ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Ο ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΑΣ ΘΕΟΣ: ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΩΤΗΡΑΣ, ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΙΣΑΞΙΟΣ ΜΕ ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ!

Ο ενανθρωπήσας Θεός: Στην Εκκλησία Σωτήρας,

στο σχολείο ισάξιος με τα είδωλα!

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής –Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Ο Χριστός γεννάται, όπως μαρτυρεί ο Μέγας Αθανάσιος, ως Σωτήρας του κόσμου, με σκοπό «να βοηθήσει στην ανάπλαση του ανθρώπου, που ο ίδιος έπλασε».

Οι Απόστολοι του Χριστού έλαβαν εντολή να διαδώσουν το Ευαγγέλιο της σωτηρίας σε όλα τα έθνη. Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος ήλθε στην Ελλάδα εδώ και 20 αιώνες περίπου, κηρύττοντας τον Χριστό, ως Σωτήρα και Λυτρωτή, βοηθώντας έτσι τον Ελληνισμό να αρνηθεί, σταδιακά και εν ελευθερία, τους ψεύτικους Θεούς - είδωλα και να υιοθετήσει τη νέα πίστη του Ιησού Χριστού, που αποτέλεσε, έκτοτε για τους Έλληνες, την πνευματική πυξίδα καθοδήγησής τους προς τη αληθινή σωτηρία και λύτρωση. 

Ο Απόστολος Παύλος, όργωσε την Ελλάδα, διδάσκοντας στην ελληνική γλώσσα, και σε αυτήν έστειλε πολλές από τις Επιστολές του προς Έλληνες. Στην ελληνική γλώσσα, επίσης, γράφτηκαν και τα άλλα βιβλία της Καινής Διαθήκης καθώς και το μεγαλύτερο μέρος των έργων των Πατέρων της Εκκλησίας και σε αυτήν έγιναν οι συζητήσεις και διατυπώθηκαν οι αποφάσεις των Μεγάλων και καθοριστικών για την χριστιανική πίστη Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας.

Η Ελλάδα υποδέχτηκε και φιλοξένησε επίσης Αποστόλους, όπως ο Ιωάννης ο Θεολόγος, ο Απόστολος Ανδρέας, ο Πρωτόκλητος, ενώ σε αυτήν γεννήθηκαν και αγίασαν χιλιάδες άγιοι και αγίες, όσιοι και οσίες, μάρτυρες και νεομάρτυρες. Στην Ελλάδα, επίσης, υπάρχει και ακμάζει, εδώ και αιώνες, ο Μοναχισμός (Άγιον Όρος, Μετέωρα και τόσες άλλες Μονές και Ασκητήρια), που διακονεί και προβάλλει σε όλη την οικουμένη την ορθόδοξη χριστιανική πίστη.

Όλα αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω και πολλά άλλα αποτελούν χαρακτηριστικά της θρησκευτικής ταυτότητας και της πολιτισμικής κληρονομιάς και αυτοσυνειδησίας του ελληνικού λαού αλλά, παράλληλα, παρακαταθήκες υψηλής πνευματικής αξίας, με παγκόσμιες διαστάσεις. Γι αυτό η χριστιανική πίστη, σε όλες τις εποχές, ακόμη και στους αιώνες της αιχμαλωσίας του Ελληνισμού σε αλλόδοξους και αλλόθρησκους κατακτητές, φυλασσόταν ως κόρη οφθαλμού, προβαλλόταν και διατηρείτο, μέσω της διδασκαλίας της, ως στοιχείο ταυτότητας, ενώ τυχόν απώλεια ή αλλοίωσή της, σήμαινε τραυματισμό της πολιτισμικής συνείδησης με άμεσες πνευματικές και ηθικοκοινωνικές συνέπειες.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ως πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, εκτιμώντας τον ρόλο της Ορθόδοξης χριστιανικής αγωγής στα σχολεία, μέσα στο γενικότερο εκπαιδευτικό και πολιτικό του έργο, τόνιζε, σε οδηγίες του προς τους δασκάλους της χώρας: «Θέλετε καταβάλει θεμέλιον της παιδείας εις τας απλάς ψυχάς των παίδων τον φόβον του Θεού, που είναι η αρχή της σοφίας, και στοιχειούντες αυτούς εις την αληθινή παιδεία, την ευσέβειαν, θέλετε τους διδάσκει τα αληθινά του χριστιανού χρέη και τα του αγαθού πολίτου καθήκοντα δια της ηθικής προσαρμοζόμενης εις τον ουράνιον νόμον του ιερού Ευαγγελίου».

Ωστόσο, 190 χρόνια, αργότερα, εορτάζοντας, στην Ελλάδα του Καποδίστρια, τη Θεία Γέννηση, διαπιστώνουμε, δυστυχώς, ότι η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, περιφρονώντας αυτό που παραδοσιακά πιστεύει εδώ και 2000 χρόνια η ελληνική ψυχή, προσπαθεί, με την ισχύ της εξουσίας, να μεθοδεύσει το ξερίζωμα της πίστης που μας έφερε ο Θεάνθρωπος, μέσω της αλλοίωσης και της υποτίμησης της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας και ζωής, που προγραμματίζει και εφαρμόζει στα ελληνικά σχολεία.

Τα νέα Θρησκευτικά, που ισχύουν από το 2016, διδάσκουν στους ορθόδοξους μαθητές, ισότιμα, ισάξια και παράλληλα με την πίστη τους, όλες τις θρησκείες, ως να είναι αβάπτιστοι και χωρίς πίστη και πρόκειται να επιλέξουν μία από τις διδασκόμενες θρησκείες. Πρόκειται για προπαγάνδα στην πολυθρησκεία ή πολυθεϊα, που σημαίνει προσηλυτισμό και μάλιστα μικρών παιδιών σε άλλες πίστεις και σε άλλους Θεούς, μια αντιχριστιανική επομένως διδασκαλία, που θεωρήθηκε ανέκαθεν από τους Αποστόλους, τους Πατέρες και τους Αγίους, αντίθετη και επικίνδυνη για όλους τους Χριστιανούς μικρούς και μεγάλους.

Είναι αποκαλυπτικά, μάλιστα, όσα έγραψε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος, απευθυνόμενος προς την πολιτική ηγεσία, τον Σεπτέμβριο του 2016, μόλις είδε όλα όσα διδάσκονται στα νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα και Βιβλία του μαθήματος των Θρησκευτικών. Διαπιστώνοντας ότι η διδασκαλία των θρησκειών σε ορθόδοξους μαθητές, αφενός δεν γίνεται επιστημονικά, δηλαδή μία - μία ξεχωριστά, αλλά όλες μαζί, ως συνονθύλευμα και, αφετέρου, ότι δεν γίνεται πλέον προς πληροφόρηση, όπως γινόταν πάντοτε, αλλά προς βίωση και πίστη, έγραψε μεταξύ άλλων ότι τα νέα θρησκευτικά είναι «απαράδεκτα και επικίνδυνα», ότι «δεν θα αποδώσουν καρπούς, αλλά μεγάλη ζημιά στην παιδεία και στην κοινωνία», «θα προκαλέσουν σύγχυση και αμφιβολία» και ότι «πρόκειται, όχι για θρησκευτικά, αλλά για επιχείρηση αλλοιώσεως της πίστεώς μας». Σημειώνουμε ότι τα Προγράμματα και τα Βιβλία, από τότε έως σήμερα, παραμένουν σχεδόν τα ίδια και ότι ο Μακαριώτατος δεν έχει ανακαλέσει τίποτα από αυτά που είχε γράψει.

Βέβαια, είναι γνωστό ότι στο χώρο της πολιτικής και στο όνομα μιας δήθεν προόδου, κυριαρχεί ένα εκκοσμικευμένο μεταχριστιανικό και μετανεωτερικό πλαίσιο αποδόμησης ή σχετικοποίησης και άρνησης όλων των ελληνορθόδοξων αρετών, προτύπων και αξιών, μέσω των οποίων δομούνταν, βιώνονταν και διατηρούνταν, διαχρονικά, τα πιστεύω και τα οράματα του ελληνικού λαού.

Στο πλαίσιο αυτό, σχεδιάζεται, καθώς φαίνεται, από την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας μια πνευματική μετάλλαξη της χώρας, βασισμένη σε μια μετανεωτερική αντίληψη, που υποτιμά, περιφρονεί και αποδομεί κάθε τι που σχετίζεται με την παράδοση και επιδιώκει να επιβάλει, ως νέο, αυτό που στην ουσία, δεν ανανεώνει και δεν αναπλάθει τον άνθρωπο. Έτσι, ο Θεάνθρωπος Χριστός και όλο το σωτηριακό του έργο, δεν αντιμετωπίζεται, πλέον, ως πρόταση αναγέννησης, ανακαίνισης και πνευματικής ελευθερίας, αλλά ως παρότρυνση προς οπισθοδρόμηση, συντήρηση ή αναπαλαίωση.

Στο πλαίσιο αυτό, επιχειρείται στο ελληνικό σχολείο μια έμμεση και μεθοδευμένη δίωξη και αποπομπή της διδασκαλίας και της ζωής του Ευαγγελίου της σωτηρίας. Είναι εμφανές ότι τα νέα θρησκευτικά στοχεύουν, αφενός, στην αλλοιωμένη και ελλιπή διδασκαλία της ορθόδοξης πίστης και, αφετέρου, στη σταδιακή διάβρωσή της, μέσω της παράλληλης και ισότιμης με αυτήν διδασκαλίας των Θρησκειών. Οι επίδοξοι αποδομητες ελπίζουν ότι βήμα – βήμα, μέσω της πολυθρησκείας, θα επιτευχθεί η σύγχυση, ο συγκρητισμός, ο μηδενισμός και, τελικά, η θρησκειοποίηση ή αποορθοδοξοποίηση της Ορθοδοξίας και της ελληνικής κοινωνίας και η επιβολή και επικράτηση μιας διαθρησκειακής θρησκευτικότητας, με σταδιακή εξίσωση και ομογενοποίηση όλων των θρησκειών.

Στην πραγματικότητα, όμως, όλες οι θρησκείες και οι Θεοί, που προσπαθούν να επιβάλουν στους ορθόδοξους μαθητές, ως ισότιμους με τον Χριστό, είναι είδωλα, αφού ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Τριαδικός Θεός. Τα Χριστούγεννα είναι μοναδικό φαινόμενο στην ανθρώπινη Ιστορία, διότι μία και μοναδική φορά εορτάζει η ανθρωπότητα τη μοναδική ενσάρκωση και φανέρωση Θεού στον κόσμο, στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Όλοι οι Θεοί, εκτός από τον Τριαδικό, εφευρέθηκαν (δημιουργήθηκαν), από τη φαντασία, το φόβο ή τη διανόηση των ανθρώπων και δεν υπάρχει κανείς, πλην του Θεανθρώπου Χριστού, που να έχει φανερωθεί στην ανθρώπινη Ιστορία, ως ιστορικό πρόσωπο και αληθινός Θεός, ταυτόχρονα.

Κατά συνέπεια, οι Ορθόδοξοι Έλληνες πιστεύουν και θα πιστεύουν στον ενανθρωπήσαντα αληθινό Θεό της ορθόδοξης πίστεώς τους και Αυτόν μόνο θεωρούν ως αληθινό Θεό, οποιαδήποτε μέσα και αν εφαρμόζουν οι όποιοι έσωθεν και έξωθεν διώκτες των ιερών και των οσίων της πίστεως του ελληνορθόδοξου λαού.

Για τον λόγο αυτό, μάλιστα, οι ορθόδοξοι γονείς επιστρέφουν, ως απαράδεκτα, τα βιβλία-φακέλους των Θρησκευτικών στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, που αμφισβητούν και αλλοιώνουν την πίστη των παιδιών τους.

Ορθόδοξη Αλήθεια, 20.12.2017

http://thriskeftika.blogspot.gr 

Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΜΑΓΟΣ (ΑΡΤΑΒΑΝ)

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Το μάθημα των Θρησκευτικών μέσα και έξω από τα σχολεία

του Ιωάννη Τάτση, θεολόγου

Καθώς η φετινή σχολική χρονιά κυλά, στις τάξεις των ελληνικών σχολείων δίνεται ένας άγνωστος στους πολλούς αγώνας από θεολόγους και δασκάλους.

