Η ΑΓΙΑ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΜΑΤΡΩΝΑ (ΒΛΑΣΟΒΑ) ΤΟΥ ΝΤΙΒΕΕΒΟ

Η αγία Ματρώνα γεννήθηκε το 1889 στο χωρίο στην επαρχία του Νίζνι Νόβγκοροντ (σήμερα Σουβόροβο) σε μία αγροτική οικογένεια. Στα έξι της χρόνια έμεινε ορφανή και έτσι μεγάλωσε στο μοναστήρι του Αγίου Σεραφείμ στο Ντιβέεβο. Εκεί επέδειξε μία ιδιαίτερη ικανότητα στην αγιογραφία. Έμεινε στο Ντιβέεβο για 32 χρόνια, μέχρι το κλείσιμό της από τους μπολσεβίκους το 1927.

Μαζί με άλλες τρεις αδελφές από το Ντιβέεβο μετακινήθηκε χωριό Κουζιάτοβο στην επαρχία Αρντάτωβ. Βοηθούσαν την εκκλησία και κέρδιζαν κάποια χρήματα με τα εργόχειρά τους. Το Απρίλιο του 1933 συνελήφθησαν με την κατηγορία της αντισοβιετικής προπαγάνδας. Στις 21 Μαίου η μοναχή Ματρώνα καταδικάστηκε σε τρία χρόνια εγκλεισμό στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ντμητρώβ, κοντά στην Μόσχα, διάσημο για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης.

Μετά την απελεύθέρωσή της εγκαταστάθηκε στην εκκλησία του χωριού Βερίτζινο στην επαρχία Γκόρκυ και εργάστηκε ως νεοκώρος αλλά και χοράρχης. Στις 10 Νοεμβρίου 1937 συνελήφθη ξανά με την κατηγορία της συμμετοχής σε φασιστική χριστιανική οργάνωση που βάλει κατά του σοβιετικού κράτους. Καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια κράτησης στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Κάρλαγκ. Εκεί εργάστηκε ως νοσοκόμα  και εκτίμησαν την ευσυνείδητη εργασία της και την μετριοφροσύνη της. Μετά την απελευθέρωσή της εγκαταστάθηκε κοντά στο Αρζαμάς όπου τώρα βρίσκεται μία σκήτη της Μονής του Ντιβέεβο.

Στις 19 Οκτωβρίου 1949 συνελήφθη για τρίτη φορά με βάση παλαιότερες κατηγορίες(του 1937)και την εξόρισαν στο Καζακστάν σε θερμοκρασίες σαράντα βαθμών υπό το μηδέν.

Πέρασε συνολικά δεκαεπτά χρόνια της ζωής της στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της (από το 1954) έζησε στο σπίτι του αδελφού της Αντρέι στο χωριό που γεννήθηκε. Η Ματρώνα ήταν πολύ ταπεινή και πράα. Το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας προσεύχονταν. Η μονή ήταν κλειστή και η μοναχές έκαναν τον μοναχικό τους κανόνα και την άσκησή τους στα σπίτια τους παρά τις απαγορεύσεις και τις διώξεις.

Η Αγία Ματρώνα εκοιμήθη ειρηνικά στις 25 Οκτωβρίου/7 Νοεμβρίου 1963. Κηδεύτηκε στα αριστερά των τάφων των αγίων νεομαρτύρων Ευδοκίας, Δαρείας, Δαρείας και Μαρίας του Πούζο.

Στις 6 Οκτωβρίου 2001 έγινε η αγιοκατάταξή της. Η ανακομιδή των λειψάνων της έγινε στις 5 Σεπτεμβρίου 2001 και βρίσκονται στον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας του Καζάν στο Ντιβέεβο.

Ο ΚΥΡ ΜΑΝΩΛΗΣ Ο ΝΕΩΚΟΡΟΣ

Ὁ κυρ Μανώλης ἦταν ἤσυχος ἄνθρωπος. ἀγαθός καί λιγάκι ἀφελής. Εἶχε δέκα τέσσερα χρόνια νεωκόρος στούς Ἁγίους Ταξιάρχες. Πρίν ἦταν σέ ἄλλη ἐπαρχία κι ἦταν κι ἐκεῖ νεωκόρος, ἔτσι εἶχε πεῖ. Ὄχι πώς ἔνοιαζε καί κανένα… Ἦταν κι ὁ ἐφημέριος πού τόν προσέλαβε, ὁ παπα-Θεοδόσης, ἄνθρωπος ἄδολος. Κάποια Κυριακή, ξεκίνησε ὁ νεωκόρος πρωί-πρωί γιά τόν ναό. Θά εἶχαν μουσαφιραίους παπάδες ἀπό ἄλλη Μητρόπολη. Ὁ Δεσπότης εἶχε ζητήσει ἀπό τόν παπα-Θεοδόση νά τούς φιλοξενήσει συλλειτουργούς στόν ναό του.

Ὁ ἀγαθός νεωκόρος ἔφτασε ἀξημέρωτα στόν ναό. Τό κρύο τσουχτερό. Καθώς ἔκανε νά βάλει τό κλειδί στήν εἴσοδο, διέκρινε λίγο ἀπόμερα στό σκοτάδι κάτι νά κινεῖται. Τόν πλησίασε ἕνα παλληκάρι στό μπόι του. Ἦταν διπλωμένος ἀπό τή στέρηση καί μελανιασμένος ἀπό τό κρύο. Φοροῦσε μονάχα τά ἐσώρουχά του! Κύριος οἶδε σέ τί εἶχε μπλεχτεῖ ἤ ἀπό τί εἶχε ξεμπλέξει…

Ὁ κύρ Μανώλης τρόμαξε ἀρχικά, ἀλλά μετά σάστισε.
«Τί συνέβη ρέ παιδί; Γιατί εἶσαι ἔτσι;».
«Ἄστα μπάρμπα… Ἔχεις τίποτα νά μοῦ δώσεις νά φορέσω;».
«Ποῦ νά βρῶ ρέ παιδί;… Κάτσε, στάσου. Ἔλα μέσα…».
Μπῆκαν στόν πρόναο. Ὁ κύρ Μανώλης, χωρίς δεύτερη κουβέντα, βγάζει πανωφόρι, πουλόβερ, πουκάμισο, παντελόνι καί τοῦ τά δίνει. Σάστισε τώρα ὁ νεαρός.
«Τί κάνεις ἐκεῖ ρέ μπάρμπα;».
«Μή σέ νοιάζει… Ἐγώ φοράω τό ρασάκι μου πάνω ἀπό τά ροῦχα κι εἶναι μακρύ, δέν θά φαίνεται… Κι ὕστερα ἐδῶ μέσα θά ἔχει ζέστη σέ λίγο… Μή σέ νοιάζει… Δέν κάθεσαι κι ἐσύ; Θά ζεσταθεῖς…».

Ὁ νεαρός εἶχε ἤδη γυρίσει τήν πλάτη του καί κατέβαινε τά σκαλιά μέ τά ξένα ροῦχα φορεμένα.

Ἡ Λειτουργία προχωροῦσε. Ὁ παπα-Θεοδόσης καί ἄλλοι τρεῖς ἱερεῖς, μέ τά ἄμφιά τους, συλλειτουργοῦσαν ὄρθιοι γύρω ἀπό τήν ἁγία Τράπεζα. Κάποια στιγμή, ἐκεῖ γύρω ἀπό τό «πρόσχωμεν τά ἅγια τοῖς ἁγίοις…», ὁ παπα-Θεοδόσης σήκωσε τό κεφάλι καί πρόσεξε σέ μιά γωνιά τοῦ ἱεροῦ τόν κύρ Μανώλη, πού μόλις εἶχε μπεῖ, ἐμπερίστατος καί ἀγχωμένος ὅπως πάντα, γιά νά τά προλάβει ὅλα.
«Βρέ σέ καλό του… », εἶπε ἀπό μέσα του ὁ καλόβουλος ἱερέας, «σήμερα βρῆκε ὁ εὐλογημένος νά κάνει τίς κορδέλες του; Σήμερα πού ἔχουμε κόσμο;… Ἀντί νά βάλει τό κλασικό του μαῦρο ρασάκι, πῆγε κι ἔβαλε αὐτή τή λευκή κελεμπία; 

Σήμερα βρῆκε;… Ἴσα δηλαδή νά τόν δοῦν οἱ ξένοι καί νά βροῦμε κάνα μπελά μέ τέτοια καμώματα… Θές νά φτάσει καί στ’ αὐτιά τοῦ Δεσπότη κάνα τέτοιο: “Στούς Ταξιάρχες τό ρίξανε στά παρδαλά…”».
Μέχρι τό τέλος τῆς ἀκολουθίας, ὁ παπα-Θεοδόσης δέν μποροῦσε νά ἠρεμήσει. «Ρέ πειρασμός πού μᾶς βρῆκε Κυριακάτικα… Κι ἀπό κεῖ πού δέν τό περιμέναμε…».
Κήρυξε ἕνας ἀπό τούς φιλοξενούμενους ἱερεῖς. Κοινώνησαν τόν κόσμο. Ἔβαλαν ἀπόλυση.

Ὁ παπα-Θεοδόσης πήγαινε νά σκάσει. Κάθε πού ἔβλεπε τόν κύρ Μανώλη νά πηγαινοέρχεται μπροστά στούς ξένους παπάδες, δαγκωνόταν…
Οἱ ἱερεῖς ἔβγαλαν τά ἄμφιά τους, ἑτοιμάστηκαν.
«Πατέρες, θέλετε νά κατεβεῖτε στό ὑπόγειο; Θά ᾽χουμε καφέδες καί κέρασμα. Θά χαροῦμε νά μείνετε… Νά, κύρ Μανώλη», ἔκανε νά φωνάξει τόν νεωκόρο, «ἤ μᾶλλον ἄσε», μουρμούρισε μέσα ἀπό τά δόντια του. «Ἀντώνη, Ἀντώνη», φώναξε τόν ψάλτη, «πάρε τούς πατέρες κάτω, μέχρι νά τελειώσω κι ἐγώ ἐδῶ… Πατέρες, τελειώνω κι ἔρχομαι… ».
 

