ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ!

Υπεραγία Θεοτόκε Σώσον ημάς! 

ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!

Την ευλογία της Παναγίας να έχουμε κάθε μέρα!

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ! ΜΟΝΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΓΛΥΚΑΙΝΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ!

Παναγία μου! Μόνο το όνομά της να πεις γλυκαίνει το στόμα σου και την καρδιά σου! 

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕ ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ!

Παναγία μου! Δώσε δύναμη σε όσους υποφέρουν!

ΜΟΝΟ Η ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Μόνο η αγάπη της Παναγίας και του Χριστού θα σώσει τον κόσμο. 

ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΣΟΥ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΑΝΑΓΙΑ ΝΑ ΧΑΡΙΖΕΙΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Την χάρη σου παρακαλώ γλυκιά μου Παναγία να χαρίζεις σε όλους την χαρά μα πάνω απ’ όλα υγεία.

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ!

Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς!

ΛΑΤΡΕΥΤΗ ΜΑΣ ΜΗΤΕΡΑ, ΚΡΑΤΑ ΜΑΣ ΣΦΙΧΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ!

Λατρευτή μας Μητέρα, κράτα μας σφιχτά στην αγκαλιά σου!

ΤΗΝ ΠΑΣΑΝ ΕΛΠΙΔΑ ΜΟΥ ΕΙΣ ΣΕ ΑΝΑΤΙΘΗΜΙ, ΜΗΤΗΡ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι Μήτηρ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου!

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ!

Παναγία μου! Σε ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου για όσες φορές σου ζήτησα βοήθεια και προσέτρεξες στο πλευρό μου!

ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ ΣΚΕΠΑΣΕ ΜΑΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΕΠΗ ΣΟΥ!

Μεγαλόχαρη σκέπασέ μας κάτω από την σκέπη σου! Βοήθησέ μας! Σώσε μας!

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕΣ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ!

Υπεραγία Θεοτόκε Σώσον ημάς!

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ: "ΟΤΑΝ ΜΕΛΑΓΧΟΛΕΙΤΕ ΝΑ ΨΑΛΛΕΤΕ ΤΑ ΔΥΟ ΤΟΥΤΑ ΤΡΟΠΑΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ".

"Ὅταν μελαγχολεῖτε», ἔγραφε πρὸς πνευματικό του παιδὶ ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος, νὰ ψάλλετε τὰ δυὸ τοῦτα τροπάρια της Παναγίας μας:

«Μακαρίζομεν σὲ πᾶσαι αἱ γενεαί, Θεοτόκε Παρθένε· ἐν Σοί γὰρ ὁ ἀχώρητος Χριστὸς ὁ Θεὸς Ἡμῶν χωρηθῆναι ηὐδόκησε. Μακάριοι ἐσμέν καὶ ἡμεῖς προστασίαν Σὲ ἔχοντες· ἡμέρας γὰρ καὶ νυκτὸς πρεσβεύεις ὑπὲρ ἠμῶν καὶ τὰ σκῆπτρα τῆς βασιλείας ταῖς Σαῖς ἱκεσίαις κρατύνονται διὸ ἀνυμνοῦντες βοῶμεν Σοί· Χαῖρε κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά Σοῦ».

«Σὲ τὸ ἀπόρθητον τεῖχος, τὸ τῆς σωτηρίας ὀχύρωμα, Θεοτόκε Παρθένε, ἱκετεύομεν. Τὰς τῶν ἐναντίων βουλάς διασκέδασον, τοῦ λαοῦ Σου τὴν λύπην εἰς χαρὰν μετάβαλε· ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου πρέσβευε· ὅτι Σὺ εἶ, Θεοτόκε, ἡ ἐλπὶς Ἡμῶν».

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:
Τά πάθη καί ἡ κατάθλιψη – Τί εἶναι καί πῶς θεραπεύονται
(Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου)

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ: "ΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ".

🌺Την ώρα που θα λέει ο Ιερεύς τό “εξαιρέτως” να σταυρώσεις τον πόνο σου.... 

......................................... 

🌷🌻💮🌹🌼🥀💐🕊️🌺

......................................... 