Για πρώτη φορά φέτος οι μαθητές δεν έχουν βιβλία Θρησκευτικών στα χέρια τους αλλά τους Φακέλους Μαθήματος, που δεν αποτελούν παρά συλλογές κειμένων με περιεχόμενο σύμφωνο με όσα προβλέπει το νέο Πρόγραμμα Σπουδών για τα Θρησκευτικά. Το υλικό των βιβλίων - Φακέλων έχει επιλεγεί με τέτοιο τρόπο που εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι πέραν του πανθρησκειακού σκοπού που υπηρετεί είναι μια «δουλειά του ποδαριού».

Οι θεολόγοι στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και οι δάσκαλοι στα δημοτικά σχολεία χρησιμοποιούν από τους Φακέλους αυτούς ελάχιστα αποσπάσματα που προέρχονται από την Αγία Γραφή, τους βίους των Αγίων και τα παλιά βιβλία Θρησκευτικών. Τις πολλές σελίδες με αναφορές στους ετεροδόξους και τις ξένες θρησκείες, τα αποσπάσματα κοσμικών κειμένων καθώς και τις άσχετες με τη θεολογία φωτογραφίες και ζωγραφιές προσπερνούν χωρίς κανένα σχόλιο. Οι μαθητές έκπληκτοι πολλές φορές ρωτούν για το περίεργο περιεχόμενο που ανακαλύπτουν στους Φακέλους και πώς αυτό σχετίζεται με τα Θρησκευτικά! Αντί άλλης απάντησης κρίνεται απαραίτητη μια γενική διευκρίνιση προς τους μαθητές, κυρίως της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ότι τα νέα βιβλία - φάκελοι περιέχουν πολύ υλικό που δεν θα μας απασχολήσει επειδή ουδεμία σχέση έχει με το μάθημα των Θρησκευτικών.

Μείζον πρόβλημα αποτελεί η ταξινόμηση της ύλης στους Φακέλους. Η εγκατάλειψη της ιστορικής θεώρησης των θείων γεγονότων και προσώπων που υπήρχε στα παλιά βιβλία Θρησκευτικών, η διαδοχική δηλαδή μελέτη Παλαιάς Διαθήκης, Καινής Διαθήκης, Εκκλησιαστικής Ιστορίας, Ορθόδοξης Λατρείας, Δογματικής και Ηθικής και η αντικατάστασή τους με Θεματικές Ενότητες χωρίς δομή και συνέχεια, ανατρέπει πλήρως τον επιστημονικό και παιδαγωγικό χαρακτήρα του μαθήματος. Αν κανείς συνυπολογίσει την παράθεση στοιχείων όλων των θρησκειών ταυτόχρονα και συγκρητιστικά και την προσέγγιση θεολογικών ζητημάτων από την οπτική γωνία όλων των θρησκειών μαζί, μπορεί να αντιληφθεί τον σημαντικό ρόλο που έχουν να διαδραματίσουν οι διδάσκοντες. Καλούνται να διασώσουν τον ορθόδοξο χαρακτήρα του μαθήματος κόντρα στα νομοθετήματα «αναβάθμισής» του, τα νέα Προγράμματα Σπουδών και στους Φακέλους που τα συνοδεύουν, τα οποία μεθοδικά προώθησαν οι εκσυγχρονιστές θεολόγοι. Η ευθύνη της διαπαιδαγώγησης των μαθητών βρίσκεται στα χέρια όσων εισέρχονται στις τάξεις των ελληνικών σχολείων και ασφαλώς στην παρούσα δύσκολη φάση οφείλουν να κινηθούν με τρόπο έξυπνο επικεντρώνοντας στην ουσία της ορθόδοξης θεολογίας μέσα από την καθημερινή διδασκαλία του μαθήματός τους.

Το μέλλον της θρησκευτικής εκπαίδευσης στα ελληνικά σχολεία διαγράφεται ζοφερό. Η Διοικούσα Εκκλησία, τα μέλη της Ιεραρχίας, υποχρεώνονται άμεσα ή έμμεσα σε υπακοή στην αρχιεπισκοπική διπλωματική θέση της διατήρησης χαμηλών τόνων και καλών σχέσεων με την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Με δεδομένη την έλλειψη σθεναρής αντίδρασης της Ιεραρχίας το Υπουργείο Παιδείας διατρανώνει σε κάθε ευκαιρία ότι το θέμα έχει ρυθμιστεί και ότι οι αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών έγιναν με τη σύμφωνη γνώμη της Εκκλησίας!

Μόνη υγιής αντίδραση η στάση των γονέων που για πρώτη φορά στα χρονικά των τελευταίων ετών της εκπαίδευσης οργανώνονται και αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για ένα θέμα που αφορά την διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. Συγκαλούν έκτακτες συνελεύσεις Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων, οργανώνουν ενημερωτικές ημερίδες, εκδίδουν ψηφίσματα, απευθύνουν επιστολές διαμαρτυρίας για τα νέα Θρησκευτικά, επιστρέφουν τους Φακέλους Μαθήματος στο Υπουργείο ως απαράδεκτους, κινητοποιούν τις τοπικές Εκκλησίες και τους Μητροπολίτες, σχεδιάζουν δικαστικές προσφυγές και συμβουλεύονται νομικούς για τα περαιτέρω. Το Υπουργείο Παιδείας ανήσυχο προσπαθεί να υποβαθμίσει την αντίδραση αυτή των γονέων, αναγκάστηκε όμως να αποστείλει στα σχολεία μία γενικόλογη εγκύκλιο που υπενθυμίζει τα αυτονόητα δηλ. την υποχρεωτικότητα του μαθήματος των Θρησκευτικών και το δικαίωμα απαλλαγής μόνο των ετεροδόξων και αλλοθρήσκων μαθητών.

Ο ουσιαστικός αγώνας δίνεται καθημερινά μέσα στις τάξεις. Οι διδάσκοντες οργανώνουν αξιόλογες διδακτικές παρεμβάσεις στηριζόμενοι στον πλούτο της αγιογραφικής και πατερικής παράδοσής μας και μεταδίδουν στους μαθητές ορθόδοξη θεολογία. Αυτοί αποτελούν τη ζωντανή ελπίδα ότι τα ορθόδοξα Θρησκευτικά μπορούν να παραμείνουν στο πρόγραμμα των μαθημάτων των ελληνικών σχολείων προσφέροντας στους μαθητές τον πολύτιμο θησαυρό της ορθόδοξης εμπειρίας, πίστης και ζωής.

Ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός για σταδιακή υποβάθμιση του μαθήματος των Θρησκευτικών, που αναπόφευκτα θα οδηγήσει στην πλήρη κατάργησή του, προχωράει από την πλευρά των κυβερνώντων όλων των αποχρώσεων με συνοδοιπόρους πρόθυμους θεολόγους της μεταπατερικότητας, του κοσμικού βίου και της εκσυγχρονιστικής οικουμενιστικής ψευτο-θεολογίας. Ποτέ δεν έλειψαν άλλωστε στην εκκλησιαστική μας ιστορία οι αποκλίνοντες της οδού των αγίων Πατέρων αιρετικοί και αιρετίζοντες σύμμαχοι των εκάστοτε πολιτικών αρχόντων. Η αντίσταση των δασκάλων και θεολόγων της τάξης αλλά και των γονέων των μαθητών αποτρέπει προς το παρόν την ολοκλήρωση της υλοποίησης του σχεδίου. Για πόσο όμως;

Ορθόδοξος Τύπος, 22.12.2017

http://thriskeftika.blogspot.gr 

ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ 23ΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΛΑΡΙΣΑΣ ΣΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΟΝΕΩΝ

ΤΟΥ 23ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΛΑΡΙΣΑΣ

Αντιδρούν στα νέα βιβλία των Θρησκευτικών

* «Οι ορθόδοξοι μαθητές στερούνται την αγωγή της πίστεώς τους» καταγγέλλουν

Γονείς του 23ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας, καταγγέλλουν ότι «η ύλη των νέων βιβλίων των Θρησκευτικών εξοβελίζει την Ορθόδοξη πίστη», υποστηρίζουν ότι πρόκειται για «έγκλημα που γίνεται στο σχολείο» και συγκεντρώνουν υπογραφές γονέων να στηρίξουν την πρότασή τους για «επιστροφή των βιβλίων με έγγραφη διαμαρτυρία προς το αρμόδιο Υπουργείο».

Αναλυτικότερα, σε ανακοίνωση, που υπογράφουν πενήντα γονείς, αναφέρουν: «Εκκινώντας την αναφορά μας στο μείζον αυτό θέμα, οφείλουμε να καταθέσουμε το θεμέλιο των συλλογισμών μας: το μάθημα των θρησκευτικών μεταλλάχτηκε πλέον σε μάθημα θρησκειολογίας, το οποίο δεν έχει στόχο την εξάλειψη «φαινομένων εξαίρεσης από την παρακολούθηση του μαθήματος» αλλά την υποβάθμιση και απαξίωσή του, καθώς μια μειοψηφία μαθητών έχει τη δυνατότητα θρησκειολογικής αγωγής, ενώ η πλειονότητα στερείται την αγωγή της Πίστεώς της! Απώτερος σκοπός; Ο εξοβελισμός της Ορθοδόξου Πίστεως από τα αρμόδια βιβλία και συνεπώς από τις καρδιές των παιδιών… Τώρα που αποκαλύψαμε το συντελούμενο έγκλημα ας εξετάσουμε τις επιμέρους παραμέτρους ενισχύοντας τις εξ’ ορισμού θέσεις μας.

Το ισχύον Σύνταγμα (άρθρο 3) ορίζει (στην κεφαλίδα γίνεται ρητή επίκληση της «Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος», δυστυχώς ακόμα για κάποιους…) ξεκάθαρα: «Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού». Συγχρόνως σε άλλο άρθρο του (16, παρ. 2) υπογραμμίζει: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της Εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Όμως και τα δύο παραβιάζονται κατάφορα, καθώς η νέα μορφή του μαθήματος ουσιαστικά ακυρώνει το αναμφισβήτητο δικαίωμα των γονέων και των μαθητών για παροχή θρησκευτικής εκπαίδευσης, σύμφωνα με τις δικές τους πεποιθήσεις. Ο «χώρος» που δίδεται στην Ορθόδοξη Πίστη δεν είναι ούτε πρωτεύων αλλά ούτε και επαρκής, ενώ η συγκριτική συνύπαρξη στοιχείων διαφόρων θρησκειών στα διδασκόμενα κεφάλαια δημιουργεί μια άνευ προηγουμένου σύγχυση στους μαθητές, «εκτρέφοντας» παράλληλα απορίες, όχι ασφαλώς δημιουργικές, αλλά εκείνες που «εγκυμονούν» κινδύνους για την άκριτη υιοθέτηση παραδοχών και συμπεριφορών ξένων προς την πίστη τους.

