Η ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Πολύτεκνη Θεολόγος διώκεται επειδή δίδαξε τον Ευαγγελικό λόγο και τάχθηκε εναντίον της ομοφυλοφιλίας

Θλιβερή δίωξη θεολόγου επειδή δίδασκε στα παιδιά τις ορθόδοξες απόψεις για την ομοφυλοφιλία. Η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε την δημοκρατία και η οποία έδωσε ποταμούς αιμάτων για την ελευθερία

Δυστυχώς όμως κάποιοι συνάνθρωποί μας, και μάλιστα μορφωμένοι, πιστεύουν ότι η δημοκρατία και η ελευθερία είναι αγαθά που πρέπει να απολαμβάνουν μόνο όσοι έχουν τις ίδιες αντιλήψεις με αυτούς. Όσοι δεν συμφωνούν μαζί τους πρέπει να διώκονται απηνώς και… ποινικώς.

Αυτές οι θλιβερές σκέψεις ήλθαν στο μυαλό μας, όταν πληροφορηθήκαμε από το διαδίκτυο ότι η Πολύχρωμη Πολυπολιτισμική Ομπρέλα Ξάνθης, σε συνεργασία με το Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι, το Τμήμα Σεξουαλικού Προσανατολισμού και Ταυτότητας Φύλου του Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι και το Φεστιβάλ (εωσφορικής) Υπερηφάνειας-Athens Pride, κατέθεσαν στις 11 Απριλίου 2017 μήνυση εναντίον θεολόγου, μητέρας τεσσάρων παιδιών, που διδάσκει Θρησκευτικά σε Λύκειο της Ξάνθης, για διανομή φυλλαδίου στη σχολική αίθουσα και μάλιστα ανάρτησαν με περηφάνια την πράξη τους στο διαδίκτυο! Παράλληλα, στις 23 Απριλίου 2017, ζήτησαν από το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων την πειθαρχική δίωξη της θεολόγου.

Θέτουμε το φυλλάδιο στην κρίση των αναγνωστών μας, δίνοντάς το όπως είναι. Και τους καλούμε να κρίνουν οι ίδιοι εάν είναι δυνατόν ένα τέτοιο φυλλάδιο να αποκληθεί «ρατσιστικό έγκλημα» και «ομοερωτοφοβικό φυλλάδιο», όπως το ονόμασαν αυτοί που έκαναν την μήνυση. Η κοινωνία μας έχει ειδικευθεί στο να εφευρίσκει ωραίες, ηχηρές και έξυπνες λέξεις για να κρύβει πίσω από αυτές τις μεγάλες αμαρτίες της.

Θυμίζουμε ότι πριν από κάποια χρόνια για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ στην Σερβία αποκλήθηκαν «ανθρωπιστικοί». Τώρα έχουμε πλέον και μηνύσεις στο όνομα της «αγάπης». Αγάπη όμως χωρίς Χριστό δεν υπάρχει.

Μήπως εν τέλει αυτό που σκοτώνεται με την μήνυση είναι το δικαίωμα μιας ορθοδόξου θεολόγου ή και ενός χριστιανού να εκφράζεται ελεύθερα και να διδάσκει αυτά που πιστεύει η Εκκλησία μας για την ομοφυλοφιλία;

Διότι τι άλλο μπορεί να διδάξει μια Ορθόδοξη θεολόγος εκτός από Ορθόδοξη θεολογία; Τι άλλο εκτός από το Ευαγγέλιο και την Αγία Γραφή;

Διότι στην πραγματικότητα οι διώξεις που υφίσταται η θεολόγος της Ξάνθης δεν είναι διώξεις εναντίον μιας εκπαιδευτικού, αλλά διώξεις εναντίον της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τις απόψεις της οποίας σε γενικές γραμμές απηχεί.

Ποιος μας λέει ότι αύριο ένας ιεροκήρυκας, ένας μητροπολίτης, ένας πνευματικός, ένας απλός χριστιανός που θα εκφράσει δημόσια τις ορθόδοξες αυτές θέσεις για την ομοφυλοφιλία, δεν θα υποστεί την ίδια εκστρατεία φυσικής εξόντωσής του, με μηνύσεις και άλλους διωγμούς;

Το θέμα είναι πολύ απλό και δεν χρειάζεται να περιπλέκεται: είναι ή δεν είναι για την Ορθόδοξη Εκκλησία η ομοφυλοφιλία μεγάλη αμαρτία; Ασφαλώς ναι, και η Εκκλησία και το Ευαγγέλιο δεν θα αλλάξουν, όσοι αιώνες κι αν περάσουν, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θα παύσουν να αγαπούν τον αμαρτωλό άνθρωπο.

