ΕΠΙΣΤΟΛΗ Π. ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΑΠΟ ΣΚΗΤΗ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ: ΜΗΝΥΜΑ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΗΣ

Μήνυμα σεβασμού προς την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους Αγίους της

Με λύπη βλέπουμε όλοι μας πλέον την Πατρίδα μας Ελλάδα να έχει μπει για τα καλά σε μεγάλες περιπέτειες τα τελευταία χρόνια. Και δεν μας φτάσανε όλα αυτά, αλλά βλέπουμε κάτι παράδοξες ενέργειες, ανορθόδοξες θα έλεγα, να γίνονται εκεί που δεν υπάρχει λόγος να γίνονται.

Ήμουν προ ημερών στη Θεσσαλονίκη για προσωπικούς λόγους και την Κυριακή στις 3 μ.μ. θα γινόταν η ομιλία για την κάρτα του πολίτη και σκέφτηκα να πάω να ακούσω για αυτό τον ενδιαφέρον θέμα, χωρίς να έχω πληροφορηθεί ποιοί έχουν την επιμέλεια της όλης διοργάνωσης και ποιοι θα ήταν οι ομιλητές. Αφού έφθασα στο άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου, όπου ήδη είχε αρχίσει η ομιλία, αμέσως κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καλά, διότι οι ομιλητές καταφερόταν με υβριστικές λέξεις για διάφορα πολιτικά πρόσωπα και γενικά στην ομιλία υπήρχε άκρατος ανορθόδοξος φανατισμός. Από μία ερώτηση που έκανα σε κάποιον εκεί για το ποιοί είναι οι ομιλητές, μου είπε πως είναι από το ΕΛ.ΚΙ.Σ. και τους Γ.Ο.Χ.

Και ενώ απογοητευμένος ετοιμαζόμουν να αποχωρήσω από τη συγκέντρωση με πλησίασε κάποιος πολίτης από τη συγκέντρωση και μου έδωσε δύο έντυπα φυλλάδια. Από καλή περιέργεια τα πήρα να δω σε τι αναφέρονται και για μεγάλη μου δυσάρεστη έκπληξη, είδα μέσα στο φυλλάδιο να υπάρχει φωτογραφία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου με τον πρόσφατα ανακηρυχθέντα μεγάλο Άγιο των ημερών μας Γέροντα Παΐσιο. Και κάτω από τη φωτογραφία υπήρχε το βλάσφημο σχόλιο ότι «Οικουμενιστής Πατριάρχης ανέδειξε ψευδοάγιο Οικουμενιστή».

Θα ήθελα να πω στους διοργανωτές αυτής της ομιλίας για την κάρτα του πολίτη, μήπως αυτοί οι ίδιοι είναι χειρότεροι πολέμιοι της Ορθοδοξίας μας από τους πολιτικούς μας;   Τους συνιστώ να σκεφθούν μέσα τους ειλικρινά, μήπως έχουν ξεκινήσει με τον ανορθόδοξο τρόπο τους έναν εμφύλιο πόλεμο εντός της Εκκλησίας του Χριστού;

Μήπως τελικά έχουν γίνει Θεομάχοι και Αγιομάχοι; Διότι όταν η Αγία μας Εκκλησία ανακηρύττει Αγίους και αυτοί ξεσηκώνουν πόλεμο και δεν δέχονται την απόφαση της Εκκλησίας μας, που είναι ουσιαστικά η Φωνή του Αγίου Πνεύματος, δεν γίνονται Πνευματομάχοι;

Φυσικά δεν θα ήταν δυνατό να γίνω υπερασπιστής του Αγίου Παϊσίου, διότι ποτέ ένας Άγιος δεν χρειάζεται υπεράσπιση. Και ούτε θα επιχειρήσω να γράψω ποιος ήταν ο Άγιος Παΐσιος, διότι έχουν γραφεί τόσα βιβλία για τον Άγιο, που δόξα τω θεώ όποιος θελήσει μπορεί πλήρως να μάθει ποιος ήταν ο μέγας των ημερών μας Άγιος Παΐσιος.

Όσο για την κάρτα του πολίτη, με τον τρόπο που αναφέρονται, μάλλον θόρυβος γίνεται και ζημία θα λέγαμε. Διότι μας λένε οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, πως το κακό δεν νικιέται με το κακό. Επίσης μας λένε, πως ο καλός λόγος τον κακό τον κάνει καλό και ο κακός λόγος τον καλό τον κάνει κακό.

Αυτοί οι λεγόμενοι ζηλωτές της Γ.Ο.Χ. κάπου έχουν ολισθήσει μέσα τους και ξεχάσανε την ορθή και υγειά διδασκαλία των Αγίων μας, που είναι η πραότητα και προ πάντων η διάκριση και καταφέρονται με ένα φανατισμό, παρόμοιο με αυτόν που έχουν οι οπαδοί αντίπαλων ποδοσφαιρικών ομάδων. Σε ένα τέτοιο όμως φανατισμένο και γεμάτο ταραχή πνεύμα, πως θα σταθεί η Θεία Χάρις του Χριστού μας; Και αν δεν μπορεί να σταθεί η Θεία Χάρις του Χριστού μας και απουσιάζει, πως θα αντισταθούν αυτοί οι άνθρωποι στον πόλεμο εναντίον της κάρτας του πολίτη και γενικότερα του αντιχρίστου;

Ας εξετάσουν καλά και ας ψάξουν στους βίους των Αγίων μας και αν δούνε τέτοια συμπεριφορά ανορθόδοξη σαν την δικιά τους, τότε εντάξει όλα καλά. Αν όμως η συμπεριφορά των Αγίων μας αποδεικνύεται ακριβώς αντίθετη από τη δική τους, τότε πρέπει να πουν όλοι τους με πνεύμα ταπεινώσεως «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου» και να αλλάξουν πνεύμα, ώστε στη συνέχεια να πάψουν να υβρίζουν Αγίους της Εκκλησίας μας. Και τον Οικουμενικό Πατριάρχη σε καμία περίπτωση δεν έχουν το δικαίωμα να τον καθαιρούν. Διότι μόνο η Σύνοδος που τον εξέλεξε στο Θρόνο, αυτή και μόνο έχει το δικαίωμα να τον καθαιρέσει, όποτε το καλέσει η περίσταση.

Διότι αλλοίμονο, αν το κάθε μπουλούκι ανθρώπων είχε την εξουσία να καθαιρεί Πατριάρχες, τότε θα μιλάμε για το νόμο της ζούγκλας. Ωστόσο όμως με αδελφική αγάπη συνιστώ σε αυτούς τους ανθρώπους, που τολμούν και αναιρούν Αγίους και Πατριάρχες της Εκκλησίας μας, να μελετήσουν βαθιά τα συγγράμματα της μεγάλης μορφής της Εκκλησίας μας, του πατρός Επιφανίου Θεοδωροπούλου και εκεί θα πάρουν όλες τις απαντήσεις τους και θα εννοήσουν τι σημαίνει Σύνοδος της Εκκλησίας μας, τι σημαίνει Οικουμενικός Πατριάρχης και γενικότερα τι σημαίνει και πως πρέπει να σεβόμεθα την Ιερά Τάξη της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Εκεί εξηγεί ο Μακαριστός π. Επιφάνιος, πότε πρέπει και πότε έχει το δικαίωμα ένας κληρικός μιας ενορίας, όταν έχει ένα εμπόδιο ή πειρασμό θα λέγαμε, για τον Επίσκοπό του και θέλει να παύσει τη μνημόνευση του Επισκόπου του. Ο Μακαριστός Πατήρ τα εξηγεί με πάσα ορθόδοξη λεπτομέρεια και ρίχνει άπλετο φως σ' αυτόν τον μεγάλο πειρασμό που ταλανίζει την Εκκλησίας μας εδώ και πολλές δεκαετίες τώρα.

Βέβαια τα τολμηρά ανοίγματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς τον Παπισμό και γενικότερα στον Οικουμενισμό προκαλούν ανησυχία. Όμως δεν μπορούμε και δεν έχουμε το δικαίωμα εκ των προτέρων να βγάζουμε συμπέρασμα και να πούμε πως το Οικουμενικό Πατριαρχείο πρόδωσε ολοκληρωτικά την Ορθοδοξία μας, εάν πρώτα δεν ομολογήσει το ίδιο το Φανάρι την ένωση με τους προαναφερόμενους αιρετικούς. Εάν, ο μη γένοιτο, γίνει αυτό το φοβερό, η Κεφαλή της Εκκλησίας μας που είναι ο Χριστός, θα τακτοποιήσει αυτή τη συμφορά, όπως και άλλοτε παλαιότερα χρειάστηκε και το έπραξε. Επομένως, δεν αρμόζει αυτός ο ανορθόδοξος τρόπος με ύβρεις και αφορισμούς για τον εκάστοτε Οικουμενικό Πατριάρχη. Διότι αυτός ο τρόπος, ο ανορθόδοξος και δαιμονικός θα έλεγα, είναι εκτός του Αγαθού Πνεύματος του Τριαδικού Θεού μας. Επίσης θέλω να υπενθυμίσω σ' αυτούς τους αυτοαποκαλούμενους ζηλωτές και γνήσιους Ορθοδόξους Χριστιανούς, όπως οι ίδιοι αποκαλούν τους εαυτούς τους, πως ένα βασικό και μεγάλο γνώρισμα ενός γνησίου Ορθοδόξου Χριστιανού είναι ο σεβασμός που πρέπει να έχει για κάθε Πατριάρχη, Μητροπολίτη κλπ. Διότι ας μη ξεχνάμε, πως ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός που πολλές φορές τον επικαλούνται στα κηρύγματά τους ως τον Μεγάλο Ομολογητή και Φύλακα της Ορθοδόξου Πίστεως, και όντως έτσι είναι, αυτός λοιπόν ο Άγιος Κοσμάς όταν έκανε τις ιερές Ισαποστολικές περιοδείες του και έφθανε σε κάποια πόλη της Ελλάδας, πρώτα φρόντιζε να λάβει άδεια του Οικουμενικού Πατριάρχου και έπειτα του Μητροπολίτη της Επαρχίας εκείνης και μετά άρχιζε το ιερό του κήρυγμα. Να λοιπόν το μεγαλείο της Πίστεως μας, μας το αποκαλύπτει ο Άγιος Κοσμάς, με το να δείχνει σεβασμό, ταπείνωση και υπακοή στο Πρόσωπο του Πατριάρχου και Μητροπολίτου της Εκκλησίας. Αλήθεια, ήθελα να ρωτήσω τους ένθερμους της Γ.Ο.Χ., από που πήραν την άδεια για να κηρύξουν μπροστά στο άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου στη Θεσσαλονίκη; Και το χειρότερο από όλα, από που πήραν την τόλμη να αναιρέσουν τον Άγιο Παΐσιο και τον Οικουμενικό Πατριάρχη; Ας ψάξουν βαθιά μέσα τους με ειλικρίνεια και πιστεύω θα βρουν την απάντηση.

Επειδή στην αρχή είπα, πως δεν χρειάζεται ένας Άγιος υπεράσπιση όταν υβρίζεται και όντως έτσι είναι, αλλά όμως επειδή και εγώ είμαι ένας από τους αναρίθμητους ευεργετηθέντες από τον Άγιο Παΐσιο, γι' αυτό τον λόγο με πιέζει ένα μεγάλο χρέος να πω λίγα λόγια γι' αυτόν τον Μεγάλο Άγιο των ημερών μας. Πόσο μάλλον τώρα που υβρίζεται αδίκως πάρα πολύ από τους ομοδόξους του. Και επειδή είναι μεγάλη αχαριστία όταν ο ευεργέτης μας αδικείται και εξακολουθούμε να παραμένουμε σιωπηλοί, αποφάσισα να πω λίγα λόγια ως ταπεινή διαμαρτυρία προς τους αδίκους εκείνους ανθρώπους που τόλμησαν να βλασφημήσουν τον Άγιο του Θεού.

Ο Άγιος Παΐσιος λοιπόν δεν είναι απλά μόνο ένας Άγιος, αλλά είναι θα λέγαμε ένας από τους νεοφανείς αστέρες της Αγιότητας του εικοστού αιώνος. Διότι εκ νεαράς του ηλικίας, εξασκούσε την ταπείνωση, την αγάπη και την απέραντη θυσία προς όλη την κτίση, σε τόσο μεγάλο βαθμό που υπερέχει μάλλον από πολλούς Αγίους των παλαιών χρόνων. Δηλαδή, αν πούμε πως ο εικοστός αιώνας ήταν το πλεόνασμα της αμαρτίας, μπορούμε να πούμε με απόλυτη σιγουριά, πως υπερπερίσσευσε η Χάρις του Θεού μας, με το να μας χαρίσει τον Άγιο Παΐσιο. Διότι χωρίς καμία αμφιβολία, η παρουσία του Αγίου Παϊσίου επί των ημερών μας ήταν μέγα δώρο του Τριαδικού Θεού μας. Επίσης ο Άγιος Πατήρ αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις εναντίον όλων των αιρέσεων, του Οικουμενισμού κλπ. Το μαρτυρεί άλλωστε η επιστολή που έστειλε ο Άγιος, επί της εποχής που ζούσε ο ιδρυτής του Ορθοδόξου Τύπου, Αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος. Μια επίσης όντως μεγάλη μορφή της Εκκλησίας μας, με τεράστια προσφορά για την ωφέλεια των Πιστών του Χριστού. Αυτή την επιστολή του Αγίου Παϊσίου, συνιστώ να μελετήσουν σε βάθος αυτοί που τον κατηγορούν και θα πάρουν πολλές απαντήσεις.

Προσπαθώντας να αναφερθώ στις αρετές του Αγίου Παϊσίου, θυμήθηκα τον περίφημο εγκωμιαστικό λόγο του Ιερού Χρυσοστόμου προς τον αγαπημένο του Απόστολο Παύλο, που έλεγε πως για να επιχειρήσω να μιλήσω για τις αρετές του Αποστόλου, μοιάζει με κάποιον που μπαίνει σε έναν πανέμορφο ευωδιαστό κήπο και βρίσκεται σε αμηχανία, διότι δεν ξέρει ποιό άνθος πρέπει πρώτα να πλησιάσει και να το μυρίσει. Έτσι ακριβώς έπαθα και εγώ τώρα με την πανέμορφη ψυχή του Αγίου Παϊσίου, που μοιάζει πραγματικά με ευωδιαστό κήπο και δεν ξέρω από που να αρχίσω. Διότι ο Άγιος Πατήρ δεν τελειώθηκε με μία μόνο αρετή, όπως ο Όσιος Πέτρος ο Αθωνίτης μέσα σε ένα σπήλαιο, αλλά ο Μακάριος δεν άφησε σχεδόν καμία μοναχική αρετή, χωρίς να μην την έχει φέρει εις πέρας.

