Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ ΕΔΙΝΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΞΥΛΙΝΟ ΣΤΑΥΡΟ!

Η Γερόντισσα Γαλακτία σὲ ὅλους ἔδινε ξύλινο σταυρὸ καὶ κρεμούσανε στὸ λαιμό τους.  Δὲν ἤθελε κανεὶς νὰ μὴν μείνει χωρὶς σταυρό.  Ἔλεγε πὼς ὁ σταυρὸς εἶναι ἀσπίδα καὶ ταυτότητά μας. 

Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΕ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟ

ΟΤΑΝ Η ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ

Όταν η Οσία Σοφία της Κλεισούρας συνάντησε την Γερόντισσα Μακρίνα

 - Μιά φορά πήγαμε σε μία άσκήτρια,στά μέρη τής Κλεισούρας,στήν Καστοριά. Είχε τό προορατικό χάρισμα.Δέν ξέρω,αν έχετε άκούσει γι’ αυτήν.Ήταν ψηλή γυναίκα καί συγκύπτουσα.

Είχε άλουσία περίπου σαράντα χρόνια καί είχε μία πλεξούδα , δέν ξέρω πόσες οκάδες ζύγιζε!Πώς τήν σήκωνε αύτή τήν πλεξούδα ! Εκανε κρύο , είχε παγωνιά καί τό νερό ήταν κρύο. Ρίγος σ’ έπιανε στο μέρος πού ζούσε - καί κοιμόταν μέσα σε ένα τζάκι.

Αναβε άπό τήν Χάρη τού Θεού πού είχε μέσα της . Είχε τέτοια φλόγα,τέτοιο έρωτα Χριστού στήν καρδιά της ,πού δέν μπορώ νά σάς περιγράφω .Τά μαγουλάκια της ήταν κόκκινα,παρ’ όλο πού ήταν γερόντισσα .Είχε σφυγμό μικρού παιδιού · πήγαιναν οί γιατροί καί τήν έβλεπαν καί θαύμαζαν. Ετρωγε μόνο χόρτα ,τίποτε άλλο.

Μόλις πήγα,μου λέει :

-Έσύ έχεις Μοναστήρι ,καί κοίταξε , θά δώσης λόγο ,αν έρχονται οί άνθρωποι καί δέν τούς μιλάς ,γιά νά γνωρίσουν τον Χριστό .Τά βλέπεις αύτά τά δένδρα ;

Ήταν τό ένα όλο κισσό έπάνω , τ’ άλλο είχε ένα φύλλο εδώ καί ένα εκεί.

-Αύτή είναι ή αρετή, εδώ καί ’κεΐ βρίσκεται ή αρετή , τό άλλο πού είναι πυκνωμένο είναι ή αμαρτία ,ή μεγάλη αμαρτία πού γίνεται.Αμα έρχεται κανείς θά τούς λές όπως καθαρίζουν τά σπίτια τους ,τις γωνιές καί τις τρυπούλες καί βγάζουν τά σκουπίδια ,έτσι νά καθαρίζουν καί τήν ψυχή τους . Νά κάνουν καθαρή εξομολόγηση νά τά βγάζουν , νά καθαρίζουν τό σπίτι τής ψυχής τους . Καί νά μή στενοχωριέσαι , όταν έρχονται στο Μοναστήρι γιά μοναχές καί μετά φεύγουν,γιατί τά σώματά τους είναι στο Μοναστήρι , άλλά τό πνεύμα τους είναι στον κόσμο.Εντρυφούν σε κοσμικά πράγματα καί δεν εντρυφούν στά ούράνια μεγαλεία.Στή θέση τής μοναχής πού φεύγει , ό Θεός στέλνει άγιο Άγγελο .

Ούτε τήν ήξερα ούτε με ήξερε ούτε μέ σύστησε κανείς . Καί πολλά άλλα μου είπε . Είχα μία σαλπούλα καί τήν έρριξα στήν πλατούλα της . Πολύ τήν χάρηκε ! 

«Όπως μέ σκέπασες , μου λέει , έτσι νά σέ σκεπάσει ό Άγγελός σου καί ή Παναγία μέ τήν σκέπη Της».

Είχε πάει ένας ιερέας πού ήθελε νά τή γνωρίσει , άλλά καί αύτή δεν τον γνώριζε . Σκέφτηκε ό ιερέας : «Αφού είναι στήν έρημο , ας πάρω Άγιο Άρτο νά τήν κοινωνήσω . Άς κάνω καί ένα Εύχέλαιο». Μόλις τον βλέπει τού λέει :

-Καλώς τον παπα - Γιάννη.Ήρθες νά μου κάνεις Εύχέλαιο καί νά μέ κοινωνήσεις ;

-Ναί , Γερόντισσα , ήρθα νά σέ κοινωνήσω και νά σου κάνω Εύχέλαιο .