🕊️  Θέλω κάτι να επισημάνω για την Θεία Λειτουργία, για τη στιγμή τού «Άξιόν εστί». 

💐Εκείνη την ώρα να προσέχουμε τον λογισμό μας και να σταυρώνουμε όλο το σώμα μας, διότι είναι παρών ο Θεός. 

🥀Εκείνη την ώρα αποκαλύπτει πολλά πράγματα ο Θεός και πολύ μάς ενισχύει.

🌼 Εκείνη την ώρα επισκιάζει ή Χάρις τού Παναγίου Πνεύματος.

🌹 Η δε Παναγία όλα τα εξορκίζει, είτε πειρασμό είτε αρρώστια.

💮 Στο «εξαιρέτως τής Παναγίας Αχράντου» να σταυρώνουμε τον νου μας, όπου πονάμε και να μνημονεύουμε ονόματα αρρώστων, αμαρτωλών, φυλακισμένων και όσων ανθρώπων έχουν ανάγκη. 

........................................ 

🌷🌻🥀💐🌺💮🕊️🌹🌼

......................................... 

🌻Την ώρα πού εύχεται ό Ιερεύς και λέει:

🌷«Μνήσθητι Κύριε… ζώντων και τεθνεώτων» να γονατίζουμε, αν μπορούμε -και οι εκκλησιαστικές- και να προσευχόμαστε για όλους τούς ανθρώπους.

🌺 Κάποτε είχε έρθει ό κύριος, πού χάρισε στο Μοναστήρι τα βιβλία τού αγίου Ιωάννου τού Χρυσοστόμου.

🕊️Είχε ένα επίμονο πονοκέφαλο και είχε ξοδέψει πολλά χρήματα στους γιατρούς, χωρίς να βρει θεραπεία. Άκουσε λοιπόν σε μία Θεία Λειτουργία φωνή που τού είπε:

💐«Την ώρα πού θα λέει ό Ιερεύς το “εξαιρέτως”, να σταυρώσεις τον πόνο σου».

🥀 Αυτό ήταν, σταυρώθηκε και πέρασε.

🌼 Έρχεται και ή Μεγάλη Τεσσαρακοστή!

🌹 Να τη διέλθουμε με πίστη, με πολλή αγάπη, με υπομονές, με πολύ αγώνα πνευματικό, για να φθάσουμε και στην αγία Ανάσταση.

🌺+ Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου

......................................... 

🌷🌻💮🌹🌼🥀💐🕊️🌺

.........................................

ΠΑΠΑ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΑΓΚΑΣΤΑΘΗΣ: "Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ".

Ένα απόγευμα περνούσα από την πλατεία του χωριού και πήγαινα στο σπίτι μου. Βλέπω στο καφενείο πολλούς άνδρες, άλλοι πίνανε κρασί, άλλοι χαρτοπαίζανε. Οι σατανάδες ήταν γύρω-γύρω πάνω στα κεφάλια τους, σε έναν μάλιστα ήταν σαν αρκούδα. Μιά μέρα γύριζα από το χωράφι και περνώντας έξω από την Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου βλέπω ένα σατανά ξαπλωμένο. Τον ρωτώ:  ''τι κανείς εδώ''; Και μου απαντά: ''Εγώ κάθομαι εδώ για να μην αφήνω κανένα να κάνει τον σταυρό του''. Μιά φορά ήταν καλοκαίρι, με καλέσανε στο χωριό Κούρσοβο να κηδεύσω κάποιον. Όταν γύρισα στο χωριό μου στο δρόμο οι σατανάδες με πετροβολούσαν. Θέλανε να με σκοτώσουν. Άρχισα να λέγω τους Χαιρετισμούς και διαλύθηκαν σαν καπνός. 