Ως υποτακτικός σε Κοινόβιο πέρασε και όχι μόνο πέρασε, αλλά ίσως ξεπέρασε και τον Αββά Δοσίθεο στην κατά Θεόν υπακοή. Διότι για τον Αββά Δοσίθεο δεν βλέπουμε τότε στο Κοινόβιο να έχει σκληρούς Προϊσταμένους να τον παιδεύουν, αλλά από τη δική του ελεύθερη μοναχική συνείδηση και προαίρεση έγινε αιτία και μεγαλούργησε ως υποτακτικός Άγιος. Αντίθετα ο Άγιος Παΐσιος στη ζωή του Κοινοβίου που έζησε, εκτός από την τέλεια κατά Θεόν υπακοή που έδειξε και εκτέλεσε, είχε επιπλέον σκληρούς Προϊσταμένους, τόσο σκληρούς που κάποια στιγμή αναγκάστηκε να φτύσει αίμα σωματικό από το στόμα του και ψυχικό, διότι ήταν άκρα ευαίσθητη η Αγία ψυχή του.

Στη συνέχεια της ζωής του με πληροφορία από την Κυρία μας Θεοτόκο, που την ευλαβούνταν σε υπερβολικό βαθμό, ανέλαβε να ανακαινίσει την Ιερά Μονή Στομίου της Κόνιτσας. Εκεί για το τι πέρασε και το τι είδους αγώνες έκανε, μας το εξιστορούν οι βιογράφοι του. Εγώ απλά να αναφέρω, πως τον αξίωσε η Παναγία μας και Κτίτορας Ιεράς Μονής να γίνει. Στη συνέχεια η Παναγία μας θα τον μεταθέσει τρόπον τινά θα λέγαμε στους Αγίους Τόπους του Σωτήρα μας Χριστού και συγκεκριμένα στο Θεοβάδιστο Όρος του Σινά.  Εδώ όντως αδυνατεί κάποιος να τολμήσει να περιγράψει τα κατορθώματα του Αγίου Πατρός. Διότι όντως η μικρή παραμονή του στο Όρος Σινά, ίσως να είναι το κεντρικότερο σημείο της Μοναχικής του ζωής. Και το λέω αυτό, διότι ο Άγιος Πατήρ έως ότου να τον φέρει η Παναγία μας στο Όρος Σινά και συγκεκριμένα στην έρημο του Σινά, η ψυχή του είχε έναν ανικανοποίητο πόθο και διψούσε σφόδρα γι' αυτόν και αυτός ο ανικανοποίητος πόθος του ήταν η μακαρία ησυχία της ερήμου. Και τόσο πολύ επιδόθηκε και συνεζεύχθη με την ησυχία της ερήμου, που είναι αδύνατο να το περιγράψουμε, εάν πρώτα δεν είναι κανείς εφάμιλλος με την προαίρεση του Αγίου. Ωστόσο όμως, νομίζω πως αρκετά γεγονότα του ξεφύγανε με τα λόγια του για τις μακάριες καταστάσεις που έζησε στην έρημο του Σινά. Και αυτά είναι καταγεγραμμένα από τους βιογράφους του.

Στη συνέχεια επιστρέφει πάλι στο Άγιον Όρος και το πρώτο του μέλημα ήταν να βρει Γέροντα, γιατί η ψυχή του ήταν φύσει ταπεινή και δεν γνώριζε τι σημαίνει ιδιορρυθμία και φυσικά δεν ήθελε να ζει ιδιόρρυθμα, δηλαδή χωρίς πνευματική καθοδήγηση από Γέροντα, όπως ορίζει ο νόμος της Μοναχικής ζωής. Θεία βουλήσει, επιλέγει για Γέροντα καθοδηγητή τον τότε μεγάλο Ησυχαστή πατήρ Τύχωνα, ρώσο ασκητή της Καψάλας. Στη Σκήτη των Ιβήρων ήταν η καινούργια πνευματική παλαίστρα του Οσίου. Εκεί προσπάθησε να ζήσει πάλι με το ίδιο ασκητικό τυπικό του Όρους Σινά, αλλά δεν του δόθηκαν παρόμοιες δυνατότητες που είχε στο Όρος Σινά, διότι εδώ στη Σκήτη το κλίμα ήταν πολύ βαρύ και δεν σήκωνε ανάλογη άσκηση που έκανε στην έρημο του Σινά. Επιπλέον, παρ΄ όλο που ήταν ησυχαστική η Σκήτη δεν είχε την άκρα ησυχία του Σινά. Ωστόσο οι βιογράφοι του μας εξιστορούν όλα τα κατορθώματα που επιτέλεσε στη Σκήτη των Ιβήρων. Στη συνέχεια επιλέγει για λίγο διάστημα την έρημο των Κατουνακίων για το λόγο που τα Κατουνάκια έχουν ξηρό κλίμα, πράγμα που ωφελούσε λίγο στη σωματική υγεία του Οσίου, που είχε ήδη κλονιστεί από την πολλή άσκηση. Και εδώ στην έρημο των Κατουνακίων, στο κελί του Υπατίου απόλαυσε άκρα ησυχία, όπως έλεγε ο ίδιος, σχεδόν παρόμοια μ' αυτή της Σιναΐτικης ερήμου. Πολλά γεγονότα πνευματικά, ισάξια παλαιών μεγάλων Αββάδων της ερήμου ξέφυγαν από το στόμα του Αγίου που μαρτυρούν την ψυχική του Αγιότητα. Όλα αυτά τα πνευματικά γεγονότα που ξέφυγαν από τα χείλη του Οσίου και που είναι πνευματική ελεημοσύνη για μας, είναι καταγεγραμμένα από τους βιογράφους του.

Εδώ όμως τελείωσε η ησυχαστική ζωή του Αγίου. Και θα λέγαμε πως τα ελάχιστα χρόνια που έζησε την ησυχαστική ζωή της ερήμου «επλήρωσε χρόνους μακρούς». Οι πνευματικές του μπαταρίες είχανε πλήρως φορτίσει. Διότι τον περίμενε πλέον άλλος τρόπος ζωής, δηλαδή σύσταση Κοινοβίου, ώστε και ο ίδιος να αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να γίνει Προϊστάμενος. Αργότερα, δημιουργία μικρών ησυχαστικών συνοδειών. Και ενώ επιτελούσε όλα αυτά, συγχρόνως ανέλαβε το μεγαλύτερο ίσως διακόνημα από την Παναγία μας, που είναι η Παράκληση και Παρηγορία των Πιστών του Κυρίου μας. Βέβαια στην αρχή δεν συμφωνούσε η καρδιά του με αυτό το νέο διακόνημα, μάλλον Λειτούργημα του Αγίου Πνεύματος, διότι η ψυχή του δεν είχε ξεδιψάσει από το ύδωρ της ποθητής του ησυχίας. Όμως, επειδή για τον Όσιο ήταν εντελώς ξένη η λέξη παρακοή στο Θέλημα του Κυρίου, γι' αυτό ταπεινά και αδιαμαρτύρητα εκφώνησε το ιδού ο δούλος Σου Κύριε, ας γίνει το Θέλημά Σου. Είναι αδύνατο να περιγράψουμε και να εξιστορήσουμε τα μεγαλεία που επιτέλεσε στο Λειτούργημα αυτό του Αγίου Πνεύματος ως Σκεύος του Παρακλήτου.

Εμείς τον προλάβαμε και εννοώ η δική μου γενιά της ηλικίας μου, στο ιερό κελί της Παναγούδας που ανήκει στα όρια της Ι.Μ. Κουτλουμουσίου. Τα υπόλοιπα χρόνια που έζησε στο ιερό κελί της Παναγούδας, ίσως είναι τα πολυτιμότερα της Μοναχικής του ζωής, διότι το πυρ της Θεϊκής Αγάπης που βίωσε στην έρημο και που πλέον είχε γίνει κτήμα του, εδώ στην Παναγούδα μετατράπηκε, όπως ο ίδιος έλεγε σε έναν γνωστό του, σε μεγάλη αγάπη για τον πονεμένο άνθρωπο. Που κατά παράδοξο τρόπο αυτό το δόσιμο στον πονεμένο άνθρωπο αναπλήρωνε το Θεϊκό πυρ που ζούσε στην έρημο. Και φυσικά όλοι μας, όσοι τον προλάβαμε στη ζωή, γευθήκαμε από αυτή την πύρινη Θεϊκή Αγάπη του και όχι μόνο εμείς που τον είδαμε και που τα χέρια μας τον εψηλάφησαν, αλλά και άνθρωποι που δεν τον γνώρισαν όσο ζούσε, με θαυμαστό τρόπο αξιωθήκανε και γευθήκανε από τη μεγάλη του αγάπη.

Όμως σύντομα τον κάλεσε η Πρόνοια του Θεού μας να εκπληρώσει το κοινό χρέος. Αφού πρώτα δοκιμάστηκε με σκληρές και ανίατες ασθένειες του σώματος, δεν θα ήταν υπερβολή αν πούμε, πως ετελειώθη με μαρτυρικούς πόνους. Αλλά πριν παραδώσει την ευαίσθητη και αγία ψυχή του εις Χείρας Θεού, πρόλαβε και έφερε εις πέρας ένα χρέος, όπως έλεγε ο ίδιος. Το χρέος αυτό έμοιαζε με αγκαθωτή κατάσαρκη φανέλα να τον κατατρώγει συνεχώς. Δηλαδή, ετακτοποίησε τις Μοναχές που τον είχαν ευεργετήσει σε μία εγχείρηση, όταν χρειάστηκε πολλές φιάλες αίματος. Και όχι μόνο τις ετακτοποίησε με το να εγκαθιδρύσει Μοναστήρι, αλλά και Ναό του Αγίου Αρσενίου να οικοδομήσει, όπως και έγινε, με αποτέλεσμα να αποφασίσει στο τέλος, λίγες μέρες πριν παραδώσει την αγία του ψυχή, να αφήσει και το ταλαιπωρημένο από την άσκηση και τις αρρώστιες Άγιο Σκήνωμά του δίπλα στον Ναό του Αγίου Αρσενίου και αυτό με ιδιόχειρο γραπτό του μήνυμα.

Μετά την κοίμησή του Αγίου είναι αδύνατο να περιγράψουμε τη λαοθάλασσα που συνέρρεε για προσκύνημα στον τάφο του, αυτά αναφέρονται από τους βιογράφους του. Μπορεί η Πάνσοφη Βουλή του Θεού μας να αποφάσισε να παραμείνει το Ιερό Σκήνωμα του Αγίου έξω στον κόσμο, για τους λόγους που γνωρίζει μόνο ο Θεός μας. Αλλά όμως, ο Άγιος τιμήθηκε σ' όλο το Άγιον Όρος και κυρίως στην Ι.Μ. Κουτλουμουσίου, όπου νομίμως ανήκε ο Άγιος, η οποία τον τίμησε με ξεχωριστή λαμπρότητα με αγιορείτικη ολονυκτία και με Αρχιερατική χοροστασία.

Όντως μακρηγόρησα πάρα πολύ, αλλά όσα είπα είναι απλά μια ταπεινή διαμαρτυρία προς τους σκληρούς κατηγόρους του Αγίου Παϊσίου, που τόλμησαν και τολμούν ακόμη, μη φοβούμενοι καθόλου τον Θεό, ο Οποίος βρίσκεται παρών σε κάθε Άγιο. Διότι, Άγιος σημαίνει καθέδρα του Θεού, Άγιος σημαίνει ολόκληρο το σώμα και το πνεύμα του ανθρώπου να το διαχειρίζεται ο Χριστός, χωρίς να παραβιάζεται η ελευθερία του ανθρώπου, δηλαδή ότι κάνει, ότι μιλάει, να είναι ολοκληρωτικά από τις ενέργειες του Χριστού. Τέλος, Άγιος σημαίνει εκουσίως αιχμάλωτος, ψυχή τε και σώματι, από το Πνεύμα του Χριστού και συγχρόνως να είναι ο πιο ελεύθερος άνθρωπος της γης. Αλλά για να γίνει αυτή η μακαρία αιχμαλωσία από το Πνεύμα του Χριστού μέσα μας, για να είμαστε συγχρόνως και οι πιο ελεύθεροι άνθρωποι, χρειάζεται αυτό που πάντα μας έλεγε ο Άγιος Παΐσιος «Ταπείνωση και Αγάπη, σ' αυτήν τη συχνότητα εργάζεται ο Θεός».

Ας ευχηθούμε όλοι μας, καθότι διανύουμε την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, να μας χαρίσει ο Τριαδικός Θεός μας την Ποθητή σε όλους μας Μετάνοια, που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη.

Αμήν

Αρσένιος Μοναχός

Σκήτη Κουτλουμουσίου

Άγιον Όρος

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ….. ΓΕΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΑΙΜΟΝΟΠΛΗΞΙΑΣ!

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ… ΓΕΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΑΙΜΟΝΟΠΛΗΞΙΑΣ!

Γράφει η Σουλτάνα Χειλαδάκη

Μία από τις πιο γελοίες και πιο ανατριχιαστικές πονηρές εκδηλώσεις του δαιμονικού πνεύματος στις «χαρισματικές» ευαγγελικές εκκλησίες είναι το επονομαζόμενο «ιερό γέλιο». Οι άνθρωποι οι οποίοι πέφτουν υπό την επήρεια αυτού του «πνεύματος» φαίνονται σαν μεθυσμένοι, ζαλισμένοι, γελώντας ανεξέλεγκτα σαν ψυχασθενείς. Μία από τις πιο εξέχουσες μορφές αυτής της κίνησης είναι και ο πάστορας Rodney Howard-Browne που κηρύττει την… «σωτηρία» της ψυχής γελώντας.

Η στιγμή ορόσημο του κήρυκα Rodney Howard-Browne υπήρξε το 1993 όταν ένας πάστορας του ζήτησε να κηρύξει στον ναό Carpenter’s Home Church στη Φλόριντα. Παρόλο που το πρόγραμμα ήταν να κηρύξει για μια εβδομάδα, ο Howard-Browne έμεινε για τέσσερις εβδομάδες λόγω του αχανούς πλήθους το οποίο γέμιζε τις 10.000 θέσεις του ναού για να ακούσει τον «Γελαστό Ευαγγελιστή» και ίσως να μείνουν και οι ίδιοι άφωνοι από το γέλιο. Όταν οι συγκεντρώσεις αναμεταδόθηκαν από το ραδιόφωνο κατάφερε να μαζέψει ακόμη περισσότερο κόσμο. Η ελκυστικότητα βρίσκεται σε αυτό που ο Browne ονομάζει «ιερό γέλιο» όπου απελπισμένοι, θλιμμένοι Χριστιανοί, μετατρέπονται σε χαρούμενους ανθρώπους.