-Σ’ ένα πράγμα σφάλλεις.

Αύτός στάθηκε ό καημένος , «μέ αποκαλεί μέ τό όνομά μου καί σφάλλω !», σκέφτηκε μέ άπορία.

-Έρχονται στήν εκκλησία μερικές γυναίκες καί τά φορέματά τους είναι πάνω άπό τά γόνατα καί σύ τίς ανέχεσαι καί δεν παίρνεις τήν βέργα νά τις βγάλεις έξω . Δεν τις νουθετείς , νά μή τά φορούν.

Γονάτισε ό καημένος ό ιερέας καί δεν μίλησε.

 Μετά τήν έπισκέφθηκε κάποιος άλλος καί είπε σ’ αυτόν : «Νά πλύνεις καλά τό πιάτο σου . Τό πρόσωπό σου έχει πολλή μαυρίλα . Κοίταξε τήν ψυχή σου νά πλύνης». Είχε άποκαλύψει πολλά πράγματα.

’Έπειτα ψάλλαμε τό «Αξιόν Έστι» καί ’κείνη μάς έψαλλε τό «Θεοτόκε Παρθένε». Αυτή είχε καρκίνο καί τήν είχε χειρουργήσει ή άγια Αναστασία ή Φαρμακολύτρια καί ό Αρχάγγελος Μιχαήλ .Είδα τον σταυρό τού είχε σχηματίσει ή τομή πού τής είχαν κάνει . Εκείνοι τήν είχαν ράψει . Δεν θά τό ξεχάσω αύτό τό πράγμα ! Σήκωσε τά ρουχάκια της καί βλέπω έτσι σταυροειδώς τήν ουλή.

 Μάς είπε ότι βγήκε ένα ζωύφιο μέσα άπό τήν κοιλιά της καί αισθάνθηκε σάν νά έφυγε ό καρκίνος. Καί όταν κοιμήθηκε,μάς έλεγε μιά κυρία πού ειχε πάει στήν νεκρώσιμη Ακολουθία της :«Δεν μπορώ νά σάς περιγράφω τί κόσμος παραβρέθηκε,σάν κηδεία υπουργού».Οι άνθρωποι άπό εύλάβεια έπαιρναν πετρούλες από τό τζάκι .Σαράντα πέντε χρόνια μέσα στό τζάκι άσκήτευε , ούτε κελλί είχε ούτε τίποτε.

Τώρα τελευταία ήρθαν κάποιοι προσκυνητές πού είχαν πάει στο Αγιον Όρος και μου έλεγαν γιά τις άγιες καταστάσεις πού έχει ό π. Έφραιμ ό Κατουνακιώτης , όταν λειτουργεί . Γονατίζει κάτω άκουμπώντας τό κεφαλάκι του στήν Αγία Τράπεζα.

Δεν σηκώνεται από την Αγία Τράπεζα από τά δάκρυα πού χύνει ! Μέ κλαυθμό λειτουργεί . Στο σημείο τής Θείας Λειτουργίας όπου εκφωνεί : «Τά σα εκ των σων…» δεν μπορεί νά σηκώσει τό κεφάλι από την κατάνυξη καί τά δάκρυα πού έχει.:

(Σεπτέμβριος 1983

Από το βιβλίο ''Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου-Λόγια Καρδιάς'')

Η ΑΓΙΑ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΣΤΗ ΜΟΝΑΧΗ ΓΑΛΑΚΤΙΑ

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΤΗΣ ΧΑΛΟΥΣΕ ΧΑΤΗΡΙ!

Γερόντισσα Γαλακτία

 
Όλα, όμως, η Γερόντισσα Γαλακτία τά αντίκρυζε «εν πίστει» καί τά προσπερνούσε «εν σιγή». Γιατί ήταν από τίς ψυχές πού προσήγγιζαν τόν Χριστό, όχι «κράζουσα όπισθεν Αυτού» σάν τήν Χαναναία, αλλά «λαθούσα», ευγενικά, ήρεμα, συνεσταλμένα σάν τήν αιμορροούσα, πού τής έφθανε καί τής αρκούσε νά ακουμπήσει μόνο τά κράσπεδα τών ιματίων Του. Έτσι, μέ τήν ίδια συστολή προσήγγιζε πάντα Τόν Χριστό η Γερόντισσα Γαλακτία καί επιτελούσε τά έργα Του. Γι αυτό επέτυχε, τήν ίδια όπως η γυναίκα εκείνη κατάκτηση. Καί πράγματι ο Χριστός δέν τής χαλούσε χατήρι (χατίρι). Η προσευχή της, μετακινούσε όρη. Η απόλυτη εμπιστοσύνη της στήν πρόνοια Τού Θεού, ενεργοποιούσε μέσα της τήν Θεϊκή δύναμη καί επιτελούσε τό θαύμα. 

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ: "Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ!".

