ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΘΕΟΔΟΧΟΣ

Δίκαιος Συμεών ο Θεοδόχος και Άννα η Προφήτιδα 

Ο Συμεών κατοικούσε στην Ιερουσαλήμ. Ήταν δίκαιος, ευλαβής και φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα, που του είχε φανερώσει ότι δε θα πέθαινε πριν δει το Χριστό. Η χαρμόσυνη αυτή πληροφορία τον εμψύχωνε ως τα βαθειά γεράματα του. Τέλος, ακριβώς σαράντα μέρες μετά τη γέννηση του Ιησού, το Πνεύμα τον πληροφόρησε ότι έπρεπε να πάει στο Ιερό. Ετοιμάστηκε, λοιπόν, με νεανική ζωηρότητα, πήγε εκεί και στάθηκε στην πόρτα, γεμάτος ευχαρίστηση και αγαλλίαση. Μέσα στην προσδοκία αυτή, φάνηκαν να έρχονται ο Ιωσήφ με την Παρθένο, που κρατούσε τον Ιησού. Ο Συμεών, πληροφορημένος από το Πνεύμα ότι το βρέφος αυτό είναι ο Χριστός, τρέχει και παίρνει τον Ιησού στην αγκαλιά του. Τον κρατάει ευλαβικά και, αφού καλά - καλά παρατήρησε το νήπιο και δέχθηκε όλη την ιλαρότητα της θείας μορφής του, ύψωσε το βλέμμα του επάνω και είπε ευχαριστώντας το Θεό: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη· ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις άποκάλυψιν εθνών και δόξαν λάου σου Ισραήλ». Τώρα, δηλαδή, πάρε την ψυχή μου Δέσποτα, σύμφωνα με το λόγο σου, ειρηνικά, διότι τα μάτια μου είδαν αυτόν που θα φέρει τη σωτηρία που ετοίμασες για όλους τους λαούς και θα είναι γι' αυτούς φως, που θα αποκαλύψει τον αληθινό Θεό και θα δοξάσει το λαό σου Ισραήλ.

Η Προφήτιδα Άννα ήταν θυγατέρα του Φανουήλ και καταγόταν από τη φυλή του Ασήρ, ογδόου γιου του Ιακώβ. Παντρεύτηκε πολύ νέα, και μετά επτά χρόνια έμεινε χήρα. Από κει και πέρα έζησε μόνη της, χωρίς να έλθει πλέον σε νέο γάμο. Παρηγοριά και ευχαρίστηση της ήταν η προσευχή, η νηστεία, η ανάγνωση των Γραφών, η φιλανθρωπία και η συχνή παρουσία της στο Ιερό σ' όλες τις πρωινές και εσπερινές δεήσεις. Για τον τρόπο αυτό της ζωής της, το Άγιο Πνεύμα μετέδωσε στην Άννα το προφητικό χάρισμα. Αξιώθηκε μάλιστα, αν και 84 ετών τότε να υποδεχθεί στο Ναό μαζί με τον δίκαιο Συμεών, το θείο Βρέφος. Κατά τη συνάντηση εκείνη, η καρδιά της Άννας υπερχάρηκε και σκίρτησε. Πλησίασε, προσκύνησε το παιδί και κατόπιν, αφού ευχαρίστησε και δοξολόγησε και αυτή το Θεό, διακήρυττε ότι ήλθε ο Μεσσίας προς όλους, οι όποιοι ζούσαν περιμένοντας με ειλικρινή ευσέβεια τη λύτρωση του Ισραήλ.
Η μνήμη της Προφήτιδας Άννας επαναλαμβάνεται στις 28 Αυγούστου. Η Σύναξή τους ετελείτο στο Αποστολείο Ιακώβου του Αδελφοθέου, που ήταν παρεκκλήσιο του ναού της Θεοτόκου Ευουρανιωτίσσης.

Τα Λείψανα του Αγίου Συμεών, άγνωστο πότε, μεταφέρθηκαν από την Παλαιστίνη στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκαν στο Ναό της Παναγίας των Χαλκοπρατείων, όπου φυλάσσονταν και τα Λείψανα του Αποστόλου Ιακώβου του Αδελφοθέου και του Προφήτου Ζαχαρίου, πατρός του Προδρόμου. Από εκεί αφαιρέθηκαν το 1204 μ.Χ., πέντε ημέρες μετά την άλωση της Πόλεως από τους Φράγκους, από τους Βενετούς Πέτρο Steno, Άγγελο Drusiano και Ανδρέα Balduino και μεταφέρθηκαν στη Βενετία. Μετά την αναγνώριση του 1317 μ.Χ. τα Λείψανα τοποθετήθηκαν σε μαρμάρινη σαρκοφάγο, η οποία το 1733 μ.Χ. τοποθετήθηκε κάτω από την Αγία Τράπεζα του προς τιμήν του Ναού, όπου και σήμερα φυλάσσονται.
Λείψανα του Αγίου Συμεών φυλάσσονται επίσης στο Ναό Aix La Chapelle, στο Άαχεν της Γερμανίας. Μέρος των Ιερών Λειψάνων του Αγίου βρίσκονται στoν ομώνυμο ρωμαιοκαθολικό Ναό της Βενετίας και στo ρωμαιοκαθολικό Ναό Aix La Chapelle Άαχεν Γερμανίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη των Αγίων στις 3 Φεβρουαρίου. 

http://www.saint.gr

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΘΕΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΠΛΗΣΙΑΣΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ;

Πριν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής…
Με πολλή διστακτικότητα, αλλά και με την ένταση του απαιτητικού αναζητητή, μου δήλωσε ότι είναι άθεος, που όμως θα ήθελε πολύ να πιστέψει, αλλά δεν μπορούσε. Χρόνια προσπαθούσε και αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Συνομίλησε με καθηγητές και μορφωμένους, αλλά δεν ικανοποιήθηκε η δίψα του για κάτι σοβαρό. Άκουσε για μένα και αποφάσισε να μοιρασθεί μαζί μου την υπαρξιακή ανάγκη του.
Μου ζήτησε μια επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.

«Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις;» τον ρώτησα.

«Δυστυχώς όχι», μου απαντά, «είμαι της Φιλοσοφικής».

«Κρίμα, διότι ήξερα μια τέτοια απόδειξη», είπα εμφανώς αστειευόμενος.

Ένιωσε αμήχανα και κάπως σιώπησε για λίγο.

«Κοίταξε»,του λέω, «συγνώμη που σε πείραξα λιγάκι. Αλλά ο Θεός δεν είναι εξίσωση ούτε μαθηματική απόδειξη. Αν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θα Τον πίστευαν. Να ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται ο Θεός. Έχεις πάει ποτέ στο Άγιον Όρος; Έχεις ποτέ συναντήσει κανένα ασκητή;»

«Όχι πάτερ, αλλά σκέπτομαι να πάω, έχω ακούσει τόσα πολλά! Αν μου πείτε, μπορώ να πάω και αύριο. Ξέρετε κανένα μορφωμένο να πάω να τον συναντήσω;»

«Τί προτιμάς; Μορφωμένο που μπορεί να σε ζαλίσει ή άγιο που μπορεί να σε ξυπνήσει;»

«Προτιμώ τον μορφωμένο. Τους φοβάμαι τους αγίους».