παπά-Δημήτρης Γκαγκαστάθης († 29 Ιανουαρίου 1975)

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ (ΠΑΥΛΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΟΝΗΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΔΟΣ)

Ἄσπιλε, ἀμόλυντε, ἄφθορε, ἄχραντε, ἁγνὴ Παρ- θένε, Θεόνυμφε Δέσποινα· ἡ Θεὸν Λόγον τοῖς ἀνθρώποις τῇ παραδόξῳ σου κυήσει ἑνώσασα καὶ τὴν ἀπωσθεῖσαν φύσιν τοῦ γένους ἡμῶν τοῖς οὐρανίοις συνάψασα· ἡ τῶν ἀπηλπισμένων μόνη ἐλπὶς καὶ τῶν πολεμουμένων βοήθεια· ἡ ἑτοίμη ἀντίληψις τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων, καὶ πάντων τῶν Χριστιανῶν τὸ καταφύγιον. Μὴ βδελύξῃ με τὸν ἁμαρτωλόν, τὸν ἐναγῆ, τὸν αἰσχροῖς λογισμοῖς καὶ λόγοις καὶ πράξεσιν ὅλον ἐμαυτὸν ἀχρειώσαντα, καὶ τῇ τῶν ἡδονῶν τοῦ βίου ῥαθυμίᾳ, γνώμῃ δοῦλον γενόμενον· ἀλλ ̓ ὡς τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ Μήτηρ, φιλανθρώπως σπλαγχνίσθητι ἐπ ̓ ἐμοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ καὶ ἀσώτῳ, καὶ δέξαι μου τὴν ἐκ ῥυπαρῶν χειλέων προσφερομένην σοι δέησιν· καὶ τὸν σὸν Υἱόν, καὶ ἡμῶν Δεσπότην καὶ Κύριον, τῇ μητρικῇ σου παῤῥησίᾳ χρωμένη δυσώπησον, ἵνα ἀνοίξῃ κἀμοὶ τὰ φιλάνθρωπα σπλάγχνα τῆς αὐτοῦ ἀγαθότητος· καί, παριδών μου τὰ ἀναρίθμητα πταίσματα, ἐπιστρέψῃ με πρὸς μετάνοιαν καὶ τῶν αὐτοῦ ἐντολῶν ἐργάτην δόκιμον ἀναδείξῃ με. 

Καὶ πάρεσό μοι ἀεὶ ὡς ἐλεήμων καὶ συμπαθὴς καὶ φιλάγαθος· ἐν μὲν τῷ παρόντι βίῳ θερμὴ προστάτις καὶ βοηθός, τὰς τῶν ἐναντίων ἐφόδους ἀποτειχίζουσα καὶ πρὸς σωτηρίαν καθοδηγοῦσά με· καὶ ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου μου τὴν ἀθλίαν μου ψυχὴν περιέπουσα καὶ τὰς σκοτεινὰς ὄψεις τῶν πονηρῶν δαιμόνων πόῤῥω αὐτῆς ἀπελαύνουσα· ἐν δὲ τῇ φοβερᾷ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως, τῆς αἰωνίου με ῥυομένη κολάσεως, καὶ τῆς ἀποῤῥήτου δόξης τοῦ σοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ ἡμῶν κληρονόμον με ἀποδεικνύουσα. 

Ἧς καὶ τύχοιμι, Δέσποινα μου, Ύπεραγία Θεοτόκε, διὰ τῆς σῆς μεσιτείας καὶ ἀντιλήψεως, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

ῼ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ Ἀνάρχῳ Αὐτοῦ Πατρὶ καὶ τῷ Παναγίῳ καὶ Ἀγαθῷ καὶ Ζωοποιῷ Αὐτοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. 

Ἀμήν!

Εκ του μικρού Αποδειπνου.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΟ 1922 ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ!

Το θαύμα της Θεοτόκου – Μια αληθινή ιστορία!

~ Η χαρμόσυνη είδηση, πως θα πανηγυρίσουν και πάλι όπως τα παλιά καλά χρόνια και θα λιτανεύσουν τη θαυματουργή εικόνα στους αγρούς για να βρέξει, διαδόθηκε σαν αστραπή…

«Βρισκόμαστε στα 1922. Η επανάσταση του ’17 στη Ρωσία έχει οριστικά επιβληθεί. Οι ερυθροί παρτιζάνοι (κομμουνιστές αντάρτες) νίκησαν τους λευκούς (τσαρικούς αντάρτες) και επέβαλαν νέα τάξη πραγμάτων, καταργώντας έθιμα και παραδόσεις.