Έχει, κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, η αμαρτία καταστρεπτικές συνέπειες επάνω σε αυτόν που την πράττει ή όχι; Όλη η παράδοσή της, από τον Αδάμ μέχρι σήμερα, μιλά καταφατικά για αυτό το πράγμα. Για αυτό η Εκκλησία κάνει τα πάντα για να πληροφορήσει τον άνθρωπο. Αυτά τα δύο απλά «εγκλήματα» έκανε η θεολόγος. Είπε δηλαδή ότι η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία και, όπως κάθε αμαρτία, μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες στον άνθρωπο. Διότι η αμαρτία είναι χωρισμός από τον Θεό και οι συνέπειες του χωρισμού από τον Θεό είναι πάντα τραγικές.

Για αυτό στην πραγματικότητα οι διώξεις εναντίον της θεολόγου είναι διώξεις εναντίον της «ορθόδοξης» διαφορετικότητας, διώξεις εναντίον του δικαιώματος των χριστιανών να εκδηλώνουν δημόσια την διαφορετικότητα και τις πεποιθήσεις τους.

Δυστυχώς, η σύγχρονη κοινωνία μας διατυμπανίζει συνέχεια τον σεβασμό στην διαφορετικότητα, αλλά αρνείται να σεβαστεί την διαφορετικότητα των χριστιανών.

Και δεν πρέπει να λησμονούμε: το σεξ, ομοφυλοφιλικό ή ετεροφυλικό, δεν ταυτίζεται με την αγάπη. Δεν μπορεί από μόνο του να ολοκληρώσει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ολοκληρώνεται μόνο με την αγάπη, που είναι ο ίδιος ο Θεός. Και αληθινή αγάπη σημαίνει να αγαπάς κάποιον, χωρίς να περιμένεις από αυτόν τίποτε, ούτε την σαρκική ικανοποίηση.

Όσο για την θεολόγο οφείλουμε να την συγχαρούμε για το θάρρος της και την καλούμε να μην πτοηθεί από τον διωγμό, αλλά να συνεχίσει τον αγώνα της με την ελπίδα στον Θεό, για τον οποίο εργάζεται.

του Γιώργου Θεοχάρη

Ακολουθεί το [όμορφα διατυπωμένο, επιστημονικά τεκμηριωμένο και επεξηγηματικό] φυλλάδιο της θεολόγου…

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΙΣ

Ο ΓΑΜΟΣ ΣΕ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ

Γιώργος Μπάρλας- Εκπαιδευτικός (θεολόγος-φιλόλογος)

Όλο και περισσότεροι Έλληνες και Ελληνίδες παντρεύονται πια κοντά στα σαράντα τους χρόνια. Πολλές γυναίκες αποκτούν το πρώτο τους παιδί σ’ αυτή την ηλικία, ενώ είναι κοινός τόπος ότι πολλοί δεν θέλουν καν να παντρευτούν, και αν τελικά προχωρήσουν στον γάμο, στην πρώτη δυσκολία δεν διστάζουν να καταφύγουν και στο διαζύγιο.

Στις μέρες μας γίνεται πολύς λόγος για τις σχέσεις. Ίσως ποτέ δεν υπήρξε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για την αγάπη και τον έρωτα μεταξύ των δύο φύλων. Η λογοτεχνία, το τραγούδι, η ψυχολογία, περιοδικά, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές ασχολούνται – σε βαθμό που προδίδει ακόμη και εμμονή – με τον έρωτα. Υπ’ αυτές τις συνθήκες θα περίμενε κανείς οι σχέσεις να έχουν γίνει ακόμη πιο σταθερές και μόνιμες σε σχέση με το παρελθόν. Όχι μόνο δεν συνέβη κάτι τέτοιο αλλά η σχέση με το άλλο φύλο είναι περισσότερο ένα είδος πειραματισμού των προσδοκιών που κάθε φορά καλλιεργούνται και που συνήθως καταλήγουν σε πλήρη αποτυχία.

Στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν η διάλυση μιας σχέσης, και προ του γάμου, ήταν κάτι σπάνιο και πάντως δεν περνούσε απαρατήρητη από την τοπική κοινωνία. Σήμερα, η διακοπή της σχέσης κατανοείται με όρους ανανέωσης και αλλαγής και σίγουρα όχι σαν αποτυχία, γι’ αυτό και δεν προκαλεί καμιά δυσαρέσκεια στον κοινωνικό περίγυρο. Θα έλεγε κανείς ότι η κοινωνία σήμερα παρέχει μεν ελευθερία στην προσωπική ζωή του καθενός, αλλά ταυτόχρονα δείχνει και την αδιαφορία της απέναντι σε πρακτικές που κάποτε θα χαρακτηρίζονταν ως ηθικά καταδικαστέες. Η διακοπή μιας σχέσης, επομένως και το διαζύγιο, είναι σήμερα μια πράξη ηθικά ουδέτερη. Η αξιολόγησή της δεν γίνεται με κριτήρια ηθικά, αλλά με τα κριτήρια που θέσπισε η μοντέρνα εποχή και που έχουν να κάνουν με τα ατομικά δικαιώματα και τη χειραφέτηση.

Η αγάπη και ο έρωτας, κατά την αντίληψη αυτή, είναι δυνατό να επιδιώκονται μέσω απανωτών σχέσεων, δίχως καμιά αναφορά στο ηθικό πεδίο. Μάλιστα οι σχέσεις αυτές καθιστούν τον άνθρωπο πιο επιδέξιο στο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας επόμενης σχέσης ή ακόμη και να τον κάνουν πιο ικανό για τον γάμο.[…]. Είναι προφανές ότι οι αιτίες για την αλλαγή του τρόπου με τον οποίο βλέπουν οι άνθρωποι σήμερα τη σχέση με το άλλο φύλο έχουν να κάνουν με τη συνολική θέαση της ζωής και των προσδοκιών που έχουν από αυτή. Ο μοντέρνος άνθρωπος συχνά όχι μόνο δεν βλέπει τον άλλον ως πλησίον αλλά ως εχθρό, ο οποίος, αν μη τι άλλο, μπορεί «να μου χαλάσει την ησυχία». Και, ασφαλώς, ο γάμος ως μόνιμη σχέση με όλα τα παρεπόμενά του χαλάει – κατά τον πλέον ριζικό τρόπο – την ησυχία του ανθρώπου. Αντιθέτως, η σχέση εκτός γάμου παρέχει την ευκολία τής – ανά πάσα στιγμή – διάλυσής της, όταν δεν φέρει πλέον τις ικανοποιήσεις που μέχρι χτες υποσχόταν. Οι άνθρωποι σήμερα αναζητούν στις σχέσεις τους «πώς να έχουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, πώς να απομυζήσουν τους γλυκούς χυμούς μιας σχέσης αποφεύγοντας συνάμα τα πικρά και σκληρότερα μέρη της. Πώς να κάνουν τη σχέση να εκπληρώνει χωρίς να υποχρεώνει»1.

Το τελευταίο αναφέρεται και στην εντονότερη όσο ποτέ επιθυμία του σημερινού ανθρώπου να μην πονέσει. Η ευθύνη έναντι του άλλου αναλαμβάνεται με τον πλέον καθοριστικό τρόπο μέσω του γάμου και η ευθύνη αυτή σημαίνει ότι «απέναντι στον Άλλον το είναι μου πια δεν μου ανήκει, δεν είμαι κύριος του κόσμου μου, μια υποχρέωση έχει παρεισφρήσει που βάζει, σε δεύτερη μοίρα το γλυκό καθήκον της αυτοσυντήρησης και της αυτοανάπτυξης. Η ύπαρξή μου καταδικάζεται να μη βρίσκει πια τη δικαίωση της στον εαυτό της»2. Τα λόγια αυτά αφορούν γενικά τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αλλά στον γάμο η ευθύνη αυτή είναι αναπόφευκτη. Η ευθύνη σημαίνει και πόνο, ο οποίος όμως δεν δικαιολογείται με τίποτα σήμερα.

Αν και η λέξη «έρωτας» χρησιμοποιείται στις μέρες μας ποικιλοτρόπως, η αναφορά του στη σεξουαλική λειτουργία παραμένει το βασικό του περιεχόμενο. Σήμερα το σεξ και η συζήτηση γύρω από αυτό όχι μόνο δεν αποκρύπτεται αλλά βρίσκεται συνεχώς στο επίκεντρο του δημόσιου ενδιαφέροντος. Η σεξουαλική συμπεριφορά μάλιστα του μεταμοντέρνου ανθρώπου είναι βασικότατο στοιχείο της ταυτότητάς του, η οποία συμπεριφορά διερευνάται συνεχώς και, επομένως, αλλάζει.