«Η πίστη είναι υπόθεση της καρδιάς. Για δοκίμασε με κανέναν άγιο. Πώς σε λένε;», ρωτώ.

«Γαβριήλ», μου απαντά.

Τον έστειλα σε έναν ασκητή. Του περιέγραψα τον τρόπο πρόσβασης και του έδωσα τις δέουσες οδηγίες. Κάναμε κι ένα σχεδιάγραμμα.

«Θα πας», του είπα, «και θα ρωτήσεις το ίδιο πράγμα: Είμαι άθεος, θα του πεις, και θέλω να πιστέψω. Θέλω μια απόδειξη περί υπάρξεως Θεού»

«Φοβάμαι, ντρέπομαι» μου απαντά.

«Γιατί ντρέπεσαι και φοβάσαι τον άγιο και δεν ντρέπεσαι και φοβάσαι έμενα;», ρωτώ. «Πήγαινε απλά και ζήτα το ίδιο πράγμα».

Σε λίγες μέρες, πήγε και βρήκε τον ασκητή να συζητάει με κάποιο νέο στην αυλή του. Στην απέναντι μεριά περίμεναν άλλοι τέσσερις καθισμένοι σε κάτι κούτσουρα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Γαβριήλ βρήκε δειλά τη θέση του. Δεν πέρασαν περισσότερα από δέκα λεπτά και η συνομιλία του γέροντα με τον νεαρό τελείωσε.

«Τί γίνεστε παιδιά;», ρωτάει. «Έχετε πάρει κανένα λουκουμάκι; Έχετε πιει λίγο νεράκι;»

«Ευχαριστούμε, γέροντα», απάντησαν με συμβατική κοσμική ευγένεια.

«Έλα εδώ», λέγει απευθυνόμενος στον Γαβριήλ και ξεχωρίζοντάς τον από τους υπόλοιπους. «Θα φέρω εγώ το νερό, πάρε εσύ το κουτί αυτό με τα λουκούμια, και έλα πιο κοντά να σου πω ένα μυστικό: Καλά να είναι κανείς άθεος, αλλά να έχει όνομα αγγέλου και να είναι άθεος; Αυτό πρώτη φορά μού συμβαίνει».

Ο φίλος μας κόντεψε να πάθει έμφραγμα από τον αποκαλυπτικό αιφνιδιασμό. Πού γνώρισε το όνομά του; Ποιός του αποκάλυψε το πρόβλημά του; Τί τελικά ήθελε να του πει ο γέροντας;

«Πάτερ, μπορώ να σας μιλήσω λίγο;», μόλις που μπόρεσε να ψελλίσει.

«Κοίταξε, τώρα σουρουπώνει· πάρε το λουκούμι, πιες και λίγο νεράκι και πήγαινε στο πιο κοντινό μοναστήρι να διανυκτερεύσεις»

«Πάτερ μου, θέλω να μιλήσουμε, δεν γίνεται;»

«Τί να πούμε, ρε παλικάρι; Για ποιόν λόγο ήλθες;»

«Στο ερώτημα αυτό ένιωσα αμέσως να ανοίγει η αναπνοή μου», αφηγείται, «η καρδιά μου να πλημμυρίζει από πίστη, ο μέσα μου κόσμος να θερμαίνεται· οι απορίες να λύνονται χωρίς κανένα λογικό επιχείρημα, δίχως καμία συζήτηση, χωρίς την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης απάντησης. Γκρεμίσθηκαν μέσα μου αυτομάτως όλα τα αν, τα γιατί, τα μήπως και έμεινε μόνο το πώς και το τί από δω κι εμπρός».

Ό,τι δεν του έδωσε η σκέψη των μορφωμένων, του το χάρισε ο ευγενικός υπαινιγμός ενός αγίου, αποφοίτου μόλις της τέταρτης τάξης του δημοτικού. Οι άγιοι είναι πολύ διακριτικοί. Σου κάνουν την εγχείρηση χωρίς αναισθησία και δεν πονάς. Σου κάνουν τη μεταμόσχευση χωρίς να σου ανοίξουν την κοιλιά. Σε ανεβάζουν σε δυσπρόσιτες κορυφές δίχως τις σκάλες της κοσμικής λογικής. Σου φυτεύουν την πίστη στη καρδιά, χωρίς να σου κουράσουν το μυαλό.

Γέρων Παΐσιος (π. Νικολάου, Μητροπ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, «Φωνή αύρας λεπτής», εκδ. Εν πλω) 

ΤΟ ΤΡΑΚΤΕΡ ΚΑΙ Ο ΑΘΕΟΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΗΣ

Οι ιθύνοντες του κομμουνιστικού καθεστώτος της Σοβιετικής Ένωσης χρησιμοποίησαν ως κύριο μέσο για την διάδοση των αθεϊστικών και υλιστικών πεποιθήσεων, που αποτελούσαν την επίσημη ιδεολογία του κράτους, την αθεϊστική προπαγάνδα. Ξόδεψαν πολλά χρήματα, τύπωσαν εκατομμύρια φυλλάδια αθεϊστικού περιεχομένου και επιστράτευσαν πολλούς ομιλητές για να πετύχουν τον σκοπό τους. Όμως τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα. Ο ρωσικός λαός ενστικτωδώς απέκρουε τα φληναφήματα της αθεΐας και έδειχνε παντοιοτρόπως την εμμονή του στη θρησκεία των πατέρων του. Άς φέρουμε ένα παράδειγμα:

Σε κάποιο ρωσικό χωριό έφεραν για πρώτη φορά ένα τρακτέρ. Ο εκπρόσωπος του κόμματος, εκμεταλλευόμενος την περίσταση, κάλεσε όλο το χωριό και εκφώνησε πύρινο λόγο κατά της Θρησκείας ότι δήθεν δεν ευνοεί την πρόοδο του ανθρώπου και εγκωμίασε τα επιτεύγματα του «επιστημονικού υλισμού». Το αποτέλεσμα ήταν, οι χωρικοί να δεχθούν το τρακτέρ με ιδιαίτερη χαρά, αλλά πριν το χρησιμοποιήσουν για την γεωργική εργασία, προς έκπληξη των εκπροσώπων του Κόμματος, εκάλεσαν τον ιερέα να τελέσει... αγιασμό και έστησαν δίπλα από τη θέση του οδηγού ένα Σταυρό..!

Από το βιβλίο του Σόλωνος Νινίκα «Η πνευματική αντίσταση του ρωσικού λαού»

ΘΕΟΤΟΚΕ Η ΕΛΠΙΣ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ!

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ 

Ψαλλόμενα ἐν τή θ΄ ὠδή - Ἦχος γ΄

Ἀκατάληπτόν ἐστι, τό τελούμενον ἐν σοῖ,
καί Ἀγγέλοις καί βροτοῖς, Μητροπάρθενε ἁγνή.
(Εἶναι ἀδύνατο νά καταλάβουν καί οἱ ἄγγελοι καί οἱ ἄνθρωποι αὐτό πού συμβαίνει καί τελεῖται μέσα Σου, Θεοτόκε, Μητροπάρθενε καί ἁγνή).

Ἀγκαλίζεται χερσίν, ὁ Πρεσβύτης Συμεών,
τόν τοῦ νόμου Ποιητήν, καί Δεσπότην τοῦ παντός.
(Μέ τά χέρια τοῦ ὁ γέροντας Συμεών ἀγκαλιάζει Αὐτόν, πού ἔδωκε στούς ἀνθρώπους τόν νόμο, δηλαδή τόν Δεσπότη καί Κύριo τοῦ παντός). 