Στο χωριό Τοργίνσκ, πολύ κοντά στην πόλη Νερτσίνσκ, έκλεισαν τον ενοριακό ναό και κάρφωσαν με σανίδες τις πύλες του. Ήταν ένας ναός φημισμένος σ’ όλη την περιοχή Ζαμπαϊκάλ, για μια θαυματουργή εικόνα της Θεομήτηρος, την οποία τιμούσαν όχι μόνο οι κοζάκοι, αλλά και οι ξένοι.

Ο ναός πανηγύριζε στις 8 Ιουλίου. Πλήθος πιστών συνέρεε απ’ όλη την περιοχή. Μετά την Παράκληση, έβγαιναν όλοι από τον ναό και λιτάνευαν την ιερή εικόνα στα γύρω χωριά.

Τώρα όμως δεν γίνεται πια λιτανεία, γιατί η νέα εξουσία έχει σφραγίσει την Εκκλησία.

Εκείνη τη χρονιά είχε πέσει φοβερή ξηρασία στην περιοχή Ζαμπαϊκάλ. Η γη άνοιξε από τη ζέστη, και στέρεψαν οι πηγές, τα ποτάμια και τα πηγάδια. Τα φύλλα των δέντρων κιτρίνισαν και μαράθηκαν σαν να είχε περάσει φωτιά. Τα σπαρτά στους κάμπους ξεράθηκαν.

Πλησίαζε η 8η Ιουλίου, που άλλοτε πανηγύριζε η Παναγία του Τοργίνσκ. Την παραμονή, στη λαϊκή συνέλευση του Τοργίνσκ, οι ασπρογένηδες γέροι κοζάκοι άκουγαν σκυθρωποί το Στέφανο Καμένστσικώφ, πρώην κόκκινο παρτιζάνο και τώρα γραμματέα του χωριού να φλυαρεί:

– Λοιπόν σύντροφοι, -είπε συμπερασματικά- ο γραμματέας, πιστεύετε πως έχουμε ξηρασία, επειδή απαγόρευσε η εργατική εξουσία να λιτανεύεται η εικόνα της Παναγίας! Επειδή απαγόρευσε στους ελεεινούς παπάδες να ζαλίσουν το λαό, κι επειδή κάρφωσε με σανίδες την εκκλησία!

– Ακριβώς! Συμφώνησαν όλοι.

– Στέφανε! φώναξε ένας παλιός επίτροπος του ναού Τοργίνσκ. Εφέτος επιθυμούμε να λιτανεύσουμε την εικόνα της Παναγίας στους αγρούς μας. Τίποτα κακό δεν πρόκειται να συμβεί. Ζήτησε λοιπόν την άδεια από τους υπεύθυνους.

– Καλά σύντροφοι. Αφού επιμένετε τόσο πολύ, θα ενεργήσω σύμφωνα με την επιθυμία σας. Πάντως μην περιμένετε βροχή. Έτσι θα καταλάβετε στην πράξη ότι Θεός δεν υπάρχει.

Η αίτηση έγινε από τον γραμματέα, και η απάντηση ήρθε θετική από τα μέλη της G.Ρ.U. Η χαρμόσυνη είδηση, πως θα πανηγυρίσουν και πάλι όπως τα παλιά καλά χρόνια και θα λιτανεύσουν τη θαυματουργή εικόνα στους αγρούς για να βρέξει, διαδόθηκε σαν αστραπή.

Την επομένη το πρωί πλήθος λαού είχε κατακλύσει το ναό και το γύρω χώρο.

Κατέφθασαν όλοι ντυμένοι στα γιορτινά τους, ενώ οι κωδωνοκρουσίες συμπλήρωναν τον εορταστικό τόνο της ημέρας. Μοναδική παραφωνία αποτελούσε η παρουσία των πρακτόρων της G.Ρ.U. με τα κασκέτα και το ειρωνικό τους ύφος.