Οἱ ἱερεῖς φύγανε. Ἔμεινε στό ἱερό μονάχος του. Καί νά σου κι ὁ κύρ Μανώλης, φουριόζος, μέ χέρια φορτωμένα.
«Ἔλα δῶ, βρέ Μανώλη, ἔλα δῶ… Τί σοῦ ᾽ρθε βρέ εὐλογημένε καί μοῦ σημαιοστολίστηκες σήμερα;».
«Πῶς;», ἔκανε ὁ κύρ Μανώλης μέ τό χαρακτηριστικό βλέμμα τοῦ ἀνθρώπου πού σέ κοιτάει ἀπό τό βάθος τῆς ἀφέλειας.
«Ποῦ πῆγες καί τό βρῆκες βρέ ἄνθρωπέ μου αὐτό τό ράσο; Μά ρεζίλι θέλεις νά μᾶς κάνεις;».
«Πάτερ μου ἐσεῖς μοῦ τό δώσατε… Εἶναι λίγο ἄπλυτο βέβαια… ἀλλά κεριά εἶναι, μή νομίζετε ὅτι φεύγουν καί εὔκολα…».
«Ἐγώ σοῦ τό ᾽δωσα; Πότε μωρέ σοῦ τό ᾽δωσα ἐγώ;».
«Ὅταν πρωτοῆρθα βρέ πάτερ μου, πρίν δεκατέσσερα χρόνια… Μπάααα, τί πάθατε σήμερα;».

Θόλωσε ὁ παπα-Θεοδόσης. «Θά μέ τρελάνεις μωρέ; Δέν σοῦ μιλάω γιά τό μαῦρο σου τό ράσο… Γιά τοῦτο ᾽δῶ σοῦ μιλάω… », καί κάνει μιά μέ θυμό καί ἁρπάζει τό ράσο τοῦ κύρ Μανώλη…
Σάν λέπι ἔπεσε ἀπ’ τά μάτια του ἡ ἀστραφτερή λευκάδα κι εἶδε στά χέρια του ἕνα μαῦρο τριμμένο ρασάκι, θαμπό ἀπό τή χρήση καί τά κεριά. Κι ἔτσι ὅπως τό ἀνασήκωσε, βλέπει γυμνά τά πόδια τοῦ κύρ Μανώλη, σάν νά φοροῦσε ἀπό μέσα κοντό παντελονάκι.
«Τί ἔγινε βρέ Μανώλη;», ρώτησε μέ φωνή ξεψυχισμένη, σάν νά τοῦ ᾽χε ἔρθει ζαλάδα.

Ὁ ἀφελής νεωκόρος τοῦ τά εἶπε ὅλα μέ ἁπλότητα.
Ὁ παπα-Θεοδόσης εἶχε καταπιεῖ τή γλώσσα του. Ἔνιωθε μέσα του κάτι σάν ταπείνωση πού ἐντούτοις τόν γλύκαινε…

http://agiostherapon.blogspot.gr 

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΣΟΦΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΝΔΟΥ

Κάποιος σοφός Ινδός πριν πεθάνει είχε συντάξει τη διαθήκη του κι ανάμεσα στ’ άλλα είχε γράψει:

 «Έκλεισα όλη μου την περιουσία στο μεγάλο χρηματοκιβώτιο του γραφείου μου. Όσα περιέχει, τα παραχωρώ στον πιο ευτυχισμένο της γης». 

Μετά το θάνατο του δέκα χιλιάδες άνθρωποι τρέξανε στον δικαστή να το βεβαιώσουν πως ήταν οι πιο ευτυχισμένοι της γης και πως έχουν δικαίωμα στο θησαυρό. 

Δεν έλειψαν οι φιλονικίες και οι φωνές. Ο δικαστής για να προλάβει κάτι χειρότερο έσπευσε να δηλώσει πως αυτός ήταν ο πιο ευτυχισμένος απ’ όλους κι ο θησαυρός του ανήκει. 

Τρέχει με λαχτάρα, ανοίγει το χρηματοκιβώτιο και τι να δει....Αντί για θησαυρό μερικά χαλίκια τυλιγμένα σ’ ένα σημείωμα που έγραφε: 

«Αν ήσουν πραγματικά ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος της γης, δε θα είχες ανάγκη από τα χρήματά μου».

http://agiostherapon.blogspot.gr

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Ραδιοφωνική εκπομπή "Ομοθυμαδόν". Κάθε Πέμπτη, μεταξύ 8:00-9:00μμ, ο π. Ραφαήλ και ο Γιάννης Μπουλασίκης συζητούν με νέους, σχολιάζουν την επικαιρότητα και αναλύουν πνευματικά ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία μας στο ραδιοφωνικό σταθμό της Ιεράς Μητρόπολης Λάρισας & Τυρνάβου στους 96,3FM.

http://thriskeftika.blogspot.gr

Ο ΘΕΟΣ ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ

Ουίλιαμ Νταλρίπλ

Μια Χριστιανή που ήταν παντρεμένη μ’ έναν «ειδωλολάτρη» (ενδεχομένως οπαδό του Ζωροάστρη) στρατιώτη. Ο στρατιώτης είχε ένα μικρό κεφάλαιο και ήθελε να το επενδύσει. Όμως η χριστιανή σύζυγός του (μέλος ίσως της νεστοριανής Εκκλησίας) τον έπεισε να το προσφέρει στους φτωχούς, που περίμεναν έξω από την πεντάπυλη εκκλησία, διαβεβαιώνοντάς τον ότι ο Θεός θα τους αντάμειβε με το παραπάνω για την καλή τους πράξη.

Τρεις μήνες αργότερα τα έσοδα του ζευγαριού δεν επαρκούσαν για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Τότε ο άντρας είπε στη γυναίκα του:

- «Αδερφή, βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση και ο Θεός των Χριστιανών δεν μας έχει ανταμείψει ακόμη». Και η γυναίκα του απάντησε:

- «Θα μας ανταμείψει. Πήγαινε εκεί όπου έδωσες τα χρήματα και αμέσως θα σου τα δώσει πίσω».

Έτσι, ο σύζυγός της έφυγε τρέχοντας για την εκκλησία. Όταν έφτασε στον τόπο όπου είχε δώσει τα χρήματα στους φτωχούς, τριγύρισε όλη την εκκλησία, περιμένοντας να βρει κάποιον που θα του επέστρεφε όσα του όφειλε, αλλά δεν βρήκε κανέναν, παρά μόνο τους φτωχούς που βρίσκονταν ακόμη εκεί. Ενώ προσπαθούσε να αποφασίσει σε ποιον απ’ όλους να μιλήσει, είδε μπροστά στα πόδια του, πάνω στο μάρμαρο, ένα μεγάλο μιλιαρήσιο, από εκείνα που ο ίδιος είχε μοιράσει. Τότε έσκυψε, το πήρε και γύρισε στο σπίτι του. Έπειτα είπε στη σύζυγό του:

- «Ορίστε, πήγα στην εκκλησία και πίστεψέ με, γυναίκα, δεν είδα το Θεό των Χριστιανών, όπως μου είχες πει, και δεν μου έδωσε τίποτε. Βρήκα όμως αυτό το μιλιαρήσιο στον τόπο όπου κι εγώ είχα δώσει τα πενήντα μιλιαρήσια».

Η γυναίκα του είπε να πάψει να παραπονιέται και να πάει ν’ αγοράσει μ’ αυτό λίγο ψωμί. Μετά από λίγη ώρα εμφανίστηκε ο άντρας κουβαλώντας ψωμί, μια μπουκάλα κρασί κι ένα φρέσκο ψάρι. Η γυναίκα του πήρε το ψάρι κι άρχισε να το καθαρίζει. Όταν το άνοιξε βρήκε μέσα ένα όμορφο πετράδι και πρότεινε στον άντρα της να δοκιμάσει να το πουλήσει.

Εκείνος, άνθρωπος αμόρφωτος, δεν ήξερε τι ήταν. Πήρε όμως το πετράδι και πήγε σ’ έναν αργυροπράτη. Είχε βραδιάσει κι ο έμπορος ετοιμαζόταν να φύγει για το σπίτι του, αλλά ο στρατιώτης του είπε:

- «Δώσε ό,τι θέλεις». Και εκείνος απάντησε:

- «Πάρε πέντε μιλιαρήσια». Τότε, νομίζοντας ότι ο έμπορος ήθελε να τον περιπαίξει, ο στρατιώτης του είπε:

- «Δίνεις τόσα πολλά;». Ο αργυροπράτης, επειδή νόμισε ότι ο άλλος του μιλούσε ειρωνικά, του είπε:

- «Καλά, πάρε δέκα μιλιαρήσια». Ο στρατιώτης σιωπούσε, γιατί εξακολουθούσε να πιστεύει ότι ο έμπορος τον κορόιδευε. Τότε ο αργυροπράτης του είπε:

- «Εντάξη, είκοσι μιλιαρήσια». Ο στρατιώτης δεν έβγαλε λέξη κι έτσι ο έμπορος ανέβασε την προσφορά του στα τριάντα κι έπειτα στα πενήντα μιλιαρήσια. Τότε πια ο στρατιώτης κατάλαβε ότι το πετράδι είχε μεγάλη αξία. Λίγο λίγο, ο αργυροπράτης ανέβασε την τιμή στα τριακόσια μεγάλα μιλιαρήσια.