Κάποιοι, λοιπόν, ασκώντας έναν «πνευματικό βιασμό», μεταβάλλουν τη θρησκευτική συνείδηση της μαθητιώσας νεολαίας, καθώς μιλούν για αφύπνιση «του μαθητή, ώστε να συνειδητοποιήσει τις θρησκευτικές του προκατανοήσεις, δηλαδή τη λανθάνουσα μερικώς αρθρωμένη θρησκευτική του παράδοση. Να τον βοηθήσει να μετακινηθεί από τις προκατανοήσεις του και να διαλεχτεί με τις αφηγήσεις και τον λόγο βασικών θρησκευτικών αλλά και κοσμικών παραδόσεων που αρνούνται τη θρησκευτική αλήθεια». Σε άλλο σημείο γίνεται λόγος για το ότι «οι μαθητές είναι ανάγκη, να μην διαποτίζονται σε μια θρησκευτική άποψη, οπότε το προτεινόμενο πρόγραμμα σπουδών να τους προσφέρει ευκαιρίες να μελετήσουν και να στοχαστούν πάνω σε διαφορετικές θρησκευτικές και φιλοσοφικές θεωρήσεις». Έτσι απλά και με συνοπτικές διαδικασίες, άνθρωποι ανεύθυνοι σε υπεύθυνες θέσεις, μη έχοντες βιωματική γνώση του μεγαλείου της Ορθόδοξης Αλήθειας (ο Πλάτων, έλεγε, πως αυτός που δεν έχει γνώση δεν δικαιούται να έχει και γνώμη), υποβαθμίζουν το μάθημα των θρησκευτικών, καθώς καθίσταται μη λειτουργικό, αναποτελεσματικό, αφού οι διδασκόμενοι πλουτίζουν σε απορίες και διλλήματα, οικτρή σχολική προίκα για το υπόλοιπο της ζωής τους…

Αποκαλύπτεται, λοιπόν, ξεκάθαρα ο σκοπός των εκπονούντων το νέο πρόγραμμα διδασκαλίας: η αποδόμηση της Ορθοδόξου Πίστεως. Παράλληλα συντελείται μια εξόφθαλμη αδικία και ανισότητα σε βάρος των Ορθοδόξων μαθητών, βλέποντας να επικρατεί, όχι το κατοχυρωμένο συνταγματικά δικαίωμα διδασκαλίας της Πίστεώς τους, αλλά η «εκ παραλλήλου» προσέγγισή της υπό τη μορφή θρησκευτικού συγκρητισμού. Η ΠΕΘ, σε σχετική της εγκύκλιο, αναφέρει πως το νέο πρόγραμμα καθίσταται «πανθρησκειακό μάθημα που ενσταλάζει στις ψυχές των μαθητών την πεποίθηση, ότι όλες οι θρησκείες είναι λίγο-πολύ το ίδιο». Να λοιπόν, που η Ορθόδοξη Πίστη, με ιδρυτή της τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, εξομοιώνεται για άλλη μια φορά με διάφορες αιρέσεις αλλά και με θρησκείες επινοημένες και κατασκευασμένες από ανθρώπους, πλήττοντας καίρια πνευματικά το σύνολο της νεολαίας.

Ποια πρέπει να είναι τα αντίμετρά μας απέναντι στη συστηματική αλλοίωση και απαξίωση της Πίστεώς μας, ιδιαιτέρως στον τομέα της νεότητας που «κυοφορεί» το μέλλον του χριστιανισμού και του ελληνισμού; Η επιστροφή με έγγραφη διαμαρτυρία των εν λόγω βιβλίων, προς το αρμόδιο Υπουργείο, ενέργεια η κατά πάντα περικλείουσα δικαία οργή και αγανάκτηση, η «απαξίωση» εκ μέρους των Ορθοδόξων γονέων και μαθητών της παρούσης διδακτικής μορφής του, ίσως επιταχύνει τις ενέργειες για την παντελή εξάλειψή του… Τέλος ας κατανοήσουμε όλοι, Εκκλησία και λαός πως σύμφωνα με τον ιερό Χρυσόστομο, η παιδεία δεν έχει σκοπό τη μονομερή παροχή γνώσεων αλλά «μετάληψις αγιότητος εστί». Έτσι διαπαιδαγωγείται αρμονικά η ευαίσθητη νεανική φύση, η οποία δέχεται ευχάριστα και δημιουργικά την αλήθεια και τον προβληματισμό, ενώ διαφορετικά καταδικάζεται εγκληματικά στην αμφιβολία και τη σύγχυση για την υπόλοιπη ζωή!

Ευελπιστώντας στην κατανόηση και την εφαρμογή των προτάσεών μας και προσευχόμενοι δια την εξ’ ύψους δύναμη παρά του Δωρεοδότου Θεού, ευχόμαστε εν κατακλείδι υγεία και πνευματική κατανόηση του μυστηρίου της επερχομένης Γεννήσεως και Σαρκώσεως του Θεανθρώπου Ιησού».

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

http://thriskeftika.blogspot.gr

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ CHRISTMAS ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

"...μήπως να ξανακοιταχτούμε στον καθρέπτη της πίστης και να αναρωτηθούμε αν βλέπουμε πουθενά το Χριστό;

Το τοπίο θυμίζει έντονα αυτό της Αμερικής μετά το μεγάλο οικονομικό κραχ του 1929. Η μουδιασμένη τότε και απελπισμένη κοινωνία δεχόταν ασμένως την προ τριών ετών (1926) ανακάλυψη της Coca Cola ως παυσίπονο στα δεινά της. Αναφέρομαι στον Santa Claus (τον ψευδεπίγραφο Άη Βασίλη), ο οποίος προβλήθηκε – κυρίως στα παιδιά, το καλύτερο αγοραστικό κοινό – ως η ελπίδα μέσα στις δυσκολίες, ως το αμυδρό φως μέσα στο σκοτάδι της οικονομικής κατάρρευσης με τα υλικά δωράκια που έφερνε μέσα από τις καμινάδες. Εμπόριο με ισχυρές δόσεις καπήλευσης της θρησκείας: το καλύτερο όπιο για το λαό. Πόσο δίκιο είχες, Κάρολε!!

Περνώντας τα χρόνια, η χαζοχαρούμενη φυσιογνωμία του Santa επιβλήθηκε ως σήμα κατατεθέν της εορταστικής περιόδου ακόμη και σε αυτούς που είναι αντίθετοι με τον καπιταλισμό, ακόμη και σε αυτούς που αντιτίθενται στον οδοστρωτήρα των πολυεθνικών. Βάλαμε κι άλλα εμπορικά και διανοητικά κατασκευάσματα για να «εμπλουτίσουμε» τις άγιες ημέρες. Έτσι φτάσαμε σήμερα σε μια γλυκανάλατη γιορτή, με κούφιες και μηχανικές ευχές για αγάπη, ειρήνη και υγεία. Φτάσαμε στον ωραίο μύθο περί Χριστού και στη μαγική νύχτα των Χριστουγέννων. Έτσι, η θρησκεία που φοράει «τα γιορτινά της» είναι μόνο μια ωραία ιστορία δίπλα στο τζάκι, ο Χριστούλης είναι απλά ένα ροδοκόκκινο πλαστικό μωράκι, η καρδιά μας γίνεται πρόσκαιρα γλυκιά και απλόχερη (προς φίλους και συγγενείς βέβαια…). Ως συνέπεια, το συμπέρασμα ότι οι γιορτές είναι για τα παιδιά με τη βασική έννοια ότι σε αυτά αρέσουν τα παραμυθάκια, είναι αναπόφευκτο.

Ο οίκτος μας για τα παιδάκια που πεινάνε, εύκολα παραμερίζεται μετά από δυό μπουκιές ροδοψημένη γαλοπούλα. Μπορεί να αγοράσαμε και ευχετήριες κάρτεςαπό φιλανθρωπικούς συλλόγους ή να δώσαμε κατιτίς στον ταλαίπωρο που μας καθάρισε το τζάμι του αυτοκινήτου στο φανάρι, χωρίς βέβαια να καταφέρουμε να απωθήσουμε αρκετά βαθιά την αμφιβολία μήπως δεν έχει πραγματική ανάγκη. Ε, αυτές τις μέρες η φιλανθρωπική μας διάθεση φουντώνει, άσχετα αν λίγο πριν αναστενάξαμε όταν πληροφορηθήκαμε πόσο κοστίζει το καλάθι της νοικοκυράς. Χαρήκαμε που θα γίνουν (...) από τους δήμους εορταστικά συσσίτια για τους απόρους και άστεγους, λες και τις άλλες ημέρες του χρόνου έχουν πού να φάνε και να μείνουν. (Ας είναι καλά κάποιες ενορίες)…

Όλα αυτά τα συναισθήματα λίγες ημέρες μετά την Πρωτοχρονιά θα τα κλείσουμε στο κουτί με τα Χριστουγεννιάτικα για να τα βάλουμε στο πατάρι ή θα τα αποθέσουμε στον κάδο απορριμμάτων μαζί με το πλαστικό δεντράκι και τις στιμμένες λεμονόκουπες για το ψητό, εφόσον του χρόνου θα αγοράσουμε καινούρια.

 Δυστυχώς, αυτή τη γιορτή στην «ορθόδοξη» Ελλάδα την έχουμε καταντήσει αγνώριστη. Μια ματιά να ρίξει κανείς γύρω του, ελάχιστα θυμίζουν την παράδοσή μας και την ορθόδοξη θεολογία περί της γέννησης του Χριστού. Ακόμη και τα λόγια από τα κάλαντα αντί να γίνονται αντικείμενο προσοχής συχνά χάνονται στον αέρα, καθώς έχουμε άλλα πιο σημαντικά να κάνουμε. Αλήθεια, ποιος επιλέγει να διαβάσει τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες του Παπαδιαμάντη από το να δει τα «Μαγικά Χριστούγεννα» της Disney;

Προσωπικά, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με το κοσμικό – εορταστικό περιτύλιγμα των Χριστουγέννων (που δεν είναι απαραίτητα κακό), εάν ήταν έντονη και η εκκλησιαστική και ορθόδοξη διάσταση της γιορτής. Μήπως όμως και εμείς οι «εκκλησιαστικοί» (κληρικοί, θεολόγοι, πιστός λαός) χάσκουμε αποβλακωμένοι ενώπιον των ψεύτικων λαμπιονιών που αναβοσβήνουν;

Είναι ο Χριστός ο αληθινός Θεός μας που γίνεται άνθρωπος για να διώξει το σκοτάδι της αμαρτίας και να μας οδηγήσει πάλι στη ζωή του Παραδείσου; Λέει κάτι στην προσωπική μας ζωή η γέννησή Του; Στη γέννησή Του συγκλονίζεται κανένας ή οι προετοιμασίες μας περιορίζονται στην ετοιμασία των μελομακάρονων, στην προμήθεια του άφθονου κρέατος και στην αγορά των ρούχων που θα κάνουν εντύπωση; Λίγο να προσεγγίζαμε το μυστήριο της γέννησης του Θεανθρώπου μέσα από την υμνολογία της Εκκλησίας θα κατανοούσαμε πόσο κενό είναι το περίφημο «πνεύμα των Χριστουγέννων» μπροστά στην αληθινά χριστουγεννιάτικη φράση ότι «ο Θεός έγινε άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο Θεό».

Τι έχουμε κάνει και ως διοικούσα Εκκλησία και ως χριστιανικό πλήρωμα, ώστε να προβάλουμε την προσωπικότητα, το έργο και τη διδασκαλία του ασκητή επισκόπου Μεγάλου Βασιλείου απέναντι στο χαζοχαρούμενο κατασκεύασμα των πολυεθνικών κερδοσκοπικών εταιριών; Ενοχλείται κανείς από την πλαστογράφηση του ονόματος του σπουδαίου αυτού Πατέρα της Εκκλησίας, του μεγάλου θεολόγου και σπουδαίου κοινωνικού αγωνιστή, στον οποίο αποδίδονται ιδιότητες προσβλητικές και αντιχριστιανικές;

  

Ρώτησαν κάποιον τι σημαίνουν γι’ αυτόν τα Χριστούγεννα. Και είπε: «Στα παιδικά μου χρόνια ένα ωραίο παραμύθι για να κοιμάμαι γλυκά, αργότερα άγχος και τρέξιμο για να προλάβω να αγοράσω, να στολίσω, να φάω και να διασκεδάσω και τώρα… τίποτα». Τελικά, μήπως να ξανακοιταχτούμε στον καθρέπτη της πίστης και να αναρωτηθούμε αν βλέπουμε πουθενά το Χριστό; Φανταστείτε στο σπίτι μας να πηγαίναμε στο παιδικό δωμάτιο, να κοιτάζαμε την κούνια και… το μωρό μας να έλειπε. Να μην βρίσκαμε τίποτα. Άραγε, τι θα κάναμε; Έχει το Χριστό μέσα η φάτνη της καρδιάς μας ή είναι άδεια; Σε λίγο η περιλάλητη «μαγεία των ημερών» θα φύγει. Ο Χριστός θα μείνει; Θα Τον ακολουθήσει κανείς μας μετά τη φάτνη ξέροντας ότι τον περιμένει σταυρός; Έχουμε κατανοήσει ότι η χριστιανική ζωή για όσους την επιλέγουν δεν είναι μια μαγική θρησκευτική υπόθεση, αλλά συνοδοιπόρευση με το Χριστό, μια σταυροαναστάσιμη πορεία; Θα φορτώσουμε πάλι στην πλάτη του Χριστού τα λάθη των Χριστιανών ώστε να έχουμε ένα ωραίο πρόσχημα για να Του κλείσουμε την πόρτα; Θα κάνουμε και τα φετινά Χριστούγεννα άλλο ένα αποπροσανατολιστικό ψυχοναρκωτικό ή θα γίνουμε πραγματικοί μαθητές Αυτού που είπε ότι η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας;