Βουληθεῖς ὁ Πλαστουργός, ἴνα σώση τόν Ἀδάμ,
μήτραν ὤκησε τήν σήν, τῆς Παρθένου καί ἁγνῆς.
(Ἐπειδή ὁ Θεός καί πλάστης τοῦ ἀνθρώπου θέλησε νά σώσει τόν Ἀδάμ, κατοίκησε μέσα στή δική Σου μήτρα, σέ ἐσένα τήν Παρθένο καί ἁγνή). 

Γένος ἅπαν τῶν βροτῶν, μακαρίζει σέ Ἁγνή,
καί δοξάζει σέ πιστῶς, ὡς Μητέρα τοῦ Θεοῦ.
(Ὅλο τό γένος τῶν ἀνθρώπων Σέ καλοτυχίζει καί Σέ δοξάζει, Ἁγνή Θεοτόκε μέ πίστη, γιατί εἶσαι ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ). 

Δεῦτε ἴδετε Χριστόν, τόν Δεσπότην τοῦ παντός,
ὄν βαστάζει Συμεών, σήμερον ἐν τῷ ναῶ.
(Ἐλᾶτε νά δεῖτε τόν Χριστό, τόν Δεσπότη τοῦ παντός, νά Τόν κρατᾶ στά χέρια του ὁ Συμεών, σήμερα στόν ναό). 

Ἐπιβλέπεις πρός τήν γῆν, καί ποιεῖς τρέμειν αὐτήν,
καί πῶς γέρων κεκμηκῶς, σέ κατέχει ἐν χερσί;
(Ἕνα Σου βλέμμα ρίχνεις πάνω στή γῆ καί τήν κάνεις νά τρέμει καί πῶς τώρα ἕνας κατάκοπος γέροντας Σέ κρατάει στά χέρια του;) 

Ζήσας ἔτη Συμεών, ἕως εἶδε τόν Χριστόν,
καί ἐβόα πρός αὐτόν, Νῦν ἀπόλυσιν ζητῶ.
(Ὁ Συμεών ἔζησε πολλά χρόνια μέχρις ὅτου εἶδε τόν Χριστό, καί μέ δυνατή φωνή τοῦ εἶπε: Τώρα εὐχαριστημένος πού Σέ εἶδα Σου ζητῶ νά μέ ἀπολύσεις ἀπό τούτη τή ζωή). 

Ἡ λαβίς ἡ μυστική, ἡ τόν ἄνθρακα Χριστόν,
συλλαβοῦσα ἐν γαστρι, σύ ὑπάρχεις Μαριάμ.
(Σύ Παρθένε Μαρία εἶσαι ἡ μυστική λαβίδα, πού μέσα Σου συνέλαβες τόν Χριστό, πού εἶναι ὡς Θεός, ἄνθρακας γιά τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο). 

Θέλων ἐνηνθρώπησας, ὁ προάναρχος Θεός,
καί ναῶ προσφέρεσαι, τεσσαρακονθήμερος.
(Μέ τή θέλησή Σου ἔγινες ἄνθρωπος Σύ πού εἶσαι Θεός πρό πάντων τῶν αἰώνων καί μέ τή θέλησή Σου, τηρώντας τίς διατάξεις τοῦ νόμου, προσφέρεσαι στό ναό σάν βρέφος σαράντα ἡμερῶν). 

Κατελθόντ’ ἐξ οὐρανοῦ, τόν Δεσπότην τοῦ παντός,
ὑπεδέξατο αὐτόν, Συμεών ὁ Ἱερεύς.
(Ὅταν κατέβηκε ἀπό τούς οὐρανούς ὁ Δεσπότης τοῦ κόσμου ὅλου, τόν ὑποδέχθηκε στόν ναό ὁ Συμεών ὁ ἱερεύς). 

Λάμπρυνόν μου τήν ψυχήν, καί τό φῶς τό αἰσθητόν,
ὅπως ἴδω καθαρῶς, καί κηρύξω σέ Θεόν.
(Δῶσε λάμψη στήν ψυχή μου καί καθάρισε τό φῶς τῶν αἰσθήσεών μου, γιά νά Σέ ἰδῶ ξεκάθαρα καί νά Σέ κηρύξω σάν Θεό). 

Μητροπάρθενε ἁγνή, τί προσφέρεις τῷ ναῶ,
νέον βρέφος ἀποδούς, ἐν ἀγκάλαις Συμεών;
(Θεοτόκε, μητέρα καί παρθένε, τί προσφέρεις στόν ναό, δίνοντας στά χέρια τοῦ Συμεών ἕνα νέο Βρέφος σαράντα ἡμερῶν;) 

Νῦν ἀπόλυσιν ζητῶ, ἀπό σου τοῦ Πλαστουργοῦ,
ὅτι εἶδον σέ Χριστέ, τό σωτήριόν μου φῶς.
(Τώρα πιά ζητῶ ἀπό Σένα πού μέ ἔπλασες μέ τά χέρια Σου, νά μέ ἀπολύσεις ἀπό τούτη τή ζωή, γιατί εἶδα Ἐσένα, πού εἶσαι τό Φῶς πού σώζει ὅλους τους ἀνθρώπους ἀλλά καί ἐμένα). 

Ὄν οἱ ἄνω λειτουργοί, τρόμω λιτανεύουσι,
κάτω νῦν ὁ Συμεών, ἀγκαλίζεται χερσί.
(Αὐτόν πού οἱ οὐράνιοι λειτουργοί, δηλαδή οἱ ἄγγελοι, μέ τρόμο τόν λατρεύουν καί ὑπηρετοῦν, ἐδῶ κάτω στή γῆ ὁ Συμεών ἀγκαλιάζει μέ τά χέρια του). 

Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι
Ἡ τή φύσει μέν Μονάς, τοῖς προσώποις δέ Τριάς,
φύλαττε τούς δούλους σου, τούς πιστεύοντας εἰς σέ.
(Ἁγία Τρίας, πού εἶσαι κατά τήν φύση Σου μονάδα ἀλλά κατά τά πρόσωπα, πού σέ ἀποτελοῦν τριάδα, φύλαγε τούς δούλους Σου, πού πιστεύουν σέ Σένα). 

Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν
Θεοτόκε ἡ ἐλπίς, πάντων τῶν Χριστιανῶν,
Σκέπε, φρούρει, φύλαττε, τούς ἐλπίζοντας εἰς σέ.
(Θεοτόκε, σύ ἡ ἐλπίδα ὅλων τῶν Χριστιανῶν, σκέπασε, φρούρησε καί φύλαγε ὅλους, ὅσοι ἐλπίζουν σέ Σένα).

Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Υπαπαντή του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού

Το γεγονός αυτό εξιστορεί ο ευαγγελιστής Λουκάς στο κεφάλαιο Β', στ. 22-35. Συνέβη σαράντα μέρες μετά τη γέννηση του παιδιού Ιησού. Σύμφωνα με το Μωσαϊκό νόμο, η Παρθένος Μαρία, αφού συμπλήρωσε το χρόνο καθαρισμού από τον τοκετό, πήγε στο Ναό της Ιερουσαλήμ μαζί με τον Ιωσήφ, για να εκτελεσθεί η τυπική αφιέρωση του βρέφους στο Θεό κατά το «πάν άρσεν διανοίγον μήτραν (δηλαδή πρωτότοκο) άγιον τω Κυρίω κληθήσεται» και για να προσφέρουν θυσία, που αποτελούνταν από ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια. Κατά τη μετάβαση αυτή, δέχθηκε τον Ιησού στην αγκαλιά του ο υπερήλικας Συμεών. Αυτό το γεγονός αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν ήλθε να καταργήσει τον Μωσαϊκό νόμο, όπως ισχυρίζονταν οι υποκριτές Φαρισαίοι και Γραμματείς, αλλά να τον συμπληρώσει, να τον τελειοποιήσει.

Κατά την ολονυκτία της Υπαπαντής στην Κωνσταντινούπολη, οι βασιλείς συνήθιζαν να παρευρίσκονται στο Ναό των Βλαχερνών. Η συνήθεια αυτή εξακολούθησε μέχρι τέλους της βυζαντινής αυτοκρατορίας.

http://www.saint.gr

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΗΦΩΝΟΣ Σ' ΕΝΑΝ ΝΕΟ!

Συμβουλές του Αγίου Νήφωνος σ' έναν νέο

Αν θέλεις, παιδί μου, να κατοικήσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, οφείλεις να προσέξεις τα εξής: Να μην κατηγορείς κανέναν απολύτως, να μην κοροϊδεύεις, να μην οργίζεσαι, να μην περιφρονείς. Φυλάξου πολύ να μη λες «ο τάδε ζει ενάρετα ή ο δείνα άσωτα», διότι αυτό ακριβώς είναι το «μη κρίνετε». Όλους να τους βλέπεις με το ίδιο μάτι, με την ίδια διάθεση, με την ίδια σκέψη, με απλή καρδιά, να τους δέχεσαι σαν τον Χριστό.

Μην ανοίξεις τ’ αυτί σου σε άνθρωπο που κατακρίνει. Ούτε, πολύ περισσότερο, να ευχαριστείσαι και να συμφωνείς με όσα λέει. Αλλά να κρατάς το στόμα σου κλειστό. Να είσαι δηλαδή αργός στα λόγια και επιμελής στην προσευχή. Αλλά ούτε κι αυτόν τον ίδιο που κατακρίνει να τον καταδικάσεις μέσα σου. Κάνει βέβαια κάτι κακό. Αλλά εσύ να βλέπεις τα δικά σου ελαττώματα και να κατηγορείς τον εαυτό σου μόνο.

ΑΓΙΟΣ ΝΗΦΩΝ: ΣΤΙΣ ΕΣΧΑΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ, ΟΣΟΙ ΘΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ!

Άγιος Νήφων: Στις έσχατες ημέρες, όσοι θα δουλέψουν αληθινά στο Χριστό, θα κρύψουν έξυπνα τους εαυτούς τους από τους ανθρώπους!

ΑΓΙΟΣ ΝΗΦΩΝ: Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΚΡΙΝΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙ, ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΕΙ!

Άγιος Νήφων: Ο Θεός δεν κρίνει τον χριστιανό επειδή αμαρτάνει, αλλά επειδή δεν μετανοεί!

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ!

Όταν ο άνθρωπος φτάσει στο σημείο να μην καταλαβαίνει τα λάθη του λόγω της μεγάλης ιδέας του εαυτού του είναι ένα βήμα πριν την καταστροφή του.

Κρατάει μία μικρή σκάλα και επιμένει ότι μπορεί να κατέβει ή να ανέβει ένα τεράστιο ύψωμα. Ο εγωιστής είναι θολωμένος από το άρωμα του Εγώ του, μεθυσμένος από έπαρση και αυταρέσκεια…

Η αυτοκριτική στον υπερήφανο άνθρωπο παύει να υπάρχει. Ο αυτοέλεγχος δεν υφίσταται. Η μετάνοια είναι κάτι το άγνωστο ή κάτι το «ανεπίτρεπτο»! Ο υπερήφανος άνθρωπος τραγουδά κάθε μέρα, κάθε στιγμή «Δεν μετανιώνω...». Τραγουδά ανέμελος την στιγμή που τοποθετεί τον εαυτό του δίπλα στον γκρεμό του πνευματικού κόσμου, έτοιμος να αυτοκτονήσει πνευματικά!

Ο εγωιστής δεν βλέπει που βαδίζει… και όμως νομίζει ότι βλέπει πιο καλά από όλους.

Ο εγωιστής δεν ακούει τίποτα παρά μόνο την φωνή του και όμως νομίζει ότι είναι ο πιο δίκαιος και τίμιος άνθρωπος.

Ο εγωιστής δεν αντιλαμβάνεται ότι αμαρτάνει και όμως νομίζει ότι είναι ο πιο άγιος και ευάρεστος στον Θεό (αν πιστεύει).

Ο εγωισμός καταστρέφει κάθε καλό του ανθρώπου, μάλλον το μεταβάλει από καλό σε κακό, από αρετή σε πάθος!

Ο κόσμος δυστυχώς αρέσκεται στους εγωιστές... επιμένει οι άνθρωποι να είναι εγωιστές για να καταφέρουν δήθεν πολλά στην ζωή τους. Ο κόσμος όμως συνεχώς εργάζεται για τον «περισπασμό της αμαρτίας». Προσέξτε ο κόσμος δεν είναι αμαρτία αλλά κάτι χειρότερο! «Διότι από την αμαρτία μπορεί κανείς να οδηγηθεί στην μετάνοια, αλλά με τον περισπασμό της αμαρτίας ο άνθρωπος περιπίπτει σε μία δίνη προβλημάτων, απασχολήσεων, ενεργειών, λόγων, εξηγήσεων, παρεξηγήσεων. Ο περισπασμός της αμαρτίας τελικά είναι ενέργεια του δαίμονος…» όπως μας λέγει ο γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης.

Ας μην ακούμε λοιπόν τον κόσμο που προβάλει τον εγωισμό σαν μία υγιή πνευματική κατάσταση του ανθρώπου, διότι ο εγωισμός κατάφερε να ρίξει ασώματους αγγέλους από τον ουρανό πόσο μάλλον λοιπόν σαρκικούς ανθρώπους.

Η μετάνοια είναι όχι απλά η λέξη που πρέπει να βάλουμε στην ζωή μας αλλά να γίνει η ίδια η ζωή μας... και αυτό δεν θα καταφέρουμε ποτέ να το πετύχουμε εάν δεν γίνουμε ταπεινοί.

