ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΣΕΣΜΕ: "ΘΕΟΣ ΕΙΣΑΙ, ΟΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΝΕΙΣ"

Κάποιος ιερεύς, προ του 1940, καθώς μου διηγείτο ένας εγγονός του, πήγε ένα πρωινό, πού ήταν γιορτή, στην Εκκλησία, για να λειτουργήσει.

Τα καντήλια ήταν όλα σβηστά, γιατί από κάποιο σπασμένο τζάμι έμπαινε αέρας. Τα είχε σβήσει όλα, ακόμα και το ακοίμητο καντήλι. Στενοχωρήθηκε ο παππούλης, γιατί ήταν ευλαβής. Ψάχνεται για σπίρτα, δεν είχε. Κοιτάζει στο παγκάρι, κοιτάζει στα ντουλάπια, ψάχνει από δω, ψάχνει από κει, δεν βρίσκει τίποτα. Του ‘ρθαν δάκρυα στα μάτια, γιατί έπρεπε να πάει πάλι πίσω στο σπίτι. Ήταν όμως χειμώνας, έβρεχε, φυσούσε δυνατός αέρας, παγωμένος βοριάς, επικρατούσε μεγάλη κακοκαιρία…

Ξαφνικά λοιπόν, γυρίζει πίσω του, κοιτάζει… το θυμιατό ήταν αναμμένο! ‘ Υπήρχαν μέσα κάρβουνα ολοκόκκινα!(Την παλαιά εποχή είχαν κάρβουνα. Τα πρόλαβα κι εγώ βέβαια. Είχαμε ένα μικρό μαγκάλι, άναβε ο καντηλανάφτης από πολύ πρωί τα κάρβουνα, κοκκίνιζαν αυτά και παίρναμε έπειτα με τη μασιά, βάζαμε στο θυμιατό και πάνω σ’ αυτό ρίχναμε το θυμίαμα.) 

Αφού είδε λοιπόν το θυμιατό αναμμένο και το κοίταζε με έκπληξη, έβαλε ένα χαρτάκι, το άναψε, μ’ αυτό άναψε ένα κερί και με το κερί άναψε πρώτα το ακοίμητο καντηλάκι και υστέρα όλα τ’ άλλα καντήλια. Κάθε τόσο γύριζε και κοίταζε το θυμιατό. και έλεγε:

Μπρε, μπρε, μπρε, τι θαύματα κάνει ο Θεός! Όταν θέλει, κάνει θαύματα!… τι θαύμα ήταν πάλι τούτο! Ήρθε κατόπιν ο ψάλτης, άρχισε ο Όρθρος, το θυμιατό παρέμενε ολοκόκκινο! Στην ενάτη ωδή, την «Τιμιωτέραν», το παίρνει για να θυμιάση και βλέπει μέσα από το θυμιατό να βγαίνουν ευώδεις στήλες καπνού, σαν να είχε ρίξει μέσα θυμίαμα!

- Μα, εγώ, λέει, δεν έβαλα θυμίαμα! Κύριε, ελέησον! Τέλος πάντων, είπε, και, γυρνώντας προς την Αγία Τράπεζα, πρόσθεσε:

- Θεός είσαι, ό,τι θέλεις κάνεις! Σε λίγο ήρθε ο εγγονός του.

- Μην το πειράξεις, του λέει, καθόλου το θυμιατό. Άφησέ το έτσι, γιατί ο Θεός ό,τι θέλει κάνει, αγοράκι μου, ό,τι θέλει κάνει!…

Καλά, παππού, είπε το παιδάκι. Όσες φορές λοιπόν χρειάστηκε να θυμιατίσει από την Πρόθεση μέχρι το τέλος της Θείας Λειτουργίας, το θυμιατό ήταν ολοκόκκινο, με αναμμένα τα κάρβουνα και πάντοτε έτοιμο για θυμιάτισμα, έβγαζε από μόνο του και μπροστά στα μάτια του εγγονού θυμίαμα ευώδες! 