Χαρακτηριστικό είναι ότι σε αυτήν την κίνηση καθώς και σε παρόμοιες της, το πρώτο πράγμα που παραδέχονται οι πιστοί όταν ερωτούνται σχετικά είναι ότι χάνουν τον έλεγχο του εαυτού τους. «Μια νύχτα έκανα κήρυγμα στην κόλαση» είπε χαρακτηριστικά ο Rodney Howard-Browne, « και ξαφνικά ξέσπασε σε όλη την αίθουσα.. Όσο πιο πολύ μιλούσα στον κόσμο εξηγώντας τους πως είναι η κόλαση, τόσο περισσότερο γελούσαν και όταν τους κάλεσα μπροστά στην Αγία Τράπεζα ήρθαν εκατοντάδες για να σωθούν.» Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι δεν χρησιμοποιούσε τη δύναμη της υποβολής για να κάνει τους πιστούς να κυλιούνται στο πάτωμα από το γέλιο. Έτσι η αντίδραση των πιστών του δεν είχε καμία σχέση με αυτά που κήρυττε.

Είναι πραγματικά απίστευτο ένας πάστορας να λέει ότι κηρύττει στην Κόλαση και το ακροατήριο αντί να τον επικρίνει για αυτές του τις δηλώσεις, να… γελάει ανεξέλεγκτα. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη στάση που θα πρέπει, σύμφωνα με την Αγία Γραφή ,να έχει ο κάθε Χριστιανός απέναντι στο διάβολο και στην Κόλαση.

Η εκκλησία που είχε ιδρύσει ο πάστορας Howard-Browne, με την ονομασία Carpenter’s Home Church, στην οποία πραγματοποιούσε την «σωτηρία του γέλιου του» βρίσκεται σήμερα ερειπωμένη, εγκαταλειμμένη. Το κτίριο τη εκκλησίας αυτής με κόστος ύψους εννιά εκατομμυρίων δολαρίων για την ανέγερσή του, γκρεμίζεται μετά από τόσα χρόνια για να μετατραπεί σε κτίριο συνταξιοδότησης. Ο ίδιος έχει γίνει πάμπλουτος από τα κηρύγματα του.

Η πρακτική αυτή του Browne ομοιάζει αρκετά με το γενικό πέσιμο και το κύλισμα στο πάτωμα των πιστών, μια μέθοδο που χρησιμοποιείται σήμερα από αρκετούς Ευαγγελιστές πάστορες. Πιο συγκεκριμένα, οι άνθρωποι οι οποίοι λαμβάνουν αυτό που θεωρούν ως «μια αίσθηση από το Άγιο Πνεύμα» πέφτουν λιπόθυμοι στο πάτωμα όπου λέγεται ότι… αναπαύονται προσωρινά με το Άγιο Πνεύμα. Πολλοί από αυτούς μάλιστα δεν λιποθυμούν καν αλλά πέφτουν οικιοθελώς στο πάτωμα ώστε να λάβουν αυτήν την αίσθηση.

Οι πάστορες διδάσκουν σε αυτούς ότι το Άγιο Πνεύμα είναι «κρασί» και οι πιστοί θα πρέπει να μεθύσουν «εν Αγίω Πνεύματι». Αποτέλεσμα αυτών είναι οι άλογες αυτές συμπεριφορές που βλέπουμε να διαδραματίζονται στις αίθουσες κηρυγμάτων. Ορισμένες φορές χρησιμοποιούν μέχρι και τραγούδια προκειμένου να ελέγχουν τη συμπεριφορά των πιστών τους ξεγελώντας τους ότι με αυτόν τον τρόπο έρχονται σε επαφή με το Άγιο Πνεύμα.

Σε τελική ανάλυση, ο ερχομός ενός πάστορα σε βωμό και η πρόκληση υστερικού γέλιου στους πιστούς του δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση βιβλική σωτηρία. Όσοι λοιπόν είχαν «συναισθηματικές εμπειρίες» με αυτόν τον τρόπο, απλώς έχουν περάσει σε μια φάση παροξυσμού και δαιμονικής υστερίας ή έχουν καταληφθεί ολοκληρωτικά από δαιμονική επιρροή.

Και αυτό το ονομάζουν όλοι αυτοί οι Πάστορες-τσαρλατάνοι, …σωτηρία της ψυχής!.

Αλλοίμονο μας!

«Αγαπητοί, μη δίδετε εμπιστοσύνην εις κάθε πνεύμα ανθρώπων, αλλά να εξετάζετε τους ανθρώπους, που διαβεβαιώνουν ότι έχουν Πνεύμα Θεού και πνευματικά χαρίσματα, εάν πράγματι είναι από τον Θεόν, διότι πολλοί ψευδοπροφήται έχουν βγη στον κόσμον.’ (Α Ιω. 4,1).

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΗΛΙΩΝΗΣ, ΓΙΟΓΚΑ- ΟΤΑΝ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ

Γιόγκα – Ὅταν ἡ Θρησκεία γίνεται Γυμναστική.

κ. Ἰωάννης Μηλιώνης. Εἰδικός ἐρευνητής τῆς Συνοδικῆς ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν αἱρέσεων.

ΕΙΣΗΓΗΣΗ TOY ΣΤΗΝ ἡμερίδα μὲ θέμα: «Yoga; Εὐχαριστῶ δὲν θὰ πάρω!»
πού διοργανώθηκε ἀπὸ τὴν ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς Ἱ.Μ.Κηφισίας Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦμετὰ τοῦ ἀντιαιρετικοῦ  της Γραφείου στὶς 14 Νοεμβρίου 2015 στὸ Δημοτικὸ Θέατρο Πεύκης.

Τὰ ὅσα θὰ ἀκούσουμε στὴ μικρὴ αὐτὴ εἰσήγηση δὲν ἀποτελοῦν μόνο καρποὺς ἔρευνας τοῦ εἰσηγητῆ, οὔτε μόνο ἐμπειρίες ἀπὸ προσωπικὴ βίωση σχετικὰ μὲ τὸ θέμα μας, ποὺ εἶναι ἡ γιόγκα. Τὰ στοιχεῖα, ποὺ θὰ παραθέσω στὴν ἀγάπη σας, ἀπότελοῦν καρπὸ ἔρευνας πολλῶν δεκαετιῶν, στὰ πλαίσια τῆς Π.Ε.Γ., τῆς «Πανελλήνιας Ἕνωσης Γονέων γιὰ τὴν Προστασία τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πολιτισμοῦ τῆς οἰκογενείας καὶ τοῦ Ἀτόμου», φορέα ποὺ ἀποτελεῖ τὸ κοινωνικὸ σκέλος τῆς «Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων», δηλαδὴ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ κατ' ἐπέκταση, τυγχάνουν Πανορθοδόξου ἀποδοχῆς, ὁλόκληρου δηλαδὴ τοῦ Ὀρθόδοξου κόσμου, πόσο δέ μᾶλλον, ποὺ πρόσφατα (16 Ἰουνίου 2015) καὶ ἡ ἴδια ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μὲ Δελτίο Τύπου, ἀπεφάνθη γιὰ τὴν ἐπικινδυνότητα τῆς Γιόγκα καὶ τὸ ἀσυμβίβαστό της μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ πίστη.

1. Λίγα εἰσαγωγικὰ στοιχεῖα.

Μὲ τὸ ὄνομα γιόγκα (Yoga) νοοῦνται οἱ σωματικές, νοητικὲς καὶ πνευματικὲς πρακτικές, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἰνδία κι᾿ ἔχουν σὰ στόχο, ὅπως δηλώνουν οἱ ὀπαδοί της, τὴν ἐπίτευξη μίας μόνιμης εἰρήνης τοῦ νοῦ, ὥστε νὰ βιώσει τὸν ἀληθινό του ἑαυτό. Ἀκόμη, ἡ γιόγκα πρεσβεύει τὴν ἕνωση τῆς ψυχῆς μὲ τὸ θεὸ ὅπως τουλάχιστον ὁ ἰνδουϊσμὸς ἀντιλαμβάνεται τὸ θεό, μέσω συγκεκριμένων μεθόδων, κυρίως τοῦ διαλογισμοῦ.

Τὴ γιόγκα συστηματοποίησε ὁ περίφημος Ἰνδὸς Γιόγκι Πατάντζαλι (Patanjali), 2 ἢ κατ' ἄλλους 4 αἰῶνες πρὶν τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὶς μέχρι τότε προφορικὰ μεταδιδόμενες διδασκαλίες, συγγράφοντας τὶς περίφημες 196 Sutras, τοὺς «ἀφορισμούς», δηλαδή, τοῦ Πατάντζαλι.

2. Ἡ γιόγκα στὴ Δύση.

Ἡ γιόγκα ἀπέσπασε τὴν προσοχὴ τοῦ κοινοῦ τῆς Δυτικῆς διανόησης στὰ μέσα τοῦ 19ου αἰώνα, μαζὶ μὲ ἄλλα χαρακτηριστικὰ στοιχεῖα τῆς ἰνδικῆς φιλοσοφίας. Ὅμως ὁ κυρίως ὑπεύθυνος γιὰ τὴ διείσδυση τῆς γιόγκα στὴ Δύση ὑπῆρξε ὁ Ἰνδὸς Σουάμι Βιβεκανάντα. Ὁ Βιβεκανάντα συμμετεῖχε στὸ «Ἀ' Κοινοβούλιο τῶν Θρησκειῶν τοῦ Κόσμου», στὸ Σικάγο 1893, ὅπου μίλησε γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν θρησκειῶν καὶ προσφώνησε τοὺς συνέδρους ὡς ἑξῆς:

«ἂν κάποιος ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἀκροατήριο ἐλπίζει ὅτι αὐτὴ ἡ ἑνότητα θὰ ἔρθει μὲ τὸ θρίαμβο μίας ὁποιασδήποτε θρησκείας καὶ τὸν ἀφανισμὸ τῶν ἄλλων, σ' αὐτὸν δὲν ἔχω παρὰ νὰ πῶ: Ἀδερφέ μου οἱ ἐλπίδες σου θὰ διαψευσθοῦν. Μήπως ἐπιθυμῶ οἱ Χριστιανοὶ νὰ γίνουν Ἰνδουϊστές; Πρὸς Θεοῦ! Μήπως ἐπιθυμῶ οἱ Ἴνδουϊστὲς ἢ οἱ Βουδιστὲς νὰ γίνουν Χριστιανοί; Πρὸς Θεοῦ! ... Οἱ Χριστιανοὶ δὲν πρέπει νὰ γίνουν Ἰνδουϊστές, οὔτε Βουδιστὲς οὔτε καὶ αὐτοὶ νὰ γίνουν Χριστιανοί. Ἀλλὰ κάθε θρησκεία θὰ πρέπει νὰ ἀφομοιώσει τὸ πνεῦμα τῶν ἄλλων θρησκειῶν, διατηρώντας ὡστόσο τὶς ἰδιαιτερότητές της, προκειμένου νὰ ἀναπτυχθεῖ σύμφωνα μὲ τοὺς δικούς της νόμους».

Ἡ ὑποδοχὴ ποὺ ἐπιφύλαξαν οἱ Δυτικοὶ στὸ Βιβεκανάντα ὑπῆρξε ἰδιαίτερα θερμή.

Ἂν κι᾿ ὁ λόγος τοῦ Βιβεκανάντα, ὅπως καὶ πολλῶν ἄλλων συγχρόνων «δασκάλων» τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν καὶ τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, ἀκούγεται λογικὸς καὶ πανανθρώπινος στὸν ἀνυποψίαστο ἀκροατή, ἡ συνέχεια ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Ἰνδὸς Γκουροὺ δὲν ὑπῆρξε καὶ τόσο εἰλικρινής. Χαρακτηριστικό, ἄλλὰ καὶ ἀποκαλυπτικὸ εἶναι τὸ ἀκόλουθο ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν πύρινο λόγο του σὲ φοιτητὲς στὸ Madras κατὰ τὴν ἐπιστροφή του στὴν Ἰνδία, ὅπου τοῦ ἔγινε ἀποθεωτικὴ ὑποδοχή:

«... αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο ἰδανικὸ ποὺ βρίσκεται μπροστά μας, καὶ ὁ καθένας πρέπει γι' αὐτὸ νὰ ὁπλιστεῖ ἡ ἅλωση τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν Ἰνδία τίποτε τὸ λιγότερο ἀπὸ αὐτό, καὶ ὅλοι ἐμεῖς πρέπει νὰ ὁπλιστοῦμε καὶ νὰ τεντώσουμε γι' αὐτὸ τὸ σκοπὸ κάθε νεῦρο... σήκω, Ἰνδία, καὶ κυρίευσε τὸν κόσμο μὲ τὴν πνευματικότητά σου... Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ κυριεύσει τὴ Δύση εἶναι ἡ πνευματικότητα...».

Ἕνας ἄλλος ὑπεύθυνος γιὰ τὴ διάδοση τῆς γιόγκα στὴ Δύση καὶ ὄχι μόνο, εἶναι καὶ ἡ θεοσοφία. Ἡ θεοσοφία εἶναι ἕνα σύστημα ἀποκρυφιστικῶν δοξασιῶν μὲ ἔντονα συγκρητιστικὸ χαρακτήρα, τὸ ὁποῖο στηρίζεται στὴν πεποίθηση ὅτι ψήγματα τῆς θεϊκῆς ἢ αἰώνιας ἀλήθειας μποροῦν νὰ ἀναζητηθοῦν σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες τῆς ἀνθρωπότητας. Τὸ σύστημα αὐτὸ ἀναπτύχθηκε κυρίως μέσα ἀπὸ τὰ γραπτά τῆς Ἕλενας Μπλαβάτσκυ, ποὺ ὑπῆρξε μέντιουμ καὶ ἀποκρυφίστρια καὶ ποὺ ἵδρυσε τὸ 1875 τὴ «Θεοσοφικὴ Ἑταιρεία», ἀλλὰ καὶ τῶν διαδόχων της: Ἄννυ Μπεζάν καὶ Ἀλίκης Μπέιλη.

Ἡ θεοσοφία εἶχε εἰδικὰ μεγάλη ἐπιρροὴ στὴν προβολὴ τῆς γιόγκα στὸ ἀμερικανικὸ κοινό. Οἱ Η.Π.Α., λόγω τῆς θρησκευτικῆς των πολυμορφίας καὶ τῆς ἔκπτωσης τῶν παραδοσιακῶν Χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, ὑπῆρξαν καὶ τὸ πιὸ πρόσφορο ἔδαφος γιὰ τὴν ἐξάπλωση τοῦ ἰνδουϊσμοῦ ἀπὸ τοὺς δεκάδες ἰνδοὺς γκουρού, ποὺ ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1960, ἑλκόμενοι ἀπὸ τὸ «ζεστό» τότε ἀμερικανικὸ χρῆμα, ἔπαιρναν πίσω τὸ αἷμα τους ἐκδικούμενοι παράλληλα τοὺς δυὸ καὶ πλέον αἰῶνες βρετανικῆς ἀποικιοκρατίας.

3. Βασικὰ στάδια τῆς γιόγκα

Ἡ πρακτική τῆς γιόγκα διδάσκεται σὲ μακρὰ σειρὰ μαθημάτων. Μολονότι ὑπάρχουν πολλὲς παραλλαγές, ποὺ διαμορφώθηκαν στὴν πάροδο τοῦ χρόνου, τὰ συνηθέστερα στάδια τῶν μεθόδων αὐτῶν εἶναι ὀκτώ, κωδικοποιήθηκαν γιὰ πρώτη φορά, ἀπὸ τὸν Πατάντζαλι, τὸν ὁποῖο ἤδη ἀναφέραμε, καὶ ἔχουν ὡς ἑξῆς :

1) Ἡ Γιάμα (Yama: Οἰκουμενικὴ ἠθική, ἐντολές, ποὺ ἀφοροῦν στὴ σχέση μὲ τοὺς ἄλλους).