Ή γερόντισσα Γαλακτία "" μέχρι τά βαθειά γεράματα, σκορπούσε, έδιδε "τοίς πένησι". Ήταν γερόντισσα πιά, χειρουργημένη καί στά δύο πόδια, αλλά έστηνε μία μεγάλη κατσαρόλα φαγητό γιά νά μήν στερηθούν οί μοναχικοί γέροντες τής γειτονιάς. Γι'αυτό, λίγο πρίν τό τέλος, τήν επισκέφθηκαν ανάμεσα σέ άλλους, οί επτά Αρχάγγελοι πού μεταφέρουν τίς προσευχές τών Αγίων από τή γή στόν ουρανό. Τής συστήθηκαν μέ τά ονόματα τους, πού δέν τά λησμόνησε, αλλά τά ενέταξε στήν καρδιακή μνήμη της : Μιχαήλ,  Γαβριήλ,  Ραφαήλ, Ουριήλ, Ραμαήλ, Φαναήλ, Θαναήλ.

 Ό Ουριήλ τής είπε ότι φυλάει τήν άβυσσο. Σήκωσαν ψηλά τίς ρομφαίες καί τίς έκαναν "ρεκάπιτο, όπως είπε, γιά νά περάσει. Τήν οδήγησαν σέ ένα πάγχρυσο παλάτι. " Είναι ό τόπος τής κατοικίας σου", τής είπαν. Στή μέση ξεχείλιζε ένα ολόχρυσο δοχείο πού ανέβληζε κρυστάλλινο νερό. Ρώτησε: "Τί είναι αυτό;" "Είναι τό δοχείο τής καρδιάς σου", απάντησαν " καί ξεχειλίζει ή αγνότητά σου, ή σιωπή σου, ή ταπεινοφροσύνη σου καί οί ελεημονιές σου"!!!

ΟΙ ΜΟΝΑΧΕΣ ΤΑΛΙΔΑ ΚΑΙ ΤΑΩΡ

 Οι μοναχές Ταλίδα και Ταώρ

 

1. Στην Αντινούπολη* υπάρχουν δώδεκα γυναικεία μοναστήρια.
Εκεί αντάμωσα την αμμά Ταλίδα, γερόντισσα, που όπως έλεγε η ίδια αλλά και αυτές που ζούσαν κοντά της, είχε ογδόντα χρόνια στην ασκητική ζωή.
Μαζί της συγκαταβίωναν εξήντα νεαρές μοναχές που τόσο πολύ την αγαπούσαν, ώστε δεν ήταν ανάγκη να κλειδώνουν την αυλόπορτα, όπως συμβαίνει σε άλλα μοναστήρια.
Η αγάπη τους ήταν το μοναδικό κίνητρο παραμονής τους.
Η γερόντισσα είχε φτάσει σε τέτοιο βαθμό απάθειας, ώστε όταν εγώ επισκέφθηκα το μοναστήρι και κάθισα, ήρθε και στάθηκε και αυτή κοντά μου και έβαλε τα χέρια της στους ώμους μου· ένα υπέροχο δείγμα αυθορμητισμού.
 
2. Στο ίδιο μοναστήρι ζούσε και μια μοναχή μαθήτριά της, η Ταώρ, που είχε συμπληρώσει τριάντα χρόνια στη μοναστική ζωή.
Δεν θέλησε ποτέ να φορέσει καινούριο ράσο, καλύπτρα ή ακόμη παπούτσια, λέγοντας ότι· «Δεν τα έχω ανάγκη, μήπως πλανευτώ και φύγω».
Πραγματικά όλες οι άλλες μοναχές πηγαίνουν την Κυριακή στην εκκλησία για να μεταλάβουν, και μόνη εκείνη κουρελιάρα παραμένει κλεισμένη στο μοναστήρι αφοσιωμένη αδιάκοπα στην εργασία της.
Ήταν η προσωποποίηση της ομορφιάς· και ο πιο δυνατός θα μπορούσε να χάσει το μυαλό του μαζί της.
Η καθαρότητα όμως της καρδιάς και η σεμνότητά της ήταν αρκετές για να μεταμορφώσουν τη λαγνεία σε ντροπή και σεβασμό.
 
*Βρισκόταν στην Αίγυπτο, στην δεξιά όχθη του Νείλου σχεδόν απέναντι από την Ερμούπολη.
 
Από το βιβλίο του Δημητρίου Γ. Τσάμη, «Μητερικόν, Διηγήσεις και βίοι των αγίων μητέρων της ερήμου ασκητριών και οσίων γυναικών της ορθοδόξου εκκλησίας», των εκδόσεων Π. Πουρναρά.

ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ: ΜΕΤΑΝΟΗΣΤΕ, ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΙΜΩΣΑΝ ΣΤΗ ΓΗ!

Αγία Σοφία της Κλεισούρας: Μετανοήστε, γιατί τα σύννεφα της οργής του Θεούς σίμωσαν στη γη. Μεγάλο κακό έρχεται, από την πολλή αμαρτία. 

ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ: ΜΕΤΑΝΟΗΣΤΕ, ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΙΜΩΣΑΝ ΣΤΗ ΓΗ!

Αγία Σοφία της Κλεισούρας: Μετανοήστε, γιατί τα σύννεφα της οργής του Θεούς σίμωσαν στη γη. Μεγάλο κακό έρχεται, από την πολλή αμαρτία.

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΛΑΜΠΡΙΝΗ: ΦΥΣΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ, ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΟ ΨΩΜΙ ΨΩΜΑΚΙ!

Γερόντισσα Λαμπρινή Βέτσιου: Φυσικές καταστροφές, φτώχεια και πόλεμος δείχνουν ότι θα πούμε  το ψωμί – ψωμάκι; Όποιος στερήθηκε Χριστό στερήθηκε ψωμί. «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού.»

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ! ΤΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΘΕΙΑ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ!

Έρχεται Η Εποχή Πού Ούτε Αντίδωρο Ούτε Αγιασμό Θα Έχουμε

Πόσο ευτυχισμένοι είμαστε καί πόσο πρέπει αυτές τίς μέρες να τίς εκτιμούμε καί να τις σεβώμαστε! Πρέπει να σκεφτώμαστε, τό βράδυ πού πηγαίνουμε να κοιμηθούμε: «Θά τήν ξαναβρούμε αυτή τή ζεστασιά, αύτό τό ζεστό φαγητό πού τρώμε;

Θά ξαναβρούμε αύτά τά καλά πού έχουμε, αυτή τήν ήσυχία;». Δέν ξέρουμε τί ξημερώνει- αύτά έρχονται έν ριπή οφθαλμού. Γι’ αύτό αύτές τίς μέρες πρέπει να τίς έκτιμούμε καί να τίς σεβώμαστε.

Λέω, οί Σέρβοι μέ τόση πίστι καί εύλάβεια, τέτοιο μαρτύριο! Άλλα πάλι, λέω, καί στήν Ιερουσαλήμ στη Μονή Χοζεβά, ήταν χιλιάδες οί Πατέρες πού σφαγιάσθηκαν μέσα στο σπήλαιο- οί Χοζεβΐτες δέν ήταν άγιοι Πατέρες; Όταν πήγαμε εκεί στο σπήλαιο, βάλαμε χώμα μέσα στο μαντήλι καί μάτωσε τό μαντήλι- ευωδίαζε τό χώμα, ένδειξh μαρτυρίου. Τό ίδιο καί στον Άγιο Θεοδόσιο καί στά ρωσικά Μοναστήρια παντού αίματα. Πήγαμε καί στο χωριό τών Ποιμένων καί λέμε, κάτι εύωδιάζει- έβγαινε άρρητος ευωδία.

Καί στον άγιο Μηνά στή Χίο σφαγιάσθηκαν δεκατέσσερις χιλιάδες τήν ήμέρα τού Πάσχα. Τί μαρτύριο ήταν αύτό, δεκατέσσερις χιλιάδες! Γιατί έπέτρεψε ό Θεός καί τούς άποκεφάλισαν; Δέν ήταν εκείνοι άγιοι Πατέρες; Σύμφωνα μέ τήν πίστι μας, θά δώση καί σ’ εμάς ό Θεός. Ή Χάρις τού Θεού θά μάς σκεπάση. Να λέμε τούς Χαιρετισμούς- «τείχος εί τών παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε», καί τί θά κάνη ό Θεός δέν ξέρουμε.

Λέω, πώς πρέπει να είμαστε καί στο θέμα τής προσευχής! Όταν έκκλησιαζώμαστε, να είμαστε πολυόμματα Χερουβείμ. Εκεί πού στεκόμαστε, εκεί να μένουμε, εκτός έάν ύπάρχη σωματική άνάγκη.

Τί μεγάλη ευλογία είναι να έχουμε κάθε μέρα Θεία Μυσταγωγία! Πολύ μεγάλη ευλογία είναι αύτή. Θά έρθη καιρός, πού δέν θά βρίσκουμε ένα άντιδωράκι τόσο δα μικρό καί θά λέμε: «Πού είσαι, άντιδωράκι μου, να σέ φάω, πού σέ είχα κάθε μέρα, σέ έπαιρνα καί σέ έτρωγα μέ τίς χούφτες!». Θά έρθη έποχή πού δέν θά έχουμε ούτε άντίδωρο ούτε αγιασμό να πάρουμε. Τώρα είναι μιά μεγάλη ευλογία τής Παναγίας μας να έχουμε κάθε μέρα Θεία Λειτουργία. Ξέρετε πόσο μάς φρουρεί; Μάς έλεγε ένας Γέροντας παλαιότερα ότι, όταν μια αδελφή έχη επάνω της ένα Τετραευάγγελο, φυλάει σαράντα γειτονιές.