Ο γάμος υποτίθεται ότι περιορίζει δραματικά αυτήν τη δυνατότητα. Η καταναλωτική νοοτροπία του σύγχρονου πολιτισμού μειώνει, επίσης, τις πιθανότητες να δει θετικά κάποιος τη δέσμευση ενός γάμου. Ο καταναλωτικός τρόπος ζωής ευνοεί ασφαλώς την αέναη αλλαγή των σχέσεων όταν αυτές δεν ικανοποιούν πια τον χρήστη. Η «αγάπη» συγχέεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις με τα αποτελέσματα που υπόσχεται και η διαφήμιση για διάφορα προϊόντα και υπηρεσίες. Όσο ο άλλος μάς προσφέρει ηδονή, ασφάλεια και συντροφικότητα, τον κρατάμε. Όταν πάψει να προσφέρει και μάλιστα άμεσα και γρήγορα όλα τούτα, τότε έχουμε τη δυνατότητα να αφήσουμε το «προϊόν» ως αναποτελεσματικό και να το αντικαταστήσουμε. Αξιοσημείωτη εδώ είναι και η ικανότητα λήθης – ιδιαίτερο γνώρισμα του καταναλωτή – με την οποία εύκολα ξεχνιέται μια παλιά σχέση, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το παλιό μας αυτοκίνητο κ.ο.κ. Η ενασχόληση με τον έρωτα εδώ δεν έχει να κάνει με ό,τι σχετικά μ’ αυτόν υμνήθηκε στην παγκόσμια λογοτεχνία, αλλά με έναν στυγνό ορθολογισμό που λαμβάνει υπόψη του μόνο τη μεγιστοποίηση της παρεχόμενης από τον άλλον ηδονής με την αντίστοιχη ελαχιστοποίηση του κόστους, δηλαδή της δέσμευσης3.

______________________

1. Αλαίν Φίνκελκροτ, Η Σοφία της Αγάπης, σ. 132, εκδ. Αρσενίδη.

2. Φίνκελκροτ, ό.π. σ. 135.

3. βλ. περισσότερα στό Ζ. Μπάουμαν, Ρευστή αγάπη, σσ. 36-43.

(Από το βιβλίο «Φύλακας του αδελφού μου – κείμενα για την αγάπη και την πίστη σήμερα», εκδ. Αρχονταρίκι, Αθήνα 2011).

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

Γέρων Εφραίμ Αριζόνας: Εχθροί του χριστιανού είναι ο διάβολος, είναι ο κόσμος με το αμαρτωλό φρόνημά του. Εχθρός του χριστιανού είναι ο εαυτός του με τις αδυναμίες και τα πάθη του.

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ, ΤΑΠΕΙΝΩΘΕΙΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΧΩΜΑ!

Άγιος Νεκτάριος: Αλλά γιά νά βρείτε τόν Κύριο, ταπεινωθείτε μέχρι τό χώμα, γιατί ο Κύριος βδελύσσεται τούς υπερήφανους, ενώ αγαπάει καί επισκέπτεται τούς ταπεινούς στήν καρδιά.

ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ! ΓΕΝΗΘΗΤΩ, ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ ΚΥΡΙΕ!

ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ!

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο PΩΣΟΣ ΚΑΙ Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ

Ο Άγιος Ιωάννης ο Pώσσος και ο Όσιος Γέροντας Ιάκωβος της Εύβοιας

  

Ο Γέροντας Ιάκωβος τακτικά επισκεπτόταν τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο κυρίως πηγαίνοντας για την Αθήνα για τους γιατρούς που τον παρακολουθούσαν: «Κάποτε, έλεγε, πήγα και βλέπω τον Άγιο ζωντανό μέσα στη λάρνακά του. Του λέω:

–Άγιε μου πώς περνούσες στη Μικρά Ασία, τι αρετές είχες και αγίασες;

–Ο Άγιος μου απάντησε:

–Μέσα στην σπηλιά που ήταν στάβλος κοιμόμουνα και με τα άχυρα σκεπαζόμουνα τον χειμώνα για να μην κρυώνω. Είχα και την ταπείνωση και την πίστη.

Σε λίγο μου λέει:

-Περίμενε, πάτερ Ιάκωβε, γιατί ήρθαν τώρα δύο άνθρωποι και με παρακαλούν για ένα παιδί άρρωστο. Περίμενε να πάω να το βοηθήσω.