Σε λίγο λευκογένειοι κοζάκοι βγήκαν απ’ το ναό κρατώντας το βαρύ κιβώριο με την εικόνα της Θεοτόκου. Ακολουθούσαν οι ιερείς με τα χρυσοποίκιλτα άμφια τους.

Ο λαός γονάτισε. Όλων τα μάτια ήσαν δακρυσμένα. Η μεγάλη εικόνα με τα πολύτιμα πετράδια και τα ακτινοβόλα μάτια της Θεοτόκου περνούσε μπροστά από τους πιστούς.

Κάποια στιγμή αυτά τ’ ακτινοβόλα μάτια συναντήθηκαν με το βλοσυρό βλέμμα του Καμένστσικωφ και τον συγκλόνισαν. Ένοιωσε πως τον κοίταζαν στα μύχια της ψυχής του. Έκανε όμως τον αδιάφορο. Διόρθωσε το κασκέτο του κι άρχισε να καπνίζει.

Η Παράκληση είχε αρχίσει, και ο πολιός π. Ιωάννης πρόφερε αργά και καθαρά τις αιτήσεις:

– Δός υετόν τη διψώση γη, Σώτερ!

Πόσο λαχταρούσαν άνθρωποι και φύση την ευεργετική βροχούλα!

Ο ανυπόφορος καύσωνας την ώρα εκείνη έφθανε μέχρι τρέλλας. Οι ιερείς ράντιζαν με το αγιασμένο νερό το κιτρινισμένο σιτάρι και την κατάξερη γη.

Μέχρι το βράδυ λιτάνευσαν την εικόνα της Θεοτόκου σ ’όλα τα χωράφια κι έκαναν αδιάκοπες παρακλήσεις, ενώ το πλήθος ακολουθούσε ακούραστο σε λόφους, σε δρόμους, σε πλαγιές.

Ο Καμένστσικωφ, καβάλα στ’ άλογό του, χαμογελούσε ειρωνικά. Κάποια στιγμή πέταξε το τσιγάρο και μουρμούρισε θυμωμένος:

– Θα σας δείξω εγώ ποιος είναι ο Χριστός και η Παναγία σας.

Τώρα η λιτανεία πλησίασε στα σπίτια του χωριού Τοργίνσκ. Στη μέση ακριβώς βρισκόταν το σπίτι του Καμένστσικωφ. Στην πόρτα περίμενε ευλαβικά η ηλικιωμένη μητέρα του.

– Γριά! Της φώναξε. Μην τολμήσεις να βάλεις στην αυλή μας αυτή την τσιγγάνα!

– Τι λόγια είναι αυτά, Στέφανε! Τρελάθηκες; Διαμαρτυρήθηκε εκείνη.

Στο μεταξύ παρουσιάστηκαν στον ουρανό συννεφάκια, που διαρκώς μεγάλωναν. Κάποια στιγμή ο ιερέας στάθηκε για τη συνηθισμένη δέηση. Τότε ο Στέφανος, κατακόκκινος, έτρεξε κοντά του φωνάζοντας:

– Φτάνει πια η κωμωδία! Σύντροφοι, κυκλώστε αυτή την παλιοκασέλα! Τώρα θα σας δείξω πως δεν υπάρχει Θεός και Παναγία.

Και λέγοντας αυτά, έπιασε τον π.Ιωάννη από τα γένεια και τον έσπρωξε με ορμή.

Ο λευκασμένος λευίτης κυλίστηκε στη γη, ενώ ο χρυσός σταυρός που κρατούσε γλίστρησε από το χέρι του. Ο Καμένστσικωφ κλώτσησε με τη μπότα του το σταυρό κι ύστερα τράβηξε το καυκασιανό του σπαθί και χτύπησε μ’ όλη του τη δύναμη το πλαίσιο της εικόνας.

Ο κόσμος ταράχτηκε. Μεσολάβησε μια στιγμή, και ύστερα ακούστηκαν κραυγές:

– Αίμα, αίμα

– Θαύμα, θαύμα! – Θαύμα Παναγίας

Ο Στέφανος κοίταξε τριγύρω αγριεμένος. «Γιατί φωνάζουν;» αναρωτήθηκε.

