινὴ συσχέτιση ἀτόμων ὅλων αὐτῶν τῶν ταυτοτήτων, ὅπου τὰ παιδιὰ δὲν συλλαμβάνονται πλέον, ἀλλὰ σχεδιάζονται καὶ ἐκτρέφονται μὲ τὴν βοήθεια τῆς ἀναπαραγωγικῆς ἰατρικῆς, μέσῳ τραπεζῶν σπέρματος, παρενθετικῆς μητρότητας (δηλ. γυναικῶν ὑποβαθμισμένων σὲ γεννητικὲς μηχανές), γενετικῆς τροποποίησης κ.ἄ.

   Ἐντύπωση προκαλεῖ ἡ ἀνταπόκριση, ἰδίως τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, σὲ αὐτὴ τὴν νέα θεώρηση τοῦ ἀνθρώπου καὶ σὲ αὐτὴ τὴ νέα προοπτικὴ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων. Ὅπως φαίνεται, κερδίζει ὅλο καὶ περισσότερο ἔδαφος. Στὴν Ὁλλανδία, ποὺ ἔχει τὴν πρωτιὰ στὴν Εὐρώπη στὴν καθιέρωση τοῦ νομικοῦ πλαισίου ὑπὲρ τῆς κατάργησης τῆς, ὅπως ὀνομάζεται, ρατσιστικῆς διάκρισης εἰς βάρος τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, περίπου τὸ 18 % τῶν ἀνθρώπων αὐτοπροσδιορίζονται ὡς μέλη τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Τὸ ποσοστὸ αὐτὸ ὑπολογίστηκε σύμφωνα μὲ μία πρόσφατη ἔρευνα μεταξὺ περισσότερων ἀπὸ 182.000 κατοίκων τῆς χώρας, (βλ. capital.gr).

   Ποιὰ ὅμως θεολογία θὰ μποροῦσε νὰ στηρίξει καὶ νὰ παρέχει ἕνα ἰσχυρὸ θεμέλιο σ’ αὐτὸν τὸν νέο μεσσιανισμὸ τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας; Προφανῶς οἱ ἰδεολογικὲς θεωρήσεις τῆς πραγματικότητας δὲν ἐμφανίζονται αἰφνιδιαστικὰ στὴν ἱστορία. Ἀκριβῶς προσαρμοσμένη στὴν ἀνθρωπολογία αὐτὴ εἶναι ἡ λεγομένη μεταπατερικὴ θεολογία. Ἄλλωστε στοὺς θεολόγους αὐτοῦ τοῦ χώρου, τοὺς μοντέρνους θεολόγους τῆς ἐποχῆς μας, παρατηρεῖ­ται μία ἰδιαίτερη ἀνοικτότητα καὶ ἕνας ἐναγκαλισμὸς αὐτοῦ τοῦ κινήματος. Εἶναι ὄντως ἐντυπωσιακὲς οἱ συμπτώσεις θεολογίας καὶ ἀνθρωπολογίας. Σὲ αὐτὴ τὴν μεταπατερικὴ θεολογία πρόκειται, ὅπως λέει ἤδη ὁ ὅρος, γιὰ κάτι ριζικὰ νέο ποὺ ξεπερνάει καὶ ὑπερβαίνει προφανῶς τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ κ. Γεώργιος Καραλῆς, εἰδικὸς στὰ θέματα αὐτά, μάλιστα ἀπεκάλεσε αὐτὴ τὴν νέα θεολογία, ποὺ διαμόρφωσε κυρίως ὁ Ἰωάννης Ζηζιούλας, Μητροπολίτης Γέρων Περγάμου, ποὺ ἀπεβίωσε στὶς 2 Φεβρουαρίου τοῦ 2023, ὡς «κοσμοϊστορική». Πρόκειται βέβαια γιὰ μία πολὺ ἀρνητικὴ καὶ ἄκρως ἐπικίνδυνη «θεολογία», τόσο στὴν Τριαδολογία, ὅσο καὶ στὴν Χριστολογία καὶ Ἐκκλησιολογία. Θὰ μποροῦσε νὰ λεχθεῖ, ὅτι τινάζει τὴν πατερικὴ Τριαδολογία, Χριστολογία καὶ Ἐκκλησιολογία, ἡ ὁποία θεμελιώνεται στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, κυριολεκτικὰ στὸν ἀέρα. Ἐμεῖς ἐδῶ θὰ περιοριστοῦμε σὲ κάποια λίγα στοιχεῖα ποὺ φανερώνουν τὸν παραλληλισμὸ τῆς ἀνθρωπολογίας τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας κυρίως μὲ τὴν Τριαδολογία τοῦ Σεβασμιώτατου Περγάμου. Ὅποιος ἐνδιαφέρεται νὰ πάρει μία γεύση τῶν πολὺ σοβαρῶν προεκτάσεων αὐτῆς τῆς λεγομένης μεταπατερικῆς θεολογίας, ἂς διαβάσει τὸ ἐξαιρετικὸ ἄρθρο τοῦ κ. Καραλῆ μὲ τίτλο «Ζηζιούλας τοῖς οἰκείοις συντέθνηκε δόγμασι» στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο τῆς 7ης καὶ 14ης Φεβρουαρίου 2023.

   Ὁ Σεβασμιώτατος Περγάμου ποὺ ἔχει ἐπηρεαστεῖ ἔντονα ἀπὸ τὸν Γερμανὸ φιλόσοφο Heidegger θεωρεῖ κάθε λογικὴ φύση νὰ ὑποκύπτει ἀπαραιτήτως στὸν ἀναγκασμὸ καὶ ἄρα στερεῖται ἐλευθερίας. Ἐὰν τὸ μεταφέρουμε στὸν Θεό, καὶ ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴ φύση του ἐξαναγκάζεται νὰ εἶναι ἀγαθός, μακρόθυμος κ.ἄ. Αὐτὸ ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ ταιριάζει στὸν Θεό. Συνεπῶς, προκειμένου νὰ ξεπεραστεῖ αὐτὸς ὁ ἐξαναγκασμός, ὁ Ζ. μεταφέρει τὴν ἐλευθερία καὶ ἡ θέληση στὰ πρόσωπα τῆς Θεότητας καὶ κυρίως στὸν Πατέρα ὡς πηγὴ τῆς Θεότητας. Τὸ πρόσωπο λοιπὸν ὁρίζεται ὡς πηγὴ ἐλευθερίας καὶ κάθε ἀρετῆς καὶ ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι, ὅπως λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, ἡ κοινὴ φύση ἢ οὐσία τοῦ ἑνὸς Θεοῦ. Βλέπουμε μία ἀπόλυτη ἀντιστοιχία μὲ τὴν ὁλοκληρωμένη ἐλευθερία ποὺ ὑπόσχεται ἡ Butler, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ξεφεύγει ἀπὸ τὴ δικτατορία τῆς φύσης. Γιὰ τὸν  Θεὸ τοῦ Ζ. σημειώνει χαρακτηριστικὰ ὁ κ. Καραλῆς, ὅτι τὸ κάθε πρόσωπο προηγεῖται ὀντολογικὰ ἀπὸ τὴν φύση. Ἔτσι «ὁ ἕνας Θεὸς δὲν εἶναι ἡ μία οὐσία, ἀλλὰ ὁ Πατήρ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ αἰτία τῆς γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Πνεύματος… Ὁ Θεὸς λοιπὸν δὲν εἶναι ἀναγκασμένος ἀπὸ τὴν φύση του νὰ εἶναι Θεός, διότι τὸ πρόσωπο τοῦ Πατρὸς ἐλεύθερα ἀποφασίζει νὰ εἶναι Θεός, νὰ ἔχει δηλαδὴ αὐτὴ τὴν φύση. Ἑπομένως ἡ φύση ἐκπηγάζει ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Πατρός», ὅπως καὶ ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ κάθε μέλους τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας πηγάζει ἡ φύση του, ἢ καλύτερα νὰ ποῦμε, τὴ διαμορφώνει ἀκριβῶς ἔτσι, ὅπως τὴν ἐπιθυμεῖ σύμφωνα μὲ τὸν σεξουαλικό του προσανατολισμό.

   Καὶ συμπεραίνουμε: Ἡ μεταπατερικὴ θεολογία τοῦ Σεβασμιώτατου Ζηζιούλα εἶναι μία φανταστικὴ θεολογία, δηλ. φαντάζεται τὸν Θεὸ σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιθυμίες του, ἐνῷ ἡ θεολογία τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι ἐμπειρικὴ θεολογία, ἔπαθαν τὰ Θεῖα, γνώριζαν τὸν Θεὸ ἀπὸ τὰ βιώματά τους. Γι’ αὐτὸ καί, ἀντίθετα μὲ τοὺς αἱρετικούς, συμφωνοῦν σὲ αὐτὰ ποὺ διδάσκουν γιὰ τὸν Θεὸ διαχρονικά. Μία θεολογία σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιθυμίες μας γιὰ τὸ Θεό, ἀλλοιώνει τὴν πραγματικότητα τοῦ Θεοῦ, δημιουργεῖ ἕνα εἴδωλο τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἴδιο παρατηροῦμε στὴν ἀνθρωπολογία τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, ἀλλοιώνει τὸν ἄνθρωπο σύμφωνα μὲ ὅ,τι ἐπιθυμεῖ ὁ καθένας στὴν φαντασίωση τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἑπομένως ταιριάζει αὐτὴ ἡ φανταστικὴ ἀνθρωπολογία ἀπόλυτα στὴν φανταστικὴ μεταπατερικὴ θεολογία. Κανονικὰ οἱ θιασῶτες τῆς τελευταίας θὰ ἔπρεπε στὴν ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα νὰ τιμοῦν ἰδιαίτερα τὴ γνήσια καὶ ἰδανικὴ ἔκφραση τῶν θεολογικῶν τους πεποιθήσεων. 