Μόλις το έπαιρνε, έβγαιναν ευωδέστατοι καπνοί μυρίων αρωμάτων, οι όποιοι απλώνονταν σε ολόκληρο τον Ναό. Όλος ο Ναός ευωδίαζε! Έκανε εντύπωση και στους χριστιανούς και, όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, του έλεγαν:

- «Ε, παπά μου, πού το βρήκες αυτό το καλό θυμίαμα; Στον εγγονό του είπε τα εξής:

- Μην το πεις πουθενά, μόνο όταν πεθάνω. Θεός είναι, ό,τι θέλει κάνει. Θεός είναι, ό,τι θέλει κάνει!… Αυτά έλεγε ο παπα Γιάννης από τον Τσεσμέ…

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΄΄ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ΄΄ ΤΟΥ ΠΡ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ 

ΠΗΓΗ: ΕΛΛΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῆς ἐνθέου ἀγάπης τὸ πῦρ δεξάμενος,ὑπερβαλλούσῃ ἀσκήσει ἐδόθης ὅλος Θεῷ καὶ παράκλησις πολλῶν ἀνθρώπων γέγονας, λόγοις θείοις νουθετῶν, προσευχαῖς θαυματουργῶν, Παΐσιε θεοφόρε· καὶ νῦν πρεσβεύεις ἀπαύστως ὑπὲρ παντὸς τοῦ κόσμου, Ὅσιε

ΑΓΡΙΟΤΗΤΑ Α,Β,Γ,Δ

τοῦ ἱεροκήρυκος ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

Τρομοκρατία σημαίνει ἀπειλή κατά ἀθώων μέ κάθε βίαιο τρόπο. Τρομοκρατία βέβαια εἶναι καί ἡ κατά ἐνόχων βίαιη ἀπειλή καί ἐνέργεια. Ἔνοχοι εἴμαστε ὅ­λοι. Ὅσοι ἔχουν ἐξουσία καθίστανται, κάπως, ὡς ὑπεύθυνα πρόσωπα, περισ­σότερο ἔνοχοι. Αὐτό δέν σημαίνει «παίρνω τό νόμο στά χέρια μου». Ὑπάρχει ὁ λόγος μέ τά ἐπιχειρήματά του, ὑπάρχει ἡ δικαιοσύνη μέ τούς νόμους της, ὑπάρ­χει τό κράτος μέ τά κατασταλτικά του ὄργανα.

Τόν τελευταῖο καιρό ἡ τρομοκρατία ἦρθε καί πάλι στήν ἐπικαιρότητα.

• Ἡ πρώτη μορφή ἀγριότητάς της εἶναι αὐτή στό πρόσωπο τοῦ τρομοκράτη τῆς 17 Νοέμβρη, πού εἶχε δραπετεύσει ἀπό τή φυλακή καί ἐπί ἕνα χρόνο ὅλος ὁ τόπος ζοῦσε μέ τήν ἀγωνία κάποιου τρομοκρατικοῦ χτυπήματος ἀπό ἄτομο ἤ ἀπό «πυρῆνα ἀτόμων», πού δέν ὀρωδιοῦν πρό οὐδενός.

Εὐτυχῶς στίς 3 Ἰανουαρίου, μιά μέρα πρίν ἀπό τό ἑτοιμαζόμενο, ὅπως λέγεται, χτύπημα, ἡ Ἀντιτρομοκρατική Ὑπηρεσία τῆς Ἀστυνομίας ἀνακάλυψε τίς «γιάφκες» τοῦ τρομοκράτη, τόν ὁποῖον καί συνέλαβε.

•  Δέν προλάβαμε νά συνέλθουμε ἀπό τό «σόκ» τῆς πρώτης ἀγριότητας, καί δεύτερη ἀγριότητα κατέκλεισε ὡς εἴδησις τά μέσα ἐνημερώσεως, ἔντυπα καί ἠλεκτρονικά. Στίς 7 Ἰανουαρίου τό Παρίσι συγκλονίστηκε ἀπό φοβερό τρομο­κρατικό χτύπημα. Μουσουλμάνοι ἐξτρεμιστές, πού τώρα τελευταῖα ἀκοῦνε στό ὄνομα «τζιχαντιστές» καί κατευθύνονται ἀπό ὀργανώσεις καί στρατόπεδα τῆς Μέσ. Ἀνατολῆς (Ἀλ Κάϊντα κ.λπ.), χτύπησαν μέ βαρύ ὁπλισμό τά γραφεῖα τῆς σατιρικῆς ἐφημερίδας «Charlie Hebdo».