– Στέφανε! Φώναξε έξαλλη η μητέρα του. Αμαρτία θανάσιμη! Κοίτα τη Δέσποινα!

Έριξε μια ματιά στην εικόνα και πάγωσε. Από το δεξί μάγουλο της Θεοτόκου έτρεχε αίμα σταγόνα-σταγόνα. Έτρεχε προς τα κάτω και πορφύρωνε το ασημένιο της πουκάμισο.

Ξαφνικά, σαν με ξένη φωνή, φώναξε ο ίδιος ο Καμένστσικωφ:

– Δάκρυα, δάκρυα!

Από τα μεγάλα μάτια της Παναγίας έτρεχαν μεγάλα, καθαρά σαν διαμάντια δάκρυα.

Κι αμέσως άρχισε να πέφτει από τον ουρανό η ευλογημένη βροχή.

Τρείς ημέρες έβρεχε συνέχεια. Η ποτιστική βροχή έπεφτε ακατάπαυστα στη διψασμένη γη, κι εκείνη ρουφούσε με απληστία το ζωογόνο νερό. Την τέταρτη μέρα ανέτειλε στον ουρανό ένας ολόλαμπρος ήλιος. Έλαμψε δείχνοντας στους ανθρώπους το θαύμα της ζωής και της ανακαινίσεως. – Θαύμα Παναγίας

Η Παναγία του Τοργίνσκ είχε κάνει το θαύμα της. Τα μέλη της G.P.U., ταπεινωμένα για το πάθημά τους, σφράγισαν και πάλι την εκκλησία και απήγαγαν την ιερή εικόνα σε μια μακρινή πόλη.

Το μεγαλύτερο όμως θαύμα συντελέστηκε στον Καμένστσικωφ, τον άθεο εκείνο μπολσεβίκο. Η Παναγία με το αίμα και το δάκρυ της πότισε την άπιστη αλλά διψασμένη ψυχή του, κι εκείνη δεν άργησε να καρποφορήσει την πίστη και τη μετάνοια».

Η ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ

Πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς, προς σε καταφεύ­γω, σωτηρίαν επιζητών· Ω Μήτερ του Λόγου και Παρθένε, των δυσχερών και δεινών με διάσωσον».

Έχοντας πολλούς πειρασμούς να με πνίγουν, καταφεύγω σε σένα, ζητώντας διακαώς τη σωτηρία μου. Εσύ Μητέρα του Λόγου και Παρθένε, διάσωσέ με από τις δυσκολίες και τα δεινά.

Την επίκληση «Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς» πολλοί την παρεξηγούν. Νομίζουν ότι δι’ αυτής η Θεοτόκος κηρύσσεται ως κύρια πηγή σωτηρίας, αξίωμα που ανήκει μόνο στον άχραντο τόκο της, τον Θεάνθρωπο Κύριο. Γι’ αυτό αντικαθιστούν την επίκληση, που θεωρούν δογματικά εσφαλμένη, με άλλη: «Υπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε υπέρ ημών». Η αντικατάσταση αυτή, ορθή στο νόημα και τη διατύπωσή της, δεν έρχεται ωστόσο σε αντίθεση προς την πρώτη επίκληση. Και οι δύο εκφράζουν το ίδιο πράγμα.

Κατά τη δογματική πίστη της Εκκλησίας μας, η Θεοτόκος ουδέποτε λαμβάνεται ως πρώτη και κύρια πηγή σωτηρίας, κάτι που θα ερχόταν σε αντίθεση με το λυτρωτικό αξίωμα του Χριστού, ως μόνου μεσίτη μεταξύ Θεού και ανθρώπων και ως μόνης πηγής σωτηρίας. Σε μια τέτοια περίπτωση η πρόταση θα ήταν δογματικώς επιλήψιμη, η δε Εκκλησία δεν θα τη χρησιμοποιούσε στη λατρεία της. Το ρήμα σώζω («σώσον») εδώ έχει άλλη σημασία, κυρίως σε ό,τι αφορά στο όργανο διά του οποίου τελείται η σωτηρία. Η Θεοτόκος σώζει τον άνθρωπο όχι ως πρώτη και κύρια πηγή σωτηρίας, αλλά κατά δεύτερο λόγο και έμμεσα, διά της προσευχής, των δεήσεων και της χάρης της, ως πάναγνης Μητέρας του σαρκωθέντα Λόγου του Θεού. Αυτό ισχύει και για την προσευχή και το μεσιτικό αξίωμα όλων των Αγίων.