Ορθόδοξος Τύπος  

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΕΣΕΙΣ ΡΩΤΗΣΑΤΕ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΑΤΕ ΜΕ ΕΚΤΡΩΣΗ;

Ἱεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος: Λένε πολλοί: τὸ ρωτᾶς τὸ μωρὸ καὶ τὸ βαφτίζεις; Καὶ τοὺς ἀπαντάω: ἐσεῖς ρωτήσατε ἐκεῖνα ποὺ σκοτώσατε μὲ ἔκτρωση; Ἐγὼ γιὰ νὰ τὸ σώσω πρέπει νὰ τὸ ρωτήσω έ, ἐσὺ ὅμως ποὺ τὸ σκοτώνεις, δὲν τὸ ρωτᾶς... 

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΤΟ "ΟΥ ΦΟΝΕΥΣΕΙΣ" ΙΣΧΥΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

Π. Ανανίας Κουστένης: Να πολεμήσω για του Χριστού την πίστη. Δεν έρχεται όμως όλο αυτό έτσι λίγο σε αντίθεση: Έλα ο χριστιανός που πρέπει να αγαπάω όλο τον κόσμο, να σηκώσω  τον Μουσουλμάνο που με απειλεί, να σκοτώσω τον Εβραίο που με απειλεί, και μετά να πάω να κοινωνήσω;
Όχι, δεν είναι έτσι. Το «ου φονεύσεις» ισχύει για όλους. Είναι κωδικοποίηση• ο δεκάλογος του φυσικού δικαίου. Μόνο αυτό αν τελούσαμε σήμερα, δεν χρειάζονται νόμοι. Έχουμε γεμίσει νόμους. Πολυνομία και… παρανομίες… (γέλια) Είναι κωδικοποίηση του φυσικού δικαίου. Και όπως μας έλεγε ο μακαρίτης ο Μουρατίδης ο δάσκαλος που μας έκανε το αστικό δίκαιο, το «ου φονεύσεις» ισχύει και γι’ αυτόν του έρχεται να σε φονεύσει. Όχι μόνο για σένα. Οπότε κάνεις άμυνα. Και ο Χριστός -κάνε άμυνα στον Πόντιο Πιλάτο, όταν τον χτύπησε ο δούλος. Του λέει: «Για πες μου, γιατί με χτυπάς; Αν έκανα κακό, για ποιό κακό; Ειδάλλως, γιατί το κάνεις;». Είναι φυσικό δικαίωμα. Είναι λογικό δικαίωμα. Γιατί ο Κύριος έλεγε στον δούλο του: «Εγώ σε έφτιαξα και σου έδωσα και λογική. Αν δεν κάνεις χρήση της λογικής, με χτυπάς χωρίς να φταίω, δεν το βλέπεις;». 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΕΚΤΡΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΕΡΗ ΑΜΑΡΤΙΑ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Αν κάμει έκτρωση, θα την πληρώσουν τα άλλα παιδιά τους με αρρώστιες και ατυχήματα. Σήμερα οι γονείς σκοτώνουν τα παιδιά με τις εκτρώσεις και δεν έχουν την ευλογία του Θεού. Παλιά, αν γεννιόταν ένα παιδάκι άρρωστο, το βάπτιζαν, πέθαινε αγγελούδι, και ήταν πιο ασφαλισμένο.
Η έκτρωση είναι φοβερή αμαρτία. Είναι φόνος, και μάλιστα πολύ μεγάλος φόνος, για τι σκοτώνονται αβάπτιστα παιδιά. Πρέπει να καταλάβουν οι γονείς ότι ή ζωή αρχίζει από την στιγμή της συλλήψεως.

ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ ΟΛΑΡΟΥ: ΤΙ ΤΥΧΗ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΦΟΝΕΥΘΕΝΤΩΝ ΒΡΕΦΩΝ!

Μερικοί από τους χριστιανούς ερώτησαν τον Γέροντα, Τι τύχη θα έχουν στην άλλη ζωή οι ψυχές των φονευθέντων βρεφών από εκτρώσεις και εκείνος στενάζοντας είπε:
Εγώ πιστεύω ότι αυτά τα βρέφη είναι μάρτυρες. Αυτά θα συμπληρώσουν τον αριθμό των μαρτύρων στους έσχατους καιρούς, όπως λέγει η Αποκάλυψις. Αυτά λαμβάνουν το βάπτισμα του αίματος, όταν προέρχονται από εκτρώσεις, αλλά ή Εκκλησία δεν τα μνημονεύει στις προσευχές της για να μη ενθαρρύνει τις εκτρώσεις, πού για τους γονείς αποτελούν πράξη παιδοκτονίας.

ΠΩΣ ΖΟΥΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

 

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ- Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

 

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: ΤΟ ΕΜΒΡΥΟ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Μέγας Βασίλειος: Το έμβρυο είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος, έχει σώμα και ψυχή, και ας μην έχει αναπτύξει ακόμα τη λογική. 

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: "ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΔΕΝ ΣΩΖΟΝΤΑΙ ΟΣΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ."

"Να ξέρης, δεν σώζονται όσοι αυτοκτονούν..."
(Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης)

Κάποτε ένα νέο παιδί ήρθε για εξομολόγηση και ήταν απελπισμένο από μια επαναλαμβανόμενη αμαρτία του, και ο πειρασμός τον έφθασε στο σημείο να βρη ένα όπλο και να θέλη να αυτοκτονήση.

 Προσπαθούσα πολύ καιρό να τον πείσω με αγάπη και υπομονή να βγάλη τον πειρασμό της απελπισίας από μέσα του, μάταια όμως. Τότε του πρότεινα να πάη στο Μοναστήρι του οσίου Δαυίδ του Γέροντα στην Εύβοια να ξεκουραστή λίγες μέρες, εάν είχε ευλογία από τον Γέροντα της Μονής όσιο Ιάκωβο, μια και ήταν γιορτινές μέρες.

 Εγώ δεν μίλησα με τον Γέροντα, ο νέος ανέβηκε στο Μοναστήρι, έμεινε αρκετές ημέρες, δεν μίλησε κι εκείνος σε κανέναν για το πρόβλημά του, και έφθασε η μέρα της αναχώρησής του. Ο Γέροντας τον συνόδευσε στην πόρτα, δίνοντάς του μια τσάντα γεμάτη με δώρα, και αφού του έδωσε ευχές του είπε:

– Να ξέρης, δεν σώζονται όσοι αυτοκτονούν!

Ο νέος τα έχασε!

Πραγματικά ο πειρασμός τον είχε κάνει να πιστέψη ότι, εάν αυτοκτονούσε, θα σωζόταν γιατί θα σταματούσε την αμαρτία... Γύρισε αναπαυμένος και αλλοιωμένος και παρέδωσε το όπλο.

Μαρτυρία από το βιβλίο, 
ο «Γέρων Ιάκωβος, Διηγήσεις, Νουθεσίες, Μαρτυρίες»

Π. ΡΑΦΑΗΛ ΜΙΣΙΑΟΥΛΗΣ: ΤΟ ΦΛΕΓΟΝ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ!

 Το φλέγον ζήτημα της ευθανασίας

π. Ραφαήλ Χ. Μισιαούλης, Iεροδιάκονος

Ιεράς Μητροπόλεως Ταμασού και Ορεινής, θεολόγος

 

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, και όχι μόνο, βλέπουμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης να συζητείτε από διάφορους το θέμα της ευθανασίας και εάν πρέπει να ανοιχθεί διάλογος στο θέμα αυτό. Η ευθανασία ως θέμα δεν είναι εύκολα προσεγγίσιμο και αυτό γιατί τόσο ως έννοια και πολύ περισσότερο η μεταμόρφωση της σε πράξη, οδηγεί το άτομο σε διλήμματα και σε αμφιλεγόμενες καταστάσεις.
 
Ο όρος «ευθανασία» είναι ένας όρος που αφορά καθαρά την ιατρική επιστήμη και αναφέρεται στη διακοπή της ζωής μέσω της βοήθειας του γιατρού, προκειμένου να λυτρωθεί ο άνθρωπος που υποφέρει από τις οδύνες της ασθένειάς του και να επέλθει μία ήρεμη κατάληξη. Αντίθετα, στα αρχαία χρόνια, όπως ήδη αναφέρθηκε, η ευθανασία ήταν ο καλός και ήρεμος θάνατος ή ο ένδοξος θάνατος στο πεδίο της μάχης.
 