2) Ἡ Νιγιάμα (Niyama: Τήρηση κανόνων, ποὺ ἀφοροῦν στὴ σχέση μὲ τὸν ἑαυτό μας).

3) Ἡ Ἀζάνα ἢ Ἀσάνα (Asanas: στάσεις τοῦ σώματος).

4) Ἡ Πραναγιάμα (Pranayama: Οἱ ἀσκήσεις ἀναπνοῆς καὶ ὁ ἔλεγχος τῆς «πράνα»).

5) Ἡ Πρατιακάρα ἢ Πρατιαχάρα (Pratyahara: Ἔλεγχος τῶν αἰσθήσεων).

6) Ἡ Νταράνα (Dharana: Συγκέντρωση καὶ καλλιέργεια τῆς ἐσωτερικῆς ἀντίληψης καὶ συνειδητότητας).

7) Ἡ Ντυάνα (Dhyana: Ἀφιέρωση, Διαλογισμὸς στὸ Θεῖο).

8) Ἡ/τὸ Σαμάντι (Samadhi: Ἕνωση μὲ τὸ Θεῖο).

Ἐνῶ στὶς πρῶτες φάσεις διατηροῦνται ὁρισμένα στοιχεῖα συνειδητότητας, στὴν τελευταία, ὁ γιόγκι καταλήγει σὲ μία κατάσταση ὑπέρβασης κι᾿ αὐτῆς ἀκόμη τῆς αὐτοσυνειδησίας. Δὲν ἀντιλαμβάνεται πιὰ οὔτε χρῶμα, οὔτε ὀσμή, οὔτε ἦχο, οὔτε ἁφή, οὔτε τὸν ἑαυτό του, οὔτε κανέναν ἄλλο. Τὸ πνεῦμα του «ἐλευθερώνεται» σύμφωνα μὲ τὴν ἔκφραση τῶν μυημένων ἀπὸ τὴ μνήμη καὶ τὴ λήθη. Αὐτὸ θεωρεῖται ἐπίγνωση, φωτισμός.

Πρόκειται, τελικά, γιὰ μία τεχνικὴ ποὺ ἀποσκοπεῖ στὴν ἐκμηδένιση τοῦ προσώπου καὶ στὴ σύνδεση μὲ τὸ «Ἀπόλυτο». Γι᾿  αὐτὴν ὅμως δὲν ἔχουν κανένα νόημα οἱ κεντρικὲς χριστιανικὲς ἀλήθειες περὶ ΧριστοῦΣωτήρα, περὶ χάριτος, περὶ ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, περὶ ΣταυροῦἈνάστασης.

Βασικὴ τεχνικὴ γιὰ τὴν πραγμάτωση στὴ γιόγκα εἶναι, ὅπως εἴδαμε, ὁ διαλογισμός, τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο τῆς προσευχῆς, καθὼς γιὰ τὴν προσευχὴ χρειάζονται δυὸ πρόσωπα, τὸ ἐγὼ τοῦ προσευχομένου ἀνθρώπου καὶ τὸ Ἐσὺ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔτσι ἐπιτυγχάνεται ἡ διαπροσωπικὴ σχέση, ἐνῶ στὸ διαλογισμό, παραμένει ἕνα πρόσωπο, τὸ ἐγὼ τοῦ διαλογιζόμενου ἀνθρώπου, ποὺ προσπαθεῖ νὰ «συνειδητοποιήσει» ὅτι τελικὰ εἶναι ἕνα Ἐγώ, ποὺ ταυτίζεται μὲ «τὰ πάντα ἐν πᾶσι», «τὸ σύμπαν καὶ τοὺς θεούς»...

Ἀπὸ τὰ ὅσα εἴδαμε ὡς τώρα, γίνεται κατανοητὸ ὅτι ἡ ἄσκηση τῆς γιόγκα δὲν περιορίζεται στὶς Asanas, ἀλλὰ ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο σύνολο, ποὺ περιλαμβάνει ἄσκηση, διαλογισμὸ καὶ τελετουργία καὶ ἀπευθύνεται στὸν «ὅλο ἄνθρωπο», δηλαδὴ στοχεύει στὴν ψυχοσωματικὴ καὶ στὴν πνευματικὴ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό, τὴν καθιστᾶ ἀπολύτως ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν χριστιανικὴ πίστη.

Μὲ βάσει τὰ ἀνωτέρω, εὔκολα διακρίνουμε ὅτι ἡ γιόγκα εἶναι ἕνα ὑπαρξιακὸ σύστημα, ποὺ βασίζεται στὴ φιλοσοφία τῆς ἀνατολικῆς πνευματικότητας, συμπλέκεται δὲ μὲ τὸν δυτικὸ ἀποκρυφισμὸ καὶ σήμερα μὲ τὸ σύνδρομο τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου»· εἶναι δηλαδὴ ἕνα θρησκευτικὸ σύστημα, ποὺ διεισδύει σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, καθώς ἔχει δική του θεολογία, κοσμολογία καὶ ἀνθρωπολογία, δηλαδὴ ἔχει συγκεκριμένη διδασκαλία γιὰ τὸ τί εἶναι ὁ θεός, ὁ κόσμος καὶ ὁ ἄνθρωπος, ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα ὅλα αὐτὰ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη καὶ Χριστιανικὴ κοσμοαντίληψη.

4. Εἶναι ἡ γιόγκα γυμναστική; Εἶναι ἄσκηση γιὰ τὴ βελτίωση τῆς ὑγείας;

Ἀφοῦ ἅλωσε τὴ Δύση, ἡ γιόγκα διαφημίζεται σήμερα ἀπὸ ἑκατοντάδες ἱστοσελίδες τοῦ διαδικτύου σὰν γυμναστική, ποὺ προσφέρει χαλάρωση, εὐεξία ψυχοσωματική, διώχνει τὸ ἄγχος, δυναμώνει τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα τοῦ ὀργανισμοῦ καθὼς καὶ τὸ νευρικὸ σύστημα. Ἀκόμα, ὅτι βελτιώνει τὴν κυκλοφορία τοῦ αἵματος, ἐξισορροπεῖ τὴ λειτουργία τοῦ ἐγκεφάλου, αὐξάνει ἀκόμη καὶ τὸν «δείκτη νοημοσύνης» (IQ). Ὑπάρχουν ἰσχυρισμοὶ ὅτι θεραπεύει ἀκόμη καὶ τὸν καρκίνο. Ὅμως, ὅλα αὐτὰ παραμένουν ἰσχυρισμοί, χωρὶς ἐπιστημονικὴ τεκμηρίωση, ποὺ καθιστοῦν τὴ γιόγκα ἕνα ὁλιστικὸ σύστημα, ποὺ προϋποθέτει πίστη σὲ ξένες θεότητες, ποὺ ὑπόσχεται τὴν αὐτοθέωση τοῦ ἀνθρώπου.

Τὰ τελευταῖα χρόνια αὐξάνονται στὴ χώρα μας τὰ διάφορα κέντρα «γιόγκα». Οἱ γνώσεις ὅμως καὶ οἱ ἀντιλήψεις γι’ αὐτὴν παραμένουν πενιχρές, γενικὲς καὶ συγκεχυμένες στὸν ἁπλὸ ἄνθρωπο. Δημόσια, ἡ γιόγκα προβάλλεται σὰν «εἶδος γυμναστικῆς» καὶ συνήθως γίνεται λόγος ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο γιὰ τὶς ἀσκήσεις τῶν μυϊκῶν καὶ νευροφυτικῶν κέντρων, γιὰ τὶς ἀσκήσεις ἀναπνοῆς καὶ τὰ παρόμοια. Δηλαδή, ἀπὸ τὰ στὰδια ποὺ ἀναφέραμε προηγουμένως περιορίζονται στὸ τρίτο, στὶς «στάσεις τοῦ σώματος», καὶ στὸ τέταρτο, στὶς «ἀσκήσεις ἀναπνοῆς», ἐνῶ μερικὲς φορὲς προχωροῦν καὶ στὸ πέμπτο στάδιο, στὸν «ἔλεγχος τῶν αἰσθήσεων», καὶ στὸ ἕκτο, στὴ «συγκέντρωση τῆς ἐσωτερικῆς ἀντίληψης».

Ἀρκετὲς ἰδιωτικὲς σχολὲς προσπαθοῦν νὰ παρουσιάσουν αὐτὰ τὰ γυμνάσματα χωρὶς τὸ θρησκευτικὸ χαρακτήρα τους, χωρὶς τὸ ἰνδουϊστικὸ φιλοσοφικὸ περιεχόμενό τους, ὥστε νὰ γίνονται εὐκολότερα ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὸν μέσο Ἕλληνα. Ἄλλοι ἐπιχειροῦν νὰ βεβαιώσουν ὅτι ἡ «γιόγκα» δὲν εἶχε ποτὲ οὔτε καὶ ἔχει θρησκευτικὸ χαρακτήρα καὶ μιλοῦν ἁπλῶς γιὰ «ἐπιστήμη», «πνευματικὴ ἐπίγνωση», «ψυχοσωματικὴ ἄσκηση». Ὅσο ὅμως κι᾿ ἂν ἐπιστρατεύονται ἰδιόμορφες καὶ μεγαλόστομες ἐκφράσεις, γιὰ νὰ καλύψουν τὴν πραγματικότητα, γεγονὸς παραμένει ὅτι ὁ καθ' ὁλοκληρίαν προσανατολισμὸς τῆς ἰνδικῆς αὐτῆς τεχνικῆς ἦταν καὶ εἶναι θρησκευτικὸς ἢ παραθρησκευτικός.

Αὐτὸν τὸν «θρησκευτικὸ πυρήνα» ἀποσιωποῦν καὶ καλύπτουν τὰ διάφορα καταστατικὰ τῶν Κέντρων γιόγκα μὲ γενικὲς φράσεις. Ἰσχυρίζονται π.χ. ὅτι σκοπὸς τους εἶναι «ἡ δημιουργία ἀνθρώπων ὁλοκληρωμένων φυσικά, διανοητικὰ καὶ πνευματικά».

5. Ἔπειτα ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω, μποροῦμε νὰ χαρακτηρίσουμε τὴ γιόγκα ἀθῶα;

Ἡ γιόγκα, σύμφωνα μὲ τὴν ἱστορία, τὶς μεθόδους καὶ τοὺς στόχους της, ὅπως αὐτοὶ παρουσιάζονται ἀπὸ πηγὲς τοῦ χώρου, ἀποτελεῖ ὄχι σωματικὴ ἄσκηση, ἀλλὰ θρησκευτικὴ πρακτική, ἡ ὁποία ἔχει σήμερα ἐξαπλωθεῖ στὸν δυτικὸ κόσμο. Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἀποκρυφιστικὲς ὁμάδες ἀνατολικῆς προέλευσης, ἡ γιόγκα κατόρθωσε νὰ μπεῖ καὶ στὰ γυμναστήρια, στὶς σχολὲς χοροῦ, ἀκόμα καὶ στὰ σχολεῖα. Ὁ ἰσχυρισμὸς τῶν ὀπαδῶν εἶναι ὅτι ἡ γιόγκα ἀπευθύνεται σὲ ἀνθρώπους κάθε φυλῆς, θρησκείας ἢ δόγματος, ἀποκρύπτουν ὅμως ὅτι ἐπὶ τῆς οὐσίας πρόκειται γιὰ ἀποδοχὴ συγκεκριμένων θρησκευτικῶν θέσεων, καὶ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο στερεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὴν δυνατότητα τῆς ἐλεύθερης ἐπιλογῆς σὲ θέματα πίστης. Ἡ γιόγκα εἶναι ἀσυμβίβαστη μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, καθὼς προσανατολίζει τὴν πίστη σὲ ἀπρόσωπο θεό, διδάσκοντας συγχρόνως τὴν μετενσάρκωση καὶ τὴν αὐτοσωτηρία μὲ τὴ χρήση τεχνικῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν χειραγώγηση τῆς «πράνα», ἐνέργειας πού, δῆθεν, ἐνυπάρχει στὸ σύμπαν, δόγματα ἀντίθετα, ὅλα αὐτά, μὲ τὰ ὅσα ὁ Κύριος καὶ οἱ ἅγιοι δίδαξαν.

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὰ θεολογικὰ προβλήματα, ἡ γιόγκα ἐνέχει καὶ σωματικοὺς κινδύνους. Γιὰ παράδειγμα, ἡ Ἕνωση Γιόγκα στὶς Η.Π.Α. ἀναφέρει σὲ ὁδηγία της ὅτι παιδιὰ κάτω τῶν 16 ἐτῶν δὲν πρέπει νὰ κάνουν γιόγκα, καθὼς διατρέχουν κινδύνους σωματικῆς βλάβης. Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπὸ ἀρχαῖα κείμενα τοῦ ἰνδουϊσμοῦ, τὰ ὁποῖα προειδοποιοῦν ὅτι ἀκόμα καὶ ἡ χάθα γιόγκα μία ἀπὸ τὶς πιὸ «ἀθῶες» μορφὲς γιόγκα εἶναι ἕνα ἐπικίνδυνο ἐργαλεῖο. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁρισμένες ὁμάδες κάνουν εἰδικὰ σεμινάρια γιόγκα γιὰ ἐγκύους καὶ γιὰ παιδιὰ σχολικῆς καὶ προσχολικῆς ἡλικίας δημιουργεῖ πολλὰ ἐρωτηματικά ὡς πρὸς τὸ πόσο σοβαρὰ λαμβάνονται ὑπόψη οἱ κίνδυνοι αὐτοί.

Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἡ γιόγκα εἶναι ἀσφαλὴς γιὰ τοὺς ἐνήλικες. Οἱ ἐπιπτώσεις ποὺ ἔχει ἡ γιόγκα στὸν ἄνθρωπο περιλαμβάνουν, σύμφωνα μὲ ἔρευνες: διαταραχὲς συναισθηματικές, αἴσθηση ἔντονου φόβου, ἀλλαγὲς χαρακτηριστικὲς στὴ διάθεση, κατάθλιψη, ξεσπάσματα ἔντονου θυμοῦ, σωματικοὺς πόνους, αἴσθηση ἀπώλειας τοῦ σώματος, ἀπώλεια, προσωρινὴ ἢ μόνιμη, τῆς λογικῆς κ.ἄ.