Από το βιβλίο «Ταξίδι στη σκιά του Βυζαντίου»

http://agiostherapon.blogspot.gr 

ΠΕΣ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ ΝΑ ΜΕ ΔΕΧΤΕΙ (ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΥΜΒΑΝ)

«Προχθές γυρίζοντας από έναν Εσπερινό πέρασα από την Ομόνοια. Πλήθος νέων ήταν μαζεμένοι γύρω από ένα παιδί. Στο χέρι του κρατούσε την τελευταία σύριγγα τού θανάτου. Τον πλησίασα και με δακρυσμένα μάτια φώναξε:

- Βοήθεια, πεθαίνω….

Έτρεξα κοντά του, τον αγκάλιασα. Με σπασμένη φωνή μου είπε,

- Παππούλη, πεθαίνω, διάβασέ μου μία ευχή.

Γονάτισα, τού διάβασα μία ευχή. Ψέλλισε δυο λέξεις,

- Πες του Χριστούλη να με δεχτεί...

Και ξεψύχησε, μέσα στην αγκάλη μου, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Φεύγοντας, ψιθύριζα μία προσευχή. Χριστέ μου, μία λέξη είπε ὁ ληστής και τον δέχτηκες στη βασιλεία Σου, δέξου και την ψυχή αυτού του παιδιού Σου».

Από τό βιβλίο ‘Λουλούδια ἀπό τούς κήπους τῶν Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας’

http://agiostherapon.blogspot.gr

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ

Σάββατο βράδυ. 04:40. Μάλλον ξημερώματα Κυριακής. Κι αυτή εκεί, στο γνωστό σημείο. Πίσω από τους κάδους. Κάποτε την πείραζε το μέρος. Τώρα είναι απλά ο τόπος, όπου μπορούν να τη βρουν.

Η πλάτη και τα πλευρά της πονούν ακόμη πολύ. Πριν από δυο ώρες έφαγε δυο μπουνιές δυνατές από πελάτη. Μέσα στη δουλειά είναι κι αυτό, της λέει το “αφεντικό”, όταν τη δει να δυσανασχετεί. Μέσα στο αμάξι του είναι αυτό το μούτρο και ασχολείται με το κινητό του, όπως κάνει συνήθως.
Δεν αντέχει άλλο. Ένας τελευταίος πελάτης και μετά θα συρθεί μέχρι το σπίτι της. Άτιμη ζωή…

Ένα τζιπ σταματά μπροστά της και ο οδηγός τής κάνει νόημα να πλησιάσει. Πάει κοντά και από το κατεβασμένο τζάμι της δίνει πενήντα ευρώ.
-«Δώστα στο μάγκα πίσω και πες του να φύγει. Δεν θα τον χρειαστούμε άλλο απόψε».

Η αποφασιστικότητα και το κοφτό ύφος του δεν της άφησαν και πολλά περιθώρια. Το «αφεντικό» απρόθυμα άνοιξε το τζάμι του συνοδηγού, αλλά όταν είδε τα 50 ευρώ χαμογέλασε, έβαλε μπροστά τη μηχανή του αυτοκινήτου κι έφυγε.
– «Έλα μέσα», της είπε ο οδηγός και όταν αυτή άνοιξε την πόρτα, της έδωσε το χέρι του.
– «Γιάννης», της είπε με ένα ζεστό χαμόγελο.
– «Ελένη», είπε αυτή σαστισμένη από τον εντελώς ασυνήθιστο τρόπο προσέγγισης.

– «Ελένη, έχεις φάει τίποτε;» συνέχισαν τα απρόοπτα της βραδιάς. Ο Γιάννης κοίταξε ελαφρά τον καθρέπτη και έβγαλε το αυτοκίνητο στο ρεύμα κυκλοφορίας. «Μάλλον όχι», συνέχισε και την κοίταξε ξανά τρυφερά. «Ξέρω εδώ παρακάτω μία καντίνα που διανυκτερεύει. Είναι πολύ καλή και απόμερη. Δεν θα μας ενοχλήσει κανείς».

Το βλέμμα της Ελένης έπεσε πάνω σε τρία παιδικά μουτράκια που ήταν σε μαγνητάκια, κολλημένα στο ντουλαπάκι του συνοδηγού.
– «Τα δύο κοριτσάκια είναι δίδυμα», είπε με άνεση ο Γιάννης. Πράγματι, έμοιαζαν αρκετά.

Άλλο ένα εντελώς παράδοξο, καθώς οι άλλοι πελάτες έχουν φροντίσει να εξαφανίσουν κάθε οικογενειακό ίχνος πριν μπει η Ελένη στο αυτοκίνητο. Κι αν κάποιοι ξεχαστούν, με μια απότομη κίνηση πετούν στο ντουλαπάκι τα πειστήρια ότι έχουν οικογένεια, μόλις υποψιαστούν ότι το βλέμμα της Ελένης θα σταθεί εκεί. Μάλλον για να μη μολυνθεί η ιερότητα από το βρώμικο μάτι μιας γυναίκας του δρόμου.

Όταν έφτασαν στην καντίνα, ο Γιάννης έσβησε τη μηχανή του αυτοκινήτου και ρώτησε:
– «Μήπως ντρέπεσαι και δεν θες να κατέβεις;»
– «Μα, δεν…;», ψέλλισε η Ελένη.
– «Έλα, βρε Ελενίτσα, θα τα πούμε αυτά. Πάμε. Θες και καφέ να υποψιαστώ, ε;»

Η Ελένη έγνεψε καταφατικά και ακολούθησε σαν υπνωτισμένη.
Έμειναν περίπου δύο ώρες. Συζήτησαν αρκετά. Γέλασαν. Έκλαψαν. Τον περισσότερο χρόνο η Ελένη είχε ξεχάσει ποια ήταν και τι έκανε. Το μόνο που της θύμιζε τη θέση της ήταν ο πόνος στην πλάτη και στα πλευρά που την έκανε να αλλάζει θέση στην καρέκλα. Την περισσότερη ώρα βέβαια τον ξεχνούσε κι αυτόν. Είχε αρχίσει να νιώθει και πάλι άνθρωπος.

Είχε ξημερώσει πλέον για τα καλά. Ο Γιάννης με ένα μορφασμό απογοήτευσης κοίταξε το ρολόι του και είπε δύσθυμα:
– «Δυστυχώς, πρέπει να φύγουμε. Ελπίζω να πέρασες καλά. Θα σε πάω εγώ στο σπίτι. Θέλεις να μού πεις πού μένεις;»
Η Ελένη είπε μια διεύθυνση και συνειδητοποίησε ότι για άλλη μια φορά είπε ένα μικρό ψέμα. Μένει λίγο παρακάτω. Μέρος της δουλειάς κι αυτό.

Σε όλη τη διαδρομή ήταν σιωπηλοί. Μόνο λίγο πριν φτάσουν, ο Γιάννης έσπασε τη σιωπή:
– «Σε ευχαριστώ που δεν ρώτησες γιατί. Σε ευχαριστώ για το καλό που μού έκανες σήμερα».

Για άλλη μια φορά η Ελένη δεν πίστευε στα αυτιά της. Ο Γιάννης σταμάτησε το αυτοκίνητο, γύρισε προς το μέρος της και από το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου έβγαλε ένα φάκελο, αρκετά φουσκωμένο. Τον έδωσε στα χέρια της Ελένης, η οποία προσπάθησε να αρνηθεί, αλλά ήταν αδύνατον μπροστά στην επιμονή της κίνησης και των ματιών του Γιάννη. Αυτά τα μάτια ήταν πλέον βουρκωμένα.
– «Πες ότι σήμερα ξεπληρώνω ένα μεγάλο χρέος. Πήγαινε, Ελένη. Ο Θεός μαζί σου».

Η Ελένη άνοιξε σαν χαμένη την πόρτα και βγήκε στο πεζοδρόμιο. Πλέον έβλεπε το αυτοκίνητο του Γιάννη να απομακρύνεται και ήρθε στο μυαλό της η τελευταία φράση του.

Θεός; Εκείνη τη στιγμή χτύπησε η καμπάνα από τη διπλανή Εκκλησία. Της ήρθε η επιθυμία να ανάψει έστω ένα κερί. Ήταν νωρίς ακόμη. Λογικά δεν θα είχε κόσμο η Εκκλησία. Κανείς δεν θα την αναγνώριζε. Ήταν πια Κυριακή πρωί….

Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Θεολόγος καθηγητής

http://agiostherapon.blogspot.gr 

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΘΕΟΝΥΜΦΗ: Σ' ΑΓΑΠΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ

Ένα άσμα για την αγάπη του ανθρώπου για το Θεό

σε στίχους και μουσική από τη Γερόντισσα Θεονύμφη (Μ. Αλεξοπούλου)

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΘΕΟΝΥΜΦΗ: ΓΛΥΚΥΤΑΤΕ ΙΗΣΟΥ

Άσμα για τον γλυκύτατο Νυμφίο της ψυχής μας, 
από την Σεβαστή Γερόντισσα Θεονύμφη (Μ. Αλεξοπούλου)

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΤΣΙΟΣ: ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥΣ ΝΑ ΞΕΜΥΡΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΒΑΠΤΙΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΟΥΝ ΕΥΚΟΛΗ ΛΕΙΑ ΚΑΘΕ ΝΟΗΤΟΥ Η ΦΑΝΕΡΟΥ ΘΗΡΙΟΥ

Θυμάμαι, πριν από μερικά χρόνια, υπηρετούσα σε σχολείο χωριού του νομού Κιλκίς, που βρίσκεται στις υπώρειες του όρους Μπέλες, στα σύνορα με το υπερφίαλο ανθυποκρατίδιο των Σκοπίων. Το σχολείο παλιό, με θέα εξαιρετική στο κατάφυτο βουνό, χρησιμοποιούσαμε ακόμη τις ξυλόσομπες. Κάποια μέρα με επισκέφτηκε ο σχολικός σύμβουλος.