Σε τελική ανάλυση και εφόσον η σωτηρία παρέχεται από το Θεό διά της πρεσβείας της αγνής Θεομήτορος, οι δύο επικλήσεις εκφράζουν το ίδιο πράγμα και δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστικός προβληματισμός σ’ εκείνους που γνωρίζουν τα δογματικά ζητήματα της πίστεως μας. Στα αστήρικτα βέβαια πνεύματα μπορεί να υπάρξει κάποιος σκανδαλισμός’ αυτά όμως πρέπει να φωτίζει και να καθοδηγεί στην αλήθεια η διδάσκουσα αρχή της Εκκλησίας.

Η ζωή του ανθρώπου στη γη αυτή είναι γεμάτη πειρασμούς, είτε από την εσωτερική φύση του ανθρώπου, η οποία, επιρρεπής στην αμαρτία αυτοπειράζεται, είτε από το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ο άνθρωπος ζει, ο κόσμος που είναι γεμάτος από παγίδες, κακότητα και πορνική φιληδονία, είτε και από συμβάντα ζωής έκτακτα και αναπάντεχα, τα οποία θέτουν σε κίνδυνο την αντοχή και την ψυχική ευστάθεια του ανθρώπου.

Οι πειρασμοί, οι τόσο συχνοί στη ζωή μας, έχουν διπλή όψη, θετική και αρνητική. Από τη μια δοκιμάζουν τον άνθρωπο, αυξάνοντας την αντοχή, την υπομονή και την πίστη του στην πρόνοια του Θεού, εκτρέφοντας την ελπίδα και τη γλυκιά αίσθηση του σωτηρίου στο οδοιπορικό του πιστού προς την ουράνια θεία βασιλεία· από την άλλη όμως, δεδομένης της αδυναμίας της φύσεως, είναι δυνατό να οδηγήσουν τον άνθρωπο σε πτώση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην ηθική και την πνευματική ζωή του. Κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Κύριος, στην προσευχή που μας παρέδωσε, μας είπε να προσευχόμαστε: «Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν».

Οι πιστοί, έχοντας παρρησία προς την αειπάρθενη Μητέρα του Χριστού, καταφεύγουν στη χάρη της, ζητώντας απ’ αυτή λύτρωση από τις δυσχέρειες και τα δεινά, που καθημερινά τους ταλαιπωρούν και τους συνθλίβουν.

(Α. Θεοδώρου, «Χρυσοπλοκώτατε Πύργε» -Μετάφραση και σχολιασμός των Παρακλητικών Κανόνων, εκδ. Αποστ. Διακονίας)

ΣΥΝΑΞΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ

12 Ιανουαρίου Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου του Ακαθίστου. 

Η ιερά εικόνα της Θεοτόκου του Ακαθίστου Ύμνου φυλάσσεται στο Καθολικό της ιεράς μονής Διονυσίου του Αγίου Όρους. Το έτος 1837 μ.Χ., κατά την διάρκεια πυρκαγιάς, οι μοναχοί έψαλλαν τον Ακάθιστο Ύμνο και η εικόνα παρέμεινε άθικτη. 