Ὁ γκουροὺ Μουκτανάντα, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἰνδουϊστὲς «δασκάλους», περιγράφει τὴν τρομακτικὴ κατάσταση στὴν ὁποία βρέθηκε κατὰ τὴ διάρκεια διαλογιστικῆς πρακτικῆς. Ἀναφέρει ὅτι ἄλλαξε ὁ τρόπος τῆς φυσικῆς ἀναπνοῆς κι᾿ ὅτι ἐνῶ εἰσέπνεε δὲν μποροῦσε νὰ ἐκπνεύσει μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γεμίζει ἡ κοιλιὰ του ἀέρα. Ὅτι εἶχε ἀρρωστήσει ἀπὸ τὸ φόβο του κι᾿ ὅτι ἄρχισε νὰ παραληρεῖ «βλέποντας μικρὰ ἀνθρωπάκια» καὶ παρακολουθώντας τὸν ἑαυτό του νὰ τρελαίνεται. Ἀντιλαμβανόταν ὅτι πλέον δὲν ἔλεγχε τὴν κατάσταση, πὼς δὲν ἦταν ὁ ἴδιος ποὺ διαλογιζόταν, ἀλλὰ ὅτι «ὁ διαλογισμὸς τοῦ ἐπιβαλλόταν». Ἔνοιωθε τὸ σῶμα του νὰ τινάζεται καὶ εἶχε τὴν αἴσθηση ὅτι καίγεται. Ὅταν κάποια στιγμὴ τελείωσαν ὅλα αὐτά, ὁ Μουκτανάντα ἔβγαλε τὸ συμπέρασμα ὅτι εἶχε φτάσει στὸν φωτισμό. Φαίνεται τελικὰ ὅτι ὁ «φωτισμός» τῆς γιόγκα ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ καταστάσεις, ποὺ ἡ μὲν ἐπιστήμη μπορεῖ νὰ χαρακτηρίσει «σχιζοφρένεια», ἀλλά, ποὺ ἡ γνώση τῆς Ἐκκλησίας τὶς προσδιορίζει ὡς «δαιμονισμό».

Ὁλοκληρώνοντας θὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι γιὰ ὅποιον θέλει νὰ ἀθληθεῖ, ὑπάρχουν καταξιωμένα συστήματα γυμναστικῆς, μὲ μεγάλη ποικιλία σωματικῶν ἀσκήσεων, ὅπως ἡ Σουηδικὴ Γυμναστική, ἡ Ἀεροβικὴ Ἄσκηση (aerobics) κ.ἄ, ποὺ δὲν συνδέονται μὲ θρησκευτικὲς πρακτικές, οὔτε ἀποτελοῦν κίνδυνο γιὰ τὴ λογικὴ ἢ καὶ τὴ ζωὴ τοῦ ἀσκουμένου. Ὅποιος θέλει νὰ ἀθληθεῖ, μπορεῖ κάλλιστα νὰ ἐπιλέξει ἕνα ἀπὸ αὐτά.

Βέβαια δὲν μποροῦμε, οὔτε καὶ εἶναι σωστό, νὰ ἐπιβάλλουμε σὲ κανέναν νὰ μὴν ἀκολουθήσει τὰ «μονοπάτια» τῆς γιόγκα, τοῦ ἰνδουϊσμοῦ, τοῦ βουδισμοῦ ἢ τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου» (New Age), ἐὰν τὸ ἐπιλέξει «συνειδητά». Πρέπει ὅμως, ἐὰν θέλει νὰ κάνει σωστὴ ἐπιλογή, νὰ γνωρίζει τὰ πάντα σχετικὰ μὲ τὸ θέμα καὶ ὄχι μόνο ὅσα παρουσιάζουν οἱ διάφοροι «δάσκαλοι» τοὺς ὁποίους σεβόμαστε ὡς πρόσωπα καὶ οἱ σχολὲς τῆς γιόγκα, ποὺ παρουσιάζουν τὴν γιόγκα μόνο σὰν «γυμναστική», ἀποσιωπώντας τὸ θεολογικό της ὑπόβαθρο καὶ τοὺς σωματικοὺς καὶ πνευματικοὺς κινδύνους της. 

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Η Α΄ Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένη στην μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας μας. Σύμπασα η Εκκλησία εορτάζει με κάθε λαμπρότητα, με κύριο χαρακτηριστικό του εορτασμού την περιφορά των ιερών εικόνων και την ανάγνωση του Συνοδικού της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου σε όλους τους ναούς.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας όρισαν να εορτάζεται η ημέρα αυτή σε ανάμνηση της παύσης της εικονομαχίας και της οριστικής αναστήλωσης των ιερών εικόνων από την ευσεβή βασίλισσα του Βυζαντίου Θεοδώρα (μετέπειτα αγία της Εκκλησίας μας) στις 4-3-843.

Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε μείζονος σημασίας διότι με τις αποφάσεις της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787), ολοκληρώθηκε η διατύπωση της δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας (τριαδολογικό και χριστολογικό δόγμα).

Η εικονομαχική έριδα (726-843) υπήρξε άλλωστε ένας θλιβερός σταθμός της εκκλησιαστικής ιστορίας, η οποία προξένησε αφάνταστη φθορά στο σώμα της Εκκλησίας.

Μέσα όμως από αυτή τη λαίλαπα βγήκε και κάτι θετικό, η διατύπωση της θεολογίας των ιερών εικόνων, η οποία κατ ουσίαν, όπως θα δούμε, είναι επέκταση και ανάπτυξη του χριστολογικού δόγματος.

Το πρόβλημα της εικονομαχίας το προκάλεσαν παράγοντες έξω από την Ελληνορθοδοξία. Ο Ιουδαϊσμός και ο Ισλαμισμός θεωρούν τον εικονισμό ως ειδωλολατρία.

Γενικά η λαοί της Μέσης Ανατολής απεχθάνονται την εικονική τέχνη, γι’ αυτό και πέρασε αυτή η νοοτροπία στις θρησκείες τους. Αντίθετα ο Ελληνισμός, η πιο ευγενική έκφραση του παγκοσμίου πολιτισμού, όχι μόνο δέχεται τον εικονισμό, αλλά και τον προήγαγε σε ύψιστη τέχνη.

Ο Χριστιανισμός στην ορθόδοξη μορφή του, όπως είναι γνωστό, απόρριψε τις προλήψεις του παρελθόντος και υιοθέτησε κάθε αξία που προάγει την ανθρώπινη προσωπικότητα.

Ο Ελληνισμός έδωσε άπειρα στοιχεία χρήσιμα στη νέα πίστη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Ελληνισμός στην γνήσια μορφή του μεταστοιχειώθηκε ως Χριστιανισμός και συγκεκριμένα σε Ελληνορθοδοξία!

Η απαράμιλλη εικονική ελληνική τέχνη παραλήφθηκε από την Εκκλησία και χρησιμοποιήθηκε για την ποιμαντική Της διακονία.

Η εικόνα από την εποχή των κατακομβών μέχρι σήμερα λειτουργεί ως το βιβλίο των αγραμμάτων στους ναούς.

Για να είναι αυτό σύμφωνο με την θεολογία της Εκκλησίας μας, οι Πατέρες διατύπωσαν προσεκτική διδασκαλία σύμφωνη με τις βιβλικές επιταγές.

Βεβαίως η Παλαιά Διαθήκη απαγορεύει ρητά την προσκύνηση ομοιωμάτων -ειδώλων του Θεού (Έξοδ.20,4), αλλά μέχρι τότε ο Θεός ήταν άγνωστος στους ανθρώπους, και γι' αυτό είχαν αντικαταστήσει τη λατρεία του Θεού με ξόανα και άλλα ομοιώματα. Αυτή τη λατρεία απαγορεύει η Παλαιά Διαθήκη.

Στην Καινή Διαθήκη, την εποχή της χάρητος, ο Θεός έγινε άνθρωπος στο πρόσωπο του Χριστού, «ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού» (Ιωάν.1,14).

Τον είδαμε, τον ακούσαμε «και αι χείρες ημών εψηλάφησαν» Αυτόν (Α΄Ιωάν.1,1), «Ημείς δε ανακεκαλυμμένω προσώπω την δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμεθα» (Ι.Δαμασκ. P.G.94,1328). Η πραγματική ενανθρώπησή Του μας υποχρεώνει να Τον θεωρούμε τέλειο άνθρωπο, όπως και τέλειο Θεό.

Κατά συνέπεια ως πραγματικός άνθρωπος μπορεί ακόμα και να εικονισθεί, διαφορετικά η μη παραδοχή του εικονισμού Του σημαίνει μη παραδοχή της πραγματικής ενανθρώπησής Του.

Οι μεγάλοι Πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας, που αναδείχθηκαν μέσα από τη λαίλαπα της εικονομαχίας, διατύπωσαν το ορθόδοξο δόγμα με προσοχή και ευλάβεια.

Η προσκύνηση της ιερής εικόνας του Χριστού και των άλλων ιερών προσώπων του Χριστιανισμού δεν είναι ειδωλολατρία, όπως κατηγορούνταν από τους εικονομάχους, αλλά η τιμή απευθύνεται προς το εικονιζόμενο πρόσωπο, καθότι «η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει» (Μ.Βασίλειος P.G. 32,149) και «Προσκυνούμεν δε ταις εικόσιν ου τη ύλη προσφέροντες την προσκύνησιν, αλλά δι΄αυτών τοις εν αυταίς εικονιζομένοις» (Ι. Δαμασκ. P.G.94 1356).

Η ευλογία και η χάρη που λαμβάνει ο πιστός από την προσκύνηση των ιερών εικόνων δίνεται από το ζωντανό ιερό πρόσωπο και όχι από την ύλη της εικόνας.

Η εικόνα έχει επίσης τεράστια ποιμαντική χρησιμότητα. Μια εικόνα, σύμφωνα με γλωσσική έκφραση, αξίζει περισσότερο από χίλιες λέξεις. Αυτό σημαίνει ότι μέσω της εκκλησιαστικής εικονογραφίας οι πιστοί βοηθούνται να αναχθούν στις υψηλές πνευματικές θεωρίες και στο θείο.

Οι εικονοκλαστικές αρχές της εικονομαχικής περιόδου δυστυχώς υιοθετήθηκαν στη συνέχεια από διάφορες αιρετικές ομάδες και διασώζονται ως τις μέρες μας.

Οι διάφορες προτεσταντικές ομάδες έχουν ως κύρια αρχή τους τον ανεικονισμό και πολεμούν με λύσσα την Ορθοδοξία μας, η οποία δέχεται την τιμητική προσκύνηση των ιερών προσώπων της πίστεώς μας μέσω των ιερών εικόνων.

Απαντάμε στους σύγχρονους εικονοκλάστες ότι η Αγία μας Καθολική Εκκλησία καθόρισε επακριβώς τα όρια της αλήθειας και της πλάνης. Μια προσεκτική ανάγνωση του «Συνοδικού» της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, που διαβάζεται στους ναούς την Κυριακή της Ορθοδοξίας, περιχαρακώνει την βιβλική αλήθεια και δίνει πειστική απάντηση στους επικριτές της Εκκλησίας μας.

Η εικονομαχία είναι αποστροφή προς την ύλη, απόρροια των αιρετικών μανιχαϊστικών δοξασιών, οι οποίες δυστυχώς πέρασαν μέσα στις διδασκαλίες πολλών αιρετικών ομάδων, όπως και των συγχρόνων μας αιρετικών προτεσταντών.

Αλλά δεν έχει μόνο σημασία για την Εκκλησία η αναστήλωση των Ιερών Εικόνων, αλλά και για τον παγκόσμιο πολιτισμό. Ο μονολιθικός θρησκευτικός ανεικονισμός είχε αναμφίβολα αρνητικές συνέπειες για την προαγωγή της εικονικής ωραιότητας.

Η εικόνα και μάλιστα η θρησκευτική απεικόνιση, αποτελεί βασικό στοιχείο του παγκόσμιου πολιτισμού. Η παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά έχει να επιδείξει ανυπολόγιστης καλλιτεχνικής αξίας έργα θρησκευτικής ζωγραφικής.

Τα σπουδαιότερα μνημεία – ναοί του κόσμου είναι καταστόλιστοι από εικονογραφίες άφθαστης τεχνοτροπίας. Το ίδιο και τα μεγάλα μουσεία επιδεικνύουν με καμάρι εικόνες θρησκευτικής τέχνης.

Είναι γνωστό σε όλους το παγκόσμιο ενδιαφέρον για την ορθόδοξη εικονογραφία και γι’ αυτό οργανώνονται εκθέσεις με τεράστια επιτυχία. Μπορούμε να σκεφτούμε ποια θα ήταν τα αποτελέσματα, αν επικρατούσαν οι εικονομάχοι στο Βυζάντιο.

Δε θα είχαμε τη δυνατότητα να θαυμάζουμε αυτούς τους θησαυρούς, οι οποίοι είναι για μας τους ορθοδόξους το ξεχείλισμα της πίστεως των διαχρονικών ιερών εικονογράφων.

Άλλωστε η εικονογραφία για την Ορθοδοξία μας δεν ήταν μια μονοσήμαντη καλλιτεχνική έκφραση, αλλά βαθειά μυστική λειτουργία του εικονογράφου, ο οποίος ζωγράφιζε νηστεύοντας και προσευχόμενος!

Μελετώντας επίσης με προσοχή το «Συνοδικό», που διαβάζεται αυτή τη μεγάλη ημέρα στους ναούς, κατά την τελετή της περιφοράς των Ιερών Εικόνων, μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τη μέριμνα των Πατέρων της αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου να αποκαθαρθεί η πίστη της Εκκλησίας από περιρρέουσες ιδέες του παρελθόντος, τις οποίες κάποιοι αναμίγνυαν με την διδασκαλία Της, ώστε να επικρατεί σύγχυση στους πιστούς. Βεβαίως το θέμα αυτό είναι μεγάλο δεν εξαντλείται σε μια παράγραφο του παρόντος άρθρου.

Κάποιοι, τα τελευταία χρόνια, που αρέσκονται να παριστάνουν τους «ελληναράδες», ασκούν σκληρή κριτική κατά των «όρων» της αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ότι δήθεν μέσω αυτών …υβρίζεται ο ελληνισμός!

Δεν κάνουν τον κόπο όμως να μελετήσουν την αντιφατικότητα και το ξεπερασμένο αυτών των απόψεων, τις οποίες αν και κάποιες από αυτές τις διατύπωσαν διακεκριμένοι σοφοί και συγγραφείς της αρχαίας Ελλάδος, όπως είναι οι πλατωνικές ιδέες για την προΰπαρξη των ψυχών, τις οποίες πρώτοι (η πλειοψηφία) των άλλων αρχαίων σοφών τις απέρριπτε (π.χ. σοφιστές, επικούρειοι, κλπ)!

Ή έστω την άποψη κάποιων άλλων σοφών, οι οποίοι δίδασκαν την αιωνιότητα του υλικού κόσμου, την οποία και αυτή είχαν απορρίψει πάμπολλοι άλλοι σοφοί, όπως οι νεοπλατωνικοί, διότι έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με το «Ένα», την πρωταρχική αρχή του κόσμου!