                                                                      

Καλά Χριστούγεννα μαζί με το Χριστό. Ας μην είναι τα Χρόνια μας Πολλά (*είτε είναι είτε δεν είναι), αρκεί να είμαστε μαζί Του…

Του θεολόγου Παναγιώτη Ασημακόπουλου

https://kaini-ktisis.blogspot.gr

Ο ΠΟΥΤΙΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΔΕΝ ΒΓΑΖΕΙ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΤΟΥ

«…Η μητέρα μου, μου έδωσε τον Σταυρό για να πάρω ευλογία 

εκεί στον τάφο του Κυρίου. Πήρα και τώρα τον έχω μαζί μου πάντα…»

https://ellasnafs.blogspot.gr

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΠΑΠΑΣ ΔΙΟΡΘΩΣΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο Πάπας διόρθωσε τον λόγο του Χριστού

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο Πάπας διόρθωσε τον λόγο του Χριστού. Συγκεκριμένα, όπως έγραψε η έγκυρη ιταλική εφημερίδα “Corriere della Sera” (7 Δεκεμβρίου 2017, σελ. 18), στον Πάπα δεν άρεσε  το σημείο «...και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν» της Κυριακής προσευχής,

την οποία  υπέδειξε στους μαθητές του  και σε όλους τους Χριστιανούς ο Χριστός να λένε (δηλαδή το «Πάτερ ημών»). Όπως είπε ο Πάπας, σε συνέντευξή του προς τον θεολόγο Don Marco Pozza, άλλαξε το συγκεκριμένο σημείο της  προσευχής με το «...και μη μας εγκαταλείψεις στον πειρασμό».

 Βεβαίως η έννοια του «εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν» δεν είναι «μην μας εγκαταλείψεις», αλλά ... «μην μας εισαγάγεις σε πειρασμό». Το «εισενέγκης» είναι υποτακτική αορίστου του ρήματος εισφέρω. Το λεξικό τωνLiddell - Scott το μεταφέρει στα νεοελληνικά, ως «εισάγω».  Η απόδοση του ρήματος «εισενέγκης» στη Vulgata, στη λατινική δηλαδή μετάφραση του πρωτοτύπου ελληνικού κειμένου, από τον Άγιο Ιερώνυμο, είναι πιστή. Χρησιμοποίησε το ρήμα «inducere», που σημαίνει «εμβάλλω», όμως με τη λογική του ο Πάπας δεν την δέχθηκε και την άλλαξε...Και εξήγησε το γιατί στη συνέντευξή του: « Είμαι εγώ που αμαρτάνω, δεν είναι Εκείνος που με ρίχνει στον πειρασμό, για να δει μετά πόσο είμαι αμαρτωλός. Αυτός που μας εισάγει στον πειρασμό είναι ο Σατανάς και αυτό είναι το έργο του. Έτσι η έννοια της δικής μας ερμηνείας είναι: Όταν ο Σατανάς με εισάγει στον πειρασμό λέγω: συ, σε παρακαλώ δος μου το χέρι, δος μου το χέρι σου, όπως έκαμες όταν ο Πέτρος βυθιζόταν και ζήτησε τη βοήθειά σου». Είναι μια λογική και φορτισμένη συναισθηματικά άποψη, που όμως δεν είναι αυτό που είπε ο Χριστός.

Η διόρθωση των λόγων του Χριστού από τον Πάπα προκάλεσαν αντίδραση στους ρωμαιοκαθολικούς θεολογικούς κύκλους. Ήδη στη γαλλική μετάφραση  δεν ακολουθήθηκε η αποφασισθείσα αλλαγή, αλλά το «... μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν» μεταφράσθηκε στο «μην μας αφήσεις να εισέλθουμε σε πειρασμό» και αυτή τη μετάφραση ακολουθούν και οι ισπανοί ρωμαιοκαθολικοί. Επίσης στην Ιταλία οι περισσότεροι πιστοί εξακολουθούν να λένε το «Πάτερ ημών...»  κατά το κείμενο του Αγίου Ιερωνύμου. Για να περιορίσει τις αντιδράσεις ο βιβλικός θεολόγος και καρδινάλιος της Φλωρεντίας Τζιουζέπε Μπετόρι έδωσε μια συμβιβαστική εξήγηση στην επίσημη εφημερίδα του Βατικανού «Osservatore Romano». Είπε ότι το «Μη μας εγκαταλείψεις» έχει διπλή σημασία: «μην μας αφήσεις εμείς να μπούμε στον πειρασμό» αλλά και « «μην μας αφήσεις μόνους όταν είμαστε μέσα στον πειρασμό». Δηλαδή εκδοχές ερμηνείας της αλλαγής που επέφερε ο Πάπας, μακριά όμως από τη δική του ...

Η πιο σοβαρή αντίρρηση ήταν του Αρχιεπισκόπου Μπρούνο Φόρτε, τον οποίο εκτιμά ως θεολόγο ο προηγούμενος Πάπας Βενέδικτος και τον οποίο ο σημερινός Πάπας προβίβασε  σε γενικό γραμματέα της πρόσφατης Συνόδου. Στο σχόλιο του προς την Επιτροπή Θείας Λατρείας του Βατικανού σημείωσε:« Κατά την άποψή μου το “...Μην μας εγκαταλείψεις...” είναι μια ατυχής ερμηνεία, διότι ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Με πείθει ακόμη λιγότερο από το “Μην μας εισαγάγεις...”...».

Ο Πάπας και οι περί αυτόν σύμβουλοι δεν έλαβαν υπόψη τους τις ερμηνείες των Πατέρων της Εκκλησίας επί του συγκεκριμένου σημείου της Κυριακής Προσευχής. Η αλλαγή που επέφερε ο Πάπας  είναι σοβαρότερη εκείνης του «φιλιόκβε». Τότε, οι προκάτοχοί του, αλλοίωσαν κείμενο Οικουμενικής Συνόδου. Τώρα, εκείνος αλλοίωσε λόγο του ίδιου του Χριστού.

Από τους Πατέρες της Εκκλησίας ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης σημειώνει ότι ο Κύριος λέγοντας «Μη μας εισαγάγεις στον πειρασμό» προσθέτει αμέσως το «Γλύτωσέ μας από τον πονηρό». Και περαιτέρω εξηγεί ότι προσευχόμαστε και ζητάμε από τον Θεό να μην μας εισαγάγει σε πειρασμό, επειδή τον απεχθανόμαστε. Δηλαδή κάνουμε αυτό που κάνει όποιος  απεχθάνεται τον πόλεμο, που  προσεύχεται και ζητεί να μην αναμιχθεί σ’ αυτόν. Επίσης όποιος φοβάται τη φωτιά προσεύχεται να μην πέσει σ’ αυτήν και όποιος τρέμει τη θάλασσα εύχεται να μη βρεθεί στην ανάγκη να ταξιδέψει στη θάλασσα. Έτσι όποιος φοβάται τη συνάντηση με τον πονηρό εύχεται να μην οδηγηθεί σ’ αυτόν. (Βλ. σχ. Αγ, Γρηγορίου Νύσσης «Λόγοι εις την προσευχήν», Εισαγωγή, Κείμενο, Μετάφραση, Σχόλια Αρχιμ.  Παγκρατίου Μπρούσαλη, Εκδ. Αποστολικής Διακονίας, β΄ έκδοση, Αθήναι,1989, σελ. 160-165).

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής συσχετίζει το «...Μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν», με το προηγούμενο αίτημα της Κυριακής προσευχής. Γράφει ότι όποιος δεν έχει καθαρή την καρδιά του και δεν έχει συγχωρήσει τους άλλους, πέφτει, κατά παραχώρηση του Θεού, σε δοκιμασίες, για να μαλακώσει η ψυχή του: « …Και τω πειρασμώ και τω πονηρώ κατά δικαίαν εκδοθήσεται κρίσιν, ίνα μάθη καθαίρεσθαι πλημμελών, τας κατ’ άλλων εαυτού μομφάς αφαιρούμενος» (P.G. 90,904). Ο Διονύσιος Αλεξανδρείας  σημειώνει σχετικά: «Δια του πειρασμού δίδεται η ευκαιρία να  συνεργασθούμε με τον Θεό για τη λύτρωσή μας και να έχουμε τη χαρά της εκπλήρωσής της» (ΒΕΠ 17, 258, 19-25). Και ο Κύριλλος Ιεροσολύμων εξηγεί: «Προσευχόμαστε να μην εισέλθουμε σε πειρασμό, γιατί τον θεωρούμε ως ένα χείμαρρο, του οποίου η διάβαση είναι δύσκολη». (ΒΕΠ, 39, 261, 13-19).  

Το αίτημα «μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν», κατά τον Διονύσιο Αλεξανδρείας, προσλαμβάνει τις σωστές του διαστάσεις  με τον λόγο του Κυρίου στη Γεθσημανή, όταν προσευχόμενος στον Πατέρα Του είπε: «Ει δυνατόν εστί, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο», για να προσθέσει αμέσως μετά: «Πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ» (Ματθ. κστ΄39). Όπως γράφει, αυτό που ο Κύριος έκανε, να ζητήσει μεν από τον Πατέρα Του να Τον απαλλάξει από την δοκιμασία, αλλά τελικά να Του πει «Ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως Συ» είναι που μας δίδαξε να ζητάμε και εμείς με το «Πάτερ ημών». (ΒΕΠ 17,262, 19-38).  

Οι σύγχρονοι Έλληνες Καινοδιαθηκολόγοι μεταφέρουν στα νεοελληνικά περιφραστικά τον λόγο του Κυρίου «Μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν». Ο αείμνηστος Τρεμπέλας με το «μην επιτρέψεις να πέσωμεν εις πειρασμόν» και οι καθηγητές Π. Βασιλειάδης, Ι. Γαλάνης, Ι. Καραβιδόπουλος και Γ. Γαλίτης «μη μας αφήσεις να πέσουμε σε πειρασμό», είναι δηλαδή ίδια με εκείνη των Γάλλων ρωμαιοκαθολικών.  Η προσθήκη όμως στον λόγο του Κυρίου ενός ακόμη ρήματος, «μην επιτρέψεις» στην πρώτη απόδοση, «μη μας αφήσεις» στη δεύτερη, αφήνει το περιθώριο να  δίδεται η εντύπωση ότι ο Κύριος μας συνέστησε, για να απαλλαγούμε από τον πειρασμό, να ζητάμε να καταργηθεί το αυτεξούσιο και η ελευθερία μας, τα βασικά δηλαδή στοιχεία της υπόστασής μας και της κρίσεως του Θεού.

http://thriskeftika.blogspot.gr 

ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

Όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί να κάνουμε ομολογία Πίστεως και να σταματήσουμε να αγοράζουμε την Κυριακή.

Προτροπή στους πιστούς για να μην ψωνίζουν τις Κυριακές, κατά τη διάρκεια της εορταστικής περιόδου, έκανε ο Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος, το πρωί της περασμένης Κυριακής από τον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου Πατρών…

Ο κ. Χρυσόστομος, κατά το κήρυγμά του αναφέρθηκε στην Κυριακιάτικη αργία και στις προσπάθειες που καταβάλλονται από τις αντίθεες, όπως είπε, δυνάμεις, για την κατάργηση της, ώστε –όπως είπε- να εμποδίζεται η συμμετοχή των ανθρώπων στον εκκλησιασμό της Κυριακής, αλλά και να καταλύεται η οικογενειακή ενότητα, που δηλώνεται και πιστοποιείται με τη συνοχή των μελών της οικογενείας και γύρω από το οικογενειακό τραπέζι.