Η ευθανασία χωρίζεται σε είδη. Το πρώτο είδος, το οποίο υποκατηγοριοποιείται στην εκούσια, ακούσια και ευγονική, είναι η εκούσια ή ενεργητική ευθανασία, η οποία προσδιορίζεται από μία ενέργεια και η οποία λαμβάνει χώρα εσκεμμένα με την ανάθεση της διαδικασίας τερματισμού της ζωής ενός ατόμου από κάποιο τρίτο άτομο.
Στόχος της πιο πάνω ενέργειας η επιτάχυνση της έλευσης του θανάτου στο «θνήσκον» άτομο.
 
Το δεύτερο είδος της ευθανασίας είναι η ακούσια ή παθητική ευθανασία. Στην προκειμένη περίπτωση ο ιατρός δεν προκαλεί την έλευση του θανάτου με τη χορήγηση κάποια ουσίας, αλλά διακόπτει την φαρμακευτική αγωγή που χορηγούσε στον ασθενή ή αποσυνδέει τις ιατρικές συσκευές, οι οποίες τον κρατούσαν στη ζωή. Σε αυτή την περίπτωση η ευθανασία δεν προέρχεται από την θετική ενέργεια του ιατρού αλλά από παράλειψη.
 
Η θέση της εκκλησίας είναι εναντίον της ευθανασίας. Ο λόγος είναι διότι θεωρείται φόνος. Από τη στιγμή που παρεμβαίνει κανείς στη ζωή του άλλου, την εμποδίζει και την αποκόπτει και του στερεί το δικαίωμα να ζήσει, αυτό είναι καθαρά δολοφονία. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να αφαιρέσει τη ζωή του άλλου έστω και εάν υπάρχουν πόνοι και θλίψεις. Μόνο ο Ιησούς Χριστός τη δίνει, και μόνο εκείνος την παίρνει. «Εν χειρί Θεού πνεύμα παντός ανθρώπου». Η ζωή του ανθρώπου είναι δώρο Θεού, σύμφωνα με τον Ιώβ (κεφάλαιο 12, στίχο 10). Είναι η πηγή όλων των αγαθών. Αποτελεί τον χώρο μέσα στον οποίο βρίσκει την έκφραση του το αυτεξούσιο, συναντάται η χάρις του Θεού με την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και επιτελείται η σωτηρία του.
 
Η Εκκλησία την ευθανασία τη δέχεται από τον Θεό και όχι από τον ίδιο τον άνθρωπο.
Οι δοκιμασίες, τα προβλήματα, οι πόνοι στο διάβα της ζωής του ανθρώπου αποτελούν μέσα τα οποία αναγκάζουν τον άνθρωπο να ταπεινωθεί, διανοίγουν την οδό της θεϊκής αναζήτησης και προκαλούν το θαύμα και το σημείο της θεϊκής χάριτος και παρουσίας.
 
Στην πραγματικότητα μπορεί η ευθανασία να ακούγεται ένας θάνατος αξιοπρεπής και ήσυχος, όμως στην ουσία και αυτό πρέπει να τονισθεί, είναι υποβοηθούμενη αυτοκτονία, συνδυασμός φόνου και αυτοκτονίας (βλ. Η θέσις της Εκκλησίας επί του θέματος της ευθανασίας – 2017, Εισήγηση του μακαριστού Μητροπολίτου Φθιώτιδος κυρού Νικολάου).
 
Στη βάση του προβλήματος βρίσκεται ότι οι άνθρωποι θέτουν την ποιότητα ζωής πάνω από την αξία της. Η ζωή είναι αυτοαξία από μόνη της, έστω και αν έχει πόνο και θλίψη. Είναι μια αξία η ζωή, και το φαινόμενο της θλίψης κατά την Εκκλησία έχει το σκοπό του, να οδηγεί σε κάτι, όπως πολύ εύστοχα τόνισε ο Πρόεδρος της Συνοδικής Επιτροπής της Βιοηθικής, Μητροπολίτης Πάφου κ. Γεώργιος.
 
Η Εκκλησία δεν μπορεί ποτέ να συνεναίσει στην αφαίρεση ζωής.
Η μοναδική μορφή ευθανασίας που αποδέχεται η Εκκλησία είναι η «πνευματική ευθανασία», δηλαδή η άμβλυνση του φόβου για το θάνατο, που επιτυγχάνεται με την ψυχική προετοιμασία του ετοιμοθάνατου ανθρώπου και τη συμπαράσταση των οικείων του.
 
Καλό θα ήταν πριν να ομιλεί κανείς και να αιτείται διάφορα πράγματα επικαλούμενος τα ανθρώπινα δικαιώματα, να καθίσει να μελετήσει και να βιώσει τη χριστιανική ζωή, πίστη και παράδοση. Το να τοποθετούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα πάνω από τα δώρα του Θεού, του παροχέως της ζωής, αυτό το θεωρούμε πλήρη άγνοια στα χριστιανικά ιδεώδη. Ο κάθε άνθρωπος αντλεί την αξία του όχι από τα ατομικά του συμφέροντα η δικαιώματα, άλλα από το ότι είναι πλασμένος «κατ ̓ εικόνα και καθ ̓ ομοιωσιν Θεού».
 -
Συνοψίζοντας, η Αγία μας Εκκλησία, η οποία πιστεύει ακράδαντα στην αθανασία της ψυχής, στην ανάσταση του σώματος, στην αιώνια πραγματικότητα, στους πόνους ως «στίγματα του Κυρίου Ιησού εν τω σώματι ημών» (Γαλ. 6, 17), στις δοκιμασίες ως αφορμές και ευκαιρίες σωτηρίας, στην δυνατότητα ανάπτυξης κοινωνίας αγάπης μεταξύ των ανθρώπων, κάθε θάνατο πού αποτελεί αποτέλεσμα ανθρωπίνων αποφάσεων και επιλογών, όσο «καλός, ήρεμος και αξιοπρεπής» και αν ονομάζεται, τον απορρίπτει ως «ύβριν» κατά του Θεού.
 
https://www.pemptousia.gr

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

ΚΑΥΣΙΣ ΝΕΚΡΩΝ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΙΣΤΙΣ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 29ῃ Ὀκτωβρίου 2019

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἀπέστειλε τήν κάτωθι Ποιμαντορική Ἐγκύκλιο νά ἀναγνωσθῇ τήν Κυριακή 3 Νοεμβρίου ἐ.ἔ. στούς Ἱ. Ναούς τῆς Μητροπολιτικῆς Περιφερείας Πειραιῶς.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

 ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

Τέκνα μου ἀγαπητά,

Τυγχάνει γνωστόν ὅτι ἔνιοι ἐντόπιοι κύκλοι τοῦ διεθνιστικοῦ περιπαίγματος μή κηδόμενοι τῆς πατροπαραδότου Χριστιανικῆς παραδόσεως τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως διεισδύουν εἰς πᾶν μέσον ἐπικοινωνιακῆς μορφῆς καί δι’ αὐτῶν εἰς τάς συνειδήσεις τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου, δηλητηριάζουν αὐτάς καί κλονίζουν τάς βάσεις τῆς πίστεως. Ὡσαύτως ἡ ἀδιαφορία περί τήν πίστι καί τάς χριστιανικάς παραδόσεις, ὑπό τήν ἐπίδρασι τῶν ἀνωτέρω ἀποκτᾶ ὁσημέραι ρίζωμα εἰς τάς ἠθικῶς ἀτόνους καί θρησκευτικῶς καχεκτικάς συνειδήσεις.

Ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, ὡς μήτηρ φιλόστοργος ἀντιλαμβανομένη τά σημεῖα τῶν καιρῶν καί τήν συστροφήν τῶν πονηρευομένων κατ’ Αὐτῆς, πρός διαφύλαξι τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως σήμερον, πού ὑλοποιεῖται πλήρως μέ τό ἀποτεφρωτήριον πού ἄρχισε ἡ λειτουργία του, ἤδη διά καταλλήλου ἐνημερώσεως διεφώτισε τό χριστεπώνυμον πλήρωμα Αὐτῆς πρός καταρτισμόν τῶν Ἁγίων καί οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ κατά τούς θεοπνεύστους λόγους τοῦ ἀποστόλου Παύλου (Ἐφεσ. Δ 12) καί ἤδη ἐτόνισε τάς πνευματικάς διαστάσεις καί τάς συνεπείας μιᾶς τοιαύτης ἐπιλογῆς εἰς τήν πνευματικήν ζωήν τοῦ πιστοῦ ἀπορρίπτουσα τήν καῦσι τῶν νεκρῶν διά τά πιστά Της μέλη ὡς πρᾶξι ἀπάδουσαν πρός τήν παράδοσι Αὐτῆς, ὁριοθετοῦσα τήν πίστι Αὐτῆς καί τόν σεβασμόν εἰς τό ἀνθρώπινον πρόσωπον καί κατ’ ἐπέκτασι εἰς τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ ναόν καί κατοικητήριον τοῦ Παναγίου Πνεύματος, δυνάμει Ἐγκυκλίων Αὐτῆς.