Mικρή παρένθεση. Το ΠΑΣΟΚ το σκοτεινό 81, κατά το συνήθειό του, κατάργησε τους επιθεωρητές και τους μετονόμασε σε σχολικούς συμβούλους. Συνοδεύτηκε η κατάργηση και με αρκετές δόσεις συκοφαντίας και απαξίωσης για το έργο των επιθεωρητών. Και όμως οι άνθρωποι εκείνοι, στην πλειονότητά τους, επιτελούσαν σπουδαίο έργο, τους διέκρινε συνέπεια και επιστημοσύνη. Οι δάσκαλοι είτε από σεβασμό, οι εργατικοί είτε από φόβο, οι …«αργόσυρτοι» και ράθυμοι, εργάζονταν με ζήλο στην τάξη, γιατί υπήρχε έλεγχος και δοκιμασία του εκπαιδευτικούς τους έργου. Η επί το προοδευτικότερον εξέλιξη του θεσμού οδήγησε στη σημερινή, ουσιαστικά ανύπαρκτη, επίβλεψη της δημόσιας παιδείας.

Εξάλλου ο αείχλωρος λόγος του Πλούταρχου στην «περί παίδων αγωγής» πραγματεία του, ουδέποτε ξεπεράστηκε σε τούτον εδώ τον τόπο: «Ουδέν ούτω πιαίνει τον ίππον ως βασιλέως οφθαλμός», τίποτα δεν παχαίνει το άλογο περισσότερο όσο το μάτι του βασιλιά.

Επανέρχομαι στην προλογική αφήγηση. Μες στην τάξη που δίδασκα, ήταν αναρτημένες εικόνες, ζωγραφιές ηρώων της Επανάστασης του ’21. Σύμφωνα με το χαζοχαρούμενο πνεύμα της (νέας) εποχής, μου σύστησε ο σύμβουλος να αποκαθηλώσω (κυριολεκτικά) τους ήρωες και να καθηλώσω (πάλι κυριολεκτικώς) κάδρα με τοπία, γατάκια, σκυλάκια, αυτά, τέλος πάντων, που βρίσκουμε σε παιδικά δωμάτια. Τα βλοσυρά και στιβαρά πρόσωπα των ενδόξων πολεμαρχών δεν δημιουργούν «κατάλληλη παιδαγωγική ατμόσφαιρα». Αρνήθηκα. Συνεχίζω και σήμερα να αναρτώ στην αίθουσα, που κάθε φορά διδάσκω, εικόνες ηρώων. Και πόσες φορές, όταν οι μαθητές κουράζονται, ξεστρατίζει ο λόγος στα χρόνια τα δοξασμένα… τότε, παιδιά, που ένα δεκαοχτάχρονο ναυτάκι από τα Ψαρά, έκανε τον σταυρό του, κι ανατίναζε αιματοβαμμένες ναυαρχίδες ή ο άλλος, δίπλα του, που έσκιζε χάρτινα διπλώματα αρχιστρατηγίας και κέρδιζε, στο πεδίο της μάχης, παράσημα αθανασίας. Και οι μαθητές αντικρίζουν τα πρόσωπα του Κανάρη, του Μπότσαρη, του Διάκου, του Παπαφλέσσα, μπρος στα μάτια τους ξανοίγεται το Εικονοστάσι του Γένους. Ξεκλειδώνει η άγουρη μνήμη και πλαγιάζουν στα φυλλώματά της οι αγιασμένες μορφές των ηρώων. Για πάντα, «κτήμα ες αεί». Γαληνεύουν τα παιδιά, συγκινούνται, καμαρώνουν. Και πώς αλλιώς; Μιλάς για πρόσωπα, όχι για μικρά, ξέψυχα, μίζερα πράγματα, συνταγές μαγειρικής και οδηγίες χρήσης καφετιέρας (βιβλία Γλώσσας Στ’ δημοτικού). Υποσιτίζουμε πνευματικά τα παιδιά και μετά απορούμε, γιατί νιώθουν ναυτία και σιχασιά για τον «ωραίο» κόσμο μας.

Βάζω πάνω από τους ήρωες την εικόνα του Χριστού, πάντοτε. Γιατί; Διότι «τον Χριστό φοβόμαστε και αυτείνη η θρησκεία μας λευτέρωσεν και βγήκαμε εις την κοινωνία του κόσμου» μας κανοναρχεί ο Μακρυγιάννης. «Θα βγουν πράγματα από τα σχολεία που ο νους σας δεν φαντάζεται» προφήτευε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Τώρα κατανοούμε πλήρως την προφητεία. Βγήκε, εκδιώχτηκε από το ελληνικό σχολείο ο Χριστός, ολοκληρώνεται η «μετακένωσις» των δυτικών «φώτων». Τα κόκαλα του Κοραή θα αναπαυτούν. Τα πνευματικά του έκγονα και λοιπά απολειφάδια της Νέας Τάξης πανηγυρίζουν. Με τα νέα βιβλία Θρησκευτικών-σάβανα του Γένους-το σάπιο κυβερνολόι έδωσε τις τελικές του εξετάσεις και βαθμολογήθηκε με μηδέν. Πριν όμως οδηγηθεί στην σκουριά και στο νεκροταφείο φρόντισε να μας αφήσει τις δέκα μέχρι τώρα πληγές (καλύτερα μαγαρισιές), οι οποίες προσβάλλουν τα τιμαλφή, τα τζιβαϊρικά μας τα πολυτίμητα: Πίστη, Πατρίδα, Οικογένεια.

Πρώτη: Κατήργησαν την γιορτή των Τριών Ιεραρχών με την παρουσία των σχολείων στους ενοριακούς ναούς.

Δεύτερη: Καταργήθηκε, μέσω του πονηρεύματος της προαιρετικότητας, ο εκκλησιασμός όλου του σχολείου, ως έμπρακτη φανέρωση της παιδαγωγίας «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» του αποστόλου Παύλου.

Τρίτη: Η έπαρση της σημαίας μας, άπαξ του μηνός, με την συνοδεία των παιδικών φωνών που ψάλλουν και απαγγέλλουν τον Εθνικό μας Ύμνο.

Τέταρτη: Καταργήθηκε η αριστεία, δηλαδή η συνέπεια, η επιμέλεια και ο ευεργετικός έπαινος που τροφοδοτεί την καθ΄όλα αξιέπαινη προσπάθεια κάποιων παιδιών να υπερέχουν. Απογυμνώνεται το σχολείο από τις δύο ιδρυτικές, θα λέγαμε, προϋποθέσεις του: την τιμωρία και την επιβράβευση. Καταντά η σχολική αίθουσα προέκταση του παιδικού δωματίου. (Με την ατιμωρησία-η καταστροφική αρχή του όλα επιτρέπονται, γιατί είναι παιδιά- επιβραβεύονται οι ασυνεπείς και απείθαρχοι, με την καταδίκη της αριστείας τιμωρούνται οι φιλόπονοι και φιλομαθείς). Και βέβαια η παραπάνω κατάργηση υπονομεύει τον θεσμό των εθνικών παρελάσεων…

Πέμπτη: Υπονομεύτηκε το μάθημα της Γλώσσας-και «όπου Γλώσσα πατρίς», κατά τον Ελύτη-με τα υπάρχοντα βιβλία, «περιοδικά ποικίλης ύλης» αποκόπτει τους νέους από την βρυσομάνα του Γένους, «από την γλώσσα που διαβάζουνε οι αγράμματοι κι αγιάζουνε».

Έκτη: Καθιέρωσαν θεματική εβδομάδα, στην οποία διαφημίζεται και προωθείται στις πολύ ευαίσθητες ηλικίες του Γυμνασίου η ομοφυλοφιλία. Αποφάσεις που μαγαρίζουν την οικογένεια, την πάλαι ποτέ, «Μεγάλη του Γένους Σχολή».

Έβδομη: Ψήφισαν νόμο με τον οποίο επιτρέπεται η αλλαγή φύλου από τα 15 χρόνια-αισχρόν εστί και λέγειν-νόμος που ξεφτιλίζει σύνολη την Παράδοσή μας και μας εκθέτει σε γη και ουρανό.

Όγδοοη: Στήνουν στην πάλαι ποτέ Ορθόδοξη Ελλάδα, αποτεφρωτήρια-κρεματόρια. Τα σκυλιά θα τα θάβουν και τους ανθρώπους θα τους ψήνουν. Μας τα έλεγε ο Κόντογλου, ο οποίος ζούσε σε μια εποχή που μακαρίζεται σε σύγκριση με την δική μας. «Να δούμε ακόμα που θα φτάξουμε! Δεν αφήσαμε βρωμιά, δεν αφήσαμε σιχαμένη πράξη, που να μην την κάνουμε, δεν αφήσαμε πονηρό διαλογισμό που να μην τον πούμε ή να μην τον γράψουμε με τη μεγαλύτερη αδιαντροπιά. Ξεχαλινωθήκαμε πια ολότελα. Γινήκαμε ένα τρελλό κοπάδι, που μας σαλαγά ο διάβολος με μια βουκέντρα, κι εμείς τρέχουμε λαχανιασμένοι. Μεταμορφώθη­κε σε μια μάγισσα Κίρκη, και μας μεταμόρφωσε κι εμάς σε χοί­ρους, και γρούζουμε ευτυχισμένοι, τσαλαβουτώντας μέσα στις κο­πριές και στις σάπιεςακαθαρσίες. Καταντήσαμε ακόμα να τρώμε τις δικές μας τις ακαθαρσίες και τα εμπυασμένα κρέατά μας».