Σκότωσαν ἕνδεκα δημοσιογράφους. Ἀργότερα δέ τά θύματα τῶν τρομοκρατῶν ἀνῆλθαν στά δέκα ἑπτά, ἀφοῦ δύο ἀπό αὐτούς, πρίν ἐξοντωθοῦν, σκότωσαν καί ἕξι ὁμήροιυς.

• Ἡ αἰτία τῆς ἐπιθέσεως τῶν «τζιχαντιστῶν»; Ὅπως γράφτηκε, ἦταν ὁ θρη­σκευτικός φανατισμός. Ἡ σατιρική ἐφημερίδα ἐπανειλημμένως εἶχε δημοσι­εύσει σκίτσα προσβλητικά, πού διακωμωδοῦσαν τόν ἀρχηγό τῆς Μουσουλμα­νικῆς θρησκείας, τόν Μωάμεθ.

• Φυσικά ἀνατριχιάζει κάθε λογικός ἄνθρωπος μέ τή σκέψι, ὅτι θρησκευτικό συναίσθημα, πού, ὑποτίθεται, ἐξημερώνει, εἶναι δυνατόν νά ἐξαγριώνη καί νά θηριοποιῆ τόν ἄνθρωπο.

• Ἀλλ᾽ ἐνῶ καταδικάζουμε τήν ἀποτρόπαιη ἀγριότητα τοῦ Παρισιοῦ, ἔχουμε δικαίωμα καί καθῆκον νά ὑπογραμμίσουμε καί μία τρίτη ἀγριότητα.

Δέν σκοτώνουν μόνο τά ὅπλα. Σκοτώνει κάποτε καί ἡ πέννα. Γιατί εἴμαστε ἕτοιμοι νά ἀμνηστεύσουμε τήν ὁποιαδήποτε ἀκρότητα σατιρικῆς βαρβαρότητας; Ὅταν ἕνα πρόσωπο (θρησκείας) ἤ σύμβολο εἶναι τόσο βαθειά χαραγμένο σέ φανατισμένη καρδιά, τί κάνει ὅποιος αἰσχρά διακωμωδεῖ τό πρόσωπο ἤ τό σύμβολο αὐτό; Βάζει φωτιά στό φυτίλι τοῦ σχιζοφρενικοῦ ἐνίοτε σκοταδισμοῦ.

• Καλά θά ἦταν νά καταλάβαιναν ὅλοι, ὅτι εἴμαστε ἰσότιμα μέλη μιᾶς δημο­κρατικῆς κοινωνίας. Καλά θά ἦταν νά μήν ὑπῆρχαν φανατισμοί (θρησκευτικοί, πολιτικοί, ποδοσφαιρικοί). Καλά θά ἦταν ὅμως καί νά μήν ὤξυναν τίς φανατικές τάσεις ἀκραῖα δημοσιεύματα ἤ σκιτσογραφήματα. Διότι ὑπάρχει κίνδυνος ἡ γραφίδα νά ἀκονίζη τό σπαθί!

• Καλά ἔκαναν καί μαζεύτηκαν ἡγέτες ἀπό ὅλο τόν κόσμο στό Παρίσι καί ἔκαναν πορείακατά τῆς παγκόσμιας τρομοκρατίας. Ἀλλά καλά θά κάνουν ἐπίσης νά μήν ἀφήνουν ἀσύδοτα τίς πέννες καί τά μολύβια!

Ποτέ, μά ποτέ, ἡ ἐλευθερία τοῦ τύπου, δέν εἶναι ἀσύδοτη χυδαιότητα. Ποτέ, μά ποτέ, ἡἐλευθερία τῆς ἔκφρασης δέν ταυτίζεται μέ τίς βρισιές καί τίς βλα­σφημίες. Ποτέ, μά ποτέ, δέν μπορεῖ νά ὑπάρχη τέχνη χωρίς ὅρους καί ὅρια.

• Καί βεβαια ὑπάρχει καί στόν τόπο μας ὁ περί τύπου νόμος καί διάταξις κατά τῆς αἰσχρῆς βλασφημίας. Καί ὅμως εἴδαμε καί πρόσφατα τήν τέταρτη ἀγριότη­τα. Εἶναι ἐκείνη, πού βάναυσα διακωμώδησε τήν ἄκρα Ἁγιότητα.

Στό περιοδικό «Life», πού συνεργάζεται μέ ἀθηναϊκή καθημερινή ἐφημερίδα, δημοσιεύτηκε σκίτσο αἰσχρότατο, γιά νά διακωμωδηθῆ ὄχι ἕνας ἀρχηγός θρη­σκευτικοῦ κινήματος, ἀλλ᾽ ὁ Δημιουργός τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὁ Τριαδικός Θεός!!! Καί ὅμως, οἱ πάντες ἐσιώπησαν.

Δέν θά γίνουμε βεβαίως «τζιχαντιστές», πού σκοτώνουν ὅταν βρίζεται ὁ ἀρχηγός τους, ἀλλ᾽ οὔτε θά γίνουμε ἀρνητές τῆς Πίστεώς μας.

Οἱ κοσμικοί δημοσιογράφοι ἔχουν τήν εἰρωνεία τους. Ἐμεῖς ἔχουμε τήν ὁμο­λογία μας. Ἔχουμε καί κάτι ἀκόμα, ἄν τό ἔχουμε καί ἄν θά τό ἔχουμε γιά πολύ ἀκόμα. Ἔχουμε καί μίαὈρθόδοξη Χριστιανική χώρα, τήν Ἑλλάδα, πού ἔχει καί νόμους ἐναντίον πάσης μορφῆς βλασφημίας.

ΠΗΓΗ: ΑΚΤΙΝΕΣ

ΑΝΤΙΟ ΧΑΜΙΝΤ!

ΑΝΤΙΟ ΧΑΜΙΝΤ

Ο Δημήτρης από μικρός φοβόταν τις ενέσεις. Στο γιατρό που πήγαιναν για τα συνηθισμένα εμβόλια που κάνουν τα παιδιά, ήθελε πάντα να κρατά το χέρι της μητέρας του για να παίρνει κουράγιο και να νιώθει ασφάλεια. Ξαπλωμένος τώρα στο κρεββάτι του νοσοκομείου, όπου νοσηλευόταν για μία ίωση που τον παίδευε, είδε τη νοσοκόμα να τον πλησιάζει με μία ένεση στο χέρι. Έψαξε με τα μάτια τη μητέρα του. Του είχε πει ότι θα πήγαινε στο κυλικείο και ακόμη δεν είχε γυρίσει. Τον έπιασε πανικός. Ήθελε να της κρατήσει το χέρι, όπως έκανε κάθε φορά που ερχόταν η νοσοκόμα με την ένεση και δεν αισθανόταν κανέναν πόνο. Κοίταξε απελπισμένα γύρω του. Στο διπλανό κρεβάτι κοιμόταν ένα αγόρι. Το χέρι του κρεμόταν έξω από το κρεββάτι, και ο Δημήτρης τέντωσε το δικό του και το έπιασε. Το κράτησε σφιχτά μέχρι να τελειώσει η νοσοκόμα με την ένεση και τότε μόνο γύρισε και περιεργάστηκε τον καινούργιο γείτονα. Ήταν πολύ αδύνατος και αν και μελαχρινός, το πρόσωπό του είχε ένα χρώμα κίτρινο, σαν το λεμόνι. Είχε ξυπνήσει και του χαμογελούσε.

Φοβάσαι τις ενέσεις; τον ρώτησε. Εγώ έχω κάνει τόσες πολλές που τις έχω συνηθίσει. Πως σε λένε; τον ρώτησε ο Δημήτρης.

Χαμίντ. Είμαι από το Ιράκ, του απάντησε προλαβαίνοντας την επόμενη ερώτησή του.