Κάλεσε όλους, ακόμα και κατά τις Κυριακές που σύμφωνα με το «εορταστικό» πρόγραμμα είναι ανοικτά τα καταστήματα, να μη πηγαίνουν να ψωνίζουν, αντιστεκόμενοι και με αυτόν τον τρόπο στην αποϊεροποίηση της ζωής.

https://kosmas-agrinio-gr.blogspot.gr 

ΜΕΤΑΛΛΑΞΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΕΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΗΝ!

Αποκλειστικαί και έγκυραι πληροφορίαι του «Ορθοδόξου Τύπου» αναφέρουν ότι η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών ενέκρινε την πρόταση του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου διά αλλαγήν του εις Τμ. Κοιν. Θεολογίας και Θρησκειολογίας, χθες την 19ην Δεκεμβρίου.

Οι ιθύνοντες προφασίζονται ότι τοιουτοτρόπως αποφεύγουν την συγχώνευσι των Θεολογικών Τμημάτων, όμως αυτό διά να συμβή εξαρτάται από την πολιτικήν βουλήσι και όχι από το όνομα του Τμήματος, πέραν βεβαίως και του γεγονότος ότι μία τέτοια επέμβασις καταργεί την επιστημονικήν αυτοτέλειαν όλων των Τμημάτων.

Πανεπιστημιακός ανέφερε εις τον «Ο.Τ.» ότι υπάρχει συντονισμένη προσπάθεια αλλοιώσεως των Θεολογικών Σχολών και εκτοπισμού κάθε εναπομείναντος υγιούς στοιχείου. Από την μία πληθαίνουν οι υποστηρικταί των κακοδοξιών του Σεβ. Περγάμου και από την άλλην εδημιουργήθη κατεύθυνσις Ισλαμικών Σπουδών εις την Θεσσαλονίκην, ενώ τώρα δίδεται και θρησκειολογικός χαρακτήρ εις την Αθήναν. Αι Σχολαί αντί πλεόν να καταρτίζουν Ορθοδόξους θεολόγους θα παράγουν οικουμενιστάς αποφοίτους, ώστε αυτοί να διδάσκουν τα νέα συγκρητιστικά θρησκευτικά.

Από τον περίγυρον Ιεράρχου διέρρευσε ότι Μητροπολίται δεν αντιδρούν ούτε διά τα θρησκευτικά, ούτε διά τους αντι-Ευαγγελικούς νόμους, ούτε δι᾽ έτερόν τι επειδή φοβούνται τους Καθηγητάς των Θεολογικών, διότι άλλοτε ζητούν από αυτούς υποστήριξι, άλλοτε διευκολύνσεις και άλλοτε μεσολαβήσεις… Κάποτε όμως θα είναι αργά!

Τους υπενθυμίζουμε το περιστατικόν κατά το οποίον ο βασιλεύς της Γρανάδας Βοαδβίλ (1487-1492) όταν οι Ισπανοί επολιόρκουν την πόλι του, δεν προέβαλε καμία αντίστασι και τους παρέδωσε αμέσως τα κλειδιά της. Εξερχόμενος κατόπιν από την Γρανάδα με την συνοδείαν του, εγύρισε να δη και ήρχισε ευθύς να κλαίη απαρηγόρητος. Τότε η μήτηρ αυτού τού απηύθυνε τους ακολούθους λόγους: «Κλαιεις ως γυνή δι᾽ όσα δεν ηδυνήθης να υπερασπισθής ως άνδρας.»

Ορθόδοξος Τύπος, http://thriskeftika.blogspot.gr

ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ: ΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΟΥΝ, ΠΑΡΑΠΛΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΜΟΥΝ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Με ομόφωνο Ψήφισμά τους οι κληρικοί της Ιεράς Μητροπόλεως Ορεστιάδος και Σουφλίου, στην Ιερατική Σύναξη, που πραγματοποιήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου ε.ε. στο Διδυμότειχο, εκφράζουν την αγωνία τους για την ενεστώσα κατάσταση στην περιοχή και στην χώρα γενικότερα.Το Ψήφισμα δημοσιεύεται στη συνέχεια.

Επίσης οι κληρικοί μας ενημερώθηκαν εκτενώς, παρουσία του Διοικητού της XVI Μ/Κ Μεραρχίας Πεζικού Στρατηγού Δημητρίου Μπονώρα, από τον Επιτελάρχη της Συνταγματάρχη Θεόδωρο Χατζηγεωργίου για το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων, το κοινωνικό τους έργο και την προσφορά τους στην τοπική κοινωνία.

Ψ Η Φ Ι Σ Μ Α    Ι Ε Ρ Α Τ Ι Κ Η Σ    Σ Υ Ν Α Ξ Ε Ω Σ

Στις 20 του μηνός Δεκεμβρίου, του σωτηρίου έτους 2017, στην Ιερατική Σύναξη, που πραγματοποιήθηκε στο Διδυμότειχο, με την ευλογία του Ποιμενάρχου μας κ. Δαμασκηνού, οι κληρικοί της Ιεράς Μητροπόλεως Διδυμοτείχου Ορεστιάδος και Σουφλίου, μετά από συζήτηση, αποφασίσαμε ομόφωνα να δημοσιοποιήσουμε την αγωνία μας, για όσα συμβαίνουν στην Πατρίδα μας τον τελευταίο καιρό.

Ως Έλληνες πολίτες, που ταχθήκαμε από την Πατρίδα να φρουρούμε Σύνορα και Θερμοπύλες στον ακριτικό Έβρο, και ως ορθόδοξοι κληρικοί, που επωμισθήκαμε να διακονούμε εδώ και χρόνια τον πιστό λαό μας σε παραμεθόρια, απομακρυσμένα χωριά και πόλεις του Βορείου Έβρου, βλέποντας και ζώντας τα τεκταινόμενα στη χώρα μας τον τελευταίο καιρό, καταθέτουμε κραυγή διαμαρτυρίας από το ιστορικό Διδυμότειχο και φωνή αγωνίας του λαού μας, τον οποίο, λόγω της ιδιότητάς μας, καθημερινά τον αφουγκραζόμεθα, τον πονάμε και τον εκφράζουμε.

Α. Πρωτίστως αγωνιούμε για τα εθνικά μας θέματα, ιδιαίτερα μετά τις προκλητικές αξιώσεις του ανώτατου άρχοντα της γείτονος χώρας, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του στη Θράκη, για επικαιροποίηση της Συνθήκης της Λωζάνης, εμμένοντας για ύπαρξη εθνικής μειονότητας στη Θράκη και όχι θρησκευτικής, όπως ορίζει η Συνθήκη.

Τονίζουμε συναφώς ότι οι Έλληνες της Θράκης, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, δεκαετίες τώρα, ζούμε αρμονικά και αδελφικά στη θρακική γη, και αποτελούμε υπόδειγμα αλληλοσεβασμού, ειρηνικής και ομαλής συμβίωσης, χωρίς φυλετικές ή θρησκευτικές διακρίσεις. Γι αυτό θεωρούμε απαράδεκτη την ανάμειξη του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, που προσπαθεί εξαγοράζοντας συνειδήσεις, με ποικίλους τρόπους να μας διχάσει υπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα.

Β. Αγωνιούμε διότι η ύπαιθρος και ιδιαίτερα η περιοχή του Κεντρικού και Βορείου Έβρου αργοσβήνει λόγω του δημογραφικού προβλήματος. Τα χωριά μας ερημώνουν, τα σχολεία μας το ένα μετά το άλλο κλείνουν ελλείψει μαθητών. Δυστυχώς, εκ μέρους της Πολιτείας εισπράττουμε καθημερινά την αδιαφορία της για ζωτικά θέματα επιβίωσης των ακριτών μας, για τις οικογένειες, που παλεύουν τίμια να μην ξεριζωθούν από τον τόπο τους, που θέλουν να αποκτούν και να μεγαλώνουν παιδιά. Ζητούμε από την Πολιτεία να ενισχύσει τις δομές κοινωνικής Πρόνοιας (π.χ. Νοσοκομείο Διδυμοτείχου) να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και να ενισχύσει οικονομικά τις αδύναμες και πολύτεκνες οικογένειες, αντί να σπαταλά υπέρογκα ποσά ενισχύοντας τις τριακόσιες χιλιάδες εκτρώσεων, που γίνονται κάθε χρόνο στη χώρα μας. Διότι με ιστορική νομοτέλεια θα επαληθευθεί ο λόγος του Θεού «ἐλαττωνοῦσι φυλάς ἁμαρτίαι, δικαιοσύνη ὑψοῖ ἔθνη».

Γ. Αγωνιούμε επίσης γιατί με θλίψη διαπιστώνουμε ότι επιχειρείται συστηματικά η αποδόμηση θεμελιωδών θεσμών και δομών της ελληνικής κοινωνίας και η προκλητική καταπάτηση διαχρονικών αξιών του Γένους μας. Και συγκεκριμένα·

α. Η οικογένεια και ο ιερός θεσμός του γάμου τορπιλίζονται με το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης.

β. Επιχειρείται ηθική μετάλλαξη της νεολαίας με τις «έμφυλες ταυτότητες», που διδάσκονται στα σχολεία και ολοκληρώνεται η αποδόμηση της προσωπικότητας των νέων μας με τη δυνατότητα αλλαγής φύλου από την ηλικία των δεκαπέντε ετών.

γ. Παραχαράσσεται, πλαστογραφείται, «αναθεωρείται» η βαμμένη με το αίμα των προγόνων μας ιστορία του ελληνισμού και διδάσκεται αρχαία και νεότερη, με προκρούστειες μεθόδους και τακτικές.

δ. Το μάθημα των θρησκευτικών και η ορθόδοξη αγωγή των νέων μας έχασαν τον ομολογιακό και ηθοπλαστικό χριστιανικό χαρακτήρα τους. Οι φάκελοι του μαθήματος των θρησκευτικών που διανεμήθηκαν στους μαθητές, εν πολλοίς, κρίνονται απαράδεκτοι, ακατάλληλοι και επικίνδυνοι από τους αγανακτισμένους γονείς, από τα απογοητευμένα παιδιά και από τους προβληματισμένους εκπαιδευτικούς, διότι αποτελούν θρησκειολογικό μείγμα, παραλείπουν βασικές αλήθειες της ορθόδοξης πίστης, διαστρεβλώνουν, παραπλανούν και αποδομούν τελικά τη διδασκαλία του μαθήματος.

Το καράβι που λέγεται Ελλάς, «το τρελοβάπορο», που ο νομπελίστας ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης παρουσιάζει ως γερό σκαρί, που αρμενίζει περήφανα σε πέλαγα Ανατολής και Δύσης σκορπώντας τα φώτα του πολιτισμού, τώρα φαίνεται να βουλιάζει σε ελληνικά ύδατα, διότι ναύτες, λοστρόμοι, μούτσοι και καπεταναίοι προκαλούν ρωγμές, φθορές εκ των ένδον και πετούν στη θάλασσα της λήθης τους θησαυρούς που κουβαλά, τα τζιβαέρικα του Γένους, ή τα πουλάνε «αντί πινακίου φακής» και μάλιστα αυτό αλαζονικά το καυχώνται. Αυτές οι ελληνορθόδοξες αξίες της φυλής μας ήταν και είναι το «αγλαόκαρπο δένδρο», που τρέφονταν γενεές γενεών Ελλήνων που μεγαλούργησαν.

Αυτό το αιωνόβιο δένδρο που λέγεται «Ελλάς» τα τελευταία χρόνια κάποιοι άρπαξαν τσεκούρια και πριόνια και κόβουν τα κλαδιά του και ροκανίζουν τον κορμό του και με βουλιμία θέλουν και τις ρίζες του να ξεριζώσουν.