Αφού λοιπόν οι θεωρίες αυτές ήταν απορριπτόμενες από άλλους σοφούς της αρχαίας Ελλάδος, γιατί να τις υιοθετήσει η Εκκλησία, για την Οποία αυτές δοξασίες ήταν αντίθετες με τη διδασκαλία Της;

Ας αποκαλέσουν πρώτα υβριστές της Ελλάδος τους σοφιστές και τους επικούρειους, οι οποίοι δεν δέχονταν και πολεμούσαν το ιδεοκρατικό σύστημα του Πλάτωνος.

Επίσης ας αποκαλέσουν πρώτα τον Πλάτωνα υβριστή της Ελλάδος, διότι θεωρούσε μόνες πραγματικότητες τις αρχετυπικές ιδέες και τον υλικό κόσμο μη πραγματικό, «φάσμα των ιδεών» και μετά την Αγία μας Εκκλησία και τους θεοφόρους Πατέρες μας!

Ασφαλώς θα τρίζουν τα τιμημένα κόκκαλα όλων των αρχαίων σοφών προγόνων μας, οι οποίοι ήξεραν να βιώνουν το σεβασμό προς τον άλλον, έστω και αν διαφωνούσε μαζί τους!

Θα τρίζουν από αγανάκτηση, διότι κάποιοι φανατικοί, αμαθείς και εμπαθείς έχρισαν τους εαυτούς τους σε όψιμους τιμητές και υπερασπιστές τους, μη γνωρίζοντας οι δύστυχοι ότι ο διαχρονικός ελληνικός πολιτισμός, από τα βάθη της ιστορίας, ως τα σήμερα, είναι σύνθεση και όχι δογματική μονολιθικότητα!

Οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ως γνήσιοι Έλληνες (στην καταγωγή, στη σκέψη και στη νοοτροπία) και εν προκειμένω οι Πατέρες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, σκέφτηκαν και έπραξαν ελληνικά, εκφράστηκαν σύμφωνα με τα πιστεύω τους, ελεύθερα και απέκλεισαν κάποιες ιδέες από την επίσημη διδασκαλία της Εκκλησίας, οι οποίες δε συμφωνούσαν με Αυτήν.

Σκέφτηκαν και έπραξαν όπως οι φημισμένοι πρόγονοί τους, οι οποίοι ήταν εκλεκτικοί, και όπως κάνουν οι Έλληνες οι μεταγενέστεροι.

Έπραξαν ό, τι έπρατταν οι σοφιστές ή οι ηδονιστές, κατά των ιδεοκρατών ή ό, τι έπραττε ο μέγας Σωκράτης κατά των σοφιστών, οι οποίοι υπεράσπιζαν τις αρχές τους, απορρίπτοντας ό, τι δε συμφωνούσε με αυτές.

Θλιβερή εξαίρεση στη μακραίωνη παράδοσή μας είναι οι σύγχρονοι αρχαιόπληκτοι «αρχαιολάτρες» και άλλοι θωλοκουλτουριάρηδες, οι οποίοι πάσχουν από ανίατο μονισμό για την αρχαία Ελλάδα.

Λες και οι αρχαίοι τους «διόρισαν αγροφύλακες» στα αθάνατα διαχρονικά τους κτήματα, τα οποία είναι πια κτήματα όλου του πολιτισμένου κόσμου και πιο πολύ σε μας τους απογόνους τους! Υβριστής των αρχαίων προγόνων μας δεν είναι η Εκκλησία με τον απόλυτα δικαιολογημένο εκλεκτισμό Της, αλλά πραγματικοί υβριστές είναι όσοι βρίζουν τον διαχρονικό Ελληνισμό.

Εν προκειμένω, πραγματικοί και μάλιστα άθλιοι υβριστές είναι όσοι βρίζουν, με τη γνωστή ψυχοπαθολογική υστερία, την πίστη εκατομμυρίων νεοελλήνων, οι οποίοι σε πείσμα των υβριστών τους βιώνουν το ελληνικό ιδεώδες ίσως γνησιότερα από εκείνους!

Σε αντίθεση με όλους τους λογίς εικονοκλάστες, εμείς, ως ορθόδοξοι χριστιανοί, μετέχουμε της αλήθειας και ταυτόχρονα, ως έλληνες, μετέχουμε του ωραίου.

Χάρη σ' αυτές τις δύο σταθερές διαφέρουμε από όλους όσους έχουν μονοσήμαντες πίστεις και αναγάγουν τον μονισμό σε....έχουμε το προβάδισμα στην αληθινή πρόοδο και τον παγκόσμιο πολιτισμό και αναγκάζονται οι άλλοι να μας ακολουθούν…

Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Καθηγητή - Θεολόγου

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος
«Αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α' Ιω. 5, 5)

Ας είναι ευλογημένη τούτη η μέρα, αγαπητοί μου αδελφοί, γιατί μας υπενθυμίζει τις πολυάριθμες νίκες της ορθόδοξης πίστης. Ευλογημένοι ας είναι εκείνες οι άγιες ψυχές που εθέσπισαν τούτη τη μέρα για να μας θυμίζει τις πολυάριθμες νίκες της πίστης μας. Έτσι έγινε για το δικό μας καλό. Επειδή, ενθυμούμενοι τις νίκες, παίρνουμε θάρρος στους αγώνες που διεξάγουμε και σε κείνους που θα ακολουθήσουν.

Αποτελεί αρχαία συνήθεια των στρατηγών, πριν από τη μάχη να απευθύνουν λόγο στους μαχητές για τις πρότερες νίκες και έτσι να τους ενθαρρύνουν και ενθουσιάζουν για τη νέα μάχη. Οι Άγιοι είναι οι πνευματικοί μας στρατηγοί. Οι Άγιοι ήταν εκείνοι που καθόρισαν τη σημερινή εορτή για να μας θυμίζει και να μην ξεχνούμε, για να μας ενθαρρύνει και να μην λυγίζουμε, για να μας θερμαίνει και να μην γινόμαστε ψυχροί, για να ανοίξει την πνευματική μας όραση και να μην τυφλωθούμε και μέσα στη τύφλωση εκείνη παραδοθούμε στον εχθρό.

Πραγματικά, η επίδραση τούτης της αγίας ημέρας σε όλες τις λογικές χριστιανικές ψυχές είναι τεράστια. Τούτη η μέρα μας φανερώνεται σαν τον αγγελιοφόρο από το πεδίο της μάχης, από πολλά πεδία μαχών, κομίζοντάς μας τη χαρούμενη είδηση της νίκης. Στο άκουσμα της είδησης αυτής, σηκώνουμε την καρδιά μας στα ύψη μονολογώντας στον εαυτό μας: άνω σχώμεν τας καρδίας! Και με μία νέα δύναμη ξεσηκωνόμαστε ενάντια σε κάθε κακό, εσωτερικό και εξωτερικό, το οποίο περισφίγγει τη ψυχή μας και απειλεί να τη πνίξει.

Ακούγοντας για τους φοβερούς αγώνες και τις νίκες των ομωνύμων μας χριστιανών, όσων δηλαδή πριν από εμάς ονομαζόταν Ορθόδοξοι χριστιανοί περιζωνόμαστε με νέα δύναμη και νέα ελπίδα. Έτσι, η ομιχλώδης πνευματική μας όραση γίνεται καθαρότερη και ευκρινέστερη και βλέπουμε καλύτερα τη θέση και τη κατάστασή μας. 

Όλα τα εμπόδια, οι δυσκολίες και οι στενοχώριες που στην ομιχλώδη και κοντόφθαλμη όρασή μας έμοιαζαν με ατσάλινο δίχτυ, μπροστά στο καθαρό μας βλέμμα και τη θαρραλέα καρδιά μοιάζουν με ιστό αράχνης. Έτσι, έχοντας νέους και πολλούς συμμάχους ανάμεσα στους νικητές του παλαιού καιρού και θεωρώντας το παράδειγμά τους στη μάχη και τη λαμπρή τους νίκη, προχωρούμε εμπρός στο καθήκον και τη θυσία μας με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και φωτεινότερη ελπίδα.

Μα και οι υπόλοιπες μέρες στο ημερολόγιό μας δεν μας υπενθυμίζουν νίκες και νικητές; θα με ρωτήσετε. Εύλογη η απορία σας αγαπητοί αδελφοί. Πραγματικά, όλες οι μέρες του χρόνου μας υπενθυμίζουν νίκες και νικητές χριστιανούς. Στο ημερολόγιο έχουν καταχωρηθεί μονάχα τα ονόματα των νικητών.

Κάποιες μέρες μας υπενθυμίζουν τους προφήτες και τους δικαίους, τους νικητές της αδικίας και του ψεύδους στη Π. Διαθήκη. Άλλες μέρες μας υπενθυμίζουν τους Αποστόλους - νικητές των λαών και των φυλών της ειδωλολατρίας. Άλλες μέρες πάλι, μας υπενθυμίζουν τους μάρτυρες, τους νικητές του πυρός, του ξίφους, των αγρίων θηρίων και όλης της ανθρωπίνης κακίας. Κάποιες μέρες μας υπενθυμίζουν τους μεγάλους πνευματικούς και νηστευτές - νικητές των σωματικών παθών και της πλεκτάνης του διαβόλου. Άλλες μέρες μας υπενθυμίζουν τους θεοφόρους Πατέρες της Εκκλησίας, ποιμένες και διδασκάλους της οικουμένης - νικητές όλων των ατάκτων στην Εκκλησία του Θεού, νικητές της αγνοίας και της πλάνης των ανθρώπων. Άλλες μέρες πάλι μας υπενθυμίζουν την Αγία Θεομήτορα, την εκλεκτή στρατηγό, την κεχαριτωμένη νικηφόρο όλων εκείνων τα οποία ενίκησαν την Εύα μέσα στο Παράδεισο.

Κάποιες μέρες μας υπενθυμίζουν τους ευλαβείς βασιλείς με τις βασίλισσες - νικητές της ματαιότητας και της παρανοϊκής φιλαυτίας, οι οποίοι έθεσαν όλη την αίγλη και την εξουσία τους στην υπηρεσία του Υιού του Θεού. Άλλες πάλι μας υπενθυμίζουν τα θαύματα του Τιμίου Σταύρου του Χριστού, των λειψάνων των Αγίων Του, των ενδυμάτων και εικόνων των Ορθοδόξων Τροπαιοφόρων, ανδρών και γυναικών του Χριστού. Κάποιες μέρες μας υπενθυμίζουν τις ουράνιες ασώματες δυνάμεις, τα τάγματα των αγγέλων και αρχαγγέλων νικητών όλων των αντιπάλων του Ζώντος και Μόνου Θεού. Μήπως είναι ανάγκη να απαριθμήσω και τις ημέρες των δικαίων του Χριστού; Μήπως δεν είναι όλες οι μέρες δικές Του; Δεν είναι όλοι οι παραπάνω νικητές, δικοί Του στρατιώτες - το δικό Του νικηφόρο βασιλικό στράτευμα;

Έτσι λοιπόν, όλες οι μέρες του έτους μας υπενθυμίζουν τις νίκες, τους ήρωες, τους αγώνες και τους κόπους, τους νικητές. Καμία μέρα του ημερολογίου μας δεν έχει σπιλωθεί με το όνομα του Ιούδα, του Καϊάφα, του Πιλάτου ή του Ηρώδου. Οι ηττημένοι από το Σατανά δεν εγγράφονται στη βίβλο των ζώντων μα στο βιβλίο του αιωνίου θανάτου. Σαν ξημερώνει κάποια μέρα του Θεού, οποιαδήποτε μέρα του έτους, μας υπενθυμίζει κάποιον νικητή του Χριστού ή αυτόν τον Ίδιο τον Χριστό, τον Νικητή των νικητών και Βασιλέα των βασιλευόντων.

Τούτη η μέρα όμως, τούτη η Κυριακή της Ορθοδοξίας, μας υπενθυμίζει, όχι μια νίκη ή έναν νικητή αλλά τη μακρά αλυσίδα από νίκες και ολόκληρο στράτευμα από νικητές. Πρόκειται για τις νίκες της Εκκλησίας σαν ολότητα. Η Εκκλησία είναι εκείνος ο νικητής που σήμερα θυμόμαστε και τιμούμε.

Η κύρια νίκη της Εκκλησίας η οποία σήμερα προβάλλει μπροστά μας είναι η νίκη κατά της εικονομαχίας. Οι αγώνες και οι διαμάχες για τις εικόνες κράτησαν πάνω από διακόσια χρόνια. Οι εικονομάχοι ήταν οι εσωτερικοί εχθροί της Εκκλησίας οι οποίοι ήταν πάντοτε και οι πιο επικίνδυνοι επειδή πολλοί από αυτούς είχαν στα χέρια τους δύναμη κοσμική ή εξουσία εκκλησιαστική. Πολλοί ήταν βασιλείς ή πρίγκιπες, πολλοί αυλικοί ευνούχοι, δεινοί δολοπλόκοι και σύμβουλοι αυτοκρατορικοί. Οι τάξεις τους ενισχύθηκαν ιδιαίτερα από πολλούς ιερείς και μοναχούς, ακόμα και αιμοβόρους επισκόπους και επιβαλλόμενους πατριάρχες.

Σύμφωνα με τον διεστραμμένο νου και την απολιθωμένη τους καρδιά, ανακήρυξαν τις εικόνες σε είδωλα και την εικονολατρεία ως ειδωλολατρία. Μέσα στην έπαρση και το μένος τους πέταξαν τις εικόνες έξω από τους ναούς, τις έριχναν στη θάλασσα, τις έσπαζαν και τις έκαιγαν. Το ίδιο έπρατταν και με τα λείψανα των Αγίων και των Αποστόλων. Στο τέλος, δε δίστασαν να πετάξουν από τους ναούς και τα λάβαρα μα και τον ίδιο τον Σταυρό του Χριστού, το σπουδαιότερο νικηφόρο σημείο του Χριστιανισμού. Από τον χριστιανικό ναό έφτιαξαν μία κενή και έρημη αίθουσα όπου δεν έβλεπες τίποτε πέρα από γυμνούς ασβεστωμένους τοίχους.

Από όλα τα κοσμητικά στοιχεία και αντικείμενα στο ναό τα οποία παριστούν συμβολικά το μεγαλειώδες δράμα της εξαγοράς μας δεν άφησαν τίποτε - τίποτε πέρα από ασβέστη και ανθρώπινη φωνή. Η εκκλησία έμοιαζε με κενοτάφιο όπου η ταλαίπωρη ανθρώπινη ψυχή ένοιωθε μόνη και αβοήθητη, αγωνιζόμενη μόνη της, δίχως κάποια κλίμακα και υποστήριξη, να ανυψωθεί από τη σκόνη της γης στα ατελεύτητα ύψη του Θεϊκού θρόνου των ουρανών, στη κορφή του βασιλείου της αιωνιότητος.