Σκεφτήτε τώρα να γίνεται κάθε μέρα μία Θυσία τοΰ Χριστού, πόση ευλογία έχουμε! Αυτό είναι άφάνταστο’ να κατεβαίνουν κάθε μέρα μύριες μυριάδων Αγγέλων και Αρχαγγέλων, τά πολυόμματα Χερουβείμ, τά έξαπτέρυγα Σεραφείμ, να μάς περικυκλώνουν καί να γίνεται ή Θεία Μυσταγωγία. Περισσότεροι είναι οί άγιοι Άγγελοι άπό την άναπνοή μας πού βγαίνει.

Σκεφθήτε τί μεγάλο πράγμα είναι να είναι γεμάτη ή έκκλησία άπό αγίους Αγγέλους! Δέν ξέρω, έγώ έτσι τό νοιώθω, έτσι τό βλέπω και έτσι σάς τό λέω. Πολλές φορές σκέφτομαι, τί μεγάλη δωρεά του Θεού είναι αυτό, και ξενυχτώ, δέν μέ πιάνει ό ύπνος. Κάθε μέρα Θεία Μυσταγωγία! Να μνημονεύουμε τά ονόματα όλων αύτών των άνθρώπων! Ή κάθε ψυχούλα πού είναι τόσο πονεμένη και διψασμένη θέλει μιά βοήθεια και μιά ένίσχυσι, έκτος άπό τούς κεκοιμημένους πού είναι μέσα στήν Κόλασι καί άλλος είναι μέσα στο πυρ καί άλλος στο βρυγμό των όδόντων, πού καί αύτοί έχουν ανάγκη να μνημονευθούν.

Εις δόξαν Θεού σάς λέω, ότι στον κόσμο πού ήμουν καί εργαζόμουν εννιά καί δέκα ώρες την ήμέρα, σηκωνόμουν στις τρεις ή ώρα καί πήγαινα στήν έκκλησία, στήν άλλη άκρη, μέ βροχές καί χιονοθύελλες. Θυμάμαι στήν Κατοχή μιά μέρα μέ σταμάτησε ένας Γερμανός καί μου είπε «άλτ»- πήγε να μέ σκοτώση. Κάνω τό σταυρό μου τρεις φορές καί του λέω: «πηγαίνω στήν εκκλησία». Μόλις μέ είδε να κάνω τό σταυρό μου, μ’ άφησε.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ- ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ

ΜΗΝΥΜΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΘΕΚΛΑ!

Μήνυμα της Γερόντισσας Θέκλας Ηγουμένης της Ιεράς Μονής Παναγία η Παρηγορήτισσα του Καναδά. Πρόκειται για το πρώτο ελληνορθόδοξο μοναστήρι που ίδρυσε ο μακαριστός Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης και Αριζονίτης στο Κεμπέκ του Καναδά. (Holy Monastery of Virgin Mary the Consolatory).

Eμπειρικά Βιώματα

Ευρισκόμενη στην τέταρτη εβδομάδα της καραντίνας και εν όψει των Αγίων ημερών του Πάσχα, πιεζόμενη από το άγχος και τον φόβο που προσπαθούν να μας επιβάλουν, την πίεση που δημιουργεί η διακυβέρνηση του μοναστηριού κάτω από αυτές τις συνθήκες και την βαθιά λύπη με τη οποία γεμίζει την καρδιά μου ο πόνος και η θλίψη των ανθρώπων γύρω μας για την στέρηση κάποιων βασικών αναγκών και κυρίως την στέρηση της μεγίστης παρηγοριάς και πηγής δυνάμεως που είναι ο εκκλησιασμός και του δυνατότερου φαρμάκου που είναι η Θεία Kοινωνία, κατέφυγα στην απόσυρση, στην «κατά μόνας» προσευχή και παρακάλεσα και διαρκώς παρακαλώ τον Θεό να απλώσει το άπειρο έλεος του στον κόσμο του, να θεραπεύσει τους ασθενείς να τους δυναμώνει και να παρηγορεί και να ανακουφίζει τους ηλικιωμένους και όσους μαστίζονται από μοναξιά και έχουν κάθε μορφής δυσκολία.

Αισθανόμουν κάποια ενοχή διότι εμείς αυτή την στιγμή έχουμε αυτήν την παρηγοριά της μυστηριακής ζωής, ενώ οι αδελφοί μας την στερούνται και προσπαθούσα να βρώ τρόπο να τους παρηγορήσω. Τότε άκουσα στα αυτιά μου μια φωνή να μου λέει «για θυμήσου εσείς τι κάνατε;» Τότε σαν να άνοιξε ο νούς μου και είδα μπροστά μου και πιστέψτε με, ξαναέζησα «εν αισθήσει» τις στιγμές εκείνες τις μοναδικές .