Κατόπιν τῆς λειτουργίας τοῦ ἀποτεφρωτηρίου στήν Ριτσώνα ἐπαγόμεθα τά κάτωθι: Τό ἀνθρώπινον σῶμα εἶναι ναός τοῦ Θεοῦ καί κατοικία τῆς ἀθανάτου ψυχῆς. Ἡ καῦσις τοῦ σώματος καί ἡ σύνθλιψις τῶν ὀστῶν εἰς τόν «σπαστήρα» ἀποτελοῦν εἰκονοκλαστικήν πρᾶξι πού προσβάλλει τήν πίστι τῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν αἰωνιότητα. Ἡ διαδικασία τῆς φθορᾶς τοῦ σώματος πρέπει νά εἶναι φυσική καί ποτέ ἐξαναγκασμένη. Ἡ φύσις ἀναλαμβάνει τήν φθορά τοῦ σώματος. Ἡ καῦσις εἶναι πρᾶξις βίας ἐπί τοῦ σώματος. Ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας προερχομένη ἐκ τῆς τιμῆς τῶν ἁγίων λειψάνων πείθει ὅτι τά λείψανα πνευματικῶς ζοῦν, δι’ αὐτό διά τήν Ἐκκλησίαν ἡ ταφή ἀποτελεῖ αἰωνία ἀξία καί ἡ καῦσις δέν θεωρεῖται ὡς ἀτομικόν δικαίωμα διά τά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, διότι εἶναι μία καθαρά μηδενιστική πρᾶξις, πού σηματοδοτεῖ τό τέλος τοῦ ἀνθρώπου ἐνῶ ἀντιθέτως ἡ ταφή σηματοδοτεῖ τήν ἐλπίδα καί τήν προσδοκίαν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἡ καῦσις τῶν νεκρῶν εἰς οἱαδήποτε ἐπιχειρήματα καί ἄν θεμελιοῦται κεῖται ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου ἀληθείας πού καθορίζεται ἀπό τό Ἀποστολικόν λόγιον: «Οὕτω καὶ ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν. σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ· σπείρεται ἐν ἀτιμίᾳ, ἐγείρεται ἐν δόξῃ· σπείρεται ἐν ἀσθενείᾳ, ἐγείρεται ἐν δυνάμει· σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν. ἔστι σῶμα ψυχικόν, καὶ ἔστι σῶμα πνευματικόν. οὕτω καὶ γέγραπται· ἐγένετο ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ᾽Αδὰμ εἰς ψυχὴν ζῶσαν· ὁ ἔσχατος ᾽Αδὰμ εἰς πνεῦμα ζωοποιοῦν». (Α΄ Κορ. IE, 42-45).

Ἡ κοινωνία μέ τήν καῦσι τῶν νεκρῶν προσυπογράφει τόν μηδενισμόν της. Μία κοινωνία πού δέν ἀποδέχεται τόν ἄνθρωπον εἰς τήν ἀσθένειάν του, τήν ἀδυναμίαν του καί τόν θάνατόν του, μία κοινωνία πού ἀποτεφρώνει τούς νεκρούς της, μία κοινωνία πού καταστρέφει καί τήν ἀνάμνησι τῆς ζωῆς καί τήν ἐνθύμισι τῶν μελῶν της, μία κοινωνία πού θεωρεῖ τήν ἀρχή τοῦ ἀνθρώπου τεχνητή καί ἐπιλεκτική καί τό τέλος του ὁριστικό καί ἀμετάκλητο, μία κοινωνία πού ἀρνεῖται τήν πνοήν τοῦ αἰωνίου καί ἐγκλωβίζεται εἰς τήν ἀσφυξίαν τοῦ ἐφημέρου τί σχέσι δύναται νά ἔχη αὐτή ἡ κοινωνία μέ τή ζωήν; Ἀκόμη καί οἱ ἄθεοι ὑπεγράμμιζον τήν ἀνάμνησι τῶν ἐπιγείων θεῶν τους μέ ταριχεύσεις τῶν σωμάτων τους ὅπως εἰς τίς περιπτώσεις τοῦ Λένιν καί τοῦ Μάο Τσέ Τούνγκ.

Τό ἀποτέλεσμα τοῦ ἀνθρωπισμοῦ χωρίς Θεόν, τοῦ πολιτισμοῦ χωρίς ἀξίες καί τοῦ μηδενισμοῦ χωρίς σκοπόν, τό ἀποτέλεσμα τῆς συγχύσεως τῆς ἀθεΐας εἶναι ἡ ἐξαφάνισις τοῦ ἀνθρώπου, ἡ καῦσις καί τοῦ τελευταίου ὑπολείμματός του. Ἡ καῦσις τῶν νεκρῶν σωμάτων ὁδηγεῖ εἰς τήν καῦσι τῆς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας.

Ἡ ἔννοια τῆς αἰωνιότητος  ἀπομακρύνεται ἀπό τήν ἐμπειρίαν τῆς ζωῆς μας. Κάθε τί πού τήν ὑπενθυμίζει καί διακριτικῶς τήν ὑπογραμμίζει βαθμιαίως γίνεται ἀνεπιθύμητον εἰς τήν ἀποδοχήν του καί ἐνοχλητικόν εἰς τήν πρακτικήν του. Σύγχρονος διανοητής, ὑπεστήριξε εἰς ἄρθρον του ἀναφορικῶς μέ τό παρατηρούμενον ἀντιμεταφυσικόν μένος ὅτι ὅλη ἡ δῆθεν ἐκσυγχρονιστική νοοτροπία τῶν τελευταίων ἐτῶν, ἀποτελεῖ «συμπλεγματικήν ἀντιμεταφυσικήν μονομανίαν», πού ἑδράζεται εἰς μίαν «βασανιστικήν ψυχολογικήν ἀνασφάλειαν».

Ἡ πρακτική καί χρηστική ἀντίληψι ἔχουν ἐπικρατήσει καί ἔχουν ἀτονίσει τήν πνευματικήν καί βιωματικήν διάστασι τῶν γεγονότων. Τό ἀληθές καί τό ὡραῖον ἔχουν ὑποταγεῖ εἰς τήν γυμνότητα καί τήν σκληρότητα τῆς ὀρθολογιστικῆς πρακτικῆς.

Ἡ λεπτομερής ἀναφορά πού γίνεται εἰς τήν θεόσωμον ταφήν τοῦ Κυρίου μας καί ὑπό τῶν τεσσάρων Εὐαγγελιστῶν, καταδεικνύει μέ ἀδιαμφισβήτητον τρόπον τήν μεγίστην σημασίαν της. Τό ἴδιο παρουσιάζεται εἰς τήν ὑμνογραφίαν καί ὑμνολογίαν ἡ κοίμησις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τοῦ Μ. Βασιλείου, τοῦ Ὁσ. Ἐφραίμ, τῶν ἁγίων Μαρτύρων καί φυσικά ὅλων τῶν πιστῶν εἰς τάς ὑπερόχους ἐπικηδείους ἀκολουθίας. Αἱ ἑορταί τῆς ἀνακομιδῆς τῶν τιμίων λειψάνων καί ἡ παράδοσις καί ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας ἀποδεικνύουν ἀδιασείστως τόν σεβασμόν τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος πού ἀποτελεῖ τό ἕνα στοιχεῖον τῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου καί ἑπομένως ἡ καῦσις αὐτοῦ τοῦ σώματος ὑποκρύπτει τήν περιφρόνησι πρός αὐτό, τήν ἀπιστίαν εἰς τήν ἀνάστασι τῶν νεκρῶν σωμάτων, τήν ἐξωχριστιανικήν πίστι εἰς τήν μετεμψύχωσι ἤ τήν ἄρνησι τῆς ὑπάρξεως τῆς ψυχῆς. Συνεπῶς ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία δεδικαιολογημένως διακηρύσσει ὅτι ἡ καῦσις τοῦ νεκροῦ σώματος ἀποτελεῖ ἔργῳ ἄρνησι τῆς Ἀναστάσεως καί προκλητικήν διακήρυξι μηδενιστικῆς ἀποχρώσεως.

Ἡ ἐξόδιος Ἀκολουθία συνδέεται ἀρρήκτως μέ ὅρασι ἀνθρωπίνου σώματος καί ὄχι τέφρας. Ὅλα τά τροπάρια κάμουν λόγον διά κεκοιμημένον καί ὄχι ἀποτεφρωμένον, διά τελευταῖον ἀσπασμόν καί δι’ ἐνταφιασμόν τοῦ σώματος καί ὄχι τῆς τέφρας. Ὁπότε ἐξάγεται εὐχερῶς ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά γίνῃ ἐξόδιος Ἀκολουθία πρό τῆς καύσεως, οὔτε μετ’ αὐτήν, ἐφ’ ὅσον εἰς τήν πρώτην περίπτωσι δέν θά ἀκολουθήσῃ ταφή καί εἰς τήν δευτέραν δέν θά ὑπάρχει σῶμα.

Ἡ Ἐκκλησία ἀνεπηρέαστος ἐκ τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος θά ἐξακολουθῆ νά κηδεύῃ καί νά ἐνταφιάζῃ τά σώματα τῶν πιστῶν μελῶν Της, τά ὁποῖα εἶναι δυνατόν νά ἀποτελοῦν καί λείψανα διότι ἡ ἀφθαρσία καί ἡ θαυματουργία τῶν λειψάνων ἀποτελοῦν τεκμήριον θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἐφ’ ὅσον ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ διαπορθμεύεται καί εἰς ὁλόκληρον τό σῶμα.