Ένατη: Επίκειται η καθιέρωση της ευθανασίας, σχεδόν από τις 2-3 χώρες της πολύπλαγκτης… €υρώπης (δεν είναι λάθος το αρχικό γράμμα, το σύμβολο της καταστροφής μας-ο μαμωνάς είναι ο θεός των Ευρωπαίων τάχα εταίρων).

Δέκατη: Το μάθημα των Θρησκευτικών μετατράπηκε σε θρησκειολογική προπαγάνδα. Σκοπός τους να ξεμυρώσουν και να ξεβαπτίσουν τα παιδιά μας, ώστε να καταντήσουν εύκολη λεία κάθε νοητού ή φανερού θηρίου.

Πώς συνέβησαν αυτά; Mα με την συνενοχή μας που λέγεται αδιαφορία και παραίτηση.

https://ellasnafs.blogspot.gr

ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑ: ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΤΟΥΣ ΦΑΚΕΛΟΥΣ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Γονείς στη Φιλιππιάδα επιστρέφουν τα βιβλία των θρησκευτικών στο Υπουργείο ως μη σύμφωνα με την Ορθόδοξο Πίστη

Απόφαση για τους Φακέλους Μαθήματος στα Θρησκευτικά έλαβε ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Γυμνασίου Φιλιππιάδας. Μεταξύ άλλων το Δ.Σ. του Συλλόγου αποφάσισε να επιστρέψει στο Υπουργείο Παιδείας τα βιβλία των θρησκευτικών και να ζητήσει να διδαχθούν τα περσινά βιβλία, καθώς τα φετινά δεν είναι σύμφωνα με την Ορθόδοξο Πίστη.

Το απόσπασμα της ανακοίνωσης του Συλλόγου αναφέρει:

«Σαν ελάχιστο μέτρο έκφρασης της αντίθεσης μας στα παραπάνω, θα αποστείλουμε άμεσα τρία (3) βιβλία Φακέλους θρησκευτικών (Α-Β-Γ- Γυμνασίου) πίσω στο Υπουργείο Παιδείας ως μη σύμφωνα με την Ορθόδοξο Πίστη και θα προβούμε και σε άλλες μορφές διαμαρτυρίας.

Κλείνοντας ως Έλληνες γονείς, που προσπαθούμε για το καλύτερη δυνατή μόρφωση των παιδιών μας κάτω από δύσκολες συνθήκες, θα απευθυνθούμε στους αρμόδιους φορείς της Πολιτείας και θα ζητήσουμε:

(α) Να διοριστούν άμεσα καθηγητές που θα διδάσκουν το αντικείμενο σπουδών τους τουλάχιστον στα βασικά μαθήματα .

(β) Να επανέλθει στα περυσινά επίπεδα ο αριθμός μαθητών ανά τμήμα.

(γ) Να εισακουστούν οι απόψεις της Συνοδικής Επιτροπής της Εκκλησίας της Ελλάδος, της Π.Ε.Θ και των Έγκριτων Νομικών και να διδαχθούν στο σχολείο μας τα περυσινά βιβλία των θρησκευτικών».

Τα μέλη του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Γυμνασίου Φιλιππιάδας μάλιστα, ζήτησαν και θα έχουν την Τρίτη συνάντηση με τον προϊστάμενο της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πρέβεζας, κ. Κώστα Καμπουράκη, για να εκθέσουν τις απόψεις τους.

Με πληροφορίες από atpreveza.gr

http://thriskeftika.blogspot.gr

Ο ΝΕΟΦΑΝΗΣ ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ

Ο άγιος Γεώργιος Καρσλίδης (το βαπτιστικό του όνομα ήταν Αθανάσιος) γεννήθηκε το 1901 στην Αργυρούπολη του Πόντου (Γκιουμούς Χανέ). Ορφάνεψε πολύ μικρός και μεγάλωσε με μοναδική παρηγοριά την καλή και ευσεβή γιαγιά του. Ο μεγάλος αδελφός του αγίου τον έστελνε να βόσκει πρόβατα και, παρά τη θλίψη της γιαγιάς, τον μάλωνε και τον έδερνε. Και δυστυχώς η γιαγιά κοιμήθηκε όταν ο Θανάσης ήταν μόλις επτά χρονών. Τότε μια γειτόνισσα πήρε υπό την προστασία της τη μικρή αδελφή του αγίου, την Άννα, και την αρραβώνιασε με τον καλό και τίμιο γιο της, με σκοπό να την παντρευτεί όταν θα γινόταν δεκατεσσάρων ετών (συνηθισμένη ηλικία γάμου των κοριτσιών για εκείνη την εποχή). Η Άννα όμως κοιμήθηκε σε μικρή ηλικία, και τρία χρόνια αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι είναι αγία. Τα λείψανά της βρίσκονται τώρα στη Σίψα και φυλάσσονται σε ναό μπροστά στην εικόνα της Παναγίας.

Ακολουθώντας τον παππού, που ήταν χαλκωματάς, η οικογένεια μετακόμισε στο Ερζερούμ και στη συνέχει στον Καύκασο. Μετά το θάνατο του παππού του ο μικρός Αθανάσιος έμεινε πλέον με τον αδελφό του και τη νύφη του. Πληγωμένος όμως από τη συμπεριφορά του αδελφού του, έφυγε από κοντά τους μια χιονισμένη νύχτα. Περιπλανώμενος στην ερημιά, όπου σκεπάστηκε από τα χιόνια, ανακαλύφθηκε από ένα καραβάνι καμηλιέρηδων, οι οποίοι τον πήραν μαζί τους και, μπαίνοντας στην Τουρκία, τον παρέδωσαν σε ένα Τούρκο, για να τον κάνει βοσκό του. Εκείνος όμως δεν ήταν μουσουλμάνος, αλλά κρυπτοχριστιανός και συντηρούσε κρυφά μια εκκλησία κάτω από το σπίτι του.

Μια μέρα ο Αθανάσιος είδε τρεις άντρες να ψέλνουν τόσο ωραία, ώστε έτρεξε προς το μέρος τους. Ένιωσε τόση χαρά και γαλήνη από την παρουσία τους, ώστε άφησε τα ζώα και προχώρησε μαζί τους. Ξαφνικά όμως χάθηκαν. Άρχισε τότε να κλαίει και, γυρίζοντας στο σπίτι, αποκάλυψε στο νοικοκύρη το περιστατικό. Εκείνος τον κατέβασε στην εκκλησία και του έδειξε τις εικόνες, μήπως και τους αναγνωρίσει. Ο νέος τους αναγνώρισε στην εικόνα των Τριών Ιεραρχών που βρισκόταν στο τέμπλο.

Κατάλαβε τότε ο νοικοκύρης ότι το παιδί αυτό δεν κάνει για βοσκός και τον συνόδευσε στην Τυφλίδα. Εκεί ανακάλυψαν ένα θείο του, που ήταν επίσκοπος, ο οποίος τον αναγνώρισε από το πιστοποιητικό γεννήσεώς του (το μόνο χαρτί που είχε πάρει μαζί του αρχικά φεύγοντας). Έτσι τον πήρε κοντά του. Ο Αθανάσιος εκεί έμαθε τη γεωργιανή γλώσσα.

Το 1917 εκάρη μοναχός στην ιερά μονή Ζωοδόχου Πηγής (Γεωργία) παίρνοντας το όνομα Συμεών, ενώ όταν χειροτονήθηκε ιερομόναχος ονομάστηκε Γεώργιος, όπως του είχε προείπει ο άγιος Γεώργιος, που τον είχε δει καβαλάρη στην παιδική του ηλικία. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση το μοναστήρι λεηλατήθηκε και καταστράφηκε, οι δε μοναχοί, όσοι δεν αρνήθηκαν την πίστη τους, θανατώθηκαν. Ο άγιος επίσης συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο. Αντιμετώπισε το εκτελεστικό απόσπασμα και σώθηκε εκ θαύματος, γιατί οι πρώτες σφαίρες στάθηκαν σε ένα εγκόλπιο με την εικόνα της Παναγίας που φορούσε στο στήθος του, ενώ οι επόμενες, καθώς είχε πέσει κάτω, τον βρήκαν στα πόδια.

Το πρωί φάνηκε ένα αυτοκίνητο με επαναστάτες που μάζεψε όσους είχαν γλιτώσει (έξι τον αριθμό). Παρόλο που τους απείλησαν, τους μετέφεραν σε ένα νοσοκομείο και, όταν έγιναν καλά, τους άφησαν ελεύθερους. Μετά από λίγο καιρό όμως ο άγιος φυλακίζεται μαζί με άλλους κληρικούς κάτω από άθλιες συνθήκες, από όπου απελευθερώνονται λόγω της επιρροής ενός ευσεβούς Ρώσου, του Ανδρέα Σιμόνωφ, και της γυναίκας του Αρτεμισίας.

Περιπλανώμενος και ταλαιρωπούμενος για λίγα χρόνια, ο Γεώργιος ήρθε στην Ελλάδα το 1929 και το 1930 εγκαταβίωσε στη Δράμα, στο χωριό Ταξιάρχες, όπου, μετά από παράκληση των κατοίκων, του παραχωρήθηκε από τη διεύθυνση Γεωργίας ένα αγροτεμάχιο 5-6 στρεμμάτων. Εκεί, μετά από νέες περιπέτειες, αλλά με τη βοήθεια της τοπικής κοινότητας, ίδρυσε το μοναστήρι της Αναλήψεως του Σωτήρος, όπου και έζησε το υπόλοιπο της επίγειας ζωής του, ώς το 1959.

Λόγω της αρετής του, αλλά και των έντονων αγιοπνευματικών χαρισμάτων του, έγινε ευρύτατα γνωστός και αναδείχθηκε σε μεγάλο Γέροντα, διδάσκαλο και πνευματικό πατέρα πολλών ανθρώπων.