Όταν ο άνθρωπος ταπεινώνεται μετανοεί και όταν μετανοεί ταπεινώνεται ακόμα περισσότερο και μετανοεί πιο βαθιά και ταπεινώνεται ακόμα περισσότερο... Ταπείνωση και Μετάνοια πάνε μαζί. Ταπείνωση και Μετάνοια είναι (θα πρέπει να είναι) η ζωή των ανθρώπων.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αφηγήθηκαν κάποτε οι πατέρες για έναν αδελφό ότι «Όταν μια Κυριακή γινόταν ακολουθία ξεκίνησε να έλθει στην εκκλησία σύμφωνα με τη συνήθεια αλλά τον κορόιδεψε ο διάβολος λέγοντάς του: «Πηγαίνεις στην εκκλησία για να μεταλάβεις άρτο και οίνο και για να σου πούνε ότι αυτά είναι σώμα και αίμα Χριστού;  Μην κοροϊδεύεσαι».  Ο αδελφός υπάκουσε στον λογισμό του και δεν πήγε σύμφωνα με την συνήθεια στην εκκλησία, ενώ οι αδελφοί του τον περίμεναν· γιατί έτσι είναι η συνήθεια σε κείνη την έρημο, να μην τελούν την ακολουθία μέχρις ότου έλθουν όλοι.  Αφού τον περίμεναν αρκετά και κείνος δεν ερχόταν, μερικοί απ’ αυτούς πήγαν στο κελλί του σκεπτόμενοι· «Μήπως είναι άρρωστος ή πέθανε ο αδελφός;». 

  Όταν ήλθαν στο κελλί τον ρωτούσαν· «Γιατί αδελφέ δεν ήλθες στην εκκλησία;».  Αυτός ντρεπόταν να τους απαντήσει.  Όταν όμως αντελήφθηκαν το φαύλο τέχνασμα του διαβόλου, οι αδελφοί τον υποχρέωσαν να τους ομολογήσει την επιβουλή του διαβόλου.  Αυτός τους απάντησε· «Συγχωρήστε με, αδελφοί, γιατί ενώ ξεκινούσα όπως πάντα να έλθω στην εκκλησία ο λογισμός μου, μου λέγει ότι δεν είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού αυτό που πας να μεταλάβεις, αλλ’ είναι απλώς άρτος και οίνος.  Αν λοιπόν θέλετε να έλθω μαζί σας, διορθώστε μου τον λογισμό για τη θεία λειτουργία».  Αυτοί του είπαν· «Σήκω, έλα μαζί μας και θα παρακαλέσουμε τον Θεό να σου δείξει ζωντανά την θεϊκή δύναμη».  Αυτός πήγε στην εκκλησία και εκεί αφού ικέτευσαν πάρα πολύ τον Θεό για τον αδελφό, δηλαδή να του αποκαλυφθεί η δύναμη των μυστηρίων, άρχισαν αμέσως τη θεία λειτουργία, αφού τοποθέτησαν τον αδελφό στη μέση της εκκλησίας, ενώ αυτός ως την απόλυση δεν σταμάτησε να βρέχει με τα δάκρυά του το πρόσωπό του.

Μετά το τέλος της λειτουργίας παρακάλεσαν οι πατέρες τον αδελφό να τους απαντήσει· «Πές μας αν σου έδειξε κάτι ο Θεός για να ωφεληθούμε και μεις».  Αυτός κλαίγοντας άρχισε να λέγει· «Όταν τελείωσε ο κανόνας της ψαλμωδίας και αναγνώσθηκε η διδαχή των αποστόλων και ετοιμάστηκε ο διάκονος να αναγνωρίσει το ευαγγέλιο, τότε είδα να ανοίγει η στέγη της εκκλησία και να φαίνεται ο ουρανός και κάθε λόγος του αγίου ευαγγελίου να γίνεται φωτιά μέχρι τον ουρανό. 

 Όταν τελείωσε η ανάγνωση του ευαγγελίου, ήλθαν οι κληρικοί από το διακονικό κρατώντας την μετάληψη των αγίων μυστηρίων.  Τότε είδα να ανοίγουν οι ουρανοί και να κατεβαίνει φωτιά και μαζί της ένα πλήθος αγγέλων και αρχαγγέλων και πάνω απ’ αυτούς δύο πρόσωπα ενάρετα των οποίων την ομορφιά δεν μπορώ να περιγράψω – γιατί η φεγγοβολή τους ήταν σαν αστραπή – και ανάμεσα του υπήρχε ένα μικρό παιδί. 

 Τότε οι άγγελοι παρατάχθηκαν γύρω από την αγία Τράπεζα και το παιδί βρισκόταν ανάμεσά τους.  Όταν τελείωσαν οι θεϊκές ευχές και άρχισαν οι κληρικοί να τεμαχίζουν τους άρτους της προθέσεως, είδα τα δύο πρόσωπα πάνω στην αγία Τράπεζα να κρατούν τα χέρια και τα πόδια του παιδιού, που ήταν πάνω στην αγία Τράπεζα, και με το μαχαίρι που κρατούσαν έσφαξαν το παιδί και άδειασαν το αίμα του στο Ποτήριο που βρισκόταν πάνω στην αγία Τράπεζα.  Αφού έκοψαν σε μικρά τεμάχια το σώμα του παιδιού τα τοποθέτησαν πάνω από τους άρτους και έγιναν και οι άρτοι σώμα. 

Τότε ήρθε στο μυαλό μου ο Απόστολος που λέει· Γιατί η δική μας γιορτή του Πάσχα συνίσταται στο γεγονός ότι ο Χριστός θυσιάστηκε για χάρη μας.  Όταν όμως πλησίασαν οι αδελφοί να μεταλάβουν την αγία προσφορά, τους προσφέρονταν ζωντανό σώμα. Μόλις όμως χρησιμοποιούσαν την επίκληση αμήν γινότανε άρτος στα χέρια τους.  Όταν όμως πήγα και ’γω να μεταλάβω μου δόθηκε σώμα και δεν μπορούσα να μεταλάβω.  Τότε άκουσα μια φωνή στα αυτιά μου να μου λέει· Άνθρωπε γιατί δεν μεταλαβαίνεις, αυτό δεν είναι αυτό που ζήτησες;  Τότε είπα· Λυπήσου με, Κύριε.  Δεν μπορώ να μεταλάβω σώμα.  Πάλι μου είπε· Αν μπορούσε ο άνθρωπος να μεταλάβει σώμα, σώμα θα υπήρχε όπως το βρήκες. Κανείς όμως δεν μπορεί να φάγει σώμα, γι’ αυτό όρισε ο Κύριος τους άρτους της προθέσεως.  Γιατί όπως από την αρχή ο Αδάμ με τα χέρια του Θεού έγινε σάρκα και μετά της έδωσε πνεύμα ζωής ο Θεός, κατόπιν η σάρκα χωρίστηκε στη γή, το πνεύμα όμως εγκαθίσταται στην καρδιά.  Αν λοιπόν πίστεψες, μετάλαβε αυτό που έχεις στο χέρι σου.  Και μόλις είπα· Πιστεύω Κύριε, έγινε το σώμα που είχα στο χέρι μου άρτος. 

 Όταν προχώρησε η λειτουργία και ξαναγύρισαν οι κληρικοί είδα πάλι το μικρό παιδί ανάμεσα στα δύο πρόσωπα και ενώ οι κληρικοί συμμάζευαν τα δώρα, είδα πάλι τη στέγη να ανοίγει και οι θείες δυνάμεις να ανυψώνονται στον ουρανό».

Αυτά αφού άκουσαν οι αδελφοί και αφού ένιωσαν βαθιά κατάνυξη, αναχώρησαν στα κελλιά τους.

Πηγή: Σιναίτικα κείμενα ,Το Γεροντικό του Σινά, Κεφ. Η' , σελ. 45-49,
του Δ. ΤΣΑΜΗ
Εκδόσεις της Ι.Μ.του θεοβάδιστου Όρους Σινά
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1988 

Π. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ!