Ἡ ἐπιλογή τῆς ἀποτεφρώσεως εἶναι ἁμαρτία καί ἀποδεικνύει τήν λανθασμένην σχέσι μας μέ τήν Ἐκκλησία. Κάθε ἀπόκλισις ἀπό τήν διδασκαλία Της εἶναι ἀποξένωσις ἀπό τήν χάρι τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Δι’ ὅσους θά ἐπιλέξουν τήν καῦσι τοῦ νεκροῦ σώματός των, μάλιστα μέ δημοσίᾳ δήλωσι ἀπιστίας εἰς τήν αἰώνιον ζωήν ἤ ἀσεβείας καί περιφρονήσεως τῆς Ἐκκλησίας εὐλόγως φρονοῦμεν ὅτι δέν ὑπάρχει κανείς ἀπολύτως λόγος νά τελεσθῆ ἐξόδιος Ἀκολουθία ἤ ἐπιμνημόσυνος δέησις διότι αὐτό πού πρέπει νά σεβασθῇ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀπόρριψις τῆς διδασκαλίας της ἀπό τόν ἴδιον τόν μεταστάντα καί ὄχι ἡ ἐνδεχομένη ἐπιθυμία τῶν συγγενῶν, συνήθως διά κοινωνικούς λόγους, τῆς τελέσεως ἐπικηδείου ἤ ἐπιμνημοσύνου Ἀκολουθίας. Αἱ Ἀκολουθίαι αὐταί προϋποθέτουν τήν πίστι καί τήν ἐλπίδα τοῦ ἀποθανόντος εἰς τήν μετά θάνατον ζωήν καί τόν σεβασμόν του εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Δέν τελοῦνται διά κοινωνικούς λόγους ἀλλά ἀποτελοῦν προσευχάς καί ἐκτενεῖς δεήσεις τῆς Ἐκκλησίας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐκφράζει τήν ἀγάπην Της εἰς τόν ἀποθανόντα ὡς πίστι εἰς τόν Κύριον, ἐλπίδα εἰς τήν σωτηρίαν, πόθον μετοχῆς εἰς τήν αἰώνιον ἐξανάστασι καί αἴτησι συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτιῶν παρά τοῦ Κυρίου. Πῶς νά ψάλωμεν «Μακαρία ἡ ὁδός...» εἰς κάποιον πού δηλώνει πίστι εἰς τήν μετά θάνατον ἀνυπαρξίαν του;

Συνεπῶς ἡ Ἁγιωτάτη ἡμῶν Ἐκκλησία δέν ἐπιτρέπεται νά ἀπομειώσῃ τόν ἀπόλυτον χαρακτῆρα αὐτῆς τῆς διδασκαλίας Της, διότι μία ἐνδεχομένη σχετική πρᾶξις θά ἀποδυναμώσῃ τήν σχέσι αὐτῆς μέ τήν Ἀλήθειαν. Κατά ταῦτα ἐν τῇ καθ’ ἡμᾶς θεοσώστῳ Μητροπόλει σεβόμενοι ἀπολύτως τήν ἐλευθερίαν ἐπιλογῆς τῶν ἐλευθέρων ἀνθρώπων ἀλλά καί τά θέσφατα καί δόγματα τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας, γνωρίζομεν εἰς πάντας, ὅτι δέν θά ἐπιτρέψωμεν τήν τέλεσι ἐπικηδείου ἤ ἐπιμνημοσύνου Ἀκολουθίας εἰς οἱονδήποτε θά ἐπιλέξῃ συνειδητῶς τήν ἀποτέφρωσι τοῦ νεκροῦ σώματός του, ἀρνούμενος ἔργῳ τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασι καί αὐτό ἀποτελεῖ καί τήν πλέον ἀποστομωτικήν ἀπάντησι εἰς τάς συκοφαντικάς σπερμολογίας ὅτι δῆθεν ἡ ἄρνησι τῆς Ἐκκλησίας ἔχει οἰκονομικούς λόγους.    

Μετά πατρικῶν εὐχῶν

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

http://thriskeftika.blogspot.com

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ: Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης,

Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Η χριστιανική θέση για την Καύση των Νεκρών

Η καύση των νεκρών από την άποψη της χριστιανικής ανθρωπολογίας και ηθικής.

Η ταφή των νεκρών, δεν αποτελεί δογματικό θέμα με την έννοια κάποιου δογματικού όρου. Η ανάσταση των νεκρών, στην οποία πιστεύει η Εκκλησία, δεν θα εξαρτηθεί από την ταφή ή την καύση τους. Αλλά και από την άλλη πλευ­ρά, η ταφή των νεκρών δεν είναι άσχετη με τη δογματική πίστη της Εκκλησίας. Η προτίμη­ση της ταφής και η απόρριψη της καύσεως των νεκρών συνδέονται στενά με την πίστη της Εκκλησίας για τον άνθρωπο και το σκο­πό της υπάρξεώς του.

Η Εκκλησία δεν αποστρέφεται το σώμα, αλλά το τιμά. Ο άνθρωπος εικονίζει τον Θεό όχι μόνο ως ψυχή, αλλά και ως σώμα. Εικόνα Θεού είναι το συναμφότερον, ψυχή και σώμα. Και ο σκοπός του ανθρώπου ως προσώπου που εικονίζει τον Θεό είναι να χωρέσει μέσα του τον εικονιζόμενο, δηλαδή τον ίδιο τον Θεό. Όλα τα άλλα υποτάσσονται και εντάσσονται στον σκοπό αυτό. Αν και η καύση του σώματος συνέβαινε να υπηρετεί τον σκοπό αυτό, μπορούσε να γίνει όχι μόνο αποδεκτή, αλλά και επιθυμητή.

Οι χριστιανοί που καταδικάζονταν στον διά πυράς θάνατο δεν τον απέφευγαν, αλλά τον υπέμεναν προσβλέποντας στην τελι­κή ένωσή τους με τον Χριστό. Χαρακτηριστι­κή είναι η ευχή που διατυπώνει ο άγιος Ιγνά­τιος ο Θεοφόρος για τον εαυτό του: «Πυρ και σταυρός, θηρίων τε συστάσεις, ανατομαί, διαιρέσεις, σκορπισμοί οστέων, συγκοπή μελών, αλεσμοί όλου του σώματος… επ’ εμέ ερχέσθωσαν, μόνον ίνα Ιησού Χριστού επιτύχω». Ο πόθος αυτός για πλήρη αφανισμό δεν οφείλεται σε εχθρότητα προς το σώμα ή την ύλη, αλλά στην αγάπη τους προς τον Χριστό. Είναι ο πόθος για τη φανέρωση της οντολογικής αλήθειας της εικόνας.

Εχθρότητα προς το σώμα παρατη­ρείται στις ανατολικές θρησκείες και την ειδωλολατρία. Η Εκκλησία δεν βλέπει το σώμα εχθρικά ούτε το θεωρεί ως «σήμα», δη­λαδή ως τάφο, όπως το θεωρούσε ο Πλάτων, για να θέλει να το αφανίσει. Το ανθρώπινο σώμα είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Είναι η ζωντανή Εκκλησία, μέσα στην οποία κα­λείται να λατρεύσει ο άνθρωπος τον Θεό. Και όποιοι λατρεύουν αληθινά τον Θεό, θεμελιώ­νουν με τα λείψανά τους τις κτιστές Εκκλησί­ες, που στεγάζουν τους ζωντανούς. Γι’ αυτό η Εκκλησία τιμά τα λείψανα των αγίων και τα διατηρεί ως πολύτιμους θησαυρούς.

Για την Εκκλησία η ανθρώπινη φύση είναι τόσο ιερή και συγγενής προς τον Θεό, ώστε να μπορέσει να ενωθεί με αυτόν σε μια αδιαίρετη υπόσταση. Έτσι στην υπόσταση του Χριστού το ανθρώπινο σώμα ενώνεται αδιαίρετα και ασύγχυτα με την Θεότητά του, ενώ στις ανθρώπινες υποστάσεις το σώμα δέ­χεται την άκτιστη θεία χάρη και μετέχει στη θεία ζωή. Γι’ αυτό ο Χριστιανός δεν αποστρέφεται το σώμα του, ούτε θέλει να το αποβάλει ως εχθρικό, αλλά επιθυμεί την εν Χριστώ ανα­καίνιση και αφθαρτοποίησή του.

Όποιος βλέπει το νεκρό σώμα ως λεί­ψανο, ως σεβαστό δηλαδή κατάλοιπο της ανθρώπινης υπάρξεως, θέλει να το τιμήσει. Και στην περίπτωση αυτή η ταφή ή στη συνέ­χεια η διατήρηση των οστών είναι ιερή. Άλλω­στε γνωρίζουμε σήμερα ότι και τα ξερά οστά διατηρούν ζωντανή τη βιολογική ταυτότητα του νεκρού, αλλά όχι και η στάχτη. Όποιος όμως βλέπει το νεκρό ανθρώπινο σώμα ως μακάβριο πτώμα είναι φυσικό να το αποστρέφεται και να θέλει να το εξαφανίσει. Δεν δια­κρίνει σύμβολα, αλλά φυσικά αντικείμενα με χρηστική ή και χρηματιστική αξία. Λησμονεί την καρδιά και σκέφτεται λογικά. Με την προβληματική μάλιστα των μεγάλων αστικών κέντρων θεωρεί λογικότερη και πρακτικότε­ρη την καύση των νεκρών. Το μόνο λογικό κενό που παραμένει εδώ, είναι γιατί να υπάρ­χει μια άσκοπη καύση, χωρίς ταυτόχρονη χρήση του υλικού που μπορεί να προκύψει από το νεκρό σώμα.