Ενάντια σε μία τέτοια ασύνετη ερήμωση και πτώχευση των χριστιανικών ναών εξανέστησαν όλοι οι μεγάλοι και εμπνευσμένοι πνευματικοί μέσα στην αχανή βυζαντινή αυτοκρατορία και κατόπιν και σε άλλα ορθόδοξα βασίλεια. Στο πλευρό τους στεκόταν και ολόκληρος ο ορθόδοξος λαός ο οποίος ένοιωθε, με τη καρδιά του, μολονότι δεν ήξερε να εκφράσει το συναίσθημα με λόγια, πως οι εικόνες αποτελούν ένα εξαιρετικό βοηθητικό μέσον για τις ψυχές των προσευχομένων. 

Σαν άλλο σκαλοπάτι το οποίο υψώνει την ψυχή στους ουρανούς και από το οποίο κατέρχεται η αρωγή, η παρηγορία και η ευλογία του Θεού στις ψυχές. Είμαι βέβαιος, αδελφοί μου, ότι και οι δικές σας καρδιές νοιώθουν το ίδιο. Όταν προσκυνείτε τις εικόνες των Αγίων, δεν υποκλίνεστε στο ξύλο και το χρώμα του ξύλου αλλά σε ζώντες Αγίους οι οποίοι λάμπουν ως ο ήλιος στη βασιλεία του Θεού (Μτ. 13, 43).

Όταν ασπάζεστε τις εικόνες των μαρτύρων του Χριστού, ασπάζεστε τις πληγές και τα παθήματά τους για χάρη του Βασιλέως Χριστού.

Όταν αγγίζετε με το χέρι σας τις εικόνες των οσίων ασκητών και εγκρατευτών, δεν αγγίζεται το σανίδι αλλά τους κόπους και τις αρετές τους.

Όταν κλαίετε ενώπιον της εικόνας της Αγίας Θεοτόκου, δεν θρηνείται μπροστά σε ένα νεκρό κομμάτι ξύλου ή πανιού αλλά κλαίετε ενώπιον της ζωντανής και σπλαχνικής Μητέρας του Θεού η οποία βλέπει από τη Βασιλεία του Υιού της τα δάκρυά σας και σπεύδει σε βοήθεια.

Όταν συστέλλεσθε μπροστά στα πρόσωπα των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων, δεν το κάνετε μπροστά σε νεκρά αντικείμενα αλλά μπροστά στα πνεύματα του αγαθού και του φωτός, στους ασωμάτους και ισχυρούς στρατιώτες και υπηρέτες του Ζώντος Θεού.

Όταν ασπάζεστε το Σταυρό του Χριστού, δεν το κάνετε σαν να είναι ένα αντικείμενο αλλά ασπάζεστε την αγάπη του Κυρίου, η οποία φανερώθηκε στα παθήματά Του για σας επί του Σταυρού. Ασπάζεστε την ώρα εκείνη, το ισχυρότερο σύμβολο νίκης από το οποίο οι δαίμονες τρέμουν και φεύγουν, αυτό που δίνει θάρρος στη πληγωμένη καρδιά και παρηγορία στη ταλαίπωρη ψυχή.

Για τους εικονομάχους, οι εικόνες αποτελούσαν πραγματικά είδωλα, αφού έβλεπαν επάνω τους μονάχα το ξύλο και το χρώμα αδυνατώντας να ανυψωθούν σε πνευματική ενατένιση των ζωντανών υπάρξεων, των αθανάτων πνευμάτων που εικονίζουν οι εικόνες. Όποιος μονάχα με τους σωματικούς οφθαλμούς κοιτά, αυτός και βλέπει σωματικά. Γι' αυτό, για ένα τέτοιον άνθρωπο, διαφεύγει η πνευματική σημασία της εικόνος, του μοιάζει ανόητο και ακατανόητο επειδή μόνο πνευματικά μπορεί να ιδωθεί κατά τους λόγους του Αποστόλου Παύλου (Α' Κορ. Κεφ. 2). Μα αντί να ντρέπονται για την αδυναμία κατανόησης οι εικονομάχοι εξανέστησαν υπεροπτικά για να επιβάλλουν την έλλειψη κατανόησής τους σε ολόκληρο τον κόσμο.

Μέσα από τις εικόνες επιβεβαιώνουμε την πραγματικότητα των Αγίων τα ζωντανά πρόσωπα. Ό,τι δεν είναι αληθινό, δεν μπορεί ούτε να εικονίζεται ούτε και να φωτογραφίζεται. Είναι γνωστό πως στην Ινδία οι φακίρηδες σαγηνεύουν τους ανθρώπους δείχνοντάς τους διάφορα σημεία και απάτες. Αυτά όμως είναι μονάχα φαινόμενα και απάτες δίχως την αντικειμενική ύπαρξη όντων. Οι φωτογράφοι προσπάθησαν να φωτογραφήσουν αυτά τα φαινόμενα αλλά οι φωτογραφικές τους πλάκες δεν μπόρεσαν να συλλάβουν και να δείξουν τίποτε. Οι πλάκες παρέμειναν κενές και γυμνές, όπως κενά και γυμνά είναι και τα γητεύματα των φακίρηδων.

Οι δικοί μας Άγιοι όμως είναι πραγματικές ανθρώπινες υπάρξεις που έζησαν με τη παρότρυνση και ενθάρρυνση να βαδίσουμε και εμείς τον δικό τους δρόμο, να έχουμε τη σταθερότητα της πίστης τους, να καλλιεργούμε εντός μας τις αρετές τους, να ξεδιψούμε με την αφοβία τους μπροστά στα παθήματα και τις θλίψεις και να θυσιαζόμαστε από αγάπη προς τον Κύριο.

Η Βασιλεία των Ουρανών δεν θα γεμίσει με φαντασίες και οράματα αλλά με ζωντανούς ανθρώπους οι οποίοι κατέστησαν αντάξιοί της. Είμαστε και εμείς όλοι καλεσμένοι στη Βασιλεία των Ουρανών και όλοι μας ποθούμε να κερδίσουμε αυτή τη βασιλεία της ζωής και του φωτός, όσο τίποτε άλλο στο κόσμο.

Με τέτοια επιθυμία υψίστη ατενίζουμε τις εικόνες των Αγίων και διδασκόμαστε την οδό που οδηγεί στη Βασιλεία εκείνη. Στα πρόσωπα όλων των Αγίων διαβάζουμε την ταπείνωση, την αξιοπρέπεια, το βάθος της σκέψεως, την σοβαρότητα, την ειρήνη, την γλυκύτητα, την αγνότητα, την σωφροσύνη και τη καθαρότητα της ψυχής. Ατενίζοντάς τους, διδασκόμαστε για το πως πρέπει να είμαστε και οι ίδιοι. Είναι οι πνευματικοί μας γεννήτορες, αδελφοί και αδελφές μας. Όταν λοιπόν, θεωρούμε ωφέλιμο να στολίζουμε τα σπίτια μας από αγάπη και σεβασμό, με φωτογραφίες των σαρκικών μας γονέων και αδελφών γιατί δεν θα ήταν ωφέλιμο το να κοσμούμε τον οίκο του Θεού με τις εικόνες των τέκνων Του, των εκλεκτών Του παιδιών, των συγγενών του Θεού κατά το κάλλος της ψυχής τους αλλά και δικών μας συγγενών κατά τα σωματικά παθήματα, κατά την πίστη και την ελπίδα;

Ιδιαίτερα εμείς, οι αγροτικοί λαοί των Βαλκανίων, έχουμε περισσότερους λόγους να ευχαριστούμε τις ιερές εικόνες. Υπόδουλοι των Τούρκων για αρκετούς αιώνες, οι λαοί μας δεν είχαν σχολεία και μόρφωση. Εκτός από τους ιερείς, μόλις που κάποιος γνώριζε να διαβάζει την Αγία Γραφή και να διδαχτεί τη διδασκαλία της σωτηρίας. Ευτυχώς όμως, η ανάγνωση αντικαταστάθη από την ενατένιση. Έβλεπαν οι άνθρωποι την Αγία Γραφή αγιογραφημένη στις εικόνες και τους ναούς. Έβλεπαν την ιστορία του Σωτήρος μας, τους βίους των Αγίων, των ηρώων του Χριστού. 

Περισσότερο με τα μάτια παρά με τα αυτιά γνώριζαν εκείνοι την αλήθεια της ζωής και την οδό της σωτηρίας. Κράτησαν έτσι την πίστη τους και έσωσαν τις ψυχές τους. Γι' αυτό ας προσκυνήσουμε τις ιερές εικόνες και ας ευχαριστήσουμε την αγαθή Πρόνοια του Θεού η οποία πέρα από τον λοιπό πνευματικό πλούτο που χάρισε στην Ορθοδοξία, εκόσμησε την Εκκλησία μας με τις εικόνες.

Ο Ίδιος ο Ύψιστος Θεός τεκμηρίωσε τη διατήρηση των εικόνων στους ναούς και τους οίκους με τη θαυμαστή Του δύναμη, την οποία συχνά επέδειξε και σήμερα επιδεικνύει μέσω αυτών, μέσω δηλαδή των εικόνων του Υιού Αυτού του Μονογενούς, της Αγίας Θεομήτορος και των αναρίθμητων Αγίων και αγγέλων Του. Όσοι εναντιώθηκαν στις εικόνες, στην ουσία εναντιώθηκαν στο θέλημα του Θεού. Στο τέλος έπεσαν και χάθηκαν στη θύελλα της εικονομαχίας που οι ίδιοι είχαν προκαλέσει. Η Εκκλησία του Θεού όμως εμπλουτίστηκε με μίαν ακόμα νίκη την οποία εμείς σήμερα τιμούμε και για την οποία ευχαριστούμε ειλικρινά το Θεό.

Είθε η σημερινή φωτεινή μέρα να μας υπενθυμίζει και όλες τις άλλες αναρίθμητες νίκες της ορθοδόξου πίστεως. Πρώτοι οι Εβραίοι ξεσηκώθηκαν εναντίον αυτής της πίστης. Ο αγώνας κράτησε μερικές δεκάδες χρόνια. Διασκορπίστηκαν σαν το άχυρο σε ολόκληρο τον κόσμο, ο οίκος τους αφέθη έρημος καθώς τους το είχε προφητεύσει ο Σωτήρας λέγοντας. «ιδού, αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος» (Μτ. 23, 38). Ενώ η Εκκλησία του Θεού με τη νίκη στα χέρια της αντιστάθηκε σε άλλους εχθρούς.

Αυτοί οι εχθροί ήταν οι μανιασμένοι Ρωμαίοι. Ο πόλεμος των ρωμαίων αυτοκρατόρων εναντίον της πίστεως του Χριστού, κράτησε κάποιες εκατοντάδες χρόνια. Η Εκκλησία του Χριστού ήταν ολόκληρη βουτηγμένη στο αίμα των μαρτύρων. Μα στο τέλος, ο πόλεμος έληξε με την καταστροφή του ρωμαϊκού κράτους και τη νίκη της ορθοδόξου Εκκλησίας.

Με τη νέα της νίκη στα χέρια, στάθηκε η Εκκλησία ενάντια στον νέο της εχθρό, στους άραβες μουσουλμάνους και τους ειδωλολάτρες Πέρσες, Αρμενίους, Σαρματούς, Ευρωπαίους και Αφρικανούς. Και πάλι, ο αγώνας κράτησε μερικούς αιώνες, μαζί και τα δεινά και τα πάθη της Εκκλησίας του Θεού.

Κέρδισε η Εκκλησία μας τη νίκη και μ' αυτήν στα χέρια στάθηκε ηρωικά απέναντι στους νέους εχθρούς.

Αυτοί ήταν οι Τούρκοι στην Ασία, Αφρική και στα Βαλκάνια καθώς οι Μογγόλοι στην ορθόδοξη Ρωσία. Και πάλι μαρτύρια και θλίψεις - τώρα για πολλές εκατοντάδες χρόνια. Μα και πάλι η Αγία μας Εκκλησία κατάφερε την νίκη. Οι εχθροί της σαν άλλη μακρόχρονη πλημμύρα εξηράνθησαν και εκείνη, σαν άλλη Κιβωτός του Νώε, σώθηκε και έφτασε στην ειρήνη και την ελευθερία.

Στους καιρούς των πολλών και συχνών κατακτήσεων, η Ορθοδοξία υπέφερε από εχθρούς εξωτερικούς ενώ στο καιρό της ειρήνης και της ελευθερίας από εχθρούς εσωτερικούς. Από αυτούς αναφέραμε τους εικονομάχους μα υπήρξαν και πολλοί άλλοι οι οποίοι, με την αιρετική και εγωιστική διδαχή τους, έφεραν σύγχυση μεταξύ των πιστών και κατέτρωγαν εκ των έσω τα σπλάχνα της Εκκλησίας του Θεού.

Κάποιοι αιρετικοί αρνούνταν την ανθρώπινη φύση του Κυρίου Ιησού ενώ άλλοι την Θεϊκή. Κάποιοι αρνούνταν το Άγιο Πνεύμα και άλλοι την Αγία Θεοτόκο. Όλοι τους αρνούνταν και μία αλήθεια της υποστηρίζοντας κάποιο ψεύδος. Είναι το κοινό τους χαρακτηριστικό. Κάποιοι, από φιλοδοξία αγωνιζόταν για τα πρωτεία και άλλοι πάλι από φιλαυτία, προκαλούσαν μεγάλες ταραχές και σχίσματα για ασήμαντα ζητήματα. 

Η Εκκλησία έπρεπε να αμυνθεί να πολεμήσει και να πάθει. Δεν υπάρχει αδελφοί μου μεγαλύτερος μάρτυρας στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους από την Εκκλησία του Χριστού. Μα ούτε και μεγαλύτερος και ενδοξότερος νικητής. Νίκησε όλους τους αιρετικούς, ξερίζωσε όλες τις αιρέσεις, διατήρησε την καθαρότητα της διδαχής του Χριστού, διεφύλαξε την ιερότητα της αποκάλυψης και της παράδοσης. Έτσι, σαν αγνή και αγία νύμφη του Χριστού, έφτασε μέχρι εμάς βαδίζοντας τον ακανθώδη αλλά ορθό και νικηφόρο δρόμο της.

Αλήθεια, αδελφοί μου αγαπητοί, η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμο. Αυτή η συγκεκριμένη μέρα καθορίστηκε κάθε χρόνο για να μας θυμίζει ακριβώς το να μην λησμονούμε, να μας ενθαρρύνει για να μην γινόμαστε μαλθακοί, να μας θερμαίνει με την ελπίδα για να μην ψυχραθούμε, να καθαρίσει την πνευματική μας όραση για να βλέπουμε καθαρά και να κοιτάμε Εκείνον που αοράτως μάχεται για την Εκκλησία Του και την στεφανώνει με τόσες νίκες.

Μακάριος εκείνος που έχει καθαρή την πνευματική του όραση και μπορεί να δει όλο εκείνο το νικηφόρο στράτευμα στους ουρανούς, το οποίο η σημερινή ημέρα αποκαλύπτει και δείχνει στους πιστούς. Είναι οι υιοί και οι θυγατέρες του Θεού των οποίων ο αριθμός συναγωνίζεται εκείνο των αστέρων του ουρανού και η λάμψη τους υπερβαίνει την λάμψη των αστέρων. Μας φανερώνονται σήμερα εκείνοι σαν άλλη ουράνια χαρμόσυνη παράταξη.