Όταν ήμουν στον Άγιο Βασίλειο στην περίοδο 1970-80 είχα γνωρίσει μια οικογένεια, μέλος της οποίας ήταν και η υπέργηρη κυρία Κατερίνα, την οποία περιποιείτο η κόρη της Καλλιρρόη. Ο σύζυγος της κυρίας Καλλιρρόης ήταν δικηγόρος και λεγόταν Χριστόφορος Σταμάτουζας.

Η κυρία Κατερίνα, λόγω της ηλικίας της, ήταν συνεχώς σε μια καρέκλα, όπου καθόταν με πολλή δυσκολία. Δεν βάδιζε. Άρχισε να μη βλέπει κιόλας. Ήταν όμως χριστιανή που έκανε τα θρησκευτικά της καθήκοντα: το πρωί την προσευχή της, το βράδυ το Απόδειπνο, τους Χαιρετισμούς… Όταν άρχισε να μη βλέπει, μου έλεγε:

–Στενοχωρούμαι, γιατί δεν ξέρω τώρα πώς να περάσω όλη την ήμερα, πώς να διαβάσω τις προσευχές μου.
Της είπα λοιπόν:
-Να λες το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».
Της έδωσα κι ένα κομποσχοινάκι κι όπως καθόταν σε μια πολυθρόνα απ’ αυτές τις πάνινες, που έχουν και χερούλια, έλεγε την ευχή. Κι αυτό την είχε γλυκάνει και πολύ ευχαριστιόταν.
–Α, όλη την ήμερα, ούτε καταλαβαίνω πώς περνάει λέγοντας συνεχώς το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με»! Ευχαριστιέμαι μ’ αυτό, ευχαριστιέμαι πολύ, γλυκαίνεται το στόμα μου. Όλο έτσι έλεγε.

Κάποτε με ρώτησε:

–Θα με βοηθήσει αυτό, όταν θα έρθει ή ώρα να φύγω απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο;

–Βεβαίως, της λέω, και να μη στενοχωριέσαι. Αν λες συνεχώς την ευχούλα να μην ανήσυχεις καθόλου! Θα έρθω εγώ και θα σου δώσω το κλειδί για ν’ άνοιξεις την πόρτα του Παραδείσου.

(Εγώ αυτό το είπα για να της δώσω ελπίδα και να της αφαιρέσω τον φόβο του θανάτου).

Αρρώστησε και βάρυνε πολύ. Πήγαινα και την κοινωνούσα σχεδόν κάθε εβδομάδα για να παίρνει δύναμη. Ένα βράδυ κατά τις 2.00 ή ώρα, ξυπνάει την κόρη της και λέει:

–Ετοιμάσου. Όπου να ναι έρχεται ο πατήρ Στέφανος να με κοινωνήσει.

–Ο πατήρ Στέφανος θα κοιμάται τώρα στο σπίτι του, της απάντησε ή κόρη της.

–Όχι, όχι, θα ΄ρθει, θα έρθει τώρα! Σε παρακαλώ, ετοίμασε το τραπεζάκι. Βάλε το θυμιατό, βάλε και το κερί.

(Έτσι έκαμαν πάντοτε. Ετοίμαζαν ένα τραπεζάκι στρογγυλό, με άσπρη πετσέτα και επάνω το καντήλι, το κηροπήγιο και το θυμιατό δίπλα, αναμμένα όλα. Άπλωνα το “μάκτρο”, ακουμπούσα πάνω τα τίμια Δώρα, έκανα την ένωση και την κοινωνούσα.)

–Τα ετοίμασες; ρώτησε την κόρη της.

–Τα ετοίμασα.

–Χτυπάει ή πόρτα. Πήγαινε να ανοίξεις.

Έκανε ή κόρη της ότι πήγαινε να ανοίξει. Αυτή περίμενε. Έκανε το σταυρό της, πήρε το “μάκτρο”, (υποθετικά), το έβαλε κάτω από το σαγόνι της, άνοιξε το στόμα της, κατάπιε, σκουπίστηκε, έδωσε πίσω το “μάκτρο”, έκανε με ευλάβεια το σημείο του σταυρού, σταύρωσε τα χέρια της και περίμενε να φύγω. Ποιος ξέρει; Προφανώς Άγγελος την κοινώνησε στο πρόσωπο το δικό μου. Αποκλείεται να ήταν παραίσθησις. Ήταν ένα γεγονός πραγματικό, όπου κοινώνησε των άχραντων Μυστηρίων αλλά σε πνευματική μορφή.

Την άλλη μέρα με ειδοποίησαν, πήγα, και μου είπαν ιδιαιτέρως τι συνέβη. Πλησίασα την άρρωστη και μου είπε:

— Σ’ ευχαριστώ πού ήρθες τη νύχτα… Το κλειδί που είναι;…

–Μη στενοχωριέσαι κυρία Κατερίνα και το κλειδί θα πάρεις! Την επομένη το βράδυ με ειδοποίησαν ότι εκοιμήθη. Πήγα στο σπίτι και μου διηγήθηκαν τα εξής: Ήρθε η στιγμή να φύγει και έλεγε:

Πάτερ Στέφανε, φεύγω! Ήρθαν οι Άγγελοι! Που είσαι; που είσαι; Έλα… ήδη με έφεραν μπροστά στην πόρτα του Παραδείσου και είναι κλειστή… Θέλω το κλειδί, το κλειδί, πού μου υποσχέθηκες, το κλειδί, το κλειδί… Α, ευχαριστώ…

Άπλωσε το χέρι της και φάνηκε σαν να πήρε ένα μεγάλο παλαιό κλειδί, γύρισε το χέρι της, όπως κάνουμε όταν ανοίγουμε με κλειδί μια πόρτα, κατέβασε το χέρι της, έκανε το σημείο του σταυρού, “σ’ ευχαριστώ…” είπε και εκοιμήθη. Έτσι έφυγε ή κυρία-Κατερίνα με το κλειδί του Παραδείσου στο χέρι!

Διασκευασμένο Απόσπασμα από:

“ΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ”

του Πρωτ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ: ΜΟΝΟ ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΛΛΑΓΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΘΗ!

Έχετε ποτέ παρατηρήσει την ζωή της καρδιάς; Δοκιμάστε να το κάνετε, έστω για ένα μικρό διάστημα, και παρατηρήστε τι θα ανακαλύψετε: 

Προκύπτει κάτι δυσάρεστο, και ταράζεστε. Σας βρίσκει κάποια δυστυχία, και νοιώθετε λύπηση για τον εαυτό σας.

Βλέπετε κάποιον που δεν συμπαθείτε, και αμέσως αναβλύζει μέσα σας η εχθρότητα. 

Συναντιέστε με κάποιον ισότιμό σας, ο οποίος εν τω μεταξύ σας έχει προσπεράσει κοινωνικά, και αρχίζετε να τον φθονείτε.

 Αναπολείτε τα ταλέντα σας και τις ικανότητές σας, και αρχίζετε να νοιώθετε υπερηφάνεια…. 

Όλη αυτή η σαπίλα: ματαιοδοξία, σαρκική επιθυμία, λαιμαργία, ακηδία, κακία… η μία στοιβαγμένη πάνω στην άλλη, τελικά καταστρέφουν την καρδιά. Και όλα αυτά μπορούν να διαπεράσουν την καρδιά μέσα σε λίγα μόνο λεπτά. 