Σε ολόκληρη την ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης και της αδιαίρετης Χριστιανοσύνης η καύση των νεκρών αντιμετωπίζεται ως ειδωλολατρική συνήθεια και θεωρείται ως αποκρουστική πράξη. Ειδικότερα, ο διά πυράς θάνατος συνδέεται στην Παλαιά Διαθήκη με ειδεχθή εγκλήματα. Η Καινή Διαθήκη θε­ωρεί αυτονόητη την ταφή των νεκρών, ενώ στην ιστορία της Εκκλησίας μόνο διώκτες της κατέφυγαν στην αποτέφρωση των σωμάτων των Χριστιανών, για να εξαφανί­σουν τη μνήμη τους και να πλήξουν την ελπίδα της αναστάσεώς τους. Κατά τους νεώτερους, τέλος, χρόνους η καύση των νεκρών εφαρμό­σθηκε και ως κάποια μορφή εξαγνισμού του κόσμου από την παρουσία τους.

Η θέληση για την εξαφάνιση ή τη δια­τήρηση του νεκρού σώματος στον τάφο συν­δέεται άμεσα με την τοποθέτηση του ανθρώπου απέναντι στον θάνατο. Όταν κάποιος επιθυμεί να λησμονήσει τον θάνατο, είναι φυσικό να θέλει να εξαφανίσει καθετί που συνδέεται με αυτόν ή τον υπενθυμίζει. Και σ’ αυτό θωρακίζεται από τα σχετικά συστή­ματα της κοινωνίας μας. Όλα βοηθούν στην αποσιώπηση του θανάτου. Μέσα στο κλίμα αυτό είναι φυσικό να επιδιώκεται και η εξα­φάνιση του νεκρού ανθρωπίνου σώματος. Η ταφή στο μνήμα διατηρεί τη μνήμη· τη μνήμη του νεκρού, αλλά και του θανάτου. Και για να διατηρεί κάποιος τη μνήμη αυτή, χωρίς να βασανίζεται, χρειάζεται να πιστεύει στη νίκη εναντίον του θανάτου.

Ο Χριστιανός πιστεύει στη νίκη αυτή και περιμένει την ανάσταση: «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών». Περιμένει την ανάσταση που αφορά ολόκληρη τη σωματοψυχική του υπόσταση. Περιμένει την ανάσταση του και­νούργιου ανθρώπου μέσα από το σώμα που φθείρεται, όπως περιμένει και το καινούρ­γιο σιτάρι μέσα από τον σπόρο που σαπίζει στη γη. Όταν υπάρχει η πίστη ή η προσδοκία αυτή, τότε και η στάση απέναντι στον θάνα­το και το νεκρό σώμα γίνεται ανάλογη. Και η στάση αυτή εμπνέει το ήθος που καλλιεργή­θηκε επί αιώνες στον τόπο αυτόν, ενώ η καύ­ση εισάγει νέο ήθος.

Η καύση των νεκρών δεν προσβάλ­λει, άμεσα το δόγ­μα της αναστάσεως. Προσβάλλει όμως το αίσθημα και το ήθος που καλλιεργεί το δόγμα αυτό. Παρα­μορφώνει την προο­πτική και την προσ­δοκία της Εκκλησίας για τον άνθρωπο. Έτσι θίγεται και το δόγμα, μια που αυτό είναι οργανικά ενωμένο με το ήθος και τη ζωή της Εκκλησίας. Στον τόπο αυτόν, όπου δεν ήταν άγνωστη η καύση των νεκρών, καθιερώθηκε με τη χριστιανική διδασκαλία και διατηρήθηκε στη συνέχεια ως αυτονόητη η ταφή των νεκρών. Μια πράξη συμβολική, που παραλληλίζεται μάλιστα ήδη από τον Απόστολο Παύλο με τη σπορά του κόκκου του σιταριού και συνδέεται με την προσδοκία της καινούργιας ζωής. Όταν σβήνει η προσ­δοκία αυτή, χάνει και η ταφή τη συμβολική διάστασή της.

(απόσπασμα)

(Πηγή: Περιοδικό Παράκληση, Ι.Μ.Λεμεσού, τ. 71)

https://www.pemptousia.gr

ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΩΥΣΗΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: ΤΟ ΚΑΚΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ, ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΝΙΚΗΣΕ!

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης 

Γενικά φαίνεται το κακό σήμερα να επικρατεί στον κόσμο. Μερικοί θεωρούν αίτιο των κακών το Θεό. Τον θεωρούν με ανθρώπινα πάθη κακό, τιμωρό και εκδικητή. Γιατί τα επιτρέπει; Γιατί τα παραχωρεί; Γιατί δεν τα αποσύρει, ενώ τόσο ταλαιπωρούν τα πλάσματά του; Όπως είναι γνωστό, ο άνθρωπος είναι πλήρως ελεύθερος να επιλέξει το κακό ή το καλό. Για την επιλογή του κακού δεν ευθύνεται ο Θεός. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε το Θεό, γιατί μας έκανε τέλεια ελεύθερους. Ο Θεός είναι η αυτοαγαθότητα, δεν εποίησε κανένα κακό ποτέ.

Το κακό καλούμεθα να μην το πράττουμε, να το μισούμε και να το υπομένουμε από τους άλλους. Οι δοκιμασίες στη ζωή του ανθρώπου δεν υπάρχουν ως αποτέλεσμα ενός κακού Θεού αλλά ενός αρίστου παιδαγωγού, που προσπαθεί να συνδράμει ωφέλιμα και διορθωτικά και μέσα από τα διάφορα λυπηρά. Όποιος θεωρεί μόνο υπεύθυνο του κακού το Θεό σφάλλει σοβαρά. Ο σοφός Μ. Βασίλειος διακρίνει το κακό σε φυσικό και αισθητό. Πραγματικό κακό, λέει, είναι η αδικία, η ζηλοφθονία και τα λοιπά αμαρτωλά πάθη. Κακό είναι και ότι μας ταλαιπωρεί η απάτη, η ασθένεια, ο θάνατος προσφιλών προσώπων. Υπεύθυνοι για την αμαρτία είμεθα εμείς και όχι ο Θεός. Οι δυσκολίες, τα βάσανα, τα προβλήματα της ζωής είναι, για να μας συνετίσουν, ωριμάσουν και καλλιεργήσουν.

Μόνος του ο άνθρωπος ζώντας επί χρόνια στην αμαρτία αποδυναμώνεται, φθείρεται, δεν έχει αντιστάσεις για το κακό και ενεργητικότητα για το καλό. Πάντα πάντως υπάρχουν κάποια περιθώρια προς μεταστροφή. Η κακή συνήθεια της γοητευτικής υπερηφάνειας δεν τον αφήνει να οδηγηθεί στην ακακία. Το κακό κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας δεν έχει υπόσταση. Το κακό θεωρείται ως στέρηση του καλού. Η αφύσικη κατάσταση της ζωής δημιουργεί τα διάφορα νοσήματα, για τα οποία καθόλου δεν είναι υπαίτιος ο Πανάγαθος Θεός. Το κακό ήλθε στη ζωή του ανθρώπου με την απομάκρυνσή του από το Θεό, την πηγή παντός αγαθού. Το αυτεξούσιο είναι θεόσδοτο και ο Θεός δεν θέλει σκλάβους. Ο Θεός δεν αγαπά καθόλου τη βίαιη ζωή αλλά την ελεύθερη αρετή. Ο άνθρωπος επιλέγει και προτιμά μόνος του την κακία στη ζωή του. Ο δαίμονας μισεί το Θεό και παραμένει μόνιμα και σταθερά στην κακία. Εχθρεύεται και τον άνθρωπο και μηχανεύεται τρόπους, για να τον υποδουλώσει στα αντίθεα και σκοτεινά έργα του. Ο άνθρωπος καλείται να είναι ετοιμοπόλεμος στα μηχανουργήματα της δαιμονικής κακίας. Για κάθε ανθρώπινη πτώση συνεργεί η δαιμονική πονηρία, αλλά έχει ευθύνη και ο ίδιος ο άνθρωπος, που αφήνεται να παρασυρθεί.

Η αμαρτία είναι σοβαρό κακό και η αρετή σπουδαίο αγαθό. Οι Χριστιανοί πρέπει να φοβούνται την αμαρτία, γιατί τους στερεί την ειρήνη και την αληθινή χαρά. Να μην απορρίπτουν τις από Θεού δοκιμασίες, γιατί μπορούν να γίνουν αφετηρίες ιάσεως, μετάνοιας και σωτηρίας. Ο φοβερός θάνατος κατά την Ορθόδοξη Θεολογία δεν είναι τιμωρία Θεού αλλά η απομάκρυνση του ανθρώπου από το Θεό. Χειρότερος του βιολογικού θανάτου θεωρείται ο πνευματικός θάνατος, που έρχεται, όταν διακοπεί η κοινωνία του ανθρώπου με το Θεό.