Και τι αρρώστεια έχεις;

Δεν ξέρω πως την λένε στα ελληνικά. Την ξέρω μόνο στην γλώσσα μου, αλλά ξέρω ότι είναι βαριά. Μου έχει πειράξει το συκώτι μου για αυτό είμαι έτσι κίτρινος. Ο μπαμπας μου είχε την ίδια αρρώστια.

Εκείνη την ώρα μπήκε η μαμά του Δημήτρη στο δωμάτιο. Ο Χαμίντ ξανάκλεισε τα μάτια του. Η κυρία Μαρία κατάλαβε ότι τα παιδιά γνωρίστηκαν και πήρε το Δημήτρη έξω από τον θάλαμο, στο μικρό σαλόνι του νοσοκομείου.

Ο Χαμίντ είναι πολύ άρρωστος του είπε. Μιλούσα με την μητέρα του σήμερα το πρωί. Μου είπε ότι μπορεί να πεθάνει. Νομίζω πως θα τον βοηθούσε πολύ, αν το θέλεις και εσύ να γίνετε φίλοι.
 
Μέχρι την άλλη μέρα τα δύο αγόρια είχαν γίνει κιόλας φίλοι. Όμως η υγεία του Χαμίντ όλο και χειροτέρευε. Εκείνο το πρωινό ο Δημήτρης καθόνταν στο κρεββάτι του Χαμίντ και μιλούσαν.

Τέλειωσα με τις ενέσεις του είπε: Ξέρω ότι είναι χαζό για ένα αγόρι στην ηλικία μου να τις φοβάται, όμως δεν μπορώ να το ξεπεράσω.

Οι ενέσεις δεν είναι τίποτα, του απάντησε ο Χαμίντ, με σβησμένη φωνή από την εξάντληση. Εγώ φοβάμαι πιο σοβαρά πράγματα. Φοβάμαι το θάνατο. Πριν τρία χρόνια πέθανε ο πατέρας μου στη Βασόρα που μέναμε και δεν θα ξεχάσω ποτέ την μορφή του. Ξέρεις νομίζω πως κι εμένα θα μου συμβεί το ίδιο.

Ο Δημήτρης θυμήθηκε τα λόγια της μητέρας του. Θυμήθηκε ακόμη τα λόγια της δασκάλας του στο κατηχητικό που είχε πει μία μέρα. Ο θάνατος είναι το πέρασμα από τη μία ζωή στην άλλη. Από την προσωρινή στην αιώνια και την αληθινή. Μα το πιο ευχάριστο είναι ότι όσοι πίστεψαν στον Ιησού Χριστό, όσοι αναγνώρισαν ότι πέθανε από αγάπη για αυτούς επάνω στον σταυρό, στην άλλη ζωή θα ζήσουν για πάντα μαζί Του σε έναν κόσμο με τόση ομορφιά, που δεν την βάζει ο νους του ανθρώπου.

Ο Δημήτρης επανέλαβε αυτά τα λόγια στον Χαμίντ και όσα ακόμη θυμόνταν από την Αγία γραφή που διάβαζε από μικρός με την μητέρα του.

Ο Χαμίντ τον άκουγε προσεκτικά. Τότε ο Δημήτρης πήρε την Καινή Διαθήκη και διάβασε:
[Η σωτήρια επέμβαση του Θεού απευθύνεται,διά μέσου της πίστεως στον Ιησού Χριστό,σε όλους τους ανθρώπους και ο Θεός σώζει όλους όσους πιστεύουν, χωρίς να κάνει διάκριση Ιουδαίων και Εθνικών (Ρωμ.Γ:22).

Ο Χριστός αγαπά και υπόσχεται πως θα σώσει όλους τους ανθρώπους του είπε, ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους. Αρκεί να πιστέψουν με την καρδιά τους σε Αυτόν. Δέχτηκε τον ληστή που είχαν σταυρώσει δίπλα Του και δεν θα δεχτεί εσένα; Έλα να του μιλήσουμε να προσευχηθούμε σε Αυτόν και να είσαι σίγουρος πως αμέσως θα σε δεχτεί.