Όταν πήγα στο μοναστήρι το 1975 (πριν 45 χρόνια) ήταν η εποχή που η συνοδεία της μονής Φιλοθέου ήταν ακόμη μικρή σε αριθμό μοναχών και οι ιερείς ήταν ελάχιστοι. Έτσι, δεν υπήρχαν ιερείς διαθέσιμοι ώστε να εξυπηρετούν τα μετόχια. Επειδή το μοναστήρι μας ήταν μετόχι της μονής Φιλοθέου για χρόνια δεν είχαμε ιερέα. Όποτε μπορούσαν (ελάχιστες φορές) έρχονταν, αλλά ποτέ δεν μπορούσαν να απουσιάζουν από το μοναστήρι ημέρες μεγάλων εορτών. Χριστούγεννα, Πάσχα, Ευαγγελισμού, Δεκαπενταύγουστος, Πεντηκοστή κ.λ.π. πάντα είμασταν χωρίς ιερέα.
Λογικά αν αυτό γινόταν σε ενορία, οι άνθρωποι θα διαμαρτύρονταν, θα φώναζαν, θα έλεγαν άπρεπα λόγια ίσως και να καταριόταν ακόμα και ο μόνος χαρούμενος θα ήταν ο «πειράζων» με τους αγγέλους αυτού.
Σ’ εμάς γινόταν το αντίθετο. Νηστεύαμε, προετοιμαζόμασταν για την θεία Κοινωνία, μαζευόμασταν στο μικρό μας παρεκκλήσι, που ήταν η προέκταση ενός διαδρόμου, (το ¼ από το εκκλησάκι μας εδώ στη Μονή) διαβάζαμε την ακολουθία μας και στο τέλος η αγιασμένη μας Γερόντισσα Μακρίνα, μας «κοινωνούσε» δίνοντας μας μεγάλο αγιασμό και αντίδωρο και πάντα μας έλεγε ότι, αν εμείς είμαστε «όπως πρέπει» τότε είναι δυνατόν αοράτως να μας κοινωνούν οι Άγιοι Άγγελοι, όπως διαβάζουμε πολλές φορές στους βίους Αγίων.
Πιστέψτε με, τότε ζήσαμε πολλές ουράνιες καταστάσεις που δεν τις ζήσαμε ξανά όταν πλέον είχαμε μόνιμο ιερέα, σαρανταλείτουργα κ.λ.π.
Τώρα καταλαβαίνω ότι λόγω της στέρησης αλλά και του μεγάλου πόθου και της υπομονής ο Θεός μας χαρίτωνε με χάρι μαρτυρική.

Το εκκλησάκι ευωδίαζε σαν να το είχαν ράνει με μύρα. Τα μάτια μας έτρεχαν δάκρυα ασταμάτητα. Η καρδιά μας σκιρτούσε από την χάρι του Θεού.
Τις ημέρες που «κοινωνούσαμε» χωρίς κάν να το σκεφτούμε, μιλούσαμε ψυθιριστά διότι αισθανόμασταν ότι ζούσαμε σε μία μυσταγωγία. Στο στόμα μας λέγοντας την ευχή γευόμασταν σαν να είχαμε μια ευωδιαστή καραμέλα. Αισθανόμασταν την Θεία Κοινωνία και ας μην είχαμε κοινωνήσει και όλη την ημέρα προσέχαμε να μην φτύσουμε ή μασίσουμε μαστίχα και κατόπιν την πετάξουμε. Τόσο μεγάλη ήταν η αίσθηση της Θείας Κοινωνίας.

Ότι κι αν γράψω δεν είναι δυνατόν να περιγράψω την αίσθηση της χάριτος του Χριστού που ζήσαμε εκείνες τις μέρες της στέρησης διότι δεν περιγράφεται με λόγια.
Μετά από λίγα χρόνια οι ιερείς στην μονή Φιλοθέου αυξήθηκαν και δεν είχαμε πλέον πρόβλημα. Όλα είχαν μπεί στον ρυθμό τους.

Μετά από δεκαεννέα χρόνια όταν η υπακοή μας έφερε με την αδελφή Εφραιμία εδώ στον Καναδά αντιμετωπίσαμε πάλι το ίδιο πρόβλημα. Έλλειψη ιερέων! Η μονή μας για επτά χρόνια δεν είχε ιερέα. Τώρα όμως το πράγμα δεν ήταν τόσο σκληρό διότι οι ιερείς μας με την εντολή του Μητροπολίτη έρχονταν τις καθημερινές και λειτουργούσαν ώστε να κοινωνούμε. Όμως πάλι τα Σαββατοκύριακα και τις ημέρες των εορτών δεν είχαμε ιερέα. Οι ιερείς έπρεπε να λειτουργούν στις κοινότητες τους. Μόνες μας κάναμε τις ακολουθίες, στολίζαμε τις εικόνες, στολίζαμε τον Σταυρό την ημέρα της Υψώσεως και την Σταυροπροσκυνήσεως, βγάζαμε τον σταυρό την Μεγάλη Πέμπτη κ.λ.π. και προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε το ηθικό και την διάθεση των νεαρών δοκίμων που είχαν πλήρη απειρία.