Η ασυλλόγιστη εμπάθεια ορισμένων ανθρώπων τούς κάνει υπεύθυνους της αμαρτίας τους. Σε όλη τη ζωή δυστυχώς επικρατεί το κακό. Αυτό δεν σημαίνει ότι νίκησε. Αρκετοί μέσα από το κακό παιδεύονται και ταλαιπωρούνται ισχυρά, ώστε τελικά να το μισήσουν. Μέσα και από το κακό μερικές φορές έρχεται το καλό. Το κακό δίνει ανησυχία, φόβο, ταραχή. Το καλό γαληνεύει, χαροποιεί, παρηγορεί. Μειοψηφίες συχνά ζουν με πληρότητα την αλήθεια και την ελευθερία. Το κακό γκρεμίζει, ματώνει, γκριζαίνει, φτωχαίνει. Το αγαθό ανασταίνει, φωτίζει, πλουτίζει και δυναμώνει. Μακάριοι οι αγαθοποιούντες.

Πηγή: Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος γ΄, έτος κβ΄, αρ. 10, Οκτώβριος 2012.

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΜΠΟΡΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ;

Μπορεί ο άνθρωπος να νικήσει τον θάνατο;

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής –Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη! Μέσα στην εύκρατη ατμόσφαιρα του ανοιξιάτικου τοπίου και των ιερών ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας, αναμένουμε να γιορτάσουμε, για μια ακόμη φορά, τη γενέθλια ημέρα της χαράς και της καινούργιας ζωής, που έφερε ο Χριστός στον κόσμο με την εκ νεκρών Ανάστασή Του.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν στοχεύει να δώσει συνήθεις λογικές και φιλοσοφικές απαντήσεις ή λύσεις για το μυστήριο του θανάτου. Διότι η απάντηση έχει δοθεί, μια για πάντα, από τον ιδρυτή Της Ιησού Χριστό, ο οποίος νίκησε τον θάνατο διά του δικού του Σταυρικού Θανάτου και της Αναστάσεως: «Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας».

Η εκ νεκρών Ανάσταση του Χριστού, συνεπώς, αποτελεί τη καταλυτική απάντηση στο μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής των ανθρώπων, που είναι ο θάνατος. Μετά την Ανάσταση του Θεανθρώπου, η λύτρωση του ανθρώπου από τον θάνατο σταμάτησε να είναι, πλέον, μια ανεκπλήρωτη επιθυμία και νοσταλγία.

Όπως μαρτυρεί ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, συνδέοντας την Ανάσταση με την εποχή της Ανοίξεως, «αυτό που είναι από όλα πιο αξιοσημείωτο είναι το ότι, μαζί με τα χόρτα και τα φυτά, αναζωογονήθηκε το πλάσμα που κυριαρχεί σε ό, τι υπάρχει πάνω στη γη, δηλαδή, ο άνθρωπος. Πράγματι, την εποχή της Άνοιξης, έρχεται η Ανάσταση του Σωτήρα, με την οποία όλα αναμορφώνονται στην καινότητα της ζωής, διαφεύγοντας έτσι την ξένη φθορά του θανάτου. Θα ήταν πραγματικά ακατανόητο να ξαναβρίσκουν τα είδη των φυτών την πρώτη τους μορφή, με τη δύναμη του Θεού, ο οποίος ζωογονεί τα πάντα και να μείνει χωρίς πνοή, χωρίς καμιά βοήθεια από ψηλά, αυτός, χάρη του οποίου δημιουργήθηκε ο φυσικός κόσμος, δηλαδή, ο άνθρωπος (PG 32, 581 D).

Ο Θεός, που επιτρέπει να πειράζεται ο άνθρωπος, από τον διάβολο, ο οποίος φέρνει και σπέρνει στη ζωή του τον θάνατο, του δίνει επίσης τη δυνατότητα, ως ελεύθερο ον που είναι, να επιλέξει είτε να υποκύψει στους πειρασμούς και να οδηγηθεί στον αιώνιο θάνατο είτε να τους νικήσει και να οδηγηθεί στην αιώνια ζωή και στην αθανασία (Α΄ Κορ. 10, 13).

Δεν υπάρχει Σταυρός χωρίς Ανάσταση και Ανάσταση χωρίς Σταυρό ούτε χειμώνας χωρίς άνοιξη. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει επ’ αυτού: «Άφρον, συ ό σπείρεις, ου ζωοποιείται, εὰν μη αποθάνη· και ό σπείρεις, ου το σώμα το γενησόμενον σπείρεις, αλλὰ γυμνὸν κόκκον… ο δε Θεός αυτώ δίδωσι σώμα καθώς ηθέλησε (Α´ Κορ. 15, 36-38). Δηλαδή, (ανόητε, εκείνο που εσύ σπέρνεις, δεν παίρνει ζωή, αν δεν πεθάνει. Και αυτό που σπέρνεις, δεν είναι το σώμα, που πρόκειται να φυτρώσει, αλλά ο γυμνός κόκκος που σπέρνεις και ο Θεός δίδει σώμα σε αυτόν, σύμφωνα με το θέλημά Του).

Και συνεχίζει ο Απ. Παύλος, λέγοντας ότι «ούτω και η ανάστασις των νεκρών, σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία. Σπείρεται εν ατιμία, εγείρεται εν δόξη... Σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν» (Α΄ Κορ. 42-44). Δηλαδή, (έτσι είναι και η Ανάσταση των νεκρών σωμάτων. Το σώμα ενταφιάζεται υλικό και θνητό και ανασταίνεται σώμα πνευματικό. Σπέρνεται, ως σώμα, με ζωϊκές λειτουργίες, και ανασταίνεται ως σώμα πνευματικό).

Πιο συγκεκριμένα, όπως επεξηγεί ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, εγείρεται, όπως το σώμα του Κυρίου μετά την Ανάσταση, το οποίο διέρχεται, ενώ οι θύρες είναι κλειστές (Ιω. 20, 26), που δεν έχει ανάγκη από τροφή, ύπνο και νερό: Οι αναστημένοι «έσονται ως οι άγγελοι του Θεού» (Ματθ. 22, 30).

Κατά την Ανάσταση των νεκρών, επομένως, όπως μας εξηγεί και ο Απ. Παύλος, ο Σωτήρας Χριστός θα μετασχηματίσει το σώμα μας «εις το γενέσθαι αυτό σύμμορφον τω σώματι της δόξης αυτού» (Φιλιπ. 3, 20-21), χωρίς να εννοεί, βέβαια, τη μεταβολή του σε άλλη μορφή, αλλά, μάλλον, τη μετάβασή του, από τη φθορά στην αφθαρσία.

Αυτό πιστεύουν και προσμένουν οι Χριστιανοί και, μάλιστα, το διατρανώνουν στο Σύμβολο της πίστεώς τους: «Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Όπως ο γεωργός, όταν σπέρνει, ελπίζει ότι, μετά τον πρόσκαιρο θάνατο των σπόρων που έσπειρε, θα έλθει, κατά την Άνοιξη, η βλάστησή τους, έτσι και οι Χριστιανοί πιστεύουν και ελπίζουν στην Ανάσταση του φθαρτού σώματος, που πεθαίνει, ότι θα ενωθεί με την αθάνατη ψυχή, για να αναστηθεί ο όλος ψυχοσωματικός άνθρωπος, ως μια νέα πνευματική ύπαρξη, που την προνοεί ο Θεός Δημιουργός, σύμφωνα, πάντοτε, όπως τονίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, με τη θέληση και δύναμή Του.

Η Ανάσταση των νεκρών αποτελεί κεντρική αλήθεια της χριστιανικής πίστεως, που συνδέεται, απόλυτα, με την εκ νεκρών Ανάσταση του Χριστού. Ο Χριστός αναστήθηκε πρώτος, βεβαιώνοντας, με την Ανάστασή Του, ότι θα ακολουθήσει η Ανάσταση και των άλλων νεκρών (Α΄ Κορ. 15, 20-23). Ο Απ. Παύλος μάλιστα, αποδέχεται ότι, εάν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί, τότε η πίστη μας θα ήταν μάταιη (Α΄ Κορ. 15, 16-17).

Η θεολογική αλήθεια της Εκκλησίας, επομένως, είναι ότι ο θάνατος έχει, οριστικά, νικηθεί διά της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού η δε Ανάσταση των νεκρών δεν είναι πλέον ζητούμενο, αλλά δεδομένο. Στο ερώτημα, μάλιστα, πώς θα είναι το σώμα μας μετά την Ανάσταση, ο Ευαγγελιστής Μάρκος μαρτυρεί ότι θα είναι όπως το αναστημένο σώμα του Ιησού Χριστού, το οποίο φανερώθηκε, όχι όπως ετάφη, αλλά «εν ετέρα μορφή» (Μάρκ. 16, 12), βεβαιώνοντας έτσι τον Απ. Παύλο, που μαρτυρεί ότι το σώμα όλων των ανθρώπων, όταν αναστηθούν, δεν θα είναι το φθαρτό που ετάφη, αλλά το πνευματικό, με το οποίο θα εγερθεί, εν Χριστώ, στην κοινή Ανάσταση.