Κάνουμε έκκληση προς όλους και ζητάμε· να σταματήσει το θλιβερό ολίσθημα της χώρας, διότι φθάσαμε στο χείλος του γκρεμού και τούτο γιατί το απαιτούν οι καιροί· το ζητά ο λαός· το περιμένουμε και το επιθυμούμε όλοι μας.

Τέλος, εν όψει των ημερών του αγίου Δωδεκαημέρου απευθύνουμε σε όλους χαιρετισμό ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΕΝΟΤΗΤΟΣ, ΕΛΠΙΔΟΣ και ΑΓΑΠΗΣ και από καρδίας ευχόμεθα το Άστρο του εν Βηθλεέμ Τεχθέντος Χριστού να χαρίζει υγεία και ειρήνη σ’ όλο τον κόσμο και να φωτίζει την πορεία του καθ’ ενός και ιδιαίτερα του λαού μας.

Οι κληρικοί της Ιεράς Μητροπόλεως Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου

http://thriskeftika.blogspot.gr 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ

Ο π. Ιωάννης (Ιβάν) Ίλιτς Σέργιεφ γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1829 μ.Χ., την μέρα εορτής του μεγάλου Σλαύου Οσίου Ιωάννη της Ρίλας (Βουλγαρίας), του οποίου πήρε και το όνομα, στο χωριό Σούρα του Αρχάγγελσκ (βορεινή Λευκή θάλασσα της Ρωσίας). Ο πατέρας του ονομαζόταν Ηλίας (Ίλιτς) Μιχαήλοβιτς Σέργιεφ και η μητέρα του Θεοδώρα Βλάσιεβνα και ήσαν δύο ευσεβείς και με πενιχρή μόρφωση χωρικοί, ενώ ο παππούς του ήταν ιερέας.

Από μικρή ηλικία λόγω του οικογενειακού κλίματος η θεία λατρεία και η αυστηρή νηστεία έγιναν οι βάσεις της παιδικής του κατήχησης. Σε ηλικία 6 ετών άρχισε η μητέρα του να του παραδίδει μαθήματα και σε ηλικία 10 ετών στάλθηκε στην ενοριακή σχολή του Αρχάγγελσκ, όπου αποφοίτησε σε ηλικία 22 ετών ως αριστούχος στο θεολογικό Σεμινάριο, με αποτέλεσμα να επιτύχει κρατική υποτροφία και να σταλεί στη θεολογική Ακαδημία της Πετρούπολης. Την ίδια εποχή πεθαίνει ο πατέρας του σε ηλικία 48 ετών. Με όπλο τον καλλιγραφικό γραπτό του χαρακτήρα, γίνεται γραμματέας της Ακαδημίας και με πενιχρό μισθό, ζει αυτός και η μητέρα του. Ενώ είχε την επιθυμία να γίνει ιεραπόστολος στη μακρινή Κίνα, στο τέταρτο έτος των σπουδών περνάει βαθιά κατάθλιψη, που όμως την ξεπερνάει σιγά-σιγά. Μελετά τα γραπτά πολλών Πατέρων της Εκκλησίας και στέκεται ιδιαίτερα στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο και τον Φιλάρετο Μόσχας.

Στο τέλος των σπουδών του εγκαταλείπει οριστικά τη σκέψη της εξωτερικής ιεραποστολής και όταν του προτείνεται η θέση ιερέα στον καθεδρικό ναό του Αγίου Ανδρέα του Πρωτόκλητου στην Κρονστάνδη, στο νησί Κότλινε του Φιννικού κόλπου, που ήταν τόπος εξορίας. Ο γέροντας ιερέας Κωνσταντίνος Νετβίτσκυ του ζήτησε επιπλέον, και αυτός δέχτηκε, να νυμφευτεί και την κόρη του Ελισσάβετ Κωνσταντίνοβνα. Στις 11 Νοεμβρίου του 1855 μ.Χ. (26 ετών) έγινε διάκονος και την επόμενη μέρα πρεσβύτερος, από τον επίσκοπο Χριστόφορο Βιννίτσκυ, στο ναό των Αγίων Πέτρου και Παύλου. Ως ιερέας ο Ιωάννης, ακολουθεί αυστηρό πνευματικό βίο, ενώ η σύζυγός του γίνεται με αυταπάρνηση βοηθός στο έργο του και μετά από ένα χρονικό διάστημα συναποφασίζουν τελικά να ζήσουν χωρίς παιδιά, σαν αδέλφια.

Στον τόπο εξορίας, στην Κρονστάνδη, ο πληθυσμός ακολουθούσε βίο μακριά από την εκκλησιαστική πρακτική. Γρήγορα ο Ιωάννης κατάλαβε πως όλοι ανήκουν στο ποίμνιό του. Η προσέγγιση άρχισε από τα παιδιά, γιατί όπως έλεγε κρατούν ένα μέρος από το αρχικό μεγαλείο της εικόνας του Θεού. Ακολούθησαν σιγά-σιγά και οι μεγάλοι. Ενθάρρυνε κάθε άνδρα και γυναίκα να εισέλθουν στον εκκλησιαστικό βίο. Μοίραζε τα πενιχρά του έσοδα, με αποτέλεσμα ο ίδιος να στερείται ακόμα τα απαραίτητα. Ο ίδιος έπραττε σημαντικό ιεραποστολικό έργο. Αγόραζε τρόφιμα, φάρμακα, καλούσε γιατρούς.

Η βάση της φιλανθρωπικής του δράσης στηριζόταν στο να οργανώσει αυτούς που μπορούσαν να βοηθούν. Με συχνά κηρύγματα ανέλυε τις πολύπλευρες αιτίες της Κρονστανδικής πενίας και επαιτείας. Έτσι κατάφερε σύντομα να ιδρυθούν πτωχοκομεία, εργατικές πολυκατοικίες, επαγγελματικές σχολές και έτσι να δοθεί ανάλογα στον καθένα κατοικία και εργασία. Έμβλημά του υπήρξε η κοινωνική αλληλεγγύη γι αυτό και το έργο του αφορούσε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από καταγωγή ή θρησκευτική ομολογία.

Μερικά παραδείγματα του κοινωνικού του έργου είναι:

Το 1874 μ.Χ συγκροτεί ενοριακή πρόνοια για τους φτωχούς.
Το 1882 μ.Χ , εγκαινιάζει εργατική εστία. Η εστία κάηκε, αλλά πάλι την έκτισε, αφού είχε ήδη δημιουργήσει ασφαλιστικό ταμείο. Το ίδρυμα αυτό μεγάλωσε και έγινε πολυδύναμο, όπου έβρισκαν γνώσεις και εργασία παιδιά και απόκληροι. Το 1902 μ.Χ δούλευαν σε αυτό 7281 εργαζόμενοι.
Το 1903 μ.Χ. η στοιχειώδης σχολή του ιδρύματος είχε 259 παιδιά, το τμήμα ζωγραφικής 30 άτομα, το εργαστήρι ξυλουργικών ειδικοτήτων 61 άτομα, το γυναικείο τμήμα 50 άτομα. Διέθετε επιπλέον εργαστήρι υποδηματοποιίας, ζωολογική συλλογή και τμήμα γυμναστικής.
Η παιδική βιβλιοθήκη το 1896 μ.Χ., διέθετε 2687 τόμους, ενώ παράλληλα με αυτήν λειτουργούσαν δύο βιβλιοπωλεία.
Εκτός από τα ιδρύματα λειτουργούσαν ακόμη το σχολείο της Κυριακής, το κέντρο λαϊκών διαλέξεων, το λαϊκό αναγνωστήριο και η δανειστική βιβλιοθήκη.
Η ενοριακή πρόνοια συντηρούσε ορφανοτροφείο - νηπιαγωγείο και εξοχικό οίκημα για παιδιά, πτωχοκομείο, ξενώνα για αστέγους και κέντρο ιατρικής βοήθειας. Το 1896 μ.Χ πέρασαν δωρεάν από το ιατρείο αυτό 2721 ασθενείς, ενώ η λαϊκή τραπεζαρία ετοίμαζε σε καθημερινή βάση 400 έως 800 μερίδες φαγητού.
Επιστέγασμα αυτής του της πορείας είναι η ίδρυση στην Πετρούπολη γυναικείας μονής αφιερωμένης στον Άγιο Ιωάννη της Ρίλας, η ίδρυση της μονής Βοροντσόφσκυ στο Ριμπίνσκυ της επαρχίας Πσκόφ και της μονής Πιουχτίτσκυ στη Ρωσική Πολωνία.
Χτίζει στη Σούρα τρισυπόστατο πέτρινο ναό αφιερωμένο στον Αγ. Νικόλαο, τον Αγ. Ιωάννη της Ρίλας και την Αγ. Παρασκευή. Ιδρύει ακόμη ορθόδοξη εκκλησιαστική αδελφότητα, σχολείο, παιδική στέγη, πριονιστήριο και συνεταιρισμό. Κατόπιν δημιουργεί ιερά γυναικεία μονή αφιερωμένη στον Αγ. Ιωάννη της Ρίλας. Το 1912 μ.Χ. η μονή είχε 120 μοναχές, ενώ διέθετε ξεχωριστή σκήτη κοντά στο χωριό και μετόχι στο Αρχάγγελσκ.

Επί 32 χρόνια ο π. Ιωάννης εργάστηκε σαν παιδαγωγός (1857 - 1862 μ.Χ. στην περιφερειακή σχολή Κρονστάνδης και 1862 - 1889 μ.Χ. στο Γυμνάσιό της). Βασική του αρχή ήταν η απλότητα στη διδασκαλία. Θεωρούσε πως η γνώση είναι απέραντη, γι’ αυτό και είναι ανάγκη να εκλεγεί για τα παιδιά μόνο το πιο απαραίτητο τμήμα της. Για να δημιουργηθεί ένα αρμονικό σύστημα, θεωρούσε πως η μόρφωση είναι αχώριστη από την αγωγή της καρδιάς, η οποία και προηγείται. Σαν δάσκαλος απέφευγε να τιμωρεί, δίδασκε με συζήτηση, επαναλάμβανε τις εκλεκτές περικοπές από την Αγία Γραφή, προκαλούσε ερωτήματα, ενθάρρυνε την παιδική ελευθερία και πρωτοβουλία.

Οι προσωπικές του παιδαγωγικές αρχές που ξεχωρίζουν στο έργο του είναι:

Η αρχή της απλότητας της διδασκαλίας.
Η μόρφωση οφείλει να είναι αχώριστη από την αγωγή της καρδιάς.
Να μη τιμωρεί.
Να διδάσκει με διαλογική συζήτηση.
Να επαναλαμβάνει με τρόπο ζωντανό αναλύσεις της Αγ. Γραφής συνοδεύοντας την επανάληψη με αναγνώσεις εκλεκτών περικοπών.
Να επιτρέπει τις ερωτήσεις των μαθητών και να προκαλεί συζητήσεις, στις οποίες έπαιρναν μέρος πολλοί απ’ αυτούς.
Η ενθάρρυνση της ελευθερίας και της πρωτοβουλίας των μαθητών.
Η εκκλησιαστική ακολουθία μπορεί και πρέπει να είναι το καλύτερο μέσον αγωγής για την μόρφωση της χριστιανικής ψυχής.

Ο άγιος Ιωάννης σύντομα αντιτάχθηκε στη θεολογική πρόταση της αραιής μετάληψης της Θείας Κοινωνίας. Γι’ αυτό τον λόγο πρότεινε συχνή συμμετοχή στις ακολουθίες, αγωνιστική διάθεση φιλανθρωπίας και εξομολόγηση μετά από μετάνοια. Η προσωπική εξομολόγηση που έκανε, ήταν συχνά πολύωρη, έτσι το μεγάλο πλήθος των πιστών τον οδήγησε σε αναβίωση της κοινής εξομολόγησης. Καταδίκαζε με αυστηρότητα την χλιαρότητα και τον τυπικό ευσεβισμό της Ρωσικής κοινωνίας, που είχε υποβαθμίσει τη μετοχή στη θεία Κοινωνία σε μία άπαξ του έτους υποχρέωση και την Θεανδρική ζωή της εκκλησίας στο επίπεδο των εθίμων.