Η νοσοκόμα που μπήκε σε λίγη ώρα στο θάλαμο να μοιράσει τα φάρμακα των παιδιών αντίκρυσε ένα παιδί γονατισμένο πλάι στο κρεββάτι του Χαμίντ να προσεύχεται χαμηλόφωνα και το αγοράκι από το Ιράκ με κλειστά τα μάτια και ένα αδιόρατο χαμόγελο στα χλωμά του χείλη.

Πλησίασε αργά και κτύπησε μαλακά τον Δημήτρη στην πλάτη. Πρέπει να φύγεις τώρα, του είπε. Σε λίγο θα έρθουν οι γιατροί. Ο φίλος σου δεν υποφέρει πιά. Έφυγε για τη χώρα που του περιέγραψες για να συναντήσει τον Ιησού που μόλις γνώρισε.

Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του Δημήτρη. Υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι δεν θα κλάψει, γιατί ήταν σίγουρος ότι ο φίλος του πίστεψε στον Χριστό, έγινε ένα πραγματικό παιδί του Θεού και έφυγε ευτυχισμένος. Έσκυψε μόνο κοντά στο αυτί του μικρού Ιρακινού, του έδωσε ένα φιλί στο
μάγουλο και του ψιθύρισε: Αντίο Χαμίντ!

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΟΤΙ ΑΠΟΣΤΡΕΦΕΣΑΙ, ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ!

Ἔλεγε κάποιος ἀπὸ τοὺς Γέροντες:
«Ὅ,τι ἀποστρέφεσαι, μὴν τὸ κάνεις στὸν ἄλλο.
Ἀποστρέφεσαι τὸ νὰ πεῖ κάποιος λόγια ἐναντίον σου; Μὴν κακολογήσεις κι ἐσὺ κάποιον.
Ἀποστρέφεσαι τὸ νὰ σὲ ἐξευτελίσει κάποιος ἢ νὰ σὲ ἐξυβρίσει ἢ νὰ ἁρπάξει κάτι ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά σου ἢ ὅ,τι ἄλλο παρόμοιο μπορεῖ νὰ συμβεῖ; Καὶ ἐσὺ οὔτε ἕνα ἀπ᾿ αὐτὰ μὴν κάνεις σὲ ἄλλον.
Ὅποιος μπορεῖ νὰ κρατήσει αὐτὸν τὸν λόγο, τοῦ ἀρκεῖ γιὰ νὰ σωθεῖ».

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΕΑΝ ΔΕΝ ΜΙΣΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Εἶπε κάποιος ἀπ᾿ τοὺς πατέρες:
«Ἐὰν δὲν μισήσεις πρῶτα, δὲν μπορεῖς ν᾿ ἀγαπήσεις, ἐὰν δηλαδὴ δὲν μισήσεις τὴν ἁμαρτία, δὲν μπορεῖς νὰ κάνεις τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀναφέρεται στὴν ἁγία Γραφή, «Ἀπόφυγε τὸ κακὸ καὶ πρᾶξε τὸ καλό».
Ὅμως καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴν περίπτωση ἡ ψυχικὴ διάθεση εἶναι ἐκείνη ποὺ μετράει πάντοτε.
Γιατὶ ὁ Ἀδὰμ ἂν καὶ ἦταν μέσα στὸν παράδεισο, παρέβη τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ ὁ Ἰώβ, ἂν καὶ ἦταν καθισμένος πάνω στὴν κοπριά, κράτησε τὴν αὐτοκυριαρχία του.
Λοιπὸν τὸ μόνο ποὺ ζητάει ὁ Θεὸς ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ καλή του διάθεση καὶ νὰ ἔχει πάντοτε τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ μέσα του».

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΕΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ, ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΦΟΒΙΣΕΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ!

Εἶπε κάποιος Γέροντας:
«Είτε πέφτεις νὰ κοιμηθεῖς εἴτε σηκώνεσαι ἢ ὁ,τιδήποτε ἄλλο κάνεις, ἐὰν ἔχεις τὸν Θεὸ μπροστὰ στὰ μάτια σου, σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν μπορεῖ νὰ σὲ φοβίσει ὁ ἐχθρὸς καὶ ἐὰν ὁ λογισμὸς μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ μείνει σταθερὰ προσηλωμένος στὸν Θεό, τότε καὶ ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ θὰ μείνει μέσα σ᾿ αὐτόν».