Είναι ωφέλιμο να γνωρίζουν όλοι οι Χριστιανοί το νόημα που έχει η Αγία Ανάσταση για την Εκκλησία αλλά και για τον κάθε μέλος της. Ότι, δηλαδή, έχει πλέον βεβαιωθεί οριστικά ότι όλοι οι άνθρωποι θα αναστηθούν, με άφθαρτο και πνευματικό σώμα, που δεν θα υπόκειται στους νόμους και στους όρους της κτιστής φύσεως και της φθοράς.

Αυτό που μπορεί κάθε άνθρωπος να κάνει είναι η καλή χρήση της ελευθερίας που έλαβε από τον Δημιουργό του, αγωνιζόμενος στον παρόντα κόσμο προς αγιασμό της ψυχής και του σώματος, έτσι, ώστε η Ανάστασή του να μη γίνει «εις κατάκριμα», αλλά «εις ζωήν» (Ματθ. 25, 46).

Ο εν Χριστώ θάνατος, επομένως, μπορεί να καταστεί για τον άνθρωπο μια προσωρινή κατάσταση, ένας ύπνο, ένα πέρασμα στην αιώνια ζωή, στην αθανασία, κοντά στον Χριστό, τον νικητή του Θανάτου.

Ωστόσο, μακράν του νικητή του Θανάτου, Ιησού Χριστού, γίνεται πέρασμα, αλλά στον αιώνιο θάνατο, διότι, αφού ο Χριστός είναι η αιώνια ζωή, τότε η ζωή του ανθρώπου μακράν του Χριστού, αποτελεί, στην ουσία, άρνηση της αιώνιας ζωής, που οδηγεί στον αιώνιο θάνατο.

Ο Απ. Παύλος σημειώνει ότι «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος, εν Χριστώ Ιησού» (Ρωμ. 6, 23). Ο Χριστός είναι η αιώνια ζωή και αυτοί που ζουν και πεθαίνουν εν Χριστώ μεταβαίνουν από τον προσωρινό τους θάνατο, στην αιώνια ζωή και αθανασία.

Αντίθετα, οι αρνούμενοι να ζουν και να πεθάνουν εν Χριστώ δεν μπορούν, από μόνοι τους μακράν του Χριστού, να μετατρέψουν τον προσωρινό θάνατο σε αιώνια ζωή και, έτσι, πορεύονται στον αιώνιο θάνατο.

Είναι επομένως σαφές από τις αγιογραφικές μαρτυρίες ότι ο άνθρωπος μπορεί, αν θέλει, να νικήσει, αλλά μόνον εν Χριστώ, τον θάνατο, αφού καθώς μαρτυρείται αγιογραφικά ότι όλοι οι άνθρωποι θα ακούσουν τη φωνή του Κριτή Ιησού Χριστού και θα αναστηθούν στην κοινή Ανάσταση, κατά τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή: «Και εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως». Δηλαδή (όσοι μεν κατά τον επίγειο βίο τους έπραξαν τα αγαθά, θα αναστηθούν, για να κριθούν δικαίως από τον Κριτή και να οδηγηθούν στην αιώνια και μακάρια ζωή. Όσοι, όμως, έπραξαν τα κακά, θα αναστηθούν μεν, αλλά για να κριθούν, επίσης δικαίως, και να οδηγηθούν στον αιώνιο θάνατο) (Ιω. 5, 28-29).

Ορθόδοξη Αλήθεια, Μ. Τετάρτη (24/04/2019)

http://thriskeftika.blogspot.com

Ο ΠΑΓΚΡΗΤΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΑΡΘΡΩΝ ΤΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ

ΠΑΓΚΡΗΤΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

Αλκιβιάδου 6

71207 Ηράκλειο Κρήτης

Τ.Θ. 2223

Ε-mail: pstheologon@gmail.com

Ηράκλειο 15-4-2019

Αριθμ. Πρωτ. 10

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Με αφορμή την προτεινόμενη κατάργηση των άρθρων 198, 199 και 201 του Ποινικού Κώδικα ο Παγκρήτιος Σύνδεσμος Θεολόγων

εκφράζει την αντίθεση του και συνάμα την εύλογη απορία του για τη σκοπιμότητα αυτής της ενέργειας. Τα άρθρα αυτά αφορούν στην δημόσια και κακόβουλη βλασφημία των θείων, στην δημόσια και κακόβουλη καθύβριση όχι μόνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού, αλλά και κάθε θρησκείας που αναγνωρίζεται στην Ελλάδα, καθώς  και στην περιύβριση νεκρού, όπως αφαίρεση του νεκρού λειψάνου ή της τέφρας ή διενέργεια πράξεων στο νεκρό σώμα που είναι υβριστικές και ανάρμοστες, παραπέμπουν δε στο χώρο της μαγείας και της ερωτικής διαστροφής.

Ο ισχύων Ποινικός Κώδικας, στα συγκεκριμένα άρθρα, τιμωρεί την εσκεμμένη κακή πράξη, τον κακόβουλο σχεδιασμό, αυτόν που αποβλέπει στην ηθική ή στην υλική βλάβη κάποιου. Αλίμονο αν μια Πολιτεία δεν την απασχολεί ο περιορισμός της κακής βούλησης μεταξύ των πολιτών, και μάλιστα, η κακόβουλη προσβολή των ιερών και οσίων τους, όπως συμβαίνει να είναι ο Θεός τον οποίο λατρεύουν και ο αποθανών συγγενής τους. 

Παρενθετικά, αξίζει να επισημανθεί ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, ανεξάρτητα από τον ισχύοντα Ποινικό Κώδικα υβρίζεται, ευκαίρως ακαίρως, από διάφορους κύκλους που νομίζουν πως έτσι θα αποκτήσουν το χρίσμα του «προοδευτικού». Επίσης, σύμφωνα με έκδοση του Υπουργείου Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων, του 2016, για τα περιστατικά εις βάρος χώρων θρησκευτικής σημασίας στην Ελλάδα, από τα διακόσια δεκαπέντε (215) περιστατικά που καταγράφηκαν, τα διακόσια οκτώ (208) έγιναν εις βάρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και αφορούν τυμβωρυχίες/ νεκροσυλίες, βανδαλισμούς, διαρρήξεις, κλοπές, ιεροσυλίες, εμπρησμούς και λοιπές βεβηλώσεις), ένα (1) εις βάρος Ρωμαιοκαθολικού χώρου, πέντε (5) εις βάρος Εβραϊκών χώρων και ένα (1) εις βάρος Μουσουλμανικού.

Είναι οξύμωρο, το κράτος να θεσπίζει νόμο (4285/2012) για την καταπολέμηση μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας, αλλά να αποποινικοποιεί τις κακόβουλες πράξεις εναντίον των ιερών και των οσίων των πολιτών. Αν λάβουμε δε υπ’ όψιν τα ανωτέρω περιστατικά σε θρησκευτικούς χώρους, τελικά η αποποινικοποίηση φαίνεται πως πλήττει, σχεδόν αποκλειστικά, τους Ορθόδοξους Χριστιανούς πολίτες.

Η αποποινικοποίηση των κακόβουλων πράξεων δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στην Ελλάδα, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.  Με βάση την τιμή προς τον θεό, οι άνθρωποι, παγκοσμίως, δημιούργησαν τον πολιτισμό τους. Η ανάδειξη των αξιών της ζωής, καθώς και οι πρώτες γνώσεις των επιστημών από τον σεβασμό προς το θείο δημιουργήθηκαν.

Εύλογο λοιπόν παραμένει το ερώτημα για τη σκοπιμότητα των προτεινόμενων καταργήσεων, εκτός αν μέσω αυτών προετοιμάζεται η απελευθέρωση των μέχρι σήμερα κατώτερων και εκφυλιστικών στάσεων και επιλογών, με σκοπό τη νομιμοποίησή τους ως κατά φύσιν, μολονότι βεβαίως αυτές προσβάλλουν και καταργούν ακόμη και τη στοιχειώδη έννοια του αλληλοσεβασμού.

Η αποποινικοποίηση των εν λόγω πράξεων θα οδηγήσει σε καταδικαστέες πράξεις, όπως η αυτοδικία, η καλλιέργεια έχθρας μεταξύ πιστών διαφορετικού θρησκειακού χώρου, καθώς και σε ανεξέλεγκτες εκφυλιστικές και προσβλητικές συμπεριφορές «αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν» (Εφεσίους 5,12).

Ο Παγκρήτιος Σύνδεσμος Θεολόγων χαιρετίζει το Ανακοινωθέν της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης, η οποία τοποθετεί το πρόβλημα στη θεολογική, ιστορική και πολιτισμική βάση του, και θέτει όλους εμάς, άρχοντες και αρχόμενους, ως πολίτες αυτού το Τόπου, ενώπιον των ευθυνών μας. 

Για το ΔΣ 

Ο Πρόεδρος                                                                           Η Γεν. Γραμματέας

Μιχαήλ Τσακιράκης                                                             Ελένη Βασσάλου    

http://thriskeftika.blogspot.com