Ξαφνικά άδειασε η λάρνακα γιατί ο Άγιος έφυγε. Σε λίγη ώρα ξαναγύρισε, δεν τον είδα πώς γύρισε, αλλά τον είδα να τακτοποιείται μέσα στη λάρνακά του σαν ένας άνθρωπος»!

*****

Το Ιερό λείψανο του Αγίου Ιωάννη «αλλάζει πλευρό»- θέση όπως είναι ξαπλωμένο, ενίοτε και μπροστά στον κόσμο-προσκυνητές- και ακούγεται θόρυβος από εκεί. Μάλιστα, μια από τις φορές που έγινε αυτό, το 1990, ήταν παρών και ο μακαριστός και όσιος γέροντας Ιάκωβος, ηγούμενος της Ιεράς μονής του Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια ο οποίος για να καθησυχάσει τον κόσμο που τρόμαξε είπε:

«Χριστιανοί μου μη φοβάστε, ο άγιος είναι ζωντανός απλά άλλαξε πλευρό…»

Είναι περίεργο ότι ένιωθε αλλιώς για τους άλλους Αγίους και αλλιώς για τον όσιο Ιωάννη το Ρώσο, τον όποιο μάλιστα καλούσε για βοήθεια μαζί με τον όσιο Δαβίδ. Όταν καλούσε και τους δύο, έδινε την εντύπωση ότι ο όσιος Ιωάννης ήτανε αναγκαίος ως νεώτερος, να τρέξει γρηγορότερα, επειδή ο όσιος Δαβίδ ήτανε γηραιός. Με τον όσιο Ιωάννη όμως δεν γινόταν επιτακτικός, όπως με τον όσιο Δαβίδ.

Ντρεπόταν ακόμη και να λειτουργήσει στο Προσκύνημα του όσιου Ιωάννη, στο Προκόπι. Του ζητούσαν:

-Ελάτε, π. Ιάκωβε, να λειτουργήσετε στον όσιο Ιωάννη.

Και κείνος απαντούσε:

–Είμαι άξιος εγώ ο χοϊκός να βρεθώ μπροστά στο θείο Ιωάννη!

Και πάντα, όταν πρόφερε το όνομα του όσιου Ιωάννη, τον οποίο συχνότερα έλεγε «θείο Ιωάννη» και «Ομολογητή», η φωνή του στις λέξεις «θείος» και «Ομολογητής» έπαιρνε μια μεγαλόπρεπη επισημότητα, λες κι έβλεπε τον άγιο μπροστά του και τον προσφωνούσε ως βασιλέα.

*****

Τον όσιο Ιωάννη όχι μόνο τον παρακαλούσε να συντρέχει στις ανάγκες των πιστών, μα τον έβλεπε ζωντανό, έξω από τη λάρνακα του, να σπεύδει σε βοήθεια. Το 1986, ο π. Ιάκωβος διηγόταν πως ο άγιος Ιωάννης εργάζεται ζωντανός έξω από τη λάρνακα. Τον ρώτησα χαμηλόφωνα, καθώς καθόμουν δίπλα του:

-Τον είδατε σεις έξω;

Ο γέροντας συνέχισε, γιατί στη συζήτηση βρισκόσανε κι άλλοι. Το ίδιο ερώτημα, του το έκανα δυο φορές ακόμα, χαμηλόφωνα, να μην ακούσουνε οι άλλοι. Τότε αφοπλιστικά, χωρίς ν’ αλλάξει ρυθμό, απάντησε:

-Αφού τον βλέπεις το πρωί, που μαζεύεται ο Άγιος και μπαίνει στη λάρνακα του! Είναι ώρες που δε βρίσκεται στη λάρνακα!

*****

Το θαύμα τούτο, ότι κάποτε ο Άγιος Ιωάννης δε βρίσκεται στη λάρνακα του, το έχουνε διαπιστώσει και άλλοι, όπως ο ιερέας-προϊστάμενος του Προσκυνήματος. Ο όσιος Ιωάννης αξίωνε το μακαριστό γέροντα με διαλογική συζήτηση εναργή και αφοπλιστική. Ακόμα περισσότερο, ο γέροντας έβλεπε ολόσωμο και ζωντανό τον Όσιο, με τον όποιο συζητούσε. Επιστρέφοντας από ιατρικές εξετάσεις, πέρασε, όπως πάντα, να προσκυνήσει τον όσιο Ιωάννη. 

Γονάτισε στη λάρνακα του οσίου και σε λίγο είδε τον Όσιο να του λέει, καθώς τα διηγήθηκε ο ίδιος ο γέροντας:

-Έχω μια δουλειά τώρα και πρέπει να φύγω. Εσύ να μη δεχτείς να κάνεις Εσπερινό μέχρι να επιστρέψω.