Ήταν ένα γεροντάκι που μόλις άκουγε τ’ όνομα της Παναγίας έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Ήταν ένας Καυσοκαλυβίτης που όποτε γύριζε πλευρό τη νύχτα έψελνε το «Άξιον εστί». Ήταν ένας Γρηγοριάτης ηγούμενος πού ΄χε «φάει» την εικόνα Της από τους πολλούς ασπασμούς. Ήταν ένας Νεοσκητιώτης που παρακαλούσε όποιον έβλεπε να μιλήσει, να γράψει, να εκδώσει, ό,τι υπήρχε για την Παναγία. Ήταν ένας μακαρίτης Ιβηρίτης που έπασχε από αγάπη προς την Πορταΐτισσα. Ένας Φιλοθεΐτης έλεγε: «Έχομεν βεβαίας τας ελπίδας εις την Γλυκοφιλούσαν»

Παναγία• η μάνα των Αγιορειτών.

Η Παναγία. Πάνω απ’ όλες τις Αγίες. Μητέρα Θεού και ανθρώπων. Η καλύτερη παραμυθία. Η πιο σίγουρη πρέσβειρα των πιστών. Η πιο ταπεινή, η πιο καλή, η πιο σεμνή, η πιο υπάκουη, η πιο υπομονετική, η σιωπηλή, η γενναία, η πρώτη, η βασίλισσα, η Κυρία, η Έφορος, η Οικονόμισσα, η φωτοφόρος νεφέλη και μανναδόχος στάμνα.

Χαρά να την αντικρύσεις. Ευχαρίστηση να την επικαλείσαι. Ευλογία να σ’ επισκέπτεται. Ελπίδα βέβαιη να την παρακαλάς. Βοήθεια μεγάλη η σκέπη της.

Πού να βρεις τα ωραία λόγια να την εγκωμιάσεις; Πόσο φτωχή είναι η γλώσσα για τα μεγάλα ονόματα; Πόσο έχει φθαρεί η γλώσσα από την κατάχρηση. Έτσι σιωπάς και τα λες όλα. Όπως σιωπηλή ακολουθούσε παντού τον αγαπητό Υιό Της. Μέχρι Σταυρού.

Αθωνίτισσα Θεοτόκε, το ακοίμητο κανδήλι, το αγνό κερί, οι Χαιρετισμοί, η Παράκληση, το Θεοτοκάριο, τα Θεοτόκια δεν σου αρκούν. Μήτε γονυκλισίες και τάματα και προσφορές και κομποσχοίνια. Την καθαρότητα της καρδίας ζητάς για νάλθει ο Υιός σου να κατοικήσει και να φέρει Θεοτόκες και Θεοφόρες ώρες αγίας θεοψίας και φωτοχυσίας…

Μητέρα του Θεού, μητέρα των ανθρώπων, μητέρα του πόνου, μητέρα της αγωνίας, μητέρα των θλιβομένων, σύντροφε των μονομάχων του Θεού, των καλογέρων.

Όπως και να το κάνουμε είναι ανώτερες ψυχές οι Αγιορείτες, αφού επέλεξαν ν’ αφοσιωθούν μόνιμα στην Αθωνίτισσα Θεοτόκο.

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς• του Άξιον εστί του πάνσεπτου ναού του Πρωτάτου της πρωτεύουσας των Καρυών, της Κουκουζέλισσας της Μεγίστης Λαύρας, της Βατοπεδινής Εσφαγμένης, της Πορταΐτισσας των Ιβήρων, της Τριχερούσης του Χιλιανδαρίου, του Ακαθίστου της Διονυσίου, της Φοβεράς Προστασίας του Κουτλουμουσίου, της Γερόντισσας του Παντοκράτορος, της Γοργοϋπηκόου της Δοχειαρίου, της Μυροβλύτισσας του Αγίου Παύλου, της Οδηγήτριας του Ξενοφώντος και τόσες άλλες, σ’ εκκλησίες και παρεκκλήσια, κελλιά και καλύβια… 

*Από το βιβλίο «Αθωνικό απόδειπνο» του Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ: ΠΟΣΑ ΧΡΩΣΤΑΕΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ!

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός: Να προσκυνήσουμε την πάχνη που γεννήθηκε. Να προσκυνήσουμε τα κουρελάκια που Το τύλιξαν μέσα. Να ασπασθουμε με ευλάβεια την Πανάχραντό Του Μανούλα που Το κράτησε στην αγκαλιά της με τέτοια παρρησία… Πόσα χρωστάει η κοινωνία απέναντί της!