Ήταν άνθρωπος με βαθιά ανησυχία για την ψυχή των συνανθρώπων του, ευγενής, αφανάτιστος, με υψηλό ήθος, δάσκαλος αγάπης, αυστηρός με την αμετανόητη κακία και την υποκριτική ευσέβεια που συχνά αντιμετώπιζε, αλλά χωρίς σκληρότητα προς τους αμαρτωλούς ή προς εκείνους που εμείς, οι «ακριβοδίκαιοι», θα χαρακτηρίζαμε κακούς ανθρώπους. Ωστόσο, όπως όλοι οι άγιοι, ήταν απαιτητικός σε θέματα ήθους και πίστευε ότι πρέπει να είμαστε αυστηροί με τη συνείδησή μας.

Είναι χαρακτηριστικός ο κανόνας ταπείνωσης που ζητούσε, με πίκρα κι όχι με ηθικιστικό μίσος, από τις μητέρες που είχαν κάνει έκτρωση ή μαίες που είχαν συνεργήσει σε έκτρωση (το αναγνώριζε και τους το αποκάλυπτε ο ίδιος με το διορατικό του χάρισμα): να ζητιανέψουν για εφτά μέρες σε εφτά χωριά (μία μέρα σε κάθε χωριό) και, ό,τι συγκεντρώσουν από τις ελεημοσύνες, να το δώσουν στους φτωχούς.

Διέθετε εξαιρετικά ισχυρό διορατικό και προφητικό χάρισμα. Διέβλεπε την ταυτότητα, το παρελθόν και τις ανάγκες των προσκυνητών του μοναστηριού του, αντιλαμβανόταν γεγονότα από χιλιόμετρα μακριά, ασθενείς θεραπεύονταν μέσω της προσευχής του κ.λ.π., ενώ μαρτυρούνται συγκλονιστικές οπτασίες και επαφές του με ιερά πρόσωπα, όπως ο άγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος. Σε περιόδους όπου το μοναστήρι του δεχόταν μεγάλες ομάδες προσκυνητών, που περνούσαν με τη σειρά και ασπάζονταν τον άγιο, παίρνοντας την ευλογία του, συνέβαινε να σταματήσει ο άγιος κάποιον και να τον ρωτήσει: «Εσύ τον φοβάσαι το Θεό;». «Βεβαίως και τον φοβάμαι» απαντούσε κατά κανόνα ο επισκέπτης. «Αν Τον φοβόσουν», έλεγε ο άγιος, «δε θα είχες κάνει αυτό, ή εκείνο» και του αποκάλυπτε σοβαρά αμαρτήματα, αδικίες κατά των συγγενών του ή των ανήμπορων γερόντων του σπιτιού του, ακόμη και κρυφά εγκλήματα.

Ο άγιος ετάφη χωρίς φέρετρο, κατά την τάξη των μοναχών. Στην κηδεία του, μετά από επιθυμία του, οι γυναίκες φορούσαν άσπρα κεφαλομάντηλα. Την ημέρα της κοίμησής του, δύο κυπαρίσσια που βρίσκονταν στην αυλή του μοναστηριού λύγισαν και παρέμειναν λυγισμένα για σαράντα μέρες. Μετά την κοίμησή του έχουν σημειωθεί πλήθος θαύματα και εμφανίσεις του.

Ο άγιος Γεώργιος Καρσλίδης εντάχθηκε επίσημα στο ορθόδοξο αγιολόγιο το 2008 και η μνήμη του τιμάται στις 4 Νοεμβρίου, ημέρα της κοίμησής του.

http://aktines.blogspot.gr/

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣΤΕ ΠΟΤΕ!

Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος: Μην απογοητεύεστε ποτέ. Αφήνετε απλά με την προσευχή σας στα χέρια του Θεού την υπόθεσή σας. Έστω και αν τη βλέπεται να πηγαίνει ανάποδα, εσείς να έχετε απόλυτη εμπιστοσύνη ότι ο Θεός οδηγεί την υπόθεσή σας σωστά. Και θα το δείτε αργότερα, όπως το είδε και αυτός ο ναυαγός την επαύριον.

Η ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΤΙΜΙΟΤΗΤΑΣ

Σοφία Καυκοπούλου, υπ. δρ Θεολογίας-Μουσικός

Ο τίμιος άνθρωπος χλευάζεται, όμως η αρετή που ονομάζεται τιμιότητα, πάντοτε θεωρείται εκτιμητέο χαρακτηριστικό για τον άνθρωπο, ζήτημα που δημιουργεί ένα αίσθημα ανακούφισης, αλλά και ζητούμενο στην καθημερινότητα που …θέλει να αποδείξει ότι ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Μέσα στην Εκκλησία, η τιμιότητα εκθειάζεται ως ύψιστη αρετή και ο τίμιος άνθρωπος επαινείται και συχνά φθάνει στην αγιότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ιωσήφ ο Μνήστωρ, ο εν τω κόσμω πατέρας τού Ιησού. Η τιμιότητα, σε συνδυασμό με την ταπεινή πίστη και την αγάπη που διέκριναν τον Ιωσήφ, έδωσαν έναν από τούς πρώτους Αγίους στην Εκκλησία. Τιμιότητα διέκρινε ακόμη την Παναγία, τούς Αποστόλους, τούς μάρτυρες και όλους όσοι πορεύτηκαν με ειλικρίνεια και ταπείνωση στη ζωή τους.

Συχνά, η τιμιότητα γίνεται δύσκολο πράγμα, προϋποθέτει απώλεια υλικών αγαθών, συνεπάγεται ένδεια, ελλείψεις. Όμως αλοίμονο! Η ένδεια δεν πρέπει να γίνει ψυχική, πνευματική.

Τον ίδιο τον τίτλο «τίμιος», το Ορθόδοξο Αγιολόγιο, τον έχει αποδώσει σε τρεις περιπτώσεις. Για να χαρακτηρίσει τον Σταυρό τού Κυρίου, το Σώμα και Αίμα τού Θεανθρώπου και τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Η θεολογική σύνδεση μεταξύ αυτών των τριών περιπτώσεων, ακολουθεί πορεία χρονική, από τον Τίμιο Πρόδρομο, ο οποίος προετοίμασε τον ερχομό τού Χριστού στον κόσμο, έπειτα στον Χριστό και την δική του σωτηριώδη θυσία επάνω στον Τίμιο Σταυρό και στη συνέχεια στο Τίμιο Σώμα και Αίμα του που χύθηκε για τον άνθρωπο.

Ακολουθεί όμως και πορεία αγιοπνευματική. Ο Τίμιος Πρόδρομος, σήκωσε τον σταυρό τής θυσίας και επέδειξε την τελειοτέρας μορφής τιμιότητα συμβιβασμένη με αληθή πίστη. Ο Τίμιος Σταυρός, εξαγιάστηκε όταν ο ίδιος ο Κύριος υπεβλήθη στο εκούσιο Πάθος και κατέβηκε στον Άδη για να σώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά τού θανάτου. Έτσι, ο Σταυρός, το μέχρι πρότινος σύμβολο πόνου, φρίκης και μαρτυρίου, έγινε το ζωοποιό σύμβολο που με ευλάβεια ο χριστιανός σχηματίζει με τα δάχτυλα ή προσκυνά. Το Τίμιο Σώμα και Αίμα που χύθηκε πάνω στον Σταυρό και τον μετέτρεψε σε Τίμιο Ξύλο, μέσω τής Θείας Ευχαριστίας διανέμεται στους πιστούς.

http://www.pemptousia.gr 

Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

«Θέλω να σας μιλήσω πάτερ για κάτι σοβαρό».

Η κοπέλα στεκόταν στην είσοδο του ιερατικού γραφείου, περιμένοντας την άδεια για να προχωρήσει. Δεν είχε παρουσιαστικό «θρησκευόμενου» ανθρώπου. Φορούσε κολλητό παντελόνι και ήταν βαμμένη έντονα.
Ο ηλικιωμένος ιερέας την κοίταξε με καλοσύνη. «Παρακαλώ. Ό,τι θέλετε!».

Η κοπέλα προχώρησε και κάθισε μπροστά στο γραφείο του ιερέα.

«Θέλω τη συμβουλή σας», είπε κοφτά και με αποφασιστικότητα. «Η μητέρα μου είναι στα τελευταία της. Έζησε μεγάλο μέρος της ζωή της δουλεύοντας τη νύχτα σε άσχημα μέρη… Ξέρω… Ίσως να σας σκανδαλίζω λίγο…». Δίστασε κοιτάζοντας τον ιερέα εξεταστικά αλλά με ειλικρίνεια στα μάτια της.

«Παρακαλώ, συνεχίστε».

«Η μητέρα μου με τα χρήματα που κέρδιζε κατάφερε να μεγαλώσει εμένα και τον αδερφό μου χωρίς να χρειαστεί να μας δώσει σε ξένα χέρια. Πατέρα δε γνωρίσαμε…

Αλλά δε μεγάλωσε μονάχα εμάς. Τα μισά της χρήματα και παραπάνω τα έδινε πάντα σε ελεημοσύνες. Πολλά παιδιά μεγάλωσαν χάρη σ’ αυτή. Κάποια μάλιστα σπούδασαν κιόλας χάρη στη μητέρα μου. Σε όλη της τη ζωή, η ελεημοσύνη ήταν πρώτιστο καθήκον… Τώρα πεθαίνει. Με δυσκολία επικοινωνεί. Θα ήθελα να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει αλλά δεν ξέρω πώς να της το πω… Καταλαβαίνετε… δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία… Δεν ήταν τελείως αδιάφορη αλλά… καταλαβαίνετε…».

Ο ιερέας είχε το βλέμμα χαμηλωμένο και άκουγε με κατανόηση.