Όταν γύρισε ο Άγιος, του είπε:

–Νομίζεις ότι ευλογώ όλους όσους έρχονται εδώ; Να, αυτή τη γυναίκα, που προσκύνησε τώρα με τα παιδιά της, δεν την ευλόγησα.

«Γιατί»; ρώτησε ο π. Ιάκωβος.

-Γιατί βλαστημάει τα παιδιά της!

*****

Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις ο π. Ιάκωβος (Τσαλίκης) κατέβηκε από το κελλάκι του στο Ναό για την Θεία Λειτουργία, περιέγραφε μέσα στο ιερό με πρόσωπο εκστατικό σε Πατέρες της Μονής του όσα ο Θείος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικώ τω τρόπω» του είχε πει την νύχτα που πέρασε –«ο Θεός οίδε πως»– εμπρός στην Ιερή Λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό Του στο Προκόπι.

–«Νομίζουν πως κοιμάμαι, ότι είμαι νεκρός, και δεν με υπολογίζουν οι Χριστιανοί. Εγώ όμως είμαι ζωντανός. Τους πάντες βλέπω. Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από την λάρνακά μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δε με βλέπουν. Εγώ τους βλέπω και τους ακούω τι λένε. Και πάλι μπαίνω στη λάρνακα μου. Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω. Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία».

–«Γιατί τα λες αυτά άγιέ μου»; Του απάντησα. «Δεν βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη χάρη σου και σε προσκυνά»;

 «Πολλοί έρχονται, Πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου», πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε.

– «Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Γιατί πολλή η αμαρτία στον κόσμο».

–«Όχι, άγιε μου» του είπα ταραγμένος. «Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα. Στην Μικρά Ασία που γεννήθηκα αλλά και όταν ήλθαμε στην Ελλάδα. Ύστερα άγιε μου αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν».

–«Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος», απάντησε λυπημένα με μια σταθερή φωνή ο Όσιος». 

Πηγή: Από το βιβλίο «ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης». 

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ Α ΚΑΙ ΤΟ Ω!

ΑΝ ΔΕΝ ΣΠΑΣΕΙΣ ΤΟ ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΕΙΑΣΕΙΣ,ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΧΩΡΟ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Ο ΘΕΟΣ;

ΓΕΡΩΝ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟΝΙΖΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ!

Γέροντας Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης: Ποτέ δέν τονίζουμε σέ κάποιον τήν ἀδυναμία του, τό πρόβλημά του. Ποτέ δέν τοῦ ὑπενθυμίζουμε τήν κακία του, τήν ἁμαρτία του. Μόνον τόν ἔπαινο χρησιμοποιοῦμε, ἀλλά τόν εὐγενῆ ἔπαινο, ὄχι τόν ἀφελῆ.

Διότι ὁ ἄνθρωπος οὐδέποτε διορθώνεται μέ ὀνειδισμό, ὅπως καί μέ παρατήρηση. Πρέπει νά εἶναι πολύ ἅγιος, γιά νά δεχθῆ νά διορθωθῆ μέ τόν ὀνειδισμό, τήν ὑπόδειξι ἤ τήν παρατήρησί σου. Ἀλλά, ἐάν ἦταν τόσο ἅγιος, δέν θά εἶχε αὐτό τό ἐλάττωμα, γιά τό ὁποῖο χρειάσθηκε νά τοῦ κάνης παρατήρησι ἐσύ.

Αφοῦ λοιπόν τό ἔχει, τό μόνο πού χρειάζεται, εἶναι ὁ ἄκρος σεβασμός σου, γιά νά μπορέση κάποτε νά ταπεινωθῆ καί νά διορθωθῆ, βλέποντας τήν δική σου εἰρήνη, πραότητα, ταπείνωσι, ἀγάπη, μακροθυμία, χρηστότητα, ἐπιείκεια, γλυκύτητα… Μόνον ὅποιος ἔχει αὐτές τίς ἀρετές μπορεῖ νά διορθώση κάποιον ἄλλον. Ας μην ονειδίζουμε λοιπόν τον άλλον και του υπενθυμίζουμε το ελάττωμά του. Αυτό απαιτεί η αξιοπρέπειά μας, η ευγένειά μας και η στοιχειώδης φιλαδελφία μας. 

«Νηπτική ζωή καί ἀσκητικοί κανόνες»