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΕΑΝ Ο ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΗΦΑΛΙΟΣ, ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΞΩ ΑΝΘΡΩΠΟ!

Εἶπε πάλι κάποιος ἀπ᾿ τοὺς Γέροντες:
«Ἐὰν ὁ μέσα μας ἄνθρωπος εἶναι νηφάλιος, ἔχει τὴ δύναμη νὰ προστατεύσει καὶ τὸν ἔξω ἄνθρωπο.
Ἐὰν ὅμως λείπει ἡ ἐσωτερικὴ προϋπόθεση ἂς φυλάξουμε μὲ ὅση δύναμη ἔχουμε τὴ γλῶσσα μας».

ΕΙΠΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ: ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ, ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ!

Εἶπε κάποιος Γέροντας:
«Άνθρωπέ μου, γιὰ σένα γεννήθηκε ὁ Χριστός, γι᾿ αὐτὸ ἦρθε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ σωθεῖς ἐσύ.
Καὶ ἔγινε παιδί, καὶ μεγάλωσε ὡς ἄνθρωπος, ἐνῷ ἦταν Θεός.
Κάποια φορὰ ἔκανε τὸν ἀναγνώστη, πῆρε τὸ ἱερὸ βιβλίο μὲς στὴ συναγωγὴ καὶ διάβασε:
«Τὸ Πνεῦμα τοῦ Κυρίου εἶναι καὶ μένει σὲ μένα, γιατὶ μ᾿ αὐτὸ μὲ ἔχρισε».
Ἄλλη φορὰ ὡς ὑποδιάκονος ἔκαμε φραγγέλιο ἀπὸ σχοινὶ καὶ τοὺς ἔβγαλε ὅλους ἔξω ἀπὸ τὸ ἱερὸ καὶ τὰ πρόβατα καὶ τὰ βόδια καὶ ὅλα τ᾿ ἄλλα.
Ἄλλοτε πάλι ὡς διάκονος, ζώστηκε τὴν πετσέτα καὶ ἔπλυνε τὰ πόδια τῶν μαθητῶν του, δίνοντας ἐντολὴ νὰ πλένουν κι αὐτοὶ τὰ πόδια τῶν ἀδελφῶν τους, ὡς Ἱερέας, κάθισε ἀνάμεσα στοὺς ἱερεῖς καὶ δίδασκε τὸν λαό.
Κι ἄλλη φορὰ ὡς ἐπίσκοπος, πῆρε ἄρτο, τὸν εὐλόγησε καὶ τὸν ἔδωσε στοὺς μαθητές του.
Μαστιγώθηκε ἐξαιτίας σου καὶ σὺ γι᾿ αὐτὸν δὲν σηκώνεις οὔτε μία προσβολή, ἐνταφιάστηκε καὶ ἀναστήθηκε ὡς Θεός.
Ὅλα γιὰ μᾶς μὲ τὴ σειρά, τὸ ἕνα κατόπιν τοῦ ἄλλου τὰ ὑπέστη, γιὰ νὰ μᾶς σώσει.
Ἂς εἴμαστε λοιπὸν νηφάλιοι, ἂς εἴμαστε ἄγρυπνοι, ἂς περνοῦμε τὸν καιρό μας προσευχόμενοι, ἂς κάνουμε ὅσα εἶναι εὐάρεστα σ᾿ Αὐτόν».

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΦΡΟΝΤΙΣΕ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΝΑ ΜΗΝ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙΣ!

Εἶπε κάποιος Γέροντας:
«Φρόντισε μὲ ἰδιαίτερη προσοχὴ νὰ μὴν ἁμαρτάνεις, γιὰ νὰ μὴν προσβάλεις τὸν Θεὸ ποὺ κατοικεῖ μέσα σου καὶ τὸν διώξεις ἀπ᾿ τὴν ψυχή σου».