Εν τέλη έγινε λοιπόν ένας «στάρετς» που έκαναν σ’ αυτόν ελεύθερη υπακοή χιλιάδες πιστοί, γιατί άνοιξε καινούργιους δρόμους μένοντας πιστός στην ορθόδοξη πίστη. Εμπόδιζε από τη Θεία Κοινωνία μόνο τους φανατικούς οπαδούς του (Ιωαννίτες), με τους οποίους είχε ανοικτούς λογαριασμούς από το 1880 μ.Χ., οι οποίοι τον θεωρούσαν ως νέα ενσάρκωση του Χριστού. Αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος να πηγαίνει στα μέρη που δρούσαν για να τους καταπολεμήσει. Έτσι το πρώτο ταξίδι γι’ αυτό το σκοπό το έκανε το 1892 μ.Χ. στη περιοχή Γντόφσκυ, κοντά στη Πετρούπολη.Ό ίδιος όμως πραγματοποιούσε και μεγάλες περιοδείες, που επαναλαμβάνονταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Αυτό οφείλεται στην ανάγκη που δημιούργησε η απήχηση της ζωής του πέρα από την Κροστάνδη και η τεράστια αλληλογραφία που είχε.

Τα ταξίδια αυτά άρχισαν το 1888 μ.Χ. πηγαίνοντας κάθε χρόνο στο χωριό του Σούρα. Τα υπόλοιπα ταξίδια - περιοδείες έγιναν στο Βορονέζ, Χάρκοβο, Κίεβο, Κουρσκ, Οδησσό, Βαρσοβία μέχρι και το Βερολίνο.

Το 1907 μ.Χ. και ενώ ήταν επίλεκτο μέλος πολλών κοινωφελών οργανώσεων, διορίστηκε και μέλος της Ιεράς Συνόδου. Όμως ποτέ δεν έκανε χρήση του δικαιώματος να συμμετάσχει καθώς τα παράσημα που του έδωσαν, όπως και τα βαρύτιμα ράσα ή οι δωρεές των πλουσίων, έδιναν αφορμές για επικρίσεις. Ήταν ένα συμπλήρωμα των δοκιμασιών του διότι δεν ξεχώρισε την καλή αγγελία και ως ανάγκη και των πλουσίων και των επιφανών.

Βαριά άρρωστος τον Δεκέμβρη του 1908 μ.Χ., χωρίς να καταλύει την νηστεία των Χριστουγέννων, τέλεσε για τελευταία φορά τη Θεία Λειτουργία στις 10 Δεκεμβρίου 1908 μ.Χ. Στις 18 του μηνός είπε «δόξα τω Θεώ, ότι έχουμε δυο μέρες ακόμα για να τα κάνουμε όλα». Στις 19 έχασε τις αισθήσεις του, το βράδυ συνήλθε αλλά με πυρετό. Λειτούργησαν μεσάνυκτα για να προλάβουν να τον κοινωνήσουν με πολύ κόπο. Στις 6.00 του διάβασαν την ευχή «εις ψυχορραγούντα». Απεβίωσε, στην Κρονστάνδη, στις 07:40 της 20 Δεκεμβρίου 1908 μ.Χ., σε ηλικία 80 ετών. Η κηδεία του ήταν επιβλητική. Την ακολούθησαν πάνω από 20.000 πιστοί. Συμμετείχε ο πρωθιεράρχης της ρωσικής εκκλησίας με πολλούς επισκόπους, 60 ιερείς και 20 διακόνους.

Η Ιερά Σύνοδος διέταξε ο βίος του να διδάσκεται στα ιερατικά σεμινάρια. Ο τάφος του βρίσκεται στον υπόγειο ναό της γυναικείας μονής Ιωάννοφσκυ της Πετρούπολης, ως μεγάλο προσκύνημα. Η ζωή του χαρακτηρίζεται προφητική για την Εκκλησία της Ρωσίας του 20ου και 21ου αιώνα. Στις 8 Ιουνίου 1990 μ.Χ., η Ι. Σ. της Εκκλησίας της Ρωσίας, στην πράξη αναγνώρισης της αγιότητάς του αναφέρει ότι έγινε "... για την ενάρετη ζωή του με την οποία ήταν τύπος των πιστών και για την πλήρη ζήλου και θυσιών υπηρεσία του στον Θεό και την Εκκλησία. Για την αγάπη του στον πλησίον με την οποία σαν τον καλό Σαμαρείτη δίδασκε στο ποίμνιό του την ευσπλαχνία προς τους πτωχούς και τους δυστυχισμένους. Για τα θαύματα που έκανε, τόσο στη ζωή, όσο και μετά θάνατον, μέχρι σήμερα...".

Παρότι ο στάρετς Ιωάννης ήταν πνευματικό τέκνο του ορθοδόξου ησυχασμού, τα συγγράμματα και οι λόγοι του εκτός από τη λατρευτική μυστηριακή ζωή είχαν και κοινωνικό χαρακτήρα. Έτσι τα έργα του που εκδόθηκαν αφπρούσαν:

Συζητήσεις και κηρύγματα
Αντιρρητική συγγραφή, αναμνήσεις και επιστολές.
Αποσπάσματα από το ημερολόγιό του με το τον τίτλο «Η εν Χριστώ ζωή μου».

Το τελευταίο βιβλίο εκδόθηκε σε πολλές «επαυξημένες» εκδόσεις σε πολλές γλώσσες. Η αγγλική μετάφραση του Γουλιάεφ, 1987 μ.Χ., προκάλεσε αίσθηση με αποτέλεσμα κρίσεις να γραφούν στον αγγλικό, αμερικανικό και αυστραλέζικο τύπο.

Ο ίδιος αποτέλεσε σημείο αναφοράς της Εκκλησιαστικής Αναγέννησης που σημειώθηκε στα τέλη του 18ου και τις αρχές του 20ου αιώνα, παρότι αυτή δεν σημάδεψε καίρια και πλήρως την Ρωσική θεσμική Εκκλησία.

Από μερικούς γίνεται η παρανόηση, ότι ο άγιος Ιωάννης είχε σε υψηλή εκτίμηση τον Ρασπούτιν και μάλιστα τον παρουσίαζε ως άγιο άνθρωπο, συντελώντας στην αποδοχή του Ρασπούτιν από την αυτοκρατορική οικογένεια των Ρωμανώφ. Η σχετική βιβλιογραφική έρευνα δείχνει ότι αυτό δεν ευσταθεί, αλλά ότι πρόκειται για «αστικό μύθο» όπου γίνεται σύγχυση του αγίου Ιωάννη με έναν άλλο ιερέα της εποχής, τον πρωτοπρεσβύτερο Ioann Ianyshev.

http://www.saint.gr 

ΑΓΙΕ ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ!

Ο ΙΕΡΕΑΣ, Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΥΓΝΩΜΩΝ ΑΝΔΡΑΣ

Πόσα και πόσα εγκλήματα δεν γίνονται «εν βρασμό ψυχής», πάνω δηλαδή στον κατακλυσμό της οργής που δεν αφήνει την λογική να κυριαρχήσει… εκείνη την στιγμή, η ικανοποίηση ενός βίαιου τέλους φαίνεται η μόνη υπαρκτή και λογική λύση.

Βρισκόμαστε μέσα σ’ένα ναό. Έχει μερικά λεπτά που η αγρυπνία έχει τελειώσει. Ο νεωκόρος αρχίζει σβήνει τα καντήλια του τέμπλου αφήνοντας αναμμένα μόνο του Χριστού και της Παναγίας. Ο ιερέας έχει τελειώσει την κατάλυση και αρχίζει σιγά σιγά να βγάζει τα ιερατικά του άμφια. Το ημίφως μέσα στον ναό δίνει μια νότα χαρμολύπης. Δυο τρεις οικογένειες έχουν μείνει μέσα στον ναό περιμένοντας υπομονετικά να πάρουν την ευχή του ιερέα κατ’ ιδίαν πριν φύγουν για το σπίτι τους…είναι ο πνευματικός τους πατέρας, θέλουν να του πούνε έστω ένα «καληνύχτα» πριν τον ξεπροβοδίσουν για το πατρικό του.

Ο ιεράς, γκριζομάλλης, γύρω στα 45, εξομολογεί αρκετούς ανθρώπους οι οποίοι βρίσκουν παρηγοριά στους λόγους του και ανάπαυση στο πετραχήλι του.
Η πόρτα του ιερού βήματος ανοίγει και ξεπροβάλλει η μορφή του ιερέα. Τα γένια του μακριά ακουμπούν ατημέλητα το στήθος του, τα μαλλιά του και αυτά μακριά αγγίζουν το χρώμα του χιονιού. Χαμογελά καθώς βλέπει κάποιοι να τον περιμένουν για το «καληνύχτα». Δεν το επιζητεί, αλλά ούτε το αρνείται. Χαίρεται που κάποιοι άνθρωποι νιώθουν τον ιερέα της ενορίας τους δικό τους άνθρωπο, πατέρα τους και όχι κάποιον ξένο μισθωτό ο οποίος απλά εκπληρώνει υπαλληλικά καθήκοντα.

Ασπάζονται την δεξιά του βάζοντας μια μικρή μετάνοια. Τον πηγαίνουν μέχρι το αυτοκίνητό του, το οποίο βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο πνευματικό κέντρο που με τόση επιμέλεια δημιούργησε πριν μερικά χρόνια.
Είχε πολύ κόσμο στην αγρυπνία. Όλοι χαίρονται όταν στην ενορία γίνεται αγρυπνία και πολύ ετοιμάζονται να κοινωνήσουν Σώμα και Αίμα Χριστού. Πριν αναλάβει την ενορία αυτή ο συγκεκριμένος ιερέας όλα αυτά ήταν άγνωστα στο λογικό ποίμνιο. Και όμως τώρα, μετά από χρόνια προσπαθειών, προσευχής, εσπερινών ομιλιών, εντατικής εξομολόγησης, αρχίζει και βλέπει αυτός ο ιεράς την ευλογία του Θεού πάνω στο ποίμνιό του το οποίο έχει αποκτήσει πνευματικά ενδιαφέροντα. Το ποίμνιό του δεν αρκείται πλέον μόνο στην Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία αλλά επιζητεί την συνεχή κοινωνία με τον Θεό διαμέσου των Αγίων Μυστηρίων, κάτι που θα έπρεπε ο κάθε χριστιανός να επιζητεί και να επιδιώκει.
Ο ιερέας ανάβει την μηχανή του αυτοκινήτου του, χαιρετά τους τα πνευματικά του τέκνα που με τόση αγάπη τον περίμεναν, κάνει τον σταυρό του και αναχωρεί για το πατρικό του σπίτι το οποίο βρίσκεται στην διπλανή πόλη. Η απόσταση είναι περίπου 15 χιλιόμετρα, σε μερικά λεπτά θα βρίσκεται σπίτι του.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός της μητροπόλεως του υπενθυμίζει ότι η ώρα είναι 02:30π.μ. Έχει φτάσει στην πόλη που μεγάλωσε και ανδρώθηκε όχι μόνο σωματικά αλλά και πνευματικά. Εδώ γνώρισε την αγάπη του Χριστού διαμέσου ευλαβών ιερέων αλλά και του μακαριστού επισκόπου ο οποίος και τον χειροτόνησε διάκονο.

Η διαδρομή του είναι πάντα συγκεκριμένη. Πάντοτε περνά μπροστά από την πλατεία της μικρής αυτής πόλης που συνήθως τα πρωινά είναι γεμάτη με μικρά παιδάκια που παίζουν και ηλικιωμένους που συζητούν και χαίρονται μέσα στα περιποιημένα λουλούδια, δενδρύλλια και το γρασίδι που με επιμέλεια περιποιείται ο κηπουρός του δήμου.

Εκείνο το βράδυ όμως η πλατεία μυρίζει οργή. Ο ιερέας σταματημένος στο φανάρι της πλατείας ακούει φωνές οι οποίες γίνονται όλο και εντονότερες.
Ξάφνου ένα νεαρός περνά μπροστά από το αυτοκίνητο του ιερέως... Δεν προλαβαίνει να κλείσει το ραδιόφωνο όταν άλλοι τρεις νεαροί περνούν τρέχοντας μπροστά από το σταματημένο αυτοκίνητό του. Τον κυνηγούν. Οι τρεις κυνηγούν τον πρώτο νεαρό…όχι για καλό. Το φανάρι έχει ανάψει πράσινο, ο ιερέας όμως δεν λέει να φύγει. Οι φωνές έχουν πλέον μετατραπεί σε κραυγές μίσους για τους τρεις και απόγνωσης για τον άμοιρο νεαρό.

Ο ιερέας ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου του, κάνει τον σταυρό του και με βιαστικό βήμα τρέχει προς το μέρος που ακούγονται οι νεαροί. Σε μερικά μέτρα τους βλέπει. Οι τρεις έχουν πιάσει τον έναν και τον κτυπούν αλύπητα. Είναι κάτω πεσμένος στο έδαφος γεμάτος αίματα και όμως οι νεαροί δεν σταματούν. Το μίσος, η οργή είναι απίστευτη. Ο ιεράς όμως δεν διστάζει.
- Σταματήστε!!! Για όνομα του Θεού….Σταματήστε!!!
Οι νεαροί γυρνούν έκπληκτοι προς το μέρος του ιερέως. Το ανάστημα του μαυροφορεμένου άνδρα με τα γένια και τα μακρυά μαλλιά μοιάζει βγαλμένο από κάποιο ηρωικό έπος στα μάτια τους. Οι δύο πανικοβάλλονται και τρέπονται σε φυγή. Ο ένας βγάζει ένα μαχαίρι, μέσα από την τσέπη του παντελονιού του χωρίς καθυστέρηση. Δεν θέλει να επιτεθεί στον ιερέα, δεν τον νοιάζει αυτός. Θέλει να ξεκάνει μιας και καλή τον αιματοβαμμένο νεαρό, ο οποίος σφαδάζει από τον πόνο. Θέλει να τον σκοτώσει.

Το μαχαίρι υψώνεται με ορμή στον ουρανό και με άλλη τόση και πιο πολύ κατεβαίνει προς το στήθος του νέου που ουρλιάζει βλέποντας το τέλος του.
Το μαχαίρι όμως δεν βρίσκει τον στόχο του. Ο ιερέας βρίσκεται ανάμεσά τους. Κοιτά στα μάτια τον επίδοξο δολοφόνο και με τα χέρια του έχει πιάσει το κοφτερό μαχαίρι.
- Σύνελθε..τί πας να κάνεις; Σύνελθε άνθρωπε, για όνομα του Θεού…σύνελθε!!!
Τα θολωμένα μάτια του νεαρού κοιτούν σαστισμένα τα χείλη του ιερέως ο οποίος με δυο γρήγορες κινήσεις αφοπλίζει τον νεαρό…Στέκονται και οι δυο όρθιοι, σιωπηλοί… το βλέμμα του επίδοξου δολοφόνου είναι σαν χαμένο…κάνει να φύγει, μα το χέρι του ιερέως τον σταματά…
- Πρόσεχε παιδί μου…γιατί τόσο μίσος;
Ο νεαρός απομακρύνεται γοργά από τον τόπο. Ο ιερέας μένει μόνος του με τον αιμόφυρτο νεαρό ο οποίος ανασηκώνεται σιγά σιγά.
- Θα σε πάω στο νοσοκομείο…
- Όχι, στο νοσοκομείο….θα τα καταφέρω…αφήστε με ήσυχο.
- Μα παιδί μου δεν είσαι καλά…θα έρθεις μαζί μου στο νοσοκομείο.
- Σου είπα όχι παπά μου, όχι. Σ’ευχαριστώ για όλα…τώρα πάνε στο καλό σου.
Τα αίματα έχουν σκεπάσει το πρόσωπο του νεαρού. Ο ιερέας τον βοηθά να σηκωθεί. Το ζωστικό του έχει γεμίσει αίμα…
Ο νεαρός κοιτά στα μάτια των σωτήρα του..του φιλά με δυσκολία το χέρι.
- Σ’ευχαριστώ…τώρα άσε με να φύγω, μην στεναχωριέσαι για μένα..
 

Ο ιερέας δεν ξέρει τι να πει. Βλέπει τον νεαρό να απομακρύνεται αργά αλλά σταθερά από κοντά του, μέχρις που χάθηκε μέσα στην νύκτα.
Νεκρική σιωπή στην πλατεία. Το μόνο που ακούγεται είναι η αναμμένη μηχανή το αυτοκινήτου του. Ο ιερέας κάνει τον σταυρό του με το λουσμένο στα αίματα χέρι του. Μένει για μερικά δευτερόλεπτα εκεί στον τόπο μήπως και καταλάβει τι είχε γίνει. Μάταια.

* * *

Το Πάσχα έχει έρθει. Ο καιρός ανοιξιάτικός. Ο ιερέας μας βγαίνει από το σπίτι του και ετοιμάζεται να κάνει μια βόλτα πεζός. Περνά από την πλατεία, από το σχολείο. Κοντοστέκεται λίγο στα καφενεία της περιοχής όπου ανταλλάσσει ευχές σχεδόν με όλους. Είναι αγαπητός διότι είναι αληθινός. Σε όλους δίνει αγάπη, για όλους ενδιαφέρεται.
Εδώ και δυο εβδομάδες έχει ανοίξει ένα καινούργιο ζαχαροπλαστείο στην περιοχή. Περνά απ’έξω. Κοντοστέκεται. Κάτι του λέει να μπει μέσα και να χαιρετήσει, έστω για να πει κάποιες ευχές για το νέο ξεκίνημα αυτών των ανθρώπων.
Ανοίγει την πόρτα του ζαχαροπλαστείου και αμέσως ακούγονται κάποια μικρά καμπανάκια, τα οποία κρεμασμένα πάνω από την πόρτα ειδοποιούν τον μαγαζάτορα ότι κάποιος μπήκε.
Ο ιερέας κατευθύνεται προς το ταμείο μιας και δεν φαίνεται κανείς. Πριν προλάβει όμως να πει οτιδήποτε, ένας κύριος βγαίνει βιαστικός μέσα από το εργαστήριο και τον καλημερίζει.
- Καλημέρα και σε σένα παιδί μου. Χριστός Ανέστη!
- Αληθώς Ανέστη, πάτερ μου!
- Έχετε λίγες ημέρες που ανοίξατε το μαγαζί και είπα να περάσω να σας ευχηθώ καλές δουλειές.
Ο μαγαζάτορας ενώ στην αρχή βγήκε γελαστός και ευδιάθετος, τώρα αρχίζει να κοιτά τον ιερέα με σοβαρότητα. Τα μάτια του αρχίζουν να βουρκώνουν…ο ιερέας είναι έτοιμος να ζητήσει συγνώμη και να φύγει μιας και νιώθει ότι κάτι κακό έκανε.
 

Δεν προλαβαίνει όμως. Ο ζαχαροπλάστης βγάζει βιαστικά την ποδιά του και βγαίνει πίσω από τον πάγκο. Βρίσκεται τώρα δίπλα στον ιερέα. Του πιάνει το χέρι. Το ασπάζεται.
- Συγχώρεσε με, παππούλη. Ήθελα να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ…
Αυτά πρόλαβε να πει πριν ξεσπάσει σε κλάματα. Ο ιερέας τον αγκαλιάζει πατρικά, γεμάτος όμως απορία…
- Τι έχεις παιδί μου;…μίλησέ μου..
Μετά από μερικές στιγμές, ο ζαχαροπλάστης συνέρχεται. Σκουπίζει τα μάτια του. Τα χέρια του δεν αφήνουν το χέρι του ιερέα…σαν να μην θέλει να χάσει την επαφή μαζί του.
-Τι έχεις παιδί μου… Ξαναλέει ο ιερέας.
Μετά από δυο τρεις βαθιές ανάσες, ο ζαχαροπλάστης αρχίζει να μιλά.
- Θυμάστε κάποτε… πριν περίπου 25 χρόνια….ένα βράδυ. Στο πάρκο. Κάποιοι νεαροί δέρνανε κάποιον άλλο ταλαίπωρο; Κάποιος απ’αυτούς έβγαλε και μαχαίρι…θυμάστε;

Είχαν περάσει τόσα χρόνια. Ο γερασμένος, ασπρομάλλης ιερέας, προσπαθούσε να φέρει στην θύμησή του το περιστατικό. Είχε δει και είχε ακούσει πολλά όλα αυτά τα χρόνια…όμως αυτό το περιστατικό δεν ήταν και συνηθισμένο. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα ο ιερέας θυμήθηκε.
- Ναι…θυμάμαι παιδί μου…θυμάμαι.
Ποιος ήταν όμως αυτός ο άνθρωπος που στεκόταν μπροστά του; Ποιος ήταν απ’όλους αυτούς τους νεαρούς που τότε είχε δει; Δεν ήξερε. Υπέθεσε όμως ότι ήταν το «θύμα» της υπόθεσης, και γι’αυτό τον ευχαριστούσε…επειδή τον έσωσε από τα χειρότερα.
Οι σκέψεις του όμως σταμάτησαν απότομα από την φωνή του ζαχαροπλάστη.
-Παππούλη μου, δεν ξέρω αν κατάλαβες ποιος είμαι απ’εκείνους τους νεαρούς, γι΄αυτό και θα σου πως εγώ….είμαι αυτός που κρατούσε το μαχαίρι…είμαι εκείνος που λίγο έλειψε να γίνει δολοφόνος.
Ο ιερέας γούρλωσε τα μάτια του. Δεν περίμενε τέτοια αποκάλυψη. Δεν ήξερε τι να πει….
-Σ’ευχαριστώ που με έσωσες από μια τέτοια μεγάλη αμαρτία, παππούλη. Σ’ευχαριστώ που μπήκες μπροστά μου εκείνη τη νύκτα και με απέτρεψες από τα χειρότερα…σ’ευχαριστώ.

Ασπάστηκε και πάλι την δεξιά του ιερέως, ο οποίος βουβός άκουγε τον ζαχαροπλάστη να του ομολογεί ότι αυτός ήταν ο γεμάτος οργή νεαρός που είχε συναντήσει πριν από πολλά χρόνια.
Μίλησαν για μερικά λεπτά ακόμα. Μοιράστηκε με τον ιερέα την νέα του ζωή. Του μίλησε για την καλή του σύζυγο, για τα τρία του παιδιά, για τους νεαρούς φίλους του που έχει χρόνια να τους δει…για τον νέο που κτύπησε εκείνη τη νύκτα τόσο άγρια και ο οποίος τελικά πέθανε από υπερβολική δόση μερικά χρόνια πριν.
Ζήτησε να εξομολογηθεί. Ανανέωσαν το ραντεβού τους.
 

Ο ιερέας βγαίνοντας από το ζαχαροπλαστείο αναστέναξε με πόνο αλλά και με χαρά…έκανε τον σταυρό του και απομακρύνθηκε. Κατευθύνθηκε προς την πλατεία, στο σημείο όπου είχε γίνει το περιστατικό.
Κάθισε σε κάποιο παγκάκι κοντά στο σημείο εκείνο αφήνοντας το μπαστουνάκι του στο πλάι. Ατένιζε τον καταγάλανο ουρανό. Άρχισε να φέρνει στην μνήμη του τα θαυμαστά που είχε ζήσει τόσα χρόνια μέσα στο ευλογημένο ράσο. Τα μάτια του βούρκωσαν. Ένα μικρό παιδάκι τον πλησίασε...
-Παππούλη γιατί κλαις; Τι έπαθες; Πονάς;
Ο ιερέας ξαφνιάστηκε από το χαριτωμένο παιδάκι το οποίο έμοιαζε με άγγελο…
- Να με συγχωρείς παιδάκι μου. Όχι δεν πονάω.. δεν είναι όλα τα δάκρυα από λύπη και στεναχώρια. Συγκινήθηκα από κάτι που θυμήθηκα…από κάτι που έζησα πριν χρόνια…από κάτι που έζησα πριν λίγο…

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

http://agiostherapon.blogspot.gr