«Μη στενοχωριέστε», της είπε. «Κάνατε αυτό που έπρεπε. Τώρα θα κάνουμε και οι δυο προσευχή για τη μητέρα σας. Κι ο Θεός θα δείξει τον τρόπο. Πάντως όπως και να ’χει, να θυμάστε ότι ο Θεός δεν πρόκειται να αφήσει τέτοια ελεημοσύνη δίχως μετάνοια…».
Πέρασαν μέρες. Ο Ιερέας δεν είχε κανένα νέο από εκείνη την κοπέλα. Κι έξαφνα ένα πρωί είδε την αναγγελία θανάτου της μητέρας κολλημένη σε μια κολώνα. Πήρε απόφαση και πήγε στην κηδεία.

Στο τέλος της ακολουθίας τον πλησίασε η κοπέλα. Τον χαιρέτησε ευγενικά και τον ευχαρίστησε που ήρθε να τους συλλυπηθεί. Ήταν πολύ καταβεβλημένη.

«Στενοχωριέμαι πολύ για την ψυχή της μητέρας μου, πάτερ», του είπε.

«Να μη στενοχωριέστε. Σας είπα: αφού η μητέρα σας έδειξε στη ζωή της τέτοια ελεημοσύνη, ο Θεός αποκλείεται να την άφησε χωρίς μετάνοια και συγχώρηση. Αυτό μονάχα μπορώ να σας πω εγώ. Τα υπόλοιπα τα ξέρει μονάχα Εκείνος…».

Τους πλησίασε ένας νεαρός.

«Πάτερ, να σας γνωρίσω τον αδερφό μου». Ακολούθησαν συστάσεις. «Ο πάτερ από δω είναι στην αγία Φωτεινή… ξέρεις… λίγο πιο πάνω από το σπίτι της μαμάς…», είπε στον αδερφό. «Πάντως, πάτερ, δε σας το κρύβω πως λυπάμαι που έφυγε έτσι», ξαναστράφηκε στον ιερέα. «Ίσως έπρεπε να ήμαστε πιο επίμονοι. Δεν ξέρω… καταλαβαίνω τι μου λέτε αλλά δεν έχω τόση πίστη για να παρηγορηθώ από αυτό…».

«Τι συνέβη;», παρενέβη ο αδερφός.

«Να, είχα πάει πριν αρκετές μέρες στον πάτερ να του ζητήσω να έρθει να εξομολογήσει και να κοινωνήσει τη μαμά αλλά διστάσαμε κάπως… δεν ξέραμε πώς θα το πάρει εκείνη… και να που τώρα δεν προλάβαμε…».

Ο αδερφός έδειξε να ξαφνιάζεται. Χαμογέλασε και είπε:

«Μη στενοχωριέσαι, προλάβαμε… Προχθές τo βράδυ που έλειπες, η μαμά σαν να ξύπνησε αίφνης από το λήθαργό της, γύρισε προς το μέρος μου και -λες και δεν ήταν άρρωστη- μου είπε: «Πήγαινε γρήγορα στον άγιο Δημήτριο και φέρε εδώ τον παπά»… Αρχικώς απόρησα. Δεν ήθελα να της χαλάσω το χατήρι αλλά δεν περίμενα και να βρω κανέναν εκείνη την ώρα στην Εκκλησία… Εντούτοις ο παπάς ήταν εκεί. Του εξήγησα και ήρθε χωρίς καθυστέρηση… Πού να φανταστώ ότι εσύ είχες έρθει σε επικοινωνία με τον ιερέα της αγίας Φωτεινής… Συγγνώμη που δε σου είπα τίποτα αλλά με την κηδεία και τις μέριμνες το παρέλειψα… ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα πώς θα το πάρεις κιόλας… Δε μου είχες πει ότι θα πας σε παπά… Πάντως κοινώνησε…».

Ο ιερέας χαμογέλασε. Τους χαιρέτησε ευγενικά και αποχώρησε. «Δεν αφήνει ο Θεός την ελεημοσύνη ασυνόδευτη από μετάνοια», έλεγε και ξανάλεγε μέσα του με συγκίνηση…

-------------------------------------------------------

Απόσπασμα από το Μικρό Γεροντικό Πόλεων «Όσο μπορείς», του Βασίλη Αργυριάδη

http://agiostherapon.blogspot.gr

Ο ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΒΟΛΕΜΑ

Γεώργιος Αραμπατζόγλου

Η αλήθεια είναι ότι η κρίση ξεβόλεψε πολλούς, εκτός από κάποιους καιροσκόπους που την εκμεταλλεύονται. Αυτά πάντα υπήρχαν, όσο υπάρχουν άρρωστοι άνθρωποι.
Θα ήταν όμως αρκετά ωφέλιμο να προσεγκίσουμε τον τρόπο με τον οποίο ένας σύγχρονος άνθρωπος διαχειρίζεται τις ανάγκες του και αν αυτό το ξεβόλεμα, αφορά πραγματικές ανάγκες ή «ψεύτικα θελήματα».

Ζούμε η αλήθεια να λέγεται, σε χρόνια δύσκολα. Ποιό δύσκολα τουλάχιστον, από αυτά που μάθαμε να ζούμε, μέσα σε μια πλασματική ευημερία που ήταν χαρακτηριστικό των προηγούμενων ετών. Υποκατάστατα ευχαρίστησης χωρίς ουσία.
Σε αυτό το κλίμα μεγαλώσαμε τα παιδιά μας (πολλές φορές ανεπίγνωστα), δηλαδή να γίνουν καλοί καταναλωτές και να καταναλώνουν πέραν των αναγκών τους.
Να μην τους λείπει τίποτα. Να τα έχουν όλα χωρίς να στερούνται.
Παρενθετικά θα ρώταγε κανείς: αλήθεια τελικά... πόσο εύκολο είναι μετά να μιλήσεις σ' αυτά τα παιδιά για νηστεία, όταν κυριαρχεί μέσα τους ένας απολυτοποιημένος ατομικισμός;
Ανάγκες εικονικές και κατανάλωση προϊοντων πέραν των αναγκαίων, ακόμη και μετά από κάποια χρόνια λιτότητας που έχουμε ήδη διανύσει.
Το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής:
Μια οικογένεια που έχει βγάλει το Χριστό απ' τη ζωή της, αλήθεια τι έχει βάλει στη θέση Του;
Η απάντηση δεν είναι δύσκολη αν κοιτάξουμε λίγο τον τρόπο ζωής μας.
Δεν είναι υπερβολή να νιώθουμε το «μετακατοχικό σύνδρομο» μέχρι σήμερα;
Ένα σύνδρομο το οποίο δεν περιορίζεται μόνο στην λήψη της τροφής (όπως τουλάχιστον βλέπαμε μέχρι πριν από λίγα χρόνια), αλλά επεκτείνεται και σε αγαθά που είναι περιττά.
Θα μπορούσε να πει κανείς απερίφραστα ότι δεν υπάρχει (μέχρι στιγμής) σε πολλούς ανθρώπους, η συναίσθηση της κατάστασης που επικρατεί.
Και τα τελευταία χρόνια που αυτό αναγκαστικά περιορίζεται λόγω της οικονομικής κρίσης, νιώθουμε ότι έχει χαθεί η γη κάτω από τα πόδια μας.
Η ειδωλοποίηση του υπέρμετρου καταναλωτισμού, ανέδειξε ότι το είδωλο που φτιάξαμε ήταν ένα χάρτινο οικοδόμημα που κατέρρευσε. Ο «ψευτο-θεός» της κατανάλωσης που φανταστήκαμε, απεδείχθη όντως παραμύθι.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα επίσης της παράλογης αυτής κατάστασης, η ραγδαία άνοδος σ' αυτή τη ψυχική νόσο που λέγεται κατάθλιψη.
Κάτι νιώθει ότι δεν έχει ο καταθλιπτικός, αλλά δυσκολεύεται να το προσδιορίσει και πραγματικά ασφυκτιά.
Μήπως θα ήταν φρονιμότερο να κοιτάξουμε τις ανάγκες μας όσο γίνεται πιο αυστηρά πλέον; Η στέριση αγαθών που τα θεωρούσαμε αναγκαία, (ενώ δεν ήταν) θα μας βοηθήσει να είμαστε ολιγαρκείς. Και μην ξεχνάμε ποτέ τις πατερικές αναφορές που μας θυμίζουν, πως οτιδήποτε επιπλέον έχουμε ως αγαθό, στην ουσία το έχει στερηθεί ο φτωχός.
Η υπαρξιακή ανασφάλεια δεν ικανοποιείται με ανούσια και περιτά αγαθά.
Όσο ποιό γρήγορα συνέλθουμε τόσο το καλύτερο. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να οχυρωθούμε, στα ακόμη δυσκολότερα που έρχονται.
Από τη στιγμή που θα αγνοήσουμε τα «κελεύσματα» του σύγχρονου μάρκετινγκ που μας ζαλίζουν και μας θολώνουν, υπάρχει ελπίδα να απεμπλακούμε από αυτή τη νοσηρή κατάσταση.
Μην ξεχνάμε ποτέ, πως η πληρότητα της ύπαρξης του ανθρώπου αναδύεται μέσα από τη σύνδεσή του με το Θεό και αφού ξεπεράσει τα αναχώματα της ατομικής του ιδιοτέλειας, τα οποία στην πραγματικότητα του κρύβουν τη θέα προς την όντως ζωή.
Ο άνθρωπος «επινοήσε» τρόπους για να μην νιώθει την απουσία του Θεού από τη ζωή του, χωρίς να καταλαβαίνει πως αν δεν επικεντροποιήσει την ύπαρξή του προς Εκείνον, πραγματικά ολισθαίνει.
Η στροφή του προς την προοπτική της εν Χριστώ θέωσης, δεν σηματοδοτεί απλά μία λύση στο αδιέξοδο της κατάντιας που τον έχει οδηγήσει η κρίση, ούτε φυσικά μπορεί να λειτουργήσει ως ψυχοχαλαρωτικό μέσο για να αποφύγει την κατάθλιψη, αλλά αποτελούσε πάντοτε τον βασικό υπαρξιακό του προορισμό, που βρίσκεται θεμελιωμένος στην οντολογία του.
Ας ακολουθήσουμε όσο μπορούμε την διδασκαλία των Πατέρων και ας προσπαθήσουμε να τη βιώσουμε, γιατί όπως τόνιζε και ο π. Ιωάννης ο Ρωμανίδης, αν μία μέθοδος θεραπεύει ή όχι, κρίνεται από το αποτέλεσμα και η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος είναι ασθενής και η θεραπεία του είναι εντός της Εκκλησίας του Χριστού μυστηριακά. [1]
Αυτό φαίνεται περίτρανα από τους αγίους που «γέννησε» η Εκκλησία μας αιώνες τώρα. Ο θεραπευμένος και ανακαινισμένος άνθρωπος που βρίσκεται σε πορεία θεώσεως, δεν έχει ανάγκη να αναλώνεται υπαρξιακά σε όλα αυτά τα ψεύτικα που προαναφέρθηκαν, τα οποία μας κούρασαν χρόνια τώρα. Η νοηματοδότηση της ζωής μας σε πορεία προς την όντως ζωή, μπορεί να γίνει το κύριο ζητούμενο μέσα από μία υπαρξιακή επανατοποθέτηση. Εδώ και τώρα.
____________________________________
[1] Εμπειρική δογματική π. Ιωάννη Ρωμανίδη, τόμος Β' σελ. 298-299