Για τον λόγο αυτό, κάποιος ασκητής που ασκούσε αυστηρό έλεγχο στον εαυτό του, είπε -πολύ σωστά- ότι «η καρδιά του ανθρώπου είναι γεμάτη από δηλητηριώδη φίδια. Μόνο οι καρδιές των αγίων είναι απαλλαγμένες από αυτά τα φίδια: τα πάθη.»

ΓΙΑΤΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΤΡΥΦΩΝ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΩΝ;

Ο Άγιος Τρύφων, τη μνήμη του οποίου η Εκκλησία τιμά σήμερα 1 Φεβρουαρίου, είναι ιδιαίτερα αγαπητός στους αμπελουργούς και γενικότερα στους αγρότες, αφού θεωρείται ο προστάτης άγιος των αμπελουργών και των γεωργών.

Ο Άγιος Τρύφων υπήρξε δημοφιλής τόσο όσο ήταν ακόμη στη ζωή όσο και μετά το μαρτύριό του. Παρόλο που πουθενά στο Συναξάρι δεν αναφέρονται επεισόδια από το βίο ή τα θαύματά του, που να τον συνδέουν με το αμπέλι και το κρασί, θεωρείται προστάτης των αμπελουργών. Παρουσιάζεται μάλιστα στις νεώτερες αγιογραφίες να κρατά κλαδευτήρι. Άλλωστε η εορτή του Αγίου τον Φεβρουάριο συμπίπτει με την περίοδο κατά την οποία αρχίζει η σημαντικότερη αμπελουργική φροντίδα που είναι το κλάδεμα.

Γι’ αυτό τον λόγο οι αμπελουργοί δεν εργάζονται την ημέρα της εορτής του και ραντίζουν τα αμπέλια τους με τον αγιασμό που τελείται στους ναούς, ενώ στο Ευχολόγιο του Δημητριέφσκυ υπάρχει και η «ευχή του Αγίου Τρύφωνος εις άμπελον». Οι αμπελουργοί της Βόρειας Ελλάδας τιμούν τον Άγιο με πλήθος εθιμικών πρακτικών και γιορτών, τις οποίες επιθυμούν να καταγράψουν οι Δρόμοι του Κρασιού.

Η ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΑΜΠΕΛΙΑ

Κύριε ό θεός εξαπόστειλον τον άγγελόν σου του πατάξαι παν γένος κακούργων θηρίων των άδικούντων αμπέλους χώρας και κήπους τών δούλων σου.

‘Ορκίζω υμάς κάκιστα θηρία, κάμπη, σκώληκα, σκωληκοκάμπη, ο κάνθαρος, βρούχος, ακρίδα, επίμαχος , καλιγάρις, μακρόποδα, μύρμηκα, φθεϊραι, ρυγίτης, ψυλλίτης, καυσοκόπος, κοχλός, ψαλίτης και είτι άλλο προσφυσούν, και μαραίνον τον καρπόν της οταφυλής καί παν είδος χρησίμων λαχάνων, ορκίζω υμάς, κατά των αγίων πολυομάτων χερουβίμ καί των έξαπτερύγων σεραφείμ, των Ιπταμένων κύκλο του θρόνου και κραζόντων το άγιος, άγιος, άγιος, κύριος, Σαβαώθ, είς δόξαν του Θεού πατρός, ορκίζω υμάς μη αδικήαητε τό έντεύθεν μήτε την άμπελον μήτε τά σιτοφόρα μήτε τους κήπους των δένδρων τε λαχάνων, των δούλων του Θεού, των δι’ εμού επικαλουμένων το όνομα της δόξης κυρίου.

Πηγή: dogma.gr 

ΕΚΚΛΗΣΗ ΔΙΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ TAΪZE

ΕΚΚΛΗΣΗ  ΔΙΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΑΙΖÉ

Του  Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Το άρθρο-έκκληση που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα www.taize.fr, της οικουμενιστικής κοινότητας Taizé, με τίτλο ‘’Έκκληση προς τους ηγέτες των Εκκλησιών για το 2017.  Ας πορευτούμε μαζί’’, τη βαπτισματική θεολογία και τον διαχριστιανικό συγκρητισμό προάγει.  Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η σχετική οικουμενιστική ‘’Έκκληση’’, «το 2017, η 500ηεπέτειος της Μεταρρύθμισης των Διαμαρτυρομένων προσφέρει μια ευκαιρία να προχωρήσουμε προς την ενότητα και να υπερβούμε μια απλή αμοιβαία εγκαρδιότητα.  Μεταξύ των Εκκλησιών, θα υπάρχουν πάντοτε διαφορές».

Οι οικουμενιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στην «Κοινότητα Taizé», σκοπό έχουν να καταδείξουν ότι οι δογματικές διαφορές αποτελούν απλά διαφορετικές παραδόσεις.  Τούτο άλλωστε υπονοείται και από τα κατά καιρούς παπικά κελεύσματα, όπου οι δογματικές διαφορές καλούνται σκοπίμως εκκλησιαστικά έθιμα. Η  οικουμενιστική «Κοινότητα Taizé» βρίσκεται στην Γαλλία και συμβάλλει τα μέγιστα στον διαχριστιανικό συγκρητισμό.

Προτείνεται μάλιστα οικουμενιστική αυτή ‘’Έκκληση’’ ο σεβασμός της δογματικής διαφορετικότητας με συγκρητιστικό περιεχόμενο.  Σεβασμός στην ελευθερία του άλλου να πιστεύει αυτό που θέλει ναι, όχι όμως σεβασμός σε αυτό που πιστεύει.  Αναφέρει σχετικά η οικουμενιστκή αυτή ‘’Έκκληση’’ : «Κοινωνία μεταξύ όλων όσων αγαπούν τον Χριστό μπορεί να καθιερωθεί μόνον με τον σεβασμό της διαφορετικότητας». Αυτό που ιδιαίτερα προδίδει τον διαχριστιανικό συγκρητισμό, στην  προαναφερθείσα οικουμενιστκή ‘’Έκκληση’’, καθώς και το ότι αυτό που επιδιώκεται δεν είναι η ενότητα εν αληθεία, είναι  η οικουμενιστική παραδοχή ότι «μεταξύ των Εκκλησιών, θα υπάρχουν πάντοτε διαφορές».

Καθίσταται η αλήθεια της Πίστης τοιουτοτρόπως δευτερεύουσα, προς χάρη της ανθρωπάρεσκης ‘’συγκρητιστικής αγάπης’’.   «Μια ερώτηση που απορρέει : δεν πρέπει μήπως οι Εκκλησίες να τολμήσουν να έρθουν κάτω από μία ίδια σκεπή, χωρίς να περιμένουν να επιτευχθεί συμφωνία σε όλα τα θεολογικά ζητήματα;  Ή έστω να έρθουν κάτω από την ίδια σκηνή: να βγουν έξω από μία στατική αντίληψη της ενότητας και να βρουν τρόπους, εκδηλώσεις, έστω και προσωρινά, τα οποία ήδη προλαμβάνουν τη χαρά της ενότητας και φανερώνουν σημεία της Εκκλησίας του Θεού, το Σώμα του Χριστού , την Κοινωνία του Αγίου Πνεύματος», επισημαίνει  η οικουμενιστκή αυτή ‘’Έκκληση’’, προδίδοντας τον διαχριστιανικό συγκρητισμό που ενυπάρχει σ’ αυτή. Ως εκ τούτου είναι εντελώς απαράδεκτη η συμμετοχή Ορθοδόξων σ’ αυτές τις οικουμενιστικές συνάξεις της «Κοινότητας Taizé».