Αυτά μαζί με πολλά άλλα είναι τώρα ένας πλούτος εμπειρίας που υπάρχει μέσα μας και οσάκις χρειαστεί ανοίγουμε το θησαυροφυλάκιο της πείρας και διαλέγουμε ό,τι χρειαζόμαστε ανάλογα με την περίπτωση.

Ξαφνικά σαν να ανοίχτηκε ο νους μου, ξαναέζησα όλη αυτή την πνευματική κατάσταση πολύ έντονα σαν μια απάντηση στην προσευχή μου και το μήνυμα ήταν ότι όποιος ετοιμασθεί με ταπείνωση, χωρίς γογγυσμό και διαμαρτυρία, με πολύ προσευχή και πίστη στην πρόνοια του Θεού και πάρει τον αγιασμό και το αντίδωρο αντί της Θείας Κοινωνίας και θεωρεί πως ο Θεός δεν επέτρεψε να κοινωνήσει ως ανάξιος και απροετοίμαστος που είναι, τότε αυτός ο άνθρωπος θα χαριτωθεί από τον Θεό με χάρι μαρτυρική για την οποία ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός έλεγε «αγάπησα πολύ την χάρι του μαρτυρίου που τόσο θαυμαστά καθαρίζει την ψυχή».

Ο πειρασμός θέλησε να μας κλείσει τις εκκλησίες. Ας κάνουμε εμείς τα σπίτια μας εκκλησίες.
Έντεκα μας έκλεισε, έντεκα χιλιάδες να ανοίξουμε εμείς. Κάθε σπίτι ας γίνει εκκλησία. Η προσευχή να ανεβαίνει πύρινη στον ουρανό. Το λιβάνι να μοσχοβολήσει σε όλες τις γειτονιές.

Το καντήλι και το κερί να ανάβει διαρκώς. Να παρακολουθούμε τις ακολουθίες στα μέσα ενημέρωσης, προσευχόμενοι και όχι ξαπλωμένοι, ή τρώγοντας, ή καπνίζοντας κ.λ.π. Αν κάνουμε έτσι, αντί να κλείσουν οι εκκλησίες θα μεγαλώσουν, θα πλατύνουν και θα γίνουν ολόκληρες οι πόλεις εκκλησίες. Τότε θα δώσει και ο Θεός την ευλογία Του. Βλέποντας την μετάνοια και την πίστη μας θα επιτιμήσει την ασθένεια και θα μας δώσει την ελευθερία μαζί με τις εκκλησίες και χρόνους ζωής για να εργαστούμε για τον Θεό.

Σας εύχομαι καλή Μεγάλη Εβδομάδα, πνευματική άνοδο, υγεία διπλή πνεύματος και ψυχής, υπομονή με άπειρη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού και το φως της Αναστάσεως να λάμψη μέσα στις καρδιές και να τις γεμίσει με όλα τα δώρα του Παναγίου Πνεύματος. ΑΜΗΝ.

«ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΟΦΟΡΟ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!»

Με άπειρη την εν Χριστώ αγάπη
Ελάχιστες εν Χριστώ,
Γερόντισσα Θέκλα και αδελφές

https://www.pemptousia.gr

ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ: ΜΕΤΑΝΟΗΣΤΕ, ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΙΜΩΣΑΝ ΣΤΗ ΓΗ!

Αγία Σοφία της Κλεισούρας: Μετανοήστε, γιατί τα σύννεφα της οργής του Θεούς σίμωσαν στη γη. Μεγάλο κακό έρχεται, από την πολλή αμαρτία.

ΑΓΙΑ ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗ: ΓΙΑΤΙ ΜΙΣΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΣΕ ΑΔΙΚΗΣΕ;

Οσία Συγκλητική: Γιατί μισείς τον άνθρωπο που σε λύπησε; Δεν είναι αυτός που σε αδίκησε, αλλά ο διάβολος. Να μισήσεις την αρρώστια λοιπόν και όχι τον άρρωστο.

ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ: ΟΤΑΝ Ο ΠΑΠΑΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ, ΣΤΕΛΝΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΚΑΙ ΣΤΕΦΑΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΙΑ!

Αγία Σοφία της Κλεισούρας: Συμβουλέψτε τά κορίτσια σας νά φυλάξουν τήν τιμή τους, μέχρι τόν γάμο τους, νά βαδίσουν τόν δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Τά ἀγόρια νά μένουν καθαρά μέχρι τόν γάμο. Ὅταν ὁ παπάς ἀνοίγει τό Εὐαγγέλιο στόν γάμο, στέλνει ὁ Χριστός τόν ἄγγελο καί στεφανώνει τήν παρθενία.

ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ: ΜΕΤΑΝΟΗΣΤΕ, ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΙΜΩΣΑΝ ΣΤΗ ΓΗ!

Αγία Σοφία της Κλεισούρας: Μετανοήστε, γιατί τα σύννεφα της οργής του Θεούς σίμωσαν στη γη. Μεγάλο κακό έρχεται, από την πολλή αμαρτία.

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ: ΗΡΘΕ ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ, ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ!

Γερόντισσα Μακρίνα: Θυμάστε, σάς είπα κάποτε γιά ένα άτομο, πού ήρθε και μου είπε ότι δέν πιστεύει πώς υπάρχει αιώνιος ζωή;

Ξαφνικά μιά μέρα πέθανε ο καλύτερός του φίλος, πολύ νέος άνθρωπος. Από τον πόνο πού αισθάνθηκε, ήρθε μιά μέρα, μέ βρήκε, μιλήσαμε καί τού είπα να του κάνη κάθε μέρα ένα κομποσχοινάκι τριαντα- τριάρι κι ας μή πιστεύη.

Μετά από λίγο καιρό σταμάτησε να κάνη τό κομποσχοίνι.

Παρουσιάστηκε τότε ο φίλος του καί του λέει:

«Γιατί σταμάτησες να μου κάνης κομποσχοίνι; Κάθε μέρα, όσο ζής, θά μου κάνης τό κομποσχοινάκι, γιατί κάθε μέρα λαβαίνω τό δώρο σου». Ας χάσουμε καί λίγο ύπνο. Είναι τέτοιες οί καταστάσεις τώρα, πού πρέπει να χάνουμε λίγο ύπνο, να εγκρατευώμαστε στο φαγητό μας καί σ’ όλα μας.

Πρέπει να κάνουμε μιά θυσία γιά τήν άγάπη του Χριστού μας, γιατί οι καιροί έφτασαν, οι μέρες μας έφτασαν.

Όλη η φύσις μιλά, κλαίει καί οδύρεται, γιατί η άμαρτία είναι μεγάλη κι όπου είναι μεγάλη η αμαρτία, εκεί έρχεται καί η οργή του Θεού.

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ: Η ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΣΑΝ ΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ!

Γερόντισσα Μακρίνα: Η ευσπλαχνία του Θεού είναι ατέλειωτη σαν το πέλαγος, σαν τον ουρανό. Ο Θεός δεν λέει «γιατί αμάρτησες, αλλά γιατί δεν σηκώνεσαι;» Όλα μας τα συγχωρεί, αρκεί να μετανοούμε μόλις καταλαβαίνουμε ότι κάναμε ένα σφάλμα.

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΕΙΡΗΝΗ : ΑΠΟ ΤΟΥΡΙΣΤΡΙΑ ΕΓΙΝΕ ΜΟΝΑΧΗ ΚΑΙ ΒΟΗΘΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Μια γερόντισσα στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Βαλσαμίτη, στην Αμοργό συγκινεί με τα λόγια της. Ανέλαβε την εγκαταλελειμμένη από το 1757 μονή και την έκανε έναν μικρό παράδεισο.

Σύμφωνα με την ίδια, μπορεί να βοηθήσει κάποιον με κατάθλιψη στο να γίνει καλά, αν μείνει μαζί της για λίγο.

Ο λόγος γίνεται για την Γερόντισσα Ειρήνη. Είναι η μοναδική μοναχή που βρίσκεται στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Βαλσαμίτη στην Αμοργό. Από τουρίστρια, έγινε καλόγρια και ανέστησε την εγκαταλελειμμένη μονή. Το κτήριο αυτό, παρέμενε ερειπωμένο από το 1757. Πρόκειται για έναν παράδεισο που δεν πρέπει με τίποτα να παραλείψετε, αν ποτέ επισκεφθείτε την Αμοργό.

«Φέρτε μου εδώ κάποιον με κατάθλιψη και θα τον κάνω καλά», είναι τα λόγια που τονίζει σε όσους επισκέπτονται το ξακουστό Μοναστήρι.

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ: ΝΑ ΚΥΝΗΓΑΣ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΕΥΧΗ!

Γερόντισσα Μακρίνα: Να κυνηγάς πολύ την “ευχή” σαν αυτούς που ψάχνουν να βρουν ένα μαργαριτάρι. Χωρίς “ευχή” δεν έχει Χριστό στην καρδιά. Αυτή θα σε μάθει να αγαπάς τον Χριστό. Οποιος κυνηγάει την “ευχή” σαν το χρυσάφι και εκμεταλλεύεται και το λεπτό όλα τα υπερπηδά, τα δεχεται και τα υπομένει. Τοτε ο Θεός και η Παναγία τον σκεπάζουν.