http://theomitoros.blogspot.gr

«ΞΥΠΝΑ ΡΑΓΙΑ ΣΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ»!

Η οργή του λαού

Βασίλειος  Χ. Στεργιούλης, Θεολόγος

Φαίνεται πως το ποτήρι ξεχείλισε. Έχει και η υπομονή τα όριά της. Και η άμετρη ανοχή στην παρανομία καταντά συνενοχή, που εξεγείρει και επαναστατεί την συνείδηση. Iδίως όταν πρόκειται για μεγάλα θέματα ηθικής τάξης και θρησκευτικής πίστης. Όταν η πίστη είναι «το κινδυνευόμενον».

Η άκαμπτη και προκλητική επιμονή του Υπουργείου Παιδείας να αλλοιώσει τον ορθόδοξο χαρακτήρα και το ορθόδοξο περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών, εξεγείρει πλέον τους γονείς και κηδεμόνες των μαθητών.

Αγανακτισμένοι για τον προκλητικό εμπαιγμό του Υπουργείου οι γονείς, προβαίνουν σε οργάνωση διαλέξεων και συγκεντρώσεων, σε έκδοση ψηφισμάτων, σε διαδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας, όπως εκείνη της 23/10/2017 στο Μαρούσι Αττικής προς το Υπουργείο Παιδείας, η οποία  εντυπωσίασε για τη λαϊκή συμμετοχή, το πλήθος δηλαδή του κόσμου και τον παλμό. Επισημάνθηκε ιδιαιτέρως η παρουσία στην αρχή της πορείας του ανταποκριτή του μεγάλου αμερικάνικου καναλιού C.N.N. και τα συνθήματα: «Ξύπνα ραγιά σου παίρνουν τα παιδιά»! «Θέλουμε θρησκεία και όχι Πανθρησκεία»!

Δεν σταματούν ως εδώ οι αγανακτισμένοι γονείς, αλλά προχωρούν ακόμη περισσότερο. Εκφράζουν την οργή τους ακόμη πιο δυναμικά. Επιστρέφουν με σχετική δήλωση στο Υπουργείο τα απαράδεκτα βιβλία θρησκευτικών (“φάκελοι μαθητών”), τα οποία βασιζόμενα στο απαράδεκτο καταστροφικό νέο πολυθρησκειακό πρόγραμμα θρησκευτικών, αποδομούν την ορθόδοξη πίστη.

Διαμαρτύρεται πλέον δυναμικά ο λαός. Καταγγέλλει την αυθαιρεσία και κραυγαλέα παρανομία του Υπουργείου Παιδείας και την καταπάτηση της επιταγής του Συντάγματος περί παροχής ορθοδόξου αγωγής στους μαθητές μας και την παράβαση της αρχής της ισονομίας και ισοπολιτείας.

Είναι φανερό πλέον ότι οι κυβερνήτες μας, υλιστές και άθεοι, στοχεύουν να αλλάξουν τον πνευματικό και ιδεολογικό μας προσανατολισμό. Και αρχίζουν από την εκπαίδευση της νέας γενιάς, που είναι άπλαστη και αδιαμόρφωτη. Θέλουν να μας αποκόψουν από τις πνευματικές και ιδεολογικές μας ρίζες. Από αυτές, που τροφοδότησαν πνευματικά επί αιώνες το έθνος μας, το ανέδειξαν μεταξύ των εθνών και το έκαναν να μεγαλουργήσει.

Επεμβαίνουν δραστικά. Κτυπούν αποφασιστικά την κυριότερη πνευματική μας ρίζα, τη Θρησκεία. Την ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Θέλουν να μας αποκόψουν από την Ορθοδοξία. Να μας απογαλακτίσουν πνευματικά. Να μας απομακρύνουν από τη διδασκαλία και την πίστη του Χριστού. Από το περίλαμπρο φως του Ευαγγελίου. Έτσι θα οδηγηθούμε στην πνευματική σύγχυση και αφασία. Και τελικά στην αθεΐα.

Το νέο πρόγραμμα θρησκευτικών είναι επικίνδυνο και καταστροφικό, όπως αποφαίνονται ειδικοί παιδαγωγοί. Και όπως δήλωσε ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος δεν προσφέρει ορθόδοξη αγωγή, αλλά πολυθρησκειακή. Δεν προσφέρει τη διδασκαλία του Εσταυρωμένου, μπροστά στην οποία αποκαλύπτονται με θαυμασμό τα μεγαλύτερα πνευματικά αναστήματα. Οι πιο μεγάλοι διανοητές και φιλόσοφοι την παιδευτική της αξία αναγνώρισαν και αυτοί οι “πατριάρχες” της απιστίας.

Μπροστά στη διδασκαλία του Χριστού υποχωρούν, σβήνουν και χάνονται ως πυγολαμπίδες σε μεσουρανούντα ήλιο τα κείμενα των διαφόρων φιλοσόφων και των ιδρυτών θρησκειών. Θα μάκραινε πολύ ο λόγος, αν έπρεπε να παραθέσουμε και αντιπαραβάλλουμε σχετικά κείμενα. Ορθολογιστής των νεώτερων χρόνων εκφράστηκε πως “και αν εις τους άλλους πλανήτας κατοικούν λογικά όντα, δεν είναι δυνατόν να έχουν θρησκείαν ανωτέραν της θρησκείας την οποία εδίδαξεν ο Ιησούς παρά το φρέαρ της Συράχ”.

Και όμως αυτή τη θρησκεία και την αγωγή της υποτιμούν και περιορίζουν οι σύγχρονοι Προκρούστες της Παιδείας, προκειμένου να διδαχθούν οι μαθητές μας οι ορθόδοξοι τα διδάγματα και πιστεύματα των Μωάμεθ, Βούδα, Κομφούκιου κ.α. Περιορίζουν το σταρένιο ψωμί, για να τους προσφέρουν σκύβαλα. Το χρυσό, για να τους δώσουν τσίγκο.

Οι σύγχρονοι απορρυθμιστές της παιδείας εγκληματούν πνευματικά στα άπλαστα νιάτα μας. Εισβάλλουν βάναυσα στις ευαίσθητες ψυχές τους. Και ενεργούν εναντίον τους παρανόμως και ρατσιστικώς, αφού εφαρμόζουν το καταστροφικό πολυθρησκειακό τους πρόγραμμα μόνον για τους ορθοδόξους μαθητές. Για τους Μουσουλμάνους τους Ρωμαιοκαθολικούς, τους Εβραίους καθόρισαν με νόμο να διδάσκονται αμιγώς την πίστη τους. Έτσι, φαίνεται, εννοούν τη δημοκρατία!

Δικαίως λοιπόν εξοργίζονται και αντιδρούν οι γονείς με τους παραπάνω τρόπους και ιδίως με την επιστροφή των απαράδεκτων και παράνομων νέων βιβλίων θρησκευτικών. Ασκούν συνταγματικό και νόμιμο δικαίωμά τους έναντι του Υπουργείου Παιδείας, που αυθαιρετεί και παρανομεί ευθέως, προκλητικώς και ρατσιστικώς. Απορρίπτουν το πνευματικό δηλητήριο που προσφέρεται από το Υπουργείο στα παιδιά τους, όπως θα απέρριπταν οποιαδήποτε δηλητηριώδη υλική τροφή. Και ζητούν ευσεβάστως από τον Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο και την Ιεραρχία της Εκκλησίας να εμμείνουν στην αρχική τους θέση περί ριζικής αλλαγής του προγράμματος Θρησκευτικών.

Είναι ιδιαιτέρως σημαντικό το θέμα του χαρακτήρος και του περιεχομένου του μαθήματος των θρησκευτικών. Σχετίζεται με τη διάπλαση του χαρακτήρα των παιδιών μας και την πνευματική θωράκιση και το στήριγμα τους. Για να μην διαβρωθούν από τις διάφορες θρησκευτικές πλάνες, αιρέσεις και την αθεΐα και γίνουν υλιστές, άθεοι και αμοραλιστές, εύκολη λεία στη νεοεποχίτικη παγκοσμιοποίηση και στην Πανθρησκεία αλλά να παραμείνουν Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

http://aktines.blogspot.gr