«Παραμένουν μία πρόκληση για ειλικρινή διάλογο», αναφέρει στη συνέχεια  η οικουμενιστική αυτή ‘’Έκκληση’’, «μπορούν  να είναι ένας εμπλουτισμός.  Όμως σε όλες τις Εκκλησίες μέσα στον χρόνο η ομολογιακή ταυτότητα έχει αποκτήσει το προβάδισμα : οι άνθρωποι αυτοπροσδιορίζονται ως Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί ή Ορθόδοξοι.  Δεν έχει έρθει μήπως ο καιρός να δοθεί προβάδισμα στην Χριστιανική ταυτότητα που μαρτυρείται δια του Βαπτίσματος;»  Προβάλλεται ξεκάθαρα η ‘’Βαπτισματική θεολογία’’ και  καθίστανται τοιουτοτρόπως η μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και η ομολογία των  αληθειών της Πίστης  δευτερεύουσες.

Μέσα σ’ όλο αυτόν τον οικουμενιστικό συρφετό, αποτελεί Ορθόδοξη παρηγοριά η ανακοίνωση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, που αναρτήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Βουλγαρίας www.bg-patriarshia.bg, ημερομηνίας 29 Νοεμβρίου 2016, όπου αναφέρεται  στο  κείμενο ‘’Η σχέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο’’, της Συνόδου της Κρήτης, επισημαίνει  με σαφήνεια τα εξής  για τη ‘’βαπτισματική θεολογία’’ και τα συναφή οικουμενιστικά ατοπήματα : «Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί να δεχτεί τις διαφορετικές έννοιες και τα δόγματα στα οποία οι ετερόδοξοι έχουν δικαιολογήσει αυτήν την ενότητα, όπως είναι οι θεωρίες για την ύπαρξη μιας φαινομενικής ‘’ενότητας’’ όλων των χριστιανικών δογμάτων, όπως οι διδασκαλίες για την ‘’αόρατη εκκλησία’’, τη ‘’θεωρία των κλάδων’’, τη ‘’βαπτισματική θεολογία’’ ή την ‘’ισότητα των δογμάτων’’».

http://aktines.blogspot.gr

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ: ΕΝΑ ΚΑΘΑΡΑ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ - Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι απολύτως ξεκάθαρη τόσο σε σχέση με την ιδέα της μετενσάρκωσης, όσο και μ’ αυτή καθ’ αυτή την αναδρομή σε προηγούμενες ζωές.

Είναι καθαρά ένα δαιμονικό φαινόμενο, πρόκειται περί δαιμονικής ενέργειας όπου εκεί ο διάβολος βάζει τον άνθρωπο να φαντάζετε πράγματα τα οποία δεν ίσχυσαν ποτέ, είναι ένα παραμύθι.

Αποσπάσματα από την εκπομπή ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΟΣ – Θέμα επεισοδίου «Προηγούμενες ζωές». Στα συγκεκριμένα αποσπάσματα της εκπομπής που θα παρακολουθήσετε προβάλλεται μόνο η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «ΑΠΟ ΟΣΟΥΣ ΦΙΛΕΝΩΤΙΚΟΥΣ ΕΧΩ ΓΝΩΡΙΣΕΙ, ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΟΥΤΕ ΨΙΧΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΥΤΕ ΦΛΟΙΟ»

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ - ‘’ΑΠΟ ΟΣΟΥΣ ΦΙΛΕΝΩΤΙΚΟΥΣ ΕΧΩ ΓΝΩΡΙΣΕΙ, ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΟΥΤΕ ΨΙΧΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ, ΟΥΤΕ ΦΛΟΙΟ’’*

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

‘’Μετά λύπης μου από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό’’*.  Με αυτά τα λόγια ο Όσιος Παΐσιος τόνιζε τη λύπη του για τις ενέργειες τότε του Πατριάρχη Αθηναγόρα.  

Και φυσικά αυτά τα λόγια δεν είναι έκφραση ακρότητας, αλλά λόγια που μεθερμηνεύουν με την ασκητική απλότητα του Οσίου Γέροντα, το ολίσθημα της ανθρωπάρεσκης αγάπης, καταδεικνύοντας παράλληλα το κάλλος της εν αληθεία αγάπης.  Η  εν αληθεία αγάπη αποτελεί ασφαλή οδό σωτηρίας.

Η αγάπη Ορθοδόξως,  νοείται  εν αληθεία.   Αγάπη και αλήθεια στην Ορθόδοξη εν Χριστώ ζωή αλληλοπεριχωρούνται.  Ουδέποτε η αγάπη εργάζεται  σε βάρος της αλήθειας  και ουδέποτε η αλήθεια σε βάρος της αγάπης.   Οποιαδήποτε έκπτωση είτε στην εν Χριστώ αγάπη, είτε στην αλήθεια της Πίστης, αποτελεί στρέβλωση.  Εκπτώσεις είτε στην εν Χριστώ αγάπη, είτε στην αλήθεια της Πίστης, δεν συνάδουν με την εν Χριστώ ζωή.  Αν κανείς αντιλαμβάνεται την αγάπη ή την αλήθεια εμπαθώς, θα οδηγηθεί σε εκπτώσεις και ως εκ τούτου σε στρεβλώσεις. Η έκπτωση από την εν Χριστώ αγάπη, την εν αληθεία δηλαδή αγάπη, είναι καρπός της εμπαθούς ανθρωπαρέσκειας.   Η εν αληθεία αγάπη είναι κανών ακριβείας στην εν Χριστώ ζωή. 

‘’Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος δια την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην, δυστυχώς του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα’’ έγραφε στην επιστολή του προς τον Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο ο Όσιος Παΐσιος.

‘’Με μια τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη  Ρώμη.  Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά.  Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας που έχουν φόβο Θεού…’’, έγραφε με πόνο στην επιστολή του ο Όσιος Παΐσιος.  Η εν Χριστώ αγάπη, είναι  εν η εν αληθεία αγάπη. «Πίστις ουν δι’ αγάπης ενεργουμένη το μέγα των αρετών», αναφέρει ο Άγιος Διάδοχος Φωτικής. 

Δεν διασπούσε ο Όσιος Γέροντας την ενότητα της Εκκλησίας, αλλά καθόριζε την πραγματική εκκλησιαστική ενότητα, η οποία είναι ενότητα εν αληθεία.  Η Εκκλησιαστική ενότητα νοείται εν αγάπη και εν αληθεία.  Δεν νοείται Εκκλησιαστική ενότητα χωρίς την εν αληθεία αγάπη.  Το κάλλος της εν αληθεία αγάπης, αποτελεί ασφαλή οδό σωτηρίας και η ενότητα εν αληθεία, την πραγματική εκκλησιαστική ενότητα.  Γιατί αγνοούν τούτη την έγνοια του Οσίου Γέροντα της Παναγούδας;

*Από την επιστολή του Οσίου Παϊσίου προς τον Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Η ορθογραφία και τα σημεία στίξεως από την επιστολή του Οσίου Παϊσίου έχουν παραμείνει όπως ήταν.

http://aktines.blogspot.gr