Ηγεμόνες και δούλοι, πλούσιοι και ενδεείς, γέροι και νέοι, μορφωμένοι και αγράμματοι, μητέρες και βρέφη, τίμιες χήρες και σωφρονισμένες κόρες, ιερείς και στρατιώτες, στρατηλάτες και μοναχοί, αλιείς και μεγιστάνες, γεωργοί και εργάτες - όλοι τους στην ανέκφραστη δόξα των ουρανών. Σε δόξα, κάλλος και λάμψη την οποία ούτε κατά διάνοιαν δεν φαντάστηκαν όλοι οι βασιλείς της γης από την αρχή ως το τέλος του κόσμου.

Όλοι αυτοί ήσαν στη γη αγωνιστές και πάσχοντες για τη πίστη του Χριστού μα κανείς τους δεν περίμενε τη νίκη της πίστεως εδώ στη γη. Γι' αυτό και στην βασιλεία της αιωνίου ζωής έχουν αμοιφθεί με όσα «οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη» (Α' Κορ. 2, 9). Όλοι τους - τα πάντα έλαβαν από τον Θεό. Εκείνοι που συνετρίβησαν από τους ειδωλολάτρες σαν την λάσπη, αυτοί που στραγγαλίστηκαν σιωπηλά στις φυλακές, εκείνοι που δίχως μάρτυρες καταποντίστηκαν στη θάλασσα, όσοι αποκεφαλίστηκαν με ξίφος για το όνομα του Χριστού και όσοι καμμιάν απόλαυση δε δοκίμασαν επάνω στη γη αλλά μάλλον όλες τις πίκρες, όλοι τους είναι ενταγμένοι στις γραμμές των νικητών. Όλοι τους έλαβαν από το Θεό τα πάντα καθώς το υποσχέθηκε ο Ίδιος. «ο νικών, έσται αυτώ ταύτα και έσομαι αυτώ Θεός και αυτός έσται μοι υιός» (Αποκ. 21, 7).

Όταν κοιτάξετε με καθαρό πνευματικό βλέμμα αυτούς τους νικητές, θα δείτε στον καθένα από αυτούς την σφραγίδα του Αρνίου του Θεού. Καθένας τους μοιάζει στον Βασιλέα Χριστό και ο Χριστός λάμπει μέσα από τον καθένα τους, μέσα από γέρους και νέους, από ηγεμόνες καθώς και από δούλους, από τους άνδρες καθώς και από τις γυναίκες. 

Επειδή ο Χριστός είναι ο κύριος Νικητής ο οποίος νικά μέσω αυτών. Γι' αυτό και η Κυριακή έχει οριστεί ακριβώς για να είναι ημέρα μνήμης της νίκης αυτής της πίστεώς μας. Επειδή την Κυριακή αναστήθηκε ο Κύριος και με την ανάσταση ενίκησε το θάνατο, τον φοβερότερο και έσχατο εχθρό. Γι' αυτόν που ενίκησε το θάνατο ήταν πολύ εύκολο να νικήσει τον κόσμο όλο. Γι' αυτό και Εκείνος ενθάρρυνε τους μαθητές Του λέγοντας. «θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16, 33).

Ω αδελφοί μου αγαπητοί, η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμο. Η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα τον Σατανά. Η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα την αμαρτία. Η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα τον θάνατο. Η πίστη μας είναι η νίκη του Χριστού με την οποία η Εκκλησία του Θεού ενίκησε ως τώρα όλους τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.

Τί θα μπορούσε περισσότερο να σας ενθαρρύνει, να σας ενισχύσει και παρηγορήσει από αυτή τη νικηφόρα πίστη; Και τί θα μπορούσε να σας φοβίσει και να σας εξασθενίσει αν κρατήσετε στη καρδιά αυτή την ανίκητη πίστη; Μήπως τα σκάνδαλα της ελευθερίας στην οποία τώρα ζήτε; Μήπως η αδύναμη κραυγή της ειδωλολατρίας; Μήπως τα πονηρά λόγια των αιρετικών; Μήπως η ανηθικότητα των ανηθίκων η οποία μέσα από τις ξένες απολαύσεις οδηγεί στην απογοήτευση και από τη μοιρολατρία στην αυτοκτονία;

Τίποτε απ' όσα βρίσκονται κάτω από τον ουρανό, τίποτα στο φλοιό και κάτω από το φλοιό της γης, τίποτε μην σας φοβίσει. Ακόμα και τούτο που συμβαίνει τώρα στην ορθόδοξη Ρωσία μην σας φοβίσει και σας κλονίσει, αυτή η βίαιη φίμωση και ο στραγγαλισμός της πίστεως και των ιερών του Χριστού! 

Μάθετε πως αυτό δεν είναι το τέλος μα η εισαγωγή, η είσοδος στη μεγαλειώδη νίκη της πίστεώς μας. Μάθετε πως η στρατηγική και η τακτική του Θεού είναι διάφορη από την ανθρώπινη. Αυτό που οι άνθρωποι βλέπουν σαν συντριβή, ο Θεός το λαμβάνει ως νίκη και κείνο που στα μάτια των ανθρώπων είναι νίκη για το Θεό είναι το σούρουπο της καταστροφής. Επειδή, για τη στρατηγική και τη τακτική του Θεού έχει γραφεί ότι το «μωρόν του Θεού σοφώτερον των ανθρώπων εστί και το ασθενές του Θεού ισχυρότερον των ανθρώπων εστί» (Α' Κορ. 1, 25).

Έτσι, αν κάποιος πει ότι η Ορθοδοξία είναι μωρία, μην θυμώσετε αλλά απαντήσατε. είναι μωρία αλλά μωρία Θεού η οποία είναι σωφότερη από τους ανθρώπους, απ' όλους τους καιρούς και απ' όλες τις μη χριστιανικές γενεές. Και αν κάποιος πει ότι η Ορθοδοξία είναι αδυναμία, μην θυμώσετε αλλά απαντήσατε. είναι αδυναμία αλλά αδυναμία Θεού η οποία είναι ισχυρότερη από τους ανθρώπους, τους δαίμονες και τον θάνατο. Χιλιάδες φορές στους αιώνες που πέρασαν, νόμισαν οι άνθρωποι ότι το σκάφος της Ορθοδοξίας θα βουλιάξει. Μα ούτε βούλιαξε ούτε και θα βουλιάξει. Είναι τέτοιο το σκαρί και τέτοιος ο Τιμονιέρης που είναι αδύνατον να βουλιάξει.

Η ορθόδοξη πίστη αποτελεί το μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Δίχως πλούτο, δίχως εξωτερική υποστήριξη, δίχως στρατό και όπλα, δίχως δουλική οργάνωση και πολιτικούς ελιγμούς, διήνυσε με επιτυχία ένα μακρύ και φοβερό δρόμο 19 αιώνων. Γι' αυτό και δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή κάτω από τον ουρανό από το να είναι κανείς μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Μήτε και υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος από αυτόν που εκείνη βαδίζει και οδηγεί τους πιστούς της. Υπάρχουν δρόμοι εύκολοι μα ολισθηροί και οδηγούν στην απώλεια. Υπάρχουν σκάφη πιο φανταχτερά, μεγαλύτερα και πιο άνετα αλλά έχουν πολύ πιο αδύναμο σκαρί.

Δοξάσατε αδελφοί τον Θεό ο Οποίος εδόξασε την πίστη μας με νίκες πολλές. Δοξάσατε τους Αγίους του Θεού οι οποίοι εκούσια με το αίμα τους και τα δάκρυα πλήρωσαν αυτές τις νίκες. 

Ας σας θυμίζει η ημέρα τούτη πως η πίστη μας είναι η πίστη η νικήσασα τον κόσμο. Ας σας θυμίζει ότι η Ορθοδοξία στη γη κρατιέται από την Ορθοδοξία των ουρανών που σημαίνει πως ένα λαμπρό και ανίκητο στράτευμα από τον αόρατο κόσμο, στράτευμα πολυάριθμο σαν τους αστέρες του ουρανού, στέκει δίπλα και γύρω μας και μας βοηθά. Μπροστά από αυτό το στράτευμα των αμέτρητων νικητών ίσταται ο Νικητής των νικητών, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων! Αυτώ η δόξα και η ευχαριστία συν Πατρί και Αγίω Πνεύματι εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Τίποτε απ' όσα βρίσκονται κάτω από τον ουρανό, τίποτα στο φλοιό και κάτω από το φλοιό της γης, τίποτε μην σας φοβίσει. Ακόμα και τούτο που συμβαίνει τώρα στην ορθόδοξη Ρωσία μην σας φοβίσει και σας κλονίσει, αυτή η βίαιη φίμωση και ο στραγγαλισμός της πίστης και των ιερών του Χριστού! Μάθετε πως αυτό δεν είναι το τέλος μα η εισαγωγή, η είσοδος στη μεγαλειώδη νίκη της πίστεώς μας.

Μάθετε πως η στρατηγική και η τακτική του Θεού είναι διάφορη από την ανθρώπινη. Αυτό που οι άνθρωποι βλέπουν σαν συντριβή, ο Θεός το λαμβάνει ως νίκη, και κείνο που στα μάτια των ανθρώπων είναι νίκη, για το Θεό είναι το σούρουπο της καταστροφής. Επειδή, για τη στρατηγική και την τακτική του Θεού έχει γραφεί, ότι «το μωρόν του Θεού σοφώτερον των ανθρώπων εστί και το ασθενές του Θεού ισχυρότερον των ανθρώπων εστί» (Α' Κορ. 1, 25).

Π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΘΕΪΚΟΥ ΦΩΤΟΣ (ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ)

π. Ιωάννη Ρωμανίδη

Στην πολύμορφη αυτή πολεμική του διαβόλου πρέπει να μάθει ο άνθρωπος να διακρίνει τους απλούς λογισμούς από τους σύνθετους λογισμούς, την ενέργεια του Θεού από τις δαιμονικές ενέργειες, την εμφάνιση του Φωτός του Θεού από το φως του διαβόλου.

«Ένα πράγμα, το οποίο μπορεί κανείς από Ορθοδόξου απόψεως να το θεωρεί δαιμονικό, από μιας άλλης απόψεως μπορεί να θεωρείται ότι είναι υγιεινό. Αυτό το οποίο, για την Ορθόδοξη θεολογία, μπορεί να θεωρείται ότι είναι από τον διάβολο, για την «Απογευματινή», «Ελευθεροτυπία» μπορεί να θεωρείται ότι είναι για το καλό του ανθρώπου.

Το πρόβλημα για τον Ορθόδοξο είναι το κριτήριο, τι θα είναι;».

«Και κυρίως, πρέπει να μάθει κανείς να διακρίνει από τις ενέργειες του διαβόλου, για να μπορεί να διακρίνει ποια ενέργεια που τον επηρεάζει είναι από τον Θεό και ποια ενέργεια είναι από τα λοιπά κτίσματα και, κυρίως, από τον διάβολο.

Και αυτή η ικανότητα της διακρίσεως μεταξύ κτιστών και άκτιστων ενεργειών είναι το θεμέλιο του χαρίσματος της διακρίσεως των πνευμάτων. Να διακρίνει κανείς μεταξύ των ενεργειών του πονηρού πνεύματος και του Αγίου Πνεύματος».

Μερικές φορές ο διάβολος «μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» (Β΄ Κορινθίους ια’, 14). Το δαιμονικό φως είναι διαφορετικό από το Φως του Θεού.

«Το άκτιστο Φως ποτέ δεν είναι έξωθεν. Είναι πάντοτε έσωθεν. Το δαιμόνιο είναι έξωθεν, το φως του διαβόλου είναι έξωθεν. Όταν ο διάβολος αποκαλύπτει φως στον άνθρωπο, είναι έξωθεν».

«Όταν εμφανίζεται ο διάβολος στον άνθρωπο, εμφανίζεται δια της συζυγίας, ποτέ δια της κράσεως. Δεν μπορεί να υπάρξει κράση μεταξύ του κτιστού φωτός του διαβόλου και του ανθρώπου.

Γι’ αυτό και ο διάβολος όταν εμφανίζεται, εμφανίζεται πάντοτε και με σχήμα και με χρώμα και πάντοτε είναι έξω από τον άνθρωπο. Είναι φως παρυφιστάμενο, λένε οι Πατέρες. Παρυφίσταται, δηλαδή, το φως του διαβόλου. Ενώ όταν είναι το άκτιστο Φως, είναι ασχημάτιστο, ανείδεο, χωρίς χρώμα, χωρίς μορφή κλπ. Και θεάται δια της κράσεως.

Οπότε, ο θεούμενος βρίσκεται μέσα στο Φως και όλο το περιβάλλον του είναι μέσα στο Φως. Και το Φως φέγγει από παντού και είναι διαβρωτικό το Φως. Ενώ το φως του διαβόλου είναι περιορισμένο σε τόπο και έχει και χρώμα».

Όποιος έχει το χάρισμα της διακρίσεως, μπορεί αμέσως να αντιληφθεί την πλάνη και να μη πλανηθεί. Γι’ αυτό στην πατερική γλώσσα οι Θεούμενοι χαρακτηρίζονται απλανείς, που σημαίνει δεν παραπλανώνται.

Στην πνευματική αυτή πορεία σημαντικό ρόλο παίζει ο διακριτικός Πνευματικός Πατέρας. Άλλωστε, ο Πνευματικός Πατέρας πρέπει να είναι θεολόγος, με την χαρισματική έννοια του όρου, αφού θεολογία είναι η γνώση του Θεού και, οποίος αποκτά αυτήν την γνώση, μπορεί να διακρίνει «τα πνεύματα ει εκ του Θεού εστίν» (Α’ Ιω. δ’, 1).

«Ο Πνευματικός Πατέρας, για να έχει νοερά προσευχή σημαίνει ότι έχει το χάρισμα της διακρίσεως των πνευμάτων και ξέρει ακριβώς τις μεθοδείες του διαβόλου χωρίς καμία αμφιβολία, τις ενέργειες του διαβόλου με καταπληκτική ακρίβεια. Αυτός είναι ο Πνευματικός Πατέρας. Άλλα αυτή είναι η Ορθόδοξη θεολογία. Επομένως, αυτό σημαίνει ότι ο Πνευματικός Πατέρας αναποφεύκτως είναι Ορθόδοξος, δεν μπορεί παρά να είναι Ορθόδοξος.

Βέβαια, πρέπει να είναι ο Πνευματικός οδηγός, όχι στοχαστής γύρω από αυτά τα θέματα, αλλά να ξέρει με ακρίβεια τα θέματα αυτά, με ακρίβεια να οδηγεί τα πνευματικά τέκνα. Εάν στοχάζεται, τότε και ο ίδιος είναι χαμένος, θα χαθούν και οι οπαδοί του. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Εξ επόψεως πατερικής αυτή είναι η αρετή, γι’ αυτό και η αίρεση οδηγεί τον άνθρωπο στην Κόλαση».

Από: «Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη» Τόμος Β΄. Τού σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου».